หัวข้อ: "Shining"

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบ พูดได้คำเดียวว่าชอบ เหมือนมีปมตลอดเวลา

ถึงมันจะเหมือนข้ามๆวันไปบ้าง หรือข้ามเปงอาทิตย์แต่เรื่องราวก้อสืบต่อกานไปเรื่อยๆ

อ่านแล้วแต่ละคนแต่ละคู่ก้อมีปมในใจกานทุกคน ทำให้แสดงตัวตนได้ไม่มากพอ

แถมยังมีแรงยุยงส่งเสริมกานมากมาย ทั้งดีแระก้อไม่ดี

แต่ที่รู้ตอนนี้คือ"สงสารชะนีน้อยหอยสังข์ จะมีคู่มั้ยน้อ เป็นแม่สื่อน่าจะมีรางวัลให้นะ ไม่ถือถ้าฟิกเกย์จะมีความรักของหวานผู้เปงแม่สื่อคนนี้อยู๋ อิอิ><"

ยังไงก้อขอตามอ่านด้วยคนนะค๊าฟ ชอบๆ รอน้อ

[railay]

 

[Wordslinger]

วุ้ย ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหมือนเรื่องรักเคล้าสืบสวนสอบสวน

ตกลงว่าคนที่ตกตึก...ไม่ว่าจะเป็นแหม่มหรือหมูหรือใครก็ตาม...น่าจะเป็นตัวแปรให้เรื่องราวแนวลึกลับกลับกลายเป็นรักหวาน ไจฟ์ทีคะ อยากอ่านตอนต่อมากๆ เลยค่ะ อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เรื่องที่ไม่เน้นเรื่องราวรักใคร่อย่างนี้ชอบนักหนา ไม่เลี่ยนและสนุก มีให้ลุ้นได้ตลอด

ขอบคุณค่ะ

ปล. จุ๊บๆ แก้มน้องที 

[puppyluv]

โอ้ววววว~~~ตัวหนังสือสีฟ้าที่น่ารัก มว๊ากกกกกก !!!
ปชาเราจะรอดแล่ว
อ่านตอนนี้ซึ้งจัดกับ...ยามศึกเราร่วมรบ ยามสงบ รึไม่สงบเราก็ชอบเพื่อนตุ้มอย่างที่สุด
         เป็นเช้าที่กำลังมึนๆ ดวลซุปไก่สกัดแก้อาคารค้างยังไม่กระเตื้อง
เจอ...เช้านี้กูเป็นส่วนเกิน ของเขียนเข้าไป
หายมึนเป็นปลิดทิ้ง 555
ขอบคุณทีน้อยน่ารัก~~~

[t2007]

ใครคือฆาตรกร

[Gohan]

พระเจ้าช่วยกล้วยทอด..ตกตึกอีกคนแล้ว!!!
เหอ เหอ เหอ...เรื่องเงินมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
แบบนี้วิญญาณลอยล่องแน่ เรียกพี่บาลีมาจัดการด่วน

เพื่อนตุ้ม~~ เจ๋งอะ 555 ทำให้เขียนรู้สึกเป็นส่วนเกินได้
ก็นะ เขาเป็นพี่สาวน้องสาวกัน
นี่ถ้าถึงเวลาต้องมาอยู่บ้านเดียวกัน คงจะสนุกไม่หยอก
จินตนาการสถานีปลายทางของพี่เขียนออกเลย
์Next Station มุมมืดของห้อง 

ขอบคุณสองหนุ่ม กับสปอยล์เล็กๆ 555
ปล. คุณครูขอโทษนะครับ

[@PurPle SuN@]

ข้อ1 เด็กชายน้ำชาน่ารักที่สุด

ข้อ2 ตื่นเต้น นายรักอ่านจะมา

ข้อ3 ใคร คนไหนกันแน่ที่ตกลงมา

สุดท้าย รู้แล้วไม่บอกใครแน่นอน (แต่เค้าคงรู้กันหมดแล้วเหอะ)

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 18

หญิงสาวคนที่นั่งอยู่ในห้องสอบสวนไว้ผมสั้นระคอและกำลังตั้งครรภ์ หน้าท้องที่ขยายใหญ่บอกว่าอายุครรภ์มากกว่า 7 เดือน นอกจากร้อยเวรเจ้าของคดี ยังมีพนักงานสอบสวนหญิง นักสังคมสงเคราะห์ นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ เมื่อชายหนุ่มท่าทางซื่อๆ เดินเข้าไปในห้องเธอหันมายิ้มอ่อนๆ ให้
“คุณตำรวจบอกว่า พี่ขอให้ผมมาฟังด้วย”
หญิงสาวพยักหน้า ชายหนุ่มคนนั้นเดินไปเลื่อนเก้าอี้มาใกล้ๆ
“ครับพี่”
“เด็กในท้องพี่ไม่ใช่ลูกของปชา”
ทั้งที่เป็นเรื่องที่ศรัยบอกไว้ก่อน ทั้งที่มีหลายประโยคได้ยินกับหูตัวเอง สิ่งที่พี่แหม่มบอกไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมาย แต่ปชาก็ยังอึ้ง ขณะที่หญิงสาวยิ้มเหนื่อยๆ “ปชารู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ”
“ครับ แต่ก็มีหลายๆ ครั้งที่ผมอยากให้เขาเป็นลูกของผมจริงๆ” ปชายอมรับอย่างตรงไปตรงมา
หญิงสาวคนที่มักจะด่าสามีอยู่ทุกวันเช้าเย็น กับเรื่องเล่าที่เหมือนเธอเป็นคนอารมณ์ร้าย ตอนนี้กลับดูเศร้าหมอง ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแห้ง
“ไม่ใช่หรอก ก็อย่างที่รู้ว่าพี่มีนเป็นหมัน พี่มีอะไรกับพี่หมูมานานหลายเดือน จนพี่ท้องตอนแรกพี่มีนก็พยายามจะถามว่าพี่ท้องกับใคร แต่พี่ไม่ยอมบอก ก็ทะเลาะกัน แต่วันหนึ่งเขากลับมาที่ห้องแล้วบอกว่า ช่างเถอะจะท้องกับใครแต่อย่าไปยุ่งกับคนนั้นอีก แต่เขาก็ยังพยายามหาว่าคนๆ นั้นเป็นใคร”
“ผมได้ยิน ตอนที่พี่มีนตะโกนว่า ในท้องพี่เป็นลูกใครก็ช่าง แต่อย่าให้เขารู้”
หญิงสาวก้มมองมือตัวเอง “บางคืนที่เขาเมากลับมา เขาก็พูดอย่างนั้น ลูกใครก็ช่างอยู่ในท้องเมียเขาก็คือลูกเขา แต่มันเหมือนก้างปลาชิ้นใหญ่ที่ตำคอเขาอยู่น่ะ ปากบอกไม่สน แต่ใจทั้งเจ็บทั้งแค้น ดื่มหนักขึ้น ทำงานหนักขึ้น พี่ก็กลับย้อนเขาว่า ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเขามัวแต่ทำงาน ทิ้งพี่ไว้ตามลำพัง”
ปชานึกถึงพี่มีนคนทำงานหนัก เคร่งเครียด และทะเลาะกับเมียทุกวัน
คงเพราะไม่เพียงข้อกล่าวหาทั้งหมดที่พี่แหม่มบอกมา พี่มีนเองก็คงเครียดกับการที่ตัวเองเป็นหมันอยู่เดิม
ถึงจะมีลูก แต่ยังไงนั่นก็ไม่ใช่ลูกของตัวเอง

หญิงสาวยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วเริ่มเล่าเรื่อง “พี่มีนทำงานหนัก ส่วนพี่เข้างานเช้าเลิกบ่าย กลับห้องก็คุยกับพี่หมู พี่ก็คิดว่าไม่มีอะไร จนกระทั่งรอบเดือนพี่ไม่มา พี่ก็บอกกับพี่หมู แต่เขาก็กลับบอกว่า เขาเลี้ยงดูพวกเราไม่ไหว ลำพังเขาตัวคนเดียวก็แย่แล้ว”
น้ำเสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยความขมขื่น “พี่ก็ประชดว่างั้นจะให้ไปเอาคนข้างห้องมาเป็นผัวอีกคนมั้ย ต้องบอกว่า มันเริ่มจากการพูดประชดที่พี่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง เพราะแต่ละคนที่อยู่รอบตัวก็ล้วนแต่เป็นคนที่ทำงานกลับห้องทีหลังพี่มีนทั้งนั้น จนกระทั่งวันนั้นที่พี่ทะเลาะกับพี่มีน เรื่องอะไรสักอย่างที่มันไม่ได้มีสาระ แล้วเขาออกไปจากห้อง พี่เปิดประตูออกมาพบกับปชา”

แหม่มเล่ามาถึงตอนนี้ก็เงียบไป รอให้ปชาพูดหรือถาม แต่ปชาก็กลับได้แต่นั่งมอง

“พอปชาออกไปจากห้อง พี่ก็ยังคิดง่ายๆ ว่าถ้าต้องหย่าขาดกับพี่มีน แล้วพี่หมูเขาไม่ดูแล ก็จะขอเงินจากปชาสักก้อน แล้วกลับบ้านนอกเลี้ยงลูกเอง” แหม่มยิ้มเยาะตัวเอง “เป็นการคิดอะไรง่ายๆ อย่างไม่น่าเชื่อ แต่พี่หมูรู้ก่อนที่พี่จะได้ทำอะไร เขาอาจได้ยินเสียงประตู หรือเสียงที่เราคุยกันจากทางระเบียงเพราะเราอยู่ห้องติดกัน”
“พี่หมูรู้ว่าผมเข้าไปในห้องพี่” ปชาทวน
แหม่มพยักหน้า “เขาคงวางแผนเรื่องปชาตั้งแต่ตอนนั้น แต่ไม่รู้ว่าเรานอนด้วยกันแล้ว ส่วนพี่มีนก็ยังคงไม่รู้เรื่องอะไร วันถัดมาพี่กลับมาจากที่ทำงาน เขาก็บอกแผนการให้ฟังบอกให้พี่วางแผนจับปชา พี่ฟังแล้วมีแต่ได้กับได้ เพราะปชาดูซื่อ”
แต่ปชากลับรู้สึกเหมือนได้ยินคำว่าโง่
“พี่เปลี่ยนให้เรื่องนี้เป็นความผิดของพี่มีน ย้ำว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเขาไม่ดูแลพี่ แล้วเราก็ยังได้เงินจากปชาด้วย รอจนเดือนกว่าๆ พี่มาบอกปชา บอกตามตรงว่า ตอนที่เห็นปชาหน้าซีดทำอะไรไม่ถูก พี่สงสารคุณจริงๆ จากนั้นพี่ถึงสารภาพกับพี่มีน แต่ไม่บอกว่าพ่อของเด็กเป็นใคร ท้องพี่ก็โตขึ้นเรื่อยๆ พี่มีนก็ยิ่งเครียด ยิ่งสับสน จนกระทั่งพี่รู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน พี่หลอกเอาเงินจากปชาอยู่ทุกเดือน ถึงพี่มีนที่พี่โยนความผิดให้เขายังไง โกรธกันยังไงสุดท้ายเขาก็กลับมาห้อง ไม่ได้ทิ้งพี่ไปไหน ก็เลยบอกพี่หมูว่า พอเถอะพี่จะกลับบ้านนอกแล้ว แต่พี่หมูบอกว่า จะกลับไปทำไมอีกไม่นานเด็กก็ออกมาแล้ว ที่สำคัญเขาจะไม่ไปบ้านนอกกับพี่แน่ๆ ”
แหม่มเช็ดน้ำตาเงียบๆ “นั่นเป็นประโยคที่พี่คิดว่าต้องพอเสียที พี่มีนทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่ลูกเขา แต่เขาก็พยายามฝืนตัวเองทำเพื่อเรา ปชาเองก็พยายามดูแล คอยเตือนให้พี่ดูแลตัวเองให้ดี แต่พี่หมูกลับ.....วันนั้นพี่ก็เลยขอให้ปชาช่วยเดินผ่านมาแถวห้อง ตอนที่พี่มีนกลับมาแล้ว อย่างน้อยก็อยากให้ได้ยินเรื่องที่เราคุยกัน อยากให้รู้ความจริง ตอนที่พี่บอกเขาไปว่า ลูกในท้องเป็นลูกพี่หมู เขาก็นิ่งเงียบ แต่พี่กลับเหมือนขาดสติ พี่พูดไม่หยุด ด่าไม่หยุด ทั้งที่รู้ตัวว่าพี่เลวเอง ก็เลยหนีไประงับสติอารมณ์ในห้องน้ำ จนได้ยินเสียงตวาดในห้องพี่หมู พี่ถึงได้รีบออกมา แต่ที่เห็นก็คือพี่หมูสู้กับพี่มีนแล้วผลักพี่มีนตกระเบียงลงไป”
ปชาละสายตาจากแหม่ม เงยหน้ามองกระจกหน้าต่างสีเข้ม
“ตอนที่พี่ไปถึง เขายังทะเลาะกันอีกหรือเปล่า”
แหม่มเงยหน้าขึ้นมองปชาแล้วหันไปหาตำรวจ ส่ายหน้าเร็วๆ “ไม่นะ แต่มีเสียงชกน่ะ เสียงทึบๆ เสียงตวาดนี่เหมือนเป็นเสียงพี่มีน ได้ยินตอนที่พี่อยู่ในห้องน้ำแล้วก็เปิดประตูออกมา ประมาณว่า มึงเป็นชู้กับเมียกู แต่ไม่ได้ยินว่าพี่หมูตอบว่าอะไร คิดว่าเขาไม่ได้เถียงอะไรกัน เพราะพอได้ยินเสียงเขาประโยคแรกพี่ก็ออกมาแล้ว พี่หมูพอหันมาเห็นว่าพี่เห็นว่าเขาผลักพี่มีน เขาก็สั่งให้พี่กลับไปอยู่ในห้อง สั่งให้บอกว่าไม่รู้ไม่เห็นเรื่องอะไรทั้งนั้น”
ปชาพยักหน้า เหลือบตามองกระจกหน้าต่างสีทึบอีกครั้ง
“แล้ว ครั้งนี้ทะเลาะกันเรื่องอะไร”
“พี่อยากกลับบ้าน อยากหยุด การที่อยู่ในห้องนั้นมันเตือนพี่เรื่องพี่มีนตลอดเวลา แล้วปชาก็คอยดูแลทั้งที่คุณรู้แล้วว่าเด็กในท้องพี่ไม่ใช่ลูก”
ปชาอึ้งๆ ทำให้แหม่มย้ำ “พี่รู้ว่าปชารู้แล้ว คิดว่าน้องชายคุณอาจจับพิรุธได้แล้วบอกปชา เพราะปชาเปลี่ยนไปตั้งแต่พี่มีนตาย แล้วเขาก็มาอยู่กับคุณอยู่พักหนึ่ง ปัญหาก็คือตั้งแต่พี่หมูเห็นว่าคุณให้เงินพี่เยอะตอนงานศพเขาก็มาเอาไป หลังจากนั้นก็จะมาเอาอีก แต่พี่บอกว่า คุณไปจ่ายค่ายา ค่าหมอที่หน้าเค้าเตอร์ ไปซื้อนมซื้อของให้ ไม่ได้ให้เงินสดแล้ว เขาก็เริ่มโมโห หาว่าพี่ซ่อนเงิน จนเมื่อวันก่อนที่เขาเดินมาทวงเงินตั้งแต่เช้า พี่รู้ว่าคุณยังไม่ไปทำงาน คุณต้องได้ยินแน่ๆ พี่กลัว พี่ไม่มีพี่มีนแล้ว พี่เหลือคุณเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียวยังไงก็อยากบอกกับคุณให้เข้าใจ ก็ให้ไปเท่าที่มีอยู่ แล้วก็รอที่จะพูดกับคุณเย็นนี้ คอยฟังเสียงประตูห้องอยู่จนเย็น”
แหม่มหันไปมองตำรวจแล้วก้มลงมองมือตัวเองอีกครั้ง “แต่วันนี้จนค่ำคุณยังไม่กลับมา เมื่อเย็นเขาก็มาอีก พูดเสียงดังแล้วก็เดินไล่พี่ไปจนติดระเบียง มันเหมือนเมื่อวันที่เขาผลักพี่มีนไม่มีผิด รู้สึกตัวอีกที ก็เห็นว่าเขาร่วงลงมาแล้ว พี่เลยลงมารอตำรวจ....”

เมื่อออกมาจากห้องสอบสวน ปชาหันมาหาศรัย “กูคิดว่ากูโง่ที่สุดแล้วในเรื่องนี้ แต่ยังมีคนที่โง่กว่ากูอีก”

ปชานิ่งเงียบจนกระทั่งกลับมาถึงคอนโดฯ บริเวณที่พี่หมูตกมาตายมีเพียงดอกไม้ธูปเทียนวางอยู่ ล้อมรอบด้วยเก้าอี้พลาสติก กับเชือกฟางที่ขึงกั้นพื้นที่
ยามคนเดิม เดินมาบอก “ตำรวจให้ล้างเลือดได้พี่ แต่ที่ๆ เขาตกลงมามันใกล้กับศพก่อน ผมเลยกั้นไว้ รอเจ้าของคอนโดฯ เขานิมนต์พระมาพรุ่งนี้”
ศรัยพยักหน้า หันไปมองชายหนุ่ม 2 คนที่เดินเข้ามาหา
ขณะที่ศรัยมองทั้ง 2 คนแล้วพยักหน้าทักทาย แต่ปชากลับหยุดมองชายหนุ่มสีหน้าเรียบเฉย เหมือนถูกสะกดด้วยดวงตาสีเข้มที่มองมานิ่งๆ และเสียงต่ำๆ ที่ทำให้ทุกคนหันมามอง “นิมนต์พระมาทำบุญก็ดีแล้ว”
ประโยคที่กลายเป็นคำตัดสินว่า นี่คือสิ่งที่ควรทำที่สุด
“ควรนิมนต์ท่านขึ้นไปรดน้ำมนต์ทั้งตึกด้วยมั้ยครับ” ยามถามต่อ
“ถ้าทำแล้วสบายใจก็ทำ แต่ที่จริง ทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว คนหนึ่งเขาสบายใจเรื่องเมียเขาก็ไป คนหนึ่งก่อเวรกรรมไว้ ก็โดนดึงตัวไปตั้งแต่ตอนนั้น”
“แต่คนเขากลัวกัน” ยามบอก ใช้สายตาพยักเพยิดไปที่คนรอบข้างที่ขยับเข้ามาฟัง
“กลัวพวกเด็กแว้นไล่ตีคนเอาโทรศัพท์เครื่องเดียว หรือคนเมายาบ้าจับเด็กเป็นตัวประกันไม่ดีกว่าหรือไง”
คนตัวโตอีกคนที่สวมกางเกงสีกากีเงียบฟังมาตั้งนานบ่นเบาๆ “ห่าบาลี คนแถวนี้กลัวผี แทนที่จะสร้างความเชื่อมั่น มึงก็เสือกเพิ่มเรื่องโจร”
บาลีกระแทกเสียงในลำคอ หันไปมองปชา ดวงตาสีเข้มเหมือนมองทะลุไปถึงด้านหลัง
“เวลาที่เปิดประตูออกมาทำเรื่องเลวยังทำได้ แต่เวลาทำเรื่องดีกลับลังเล”
ปชากลืนก้อนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ
 ขณะที่ศรัยหันมาถาม “มึงจะทำอะไร” ศรัยหันไปถาม
ปชากลืนน้ำลายอีกครั้ง “เรื่องลูกในท้องพี่แหม่มน่ะ กูไม่รู้ว่าเขาจะติดคุกนานมั้ย คลอดลูกในคุกแล้วจะดูแลลูกยังไง ต้องส่งไปให้ใครเลี้ยง แล้ว....กูก็ผิดในเรื่องนี้ เพราะกูขี้ขลาด ถ้ากูเดินออกไปเคาะประตูบอกเขาตั้งแต่แรก เรื่องมันคงไม่มาถึงขั้นนี้ ถ้า...เขาคลอด กูขอรับเป็นลูก หรือดูแลให้จนกว่าพี่แหม่มจะออกมา จะทำได้มั้ย”
คนสวมเครื่องแบบครึ่งท่อนกอดอกหลวมๆ “ก็ตามที่บาลีบอกน่ะแหละ เขาอาจมีตายายที่บ้านนอกที่พร้อมจะดูแลเด็กให้ แต่เขาเป็นแม่ยังไงสิทธิ์ก็ยังอยู่ที่เขา”
 
ศรัยมองกลุ่มคนที่ขยับเข้ามาใกล้ พอจะรู้ว่าทั้งหมดต้องการคำยืนยันเรื่องผีก็เลยถามย้ำให้ “ตกลงไม่มีอะไรแน่นะ”
“ไม่มี” บาลีตอบเสียงหนักๆ ท่าทางไม่ค่อยพอใจที่ต้องตอบอีกครั้ง
มองไปรอบๆ เหมือนมีคนอยากถามอยากรู้อีก แต่ดูจากท่าทางของบาลีแล้วกลับไม่มีใครกล้าถาม
คนที่สวมเครื่องแบบครึ่งท่อนหัวเราะหึหึ “ศรัยไปแดกเหล้ากัน”
“ไว้ก่อนเถอะ กูต้องขึ้นไปดูคนที่ห้องอาจยังคอยอยู่” ศรัยชี้ขึ้นไปที่ด้านบน “ขอบใจมากบาลี หมอกที่มารอ”
“รู้ได้ไงว่ากูมารอ กูจะไปแดกเหล้ากันหรอก” หมอกโวยวาย
บาลีทำหน้าเหนื่อย “หลอกกูมารอมึงด้วย เพราะมันรู้ว่าถ้าบอกกูตามตรง กูไม่มาแน่ๆ”
“เฮ้ย.....กูเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์นะ จะมาหลอกใครอะไร ยังไง ไม่มี๊” หมอกทำเสียงสูงจนคนรอบด้านพากันยิ้ม
“เออ ขอบใจมาก ไปแดกเหล้ากันเถอะ” ศรัยบอก ทำท่าเหมือนจะดันหลังให้คนตัวใหญ่ 2 คนออกไปจากหน้าคอนโดฯ “รถมึงจอดที่ไหน”

แต่พอเข้าห้องของปชา เจ้าของห้องก็หันมาบอก “วันนี้กูหมดแรงว่ะ ไม่อยากแดกเหล้าแล้ว...ถ้ากูบอกว่าอยากอยู่คนเดียว แต่ไม่อยากให้มึงกลับบ้านมึงจะเข้าใจกูมั้ย”
“เออ เดี๋ยวกูนอนหน้าห้อง มึงเข้าไปอาบน้ำก่อนเถอะ”
ปชากลับหยุดยืนหันมาบอก “มึงไปหาน้องเลยก็ได้ เอาคีย์การ์ดไปด้วย มันเที่ยงคืนแล้ว อย่าให้เขารอนาน” คนรูปร่างล่ำสันพยักหน้าขรึมๆ “กูรู้ว่ามึงไม่โง่เหมือนกู แต่ยังไงก็ดูทิศทางให้ดี.....ห่าเอ้ย นี่กูเตือนอะไรน้องวะเนี่ย”
ศรัยผลักหน้าผากพี่ชายให้กลับเข้าไปข้างใน “เออน่า มึงไปนอนคิดว่าจะพูดยังไง ให้พี่แหม่มฝากลูกให้มึงเลี้ยงแล้วกัน”

ศรัยเคาะประตูห้องยังไม่ทันลดมือลง ประตูห้องก็เปิดออก คนที่ยืนรออยู่หน้าตาดูเป็นกังวล “เป็นไงมั่งฮะ”
ศรัยก้าวเข้ามาในห้อง เห็นเขียนยังนั่งอยู่ที่หน้าโซฟา แต่ไม่มีตุ้มกับทอ
เขียนเหมือนเดาความคิดได้ “ตุ้มกลับไปตั้งแต่ตอนนั้นบอกว่า วันนี้สายๆ จะมาใหม่ ส่วนทออยู่ในห้อง” พี่ชายคนโตเดินมาจับศีรษะน้องชายคนเล็กโยกเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนตัวเอง
“งอแงจนเขียนต้องอยู่เป็นเพื่อนหรือ”
“เปล่า” วาดตอบคำเดิมเดินนำเข้าไปในห้อง “พี่ยังไม่ได้บอกว่าเป็นไงมั่ง”
“พี่แหม่มทะเลาะกับพี่หมู แล้วพี่หมูตกลงไปน่ะ”
ท่าทางของวาดไม่ค่อยอยากเชื่อสักเท่าไหร่ แต่เมื่อนั่งลงที่โซฟาก็กลับขยับเข้ามากอดแขนไว้
“กลัวหรือเปล่า”
วาดส่ายหน้า “แต่คิดว่า ทำไมถึงเกี่ยวกับพี่ทั้ง 2 ครั้งเลย แล้วภาพที่เห็นก็...ติดตา”
“แต่ไม่กลัวใช่มั้ย” ศรัยดัก
วาดเกือบจะพูดทันทีว่าไม่กลัว แต่พอเงยหน้าสบตารู้ว่าพี่แกล้งถามก็เลยก้มหน้าลงเอาหน้าผากแตะไหล่พี่ไว้
“ผมไม่เป็นไรหรอกน่า”
ศรัยแกะมือขาวออกจากแขน เปลี่ยนเป็นรั้งร่างผอมบางเข้ามากอดซุกไว้
“เขียนพูดเรื่องอยู่ที่นี่ว่ายังไง”
“เขาก็หวังว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เพราะ 2 ศพติดๆ กันแบบนี้ ถ้าที่นี่เป็นหอพักให้เช่าคงร้างในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แต่พอเป็นคอนโดฯ คนที่ซื้ออย่างเรา ยังไงก็ต้องอยู่”
ศรัยเล่าเรื่องที่เจอบาลีกับหมอกที่หน้าคอนโดฯ เมื่อครู่ให้ฟัง วาดฟังอย่างตั้งใจแล้วพยักหน้า “พระที่วัดก็เทศน์อย่างนี้ตอนงานศพพ่อกับแม่”
“งั้นก็เข้านอนได้แล้วนะครับ เดี๋ยวสายๆ พี่มา”
วาดเงยหน้าขึ้นถาม “พี่แหม่มกับพี่หมู เขามีอะไรกันหรือฮะ”
ศรัยที่ขยับจะลุกขึ้นต้องนั่งลงมาใหม่ “ใช่”
“เขาทำทั้งที่รู้ว่ามันไม่ดี”
“ใช่ แต่พอเริ่มต้นไปแล้ว กลับไม่คิดที่จะหยุด หรือแก้ไขให้มันดีขึ้น ยิ่งถลำลึกแล้วกลายเป็นทำร้ายคนอีกคน”
คิ้วสวยขมวดมุ่น “ผมกำลังคิดว่า ทำไมคนเราถึงนอกใจกันง่ายขนาดนี้ พอดูไปแล้วทุกคนรอบตัวผมต่างก็ตกอยู่ในสถานการณ์นี้”
“คงเพราะเราเจอคนมากมายตลอดเวลา...” ศรัยนิ่งเงียบถอนหายใจยาว รู้สึกไม่อยากเล่า ไม่อยากนึกถึงเรื่องความรักในอดีต
“พี่ฮะ”
“พี่รักวาด”
“ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นสักหน่อย เท่าที่เห็นมาถึงตอนนี้ ผมพอจะสรุปได้ว่า คำว่ารักหรือการทำดีต่อกันเวลาที่อยู่ด้วยกัน มันไม่ได้สำคัญเท่ากับการกระทำเวลาที่เราไม่อยู่”
“หือ” คนตัวโตถึงกับทึ่งเล็กๆ ที่คนไม่ค่อยพูดกลับมีความคิดเป็นของตัวเอง
“ถูกมั้ยละฮะ”
“คิดว่าถูกนะ” ศรัยทำตาทึ่งไม่เลิก

วาดยิ้มกว้าง ดวงตาที่มองมาพราวเป็นประกาย ยิ่งเมื่อมองริมฝีปากสวยยิ่งทำให้ศรัยรู้สึกริมฝีปากแห้งผาก
นิ้วมือใหญ่แตะที่แก้มใสเลื่อนมาที่ริมฝีปาก วาดเหลือบตามองประตูห้องนอนของพี่ชายและพี่สาว แต่ไม่ได้ส่งเสียงท้วง จนกระทั่งริมฝีปากใหญ่เข้ามาใกล้แต่ยังไม่แตะริมฝีปาก
ศรัยหยุดรอ รู้สึกถึงมือผอมบางที่ไหล่ แต่แรกเหมือนจะผลักออก แล้วกลายเป็นรั้งรอไม่แน่ใจ
วาดหลับตาลง ริมฝีปากสวยถึงได้สัมผัสแผ่ว ผละออกแล้วกลับมาใหม่ด้วยน้ำหนักที่มากกว่าเดิม ขบริมฝีปากบนเบาๆ ให้เปิดริมฝีปากรับลิ้นที่แทรกเข้าหา ยั่วเย้าให้วาดทำตาม
วาดยังคงหลับตาแน่น เหมือนคิ้วสวยที่ขมวดมุ่น ศรัยละริมฝีปากออกแล้วขยับนั่ง
“พี่...โกรธหรือฮะ”
“เปล่า พี่ไม่อยากบังคับ ไม่อยากทำให้วาดกลัว”
วาดหน้าแดงไปถึงหู “งั้น งั้น งั้น ลอง อีกที....ได้...มั้ย ฮะ” ยิ่งพูดเสียงยิ่งเบาหวิว
คราวนี้คนที่กลุ้มใจกลายเป็นศรัย ไอ้แบบนี้ มันจะหยุดยาก ถ้าน้องร้องไห้อีกจะหยุดได้มั้ยวะ 
ที่เตรียมแผน 1 ถึงแผน 10 ไว้มันไม่ได้เผื่อกรณีที่น้องจะขอให้...ลอง อีกที...แบบนี้นี่หว่า

วาดกะพริบตามองคนที่กำลังกลืนก้อนน้ำลายลงคอแล้วต้องก้มหน้า
...ความกล้าแบบนี้มันมาจากไหน
...แวบหนึ่งที่สบตาพี่ เหมือนพี่เข้าใจความคิดของตัวเราเองมากกว่าตัวเราเองเสียอีก...

“วาด พี่รักวาดนะครับ พี่รอได้”
ดวงตาคู่สวยเหลือบมองพี่ แต่มือที่กำแขนเสื้อพี่ไว้แน่นยังไม่ยอมปล่อย
“ที่สำคัญก็คือ พี่กลัวว่าพี่จะหยุดไม่ได้”
วาดยังคงไม่ยอมปล่อยเสื้อพี่ ทำให้ศรัยแตะที่หลังมือ
“วาดรักพี่มั้ย”
วาดคลายมือออกก็จริง แต่ก็ปฏิเสธทันทีเหมือนเดิม “เปล่าสักหน่อย”
“อ้าว..แย่จริง เราก็คิดว่าเขารักเราสักนิด ที่แท้เปล่าหรือเนี่ย”
ศรัยทำน้ำเสียงตัดพ้อ แต่ดวงตาพราวเพราะรู้ทันนิสัยปฏิเสธไว้ก่อนของวาด
คนตัวเล็กโผกอดศรัยไว้แน่น “รอผมนะ”
“ครับ”
วาดพลิกหน้าหอมแก้มพี่แล้วลุกขึ้นดึงมือพี่ให้ลุกตาม
“วันอาทิตย์พี่ต้องกลับบ้านไม่ใช่หรือฮะ”
“ใช่ แต่ต้องดูปชามันก่อน”
วาดทำหน้าตาตื่น “อะ อ้าว พี่มัวแต่มาอยู่กับผม ลืมพี่ปชาเลย”
“ไม่เป็นไร มันเองก็อยากอยู่คนเดียว กลับไปพี่ก็ไปนอนโซฟาหน้าห้องมันน่ะแหละ”
 วาดหัวเราะเบาๆ “คนอะไร บ้านตัวเองมีไม่นอน มานอนโซฟาหน้าห้องคนอื่น”
“นั่นสินะ” ศรัยบีบจมูกสวย “นอนหลับฝันดีนะครับ”
“ฮะ”
เมื่อเปิดประตูห้อง ก่อนที่จะก้าวออกไป ศรัยหันมาบอกอีกครั้ง “รักวาดนะครับ”

=========จบตอนที่ 18========
จากคำบอกเล่าและสังเกตุพฤติกรรมของคนเขียนสรุปได้ว่า จุดเริ่มเรื่องของเรื่องนี้คือที่วงสนทนาในกลุ่มเพื่อนๆ แล้วก็มีข้อความสั้นๆว่า "ลูกหน้าเหมือนคนข้างบ้าน" ตอนที่้ผมเห็นโน้ตอันนี้ ถึงกับร้องเฮ้ย ใคร อะไร ยังไง แต่พอเขาเล่าให้ฟัง ผมก็สงสัย แล้วมันจะัมีวายเข้ามาตอนไหน หนึ่งชั่วโมงถัดมา คำสารภาพของพี่แหม่มก็มาก่อน ในระหว่างที่ผมกำลังอ่านแล้วก็ขยายความช่วงนี้ เรื่องวายของศรัยกับวาดก็มา (ตอนนั้นยังไม่มีเขียนกับทอ และเพื่อนตุ้มนะครับ) แล้วเอามาโยงกันเหมือนเวลาที่ต่อจิ๊กซอว์เหมือนคุณกำลังซ้อนวงซับเซ็ทน่ะ เอาปชากับศรัยเี่กี่ยวกันไว้
ตอนที่ 18 จึงเป็นตอนที่ไม่มีอะไรถูกนำออกหรือลบออกไปแม้แต่คำเดียว เพราะพอเขียนๆ ไป ต้องกลับมาดูที่ตอนนี้ว่ามีอะไรที่มันโต้แย้งกันหรือเปล่า
หากอ่านแล้วไม่เข้าใจ คิดภาพตามไม่ทันโปรดบอก เราจะได้นำมาแก้ไขต่อไป
ขอบคุณที่ติดตาม และชอบเรื่องนี้ ขอบคุณทุกความเห็น ทุกคะแนนและเป็ดทุกตัีว
พบกันวันศุกร์ครับ

ไจฟ์กับทีครับ

[jeeu]

เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
พี่หมูกับพี่แหม่มเห็นแก่ตัวอ่ะ หนึ่งคนตายส่วนอีกหนึ่งติดคุก
สงสารพี่มีนกับพี่ปชาเนอะ
มีพี่บาลีแอบออกมานิดๆ 55555+
พี่ศรัยเจอน้องอ้อนให้รอ
รออีกนิดนะพี่นะ (ตบบ่าพี่ปุๆ อย่าเครียดนะ)
กอดดดดค่ะ +1+เป็ดจ่ะ

[BeeRY]

คดีฆาตกรรรมก็จบลงด้วยประการฉะนี้ ใครทำอะไรไว้ก็รับผลกรรมของตัวเองไป
แต่เด็กในท้องพี่แหม่มไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย ปชาจะรับมาเลี้ยงดูก็เป็นความคิดที่ดีนะ
เดี่ยวนี้นองวาดช่างออดอ้อน ฉอเลาะ น่ารักมาก ชอบจังเลย 

[MiSS-U]

คดีมันเป็นแบบนี้นี่เอง  เฮ้ออ  กิเลศมนุษย์นี่น้า

ตอนนี้ศรัยวาดหวานกันเบาๆ  น่ารัก  มีบาลีมาด้วยจัง

 

บวกเป็ด

[Yukisae]

พี่หมูกับพี่แหม่มแย่มากอ่ะ
คนนึงเห็นแก่ตัว คนนึงก็โทษคนอื่น
ปชาก็ผิดด้วยเหมือนกัน รับเด็กไปเลี้ยงก็ดีนะ เขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้
น้องวาดน่ารักอ่ะ บาลีค่าตัวแพง มาจิ๊ดเดียว
++จ้า

[mystery Y]

แอบหวานเล็กๆตอนท้าย

[wanmai]

ตอนนี้แอบหวาน ฮุฮิ

คดีของพี่ปชา ใครทำอะไรไว้ก็ต้องยอมรับผลของการกระทำนั้นอะเนอะ เป็นกำลังใจให้

ขอบคุณไจฟ์ทีค่ะ จิ้มเป็ดน้อยไปหนึ่งตัว เพิ่งบวกไปเมื่อคืนบวกอีกไม่ได้ แหะ

[iforgive]

ขำที่หมอกหลอกบาลีมาดูว่ามีวิญญาณหรือเปล่านี่แหละ
ส่วนเรื่องลูกพี่แหม่มให้ตายายเขาเลี้ยงไปเหอะ

[kiyomaro]

  และแล้วความจริงก็ปรากฎ
  สงสารมีนที่สุด

[why yyy]

ในที่สุดก็ปิดคดี(?)    ชอบน้องวาดขอลองอีกที

[gupalz]

เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง สงสารเด็กที่สุดและ

[ToeyTato]

เห้ออ คลี่คลายสักที วาดน่ารักอ่ะ หุหุ

[sukie_moo]

พี่มีนน่าสงสารที่สุด

น้องวาดค่อยๆมีพัฒนาการณ์แล้ว แต่พี่ศรัยก็ใจเย็นๆ

[jira]

กอด  2  หนุ่มค่ะ
ในที่สุดก็เหลือพี่แหม่มกับลูกของพี่หมู 
น่าเศร้าใจกับความรับผิดชอบของผู้ชายคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่า 'พ่อ'  หมามันยังรักลูก  ทำไมหมูไม่รักลูกเหมือนหมานะ?
น้องกับคุณไสย  พยายามเข้านะคะ  ก้าวผ่านทุกอย่างไปให้ได้ค่ะ  เอาใจช่วยนะ *กอด*
ตุ้มกับเขียน  บทหน้าน่าจะเคลียร์ได้สักทีเนอะ
ทอกับเกียรติ  กินเด็ก..เป็นอมตะค่ะน้องทอ 555555
บวกขอบคุณและบวกเป็ดนะคะ
 
   

[a_tapha]

เหมือนจะดีเนาะพี่ศรัย 

[from_mars]

จริงที่ว่า เราต้องให้ความสำคัญ แม่ไม่ได้อยู่ต่อหน้ากัน มันคือศีล ศีลธรรมน่ะ
ไม่ใช่แค่เพราะมีเค้าอยู่ตรงนี้ ขณะนี้
แต่เพราะเค้ากะเราผูกกันไว้ด้วยใจ สายใยจริงๆ รักษาความสัมพันธ์ไว้ตลอดเวลาไม่มีพัก 555
รักเด็กๆ และเป็นกำลังใจให้เสมอจ๊ะ จุ้บๆ

[aehJTS]

  โลงอกที่ไม่ใช่คุณแม่ท้องแก่ที่ตาย

  คะ

[jiki]

เฉลย!!!!
อากาทาปิดคดีแล้ว
มีบาลีโผล่มาให้สยองเล่นด้วย คิดถึงนะ บาลี

ปล. แอบเห็นเม้นต์ของคุณจิ น้องทอ พี่มายืนยันอีกคนว่า รักเด็กแล้วหน้าอ่อนมากๆๆ

[malula]

เรื่องคดีก็จบไปแล้ว ใครที่มีส่วนเกี่ยวข้องก็รับผลกรรมไปตามสัดส่วนที่กระทำ
พี่ศรัยเจอน้องวาดอ้อนเข้าให้ ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว

[NumPing]

เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง สงสารเด็กที่จะเกิดมานะ
เริ่มจากความไม่เข้าใจกันแท้ ๆ เลย 

วาดเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วสินะ ดีใจแทนศรัยเลย 

[hpsky]

คนที่น่าสงสารที่สุดของตอนนี้คือเด็กในท้องสินะ พี่แหม่มเลวเพราะทำผิดที่มีชู้และหลอกลวงปชา
แต่พี่แหม่มก็มีความคิดที่ดีที่อยากสารภาพและตัดทุกอย่างแล้วกลับบ้านนอก
แต่ไอ้พี่หมูมันเลวที่ฆ่าคนตายมันเป็นแมงดาเลวๆตัวนึง ตายไปแหละดีแล้ว
ตอนท้ายแอบหวานนะคะ

[pla_naka]

เรื่องของปชาก็จบลงซะที
เรื่องของศรัยกะน้องวาดก็ก้าวหน้า
และรู้สึกว่าจะหวานขึ้นแฮะ

[nongrak]

วาดเดี๋ยวนี้พัฒนาแล้ว มีร้องขอกับศรัยด้วย
ตอนที่แล้วคิดว่าหมูน่าจะตายเลยเป็นจริงว่าถูกแหม่มฆ่า