หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[BaoBao]

.....

....

...

..

.

นายมะยมอาบน้ำเสร็จก็เดินไปทุ่มตัวลงบนเตียง

เขาคว่ำหน้าลงใส่หมอนและปล่อยความคิดที่เก็บล็อคไว้ในลิ้นชักซึ่งเขย่ารบกวนตนเองมาทั้งวัน....ให้ออกมา

.....

....

...

..

.

ไอ้ศรขอโทษขอโพยไม่หยุดที่เข้ามาขัดจังหวะ

เขานึกสงสัยว่ามันรู้อะไร....จึงเค้นคอถาม

ปรากฏว่าไอ้เพื่อนๆ มันจับนายลึกลับได้คาหนังคาเขามากกว่าเขาเสียอีก.... แต่พวกมันไม่ยอมบอก แถมยังเล่นพิเรนท์ไปเจาะยางรถของอีกฝ่ายให้ด้วย

นายมะยมคาดโทษว่าห้ามทำเกิดเหตุแบบนั้นอีกเด็ดขาด!

ส่วนเรื่องที่ไอ้ศรเอาวิตามินให้เขากินแทนยา...ก็พออภัยโทษให้ได้ เพราะหากเขาหลับ เขาคงไม่ได้เห็นคนคนนั้นกับตาตัวเอง

.....

....

...

..

.

แม้จะรู้แก่ใจกลายๆ ทว่า หากไม่เห็นกับตา ไม่ได้ยินกับหู-----เขาก็ทำใจให้มั่นใจได้ยาก

.....

....

...

..

.

‘ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร’-------- คำที่สะท้อนซ้ำไปซ้ำมาในหัวของเขา....มาทั้งวัน

เขากำลังหงุดหงิด

.....

....

...

..

.

คืนนั้น เขาข่มตาหลับได้ยาก

.....

....

...

..

.

เมื่อแน่ใจว่านอนไม่หลับแน่แล้ว เขาจึงลุกไปกินยา------พรุ่งนี้เป็นวันหยุด หากตื่นสายหน่อยก็ไม่เป็นไร

.....

....

...

..

.


เขาเดินกลับมาพร้อมอัลบั้มรูป

.....

....

...

..

.

ภาพตอนไปญี่ปุ่นและเซี่ยงไฮ้.... มุมดี แสงดี บรรยากาศดี ดูแล้วเพลินดี เขาจึงเอาภาพที่ชอบไปอัดใส่อัลบั้มไว้ดูเล่น

ภาพคู่กันมีแค่ใบเดียว----- ถ่ายที่ถนนใจกลางแหล่งชอปปิ้งของญี่ปุ่น

.....

....

...

..

.

เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับคนคนนี้ดี....

หากอีกฝ่ายจะเด็กกว่านี้

หรือหากอีกฝ่ายจะไม่ใช่หัวหน้าในที่ที่เขาทำงาน

หากอีกฝ่ายเปิดปากแสดงความรู้สึกมาสักหน่อย

.....

....

...

..

.

หากได้ยินประโยคอื่นที่ไม่ใช่ไอ้ที่ว่า ‘ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร’

.....

....

...

..

.

สมมติว่าเป็นประโยคอื่น เขาก็คงมีความกล้าที่ก้าวเข้าไปหาอีกฝ่าย

.....

....

...

..

.


เขาไม่เข้าใจ! ทำไมต้องตั้งกำแพงกับเขาทั้งๆ ที่ทำเหมือน “จีบ” เขาด้วย!

.....

....

...

..

.







































































ลมเย็นๆ พัดเข้ามาทางระเบียงห้อง.....

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น....เขาผุดลุกขึ้นมา----ปิดมัน

.....

....

...

..

.


เขายังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงอีกสักพักใหญ่ถึงค่อยลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

.....

....

...

..

.

เขาเดินออกมาหลังจากที่แปรงฟันและล้างหน้าเสร็จแล้ว

เขาเดินไปที่ระเบียงห้อง และมองลอดไปยังช่องหนึ่งของระแนง..... ไม่มีเงาคนที่เคลื่อนไหวอยู่ในสวนหย่อม

เขาถอนหายใจ และตัดสินใจลงไปวิ่ง-------หากเหนื่อยมากๆ เขาอาจหลับได้สักที

ตลอดคืนที่ผ่านมาถึงกินยาก็แล้ว เขากลับยังหลับไม่ลง!

.....

....

...

..

.

เขาสวมรองเท้าผ้าใบเสร็จ คว้ากุญแจมาใส่ในกระเป๋ากางเกง และเปิดประตูห้องออกไป

แสงไฟที่ระเบียงตอนกลางคืนจะเปิดไว้แค่หน้าลิฟท์ และช่วงกลางของตึก---เท่านั้น

เมื่อเขาโผล่หน้าออกมาจากห้องพัก และก้าวขาแรกออกมาจากตัวห้อง หางตาเขาเหลือบไปเห็นเงาที่คล้ายคน อยู่ตรงราวบันได-----ใจเขาสะดุดวูบ ตัวเขาเย็นเชียบ

.....

....

...

..

.

ครั้นเมื่อมองดีๆ ------ คนคนนั้นไม่ใช่ผีตามความคิดในวูบแรกของเขา

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ตกใจหมด นึกว่าผีหลอกซะอีก”

“..........” ไม่มีเสียงพูดใดๆ จากอีกฝ่าย

“..........” เขาก็ไม่พูดบ้าง

.....

....

...

..

.

สงครามเย็นปะทุขึ้นมาด้วยความตั้งใจของนายมะยม

.....

....

...

..

.

เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด..... เสียงเสียดสีของรองเท้าผ้าใบดังแหวกความเงียบของยามหัวรุ่ง ก้าวที่สี่เขาก็มาถึงตัวของนายมะยม พร้อมคำพูดหนึ่ง “ใช่!”

“อะไร...ใช่?” นายมะยมถามอีกฝ่าย

“ที่คุณถามตอนเที่ยง” อีกฝ่ายบอกเขา

“คุณมีอะไรจะบอกผมอีกมั้ย?” นายมะยมถาม

“พูดไปก็ไม่มีประโยชน์” อีกฝ่ายบอกเขา

“แล้วมายืนตรงนี้ทำซากอะไรมิทราบ!” นายมะยมตะโกนก้อง.....เขาโมโหจนอดไม่อยู่

ไม่นอนมาทั้งคืนเพราะคนคนนี้.... ของเก่ายังไม่จบ ยังมากระตุ้นต่อมกันอีก!

.....

....

...

..

.

“อยู่กันแค่นี้ ตะโกนทำไม” อีกฝ่ายบอกเขา

“งั้นก็ไปเลย ไปไกลๆ หน้าผม ถ้าพูดแล้วไม่มีประโยชน์อะไร คุณก็ไม่ต้องเอาอะไรมาให้ผมอีก ยกเว้นเรื่องงาน นอกนั้นผมไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคุณ!” นายมะยมตะโกนก้อง...ทำไมต้องฟัง ทำไมต้องเชื่อ -----โมโห....ทำไมขนาดตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ

.....

....

...

..

.

ข้อมือของเขาถูกคว้าและลากกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง.....

.....

....

...

..

.

ปัง---- เสียงปิดประตูดังไม่แรงไม่เบา

“ใครให้คุณเข้ามา!” นายมะยมเหวี่ยงใส่

“ถ้าคุณไม่ตะโกน ผมก็ให้คุณอยู่ข้างนอกได้” อีกฝ่ายบอกเขา คิ้วเริ่มขมวดปม

“สนุกมั้ย...ที่ทำน่ะ? มีความสุขมากมั้ย? พอได้รึยัง?” เขาถามอีกฝ่าย

“คุณใจเย็นหน่อยสิ!” อีกฝ่ายเริ่มเสียงแข็งใส่เขา

“ทำไม่เป็น!” เขาพูดเสียงสะบัดแข็ง

“ผมจะพูดหรือไม่พูด คุณก็ไม่คบกับผมอยู่แล้ว แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับ?” อีกฝ่ายเสียงแข็งตามเขา

“ยังไม่พูดแล้วคุณรู้ได้ไง? มานั่งอยู่ในหัวใจผมรึไง!” เขาประชดอีกฝ่าย

“ผมไม่ใช่สเปคคุณ!" อีกฝ่ายตอบคำถามของเขา แล้วเริ่มบอกกับเขาอย่างครบถ้วนกระบวนความ "ให้มันจบเถอะ ถือซะว่าเมื่อวานไม่ได้เกิดอะไรขึ้น หากคุณไม่ชอบผมก็จะไม่ทำแบบนั้นอีก...ผมจะหยุดทุกอย่าง!”

“รู้ได้ไงว่าตัวเองไม่ใช่สเปค!” เขาตะคอกอีกฝ่าย

“ผมรู้ได้ด้วยตาตัวเองสิครับ!” อีกฝ่ายตะคอกแข่งกับเขา

“แล้วทำไมผมต้องนอนไม่หลับ! ทำไมหลับตาทีไรมันต้องเห็นหน้าคุณ! ทำไมผมต้องรอคุณมาพูดกับผม! ทำไมผมต้องทวงเอาคำคำเดียวกับคุณ!” เขาระบายคำถามที่ค้างคาใจตัวเองมาทั้งคืนใส่อีกฝ่าย ก่อนที่จะเดินไปยังประตูห้องของตัวเอง...เขาเปิดบานประตู “พอที! ออกไป! ให้มันจบอย่างที่คุณว่า! ยกเว้นเรื่องงาน ระหว่างผมกับคุณเราไม่รู้จักกัน!”

.....

....

...

..

.

คนที่ถูกเขาเชิญออกไปยังคงยืนนิ่งกับที่

.....

....

...

..

.

เช่นเดียวกับเขาที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู






























































.....

....

...

..

.

“ผมไม่ได้ชอบคุณ ผมหลงรักคุณ หากคุณจะให้โอกาส ผมขอโอกาสนั้น ผมจะพยายามทำให้คุณชอบผม แต่หากสุดท้ายแล้ว ผมไม่ใช่คนที่ใช่ของคุณ ก็ขอให้บอก ผมจะไป” นายภักดีพูดตามสิ่งที่ใจคิดทั้งหมด-----เป็นครั้งแรก

.....

....

...

..

.

น้ำตาที่เกิดจากความรู้สึกอะไร----ไม่อาจทราบได้.... มันไหลลงมาทีละหยด

.....

....

...

..

.

หยดน้ำตาคู่แรกกรุยทางให้กับอีกหลายๆ หยด

.....

....

...

..

.

“ชู่-------- อย่าร้องสิครับ ผมขอโทษ” เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างขมับ....ของเขา

.....

....

...

..

.

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาถูกคนที่สวมชุดวอร์มรวบไปกอด

.....

....

...

..

.

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ประตูห้องของเขาปิด

.....

....

...

..

.

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ห้องของเขาราวกับถูกตัดขาดจากผู้คน....และโลกใบนี้

.....

....

...

..

.

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พวกเขาเริ่มสร้างโลกส่วนตัวให้แก่กันและกัน

.....

....

...

..

.

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คนซึ่งสวมชุดวอร์มเริ่มที่จะหลงรักเขา

.....

....

...

..

.

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขา...ตกหลุมรักคนคนนี้

.....

....

...

..

.

“ไปวิ่งกัน” เสียงกระซิบที่ขมับชักชวนเขา

“อารมณ์ไหน?” เขาพูดเสียงอู้อี้กับอกของเขา

“เสร็จแล้วกลับมากินต้มเลือดหมูกัน” เสียงกระซิบที่ขมับชวนเขาต่อ

“อื้อ” เขารับคำในลำคอ

.....

....

...

..

.

วงแขนที่รัดตัวเขาคลายลง

.....

....

...

..

.

คนที่สวมชุดวอร์มเอาผ้าขนหนูที่คล้องคออยู่มาซับน้ำตาให้เขา และเอามันคล้องคืนที่เดิม

.....

....

...

..

.

คนที่ไม่ใช่เจ้าของห้อง เปิดประตูและเดินออกไปนอกห้อง..... เขาหันหน้ากลับมา และยื่นมือข้างหนึ่งมาหาเขา

http://youtu.be/lFvNW0pgEy8






































































































.....

....

...

..

.

เจ้าของห้องยืนมือไปวางที่มือ....ซึ่งยื่นมาหา

.....

....

...

..

.

มือที่ขาวกว่าแต่ขนาดเท่ากันกุมมือของอีกคนไว้.....เพียงหลวมๆ

.....

....

...

..

.

มือหนึ่งจูงอีกมือเดินลงบันไดไปด้วยกัน

.....

....

...

..

.

มือหนึ่งกุมอีกมืออยู่ในลิฟท์

.....

....

...

..

.

มือหนึ่งกุมอีกมือออกไปจากลิฟท์ และจูงพาเดินออกไปที่สวนหย่อม

.....

....

...

..

.

มือหนึ่งจูงอีกมือมาที่เก้าอี้ตัวโปรดของอีกคน

.....

....

...

..

.

มือหนึ่งปล่อยอีกมือ และเจ้าตัวก็เริ่มวิ่งเยาะๆ ....วนรอบสวนหย่อม

.....

....

...

..

.

เจ้าของมือที่เคยถูกกุม....เริ่มวอร์มร่างกาย

.....

....

...

..

.

ห้านาทีต่อมา ขาสองคู่ก็วิ่งเคียงกันไป....วนรอบสวนหย่อม

.....

....

...

..

.























































































































[กระซิบ] เอวัง 

[yakkaru]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดด

--Edit ค่ะ--

เอวังแล้ว.. แต่ถึงอย่างงั้น ตอนจบทำเราน้ำตาซึม ปลื้ม จนต้องพิมพ์ 'กรี้ด' ยาวๆให้คุณอ่านก่อน

สมบูรณ์แบบที่สุดเลยคะ

ยินดีกับมะยมด้วยนะ ในเรื่องนี้กลายเป็นว่าเราชอบมะยมที่สุด เขาเป็นคนดี.. คนดีจริงๆ  ส่วนพ่อมึง ..มีบางช่วงเกิดอาการอยากเอาเปลือกทุเรียนตบหัวระบายความอึดอัดอ่ะ

แต่ตอนท้ายๆน่ารัก..แฮะ  ..อยากให้มะยมกดพ่อมึงซะ 555+

รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปของคุณนะคะ

[nokkaling]

มะยมน่ารัก พ่อมึงก็น่ารัก   

[kenshinkenchu]

ชอบตอยบอกรักมาก เต็มอารมณ์สุดๆ
สงสารหัวหน้านะเนี่ยะ ดีจังที่สมหวัง
ปล. อยากได้กระซิบพิเศษจากหัวหน้าจัง

[Nima4]

เอาปืนจี้




อยากเห็นซีนหวานๆ ของคู่นี้บ้างงงงงงงงงงงงงงงงงง อะไรบ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ได้โปรดเถอะคะคุณคนเขียนที่รัก....งื้อๆ ๆ ๆ

[N.T.❁]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยย 

ตื่นมาอ่าน ไม่อยากให้ เอวัง เลยอ่าค่ะ น่าร๊ากกกกก (หลังจากมึนงงและใกล้บ้าเป็นนักสืบมาพักใหญ่ 55555)
พ่อมึงก็นะ จีบเค้าได้ แต่พอมีโอกาสกลับถอยซะงั้น ถ้ามะยมไม่ปรี๊ดนี่คงไม่ได้ลงเอย 
เรื่องหน้าเอาอีกนะตะเอง >.<

ปล. ถ้ามีตอนพิเศษด้วยก็ดีนะคะ 

ขอบคุณมากเลยค่าาาา หนุกมากจริงๆ! 

