25/12/2012
“ข้าก็รักท่าน ท่านเรย์ข้ารักท่าน”
หลังจากที่ข้ากับท่านเรย์ได้ผ่านอะไรมา ที่ชาตินี้ข้าคิดว่าข้าคงไม่มีวันที่จะได้มัน ข้าเพิ่งรู้ว่าการที่มีอะไรกับคนที่รัก มันจะนำพาความสุขมา
ให้ขนาดนี้ ไม่แปลกเลยที่ผู้คนหลายคนที่จะพยายามใฝ่หาความรักในเมื่อความรักมันหอมหวานและเชิญชวนขนาดนี้ แต่ข้าสัญญากับตัว
เองไว้แล้ว ว่าข้าจะเห็นแก่ตัวแค่วันเดียว ลาก่อนนะท่านเรย์ ขออย่าให้ท่านเจอข้าอีกเลย
“ข้ารักท่าน สามีของข้า”
ข้าก้มลงไปจูบปากที่เมื่อคืนมันได้ฝากรอยไว้เต็มตัวข้า และข้าก็ดีใจที่ริมฝีปากนี้สัมผัสตัวข้า ข้าค่อยๆลุกออกจากเตียงช้า แล้วเสกเสื้อผ้า
ให้เหมือนปกติ แล้วเดินออกมานอกห้องนอนของท่านเรย์
“อ๊ะ ท่านวาเลน”
“หืมม”
ข้าหันไปมองคนที่เรียกข้า หืมทำไมท้องโตแบบนั้นอย่าบอกนะว่านั่นลูกของเขา
“ท่านวาเลนจำข้าได้ไหมคะ”
“เจ้า”
“ข้าที่เป็นแม่บ้านคนก่อนที่ท่านเรย์พามาน่ะค่ะ”
“อ้อ”
“นี่เจ้าท้องเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
ท่านเรย์ ข้าไม่น่าดีใจเลย ท่านมันก็แค่ยมทูตชายที่
“ท่านเรย์นี่ดีนะคะ”
“หืมม เขาดูแลเจ้าดีรึป่าว”
“ดูแลดีมากเลยค่ะ บางทีเขายังมาถามว่าหลานของเขาเมื่อไรจะออก”
“หืมก็ดีละ ห๊ะ หลาน”
“ใช่ค่ะ ขนาดข้ากับเทรซัสไม่ได้เป็นญาติอะไรกับท่านเรย์เลยแต่ท่านเรย์ก็ทำเหมือนข้ากับลูกของข้าเป็นครอบครัวของเขา”
“หืม เทรซัสคือใคร”
“สามีข้าเอง จำวันที่ท่านเรย์ขอข้าจากท่านเซบัสได้ไหมคะท่านวาเลน”
“หือ จำได้ทำไมเหรอ”
“ก็ท่านเทรซัสเป็นลูกน้องของท่านเรย์พอรู้ว่าเทรซัสรักข้า ท่านเรย์ก็รีบไปขอข้าจากท่านเซบัสมาเลย”
“หืม เขาไม่ได้เอาเจ้ามาทำ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ แม่บ้านหลายคนจากบ้านท่านเซบัสหรือบ้านหัวยมทูตคนอื่นๆก็มาจากที่ทหารของท่านเรย์ไปชอบ แล้วท่านเรย์ก็เลยไป
ขอมาให้”
“จริงเหรอ”
“จริงค่ะ ท่านเรย์ยังมาบ่นกับข้าบ่อยๆเลยว่า ข้าทำบุญทำทานกับความรักขนาดนี้แต่ทำไมพระเจ้าถึงไม่มอบความรักหรือให้คนที่ท่านเรย์
แอบชอบหันมามองบ้างเลย ข้าล่ะอยากรู้จังเลยว่าคนที่ท่านเรย์ชอบเป็นใคร ทั้งๆที่ท่านเรย์เป็นคนน่ารักขนาดนี้แท้ๆ แต่กลับมองข้าม”
“เขาอาจจะไม่ได้ไม่รัก แต่เขาอาจจะเห็นว่ามันไม่เหมาะสมศักดิ์ของเขากับท่านเรย์อาจจะแตกต่างมันมากเกินไป”
“ข้าว่าข้าไม่คิดแบบท่านวาเลนนะคะ เพราะข้าว่าคนอย่างท่านเรย์ถ้าคิดจะแหกกฎสักอย่างก็ทำได้ เรื่องแค่ศักดินาข้าว่าท่านเรย์ไม่เห็นอยู่
ในสายตาด้วยซ้ำ”
“ดูท่าเจ้าจะเชียร์ท่านเรย์มากๆเลยนะ”
“ใช่สิคะ ท่านวาเลนท่านเรย์ของข้าน่ะออกจะน่ารักนิสัยดี ข้าเลยอยากให้ท่านเรย์สมหวังในความรัก
“หึ ข้ากลับก่อนนะ”
“ค่ะ ท่านวาเลนมาบ่อยๆนะคะ ข้าคิดถึง”
“อืม”
ข้าเดินออกมาจากบ้านของท่านเรย์ ทำไมเรื่องนี้ท่านถึงไม่ยอมบอกข้าห๊ะ ท่านเรย์ทำไมต้องทำให้ข้าเข้าใจผิด ข้าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจน
เดินมาถึงบ้านของท่านเซบัส
“อ้าว วาเลน”
“ห๊ะ ขนมอบ”
“เดินเหม่อมาเชียว เมื่อคืนไปหนมา ผมเห็นว่าวาเลนไม่กลับ”
“ข้าไปเที่ยวมาน่ะ”
เป็นเที่ยวที่น่าจดจำมากๆด้วย
“หืม สนุกไหม”
“สนุกสิ สนุกมาก”
“ฮ่าๆๆ งั้นผมไปก่อนนะ ก่อนที่เซบัสจะบ่น ขี้เกียจฟังเซบัสบ่นเดี๋ยวก็หาว่าไม่รักบ้างล่ะ จะทิ้งบ้างล่ะ ข้าล่ะไม่เข้าใจนิสัยเซบัสเลยจริงๆ”
“ฮ่าๆๆ รีบไปเถอะ”
“อืม”
“อ๊ะเดี๋ยว ขนมอบ”
“มีอะไรเหรอวาเลน”
“ข้าปรึกษาเจ้าได้ไหม”
“ได้สิวาเลนก็เหมือนเพื่อนของผมอีกคน”
“ถ้าสมมติว่ามีคนๆนึงไปหลงรักคนที่เขาไม่คู่ควร เขาควรจะทำไงดี”
“เขาคนนั้นคนที่ไม่คู่ควรถูกรักตอบไหมล่ะครับ”
“ถูกสิ ถูกรักตอบกลับมา มากซะจนคนนั้นไม่อยากเห็นแก่ตัวเลย”
“ผมว่าในเมื่อคนสองคนรักกัน ก็ไม่เห็นต้องแคร์อะไรเลย ถึงแม้ว่าบางครั้งมันจะขึ้นกับสิ่งแวดล้อมและสิ่งรอบข้าง แต่ตราบใดที่คนสองคน
ตกลงที่จะรักกันอะไรมันก็ไม่สำคัญ และไม่ไปเบียดเบียนและสามารถยืนหยัดบนโลกนี้ได้ผมว่าใครๆก็รักกันได้แม้ว่าจะสูงศักดิ์มากแค่
ไหน”
“ขอบคุณมากนะ ขนมอบ”
“สู้ๆนะครับคุณวาเลน”
ข้ากลับมาห้องนอนของตัวเอง พยายามทั้งนอนคิดนั่งคิด ถ้าจะเห็นแก่ตัวมันจะผิดไหม ป่านนี้ท่านเรย์จะตื่นรึยังน้า ข้าว่าถ้าข้าอยู่อย่างนี้ยัง
ไงข้าก็คิดไม่ออก ข้าเลยเดินไปลานกลางถึงแม้ตอนนี้ยังเป็นตอนกลางวัน ถึงแม้จะยังไม่มีแสงไฟ แต่มันก็ยังสวยมาก เหมือนท่านเรย์จะ
พยายามตกแต่งมันให้ข้าโดยเฉพาะ ข้าเดินไปใต้ต้นสนที่สูงที่สุดในทุ่งหญ้าทาทารัส ถึงแม้มันจะถูกประดับไปด้วยของประดับต่างๆนานา
ข้านั่งลงพิงกับโคนตนไม้แล้วก็คิดถึงเรื่องท่านเรย์ไปด้วย
ผ่านไปนานเท่าไรข้าไม่รู้ รู้แต่ว่าเหมือนมีริมฝีปากเย็นมาที่ริมฝีปาก พอข้าลืมตาขึ้นมากับพบท่านเรย์ ท่านเรย์ดึงข้าเข้าไปกอด
“อย่าทิ้งข้าไปอีกนะ วาเลน”
“ข้า”
“เจ้าไม่รู้หรอกว่าตื่นมาไม่เจอเจ้า ข้าใจหายเพียงไหน บางทีข้าอาจคิดว่ามันเป็นแค่ฝัน ข้าตามเจ้าไปถึงบ้านเซบัสก็ไม่เจอ ข้ากลัว ข้า
กลัว วาเลนข้ากลัวไม่ได้เจอเจ้าอีก”
“ข้าอยู่นี่”
ข้ารับรู้ถึงแรงกอดที่มากขึ้น ทำให้ข้ารู้ว่าท่านเรย์กลัวข้าจะหายไปจริงๆ รับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจยมทูตที่บ่งบอกว่ากลัวเพียงใด
ทำให้ข้ารู้สึกผิดที่ทิ้งท่านเรย์ไป
“ข้อขอโทษ”
“เจ้าไม่ผิดหรอก เจ้าไม่ต้องมาขอโทษ เจ้าไม่เจ็บเหรอ”
“ท่านเรย์”
“อ้าว ก็ครั้งแรกของเจ้าไม่ใช่เหรอ”
“ใครบอกท่าน”
“โหว เลือดเต็มที่นอนขนาดนั้นเจ้าจะบอกว่ามันเป็นน้ำแดงหกรึไง”
“ท่าน”
ข้าได้แต่เอามือตีไปที่หน้าอกของท่านเรย์
“โอ๊ยๆยอมแล้วครับ คุณภรรยา”
“ใครเป็นภรรยาท่านกัน”
“ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นผู้หญิงคนไหนล่ะเนี่ย ก็คนล่าสุดคือเจ้านี่”
“ข้าไม่ใช่ผู้หญิงของท่าน”
“เจ้าไม่ใช่ เพราะเจ้าคือชีวิตข้า คือทุกสิ่งทุกอย่าง”
“ข้ามีเรื่องจะถาม”
“อะไรเหรอ วาเลนจ๋า”
“ท่านเอาแม่บ้านของทานเซบัสไปทำไร”
“ไอ้เซบัสมันฟ้องเหรอ”
“ป่าว ข้ารู้เอง”
“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่เอามากก ก็เหงาจากเจ้าข้าก็ต้องไปหาคนมาคลายเหงาสิ”
“ท่านอย่ามาโกหกข้า”
“หืม”
“ท่านนน”
“อย่าบอกนะว่าเจ้ารู้แล้ว”
“ใช่รู้แล้ว”
“รู้ว่าข้ารักเจ้าน่ะเหรอ”
“ท่านมันใช่เวลาจะมาเล่นไหมเนี่ย”
“ไม่ใช่เวลาจะเล่นแต่เป็นเวลาที่จะเอา”
“ท่านเรย์”
“โอเคๆยอมๆ ลองมองออกไปข้างหน้าสิ เจ้านั่งตรงนี้จนมืดเลยล่ะ”
ข้าหันหน้าออกไปข้างหน้า กลับกลายเป็นว่าตะวันตกดินไปแล้วแสงสีที่ประดับต่างๆนานาก็เริ่มเปิด ทำให้ภาพข้างหน้าเป็นภาพที่สวยมาก
เป็นงานคริสต์มาสที่สวยที่สุด
“ข้าน่ะมาขอพรใต้ต้นสนนี้ทุกปีเลยนะ ข้าขอพรตั้งแต่สามร้อยปีที่แล้ว สามร้อยปีที่แล้วที่ข้าเจอเจ้า”
สามร้อยปีที่แล้ว
ใต้ต้นสน
นี่ซานต้า ข้าขอให้เจอเมียจริงๆของข้าสักทีได้ไหม จะให้หงอยแดกเหมือนเซบัสมันรึไง ถ้าซานต้ายังไม่บกพร่องในหน้าที่ล่ะก็ช่วยหาเมีย
ให้ข้าสักคนเหอะ ถึงเจ้าจะบอกว่าเจ้าจะหาของขวัญให้แต่เด็กๆ แต่ขอโทษตั้งแต่เด็กยันโตข้ายังไม่เคยได้ของขวัญ ข้าโตจนท่านไม่รู้ด้วย
ซ้ำว่า ท่านน่ะตายไปไม่รู้กี่รุ่นต่อกี่รุ่นแล้ว เพราะฉะนั้นท่านหาเมียให้สักคน ถ้าข้ายังหาไม่ได้ข้าจะไปเผารถของท่าน จะไปตัดเขากวาง จะ
ไปขโมย
“อ๊ะ ขอโทษครับ”
“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ข้าไม่เป็นอะไร”
ข้ากำลังมองคนร่างบางที่ผิวตอนนี้ซีดขาวเพราะหิมะที่ตกที่ทุ่งหญ้าทาทารัส ช่วงนี้เป็นช่วงคริสต์มาสซะด้วย ผิวจะซีดก็ไม่แปลก
“เจ้าตัวซีดไปหมดแล้วเพิ่งตายรึไง”
“ใช่ ท่านพอจะช่วยข้าได้ไหม”
ข้ากำลังมองคนที่กำลังสำรวจร่างกายตัวเองที่ดูท่าจำสำรวจเสร็จเรียบร้อยแล้ว เงยหน้าขึ้นมาพูดกับข้า
“เอ่ออ”
ข้าเป็นใบ้ไปชั่วคราว แม่เจ้าโว้ย คนอะไรน่าฟัดชะมัด
“ข้ากำลังจะไปบ้านท่านเซบัสไม่ทราบว่าท่านรู้จักรึป่าว”
“เอ่ออ”
ทำไมไอ้เซบัสได้ของดีๆไปทุกทีเลยวะ ท่านยมบาลลำเอียงชัดๆ
“ท่านคงไม่รู้สินะ งั้นไม่เป็นอะไรข้าไปเองก็ได้”
ทำไมปากเจ้ากรรมมันเพิ่งมาพิการตอนนี้วะ
“ข้ารู้ อ้าว ไปไหนแล้ว”
หึ อย่าบอกนะว่านี่คือ “เมีย”ที่ท่านส่งมาให้น่ะท่านซานต้า บางทีข้าก็พอใจกับการให้ของขวัญที่เป็นเมียแบบนี้มากๆเลย แล้วไว้ข้าจะมา
ขอพรกับท่านซานต้าทุกปีตรงนี้แล้วกันนะ
ปัจจุบัน
“ท่านชอบข้าตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเลยรึไง”
“ใช่ เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้ารักเจ้ามากเพียงใด ข้าได้แต่ขอพรทุกๆปีที่ตรงนี้ที่ข้ากับเจ้าเจอกัน นี่ก็ผ่านมาสามร้อยปีข้าก็ยังมาขอพระ ครั้งล่าสุด
ปีนี้ ข้าขอพรว่าข้าขอให้เจอเจ้าแล้วข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหายไปไหน ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี แล้วข้าก็เจอเจ้า เจอตรงนี้เจอเหมือนสามร้อยปี
ที่แล้ว เจ้ารู้ขนาดนี้แล้ว เจ้าจะเลิกรักเซบัสรึยังล่ะ”
“ไม่”
“อ้าว ข้าอุตส่าห์บอกความในใจขนาดนี้เจ้ายังไม่ยอมอีกเหรอ เห้อ”
“ข้า”
ท่านเรย์มองข้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ทั้งๆที่เจ้าเป็นเมียข้า”
“ท่าน”
“ทั้งๆที่ตัวเจ้ามีแต่รอยของข้า”
“ท่าน”
“ท่านๆๆๆๆ ท่าน ท่าน”
“ท่าน”
“ท่านอีกแล้วเจ้าเปลี่ยนมาเรียกข้าว่า สามีที่รักได้แล้วถึงแม้ตอนนี้เจ้าจะยังไม่รักข้า แต่ข้าก็มั่นใจว่าเจ้าจะต้องรักข้า”
“ท่านจะมั่นใจได้อย่างไร”
“ก็ ทำทุกวันๆ มันก็ชินๆ แล้วมันก็จะรักๆ รักข้าไปเองไง วาเลนจ๋า”
“ท่านมันทะลึ่งที่สุดในสามโลก”
“ข้าไม่ใช่ทะลึ่งอย่างเดียวนะ ข้ายังรักเจ้าที่สุดในสามโลกอีกด้วย”
“ท่านเรย์”
“ท่านเรย์อีกแล้ว เจ้าจะไม่เลิกรักเซบัสไม่ได้รึไง พอมาพูดเองแบบนี้ก็เจ็บนะเนี่ย ทั้งๆที่ข้ารักเจ้ามาตลอดแท้ๆ”
“ข้าคงเลิกรักท่านเซบัสไม่ได้ เพราะท่านเซบัสเหมือนพี่ชายของข้า แต่ข้าน่ะรักท่านมาตั้งนานแล้ว”
“นี่จะไม่ หาอะไรนะ”
“ท่านนี่หูตึงจริงๆเลย”
ข้าเลยเงยหน้าขึ้นไปจุ๊บริมฝีปากที่ฝากรอยไว้บนตัวข้า
“\^O^/”
“ท่านทำหน้าอะไรของท่านน่ะ”
“แบบนี้ก็ดีสิ แบบนี้บ่อยๆเลยนะวาเลน ข้าชอบ”
ท่านเรย์ก้มลงมาจูบข้าคราวนี้ทั้งหวาน ทั้งนุ่มนวล ทั้งความสุขที่ท่านเรย์พยายามมอบและส่งต่อมาให้ข้าในวันคริสต์มาสนี้
“แล้วทำไมจะต้องโกหกว่าไม่ได้รักข้าด้วย”
ท่านเรย์พูดหลังจากที่ถอนริมฝีปากออก
“ข้ากลัวว่าข้าจะเห็นแก่ตัว ข้าอยากให้คนอย่างท่านมีคนที่เหมาะสมและคู่ควร”
“เหอะ เจ้านี่คิดมากไปรึป่าว เจ้าคิดว่าข้าสนใจคนภายนอกขนาดนั้นเลย แค่มีเจ้ากับข้า ข้าว่าโลกนี้ของข้าก็สมบูรณ์แล้วล่ะ”
เป็นแบบที่แม่บ้านบอกจริงๆด้วย
“วันนี้วันคริสต์มาส ขอให้เจ้ามีความสุขนะ”
“เหมือนกันครับ ท่านเรย์”
“สามีของเจ้าต่างหาก วาเลน”
“ข้ารักท่าน สามีของข้า”
“Merry Christmas Na~ My dear”
“Merry Christmas my husband”
หลังจากที่ข้าพูดเสร็จ ท่านเรย์ เอ่อสามีของข้าก้มลงมาจูบข้าอย่างรวดเร็วและอุ้มข้าขึ้น ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าสามีของข้าจะพาไปไหนแต่ข้า
ก็ยินดีที่จะไป ขอบคุณวันคริสต์มาสปีนี้ที่มีความสุขที่สุด
“นี่วินเทจ เจ้าจะไม่เอาของไปแจกรึไงเด๋วก็ไม่ทันเที่ยงคืนหรอก”
“อื้มเดี๋ยวไป ขอข้ากำลังดูความสุขที่เกิดขึ้นอีกครั้งภายในวันนี้ก่อน”
“เจ้ากำลังจะดูอะไร แซนดี้จะแจกของหมดแล้วนะ”
“เจ้าจำคนที่ด่าพวกเราเมื่อสามร้อยปีก่อนได้ไหม คนที่เจ้าให้พรไปน่ะ”
“ห๊ะจำได้สิ ทำไมเหรอ”
“วันนี้เขาสมหวังกับพรของเขาแล้วนะ ชาร์ลอตดูสิเขาสมหวังพร้อมกับกวางเรนเดียร์ที่เพิ่งเกิดวันนี้ด้วย”
“งั้นเหรอ ข้าข้อตั้งชื่อกวางนะ เกิดพร้อมกับความสมหวังของคนที่ข้าให้พรเหรอ ชื่อ ฮาเลนนะ วินเทจข้าอยากให้กวางตัวที่เกิดชื่อฮาเลน”
“ตามใจเจ้า ข้ายังไม่ได้ให้ของขวัญกับเขาสินะ งั้นข้าขอให้พวกเขาครองรักกันนานๆเหมือนคู่ของเรานะชาร์ลอต”
“อื้ม ทีนี้ก็ไปแจกของได้แล้ววินเทจ เด็กๆรอกันนานแล้ว”
“ก่อนข้าขอกำลังใจก่อนสิ ชาร์ลอต”
ชาร์ลอตโอบคอของวินเทจแล้วจูบแบบช้าๆ และนุ่มนวลเหมือนทุกปีที่ผ่านมา
“Hohohoho! หวังว่าเจ้าจะไม่มาตัดเขากวางของข้าแล้วนะ เรย์ ชอนเทเยอร์”
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) My angel of death ยมทูตขอรัก ตอนพิเศษ วาเลน+เรย์ Christmas day P.3 (อ่าน 32612 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก