หัวข้อ: "Shining"

[choijiin]

ตอนแรกยังอิ๊อ๊ะกับเพื่อนตุ้มอยู่ดีๆ
กลับมาน้องวาดของคุณพี่ต้มมาม่าแจกพี่ไรซะแล้ว
 
จะว่าไปตอนนี้รู้เลยนะเนี่ยว่าพี่ไรเหมือนคนเก็บกด
แบบว่าอดทนมาซะนาน
บทมันจะระเบิดก็เล่นเอาน้องวาดตัวช้ำไปหมด
แล้วนี่ถ้าต้องเข้าพระเข้านายกันจริงๆ
น้องวาดของพี่ไม่น่วมเป็นกระท้อนเหรอคะเนี่ย
 
ว่าแต่น้องวาดก็แอบแรงนะลูก
พอพี่เค้าไม่เผด็จศึกหนู
ดันคิดไปว่าพี่เค้าไม่รักซะอีก
เด็กคนนี้เข้าใจยากแบบที่น้องทีว่าจริงๆ
 

แอบ น้องทีแล้ววิ่งหนี

แถมแจกบวกแจกเป็ดให้น้องวาดผู้สับสน กับเพื่อนตุ้มผู้ชัดเจน
 

[aehJTS]

ปมคือน้องสับสน และไม่แน่ใจ
แต่เชื่อเถอะหลังจากคำขอนั้นวาดจะหายข้องใจและอาจลุกไม่ขึ้น 

  คะ

[indy❣zaka]

แอบมึนกะน้องวาด

หนูจะคิดอะไรเยอะขนาดน๊านนนน

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอ่อ.......คือวาดรวีจ๊ะนู๋แอบแรงอยุ๋เบาๆเหมือนกานนะนี่

เพียงแต่กระทำของนู่มันดุใสๆ และเปงคนคิดเยอะเกินไปจนทำให้ไม่น่าเกลียด

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่อนะคับ><

[jira]

อ่านบทนี้แล้วได้แต่ถอนหายใจยาว ๆ เพราะความคิดของน้องวาด  จิคงอ่านและคาดเดาอะไรที่มันต่างต่างจากที่น้องวาดคิดไปมาก  พอมาอ่านบทนี้มันเลยทำให้จิ..มองอะไรกว้างกว่าเก่าเยอะเลยค่ะ  คนเรามันติดใจเรื่องอะไรอยู่  มันก็ยากนักที่จะถอนเอารากความคลางแคลงออกจากใจเนอะคะ
เอาเถอะ..เอาใจช่วยให้บทหน้าคุณไสยไม่ยอมหยุดตัวเองได้เพราะความต้องการน้องวาดมันล้นท่วม..ฉุดไม่อยู่  หยุดไม่ได้เลยนะคะคุณ
ตอนที่  24  คือตอนสุดท้าย  เข้าใจแล้วค่ะ  ทุกอย่างต้องมีจุดสิ้นสุดเนอะคะ  รออ่านทุกตอนที่คุณ  2  คนตั้งใจถ่ายทอดออกมาค่ะ
บวกเป็ด  บวกขอบคุณค่ะ
 

[lidelia]

เข้าใจกันซักที เตรียมทิชชูรอตอนหน้าค่ะ 

[yayee2]

โอ้ ความสับสน-ไม่เข้าใจของน้องวาด ทำเอาพี่ศรัยสติเกือบหลุด คนอ่านก็ใจคว่ำนิดๆ

[nongrak]

ยังงงกับวาดอยู่แต่เคลียร์กันสักทีก็ดีเหมือนกัน
เหมือนวาดไม่ค่อยเข้าใจศรัยเลย แต่ลุ้นตอนหน้าดีกว่า อิอิ

[natalee22]

555555555555 ตอนนี้แอบขำศรัยกับวาดนะเนี่ย

สรุป ความเป็นสุภาพบุรุษของศรัยทำให้วาดเข้าใจผิดว่าศรัยไม่ต้องการวาดซะงั้น

เด็กเอ๋ยเด็ก พี่เค้าไม่อยากฝืนใจวาดตะหากล่ะ เค้าอยากจะให้ยินยอมพร้อมใจไง

ว่าแต่ ตอนท้ายวาดเปิดใจ+เปิดทางให้ซะขนาดนี้แล้ว ศรัยก็จัดไปหนักๆเลยนะ อิอิอิ

[PAAPAENG~]

อ่อย~
จะได้เอาทิชชู่มาซับน้ำตาแทนหรอ
ไม่เอา!!

