หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[BaoBao]

คำที่ห้า

*** อยากดูแลคุณ...

...

..

.


“หายเร็วๆ นะครับ” -----อยากนำคำอวยพรนี้ไปบอกคุณด้วยตัวเอง

...

..

.

แต่ก็ได้แค่คิด...

...

..

.


ได้แต่คิด...

...

..

.

ได้ยินมั้ย? คำที่มันร้องอยู่ในใจผม...

...

..

.

คุณได้ยินมันมั้ย? ***

[BaoBao]

“ฮ๊าดชิ้ว!” เสียงจามขนานใหญ่ดังสนั่นลิฟท์

ผู้คนภายในนั้นหันมามองคนที่จามแวบหนึ่งแล้วก็หันกลับไป

นายศรที่ยืนอยู่ข้างๆ คนจามถวายมะเหงกให้ทีหนึ่ง แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

คนที่จามเมื่อครู่รับผ้าเช็ดหน้าไปและรีบเอามันผิดจมูกทันควัน----- “ฮั๊ดชิ้ว” เสียงฟังดูเบาลง





































































....

...

..

.

ติ๊ง! ------ลิฟท์เลื่อนลวมาถึงชั้นที่ 1

ผู้คนที่ยืนนิ่งอยู่ภายในเริ่มขยับ.... นายมะยมกับศรเดินไหลไปตามฝูงชนมนุษย์เงินเดือน

พอพ้นตัวลิฟท์มาได้ปุ๊บ ลิฟท์อีกตัวที่อยู่ตรงข้ามกันก็เปิดออก

เพื่อนสนิทของพวกเขาเดินออกมาจากลิฟท์ตัวนั้นเป็นคนแรก... เพื่อนทั้งสามต่างยกมือทักทายกัน












































































....

...

..

.

“ฮ๊าดชิ้ว!” เสียงจามขนานใหญ่ดังขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่ทันยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิด

“สกปรก! เชี่ยนี่! ไม่สบายแล้วยังมาแพร่เชื้ออีกนะมึง” นายกันพูดพลางยันไหล่ตัวเชื้อโรคไปห่างๆ

นายมะยมเซซัดเพราะไม่ทันตั้งรับ... นายศรรีบคว้าแขนไว้ได้ทันก่อนนายมะยมจะเซล้มลงไป

“มึงอย่าเล่น! มันเบลอไปหมดแล้ว!” นายศรหันมาดุเพื่อน

“อ๊าว! เป็นจริงจังเลยเหรอวะ?” นายกันหน้าหงาย

“ร้อนว่ะ ไปกินในห้างนะ” นานมะยมบอกเสียงอู้อี้

“มึงจะไปตากแอร์อีกเหรอ!” นายกันแย้ง

“มึงก็รู้ว่ามันขี้ร้อน ไปนั่งตามร้านเดี๋ยวแม่งเดี้ยงกว่านี้ ไปเหอะๆ ” นายศรบอกนายกัน และเดินนำพวกเพื่อนไปยังห้างซึ่งอยู่ใกล้ตึกที่ทำงาน

....

...

..

.





































































































นายมะยมล้างหน้าระบายความร้อน.... เขาหยิบกระดาษมาเช็ดหน้า พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นคนสูงโย่งยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ

“มีไรวะ ไอ้ไม้?” นายมะยมถาม

“ได้ข่าวมึงเดี้ยง!” นายต้นไม้ถาม

“ยังไม่ตาย...มาเอาของใช่ป๊ะ?” นายมะยมกลับหลังหันและเดินเข้าไปหา

“เออ...เอามากี่แผ่นวะ?” นายต้นไม้ถามด้วยเสียงตื่นเต้น

“อยู่โต๊ะกูว่ะ มึงตามกูมา” นายมะยมบอกแล้วเดินนำเพื่อนไปที่แผนกของตัวเอง
 

....

...

..

.

พอเขาจะเปิดประตูของแผนก เด็กผู้ชายตัวเท่าเข่าของนายมะยมก็วิ่งตื๋อมาแทรก

นายมะยมก้มหนัาลงมองสิ่งชีวิตตัวเล็กๆ

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ก็เงยหน้ามองเขา----เช่นกัน


....

...

..

.


‘หน้าคุ้นๆ วุ้ย’ *0* ------ นายมะยมคิดในใจ

....

...

..

.


“เปิดประตูให้หน่อยฮะ” สิ่งมีชีวิตเล็กๆ บอกเสียงแหลมเล็ก----- พี่มะยมใจละลาย

“คร๊าบบบบ จะไปไหนครับ มาหาใครเอ่ย” นายมะยมผลักเปิดประตูพลางถามเด็กน้อย

“มาหาคุณพ่อฮะ” เด็กน้อยพูดจบก็วิ่งตื๋อไปทางขวา พร้อมส่งเสียงร้องดังลั่น “คุณพ่อ!!!!!!”

นายมะยมมองตามเด็กน้อยไปด้วยรอยยิ้ม....แล้วนำเพื่อนไปที่โต๊ะของตัวเอง

“อ๊ะ ถุงนี้!” นายมะยมยื่นถุงกระดาษใบใหย่ให้นายต้นไม้

ทันทีที่นายต้นไม้รับถุงไป นายมะยมก็นึกขึ้นมาได้ “เดี๋ยวก่อนมึง!” เขาร้องเสียงดัง

“ไรวะ?” นายต้นไม้สะดุ้งโหยง

“มึงเอามานี่ก่อน! กูลืมเอาของตัวเองออกว่ะ” นายมะยมเอาถุงมาแล้วคุ้ย เขามองไม่ถนัด เลยเอาแผ่นหนังทั้งหมดออกมาจากโต๊ะ และเลื่อนหา...

“เจอแล้ว!” นายมะยมหยิบแผ่นของริสะจังออกมากจากในกองดีวีดีที่จะให้นายต้นไม้

“เห็นพ่อหนูมั้ยฮะ?” สิ่งมีชีวิตเล็กๆ เงยหน้าถาม

“อุ้ย!” นายมะยมสะดุ้งเฮือก

“ดูหนังเหรอฮะ ขอหนูดูด้วยนะฮะ” สิ่งมีชีวิตเล็กๆ กระโดดโลดเต้นมาเกาะขานายมะยม!

นายมะยมส่งสายตาให้เพื่อนช่วย

“ไม่ใช่การ์ตูนนะครับ เด็กดูไม่ได้ครับ” นายต้นไม้อุ้มเด็กน้อยขึ้นมา

เด็กน้อยหันมามองหน้านายต้นไม้ “หนูดูหนังได้ การ์ตูนหนูก็ดูได้ หนูดูหนังกับคุณพ่อทุกวันเลย”

ระหว่างที่เด็กหันไปคุยกับนายต้นไม้ นายมะยมรีบยัดแผ่นของตัวเองไปไว้ในชั้นหนังสือข้างโต๊ะ และรีบเอาที่กองอยู่กลับใส่ลงไปในถุง

....

...

..

.


นายมะยมปาดเหงื่อ แล้วถาม “คุณพ่อหนูอยู่ไหนเอ่ย?”

เด็กน้อยที่ถูกนายต้นไม้อุ้มวางบนแขนข้างหนึ่งหันมาหานายมะยม “คุณพ่อไม่อยู่ที่ห้องฮะ ไม่รู้ไปไหน?”

“ห้องไหนครับ?” นายมะยมถาม

“ห้องโน้นฮะ ที่ประตูเปิด ห้องมืดตื๋อเลย...น่ากลัว น่ากลัว” เด็กน้อยพูดจบก็ซุกหน้าไปกับอกของนายต้นไม้

นายต้นไม้รักเด็ก----- ไม่มีทาง!..... นายต้นไม่เกลียดเด็กเข้าเส้นเลือด เจอเด็กมาซุกอก นายต้นไม้ถึงกับขนลุกซู่

นายมะยมรู้นิสัยเพื่อนดีจึงรับเด็กมาอุ้มไว้แทน

พอเด็กหลุดจากมือนายต้นไม้ เขาก็รีบคว้าถุงบนโต๊ะเพื่อนไปและบอกก่อนเดินไปจากตรงนั้นว่า “เท่าไหร่มึงค่อยบอกกูนะ กูไม่ไหวว่ะ ไปละมึง”

นายต้นไม้ที่สูงโย่งก้าวไม่กี่ก้าวก็ไปถึงประตู

“คุณพ่อหนูไปไหนฮะ?” สิ่งมีชีวิตเล็กๆ มองจ้องนายมะยม

“ห้องคุณพ่อปิดไฟอยู่เหรอครับ” นายมะยมพูดพลางเดินไปทางห้องหนึ่งที่ถูกเปิดประตูไว้ และไม่ได้เปิดไฟ  ห้องที่มีป้ายหน้าห้องซึ่งเขียนด้วยตัวอักษรสีดำ บนกรอบสีทอง----- หัวหน้าฝ่ายต่างประเทศ

นายมะยมชี้ไปที่ห้องมืดนี้แล้วถามเด็กน้อยให้มั่นใจอีกครั้ง “นี่ห้องคุณพ่อเหรอครับ?”

“ฮื้อ....มื๊ดมืด น่ากลัว น่ากลัว” สิ่งมีชีวิตน้อยๆ พยักหน้าและมุดกับอกของนายมะยม----ดูท่าคงไม่ชอบความมืด

....

...

..

.




































































ต่อ...reply #95


น่ากลัว น่ากลัว..... (หน่วงคืองานของเรา) 

[ทิวลิปสีส้ม]

น่ากลัว น่ากลัว..... (หน่วงคืองานของเรา)

เตรียมตัวรับความหน่วง T T แต่อย่าหน่วงมากนะคะ
ขอให้ยิ้มๆ บ้างเถอะ ... กลัวเครียด
หนูน้อยคนนั้น ลูกคุณหัวหน้าเหรอคะ? จริงอ่ะ!!?? "โอ้ว!" (เอามือทาบอก)

ฮามากตอนมะยมให้หัวหน้าเลือกหนังโป๊ให้
กร๊าก

[Rafael]

อ้าวๆ ไอ้หนู
จำผิดห้องปะเนี่ย
ขอเคลียร์ๆเลยนะ

ป.ล.ลดความหน่วงลงหน่อยก็ได้ค่ะ ขอแบบเบาๆ 5555

[Sye.B]

ปิดหูปิดตาไม่ยอมรับความหน่วง .. ไม่รู้ไม่ชี้ คิคิ
ลูก....พ่อมึง
อย่างงี้ครอบครัวสุขสันต์เลย พ่อ แม่ ลูก : ))))

[BaoBao]

....

...

..

.

เด็กน้อยนั่งเล่นกับนายมะยมอีกสักพัก ศรก็เดินเข้ามาพร้อมขวดใบหนึ่ง

ศรวางมันลงที่โต๊ะของนายมะยม.. “ลูกใครวะ?”

“ลูกพ่อกูว่ะ” นายมะยมบอก พลางหยิบขวดมาดู

“ห๊า!!!.... พ่อมึงเนี่ยนะ!” นายศรจ้องเด็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเองด้วยตาโตเท่าไข่ห่าน

“มึงจะตกใจทำไม พ่อกูจะมีลูกตัวเท่านี้มันก็เรื่องปกติเว้ย” นายมะยมบอกเพื่อน และดมกลิ่นของของเหลวในขวด “น้ำไรวะ?”

เด็กน้อยตะกายแขนนายมะยม แสดงอาการว่าจะดมด้วย นายมะยม ลดระดับมือลง แต่ไม่ได้ปล่อยมือไปจากขวด เด็กน้อยเอามือเล็กๆ จับที่มือของนายมะยม เด็กน้อยดมกลิ่นตามที่เห็นผู้ใหญ่ทำ

“น้ำใบย่านางที่มึงต้มก่อนไปญี่ปุ่นไง” นายศรบอก

“อ้าว ยังอยู่เหรอวะ?” นายมะยมดีใจ

กำลังนึกอยากหาอะไรมาดับร้อนในตัวอยู่พอดี...เขาเหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นไข้อยู่พอดี นายมะยมเป็นคนพิลึกเล็กน้อย เขาขี้ร้อน อุณหภูมิในตัวก็สูงกว่าคนทั่วไปหน่อย... ไม่ใช่เรื่องใหญ่ในการดำเนินชีวิต ------ แต่เวลาที่เกิดไม่สบายขึ้นมา นายมะยมจะร้อนจนทรมานมากกว่าคนอื่นๆ

นายมะยมเทน้ำลงในแก้วของตัวเอง และยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว พอเอาแก้ววางก็เห็นเด็กน้อยจ้องตาแป๋ว

“เอามั้ยครับ?” นายมะยมถาม

“น้ำอะไรฮะ?” เด็กน้อยสงสัย...สีดำเหมือนกัน แต่ไม่มีเสียงซ่าๆ แบบที่เคยได้ยิน

“น้ำผักครับ” นายมะยมบอก

“อี๋....ขม!” เด็กน้อยร้องและยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที

“ฮ่าฮ่าฮ่า....เหมือนไอ้ศิลป์ตอนเด็กเลยว่ะ เห็นผักปุ๊บปิดปากปั๊บ....” นายศรหัวเราะร่วน

“หวาน เนี่ยพี่ยังกินได้เลย ไม่ขมเลย” นายมะยมพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

นายมะยมเทน้ำลงแก้ว แล้วลองยื่นให้เด็กน้อย เด็กน้อยเอามือข้างหนึ่งดีนแก้วไปทางนายมะยม นายมะยมเอาแก้วยกขึ้นมาดื่มไปครึ่งหนึ่ง แล้วเอาที่เหลือยื่นไปให้เด็กน้อย

เด็กน้อยมองน้ำในแก้วสลับกับมองหน้านายมะยม

นายศรมองด้วยความลุ้นระทึก

....

...

..

.

“เล่นอะไรกันอยู่ครับน้องหนู” เสียงเคร่งขรึมดังลอยมาจากด้านหลังของนายศร

นายศรหันหลังขวับไปแทบจะในทันที “น้องเค้าสนใจน้ำของไอ้ยมน่ะครับหัวหน้า”

“น้ำอะไร?” นายภักคิ้วขมวด

“น้ำผักอี๋อี๋....” เด็กชายบอกผู้เป็นพ่อตัวเองด้วยเสียงเจื้อแจ้ว "คุณพ่อ ชิมหน่อย!”

ใบหน้าของพ่อชะงักกึก สายตาเขาเบนไป-----ถาม "เจ้าของน้ำผัก"

“น้ำคั้นใบย่านางครับหัวหน้า” นายมะยมบอก

“เอามาจากไหน?” นายภักดีถามเพิ่ม

“ผมทำเอง เนี่ยทั้งขวดเลยครับ” นายมะยมเลื่อนขวดบนโต๊ะให้หัวหน้าตัวเองดู

“คุณพ่อชิม...ชิม...ชิม” เด็กชายไถมือที่นายมะยมกำลังถือแก้วไปทางคุณพ่อ-----สายตามีความหวัง หากคุณพ่อชิมแล้วบอกว่าไม่ขม หนูก็อยากชิมมั่ง!

....

...

..

.

มือสีขาวละเอียดยื่นไปจับแก้วมาจากมือที่มีผิวสีค่อนไปทางเหลือง เจ้าของมือสีขาวมองน้ำในแก้ว เขาดมกลิ่นมัน แล้วเงยหน้าไปถาม “คุณดื่มไปรึยัง?”

“พี่เค้ากินไปสองแน่ะฮะ” เด็กน้อยตอบแทนพร้อมชูนิ้วป้อมๆ สองนิ้ว

....

...

..

.






































































แก้วถูกยกจรดริมฝีปาก.... น้ำในแก้วถูกเทให้ไหลลงไปในภายใน...ปากสีแดงเรื่อตามธรรมชาติ

....

...

..

.


แก้วเปล่าถูกคืนให้แก่เจ้าของ

“เย็น!” เสียงวิจารณ์เพียงสั้นๆ จากคนที่เพิ่งชิมมัน

“ขมมั้ยฮะ?” เด็กน้อยถามพ่อตัวเอง

“ไม่ขมครับ น้องหนูกินสิ” ผู้เป็นพ่อบอกลูก

เด็กมักไม่ชอบกินผัก หากกินน้ำผักได้ ถือเป็นสิ่งที่ดี----น่าส่งเสริม

“อ่ะ ชิมก่อน ไม่ชอบไม่ว่ากัน” นายมะยมเทน้ำลงไปในแก้วนั้น---นิดนึง และส่งมันไปให้เด็กชาย

“ให้เค้าถือเอง” หัวหน้าพูดจบก็เดินเลยเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง

นายมะยมและนายศรมองตาม.......

ไฟในห้องทำงานถูกเปิด จากนั้นประตูก็ถูกปิด

“ถือดีๆ นะครับ” นายมะยมบอกพลางยื่นแก้วให้เด็กชาย

....

...

..

.
















































































ต่อ...reply #106

หนีงานมาหน้าไมค์ 

[malula]

คุณพ่อปากแดง ขาสวย มีลูกแล้ว

[Rafael]

5555
มันยังค้างคาใจ
มีลูกแล้วแบบนี้นายมัยมกมีน้องน่ะสิ
ลูกพ่อกู !! ตึ่งโป๊ะ 5555

ป.ล.มาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ 

[CarToonMiZa]

 

[koikoi]

นายมะยมหลงเสน่ห์หัวหน้าแล้วสิ
มีเด็กด้วยน่ารัก

[P.PIM]

'พ่อ'มีลูกตั้งแต่เมื่อไรค่ะ
แต่มีก็ดีนะค่ะ เพราะมะยมรักเด็ก
ความสัมพันจะได้แนบแน่น อาาา

[MiSS-U]

เข้าทางมะยมเลยค่ะ "คุณพ่อ" เพราะพี่มะยมรักเด็ก

 

[roseen]

 :กอด1:น่ารักมาก

[warin]

พ่อมึงมีลูกชายซะแล้ว
จะได้ สามคนพ่อแม่ลูก นะนายมะยม
ยังเชียร์พ่อมึงไม่เปลี่ยนแปลง

ขอบคุณมากที่ลงให้อ่านกันเยอะมาก  และสม่ำเสมอ 
ขอบคุณมากจ้า

รักษาสุขภาพด้วยจ้า

[ทิวลิปสีส้ม]

เอาจริงๆ นะ ตั้งแต่อ่านมาจนตอนนี้ รู้สึกว่า...
ไม่อยากให้มะยมเมะเลยอ่ะ!!!
ม่ายยยยยยยยยย
แต่ถ้ามะยมจะเมะก็จะทำใจ ดูๆ แล้วน่าจะเมะ ถ้าเกิดว่าหัวหน้าเป็นคนที่มากระซิบล่ะก็นะ มะยมคงเมะแน่ แบบว่าสรีระหัวหน้าไปทางเคะชัดๆ กร๊าก แล้ว...
ฉันมาวุ่นวายอะไรเรื่องเคะเมะฟร้า!!
ตอนนี้มันต้องชมลูกของหัวหน้าเซ่
"ลูกของหัวหน้าน่ารักจังเลยอ้า~" รักเด็กขึ้นมาทันตา 

ใจจริงแอบเชียร์เสมอว่าให้เป็นายศรอ่ะนะ ปลื้มเป็นการส่วนตัว เพื่อนรักเพื่อน อร๊าง โรแมนกะติกสุดๆ

[BaoBao]

  ขอบคุณทุกแรงใจ

คืนนี้อยากให้ฝนตก.... อยากให้ไปถึงตอนจบ

[BaoBao]

....

...

..

.


"น้องหนู"....นั่งเล่นกับนายมะยมจนถึงเวลาเลิกงาน.....ผู้เป็นแม่ของเด็กชายก็มารับ

“แหม สนุกใหญ่เลยสิ ขอบคุณมากนะคะ” แม่ของน้องหนูยื่นมือไปหาลูกชายตัวน้อย เด็กชายวิ่งไปจับมือแม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“คุณแม่...คุณแม่ ......” เด็กชายแกว่งมือของผู้เป็นแม่ “วันนี้หนูกินน้ำผักด้วยฮะ” เด็กชายอวด

ผู้เป็นแม่นั่งลงทำตาโตและหอมแก้มนุ้ยๆ นั้นข้างละทีหนึ่งเป็นรางวัล “เหรอคะ เก่งจังเลย แล้ววันนี้ดื่มน้ำอะไรบ้างคะ”

“ผักใบคุณย่าฮะ พี่ชายทำเองด้วย”  เด็กชายชี้นิ้วไปยังพี่ชาย

“ใบย่านางน่ะครับ” นายมะยมยิ้มให้กับชื่อเรียกของเด็กชาย

“อ๋ออออ....” ผู้เป็นแม่เข้าใจละ

เธอกล่าวขอบคุณนายมะยมอีกครั้งที่ทำให้ลูกชายดื่มน้ำสีเขียวตุ่นๆ ได้ และขอโทษนายศรและนายมะยมที่ลูกชายเธอมารบกวนเวลางาน

น้องหนูไม่ดื้อเท่าไหร่ สามารถเล่นได้ด้วยตัวเอง หากน้องหนูเห็นผู้ใหญ่เงียบ น้องหนูก็เงียบตาม แต่หากชวนน้องหนูเล่น น้องหนูก็เล่นด้วย....คาดว่าจะจะถูกคุณพ่อสอนมาเป็นอย่างดี

พอนายภักดีเดินออกมาจากห้องทำงานเธอก็ขอตัวลา

“คุณพ่อ!....อุ้มมมม” เด็กชายวิ่งตื๋อไปหาคุณพ่อของตัวเอง

แม่ของน้องหนูเดินตามไป “คุณภัก มื้อเย็นอยากทานอะไรดีคะ?”

สิ้นคำนั้น...พ่อแม่ลูกสามคนก็เดินออกไปจากประตูของแผนก

....

...

..

.

ได้เวลาเลิกงานแล้ว

นายศรและนายมะยมหันกลับไปเก็บของและเตรียมกลับบ้าน

....

...

..

.




















































นายศรเดินขึ้นบันไดเคียงมากับนายมะยม..... ตอนอยู่ในห้องทำงานก็ดีอยู่ แต่พอเลิกงานมาเจออากาศอบอ้าวบรรลัยแค่นั้น นายมะยมก็เหมือนไข้ขึ้นมาทันที

อากาศที่เหมือนว่า ร้อนสุดติ่งก่อนที่ฝนจะเทลงมาเช่นนี้ เป็นสิ่งที่นายมะยมเกลียดที่สุด จะร้อนก็ร้อนมาเหอะ รึจะตกก็ตกมาสักที.....มาอั้นๆ แบบนี้ ------ คนที่หายใจอยู่บนโลกอย่างนายมะยมรู้สึกอึดอัดมาก

“มึงหาเวลาออกกำลังมั่งเถอะว่ะ เอ้อ วันนี้ไปเอาจักรยานบ้านกูมั้ย?” นายศรบ่นและถาม

“เออ ก็ดี” นายมะยมบอก

แล้วทั้งสองคนก็นั่งมอเตอไซด์วินซึ่งอยู่ตรงสถานีรถไฟใต้ดินนั้นไปยังบ้านของนายศร

ทันทีที่ลงรถ ยายข้างบ้านของศรก็เดินมาทักนายมะยม และชวนกันปลูกผัก

นายมะยมหน้าระรื่นขึ้นทันควัน

นายศรอยากบอกเพื่อนว่า.... มึงกลับไปพักเหอะ----แต่ถึงพูดเพื่อนคงไม่ฟัง เขาจึงเดินเข้าไปในบ้าน หยิบขวดน้ำใบย่านางมาเทน้ำลงแก้ว แล้วเอาไปให้เพื่อนที่กำลังขนดินและกระถางมายังบ้านของนายศร

......

.....

....

...

..

.

“กูไปนะเว้ย” นายมะยมบอกเพื่อนก่อนจะปั่นจักรยานของศิลป์กลับไปที่หอพักตัวเอง

"กลับห้องก็แดกยาด้วนะมึง" นายศรตะโกนไล่ตามหลังมา

......

.....

....

...

..

.


พอปั่นข้ามสะพานหนึ่งมาได้ เสียงคลืนของฟ้าก็ดังลอยมา นายมะยมรีบปั่นให้เร็วขึ้น ทว่า-----ไม่ทัน!


......

.....

....

...

..

.


ฝนห่าใหญ่ที่กั๊กมานาน....เทลงมาราวกับฟ้ารั่ว

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมปั่นจักรยานต่อไปจนตัวเริ่มเปียก เขามองเห็นสวนหย่อมที่อยู่ใกล้หอพัก

เขาตัดสินใจปั่นไปจอดที่นั่น และเดินเข้าไปหลบฝนในสวนหย่อมแห่งนั้น

......

.....

....

...

..

.


เก้าอี้ตัวหนึ่งใต้ร่มไม้ใหญ่เดียวของที่แห่งนั้นคือเป้าหมายของนายมะยม-----และของคนอีกคนในชุดวอร์ม

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมและคนที่สวมชุดวอร์มวิ่งมานั่งหลบฝนที่ใต้ต้นไม้เดียวกันนั้น


......

.....

....

...

..

.


ฝนเทกระหน่ำอย่างไม่เกรงใจใครอยู่เป็นชั่วโมงถึงซาลง


......

.....

....

...

..

.


คนที่สวมชุดวอร์มลุกขึ้นและวิ่งเหยาะๆ ออกไปจากสวนหย่อม


......

.....

....

...

..

.


นายมะยมมองท้องฟ้าและเงี่ยหูฟังเสียงฝน------ ยังแรงเกินไปสำหรับนายมะยมที่ค่อนข้างไม่สบายอยู่ในเวลานี้

......

.....

....

...

..

.


แต่แล้ว ชั่วสองสามนาทีต่อมา สายฝนก็ซาลงยิ่งกว่าเดิม

นายมะยมรีบฉวยจังหวะนี้.....ปั่นจักรยานแบบไม่ลืมหูลืมตากลับมาที่หอพัก


......

.....

....

...

..

.


นายมะยมเอาจักรยานไปจอดที่ลานของหอ เขาเอาสายโซ่คล้องไว้ ล็อคกุญแจ จากนั้นจึงเดินจ้ำเข้าไปในหอพัก

นายมะยมไปยืนรอลิฟท์....ทันทีที่ลิฟท์เลื่อนลงมา เขารีบเดินเข้าไปด้านใน

จังหวะที่เขาเดินก้าวเข้าไป หางตาของเขาเหลือบไปเห็นคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาในตัวตึก

เขาก้าวเข้าไปในลิฟท์ แต่ยังไม่กดปิดประตู เขากดปุ่มเปิดค้างไว้-----เสียงฝีเท้าวิ่งใกล้เข้ามา

......

.....

....

...

..

.

คนที่สวมชุดวอร์มและเปียกซกไม่ต่างจากเขาเดินเข้ามาในลิฟท์

......

.....

....

...

..

.


นายมะยมกดปิดประตู

นายมะยมกดเลข 6 ....จากนั้นก็หันหน้าไปถามอีกคน “ชั้นไหนครับ?”

“ห้าครับ ขอบคุณ” คนที่สวมชุดวอร์มบอกเขา

......

.....

....

...

..

.


ลิฟท์ถูกดึงขึ้นไป

......

.....

....

...

..

.


นายมะยมยืนมึนอยู่ในลิฟท์ เขาเริ่มปวดหัวตึบ

นายมะยมหันไปพิงผนังลิฟท์เพื่อพยุงตัว

นายได้มองดูชายที่สวมชุดวอร์มคนนั้นโดยไม่ตั้งใจ


......

.....

....

...

..

.


ชุดวอร์มขายาวและเสื้อวอร์ม....ชุดเต็มยศ

นายมะยมคาดว่าคนนี้คงไปวิ่งออกกำลังที่สวนหย่อม

นายมะยมมองไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายเพราะเขาเอาฮู๊ดขึ้นมาคลุมหัวตัวเองไว้ แต่สามารถเห็นเส้นผมสีดำซึ่งระตกลงมาบังใบหน้าช่วงบนไปบางส่วน

......

.....

....

...

..

.

แว่นตากรอบหนาสีดำ...แบบน่าตลกเสียบอยู่บนใบหน้าของชายที่ใส่ชุดวอร์ม

......

.....

....

...

..

.

ติ๊ง!!!....ชั้นที่ 5

ประตูเปิดออก ชายที่สวมชุดวอร์มเปียกซกก้าวออกไปจากลิฟท์และจ้ำไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว


......

.....

....

...

..

.


ติ๊ง....ชั้นที่ 6

นายมะยมเดินออกไป และตรงเข้าไปที่ห้องตัวเอง

ทันทีที่เข้ามาในห้องได้ เขาก็รีบไปอาบน้ำอุ่น

นายมะยมที่คาดเพียงผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ ยังไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้าเขาก็รีบไปหายามากิน

......

.....

....

...

..

.

ใส่ชุดนอนเสร็จแล้ว นายมะยมเดินไปที่ระเบียง ลากเอาที่ต่างผ้าเข้ามาด้านในห้อง และพาดผ้าเช็ดตัวผึ่ง ......จากนั้นนายมะยมก็เดินออกไปที่ระเบียงห้องเพื่อสำรวจต้นตำลึงของตัวเอง

ต้นตำลึงถูกน้ำฝนสาดจนชุ่มแล้ว วันนี้เขาไม่จำเป็นต้องรดน้ำมันอีก.....

สิ่งหนึ่งไหวเข้ามาในสายตาของเขา

......

.....

....

...

..

.

เขาคิดว่าจะชโงกหน้าไปนอกระเบียงห้องของตัวเองเพราะเห็นอะไรไหวๆ อยู่ข้างนอก แต่แล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบร่ม...มากาง

นายมะยมมองเห็นยอดของต้นอะไรสักอย่าง....เขาก้มลงไปมองที่ด้านล่างของห้องตัวเอง

......

.....

....

...

..

.


เมื่อมองดีๆ แล้วนายมะยมก็พบว่า ห้องที่อยู่ด้านล่างเขาก็ปลูกต้นไม้ไว้ด้วยเหมือนกัน

ห้องด้านล่างเอาไม้ยาวเหยียดมาขัดให้ต้นมันได้เลื้อย....เป็นพุ่มใหญ่-----ปลายของไม้ยาวเกือบถึงระเบียงห้องเขาเลยทีเดียว

และดูเหมือนตำลึงของห้องด้านล่างจะสูงวัยกว่าต้นของเขามาก....

“ตกลงต้นบุพการีแกก็อยู่ข้างล่างนี่เองหรอกเรอะ! ดีลูกดี อยู่ใกล้พ่อใกล้แม่ อุ่นใจดีนะเมิง......” นายมะยมยืนกลางร่มคุยกับต้นตำลึงน้อยของห้องตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

ยาเริ่มออกฤทธิ์ นายมะยมเดินกลับเข้ามาในห้อง แต่ไม่ได้ปิดประตูระเบียง เขาเปิดมันไว้ เพื่อให้อากาศสดชื่นชื้นน้ำพัดเข้ามาภายในบรรเทาความอ้าวของห้องนี้ไปบ้าง

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินไปปิดไฟ----จากนั้นก็กลับมาซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม....และหลับไปด้วยฤทธิ์ของยา


......

.....

....

...

..

.





ต่อ...reply #114

[TiiTa]

อยากถามอะไรคุณนักเขียนหน่อยแบบว่าเราชอบคอมเมนท์ตอนจบเรื่องแล้ว(มันจะได้ยาวๆได้อารมณ์) คุณนักเขียนยังเข้ามาอ่านฟีดแบ็คไหมคะ หรือว่าชอบอัพไปเมนท์ให้กำลังใจไปด้วย จะได้ทำแบบนั้น แบบว่าอยากตามใจคนเขียนบ้างน่ะค่ะ เพราะเราติดใจในฝีมือคุณเข้าแล้วล่ะ อิมเมจตัวละครของคุณโดนใจเราทั้งนั้นเลย ปลื้มมาก ไปโพสในเฟซจนเพื่อนหลายคนขอลิ้งมาอ่าน คิก

[yeyong]

คนชั้นล่าง เป็นเจ้าของพ่อตำลึงแน่ๆ เลย

[ทิวลิปสีส้ม]

เอาล่ะ มีคนในชุดวอร์มเจ้าของบุพการีตำลึงที่ระเบียงของนายมะยมมาอีกคนแล้ว
แล้วเขาก็อยู่ตึกเดียวกันด้วย แค่คนละชั้นเอ๊ง!!
มีฮู้ดคลุม มีแว่นทรงตลก และเส้นผมสีดำ นี่ถ้ากระชากผมได้จะดึงออกมาซักสองสามจุก
เอาไปตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอระบุตัวไปเลย ลึกลับหนัก ฮา

และ ขอให้ฝนตก อยากอ่านถึงตอนจบ ฮี่ๆ

[BaoBao]

อยากถามอะไรคุณนักเขียนหน่อยแบบว่าเราชอบคอมเมนท์ตอนจบเรื่องแล้ว(มันจะได้ยาวๆได้อารมณ์) คุณนักเขียนยังเข้ามาอ่านฟีดแบ็คไหมคะ หรือว่าชอบอัพไปเมนท์ให้กำลังใจไปด้วย จะได้ทำแบบนั้น แบบว่าอยากตามใจคนเขียนบ้างน่ะค่ะ เพราะเราติดใจในฝีมือคุณเข้าแล้วล่ะ อิมเมจตัวละครของคุณโดนใจเราทั้งนั้นเลย ปลื้มมาก ไปโพสในเฟซจนเพื่อนหลายคนขอลิ้งมาอ่าน คิก

ขอบคุณมากๆ ค่ะ (โค้งสุดตัว)

ใจเย็นๆ นะคะ.... อย่าคาดหวังมาก ได้โปรด...... [กระซิบ] อาจทำให้หลายคนผิดหวัง...ก็ได้ 

*******************

ที่ถามมา.....ตอบไม่ถูก
เอาเป็นว่าเล่าให้ฟัง....ละกัน
เพราะไหนๆ ก็ไม่ค่อยได้คุยกับท่านผู้มีอุปการะคุณทุกๆ ท่านเลย

....

...

..

.


ปกติ... ผู้เขียนจะพิมพ์ตอนต้น
เสร็จแล้วจะนั่ง "นึ่ง"......จนพิมพ์ตอนจบได้แล้ว----ถึงเริ่มลงเรื่องนั้นๆ ในทู้

ผู้เขียนทำแบบนี้ทุกๆ เรื่อง
บางเรื่อง...ที่ค่อนข้างกระชับ ไม่มีเหตุการณ์มาก
ผู้เขียนจะพิมพ์ไปด้วยลงไปด้วย

ตอนพักหายใจจะมานั่งอ่านเม้นต์ หรือเวลาที่มาลงตอนใหม่ก็มานั่งอ่านเม้นต์----เช่นกัน (อ่านทวนหลายครั้งด้วยนะ ขอบอก 5555+ เข้ามาอ่านแล้วจะบวกเป็ดให้ทุกครั้งค่ะ)....

วนไปแบบนี้จนพิมพ์คำว่า "เอวัง"


....

...

..

.

เมื่อจบ "เอวัง" คราวนี้ผู้เขียนจะมานั่งกด เอฟ 5 ...รออ่านเม้นต์บ้างละ

อยากรู้มากว่าผู้อ่าน---- คิดยังไงกับเรื่องนั้นและตอนจบ (ตามอ่านต่อไปแม้ถูกย้ายไปที่ห้อง "จบแล้ว" ด้วย)

หลายครั้ง...เพราะเม้นต์ในตอนท้ายๆ นำพาตอน "ต่อมา" ให้กำเนิด... (ทั้งๆ ที่ผู้เขียนเองคิดว่า 'เออ มันจบแล้วนี่นา แต่ยังต่อได้อีกวุ้ย' 5555+ (งงตัวเอง))

และอีกหลายครั้งที่เม้นต์ในเรื่องหนึ่งก่อรูปให้อีกเรื่องหนึ่งได้มีบทเริ่มต้น

....

...

..

.


ดังนั้น ทุกๆ "ข้อความ" และ "ตัวเลข" ที่เพิ่มขึ้นทั้งในเรื่องที่กำลังลงและลงจบไปแล้ว ล้วนเป็น "แรงใจ" ให้ผู้เขียน....เสมอค่ะ

ด้วยความสัตย์จริง.....ผู้เขียนไม่อยากให้ผู้อ่านมาตามใจ
แต่ผู้เขียนขอให้อิสระกับผู้อ่านมากกว่า

ดังนั้น คุณผู้อ่าน....ชอบแบบไหน ถนัดแบบไหน-----ทำได้โดยอิสระค่ะ 

มาก่อน มาหลัง มาตลอด มาประปราย มารวดเดียว มาเพิ่มเลขไม่พูดคุย-----มายังไงก็ได้ ผู้เขียน OK และดีใจเสมอค่ะ

....

...

..

.


หากไม่มีฟีคแบ๊คเลย....ผู้เขียนก็ยังจะเขียนต่อไป 55555555555+ (เค้าเป็นคนโรคจิตนะขอบอก)


....

...

..

.

เพราะฉะนั้น...... ท่านผู้มีอุปการะคุณทุกท่านที่ได้มาประสบพบเจอกันใน "ทู้" นี้
ขอจงโบยบินในโลกของตัวอักษรของผู้เขียนกันโดยอิสระ

จงโบยบิน

....

...

..

.


ขอบคุณสำหรับการติดตาม...ขอบคุณจริงๆ จากใจอีกครั้งค่ะ

[malula]

เราต้องตัดพ่อมึงออกจากผู้เข้าแข่งขันแล้วสินะ กลับบ้านไปพร้อมลูกเมียซะแล้ว
บุรุษลึกลับในชุดวอร์ม จะมาวินหรือเปล่าติดตามลุ้นกันต่อไป

อ่า...ครูสอนว่าเวลาฝนตกไม่ให้ไปหลบใต้ต้นไม้ เดี๋ยวฟ้าผ่า หรือหนุ่ม ๆ สมัยนี้ไม่กลัวฟ้าผ่ากันแล้ว อิอิ

[TiiTa]

เล่ามาแบบนี้รักคนเขียนตายเลย ชอบนะนักเขียนแบบนี้ เจอทีไรหลงทุกที แต่ก็ไม่ค่อยจะเจอบ่อยนักหรอก
อยากจะบอกว่าเราไม่ผิดหวังหรอก เพราะเราไม่ได้คาดหวังนิยาย เรื่องสั้นที่เราอ่าน จะเป็นยังไงจะจบแบบไหน เราไม่ใช่พระเจ้า เรากำหนดไม่ได้ เราพร้อมที่จะเดินไปกับเนื้อเรื่อง ที่อ่านก็เพราะชอบ ไม่ได้หวัง ดังนั้นเรื่องจะเป็นไปแบบไหน เราก็เป็นไปตามนั้นค่ะ แต่กับคนอื่นก็ไม่รู้นะ^^

[Sye.B]

นั่น..ไม่ใช่คุณภรรเมียของพ่อมึงใช่ป่าว ใช่มั้ยยย พ่อมึงงง~
น้องหนูน่ารักจังเลยค่ะ ..น้ำใบคุณย่า ฮิฮิ อย่างนี้พ่อมึงก็จุ๊บลูกทางอ้อมสิคะเนี่ย
ว้ายยยยยย เขิลลลล ./////. 555
แล้วเฮียมะยมขี่จักรยานออกไปตากฝนแบบนั้นเดี๋ยวก็ไข้ขึ้นหรอกพ่อคุณ
ถ้าพ่อคุณไข้ขึ้นจะให้พ่อมึงมาจัดการ *ตีก้นแปะๆ* 

 

ปล. เราตามใจคุณคนเขียนเลยค่า ตามสะดวกเลย
อย่าตามใจเราเลย เราเรื่องมาก ก๊ากกๆๆ
แค่เขียนให้เราอ่าน เราก็ดีใจแย้ว
กอดแน่นๆ // รอ รอ รอ รอ ~~

[BaoBao]

วันรุ่งขึ้น

นายมะยมตื่นมาพร้อมด้วยอาการจามของตัวเอง....

เขามองไปนอกระเบียง----ความเย็นไหลผ่านมวลอากาศมากระทบผิวของเขาซึ่งนั่งอยู่บนเตียง

....

...

..

.


ท้องฟ้าไม่สดใส แต่คาดว่าวันนี้คงไร้ซึ่งแดดที่แผดเผาผู้คน------ ฤดูฝนเริ่มย่างกรายเข้ามาแล้ว

....

...

..

.

ตี๊ดดดดด---- เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น

นายมะยมเด้งตัวออกมาจากเตียงและเข้าไปในห้องน้ำ.....เมื่อแต่งตัวเสร็จ ชีวิตในวันใหม่จึงเริ่มต้น----อีกครั้ง

......

.....

....

...

..

.


ใครหลายคนชอบพูดว่า---- อีกแล้ว น่าเบื่อ วันเดิมเดิม


......

.....

....

...

..

.


แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่นายมะยมคิดแบบนี้.... นายมะยมชอบพูดว่า “สวัสดีเช้าวันใหม่” และยิ้มรับวันใหม่ที่เข้ามา....ทุกวัน


......

.....

....

...

..

