ตอนที่ 22ประตูห้องปิดลง แต่ตุ้มยังยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู เพราะคนที่อยู่บนเตียงลุกเดินมาหา ท่าทางไม่ได้คุกคามน่ากลัวหรอก แต่เพราะไม่คิดว่าเขาจะนั่งดูอยู่น่ะสิ
“ไม่เคยยอมเสียเวลากันเลยจริงๆ”
ไม่ชอบใบหน้าของตาเขียนเวลาไม่ใส่แว่นอีกเหมือนกัน มันดู...ไม่คุ้นเคยน่ะ
“ก็แหม คนเขารักกัน”
แล้วคนนี้ก็ยังคงเถียงแบบข้างๆ คูๆ เหมือนเคย
“แล้วตุ้มล่ะ”
หนุ่มตัวเล็กไม่ตอบคำถาม แต่เดินสวนเข้ามายืนอยู่ข้างเตียง
“แล้วคุณว่าไงล่ะ”
“ไม่รู้” เขียนตอบยิ้มๆ
“นึกแล้วว่าต้องไม่รู้ คนซื่อบื้อก็เงี้ยะ นอนดีกว่า”
ตุ้มบอกแล้วนั่งลงบนเตียง คลี่ผ้าห่มแล้วลงนอนท่าทางเหมือนจะหลับไปในทันทีที่ศีรษะถึงหมอนเหมือนเคย
เขียนได้แต่ตามมาลงนอนข้างๆ แล้วก็พลิกตัวหันหลังให้
...อะ หันหลังให้จริงน่ะ...
ตุ้มหันมามอง
“เขียน~~”
“อือ”
“หลับเหรอ~~”
“อือ”
“หลับจริงน่ะ”
“....”
“นี่เป็นคืนแรกที่ผมนอนห้องเดียวกับคุณนะ”
“....”
“ตาเขียน!” ตุ้มตวาดเสียงดัง พร้อมกับฝ่ามือที่ฟาดลงที่ต้นแขน “อย่ามาท่ามาก ลีลาจัด เดี๋ยวจะโดน”
เขียนแค่ลืมตามองคนที่โวยวาย
“เป็นอะไรของเขาเนี่ย”
“คุณรู้อยู่แล้ว ว่าผมเป็นอะไร อยากได้ยินคำว่าอะไร”
“เขียนอะ ไม่พูดไม่ได้เหรอ~~”
คนตัวโตหลับตานอนต่อทันที
“เออ งอนไปเลย ตามใจ ไม่เคยง้อใครอยู่แล้ว” ตุ้มบอกแล้วลงนอนหันหลังให้ แต่ไม่ถึงครึ่งนาทีก็ลุกขึ้นมานั่ง
“เขียน แน่ใจเหรอ”
เขียนลืมตาขึ้นอีกครั้ง หันมามองคนที่อยู่ดีๆ ก็ถามว่าแน่ใจหรือ แล้วมันแน่ใจเรื่องอะไรกัน
“ยากว่ะ” ตุ้มยอมรับ “แถมยังดูอ่อยจนเกินงาม”
อีกฝ่ายถึงกับหัวเราะ
....จนป่านนี้ยังจะมารักษาฟอร์ม...
“ยากก็นอน พรุ่งนี้เช้าจะได้ไปเล่นน้ำทะเลแต่เช้า”
ตุ้มขยับตัวคร่อมทันที
“ไม่อยากนอน”
เขียนกลับยักคิ้ว เหมือนถามว่าแล้วไง
ตุ้มก้มลงกระซิบที่ข้างหู เขียนก็กลับทำท่าแคะหู
“เสียงมดเสียงยุง ไม่รู้เรื่อง”
“ตาเขียน ตาแก่เรื่องมาก ไหนบอกว่ารักผมไง ลีลาโยกโย้ วุ่นวาย ถ้าอารมณ์ดีผมหมดอายุ ผมกลับไปนอนห้องนะ”
“ดูเหมือนผมจะเคยบอกรักกับใครบางคนจริงๆ ละนะ แล้วคุณว่าเขาคิดอย่างไรกับผม”
“คิดว่าคุณมันน่ารำคาญ”
“จริงน่ะ”
“ขี้บ่น”
“นั่นสินะ”
“เรื่องมาก”
“ใช่เลย”
“เจ้าระเบียบ”
“ก็ถูกอีก”
“แต่....ก็เป็นคนดี”
เขียนคลี่ยิ้ม ขณะที่ตุ้มทิ้งตัวลงมาหากดจมูกลงที่ข้างแก้มสาก “เป็นคนที่ผมเชื่อว่า จะไม่เห็นผมเป็นของเล่น และจะไม่มีวันทิ้งผมไป”
ริมฝีปากหนาหันมารับจูบหนักๆ “ผมรักตุ้ม”
“อื้อ รักเขียนเหมือนกัน”
-*--*-
ศรัยมองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความไม่เข้าใจเลยสักนิด มันเกิดอะไรขึ้นกับวาดรวี นับตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวชายทะเลด้วยกัน วาดก็ไม่รับโทรศัพท์ ทั้งยังหลบหน้าอย่างชัดเจน
จะหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนตุ้มเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ก็ไม่รู้ว่าจะบอกกับเพื่อนให้ช่วยอย่างไรเหมือนกัน
คราวนี้มันเหมือนเป็นเรื่องที่อยู่ในใจวาดล้วนๆ
ก็ทั้งที่วาดปิดเทอมแล้ว แต่คนนี้ก็ยังคงไปที่คอนโดฯ ทุกเช้าเหมือนที่ผ่านมา หวังว่าอย่างน้อยก็ได้กินอาหารเช้าด้วยกัน แต่คนที่พบเจออยู่ทุกเช้ากลับเป็นทอรุ้ง หรือไม่ก็เขียนกับประโยคเดิมๆ ที่ว่า วาดไปใส่บาตรที่วัดบ้าง ลงไปซื้อของบ้าง
ต่อให้ศรัยรอจน 8 โมงเช้าก็ยังไม่พบกับวาด แล้วจะให้ไปหาตอนค่ำมันก็เกือบสามทุ่มอยู่ทุกคืน ไปเคาะประตูห้องก็จะได้ยินคำตอบว่าวาดเข้านอนแล้ว
จะโทรหา หรือส่งข้อความก็ไม่เคยตอบ ความเคลื่อนไหวในหน้าเฟสของวาดยิ่งไม่มี
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
มันมืดแปดด้าน และเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจจนหงุดหงิดตัวเอง
ยิ่งนับวันอารมณ์ยิ่งขึ้นๆ ลงๆ จนลูกน้องเข้าหน้าแทบไม่ติด
วันศุกร์ศรัยเคลียร์งานทั้งหมดแล้วไปดักรอที่หน้าคอนโดฯ ตั้งแต่เช้ามืดสั่งยามไว้ว่าถ้าวาดลงมาให้มาปลุกที่รถ จนกระทั่ง 9 โมงยามก็มาเคาะบอกว่า ไม่เห็นวาดลงมา ศรัยถึงได้ออกมาจากรถไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องปชาแล้วมาที่ห้องใหญ่
“ขอคุยกับวาด” ศรัยบอกกับเขียนด้วยน้ำเสียงห้วนจัด
เขียนแค่พยักหน้าไปที่ห้องนอน “ยังอยู่ในห้อง”
เมื่อเริ่มต้นด้วยความแข็งกร้าว แต่อีกฝ่ายที่มักจะแข็งกร้าวกว่าตอบกลับมาด้วยความเคร่งขรึม ทำให้ศรัยหยุดคิด ลดความห้วนของน้ำเสียงลง “วาดโกรธผมเรื่องอะไร”
เขียนได้แต่ส่ายหน้า
“ผมรู้แต่ว่าเขาจะเดินหนีเข้าห้องทุกครั้งที่ผมกับทอถามเรื่องคุณ ก็เห็นวันที่ไปเที่ยวด้วยกันยังดีๆ แต่พอเช้าวันจันทร์กลับหนีไปวัดแต่มืด”
ศรัยเดินไปเคาะประตูห้องนอน
“วาด พี่รู้ว่าวาดยังอยู่ในห้อง”
คนที่เดินมาเปิดประตูเหลือบตามองพี่ชายแล้วก็ก้มหน้า “มีอะไรฮะ”
“คิดว่าเราควรจะคุยกันมั้ย”
วาดกัดปากส่ายหน้า
เสียงพี่ชายกระแอมมาจากด้านหลังศรัย ทำให้วาดเหลือบตามองอีกครั้ง
“ก็...มันไม่มีอะไร”
ศรัยพยักหน้า “งั้นถ้าไม่มีอะไร ก็ออกไปนั่งรถเล่นกับพี่นะครับ”
“คือ..ผม...”
ก่อนที่วาดจะปฏิเสธ เขียนก็กระแอมอีกครั้ง
“รอแป๊บนะฮะ”
แป๊บของวาดใช้เวลานานกว่าครึ่งชั่วโมง แถมเมื่อเดินออกมาจากห้องด้วยกันยังเดินห่างๆ เข้ามาในรถก็นั่งตัวลีบ
ศรัยจอดรถที่ฟู๊ดเซ็นเตอร์ซื้ออาหารและผลไม้หลายอย่างแล้วขับรถต่อมาที่บ้านชานเมือง
“บ้านพี่เอง”
วาดร้องทันที “ห๊ะ ก็ผมบอกว่าผมไม่พร้อม”
ศรัยยกยิ้มไม่ได้สนใจท่าทีตื่นๆ ของวาด ปกติศรัยไม่ใช่คนวางแผนซับซ้อนอะไร มั่นใจก็เดินหน้าเต็มที่ แต่คราวนี้กลับคิดว่าจะลองทำอะไรให้มันย่อนศรดูสักครั้ง
ถ้าตามใจแล้วเดี๋ยวเดินหน้าเดี๋ยวถอยหลังแบบนี้ ลองขัดใจดูบ้างเผื่อว่ามันจะชัดเจนกว่าเดิม
ตอนที่มาถึง พ่อกำลังรดน้ำต้นไม้ ส่วนแม่กำลังอ่านหนังสืออยู่ในบ้าน
“พ่อแม่ครับ นี่วาดรวี”
วาดยกมือไหว้ พ่อกับแม่ที่รับไหว้พลางหันไปมองหน้ากัน
พ่อถามขึ้นก่อน “ที่ไม่กลับบ้านทั้งคืนนี่...มันยังไงกัน”
ศรัยตอบเรียบๆ “ผมไปดักรอน้องที่บ้าน แล้วก็พามาหาพ่อกับแม่ไงครับ”
วาดได้แต่จ้องมองศรัยด้วยความตกใจ ขณะที่แม่ลุกขึ้นเรียกวาด
“เอาของไปเก็บในครัวกับป้าหน่อย ซื้อมาเยอะเชียว”
วาดถือของทั้งหมดเดินตามมาวางลงบนโต๊ะทานอาหารในครัว ถึงจะพบกันเป็นครั้งแรก แต่คำพูดและท่าทีของพ่อกับแม่ที่ต่างกัน ยิ่งทำให้ใจเสีย
“รู้จักกับศรัยยังไง”
วาดตอบแม่ทั้งที่มือยังคงจัดผลไม้ใส่ถาด “พี่เขามาหาพี่ปชาที่คอนโดฯ บ่อยๆ น่ะครับก็เลยคุยกัน”
“คุยกันแบบไหน” น้ำเสียงของแม่ดูจริงจังจนวาดต้องหยุดมือทำงาน
“ก็...คุยกัน...ห้องผมกับพี่ๆ อยู่ชั้นเดียวกับพี่ปชา แล้วตอนที่เกิดเรื่องคนที่ตกตึก ตำรวจเขาก็ถาม”
“มีอะไรมากกว่านี้หรือเปล่า”
วาดหายใจเข้าลึกๆ “ไม่หรอกฮะ พี่เขา....ห่วงพี่ปชาน่ะครับ”
แต่แม่ยังคงตั้งคำถามต่อไป “ห่วงปชาแล้วเขาไปดักรอรับเธอทำไม”
“ผมไม่ทราบหรอกครับ”
แม่นิ่งไปอึดใจแล้วพูดต่อ “ป้ากับลุงมีศรัยเป็นลูกคนเดียวฝากทั้งชีวิตไว้กับเขา ส่วนเธอเองก็หน้าตาดีถ้าคิดจะมาหลอกศรัย...”
“พี่ศรัยไม่ได้ชอบผมหรอกฮะ” วาดสวนขึ้นทันที แปลกใจตัวเองที่ไม่มีน้ำตา “เขาชอบผู้หญิง ยังรักพี่เก๋อยู่ เมื่อวันที่ไปทะเลกัน ก็ยังเจอ”
“เก๋น่ะหรือ ผู้หญิงแย่ๆ แบบนั้นยังติดต่อกับศรัยอีกหรือ”
“ผมไม่รู้เรื่องนั้นหรอกฮะ แต่ผมกับพี่ศรัยน่ะ ไม่มีอะไรหรอกฮะ เขาไม่ได้ชอบผมแบบนั้น”
“วาด! พูดอะไร” เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นทางด้านหลัง
วาดใจหายวูบ แต่ยังคงพูดต่อไปเหมือนไม่ใช่เสียงของตัวเอง
“ก็พูดความจริงกับคุณป้าน่ะสิฮะ ผมไม่อยากทำให้คุณลุงคุณป้าเข้าใจผิด”
“พ่อกับแม่พี่เข้าใจถูกแล้ว” ศรัยเสียงดังขึ้นกว่าเดิม “พี่ชวนวาดมาหาพ่อแม่พี่หลายครั้ง แต่วาดก็บ่ายเบี่ยงตลอด”
“ศรัย” พ่อดุเสียงหนักๆ “นี่แกเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ พ่อเลี้ยงแกมาผิดตรงไหน”
แม่หันมาใส่วาด “เธอหลอกอะไรลูกชั้น ฉวยโอกาสตอนที่เขาผิดหวังจากเก๋ใช่มั้ย ศรัยก็เหลือเกิน เลิกจากผู้หญิงโกหก แทนที่จะมองหาคนดีๆ ถ้าหาไม่ได้อยู่คนเดียวยังจะดีเสียกว่ามีเมียเป็นผู้ชายแบบนี้”
“วาดไม่ได้หลอกผม มีแต่ผมที่หลอกเขาสารพัด หาเรื่องให้ได้อยู่ใกล้กับเขา ให้เขาพูดกับผมสักคำก็ยังดี”
วาดฟังศรัยพูดแล้วหันไปยกมือไหว้พ่อกับแม่ของศรัย
“อย่าทะเลาะกับเพราะผมเลยฮะ ผม...จะกลับแล้ว”
“วาด!” ศรัยเสียงดังจนเหมือนตวาด “จะหนีไปถึงเมื่อไหร่”
“ผม...ไม่ได้หนี ผมไม่เป็นไร”
“แล้วนี่เรียกว่าอะไร ไปเที่ยวด้วยกันอยู่ดีๆ กลับมาก็ไม่รับสายพี่ หลบหน้าพี่ตลอด”
“ผม....เปล่า...”
“วาด หยุดพูดคำแบบนี้สักทีได้มั้ย!”
ศรัยตะคอกใส่หน้า จนวาดหน้าซีดยิ่งกว่าซีด มือเย็นเฉียบจนแม่ต้องเข้ามาห้าม
“ศรัย ตวาดใส่น้องแบบนี้ได้ยังไง”
“แล้วเมื่อไหร่เราจะคุยกันรู้เรื่อง นั่นก็ไม่ นี่ก็ไม่ สุดท้ายก็วิ่งหนี แล้วพี่ต้องทำยังไง ห๊ะ วาดรวี พี่ต้องทำยังไง!” ศรัยใส่ไม่หยุด ทั้งที่พ่อกับแม่พยายามห้าม
วาดได้แต่ยืนนิ่งเหมือนถูกตรึง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความตกใจ
“พี่บอกกี่ครั้ง อธิบายกี่หน ทำจนขนาดนี้ก็ยังพูดปฏิเสธ” ดวงตาสีเข้มจ้องมองคาดคั้น “จะกลับใช่มั้ย งั้นไป”
ศรัยลากวาดไปขึ้นรถ แต่วาดขืนตัวไว้
“ไม่ ผมจะกลับเอง”
“วาดรวี ขึ้นรถเดี๋ยวนี้!”
วาดหันไปหาพ่อกับแม่ แล้วยกมือไหว้อีกครั้ง
“ศรัย ทำไมแกต้องดุน้องขนาดนี้” แม่พูดอย่างเป็นห่วง
“เพราะผมเบื่อที่จะต้องพูดอะไรที่มันซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้เต็มทีแล้วไงครับ”
“ก็ต้องค่อยคุยกัน ไม่ใช่ออกคำสั่ง ศรัย ได้ยินที่แม่พูดมั้ย ค่อยๆ คุยกันนะ” แม่เตือนจนกระทั่งศรัยถอยรถออกไป แล้วหันมาหาพ่อ “วาดกลัวตาศรัยมาก”
“ไอ้คนนี้ มันไปเอานิสัยโมโหร้ายแบบนี้มากจากไหน” พ่อยืนบ่น
พ่อกับแม่ลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่ยังไม่เห็นด้วยกับความรักของทั้งคู่
เข้ามาในรถวาดได้แต่เหลือบตามองพี่ที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาตุ้ม
“อยู่ที่ห้องใช่มั้ย อีก 10 นาทีกูไปถึง มึงออกมา เออ จะไปไหนก็เรื่องของมึง ไปหาเขียนก็ได้ วันนี้เขาอยู่ห้อง กูมีเรื่องต้องเคลียร์” ศรัยตวัดตามองคนที่ยังคงก้มหน้า ถึงสีหน้าจะซีดเผือด แต่ก็ยังแอบโล่งใจเล็กๆ ที่ยังไม่เห็นน้ำตา
...เกลียดตัวเองจริงให้ตาย ที่ตวาดใส่หน้าน้องแบบนี้....
....แต่อยู่ดีๆ ก็กลับคิดถึงบางประโยคที่เคยคุยกัน ...วาดชอบให้พี่บังคับ...แล้ววาดก็ตอบทันทีว่าเปล่า...
“หรือมึงจะให้กูเคลียร์กับน้องข้างถนน ห๊ะ”
พอศรัยกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์ วาดก็เหลือบตามองพี่ด้วยความกลัว แล้วหันไปมองนอกหน้าต่าง
“เออ เรื่องของมึงเถอะ กูต้องใช้ห้อง” ลดเสียงเข้มๆ กับเพื่อนลงมาอีกนิด คนที่นั่งข้างดูเครียดน้อยลงกว่าเดิมอีกนิดหนึ่ง...เหมือนกัน
ตุ้มรีบเปิดประตูให้ศรัยแทบจะในทันทีที่กดกริ่ง พอก้าวเข้ามาก็เห็นกระเป๋าใบเล็กวางเด่น
“มึงจะไปฟิตเนสหรือไง”
“เปล่า กูเก็บพวกมีด กรรไกร ช็อตกันไปด้วยด้วยน่ะ” ตุ้มเข้ามาคว้ากระเป๋าแล้วหันมาสั่งก่อนที่จะใส่รองเท้าก้าวออกไปจากห้อง “กูเอาโต๊ะกินข้าวขวางประตูระเบียงไว้ อย่าขยับแม้แต่มิลเดียวนะมึง”
โต๊ะที่ตุ้มวางขวางไว้ มีข้าวของวางอยู่เต็ม
...ตุ้มคงลืมไปว่า ถ้าจะย้ายจริงๆ ก็แค่ลากโต๊ะออกมา ใครที่ไหน เอาของลงก่อนแล้วค่อยเลื่อนโต๊ะ....
พอตุ้มปิดประตูลง วาดถึงได้เบนสายตากลับมาหาคนตัวโตที่เหมือนจะตัวโตกว่าเดิมด้วยความโกรธ
“มันอะไร!”
วาดส่ายหน้าทันที “ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรแล้วทำไมไม่รับสาย ทำไมต้องหลบหน้า ทำไมทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตน ทำไมบอกกับแม่พี่แบบนั้น ทั้งที่.....”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
ศรัยแทบไม่เชื่อหูตัวเอง “จนขนาดนี้ยังบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอีกหรือวาด พี่ทำขนาดนี้แล้ว วาดยังบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“เราไม่ได้...รักกันสักหน่อย”
เหมือนมีพายุหมุนอาละวาดอยู่รอบตัว จู่ก็มีเสียงดังก้องจนหูอื้อแล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
“ทำไมถึงคิดว่าเราไม่ได้รักกัน ใครที่บอกว่าจะไม่ทำให้พี่เสียใจเหมือนคนอื่น”
ศรัยก้าวเข้าหาช้าๆ ขณะที่วาดก็ก้าวถอย มือขาวซีดกำชายเสื้อไว้แน่น ทั้งยังคงส่ายหน้า
“พี่ไม่ได้รักผม ผมไม่ได้รักพี่ เราไม่ได้รักกัน”
ศรัยคว้าต้นแขนผอมแห้งไว้แน่น
“นี่มันอะไรกัน ไปเจอใครที่ไหนมาถึงมาพูดกับพี่แบบนี้”
“ผมไม่ได้เจอใคร พี่นั่นแหละที่ทำให้ผมรู้ตัว”
ศรัยพยักหน้า ขณะที่บังคับตัวเองไม่ให้อาละวาดก่อนที่จะคุยกันรู้เรื่อง “พี่ทำอะไร”
“พี่...ไม่ได้ต้องการผม”
ศรัยไม่เข้าใจประโยคนี้เลยสักนิด “ตอนไหน ที่พี่ไม่ต้องการวาด”
“ก็..ก็...” วาดอึกอัก
“บอกมาวาด บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ พูดให้รู้เรื่อง”
“ก็...พอ พี่รู้ว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรผม พี่ก็..ก็..หยุด ที่ผ่านมาพี่แค่อยากรับผิดชอบในสิ่งที่พี่คิดว่าพี่ทำผมเท่านั้น”
“ใครหยุด วาดต่างหากที่ไม่รับสายพี่ ไม่ยอมเจอกับพี่”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น ผมหมายถึงตอนที่อยู่...บนเตียงน่ะ”
ดวงตากลมโตที่มองมา มันคือความไม่พอใจที่แทบจะไม่เคยเห็น แต่ใบหน้าที่แดงจัดลงไปถึงคอนี่มันคือความเขินอายที่เป็นแบบฉบับของวาดรวี
ส่วนคนตัวโตที่ยืนอยู่ตรงนี้ รู้สึกหัวหมุนไอ้ความโกรธจนแทบบ้าเมื่อวินาทีที่แล้ว จู่ๆ ก็รู้สึกอยากหัวเราะให้ห้องเพื่อนตุ้มระเบิดเป็นเสี่ยง
...แต่ไว้ก่อน...
..ลำพังความคิดของตัวเองวาดยังตามไม่ทัน อย่าเพิ่งให้มาทำความเข้าใจพี่ตอนนี้เลย...
“ก็วาดไม่พร้อมแล้วเขียนก็ขอไว้ ตั้งปีเชียวนะวาด คิดว่าพี่ไม่อยากทำหรือไง”
“ใครว่าผมไม่พร้อม” วาดสวนทันที ดวงตาวาววับ เงื้อหมัดเล็กๆ ทุบที่ต้นแขนหนา “ถ้าพี่เขียนบอกให้พี่ไป พี่ก็ไป บอกให้อยู่พี่ก็อยู่ พี่ตุ้มบอกให้ทำอะไรก็ทำ พี่ทอเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้พี่ก็หัวเราะ พอเห็นพี่เก๋พี่ก็ทำเหมือนคนหายใจไม่ออก แบบนี้เรียกว่าพี่รักผมหรือไง!”
ศรัยปล่อยให้ทุบจนพอใจ แล้วกอดรวบเอวบางไว้
“พี่ฟังเขียนก็เพราะเขาเป็นพี่ชายของวาด แต่เรื่องพี่รับฟังคำสั่งตุ้มน่ะไม่ใช่แน่นอน ส่วนคนอื่นน่ะ เราคุยกันไปแล้วนะ”
“คุยแล้ว แล้วไง ไหนบอกว่าพร้อมจะอธิบายให้ผมฟังได้เรื่อยๆ ไง แค่นี้ก็เบื่อแล้ว”
“ก็ตอนนี้วาดพาลมั่วไปหมดจนไม่ฟังพี่”
“ไม่ฟังแล้ว ไม่อยากฟัง พี่ก็ไม่ต้องอธิบายแล้ว ผมมันคนงี่เง่า ไม่ต้องมาสนใจผม ไปสนใจคนอื่นเลยไป”
คนที่กำลังโวยวายนิ่งเงียบกะพริบตามองไปรอบตัว เมื่อรู้สึกตัวว่าแผ่นหลังแตะที่นอนนุ่ม
“ว่าไง จะให้ทำไงต่อ” ศรัยถามเหมือนคนอยากหาเรื่อง แทนที่จะอ่อนโยน
“เห็นมะ พี่ไม่ได้ต้องการผม”
“ที่พี่ถาม เพราะพี่ไม่อยากขัดใจ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ไม่ได้ต้องการวาด”
วาดยกมือปิดหน้า “พี่ไม่ได้ต้องการผม พี่แค่อยากรับผิดชอบ ผมบอกพี่แล้วตั้งหลายครั้งว่า คืนนั้นมันไม่มีอะไร พี่ทำอย่างนั้นเพราะพี่คิดว่าผมเป็นพี่เก๋ พี่พยายาม...แต่....พอจับไปโดน....นี่ไม่ใช่เก๋ แล้ว...พี่ก็ไม่ต้องการผม แต่ก็กลับทำแรงๆ”
ศรัยขมวดคิ้ว วาดเคยเล่าเรื่องคืนนั้นแล้ว แล้วก็รู้ว่ามันต้องใช้เวลาที่จะทำให้วาดเชื่อใจ
“ตอนแรกพอพี่รู้ตัวไม่ผมไม่ใช่พี่ปล่อยผม วูบหนึ่งผมคิดว่าพี่ก็เป็นคนดี แต่พอพี่ดึงผมกลับไปใหม่ เรียกหาแต่คนนั้นทั้งที่กอดผมผมก็...คิดว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมต้องเป็นตัวแทนของผู้หญิงที่พี่รัก ......แล้วพอเราได้คุยกัน พี่ก็ดีกับผม ผมก็เออนั่นมันเรื่องในอดีต ผมคือปัจจุบันของพี่ แต่ว่าตั้งแต่ที่ห้องจนถึงคืนที่ทะเล พี่ไม่เมา แต่เวลาที่พี่กอดผมน่ะมันไม่เหมือนกับคืนนั้นก็จริง แต่สุดท้าย พี่ก็ทิ้งผมไปเหมือนเดิม”
เมื่อแรกที่โดนพี่ดึงเข้าไปในห้องของพี่ปชา พี่ก็เรียกหาแต่เก๋ขณะที่พยายามปลุกปล้ำ แต่พอรู้ว่าไม่ใช่ก็ผลักออกแล้วใช้กำลังทำร้าย แต่พอต้องการก็ดึงกลับมาใหม่ พยายามปลุกปล้ำอีกครั้งเมื่อรู้ตัวว่าไม่ใช่ก็ทำร้ายอีก แล้วเมื่อมาเที่ยวด้วยกัน ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องกลับกลายเป็นการย้ำความรู้สึกว่าพี่ไม่ต้องการ
ศรัยพยักหน้า...เข้าใจแล้ว....
ผู้ชายมักคิดง่ายๆ ว่าเซ็กซ์เท่ากับรัก ถ้าอีกฝ่ายไม่มีเซ็กซ์ด้วยก็เท่ากับไม่รัก
แต่ขณะเดียวกัน ไม่มีรักก็มีเซ็กซ์ได้เหมือนกัน
มันเป็นความสับสน และซับซ้อนของผู้ชาย
“แน่ใจนะว่าต้องการแบบนี้”
น้ำเสียงของศรัยจริงจัง ค่อนไปทางดุ ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนที่ผ่านมา ดวงตาที่มองมาก็ไม่ได้แฝงแววขี้เล่นแพรวพราวเหมือนเคย
วาดนึกคำพูดไม่ออก เพราะจนถึงตอนนี้ก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ว่าอยากให้พี่ทำอะไร หรือไม่ทำอะไร
รู้แต่ว่า ไม่อยากเป็นตัวสำรอง ไม่อยากเป็นคนที่โดนผลักออก...เพราะ..ไม่ใช่เก๋...
ก่อนที่ดวงตากลมจะทำให้ไขว้เขว ศรัยดึงใบหน้าสวยเข้ามากดจูบ ขบกัดย้ำแล้วดูดริมฝีปากแรงจนช้ำ วาดลืมตาโพลงมือเล็กๆ คว้าข้อมือพี่ไว้ เสียงท้วงอยู่ในลำคอ แต่ศรัยยังคงเคลื่อนไหวต่อไป
มือใหญ่คว้าคอเสื้อยืดคอกลมแล้วฉีกขาด เนื้อตัวถูกขยำแรง ลำคอขาวถูกดูดแรงทิ้งรอยช้ำ ไหล่บางถูกขบกัด แล้วเลื่อนลงมางับที่ยอดอกจนร่างกายผอมบางผวาเฮือก
วาดเหมือนสติใกล้จะหลุด เสียงร้องห้ามยังคงติดอยู่แค่คอ มีเพียงน้ำตาที่ยังคงไหล
...พี่จำได้.... ถึงหลายอย่างมันจะไม่เหมือนเดิม แต่พี่จำเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นได้!....
กางเกงยีนถูกกระชากออก ศรัยก้มลงฝากรอยกัดไว้ที่เอวบาง
“เจ็บ...”
เสียงร้องแผ่วเบา ทำให้ศรัยหยุดนิ่ง ดวงตาสีเข้มกวาดมองไปทั่วร่างกายผอมบาง ทั้งรอยแดงจากฝ่ามือที่เอวที่อก รอยฟันที่ไหล่ แม้แต่ริมฝีปากที่บวมช้ำ
“วาด...พี่..ขอโทษ”
วาดปล่อยโฮสุดตัว “พี่ไม่ได้ต้องการผม พี่ไม่ได้ต้องการผม”
“พี่ต้องการวาด แต่ถ้าวาด...ช้ำไปทั้งตัวเหมือนวันนั้นมัน.....” มือใหญ่แตะที่ริมฝีปาก “พี่อยากกอดวาด อยากร่วมรัก แต่ถ้าทำต่อทั้งที่วาดมีแต่รอยแผล รอยช้ำแบบนี้ พี่ทำไม่ได้”
เสียงสะอื้นแผ่วลง วาดเหลือบตามองแก่นกายพี่ที่มันยังคงสงบนิ่งอยู่ภายในกางเกงยีน พอจะเข้าใจได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปก็คงเป็นเพียงการเป็นเหมือนกระสอบทราย ให้พี่ระบายความโกรธ และความผิดหวังไปจนกว่าพี่จะหมดแรงไปเองเหมือนวันนั้น
“ผม ไม่เข้าใจ ผม..ไม่ทำให้พี่เกิดอารมณ์ได้เลยหรือฮะ”
หัวใจใต้อกหนาๆ กระตุกแรง หน้าชา แล้วลามไปที่อาการตึงที่หน้าท้อง ตีกลับมาที่สมองเกิดอาการเรียงคำพูดไม่ถูกอีกหน
....ตอบว่าไงดีวะศรัย...
วาดในเวลานี้มันชัดยิ่งกว่าชัด ว่าเจ้าตัวมองความสัมพันธ์บนเตียงในมุมลบขนาดไหน
“คือเวลา คุยกันดีๆ เวลาที่วาดอ้อนหรือยิ่งเวลาอย่างนี้ พี่ก็อยาก...กอด แต่ถ้าพี่โกรธอย่างเมื่อครู่มันก็ไม่ขึ้น”
...น้องจะเข้าใจที่พูดมั้ยวะเนี่ย ไอ้ตากลมๆ วาวๆ แบบนั้นมันแปลว่าเข้าใจหรือเปล่านะ..บอกตามตรงหลายวันมานี้อารมณ์มันเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวาจนไม่รู้แล้วว่า ตอนนี้มันเข้าที่เข้าทางหรือยัง
ขณะที่วาดกำลังนึกไปถึงวันก่อนแล้วส่ายหน้า
...นึกแล้วเชียวว่าต้องไม่เข้าใจ...ตอบว่าไงดีวะ ตอบว่าตอนนี้กำลังต้องการน้องจนอกแทบระเบิดได้มั้ยวะ...
“ที่พี่ขอโทษ เพราะพี่อยากทำให้วาดประทับใจ ไม่ใช่ใช้แรง แล้วพอเห็นว่า ความโกรธของพี่ทำให้วาดเจ็บอีกแล้ว พี่เสียใจ”
“แปลว่าที่พี่ทำเมื่อกี้ พี่ระบายความโกรธใส่ผม ไม่ใช่เพราะอยากทำผม”
“ก็...เหมือนวาดอยากให้พี่ทำแบบนั้น”
...ก็เรื่องเมื่อคืนนั้น เริ่มแรกอยากทำ แต่พอไม่ใช่แล้วโกรธ กับผิดหวังมันก็...แบบนี้แหละ....
คือไม่รู้เหมือนกันว่าคนอื่นเป็นอย่างไร
แต่สำหรับศรัย เวลาโกรธกับเศร้าแล้วมัน...คนละเรื่องกับเซ็กซ์...คือ...มัน...ไม่แข็งน่ะ...
แล้วเมื่อคิดย้อนกลับไปในคืนนั้น
เมาเละจนจำอะไรแทบไม่ได้ ตื่นมาเจอสีหน้าพี่ชายและคำพูดคลุมเครือ จนต้องกลับมาปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเอง แล้วมาพบกับวาด ทุกสิ่งทุกอย่างมันชวนให้เชื่อจริงๆ ว่าคืนนั้นทำอะไรเขาไปมากกว่าการระบายความโกรธ
แต่เมื่อเรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่คิด แล้ววาดเองก็ไม่พร้อม ก็หยุด..
เรื่องของเรื่องก็คือ นายศรัย หลงรักคนพูดไม่เก่ง
วาดหน้าแดงไปถึงหู แตะมือที่ริมฝีปากบวมเจ่อ
“แต่ถ้าผมพูดว่า ผมต้องการพี่เดี๋ยวนี้ มันก็จะเป็นความต้องการของผม ไม่ใช่ความต้องการของพี่ ผมคงพาลต่อไปว่าพี่ทำเพราะผมบอก แล้วแค่คิดว่าจะพูด ผมก็เห็นหน้าพี่เขียนลอยมาแล้ว”
ศรัยยิ้มที่มุมปาก
คราวนี้นอกจากจะเข้าใจแล้ว ยังมั่นใจด้วยว่าจะไม่ผิดพลาดเหมือนที่ผ่านมา
“ขั้นที่ 1 พี่รักวาด ขั้นที่ 2 หยุดเปรียบเทียบ ขั้นที่ 3 ห้ามคิดถึงเรื่องคืนนั้น ขั้นที่ 4 หยุดความคิดไว้ที่วินาทีนี้ ที่เราอยู่ด้วยกัน”
วาดได้แต่พยักหน้าจ้องมองดวงตาสีเข้มอบอุ่น
“ขั้นที่ 5 ทบทวนอีกครั้งให้ขึ้นใจว่าพี่รักวาด ”
ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มต้นความคิดที่ชวนสับสน ประโยคที่ฟังไม่ค่อยใจ วาดกลับกลายเป็นคนที่งงเสียเอง
“และสุดท้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดวาดต้องใช้คำสั่งให้ถูกต้อง ชัดและตรงกับใจของวาด ไม่อย่างนั้นพี่ก็จะเข้าใจผิด และทำผิดอีก”
ใบหน้าอ่อนใสพยักหน้าช้าๆ แก้มอาบน้ำตาแดงเรื่อ
“ช่วยทำให้ผมเชื่อว่าพี่ต้องการผมมาก จนไม่สามารถหยุดตัวเองได้ ได้มั้ยฮะ”
========จบตอนที่ 22=======
จบในตอนที่ 24 และไม่มีตอนพิเศษนะครับ
ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอด พบกันวันเสาร์ครับ
:m26:กระซิบๆ บอกแล้วว่าวาดมันเพี้ยน จนคนเขียนงง เขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียน แล้วก็เติมอยู่ตั้งนาน แต่ถ้ายังไม่เข้าใจความคิดของวาดบอกกันนะ ผมจะกลัีบมาแก้ไข
แต่ดูไปดูมา ผมว่าป๋าก็กลับมาเติมเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
ตอนหน้่าหวานมั้ย ผมว่ามันก็หวานอยู่ทั้งเรื่องแล้วนะ 
แต่ถ้าจะเตรียมทิชชู่มาซับเลือด คาดว่าจะได้ใช้เพื่อการอื่นมากกว่า 
อะคึคึคึ
ไจฟ์กับทีครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
