หัวข้อ: "Shining"

[rubymoona]

พี่ศรัยพี่หล่อมาก!พาน้องวาดไปเปิดตัวที่บ้านเลยคะ แอร๊ย รักจริงหวังแต่งนะนี่ น้องวาดเราโชคดีจริงๆ คุคุคุ
ปล.แอบสงสารวาดตอนที่วาดเล่าเหตุการณ์คืนนั้นให้ฟังอะ อะฮึก พี่ศรัยแม่ง!

[gupalz]

อยากรู้เรื่องปชามาก
ตอนที่ 11 เลยหรอเนี่ย

[ToffeE_PrincE]

พี่ศรัยแกรุกหนักเลยแฮะ
พี่เขียนกับตุ้มเหมือนมีจะอะไรในกอไผ่

 

[- คราส -]

ลุ้นทั้งคดีทั้งเรื่องน้อง ดูเหมือนน้องเปิดใจให้คุณศรัยแล้ว

ทอเห็นมีนเข้าห้องใคร แล้วเกี่ยวกับการตายของมีนไหม
พึ่งเข้าใจผังห้องหลังกลับไปอ่านอีกที ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกหรือเปล่า

[ x ]  [ ปชา ]  [ x ]  [ x ]   ลิฟต์  [ x ]  [ x ]  [ x ]  [   x  ]

[ x ]  [กานต์]  [มีน]  [หมู]           [ x ]  [ x ]  [ x ]  [เขียน]

รอติดตามตอนต่อไป  อยู่ๆก็แว่บเข้ามา รึว่าปชาอกหักจากหมู

[Tasaitatsu]

โอ้ววววว เพื่อนตุ้มพูดตรงมาก แต่เพราะความหมั่นไส้นั่นแหละ ที่จะทำให้ได้สามีน่ะ หึๆๆ
เพราะขนาดน้องทอกับน้องเขียนเค้ายังรู้สึกได้เลยว่าคำพูดของตุ้มนั้นมีอิทธิพลกับพี่ตัวเองสุดๆ
เฮียเขียนไม่สามารถขัดหรือปฏิเสธคำพูดของตุ้มได้เลย ถึงจะฮึดฮัดไปตามประสาพี่คนโต แต่ก็ยังทำตาม

แหมๆๆพี่ศรัย อยู่ตั้งแต่เช้ายันเย็นเลยนะคะพี่ ไม่ค่อยเท่าไหร่เลย
พี่ศรัยกับน้องวาดพัฒนาขึ้นไปอีกก้าว แม้ว่ามันจะเป็นก้าวเล็กๆก็ตาม

ส่วนเรื่องขอปชานั้น เดาไม่ออกเลยจริงๆ เพราะยังจินตนาการความสัมพันธ์ของคนสี่คนไม่ออก
อาจจะรู้จักกันก่อนอยู่แล้ว หรืออาจจะเพิ่งรู้จักกันตอนซื้อคอนโด


ขอบคุณสำหรับตอนนี้ครับผม ^_____^

[kyoya11]

อ่านไปอ่านมาแล้วชอบตุ้มมากเลย

[little_nok]

พี่ศรัยจริงจังมาก รักจริงหวังแต่งแน่แท้
น้องวาดขี้อายน่ะ

[kazahaya]

ตุ้มสุดยอด.....จะได้คู่กับเขียนไหมนะ

[nokkie]

น้องวาดค่อย ๆ คุยกับพี่ศรัยมากขึ้นแล้ว เย้ ^^

[omuya]

ชอบมากค่ะ สนุกมากเลย ตุ้ม กับ เขียน. ก็น่ารัก รัยกะน้องวาด ก็น่ารักกกก

[เพื่อนบ้าน]

ตุ้มชนะเลิศศศศศศอ่ะ ได้ใจจริงค่ะคุณขาาาา ><~
เอาจริงๆนะพี่เขียนน่ารักที่สุดก็ตอนอยู่กับตุ้มอ่ะ 5555
ไอ่อาการฮึดฮัดแต่เถียงไม่ออกนี่มันโดนใจจริงๆนะเออ
 “กูมีเรื่องให้ทำมากมายเกินกว่าจะหาผัว” << บ่งบอกสถานะตัวเอง(?)ชัดเจน
ว่าแต่เพื่อนตุ้มไม่สนใจหา ... จริงหรออออ ?? โบกธงรอตั้งแต่ตอนที่ 1 เลยนะ
ตายละทำไงดี พี่โดนเขียนตุ้มขโมยหัวใจอ่ะ  แต่คู่พี่ไรน้องวาดพี่ก็เชียร์นะ เลิฟๆๆ *ส่งจูบ*
หน้ามืดจนลืมเรื่องปชาไปเลย พี่ไรเจ๋งอ่ะ นั่นญาติตัวเองนะพี่ !! พี่เล่นบอกเค้าซะหมดเปลือกเลย
ก็เข้าใจอ่ะนะ ต้องระวังๆไว้ อะไรๆมันก็ไม่แน่ไม่นอน แต่ก็ไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี อ๊ากกกกกก

จัด + เบาเบา สองที ~ *ปิ๊ง~ป่อง*

[♠DekDoy♠]