ทำไมไม่มีตอนพิเศษล่ะคะ
มีเถอะนะ *กอดขาอ้อน*

เจอกันวันสีม่วงค่ะ 

[NumPing]

วาดเอ้ย ความคิดช่างไปไกลแท้ เด็กหนอเด็ก

พี่ศรัย ต้องทำให้น้องเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้แล้วล่ะนะ 

[@BUA@]

สับสนมาเยอะแล้ว
พูดตรงๆ แบบประโยคสุดท้ายก็ดีเหมือนกันนะน้องวาด 

[iforgive]

แม่ท่าทางจะรับไม่ได้อย่างมาก  ถึงขั้นพูดจาดูถูก
ถ้าเราเป็นวาดตอนนี้คงไม่ได้คิดว่าอะไรแล้วล่ะ
นอกจากว่าพ่อแม่เขาไม่ยอมรับ  ต่อต้าน ต่อว่าอย่างมาก
จะทำอย่างไร  จะผ่านมันไปได้ยังงัยมากกว่า

[yeyong]

ก็เป็นมุมมองของวาดที่คาดไม่ถึง
ศรัยรู้แล้วว่าน้องต้องการอะไร  เต็มที่กับน้องเลย

[puppyluv]

เป็นตอนที่สนุกมาก ได้อารมณ์ร่วมสุดๆ ...บอกไม่ถูก
ทั้งที่ประโยคต่อประโยคง่ายๆ เขียนบรรยายง่ายและลื่น
แต่สนุกจริงๆ อ่านซ้ำหลายครั้ง
     คนพูดไม่เก่งแต่เวลาต้องการอะไรให้ชัดเจน
ข้างในมันเต้นแรงจับจังหวะไม่ได้อย่างนี้เอง
อะไรในใจวนไปในมา 555
ขอบคุณไจฟ์ที

[little_nok]

ความรักของทั้งสอง เต็มไปด้วยเหตุและผล
จนคนอ่านต้องคิด คิด คิดตามไปด้วย
มัน.. ค่อนข้างซับซ้อน
จะรักกันสักที มันมีเรื่องให้คิดเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
น้องที พี่ยังงงกับวาดเล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจแล้วล่ะ
ตามประสาคนคิดมาก ขี้น้อยใจ
แต่มันก็น่าคิดเหมือนกันน่ะ ก็ศรัยมันทำอะไรไม่สุดซักที
ตอนหน้าวาดคงเลิกคิดเยอะได้แล้วมั้ง
ตอนเจอพ่อกับแม่ แอบตกใจว่า วาดฝันไปหรือเปล่า
ทำไมศรัยไม่เกริ่นกับพ่อแม่เลย พอมาเจอน้อง พ่อแม่แสดงทีท่ารับไม่ได้
เป็นเราก็ตกใจเหมือนกัน
แถมพี่ศรัยยังโมโหมากๆ น่ากลัวสุดๆ  เลยนึกว่า ตอนนี้มีใครหลับฝันไปหรือเปล่าเนี่ยะ

[eern]

น้องวาดของหนูสับสนใหญ่แล้ว

[kyoya11]

วาดดูเป็นคนเชื่อคนง่ายดีเนอะ แต่บางทีก็ยาก
ศรัยรู้สึกเหมือนตัวเองเลี้ยงต้อยมั้ย
คู่เพื่อนตุ้มยังเป็นพ่อแง่แม่งอนเหมือนเคย

[เพื่อนบ้าน]