[MiSS-U]

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้  มะยมกับภักดี  ทำเอาลุ้น

เดาไม่ถูกทางเลย  รอตอนหวานๆได้ม้า  ไหนบอกจะมีให้ไง 

รอนะรออยู่

[ทิวลิปสีส้ม]

ในที่ซู้ดดดดดดดดดดด ในที่สุด ในที่สุดๆๆๆๆๆๆ
น้องมะยมของเราก็ "รับ" รักคุณหัวหน้าคนกระซิบกิ๊บก๊าวซักที
โฮ่ยยยยยยยยยยยยย ตื้นตันใจ
อยากจะร้องไห้ ทราบซึ้ง เป็นเรื่องที่สวยมากค่ะ
สมบูรณ์ดี
ชอบตอนจบนะ หลังจากจบคำสารภาพรัก มันดูเป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องที่เป็นปกติมาก
แต่ ในความปกตินั้นมันเจือกลิ่นหวาน ละมุนๆ
เหมือนตอนฝนหยุดตกใหม่แล้วเราได้กลิ่นชื้นของไอดินกับใบหญ้า
ชุ่มชื่นหัวใจดีค่ะ... ขาสองคู่ที่วิ่งเคียงกันไป
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปลื้มปิติ

*โปรดสังเกตว่าเรายังเน้นคำว่า "รับ" รัก อยู่นะคะ กร๊าก
ยังยึดคอนเซ็ปเดิมที่จะเป็นขบถต่อประตูหลังของนายมะยมต่อไปค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ้า รอแต่คนแต่งจะเมตตา

จากนี้ก็รอตอนพิเศษนะคะ แอบหวังว่าจะได้อ่านยาวๆ แบบนี้ไปอีกซักหน่อยให้หายกระหาย
แต่ว่ากันตามจริงอ่านเรื่องนี้แล้วทำให้เราอิ่มมากค่ะ อิ่มอกอิ่มใจ เรื่องมันสมบูรณ์จริงๆ
ขอบคุณนะคะ บวกหนึ่งค่า
รอตอนพิเศษอยู่นะ 

[-~iK@iZ_KunG~-]

กรี๊ดดดดดดดดด น่ารักมาก
มะยมกับพ่อมึง อิอิ

[sukie_moo]

ชอบเพลงตอนจบนี่จัง  บ่งบอกตัวตนของพ่อมึงที่มีความรักให้มะยมดีจัง

รอตอนพิเศษ อยากเห็น พ่อกูของนายมะยม หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนบ้าง

[yeyong]

ตอนมะยมปรี๊ดดดด ออกแนวรับมาเชียว 555
ดีใจที่เห็นนายมะยมมีคนที่รักจริงๆ ซักที

[CarToonMiZa]

ขอตอนหวานๆ
ด้วยจ้ายังไม่ได้
อ่านตอนหวานกันเลย

 :pig4:ล่วงหน้า

บวกเป็ด

[Jesale]

กรี๊ด น่ารักอ่ะ

อยากได้หวานอีก ได้ไหม

[Rafael]

โอเค เห็นเค้ากรี๊ดกันมาหลายคนก็ขอเอาบ้าง
กรี๊ดดดด
เป็นเรื่องที่ลุ้นที่สุดในสามโลก อ๊ากกกก คนอ่านจะกลายพันธุ์เป็นนักสืบกันหมดแล้ว
แต่ในที่สุดก็จบลงแล้ว ฮาาา
อย่างที่บอก เหมือนเช่นคนอื่นๆ
อยากได้กระซิบพิเศษ อยากเห็นเขาหวานกันบ้างอะไรบ้าง
ตามหากันมานานจนถึงตอนนี้
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ แล้วจะรอตอนพิเศษนะคะ
มัดมือชกกันเลยทีเดียว 5555

[warin]

ขอบคุณจ้า
อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นตลอด  ลุ้นกลัวจะไม่ใช่พ่อมึง  แต่สุดท้ายก็ใช่พ่อมึงจริงๆ ด้วย เย้ๆๆๆ

ชอบแก๊งเพื่อนของมะยมมาก  แต่ละคนน่ารักสุดๆ  ประชุมสายหาตัวคนลึกลับ  สร้างสถานการณ์  น่ารักมาก
อิจฉานายมะยมที่มีเพื่อนน่ารักอย่างนี้

ขอบคุณจ้า (อ่านแล้วคอยกด f5 ตลอด  ลุ้นมากกว่าทุกเรื่องที่อ่านงานของคุณมา)
รออ่านเรื่องต่อไปนะ