แหมมมมม แปปเดียวจะเปิดตัวลูกสะใภ้คนใหม่แล้วเหรอย่ะ เร็วไปป่ะ 555

[Salome]

ยังคิดว่า ปชาอาจไม่ใช่คนร้ายก็ได้นะ กำลังรอลุ้นตอนที่11
แหม.. พี่เขียน แรงไปป่าวคะพี่ ใช้คำว่า พี่น้องอาชญากรเลยเหรอ พี่ปชาเขาเป็นแค่ผู้ต้องสงสัยนะจ๊ะ แล้วพี่ศรัย ของเราเขาผิดแล้วยอมรับผิดออก
ให้โอกาสหน่อยดิ อย่างนี้ต้องเจอเพื่อนตุ้ม ถึงจะเหมาะดี พูดไม่ออกกันเลย
ตอนนี้ที่น้องวาดเถียง น่ารักมาก มีการพูดออกมาอีก ว่าจะพูดทำไม รอลุ้นน้องหวานๆกับพี่
รอวันเสาร์กันต่อไป    อยากอ่านทุกวันเลย ชอบเรื่องนี้ มีครบทุกรสจริงๆ

[@PurPle SuN@]

ตอนที่ 9 จะมาแล้ววว ตื่นเต้นๆ

พี่ไรคะ จะชวนเข้าบ้านเชียวหรือ แหมๆ

พี่เขียนคะ พี่แพ้ทางน้องตุ้มแน่ๆอ่ะ อิอิ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 9

   เสียงข้างนอกห้องเงียบไปจนผิดปกติ เขียนวางหนังสือในมือลง แล้วออกมาจากห้อง เห็นทอรุ้งกำลังเก็บผ้าที่ระเบียงก็เลยเดินไปเปิดห้องนอนเล็กของน้องชาย
ไม่ใช่ว่าระแวงน้องชายจะอยู่กับศรัยในห้องนี้ตอนนี้หรอก แค่มาดูให้แน่ใจเท่านั้นแหละ
แต่ว่า....
มองปราดเดียวก็รู้ว่าคนที่นอนห่มผ้าเรียบร้อยอยู่ตอนนี้ไม่ใช่น้องชาย แต่ชายหนุ่มสูงโปร่ง สวมแว่นตาก็กลับชะโงกหน้าออกไปมองทอรุ้งที่ระเบียงอีกครั้ง และแทนที่จะเดินออกไปนอกห้อง.....

“ตัวแสบ” เขียนเดินไปยืนอยู่ข้างเตียงมองคนที่กำลังหลับอยู่
ไม่เคยสักครั้งที่พบกันแล้วเขียนจะไม่มีอาการหัวหมุน ทั้งที่ประโยคหรือเรื่องที่พูดมันก็ไม่ได้พิสดารอะไร เพียงแต่มันตรงไปตรงมาจนอึ้ง แล้วพออึ้งอีกฝ่ายก็ยิ่งพูด รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นว่าทำตามที่บอกทุกอย่าง
วันนี้ทั้งวันก็ยังตามมาวุ่นวาย ตั้งแต่งานแถลงข่าวนิทรรศการจนถึงบ้าน
“พ่อสื่อแม่ชัก วุ่นวาย”
“บ่นๆๆ ไม่รู้จะบ่นอะไรนักหนา ตาแก่เอ้ย คนจะนอน” ตุ้มลุกขึ้นนั่งทำหน้างอ ตาขวาง เหมือนคนนอนไม่พอจริงๆ
เขียนกอดอกหัวเราะหึหึ “อดนอนมาจากไหนเนี่ย เห็นซ่าไม่หยุด พอหมดก็หมดไม่มีเตือนล่วงหน้า”
“รู้ได้ไงว่าไม่เตือนล่วงหน้า คุณเข้าห้องนอน วาดกับไรจะลงไปซื้อของ ผมบอกแล้วว่านอนหน้าทีวีก็ได้ แต่น้องชายน้องสาวที่น่ารักของคุณบอกให้ผมมานอนในห้อง แล้วกลับมีตาแก่มายืนบ่นๆ อยู่ข้างเตียง ใครจะไปนอนได้”
“เหนื่อยมั้ย” เขียนพูดนิ่งๆ
“ไม่เหนื่อย ผมพูดได้เรื่อยๆ น่ะแหละ”
เขียนยอมรับกับตัวเองอีกครั้งว่าเถียงสู้ไม่ได้
“เอาเถอะ คุณนอนไป ผมจะออกไปดูทอรุ้งก่อน อาจจะกำลังรีดผ้าอยู่”
“อ๊ะ อย่าบอกนะว่าจะไปรีดผ้าน่ะ”
เขียนหันมาบีบจมูกคนแซว ตุ้มร้องลั่นห้องเอามือปิดจมูก
“อ๊าก เจ็บๆๆๆ จมูกที่ทำมาเบี้ยวมั้ยเนี่ย”
เขียนรีบคว้าข้อมือตุ้มไว้ตกใจจริงๆ  “ขอโทษ คุณทำจมูกหรือ ไม่เห็นเหมือนทำเลย”
ตุ้มทำตาปริบๆ แล้วหัวเราะร่วน “ก็ไม่ได้ทำน่ะสิ”
เขียนทำมือเหมือนอยากหยิกแก้มสักทีแต่ชะงักค้าง “คุณนี่มันเหลือเกินจริงๆ”
ตุ้มขยี้ตาท่าทางยังนอนไม่พอ แต่กลับลุกขึ้น “ไม่เอาละ นอนแบบนี้มันยิ่งหงุดหงิด”
“เหมือนแมว” เขียนยืนอยู่ที่เดิม มองตุ้มที่ลุกขึ้นนั่งห้อยเท้าข้างเตียงแล้วลุกขึ้นยืน
พอคนที่ตัวเล็กกว่ายืนเซ เขียนก็คว้าแขนไว้ ตุ้มสะบัดทันที แต่ยังไม่หลุด
“ไม่ได้ล้มหรอกน่า แค่แอคติ้ง” ตุ้มทำหน้าตาระรื่น
เขียนกลับยืนอยู่นิ่งๆ เหมือนเดิม ดวงตาภายใต้กรอบแว่นมีแววแปลกบางอย่างที่ยังไม่แน่ใจ
ส่วนมือแข็งแรงนั่นก็ยังอยู่ที่ต้นแขนของตุ้มไม่ยอมคลายออก
“มีอะไร”

ดวงตาที่มองมายังคงเหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิมคือความใกล้ที่มันกำลังลดลงเรื่อยๆ จนตุ้มหดคอถอยหนี เขียนเพียงแค่หยุดชะงัก แล้วเพิ่มน้ำหนักที่มือที่กำลังจับต้นแขนอยู่ เชิงบังคับ
คนตัวสูงกว่าก้มลงหาช้าๆ จนแนบริมฝีปากปิดสนิท มือใหญ่ที่ว่างอยู่โอบรอบเอวบางให้หันมาหา
ตุ้มเงยหน้าหลับตา รู้สึกถึงสัมผัสที่ริมฝีปากและร่างกายที่แนบชิด มือใหญ่ที่ต้นแขนละออกไปอยู่ที่แผ่นหลัง แต่ตุ้มยังต้องเกาะแขนใหญ่ไว้เพื่อพยุงตัว จากริมฝีปากนุ่มกลายเป็นปลายลิ้นแตะสัมผัสหยอกเย้าอย่างอ่อนโยน
คนร่าเริงจนเหมือนไฮเปอร์กลับกลายเป็นเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง โอบแขนเรียวรอบคอ ทิ้งน้ำหนักตัวพิงคนตัวโต จนกระทั่งริมฝีปากบางละออก ความเก้อเขินก็มาเยือน
….เกิดมาจนป่านนี้ นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่นายตุ้มมีอาการแบบนี้...
“ออกไปก่อนสิ”
“แล้วทำไมไม่ออกไปพร้อมกัน”
“ผมจะนอนต่อ คุณออกไปช่วยน้องทำงานสิ”
เขียนก้มลงหอมแก้มอีกครั้งแล้วคลายแขนออก เดินออกจากห้องไปง่ายๆ

