หัวข้อ: "Shining"

[natalee22]

ตอนนี้หวานมากกกกกกกกกกกกกก แต่ศรัยต้องใจเย็นๆกว่านี้หน่อยนะ ให้เวลาวาดอีกหน่อย

ตอนนี้วาดกำลังน้อยใจและไม่มั่นใจในตัวศรัย ค่อยๆสร้างความมั่นใจให้น้องก่อน

ศรัยก็ปากว่ามือถึงซะแบบนี้ เดี๋ยวน้องก็กลัวแย่

[Wordslinger]

ปล่อยให้เด็กมันได้หายใจหายคอบ้างเถอะค่ะคุณขา รุกหนักเหลือเกิน เดี๋ยวน้องวาดก็เตลิดหนีไปก่อนหรอก

งั้นตอนหน้าก็จะรู้แล้วใช่ไหมคะว่าตกลงปชาเกี่ยวข้องกับกรณีฆาตกรรมพี่มีนอย่างไร ตื่นเต้นนะเนี่ย

ขอบคุณคุณไจฟ์กับน้องทีมากเลยนะคะ

[choijiin]

พี่ไรละก็ อร๊ายยยยยยยยย
 
มาหยอดน้องวาดแบบนี้คนอ่านก็แย่อ่ะดิ
ไม่รู้พี่ไรเนี่ยกินน้ำตาลเป็นอาหารหลักรึไง
หวานจริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
 

 :กอด1:น้องที  :pig4:ไจฟ์ค่ะ

[rubymoona]

พี่ศรัยรีบร้อนมากคะ วาดกลัวรีบไล่เลยทีเดียว ตอนหน้าตอน11แล้ว ถึงตอนสืบสวนตอนสุดท้ายแล้วสินะคะ จะได้รู้ซักทีว่าใครคือฆาตรกร!

[Horizon]

น้องวาดใจแข็งนานๆ นะ
อยากรู้เรื่องคดี ช่วยขยายนิดนะครับ
ไม่เกี่ยวกับปชาใช่มั้ยเอ่ย???
+1

[pochu52]

เรื่องคดีไม่อยากจะเดาเลยน่าสงสัยหมด  ตอนนี้ขอลุ้นพี่เขียนกับเพื่อนตุ้มก่อน เพราะน้องวาดกับพี่ไรแค่รอน้องพร้อม คิคิคิ

[LoveBaBy]

เลือกเชียร์ไม่ถูกเรยทีนี้

งั้นเชียร์ทั้ง 2 คู่ ค๊า อิอิ

คู่หนึ่งก้อหว๊าน หวาน อีกคู่ก้อมีอารมตั้งแง่ ฮ่าๆๆ น่ารักดี

แต่ยังลุ้นเรื่องพี่ปชาอยู่น๊า

ขอบคุณน้องทั้งสองจ้า ^^

[Gokusan]

ตาพระเอกชัดเจนมากกกก
แต่เพราะเริ่มต้นมาไม่ดี น้องเลยไม่มั่นใจ

ส่วนตาพี่เขียนก็ระแวดระวังมากกกก
จนคนที่อ่านเขาออกไม่มั่นใจในการเริ่มต้น

เป็นคนสองคู่ที่ไม่เหมือนกันเลย
แต่ทำให้ลุ้นได้ตั้งแต่เริ่มต้นความสัมพันธ์

รอลุ้น...ปิดคดี จะพลิกมั้ยน้อ...^^

[ToffeE_PrincE]

ศรัยเริ่มรุกหนักขึ้นแล้ว
อย่างนี้สงสัยอีกไม่นานวาดคงใจอ่อน

 

[Love U All]

พี่ไรเนี่ย  พออยู่กับวาดสองต่อสอง
จะชอบเนียนหากำไรจากน้องเนอะ  อย่าเพิ่งรีบนะพี่ไร
น้องวาดเค้ายังฝังใจกะตอนที่พี่เรียกชื่อแฟนเก่าอยู่นะ
ตอนนี้พี่ไรก็มีหน้าที่พิสูจน์ตัวเองให้วาดเห็นแหละ  ว่าพี่ไรรักวาดจริง ๆ

ส่วนพี่เขียน  ดูเหมือนคนเพิ่งมีความรักเลยน้อ
ดูไม่ค่อยมั่นใจอะไรเท่าไหร่  เอาเป็นว่าสู้ ๆ นะพี่

ตอนหน้า  จะได้รู้เรื่องของปชาแล้วสิ
จะได้รู้กันใช่มะ  ว่าปชามีเอี่ยวกะคดีรึเปล่า

[PAAPAENG~]

โอย...
อ่านตอนนี้แล้วไม่ต้องกินน้ำตาลไปแปดวัน อิอิ
ศรัยน่ารัก เขียนก็...เริ่มจะน่ารักขึ้นมากบ้างแล้ว ฮ่าๆ
อยากให้วาดเข้าใจได้เร็วๆ
แต่ก็เข้าใจวาดเหมือนกันว่ามันค่อนข้างยาก

เอาใจช่วยทั้งสองคู่เลยค่ะ

เจอกันวันพุธ /โบกมือบ๊ายบาย

[KURATA]

คุณไรนี่ก้อหวานซ้า
วาดน่ารัก ชอบที่สุด อีกนานไหมกว่าน้องวาดจะเชื่อใจพี่ไร
บางครั้งก้อสงสารพี่ไร แต่บางทีก้อสมน้ำหน้า เหอๆๆ
รอปมปชาคลี่คลาย

ขอบคุณค่ะ

[@PurPle SuN@]

พี่ไรมือปลาหมึก 555 ทีนี้ก็รู้แล้วนะว่าน้องน้อยใจเรื่องอะไร จากนี้น่่าจะหวานขึ้นเรื่อยๆเนอะ

ส่วนพี่เขียน จะมาฟอร์มจัดทำมั้ย ง้อสิง้อ เดี๋ยวพี่ตุ้มก็หนีหายไปหรอก เชอะ

กอดนายไจฟ์และเด็กชายน้ำชาคนหล่อ

[kyoya11]

วาดกำลังใจอ่อน ส่วนเขียนกำลัง...สับสน ล่ะมั้ง
ส่วนไรปากหวานขึ้น กับตุ้มที่ตอนนี้ไม่มีบท

[phoenixa]

ศรัยกับน้องวาดก็หวานนะ แต่ออกหวานแบบเรียบๆ มากกว่า
แต่เขียนกับตุ้มนี่ หวานแบบหวือหวา ขึ้นๆ ลงๆ มากกว่า
คงเพราะปากของตุ้มด้วยแหละ
ทำให้ไม่ค่อยกล้าหือกับตุ้มเท่าไหร่
แต่น้องวาดน่าเอ็นดูสุดๆ อยากรัก อยากเลี้ยง

[hpsky]

กระโดดเข้ามาเม้น 
ศรัยหวานเกิ๊น ยังงี้วาดรวีที่รักไปไหนไม่รอด ฮ่าๆๆ

[เพื่อนบ้าน]

ตกใจหมดเลยนึกว่าเพื่อนเกียรติจะมาร่วมสนุกชิงโชคน้องวาดด้วย หึหึ
แต่พี่ทอของน้องวาดนี่แอบฮานะ เป็นคนไม่คิ๊ดดดด ไม่คิดอะไรเลยจริงๆ
ว่าแต่พี่ศรัยรุกเร็วนะฮ้า พี่ชายเขาไม่อยู่ล่ะถือโอกาสเชียว
นี่นะถ้าคืนนั้นไม่ละเมอเพ้อพกถึงน้องเก๋สุดที่รักละก็ป่านนี้ได้เป็นแฟนน้องวาดละ
น้องเค้าก็ดูจะมีใจให้แล้ว แต่พอนึกถึงคืนนั้นทีไร เจ็บจี๊ดดดทุกที เหอๆๆ

+1

ปล.เขียนตุ้ม เลิฟๆๆ ^3^

[hobazaki]

พี่ไรหวานจริงๆนะแหละ >< อ่านไปเขินไปแทนน้องวาด

แว๊บแรก ตกใจนึกว่าเกียรติจะมาตามจีบวาด พี่ไรจะมีศัตรูหัวใจ แต่ที่ไหนได้ มาจีบพี่สาวนะเอง
แต่น้องทอลูก หนูไร้ซึ่งความสนใจอย่างที่วาดว่าจริงๆ ถ้าเกียรตืรู้คงเฟลอย่างแรงงง

น้องไจฟ์น้องที พี่เพิ่งเคยได้ยินคำว่า "ระกำยำบ๊วย" มันเกร๋มาาาาาก ขโมยเอาไปใช้มั่งงง =]

ส่งเป็ด

[winndy]

ศรัย-วาด เริ่มหวานกันแล้ว

[iforgive]

เป็นเรา  เราก็จำฝังใจเหมือนกันแหละว๊า
ข่มขืนตรูไม่พอยังเจือกเพ้อถึงแฟนเก่าอีก

[Yukisae]

นึกว่าศรัยจะมีคู่แข่งซะแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
ก็นะเริ่มต้นไม่ค่อยดี น้องจะลืมง่ายๆได้ไง
พยายามต่อไป รอตอนหน้าจ้า
อยากอ่านพี่เขียนกับเพื่อนตุ้ม หุหุ
++น้องเป็ดจ้า

[natalee22]

อ๋าาาาาาาาาาา ตกมาหน้า 3 แล้ววววววววววววววว

ฮึบๆๆๆๆๆ ดันๆๆๆๆ มารออ่านตอนเฉลยของคดี เดาความสัมพันธ์ของพี่หมู ปชา พี่มีน พี่แหม่มไม่ออกเลย

แต่คิดว่าปชาน่าจะมีเอี่ยวด้วยแน่ๆล่ะ (มีคนหล่อบางคนสปอยด์มา อิอิ)

[@PurPle SuN@]

วันนี้ก็ตอนที่ 11 แล้วสิ อ๊าาาา ต่ืนเต้น อยากรู้ความจริงแล้วล่ะ

[nokkie]

เรื่องนี้อ่านแล้วนึกถึงเพลงรักไม่ต้องการเวลาเลยอ่ะ ^^

[Wordslinger]

เข้ามาปูเสื่อรอพร้อมกับถุงถั่วต้ม

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 11

"มึงจะนอนหน้าทีวีเหมือนเคยหรือเปล่า ไปเอาผ้าห่มในห้องมาสิ" พี่ชายบอกแต่สายตาไม่ได้ละไปจากโทรทัศน์แม้แต่องศาเดียว ตะเกียบในมือก็คีบบะหมี่ส่งเข้าปากอย่างต่อเนื่อง
"เออ" ศรัยตอบสั้นๆ ขณะที่นั่งพิงโซฟาหน้าโทรทัศน์ วางโน้ตบุ๊กลงบนตัก 
"มึงได้เบอร์วาดหรือยัง"
"ยัง"
นั่นแหละพี่ชายถึงได้หันมามองหน้า "มึงจะจีบเขาจริงๆ หรือเปล่าวะ ห่าไร จนป่านนี้ยังไม่ได้เบอร์โทร"
"ก็ได้เจอกันทุกวันอยู่แล้ว มีเบอร์ทอรุ้ง กับเขียนแล้วทั้งคู่"
พี่ชายทำหน้านิ่ว "แล้วมึงจะจีบทอกับเขียนหรือไงเล่า ไอ้ห่าไร"
"จีบวาดสิ แต่มันก็ต้องสร้างความเชื่อมั่นให้เขาก่อน"
"ช้าว่ะ" ปชาพูดตรง "ช้าผิดวิสัยมึงมาก"
"วิสัยกูเป็นยังไง"
"วิสัยมึง มั่นใจลุยแหลก กูแปลกใจตั้งแต่เห็นมึงรีๆ รอๆ แล้วก็ฟังพี่ชาย พี่สาว แล้วก็ตัววาดเองแล้ว คราวนี้มึงฟอร์มผิดไป"
"มันผิดฟอร์มตั้งแต่กูทำอย่างนั้นกับวาดแล้ว ห่า นึกแล้วกูเสียใจจริงๆ นะ กูไม่น่าทำอย่างนั้นกับคนดีๆ แล้วทีนี้พอจะทำอะไรมันก็กลัวจะผิดไปเสียหมด"
ปชาพยักหน้า ทำท่าเหมือนกำลังทำความเข้าใจ
ศรัยมองหน้าจอโน้ตบุ๊ก แล้วผุดลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเงินออกไปนอกห้อง "เดี๋ยวกูมา"
"อะไรของมึงวะ" 
ปชาขยับเข้ามามองหน้าจอโน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนพื้นแล้วหัวเราะ

ศรัยลงลิฟต์ไปที่ร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโดฯ แล้วกลับมาอย่างรวดเร็ว ไม่ได้มาที่ห้องของตัวเอง แต่กลับไปกดออดเรียกคนที่ห้องใหญ่
หนุ่มคนที่เดินมาเปิดประตูทำหน้าตางุนงง "มีอะไรฮะ"
"อาหารมื้อดึกของคนอ่านหนังสือสอบ" ศรัยส่งฮอตดอกกับเครื่องดื่มให้
วาดขมวดคิ้ว หันไปมองคอมพิวเตอร์ตัวใหญ่ที่โต๊ะทำงานในห้อง แล้วหันมามองหน้าศรัย "ขอบคุณมากฮะ"
แต่พอประตูปิดลง ศรัยก็วิ่งร้อยเมตรกลับมาที่ห้อง แล้วมองหน้าจอโน้ตบุ๊กที่ตอนนี้ย้ายมาอยู่บนโต๊ะเตี้ยที่เมื่อครู่ปชาวางบะหมี่ แต่ตอนนี้บะหมี่หมดเรียบไปแล้วดังนั้นโต๊ะตัวนี้เลยใช้วางโน้ตบุ๊ก
ปชาแซวขำๆ  "จีบเด็กก็ต้องลดอายุลงไปเป็นเด็ก น้องกู ส่องเขาผ่านเน็ตเนี่ยนะ”
"เฮ้ย กูอายุเท่าเขียน ก็แก่กว่าน้องไม่เกิน 5 ปีหรอกน่า"
ปชาลูบคาง "นั่นสินะ เพิ่งทำงานหมาดๆ ขนน้องมาอยู่หอพักกันหมดอย่างนี้ ท่าทางจะรวย"
ศรัยละสายตาจากหน้าจอโน้ตบุ๊กมามองหน้าพี่ชาย สายตาคมที่มองมาทำให้พี่ชายเก้อ
"กูก็แค่ตั้งข้อสังเกต ไม่อะไรหรอกน่า"
"กูไม่คิดว่าเขาจะรวยมากมายอย่างที่มึงคิด เพราะเขียนขายบ้านหลังเดิม เอาเงินมาซื้อคอนโดฯ แล้วทอรุ้งก็ไม่ยอมเรียนต่อโท แต่อยากทำงานเลย 2 คนนี้ไม่เที่ยว กินอยู่อย่างประหยัด"
"เดี๋ยวๆๆๆ" พี่ชายรีบยกมือ "มึงอย่าเพิ่งรีบกั๊ก กูแค่ตั้งข้อสังเกต เพราะกูไม่เคยคุยกับเขาลึกซึ้งขนาดนั้น เอ๊ะ หรือเคยแต่กูลืมวะ"
"มึงขี้ลืมตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไม่รู้ แต่กูจำได้แม่นว่า กูเริ่มคุยกับคนห้องฝั่งโน้นก็เพราะมึงน่ะแหละ"
"แล้วคุยกับฝั่งนี้ล่ะ"
"ฝั่งนี้ ไหน อะไรของมึงวะ" ปชาตามความคิดน้องชายไม่ทัน
"พวกพี่แหม่ม พี่มีน พี่หมูน่ะ"
"คุยเท่าที่จำเป็นแหละ เดินผ่านก็ทักทายกัน กูไม่ใช่พวกแม่บ้านแถวร้านทำผม หรือแผงผักนี่หว่า จะได้จับกลุ่มนินทาชาวบ้าน" ปชาหันไปดูข่าวโทรทัศน์ต่อ
"แล้วพี่หมูกลับมา มึงไม่บอกกูทั้งที่มึงก็รู้ว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัย"
"กูบอกมึงแล้วไม่ใช่หรือ" หน้าตาปชามีแต่เครื่องหมายคำถาม
"ถ้าบอกกูจะกลับมาถามมึงทำป๊ะอะไร"
"ป๊ะกูก็ลุงมึงแหละ" ปชาเถียงข้างๆ คูๆ "เออ กูนึกออกละ วันนั้นกูจะโทรหามึงแต่พอดีที่หน้าปากซอยมีมอ'ไซค์ ชนเสาไฟฟ้า เขากำลังช่วยกันปฐมพยาบาลระหว่างรอรถพยาบาล กูก็เลยลืมไป"
"มึงอาการหนักแล้วนะเนี่ยปชา"
“ก็แหม เรื่องนั้นเรื่องนี้เข้ามาพร้อมๆ กันมันก็มีบ้าง ไม่ได้ถึงขนาดหลงลืมเหมือนคนแก่หรอกน่า” ปชาเปลี่ยนเรื่องคุย  "แล้วมึงน่ะ เคลียร์กับน้องแล้วไม่ใช่หรือ"
"ต้องบอกว่า คุยกันแล้ว คุยกับพี่ชาย พี่สาวเขา ทำตามกติกาทุกอย่าง ให้หยุดก็หยุด มันก็...ช้าไม่ทันใจอย่างที่มึงว่า แต่มันทำให้กูรู้แล้วว่า เขาไม่ได้ติดใจเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น เท่ากับที่กูเรียกชื่อเก๋ตอนที่กูกอดเขา”

กายโดนทำร้าย ใจก็โดนทำร้าย แผลที่กายมันรักษาได้ แต่แผลที่ใจมันเจ็บลึกต้องใช้เวลานาน ทั้งยังเป็นแผลที่ไม่มีวันหายด้วย....

"อะไรวะ ก็ตอนนั้นมึงกำลังอกหักมา แล้วไม่รู้จักชื่อเขา" ปชาเข้าข้างน้องชายที่มองหน้าจอโน้ตบุ๊กแล้วละสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง
"เราเคยเห็นกันหลายครั้ง มองตากัน ส่งยิ้มให้กัน แต่ไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว เพราะกูมีเก๋อยู่ กูระวังตลอดเวลา แต่....เมื่อกี้นี้ตอนที่กูบอกน้องในห้องนั้น แล้วคำตอบที่เขาให้มา ทำให้กูรู้ว่าน้องมองออกมาตลอดว่ากูชอบเขา แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่ากูมีแฟนแล้ว พอมันเกิดเรื่องขึ้น ใจเขาก็เลยก้ำกึ่งว่าจะเชื่อดีมั้ยว่ากูไม่รู้ชื่อเขา หรือที่แท้กูไม่ได้ชอบเขาเลยนี่หว่า กูแค่ทำเป็นป้อใส่เขา แล้วก็ฉวยโอกาสกับเขา มันก็น่าสับสนไม่เข้าใจอย่างที่เขาว่าจริงๆ"
ปชาพยายามให้กำลังใจ "แต่อีกสักพักเขาคงรู้ได้เอง ว่ามึงเป็นคนแบบนี้ ส่วนที่ติดใจเรื่องชื่อ ไม่ใช่เรื่องทำอย่างนั้น ทางนั้นก็คนแปลกเหมือนกัน"
“เขาไม่ใช่คนประเภทไปกับใครง่ายหรอกน่า”
“เออ ดูก็รู้แล้ว มึงน่ะขนาดรวบรัดตัดตอนมาตั้งเยอะ ยังมาจอดสนิทที่เบอร์โทร” หนุ่มรูปร่างล่ำสันพูดแล้วยกมือ "กูคิดแล้วเชียว"
"คิดอะไร"
"กูน่ะคิดมาตลอดว่าน้องน่ะ ต้องมีใจให้มึงอยู่บ้าง ก็ดูร่องรอยที่ตัวน้องที่ช้ำไปทั้งตัว แต่มึงมีรอยข่วนรอยกัดไม่เท่าไหร่” ปชาพูดเหมือนเห็นร่องรอยทั้งหมด ทั้งที่ความจริงก็เห็นเพียงร่องรอยนอกร่มผ้าเท่านั้น “แต่พอกูพูดแล้วกูเกือบโดนทอรุ้งตะปบหัว กูเลยต้องรับบทหนังหน้าไฟต่อ แล้วนี่พอคุณพี่ไม่อยู่ เขาก็ยอมให้แกเข้าห้องได้"

ฟังที่ปชาพูด ใช้เวลามองอีกนิด สมองของศรัยก็กลับผูกเรื่องทั้งหมดเข้าด้วยกัน เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเขียนฟ้า ทอรุ้ง และวาดรวี

"ในแต่ละวันเราเจอคนเยอะแยะ มึงเคยตั้งคำถามมั้ยว่ามึงเจอสาวสวยเดินเข้ามาในที่ทำงาน มึงแค่ส่งยิ้มหวานให้ แต่กับคนหน้าตาธรรมดา แต่งตัวเชยๆ ที่เดินสวนกันกลับทำให้มึงหันหลังกลับวิ่งตามไปจนรู้ว่าเขาทำงานที่ไหน แล้วกะเวลาไปดักรอเขากินข้าวในวันถัดไป คนจีบมึงมึงไม่สนใจ กลับไปไล่ตามคนที่ด่ามึงเช้าเย็น"
ปชามองหน้าน้องชายด้วยความสงสัยว่า ศรัยจะมาไม้ไหน จู่ๆ มันบอกว่าจะมานอนบ้าน มันต้องมีเรื่องมากกว่าแค่พี่หมูกลับมาแล้วลืมบอกแน่ๆ  แต่ประโยคถัดไปทำให้ปชาไม่กล้ามองหน้าน้องชาย
"คนมีเจ้าของ จะกำลังคบกันหรือแต่งงานแล้ว สำคัญคือการควบคุมจิตใจของเราเอง ไม่ใช่ใจคนอื่น ชัยชนะที่แท้จริงมันไม่ใช่เกมว่าใครจะโกหกได้นานกว่ากัน แต่มันคือการไม่เป็นคนเลว"
"มึงพูดอะไรของมึง กูไม่เข้าใจ"
"มึงเข้าใจปชา มึงเข้าใจดีที่สุด"
"ไม่ มึงพูดอะไรเข้าใจยาก" ปชายังคงก้มหน้าก้มตา จะทำฟอร์มหันไปดูข่าวก็กลับไม่กล้าดู
"ปชา มึงจะเล่าให้กูฟัง หรือจะไปเล่าให้ตำรวจฟัง"
ปชาเกาคอหนา แล้วถอนหายใจหนัก "ครั้งเดียวเองนะศรัย กูไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายมาถึงขนาดนี้"

ศรัยเอนตัวพิงโซฟา รอให้พี่ชายเล่าเรื่อง
"หลายเดือนก่อน เขาก็...ทะเลาะกันเหมือนที่ผ่านมา แล้วพี่มีนก็ออกไปจากห้อง แต่กูได้ยินเสียงปิดประตูเสียงดังมาก ก็เลยเปิดประตูห้องออกมาดู เห็นว่าพี่เขาเดินไปที่ลิฟต์ คงลงไปสูบบุหรี่ ก็จะหันกลับมาเข้าห้องตัวเอง พี่แหม่มก็เปิดประตูห้อง ถามว่าพี่มีนมาห้องนี้หรือ กูบอกว่าเปล่า ชี้ไปทางลิฟต์ก็เห็นลงลิฟต์ไปพอดี พี่แหม่มก็ร้องไห้ กูก็นะ..ผู้หญิงร้องไห้ ก็...เดินไปนั่งคุยกับเขาในห้อง มันก็เรื่องที่พี่มีนทำแต่งานไม่สนใจเขาน่ะ ได้ยินอยู่ทุกวัน แต่ว่า......ครั้งเดียว....ได้สักเดือนกว่า พี่แหม่มก็มาบอกว่าประจำเดือนไม่มา เลยซื้อไอ้แผงๆ น่ะมาตรวจปรากฏว่าท้อง"
ศรัยเหวี่ยงหมัดใส่อากาศระบายความเครียด พี่ชายยิ่งหงอ
"กูไม่คิด ไม่คิดจริงๆ ว่าเรื่องมันจะถึงขั้นพี่มีนจะฆ่าตัวตาย"
"มึงรู้ได้ไงว่าพี่มีนฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้"
"เพราะพี่มีนเป็นหมัน"
"สัด!"
"กูทั้งกลัว ทั้งเสียใจ ตั้งแต่ตอนที่เขาบอกว่าท้องกับกู กูก็บอกพี่แหม่มว่ากูจะรับผิดชอบเอง นั่นเป็นลูกกูแต่พี่แหม่มก็เอาแต่ร้องไห้ เก็บตัวเองอยู่ในห้อง ค่ำลงพี่มีนกลับมา กูต้องกะเวลาไม่เจอเขา หรือถ้าเจอก็เพราะว่าไม่รู้จะหนีไปทางไหน แล้วพี่แหม่มท้องโตขึ้นทุกวัน”
“เขาท้องกี่เดือนแล้ว”
“ก็สัก 5 เดือนได้แล้ว”

ศรัยนึกเปรียบเทียบท้องพี่แหม่มกับคนท้องคนอื่นๆ ทั้งที่รู้จักปชามาตลอดชีวิตรู้ดีว่าเป็นคนอย่างไร แต่ก็ยังต้องซักเพื่อความแน่ใจ
“แล้วเรื่องแหวน”
“แหวน” ปชาทวนด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ก็แหวนที่มึงใส่อยู่น่ะเหมือนของพี่มีน”
ปชาก้มลงมองมือตัวเอง “หลังจากที่กูนอนกับพี่แหม่มแล้ว มีอยู่วันกูเดินดูแผงลอยปากซอย เจอพี่มีนก็ยืนดูแผงพระอยู่ด้วยกัน เขาหยิบแหวนพระขึ้นมาแล้วบอกว่า คนดีพระย่อมคุ้มครอง กูงี้เสียววูบสันหลังคิดเลยว่าเขารู้ พอเขาหยิบแหวนกูก็หยิบตามมาด้วย เขาใส่กูก็ใส่ ตั้งใจเลยนะว่า กูจะต้องไม่ทำผิดซ้ำ ให้แหวนนี้เตือนสติกูว่าอย่าทำร้ายเขาอีก...แต่สุดท้ายกลายเป็นกูนี่แหละที่ทำร้ายเขา”
ศรัยกอดอกฟังพี่ชายพูดไปเรื่อยๆ

“เพราะว่ากูก็ทำผิดพลาดมา พอมาเห็นมึงทำกับวาด กูก็ไม่อยากให้มึงต้องเป็นอย่างกู ที่กูอกหักโดนทิ้ง ก็เพราะเรื่องนี้เหมือนกัน"
"มึง...ข่มขืนพี่แหม่มหรือไง"
"ไม่ๆ" ปชารีบปฏิเสธ "ที่จริง กูคิดว่าเขาเป็นฝ่ายเริ่มด้วยซ้ำ แต่ตอนนั้นกูกลับไม่คิดสักนิดว่าเขามีผัวแล้ว แล้วเขาก็ลงไปสูบบุหรี่อาจกลับขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้"
ศรัยรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ "หลังจากนั้นเขาก็มาบอกกับมึงว่าเขาท้อง แล้วเรื่องวันนั้น พี่แหม่มบอกให้มึงทำอะไร"
"วันนั้นเขาก็เลิกงานก่อนเหมือนทุกทีน่ะแหละ แต่ทีนี้มีเรื่องมึงไง กูก็บอกว่าเย็นๆ กูไม่อยู่ห้องนะ กูมีธุระกับห้องฝั่งโน้น ไม่ได้บอกเขาหรอกว่าเรื่องอะไร เขาก็บอกว่า งั้นช่วงที่พี่มีนกลับมาช่วยแวะมาดูหน่อย ทีแรกกูก็กะว่าจะเดินกลับมาเอาโทรศัพท์เองพร้อมกับมึง แต่เห็นท่าทางของคนในห้องวันนั้นแล้ว กูก็คิดว่า กูอยู่ในห้องนั้นช่วยตุ้มดีกว่า"
“ให้เดินกลับมาเพื่ออะไร”
“เขาคงกลัวมั้ง เพราะเขาว่า เขาจะคุยให้รู้เรื่องว่าจะเอายังไง”
ศรัยยิ่งตั้งคำถามต่อ “ก็นั่นแหละ เอายังไงล่ะ หย่ากันหรือไง”
“ไม่รู้ว่ะ แต่คงอย่างนั้นแหละ แต่เขาไม่ได้บอกกับกูนะว่าหย่ากับพี่มีน แล้วจะมาตกลงกับกูยังไง”
”มึงมีหน้าที่เป็นแค่พยานว่าเขาทะเลาะกันเท่านั้นเอง”
“เขาก็ทะเลาะกันทุกวัน แต่คงเพราะตัดสินใจว่าจะตกลงกันให้เด็ดขาด ก็เลยรู้ตัวว่ามันอาจจะแรงกว่าที่เคย กลัวจะมีการลงไม้ลงมือกันด้วยมั้ง”
“เขาเคยลงไม้ลงมือกันด้วยหรือ”
ปชาพยายามนึก “ไม่เคยเห็นแผลฟกช้ำอะไรนะ แต่อันนี้ไม่ยืนยัน เพราะบางทีเป็นอาทิตย์กูถึงเจอเขา ส่วนใหญ่แล้วเขาโทรมาบอกว่าจะเอาอะไร”
”อ้าว ไหนว่านั่นลูกมึง ไม่ดู ไม่แลเลยหรือวะ”
“ก็...ไม่รู้จะบรรยายยังไงว่ะ ก็มัน...วูบเดียว กับพี่แหม่มมันไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันแบบคนที่อยากดูแลกันน่ะ แล้วยิ่งผู้หญิงด่าเป็นไฟแบบนั้น มันชวนให้อยู่ใกล้หรือไง ทำงานกลับมาถึงบ้าน แทนที่จะพบกับน้ำเย็นกลับมาเจอไฟกองใหญ่ แต่กูก็ห่วงลูกเหมือนกันนะ เวลาที่เขาทะเลาะกัน ลูกกูออกมาจะเป็นเด็กแบบไหน ถ้าแม่โกรธตลอดด่าตลอดแบบนี้ แต่มันก็มีบางประโยคที่ทำให้รู้ว่า เขาทะเลาะกันก็เพราะเรื่องที่พี่แหม่มท้อง ทั้งที่เขาเป็นหมัน แล้วพี่แหม่มท้องกับใคร มันโดนกูเต็มๆ”
“มึงก็เลยหดหัวอยู่ในห้องนี้ แทนที่จะเดินไปเคาะประตูห้องนั้น บอกว่า นั่นเป็นลูกมึง”
ปชาก้มหน้ามองมือตัวเอง “กูคิดนะ ยืนอยู่หน้าประตู แต่ไม่กล้าเปิดประตูออกไป ยอมรับว่ากลัว เคยถามพี่แหม่มว่า เมื่อเด็กเป็นลูกกู แล้วพี่แหม่มก็ทะเลาะกับพี่มีนทุกวัน จะอยู่ด้วยกันไปเพื่ออะไร แค่ย้ายออกจากห้องนั้นมาห้องนี้ เขาก็ไม่เอา บอกว่าจะแก้ไขเรื่องนี้เอง”
“แล้วมึงไม่ผิดสังเกตอะไรเลยหรือไง”
“ไม่” ปชายอมรับตามตรง “มึงจะให้กูผิดสังเกตอะไร กูก็สงสัย มีคำถาม แต่เราเคยเข้าใจผู้หญิงหรือไง ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาอาจอุ้มท้องคนเดียวแล้วเวลาคลอดให้กูไปรับเป็นบุตร จัดการส่งเสียเลี้ยงดู แต่ก็อย่างที่บอก เขาว่าเขาจะคุยกับพี่มีนก่อนแล้วค่อยมาคุยกับกู”
ศรัยขมวดคิ้ว ท่าทางไม่เชื่อประโยคนี้ของปชาเลยสักนิด
“ทุกคำที่กูบอกมึงวันนี้ คือเรื่องที่เกิดขึ้นกับกูจริงๆ ที่กูคิด ที่กูได้ยิน ที่กูเห็น”

“แล้วกับพี่หมูล่ะ มึงสนิทกับเขามั้ย”
“ไม่ ก็เหมือนมึงน่ะแหละ ทักไปบางทีเขาก็ไม่ตอบ”

ศรัยเคาะนิ้วที่โน้ตบุ๊ก “หลังจากที่พี่มีนตายพี่แหม่มคุยกับมึงเรื่องเลี้ยงดูอะไรมั้ย”
“ก็คุยกันที่งานศพ บอกว่า แล้วแต่กู กูก็ให้ไปก่อนหมื่นนึง”
พอเห็นว่าศรัยทำหน้าทึ่ง ปชาก็รีบอธิบายต่อ “งานศพนะมึง วัดกรุงเทพฯ ด้วยถึงสวดแค่ 3 คืนก็เถอะ แต่รายเดือนต่อๆ ไปไม่รู้เหมือนกัน กูให้เดือนละหมื่นคงไม่ไหว”
“พี่แหม่มทำงานอะไร”
“โอเปอเรเตอร์บริษัท ทำงานเป็นกะ เงินเดือนไม่เยอะหรอก ”
ศรัยกระตุกเสียงในลำคอ “ถ้านั่นเป็นลูกมึงนะ ต่อไปเดือนละ 2 หมื่นมึงก็ต้องไหว”
“เฮ้ย กูส่งทั้งบ้านทั้งรถ”
“นั่นน่ะสิ มันก็กลับมาเรื่องที่มึงเสนอ แล้วเขาไม่รับ ยิ่งตอนนี้พี่มีนก็เผาไปแล้ว ทำไมเขาถึงไม่ย้ายมาอยู่กับมึง เอาห้องนั้น หรือไม่ก็ห้องนี้ให้เช่าดีกว่า”
“ก็เพราะเราไม่ได้รักกันน่ะสิห่าไร จะอยู่ด้วยกันไปเพื่ออะไร นั่นน่ะ ยังไงเขาก็รักกัน ตีกันให้ตายก็รักกัน เขาถึงยังอยู่ด้วยกัน เพียงกูไม่รู้ว่า เขาคุยกันยังไงถึงได้จบแบบนี้”
“มึงตัวคนเดียวผ่อนทั้งบ้าน ทั้งรถมึงยังบ่น ทางนั้นเงินเดือนน้อยกว่ามึง เขากลับไม่คิดหาทางหารายได้เพิ่ม”
“มึงคิดอะไรของมึงวะเนี่ย” ปชาชักงง
ศรัยยักไหล่ “ก็คิดแบบเศรษฐศาสตร์ไง รายรับที่เป็นผลพลอยได้จากการที่พี่มีนตาย”
“กูไม่เคยตามความคิดของมึงได้ทันเลยจริงๆ ห่าเหอะ”

ศรัยพูดช้าๆ “งั้นเรื่องแรกเลยนะ พี่มีนไม่ได้ฆ่าตัวตาย เขาอาจสู้กันกับพี่หมูแล้วพลัดตกลงมา ตามที่พี่หมูบอก”
“แล้วเขาจะสู้กันเรื่องอะไร”
“เรื่องที่ 2 เผื่อใจไว้ด้วยว่าเด็กไม่ใช่ลูกมึง”

ปชาเหมือนโดนใครสักคนทุบเข้าที่กลางหน้าผาก สมองมึนงงคิดอะไรไม่ออก
“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย”

=======จบตอนที่ 11=======
วันหนึ่งในร้านอาหาร คนหนึ่งในกลุ่มยกประเด็นลูกหน้าเหมือนคนข้างบ้านขึ้นมาพูด แต่ละคนต่อเรื่องออกไปแนว ขำ และโหดพูดกันไปเรื่อยด้วยความสนุกปาก จนกระทั่งหญิงหนึ่งในกลุ่มท้วงขึ้นมาว่า ตอนพูดกันเอามันเนี่ยมันก็มันดี แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงมันคงไม่ขำ ดราม่าแน่ๆ
ขอบคุณที่แสดงความเห็น และให้คำแนะนำครับ ผมยินดีน้อมรับคำติชมเสมอ เพราะผมยังไม่เก่ง
ขอบคุณครับ พบกันวันศุกร์ครับ
ไจฟ์กับที

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ลึกลับซับซ้อนได้อีก
อยากอ่านต่ออะ

[wanmai]

ฮือออออ พี่ปชาาาา ทำไมทำแบบนี้อ่า

วิ่งไปร้องไห้นอกกระทู้

บวกไปทุกบวกค่ะ

[donutnoi]

ศรัยรุกได้ใจคนอ่านจริงๆ    เรื่องคดีถ้าเป็นแบบศรัยคิดพี่แหม่มก็เป็นคนร้ายที่สุด

[gupalz]

ขอแค่ปชาไม่ผลักพี่มีนก็โอและ