หัวข้อ: "Shining"

[from_mars]

วาดโชคดีที่คนรอบข้างค่อยๆ ปรับตัวและพยายามเข้าใจ
ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนเป็นยังไง แต่ตอนนี้ โอเคมากๆ ทั้งพี่สาว พี่ชาย และแฟนหนุ่ม 5555
ขอบคุณน้องชายทั้ง 2 เหมือนเดิมจ๊ะ...

[PAAPAENG~]

โอ้เย๊~
เฮียดุเริ่มเปิดทางให้พี่ศรัยแล้ว
ลุยเต็มที่เลยนะพี่ศรัย เฮียดุไฟเขียวแร้น!

ยังแอบสับสนกับความรู้สึกตุ้ม
แต่เชื่อว่าต่อไปคงจะออกมาดีเอง(มั้ง)

เจอกันวันสีม่วงค่ะ! 

[Horizon]

เหมือนทุกคนจะเข้าใจกันมากขึ้น
เรื่องผู้ร้ายต้องลุ้นกันต่อไป
+1

[natalee22]

อิ๊อ๊ะ ตอนนี้พี่เขียนน่ารักนะ ยอมรับศรัยแล้วใช่ป่าว ดีใจกับศรัยด้วยจริงๆ ต่อจากนี้ก็เดินหน้าได้เต็มที่ล่ะสิ

ตุ้มก็น่ารัก จริงๆตุ้มก็แคร์พี่เขียนมากอยู่เหมือนกันนะ ไม่งั้นจะตามมาอธิบายทำไม

ส่วนเรื่องคดี ก็ขอให้สองคนนั้นกรรมตามสนองเร็วๆละกัน ทั้งวางแผนฆ่าพี่มีน ทั้งหลอกเอาเงินปชา สมควรโดนหนักๆเลย

[beautifuldead]

แอร๊ยย เริ่มอยากรู้ว่าความแซ่บในอดีตของเพื่อนตุ้มแล้วละ มันเป็นปมอะไรรึเปล่า ทำไมเพื่อนตุ้มอยู่กับความอิสระเสรีแบบนั้น ไม่ยอมผูกมัด?

[gupalz]

ตุ้มนี่สุดยอดมากอ่ะ

[NumPing]

เพิ่งอ่านทัน ชอบมากเลยค่ะ สนุกดี

น้องวาดยังคงไม่มั่นใจ พี่ศรัยใจเย็นก่อนนะ

เขียนตุ้ม รวดเร็วว่องไวมาก

[KURATA]

น้องวาดสู้นะจ๊ะ
ตุ้มน่ารัก จุ๊บๆ

ขอบคุณค่า

[nongrak]

น้องวาดคงยังกลัวศรัยอยู่แน่เลย ตกใจหมดเห็นเขียนกับทอเข้ามาในห้อง
นึกว่าศรัยจะโดนแล้ว น้องวาดยังกลัวเลยบอกเขียนเลยว่าอย่าชกศรัย เป็นห่วงแฟน อิอิ

[BossoM]

ตุ้มมันเข้าใจยากกว่าพี่เขียนอีกเถอะ 

น้องวาดเป็นอะไรละลูกเอ๊ยยย

จู่ๆก็ร้องไห้ ตกใจหม๊ดดดด

+คะแนน+เป็ดให้น้องๆ  :กอด1:น้องที นานๆจะมาทอล์กซะที

ปล.ช่วงนี้จะหายหน้าไปจากแฟสซักพักนะจ๊ะ พี่ปิดมันชั่วคราว
แล้วจะกลับไปโฮกฮากในเฟสน้องใหม่นะ >> ถมดำอ่าน

[pochu52]

นะก็น้องวาดยังเด็ก พี่ไรก็ใจเย็นแล้ว แต่พี่เขียนกับเพื่อนตุ้มคุยกับแป๊บเดียวเข้าใจเลย
พี่แหม่มกับนายหมูคุยอะไรกัน อยากรู้จริง แล้วนายกานคงไม่ได้เอี่ยวกับคดีอีกคนนะ

[kiyomaro]

โรแมนติกชะมันเรื่องนี้

[yeyong]

ดูพี่เขียนรับเพื่อนตุ้มได้มากกว่าที่คิด
ส่วนศรัยรุกคาดน้องเร็วไป น้องเลยกลัว

[nokkie]

กำลังพัฒนาเลยทั้ง 2 คู่

ตอนนี้อ่านแล้วแอบหวั่นกลัวปชาโดนอุ้มโยนออกจากตึกมาอีกคน

เอ๊ะ แล้วจะเขียนเหมือนโน๊ตทำไม 555+

[kyoya11]

รอบสีม่วงที่แขนป่า.... <<<นอกเรื่องแล้ว
ตุ้มนิสัยดี ทำให้เขียนหลง(รัก)ได้ขนาดนี้
น่ารัก

[ToeyTato]

ตามอ่านทันแล้วววว สนุกดี น่าติดตามมากเลย น้องวาดแกหัวอ่อนดีนะ ส่วนพี่ศรัยแกก็เป็นคนตรงดีจัง ดูจิงใจดี

[เพื่อนบ้าน]

กร๊ากกกกกกกกก พี่ปชาฮาอ่ะ น่าสงสารโดนหลอกกกกกก โอ๋ๆๆ
แต่พี่อย่าไปซ่ามากนะ เดี๋ยวโดนจับโยนลงคอนโด ปล่อยให้เป็นที่ของตำรวจไป
ว่าแต่ๆๆ อยากรู้ว่าสองคนนั้นจะโดนจับไหมอ่ะ สุดท้ายแล้วจะไขคดีได้ไหม ??

ส่วนเรื่องเพื่อนตุ้มกับกานต์ โอ้ววววว อยู่ใกล้กันแค่นี้เองรักแรก(?)หรือเปล่า ??
แต่พี่ว่าจริงๆตุ้มไม่ได้แรดหรอก แรดตามปาก(คนอื่น)ว่านะสิ
ช่วงวัยรุ่นมันก็แรงเป็นเรื่องปกติของเด็กทั่วๆไปนี่ ถ้าแรดจริงมันต้องมีมากกว่าพี่กานต์แล้ว
เพราะฉะนั้นเพื่อนตุ้มยังติดโผพี่สะใภ้น้องวาดน้องทออยู่นะคะ พี่เชียร์ ๆๆๆ
โมเม้นต์เขียนตุ้มหลังจากฟันดาบกันแล้วก็ยังน่ารักอยู่นะ โดยเฉพาะเพื่อนตุ้ม คึคึ
ถึงแม้ว่าเพื่อนตุ้มจะทำเหมือนกับว่าฟันแล้วทิ้งให้พี่เขียนเสียวเล่นก็ตาม กร๊ากกกกกก

พี่ไรน้องวาด อุ๊แหม๋พี่ไรจะมารุกพรวดพลาดอะไรเอาตอนจบคะ ปล้ำจูบและกะจะปล้ำน้องเลยใช่ป่ะ
นี่ถ้าน้องวาดไม่ช๊อคซะก่อนคงเสร็จพี่ไรอ่ะ ไม่แปลกใจละทำไมพี่เขียนถึงต้องบอกให้น้องช้าๆๆ
เพราะน้องเป็นงี้นี่เอง เฮ้ออออ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป เดี๋ยวก็หายเกร็งเองนั่นแหละ สู้สู้

ปล.พี่ชอบอ่านท้ายเรื่องของน้องทีนะ น่ารักดี กดบวกให้ค่ะ ^^

[t2007]

ไรนี่โครตตรง รึว่าตรงกันทุกคน โดยเฉพาะคนเขียน ก๊ากๆๆๆ

[moredee]

 กลายเป็นเขียนที่รู้ตัว รู้ใจตัวเอง

[luxurious]

ว๊ากกกก
เรื่องใหม่ไจฟ์ทีมาแบ้วววว
55555555555
รออ่านนะจ้ะ

[little_nok]

น้องวาดกลัวอะไร กลัวความรัก หรือกลัวพี่ศรัยกันแน่
เพื่อนตุ้มนี่เป็นตุ๊ดเหรอ มิน่า ค่ะขากับน้องทอ น่ารักดีออก

[Whatever it is]

ขำตุ้มอะ ซ่าจิงๆ

[@PurPle SuN@]

พี่ตุ้มมันน่ารักเนอะ ทำเอาพี่เขียนตกหลุมรักโครมเบ่อเร่อ ไปไหนไม่พ้นกันเลยทีเดียว 55

แถมกลับมาคราวนี้พี่เขียนเปิดใจยอมรับมากขึ้น ไม่ขัดขวางความรักของน้องวาดแล้วด้วย

พี่ศรัยก็ ให้เวลาน้องหน่อยนะคะ จากอาการแล้วน้องคงพยายามอยู่เหมือนกัน แต่ไอ้อาการฝังใจมันยังคงอยู่

เผลอแป๊บเดียว 15 ตอนแล้วเหรอเนี่ย ไวแท้น้อ

กอดรวบทั้งสองหนุ่มนะจ๊ะ ^_______^

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 16

พักดื่มกาแฟช่วงบ่าย เฟื่องพ่นควันบุหรี่ช้าๆ หันไปมองเพื่อนที่จิบกาแฟร้อนอยู่ข้างๆ "มึงเลิกบุหรี่แล้วหรือ เห็นไม่ดูดมาหลายวันแล้ว"
"หือ" ศรัยเหมือนเพิ่งรู้ตัว หัวเราะหึหึ "กูลืมน่ะ"
"หมดแล้วลืมซื้อหรือไง" เฟื่องถามพอศรัยพยักหน้า ก็พูดต่อ "ดี คิดว่าเลิกเพราะน้องไม่ชอบ"
"เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้หรอก"
"ดี" เฟื่องพูดสั้นๆ  อัดควันบุหรี่เข้าปอด "วันนี้ตุ้มแมร่งมาช้าเลยทำให้เงียบผิดปกติ หรือเพราะวันนี้มึงคิดเยอะเลยเงียบผิดปกติ"
ศรัยวางแก้วกาแฟไว้ข้างตัว "ผงเข้าตากูน่ะ"
เฟื่องยักไหล่ "มันก็อย่างนั้นแหละ เรื่องคนอื่นจัดการได้หายห่วง พอเรื่องตัวเองกลับไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี"
"น้อง....กลัวกูมาก แล้วเขาก็พยายามฝืนตัวเอง พยายามเอาชนะความกลัว แต่พอไปต่อไม่ไหว เขาก็กลับยิ่งหนักกว่าเดิม"
"แต่มึงก็ยังไปส่งเขาทุกเช้า"
"ก็ส่งขึ้นรถพี่ชายเขาที่หน้าคอนโดฯ น่ะแหละ พี่ชายเขาไม่ยอมให้กูเข้าใกล้น้องเขาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น"
"วันไหน"
"อาทิตย์ก่อน"
สรุปคือศรัยต้องทบทวนเรื่องให้เฟื่องฟังอีกครั้ง และพอจะเดาได้ว่า เขียน ทอ กับวาดคงคุยกันแล้ว และเขียนก็เลือกที่จะย้ำเตือนเรื่องกรอบกติกาที่คุยกันไว้ก่อนหน้านี้

"ใจกูไม่ได้เชื่อที่เขียนพูดสักเท่าไหร่ว่าวาดกลัวความรัก เพราะเวลาที่อยู่ด้วยกัน ไปกินข้าว ไปดูหนัง หรือตอนที่จูบกันก่อนหน้านั้นเขาก็ไม่เคยแสดงออกว่ากลัว ตอนมาที่นี่ทุกคนก็เห็นว่าเขาไม่ได้กลัวกูเลยสักนิด”
เฟื่องหันไปมองบรรดาลูกน้องของศรัยที่พากันพยักหน้ายืนยัน แถมยังช่วยบอกด้วยว่า วาดนั่งอ่านหนังสือไปเงียบๆ พอถึงเวลาจะไปเรียนก็บอก
“เพราะอย่างนั้น กูถึงสงสัยว่า ทำไมคืนนั้นเขาถึงมีอาการแบบนั้นได้...."  หนุ่มรูปหล่อตัวโตพูดไปพลางเคาะนิ้วที่ขมับไปพลางแล้วยกมือ "กูว่ากูรู้แล้ว"

...มากกว่าการเรียกชื่อเก๋เวลาที่ใช้กำลังกับเขา มันต้องมีอะไรที่มากกว่านี้ แต่เพราะวาดไม่ค่อยพูด กับคำพูดติดปากว่า ไม่ ทำให้พี่มองข้ามอะไรไปหลายอย่าง...

เฟื่องยักคิ้วยักไหล่สูบบุหรี่หมดมวนก็ลุกขึ้น
"มึงน่ะรู้มาตั้งนานแล้ว ก็แค่ยอมรับมัน" 
ศรัยดึงมือให้เฟื่องนั่งลงก่อน "ขอกูเตรียมแผนสองก่อน มึงอย่าเพิ่งไปไหน"
"มึงก็คิดไปสิ เกี่ยวอะไรกับกู กูไม่ใช่ไอ้ตุ้มนะ มึงคิดแล้วมันจัดการน่ะ กูน่ะพวกคิดเองทำเอง อธิบายเป็นคำพูดไม่เป็น"
"มีอะไร กูได้ยินชื่อกูแว่วๆ" ตุ้มส่งเสียงร่าเริงมาแต่ไกล
"งานอาทิตย์นี้"
"ที่อิมแพ็ค อย่างไร" ตุ้มวางแฟ้มงานแล้วหันไปชงกาแฟ
"กูต้องไปดูช่างทำงานวันพุธ เขาเปิดงานวันพฤหัสฯ มึงไปวันไหน"
"วันพุธบ่ายๆ เพราะกูต้องไปกับลูกค้า"
"มึงจะไปดูนิทรรศการมั้ย"
"ไปดูทำไม กูมีหน้าที่ดูลูกค้า"
"วาดจะไปมั้ยวะ" ศรัยถามเพื่อน
ตุ้มหันมามองหน้าเฟื่องที่หัวเราะหึหึ
"ไอ้นี่เพี้ยน มันเป็นแฟนวาด หรือกูเป็นแฟนวาดวะเนี่ย"
"งั้นมึงโทรหาให้กูหน่อยสิ"
"ทำไม เกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่าทะเลาะกัน" ตุ้มชี้หน้าเพื่อนรูปหล่อ
"เปล่า" ศรัยบอก
แต่เฟื่องชิงบอกก่อน "มันทำน้องร้องไห้ พี่ชายเขาเลยเพิ่มกฎเหล็ก ไอ้นี่ก็เลยไม่กล้าโทร"
ตุ้มไม่เข้าใจ "แล้วเกี่ยวอะไรกับโทรหาน้องไม่ได้ มึงยังไปส่งเขาอยู่ทุกเช้าไม่ใช่หรือไง" เพื่อนตัวเล็กทำหรี่ตามอง "มึงจะให้กูทำอะไรบอกกูมาตรงๆ เลย"
"ก็แค่ยิงปืนนัดเดียวได้นก 2 ตัว ให้มึงโทรหาน้องว่าจะไปดูนิทรรศการหรือเปล่า ไม่ว่าจะไปหรือไม่ไป น้องต้องบอกเขียนอยู่แล้ว" ศรัยมองหน้าเพื่อนที่ก้มลงจิบกาแฟซ่อนพิรุธ "เรื่องกูกับน้อง มีแค่หาโอกาสคุยกันมากขึ้น แต่ตอนนี้ยากเพราะเขียนแมร่งคุมตลอด คุยโทรศัพท์ ก็ไม่เห็นหน้า ไม่เห็นสายตา กูไม่อยากคิดเอาเองว่าเขาไม่เป็นไร"
"แค่โทรศัพท์ กูโทรตอนนี้ก็ได้"
"เฮ้ย เดี๋ยว ยังมีเรื่องมึงด้วย ไอ้หนุ่มห้องตรงข้ามปชานี่ยังไงวะ"
"เรื่องสมัยเด็กๆ น่ะ"
"เด็กแล้วทำไมมึงต้องชิ่งเขียน หรือมึงยังอะไรกับมันอยู่" ศรัยถาม
"สัดเหรอ จะเหลืออะไร ผ่านไปเป็นสิบปี กูแค่อาย"
"อาย" คราวนี้เป็นเฟื่องที่ทำเสียงแปลกๆ จนตุ้มหันมาสะบัดหลังมือใส่ "รออยู่เลยนะมึงน่ะ"
"ก็มันเป็นคำที่เหนือความคาดหมาย" เฟื่องลูบรอยหลังมือตุ้มที่ต้นแขน
"กูอายเป็น แต่ตอนนั้นกูไม่รู้จักคำว่าอาย กูตามกรี๊ดเขาไปทุกที่ เสนอหน้าไปถึงหน้าบ้าน มีรูปอยู่ในกระเป๋า เขียนจดหมายรัก ให้ดอกไม้วาเลนไทน์ ประกาศกับทุกคนว่าคนนี้กูจอง หลังจากนั้นก็กรี๊ดหนุ่มคนนั้นคนโน้นไปเรื่อย"
"เดี๋ยวๆ ตอนตามกรี๊ดคนห้องตรงข้ามพี่ปชาน่ะ อายุเท่าไหร่นะ 15 หรือยัง" เฟื่องถาม
"ยัง" ตุ้มบอกเสียงอ่อยๆ "กูบอกมึงแล้วว่า วันนั้นกูแรงแต่วันนี้กูอาย"
“ตกลงมึงอายพวกกู อายคนห้องตรงข้าม หรืออายเขียน” เฟื่องแกล้งถามย้ำ
“สัดเหอะ จะถามอะไรกันนักกันหนา พวกมึงหนากว่ากูไม่รู้กี่เท่ากูจะอายพวกมึงทำไม กูอายคน..โน้นต่างหาก”
คำว่าคนโน้น ที่หมายถึงคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องนี้เรียกเสียงหัวเราะลั่นห้อง
ศรัยกระแอม ตั้งสติช่วยเพื่อน "แต่มันก็นานแล้ว แล้วตอนนั้นมึงยังเด็ก"
"ก็เออ กูก็บอกกับตัวเองว่ากูเด็ก แต่พอมาเห็นหน้าเขาโผล่ออกมาจากห้องตรงข้ามพี่ปชา กูก็แทบไม่กล้ามองหน้าเขียนแล้ว ถ้าเขารู้ว่ากูแรดขนาดไหน ขณะที่เขาโคตรจะระวังตัว ทั้งตัวเขา น้องเขาถ้าไม่มาเจอมึงซะก่อน” หนุ่มตัวเล็กส่งสายตาจิกเพื่อนรูปหล่อ แล้วก็ก้มลงมองกาแฟในแก้วเหมือนเดิม “เรา...ต่างกันจนกูยิ่งแน่ใจ ว่าเราคงไปไม่รอด"
"มึงกลัวอะไร" ศรัยถาม ตุ้มก็บอกทันที
"ไม่ได้กลัว มันคนละเรื่องกัน"
ศรัยหันไปพยักหน้ากับเฟื่อง "มึงเข้าใจมันมั้ย”
เฟื่องแกล้งรับมุกด้วยการส่ายหน้า “วันนี้เพื่อนตุ้มมาแปลกตั้งแต่ยอมรับว่าอายแล้ว”
“สัดๆๆๆ แต่ละตัว พวกมึงเตี๊ยมกันมาต้อนกูใช่มั้ยเนี่ย” ตุ้มชี้นิ้วกราด แล้วมาหยุดที่ศรัย “มึงเปรียบเทียบกูกับวาดไม่ได้หรอก วาดเป็นเด็กดีอยู่ในกรอบ  กูมันคนนอกกรอบ ทำทุกอย่างที่รู้ว่าจะได้รางวัลเป็นสีหน้ากับแววตาเอือมระอา แล้วกูก็โต้กลับไปด้วย ดอนต์~~แคร์~~" ตุ้มทำแบมือ ตีสีหน้าไม่สนใจ
"ตอนนี้เลยเข้าหน้าเขาไม่ติด" เฟื่องสรุปให้เพื่อนอีกที ตุ้มถึงกับเถียงไม่ออกแล้วพยักหน้า
"เออ ตามนั้นแหละ"
"แล้วเสาร์อาทิตย์ใครจะไปแยกเขียนออกจากวาดให้กูล่ะ"
"ช่วงนี้ตามใจพี่ชายเขาไปก่อนไม่ดีกว่าหรือไง แล้วพอปิดเทอมค่อยชวนไปเที่ยวทะเลสิ มึงนัดกันไว้ว่าเสร็จงานนี้จะไปกินเหล้ากันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ก็ยกแก๊งไปตั้งแต่ค่ำศุกร์ กลับอาทิตย์เที่ยงตามสูตร" เฟื่องพูดเรื่อยๆ
"พูดได้นะมึงน่ะ พี่เขาหวงขนาดนั้น เจอแค่ตอนเช้ากูยังไม่ได้พูดสักคำ ได้แต่ส่งนมให้"
"ห๊ะ ส่งนม!!!"
ทั้งเฟื่องและตุ้มร้องพร้อมกัน ขณะที่บรรดาลูกน้องของศรัยที่นั่งฟังมาตั้งนานยังหันมามองยิ้มๆ
เฟื่องทำท่าแคะหู "ใหม่สิ ตกลงวาดเรียนอยู่อนุบาล 3 หรือ ปี 3"
"ปี 3” ศรัยตอบลากเสียง “อนุบาล 3 ก็คุกแถมนรกสิมึง แต่มีอยู่ครั้งที่กูได้ยินว่าเขากินแต่นมรสนี้ กูก็แค่อยากให้เขารู้ว่ากูจำเขาได้ ไม่ใช่อุบัติเหตุ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ใช่ใครก็ได้ ก็เลยให้เขาทุกเช้า"
"แต่ที่จริงมันเป็นความบังเอิญนะ" เฟื่องบอกนิ่งๆ ศรัยหันมาทำหน้านิ่งล้อเลียน
"สัดเฟื่อง หันมาเล่นกูซะได้"
ตุ้มพลิกข้อมือดูนาฬิกาแล้วโบกมือบอกทุกคน "หมดเวลาพักแล้ว รีบไปทำงาน เรื่องวาดกูจัดให้ แต่ไม่รับรองว่าจะได้อย่างที่มึงอยากได้หรือเปล่า"
"ตุ้ม มึงลำบากใจหรือเปล่า"
"ลำบากใจสิ" ตุ้มตอบตรงๆ "กูไปที่นั่นเพื่อให้มึงเลิกสติแตกกลับมาทำงานได้ มึงกลับมาทำงานได้แล้ว ความสัมพันธ์ก็ราบรื่นดี แล้ว..." ตุ้มกัดปากก่อนที่จะพูดว่า ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องไปเร่งรัด เพราะวาดก็แสดงออกว่ามีใจให้ ศรัยไม่ได้มีภารกิจจะต้องรีบไปเกณฑ์ทหารสักหน่อย
แต่พอหันไปเห็นสายตาของศรัย ไปจนถึงเฟื่องและบรรดาลูกน้องของศรัย ตุ้มก็กลับยักไหล่
"กูถนัดงานยาก งานนี้ง่ายแค่พลิกฝ่ามือ"

แล้วศรัยได้คุยกับวาดในวันที่ต้องไปเตรียมงานนิทรรศการจริงๆ
ท่ามกลางคนงานและอุปกรณ์มากมายจะใช้ในการจัดฉาก ศรัยเพียงแค่ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษา แล้วก็ช่วยคนงานยกของมาวางไว้ตามจุดที่จะต้องใช้งาน
งานในส่วนนี้ถือว่าพ้นจากหน้าที่ของศรัยไปแล้ว แต่มันเป็นภาระผูกพันของงานที่ต้องมาดูให้เรียบร้อย
เกือบเที่ยงศรัยก็เดินออกมาที่ด้านนอก รถเก๋งเล็กๆ คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดหนุ่มคนที่ก้าวลงจากรถรีบวิ่งมาหา
คำแรกที่ศรัยนึกออกก็คือ เพื่อนตุ้มทำได้!!
“ผมให้เกียรติมาส่ง” วาดรีบบอก แดดยามเที่ยงทำให้ผิวขาวใสกลายเป็นสีชมพูได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“พี่กำลังจะออกไปกินข้าวพอดี ไปด้วยกันมั้ย”
“ฮะ” วาดรับคำทันทีแล้วหันไปมองรอบตัว
“มองหาใคร”
“ก็คนอื่นๆ ละฮะ”
“ตุ้มมาพร้อมกับลูกค้าตอนบ่ายๆ น่ะ ให้จัดของเสร็จสักครึ่งหนึ่งก่อนแล้วค่อยมาชมผลงาน” ศรัยบอกขณะที่เดินนำไปที่รถ แต่วาดยังหันกลับไปมองด้านหลัง
“พี่ๆ คนอื่น ลูกน้องของพี่น่ะฮะ เขาทำงานอยู่ข้างในหรือเปล่า”
“มีอยู่ข้างใน 2 คน แต่มันบอกว่าเดี๋ยวรอกินข้าวกล่องกับช่างก็ได้”
...อันที่จริงทุกคนในงานนี้มันก็ช่างทั้งนั้นแหละ
“อ้าว งั้นถ้าผมไม่มาพี่จะกินข้าวกล่องหรือเปล่า” วาดดึงเสื้อพี่ไว้ให้หยุดเดิน
“กิน”
“ผมกินข้าวกล่องก็ได้”
“ไม่ได้ เพราะว่าพอพี่กินข้าวเสร็จก็จะเข้าบริษัท”
วาดทำหน้ายุ่ง “’งั้นไปก็ได้”
พอเข้ามาในรถ ศรัยหันมาแตะแก้ม “อยากกินอะไร” แก้มสีเรื่อตอนนี้ไม่ได้เกิดจากไอแดด
“กินข้าว”
“ครับ”
ออกจากเมืองทอง ศรัยขับรถเรื่อยมาถึงบองมาร์เช่ ชักไม่แน่ใจว่าหิวกว่าเดิมหรือเพราะอารมณ์ดี อาหารถึงได้เรียงเต็มโต๊ะ จนวาดยังขำ
“พี่กินเยอะอย่างนี้ทุกวันเลยหรือเปล่าฮะ ต่อไปถ้าพี่มาบ้าน ผมจะได้บอกพี่ทอว่าต้องหุงข้าว เตรียมกับข้าวเพิ่มอีก 2 เท่า”
ศรัยพลอยยิ้มตาม “ไม่หรอก เห็นว่าน่ากิน”
คุยกันไปเรื่อยจนอิ่ม ก็เดินดูของ “บ่ายมีเรียนหรือเปล่า พี่กลับไปส่ง”
“ไม่มีแล้วฮะ ส่งงานแล้ว”
“แล้วทำไมถึงได้ให้เกียรติมาส่งที่งาน มาไม่ถูกหรือ”
วาดหัวเราะเขินๆ ขณะที่ศรัยอารมณ์ดีกว่าเดิม
เดินดูของหน้าร้านต่ออีกนิด ดวงตากลมช้อนขึ้นมองพี่
“พี่ตุ้มบอกว่า ผมทำให้พี่ไม่สบายใจ” วาดบอกแล้วดึงชายเสื้อพี่ “ไปคุยในรถระหว่างกลับดีกว่าฮะ”
“พี่จะกลับไปออฟฟิศ แวะส่งวาดที่คอนโดฯ ก่อนดีมั้ย”
วาดขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้า “ไป....ทำงานพี่ได้มั้ยฮะ เจ้านายพี่จะว่ามั้ย แล้ว...ผมกลับเองก็ได้”
เมื่อกลับเข้ามาในรถอีกครั้ง ศรัยเอื้อมไปจับมือขาวซีดมาจับไว้
“พี่ไม่ได้ไม่สบายใจเพราะวาด พี่แค่คิดหาทางทำให้วาดมีความสุข”
“ผมมีความสุขดี พี่เครียดเพราะเรื่องที่ผมกลัวพี่ตอนนั้นไม่ใช่หรือฮะ”
ศรัยทุบที่หน้าผาก วาดหันมาดึงข้อมือไว้
“พี่ตุ้มไม่ได้บอกผมหรอก แต่เดาได้ เพราะว่าวันถัดมาพี่เขียนกับพี่ทอก็คุยกัน พี่ทอน่ะอยากให้ผมไปหาหมอ แต่พี่เขียนบอกว่าไม่จำเป็น มันเป็นความผิดของเขาเอง แล้วพอพี่ตุ้มโทรมาหา ผมก็คิดว่าพี่ก็คิดเหมือนพี่เขียนใช่มั้ยฮะ”
“ก็....คงอย่างนั้น”
“ผมก็คิดว่าจะโทรหาพี่เรื่องนี้ แต่พี่...ไม่โทรมา...ผมก็คิดว่าพี่คงไปแล้ว แต่ตอนเช้าพี่ก็กลับมาใหม่ ผมก็เออทำไมผมงี่เง่าอย่างนี้นะ ทำให้ทุกคนดูกระอักกระอ่วนไปหมดเลย”
“วาด มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“แต่ผมเป็นอย่างนี้ ผมไม่มั่นใจ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง” วาดใช้หลังมือปาดน้ำตา
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ไว้เป็นหน้าที่พี่เอง”
“พี่จะพาผมไปหาหมอหรือเปล่า”
“ไม่ แต่อยากพาไปเที่ยว”
วาดทวนคำของศรัยแบบไม่ค่อยเข้าใจ “ไปเที่ยว ไปต่างจังหวัดน่ะหรือฮะ พี่เขียนไม่ยอมหรอก”
“ถ้าชวนวาดคนเดียว เขียนคงไม่ยอม แต่ถ้าชวนไปหมดทุกคนน่าจะยอม”
“พี่...ทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรือฮะ”
ศรัยถึงกับหลุดขำพรืด “อันที่จริง พี่ไม่ค่อยได้เคารพกฎกติกา หรือคำสั่งใครหรอก มีก็แต่เรื่องของวาดคนเดียวนี่แหละที่พี่ยอมทำตามคำสั่งของเขียนอย่างเคร่งครัด เพราะอยากให้เขียนวางใจว่าพี่จะไม่ทำให้น้องชายของเขาต้องร้องไห้....แต่พี่ก็กลับทำให้วาดร้องไห้”
“มันเป็นน้ำตาน่ารำคาญ ช่างมันเถอะ”
“ช่างมันได้ยังไง นี่คือเป้าหมายสำคัญของพี่เลยนะ”
...รวมถึงการที่จะไม่มองข้ามคำว่าไม่มีอะไรของวาดไปอีก เพราะผลที่ออกมาในภายหลังมันกลายเป็นผลเสียต่อตัวของวาดเอง...
วาดหันไปมองด้านนอกรถ    แล้วหันมาถาม “พี่อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง”
“ดีมาก”
“งั้นผมลงที่ป้ายรถเมล์ ต่อรถตู้กลับคอนโดฯ เองได้ พี่ไปทำงานเถอะฮะ”
แต่ศรัยกลับขับรถผ่านป้ายรถเมล์ไปป้ายแล้วป้ายเล่าจนกระทั่งถึงหน้าคอนโดฯ
“เดี๋ยวไปทำงานสาย”
วาดบ่นอย่างเกรงใจ แต่พอศรัยยักคิ้วเป็นคำตอบ หนุ่มตัวเล็กก็บ่นต่อ “จะอวดว่าเกเรเป็นล่ะสิ”
“อะ แน่นอน มันก็ต้องมีการยืนยันกันสักเล็กน้อย....ว่าพี่ก็ออกนอกทางเป็น ระวังตัวไว้ให้ดีแล้วกัน รักวาดนะครับ”
แก้มใสแดงเรื่อ พยักหน้าเขินๆ
.....ได้ยินเมื่อไหร่ก็เขินได้ทุกครั้ง....
“แล้วพี่ถึงที่ทำงานจะโทรหานะครับ”
วาดยิ้มกว้างแล้วก้าวลงจากรถ
ไม่อยากเชื่อว่า แค่รอยยิ้มของน้องก็ทำให้ความอัดอัดคับข้องใจที่มันทับถมอยู่ในใจมันจะลดน้ำหนักลงไปได้ ถึงจะไม่ถึงกับเบาโหวงไร้น้ำหนัก แต่มันก็ยังอยู่ในระดับที่บอกกับตัวเองได้ว่า สบายมาก!!

===========จบตอนที่ 16=========

ตอนวางพล็อตเรื่องนี้มี 23 ตอนจบ แต่พอเขียนเสร็จ พบว่ามีบางซีนหายไป ก็เลยขยายออกมาอีกตอน ขอบคุณหากคุณยังคงติดตามเรื่องที่เราเขียนต่อไปจนถึงตอนสุดท้าย
พบกันวันจันทร์ครับ
ไจฟ์กับที

[jeeu]

^
^
^
จิ้มค่าาา~~
เข้าใจพี่ศรัยค่ะ พยายามอีกนิดนึง
น้องก็ไม่ใช่กลัวอะไรมากมาย เนอะ
เข้าข้างพี่ศรัยเห็นๆ 555555+
เรื่องพี่เขียนให้พี่ตุ้มจัดการให้
พี่ตุ้มอาย น่ารักเนอะ ^^
+1+น้องเป็ดด้วยนะคะ

[kiyomaro]

 ::เขิลตอนท้าย

[Wordslinger]

วุ้ย ยิ่งอ่านยิ่งสนุก มันลุ้นตรงที่ "ปัญหา" ที่เกิดขึ้นเพราะความเมาของศรัยจะถูกแก้ไขอย่างไร หวังว่าการไปเที่ยวครั้งนี้จะช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้นบ้างนะคะ ทั้งของคู่ศรัย และเขียนกับตุ้มด้วย

ขอบคุณไจฟ์ทีค่ะ 

[BeeRY]

กำลังสนุกมากกกก 23 ตอนมันจะไม่น้อยไปเหรอคะ
สู้ๆนะพี่ศรัย น้องเองก็พยายามอยู่เหมือนกัน

[rinia]

 

[donutnoi]

อ่านตอนนี้แล้วยิ้มเลย น้องวาดน่ารัก