หัวข้อ: "Shining"

[indy❣zaka]

พี่เขียนกับตุ้มแน่เลย

สองคนนี้ เขาแลดูบรรยากาศแปลกๆ

[a_tapha]

พี่ตุ้มกับพี่เขียนนี่ชักยังไงๆ แล้วนา

[Horizon]

แอบลุ้นต่อไป
+1

[ToffeE_PrincE]

เข้ามาติดตามด้วยอีกคน
เคยอ่านงานเขียนที่ผ่านมา แล้วชอบ
พอเห็นเรื่องนี้เลยตามมาอ่านด้วย

แต่ก็ยอมรับว่าเนื้อเรื่องเดายากว่าจะเป็นอย่างไร
รอติตามอ่านต่อไปดีกว่า

 

[@PurPle SuN@]

มารอลุ้นต่อ ว่าตอนต่อไปน้องวาดจะใจอ่อนรึยัง แล้วพี่เขียนน่ะแอบเอาโทรศัพท์ไปคุยอะไร

อยากรู้เรื่องพีไรกะน้องวาด แต่ก็แอบอยากรู้เรื่องคดีด้วย 55  ทำไงดีล่ะเนี่ย

กอดเด็กชายน้ำชาและป๋าไจฟ์นะจ๊ะ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 7

