Pretty Boy II
ตอนที่ 30
[Rich talks]
ร่างของผมถูกกดลงบนเตียงนอนหนานุ่มสีขาวสะอาดโดยฝีมือของคนที่ต้องการจะลงโทษผมให้ได้ หัวใจผมเต้นแรงจนรู้สึกทรมาน ผมจำความรู้สึกคราวก่อนไม่ได้ว่าตัวเองตื่นเต้นมากเท่าวันนี้หรือเปล่า ขอเหล้าสักขวดหรือไม่ก็เบียร์สักแก้วย้อมใจก่อนได้ไหม
“ตื่นเต้นเหรอไง?” พี่ครามที่กำลังเล่นจ้องตากับผมอยู่ถามขึ้น ผมเริ่มดิ้นขลุกขลักบนเตียง
“พี่ถามบ้าอะไรวะ!” ผมโวยวายนิดๆแกล้งทำหน้าบึ้งตึงเพื่อกลบเกลื่อนเสียงหัวใจที่เต้นดังเป็นกลองชุด พี่ครามล็อคแขนผมแน่นขึ้นเพราะผมไม่ยอมอยู่นิ่งๆ
“อย่าดิ้น!” พี่ครามดุผม แต่ใครจะไปฟัง อยู่เฉยๆก็โดนพี่มันกินสิครับ!
“ไม่เอา ปล่อยผมนะพี่ วันนี้ผมเหนื่อย” ผมบอก แต่ความจริงแล้วเขินมากกว่า ใครให้พี่ครามเล่นจ้องผมไม่วางตาขนาดนี้กันล่ะ ถึงจะเคยมีอะไรกันแต่ตอนนั้นผมไม่มีสตินี่น่า ตอนนี้มีสติเต็มร้อย
“หึหึ เวลานายเขินแล้วน่ารักดีนะ” พี่ครามก้มหน้าลงมาพูดเบาๆ ที่ปลายหูก่อนจะประทับจูบเบาๆ ที่หลังใบหูก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงชวนสยิวแบบนี้ผมแทบจะละลายหายไปกับเตียง
พี่ครามจูบที่หลังหูผมอีกครั้งก่อนจะค่อยๆไล่ริมฝีปากมาที่แก้มคลอเคลียอยู่นานจนผมต้องขยับหน้าหนีนิดหน่อยเพราะจั๊กจี้ พี่ครามเลื่อนมือของตัวเองมากุมมือผมไว้ ผมหลับตาลงเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่รินรดจมูก ริมฝีปากค่อยๆ สัมผัสถึงความนุ่มนวลอ่อนหวาน ผมเผยอปากขึ้นเล็กน้อยรับจูบที่ทั้งดุดันแต่ก็อ่อนหวานอยู่ในที
มือไม้ของพี่ครามแทบไม่อยู่สุข ลูบไล้ที่สีข้างผมเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมาลูบที่หน้าอกผมพร้อมกับบีบที่หัวนมผมแรงๆเหมือนหมั่นเขี้ยว ผมครางอื้อในลำคอ แอ่นอกรับสัมผัสอย่างเผลอไผล
“พี่...อื้อ” จังหวะที่พี่ครามถอนจูบออกเพื่อให้ผมหายใจนั้นผมกำลังจะเอ่ยห้าม แต่เหมือนพี่ครามมันจะรู้ทันเลยประกบจูบผมอีก คราวนี้ยิ่งร้อนแรงเร่งเร้ายิ่งกว่าเมื่อกี้เสียอีก
หลังจากที่เขาจูบผมจนพอใจ ปากผมก็แทบเปื่อย แต่พี่ครามก็ไม่ปล่อยให้ผมได้หายใจหายคอนานเมื่อเขาซุกหน้าลงที่ซอกคอผมพร้อมกับดูดแรงๆ
“พี่คราม...เดี๋ยวเป็นรอย” ผมท้วง ถ้าทำต่ำกว่านี้ผมก็ไม่ว่าหรอก
“ก็ทำให้เป็นรอยไง ไม่พอใจหรือไง” พี่ครามเงยหน้าขึ้นพูดอย่างยียวน ผมเลยทำหน้าบึ้งใส่เขา พี่ครามหัวเราะหึในลำคอก่อนจะก้มลงไปดูดคอผมอีกแรงๆเน้นๆอีกหลายรอย
“โรคจิต อื้ออ เจ็บนะ!” ผมด่าพี่มันก่อนจะถูกพี่ครามกัดเข้าที่หัวไหล่อย่างแรงๆ ผมเหลือบตามองที่ไหล่ เป็นรอยฟันเลยไอ้หมาบ้า!
“ตอนนายต่อยชั้นก็เจ็บเหมือนกันนั่นแหละ” พี่ครามว่าก่อนจะก้มหน้าลงเลียที่ยอดอกผม ผมร้องครางออกมาแทบไม่ทัน พอผมครางพี่มันก็ยิ่งตวัดลิ้นเร็วมากยิ่งขึ้น อีกมือก็ขยี้ยอดอกผมแรงๆจนรู้สึกเจ็บนิดๆ พี่ครามขยับตัวเสียดสีตัวผมจนปมผ้าเช็ดตัวผมคลายตัวออกจากกัน ร่างของพี่ครามแทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางทำให้ผมต้องอ้าขาออกจากไม่มีทางเลือก
ริมฝีปากร้อนๆเลื่อนลงไปที่หน้าท้องของผม ผมเกร็งท้องหนี มันหวิวไปทั่วท้องน้อย ได้แต่บิดกายเพื่อคลายความเสียวซ่าน
“อ๊ะ! อย่า...” ผมร้องห้ามโดยอัตโนมัติทันทีที่พี่ครามเลื่อนมือลงไปจับน้องน้องชายผม จับอย่างเดียวไม่พอยังขยับมือรูดรั้งอีก ทำเอาสติผมกระเจิดกระเจิง พี่ครามเล้าโลมผมอย่างหนักหน่วง ทั้งมือและริมฝีปากทำงานเข้าขากันได้ไม่มีที่ติและในที่สุดผมก็ถึงฝั่งฝันปลดปล่อยออกมา
“หึหึ ระทวยเชียวนะ” ไอ้พี่ครามมันล้อผม แต่เลยแต่แต่ส่งสายตาปรือๆที่แฝงไปด้วยความอาฆาตให้พี่มันแทน
“คราวนี้เอาจริงแล้วนะ”
จะบอกทำไมวะ จะทำก็ทำเถอะ! ชอบทำให้ผมอายอยู่เรื่อยเลย!!!
พี่ครามลุกออกจากตัวผมเพื่อถอดกางเกงออกจนตัวเปล่าเปลือยก่อนจะกลับมาหาผมอีกครั้ง พี่ครามจูบผมอีกหน ให้ผมมัวเมาจนกู่ไม่กลับ มือก็จับขาผมให้อ้าออกกว้างก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาทาที่ด้านหลัง ทันทีที่นิ้วแรกสอดเข้ามาข้างในผมก็ต้องสูดปากเพราะเจ็บ
“พี่คราม...เจ็บ” ผมร้องบอก แต่พี่ครามก็ไม่ได้หยุดนิ้ว ยังขยับเข้าออกเรื่อยๆ จากหนึ่งเป็นสองและสาม ผมจุกไปหมดในช่องท้อง ค่อยๆผ่อนลมหายใจเพื่อลดความเกร็งให้ตัวเองไม่เจ็บ พี่ครามขยับนิ้วเข้าออกเร็วๆ หลายครั้งที่โดนจุดเร้าภายในทำให้ผมตัวลอยไม่ติดเตียง เมื่อทุกอย่างพร้อมพี่ครามก็ออกนิ้วออกก่อนจะเอาของตัวเองสอดเข้ามาแทนที
พอเจอของจริงเข้าไปผมถึงกับจุก ถ้าจะใหญ่ขนาดนี้นะ!!!
“เบาๆพี่ ผมเจ็บ” ผมใช้มือยันท้องพี่ครามไว้ แต่พี่มันไม่ฟังเสียงผมเลย ดันเข้ามาเรื่อยๆจนเข้ามาได้หมด
“เจ็บก็จำไว้ คราวหลังอย่าทำร้ายร่างกายผัวอีก ไม่งั้นจะเจอดี” พี่ครามกดปากลงบนริมฝีปากผมแรงๆก่อนจะเริ่มขยับเอว ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้ายังไง สภาพในตอนนี้จะน่าดูหรือน่าเกลียดขนาดไหน ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่ารู้สึกดีกับการถูกรัก และเพราะผมรักเขาผมถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้
ผมไม่เคยคิดฝันมาก่อนตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองชอบผมชายว่าผมจะมีเซ็กซ์ในรูปแบบไหน จะรู้สึกยังไง แต่นี้ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันให้ความรู้สึกยังไง ยิ่งได้ร่วมสุขกับคนที่รัก มันยิ่งว่ารู้สึกดีเสียอีก
ผมหอบหายใจแรง บางส่วนของพี่คามที่เชื่อมอยู่ภายในกระตุกเบาๆ ผมปรือตามอง ดวงตาคมเข้มของพี่ครามยังคงซับไปด้วยเปลวเพลิงแห่งอารมณ์ ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ อีกแล้วเหรอ กี่ครั้งแล้วเนี่ย ผมจะนับไม่ไหวแล้วนะ!!!
“พอแล้ว…” ผมหอบหนัก ครางห้ามเสียงพร่า พี่ครามไม่ตอบ กดจูบลงมาอีกครั้งทั้งที่ภายในยังเชื่อมกันอยู่แล้วขยับท่อนล่างเบาๆ พี่ครามแม่งโคตรอึด ผมปล่อยไปถึงสองครั้งไม่นับครั้งแรกที่พี่มันใช้มือทำให้นะ ผมก็เสร็จไปตั้งสอง แล้วนี่พี่มันก็ปลดปล่อยไปแล้วสามครั้ง บวกลบคูณหารเอาแล้วกันว่าผมสูญเสีบน้ำไปมากขนาดไหน
“พี่คราม เหนื่อยแล้ว” ตาผมก็จะปิดแล้วด้วย พรุ่งนี้เช้าขอสปอร์นเซฮร์สักสิบขวดนะ!
“ห้ามเหนื่อย ฉันยังลงโทษนายไม่สะใจเลย”
ฆ่ากูเลยเถอะพี่ครับ กูจะตายแล้ว!!!
หายใจหายคอหลังจากที่ไปพบแม่พี่ครามไม่กี่วัน คราวนี้ก็มีเรื่องมาให้ผมได้หัวใจจะวายตายอีก เพราะพ่อพี่ครามต้องการเจอผม
โฮก! ฆ่าผมตอนนี้เลยก็ได้นะ ผมไม่พร้อมจริงๆ ต่อให้อีกกี่ปีผมก็ไม่พร้อม พ่อพี่ครามน่ากลัวจะตายไป เกิดหายใจผิดจังหวะขัดใจพ่อพี่ครามขึ้นมาผมก็แย่นะสิ
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า” พี่ครามเหมือนจะปลอบ แต่สายตาก็เอาแต่จ้องหนังสือพิมพ์ ไม่ได้ดูเลยว่าหน้าผมหดเหลือสองนิ้ว
“พี่ไม่ใช่ผมนิ” ผมบอกอย่างน้อยใจ พี่เขาก็พูดได้นี่ นั่นมันพ่อเขานี่ เขาก็ไม่กลัวสิ แต่ผมเป็นใคร แถมพ่อพี่ครามยังไม่ชอบผมด้วย
พอผมพูดไปแบบนั้น พี่ครามถึงได้เงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ได้ แล้วพี่เขาก็พับหนังสือพิมพ์โยนไปที่โต๊ะกระจกก่อนจะตบที่โซฟาให้ผมไปนั่งข้างเขา วันนี้ผมอยู่บ้านกับพี่ครามสองคน พี่ทราฟพาเค้กไปบ้าน ส่วนพี่สองก็เห็นว่ากลับบ้าน พี่เจก็ไปช่วยงานพี่สาวที่ร้านอาหาร เพราะวันนี้เป็นวันหยุด ทุกคนเลยแยกย้ายไปทำธุระของตัวเอง ก็จะมีผมกับพี่ครามเนี่ยแหละที่อยู่บ้านสองคน
“กลัวมากเหรอไง” พี่ครามเสยผมที่ปรกหน้าผากผมขึ้นก่อนจะยื่นหน้ามาจูบที่หน้าผากผมหนักๆ
“กลัวสิ พ่อพี่น่ากลัวจะตาย” ผมเบ้หน้าบอก
“นั่นพ่อผัวนะ” พี่ครามพูดหน้าตาย ผมทุบขาพี่มันไปทีโทษฐานพูดจาไม่เข้าหู
“ทำไม ฉันพูดผิดเหรอไง” พี่ครามเลิกคิ้วถามหน้ากวน
“เออ! ไม่ผิดหรอก แต่ไม่ต้องพูดได้ป่ะ” คนมันอายเว้ย
“หึหึ ไม่พูดก็ได้ ยังไงนายก็เปลี่ยนสถานะฉันไม่ได้อยู่ดี” พี่ครามยักไหล่ไม่ใส่ใจ น่าหมั่นไส้ที่สุด บางทีผมก็คิดนะว่าผมคิดผิดหรือเปล่าที่มาชอบมารักคนแบบนี้ โหดก็ที่หนึ่ง ความปราณีก็ไม่เคยมี หลังจากคืนก่อนนู้นๆที่พี่มันลงโทษผมจนแทบจะตายคาเตียง ฟ้าเหลืองอ่ะ แต่เช้าวันรุ่งขึ้นพี่มันยังลากผมออกไปทำงานด้วย โคตรจะทรมานทรกรรมผมเลย ถึงแม้ว่าพี่ครามจะให้ผมไปนอนในห้องทำงานก็เถอะ แต่ถ้าจะให้ดี ทิ้งผมไว้ที่บ้านเหอะ คนทำมันไม่รู้หรอกว่าคนโดนกระทำมันจะเจ็บปวดรวดร้าวมากแค่ไหน
ผมนั่งกอดอกทิ้งตัวลงกับโซฟาแรงๆ ในหัวตีกันยุ่งไปหมด ยังไงๆผมก็ต้องไปเจอพ่อพี่คราม ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ก็อย่างที่พี่มันพูดนั่นแหละ ‘พ่อผัว!’ ถ้าเขาไม่ยอมรับผม ผมก็คงแย่ แต่ไอ้การที่จะทำให้เขายอมรับผมเนี่ยสิ มันดูยากจนแทบจะมองไม่เห็นหนทางเลย
อย่างแม่พี่ครามเขาไม่ได้มีปฏิกริยาต่อต้านผมเท่าไหร่หนัก ว่าง่ายๆคือแม่พี่ครามไม่ได้เกลียดผมตั้งแต่แรก แต่พอพี่ครามเนี่ยสิ เกลียดผมตั้งแต่ยังไม่เจอหน้าด้วยซ้ำ
“ฉันไปเป็นเพื่อนอยู่แล้ว จะกลัวอะไร”
“กลัวตายไง” ผมสวนกลับอย่างรวดเร็ว แต่พอเห็นสีหน้าที่จริงจังของพี่ครามผมก็รู้สึกผิด
“ผมขอโทษ” ผมบอกเบาๆ
“เฮ้อ แล้วจะเอาไง จะไม่ไปเจอพ่อฉันไหมล่ะ” พี่ครามถามด้วยน้ำเสียงปกติที่ไม่ได้ประชดประชัน แต่ผมกับรู้สึกแย่ที่พี่เขาถามแบบนั้น รู้สึกแย่ที่ทำตัวยุ่งยากให้พี่ครามต้องปวดหัว แต่ผมก็เป็นแบบนี้อ่ะ มันแก้ไขลำบากนะ สันดารไม่ใช่สันดอนที่จะขุดจะเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ
“ไป ผมจะไปก็ได้ อืมๆ ไม่ๆ ผมจะไปแน่ๆ แต่...” ผมเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง กลัวพี่ครามไม่พอใจที่ผมเอาแต่กลัวแบบนี้ แต่ก็กลัวอยู่ดีนั่นแหละ มันเกี่ยวกับความเป็นความตายนะ ใครบ้างจะไม่กลัว
“แต่อะไร”
“พี่ไปกับผมนะ อย่าทิ้งให้ผมอยู่กับพ่อสองคน”
อย่างน้อยๆถ้ามีพี่ครามอยู่ด้วยผมจะได้อุ่นใจ ถ้าเกิดเหตุอะไรพี่เขาจะได้ช่วยผมได้ มาถึงขั้นนี้ไม่สู้ก้คงไม่ได้ เพราะผมไม่อยากเลิกกับพี่คราม เพราะฉะนั้นถึงต้องสู้!
ต่อข้างล่าง
V
V
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