อ๊ากกกกกกกกกกก ,, ชอบพี่ไรโหมดพายุหมุนจริงๆ
น้องวาดอ้ำอึ้งนักต้องเจอแบบนี้ หึหึ ให้ตายเถอะถ้าไม่รักคงได้มีถอยอ่ะ
อ่านแล้วก็ไม่รู้จะเข้าใจใครดี พี่ไรก็โคตรอดทน น้องวาดก็คิดเยอะ
ยิ่งรัก ยิ่งชอบก็ยิ่งคิดเยอะอ่ะเน๊อะ แต่พี่อยากให้น้องคิดน้อยๆหน่อยก็ดีนะ -*-
ส่วนคู่ที่ไม่ต้องลุ้นเลยอย่างพี่เขียนเพื่อนตุ้มก็ฟินกันไป เอิ๊ก ~
คลิคเร็วทันใจไวยิ่งกว่าปรอท ปล้ำก่อนแล้วค่อยบอกรัก หาได้ที่ไหนอีก ฮ่ะๆๆ

ปล.จะจบแล้ววว ไม่มีตอนพิเศษด้วย ใจร้ายยยย T^T
ว่าแต่พ่อ แม่ทำท่าจะไม่โอ จะจบแล้วจริงหรอ ??

[mystery Y]

สู้ๆค่ะทุกคน~ ง่า~ง่วงอ่ะ

[hpsky]

พี่ก็สับสนตามวาดไปด้วยเลยนะตอนนี้อ่ะ 
 

[hobazaki]

ออกตัวสงสารพี่ไรด้วยคน ไปเที่ยวทะเล เหมือนอะไรๆ ดีขึ้นแล้วเชียว
แต่กลายเป็นเรื่องใหญ่ น้องตีตัวออกห่าง เราก็พลอยใจเสียไปด้วย ที่แท้น้องกังวลเรื่องนั้นแท้ๆ เชียว
พี่ไรสู้ๆ พี่ไรสู้ตาย กู้เอาความมั่ยใจในรักที่พี่มีให้มาให้ได้นะ

ปล.อย่าตวาดน้องอีกนะพี่ไร ตีๆๆๆๆ

[KURATA]

รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเพราะประโยคของน้องวาด
แต่มาเจอของคุณน้องน้ำชาเข้า แต่ถ้าจะเตรียมทิชชู่มาซับเลือด คาดว่าจะได้ใช้เพื่อการอื่นมากกว่า
หมายความว่าไงอ่าาาาาา 

[ToffeE_PrincE]

กว่าจะเข้าใจตรงกันได้
แต่ว่าไปประโยคสุดท้ายนี่มัน...
ตอนต่อไปน่าลุ้นแฮะ

 

[pochu52]

ตามใจน้องวาดเลยแล้วกันพี่ศรัย จะรอตามผลนะพี่ศรัย คิคิคิ

[Gohan]

เพิ่มเข้ามาเยอะจริงๆ
ตาเขียนโหมดไม่รู้ไม่ชี้นี่ก็ยั่ว(โมโห)ไม่เบา ทำเอาอารมณ์ดีเกือบหมดอายุ 555
คู่นี้เขาน่ารักสไตล์พ่อแง่แม่งอน อ่านไปก็ยิ้มไปได้เรื่อยๆ
ผิดกับคู่หลักอย่างเป็นทางการ เอิ่ม...
พี่ศรัยแกแปลงร่างเป็นไอ้คลั่งทะเลโหดไปแล้วอะ เพื่อนตุ้มถึงกับแตกกระเจิงกันไปเลย
แล้วโหยยยยย น้องวาดครับ ประโยคสุดท้ายของน้อง ช่างทิ้งท้ายได้แบบ...
มันทำให้คนอ่านหวาดเสียวหัวใจนะครับ  555

รอลุ้นตอนจบ และขอบคุณสองหนุ่มครับ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 23

ศรัยเปิดประตูห้องนอนเล็กๆ ในอพาร์ตเม้นท์ของตุ้มเห็นคนที่ยังนอนหลับอยู่ก็เดินกลับมากดหมายเลขโทรกลับที่โทรเข้ามาในช่วงที่ลงไปซื้ออาหารเช้า
“ครับพ่อ”
“แกอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน”
นอกจากจะเป็นครั้งแรกในรอบเกินกว่า 10 ปีที่พ่อพูดประโยคนี้แล้ว ยังเป็นครั้งแรกที่พ่อใช้น้ำเสียงร้อนใจแบบนี้
“อยู่ห้องตุ้มครับ พ่อไม่สบายหรือเปล่า”
“สุขภาพฉันกับแม่แกสบายดี แต่กำลังเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ แกกับเด็กนั่นเคลียร์กันหรือยัง”
“เคลียร์กันแล้ว” ศรัยตอบสั้นๆ หันไปมองประตูห้องที่ปิดสนิท
“แล้วเข้าใจกันมั้ย”
“คิดว่าน่าจะเข้าใจนะ”
“มันตอบอะไรของมันวะ” พ่อบ่นมาให้ได้ยิน แล้วหันไปบอกแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ว่าอยู่ห้องตุ้มและศรัยพูดว่าอะไรบ้าง ได้ยินแม่ส่งเสียงขัดใจ บ่นให้ได้ยินว่า ทำไมไปห้องตุ้มไม่ไปห้องปชา แล้วก็ดึงโทรศัพท์ไปจากมือพ่อ
“สรุปว่าแกกับเด็กนั่น คบกันต่อหรือเลิกกัน”
“ถามผม ผมก็ว่าคบกันต่อน่ะสิ แต่รอเขาตื่นแล้วจะถามอีกทีว่า จะเลิกกันมั้ย”
“ศรัย” เสียงแม่เข้มมาก แต่ศรัยกลับอมยิ้ม
“ก็ผมจะไปรู้ได้ยังไง ผมก็พยายามเต็มที่แล้ว แล้วแม่เองก็ไม่ชอบเขาไม่ใช่หรือไง”
เสียงแม่เหมือนกำลังอยากตะโกนใส่โทรศัพท์ “แม่ไม่ชอบที่แกตวาด ดุ หรือทำแบบนั้นกับเขามากกว่า ต่อหน้าพ่อกับแม่เลยนะศรัย แล้วหายไปแบบนี้ แม่ยิ่งเป็นห่วง”
“แม่ดูข่าวมากไปหรือเปล่า” ศรัยทำเสียงเหมือนไม่สนใจ ทั้งที่กำลังยิ้มกว้าง แต่หุบยิ้มทันทีที่แม่พูดประโยคต่อไป “แกพาน้องมากินข้าวเที่ยงกับพ่อแม่ด้วย” แม่ออกคำสั่งแล้วกดวางสายทันที

ศรัยมองโทรศัพท์ในมือแล้วไม่รู้ว่าขำหรือจะอึ้งดี
คือมันก็ดีที่วันนี้พ่อกับแม่เปิดใจยอมรับวาดมากขึ้นกว่าเดิม
แต่ปัญหาก็คือ....คนที่ยังหลับอยู่ตอนนี้ต่างหาก

