ผมหันขวับมองไปทางประตูทันทีเห็นนกแก้วคุ้นตาในสภาพยับเยินขนบนตัวร่วงจนเกือบหมด ปีกของมันยังเปรอะด้วยเลือดจนชุ่ม มันบินถลาเข้ามาในห้องคล้ายกับว่าหนีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมากๆ มา ตามันเบิกค้างกรีดเสียงร้องออกมา
"ตอแหล!! บอส ตอแหล!!!"
ทันทีที่มันร้องจบมันก็เหมือนกับหมดแรงตกผลั่กลงมาบนพื้น มันพยายามตะเกียกตะกายเพื่อขึ้นบินและหวีดเสียงร้องไม่หยุด
"แกว้กๆๆ อย่าทำ อย่าทำ กลัว กลัวแล้ว"
ผมมองเจ้านกอย่างหวาดระแวง มือเย็นขึ้นมาอย่างรู้สึกได้
นกแก้วมักจะจดจำในสิ่งที่ได้ยินมา.. สิ่งที่มันพูดออกมาคือสิ่งที่มันได้ยิน
"ใช่บอส! เพลิง บอส!!!" ผมสะดุ้งเฮือกเบิกตากว้าง
บอส!! เป็นบอสรึเปล่าที่ฆ่าทุกคน! บอสเป็นคนที่ไม่ได้อยู่ในห้วงคำนึงหรือความคิดผมสักนิดว่าจะเป็นฆาตกร อาจจะเพราะอายุที่น้อยที่สุดในกลุ่มและบุคลิกท่าทางคล้ายเด็กเรียนมาหาค่าเทอม ไหนจะตอนที่พวกผมไปเจอบอสครั้งแรกอีก บอสดูอ่อนแอมากจริงๆ จนพวกผมตายใจ
ตายใจมาตลอด!
ฉับพลันภาพบนหน้าจอทีวีก็ปรากฎในหัวผมเป็นฉากๆ และพบว่ามีห้องๆ นึงที่หายไป
พวกผมไม่เคยเอะใจว่าทำไมภาพของห้องบอสถึงหายไป..
ไม่เคยรู้ตัวยด้วยซ้ำ
"สาม! เพลิงสาม ลองใส่สาม คิงมีสามคน!!"
ผมส่งเสียงดังอย่างควบคุมไม่ได้ รู้สึกใจหายจนยืนไม่อยู่ รีบจิกเล็บใส่มือตัวเองเพื่อใช้ความเจ็บปวดดึงสติตัวเองออกมาใช้
ไม่อันทิว มึงจะมาหยุดตรงนี้ไม่ได้...
เพลิงไม่ได้ตอบผมเพียงแต่กดตัวเลขตามอย่างว่าง่าย มันส่งเสียงติ้ดๆ ขณะที่กดแต่ละตัว
"แกว้ก อย่าฆ่า..... แกว้ก..."
นกแก้วของบอสยังคงพยายามกระเสือกกระสนที่จะเอาชีวิตรอดแม้ว่านัยน์ตาของมันจะเลื่อนลอยไปแล้วก็ตาม เสียงกรีดเล็กแหลมพยายามส่งเสียงครั้งสุดท้ายของชีวิต
ปัง!
ก่อนที่จะจบลงด้วยเสียงปืนดังลั่น
"น่ารำคาญชะมัด ว่าไหมครับพี่อันทิว?"
กริ๊ก
ผมสะดุ้งเฮือกหัวใจเต้นรัวจนรู้สึกร้อนไปทั้งตัว มองเจ้าของเสียงปืนที่ยืนเอียงคอแสยะยิ้มอยู่ข้างประตู
"เอาจริงๆ ผมอยากฆ่ามันตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้วล่ะพี่อัน แต่เขาไม่อนุญาต ผมก็ต้องทนๆ ฟังเสียงมันบ่นง้องแง้ง แม่งโครตน่ารำคาญ ไอ้นกเหี้ยนี่ถ้ามันเกือบทำผมเสียแผนตั้งหลายรอบ" น้ำเสียงของบอสเหี้ยมขึ้นเรื่อยๆ ตามสีหน้าดุร้าย
บอสตอนนี้ไม่เหมือนบอสที่ผมเห็นตอนนั้นเลยสักนิด..