.




















































วันนี้นายมะยมพาร่างซึ่งกำลังบ่มเพาะเชื้อหวัดมายังที่ทำงานตามเวลาปกติ...เขาทานข้าวเช้าไม่ลง จึงซื้อแค่ขนมปังชิ้นเล็กอันหนึ่งตามข้างทางขึ้นมากินบนที่ทำงาน

แม่บ้านประจำตึกมาทำความสะอาดรอบเช้าและเปิดเครื่องปรับอากาศให้แล้ว

นายมะยมทักทายเพื่อนๆ พนักงานที่ยืนเกาะกลุ่มคุยกันบ้าง นั่งเล่นเน็ทที่โต๊ะตัวเองบ้าง....อย่างทั่วถึง

....

...

..

.

นายมะยมเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง เขาแกะถุงขนมปัง และกดเข้าปากไปหนึ่งคำ... ขณะที่เขากำลังจะกลืนมัน มันเกิดสำลัก

......

.....

....

...

..

.


ขณะที่เขากำลังไอโขลกไม่หยุดอยู่นั้น เขารู้สึกว่ามีของคนคนหนึ่งมาลูบที่หลังเขา


......

.....

....

...

..

.

จนเขาเริ่มหยุดไอ น้ำเปล่าขวดหนึ่งถูกส่งมาให้เขา

นายมะยมรับขวดนั้นมาและมองไปที่คนคนนั้น

นายมะยมยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มสองสามอึกแล้วบอกกับอีกฝ่ายว่า “ขอบใจนะ โหย แทบตาย”

“พี่เป็นอะไรมากมั้ยครับ?” ชายหนุ่มที่ยังลูบหลังให้นายมะยมอยู่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“โอเค พี่โอเค พอดีหนมปังมันแห้งไปน่ะ” นายมะยมส่งยิ้มน้อยๆ ให้อีกฝ่ายเพื่อทำให้เขาหมดห่วง

“หลังพี่ร้อนจังนะครับ ไม่สบายรึเปล่าพี่” ยังคงเป็นห่วง

“เออ ดูเหมือนมีไข้ตั้งแต่เมื่อวานน่ะ ...ว่าแต่ป๋องมีไรครับ” นายมะยมบอกและถามอีกฝ่าย

“อ๋อ พี่อ่านเมล์ให้ผมหน่อยสิ ทางนั้นเค้าเมล์มา” นายป๋องยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้นายมะยม

นายมะยมรับและดูข้อความ สักแป๊บเขาก็เงยหน้าขึ้นไปถาม “ภาษาอังกฤษนี่ ทำไมไม่อ่านเองล่ะครับ”

“ก็ผมไม่เก่งนี่พี่ กลัวอ่านผิดเข้าใจผิดอ่ะ พี่แปลให้ผมฟังหน่อยน๊า นะนะนะ” นายป๋องเลื่อนฝ่ามือที่วางบนหลังพี่มะยมมากำต้นแขนเขาและสั่นมันพลางร้องขอ

“มันก็ได้ แต่ป๋องควรฝึกเองด้วยนะ ถ้าอ่านเองเป็นมันจะดีกับงานนะครับ” นายมะยมบอกแกมสอน

หลังจากแปลข้อความให้นายป๋องฟัง นายป๋องก็อยู่คุยเล่นต่อ.... ป๋องเล่าให้ฟังว่า หลังจากกลับมาเขานำเสนอรายงานเข้าที่ประชุมเมื่อวานตอนเย็น... ผลตอบรับจากคนในแผนกดีมาก

นายมะยมยิ้มด้วยความพลอยยินดี...

เท่าที่เขาไปดูสินค้ากับป๋อง เขาก็ชอบความคิดของป๋องเป็นการส่วนตัวอยู่ด้วยเหมือนกัน ป๋องเลือกของที่ดีราคาถูก แต่เน้นสิ่งแปลกใหม่เป็นสำคัญ----อย่างว่าละนะ...วัยรุ่นนี่เนอะ ย่อมรู้ใจคนรุ่นเดียวกันอยู่แล้ว

“อ้อ! เกือบลืม...รูป!...อ่ะ” นายป๋องยื่นซองพลาสติกแสนบางมาให้นายมะยม

“รูปไรครับ?” นายมะยมรับไปและพลิกมาดู “เฮ้ย! จะไปอัดให้เปลืองเงินทำไมครับ เอาไฟล์มาหมดเลยดีกว่า” พูดจบนายมะยมก็เปิดลิ้นชักเอาเฟรชไดร์ส่งให้ป๋อง

ป๋องรับมันมาและบอกว่า “ไม่ได้ให้พี่ ผมฝากให้คุณภักเขาต่างหาก”

“อ้าว ไม่ให้เองล่ะ?” นายมะยมเอียงคอถาม

“หึ...” นายป๋องหันมองซ้ายขวา-ใกล้ไกลจนแน่ใจแล้วถึงยื่นหน้ามากระซิบที่หูนายมะยมว่า “คุณภักหน้าดุอ่ะ ผมกลัว”

นายมะยมหัวเราะในลำคอและยิ้มกริ่ม....

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมและศรก็เคยเป็นอย่างป๋อง....

หัวหน้าหน้าดุ จนไม่กล้าแม้แต่จะทักทายหรือมองหน้าเวลาที่เจอกันข้างนอก

......

.....

....

...

..

.

ช่วงแรกที่เข้ามาทำงานในแผนกนี้...คนที่พวกเขาเห็นว่าคุยกับหัวหน้ามากคำที่สุดของน้องพันซ์ที่เป็นเลขา... นอกนั้นจะคุยกันเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น

แต่พอพวกเขาได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ...และได้คลุกคลีทำงานกับหัวหน้ามากขึ้น

นานวันเข้า...ธรรมชาติของหัวหน้าและธรรมชาติของนายมะยมกับนานศรก็มาพบกันคนละครึ่งทาง

มาถึงตอนนี้ก็ห้าปีแล้ว.... ไอ้กลัวก็ยังกลัวอยู่ แต่ไม่ใช่หงอตลอดเวลาแบบในตอนแรกอีกแล้ว

หากแบ่งได้ระหว่าง “เวลางาน” และ “เวลาส่วนตัว”......

หากอยู่นอกสถานที่ทำงานและนอกเวลางานแล้ว หัวหน้าก็ไม่ใช่แค่ผู้ “บังคับบัญชา” สำหรับนายศรและนายมะยมอีกต่อไป-----เป็นพี่ที่เคารพและนับถือ








































































......

.....

....

...

..

.

ซองพลาสติกถูกวางลงบนตรงกลางของโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ขณะที่คนซึ่งวางมันจะถอนมือออกมา เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“พี่มะยม” เสียงแหลมหวานเรียกเขา

“ครับ” นายมะยมผมหันหน้าไปหาคนที่เรียกตัวเอง

“พี่รับรองคนที่จะมาดูงานให้หน่อยได้ไหมคะ” น้องพันซ์เดินหน้าเครียดเข้ามาบอก

“ใครจะมาครับ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” นายมะยมถามรายละเอียด เนื่องจากการมาและไปของชาวต่างชาติซึ่งเกี่ยวข้องในงานต้องมีกำหนดการณ์บอกล่วงหน้า แต่บอกวันนี้ไปวันนี้... ถึงเคยเกิดขึ้นมาบ้างแต่ก็ควรถามถึงที่มาที่ไปด้วย

“ก็คุณคนนี้ พอดีเค้ามาติดต่องานที่ลาว เค้าเลยมาที่ไทยด้วย กะทันหันไปหน่อย แต่มากันแค่สองคนค่ะ” น้องพันซ์เดินไปนั่งที่โซฟาในห้องทำงานของหัวหน้า นายมะยมเดินตามไปนั่งและฟังรายละเอียดต่อ

คุณหวง...เป็นคู่ค้ารายใหม่กับทางบริษัท เขามักเดินทางมากับลูกน้องสักคนหรือสองคน และชอบมาที่หนึ่งโดยแวะไปอีกที่หนึ่งเสมอ.... ถึงค่อนข้างกะทันหันในทุกครั้ง แต่นายมะยมเคยรับรองคุณหวงมาแล้วสองครั้ง จึงค่อนข้างโอเคสำหรับนายมะยม เขาจึงรับที่จะเป็นล่ามและรับรองให้

ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วเพราะคนที่พูดภาษาจีนมีแค่เขา ศร และหัวหน้า----และคนที่ว่างอยู่ในขณะนี้เหลือแค่เขาคนเดียว

ศรต้องไปรับรองชาวญี่ปุ่นกลุ่มหนึ่งตั้งแต่วันนี้

หัวหน้าไม่ว่างแน่นอน...เพราะไม่ใช่คู่ค้ารายใหญ่

......

.....

....

...

..

.







































































“กำลังจะกลับบริษัทว่ะ....ครึ่งชั่วโมงคงถึงมั๊ง” นายมะยมบอกคนที่ปลายสายเสร็จก็วางสายไปเลย

เขาพาคุณหวงและคนติดตามไปดูงานเสร็จแล้วและพากลับมาส่งยังโรงแรมซึ่งคุณหวงพักมาตั้งแต่เมื่อคืน...อันที่จริงคุณหวงชวนนายมะยมอยู่ต่อ เพื่อทานมือค่ำด้วยกัน---ซีฟู๊ดด้วยนะ!

โชคร้ายที่นายมะยมไม่ค่อยสบายตัวนัก เขาจึงจำต้องกัดปากบอกปฏิเสธไปด้วยความเสียดายยิ่ง

นายมะยมมองนาฬิกา....

หากนั่งแท๊กซี่คงสบายกว่า แต่นายมะยมกลับเลือกที่จะนั่งรถประจำทางในระยะสั้น และมาต่อรถไฟใต้ดินเพื่อไปยังออฟฟิศ

เขากะว่าคงไปถึงที่ทำงานคงสักสี่โมงเย็นได้----หากเป็นเวลานี้เขาจะไม่ได้เลทจากเวลางานเท่าไหร่นัก และไม่กินเวลาส่วนตัวด้วย

ว่าแล้วนายมะยมก็ก้าวเท้าขึ้นไปบนรถประจำทางสีชมพู

......

.....

....

...

..

.

เขาเลือกที่นั่งข้างกระจกซึ่งเป็นเก้าอี้เดี่ยว..... ขณะที่รถมาติดไฟแดงในสี่แยกหนึ่ง เสียงครืนครางดุดันจากท้องฟ้าก็ดังขึ้น

......

.....

....

...

..

.

รถประจำทางเคลื่อนต่อมาเรื่อยๆ ท่ามกลางสายฝนที่เทมาอย่างหนักหน่วง

นายมะยมไหล่เปียกเล็กน้อยเนื่องจากปิดหน้าต่างของที่นั่งตัวเองไม่ทัน... โชคดีที่กระเป๋ารถเมล์มาช่วยดึงลงให้ ไม่งั้นเขาคงต้องนั่งตัวเปียกไม่ก็คงต้องยืนให้ขาเปียก----เลือกสักอย่าง

......

.....

....

...

..

.

รถกำลังจะเทียบที่ป้ายซึ่งมองเห็นลิบๆ อันเป็นจุดที่นายมะยมต้องลง

แต่แล้วรถมอเตอไซด์คันหนึ่งก็แฉลบกับรถเก๋งคันหนึ่ง ส่งผลให้คนขับรถเก๋งคันนั้นตกใจและหักล้อมาชนรถเมล์ที่นายมะยมโดยสารอยู่อย่างแรงพอควร

อุบัติเหตุเกิดขึ้น....แม้ไม่รุนแรงจนมีผู้บาดเจ็บหรือเสียชีวิต

ทว่า ผู้โดยสารตาดำๆ หลายคนในรถเมล์คันนั้นต้องลงจากรถ...และวิ่งฝ่าสายฝนไปยังป้ายรอรถประจำทางที่ไกลออกไประยะที่มองเห็น----ลิบๆ
















































































......

.....

....

...

..

.

นายมะยมพาตัวที่เปียกซกไปถึงทางเลื่อนลงไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน... เขายืนแอบอยู่มุมหนึ่ง ยังไม่ลงไปด้านล่าง

เขาเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดหน้าตัวเอง... เขาลูบเอาน้ำที่ซึมอยู่ในพุ่มผมออก...จากนั้นจึงถอดเฉพาะเสื้อเชิ้ตออกมาบิด เสร็จแล้วก็ถอดเสื้อกล้ามออกมาบิด

ตอนที่เขาใส่พวกมันกลับคืนที่เดิม เขาก็คิดว่าจะทำยังไงดีกับกางเกง

เขาไม่ชอบความร้อน...ระอุ

เขาไม่ชอบความชื้น...แฉะ

สิ่งเหล่านี้ทำให้นายมะยม....รู้สึกไม่สบายตัว


......

.....

....

...

..

.

เสียงฟ้าผ่าแผดกรรโชก..... นายมะยมรีบเดินลงบันไดเลื่อนลงไปทันที


......

.....

....

...

..

.


น้องหนูกลัวความมืด


......

.....

....

...

..

.


พี่มะยมกลัวเสียงฟ้าร้อง----ดังๆ


......

.....

....

...

..

.


เดี๋ยวจะหาว่าไม่แมน...นายมะยมเค้ากลัวแค่เสียงฟ้าร้องดังๆ เท่านั้น...ฟ้าร้องธรรดานั้น นายมะยมแค่ยืนนิ่งๆ----*0*






































......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเดินเข้าไปในตัวรถไฟฟ้า คนที่เปียกมีให้เห็นบ้าง---แต่นายมะยมเป็นคนเดียวที่ดูแล้วเปียกซกที่สุด

นายมะยมหันหลังให้แก่สายตาทุกคู่ในรถขบวนนั้น

ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้เขาขนลุกซู่.....ไม่นานนักการจามก็เกิดขึ้น และเมื่อมันเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่ง ครั้งต่อๆ มาจึงตามมาอีกได้โดยง่าย

......

.....

....

...

..

.
























































“บ้าเอ้ย!” นายมะยมสบถทันทีที่เดินขึ้นมายังสถานีซึ่งเป็นปลายทางของจุดหมาย

ออฟฟิศอยู่แค่ตรงหน้า แต่ผมยังเทกระหน่ำ.... นายมะยมยืนรอ 5 นาที-----เท่านั้น


......

.....

....

...

..

.





































































“อุ้ย! พี่มะยม ไปตกน้ำที่ไหนมาคะ?” น้องพันซ์ร้องเสียงหลง

นายมะยมตอบอะไรไม่ได้เขาจามไม่หยุด และไอ.... เขาเริ่มไอมาตั้งแต่ยืนอยู่ในลิฟท์.... เสียงไอแห้งๆ ทำให้นายมะยมรู้ตัวว่า---ท่าจะไม่ดีแล้ว

นายมะยมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง.... น้องพันซ์ที่หายไปเอาแก้วกาแฟมาให้เขา “พี่มะยมดื่มน้ำอุ่นก่อนนะคะ”

น้องพันซ์เดินจากไปและร้องถามคนในแผนก “มีใครติดเสื้อผ้าแห้งๆ มาบ้างคะ ขอให้พี่มะยมหน่อยค่ะ”

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมดื่มน้ำอุ่นจนหมดแล้ว อาการไอหยุดลง----เป็นการชั่วคราว

เขาเปิดลิ้นชักตัวเองและค้นยา.....มีแค่พารา ไม่มียาลดน้ำมูกหรือแก้ไอ

เขาลุกขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งอยู่ข้างๆ กัน....ลิ้นชักของไอ้ศรมียาครบ นายมะยมเลือกเอาที่ต้องการออกมาวางบนโต๊ะ

“พี่มะยม ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนค่ะ อ้าว มียาใช่มั้ยคะ? เดี๋ยวหนูไปเอาน้ำอุ่นมาให้ นี่ค่ะเสื้อ” น้องพันซ์ยื่นเสื้อผ้าชุดหนึ่งมาให้นายมะยม และหยิบแก้วกาแฟเดิมออกไปจากแผนก

บริเวณที่เป็นส่วนของเครื่องดื่มจะถูกจัดแยกไว้ต่างหาก และเป็นพื้นที่ส่วนรวมในชั้นนั้น

ขณะที่นายมะยมหยิบเสื้อผ้าชุดนั้นขึ้นมาและคิดว่าจะเดินไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ มือหนึ่งก็คว้าหมับที่ต้นแขนของเขา

“คุณไปเปลี่ยนที่ห้องผม แล้วก็นอนพักที่โซฟาในนั้นซะ” คนที่จับต้นแขนเขาบอกเสียงเข้ม

นายมะยมเริ่มเบลอ ประสามสั่งการช้าลง ในขณะที่เขาประมวลความหมาย... เสียงดุนั้นก็เอ่ยออกมาอีก “เปลี่ยนเสื้อ กินยาแล้วพักในนั้น เดี๋ยวศรจะกับมา คุณค่อยกลับบ้านพร้อมเขา”

คนที่พูด พูดจบก็เดินเลยเขาไปทันที

คนคนนั้นเดินสวนกับน้องพันซ์ เขาเปิดประตูให้เลขาตัวเล็กซึ่งถือแก้วมาทั้งสองมือ “ขอบคุณค่ะหัวหน้า กลับเลยเหรอครับ?”

“ครับ... พรุ่งนี้ผมคงเข้าช่วงบ่าย มีอะไรโทรมานะครับ” เขาบอกเลขาตัวเอง และเดินออกไปจากแผนก

......

.....

....

...

..

.

น้องพันซ์เดินเอาแก้วน้ำไปวางไว้บนโต๊ะรับแขกหน้าโซฟา และเดินกลับออกมาเอายาที่วางอยู่บนโต๊ะของพี่ศร... จากนั้นก็ปล่อยให้พี่มะยมพักอยู่ข้างในคนเดียว

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมนั่งเซื่องอีกสักครู่ และจัดการถอดเสื้อเชิ้ตและเสื้อกล้ามที่เปียกชื้นแนบตัวออก เขาวางมันที่โต๊ะกระจกใกล้มือ...

เขาเอาผ้าขนหนูที่อยู่บนกองเสื้อผ้าขึ้นมาเช็ดหน้าและหัว---กลิ่นเย็นสดชื่นลอยเตะจมูก...บอกไม่ถูกว่าเป็นกลิ่นอะไร

นายมะยมหมดความสนใจจากกลิ่นนั้นเมื่อเขาจามติดๆ กันอีกครั้ง... เขาจึงรีบถอดกางเกงของตัวเองออกมา และเช็ดตัวให้แห้ง ก่อนที่จะสวมเสื้อผ้าแห้งชุดนั้นไว้บนตัว

......

.....

....

...

..

.

ยาสามเม็ดถูกวางลงฝ่ามือ

......

.....

....

...

..

.


ฝ่ามือถูกยกขึ้นมาที่ริมฝีปากซึ่งเปิดอ้า


......

.....

....

...

..

.


ยามสามเม็ดถูกโยนเข้าไปในปาก.... น้ำอุ่นถูกนำตามเข้ามาเพื่อดันยาทั้งสามเม็ดให้ไหลลงสู่ลำคอได้อย่างสะดวก


......

.....

....

...

..

.


เมื่อจามติดกันอีกครั้ง นายมะยมจึงเอายาลดน้ำมูกเม็ดเล็กอีกเม็ดใส่ปากตามเข้าไปอีก


......

.....

....

...

..

.


น้ำอุ่นถูกดื่มหมดแล้ว.... ร่างกายของนายมะยมเริ่มมีการปรับตัว


......

.....

....

...

..

.

เพียงสิบห้านาทีต่อมา...หนังตาของนายมะยมก็เริ่มหนัก

เขาหยิบหมอนอิงอันหนึ่งไปวางไว้ที่ปลายสุดของโซฟาตัวยาว....เขาเอนหลังลงนอน และเอาหมอนอิงอีกสองใบมาวางที่หน้าอกอันหนึ่งและที่หน้าท้องอันหนึ่ง

......

.....

....

...

..

.


หากอยู่ที่ห้องตัวเอง เวลานี้เขาจะกอดหมอนข้างและนอนหลับไปได้โดยง่าย...แต่ไม่ใช่ที่นี่


......

.....

....

...

..

.

ที่ทำงาน.... ในห้องทำงานของหัวหน้าแผนก....ถึงแม้ได้รับอนุญาติแล้ว และรู้ว่าเจ้าของห้องจะไม่กลับเข้ามาอีก ----นายมะยมก็หลับไม่ค่อยลง

......

.....

....

...

..

.


ขณะที่ยาเริ่มออกฤทธิ์


......

.....

....

...

..

.


ขณะที่สติเริ่มเคว้งลอย


......

.....

....

...

..

.


ขณะที่ดวงตาซึ่งปิดลงมานานแล้วกำลังจะหมดความรู้สึก


......

.....

....

...

..

.

เสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้นมาในหูของนายมะยม

......

.....

....

...

..

.

เสียงฝีเท้าซึ่งก้าวย่างอย่างสม่ำเสมอดังใกล้เข้าหาตัวเขาอย่างช้าๆ ....

......

.....

....

...

..

.

เสียงพื้นรองเท้าหนังที่หนักกระทบบนพื้นกระเบื้องราวกับจังหวะกลอง ดังเป็นสัญญาณให้หัวใจดวงหนึ่งเต้น...ตาม

......

.....

....

...

..

.


กลิ่นมินต์สดชื่นจากนำยาโกนหนวดลอยขึ้นมาเตะจมูกของเขา


......

.....

....

...

..

.

ลมหายใจแผ่วเข้า-ออกของคนที่ก้าวมาอยู่ใกล้ตัวเขา...ฟังดูเป็นปกติดี

......

.....

....

...

..

.



หึ...ไม่ใช่เย้ยหยันหากแต่เหมือนขบขันด้วยความเอ็นดูหนึ่งดังลอยขึ้นมา

......

.....

....

...

..

.


บรรยากาศมีเพียงเสียงครางฮือของเครื่องปรับอากาศหามีเสียงอื่นไม่....


......

.....

....

...

..

.

และเขาฟังประโยคหนึ่งนั้นไม่ผิดเพี้ยนแน่นอน------ “หายเร็วๆ นะครับ”

......

.....

....

...

..

.


ความแรงจากฤทธิ์ยาทำให้นายมะยมไม่อาจลืมขึ้นมาได้

......

.....

....

...

..

.

แต่ไม่ทันแล้ว เสียงฝีเท้าลอยห่างไปแล้ว-----เฉกเช่นเดียวกับสติของนายมะยม...

......

.....

....

...

..

.















































ต่อ...reply #132

หน่วง เบาๆ 

[zitronen-tee]

โอ๊ย ใครกันเนี่ย

[MiSS-U]

ตอนนี้มีให้สงสัยสองคน

ท่านหัวหน้ากับน้องป้อง

[ทิวลิปสีส้ม]

เราจะเริ่มทำตัวเป็นโคนัน ตามกลิ่นเอา กร๊าก ไม่ใช่ละ
รวบรวมข้อมูลฮ่ะ
ผู้ชายกลิ่นมินต์ ใส่รองเท้าหนัง (น่าจะ) ทำงานที่เดียวกัน (น่าจะ) เป็นเจ้าของเสื้อผ้าชุดใหม่...ที่มีกลิ่นหอมสดชื่น ฟื้ด~ หอม แล้วก็ อาจจะอยู่คอนโดเดียวกัน อยู่คนละชั้น เลี้ยงตำลึงด้วย *0*
อืม ครบรึยังหว่า?? (ทำหน้าซีเรียส เอามือลูบปลายคางอย่างครุ่นคิด เท่ซะไม่มี)
หัวหน้าบอกจะกลับมาเข้างานพรุ่งนี้บ่าย ถ้าหัวหน้าไม่โม้ล่ะก็...
บุคคลที่เป็นไปได้ตอนนี้จะเหลือแค่สองคน !! "หนูป๋อง กับ หนูศร (ที่เค้าเชียร์สุดใจ)" ผู้ที่มีความเป็นไปได้กันคนละสองสามสิ่งอย่าง ทีนี้ต้องดูกันว่าใครโกนหนวดใหม่ๆ
ตามลุ้นกันต่อไป ส่วนอิตาชุดวอร์มคงเป็นใครสักคนในสองคนนี้ละ (มั้ง)

[Rafael]

โฮกฮาก
แบบว่าไร้คำบรรยาย ทำไมชีวิตนายมะยมมันถึงยุ่งเหยิงขนาดนี้
แต่แบบว่า...ก็โรแมนติกดีนะ อิอิ
พ่อมึงมีเมียแล้ว?? จริงเหรอ?? นายศร นายป๋อง ไหนจะอีตาชุดวอร์ม โอ๊ยย
ทำไมมันถึงซับซ้อนเช่นนี้  แต่ตอนนี้พอจะรู้ได้ว่าต้องเป็นที่ทำงาน
แล้วใครอะ ใครก๊านนน 555 เอาเป็นว่าลุ้นต่อไป แต่ทำไมในใจยังแอบเชียร์พ่อมึง ว๊ากก
พอละพล่ามมาก ให้กำลังใจคนเขียนนะคะ รักที่สุดเลยอะ อิอิ

[Bronc]

ใครกันนะ เจ้าของเสียงกระซิบ

อิอิ ใครกันนะอยากกินมะยม

เชียร์ พ่อมึง