เมื่อออกมานอกห้องหันไปมองน้องสาว เขียนกลับรู้สึกลังเลไม่แน่ใจตัวเอง บอกน้อง บอกศรัย บอกทุกคนว่าให้ดูให้ดี ก้าวไปช้าๆ แต่ที่ทำไปเมื่อครู่ มันไม่มีเหตุผลเป็นอารมณ์พาไปล้วนๆ
"พี่เขียน ทะเลาะกับพี่ตุ้มหรือคะ"
"เปล่า นี่แกคิดว่าพี่ชอบทะเลาะหรือไง"
ทอรุ้งเหลือบมองไปทางประตูห้องนอนเล็กที่ปิดสนิท "หนูว่าพี่ไม่ค่อยชอบพี่ตุ้มกับพี่ศรัย แต่ก็เข้าใจได้ ว่าพวกเราสนิทกันเร็วเกินไป"
แต่พี่ชายยังดูลังเลที่จะพูดจนทอรุ้งต้องหยุดมือที่กำลังรีดผ้า "มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"คือ...ถ้า...ถ้า..."
ทอรุ้งพยายามลุ้นคำพูดของพี่ชาย มีไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่เขียนกลายเป็นคนไม่ค่อยแน่ใจ
คือเรื่องงาน เรื่องสั่งการน้องๆ เขียนไม่เคยลังเลที่จะจัดการให้เรียบร้อย มีอยู่เรื่องเดียวที่พี่ชายมักไม่แน่ใจ...
"คะ"
"เวลาที่พี่ไม่อยู่ ถ้าพี่จะขอให้ตุ้ม มาช่วยดูๆ ทอจะ...ว่าอะไรมั้ย"
ทอรุ้งตาวาว ทำเหมือนอยากจะร้องกรี๊ดให้ลั่นห้อง "หนูจะว่าอะไรล่ะคะ พี่ตุ้มเป็นคนร่าเริง คุยสนุก"
"แต่มันก็ยังมีเรื่องที่พี่ไม่แนใจ"
"พี่บอกเอง ทุกอย่างต้องใช้เวลา"
"ทำไมแกคุยง่ายนักวะ"
ทอรุ้งเดินมากอดเอวพี่ชายไว้ ออเซาะที่สุดของทอรุ้งได้แค่นี้แหละ  "พี่คะ เรามีกันอยู่แค่นี้ พี่ทำทุกอย่างเพื่อเรามาโดยตลอด ถ้าพี่จะมีความสุขหนูก็สุขด้วยอยู่แล้ว"
"แล้วแกจะอายคนอื่นมั้ย ทั้งพี่ชายน้องชายของแกเป็นแบบนี้"
ทอรุ้งเขย่งตัวหอมแก้มพี่ชาย "คิดแค่วันนี้ก่อนดีมั้ยคะ"
"วันนี้ ยังไง" พี่ชายทำเสียงเป็นเครื่องหมายคำถาม
"ขอว่าวันนี้ ไม่ทะเลาะกันกับพี่ตุ้ม ไม่ทะเลาะกับพี่ศรัย ไม่ทำให้วาดไขว้เขว"
"งั้นแลกกัน"
"อะไรคะ"
"อย่าเพิ่งพูดเรื่องพี่กับทุกคน เพราะพี่ยังไม่แน่ใจ ไม่อยากสร้างความหวังให้กับใคร"
"ผมว่าอันนั้นคุณต้องพูดกับผม ไม่ใช่น้องสาวคุณ" ตุ้มบอกจากประตูห้องนอน น้ำเสียงห้วนๆ บอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
"ตุ้ม คือผม..."
"มันแปลว่าอะไร เดี๋ยวหาเรื่องทะเลาะ ไม่พอใจกัน เดี๋ยวก็มาพูดดี กอดผม จูบผม แล้วก็มาบอกกับน้องว่าไม่แน่ใจ"
เขียนหันไปมองที่ประตู วาดเดินเข้ามาพร้อมกับศรัย เหมือนได้ยินคำพูดของตุ้มแล้ว

ทำไมทุกคนที่ไม่อยากให้ได้ยินกลับมาได้ยินพร้อมกันในเวลาแบบนี้ด้วยนะ

แต่หันมาอีกทีหนุ่มตัวเล็กก็ก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า แล้วผลักอกหนาๆ จนเซไปครึ่งก้าว "ห๊ะ ไม่ชอบแล้วกอดทำไม รำคาญแล้วจูบผมทำไม ห๊ะ"

ทั้งที่สถานการณ์กำลังตึงเครียด แต่ทอรุ้งกลับกลั้นยิ้ม จนพี่ชายกับตุ้มไปจนถึงศรัยกับวาดทำหน้าไม่ถูก
ทอรุ้งกับวาดน่ะบรรลุนิติภาวะทั้งคู่แล้วก็จริง แต่เรื่องแบบนี้มันน่าจะไปคุยกันเป็นการส่วนตัวมากกว่า

ศรัยชี้ไปที่ห้องนอนเล็กที่ยังเปิดประตูอยู่ "ไปคุยกันให้ดีก่อนดีมั้ย"
ตุ้มคว้าข้อมือของเขียนดึงไปที่ห้องนอนเล็ก แต่เขียนกลับรั้งไปที่ห้องนอนใหญ่
ขนาดแค่จะคุยที่ไหนยังขัดใจกันเลย....
ทันทีที่ประตูห้องนอนปิดลง วาดก็รีบไปหาพี่สาว
"อะไรอะ"
"พี่เขียนกำลังพูดเหมือนจะบอกว่าจะฝากพี่ตุ้มมาดูพวกเราเวลาที่เขาไม่อยู่ แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจ ตามสไตล์เขาแหละ กลัวความรัก แต่พี่ตุ้มมาได้ยินตอนท้ายเลยเหวี่ยง" ทอรุ้งพูดแล้วนึกขึ้นได้ "อ๊ะ พี่เขียนสั่งว่าห้ามบอกใคร"
วาดทำปากยื่น ตาขวางใส่พี่สาว "ตลอดแหละ ทุกเรื่องที่ห้ามพูด พูดหมด"
แต่พี่สาวทำหน้าตาล้อเลียน "มากกว่านั้นอีก เพราะพี่เพิ่งขอไปว่าวันนี้ไม่ทะเลาะกันได้มั้ย"
"ท่าจะยาก" วาดบอกขณะที่กระจายของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ

ตอนนี้ตุ้มกำลังกอดอกแน่น กระแทกตัวนั่งบนเตียงกว้างของเขียนฟ้า ความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เพิ่งปิดไปเมื่อสัก 10 นาทีก่อนยังคงอยู่ แต่เจ้าของห้องก็ถ่วงเวลาอีกนิดด้วยการเปิดเครื่องปรับอากาศแล้วถึงได้มานั่งข้างๆ
จากที่พบเจอกันมามักเป็นฝ่ายฟังเป็นส่วนใหญ่ก็จริง แต่เวลาโกรธแบบนี้เขียนยิ่งไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี
“เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ แล้วมาจูบทำไมให้คนอื่นคิดว่าชอบน่ะห๊ะ”
เขียนนิ่งเงียบ ตุ้มก็ว่าไปเรื่อย
"คุณคิดว่าผมเป็นแบบนี้ก็เลยคิดว่าผมง่าย คิดว่าผมบ้าผู้ชายใช่มั้ย"
"ไม่เลยนะ" เขียนรีบบอก "ผมไม่ได้มีเงื่อนไขอะไรกับคุณ ทุกอย่างมันเป็นที่ผมเอง"
"ยังไง" ตุ้มหันมามองหน้าตรงๆ ตั้งใจว่าจะฟังที่เขียนพูดให้จบ ไม่ขัดขึ้นมาเสียก่อน
ขณะที่เขียนหันกลับมามองประตูห้องนอน "ผมกำลังบอกกับทอว่า จะเป็นไรมั้ย ถ้าตอนที่ผมไม่อยู่แล้วผมขอให้คุณมาดูแลพวกเขา แต่พอบอกไปแล้ว ก็กลับคิดว่า ทอจะถูกคนมองว่ายังไง ถ้าพี่ชายกับน้องชายมีคนรักเป็นผู้ชายกันทั้งคู่ คือถ้าเป็นเรื่องงานหรือเรื่องของน้องๆ ผมมั่นใจว่า ผมตัดสินใจได้ดี แต่เรื่องของตัวผมเอง ผมมักรู้สึกว่าทุกสิ่งที่ผมคิด และทำ..มันผิด...เสมอ ไม่ว่าผมจะทำหรือไม่ทำ พูดหรือไม่พูด ผลลัพธ์มันออกมาเหมือนเดิม ก็เลยบอกกับทอรุ้งแบบนั้น"
"คนไม่เหมือนกัน คนที่หักอกคุณ เขาไปไหนแล้วก็ไม่รู้"
เขียนถอนหายใจหนักๆ "เขาไม่เคยไปไหน"
ตุ้มพยักหน้าช้าๆ รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ  "แปลว่าคุณยังตัดใจจากเขาไม่ได้"
"ผมตัดใจจากเขาได้ คงเพราะจบไม่สวยสักเท่าไหร่ ไม่มีความทรงจำดีๆ ให้คิดถึง เพียงแต่คนหนึ่งแต่งงานกับเพื่อนสนิทผม อีกคนแต่งงานกับผู้จัดการแผนกในบริษัทเดียวกัน"
ตุ้มใช้นิ้วขยี้ขมับ "งั้นแปลความใหม่นะ คำว่าเขาไม่เคยไปไหน แปลว่า เพราะคนหนึ่งเป็นเมียเพื่อนสนิท กับ อีกคนเป็นเมียผู้จัดการก็เลยทำให้เจอกันเป็นระยะแบบนั้น"
เขียนพยักหน้า
"แล้ว...ไม่เจ็บหรือไง"
"เจ็บเพราะคำโกหก แต่ก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์มากมาย เพราะผมเองก็ไม่พร้อมที่จะมีครอบครัว แล้วก็อึดอัด เพราะบางครั้งก็จะมีคำพูดที่ไม่ค่อยดี ผมไม่อยากทำให้เพื่อนหรือผู้จัดการระแวง"
ตุ้มหรี่ตาคิดตาม "ก็ปกตินี่หว่า"
“ปกติ” เขียนทวนแบบไม่ค่อยเข้าใจ
“ก็คนเคยคบกัน มาเจอกันมันก็ต้องมีปฏิกิริยาอะไรอยู่บ้าง”
“ผมก็เลยไม่อยากให้คุณคาดหวังอะไรจากผม”
ตุ้มลุกขึ้นยืนทันที “มาบอกอะไรหลังจากที่จูบกันไปแล้ว”
“ก็ ตอนนั้นมัน ไม่ทันได้คิด”
ความโกรธของตุ้มเริ่มกลับมาใหม่ “รู้มั้ย คุณเป็นคนที่ยิ่งอธิบายยิ่งติดลบ น่ารำคาญ เข้าใจยากขึ้นเรื่อยๆ คนแบบนี้อกหักทั้งชาติน่ะแหละ ไม่ยุ่งด้วยดีกว่า”
พอคนตัวเล็กจะหันหลังเดินออกไปจากห้องเขียนก็คว้าแขนไว้
“ก็คุณเป็นคนบอกให้ผมอธิบายเอง แล้วจะโมโหทำไม”
“โมโห ที่ยิ่งพูด ความเป็นตัวคุณก็ยิ่งชัดออกมาว่า คุณคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น” ยิ่งพูดตุ้มก็ยิ่งเสียงดัง
“ผมไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว” เขียนเสียงดังตาม ทั้งที่ยืนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
“เหรอ ไม่เห็นแก่ตัว แต่ไอ้ที่พูดมา มีผมสักคำมั้ย มีแต่คุณคิดอะไร คุณจะทำอะไร ยิ่งพูดยิ่งยุ่ง ยิ่งต้องแปลความหมายตลอดเวลา ใครจะทนคบกับคุณไหว”
“ตุ้ม!”
“ทำไม มาถึงตอนนี้ ผมจะเข้าใจหรือไม่เข้าใจ ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญแล้ว ที่ผมมาที่นี่ ก็เพราะผมห่วงน้องทอกับน้องวาดว่าจะเป็นยังไง ถ้าคุณชกไอ้ไร ปิดกั้นตัวเอง ไม่พูดไม่คุย ไม่ทำความรู้จักกัน"
“พูดพอหรือยัง” เขียนกัดฟันแน่น เหมือนมือที่ยังไม่คลายออก
“เออ ปล่อยได้แล้ว”
เขียนเหวี่ยงตุ้มลงกับเตียงนอนกว้างแล้วตามคร่อมตัวลงมาหา
แต่เมื่อริมฝีปากอยู่ห่างไม่ถึงคืบ ตุ้มก็รีบพูดขึ้นก่อน
“น้องอยู่ข้างนอก”

เขียนหยุดชะงักทันทีแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆ แขนใหญ่ยกขึ้นก่ายหน้าผาก
ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งแน่ใจว่าชอบ แต่ทำไมถึงไม่กล้า...

ตุ้มสังเกตอาการของพี่ชายคนโตของบ้านนี้ ใจมันก็เปรียบเทียบกับศรัยทันที
คนหนึ่งเด็ดขาด จบเป็นจบ ไม่กลัวที่จะเริ่มต้นใหม่
ส่วนอีกคนกลัวเจ็บจนหวาดระแวง ทั้งยังเป็นพี่คนโตที่ต้องดูแลน้อง 2 คนตามลำพัง แล้วเท่าที่เคยคุยกับทอรุ้ง ก็พอจะรู้ว่า พวกเขามีกันอยู่ 3 คนพี่น้องจริงๆ
หนุ่มตัวเล็กลุกขึ้น พยายามปั้นสีหน้าให้เรียบเฉยที่สุด
เขียนห่วงหน้าพะวงหลัง แบกรับทุกเรื่องไว้หมดไม่ยอมวางสักเรื่องถึงได้เป็นอย่างนี้
อาการปวดหัวใจของคนตัวเล็กคลายลง
บอกกับตัวเอง....ก็แค่รอให้เราต่างก็พร้อมกว่านี้....อีกนิด

ที่ด้านนอกวาดหันมาหาพี่สาวทันทีที่เสียงจากภายในห้องดังลอดออกมาถึงข้างนอก
"ทำไมทะเลาะกันตลอด ตกลงเขาชอบกันจริงๆ หรือเปล่าน่ะ"
"ไม่รู้ เขาชอบกันตอนไหนยังไม่รู้เลย ฉันก็เซอร์ไพรซ์ไม่แพ้แกน่ะแหละ"
วาดหันไปมองศรัยที่ทำกระแอมปกปิดอาการ ทำให้วาดชี้ "นี่เองคนที่รู้ทุกเรื่อง แต่ไม่พูด"
"พูดแล้ว"
วาดถึงได้ร้องอ๋อ "วันนี้ภารกิจเขาเยอะ"
"แต่ไม่คิดว่า เขียนจะใจตรงกันน่ะสิ คิดว่ามีแต่ตุ้มฝ่ายเดียว"
ทอรุ้งคิดขึ้นได้  "พี่เขียนตามพี่ตุ้ม ตั้งแต่วันแรกที่พี่ตุ้มมาที่นี่ หนูยังคิดว่าพี่เขียนระแวงเขามากไปหรือเปล่า ต้องตามไปตรวจสอบประวัติอะไรขนาดนั้น เพราะถ้าจะเอาเรื่องพี่ให้เข้าคุก ก็น่าจะคุยกับพี่ ทำไมไปยุ่งกับพี่ตุ้ม"
วาดเหลือบตามองศรัยแล้วหันหลังไปล้างผัก  ส่วนทอรุ้งก็พูดไปเรื่อย ขณะที่มือก็ยังรีดผ้า
ศรัยเข้ามาช่วยวาดในครัว แต่พอหยิบเนื้อหมูมาเตรียมหมัก ตุ้มก็เดินออกมาจากห้องนอนใหญ่ เปิดโทรทัศน์ดูซีรีย์
ไม่ถึง 2 นาทีถัดมาเขียนก็ออกมาจากห้อง หยุดมองคนที่หน้าโทรทัศน์ แล้วก็กลับเข้าไปหยิบหนังสือออกมาอ่านที่ระเบียง
วาดรู้สึกอึดอัดจนต้องถามศรัย "เพราะผมก่อเรื่องใช่มั้ยฮะ"
"ไม่ใช่หรอก" ศรัยบอก คิดว่าทั้งเขียนและตุ้มต้องได้ยินคำพูดของวาดรวี แต่เพราะบางสิ่งบางอย่างทำให้ทั้งคู่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน "คนก่อเรื่องคือพี่ไม่ใช่วาด และที่สำคัญ เรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ มีแต่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพื่อให้วันพรุ่งนี้และวันต่อไปดีขึ้น”