[minchy]

แล้วลูกสองเมียหนึ่งของคุณภัก จะทำยังไงหล่ะคะ

[BaoBao]

แล้วลูกสองเมียหนึ่งของคุณภัก จะทำยังไงหล่ะคะ

ลูกสองเมียหนึ่ง....เป็นของพี่ชายฝาแฝดของคุณภักสิคะ (หุหุหุ....ต่างคนต่างสร้างครอบครัวไง)

[both^^]

เป็นเรื่องที่เราเดาทางไม่ถูกเลย โดนเต็มๆ ก็ตอนที่นึกว่าศรรักมะยมอ่ะ
พลิกกลายมาว่าศรไปรักเด็กกัสซะงั้น
มะยมดูตามหารักความรักมาพอสมควร จนลืมหันมองคนที่ใกล้ตัวไป
ในที่สุดก็เหมาะสมกับเวลาที่เนื้อคู่? จะได้เจอกันเสียที
หัวหน้าก็มีมุมน่ารักเยอะ คึคึ

[uknowvry]

โอ๊ย....มะโย้ม.....คุณพ่อมึง......น่าร้ากเว่อ......น่ารักเว้ย.....ว่าแล้วก็ไปหาต้มเลือดหมูมากิน

[$VAN$]

หุๆ น่าร้ากกก จูงมือกันไป จูงมือกันมา
ไม่ใช่สเป็คเลย แต่ดันคิดถึงตลอด และอยากให้บอกรักนี่นา

ป.ล. อยากชมหุ่นพ่อมึงอีกอ่ะ มะยมจัดให้ทีดิ นะๆๆๆ 

[TONG]

กว่าจะลเงอยกันได้ เดินวนไปวนมาตั้งแต่ต้นจบจบเรื่องเลยนะนี้

อ่านแล้วอบอุ่น ชวนผวา สนุกเฮฮามากจริงๆ

[namngern]

ในที่สุดก็เป็นคุณหัวหน้า
แอร๊ยย ชอบมากๆเลย
เรารู้ว่าเวลานายมะยมอยู่กับพ่อมึง
บรรยากาศมันดูสบายๆยังไงไม่รู้อะ
ชอบมากๆเลยจ้า
อ่านแล้วลุ้น ใจเต้นตึกตักๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
+1 ให้จ้าาา คนแต่ง

ปล.ขอตอนพิเศษอีกบ้างได้ไหมคะ
อยากอ่านตอนสองคนนี่เค้าใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ้าง
ฮ่าๆๆ ติดตามเรื่องต่อไปจ้า

[malula]

โถ ๆ คุณหัวหน้าผู้ภักดีแอบรักมะยมมานานแค่ไหนล่ะเนี่ย ได้แต่มองตามตาละห้อยเลยสิเวลามะยมอ่อยเด็ก
ได้แต่เจียมและปลงว่าตัวเองไม่ใช่สเป็ค กระนั้นก็ต้านทานหัวใจตัวเองไม่ไหว คอยตอดทีเผลอ ทีป่วย
ได้ดูแล ลูบ ๆ คลำ ๆ แอบบอกความรู้สึกเวลาอีกฝ่ายไม่ได้สติ นึก ๆ ดูก็เป็นความรักที่น่าสงสารและน่าเห็นใจ
เข้าใจนะว่าถ้าบอกไปตรง ๆ แล้วอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย แล้วต้องทนเจอหน้าทุกวัน คงรับไม่ได้

[beautifuldead]

แอร๊ยยยย พ่อมึงมาทำคะแนนได้ตอนสุดท้ายแบบพรวดๆ อั๊งงงงง
ส่วนแก๊งตัวเพื่อนนักจับผิดนี่แสบจริงๆ สืบไม่พอ เจาะล้อแถมให้อีก55555


ว่าแต่ขอตอนพิเศษหน่อยซิค้า อยากอ่านตอนสองคนนี้หวานๆ กันจังเลย ><

[MaRiTt_TCL]

กรื้ดดดดด จบแล้วอ่ะจบแล้ว

สรุปเป็นหัวหน้าแผนกจริงด้วย
ในที่สุดก็ลงเอยกันซักทีเน้อ
ต่อไปหัวหน้าจะได้ไม่ต้องแอบ'กระซิบ' อีกแล้วสิ

รักกันนานๆเน้อ อิอิ

[Sye.B]

ฮว๊ากกกกก
ปฏิบัติการง้างปากคุณหัวหน้าสำเร็จแล้ว!
ว่าแต่งานนี้.....ต้องจับ'ไม้สั้นไม้ยาว'กันอีกรึปล่าวคะ คิคิ
ชอบจังเลยค่า ชอบที่มากระซิบกันแบบนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

ขอบคุณมากมายเลยค่า

[BaoBao]

บอก

คำเริ่มต้น

ระหว่างที่เรากำลังมองหาคนที่ใช่.... เรากำลังมองข้ามคนที่รักเรา...อยู่รึเปล่า?------ ประโยคหนึ่งที่ใครบางคนบอกเขา





ผมเริ่มหันมามอง...คนที่บอกว่ารักผม

แม้หัวใจผมยัง.....ร้องบอกว่า "ไม่มั่นใจ"

ถึงกระนั้นสายตาและความรู้สึกนึกคิด------ทุกอย่างมันกลับเทและทุ่มอยู่กับเขาไปทั้งหมดแล้ว...โดยไม่ทันรู้ตัว

รู้ว่าความลังเลของผม...ทำให้เขาเสียใจ

แต่ผมอยากได้เวลาอีกนิดเพื่อ....เรียนรู้กันและกัน

และหวังว่า.... "เขา" จะยังรอ "ผม"

[Rafael]

มาตามกันต่อ
แลจะหม่นๆ
แต่หวังว่าคงจะผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ

[BaoBao]

เสียงฝีเท้าก้าวย่างสม่ำเสมอดังใกล้เข้าหาตัวเขาอย่างช้าๆ ....

เสียงพื้นรองเท้าหนังที่หนักกระทบบนพื้นกระเบื้องราวกับจังหวะกลอง ดังเป็นสัญญาณให้หัวใจดวงหนึ่งเต้น...ตาม

ลมหายใจแผ่วเข้า-ออกของคนที่ก้าวมาอยู่ใกล้ตัวเขา...ฟังดูเป็นปกติดี

หึ...ไม่ใช่เย้ยหยันหากแต่เหมือนขบขันด้วยความเอ็นดูดังลอยขึ้นมา
 
บรรยากาศมีเพียงเสียงครางฮือของเครื่องปรับอากาศหามีเสียงอื่นไม่....เขาที่นอนเหยียดอยู่บนโซฟารอฟังคำที่อีกฝ่ายจะกระซิบบอก
 
....

...

..

.

“กลับกันเถอะครับ” เสียงกระซิบไหลลื่นเข้ามาในใบหูเขา.... ความอบอุ่นซึมซาบเข้าสู่หัวใจเขา----ปลุกเขาที่นอนหลับไปแล้วขึ้นมา

....

...

..

.

เขาปรือตามามองใบหน้าที่…อมยิ้ม

เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าเขาลืมตาแล้ว อีกฝ่ายจึงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง หยิบกระเป๋าหนังสีน้ำตาลซึ่งวางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาถือ….

เขาลุกขึ้นมานั่งและหาวหวอดใหญ่

อีกฝ่ายเดินมาที่โซฟา หยิบสายสะพายของกระเป๋าหนังสะพายขึ้นมาใส่บ่า และเดินไปทางประตูของห้องทำงาน…ส่วนตัว

เขาผุดลุกขึ้นและเดินตามหลังไป…. ก่อนที่เดินพ้นประตูห้องมา เขาไม่ลืมที่จะเอื้อมมือไปทาบยังกำแพงของห้อง----ปิดไฟ

……

…..

….

....

...

..

.