วาดเดินตามหลังศรัยเข้ามาในบ้าน พ่อกับแม่มองร่องรอยที่ตัววาดแล้วพร้อมใจกันหันมาหาศรัย
รอยบวมช้ำที่ริมฝีปากบอกได้ว่ามันเกิดจากการจูบ เพราะมันไม่เหมือนกับอาการบวมช้ำที่มุมปาก หรือโหนกแก้มที่เกิดจากการถูกชก
ไอ้รอยช้ำที่คอแน่นอนว่ามันต้องเป็นรอยจูบ ไม่ใช่ยุงหรือแมลงกัด
แต่ว่า  แล้วก็ยังมีรอยช้ำๆ ที่ต้นแขนที่วาดพยายามปกปิดไว้
"ตาไร" แม่เรียกชื่อลูกชายก็จริง แต่กลับคว้าที่แขนผอมๆ ของวาด "ฝีมือตาไรใช่มั้ย"
"ฮะ แต่ว่าเพราะผม...."
วาดยังตอบไม่ทันจบประโยคแม่ก็หันไปตีศรัยไม่นับ
"ชั้นไม่ได้เลี้ยงลูกมาให้ใช้กำลังกับคนอื่นแบบนี้!" แต่ตอนนี้แม่กำลังฟาดไม่ยั้งตัวโตก็ยืนให้แม่ตีไม่ได้หนีไปไหน แต่พอแม่หันไปหยิบหนังสือพิมพ์ของพ่อที่วางอยู่ใกล้มือมาม้วน เตรียมใช้เป็นอาวุธวาดก็รีบเข้าไปห้าม แต่กลายเป็นหยุดยืนนิ่งคว้าข้อมือพี่ไว้แน่น หน้าซีดเหมือนจะเป็นลม ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกดอยู่ที่ก้นกบ
"อ้าว...." ทั้งแม่ทั้งพ่อหยุดหันมามอง
วาดเอียงหน้ากระซิบกับแขนพี่ "เจ็บ..."
"ก็บอกแล้ว ว่าไม่ต้องมายังจะมาให้ได้" ศรัยบ่น ขณะที่พาเดินเข้ามานั่ง
วาดยังคงทำเสียงอุบอิบเหมือนเดิม "พ่อกับแม่เรียกให้มาไม่มาได้ไง"
"มาก็ดีจะได้รู้ว่าที่แท้แกเป็นคนแบบไหน" พ่อบอก "วาดท่าทางไม่ค่อยดี แกพาขึ้นไปนอนพักที่ห้องแกก่อนเถอะ เพราะแกกับพ่อต้องคุยกันยาว"
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ผม..ไปช่วยในครัวก็ได้" วาดรีบบอก
"ไหวแน่นะ" แม่ไม่ค่อยแน่ใจ
"ครับ เมื่อกี้ผมก้าวพลาดไปหน่อย" วาดโกหกซึ่งหน้าจนศรัยขำ พ่อเลยชี้หน้าเชิงดุ
"งั้น...." แม่ลังเล "มาช่วยแม่ทำก๋วยเตี๋ยวบกในครัวแล้วกัน" 

วาดตามแม่เข้ามาในครัว รู้สึกดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์-อาทิตย์ก็เลยไม่มีแม่บ้านอยู่ด้วยทำให้พูดคุยกันได้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนอื่น แต่พอจะถามจริงๆ ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี
"กินเผ็ดได้มั้ยเราน่ะ"
วาดที่กำลังล้างผักอยู่ที่อ้างพยักหน้า "พอได้ครับ" แต่อาการเจ็บที่ริมฝีปากยังคงเตือน
"ศรัย ดีกับเราหรือเปล่า"
วาดเหลือบตามองแม่แล้ว เบนสายตากลับมาที่ผักในมือ "ดีครับ"
แม่ก้าวเข้ามาหาอีกก้าวหนึ่งเพ่งตามองรอยที่คอด้านหลัง
....นั่นมันรอยฟัน....
แม่รู้สึกเหมือนหมดคำถามที่ควรถามวาด เพราะตอนนี้คนที่ควรถามกลายเป็นศรัย
"วาด"
"ครับ" วาดตอบพร้อมกับหันมาหา
"แม่มีศรัยเป็นลูกคนเดียว"
วาดได้แต่ก้มหน้ามองมือตัวเอง ขณะที่แม่ดึงมือวาดให้มานั่งที่เก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าวแล้วพูดต่อ
"มันทำใจได้ยากจริงๆ ที่จะยอมรับ ตั้งแต่มัธยมศรัยเคยพา...เพื่อน...มาที่บ้าน มากันหลายคนก็จริง แต่มันมีบางอย่างที่บอกแม่ว่าคนหนึ่งในนั้นเป็นคนพิเศษ แม่...คุยกับศรัย ขอให้เขาคิดถึงอนาคตตัวเองให้มากกว่านี้ ...คงเพราะแม่ไม่เข้าใจ คิดว่า เพราะเป็นเพื่อนสนิทกัน หากจะมีอะไรเกินเลยไปก็เพราะความเป็นวัยรุ่น ยังไม่ทันข้ามเทอม ศรัยพาเพื่อนมาที่บ้านอีก แต่ไม่มีเด็กคนนั้น เพื่อนของศรัยบอกว่า เพื่อนคนนั้น ออกจากกลุ่มไปแล้ว บอกตรงๆ ว่าแม่โล่งใจ ศรัยคงมองเห็น แต่เขาก็มีเพื่อนแค่ไม่กี่คนจนจบมหาวิทยาลัยแล้วก็มาทำงาน ถึงได้คบกับเก๋ ตลอดเวลาแม่ก็เห็นว่ามันแปลกๆ ความรักของศรัยเหมือนดอกไม้ไฟมันวูบขึ้นมา แล้วก็ห่าง ศรัยเอาแต่ทำงาน ไม่เกิน 5 ครั้งที่เขาหายไปทั้งเสาร์-อาทิตย์ แต่ถ้าจะไปค้างเนี่ย ก็อยู่ที่ห้องปชา"
"แม่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง มันสองจิตสองใจ ที่ปชาเล่าว่าที่ศรัยนอนวันละไม่กี่ชั่วโมงก็ลนลานรีบออกจากบ้านไปแต่มืดก็เพื่อไปดักเจอวาด ตอนที่พี่ชายเราไม่อยู่ ก็ไปคอยดูแลนั่นมันก็....แต่ถ้าเขาบังคับเรา...แม่ก็...ไม่รู้สิ แม่ พูดไม่ถูกน่ะ"
วาดจับมือแม่ของศรัยไว้ "พี่ดีกับผม เขาไม่ได้บังคับหรอกครับ ไอ้รอยพวกนี้มัน...เกิดจากที่ผมเองก็ยังไม่รู้ตัวเองว่าผมต้องการอะไร เขาก็เลย...."
แม่ลดเสียงถามเบากว่าเดิม "กลัวศรัยหรือเปล่า"
"ก็...ผมพูดไม่รู้เรื่องเอง"
แม่ถอนหายใจยาว "แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ศรัยมันจะได้ใจ ต้องเปลี่ยนแนว"
วาดเงยหน้าขึ้นมองแม่เต็มตา....

แต่บรรยากาศการพูดคุยระหว่างพ่อกับศรัยที่โรงรถหน้าบ้านเป็นไปอีกทาง
“พ่อไม่สนว่าพ่อคนอื่นคิดยังไง แต่พ่อคนนี้โกรธและเสียใจมากที่มีลูกชายชอบใช้กำลัง มากกว่าที่มีลูกเป็นเกย์เสียอีก”
พ่อพูดด้วยเสียงต่ำๆ แววตาคาดคั้นที่ทำให้ศรัยรู้ดีว่าพ่อโกรธและผิดหวังมาก
“ตอนแรกที่มันเกิดขึ้น ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าทำอะไรลงไป” ศรัยสารภาพย้อนไปถึงเรื่องราวในคืนแรก “ผมก็พยายามที่จะแก้ไขให้ทุกอย่างดีขึ้น เขาก็ยอมรับผมมากขึ้น เพียงแต่เมื่อวานนี้ผม....”
พ่อทำเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “นี่แปลว่าแกทำอย่างนี้ไม่ใช่ครั้งแรก”
ศรัยส่ายหน้า ยอมรับตามตรง กับพ่อไม่จำเป็นต้องมีความลับ เพราะยังไงพ่อก็มีวิธีที่จะเค้นเอาความจริงจนได้ สู้บอกไปเลยดีกว่า
“ครั้งแรกผมเมามาก”
“แล้วเมื่อวาน”
“ผมโกรธ”
“แกเป็นซาดิสต์ หรือเขาเป็นมาโซหรือไง”
“ไม่ใช่ทั้งคู่น่ะแหละพ่อ เพียงแต่...มัน..ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปได้ยังไง”
พ่อพยักหน้าช้าๆ “แกควรไปหาจิตแพทย์ ก่อนที่วาดมันจะตายเพราะมือแก”
“โธ่ พ่อ เมื่อคืนน่ะ พอผมรู้ตัวผมก็หยุด ไม่ได้ปล่อยไปจนสุดหรอก”
“แล้วถ้าเกิดหยุดไม่ได้ขึ้นมาล่ะ”
“ผมจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก ผมสัญญา”
พอหมดจากเรื่องลับของผู้ชาย พ่อก็พยักหน้าชวนกลับเข้ามาคุยกันต่อที่หน้าโทรทัศน์
“แล้วเมื่อคืนทำไมไปห้องตุ้ม ไม่ไปห้องปชาล่ะ”
“ตุ้มเป็นแฟนของเขียนพี่ชายวาดเขา ส่วนห้องปชามันก็อยู่ชั้นเดียวกับห้องเขียน”
พ่อหรี่ตามองรู้ทันความคิดลูกชาย แล้วหันไปมองในครัว
“พ่อต้องไปขอเขากับพี่ชายเขาใช่มั้ย”
ศรัยรีบยกมือ “พี่ชายเขาขอเวลาปีหนึ่ง ถ้าถึงตอนนั้นยังคบกันอยู่ค่อยคุยเรื่องจะอยู่ด้วยกัน”
“เวรแล้วมั้ยล่ะลูกกู แล้วไปทำอย่างนี้ กูจะทำหน้ายังไงเวลาเจอเขาน่ะ”
แม่เดินออกมาจากห้องครัว เมื่อได้ยินประโยคท้าย “พี่ชายเขาขอเวลาปีหนึ่งหรือ”
“ครับ ผมเคยชวนแล้ว แต่พี่เขาบอกว่าค่อยๆ ดูกันไปอย่าใจร้อน”
แม่รัวฝ่ามือลงที่ต้นแขนหนาๆ ของศรัย “ไอ้ลูกคนนี้ ทำอะไรไม่รู้จักคิด ผู้ใหญ่ทางนั้นเขาขอเวลา แล้วทำไมแกถึงรอไม่ได้”
“โอ้ย แม่ เจ็บนะเนี่ย” ศรัยโอดโอยแต่ก็ยอมให้แม่ตี
“แม่ครับ ผม ผิดเอง ไม่ใช่พี่หรอกครับ” วาดเข้ามาห้าม แต่แม่ยังคงหันไปฟาดแขนใหญ่ๆ อีกที แถมด้วยอีกหนึ่งค้อน เดินกลับมาที่ครัว
“เรามันก็ยอมเขาเกินไป” แม่คว้าข้อมือวาดกลับมา “อย่าไปตามใจมันนัก ต่อไปจะคุมไม่อยู่”

วาดหันไปส่งยิ้มแหยๆ ให้พี่แล้วเดินกลับเข้ามาครัว

กว่าจะได้ออกจากบ้านศรัย กลับมาที่คอนโดฯ ก็เย็นมากแล้ว พ่อกับแม่ทั้งสั่งทั้งขู่ว่าห้ามใช้กำลังกับวาดอีก ตอนที่เข้ามาอยู่ในลิฟต์ วาดมองเงาตัวเองอย่างเป็นกังวล
“รอยกัดมันไม่ค่อยจะจางลงเลยอะ”
“แล้ววาดดีขึ้นหรือยัง”
“มันขัดอยู่หน่อยๆ” วาดตอบขณะที่หน้าแดงเรื่อ
ความรุนแรงของศรัยหยุดอยู่แค่ตอนที่วาดท้วงว่าเจ็บ เพราะหลังจากนั้นศรัยก็ปรนเปรอให้อย่างอ่อนโยนจนค่ำลง ศรัยถึงได้ลงไปซื้ออาหารขึ้นมากินด้วยกัน แล้วก็เริ่มบทรักใหม่ไปอย่างเนิบช้า จนเหมือนจะขาดใจใกล้หมดแรง ถึงได้ปลดปล่อย

พอมาถึงห้อง ศรัยเป็นคนเปิดประตูเดินนำเข้ามาก่อน ตามมาด้วยวาด
ดูก็รู้ว่าบรรยากาศในห้องกำลังอยู่ในช่วงครอบครัวสุขสันต์ ที่เปลี่ยนกลับหลังหันในทันทีที่ทุกคนในห้องเห็นวาด
เขียนผุดลุกจากโซฟาทันที ทอรุ้งรีบวิ่งมาคว้าแขนพี่ชายไว้แน่น
“พี่คะ ฟังพี่ศรัยกับวาดก่อน”
“ไม่ฟัง มึงทำน้องกู ปล่อยพี่นะทอ พี่จะชกมัน!”
“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” ศรัยพยายามอธิบาย แต่เขียนสวนทันที
“ไม่ใช่อะไร มึงทำรุนแรงกับน้องกูถึงขนาดนี้!”
ตุ้มเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าศรัย จับไหล่กว้างไว้ แล้วกระแทกเข่าเข้าที่กล่องดวงใจ
ศรัยจุกจนร้องไม่ออก ค่อยๆ งอตัวลงกับพื้น วาดผวาตามเข้ามาประคอง
“วาด ออกมา แกยอมให้มันทำอย่างนั้นกับแกได้ยังไง!” พี่ชายไม่เลิกโวยวาย
ส่วนตุ้มก็มาดึงวาดออกมา “มาที่ห้องดีกว่า พี่ทำแผลให้”
“ไม่ใช่นะฮะ  ไม่ใช่ พี่ศรัยไม่ได้...”
ตุ้มจิ๊ปากขัดใจ “ไม่ได้ หรือได้ อะไร ยังไง ก็ไปทำแผลก่อนเถอะ ปล่อยคนชอบใช้กำลังไว้ตรงนี้แหละ โดนแค่นี้ไม่ตายหรอก”

ศรัยได้แต่นอนจุกอยู่แถวประตูหน้าห้อง ขณะที่ทอรุ้งต้องดึงพี่ชายเอาไว้
นี่มันอะไรกันโว้ย โดนแม่ตีตอนอายุ 20 ตอนปลาย พ่อจะจับส่งจิตแพทย์ โดนพี่ชายแฟนจะชก แล้วก็โดนเพื่อนอัดเข้าที่กล่อง
ศรัยโว้ย มันอะไรกั๊น!!!!!!!!!!

=========จบตอนที่ 23======== 
ผมให้ตอนนี้คือตอนจบของ Shining เพราะไม่อยากจบเหมือนเรื่องอื่นๆ แต่พอมาอ่านทวนตั้งแต่ต้นเรื่อง คิดว่าอาจโดนท้วงได้ว่ามันเหมือนไม่จบ ทำให้ยังคงเหลืออีกตอน หากอ่านรวมต่อเนื่องแล้วเห็นว่านี่คือตอนจบ แล้วตอนที่ 24 คือตอนพิเศษ ก็ตามแต่อัธยาศัยครับ
ทีไม่ได้ตัดเอ็นซีออกไปนะครับ ผมไม่ได้เขียนเอง เพราะถึงไม่มีมันก็ไม่ได้ทำให้เนื้อหาที่ผมต้องการบอกคุณหายไป
ต่างจากเอ็นซีที่ชวนอึดอัดคับข้องใจในตอนก่อนหน้า และเอ็นซีแบบเรารู้กันอยู่สองคนระหว่างเขียนกับตุ้ม
ชื่อตุ้มก็มาจากกูเพื่อนตุ้มของโน้ต-อุดม จริงๆ น่ะแหละครับ เขียนๆ ไปก็นึกถึงคำว่า เพื่อนตุ้มขึ้นมาเฉยๆ
ขอบคุณที่คุณชอบเรื่องนี้ ขอบคุณทุกคำแนะนำและทุกความเห็น
พบกันวันจันทร์ครับ
ไจฟ์กับที

[jeeu]

^
^

ชอบแม่พี่ศรัยอ่ะ หึหึ~
แบบลูกผิดก็ว่ากันตามผิดอ่ะนะ
มีตบตีด้วยเว้ย กร๊ากกกกกก
ไหนจะพี่เขียนกับพี่ตุ้มอีก
พี่ตุ้มนี่เด็ดสุด คึ~
สบายใจจัง น้องวาดมีพวกเยอะ
ต่อไปพี่ศรัยจะทำอะไรต้องคิดดีๆแล้วล่ะ
+1จ่ะ

[hpsky]

บอกศรัยได้คำเดียว "เละ" ค่ะงานนี้ 

[wanmai]

พี่ไรโดนรุม

แต่แอบปลื้มคุณแม่นะ เข้าข้างลูกสะใภ้เต็มที่ ครุคริ

กดบวกทุกบวกเช่นเคยค่ะ

ขอบคุณไจฟ์ทีสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ :