Pretty Boy II
ตอนที่ 31
[Song-Khram talks]
ผมนั่งมองคนที่เพิ่งไปเพราะฤทธิ์ยา ยิ่งนึกก็ยิ่งโกรธ โกรธที่พ่อทำมันแรงขนาดนี้ โกรธที่มันไม่ยอมโทรหาผม มันบ้าหรือเปล่าที่ไปสู้กับฝูงหมาขนาดนั้น แต่ที่โกรธมากที่สุดก็คงจะเป็นโกรธตัวเองเนี่ยแหละ ทำไมผมถึงปกป้องมันไม่ได้วะ!
จะเรียกว่าโชคดีได้ไหมที่หมาบ้าผมได้รับการตรวจโรคทุกเดือน และที่เลี้ยงไว้หลังบ้านไม่ใช่หมาที่เอาไว้ล่าเนื้อหรือใช้งานพวกนี้จะไม่ดุเท่าอีกพวกที่เลี้ยงแยกไว้ด้านหลังสุดของบ้าน ไอ้หมาพวกนั้นขนาดผมยังเข้าใกล้ไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นที่ริชโดนกัดก็เพราะว่าไม่คุ้นเคยกับพวกมัน และไม่ถูกรุมขย้ำเอา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังโดนกัดมาถึงสามรอย ผมเลิกผ้าห่มขึ้นก่อนจะแตะบนผ้าก๊อตเบาๆ ตอนถูกกัดมันจะเจ็บขนาดไหนนะ ผมรู้ว่ามันรักผม แต่ผมไม่นึกว่ามันจะรักผมมากถึงยอมทนกับเรื่องพวกนี้ ถามว่าถ้ามันจะไม่อยากเจอพ่อผม ผมก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะผมเข้าใจว่าพ่อตัวเองน่ากลัวขนาดไหนสำหรับคนอื่น แต่นี้ริชกับยอมเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อให้พ่อผมยอมรับ ไม่รู้ว่ามันบ้าหรืออะไรกันแน่
ผมลุกขึ้นโน้มตัวไปกดจูบที่หน้าผากมันเบาๆหนึ่งที แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะวันนี้ริชได้ทำให้ผมเห็นแล้วว่า เขาเหมาะสมที่จะยืนข้างผมจริงๆ
เช้าวันต่อมา วันนี้ผมยังอยู่ที่บ้านของพ่อ ผมคิดเสมอว่านี่คือบ้านของพ่อ ไม่ใช่ของผม ถ้าบ้านของผมจะต้องเป็นที่บ้านกับโรงฝึกเท่านั้น
“พี่คราม” ริชงัวเงียตื่นขึ้นมา ผมที่กำลังกลัดกระดุมเสื้ออยู่ละสายตาจากกระจกหันไปมอง
“เป็นไง ปวดแผลไหม” ผมถาม ริชพยักหน้ารับนิดๆก่อนจะปิดตาลง
“เจ็บอ่ะ” ริชเบ้หน้าไม่สบอารมณ์
“เดี๋ยวก็หาย ตื่นแล้วก็ลุกขึ้น จะได้ลงไปกินข้าว” ผมบอก ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเช้า แต่ที่บ้านผมถือกฏว่าทุกคนต้องตื่นเช้า หกโมงครึ่งต้องพร้อมหน้าพร้อมตาที่โต๊ะอาหาร
“อืม” ริชส่งเสียงในลำคอก่อนจะค่อยลุก ผมเดินไปหาใกล้ แต่ริชก็สามารถลุกเองได้
“อย่าให้แผลโดนน้ำ” ผมสั่ง ริชพยักหน้าเข้าใจแล้วก็เดินเช้าห้องน้ำในห้องไป ผมแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินไปยืมเสื้อผ้าน้องชาย แต่ผมไม่ค่อยสนิทกับมันหรอก มันเป็นลูกของเมียคนรองของพ่อ เจอหน้ากันก็ทักกันบ้างเท่านั้น ได้เสื้อผ้าเสร็จแล้วริชก็ออกมาจากห้องน้ำ ผมยื่นเสื้อให้ริชก็เอาไปเปลี่ยน ผมเลือกเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเลยเขาขึ้นไปหน่อย เพราะจะได้ทำแผลให้ง่ายๆ
“มานั่งนี่” ผมตบลงที่เตียงเรียกริชให้มานั่งข้างๆ ริชเดินมานั่งข้างๆผม ผมเลยยกขาของเขาขึ้นมาวางที่ขาของตัวเองแล้วก็แกะผ้าก๊อตออก แผลของรอยฟันบวมแดงและปากแผลช้ำนิดๆ แต่จัดการล้างแผลให้ทีละจุดอย่างเบามือ แต่เบาของผมคงจะหนักเกินไป ริชถึงได้โวยวายใส่ผม
“เบาๆสิพี่ เจ็บนะ!” ริชว่าผมน้ำตาคลอ
“นี่ก็เบาแล้วนะ” ผมว่าหน้าตายก่อนจะเริ่มทำแผลอีกครั้ง
“นี่เบาแล้วเหรอ ผมนึกว่าผมกำลังจะถลกหนังผมเสียอีก” ริชบ่นอุบ สีหน้าเหยเกเพราะเจ็บ
“เวอร์” ผมส่ายหน้า ระหว่างทำแผลริชก็ร้องบ้างถ้าหากว่าผมลงน้ำหนักมากเกินไป จนทำแผลเสร็จเราก็ลงไปกินข้างล่าง ริชดูเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมเลยต้องจับมือริชแล้วเดินเข้าไปในห้องกินข้าวด้วยกัน สาเหตุหนึ่งที่ผมไม่ชอบอยู่บ้านก็เพราะว่ามันดูเป็นทางการมาเกินไป ทุกอย่างต้องมีระเบียบนู่นนี่ บางทีผมก็เบื่อบรรยากาศน่าขนลุกนี่จนหมดความอยากอาหารไปเสียดื้อๆ
ที่โต๊ะอาหารตอนนี้มีพ่อผม แม่ผม เมียคนรองและเมียคนที่สามของพ่อ ส่วนน้องผมอีกสองคนยังไม่ลงมา
“สวัสดีครับ” ริชยกมือไหว้พ่อผม แต่ท่านนิ่ง ผมสังเกตุเห็นว่าริชหน้าเสียแต่ก็หันไปยิ้มให้แม่ผม
“มานั่งข้างแม่มา” แม่ผมบอก ผมดันหลังให้ริชเดินไปนั่งข้างแม ส่วนผมก็นั่งลงข้างๆริช
“นี่เหรอแฟนตาคราม” เมียคนที่สามของพ่อ เธอชื่อว่ากิ่งถามขึ้น
“ครับ” ผมตอบแค่นั้น
“เป็นไงบ้างเรา เมื่อวานโดนตาแก่โรคจิตรังแกเหรอ” แม่ผมถามริชแต่ไม่วายกระแหนะกระแหนพ่อ
“อะไรคุณ มาว่าผมได้ไง เด็กนี่มันไม่ระวังเอง” พ่อผมโวยวายที่ถูกแม่ว่า
“หุบปาก ไม่ได้ถามความคิดเห็น” แม่ผมว่าหน้านิ่งๆ ก่อนจะหันมาคุยกับริชกันสองคนจนแม่บ้านยกอาหารเช้ามาเสริฟ
“คราม วันนี้ของจะมาลงที่ท่าเรือ ไปดูให้พ่อด้วย” พ่อผมเอ่ยกลางมื้ออาหาร ผมพยักหน้ารับ เรื่องงานถ้าพ่อสั่งผมก็ต้องทำ ไม่สามารถบิดพริ้วได้
“แต่ผมจะเอาริชไปด้วยนะ” ผมบอก เพราะเริ่มไม่ไว้ใจให้ริชอยู่ที่บ้านเท่าไหร่ ที่จริงแล้วผมอยากจะพากลับไปที่บ้านผมมากกว่า
“ไม่ได้ แกต้องไปคนเดียว” พ่อผมพูดเสียงแข็ง คนอื่นบนโต๊ะอาหารหยุดกินข้าวแล้วมองดูสถานการณ์เงียบๆ
“ถ้าให้ริชอยู่กับพ่อ ผมจะวางใจได้ไงว่าพ่อจะไม่ให้มันไปทำอะไรพิเรนๆอีก”
“ไอ้คราม! ฉันสั่งแกต้องทำตาม” เส้นเลือดที่หน้าผากพ่อปูดโปน
“ไม่เป็นไรหรอกพี่คราม ผมอยู่ได้” ริชบอกหน้าซีด
“แน่ใจ” ผมถาม ถ้ามันร้องจะไปกับผม ต่อให้เป็นคำสั่งพ่อผมก็จะเอามันไปด้วย
“อืม ผม...แน่ใจ” หึ ตอบเสียงเบาขนาดนั้น แต่เอาเถอะ ในเมื่อมันแน่ใจผมก็จะเชื่อแล้วกัน
ก่อนออกไปทำงาน ผมกำชับแม่ให้ดูแลริชด้วย แม่ผมพยักหน้ารับผมถึงได้เบาใจได้บ้าง ผมเดินไปหาริชที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกับพ่อผม พ่อผมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ปรายตามามองแบบไม่ใส่ใจ
“ดูแลตัวเองด้วย มีอะไรก็โทรมา แล้วฉันจะรีบกลับ” ผมบอก
“ครับ” ริชรับคำอย่างว่าง่าย ถ้าเวลาปกติมันจะทำตัวน่ารักแบบนี้บางก็คงดี เพราะวันๆมันเอาแต่กวนประสาทผมอยู่ตลอดเวลา
“ร่ำรากันพอหรือยัง” พ่อผมเอ่ยนิ่งๆโดยที่ตายังจับจ้องที่หนังสือพิมพ์
“อย่ามาทำตัวเป็นคนขี้อิจฉาแถวนี้ดิพ่อ แม่ไม่ให้เข้าใกล้แล้วพาลหรือไง” ผมว่าแล้วลุกขึ้นเตรียมออกไปทำงาน
“ไอ้คราม ไอ้ลูกเวร!!!”