เสื้อสีขาวสะอาดของบอสถูกย้อมด้วยเลือด ไม่สิ.. ไม่ใช่แค่เสื้อ แต่เป็นทุกอย่างของบอสมันเปื้อนเลือดไปหมด กลิ่นคาวฟุ้งลอย
แตะจมูกผมเมื่อบอสค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาใกล้
รอยยิ้มของบอสน่ากลัวมาก คล้ายกับเป็นรอยยิ้มของฆาตกรต่อเนื่องที่ผมเคยเห็นในข่าว
แววตากระจ่างใสไม่รับรู้ถึงความผิดของตัวเอง รอยยิ้มเหยียดหยามที่ทำให้คนมองรู้สึกถึงความไร้ค่าของตัวเอง
ผมเผลอถอยหลังไม่รู้ตัว
"มึงหยุดตรงนั้น!" เพลิงคำรามกระชากตัวผมเข้าไปยืนข้างหลังตัวเอง มือถือปืนชี้ไปยังบอสเขม็ง ผมมองปืนสีดำมันวาวในมือเพลิง
สิ่งที่พวกมันให้พวกผมมาก็คือปืน..
"ก็แค่ปืนกระบอกเดียว พี่คิดว่าจะทำอะไรผมได้เหรอครับ?" บอสหัวเราะคิกควงปืนในมือเล่นเหลือบมองจอทีวี "ว้า แย่ จังเหลือ 5 นาทีเวลาคุ้มครอง ผมยังฆ่าพี่ไม่ได้ งั้นเรามาคุยเรื่องสนุกๆ แล้วกันพี่ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง"
"มึงขยับกูยิงมึงแน่ ไอ้สัส!! ผมบอกแล้วว่าไอ้เหี้ยนี่มันไว้ใจไม่ได้!! พี่ก็ไม่เชื่อผม พี่อัน!!" เพลิงคำรามสติแตก เสียงแหบต่ำเต็ม
ไปด้วยความพิโรธ
บอสอมยิ้ม "ผมหลอกพี่ตอนไหนกัน? ผมไม่เคยหลอกนะพี่ คิดดีๆ ผมก็แค่พูดไม่ครบเท่านั้นแหละ อย่ามาหยาบคายใส่ผมเลย เดี๋ยวปืนผมมันจะลั่นนะ" ไม่ว่าเปล่ายกกระบอกชี้มาทางเพลิง
ผมรีบกำชายเสื้อเพลิงแน่น
"ใจเย็นๆ เพลิง.."
เพลิงสบถหยาบคายปืนยังคงเล็งไปที่อกของบอส
"ห้านาทีสงบศึก ตกลงไหมครับ อย่างน้อยพวกพี่ตายไปจะได้ไม่มาแค้นผม" บอสพูดไปยิ้มไปและเน้นชัดคำในประโยคสุดท้าย
"เพราะผมไม่ได้ทำเรื่องทั้งหมด"
"มึงหมายความว่าไง? เลือดบนเสื้อมึงน่าจะเป็นคำตอบให้พวกกูได้นะ" เพลิงเคี้ยวฟันหงุดหงิด
"ผมไม่ได้เป็นคนฆ่าพวกเขา ถ้าพี่อยากฟังเรื่องมากกว่านี้ลดปืนพี่ลงซะ แล้วผมจะลดด้วย เวลาห้านาทีมายืนเล็งปืนใส่กันจนหมดก็คงน่าเบื่อตายนะ ผมว่า"
เพลิงพ่นลมหายใจยอมลดปืนลงเมื่อเห็นบอสลดปืนในมือลงเหมือนกัน
"เอาล่ะ พี่อยากถามอะไรก็ถาม ผมพร้อมที่จะตอบทั้งหมด" บอสควงปืนเล่นด้วยนิ้วชี้ท่าทางอารมณ์ดีผิดหูผิดตา
คำถามที่ผมสงสัยอัดแน่นในหัวเต็มไปหมด
"แมนตายได้ยังไง.."