ประโยคแบบนี้มันน่าจะมีใครสักคนที่แสดงความเห็นอะไรสักทาง เพราะชงให้กันขนาดนี้ จะเห็นด้วย หรือคัดค้าน ก็ว่ามาเถอะ แต่กลับปรากฏว่า ทั้งเขียนและตุ้มต่างก็นิ่งเงียบ จนกระทั่งมื้อเย็นต่อให้ศรัยตักอาหารใส่จานให้วาด เขียนก็แค่มองแต่ไม่พูด
“ผมว่า มันควรเป็นผมที่ต้องโกรธ ไม่พูดกับพี่ศรัย ที่...ทำแบบนั้นกับผม แต่ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้” วาดบ่นตอนที่ลุกมาล้างจาน
เสียงบ่นคราวนี้ทำให้พี่ชายคนโตต้องเป็นฝ่ายเดินล้วงกระเป๋าไปหาตุ้ม ทั้งที่กำลังมองพื้นห้อง มองเพดาน ฝาผนังไปเรื่อย “ไปเชียงใหม่วันพุธ กลับวันเสาร์”
ตุ้มตอบด้วยการทำปากเหยียดใส่โดยไม่หันมามองหน้าเหมือนกัน   
“มาดูน้องด้วย นอนห้องผม”
ทั้งทอรุ้งกับวาดรวีรีบยกมือจะบอกว่า ไม่เป็นไรอยู่กันตามลำพังเป็นปกติอยู่แล้วเพราะพี่ชายเดินทางบ่อย แต่พอนึกขึ้นได้หันมามองหน้ากัน แล้วก็เลยเปลี่ยนใจเป็นผู้ชมเหมือนเดิม
“ไร จะกลับหรือยัง” ตุ้มกลับถามไปที่อีกคน
ศรัยไม่รับมุก แกล้งหันไปมองนาฬิกาที่ผนัง “เฮ้ย พออิ่มก็จะกลับเลยหรือไง”
“เออ อิ่มแล้วกลับดีกว่า”
วาดแอบกระตุกชายเสื้อของศรัย ทำขยิบตา สงสัญญาณอะไรบางอย่าง
“ครับ อ้อ เออ เมื่อกี้ทอรุ้งกับวาดอยากกินไอศกรีมร้านข้างหน้านี่ใช่มั้ย เราลงไปกินกันดีกว่า ฝาก...ดูห้องให้ด้วย”

ทอรุ้งรู้ใจ รีบดึงมือน้องชายออกมายืนรอที่หน้าประตูห้องตั้งแต่ศรัยยังพูดไม่จบ
พอทั้ง 3 คนออกไปจากห้อง ตุ้มที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้มาตั้งนานสองนาน ก็ทำตาขวางหน้างอใส่โทรทัศน์  ขณะที่เขียนนั่งลงข้างๆ
“โกรธนานมาก”
“ก็คุณมันน่าโกรธ คนอะไรพูดจาต้องแปลตลอด เหนื่อย ไม่ชอบ ไม่อยากอยู่ใกล้”
“คุณ ไม่ชอบผมสักนิดเลยหรือ” เหมือนเขียนจะตัดพ้ออยู่กลายๆ ทำให้ตุ้มต้องทำคอแข็ง บังคับตัวเองไม่ให้หันมามองคนข้างๆ
“ก็ชอบแบบที่คุณดูแลน้องเป็นอย่างดี ไม่ได้ชอบแบบที่คุณกำลังหลงตัวเองอยู่หรอก เพราะ คุณ ไม่ ใช่ เกย์” ตุ้มเน้นคำพูดทีละคำ
“รู้ได้ไง เพียงแต่....”
“เห็นมั้ย พอเริ่มอธิบายก็เริ่มกลายเป็นว่าไม่เข้าใจ ผู้หญิงทำคุณอกหักมาแล้วหลายครั้ง คุณอาจคิดว่าผมเป็นผู้ชายเหมือนคุณ บางทีเราอาจคุยกันได้ เข้าใจกันง่ายกว่า เดี๋ยวพออีกไม่นานคุณเจอผู้หญิงดีๆ คุณก็จะทิ้งผมไปทันที”
“ผมไม่ได้...”
ตุ้มรีบขัดขึ้นมาเสียก่อน “อย่าพยายามอธิบายผมขอร้อง เราต่างก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้วทั้งเจอกับตัวเอง ทั้งเห็นตัวอย่างจากคนรอบตัว”
“เพื่อนคุณก็เคยมีแฟนเป็นผู้หญิง วันนี้กลับมาตามวาด” เขียนเถียง
“ก็ใช่ แต่รักของศรัยมันไม่ได้ราบรื่นสวยงามเหมือนในนิยายหรอกนะ มันมีปัญหามาตลอด แต่มันไม่เคยยอมรับว่ามีปัญหา ท่องแต่คำว่าทางนั้นเขาเข้าใจ ในฐานะคนดูรู้ตั้งแต่แรกว่า ยังไงมันก็ต้องเลิกกันในสักวันอยู่แล้ว เราเองก็เถอะ ถ้าลองคบกัน ไม่นานเราก็ต้องเลิกกัน เพราะเรามีเรื่องที่ขัดแย้งกันได้ทุกเรื่อง มีความเห็นตรงข้ามกันเสมอ ส่วนเรื่องที่มันตามวาด คุณอาจเป็นห่วงน้องเพราะกลัวช่วงโปรโมชั่น ผมเองก็ไม่กล้ารับประกันเรื่องความสม่ำเสมอของไร แต่ผมไม่เคยเห็นมันทุ่มสุดตัวเรื่องความรักแบบนี้มาก่อน”
เขียนเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้
ตุ้มยังคงมองโทรทัศน์
2 คนนั่งอยู่ด้วยกัน แต่ไม่ได้คุยกัน.....

======จบตอนที่ 9=======
ขอบคุณที่ให้ความสนใจและติดตามครับ
พบกันวันจันทร์นะครับ
ไจฟ์กับที

[BeeRY]

เรื่องปชาตกขอบไปเลย เมื่อเจอเรื่องเขียนกับตุ้ม
มาเร็ว เคลมเร็วมากคู่นี้ มาลุ้นกันว่าคู่พี่หรือน้องจะลงเอยก่อนกัน
งานนี้ทอรุ้งเชียรืสุดใจเลยสิ แอร๊ย อิจฉาอ๊า
กดบวกขอบคุณค่า อาทิตย์หน้าไม่อยู่ แต่ลงชื่อไว้ก่อน เผื่อแวบๆเข้ามาอ่านได้

[donutnoi]

เขียนกับตุ้มมาแรงแซงโค้งเลย น้องวาดน่ารักนะพูดมากขึ้นแล้ว ชอบค่ะบวกไปเลย 

[LalaBam]

  พี่เขียนมาแรงแซงทางโค้ง แต่ก็แหกโค้งเพราะพี่ตุ้มโหดมาก

[eaey]

กรี๊ดดดด  โดนแย่งซีนซะงั้น พี่เขียน&ตุ้ม ก้าวไกลกว่าคู่ไร&วาดอีก

[hpsky]

แหมๆๆ แอบมีใจให้กันมาโดยตลอดนี่เอง 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ตอนนี้สนุกมาก ชอบการปะทะคารมเขียนตุ้มจัง
คนแต่งเก่งขึ้นเรื่อยๆนะ
อยากอ่านทุกวัน

[wanmai]

อ๊ายยยยย พี่ตุ้มมาแรง แซงมันทุกโค้งเลยทีเดียว ปลื้มปริ่ม

บวกไปทุกบวกเลยค่าาา

[yeyong]

ตุ้มขวานผ่าซากมากๆ แอบเห็นใจเขียนนิดๆ จะพูดจะเถียงอะไรก็แพ้ตลอด
ว่าแต่ทำไมคอนโดมันแคบหรือไงน๊า คุยอะไรกันมิสามารถเก็บเป็นความลับกันได้เล้ยย

[love2y]

ช่วงแรกก็ลุ้นเรื่องของไรกับวาด ว่าจะเป็นไง จะไปด้วยดีมั้ย ไปๆมาๆ เรื่องของไรกับวาดแทบไม่มีปัญหาหนักใจเลย

ตอนนี้เลยได้ลุ้นคู่เขียนตุ้มอย่างเมามัน สนุกดีค่ะ อ่านเท่าไหร่ก็ไม่พอ ย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ต้นเรื่องมา 2 ครั้งแล้ว

เหมือนจะเจอปมปริศนาของคดีเพิ่มขึ้นด้วย ฮี่ๆ เป็นการคาดเดาของตัวพี่เองล้วนๆเลย ^^

[@PurPle SuN@]

แอบสงสารพี่ตุ้มนิดๆ ทำไมพี่เขียนไม่ชัดเจนกว่านี้อีกนิด แล้วยังจะไปจูบเค้าให้เค้าหวั่นไหวอีก มันน่านัก

เข้าใจว่าสถานะการเป็นพี่ใหญ่ของบ้านมันทำให้การตัดสินใจอะไรซักอย่างต้องใช้เวลานาน แต่ก็อยากให้พี่เขียนคิดได้เร็วๆ

ส่วนคู่น้องเล็ก แม้ตอนนี้จะดูเหมือนเป็นคู่แถม แต่ก็คืบหน้าไปอีกนิดแล้วเนอะ อิอิ

กอดป๋าและเด็กตัวแสบจ้า 55 

[gonna.be]

  ชอบพี่ตุ้มจังเลยยยยยยยย

[MiSS-U]

ตุ้มเขียนน่าลุ้นมาก  แต่คงต้องเอาใจช่วยเยอะหน่อย

เพราะเขียนดูท่าจะปิดกั้นตัวเองอยู่มาก  วาดไรโดนแย่งซีนอ่ะ 

บวกเป็ด

[iforgive]

เว้ยเฮ้ยย  อะไรเนี่ยะ  คู่เขียนมาแรงแซงโค้งไปแล้ว
พี่เขียนออกแนวซึน มึน งง นะยะ  สมควรที่ตุ้มจะเซ็ง

[badcow]

อะไรยังไง...

[nongrak]

นึกว่าเขียนกับตุ้มจะตกลงกันง่ายกว่าศรัยกับน้องวาด
ไงกลายเป็นทะเลาะกันได้ แต่เขียนก็เข้าใจยากเหมือนกันนะ