หัวข้อ: "Shining"

[t2007]

ขัดตั้งแต่แรก พี่เขียน แค่ ผมจะซื้อบ้าน ฮ่าๆ

[little_nok]

ลุ้นต่อ
จ๊ากกก อีกตั้งปี กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน
เอ๊ะ หรืออีกปีค่อยคุย

[kyoya11]

เพื่อนตุ้ม แต่เช้าเลยนะ

[Tasaitatsu]

O_o!! อู้ยยยย แต่เช้าเลยนะเฮีย ทำเอาน้องสองคนต้องหลี้ภัยอย่างด่วน หึหึ

รอให้ครบหนึ่งปี มันไม่นานไปเหรอเฮียเขียน เฮียจะได้มีเวลาปราบพยศตุ้มไงเฮีย

เรื่องของบ้านน้องวาดเป็นแบบนี้นี่เอง
แต่เฮียเขียนก็เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวมากเลยอะ สุดยอด
เรื่องเงินๆทองๆมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ถึงจะเป็นญาติกันก็ตามทีเถอะ

ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่ะ ^___^

[natalee22]

อั๊ยยะ!!!! เขียนตุ้มทำเอาน้องๆต้องหนีไปห้องปชาเลย     

ตอนนี้ศรัยวาดก็น่ารักไม่แพ้เขียนตุ้มเลย แต่ที่ได้ใจที่สุดต้องยกให้ทออ่ะ รู้งานตลอด น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ^^

[pochu52]

มาอ่านสองตอนรวดเลย ^^
- คนดูเงียบๆ อย่างพี่หมีดันร้ายและโหดร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ พี่แหม่มแกก็น่าสงสารเหมือนกัน เฮ้อ!!
- เพื่อนตุ้มเคลียร์กับพี่เขียนทำเอาน้องๆ อยู่ห้องไม่ได้เลย 5555  พี่ไรแกรักจริงหวังแต่ง อิจฉาน้องวาดอ่ะค๊า

[PAAPAENG~]

ทุกอย่างดูเป็นบวกหมดแล้วแฮะ
ทีนี้ก็รอให้ครบปี ฮา~
ลุ้นเขียนกับตุ้มต่อ
สองคนนี้...จะหัวหรือก้อยเนี่ย

เจอกันวันอาทิตย์ค่า~

[BossoM]

เขียนตุ้ม เอาอีกๆ 

ชอบอ่า...เจ๊ชอบอ่านอะไรที่มันดูคลุมเครือๆ กร้ากกกกก

ตามอ่านและ บวก บวก ให้ตลอดนะจ้าน้องรัก 

[เพื่อนบ้าน]

เขียนตุ้ม คึกคักกันแต่เช้าอ่ะ หุหุ อ่านแล้วเขินเลย -///-
คู่นี้ไม่ต้องพูดอะไรมาก เพราะถึงพูดไปก็ไม่เข้าใจ ทำอย่างเดียว หึหึ

เรื่องครอบครัวน้องวาด น่าจะย้ายออกมาได้ตั้งนานแล้วนะ
อยู่ไปได้ยังไงน่ะ ไม่แปลกใจเลยทำไมพี่เขียนโต๊โต เฮ้อออ
แต่เชียร์ให้น้องย้ายออกมาอยู่กับพี่ไรนะ อิอิ ไม่ใช่อะไร เขียนตุ้มเค้าจะได้หวีดๆๆ
ไม่ได้อยากจะให้น้องชิงสุกก่อนห่ามอะไร ว่าแต่เค้าแยกกันเป็นคู่ๆๆแล้วน้องทอล่ะ
จะไม่มีคู่จริงๆหรอ ?? ตายล่ะหัวเดียวกระเทียมลีบ น้องเกียรติจีบด่วน !!!

[hobazaki]

ในเมื่อพี่เขียนได้บอกรักเพื่อนตุ้มแล้ว ก็อให้เพื่อนตุ้มกับพี่เขียนคืบหน้าไปไวๆนะ ไม่สะดุดล้มที่ตรงกลางทาง
ส่วนพี่ไร โฮวววววววววววว โดนพี่เขียนขวางตลอด เอาน่า สู้ๆ ภาวนาให้น้องวาดลืมเรื่องที่กลัวได้เร็วๆ ก่อนเถอะ

ก๊าบๆ 

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 20

เสียงหัวเราะและเสียงตะโกนบอกเวลานัดออกไปไหว้พระที่วัดใกล้กับที่พัก ทำให้ 2 พี่น้องที่กำลังก้าวลงจากบังกะโลขนาด 2 ห้องนอน เตรียมจะออกไปเดินเล่นชายทะเลหยุดชะงักเท้าอยู่ที่บริเวณระเบียงหน้าบ้าน
“ไปไหว้พระกันก่อนดีกว่าแก” หญิงสาวบอก ส่วนอีกคนพยักหน้าง่ายๆ เพราะไม่เห็นว่าจะต่างกันตรงไหน กับการออกไปเดินเล่นตอนนี้
ส่วนพี่ชายคนโตเพิ่งเดินออกมาจากห้องพัก “จะไปไหนกัน”
“เรากำลังจะไปเดินเล่นกันแต่ได้ยินเสียงพี่ตุ้มบอกว่า ไปไหว้พระที่วัดใกล้ๆ นี่กันก่อนน่ะค่ะ”
พูดถึงตุ้ม ตุ้มก็มาเพราะบังกะโลที่จองไว้อยู่ติดกัน 3 หลัง
“ไปไหว้พระกันก่อน หน้าวัดมีตลาดเล็กๆ มีเซเว่นด้วย แล้วค่อยกลับมา” หนุ่มตัวผอมส่งยิ้มกว้างประกอบกับคำสั่ง
“แล้วกระเป๋าไปไหน ทำไมไม่นอนนี่” เขียนถามต่อหน้าน้อง
“นอนอีกหลังสิ คุณ 3 คนนอนพักผ่อนให้สบาย พวกนั้นเดี๋ยวก็เมาหลับแถวหน้าระเบียง”
แต่เขียนยังบ่นต่อ “ทำไมต้องทำอะไรให้มันเรื่องเยอะ แทนที่จะนอนที่นี่ไปนอนทำไมกับเพื่อนๆ”
ตุ้มทำตาพอง เดินผ่านน้องสาวน้องชายที่หันไปอมยิ้มให้กัน
“คุณนี่ เชื่อเถอะผมนอนหลังโน้นน่ะดีแล้ว”
“ดีตรงไหน”
ตุ้มถึงกับเท้าเอว “นั่นน่ะพวกเสือทั้งนั้น น้องทอเป็นสาวอยู่คนเดียวไม่ห่วงหรือไง” พอเห็นเขียนหันไปหัวเราะกับน้อง ตุ้มถึงนึกได้ ฟาดที่ต้นแขนหนา
“ชักหน้าหนาขึ้นทุกวัน ไม่อายน้องหรือไง น้องเป็นผู้หญิงนะ”
“โอ๊ย ตามสบายพี่” ทอรุ้งรีบบอก “วงเมาท์ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เนื้อหาไม่ได้ต่างจากผู้ชายนักหรอกค่ะ จะเหลือแต่ถ่ายรูปตรงนั้นลงอินสตราแกรมเท่านั้นเอง”
ตุ้มลดเสียงเดินมาเกี่ยวแขนทอรุ้งเดินมาที่รถ แต่ไม่ลืมหันไปบอกเขียนให้ปิดบ้าน
“น้องทอคะ คุณพี่แนะนำอย่างจริงใจ ในฐานะคนที่ทำมาสารพัดเรื่อง เวลาที่เราพูดเอามันเนี่ยนะคะ ใครก็ห้ามปากเราไม่ได้ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เรากลายเป็นฝ่ายนั่งฟังขาเมาท์เขาพูดกัน จะในรถไฟฟ้า หรือในร้านบุฟเฟ่ต์ในห้างเนี่ย เราจะใส่คะแนนลบคนพูดเสมอ แล้วอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ เกิดไอ้หนุ่มโต๊ะข้างๆ ทายาทตลาดหุ้นพันล้านมันกำลังเล็งคุณน้องอยู่ มันได้ยินที่คุณน้องพูดมันเปลี่ยนใจไปจีบเด็กเสิร์ฟดีกว่า โบราณท่านถึงว่าพูดดีเป็นศรีแก่ปาก”
ตุ้มบรรยายไปเรื่อย จนกระทั่งมีเสียงขัดขึ้นข้างหลัง
“เพิ่งรู้ว่ามึงพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย ไอ้คุณพี่สะใภ้” ศรัยเดินตามมา พูดแซว
“สัดเหอะ” ตุ้มสวนทันที “นี่แหละกูตัวจริงเหอะ ไอ้แรดๆ ซ่าๆ ปากจัดน่ะตัวปลอม”
ศรัยได้แต่หันไปหัวเราะกับวาด
“ตอนเด็กๆ เราเล่นกันเสียงดัง เคยได้ยินยายบ่นนะคะว่า ผู้ชายเขายกขันหมากจะมาขอ ได้ยินเสียงสาวๆ บ้านนี้ เขายกขันหมากหนีกลับกันหมด”
ตุ้มเห็นด้วย “คนโบราณนี่ช่างว่าเนอะ”

พอหันไปมองถึงได้เห็นว่าบรรดาลูกน้องของศรัยพากันเดินตามมาอย่างพร้อมหน้าแล้วชวนให้ขึ้นรถปิกอัพไปด้วยกัน
"วัดอยู่ไม่ไกล ไปคันเดียวดีกว่า" เจ้าของรถบอก
ศรัยหันไปแบมือขอกุญแจรถแล้วจัดที่นั่งกระบะ 4 ประตู ให้ตุ้ม ทอ กับวาดมานั่งที่ด้านหน้า ที่เหลือรวมทั้งเขียน ถูกส่งไปอัดกันแน่นที่กระบะด้านหลัง ทำให้ทอกับตุ้มคุยกันต่อ
"พี่ตุ้มเคยแรงหรือคะ หนูนึกภาพไม่ออกเลย"
"อย่านึกออกเลย จำแต่ภาพดีๆ ในวันนี้ก็พอ" ตุ้มยักไหล่ ทำให้ศรัยหัวเราะแทบน้ำตาร่วง เลยโดนตุ้มฟาดที่ต้นแขนใหญ่เสียงดัง
"คือด้วยวัยน่ะนะมันก็เปลี่ยนไปทุกคนน่ะแหละ แต่ตอนเป็นทีนเอจนะ เวลาที่เราอยู่กับเพื่อน เราก็ต้องเป็นศูนย์กลาง หรือไม่ก็เป็นจุดรวมของสายตาถูกมั้ยคะ"
แต่ทอรีบชี้ไปที่วาดที่นั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับคนขับ "ไม่ใช่วาดแน่นอน"
"โอ๊ย น้องวาดยกไว้เป็นกรณีพิเศษค่ะ แต่พี่น่ะ ยังไงก็รับไม่ได้ถ้าจะต้องเป็นคนไม่สำคัญ ก็แสดงอิทธิฤทธิ์ไว้เยอะ แล้วพอเรียนมหา'ลัย มองเห็นไอ้พวกหัวโปกทำตัวทุเรศแล้วแบบ กรีดนิ้วดัดจริต โอ๊ยตาย อายแทน" ตุ้มทำกรีดนิ้วออกท่าทางเต็มที่ จนศรัยแปลกใจ
“กูเพิ่งเคยเห็นมึงทำท่าแบบนี้”
“ก็เพราะเวลาอยู่กับพวกมึงแล้วคุยไม่สนุกเท่าคุยกับน้องทอน่ะสิ” ตุ้มหันมาหาทอกับวาดที่ยังคงหัวเราะไม่เลิก “ที่จริงมันยังมีจุดเปลี่ยนมาเป็นระยะด้วยแหละ แต่ที่แรงที่สุดก็คือมีเพื่อนที่มันแต่งหญิงน่ะค่ะ โดนฆ่าทิ้งข้างทาง ตำรวจจับคนร้ายมาได้ ก็เป็นคนที่เจอกันตอนเที่ยว ไอ้ผู้ชายนั่นมันก็อ้างว่าเมาคิดว่าเป็นผู้หญิง พอรู้ว่าเป็นผู้ชายมันก็..นั่นแหละ” ตุ้มหันไปมองวาด “คนรักเราก็มาก สงสารก็เยอะ แต่คนเกลียดและรับไม่ได้มันมีมากกว่าเป็นเท่าตัว”
พอเห็นว่ายิ่งพูดวาดยิ่งก้มหน้ามองมือตัวเอง ตุ้มก็ค่อยๆ เปลี่ยนเรื่องกลับมาเรื่องเดิม “แล้วพอมาทำงาน มันก็ต้องมีบุคลิกที่เจ้านายวางใจใช่มั้ยคะถึงจะได้งาน ต้องจริงใจลูกค้าก็จะเชื่อ ไอ้ที่ว่าเยอะไปมันก็ค่อยๆ ลดลงมาเอง”

"พี่เคยทำอย่างนั้นมั้ยคะ" ทอรุ้งถาม
“แบบไหนคะ”
“แต่งหญิงน่ะค่ะ”
"ตอนทีนเอจคุณพี่ใส่วิกค่ะเวลาไปเที่ยว แต่ใส่กางเกงนะคะ ให้ยังไงก็ไม่กล้าใส่กระโปรงกับส้นสูงเพราะเวลาส่องกระจกมองดูตัวเองรู้สึกว่าเหมือนลิงมากกว่าสวย"
เสียงหัวเราะประสานดังลั่นรถ
"ไม่อยากเชื่อเลย" วาดหัวเราะจนต้องเช็ดน้ำตาจากหางตา
ตุ้มยิ่งเล่ายิ่งออกท่าทาง "แต่งสวยก็ได้ แต่งฮาก็เอา ใครแซวมานังตุ้มด่ากลับ แรงมาก็แรงไป"
"แล้วตอนนี้ล่ะ" ศรัยถาม ขณะที่เหลือบตามองเพื่อนจากกระจกมองหลัง
"โอ๊ย ไม่มีแล้ว ตุ้มคนนี้เรียบร้อย จริงจัง ขยันทำงาน อย่าลืมโหวตเลือกตุ้ม-ยอยศนะครับ"

เสียงหัวเราะยังคงดังอย่างต่อเนื่องจนมาถึงวัด ทั้งหมดเดินตามกันเข้าไปไหว้พระ แล้วออกมาโยนเหรียญอธิษฐาน ถ่ายรูปเล่นกันไปตามเรื่อง
"ท่าทางน้องผมจะเข้ากับตุ้มได้ดีกว่าผม" เขียนเดินมาคุยกับศรัยที่อาศัยร่มเงาจากไม้ใหญ่
"ระวังแต่มันจะพาน้องคุณแข็งข้อกับคุณเท่านั้นแหละ"
เขียนได้แต่หัวเราะพลางส่ายหน้า ขณะที่ยืนมองคนอื่นๆ ถ่ายรูปกัน

"ไม่อยากเชื่อเลยว่าเราเจอใครที่นี่" น้ำเสียงแปร่งหูดังขึ้นด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่ม 2 คนหันมามอง
"วาวา"
"คุณวาวา"
เขียนกับศรัยขานขึ้นพร้อมกันแล้วหันมามองหน้ากันเอง

ขณะที่ห่างออกมาอีกหลายก้าว ทอรุ้งกระซิบบอกกับตุ้มและบรรดาลูกน้องของศรัย "นั่นวาวาแฟนเก่าพี่เขียน"
ตุ้มพยักหน้าแบบมึนงง "เขาคือลูกค้าที่พี่ต้องดูแล แล้วเขาก็เป็นเพื่อนสนิทกับเก๋แฟนเก่าของศรัยด้วย ว่ากันว่า เขานี่แหละคือคนที่แนะนำให้เก๋คบคนอื่น พี่เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นแฟนเก่าเขียน เพราะเขียนไม่เคยพูดชื่อเขาเลย"
“โห ก็เล่นแรงขนาดนั้น ถ้าลบความทรงจำได้ พี่เขียนคงทำแล้วละค่ะ”

ส่วนเสียงของวาวาไม่ได้เบาเลยสักนิด ทุกคนที่อยู่รอบๆ ล้วนได้ยินว่าเธอถามไปเรื่อย มาเที่ยวกับใคร พักที่ไหน มาเมื่อไหร่  จะกลับเมื่อไหร่ แต่ชายหนุ่มทั้ง 2 ก็นิ่งเฉยจนกระทั่งคนถามต้องเปลี่ยนหัวข้อ หันไปหาศรัย
"วาวา มาเที่ยวกับผู้จัดการแล้วก็เก๋กับบวรด้วย"
สีหน้าของศรัยทำให้เขียนรู้ได้เอง ว่างานนี้โดนคู่
"งั้นก็ตามสบาย เพราะพวกเราไหว้พระกันเสร็จแล้ว กำลังจะไปซื้อของกันต่อ"
แต่สายตาของศรัยกลับมองผ่านวาวาไปที่ด้านหลัง
คนที่เดินมาหามีสีหน้าซีดและยิ้มแห้งแล้งกว่าใครทั้งหมดในกลุ่ม
"ศรัย บังเอิญจริงๆ"
ศรัยพยักหน้า แล้วเดินหนีออกมาจากกลุ่ม
"แหม ไหนว่ามีแฟนใหม่แล้ว เจอแฟนเก่ายังเดินหนีแบบนี้มันแสดงว่ายังตัดใจไม่ได้ใช่มั้ยเอ่ย...." วาวาหัวเราะเสียงแหลมเล็ก
ศรัยหยุดเท้าหันไปมองวาดรวีที่เดินคู่มากับทอรุ้ง

"ฉันเอง" ทอรุ้งกระซิบบอกน้องชายดันแขนให้ไปอยู่กับตุ้ม ส่วนตัวเองเดินเข้ามาควงแขนศรัย หันไปมองหน้าวาวา
"เอ่อ...." เก๋อ้ำอึ้ง มองแขนทอรุ้งที่เกาะอยู่ที่แขนศรัย "พี่ศรัยเขา..."
"เขาเป็นคนดี" ทอรุ้งบอก
เก๋ผ่อนลมหายใจยาวแล้วคลี่ยิ้ม "ค่ะ ดีมาก ขอให้มีความสุขนะคะ"
"แน่นอนค่ะ" ทอรุ้งบอกเสียงดัง ปรายตาไปทางวาวา "พี่เองก็น่าจะมีความสุข ถ้าเลือกรับฟังแต่เรื่องที่มันทำให้จิตใจสูงขึ้น"
หญิงสาวดูตกใจที่ทอรุ้งพูดตรง แล้วหัวเราะเบาๆ "น้องน่ารักอย่างที่เคยได้ยินมาจริงๆ"
"หรือคะ มีคนบอกว่า....น้องน่ารักหรือคะ" ทอรุ้งดีใจออกนอกหน้า จนตุ้มต้องกระแอมเตือนมาจากด้านหลัง
เก๋ยิ้มอย่างจริงใจ "มีคนเล่าให้ฟังว่าคนรักของศรัยน่ารัก แล้วก็ไม่ค่อยพูด ก็...พูดกันต่อๆ มาน่ะค่ะ ก็มีที่บอกว่าเป็น...เอ่อ....ผู้ชาย..."
"ถ้าเป็นผู้ชายแล้วจะเป็นยังไงหรือคะ"
เก๋ยิ้มแห้งๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่เหลือบตามองศรัยแล้วหันไปหาชายหนุ่มอีกคนที่เดินมาทักทาย
"สบายดี" บวรทักศรัยแล้วมองมือของทอรุ้งที่ตอนนี้กลับคลายออกจากแขนของศรัย
"ดี" ศรัยตอบสั้นๆ เดินนำทุกคนกลับมาที่รถ

เสียงหัวเราะในรถตอนกลับหายไป จนซื้อของเสร็จ นั่งรถมาจนถึงที่พัก ทอรุ้งก็หันมาหาตุ้ม
"หนูคิดว่าพี่วาวาร้ายกว่าพี่เก๋"
ตุ้มถอนหายใจหนักๆ ระงับความหงุดหงิด พยายามอธิบายกับวาดที่นั่งอยู่ด้านหน้า "เข้าใจที่เขียนบอกครั้งแล้วครั้งเล่าว่าให้คิดให้ดี ศึกษากันและกันให้นานๆ แล้วใช่มั้ย มันไม่ใช่แค่แผลของตัวเราเอง ยังมีแผลของอีกฝ่าย แล้วก็การยอมรับของคนรอบข้างด้วย"
"ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย" วาดพึมพำเบาๆ แต่ตุ้มกลับตัดบทอย่างใจร้ายที่สุดจนศรัยเหลือบตามอง
"หยุดเลยนะวาด ถ้าจะพูดเรื่องความในใจโปรดเก็บไว้พูดกับศรัย เพราะตอนนี้ระดับความสามารถทำความเข้าใจของคุณพี่กำลังลดลง และมีแนวโน้มที่จะอาละวาดให้กระจาย"

ทันทีที่ลงจากรถตุ้มตรงไปหาเขียน ที่ก้าวลงจากกระบะหลังรถ 
"เขียน"
คนถูกเรียกยืนรอ
"วาวาเป็นแฟนเก่าคุณ"
เขียนถอนหายใจหนักๆ ขณะที่พยักหน้า
ตุ้มหรี่ตา ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าอกหนาๆ "คุณมันคนเฮงซวย มีตาแต่ไม่มีแวว ไปเสียเวลากับคนแบบนั้นได้ยังไง"
เขียนเหลือบตามองศรัยที่เดินผ่าน แล้วหันมามองตุ้ม "ตอนนี้ไม่ได้เสียเวลาแล้วนี่ เวลาของผมเป็นของตุ้ม"
ตุ้มอ้าปากพะงาบ เหมือนงับอากาศเข้าปอดแล้วหันไปหาเพื่อน
ไอ้พันหมื่นคำพูด ที่มันตีกันจนยุ่งอยู่ในสมองเมื่อรู้ว่าอดีตของเขียนวนเวียนอยู่ไม่ห่าง หายวับไปในพริบตา
"ศรัย ไอ้ห่าศรัยแน่ๆ คำพูดน้ำเน่าแบบนี้มีมันคนเดียว!"
"เฮ้ย! ไม่ใช่กู๊" ศรัยแก้ตัวเสียงสูง วิ่งหนีไปที่บ้านพักก่อน ขณะที่ลูกน้องของศรัยที่อยู่ท้ายขบวนหันมาหาวาด
"รับรองได้ว่า เรื่องแฟนหัวหน้าเป็นผู้ชายไม่ได้ออกจากปากพวกพี่"
....แต่ถึงลูกน้องในทีมของศรัยไม่ได้บอก ก็ย่อมมีคนอื่นที่สังเกตเห็น เพราะศรัยพาวาดไปที่ทำงานด้วยอยู่หลายวัน ทั้งคุยกันจนวาวาเข้ามาเลียบเคียงถามถึงก็เคยเกิดขึ้นเหมือนกัน
ไม่มีความลับในโลกอยู่แล้ว..

วาดตอบอ้อมแอ้ม "ผมไม่เป็นไรหรอกฮะ แต่พี่ศรัยจะโดนว่าอะไรหรือเปล่า ถ้าเขาเป็น...."
แต่ละคนหันมามองหน้ากัน "เป็นไม่เป็นไม่เห็นเกี่ยวกับงาน ในที่ทำงานมีแบบพี่ตุ้มตั้งหลายคน พีอาร์ที่ใส่กระโปรงมาทำงานยังไม่เห็นจะมีอะไร แล้วถ้ามีฝ่ายรับมันก็ต้องมีฝ่ายรุกถูกมั้ย"

"ผมจะไปคุยกับพี่เอง" วาดพยักหน้าแล้วจะเดินเลี่ยงไป แต่เขียนดึงมือน้องชายไว้
"คิดก่อนพูด อย่าพูดด้วยอารมณ์เข้าใจมั้ย"
"ฮะ" วาดรับคำแล้วก้มหน้าเดินมาที่บ้านพัก ที่เหลือก็เลยช่วยกันยกของเข้าไปวางไว้ที่ระเบียงหน้าบังกะโลหลังที่เตรียมไว้ทำครัว

ยังไม่ทันได้จัดของเข้าที่ ตุ้มก็เดินมาสมทบ เตรียมพร้อมสำหรับการเป็นหัวหน้าทีมครัว เขียนหันไปมองแล้วพูดเรียบๆ เหมือนกำลังพูดกับทุกคน
"จะหยุด หรือจะไปต่อ ยังไงเราก็หนีบททดสอบ ทางเลี้ยวทางแยกไม่พ้น"
ตุ้มหันมาทำตาขวางพูดเน้นย้ำคำพูด "เก็บคำสอนไปเทศนาน้องๆ คุณดีกว่า เพราะผมน่ะถอย ไม่ เป็น!"
ลูกน้องของศรัยรีบหันมาช่วยเสริมคำพูดของตุ้ม
"ถูกต้องครับ ถ้าพี่ๆ จะแยกกันไปเคลียร์อีกคู่ละก็ ตามสบายนะครับ เราจะดูแลน้องทอให้เป็นอย่างดี รับรองว่า จะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้น้องทอในรัศมี 2 เมตร"
"พวกมึงน่ะแหละที่น่ากลัว" ตุ้มหันไปโวยวายใส่ลูกน้อง
ทอหันบอกกับเขียน "ถ้าวาดเข้มแข็งเหมือนพี่ตุ้มก็ดีน่ะสิ"
ตุ้มกระแอมดึงมือทอรุ้งให้เดินมานั่งคุยข้างๆกัน ปล่อยให้คนอื่นทำงานต่อไป "คุณพี่ไม่ได้เข้มแข็งหรอกนะคะ ถามคุณพี่ชายของคุณน้องดูก็ได้ ว่าเขาปวดหัวกับคุณพี่ขนาดไหน"
"รู้ตัวเหมือนกันนี่หว่า"
ตุ้มหันไปส่งค้อนให้เขียนที่แกล้งบ่นให้ได้ยิน แล้วก็พูดต่อ "เพียงแต่นิสัยพื้นฐานของคนไม่เหมือนกัน แล้วคุณพี่ว่า ที่น้องวาดเป็นแบบนี้ก็เพราะเขามีพี่ชายกับพี่สาวที่ตัดสินใจแทนเขาตลอดเวลาต่างหาก เอาแค่เมื่อกี้ คุณน้องก็รีบเก็บวาดไว้ แล้วตัวเองไปรับหน้าแทน"
ทอรุ้งกอดแขนตุ้มไว้ ขณะที่ซบลงที่ไหล่แข็ง "หนูไม่อยากให้วาดยอมแพ้ต่อหน้า 2 คนนั่น"
"แต่มันก็ทำได้แค่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าใช่มั้ย วันนี้เจอ 2 คนนั่นวันถัดไปจะเจออะไรขึ้นมาอีก" ตุ้มหันไปมองเขียนที่ยื่นน้ำหวานให้ "แล้วรู้ได้ไงว่าวาดจะยอมแพ้ วาดมันอาจจะกำลังคิดว่าจะพูดอะไรอยู่ก็ได้"
เขียนหันไปมองน้องสาวคนกลางแล้วหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้าให้กัน
"อะไร ไม่เห็นด้วย เนี่ยๆๆ เพราะคิดงี้ไง วาดมันถึงหงอไม่เลิก" ตุ้มหันมาใส่ 2 พี่น้อง

ย้อนไปตอนที่วาดเดินมาถึงที่ระเบียงหน้าบ้านพัก ตุ้มกำลังใส่หลังมือเข้าไปที่หน้าท้องศรัยเต็มๆ
"โอ๊ย เจ็บนะตุ้ม เขินก็ไปหาเขียนโน่นเลย มาใส่อะไรกูน่ะ" ศรัยทำเป็นโอดครวญแต่กลับหัวเราะขำ จนเมื่อเห็นว่าวาดเดินตามมา ถึงได้เดินกลับมาหา
"พี่...คือ ผม...."
"เดี๋ยวนะ" ศรัยยกมือมองซ้ายมองขวา แล้วดึงมือวาดเข้าไปในห้องพักของตัวเองที่อยู่ในบังกะโลอีกหลัง
จนเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องตามลำพัง ศรัยก็หันมาเตรียมพร้อม
"ว่ามา"
ท่าทางเตรียมพร้อมจนวาดกะพริบตามองแล้วขำเหนื่อยๆ เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียง "ทำไมทุกคนเป็นแบบนี้กันไปหมดเลยนะ ผมอ่อนแอ ขี้แงขนาดนั้นเลยเหรอ"
"พี่รู้ว่าวาดไม่ได้อ่อนแอ แต่พี่ไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้วาดต้องเสียใจอีก"
"ผมไม่ได้เสียใจสักหน่อย แต่อยากถามกับพี่ว่า...ถ้าครั้งต่อไป มีคนทักถามแบบนี้อีก แล้วพี่ทอไม่อยู่ พี่จะให้ผมตอบว่าไง"
"วาดอยากให้ตอบว่ายังไง"
วาดส่ายหน้า "ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมชอบเวลาที่พี่เรียกผมว่าน้อง มันไม่เหมือนเวลาที่พี่เขียนกับพี่ทอหรือพี่ตุ้มเรียกนะฮะ คือก็เรียกน้องคำเดียวกันนี่แหละ แต่น้ำเสียงมันไม่เหมือนกัน พี่บอกคนอื่นแบบนั้นก็ได้"
"ครับ" ศรัยโอบเอวบางให้ขยับเข้ามาใกล้
"แต่เมื่อกี้ ที่วัด ผมคิดได้อีกเรื่อง แต่ไม่กล้าขัด"
"เรื่องอะไร"
"เรื่องพี่ทอน่ะฮะ ไอ้เกียรติมันจีบพี่ทออยู่ แล้วถ้าเขาเป็นแฟนกันต่อไปก็คงต้องเจอกับพี่เก๋ หรือพี่วาวา เขาอาจทักว่าพี่ทอเคยควงแขนพี่"
"ให้ทอกับเกียรติเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้เองดีมั้ย เพราะทั้งคู่ต่างก็รู้ว่าเรื่องจริงคืออะไร ที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาคือคนที่จะอยู่ด้วยกัน เว้นแต่ถ้าเขามีเรื่องเข้าใจผิด หรือมีมือที่ 3 ที่ 4 เราค่อยเข้าไปช่วยคิด"
วาดคิดตามแล้วพยักหน้า "ผมจะไปเข้าห้องน้ำล้างหน้า แล้วจะตามออกไปกินกุ้งเผากับพี่ๆ นะฮะ"
"อ้าว พี่เข้าด้วยสิ"
"หื้อ รอก่อนๆ"
"เข้าด้วยกันก็ได้นะ เดี๋ยวมีคนแอบร้องไห้"
"ใครร้องไห้ ไม่มีแล้ว" วาดพูดแล้วหันมาซุกหน้ากับไหล่กว้าง "แต่ตอนที่พี่เก๋เดินเข้ามาหาพี่น่ะ ผมกลัวจริงๆ นะ กลัวว่าพี่จะพูดอะไรที่ขอกลับไปอยู่ด้วยกัน แต่พี่ก็นิ่งเงียบแล้วยอมให้พี่ทอเกาะแขนไว้แน่นขนาดนั้น ผมก็.....วางเรื่องนั้น แต่ไปมีคำถามใหม่ เรื่องคู่รักที่เป็นแบบเรา เขาก็ต้องคบกันแบบ หลบๆ ซ่อนๆ ตลอดไปสินะ"
ศรัยหันมาจูบหน้าผากสวย "ไม่หรอก ความรักเป็นเรื่องของคน 2 คน พี่จริงใจกับวาด วาดจริงใจกับพี่เรารู้กัน 2 คนแล้วก็มีคนที่รักเราเป็นพยาน ต่างกันตรงไหนกับรักต่างเพศ"

=======จบตอน 20 =========
อีก 4 ตอนจบนะครับ
ไจฟ์กับทีครับ

[@PurPle SuN@]

จิ้ม 555 เป็นครั้งแรกที่มาทันป๋าอ่ะ

น้องทอคะ น้องได้ใจพี่มากอ่ะ แรงได้ใจที่สุด

จากตอนนี้ทำให้รู้ว่าพี่เขียนเริ่มทันพี่ตุ้มแล้ว 55 และพัฒนาไปได้มากขึ้นอีกนิด

ส่วนพี่ศรัยทำให้น้องวางใจได้แล้วว่าจะไม่กลับไปหาเก๋แน่ๆ ส่วนความมั่นใจในการรักกันคงต้องให้เวลาน้องอีกนิด

ดูเหมือนเก๋ก็จะไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร เพียงแต่สังคมรอบข้างยุยงไปในทางไม่ดี และคบเพื่อนแย่ๆเท่านั้นละ

ชอบประโยคจบตอนมากที่สุด

กอดป๋าและฝากจุ๊บเหม่งแมวดื้อทีนึง

ปล.อีกสี่ตอนจะจบแล้วเหรอ  ไม่น๊าาาา

[jeeu]

กร๊ากกกกกก~~
พี่เขียนร้ายมากอ่ะ พี่ตุ้มเจอเข้าไปยังจอดสนิท
วาวานี่ร้ายเนอะ ตัวเองร้ายคนเดียวไม่พอ ยังไปเสี้ยมคนอื่นอีก
น้องวาดยังน่ารักเหมือนเดิมเลย อาการแบบนี้เรียกว่าหวงรึหึงน้อ
++++++++++++++++
+1นะคะ

[pochu52]

อย่างตุ้มว่า ทั้งเขียนทั้งทอต้องปล่อยให้น้องวาดได้แสดงความคิดความเห็นของตัวเองบ้าง น้องจะได้มั่นใจเวลาทำหรือตัดสินใจอะไรๆ ได้ด้วยตัวเอง

[Panny]

พี่เขียนนี่เซียนจริงๆ

[mystery Y]

ชอบเขียนกับตุ้มอีกแล้ว น่ารักตลอด

[hpsky]

แหวกกระแสคนบอกรักเขียนตุ้มเยอะแล้ว
แต่ตอนนี้อยากบอกว่า เกลียดยัยวาวา

[donutnoi]

ท่าทางการมาเที่ยวครั้งนี้จะสนุก 

[BeeRY]

จริงๆก็อยากให้น้องวาดกับน้องทอตอกกลับพวกป้าสองคนนั่นให้หนักกว่านี้
แต่คิดไปคิดมาก็อย่าสร้างเวรสร้างกรรมกับเค้าอีกเลย เค้าอยากสร้างก็ปล่อยให้เค้าสร้างไปคนเดียวเถอะ
อีก 4 ตอนจะจบแล้ว แอร๊ยๆๆ ยังไม่อยากให้จบเลย กดบวกๆๆๆ อย่าเพิ่งจบ

[why yyy]

ตุ้มมีสารอะ  น้องวาดพยายามเข้านะ

[eaey]

ค่อยๆพัฒนา ก้าวหน้ากันต่อไป หลังจากก้าวกระโดดตั้งแต่แรก  หวังว่าจะรักและมั่นใจกันซะทีนะ ศรัย&วาด

[iforgive]

ผู้หญิงแบบนี้มันท่าถูกทิ้งจริง ๆ อยากเห็นสภาพทั้งสองคนแบบนั้นมาก ๆ

[MiSS-U]

ตอนนี้ตุ้มออกสาวมาก  แต่ก็เป็นตัวตนดีให้เขียนได้รู้ด้วยเนอะ

ตุ้มรีบเข้าใจตัวเองเร็วๆน้าจะได้สวีทกันสักที

สองสาวที่แรงจริงไม่เลิกแล้วต่อกันไปสักที  ยิ่งสาววาวานี่ยังไง

สงสัยยังเสียดายเขียนอยู่   

เอาใจช่วยวาดศรัยต่อไปค่ะ  ให้น้องวาดก้าวผ่านความกลัวให้ได้

บวกเป็ด

[nn~~NN]

วาวานิสัยแย่ ปากคอก็นะ....  ไม่รู้ตาเขียนไปฝังใจอะไรตรงไหนของนางได้
มันต้องฉลองด้วยซ้ำที่นางทิ้งอ่ะ

ว่าแต่..สามคนพี่น้องนี่รักกันดีนะคะ  เห็นแล้วก็ชื่นใจ

[Yukisae]

ที่มีตั้งเยอะทำไมต้องมาเที่ยวที่เดียวกันด้วย
วาวานี่ท่าจะว่าง จิกกัดคนอื่นไปทั่ว
ตุ้มเขินอ่ะ 555 น่ารักนะเนี่ย
จะจบแล้วววว
++น้องเป็ดค่ะ

[BossoM]

วาวาคะ เอาปากมาจูบหมัดเดี๊ยนซักทีสองทีนะคะ 

จะจบแล้วเหรอ กำลังเพลินๆเลยอ่า

 :กอด1:น้องๆ บวกบวก

[yeyong]

น้องวาดเหมือนไข่ในหินจริงๆ แต่อีกหน่อยน้องคงจะค่อยๆโตขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความรักและการดูแลของพี่ศรัย 
อยากกดไลค์ให้พี่เขียน เดี๋ยวนี้เริ่มต่อปากต่อคำตุ้มได้แล้ว

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ความสัมพันธ์ก้าวหน้าทั้งสองคู่เลย
ชอบจังน้องทอเจ๋งมากน่ารักจริงจริง
วาวาเลวมาก เลวคนเดียวไม่พอ พาเพื่อนเลวด้วย ชีวิตนี้คงหาความสุขไม่ได้
ไม่อยากให้จบเลย

[PAAPAENG~]

ไม่ให้จบ!!
ฮือ... ไม่เอาอ่ะไม่ให้จบนะคะ

รู้สึกเกลียดวาวาขึ้นมาจริงๆ
แอบสงสัยว่าคนอย่างเขียนเคยรักวาวาไปได้ยังไง
เสียดาย...วาดน่าจะออกหน้าเองเลย ฮึ!

เจอกันวันอังคารค่ะ 

[NewYearzz]

อีก 4 ตอน   

ใครก็ได้เอากระดาษทิชชู่มาคีบวาวาไปทิ้งทีดิครับ หมันใส้

น้องวาด(อายุเท่ากัน ลืมอีกละ) จะกลัวอะไร ดูพี่ชายกับพี่สะใภ้เป็นตัวอย่างสิครับ 

ชอบคู่เขียนกับตุ้มจัง เด็ดมากๆ อยากให้วาวากับตุ้มฉะกัน คงมันส์ดี 

รอตอนต่อไปครับ