หัวข้อ: "Shining"

[from_mars]

โอ้... เรื่องของผู้ใหญ่เนอะ
เขียนกะตุ้มนี่โตมากๆ คงคุยกันด้วยเหตุผลได้
เรื่องน้องก็เหมือนจะผ่านไปด้วยดี
รอเคลียร์เรื่องคดีละกัน กอดๆ คนเขียนครับผม

[Gokusan]

เอร๊ยยยย เข้ามาบอกให้รู้ว่าพลาด!!
พลาดไปได้ไงไม่รู้...ลงมาตั้งเก้าตอนแล้วเนี่ย
ที่จริงรอนิยายของไจฟ์กะน้องทีอยู่เหมือนกัน...นานด้วย ^^"
แต่เวลามีเรื่องใหม่ลงก็ไม่ได้สนใจจะอ่าน กระทั่งชื่อคนเขียนก็ไม่มอง
นั่นแหละ...เลยคลาดไปมาซะงั้น รู้ตัวอีกทีตอนตามนิยายอีกเรื่องที่คนเขียนเป็นแฟนนิยายไจฟ์ทีเหมือนกัน
เลยกลายเป็นโชคดีที่เจอนิยายซะที มีอะไรให้ตามอ่านและสะกิดต่อมอยากรู้อยากเห็นเรื่อยๆ ฮ่าๆ ><

แล้วจะเริ่มเม้นท์ใหม่เมื่ออ่านตอนต่อไปจ้า...ขอบคุณที่มีนิยายมาให้ตามอีก เค้าชอบบบบ ^^V

[Salome]

พี่ศรัยน้องวาดคะ คู่พี่เขียนเพื่อนตุ้ม เขามาทีหลัง แต่ความก้าวหน้าเหมือนจะแซงไปแล้วนะจ๊ะ
พี่ไรอย่านิ่งนอนใจอยู่ บุกหนักๆหน่อยดิ
เชียร์คู่พี่อยู่นะเออ 

[@PurPle SuN@]

วันนี้ตอนที่ 10 แล้ว ใกล้รู้ความจริงเข้าไปทุกที

[natalee22]

ตื่นมาปูเสื่อรอ อยากรู้ตอนต่อไปใจจะขาด โดยเฉพาะคู่พี่เขียนกับตุ้ม อิอิอิ

[t2007]

เนื้อหาตรงดี ความรัก เป็นอย่างไร ใครๆ ถึงอยากมีรัก ฮ่าๆๆ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 10

ทุกเช้าศรัยยังคงมาที่คอนโดฯ กรีนเฮ้าส์ตรงเวลา เพียงเพื่อส่งวาดรวีขึ้นรถเขียนฟ้าไปเรียนหนังสือ ได้คุยกันไม่กี่คำคุณพี่ชายก็เรียกขึ้นรถแล้ว
แต่ในวันพุธได้แค่ยื่นขวดนมให้ เขียนก็รีับไล่วาดให้ไปขึ้นรถ ส่วนตัวเองเข้ามายืนขวาง เพื่อคุยกับศรัย
"ผมจะไม่อยู่หลายวัน บอกกับเพื่อนคุณแล้ว ว่าให้แวะมาดูน้องด้วย แต่เขาเงียบ"
"โทรไปบอกเขาสิ" ศรัยบอกยิ้มๆ แต่เขียนทำหน้านิ่งตามฟอร์มของคนไว้ตัว
"ผมไม่อยู่น้องก็อยู่กันได้ ปชาไม่ได้ติดต่อกับทอแล้ว ทั้งไม่เห็นว่าจะมาที่ห้องอีก แต่เมื่อคืนผมเห็นคนที่ชื่อหมูที่ว่าโดนจับไปน่ะ อยู่ที่ร้านข้าวแถวนี้"
ศรัยขมวดคิ้ว เพราะไม่เห็นว่าปชาจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
"ศรัย ไม่ใช่ว่าผมลำเอียงรักน้องไม่เท่ากัน แต่ยังไงคุณก็อยู่ในที่สว่าง แล้วไอ้วาดมันก็....ส่วนไอ้ทอน่ะ ยังไงมันก็ผู้หญิง"
"ผมเข้าใจ เรื่องปชาผมต้องคุยกับมันที่มันไม่บอกผมว่าพี่หมูกลับมาแล้ว แต่เรื่องตุ้ม คุณต้องจัดการเอง"
เขียนหันกลับไปมองน้องชายที่นั่งรออยู่ในรถแล้วหันมาหาศรัย "เพื่อนคุณ เขาชอบใครอยู่หรือเปล่า"
"ผมเคยคิดว่าเขาชอบใครบางคนอยู่นะ แต่นี่คือความคิดส่วนตัวของผม" ศรัยย้ำ "ถ้าคุณคิดจริงจัง คุณต้องถามเอง มันเป็นกติกา"
"แค่ชอบ ไม่ได้เป็นแฟนใช่มั้ย" เขียนถามเพื่อความชัดเจน
"แล้วผมก็คิดเอาเองด้วย เลยแนะนำให้คุณคุยกับมัน"
"เพื่อนคุณว่าผมพูดไม่รู้เรื่อง" เขียนพูด ท่าทางอึดอัดคับข้องใจกับคำวิจารณ์ของตุ้ม
“ไม่นะ ก็ตรงไปตรงมา ไม่เห็นมีอะไรนี่”
เขียนถอนหายใจแรงๆ “เพื่อนคุณทำผมเสียศูนย์” คนตัวสูงสวมแว่นตาหันไปมองน้องชายอีกครั้งแล้วหันมาสั่ง “ผมไม่อยู่ ห้ามค้างที่ห้องนี้เด็ดขาด”
“เพราะทอรุ้ง”
“เพราะไอ้วาดด้วย รักไม่รักไม่รู้ แต่เพราะคุณเริ่มต้นแบบผิดๆ กับมัน ที่สำคัญเราต่างก็รู้ดีว่า การเป็นคนยืนมองอีกคนเดินจากไปกับคนอื่นน่ะมันเจ็บขนาดไหน ผมไม่อยากให้น้องเจ็บแบบนั้น”
ศรัยพยักหน้ายอมรับ “ผมรู้”
เมื่อยืนมองหนุ่มหน้าใสที่หันมาส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ขณะที่รถของเขียนแล่นผ่านไป ศรัยก็สงสัย
...ก็เคลียร์ดี เขียนพูดจาไม่รู้เรื่องตรงไหน...

วาดลงจากรถพี่ชายที่หน้ามหาวิทยาลัยแล้วเดินต่อเข้ามาที่หน้าคณะบริหาร เพื่อนร่วมรุ่นที่มาแล้วคือเกียรติที่ถึงจะอยู่คณะเดียวกัน แต่ก็อยู่คนละกลุ่ม มีความห่างเหินอยู่เล็กๆ แค่พยักหน้าทักทายกันวาดก็เดินต่อไปที่ห้องสมุดของคณะ แต่หยุดดื่มนมจนหมดขวดก่อนที่จะเข้าไปข้างใน
“นี่มึงกินแต่นมรสนี้ทุกวันเลยหรือ” เกียรติถาม วาดไม่รู้ตัวเลยว่ามันเดินตามมา
“เออ มีพี่เขาซื้อให้กูก็กิน” หนุ่มตัวเล็กดื่มนมหมดขวดโยนลงถังขยะ
“แล้วถ้ากูซื้อให้มึงจะกินมั้ย”
วาดหันกลับไปมอง แล้วด่า “สัดเหอะ พูดเหมือนกูเห็นแก่กิน จะไปไหนก็ไปเลยมึงน่ะ”
“กูจะไปที่เดียวกับมึงแหละ รายงานกูยังไม่เสร็จ” เกียรติเดินนำเข้าไปด้านในห้องสมุดก่อน
ต่างคนต่างเขียนรายงานของตัวเองไปเรื่อย จนกระทั่งนกเพื่อนหญิงในกลุ่มเดียวกันมาถึง วาดถึงได้หันไปยิ้มทัก
เกียรติยื่นมือมาเคาะโต๊ะเบาๆ เชิงเรียก “ตกลงมึงเป็นแฟนกันจริงน่ะ”
ทั้งวาดทั้งนกทำตาโตแล้วหันมาหัวเราะกันแบบไม่มีเสียง
“หัวเราะป๊ะมึงหรือไง”
“อ้าว ห่าเกียรติเล่นถึงพ่อ” นกทำเป็นเงื้อมือ แต่น้ำเสียงยังคงรักษาระดับไม่ให้ดังมากนัก
ถึงอย่างนั้นอาจารย์ห้องสมุดก็ยังส่งเสียงกระแอมเตือน ทั้ง 3 คนรีบก้มหน้าเขียนรายงานต่อ จนใกล้ได้เวลาเรียนถึงได้ออกมาจากห้องสมุด
“กูกับวาดเป็นแฟนกันแล้วมึงเกี่ยวอะไร” นกหันไปถามเกียรติ
“ไม่ว่าอะไร” เกียรติลากเสียง “กูก็แค่อยากทำความรู้จักไอ้วาดให้มากกว่าเดิม”
“อะไรของมึง อยากมารู้จักอะไรกับกู” วาดหยุดเดินหันมาถาม
“เพราะวันก่อนพี่สาวมึงไปส่งจดหมายฝึกงานที่บริษัทพ่อกู แล้วกูเห็นเขา กูก็......”
เกียรติทำยิ้มกรุ้มกริ่ม ขณะที่นกกำลังพูดเรื่องที่เกียรติกำลังจะข้ามรุ่นปีนเกลียว แต่วาดกำลังอึ้ง

...ตอนแรกคิดว่าพี่ตุ้มชอบพี่ทอ แต่กลายเป็นว่าพี่ตุ้มกับพี่เขียน เคยคิดอยู่เหมือนกันเรื่องพี่ปชากับพี่ทอ แต่ก็แค่แวบเดียวเพราะพี่ปชามาเพราะเรื่องพี่ศรัย สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน...

“อย่ามาทำเป็นเล่นกับพี่กูนะ พี่กู กูหวง!” วาดทำเสียงแข็ง ตาพองใส่คนที่ตัวโตกว่าเป็นคืบ
มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด แต่เพราะวาดไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้กับใครมาก่อนทำให้เกียรติดูงงแค่ครึ่งวินาที แล้วคลี่ยิ้มกว้าง
“ก็แหม เขาน่ารักดี”
“ถ้าแค่เขาน่ารัก ก็ยิ่งไม่ให้รัก!” วาดยังคงมาดข่มขู่เกียรติเหมือนเดิม “กูว่าแล้ว อยู่มาเป็นปีมาทำเป็นคุยกับกูทำไม ที่แท้คิดไม่ซื่อนี่เอง”
“โอเคๆ” เกียรติยกมือ “กูไม่เล่น กูจีบจริง รักจริงหวังแต่งเลยงานนี้”
วาดทำเอียงคอนึก “พี่ทอไปส่งจดหมายฝึกงานตั้งแต่วันก่อน แต่ไม่เห็นเขาเคยพูดชื่อมึงเลยนะ”
“ห๊ะ แต่กูมีเบอร์เขาแล้วนะ คุยกันจนรู้ว่ามึงเป็นน้องด้วย” เกียรติหน้าเหวอ ค่อนไปทางเด๋อด๋า จนนกหัวเราะ
“แววกินแกงแห้วใส่ท้อ ระกำยำบ๊วยมาแต่ไกลเลยมึง”
 
เลิกเรียนวาดตรงดิ่งกลับบ้าน นอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่หน้าโทรทัศน์ ส่วนทอกลับมาถึงบ้านในอีก 1 ชั่วโมงหลังจากนั้น
"นี่ เดี๋ยวอาทิตย์หน้า พี่จะกลับเย็นกลับค่ำแล้วนะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ" วาดเงยหน้าจากหนังสือ
"ฝึกงานไง ฝึกงานพ่อคนขี้เกียจ" ทอเดินมาตีที่ขาของน้องชาย "เราก็คิดว่านอนอ่านหนังสือเรียน ที่แท้ก็อ่านการ์ตูน แล้วนี่ไม่ทำอะไรเลยสักอย่างใช่มั้ยเนี่ย" พี่สาวยืนเท้าเอวมองไปรอบห้อง
"ทำสิ นี่ไง ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว" น้องชายลุกขึ้นยืนหมุนตัวให้ดูว่า ใส่เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้น แล้วก็ลงนอนอ่านหนังสือต่อทันที
ทอรุ้งส่ายหน้า เดินบ่นไปเปิดหน้าต่างห้องพัก
"พี่ทอ"
"เออ"
"รู้จักกับเกียรติด้วยเหรอ"
"เกียรติไหน"
วาดหัวเราะหึหึ ชักเริ่มสงสารเพื่อนร่วมคณะ ผู้หญิงเยอะแยะไม่ถูกใจ ดันมาถูกใจทอรุ้ง "เกียรติ ลูกชายผู้จัดการบริษัทที่พี่ไปส่งหนังสือฝึกงานน่ะ"
"อ้อ...." ทอรุ้งลากเสียงยาว "นึกออกละ เออใช่ เขาเรียนที่เดียวกับแก"
"เราเรียนคณะเดียวกัน แต่คนละเอก มันเอกการตลาด ผมเอกจัดการ"
"เออ แล้วทำไม คุยกันเหรอ"
"ก็เพราะคุยกันไงถึงได้รู้ แทนที่จะรู้จากพี่สาว แต่กลับไปรู้จากคนที่ทั้งปีแทบไม่เคยคุยกัน"
"อะไรกัน เรียนคณะเดียวกันไม่เคยคุยกัน" ทอรุ้งท่าทางไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่
"โห พี่ทอ บริหารคนเป็นร้อยๆ  จะคุยอะไรกับทุกคนได้หมด"
ทอรุ้งเดินมาผลักศีรษะน้องชายจนหัวทิ่ม "ทำไมจะไม่ได้ แกมัวแต่นั่งหัวเราะมุกคนอื่นอยู่น่ะสิ แล้วเย็นนี้กินอะไร ผัดผักกับต้มยำละกันนะ ง่ายดี"
"โอ๊เช~~จัดมา" น้องชายนึกขึ้นได้ขยับลุกนั่ง "แล้วให้เบอร์มันไปง่ายๆ ด้วยเหรอ"
"ให้เบอร์ใคร" ทอรุ้งหันมาย้อนถาม
"แล้วเมื่อกี้คุยถึงใครอยู่ละครับคุณพี่"
"ใคร อ้อ เพื่อนเธอชื่อเกียรติ"
"พี่ทอ มีอะไรหรือเปล่า พี่ไม่เคยขนาดนี้เลยนะ"
"ไม่ๆๆ" ทอรุ้งปฏิเสธถี่ยิบ แต่กลับนั่งลงที่โซฟาตัวยาวข้างๆ วาด "ฉันไม่ได้หลงลืม แค่คิดว่าไม่เห็นมีอะไร คนเพิ่งเจอ ว่าแต่เกียรติมีปัญหาอะไรกับแกหรือเปล่า"
วาดส่ายหน้า ทอรุ้งอยากเรียนจบและอยากทำงานมากกว่าเรียนต่อ เป็นเรื่องที่รู้มานานแล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะรบกวนจิตใจจนขนาดนี้
"มันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับผมหรอก มันบอกกับผมว่ามันชอบพี่ต่างหาก"
"ห๊ะ" ทอรุ้งงง "ชอบได้ไง คนเพิ่งคุยกัน"
"จะไปรู้เหรอ แล้วมันต้องมีพาสเวิร์ดอะไรหรือไงล่ะ"
ทอดูงง มากกว่าดีใจที่มีคนชอบ "จะไปรู้เหรอ ไม่รู้สิ ก็เจอกัน แล้วเขาตามมาที่หน้าลิฟต์ ชวนคุยบอกว่า พ่ออยู่ที่นี่แล้วเขาก็มาช่วยพ่อทำงาน แล้วก็ขอเบอร์ ก็ให้ไป แล้วก็โทรมาชวนคุย แค่นั้น"
"ไม่คลิ๊กมันสักนิดหรือไง"
หญิงสาวถึงได้ทำท่าคิดหนัก "ก็แค่รู้สึกว่าเออ เขาโทรมา โทรมาก็คุย แต่ไม่คลิ๊กแบบที่แกคิดหรอก"
วาดถึงร้องอ้อ
"ไม่ได้ลืม แต่ไม่สนใจอย่างสิ้นเชิงต่างหาก"
"ฉันอยากทำงานมากกว่ามีแฟน อยากมีเงินเยอะๆ ซื้อบ้านหลังใหญ่ๆ มีบริเวณกว้างๆ" ทอรุ้งบอกอีกครั้งขณะที่ลุกขึ้น จะกลับเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ไหงงั้นล่ะ รู้สึกว่าเมื่อเร็วๆนี้ จะมีคนแถวนี้เคยพูดว่า อยากมีแฟนนะ"
"พูดเล่นเอาขำน่ะได้ แต่พอนึกว่าจะมีคนใครอีกคนเข้ามาอยู่ในชีวิต ฉันว่ามัน...ไงไม่รู้"
วาดรีบพลิกเปิดหนังสือการ์ตูนในมือ "อันนี้เหมือนในการ์ตูนอ่ะ นางเอกบอกว่า ไม่อยากมีแฟน แต่โดนพระเอกตามตื้อจนใจอ่อน"
ทอรุ้งหันมาชี้หน้าน้องชาย "รับเงินจากเพื่อนมาหรือไงเนี่ย เชียร์จัง"
"ไม่ได้เชียร์จัง แค่อยากรู้ว่าทำไมพี่สาวผมถึงได้ไม่บอกว่าเจอเพื่อนผม ทั้งที่ถ้าเป็นปกติมีหวังเล่าสามวันไม่จบ แล้วคนแปลกหน้าให้เบอร์กันได้ไง"
"ให้ง่ายไปเหรอ"
วาดแกล้งเอาหัวโขกพนักโซฟาจนพี่สาวหัวเราะขำ
"พี่สาวผมนะช่างสมดุลกับพี่ชายซะจริง คนหนึ่งก็คิ๊ดคิดๆๆ ระวังกับระแวงแทบไม่ต่างกัน อีกคนก็ไม่คิดอะไรเล๊ย" น้องเล็กทำเสียงสูงๆ ต่ำๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ทอเดินกลับมาหยิบโทรศัพท์ดูหน้าจอ
"นี่แกยังไม่ได้ให้เบอร์พี่ไรหรือไง"
"ไมได้ให้"
"มิน่า เขาถึงโทรหาฉัน" ทอรุ้งส่งโทรศัพท์ให้น้องชาย ที่ผลักข้อมือเกี่ยงให้พี่สาวรับสาย แต่ทอรีบเอาโทรศัพท์ใส่มือวาดแล้วถอยไปยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน
"ฮะ"  วาดกดรับสายโทรศัพท์
ส่วนพี่สาวยืนพูดคนเดียว "หรือฉันแจกเบอร์ง่ายเกินไปจริงๆ เหมือนทุกคนจะมีเบอร์ฉันทั้งนั้นเลยนะเนี่ย"
"เดี๋ยวนะฮะ พี่ทอเย็นนี้พี่จะทำอะไรนะ ผัดผักกับต้มยำ แล้วมีอะไรอีกมั้ย"
ทอรุ้งส่ายหน้า
“ไม่มีฮะ พี่จะมากินข้าวด้วยหรือฮะ” วาดเหลือบตามองพี่สาวที่รีบเข้าไปในห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ยอมให้วาดโยนคำถามของศรัยมาให้ตอบอีก
“ก็กินข้าวเย็นสัก ห้าโมงครึ่งถึงหกโมงน่ะฮะ พี่จะมากี่โมงหรือฮะ...ถ้าทุ่มนึง...เราคงอิ่มแล้ว แต่ถ้าพี่จะมา ผมหุงข้าวเผื่อนะฮะ”
วาดตะกุกตะกัก หน้าร้อนผ่าว แล้วมันก็เหมือนจะยิ่งเก้อเขินหนักกว่าเดิมในตอนที่ศรัยมาถึงตอนทุ่มเศษ พร้อมกับอาหาร ผลไม้ และกระเป๋าเสื้อผ้า
“คืนนี้พี่ไปนอนห้องปชา เพราะมีเรื่องต้องเคลียร์กับมัน” ศรัยรีบบอก 2 พี่น้อง

ถึงตอนนี้ศรัยเองก็ชักไม่แน่ใจว่าหาเรื่องมาห้องนี้ตอนค่ำ เพื่อไปดูปชา
หรือเพราะต้องระวังปชาเลยถือโอกาสแวะมาทำคะแนนที่ห้องนี้ก่อน

ศรัยกินข้าวเสร็จ วาดก็เป็นคนเก็บล้างให้ ทั้งที่ศรัยบอกว่าจะจัดการเอง ส่วนทอรุ้งแยกเข้าห้องไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อน
“ไม่เป็นไรฮะ ช่วยกันจะได้เสร็จไวๆ พี่จะได้ไปพัก”
“โห...รีบไล่เลยนะ ยังไม่สามทุ่มเลย”
“ก็พี่บอกว่า จะมากินข้าวเย็นแล้วจะไปคุยกับพี่ปชา”
พอศรัยเข้ามายืนซ้อนหลัง กางแขนคร่อมช่วยล้างจาน วาดก็รีบล้างมือ แต่พอจะเบี่ยงตัวหนีก็ติดแขนอีกด้านที่ไม่ยอมลดลงให้ผ่าน
“อะ เอ่อ พะ พี่ ฮะ ผม ผม”
“กลัวหรือ”
“ไม่กลัว” วาดตอบทันที แต่ยังก้มหน้าหนี
ศรัยยิ้มอ่อน “เก่งมาก”
“แค่ไม่กลัว เก่งตรงไหน”
“เก่งสิ เพราะ....”
“พี่ไม่ได้ทำอะไรผม”
“แต่พี่คิดว่าพี่ทำนะ”
“พี่เมาขนาดนั้น รู้ได้ไงว่าทำอะไร ขนาดกอดผม ไม่ใช่.....คนนั้น พี่ยังแยกไม่ออกเลย”
ศรัยมองแก้มใสที่ก้มงุด “ที่ไม่ยกโทษให้ เพราะพี่เรียกชื่อเขาใช่มั้ย”
น้ำตาอุ่นรื้นแล้วหยดลงแก้มได้เหมือนสั่ง 
ศรัยก้มลงหา วาดก็หันหน้าหนีทันที ศรัยได้แต่ก้มหน้า
“วาด พี่ขอโทษ จะให้พี่ทำยังไงก็ยอม”
หนุ่มตัวผอมบางกัดปากแน่น ขณะที่ส่ายหน้า
“แต่พี่ทำให้วาดเสียใจ จนไม่ยอมยกโทษให้”
“ผม ไม่ได้โกรธพี่ ก็ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกัน ผมโกรธตัวผมเองที่ทำไมยังติดอยู่กับคำพูดของพี่ตอนนั้นอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่มีเหตุผลเป็นล้าน ที่บอกว่า มันคือเรื่องในอดีตคิดให้หัวแตกก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ มันซ้ำซากจน...น่าโมโห..”
ทั้งที่ยังคงยืนซ้อนหลัง ศรัยเอียงหน้าก้มลงจูบแตะริมฝีปากบางแล้วละออกเพียงนิดเดียว “วาดรวี”
วาดกะพริบตามองแล้วหันหน้าหนีทันทีที่ศรัยก้มลงหาอีกครั้ง ทำให้ริมฝีปากหนาสัมผัสแก้มอาบน้ำตา “พี่รักวาด”

...จูบสลับกับเรียกชื่อของคนๆ นั้นในคืนวันนั้น ที่มันผนึกอยู่ในใจของวาด เพียงแต่จูบครั้งนี้ ชื่อที่ออกจากปากพี่คือวาด..

ริมฝีปากกดจูบย้ำที่แก้มถึงใบหู “อย่าเปรียบเทียบกับใคร” 
“ใครจะไปทำได้ เขาเป็นผู้หญิงนะ ผมเป็นผู้ชาย แล้วพี่ก็คบกับเขามาตั้งนาน”
“แล้วทำไมพี่ถึงตัดใจได้ง่ายนักล่ะ ไม่พยายามง้อขอคืนดีเลยสักนิด”
ศรัยบอกแล้วก้มลงจูบไซ้ที่ต้นคอขาว ขณะที่มือผอมพยายามดันแขนที่โอบกอดอยู่ออกไป
“กะ ก็ จะ ไป รู้ ได้ไง พอแล้ว พอแล้ว พี่หยุดก่อน”
คนตัวโตคลายแขนออกแล้วก้าวถอยห่าง วาดรีบก้าวมาทางห้องนั่งเล่น “พี่ จะไปห้องโน้นแล้วใช่มั้ยฮะ”
ทั้งที่ศรัยบอกตัวเองเป็นร้อยเป็นพันครั้งว่าอย่าเร่งรัด แต่ใจมันก็ยังคงร้อนรน
“สรุปว่าโกรธพี่หรือโกรธตัวเอง”
“โกรธ โกรธ ไม่รู้”
“งั้นในระหว่างที่ยังไม่รู้ ขอให้จำไว้ว่า หลายวันมาแล้วที่ในใจพี่ ในสมองของพี่ ในลมหายใจพี่มีแต่วาดและพี่ก็อยากมีวาดในวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไป”

=======จบตอนที่ 10========
ขออภัยที่มาสายมากมาย
เขียนตุ้มขโมยซีนหรือครับ ตอนที่เขียนผมก็โดนเด็กแถวนี้ถามเหมือนกันว่า ตกลงใครเป็นคู่เอก ผมตอบว่าทั้ง 2 คู่นะแหละคือคู่เอก
เขียนกับศรัียต่างก็ผิดหวัง มีความมืดเข้ามาปกคลุมในหัวใจเหมือนกัน และเมื่อพบคนที่นำแสงสว่างเข้ามาทำให้ดอกไม้ในหัวใจผลิบาน เขาก็มีแนวทางที่จะซึมซับแสงสว่างนั้นในทางที่ต่างกัน เรียนรู้อุปสรรคต่างกัน

ขอขอบคุณที่คุณให้ความสนใจ ชอบ ติดตามและนำเสนอความเห็น
พบกันวันพุธครับ
ไจฟ์กับที
เอาประโยคที่หายไปกลับมาใส่คืนแล้ว วะฮะฮ่า ที่ผมเอาออกไปเพราะผมว่ามันวกวนซ้ำซากน่ะ
มันมีคำว่า "อ่ะ" ที่พี่แป้งจี่บอกว่าต้องเอาไม้เอกออกไป แต่ผมหาไม่เจอ สงสัยต้องไปแจ้งความ ว่าไม้เอกเกินมา คุณตำรวจกำจัดมันออกไปให้ทีครับ
อย่าได้สงสัยว่าศรัยหวานเหมือนใคร เพราะคำตอบคือไม่เหมือนใครทั้งนั้นแหละ เวลาที่ผมง๊องแง๊งแล้วเขาต้องอธิบายซ้ำ หรือพูดซ้ำนะ จะโดนยักษ์ล็อคคอ "เฮ้ยยยยย ฟังหน่้อยสิโว้ยยย" (กรุณาทำเสียงใหญ่ๆ ประกอบการอ่าน)
ส่วนถ้าเวลาที่้ยักษ์ ง๊องแง๊งนะ....อ่า...ขอเวลาไปนึกก่อนนะ

[love2y]

ไม่พอๆ อ่านไม่จุใจซะที ฮ่าๆๆ

วาดหวั่นไหวกับไรมากขึ้นๆ เอ๊ะ หรือว่ากลัวจริงๆหว่า?

[Alone Alone]

อยากอ่านต่ออ่า

[gupalz]

รอวันพุธจะได้รู้เรื่องปชาซักที อยากรู้แล้ว

[JJHJJH]

กรี๊ด ศรัยมากค่ะ >//< กดบวกแรงๆ

[jeeu]

ป๊าดดดด~~~
คารมณ์พี่ศรัย
พูดกับน้องแต่ละที มดเต็มเลยอ่ะ
น้องวาดจ๋า อะไรไม่ดีก็อย่าไปจำเลย
พี่ศรัยขอโทษแล้วไง ยกโทษให้พี่เค้าเถอะ
กอดดดดดด~ น้องที~~~~
+1

[from_mars]

คุณพี่นี่หนักแน่นนะคะ คนละสไตล์กะพี่เขียนโดยสิ้นเชิงอ่ะ
แต่นั่นแหละนะ คือธรรมชาติของคน แสดงปฏิกิริยาต่อสิ่งเร้าต่างกันไป
คราวนี้มาถึงเรื่องคดีและที่อยากรู้ว่าเป็นมายังไง
รออ่าน และให้กำลังใจเหมือนเดิมจ้า

[donutnoi]

ศรัย เดินหน้าเต็มที่  ชอบค่ะ 

[nongrak]

น้องวาดอยากให้พี่ศรัยรักล่ะสิ ถึงได้คิดแต่ตอนศรัยเรียกชื่อคนๆนั้น

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
เริ่มต้นดีเท่ากับสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ศรัยเริ่มต้นไม่ดีก็คงต้องทำงานหนักกว่าวาดจะยอมรับเต็มร้อย
วันพุธเขียนไม่อยู่ตุ้มไม่มาดูแลสองพี่น้องเหรอ

[moredee]

  :-[ในความคิดในหัวใจมีแต่วาดรวีพี่ไรหวานอ้ะ

[MiSS-U]

 

เอาใจช่วยน้องวาดให้ก้าวผ่านรอยแผลในใจไปให้ได้

เราก็ว่าอยู่เริ่มต้นแบบนี้มีแต่รอยแผล  ศรัยคงต้อง

พยายามต่อไป  อยากรู้เรื่องคดีจังว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น

บวกเป็ด

[wanmai]

พี่ไรรุกหนัก

รอวันพุธค่ะ อยากรู้เรื่องพี่ปชา ผู้ต้องสงสัยแต่ไม่มีบทเลย โคตรเศร้าเลยเนอะ

กดบวกไปทุกบวกค่ะ

[sukie_moo]

   ..... ขำทอ ดูไม่คิดอะไรเลย
พี่ศรัยนับวันลิเกมาก 555

[yeyong]

ศรัยรุกเร็วจริง ขนาดรับปากพี่เขียนไว้แล้วนะ ยังอดมือไวปากไวไม่ได้เลย
ส่วนอีกคู่ ก็น่ารักน่าลุ้นดี ดูว่าถ้าได้รักกันแล้ว ตุ้มคงแสดงออกตรงๆ
ส่วนเขียนยังฟอร์มไว้ แต่ถ้าหลุดฟอร์ม ตุ้มก็คงไปไม่ถูกเหมือนกัน

[gonna.be]

โอยคำพูดพี่ศรัยเค้าทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดของเราพุ่งกระฉูด 
จะหวานไปไหน 

[rinia]

น่ารัก  รออ่านค่ะ

[LalaBam]

อะไรเนี่ย หวานอะ เขินจัง

ปล. รอคดีพี่ปชา

[โจ๊กกุ้ง]

ถ้าเราเป็นวาดนะ ยอมตั้งแต่หน้าประตูละ เอร้ยๆๆๆๆ

[Tasaitatsu]

พี่ไรคะ อาชีพเสริมของพี่ไรนี่ ผลิตน้ำตาลขายหรือยังคะพี่
เล่นหยอดใส่น้องทุกครั้งที่มีโอกาสแบบนั้น
ตอดนิดตอดหน่อยพี่ก็เอา หากำไรจากน้องตลอด แต่หนูก็อยากให้พี่กับน้องมากกว่านั้น อ๊ากกกกก ผิดประเด็น

ที่น้องวาดโกรธนี่ โกรธตัวเองที่จำเรื่องถ้อยคำที่พี่ไรพูดคืนนั้นจนฝังใจใช่ไหมค่ะ
อยากลืมก็ทำไม่ได้ ทั้งๆที่รู้แล้วว่าตอนนี้พี่ไรมีแต่น้องวาดแค่คนเดียว

ตอนนี้น้องท้อน่ารัก ^___^

ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่ะ ^_______^

[jiki]

อ้านแล้วสงสารเกียรติ์ ไม่อยู่ในสายตาทอเลย ( ทอ ออกเสียงเหมือนthor ถือค้อนเลยนะ โหดเหมือนกันไม๊น้อ)
แต่จะว่าไป แฟนเราตอนแรกก็ไม่อยู่ในสายตาเราเหมือนกันแหละ *ตบไหล่เกียรติ์ ปุๆ* สู้ต่อไปนะ อย่างน้อย วาดก็ทำให้เกียรติ์อยู่ในความสนใจของทอได้แล้วนี่

ส่วนคู่หลัก ความสัมพันธ์เริ่มก้าวไปข้างหน้าทั้งคู่แล้ว ดีใจด้วย เย้

มาที่ส่วนดำมืด ที่ปชาไม่บอกสงสารจะล้างแค้นให้ผู้ตายคนเดียวรึเปล่าน้อ

[BossoM]

เฮ้ย! คุณศรัย เอ็งหล่อมากอ่ะ

เรากรี๊ดจนคอแทบแตกเลย 

น้องวาดดดดดดดดดดดดดดดดดด

จะน่ารักไปไหนลูก  อยากจจะจับใสกระเป๋าหอ้วไปด้วยจังเลย 

ส่วนพี่เขียน รีบกลับมาสานความรักกับตุ้มต่อนะคะ อิอิ

[malula]

ถ้าอิฉันเป็นน้องวาด คงละลายกองอยู่ตรงนั้นแหละ
พี่เขียนน่ารักเนอะ แววเกียมัวเห็น ๆ

[puppyluv]

คู่หลัก ศรัยกับวาดชื่นมื่นสุดๆ
รุกเร็วจนน้องใจสั่น
ดีไม่มีจานชามตกแตก
    แต่ขโมยซีนจริงๆ
ตอนเขียนบอก “เพื่อนคุณทำผมเสียศูนย์”
หยั่งฮา นึกหน้าเข้มๆ นิ่งๆ ขรึมๆ แล้ว อ๋อย...ตุ้มได้ยินคงละลาย
     อ่านแล้วมีความสุข ยิ้มกริ่ม
ขอบคุณไจฟ์ที