ลิฟท์คงจอดค้างอยู่ที่ชั้นที่ 30 มาแต่เดิม เพราะพวกเขากดปุ่มปุ๊บ ประตูก็เปิดออกปั๊บ

พวกเขาเดินก้าวเข้าไปด้านในของตัวลิฟท์

เขากดปุ่มเลข 1… และบิดขี้เกียจตัวใหญ่ “ฮื๊อออออออออออออออออออออ”

……

…..

….

....

...

..

.

“วันหลังกลับไปก่อนนะครับ” คนที่ทั้งสะพายและหิ้วกระเป๋าเอ่ยบอก

“กลับไปก็เบื่อ” เขาบอกอีกฝ่าย

“อยู่ก็เอาแต่นอน” อีกฝ่ายบอกในสิ่งที่เห็น

“……………..” เขาไม่พูด และยืนมองไฟของตัวเลขเหนือประตู…ซึ่งกำลังถอยหลัง

คนที่ทั้งสะพายและหิ้วกระเป๋ายืนมือมาเกี่ยวปลายนิ้วทั้งสี่ของเขา…แบบหลวมๆ “เป็นอะไรครับ”

“……………..” ไม่มีคำตอบจากอีกหนึ่งคนซึ่งอยู่ภายในลิฟท์ตัวนั้น

……

…..

….

....

...

..

.

มือที่ยื่นมาเกี่ยวปลายนิ้วทั้งสี่ของเขายังคงอยู่ที่เดิมจวบจนประตูของลิฟท์เปิด

……

…..

….

....

...

..

.

เขายื่นมือไปเอากระเป๋าสะพายของตัวเองคืนมา

อีกฝ่ายเดินนำเขาออกไปจากลิฟท์

พวกเขาค่อยๆ เดินตามกันไปจนถึงรถยนต์คันหนึ่ง

ในลานจอดรถของบริษัทดูเวิ้งว้างเนื่องจากเวลานี้ไม่ใช่เวลาทำงาน แถมยังหมดเวลาทำงานมาแล้วถึง 3 ชั่วโมง

……

…..

….

....

...

..

.

เขาเดินไปที่อีกฟากของรถ…ที่นั่งข้างคนขับ

เจ้าของรถเสียบกุญแจและไขเปิด

เจ้าของรถก้าวเข้าไปนั่งยังที่นั่งของคนขับ เขาเอี้ยวตัวเอากระเป๋าถือสีน้ำตาลของตัวเองไปวางไว้ที่เบาะหลัง

เมื่อคนที่นั่งข้างๆ เปิดประตูและก้าวเข้ามานั่ง… เจ้าของรถยื่นมือไปหาเขา…เขาส่งกระเป๋าสะพายของตัวเองให้อีกฝ่าย----เอาไปวางไว้ที่เบาะหลัง

……

…..

….

....

...

..

.

เหล็กสี่ล้อ พาพวกเขาสองคนออกมายังท้องถนนที่สว่างโร่ไปด้วยแสงไฟจากร้านรวงและห้างสรรพสินค้า

ที่แห่งนี้แม้เป็นเวลากลางคืนแล้ว ทว่า มันกลับยังสว่างราวกับช่วงกลางวัน

ถนนซึ่งไม่เคยหลับด้วยฝากหนึ่งเป็นแหล่งรวมของบริษัทห้างร้านอันเป็นกระแสเลือดใหญ่ของประเทศ

ฝั่งตรงข้ามนั้นก็ไม่ต่างกัน…

แม้มันจะคึกคักในช่วงเวลาซึ่งตรงกันข้าม ทว่า อีกฝากหนึ่งนั้นก็เป็นเส้นเลือดใหญ่ของเหยี่ยวราตรี

……

…..

….

....

...

..

.

[armmyrine]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เอาไปเลยยกให้เอง"รางวัลนักเขียนดาวรุ่งยอดเยี่ยมแห่งปี"คุณbao bao กลับมาต่อเนื้อเรื่องให้เราบ้ากันอีกแล้ว วันๆไม่ทำอะไรเข้ามาแล้วเข้ามาอีกถึงกระซิบจะจบแอบคาดหวังว่าจะมีพิเศษ แล้วก็มีพิเศษจริงๆ. พิมพ์ขายมะคะเรื่องนี้ของจองเป็นno.1