ผมถามประโยคนี้ไปร้องไห้ไป บอกความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก มันเหมือนหัวใจถูกบีบ ก่อนที่มือของผมจะถูกเพลิงกุมไว้แน่น
บอสหัวเราะ "อ๋อ ไอ้ทอมนั่นเหรอ ต้ามันทำ เห็นดูเพลย์บอยๆ งี้สู้คนเก่งชะมัดเลย กว่าต้าจะฆ่าแมนได้ทำเอาผมลุ้นแทบตาย"
ผมมองบอสอย่างรวดร้าว มองราวกับว่าบอสเป็นตัวประหลาดอะไรสักอย่างที่ไม่สมควรเรียกว่ามนุษย์
มันไม่ใช่เรื่องน่าตลก
ไม่ใช่เลยสักนิด
ทำไมบอสยังขำออกอยู่อีกละ..
"ก็อย่างว่าล่ะนะ เงินมันเป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงชีวิต ถ้าไม่สู้แล้วจะเอาอะไรกินล่ะ" บอสแค่นเสียงหึเงยหน้ามองไปยังจอทีวี "พวกมันที่อยู่บนกองเงินกองทองมาตลอด คงไม่เข้าใจความยากลำบากในการใช้ชีวิตของพวกเราหรอก"
ไม่.. อย่าใช้คำว่าพวกเรา
ผมกุมมือเพลิงแน่นกว่าเดิม หอบหายใจไม่กล้าสบตาบอสที่มองมาทางผมเขม็ง
"ไม่มีอะไรจะถามเลยเหรอ โห่ ผมอุตส่าห์จะให้พี่หายข้องใจก่อนตาย จะได้ตายตาหลับ"
"ไม่เอา ฮึก ไม่อยากรู้แล้ว"
"งั้นผมจะบอกพี่เองแล้วกัน.. อันทิว" บอสเดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีกจนเพลิงถลันตัวมาบังผมไว้จนมิด บอสยิ้มจนตาหยีแต่น้ำเสียง
แฝงความไม่พอใจ
"คิดว่าเท่มากงั้นเหรอครับที่ทำแบบนี้.."
"แล้วคิดว่าพวกกูจะยอมตายง่ายๆ งั้นเหรอ"
บอสโคลงหัวไปมา "ก็คิดว่าไม่ แต่ก็ไม่น่ายากเกินที่จะทำหรอกครับ ปืนเนี่ยมันก็เหมือนเพื่อนผมล่ะครับ มันรู้ดีว่าผมเกลียดใครและมันก็จะสนองให้ผมด้วยการฆ่า ถ้าพี่อยากลองตอนนี้ก็ได้นะ"
"มึงอย่าคิดว่ามึงจะใช้ปืนเป็นคนเดียว" เพลิงคำราม
บอสมีสีหน้าประหลาดใจ "อ้ะ ลืมไป มันยังอยู่ในช่วงเวลาสงบศึก มาพูดเรื่องปนเรื่องปืนแบบนี้ เดี๋ยวที่ตกลงกันไว้ก็เป็นโมฆะ
หรอกครับ" ยกกระบอกปืนขึ้นมาเล็งเพลิง
เพลิงเล็งกลับพูดเสียงลอดไรฟัน "มึงมันเลว.. บอส.. เด็กชั่วๆ อย่างมึงไปเรียนเขาก็ไม่รับหรอก"
คำว่าชั่วคล้ายกับสะกิดแผลบางอย่างของบอส สีหน้ายิ้มแย้มถมึงทึงทันตามองเพลิงอย่างดุร้าย
"มึงไม่เข้าใจอะไรดีอย่ามาพูด ไอ้สวะ ที่ๆ ก็ทำทั้งหมดนี่คิดว่ากูสนุกเหรอ ไม่ กูไม่สนุกแต่กูต้องทำ กูไม่อยากกลับไปเป็นเด็กส่งยา กูไม่อยากกลับไม่คิดอีกว่าวันพรุ่งนี้กูจะมีอะไรแดกไหม แม่กูจะคลั่งอีกรึเปล่า กูไม่อยากคิด!! ใช่สิ พวกมึงอยู่กันบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ทำอะไรก็ได้แต่กูไม่ ในขณะที่พวกมึงมีความสุขกูกำลังหาวิธีการหาเงินเพื่อเลี้ยงคนในครอบครัว กูไปสมัครกับใครเขาก็ไม่รับหาว่ากูเป็นเอดส์ กูไม่ได้เป็น แม่งเอ้ย.. ถ้ากูมีเงิน ปัญหาทุกอย่างของกูก็จะหายไป กูก็จะไม่กังวลอีก.. แม่ก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
บอสด่ากราดหน้าแดงก่ำ มือข้างที่ไม่ได้ถือปืนผมเห็นจิกเข้ากับแขนข้างที่ถือปืน
"แต่มึงฆ่าคน.. ชัดไหม มึงฆ่าคน!!!" เพลิงย้ำเสียงเข้ม
บอสแค่นเสียงหัวเราะ
"อย่ามาว่ากูในเมื่อมึงก็ฆ่าต้าเหมือนกัน เอาจริงๆ กูก็ไม่ได้ฆ่าใครสักคนเลยนะ ต้าต่างหากที่ฆ่า คนไหนโดนมีดฟันก็ต้าทำทั้งนั้น กูก็มีหน้าที่แค่นั่งรอเฉยๆ ในห้องและบังคับให้มันทำตามที่กูต้องการ"
เลือดในกายผมเหมือนถูกแช่เข็งตั้งแต่ได้ยินคำที่บอสพูดออกมาแต่ละคำ
เห็นได้ชัดว่าบอสก็เป็นอีกคนที่ไม่สามารถเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองได้.. ผมสะอื่นมองบอสด้วยสายตาเจือสงสาร ภายนอก
บอสยังคงเหมือนเด็กเตรียมเข้ามหาลัย.. แต่ภายในกลับเป็นเด็กที่ประสบปัญหาชีวิตขั้นรุนแรง
ไม่ว่ายังไงก็ตาม.. สิ่งที่บอสเลือกที่จะทำก็ผิดอยู่ดี
"บอส... ไม่ว่ายังไงก็จะฆ่าพวกพี่ให้ได้ใช่ไหม"
ผมถามเสียงสั่น
บอสกลับมายิ้มน่ารักและพยักหน้า "ครับ ถ้าฆ่าพี่ได้แม่ผมจะได้การรักษาและผมจะได้เงินก้อนใหญ่มาใช้ ..ฉะนั้นเห็นแก่ผมนะครับ พี่อันทิว" นิ้วเกี่ยวเข้ากับไกปืน
เพลิงสะดุ้งจับแขนผมแน่นทันที มือเหนี่ยวไกปืนเช่นกันก่อนจะสบถเสียงดังลั่นเมื่อพบว่าไม่มีลูกกระสุนแม้แต่ลูกเดียวในกระบอก
"ตายซะเถอะครับ"
บอสแสยะยิ้มเหนี่ยวไกปืนทันที
ปัง!!!!
ติ๊ด !!!
เสียงปืนลั่นดังพร้อมกับเสียงเตือนของทีวีที่บอกเวลาที่หมดลง
พรึ่บ
พร้อมกับแสงไฟที่หายไปเช่นกัน
"เหี้ยไรวะ!!!" บอสสบถ
ผมถูกเพลิงกระชากเข้าหาตัวหลบกระสุนได้เฉียดฉิว ทั้งๆ ที่ห้องนั้นเย็นเฉียบแต่ตอนนี้ผมกลับตัวร้อนรุ่มเพราะความตื่นกลัวถึงขีดสุด หัวใจเต้นรัวจนน่าจะเกินร้อยครั้งต่อนาที
ปัง!!
แสงสะเก็ดไฟปรากฏวาบในห้อง โชคดีที่กระสุนฝังเข้าที่พื้นอีกด้านของห้องที่คนละมุมกับที่พวกผมยืน
"อย่าคิดว่าแค่ห้องมืดแค่นี้จะทำให้กูฆ่ามึงไม่ได้!!!" บอสหวีดเสียงจนแสบแก้วหู "แม่กูต้องหาย กูต้องรวย!!"
ปัง!!!
กระสุนอีกนัดฝังเข้าที่ข้างเท้าผมกับเพลิงที่พยายามหนีออกจากห้องด้วยความทรงจำในหัว เพราะความมืดมิดในตอนนี้กัดกินทุกอย่างจนแม้แต่มือตัวเองยังมองไม่เห็น
"ต่อให้มึงหนีกูก็จะตามไปฆ่ามึงแน่ สัส!!!"
เสียงกระแทกวิ่งดังลั่น
เพลิงกระชากตัวผมให้วิ่งตาม เรี่ยวแรงของเพลิงลดลงไปมากถ้าเทียบกับวันแรกๆ ผมกัดปากตัวเองจนเลือดไหลอาบ ไม่รู้สึถึงความเจ็บปวดแต่รู้สึกถึงหัวใจของตัวเองที่แทบจะหลุดออกมาจากอก ผมกลัวจนน้ำตาไหลอาบแก้ม ฝีเท้าที่ลงไปแต่ละก้าวเต็มไปด้วยความกลัว
ผมจะตายไหม ไม่เอา.. ผมยังไม่อยากตาย
ผมสะอื้นออกมาก่อนจะรีบใช้มืออีกข้างที่ว่างปิดปากตัวเองแน่น
เพลิงยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ โดนไม่ชนสิ่งกีดขวางอะไรแม้แต่อย่างเดียว พาผมลัดเลาะภายในความมืดมิดราวกับว่าฝึกมาครั้งนับไม่ถ้วน
ผมเบิกตากว้าง...
นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่เพลิงหายไปตอนกลางคืนรึเปล่า..
"ทางออกต้องอยู่ห้องมันแน่ พี่อัน... ผมแน่ใจ" น้ำเสียงแหบพร่า
"อืม.." ผมขานรับในลำคออย่างเลื่อนลอย
ก่อนที่ความคิดทั้งหมดจะหยุดลงเมื่อเพลิงหยุดวิ่ง ผมกำลังจะถามถึงสาเหตุแต่ก็รับรู้ทันทีเมื่อเผลอก้าวไปข้างหน้าเหยียบอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่เรียกว่าซากศพ!!!
กลิ่นเหม็นเน่าลอยฟุ้งทั่วห้องผสมกับกลิ่นคาวเลือด ผมปิดจมูกตัวเองแน่นน้ำตาไหลจนรู้สึกปวดตาไปหมด สมองปวดตุบเมื่อ
เจ้าของร่างรับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ไหว
ต่อให้ดวงตามองไม่เห็นแต่กลิ่นและสัมผัสเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดี
เป็นศพที่หายไปพวกนั่นรึเปล่า...
ถึงจะไม่มีคนให้คำตอบ แต่ความรู้สึกของผมกลับตอบว่าใช่..
"พวกมันวางศพขวางทางเข้าห้องบอส.."
เพลิงพูดน้ำเสียงราบเรียบคล้ายกับไม่หยี่หระ กระตุกแขนผมให้ก้าวเดินต่อโดยไม่สนใจศพบนพื้น
สัมผัสเหนอะหนะกับน้ำที่เลอะข้อเท้าบริเวณที่เปลือยของผมทำเอาผมแทบจะกรีดร้องออกมา ผมเข่าอ่อนยืนไม่อยู่ จนทับสิ่งที่
ผมเหยียบอยู่ ผมตัวแข็งไปทั้งตัว ขนลุกชัน
"อันทิว..."
"ไม่!!!" ผมกรีดร้องเมื่อคล้ายกับได้ยินเสียงกระซิบก่อนที่มือของผมจะถูกมือเพลิงกดปากไว้แน่นและเพลิงก็ใช้แขนช้อนตัวผมขึ่้นพาดบ่าเดินเข้าไปต่อ
ผมสะอื้นจนรู้สึกแสบคอ
"พอแล้ว... พอแล้วว ฮือ ไม่เอาแล้ว" ผมพูดออกมาโดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้สักนิด
"มันใกล้จะจบแล้วพี่อัน.." เพลิงพูดเสียงแผ่วเบา "ห้องของบอสต้องมีทางออกแน่นอนแน่ ผมมั่นใจ"
พรึ่บ
พลันดวงไฟสว่างวาบ
ผมที่ก้มมองพื้นอยู่ก็เห็นหน้าของแมนที่นัยน์ตาเบิกค้างพอดี!!
ผมอุทานไม่เป็นภาษา นิ้วมือหงิกงอตัวสั่นไปทั้งตัว
"เวรเอ้ย" เพลิงสบถและหัวเราะออกมา "นั่นไงพี่อัน ประตู..."
ผมเงยหน้ามองก่อนจะเบิกตากว้าง
ประตู ประตูจริงด้วย! เป็นประตูเหล็กที่กำลังเลื่อนออกอย่างช้าๆ ภาพหลังประตูที่ผมเห็นลางๆ เป็นทางเดินทอดยาวไปไกล
ผมกำลังจะรอด!
"รอดแล้ว.."
"รอดก็เหี้ยแล้ว ฮ่าๆๆ!" เสียงตะโกนขัดดังลั่น
ผมหันขวับจ้องบอสทันที
บอสยิ้มกว้างเล็งปืนมาที่ผม
"เอาสิ ถ้ามึงขยับคนบนหลังมึงตายแน่" บอสตะโกนขู่ในขณะที่ตัวเองวิ่งเข้ามาหาผม
แต่เพลิงกลับไม่ฟังวิ่งไปข้างหน้าไปทางประตูอย่างรวดเร็ว ผมน้ำตาไหลเบิกตากว้างมองกระบอกปืนที่เล็งมาที่หัวตัวเอง "ไม่เพลิงไม่!!!"
ปัง!!!
"มึงกล้ามึงก็แดกไปซะ ไอ้สัส!!!"
ผลั่ก
ผมคู้ตัวด้วยความจุกเมื่อถูกทุ่มด้วยแรงของเพลิง แต่เมื่อผมได้สติกลับพบว่าตัวเองอยู่หลังบานประตูแล้ว
เพราะภาพตรงหน้าคือเพลิงที่ยืนยิ้มกุมอกที่เลือดชุ่มแดงก่ำ!!!
"ไม่!!! เพลิง ไม่!! ไหนบอกว่าจะรอดไปด้วยกันไง!!"
ผมตะโกนดังลั่นพยายามจะวิ่งกลับเข้าไปข้างในแต่กลับพบว่าขาผมขยับไม่ได้ พร้อมกับนั้นประตูก็ค่อยๆ เลื่อนปิดลง
"ไอ้เหี้ยเอ้ย!!! เงินกู!!!" บอสหวีดเสียง
ปัง
เพลิงมีสีหน้าเหยเกเมื่อบนท้องมีรูเพิ่มขึ้นอีกรู
"แค่ก..ขอบคุณสำหรับเวลาทั้งหมดที่อยู่ด้วยกันนะ"
เพลิงฝืนยิ้มให้ผม
"มึง มึง ไอ้เวร มึงงง"
ปัง
"จูบของพี่หวานมาก แค่ก"
เพลิงทรุดตัวลงกุมท้องตัวเอง
"..ผมรักพี่อันนะ"
ปัง!!!
เพลิงหลับตาแน่นล้มลงไปทันที
ตึง..
พร้อมกับประตูที่แนบสนิท
"ไม่!! ไม่เอาแบบนี้สิ ฮึก ไม่เอา.." ผมคู้ตัวกอดตัวเองแน่นหลับตาไม่อยากรับรู้อะไรอีก "เพลิง.. เพลิงง ฮืออออ"
ผมไม่ต้องการให้เรื่องจบแบบนี้
ความคิดที่เคยคิดว่าจะหนีรอดมาคนเดียวปรากฎในหัวราวกับกำลังตอกย้ำถึงความผิดร้ายแรงของผม
ผมเป็นสาเหตุที่ทำให้เพลิงตาย!
"ขอโทษ.. ฮึก ขอโทษ.."
ผมร้องไห้ร้องจนไม่มีเสียง ดวงตาพร่าเลือนจนมองไม่อะไรไม่เห็น แต่ผมไม่สนใจยังคงร้องต่อไปเรื่อยๆ ภาพเพลิงที่ล้มลงต่อหน้าแจ่มชัดในหัวฉายซ้ำไปมา
จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอดังขึ้นข้างตัวผม
ผมเหลือบขึ้นไปมองก่อนที่ตกใจและเผลอสลบไป
"ยินดีด้วยกับผู้ชนะของเรา..." ร่างสูงยิ้มพรายอย่างพอใจทอดมองร่างนอนนิ่งอยู่บนพื้น
"นายท่านนิโคลัส พวกผมจัดเตรียมข้อมูลเสร็จแล้วครับ" ลูกน้องคนสนิทพูดอย่างนอบน้อม
"ดี รางวัลของผู้ชนะมันก็ต้องล้ำค่าพอๆ กับผู้แพ้สิ หึหึ" หัวเราะในลำคอใช้ฝ่าเท้าเตะร่างให้พ้นทางเพื่อเข้าในห้องที่ถูกสร้างขึ้นมา
คนเป็นลูกน้องมองตามบุคคลที่ชื่อว่าเป็นนายอย่างหวาดหวั่น
นิโคลัส พยัคฆ์คำรน
บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเลือดเย็นที่สุดในตลาดมืด
"หมายความว่าไง.. ตึกที่ผมทำงานถูกลอบวางเพลิง.."
ผมพูดออกมาเสียงสั่น รู้สึกถึงความวุ่นวายในหัว มองหนังสือพิมพ์ในมือสลับกับภาพในจอทีวีที่ฉายภาพข่าวย้อนหลัง ภาพที่คนกำลังดับเพลิงตึกที่ถูกไฟลุกไหม้ก่อนที่ภาพในทีวีจะเปลี่ยนเป็นภาพคนคุ้นตาของผม
"นั่นแม่... นี่พวกคุณทำอะไรแม่ผม.."
ผมมือสั่นเมื่อเห็นแม่ของผมก้มลงกราบรองเท้าขัดมันสีดำ
ปัง
ผมเบิกตากว้างเมื่อภาพในทีวีฉายภาพแม่ที่ผมถูกยิง
"ไม่!!!! ไม่!!!!!!!!!" ผมกรีดร้อง
"ถ้าหากเธอรอดออกไปปากโป้ง ธุรกิจฉันก็ยุ่งสิ สิ่งที่ฉันทำก็คือทำให้ตัวตนของเธอหายไปซะ.. เพื่อน คนรู้จัก นักเรียน ทุกคนที่
รู้จักเธอจะถูกฆ่าไปให้หมด จะไม่มีใครบนโลกนี้ที่รู้จักเธอ "
"ไม่ ฮึก ไอ้เลวว ฮืออ"
"แต่ฉันก็ไม่ได้ใจร้าย รางวัลก็ยังอยู่แต่เพิ่มให้เป็นสิบห้าล้านแล้วกัน"
ผมสะอึกสะอื้นมองเจ้าชีวิตตัวเองในตอนนี้ตาแดงก่ำ
"ทำยังไง คุณถึงจะไม่ฆ่า ฮึก"
เขายิ้มพอใจ
"ฉลาดมาก ก็แค่กินยานี่ซะ เธอก็จะหลับไปเอง"
ผมคว้ามันมากรอกปากตัวเองทันที
ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นทุกคนตาย..
เพียงระยะเวลาไม่นานผมก็รู้สึท้องที่บิดมวน การหายใจที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต หัวคล้ายกับจะระเบิด มันดำเนินไปได้ครู่ใหญ่ๆ ก่อนที่จะหายไป
พร้อมกับลมหายใจของผม
0 วัน 0 ชั่วโมง [ ไม่พบผู้รอดชีวิต ]
GAME OVER
--------------------------------------------
เย้ จบแล้ววว
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนจบนะคะ
ไม่น่าเชื่อว่าพลอตเล็กๆ แค่ห้องมืดถูกขยายพลอตกลายเป็นนิยายสยองขวัญเรื่องนี้ไปได้ 555555
เพจสำหรับติดตามข่าวสารค่ะ :
https://www.facebook.com/FoggyTime/ดึกแล้ว เมาท์มากไม่ได้
พรุ่งนี้วันจันทร์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
