หัวข้อ: "Shining"

[KURATA]

เรื่องคลี่คลาย ตอนแรกนึกว่าพี่หมูจะผลักพี่แหม่มลงมาซะอีก กลายเป็นพี่หมูตกลงมา เหอๆ
ชอบน้องวาดเหมือนเดิมจ้า น่ารักได้อีก 

ขอบคุณค่า 

[moredee]

::น้องวาด พี่ก้อรอจ้ะ รออ่านตอนนั้น
ปอลอ ถ้าขอลิ้งค์เรื่องบาลีกับหมอก จะได้มั้ยคะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

คดีแค้นหมดไป........คดีรักจะเปงไงน้า อิอิ

ชอบๆมันมีอารายให้น่าสงสัยเยอะดี อิอิ

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะค๊าฟฟฟฟฟฟ ><~

[beautifuldead]

ในที่สุดคดีก็เปิดเผย เหอๆ บางทีก็เข้าใจพี่แหม่มเล็กๆ มันถลำลึกไปเรื่อยๆ
แล้วจะกลับตัวก็ไม่ทันแล้ว ยิ่งไปๆ ยิ่งลามไปทำร้ายคนอื่นต่ออีกเป็นทอดๆ -_-;

ตอนนี้ไม่มีเพื่อนตุ้มเลยน้อ คิดถึงๆ ^^
แล้วก็ดีใจที่เห็นพี่บาลีโผล่มาแว๊บๆ (อยากอ่านเรื่องของพี่บาลีต่ออีกซักนิดจังน้ออ)

[choijiin]

ขอร้องอ๋ออออออออออออออออออออออออออออออ
แบบยาวๆสักที
ในที่สุดก็รู้ตัวคนร้ายซะที
 
คนอ่านจะได้ไม่ต้องลุ้นว่าพี่ปชาจะเกี่ยวด้วยมั้ย
คดีก็คลี่คลายแล้ว
พี่ไรกับน้องวาดก็เริ่มความสัมพันธ์ไปในทางที่ดีมากขึ้นแล้ว
มีความสุขๆ
 

[PAAPAENG~]

คลี่คลายซะทีนะเรื่องพี่มีน พี่แหม่มและเจ้าหมูเนี่ย
เวรกรรมมีจริง หมูตายเหมือนที่ทำกับพี่มีนเลย
แอบโล่งอกแทนปชาด้วย
แต่...เจ้าตัวคงนอยด์น่าดู

ตอนนี้วาดดูน่ารักมาก!
ทั้งอ้อนพี่ ทั้งหอมแก้มพี่ แอบยั่วนะนั่น คึ

เจอกันวันศุกร์ค่ะ 

[yayee2]

ไม่รู้ป้ำเป๋อเผลไผลอะไรไปนักหนา ถึงได้เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ของน้องไจฟ์กับน้องที
เลยอ่านรวดเดียวตั้งกะตอนแรก-ตอนท้ายสุดลย
ปมฆาตกรรมก็คลายแล้ว สงสารแต่เด็กที่จะเกิดเนาะ 
เหลือติดตามพัฒนาการของเจ้าหนูวาด และพัฒนาการความรัก/การเป็นคนรักของพี่ศรัยกับน้องวาดต่อไป
หึ หึ คาดไม่ถึงเลยค่ะว่า คนแบบเขียนจะรุกเร็วอะไรปานนั้น ล้ำหน้าศรัยไปแหละ
พี่ศรัยของน้องวาด ช่วงนี้หวานกับน้องจริงอะไรจริง เล่นเอาคนอ่านเคลิ้มตามเลยเด้อ
ป.ล. เห็นชื่อพระเอกปุ๊บรีบเปิดพจนานุกรมปั๊บ น้องไจฟ์ช่างสรรหา ช่างเข้าใจตั้งชื่อตัวละครเนอะ
"ศรัย" "วาดรวี" อยากขอไว้ตั้งชื่อลูกอ้ะ(ถ้าสามารถมีได้น่ะนะ อิ อิ)

[Horizon]

นายปชาอย่าทำตัวเป็นนายมีน
ปัญหาเคลียร์แล้ว อย่าหาเรื่องใส่ตัว เด็กไม่ใช่ลูกตัวเอง
เห็นใจ เข้าใจ คนละส่วนกับผู้ต้องความรับผิดชอบจริง
การดูแล ให้ความช่วยเหลือที่ผ่านมาก็เหมาะสม และเกินสมควรมากแล้ว
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม:เฮ้อ:
+1

[takara]

เย้ พี่บาลีกะพี่หมอกมาด้วยแฮะ

[colorlab]

อ่านตอนนี้แล้วอยากแสดงความคิดเห็น...
ถ้าเข้าใจไม่ผิด คุณไจฟ์กับน้องทีไม่ได้ตั้งใจอยากให้เราคิดว่าคนที่ร้ายที่สุดคือพี่แหม่มใช่มั้ยคะ
เพราะถ้าเป็นตอนนี้แล้ว ถึงพี่แหม่มจะให้การยังงัยก็ได้แล้ว
คิดได้แง่ร้ายแบบปรักปรำผู้หญิง...รู้สึกเองว่าพี่แหม่มฆ่าทุกคน
ตั้งแต่การตายของพี่มีน พี่แหม่มเองก็น่าจะเป็นคนทำ
คนตายพูดอะไรไม่ได้ ดังนั้นพี่แหม่มเลยจำเป็นต้องจัดการคนเป็นที่พูดได้และรู้เห็น ก็คือพี่หมู...
เราคิดมากไปเองหรือคุณไจฟ์เขียนอยากให้เราคิดไปทางนี้อ่า....

คิดถึงน้องที...
 

[nn~~NN]

แหะๆ ทายผิดนะ แต่ก็ดีแล้วอ่ะค่ะ
แอบมีกุ๊กกิ๊กท้ายตอนด้วย ไม่น่าใจแข็งเลยเฮีย...เราก็ลุ๊นลุ้น

ปล. กรี๊ดดด มีพี่บาลีด้วย
ปล.ขั้นกว่า แก๊งนี้ เค้าหล่อ ล่ำ นิ่ง และ....รสนิยมเดียวกันหมดเลยเนาะ 555 

[kyoya11]

ทุกอย่างค่อยๆคลี่คลาย ความรักก็ค่อยๆลงตัว

[Whatever it is]

คนที่ตายคนแรกอะ น่าสงสารเนอะ

[phoenixa]

น้องวาดดดดดด
เข้าใจศรัยนะ คือเป็นเราก็หยุดยากล่ะค่ะงานนี้
อ้อนกำลังดี เขินนิดๆ น่ารักชะมัดเลย

เราว่าพี่แหม่มนี่ร้ายสุดนะ
คือตัวเองมีสามีอยู่แล้ว ยังจะมีชู้ แล้วก็โทษสามีที่ทำงานหาเงินเข้าบ้าน
ด่าว่าสารพัด ไม่พอใจสามีตัวเอง แล้วก็ไปมีชู้ เราว่ามันไม่ใช่อ่ะ
ถ้าพี่มีนไม่ดีกว่านี้สักนิด เราคงเข้าใจได้อ่ะ
คือเหมือนเหงาอย่างเดียวเลย

[yeyong]

คอนโดนี้ถึงจะมีเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้น
แต่ก็มีคู่รักเกิดขึ้นเหมือนกัน
ตอนวาดพูดว่า "รอผมนะ" น้องน่ารักมาก แบบนี้ศรัยจะอดทนได้นานแค่ไหน

[เพื่อนบ้าน]

กร๊ากกกกกกกกกกก ,, ฮาอ่ะ ฮาพี่บาลี ตอนนี้มาเป็น บาลี จิตสัมผัส 
โดนหลอกมาดูวิญญาณอ่ะ โคตรฮาจริงๆนะเนี่ย ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า
พี่บาลีเป็นคนทรงเจ้า เป็นเจ้าสำนักมากกว่าเจ้าของร้านหนังสือนะ ฮ่ะ ๆๆ น่ารักๆๆ
อ่านแล้วคิดถึงหนุ่มๆเรื่องโน้นเลยอ่ะ ><~~

ส่วนเรื่องคดี โอ้โหหหหห สองคนนี้แบบ ฝนตกขี้หมูไหล คน--ไรมาพบกันใช่ป่ะ
เลวทั้งคู่อ่ะ ไอ้พี่หมูก็โคตรเลว โคตรแมงดาเลย นอกจากไม่รับผิดชอบแล้วยังมาไถเงินอีก
วางแผนแ่ต่ละอย่างก็ดีๆทั้งนั้น พี่แหม่มก็เป็นไปด้วย สำนึกดีแทบไม่มีติดตัว
คิดได้แต่ก็ไม่ทำแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ก็สมควรแล้วละนะกับจุดจบแบบนี้อ่ะ

ส่วนน้องวาดพี่ไร ก้าวหน้าเว้ยเฮ้ยยยยยยยยยยย กิ๊วๆๆ 
น้องเริ่มอ้อน เริ่มรุกแล้ว ประเดี๋ยวพี่ไรจะต่อมความอดทนแตกเอานะ ฮ่ะ ๆๆ

ปล.คิดถึงเพื่อนตุ้มกลับมาป่วนเร๊ววววว จุ๊บๆๆ

[little_nok]

เคลียร์ค่ะ
รอเรื่้องหัวใจของศรัยและวาดต่อไป

[donutnoi]

เรื่องคดีก็จบไป เหลือน้องวาดเมื่อไหร่จะพร้อม 

[Tasaitatsu]

ตอนนี้มันค่อนข้างที่จะหนักพอดู
แต่มันก็ทำให้เรื่องคดีความคลี่คลายลงได้
ขาำตอนที่พี่หมอกหลอกพี่บาลีให้มาดูว่าคนที่จากไปแล้วทั้งสองยังวนเวียนอยู่ที่เดิมที่เขาจากไปอีกไหม
ลึกๆพี่บาลีคงรู้

น้องวาดกล้าพูดในสิ่งที่ตนคิดออกมาเยอะขึ้น
อยากให้น้องกล้าพูดความคิดของตัวเองออกมาเรื่อยๆ
เพราะมันจะเป็นเรื่องที่ดีต่อทุกคน และต่อตัวน้องเอง

ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่ะ ^_____^

[natalee22]

เฮ้อออออออออออออ ในที่สุดคดีฆาตกรรมก็กระจ่างซะที พี่หมูเลวอ่ะ เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้สุดๆ เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ส่วนศรัยกับวาดตอนนี้ก้าวหน้าไปเยอะอ่ะ วาดมีขอลองอีกรอบด้วย น่ารักน่าเอ็นดู แต่สงสารศรัยชะมัด 5555555555555

ตอนหน้าก็ขอให้ก้าวหน้ากันขึ้นไปอีกนะ เรื่องพี่เขียนศรัยก็ไม่ต้องห่วงแล้ว ตุ้มคนเดียวเอาอยู่ อิอิอิ

[ToffeE_PrincE]

เรื่องร้ายๆ ก็จบไปแล้ว
ต่อไปขอเรื่องหวานบ้าง

 

[puppyluv]

ฟู่~~~ ในที่สุด
บาลีมีเหวี่ยงด้วยเว้ย 555
ตอนท้าย อะครึ อะครึ
จะทนได้ซักกี่น้ำน้อ ทั้งวาดทั้งศรัย เย้วววว
เชียร์เพื่อนตุ้มกับเขียนต่อไป จะโดนฟันแล้วทิ้งมั้ยน้อ
แต่ไม่เป็นไร อุปกรณ์ดีเด่นเตรียมพร้อม ปล้ำอีกซัก 2-3 รอบ นะเขียนนะ

[DexTunG]

 

[@PurPle SuN@]

คดีคลี่คลายแล้ว รวมถึงรู้ว่าใครกันแน่ที่ร้าย

ต่อไปก็ต้องลุ้นเรื่องเขียนกับตุ้ม และเรื่องในคืนนั้นสิเนอะ

เผลอแป๊บเดียว 18 ตอนแล้วหรอเนี่ย ทำไมไวอย่างนี้

ปล.แม้จะมาแป๊บเดียว แต่พี่บาลีแกก็ยังเท่แฮะ 55

กอดเด็กชายน้ำชาและป๋าคนเก่ง จากการที่เรื่องซับซ้อนและน่าติดตามขึ้นเรื่อยๆ
แสดงให้เห็นว่าน้องทั้งสองคนเก่งขึ้นเรื่อยๆแล้ว พยายามต่อไปเรื่อยๆนะจ๊ะน้องรัก

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 19

ยังไม่เก้าโมงเช้า ตุ้มก็มากดออดห้องปชา แต่คนที่เดินมาเปิดประตูคือศรัย ที่กำลังพับผ้าห่มเก็บที่นอนหน้าทีวี “ตื่นครับคุณมึง กูไปรอห้องโน้นนะ”
“ไปก็ไปสิ มาตามอะไรกู”
“หรือมึงไม่ไป”
“ไปสิ บอกน้องไว้แล้ว แต่มึงมาแต่เช้าทำไม แล้วมาปลุกกูก่อนทำไม” ศรัยเข้าใจว่าตุ้มมาปลุกทำไม แต่แกล้งให้เพื่อนพูดออกมา
“กูไม่อยากอยู่ในห้องนั้น โดยมีตาเขียนอยู่นานๆ เดี๋ยวทะเลาะกันอีก สงสารวาดเวลามันทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้”
ศรัยทำเสียงแปลกๆ ในลำคอ “วาดไม่ได้เป็นคนต่อมน้ำตาตื้นขนาดนั้นสักหน่อย มึงจะหาเรื่องเอากูบังหน้าก็ว่ามาเหอะ”
ตุ้มผลักหน้าศรัยจนหงาย “สัดเหอะ ตามไปห้องโน้นให้ว่อง”
เงาร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาหาจากทางด้านข้างทำให้ตุ้มกับศรัยหันไปมอง
“อ้าว ไปไหนมา” ศรัยหันมาทัก
“ลงไปซื้อหนังสือพิมพ์ กับนิตยสารให้ทอ” ตาเขียนมองมาด้วยดวงตาคมกริบหลังแว่นสายตา แล้วเหลือบมองประตูห้องตรงข้ามที่ยังปิดสนิท
ตุ้มมองตามสายตาของเขียนแล้วหันมาหาศรัย
“กูว่าแล้ว เรื่องมาหากูโดยไม่ได้เชิญตลอด”
ศรัยยกยิ้ม ที่เหมือนยิ้มเยาะ ชี้ให้ตุ้มเดินไปที่ห้องอีกฝั่ง
“เดี๋ยวกูอาบน้ำแล้วจะไป”
 
พอเข้ามาในห้องใหญ่  ทอรุ้งที่กำลังเก็บห้องนอนของตัวเอง โผล่ออกมาทักทาย “พี่ทานอะไรมาหรือยัง”
“กินกาแฟมาแล้ว ตามสบาย เดี๋ยวหิวพี่จัดการเอง”
ส่วนเขียนหันไปมองประตูห้องนอนเล็ก “วาดล่ะ”
“ยังไม่ตื่นเลยค่ะ”
เขียนพยักหน้า วางหนังสือไว้บนโต๊ะทำงานของทอรุ้งแล้วดึงมือตุ้มเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของตัวเอง พยายามลดเสียงไม่ให้ดังลอดออกไปนอกห้อง
“ไปทำอะไรห้องฝั่งโน้น”
“ไปตามศรัยน่ะสิ” ตุ้มลดเสียงตามไปด้วย
“ตามทำไม”
“เพราะเดาได้ว่ามันต้องเพิ่งตื่น ขี้เกียจทะเลาะกับคุณต่อหน้าน้อง เอามันมาเป็นไม้กันหมา”
แต่ท่าทางของตุ้มกับเขียนตอนนี้ดูยังไงก็ทะเลาะกัน เพราะต่างก็ยืนเผชิญหน้า
“ไม่ใช่ว่าอยากเจอไอ้คนที่มันอยู่ห้องตรงข้ามหรือไง”
ตุ้มตาวาว “เกี่ยวอะไรกับห้องตรงข้ามเนี่ย ผมคุยกับศรัยก็เห็นอยู่”
เขียนนิ่งเงียบทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน ตุ้มตามมานั่งข้างๆ
“หึงเหรอ~~~”
รู้ตัวว่าเป็นคนเข้าหาเขียนก่อนแล้วก็หนี แล้วก็กลับมาเข้าหาเขาก่อนแล้วก็หนีอีกทุกครั้งไป นิสัยแบบนี้ตราบใดที่ยังแก้ไขไม่ได้ ก็ยังไม่ควรมีคนรัก ยิ่งคนจริงจังแบบเขียนยิ่งไม่ควรทำ
รู้ทุกอย่าง แต่ก็นะ...มันอดไม่ได้จริงๆ

เขียนไม่เข้าใจท่าทีของตุ้มเลยสักนิด เมื่อครึ่งนาทีที่แล้ว ตุ้มกำลังโกรธ ทำไมตอนนี้ดูมีความสุขมากที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่เข้าใจ
พอเขียนไม่ตอบ ทั้งสายตาที่มองมาที่เต็มไปด้วยคำถาม ตุ้มก็กลับเป็นฝ่ายลุกขึ้นนั่งคร่อมตัก
..ก็เออ นั่นแหละ ไม่ควรทำื แต่...มันอดไม่ได้นี่นา ตาเีขียนมันน่าแกล้ง...
คนตัวโตเสียอีกที่ต้องมองข้ามไหล่บางไปที่ประตู “น้องอยู่ข้างนอกห้องทั้งคู่เลยนะ”
“รู้แล้ว”
“ผม ตามคุณไม่ทันจริงๆ ไม่เข้าใจเลยว่าคุณกำลังคิดอะไร
“ดีแล้วนี่ ตามไม่ทัน ไม่เข้าใจ เราจะได้มีเรื่องคุยกันได้เรื่อยๆ” ตุ้มยักไหล่ ขณะที่โอบแขนรอบเอวหนา
....คุยอะไร ทะเลาะกันตลอดเวลา จนทั้งทอทั้งวาดต้องขอว่าอย่าทะเลาะกัน...
 “เมื่อกี้หึงเหรอ~~”
“ใช่”
“เราเป็นแฟนกันหรือไง มาหึงกันเนี่ย”
“เปล่า คุณบอกผมแล้ว”
“นั่นสินะ ผมบอกเอง บ้าชะมัด” น้ำเสียงของคนตัวผอมกว่าหงอยลงไปถนัดใจ
ที่มักจะโทษเขียนว่าสับสนทางความคิดไม่รู้ว่าจะเอายังไงกันแน่ แต่ยิ่งนับวันมันยิ่งชัดเจนว่าคนนี้ต่างหากที่สับสน แต่พอจะลุกขึ้นเขียนกลับกอดเอว รั้งขาไว้
“ตุ้ม อย่าทำเหมือนผมเป็นของเล่นของคุณแบบนี้ ผม..เจ็บนะตุ้ม”
ตุ้มสบตาหลังแว่นใส “ไม่ใช่หรอก”

...รู้แล้วว่ายิ่งหนียิ่งปฏิเสธยิ่งกลายเป็นการผูกมัด
...นี่ฉันกำลังทำบ้าอะไร...

ริมฝีปากบางแตะที่คางสาก แต่เขียนดันคางสวยให้เงยหน้าขึ้นมารับจูบ
มือใหญ่แทรกเข้าใต้เสื้อยืดสีอ่อน ลูบไปทั่วแผ่นหลัง แล้วจับพลิกลงนอนก้มลงลากลิ้นที่ยอดอกบาง
“เขียน...น้อง...อยู่ ข้างนอก” ตุ้มครางเสียงสั่น
เขียนละปลายลิ้น ผ่อนลมหายใจยาวขณะที่เลื่อนตัวขึ้นมานอนข้างๆ
“เขียน น้อยใจมากเลยใช่มั้ย”
“ใช่”
ตุ้มพลิกตัวนอนหนุนแขน “ขอโทษที่ผมปัญญาอ่อนไปหน่อย”
“ไม่หรอก ผมเข้าใจว่าคนไม่เหมือนกัน คุณรักอิสระไม่อยากผูกมัด”
“ขอบคุณ” ตุ้มจูบแก้มสากอีกครั้ง “เรา...คบกันแบบนี้ได้มั้ย”
“แบบไหน ผมเป็นพี่ที่มีน้องๆ อีก 2 คนจะให้ทำตัวเสรีไม่มีความรับผิดชอบได้ยังไง”
ตุ้มทำหน้างอ “แล้วผมเสรีไม่มีความรับผิดชอบหรือไง” เขียนยังไม่ทันตอบ ตุ้มก็ตอบตัวเอง “ผมไม่ได้ปฏิเสธความรัก แต่เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน ไม่มีอะไรที่ผูกเราไว้ได้นอกจากหัวใจของเราเอง ผมไม่อยากอยู่กับความเชื่อว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
เขียนจับใบหน้าอ่อนไว้ แล้วจูบปาก แต่ต้องละจูบเมื่อมือผอมกดคลึงที่เป้ากางเกง “เอายังไงเนี่ยคุณ หลายครั้งแล้วนะที่พูดเหมือนจะบอกรักและบอกเลิกผมในเวลาเดียวกันยังไม่พอ ทั้งยังมาทำให้มันตื่นเสียอีก”
...นี่ไม่มีทางเอาชนะไอ้อาการหัวหมุนจนหาทางไปไม่เจอ ทุกครั้งที่เจอกันจริงๆ หรือวะ...
 
“ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้อยากนัวเนีย” ตุ้มบอกตรงๆ ขณะที่ขบที่ใบหู
“อะไรของเขานะ”
“ก็แค่ตามใจผมก่อนแล้วกัน”
เขียนพลิกหน้าจูบไซ้ลำคอขาว “แล้วถ้าคราวนี้บอกให้หยุดอีก ผมจะเดินไปเปิดประตูห้องเลยนะ”
“บ้า!” ตุ้มหน้าตาตื่นเงื้อมือจะตี แต่เขียนคว้าข้อมือไว้
ดวงตาที่มองกันอย่างรู้ดีแก่ใจ
เขียนคลายมือออก ก้มลงจูบปากตุ้มอย่างอ่อนโยน
“เมื่อคืนศรัยมาหาวาดตอนเกือบเที่ยงคืน” เขียนงึมงำติดใบหูของตุ้ม
คนใบหน้าอ่อนพยักหน้า “งั้นก็เข้าใจว่าคุณอารมณ์ค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน เพราะฟังเสียงเขาน่ะสิ”
“เขาแค่จูบกัน ไม่ได้มากไปกว่านั้นหรอกเพราะวาดไม่พร้อม แต่บางอย่างที่เพื่อนคุณบอกกับน้องผมมันทำให้.....”
ตุ้มพลิกหน้ามอง ดวงตาที่มองมาทำให้คนที่บอกกับตัวเองมาตลอดว่ารักอิสระ เกิดอาการคิดอะไรไม่ออก
“ผมรักตุ้ม ไม่ว่าตุ้มจะเห็นผมเป็นอะไร หรือตุ้มจะเคยทำอะไรมา ผมก็เปลี่ยนความรู้สึกนี้ไม่ได้ ต่อให้วันพรุ่งนี้เราจะทะเลาะกัน เลิกกัน แต่วันนี้ผมรักตุ้ม”
หนุ่มตัวเล็กกว่าทำหรี่ตา “พูดจนได้ บอกว่าอย่าพูดไง”
“ถึงคุณไม่อยากฟัง แต่ผมก็อยากบอก”
“ทำไมจะไม่อยากฟัง เพียงแต่ ...เออ ช่างเหอะ พูดมาแล้วนี่ ฟังแล้วจั๊กกะจี้ดีชะมัด”
เขียนยิ้มกว้าง “เพิ่งเคยได้ยิน ว่าฟังคำบอกรักแล้วจั๊กกะจี้”
ตุ้มหัวเราะเบาๆ  ขณะที่หลับตารับรู้จูบอ่อนโยนและสัมผัสที่ชวนหวามไหว

ปชาที่กำลังจะเดินออกไปซื้อโจ้กแทบจะผงะหงายหลัง เพราะพอเปิดประตู ก็เจอ  2 พี่น้องกำลังยกมือจะเคาะประตู
“มีอะไรกัน”
“มาขอลี้ภัยสัก 2 ชั่วโมงค่ะ” ทอรุ้งบอก
“ทำไม มีอะไร ห้องนั้นทะเลาะกันหรือไง” ปชาเบี่ยงตัวให้ 2 พี่น้องเข้ามาในห้อง “แล้วกินอะไรกันมาหรือยัง พี่กำลังจะลงไปซื้อโจ้ก”
“กินมาแล้วค่ะ เชิญพี่ตามสบาย” ทอรุ้งบอกอีกครั้ง หันไปมองน้องชายที่หยุดยืนนิ่งอยู่กลางห้อง “วาด”
“ผมไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
“ศรัยอาบน้ำอยู่ เดี๋ยวพี่มา”
พอประตูห้องปิดลง ทอก็กระซิบถามน้องชาย “กลัวหรือ”
“ไม่ใช่กลัวหรอกฮะ มันเป็นไปเอง คิดเรื่องที่ไม่ควรคิด”
ทอรุ้งดึงมือน้องชายให้นั่งลงที่หน้าโทรทัศน์ หยิบหนังสือการ์ตูนใส่มือ ส่วนตัวเองหยิบรีโมท
“เรามันก็คิดในเรื่องที่ไม่ควรคิดด้วยกันทั้งนั้นแหละ ถึงได้ต้องลี้ภัยมาห้องนี้กันไง แล้วถ้าเกิดพี่เขียนกับพี่ตุ้มไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดละก็ กลับไปถ้าไม่ต้องเก็บศพเพราะเขาฆ่ากันตายไปแล้ว ก็คือเจอพี่เขียนแยกชิ้นส่วนเราแน่ๆ”
วาดคลี่ยิ้มแล้วกลายเป็นหัวเราะ กระทั่งประตูห้องน้ำเพียงห้องเดียวในห้องนี้เปิดออก ศรัยที่สวมกางเกงตัวเดียวทัก
“ว่าไง พี่บอกตุ้มไว้ว่า เดี๋ยวจะไป”
“แต่พอพี่เขียนดึงพี่ตุ้มเข้าไปในห้อง หนูก็รีบเรียกวาดมาห้องนี้เลย”
ศรัยส่ายหน้า “แต่เช้าเลยหรือ”
“เช้าหรือสายไม่รู้ จะทะเลาะหรือรักกันก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าหนีออกมาก่อน อีกสัก 2 ชั่วโมงค่อยกลับไป” ทอรุ้งพูดเรื่อยๆ
มันแปลกที่พอหันกลับไปมอง ทอรุ้งคนที่กำลังพูด ทั้งที่สายตากำลังมองภาพในโทรทัศน์ มีท่าทีเหมือนเรื่องที่พูดเป็นเรื่องธรรมดามาก ผิดกับอีกคนที่แก้มแดงเรื่อ เหลือบตามองพี่แล้วก้มลงอ่านหนังสือการ์ตูนในมือ ยังคงไม่พูดอะไรสักคำ
ศรัยเดินผ่านมาแต่งตัวในห้อง วาดก็ตามเข้ามาด้วย โดยที่ยังเปิดประตูไว้ ท่าทางพอจะรู้ว่าโดนทอรุ้งสะกิดให้เข้ามา
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ฮะ” วาดตอบทันที แล้วเดินไปนั่งบนเตียง “พี่ทอบอกว่า เข้ามาในห้อง ผมอาจหายใจได้สะดวกกว่านั่งตรงนั้น”
ตรงนั้นก็คือโซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์ ที่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด
“ขอ..”
“ไม่ต้องขอโทษ” วาดพูดแทรกขึ้นเบาๆ  “ทำไมทุกคนชอบคิดว่าผมเป็นเด็กเล็กๆ ที่ต้องช่วยกันประคองไว้ตลอดเวลาเลยนะ”
ทอรุ้งที่หน้าโทรทัศน์แค่หันมามอง แล้วหันกลับไปดูโทรทัศน์ต่อ แน่นอนว่ากำลังเงี่ยหูฟังคำพูดในห้องนอน
“อยากเป็นผู้ใหญ่หรือไง”
“ผมเป็นวัยรุ่นต่างหาก” วาดเถียงขำๆ แล้วดึงมือศรัยให้นั่งลงข้างๆ “พี่ทอเขากลัวว่า ผมจะกลัวถ้าผมได้ยินพี่เขียนกับพี่ตุ้มทะเลาะกัน บอกตั้งหลายทีว่าผมไม่ได้กลัว ผมแค่ไม่ชอบคนทะเลาะกัน ไม่ชอบกับกลัวไม่เหมือนกันสักหน่อย”
ศรัยพยักหน้าเห็นด้วย นิ่งรอให้วาดเล่าต่อ แต่วาดก็ไม่เล่า
...งั้นก็ต้องถามเองสินะ...
“ก่อนนี้เวลาได้ยินคนทะเลาะกันแล้ววาดเป็นยังไง”
“ผมก็เดินหนีไปที่อื่น”
“อืม...มันก็ชวนให้คิดว่าเพราะกลัวจริงๆ น่ะแหละ”
วาดมองแผ่นหลังของพี่สาวที่นอกห้อง “ตอนเด็กๆ เราอยู่ในบ้านหลังใหญ่ มีครอบครัวของป้ากับน้าอยู่ด้วย ก็มีพี่ๆ น้องๆ อีกหลายคน แต่ผมเป็นคนเล็กสุด เวลาเล่นกันหรือมีเรื่องกัน พี่เขียนจะโดนตีทุกที ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาไม่ใช่คนโตสุดนะฮะ แล้วก็ไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องด้วย พี่ทอก็เคยโดนป้าตี แต่ผมไม่เคยเลย”
“เพราะวาดเป็นเด็กดีหรือไง”
“เปล่า ตอนนั้นพี่เขียนบอกว่า เขาทำจานแตกเอง แล้วพี่ทอก็จะทำงานบ้านในส่วนของผมก่อนที่จะทำของเขา พอมาอยู่ที่นี่ถึงได้คิดว่า ผมเป็นเจ้าชายน้อยนี่หว่า ไม่เคยทำอะไรเลย”
“เพราะพวกเขารักวาดไง”
วาดยอมรับ “ฮะ ผมรู้ แต่ผม 21 แล้วนะ”
“ปฏิวัติเป็นแล้ว”
หนุ่มหน้าใสหัวเราะ “เรื่องพี่เขียนกับพี่ตุ้มน่ะ ดูก็รู้แล้ว แต่พี่ทอกลับกลัวว่ามันจะจุดชนวนให้ผมคิดกลัว ทีแรกชวนกันว่าจะออกไปเดินห้าง แต่มันยังเช้าอยู่ ก็เลยมาห้องนี้ แต่พอมาเขาก็กลัวว่าผมจะสั่นขึ้นมาอีก”
“แต่ไม่มีอาการใช่มั้ย”
“ก็แค่ มือเย็น แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ส่วนคำถามพวกนั้นมันก็ไม่ได้น่ารำคาญเหมือนเมื่อวาน”
“เราคุยกันแล้ว”
“ฮะ คุยกันนับครั้งไม่ถ้วน”
“แต่พี่พร้อมจะตอบนะ”
วาดพยักหน้าไปที่คนหน้าโทรทัศน์ “ถามอีก คนนั้นได้เอาหนังสือแถวนั้นปามาแน่ๆ”
”น้อยหน่อยเหอะ” ทอรุ้งโวยทั้งที่ไม่ได้หันมามอง

ศรัยมองผ่านทอรุ้งไปที่โทรทัศน์ “ถามได้มั้ยว่าทำไมต้องย้ายออกมาจากบ้านเดิม”

...อันที่จริงเรื่องนี้ วาดเคยเล่าให้ฟังคร่าวๆ แล้ว เรื่องของความขัดแย้งในครอบครัวใหญ่ แต่ตอนนั้นเขียนกับตุ้มยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ชัดเจนเหมือนในวันนี้ ก็เลยต้องถามอีกครั้ง เพราะจะได้รู้ว่า จะต้องทำยังไงกันต่อไป..

แทนที่วาดจะตอบกลับเรียกพี่สาว
ทอรุ้งหันมาทำปากยื่นใส่ทันที “ตลอดๆ”
หญิงสาวเล่าเรื่องโดยที่ไม่ได้ขยับจากที่นั่งเดิม “ตอนที่พี่เขียนสอบเข้ามหา’ลัยเขาไปอยู่หอพักมหา’ลัยที่ต่างจังหวัด แต่พอหนูสอบได้หนูยังอยู่กับพ่อกับแม่ ก่อนหน้านั้นเคยได้ยินพ่อกับแม่คุยกับพี่เขียนว่า ถ้าพี่เขียนเรียนจบ จะพาน้องๆ แยกออกมาอยู่ อพาร์ตเม้นต์ก็ได้ แต่พอพี่เขียนเรียนจบจริงๆ เริ่มทำงานจริงๆ กลับมีปัญหาเรื่องเงินที่จะใช้จ่ายในบ้าน เพราะพี่เขียนมีเงินเดือนแล้วไงคะ แต่เขาก็เช่าหอพักเล็กๆ ที่เป็นห้องแบ่งเช่าในตึกแถวอยู่แบบห้องน้ำรวมน่ะพี่อยู่คนเดียว จนกระทั่งไอ้วาดก็สอบเข้ามหา’ลัยได้อีกคน”
ทอรุ้งยังคงเล่าไปเรื่อยๆ เหมือนเคยเล่ามาแล้วหลายครั้ง
“หนูน่ะ คุยกับแม่ว่า พี่ๆ ลูกป้าลูกน้าที่เขาเรียนจบ แล้วก็ทำงานแยกย้ายออกไป ทำไมไม่เห็นว่าจะมีใครที่มีปัญหา พอพี่เขียนมีเงินเดือนเดือนแรกกลับมีแต่ปัญหา แต่แม่บอกว่าอย่าคิดอย่างนั้นบอกให้อดทน จนเมื่อ 2 ปีก่อนพ่อกับแม่เราเสียเพราะรถคว่ำ ที่บ้านก็ยังทะเลาะกันเรื่องเงินอีก พี่เขียนเลยพาเราแยกออกมาอยู่อพาร์ตเม้นต์ตั้งแต่พ่อกับแม่ยังไม่ทันจะครบ 100 วันเลยด้วยซ้ำ คือตามกฎหมายเรา 3 คนเป็นทายาทในส่วนของพ่อกับแม่ก็จริง แต่มันก็มีส่วนที่เป็นครอบครองร่วมกันหลายอย่าง ระหว่าง พ่อแม่ ลุงป้า แล้วก็น้าๆ สุดท้ายก็ต้องพึ่งศาลตั้งผู้จัดการมรดก ขายหมดทุกอย่าง แบ่งเงินแล้วเราก็ย้ายออกจากอพาร์ตเม้นต์มาอยู่คอนโดฯ นี้ ตั้งแต่คอนโดฯ สร้างเสร็จ”
“เขียนเตรียมไว้หมดทุกอย่างเลยนี่นา”
“ใช่ค่ะ คงเตรียมตั้งแต่ที่พ่อกับแม่บอกให้พาเรา 2 คนแยกออกมาตอนที่เรียนจบ เขาก็เลยเก็บเงินแล้วก็ดูพวกคอนโดฯ ที่นั่นที่นี่มาเรื่อย”
ศรัยหันมามองคนตัวเล็กที่กำลังนั่งฟังเรื่องอย่างตั้งใจ “ถ้าพี่ซื้อบ้าน เขียนจะยอมให้วาดไปอยู่กับพี่มั้ย”
“ฮึ~~~” วาดหน้าแดง
“ก็ถ้าตุ้มกับเขียนคบกันแล้วตุ้มมาหาเขียนตอนวันเสาร์อาทิตย์ 2 คนจะหนีไปได้กันทุกเสาร์อาทิตย์ล่ะ”
“พี่พูดอย่างกับเขาจะนอนด้วยกันตลอดเวลา” วาดอ้อมแอ้มตอบ
“เค้าไม่ได้นอนด้วยกันตลอดเวลา นี่มันยังเช้าอยู่เลย แต่เขาก็ต้องการเวลาส่วนตัว มีน้อง 2 คนมานั่งมองอยู่ มันก็ไม่ดี 2 คนรู้อยู่แล้วถึงได้หนีมานี่ใช่มั้ย”

ปชาถือของกินเต็มสองมือเข้ามาในห้องทั้งที่ทอกับวาดกินข้าวเช้ามาแล้ว แต่ก็ยังขยับมาหยิบปาท่องโก๋จิ้มสังขยา จิบชาร้อนอยู่ด้วยกัน จนกระทั่ง 11 โมง ปชาก็ไล่ทุกคนออกจากห้อง เพราะจะทำความสะอาดห้องพักของตัวเองบ้าง
“เที่ยงไม่ต้องห่วงกูนะ มึงตามสบาย”

ศรัยเปิดประตูห้องใหญ่เข้าไปก่อน ตามหลังคือวาดกับทอ
คนตัวโตที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียงเงยหน้ามามอง “ไปไหนกันมา”
“ไปนั่งเล่นที่ห้องปชา” ศรัยบอก “แล้ว...ตุ้มล่ะ”
“นอนอยู่ ถ้าเที่ยงจะไปกินอะไรกันก็ซื้อมาให้ด้วยแล้วกัน” เขียนบอกสั้นๆ แล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
วาดหันไปกระซิบกับพี่สาว
“แบบนี้ตอนที่เราไม่อยู่ เขาทะเลาะกันหรือเขารักกันอะ”
ทอรุ้งส่ายหน้า “เลิกเดาดีกว่า แกเก็บผ้าที่ระเบียงเข้ามาให้พี่รีด เดี๋ยวเที่ยงไปกินติ่มซำปากซอยกัน”
2 คนพี่น้องช่วยกันทำงานทันที ขณะที่ศรัยเดินไปหาเขียน
“ดีขึ้นแล้วสินะ”
“เพื่อนคุณน่ะดื้อสุดๆ”
ศรัยยิ้มขำ มองออกไปที่อาคารด้านนอก “ก็มันยังเช้าอยู่”
“อ้อ เรื่องนั้นผมมีวิธี” เขียนลดเสียงในตอนท้ายให้ได้ยินกันแค่ 2 คน ถึงน้องชายน้องสาวจะบรรลุนิติภาวะแล้ว ทั้งอาจรู้เรื่องบางอย่างดีกว่าพี่ชาย แต่ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่จะพูดให้น้องได้ยิน “เขามักจะทำเหมือนบอกว่าไม่ แต่ก็ใช่ในเวลาเดียวกัน ตามใจก็ไม่ได้ ยิ่งบังคับยิ่งไม่ยอม”
ศรัยยิ้มขำ ถึงตัวคนบ่นเองก็ยังเล่ายิ้มๆ เหมือนเหนื่อยใจตัวเองมากกว่าคนที่กำลังโดนบ่นเสียอีก
ท่าทางคุยกันถูกคอจนทอรุ้งต้องนินทากับวาด
“คู่นี้มีแนวโน้มที่ดีนะเนี่ย”

ศรัยหันมาส่งยิ้มให้วาด แล้วหันมาหาเขียน
“ผมกำลังจะซื้อบ้าน”
เขียนหรี่ตามองรู้ทัน “ไว้ครบปีก่อนค่อยคุยกัน”
 
=========จอบตอนที่ 19========

เรื่องปมฆาตกรรมผมไม่ได้มีอะไรแฝงไว้ ทุกอย่างเป็นไปตามตัวอักษร แต่ก็ดีใจมากที่คุณตั้งข้อสังเกตุ และคิดต่อเรื่องออกไปอีก
กินโจ้กกุ้งกันปะ
พบกันวันอาทิตย์ครับ
ขอบคุณที่ให้ความสนใจเรื่องนี้
ไจฟ์กับทีครับ

[gupalz]

รอลุ้นตอนต่อไป

[jeeu]

คู่พี่อ่ะ แต่เช้าเลยนะจ๊ะ
น้องๆต้องลี้ภัยกันเลยที่เดียว ฮ่าฮ่า++
พี่ศรัย รีบๆมาขอน้องวาดไปอยู่ด้วยเร็วๆเลย
สนับสนุนเต็มที่จ๊ะ
กอดพี่ไจฟ์คนเก่ง ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน
จุ๊บเหม่งน้องที น่ารักต้องจ๊วฟฟฟฟ~
+1แล้วนะคะ ^^

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
คดีฆาตกรรมคลี่คลาย
คดีรักดำเนินไปด้วยดี
อ่านถึงตอนนี้ทำให้คิดว่าปัญหาคนรักไม่ซื่อสัตย์ต่อกันมันเกิดเรื่องต่อเนื่องได้มากมาย

[donutnoi]

พี่เขียนวางใจศรัยได้แล้ว 

[Yukisae]

จะทะเลาะหรือไม่ทะเลาะทำเอาน้องสับสนกันหมดแล้ว555
เรื่องเงินนี่ยิ่งมีมากก็ยิ่งเป็นปัญหาจริงๆ
ศรัยจริงจังมาก เยี่ยมเลย
++ค่ะ