หนุ่มออฟฟิศห้องตรงข้ามกับปชา ชื่อกานต์ เป็นมนุษย์ทำงานประเภททำงานหนัก และเที่ยวก็หนักพอกัน ทำให้แทบไม่ได้รู้เรื่องภายในห้องพี่มีนกับพี่แหม่มมากไปกว่าการได้ยินเสียงผัวเมียคู่นี้ทะเลาะกันได้เรื่อยๆ พอร้อยเวรเจ้าของคดีนี้ตัวจริงถามว่าเรื่องที่ทะเลาะกันส่วนใหญ่คืออะไร หนุ่มออฟฟิศรายนี้ก็บอกเหมือนกับเพื่อนบ้านทุกคนบอก
“เขาทะเลาะกันได้ทุกเรื่องแหละ ผัวกลับเร็วกลับช้า กับข้าวไม่อร่อย ทะเลาะกันแม้กระทั่งเรื่องยาสีฟัน”
“นี่ฟังเขาตลอดเลยหรือไงเนี่ย” พนักงานสอบสวนถามกึ่งแซว
“ไม่ต้องฟังก็ได้ยิน คุณตำรวจคิดว่าผนังห้องคอนโดฯ มันหนาขนาดไหน”
แน่นอนว่าคำให้การของหนุ่มออฟฟิศรายนี้ แทบไม่มีอะไรต่างจากที่ปชาให้การ
เพียงแต่ตอนที่พนักงานสอบสวนสอบปากคำพี่หมู เพื่อนบ้านอีกฝั่งที่จำเป็นจะต้องมีขั้นตอนพิเศษกว่าการสอบปากคำคนอื่น  เพราะผู้กองหมอกต้องเข้ามาร่วมรับฟังด้วย
นายตำรวจตัวหนาเปิดซองเอกสารมองดูรูปภาพไปเรื่อย ขณะที่หูก็ฟังการสอบปากคำ 
จะว่าไป คดีนี้แทบไม่มีอะไรซับซ้อน มองออกได้โดยง่ายว่าเป็นเหตุฆาตกรรม ด้วยการผลักหรืออาจจะโยนพี่มีนลงมาจากระเบียงห้องพักของพี่หมู
แต่ที่มันยากกว่านั้นคือเรื่องความสัมพันธ์ ระหว่างผัวเมียคู่หนึ่งกับเพื่อนบ้าน
หรือว่าพี่หมูก็เป็นเพื่อนบ้านอีกคนที่รำคาญเสียงทะเลาะกัน จนวันหนึ่งที่ทั้งคู่ทะเลาะกันอีกแล้วเดินเข้ามาในห้อง พี่หมูก็เลยจับพี่มีนโยนลงระเบียงไป
ดวงตาสีเข้มเหลือบตามองแขนใหญ่ของพี่หมู กับท่าทางอิดโรยแล้วรู้สึกถึงคำถามมากมายที่มันเรียงแถวขึ้นมาแสดงตัว
“คุณทำอาชีพอะไรนะ”
“ผมแปลเอกสาร” พี่หมูตอบอีกครั้งด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจเพราะตอบคำถามนี้ไปแล้ว สามครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สี่ กว่าที่การสอบปากคำจะเสร็จ ต้องตอบคำถามนี้อีกกี่ครั้งกัน
“หมายถึงพวกวิทยานิพนธ์จดหมาย หนังสือแปลแบบนั้นน่ะหรือ”
“ใช่” ชายหนุ่มร่างอวบอ้วนตอบ “พวกคุณเข้ามาดูในห้องผมแล้วนี่ แล้วทำไมต้องถามอะไรซ้ำๆ แบบนี้อีก แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้กลับไปห้อง ผมต้องเร่งทำงานนะ”
พนักงานสอบสวนยิ้มมุมปากกับโน้ตบุ๊คตรงหน้า ขณะที่กล้องบันทึกภาพการให้ปากคำยังคงทำงานต่อไป
ผู้กองหมอกเลื่อนภาพถ่ายใบหนึ่งไปที่ด้านหน้าของพี่หมู เป็นภาพรอยพื้นรองเท้าบนพื้นฝุ่นจางๆ กับรอยเท้าของคนที่ไม่ได้สวมรองเท้า
“ผมอยากได้คำอธิบายภาพนี้”
พี่หมูมองภาพแล้วขมวดคิ้ว “อธิบายอะไร”
“ที่ระเบียงห้องของคุณเอง คุณใส่รองเท้าผ้าใบแบบนั้นในห้องพักด้วยหรือครับ”
“ก็...” พี่หมูอึกอัก คิดหาคำตอบไม่ทัน
“ผมหารองเท้าผ้าใบแบบที่มีพื้นใต้รองเท้าแบบนี้ในห้องของคุณไม่เจอ คุณเก็บไว้ที่ไหนครับ”
“ผม....”
“เพราะว่านี่ไม่ใช่รองเท้าของคุณ” ผู้กองหมอกยื่นภาพอีกใบที่เป็นศพของพี่มีน และอีกใบที่โฟกัสที่รองเท้าผ้าใบเก่าๆ ที่สวมอยู่ “มันคือรองเท้าของพี่มีน บอกผมได้มั้ยครับว่าเขาเข้าไปในห้องของคุณทำไม”
ชายหนุ่มร่างอวบอ้วนขยับตัวอย่างอึดอัด เหลือบตามองซ้ายขวา แล้วก้มลงมองมือตัวเอง
“ผมกำลังเร่งงานอยู่ ได้นอนไม่พอมาหลายวัน พวกนั้นก็เอาแต่ส่งเสียงดัง จู่ๆ คนผัวนี่ก็เข้ามาในห้องแล้วก็โวยวาย ผมก็ไล่ให้กลับไป แต่เขาก็ยังโวยวายอยู่แล้วก็เดินไปทางระเบียง ท่าทางเหมือนคนเมายา เมาเหล้า ผมจะดึงให้กลับเข้ามา แต่เขากลับกระโดดลงไป”
“พวกคุณโวยวายใส่กัน ในห้องของคุณ แล้วเขากระโดดลงไปเองใช่มั้ยครับ” ผู้กองหมอกทวน
“ครับ” พี่หมูตอบรับทั้งที่ยังก้มหน้าเหมือนเดิม
พนักงานสอบสวน รับหน้าที่ต่อ “คุณไม่ได้ล็อกห้องหรือครับ”
พี่หมูมีสีหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “ผมคงลืมล็อกห้อง ไม่รู้สิ บางทีผมก็หลงลืม คุณก็รู้คนนอนน้อยมักขี้ลืม”
“แล้วเขาเดินเข้าไปในห้องคุณทั้งที่ไม่ได้ถอดรองเท้า คุณไม่ได้ทักท้วงหรือครับ”
“ทักท้วงอะไร” พี่หมูสวนกลับทันที “มันเข้ามาก็ตะโกนใส่ผมไม่หยุด”
ขณะที่พนักงานสอบสวนคุยกับพี่หมู ผู้กองหมอกกำลังเพ่งมองแหวนที่ติดอยู่ที่นิ้วก้อยของผู้ตาย แหวนพระที่ทำจากเงินเหรียญ แบบที่ไม่ค่อยได้เห็นมากนักในปัจจุบัน
ลักษณะแหวนที่ดูคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน 
สอบปากคำเสร็จถึงได้เป็นการคุยกันเพื่อสรุปคดี นายตำรวจท้องที่เจ้าของคดีตัวจริงชื่อโต้ง หันมาขอความเห็นสรุปจากหมอก
“ยิ่งพูดเท็จยิ่งกลายเป็นมัดตัวเอง”
หมอกพยักหน้ายอมรับ ขณะที่จ้องมองภาพแหวนที่มือของผู้ตาย จนโต้งถาม “แหวนนั่นมีอะไร”
“เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
นายดาบตำรวจอาวุโสที่สุดในกลุ่มบอก “แหวนพระแบบนี้ มองเผินๆ มันจะคล้ายกัน”
“มันก็ใช่” หมอกยอมรับ คืนซองเอกสารทั้งหมดให้กับกลุ่มพนักงานสอบสวน “ถ้ามีอะไรก็เรียกได้นะ” นายตำรวจบอกตามมารยาทแล้ว ออกมาที่บริษัทมัลติมีเดีย
จอดรถที่ชั้นจอดของผู้มาติดต่อแล้วค่อยโทรศัพท์หาเพื่อน
 นั่งกินชาเย็นอ่านหนังสือพิมพ์ที่ร้านกาแฟด้านหน้าไม่ถึง 10 นาที ศรัยก็เดินมาหา
 “ขอโทษที ไม่คิดว่ามึงจะมาวันนี้ กำลังตรวจงานอยู่”
“กูส่งงานสอบสวนให้เจ้าของคดีเขาทำแล้วก็มาเลยนี่แหละ ว่าไง มีอะไร”
“กูกลับไปนึก วันนั้นน่ะ ตอนที่เดินผ่านห้องเหมือนกูจะได้ยินแต่เสียงของพี่แหม่มคนเดียว ไม่ได้ยินเสียงของพี่มีน” ศรัยบอก
หมอกพยักหน้า
“เรื่องไม่ได้แปลกแค่นั้นหรอก”
“มีอะไรอีก”
“พี่ชายมึงใส่แหวนเหมือนแหวนของพี่มีน”
ศรัยกอดอก ขณะที่หมอกพูดต่อ “ส่วนผู้ต้องสงสัย ก็กลับเล่าเรื่องที่มันไม่เนียนสักนิด ว่าคนตายเข้าไปในห้องตะโกนโวยวาย แล้วก็กระโดดระเบียงลงไปเอง”
คนตัวโตส่ายหน้าช้าๆ “ไม่นะ กูได้ยินเสียงจากห้องพี่มีน ไม่ใช่เสียงโวยวายจากห้องพี่หมู”
“ห้องมันติดกัน แล้วมึงเดินออกมาจากห้องพี่ปชา มึงต้องเจอห้องกานต์ก่อนใช่มั้ย”
“ใช่” ศรัยรับคำหนักแน่น ใช้ปลายนิ้วลากลงบนโต๊ะไม้ร้านกาแฟ “กูออกมาเจอห้องกานต์ เงียบแน่นอน แล้วก็มาห้องพี่มีนกับพี่แหม่ม คือมันจะมีเสียงด่า เสียงทะเลาะกันเป็นปกติไง ก็ผ่านๆ ต่อมาห้องพี่หมู ไม่มีเสียงตะโกนแบบนั้นจากในห้องนะ แล้วกูก็เดินกลับมาที่ห้องอีกด้าน เอาโทรศัพท์ให้ปชา แล้วก็กลับมาที่ลิฟต์”
ศรัยพูดแล้วมองหน้านายตำรวจที่พยักหน้าช้าๆ
“ปชา”
“อย่ารีบตัดสิน เพราะพี่มีนร่วงลงมาจากห้องของผู้ต้องสงสัย ในตอนที่เขาอยู่ห้องด้วย”
“แต่กลับปิดห้องเงียบ ทั้งที่มีคนกระโดดลงมาจากระเบียงห้องตัวเอง รอจนตำรวจไปเคาะประตูห้องเนี่ยนะ”
หมอกหัวเราะเบาๆ “กูว่าแล้วว่ามึงอ่านคดีนี้ออก”
“อ่านออกเรื่องพี่หมู แต่ไม่อยากเชื่อเรื่องปชา ยิ่งพี่แหม่มกูยิ่งไม่อยากเชื่อ”
“เราต้องรอดูว่าคนพวกนี้เกี่ยวพันกันยังไง ตอนนี้ผู้ต้องสงสัยอยากรับเรื่องแทนอีก 2 คนก็ปล่อยให้รับไปก่อน”
 “มึงวางคดีแล้วหรือ” ศรัยถามเหมือนผิดหวัง
“ก็ เออสิ กองปราบฯ จะเข้าไปยุ่งอะไรนักหนา คดีฆาตกรรมข้างห้อง ท้องที่เขาทำสบายอยู่แล้ว ที่มาบอกก็เพราะเห็นว่าปชาเป็นพี่มึง พี่มึงก็เหมือนพี่กู”
“กูไม่พามันหนีหรอกนะ กูจะล็อกคอมันมาส่งให้ถึงตารางเลย”
“นั่นแหละที่กูต้องการ กูถึงบอกมึง” หมอกชี้หน้าเพื่อนพลางหัวเราะร่วน “แต่ต้องมาพร้อมหลักฐาน ไม่ใช่ข้อสันนิษฐาน”
ชายหนุ่มตัวโตกอดอกท่าทางคิดหนัก จนนายตำรวจต้องเตือน
“เฝ้าสังเกตอาการของปชาไปก่อน มันมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ก็อาจเป็นการจัดฉากเพื่อให้มึงเป็นพยานให้ก็ได้”
“แล้วที่คุยกับพี่แหม่มล่ะ ว่ายังไง” ศรัยถาม
“บอกว่าทะเลาะกัน แล้วเข้าห้องน้ำ ออกมาไม่เห็นผัวคิดว่าลงมาสูบบุหรี่ จนกระทั่งมีคนมาเคาะห้องบอกว่าผัวตกตึกตายแล้ว แกยังคิดว่ากระโดดจากห้องแกเลย”
“เฉพาะแค่ตรงนี้ มันไม่น่าติดใจจริงๆ เว้นแต่ที่มันติดหูกูอยู่”
“ไม่คิดว่าจะเป็นช่วงที่พี่มีนกำลังโดนด่าจนเถียงไม่ออกหรือไง”
ศรัยเลิกคิ้วสูงเชิงไม่เห็นด้วย แต่ไม่ได้พูดอะไร
ก่อนกลับหมอกย้ำอีกครั้ง “ท้องที่รับคดีไปแล้ว เปอร์เซ็นต์สูงว่าผู้ต้องสงสัยจะหลุด มึงเองไปที่คอนโดฯ นั่นบ่อยๆ ก็ถือเสียว่าไปดูแลพี่ชายมึงให้ดี ถ้าไอ้หมูกลับมาห้อง มันต้องมาตามเก็บรางวัลจากอีก 2 คนอยู่แล้ว”
ศรัยทำหน้าตาพิกล “แบบนั้นเรียกดูแลหรือวะ แถวบ้านกูเรียกประกบผู้ต้องสงสัย”
“เออ จะเรียกยังไงก็เถอะ ถึงตอนนั้นก็คงได้รู้ว่าทำไมต้องฆ่ากัน”

 วันเวลาผ่านไปจนถึงสายจัดๆ ของวันเสาร์  ศรัยกดออดห้องใหญ่แล้วคนที่เดินมาเปิดประตูห้องทำหน้าตาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“พี่เขียนไม่อยู่ฮะ”
มีเสียงหัวเราะดังมาจากในห้อง ขณะที่ศรัยกำลังยิ้มขำ “พี่ไม่ได้มาหาเขียนนี่ พี่มาหาวาดต่างหาก”
“อะ เอ่อ คือ คือ” วาดหน้าตาเลิกลั่ก ไม่รู้ว่าจะให้เข้าห้องดีหรือไม่
“วาดแกจะยืนคุยกับพี่เขาที่หน้าห้องหรือไง”
วาดหันไปหาพี่สาว “ก็พี่เขียนบอกว่าห้ามพี่ศรัยเข้าห้อง”
“งั้นไปห้องปชาก็ได้” ศรัยคว้าข้อมือวาดรวีดึงพามาที่ห้องอีกด้าน ไม่รับรู้ว่ามือเล็กๆ กำลังพยายามแกะมือพี่ออก ไม่รับรู้แรงดึงแรงรั้งขืนตัวไม่ยอมตามมา ไม่ได้ยินคำพูดว่า ไม่ไปห้องพี่ปชา ยิ่งไม่ได้สนใจคำพูดที่ว่ามีรายงานต้องทำ มีงานบ้านต้องทำ และมีหนังสือต้องอ่าน
...อย่าแปลกใจว่าทำไมศรัยวันนี้ถึงได้ดูดื้อและมั่วผิดปกติ...
ก็วันนี้พี่ชายเขาไม่อยู่ ไม่คุยกันตอนนี้แล้วจะไปคุยกันตอนไหนไม่ทราบครับคุณ...
ที่สำคัญเวลามีน้อย เดี๋ยวไอ้พี่ชายหวงน้องกลับมา ก็หมดเวลาเท่านั้นเอง
ไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องวันก่อนที่เขียนเอาโทรศัพท์ทอรุ้งมา แล้วปล่อยให้พูดไปเรื่อยๆ นั่นเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ถือเสียว่าทำความรู้จักกันไว้ก็แค่นั้น

ปชาก็ทำงานวันเสาร์เหมือนกัน แต่ศรัยมีกุญแจห้อง ก็เลยเปิดประตูห้องได้
“ไม่เข้าไปนะ” วาดขืนตัวสุดฤทธิ์ จนศรัยต้องหันไปกอดเอวรั้งเข้ามาในห้อง
“กลัวอะไร”
“ไม่กลัว”
แต่คนที่บอกว่าไม่กลัวกำลังเหลียวมองไปรอบห้อง แขนเล็กๆ ค้ำอยู่ที่อกพี่ ขณะที่ศรัยอุ้มเข้ามาปล่อยให้ยืนอยู่กลางห้อง
ยิ่งนานยิ่งดูเหมือนจะผิดจากเจตนาไปไกล
อยากคุยกันดีๆ ไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมเหมือนกำลังฉุดน้องเข้าห้องอีกแล้วล่ะ
พอศรัยคลายแขนออก วาดก็ถอยห่างทันที
“ที่ไม่พูดกับพี่เลย เพราะกลัวพี่ใช่มั้ย”
วาดหันมามองดวงตาสีเข้มแล้วหันไปมองทางอื่น
“พี่ขอโทษที่ทำอย่างนั้นกับวาด แล้วก็ทำให้วาดกลัวพี่”
“แค่นี้ใช่มั้ยฮะ ผมจะกลับห้องแล้ว” วาดบอกขณะที่มองผ่านไปที่ประตูห้องทางด้านหลังของศรัย
คนตัวโตกำลังรู้สึกเหมือนกำลังต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง
“อย่าเพิ่งกลับได้มั้ย พี่อยากคุยกับวาด”
“เราคุยกันแล้ว” วาดสวนทันที
“คุยตอนไหน มีแต่พี่พูดอยู่คนเดียวทุกวัน จนพี่เพิ่งจะรู้ด้วยซ้ำว่าวาดกลัวพี่ขนาดนี้”
พอศรัยขยับขาก้าวเข้าหา วาดก็ถอยหนี จนคนตัวโตต้องหยุดยืนคุยอยู่กลางห้อง
“ก็บอกว่าไม่ได้กลัว แค่...ไม่....”
ศรัยทำท่ารอฟังแต่วาดไม่ยอมพูดต่อ จนวินาทีที่ศรัยพลิกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา วาดถึงได้บอกไม่ค่อยเต็มเสียง
“เดี๋ยวพี่เขียนก็กลับมาแล้ว”
“ยังไม่มาง่ายๆ หรอก แถลงข่าวสิบเอ็ดโมง เลี้ยงข้าวนักข่าว เก็บงานกว่าจะได้มาก็สี่โมงเย็นละมั้ง”
สีหน้าแปลกใจปนตกใจที่ศรัยรู้ความเคลื่อนไหวของพี่ชาย ทำให้ศรัยอารมณ์ดีกว่าเดิม เพราะตั้งแต่เจอกันมาส่วนใหญ่แล้ววาดจะเอาแต่ก้มหน้า แล้วก็เหลือบตามองเช็กท่าทีของพี่ชายอยู่ตลอดเวลา
แต่ถ้ายังยืนคุยอยู่อย่างนี้ คงได้วิ่งหนีกลับห้องก่อนที่จะทำความเข้าใจกันแน่ ศรัยคว้าข้อมือขาวดึงให้มานั่งข้างกันที่โซฟา
“เอางี้ นั่งคุยกัน”
“ไม่อยากคุย” วาดกระถดตัวหนีไปติดพนักวางแขนอีกด้าน นั่งตัวลีบระแวงเต็มที่
“แต่พี่อยากคุย”
วาดกัดปากก้มหน้าหันไปทางอื่นทันที
ท่าทางแบบนี้มันน่าแกล้งจริงๆ
“เมื่อวานพี่ว่าจะถามวาดว่าวันนี้ว่างหรือเปล่า แต่เขียนคุมวาดตลอด” พูดไปตาก็มองสังเกตอาการไปพร้อมกัน เหมือนคนหน้าใสจะหันไปอมยิ้มทางอื่นนะ “แต่ตอนบ่ายเพื่อนที่จะมางานแถลงข่าววันนี้ กับบริษัทก่อสร้างมันบอกว่า เห็นเขียนอยู่ด้วย พี่ก็เลยรีบมาแต่เช้า”
วาดหันมาขยับปากเหมือนจะถามแต่กลับเปลี่ยนใจ ทำให้ศรัยเลิกคิ้วสงสัย
“สงสัยแล้วทำไมไม่ถาม”
วาดส่ายหน้าทันที
ศรัยหันมากางแขนคร่อมตัวไว้ ถึงจะห่างกันเป็นฟุตแต่หนุ่มตัวเล็กง้างแขนตั้งการ์ด จากที่ขำๆ ชักเริ่มหนักใจมากขึ้นเรื่อยๆ
“วาด”
คำตอบคืออาการเหลือบตาขึ้นมองพี่แล้วหันไปทางอื่น
“ขอโทษ แต่ไม่กลัวพี่ถึงขนาดนี้ได้มั้ย”
“ก็บอกว่าไม่ได้กลัว”
“แล้วไอ้ที่ตั้งการ์ดทั้งที่พี่อยู่ห่างขนาดนี้มันคืออะไร”
“แค่ ไม่ ไม่ ไม่อยากให้ใกล้กว่านี้”
“เพราะ...”
“ใจผม มันจะเต้นแรงเกินไป” วาดสารภาพด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม และใบหน้าที่กำลังแดงจัด
“พี่ก็กำลังหัวใจเต้นแรงเหมือนกัน ยิ่งเวลาอยู่ใกล้วาดแบบนี้ พี่ก็ยิ่งไม่รู้ว่าควรทำตัวแบบไหน ไม่รู้ว่าควรพูดยังไง เพราะเวลาที่พี่พูดวาดฟังก็จริง แต่พี่ไม่รู้ว่าวาดคิดยังไง”
“คิดว่า....พี่มีแฟนแล้ว”
“ไม่มีแล้ว”
“เพิ่งเลิกกันเดี๋ยวก็ดีกัน”
“ไม่หรอก จะเอาวันเวลาแบบนั้นกลับมาอีกทำไม”
มันคือวินาทีแรกจริงๆ ของการสนทนาที่วาดสบตาพี่ตรงๆ เกินกว่า 1 วินาทีถึงแม้แววตาจะยังไม่มั่นใจ ไม่ได้เชื่อเต็มร้อย แต่มันคือครั้งแรกที่วาดกำลังคิดเรื่องของคนตัวโตคนนี้แบบจริงจัง
“พี่รักเขามากไม่ใช่หรือฮะ”
“ถ้าได้เจอภาพแบบนั้นกับตาตัวเอง ได้ยินกับหูตัวเอง ที่ว่ารักมันก็ไม่มีเหลือแล้ว”

เวลาที่โดนจ้องตอบกลับมาแบบนี้ ท่าทางจริงจังของคนตัวโตที่คร่อมแขนอยู่แบบนี้ มันกลับเพิ่มอิทธิพลต่อสมองมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะตอนนี้วาดกำลังคิดอะไรไม่ออก ตอบอะไรไปบ้างก็ไปรู้ พูดอะไรไปบ้างก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่าตั้งหลักด้วยคำว่าไม่ และปฏิเสธไว้ก่อน แล้วมันก็เหมือนจะทำให้คนตัวโตยิ่งต้องการคำตอบที่ชัดเจนกว่าเดิม
"พี่อยากให้ผมทำอะไร"
เป็นคำถามที่ไม่ควรถามอย่างยิ่ง เพราะรอยยิ้มของคนตรงหน้ามันเป็นยิ้มกว้างที่ไม่น่าไว้ใจเลย
"ผมไม่ได้ทำได้ทุกอย่างหรอกนะ"
เหมือนที่พูดไปมันจะฟังยาก ขนาดคนพูดยังดูไม่ค่อยเข้าใจว่าพูดอะไร
"คือ ผม.."
ศรัยจับมือของวาดไว้
"ใจเย็นๆ นะครับ"
วาดพลิกข้อมือจะดึงมือออกแต่ศรัยยิ่งจับไว้แน่นกว่าเดิม
"พี่ชอบบังคับ"
"พี่ไม่ได้ชอบบังคับ แต่พี่กำลังคิดว่าวาดชอบถูกบังคับ"
"ผมเปล่า"
วาดตอบทันที
"เปล่า งั้นก็เปลี่ยนจากคำว่า ไม่ และเปล่าเป็นคำว่าครับ"
ดวงตาคู่สวยตวัดมองพี่แล้วหันไปทางอื่น
"ถ้าไม่ปฏิเสธก็เงียบ" ศรัยบีบจมูกเบาๆ "วาดครับ มันอาจเป็นคำแก้ตัวที่แย่ที่สุดเท่าที่วาดเคยได้ยินมา แต่พี่จำเพียงเลาๆ แต่เรื่องรายละเอียด พี่จำไม่ได้ว่าพี่พูดอะไรไปในคืนที่....พี่กอดวาด...พี่รู้ว่ามันทำให้วาดรู้สึกแย่มาก พี่ทำรุนแรงกับวาดใช่มั้ย...”
ศรัยแตะที่ริมฝีปากสวยที่แทบไม่เหลือร่องรอย แต่มันกลับชัดเจนในความทรงจำ
ดวงตากลมที่หลบไปมองทางอื่นแดงเรื่อ
“พี่เสียใจจริงๆ ทุกครั้งที่พี่มองเห็นรอยช้ำและแผล แต่ในเวลาเดียวกัน สิ่งที่หลงเหลืออยู่ในความจำของพี่ มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุด จนทำให้พี่ปล่อยให้คนที่พี่พบคืนนั้นผ่านไปไม่ได้ แล้วพี่ก็ยิ่งดีใจมากขึ้นไปอีกที่รู้ว่าคนที่พี่กอดคือวาด"
แขนผอมๆ ที่ค้ำอกกว้างเพิ่มแรงดัน เพราะคนที่กำลังสารภาพขยับตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม
"พี่เรียกชื่อเขา บอกกับผมว่า...รักคนนั้นมากกว่าทุกอย่างในชีวิต ...พูด..เยอะแยะ..แล้ว..พี่ก็พยายาม....พอไม่ได้..พี่ก็..ผลักผม เรียกชื่อคนนั้น แล้วดึงผมกลับมาใหม่ แล้วก็...ทำกับผมแรงกว่าเดิม" ยิ่งพูดขอบตายิ่งร้อนผ่าว แล้วหยดน้ำตาก็ตามมาพร้อมกับเสียงสั่นเครือ"ผม ไม่ได้ อะไร เรา ไม่รู้จักกัน ผมแค่...อยากลืม ไม่อยากเป็นตัวสำรอง ของคนอกหัก มัน...แย่มาก ผม...พาพี่มาห้องนี้ เพราะ....พี่เมา เพราะผม เคยเห็นพี่ แต่พอเข้ามา พี่ก็...ทำอย่างนั้นกับผม...ทั้งที่ผมคิดว่าพี่เป็นคนดี..."
ศรัยเช็ดน้ำตาอุ่นที่ไหลพราก
สิ่งที่วาดพูดมันไม่ได้ต่างจากที่คิดไว้ แต่ที่พี่ทำคือการก้มลงจูบซับน้ำตาที่แก้มใส
วาดหยุดพูดเบี่ยงหน้าหนี จนแทบจะเบียดหนีลงไปติดเบาะโซฟา 
"วาดครับ พี่เสียใจที่ทำให้วาดเสียใจ และปล่อยให้เป็นกังวล แต่พี่อยู่ที่นี่แล้ว รอให้วาดลงโทษได้ตามใจ"
"แต่..พี่รักคนอื่นอยู่ อย่าทำแบบนี้"
"พี่ไม่ได้รักเขาแล้ว แล้วเขาเองก็ไม่ได้รักพี่ เขารักอยู่กับคนอื่น"
"แล้วถ้าเขากลับมาล่ะ"
"ไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้พี่รักวาดไปแล้ว"
ดวงตาคู่สวยกลับดูตื่นๆ แต่ใบหน้าแดงจัด มือที่พี่กุมอยู่ทั้งเย็นเฉียบทั้งสั่นแรง
"ระ รักได้ไง พี่โกหก"
"พี่ไม่เคยโกหก"
"ก็เมื่อวันก่อนพี่เพิ่งเมาเละเพราะเขา แล้วก็บอกว่ารัก...เขาอยู่เลย"
"แต่ในอีก 2 วันถัดมาตอนที่พี่เห็นวาดยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ใจพี่ก็บอกว่า นี่คือคนที่พี่ตามหา"
"ตามหา ก็เจอแล้วไง"
"เจอแล้ว ก็จะไม่ยอมให้วาดเดินผ่านพี่อีกต่อไป"
"ก็ไม่ใช่...รักอยู่ดี"
"รักสิ"
"ไม่หรอก พี่โกหก"
"รู้ได้ไงว่าพี่โกหก"
"เราเพิ่งเจอกัน คุยกันไม่กี่คำ"
“แล้วมันควรใช้เวลานานขนาดไหนถึงจะแน่ใจว่ารัก”
วาดนิ่งคิดแล้วส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน พี่เขียนคบกันแฟนตั้งหลายปี สุดท้ายเขาก็ไปแต่งกับคนอื่นเหมือนกัน”
“เขียนน่ะหรือ”
ศรัยทวน พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมเขียนถึงไม่ได้คัดค้านอะไรเต็มที่ เพียงแต่อยากให้ใช้เวลาดูกันให้มาก
แต่ขณะที่กำลังคิดถึงท่าทีของเขียน แรงผลักของวาดก็ดึงความคิดของศรัยกลับมาที่เดิม
“ถ้าจะถามเพื่อเอาความจริงว่ารักตั้งแต่ตอนไหน พี่ก็ตอบไม่ได้หรอก รู้แต่ว่า ทั้งที่พี่กำลังคบกับคนอื่นอยู่ แต่พี่ก็ชอบมาที่นี่ และรู้สึกเหมือนได้ชาร์ตพลังงานกลับไปเพียงแค่ได้เห็นวาด เตือนตัวเองว่า แค่มองก็ผิดแล้วไม่ควรก้าวไปมากกว่านี้  แล้วพอวันหนึ่งที่รู้ชัดเจนว่า คนที่กำลังคบหาเขามีคนอื่นอยู่ มันเสียใจมากก็ใช่ แต่พอเวลาผ่านไปแล้วมาคิดย้อนถึงนาทีนั้น พี่ก็กลับไม่แน่ใจว่า ที่พี่ผิดหวัง ที่พี่โกรธเพราะเขาหรือเพราะตัวเอง ที่พยายามดึงดันเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ แล้วพอมันเป็นไปไม่ได้จริงๆ พี่ก็เลยผิดหวังมาก”
วาดทำหน้าตาไม่เข้าใจ “เหมือนพี่รู้อยู่แล้วว่า ยังไงก็ต้องเลิกกัน”
“คนคบกันคุยกัน ทำไมจะไม่รู้ว่ามีความผิดปกติเกิดขึ้น แต่พี่ก็ยังคงพยายามที่จะคบกับเขาต่อ”
“ก็แสดงว่าพี่ไม่ได้รักผมอยู่ดี”
“ตอนนั้นไม่ได้รัก เพราะพี่มีคนรักแล้วไง แต่ตอนนี้พี่เลิกกับเขาแล้ว พี่ก็จะรักวาดให้เต็มที่”
วาดกัดปากท่าทางขัดเขิน “ทำไมมันวนกลับมาประโยคนี้ได้ทุกครั้งเลยอ่ะ”
“เพราะนี่คือสิ่งที่พี่ตั้งใจจะบอกกับวาดให้ได้....พี่รักวาดนะครับ”
“แต่ผม ยังไม่รู้....”
“ก็ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้เร่งรัดอยากได้คำตอบจากวาด เพราะพี่เองก็กลัวว่าวาดจะพูดคำที่วาดชอบพูดเหมือนกัน”
“คำไหน คำว่า..มะ..”
จูบนุ่มปิดปากปิดคำว่าไม่ “ขอนะครับ คำนี้อย่าพูดออกมา ให้ความเงียบเป็นคำตอบยังดีเสียกว่าได้ยินคำนั้น”
   
=====จบตอนที่ 7=====
ร้อยเวรแบ่งเป็น ๒ ประเภท
คือร้อยเวร ๒๐ หรือร้อยเวรปกครองป้องกัน มีหน้าที่ดูแลสายตรวจต่่างฯ
กับ ร้อยเวร ๓๐ มีหน้าที่รับแจ้งความ รับร้องทุกข์อยู่ที่สถานีและตรวจสถานที่เกิดเหตุ
ส่วนสิบเวรมีหน้าที่ดูแลรับผิดชอบบริเวณสถานี
ร้อยเวรมียศตั้งแต่ ว่าที่ร้อยตำรวจตรี  ร้อยตำรวจโท  ร้อยตำรวจเอก(สบ ๑) ร้อยตำรวจเอก (สบ ๒) พันตำรวจตรี พันตำรวจโท(สบ ๒) ไปจนถึง พันตำรวจโท( สบ ๓ )
ส่วนสิบเวร มียศสิบตำรวจตรี  สิบตำรวจโท สิบตำรวจเอก จ่าสิบตำรวจ และดาบตำรวจ
======
จ๊ะเอ๋~~~ วันนี้วันอังคาร วันแรงงาน และวันที่ผมอยู่บ้าน
คุณที่เชียร์ทอรุ้งกับปชา เปลี่ยนใจเถอะครับ นายน้ำชาขอร้อง....
ตรงท้ายเรื่องอันนี้ ไม่รู้คนเขียนเขาจะเอาหรือเปล่า หรือเขาโน้ตไว้เป็นข้อมูลของตอนนี้ก็ไม่รู้ ตอนนี้เขาไปข้างนอก กลับมาก็คงมาดูเองแหละเนอะ
ตอนที่ 8 มาวันพฤหัสบดีนะครับ (ใช่ปะ วันนี้วันสีชมพู วันเว้นวันก็วันก็วันสีส้มสินะ)
ขอบคุณที่ให้ความสนใจติดตามเรื่องนี้ ขอบคุณทุกความเห็น ทุกคะแนน และเป็ดทุกตัว
นายน้ำชา่รักคุณทุึกคนเล้ยยยยยย
ทีครับ
ขอบคุณ natalee 22 ครับ แก้ไขแล้วนะครับ /ไจฟ์

[hpsky]

อั๊ยยะ ได้จิ้ม 
เดี๋ยวมาเม้น ไปอ่านก่อน ^^
---------------------------------------------
หมายความว่าปชา เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดการฆาตรกรรม หรืออาจเป็นผู้วางแผน?

[love2y]

ปชาเป็นคนไม่ดี??

[Panny]

วาดน่ารักอ่ะ อย่ายอมง่ายๆ หัดให้อดทนซะมั่ง 555

[indy❣zaka]

อ้าว ปชามาเกี่ยวไงนี่

[โจ๊กกุ้ง]

ตอนท้ายๆนี่ทำเอาเขิลลลลลลลลลล  กริ๊ด แต่ฉันไม่ใช้น้องวาดนิ
พี่ศรัยตรง จริง แรง มั่กๆคร้า

[natalee22]

ง่ะ ปชาก็มีส่วนพัวพันกับเค้าด้วย ไหงงั้นอ่า เรารึก็นึกว่าจะเป็นคนดี

อุตส่าห์เชียร์ให้คู่กับรุ้ง เฮ้อออออออออออ

ว่าแต่คู่ของศรัยกับวาดนี่ก้าวหน้าไปเยอะนะ มีคุยกันกุ๊กกิ๊ก แถมท้ายด้วยจูบปิดปากอีก อิอิ

แต่ถ้าพี่เขียนรู้นะ ศรัยเละแน่ เหอๆๆๆ


ดิทๆๆๆ กลับมาอ่านซ้ำอีกรอบ ยังติดใจปมฆาตกรรมไม่หาย คุณไจฟ์น้องทีเขียนแนวนี้ได้ซับซ้อนชวนติดตามจริงๆ

งงๆเรื่องแหวนอ่ะค่ะ ตอนที่หมอกดูรูปพี่มีนใส่แหวนนิ้วก้อย แต่ตอนที่หมอกมาคุยกะศรัยบอกว่าพี่มีนใส่แหวนนิ้วนาง

ส่วนปชาใส่นิ้วก้อย ตกลงพี่มีนใส่แหวนนิ้วไหนอ่า โอยๆๆๆๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ทั้งเรื่องศรัยกับวาด แล้วก็เรื่องฆาตกรรมด้วย

อยากให้ถึงวันพฤหัสเร็วจัง ^________________^

[badcow]

อ่านสนุกอ่ะเรื่องนี้

[wanmai]

พี่ปชาเป็นคนไม่ดีใช่ม้ายยยย ไม่นะ!

แหวนพระนั่นคือหลักฐานชิ้นสำคัญรึเปล่า ประมาณว่าพี่ปชาแอบกิ๊กกับพี่มีน แล้วทีนี้เมียพี่มีนจับได้ แล้วเมียพี่มีนก็กิ๊กกับพี่หมูอีกที แล้ววางแผนกันฆ่าพี่มีน อ๊ายยยย มั่วไปได้เรื่อยๆ เฮ้อ

รอไจฟ์ทีมาเฉลยดีกว่า ความรู้น้อย

กอดน้องทีกับคุณไจฟ์ บวกให้ทุกบวกค่ะ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ปมปริศนามาแล้ว ข้อหาฆ่าคนตายซะด้วย ไม่อยากคิดเลย

[Wordslinger]

It's a pleasure to read this, you know, trying to figure out who the real culprit is and all that. Absolutely a fine read.

ให้ตายเถอะ นายเท่จริงๆ ศรัย ฉันชอบนายมากๆ อย่าทำให้น้องวาดผิดหวังละ

สนุกมากเลยค่ะ (อย่างที่บอกไว้เป็นภาษาอังกฤษข้างต้นนั่นแหละ) น้องทีกับคุณไจฟ์เขียนได้เข้าขากันมาก (?) มันอ่านลื่นไปหมด ลุ้นมากว่าใครเป็นผู้ร้ายตัวจริง แต่จริงๆ แล้วความสนุกมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ที่สนุกก็คือได้ค่อยๆ เห็นว่าการฆาตกรรมนั้นจริงแท้แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไร แล้วความเกี่ยวพันกันของผู้ต้องสงสัยทั้งหลายนั้นเป็นอย่างไร

ขอบคุณค่ะ น้องทีกับคุณไจฟ์

ปล. คำว่า "อ่ะ" ความจริงแล้วต้องเขียนว่า "อะ" นะคะ ไม่ต้องมีวรรณยุกต์เอกค่ะ เพราะ ตัว "อะ" นั้นเป็นเสียงเอกอยู่แล้ว ^_^

[puppyluv]

โอ๊ะโอ้! ปชา หะ กะพี่มีน
นึกอยู่ว่าพี่มีนจะมองวาดรึเปล่า
แต่ตอนเห็นศรัยเดินเข้ามาพร้อมปชาก็อัดโรงงานยาสูบซะขนาดนั้น เลย...เอาวะ ไม่น่าใช่วาด
แง่มๆ ยิ่งอย่างยิ่งติด (>^<)
ลุ้นวาดหนีหมาป่า (แก่ๆ ปากไว มือไว)
แหวนพระวงนั้น???
บาลีจะพาปู่มาไขคดีมั้ย???
โอ๊ย วันสีส้ม

[BossoM]

อ่านตอนแรกนี่ถึงกับต้องร้อง เฮ้ย เฮ้ย เป็นระยะ

ปชา เป็นเอ็งหรอกรึ?????????!!!!!!!!!!!!!!!

แต่พอถึงตอนศรัยกับน้องวาดเนี่ย....

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย

ทำไม อะไร ขนาดนี้ค้าาาาาาาาาาาาาาาาา

บวก บวก แถม  ให้ไจฟ์กับน้องชา

[@PurPle SuN@]

เอ่อ พี่ปชา??     ว๊ากกก ลึกลับซับซ้อน ยังไงกันล่ะเนี่ย

ตัดมาที่พี่ไร พี่คะพี่เขียนเผลอหน่อยไปฉุดเอาของรักของหวงเค้ามาเชียว แล้วอะไรเนี่ยไอ้ที่ลวนลามน้องวาดเนี่ย เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม เดี๋ยวจูบ จะช้ำหมดแล้วววว 

[Yukisae]

หืมมมม ปชากับพี่มีน????
ศรัยได้คุยกับน้องแล้ว รู้แล้วนะว่าน้องคิดยังไง
ทำให้น้องกับพี่เขียนมั่นใจหน่อย
ตำรวจนี่ยศเยอะจัง
ขอบคุณไจฟฟ์กับน้องทีสุดหล่อ +เป็ดน้อย

[Tasaitatsu]

โอะ เรื่องคดีความมันซับซ้อนกว่าที่คิดแหะ
ความสัมพันธ์ของปชา พี่มีน และหมู น่าจะมีอะไรมากกว่าเพื่อนบ้านกัน ส่วนพี่แหม่มก็ตัดทิ้งไปไม่ได้
เหมือนผมกำลังนั่งดูซีรีย์สืบสวนสอบสวนอยู่เลย
และกำลังคิดว่าตัวเองกำลังนั่งอ่านคินดะอิจิสักตอนหนึ่งอยู่
ผมชอบแนวนี้นะ หมายถึงแนวสืบสวนสอบสวนน่ะ
ตอนเรื่องของพี่บาลี ผมก็คิดว่าผมกำลังนั่งอ่านยาคุโมะ ฮ่าๆๆ

ตอนท้ายๆนี่ พี่ไรเร็วจริงๆ คุยกันไม่ทันจะคืบหน้าไปไหน พี่แกก็จูบน้องซะแล้ว
ชอบตอนที่น้องวาดบอกพี่ไรว่า ไม่อยากให้ใกล้ เพราะใจมันจะเต้นแรงเกินไป
น้องวาดพูดได้น่ารักมาก ถึงท่าทางหน้าตาตอนพูดออกเลย
บรรทัดสุดท้าย มันเป็นคำขอที่หวานที่สุดเลยนะนั่นน่ะ

ขอบคุณสำหรับตอนนี้ครับคุณไจฟ์น้องที ^_____^
รอให้ถึงวันสีส้มครับ

/ ตอนนี้แอบคอมเม้นท์ยาวแหะ ^___^”>

[moredee]

ไม่คาดเดาอะไรทั้งนั้น แต่อยากได้ฉากหวานรุกคืบหน้า

[jiki]

นั่งสอบสวนไป ไอ้เราก็นึกภาพlie to meเป็นฉากๆ สงสัยพักนี้ดูซีรี่ย์เยอะเกินไปนะนี่
คอนโดนี้อลเวงดีเนอะ ว่าแต่ปชากิ๊กกะผู้ตายรึเปล่าเนี่ย

ส่วนพาร์ทหวานๆ อืมๆ เป็นไปได้ ว่าวาดโดนพี่บังคับจนเคย งั้นมัดมือชกก็น่าจะดีที่สุด ไร ยังไงหลังมัดมือแล้วก็มัดปากจับขึงด้วยเลยนะ จาก"คอนโดหรรษา" ได้กลายเป็น "ปริศนาคฤหาสน์รัก" กันไปเลยทีเดียว

อ่านfootnoteข้างล่าง เพิ่งรู้ว่า ร้อยเารนี่ มี ร้อยสิบ ร้อยซาวด้วยนะนี่
อ่านตัวหนังสือสีฟ้า เพิ่งนึกได้ ยังไม่ได้กดบวก ย้อนกลับไปใหม่

เจอกันวันสีส้มนะ

[pla_naka]

ถึงคดีจะซับซ้อนยังไง
แต่ว่าตอนนี้ศรัยกับน้องวาดน่ารักอ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[LoveBaBy]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ น้องวาดน่ารักอ่ะ 

ยอมคุยกะพี่ไรแล้ว ลุ้นๆๆๆกว่าพี่เขียนจะกลับมาคงคืนดีกันแล้วเนอะ อิอิ

แต่......พี่ปชา ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยย แอบลุ้นว่ามันจะไม่จริง ><

แอบชอบตุ้มด้วยอ่า เจ๋งอ่ะ อิอิ ทอก้อกวนนิดๆ น่ารักดี

ขอบคุณน้องชายทั้ง 2 จ้า ^^

[CanonDNattari]

เข้ามารายงานตัวติดตามเรื่องนี้จ้า
ไม่ได้เข้ามานานพอเห็นชื่อ คนเขียนก็รีบวิ่ง (?) เข้ามาอ่านเลย

ปล. ไปอ่านก่อน เดียวมาเม้นต์เพิ่ม

[jira]

กอดดดดค่าาาา
ย้อนเม้นท์ตอนที่  6
เป็นการขุดความรักที่น่าหดหู่ของพี่เขียนมาเพื่อไขข้อกระจ่างว่าทำไมถึงได้หวงวาดรวีมากเหลือเกิน  มีเรื่องอาภัพของตัวเองเป็นบรรทัดฐานนี่เอง  ส่วนน้องวาดก็..ดูจะเริ่มแสดงออกมากขึ้นว่าแคร์คุณไสยมากเอาเรื่องเหมือนกัน  ถึงกับยอมถ่วงเวลาเพียงเพื่อจะรอให้คุณไสยมาให้ทันช่วงส่งขึ้นรถ  น่ารักนะคะน้อง >////<
ส่วนเพื่อนตุ้ม  ปากดีโดนใจชะมัด  ตีแสกหน้าเขียนจนต้องหันกลับมามองตัวเองเลยทีเดียว  อยากโดนปิดปากด้วยริมฝีปากเขียนสินะคะ55555

เม้นท์ตอนที่  7
ปมฆาตกรรมทำให้จิเริ่มสงสัย  เนื่องด้วยจิไม่ค่อยสันทัดกับนิยายแนวสืบสวน  จิเลยสงสัยอะไรที่มันง่าย ๆ เช่น  ถ้าหมูบอกตำรวจไปแบบนั้น  ประเด็นความน่าสนใจมันอาจจะด้อยกว่าแหวนคู่นิ้วก้อยของมีนกับปชา  ซึ่ง..อาจจะคิดได้ว่าแม่งเป็นกริ๊กส์กันป่าววะ  แต่จิก็ยังนึกอุตริกว่านั้น..
ปชากับแหม่มอาจจะมีซัมทิง  กร๊ากกกกก
อย่างไรก็ดี  เดาด้วยความต่ำต้อยเรื่องสืบสวนสุด ๆ รออ่านปมที่  2 หนุ่มจะไขและคลี่คลายออกมาในแนวทางใดแนวทางหนึ่งค่ะ
เกือบลืมหน้าแดงและหยาดน้ำตาอุ่นไหลระแก้มน้อง
น่าแกล้งและจับกดมาก(ทำตาปรือ  หายใจแรงจนรูจมูกบาน)  พยายามเข้าคุณไสย  และลืมไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง..ขอบคุณที่เขียนติดงานค่ะ(โค้งต่ำ)
บวกขอบคุณ  เอาเป็ดไปนอนกอด และเฝ้ารอวันสีส้มค่ะ
   

[LalaBam]

เฮ้ย!!!!! ตกใจไปสามบ้านแปดบ้าน
พี่ปชา ไม่นะ

[iforgive]

ปชาเป็นผู้ต้องสงสัย  เอิ่ม กลับไปอ่านอย่างละเอียดอีกครั้ง
หรือเราจะพลาดอะไรไป

[from_mars]

อื้อหือ คุณพี่ ช้าลงหน่อยได้ไหมคะ จะรีบไปไหนคะ
น้องก็นะ แอบมองเค้าก็งี้อ่ะ 5555
รออ่านต่อ ตกลงใครกันแน่ มีสัมพันธ์กันยังไง ??
กอด และให้กำลังใจเหมือนเดิมจ๊ะ