เฮ้อ เป็นคนแก่ที่น่าเบื่อเสียจริง
[Rich talks]
พี่ครามออกไปทำงานอีกแล้ว แล้ววันนี้ผมต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย แผลที่โดนไอ้หมาหน้าโหดกัดยังเจ็บอยู่เลย ผมมองพ่อพี่ครามที่อ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจผม นี่พ่อพี่ครามเรียกให้ผมมานั่งเป็นเพื่อนเฉยๆหรือไง แต่แล้วโทรศัพท์พี่ครามก็ดังขึ้น ท่านกดรับแล้วก็เบนสายตามามองผม ผมรีบหลุบตาต่ำ
“ว่าไง อืม งั้นเหรอ ได้ๆ เดี่ยวฉันรีบไป” พ่อพี่ครามคุยอะไรสักอย่างกับคนปรายสายก่อนจะวางหู ท่านมองผมอย่างพินิจพิจารณา
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เรียบร้อยกว่านี้” พ่อพี่ครามสั่ง แต่ผมงง เปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนทำไม
“เอ้า ยังจะนั่งบื้ออยู่อีก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ เอาเป็นชุดสูทก็ดี”
“ผมไม่มี คือ...ผมไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา” ผมตอบเสียงเบา ก็ตอนมาไม่ได้คิดว่าจะมาค้างนี่นา
“เฮ้อ ไม่มีความเตรียมพร้อมเลย งั้นรออยู่นี่ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” พ่อพี่ครามพูดแล้วก็ลุกออกไปจากห้องนั่งเล่น ทิ้งให้ผมนั่งงอยู่คนเดียว มันหมายความว่ายังไงที่ว่าให้ผมเปลี่ยนไปใส่สูท แล้วพ่อพี่ครามจะเปลี่ยนชุดออกไปไหน คงไม่ได้ให้ผมไปทำอะไรเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอีกใช่ไหม
โฮ ชีวิตไอ้ริชถ้าจะลำบากขนาดนี้นะ!
ผมนั่งกระสับกระส่ายเป็นกังวลไม่นานพ่อพี่ครามก็เดินเข้ามาในห้องในชุดที่เป็นทางการสุดๆ ชุดสูทอย่างดีที่ราคาก็คงไม่ต่ำกว่าหลักหมื่นทำให้พ่อพี่ครามดูมีอำนาจมากๆ
“ลุกขึ้นแล้วไปกับฉัน”
“ไปไหนครับ” ผมถามแต่ก็ลุกขึ้นเดินตามพ่อพี่ครามไปที่หน้าบ้านนะ
“นี่คุณ จะเอาริชไปไหน” แม่พี่ครามเดินเข้ามาหาพ่อพี่ครามหน้าเครียด ท่านมองผมด้วยความกังวล
“ไม่เอาไปฆ่าหรอกน่าคุณ หยุดมองเหมือนผมเป็นคนร้ายได้แล้ว” พ่อพี่ครามพูดเสียงอ่อน
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนั่นแหละ! ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าห้ามพาริชไปไหนเด็ดขาด ริชมากับแม่ลูก” แม่พี่ครามเข้ามาจับแขนผมให้เดินกลับเข้าไปในบ้าน
“ไม่ได้นะคุณ นี่มันเรื่องของลูกผู้ชาย” พ่อพี่ครามเดินตามมาพร้อมกับคว้าแขนผมไว้ข้างหนึ่ง ทีนี้ก็เกิดการแย่งผม แม่ดึงผมที พ่อพี่ครามดึงผมที นี่ผมไม่ใช่เชือกนะ ไม่ต้องมาเล่นชักเย่อกันตอนนี้ก็ได้ แขนผมจะหลุด!
“อ่อ นี่คุณจะแบ่งชนชั้นวรรณะใช่ไหม ทำไม ฉันเป็นผู้หญิงมันผิดตรงไหนไม่ทราบห๊ะ!”
“เปล่าคุณ โธ่ คิดอะไรไปนั่น ผมก็แค่..”
“แค่อะไร”
“ผมแค่จะออกไปทำงานแล้วจะเอาเด็กนี่ไปด้วย”
“เอาไปทำไม ไม่ต้องเอาไป บอกไว้ก่อนเลยว่าถ้าคุณทำอะไรลูกสะใภ้ของฉันละก็ ตาย!!!”
สิ้นคำของแม่พี่คราม พ่อพี่ครามรวมทั้งผมก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง คือว่า...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้นะครับ พอเห็นแม่พี่ครามใจดีกับผมผมก็รู้ว่าตัวเองยิ่งจะต้องเอาชนะใจพ่อพี่ครามให้ได้ คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาเป็นห่วงผมอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ผมไปกับท่านได้” ผมบอกกับคุณแม่เพื่อยุติการทะเลาะกันของท่านทั้งสอง แม่ตวัดสายตามามองผมเหมือนไม่เชื่อ
“แน่ใจนะ” แม่ถามเหมือนพี่ครามไม่มีผิด ผมยิ้มก่อนจะตอบ
“แน่ใจครับ” ต่อให้ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะปลอดภัยกลับมาก็ต้อบอกว่าแน่ใจไว้ก่อน ผมไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวไปมากกว่านี้อีกแล้ว ก็แค่พยายามให้ถึงที่สุด
“เห็นไหมคุณ ไปๆ เสียเวลา ไว้ผมจะซื้อเป็ดย่างเจ้าเด็ดที่คุณชอบมาฝากแล้วกันนะ” พ่อพี่ครามพูดอย่างเอาใจ น้ำเสียงผิดกับเวลาที่พูดกับพี่ครามหรือผมอย่างลิบลับ
“ไม่ต้อง ไม่อยากกิน!” แล้วแม่พี่ครามก็เดินกระแทกเท้าเข้าบ้านไป แต่พ่อพี่ครามกลับยิ้มขำๆ แต่พอหันมาเห็นผมที่ยืนมองอยู่ก็หุบยิ้มฉับทันที
“มองอะไร ไม่เคยเห็นผัวเมียเขาหยอกล้อกันหรือไง!” พ่อพี่ความว่าเสียงดังแล้วก็เดินไปขึ้นรถที่คนขับรถขับมาจอดรออยู่แล้ว
ผัวเมียหยอกล้อกันนะผมเคยเห็น แต่ไม่เคยเห็นอะไรที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อนต่างหากล่ะ
ผมนั่งรถข้างๆพ่อพี่คราม บรรยากาศในรถเงียบกริบจนผมไม่กล้าหายใจแรง ไม่กล้าขยับตัวเพราะผมทำอะไรให้ท่านไม่สบายใจ
“จะนั่งเกร็งอีกนานไหม ทำไม อยู่กับฉันมันทรมานมากเหรอไง” พ่อพี่ครามพูดขึ้นทำเอาผมสะดุ้ง
“ปะ เปล่าครับ” ผมตอบ แต่ก็ยังคงเกร็งอยู่ดี
“ก็ฉันเห็นอยู่ ช่วยทำตัวปกติได้ไหม เห็นแล้วหงุดหงิดลูกตา”
ผมเลยต้องผ่อนลมหายใจแล้วก็บอกตัวเองไม่ให้เกร็ง ผมหันไปมองข้างทางแล้วพยายามทำสมาธิ จนมาถึงสำนักงานใหญ่ที่ผมมาทำงานกับพี่ครามบ่อยๆ
คนขับรถขับไปจอดที่ทางเข้าด้านหลังที่มีพี่ครามกับพ่อพี่ครามเท่านั้นที่สามารถเข้าทางนี้ได้ ผมลงจากรถตามท่านขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของตึก พอลิฟต์เปิดออกพ่อพี่ครามก็ก้าวนำไปที่ห้องทำงานของท่านทันที เลขาหน้าห้องยืนขึ้นก่อนจะยกมือไหว้ท่าน
“ของที่สั่งอยู่ข้างในห้องแล้วค่ะท่าน”
“อืม” พ่อพี่ครามรับคำแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้อง ผมเดินนตามเข้าไปยืนเคว้งอยู่กลางห้อง ส่วนพ่อพี่ครามเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่
“ชุดบนโซฟา ไปเปลี่ยนซะ”
พอได้ยินผมก็เดินไปหยิบชุดที่อยู่ในถุงอย่างเรียบร้อย พอจะจับจุดได้บ้างแล้วว่าถ้าพ่อพี่ครามสั่งอะไรต้องรีบทำ ห้ามอืดอาดยืดยาดเป็นอันขาด
ผมเปลี่ยนชุดในห้องน้ำที่อยู่ในห้องทำงานของพ่อพี่คราม คงเป็นท่านที่สั่งให้เลขาเตรียมไว้ให้ผม แต่ไม่น่าเชื่อว่าขนาดตัวจะเป๊ะขนาดนี้ ผมใส่ได้พอดีเลย จะมีก็แค่ขากางเกงที่ยาวไปนิดหนึ่ง
“เสร็จแล้วครับ” ผมบอกเรียกท่านที่นั่นอ่านเอกสารอยู่ พ่อพี่ครามเงยหน้ามองผมก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นดู
“ใกล้ได้เวลาแล้ว” พ่อพี่ครามพูดเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินออกจากห้อง ผมก็ได้แต่เดินตามลูกเดียว แต่ในใจก็สงสัยว่าพ่อพี่ครามจะให้ผมทำงานอะไรถึงต้องแต่งตัวขนาดนี้
[Krrrr Krrrr]
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมรีบล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับ
“ฮัลโหล”
[ริช เป็นอะไรหรือเปล่า!] เป็นพี่ครามครับ
“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร” ผมพูดเสียงเบา ขาก็เร่งก้าวตามให้ทันพ่อพี่คราม
[แล้วนี่อยู่ที่ไหน] พี่ครามถามเสียงเครียด ผมอมยิ้มนิดๆ แต่พอพ่อพี่ครามหันมามองผมต้องรีบตีสีหน้าตามเดิมคือเรียบเฉยไม่มีความรู้สึกใดๆ
“อยูที่สำนักงานครับ” ผมตอบ
[พ่อฉันจะให้นายทำอะไร]
“ไม่รู้สิครับ” ผมหยุดเดินเมื่อพ่อพี่ครามมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง ท่านปรายตามองผมก่อนจะสั่งเสียงเข้ม
“วางสายไอ้ครามซะ บอกมันด้วยว่าอย่าให้มากนัก” แล้วท่านก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนั่น
“พี่...”
[ไม่ต้อง ฉันได้ยินแล้ว มีอะไรก็รีบโทรมา เสร็จงานทางนี้แล้วฉันจะรีบไปหา]
“ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ” ผมบอกแล้วกดตัดสาย รีบเดินเข้าไปข้างในห้อง ที่ดูแล้วคงจะเป็นห้องรับรองแขก ผมเดินไปนั่งที่โซฟาเดียงตัวหนึ่ง เพราะพ่อพี่ครามนั่งที่โซฟาตัวยาว
“วันนี้ฉันมีคุณงานกับคุณ อันเดร โดโรนอฟ เขาเป็นนายหน้าค้าที่ดินในรัซเซีย” น้ำเสียงนิ่งๆแต่ก็แฝงไปด้วยพลังของพ่อพี่ครามดังขึ้น ผมนั่งฟังอย่างเรียบร้อยที่สุดในชีวิต
“ฉันต้องการซื้อที่ดินที่ดีที่สุด ในใจกลางเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กเพื่อสร้างคาสิโนครบวงจร ถ้าได้ที่ตรงนั้น กิจการใหม่ของฉันก็จะรุ่งโรจน์มาก”
ผมนั่งฟังและคิดตาม หลังจากที่ศึกษาดูงานกับพี่ครามมาสักพักหนึ่ง ก็ทำให้ผมเข้าใจกลไกงานมากขึ้น แต่ที่ดินที่พ่อพี่ครามบอกผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่
“เอ่อ ท่านจะให้ผมทำอะไรเหรอครับ” ผมถาม ในใจนี่หวั่นวิตกไปกว่าครึ่ง
“หึ เดี๋ยวนายก็รู้เอง”
ให้ผมเดาไหม มันต้องเป็นอะไรที่ร้ายแรงกว่าการต้องไปสู้รบกับหมาสิบกว่าตัวนั่นแน่ๆ
ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาที เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะเปิดออก
“ท่านค่ะ คุณอันเดรมาแล้วค่ะ” สิ้นเสียงของเลขาพ่อพี่คราม ก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มต่างชาติที่หน้าตาดีมากๆ เขาเดินเข้ามาในห้อง สายตาลุ่มลึกนั่งจับจ้องมาที่ผมก่อนจะมองไปที่พ่อพี่คราม
“สวัสดีครับคุณอันเดร เชิญนั่งครับ” พ่อพี่ครามยื่นมือไปจับมือกับคุณอันเดรก่อนจะผายมือให้คุณอันเดรนั่ง แต่คุณอันเดรยื่นมือมาเช็คแฮนด์กับผมแทน ผมมองหน้าพี่พี่ครามก่อนจะยื่นมือไปจับ
“สวัสดีครับ” เขาพูดทักทายผมเป็นภาษาไทยที่ค่อยข้างจะชัด
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มให้เขานิดๆ
“เพื่อไม่ให้เสียเวลาเรามาเริ่มคุยกันเลยดีกว่า” พ่อพี่ครามพูด จังหวะนั้นเลขาก็เอาเครื่องดื่มมาเสริฟ คุณอันเดรเอ่ยขอบคุณเธอก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ
ระหว่างการสนทนาระหว่างพ่อพี่ครามกับคุณอันเดรเสียส่วนใหญ่ ผมฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ผมกำลังคิดอยู่ว่าพ่อพี่ครามให้ผมมาด้วยทำไม เพราะดูเหมือนท่านจะไม่ได้ให้ผมทำอะไรเลยสักอย่าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะทำตัวนั่งอยู่เฉยๆนะ จุดไหนที่ผมพอจะเข้าใจเรื่องราวผมก็จะขออนุญาตเสนอความคิดของตัวเอง โดยที่พ่อพี่ครามก็ไม่ได้ว่าอะไร และดูเหมือนท่านจะพอใจ ผมก็ตั้งใจฟังเรื่องการซื้อขายที่ดินและการให้คุณอันเดรเป็นหุ้นส่วนสิบเปอร์เซ็นต์ในคาสิโน และข้อเสนออีกหลายอย่างๆที่น่าสนใจ และในที่สุดการเจรจาก็จบลง
“ผมตกลงขายครับ”
“ขอบคุณมากครับที่คุณยอมขายให้เรา แล้วเดี๋ยวผมจะให้เลขาดำเนินงานเรื่องค่าที่ดินแล้วก็เรื่องโอนย้ายกรรมสิทธิ์นะครับ” พ่อพี่ครามยิ้มนิดๆ
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ” คุณอันเดรยืนขึ้นแล้วก็เช็คแฮนด์กับพ่อพี่ครามอีกรอบ รวมถึงผมด้วย
“นี่ลูกชายคุณเหรอครับ” คุณอันเดรถามตอนที่เราอยู่ในลิฟต์กำลังจะลงไปข้างล่าง
“ไม่ใช่หรอกครับ คุณอันเดรมีรถมารับใช่ไหมครับ” พ่อพี่ครามปฏิเสธก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง ผมรู้สึกเศ้ราเล็กๆ ทั้งที่คิดว่าพ่อพี่ครามจะยอมรับแล้วเชียว แต่ผมคงคิดอะไรตื้นๆเกินไป
คุณอันเดรกลับไปแล้ว ผมกับพี่พี่ครามก็นั่งรถกลับไปที่บ้านเช่นกัน ระหว่างทางพ่อพี่ครามสั่งให้คนขับรถจอดที่หน้าร้านขายเป็ดย่างชื่อดัง แต่เพราะที่จอดรถหน้าร้านไม่มี เลยต้องขับเลยไปอีกหน่อยถึงจะมีที่จอด
“ผมลงไปซื้อให้ไหมครับ” ผมถาม
“ไม่ต้อง” พ่อพี่ครามบอกก่อนจะเปิดประตูลงรถไป ผมมองแล้วก็ลงจากรถเดินตามไปด้วย พ่อพี่ครามหันมามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เรายืนรอซื้อเป็ดย่างอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถึงจะได้ ผมได้น้ำเก็กฮวยมาดับร้อนขวด แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไปมาคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อผมหันไปมองรถข้างหลังแต่กลับเห็นรถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งขับมาพร้อมกับควักปืนออกมาเตรียมจะยิง
“ท่าน ระวัง!!!”
ปัง!
ปึก!
ผมล้มลงไปกองกับพื้นโดยมีพ่อพี่ความทับอยู่ข้างบน ผมเจ็บไปทั้วแนวแผ่นหลัง แต่สติบอกผมว่าให้ดูพ่อพี่ครามก่อน
“ท่าน เป็นอะไรไหมครับ” ผมขยับตัวลุกพร้อมกับสำรวจร่างกายพ่อพี่ครามว่าถูกยิงหรือเปล่า เพราะจังหวะที่ผมเห็นว่ามันจะยิงผมรีบพุ่งไปคว้าตัวพ่อพี่ครามให้ให้หนีวิถีกระสุนทันทีโดยไม่ได้คิดอะไรมาก
“ไม่เป็นไร แค่จุกๆ” ท่านตอบ
“ไม่ได้ถูกยิงใช่ไหมครับ” ผมถาม ไทยมุงยังคงมองผมกับพ่อพี่ครามด้วยความตื่นตระหนก
“เปล่า”
“ท่านครับ!” คนขับรถวิ่งกระหืดกระหอบมาช่วยพยุงพ่อพี่ครามขึ้น ผมค่อยๆลุกขึ้น รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งหลัง แต่ก็ต้องฝืนเอาไว้ ผมเดินตามท่านไปขึ้นรถ พ่อพี่ความหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครสักคนให้ช่วยจัดการเรื่องให้ โชคดีที่คนขับรถจำป้ายทะเบียนรถมอเตอร์ไซต์คันนั้นได้
เฮ้อ ทำไมมีแต่เรื่องวะ
ผมนั่งอยู่ในรถ เจ็บหลังจนต้องงอตัวเพราะยืดตรงแล้วรู้สึกเจ็บ เหมือนพ่อพี่ความจะสังเกตุเห็นได้
“เป็นอะไร”
“เอ่อ ผมเจ็บหลังน่ะครับ”
“สมชาติ ขับรถไปโรงพยาบาล” พ่อพี่ครามสั่งคนขับรถแล้วก็นิ่งไป ผมได้แต่เงียบจนมาถึงโรงพยาบาล ไม่รู้ว่าพ่อพี่ครามใช้เส้นสายอะไรผมถึงได้ตรวจเร็วโดยไม่ต้องรอคิว
ผมการตรวจไม่มีอะไรมาก หลังผมแค่ช้ำเพราะแรงกระแทกเท่านั้น กระดูกกระเดิกไม่หัก ได้ยามาทาแล้วก็ยามากินเท่านั้น ยาอีกแล้ว ของเก่าที่โดนหมากัดผมยังกินไม่หมดเลย
บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นผมไปหาพ่อพี่ครามที่นั่งรออยู่ในร้านกาแฟภายในโรงพยาบาล พอท่านเห็นผมเสร็จแล้วก็ลุกไปจ่ายเงิน ผมลุกขึ้นยืนรอท่านเดินมา ท่านเดินนำไปที่รถเงียบๆจนขึ้นมานั่งในรถ
“ขอบคุณครับท่าน” ผมยกมือไหว้ พ่อพี่ครามพยักหน้ารับเล็กน้อย แต่สำหรับผมถือว่าเป็นการตอบสนองที่ดีมากแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ผมยกมือไหว้ท่านไม่แม้แต่จะสนใจด้วยซ้ำ
“ฉันก็ต้องขอบใจที่ช่วยฉันไว้”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมบอก
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอมรับนายหรือไง”
“เปล่าครับ ผมก็แค่ช่วยเพราะท่านเป็นพ่อของพี่คราม ถึงไม่ใช่ผมก็ต้องช่วยอยู่ดี” ผมไม่ได้พูดให้สวยหรู แต่ผมพูดออกมาจากใจ
หลังจากนั้นก็เงียบจนมาถึงบ้าน พี่ครามยืนหน้าเครียดอยู่หน้าบ้าน พอรถจอดสนิท จังหวะที่พ่อพี่คราม ท่านห็หันมาหาผม
“นี่...ต่อไปนี้เรียกฉันว่าพ่อด้วย เฮอะ! ท่านงั้นเหรอ แสลงหูชะมัด” พูดจบพ่อพี่ครามก็ลงจากรถไป ทิ้งให้ผมอึ้งรับประทานอยู่คนเดียว จนพี่ครามมาเปิดประตูรถฝั่งผม ผมถึงได้รู้สึกตัว
“เป็นอะไรหรือเปล่า เป็นอะไรมากไหม”
“พี่คราม”
“ครับ”
“ฮืออออ” แล้วผมก็ร้องไห้ออกมา
ผมทำสำเร็จแล้วใช่ไหม พ่อพี่ครามยอมรับผมแล้วใช่ไหม
“เจ็บไหม” พี่ครามจูบซับที่หลังผมหลังจากที่อาบน้ำด้วยกันเสร็จ ตอนอาบน้ำผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ครามฟัง รวมถึงตอนที่พ่อพี่ครามพูดกับผมก่อนจะลงจากรถนั่นด้วย ขนาดพี่ครามได้ยินแล้วยังทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อเลย
“เจ็บ แต่ผมทนได้” ผมบอก ปล่อยให้พี่ครามทายาให้ ตอนนี้ตัวผมโคตรน่าเกลียดเลยอ่ะ ช้ำไปทั้งตัว อย่างกับศพ
“นายเก่งมานะรู้ตัวไหม” พี่ครามโน้มหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ ผมเลยยกตัวขึ้นแล้วหันไปหอมแก้มพี่ครามตอบ
“ผมเก่งจริงเหรอ” ผมถาม ตั้งแต่โตมาไม่เคยมีใครชมผมว่าเก่งสักคน
“จริงสิ นอนคว่ำไปนะ อย่านอนหงาย” พี่ครามบอก ผมพยักหน้าลงกับหมอน พี่ครามเดินไปล้างมือก่อนจะเดินไปปิดไฟในห้อง คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมต้องนอนที่บ้านของพ่อพี่คราม
“พรุ่งนี้กลับบ้านเรากันนะ” พี่ครามบอก ผมชอบคำนี้ที่สุด
‘บ้านของเรา’
ผมมีบ้านแล้ว
“ผมรักพี่นะ” ผมบอก ขยับเข้าหาพี่ครามเอาหน้าซุกกับแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม น้ำตาผมซึมไหลออกมา
“ฉันก็รักนาย” พี่ครามกอดผมหลวมๆ คำบอกรักทำให้ผมน้ำตาไหลลงมา พี่ครามไม่พูดอะไรต่อเพียงแค่กอดผมไว้จนผมหลับ คงไม่มีคืนไหนที่ผมจะหลับอย่างสบายใจได้เท่าคืนนี้อีกแล้ว
เช้าวันต่อมาพี่ครามพอผมกลับบ้านแต่เช้า โดยที่ผมยังไม่ได้ลาพ่อกับแม่พี่ครามเลย พอมาถึงบ้านโทรศัพท์พี่ครามก็ดัง ปรากฏว่าเป็นพ่อพี่ครามโทรมาด่า พี่ครามหายไปคุยโทรศัพท์กับพ่อพี่ครามนานมาก ก่อนจะกลับเข้ามาในบ้าน
ผมนั่งมองบรรยากาศในบ้าน เค้กที่นอนดูการ์ตูนกับพี่เจและพี่สอง รวมทั้งผมด้วยนี่แหละ พี่ทราฟก็เข้าครัวไปทำของว่างให้เค้ก ส่วนพี่ครามพ่อคุยเสร็จแล้วก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนหนุนตักผมก่อนจะหลับตาลง
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดเลย
………………………………………………….
โปรดอ่านทุกคนค่ะ ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ หลังจากนั้นจะมีตอนพิเศษสองตอน เรื่องนี้ก็จะจบโดยสมบูรณ์ หลังจากนี้ริริจะเปิดให้จองหนังสือ(ในบันทึกในแฟนเพจ) จองได้จนถึงวันที่ 20 สิงหาคม แล้วหลังจากนั้นริริจะเปิดให้ทำการโอนเงิน แต่เดี๋ยวในรายละเอียดพวกนี้จะอัพเดตใหม่อีกทีในตอนพิเศษตอนที่สอง ส่วนรายละเอียดนิยายริริลงไว้ในบันทึกแฟนเพจค่ะ สงสัยตรงไหนถามไว้ในนี้หรือถ้าจะให้เร็วก็ไปทิ้งข้อความไว้ในแฟนเพจก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
