หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[YuuYuu]

ขำอิน้องสา...  เกลียดนั่นเกลียดนี่แต่ก็ทำตรงกันข้ามนะน้อง  ฮ่าๆๆๆ

ที่ยอมขึ้นรถเพราะห่วงแม่สินะ...  แต่ไอ้ที่คิดมากมายเนี่ยมันเลยคำว่าจะทำให้แม่ห่วงแล้วนะคะน้องสาลี่
ไอ้ที่คิดเนี่ย...  มันไม่ได้คิดถึงคนขับรถเต่าเหรอจ๊ะ  ฮ่า


นักรบเองก็เหมือนกัน  ไปแกล้งน้องอย่างนี้ได้ไง  มันต้องจงใจทำไปเลยเซ่... กร๊าก
น่ารักจริงๆ เลยทั้งคุณลูกแม่พลอยและคุณลูกแม่เดือน

นักรบไปบ้านสาลี่แล้ว  แล้วสาลี่จะมีโอกาสไปบ้านนักรบมั้ยอะ
ไหนๆ ทั้งสองบ้านก็ทำขนมเหมือนกันแล้วก็น่าจะเป็นทองแผ่นเดียวกันไปเลยเนาะ
จะได้มีแต่กำไรเข้าบ้านไม่ต้องขายหม้อแกงหนึ่งถาดแถมอีกสามถาดไงคะน้องสาลี่　> <

ว่าแต่... อาเฮียกะตี๋เพลงจะมาซื้อขนมไทยลูกแม่พลอยกะขนมปังลูกแม่เดือนบ้างมั้ยน๊าาาา

[roseen]

 

[why yyy]

รอชิ้นต่อไป

[seaz]

หยุดทะเลาะกันได้แล้ว อยากให้รักกันๆ ^^

[goosongta]

ถ้าจะรอคำว่าขอโทษจากลูกแม่เดือนไม่ต้องรอหรอกสาลี่
เพราะนักรบเค้าจูบแล้วมีอารมณ์ขนาดนี้ เราว่ารอคำว่า”รัก”เถอะ ฮิ้วววววววววว

[♠DekDoy♠]

น้องสานี่ขี้โวยวายกะตัวเองจิงวุ๊ย

[CarToonMiZa]

น้องสาลี่บ่นเป็นผู้ฉิง
เชี่ยวน๊า

[kasarus]

นายนักรบเริ่มลงมือ'จีบ'น้องสาลี่รึยังนะเนี่ย

[Rina]

คู่นี้ปากแข็งทั้งคู่ กว่าจะรู้ว่ายังไงคงอีกนาน
ว่าแต่นักรบชอบสาลี่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก

[PEENAT1972]

ขอทักท้วงนิดนึงค่ะกระโปรงหลังรถเต่าเก็บของไม่ได้นะคะ เพราะเหตุที่ว่ารถโฟล์คเต่าเขาวางเครื่องยนต์เอาไว้ด้านหลังค่ะ เพราะฉะนั้นต้องเอาของไปเก็บไว้กระโปรงหน้าค่ะ

[BitterSweet]

ขอทักท้วงนิดนึงค่ะกระโปรงหลังรถเต่าเก็บของไม่ได้นะคะ เพราะเหตุที่ว่ารถโฟล์คเต่าเขาวางเครื่องยนต์เอาไว้ด้านหลังค่ะ เพราะฉะนั้นต้องเอาของไปเก็บไว้กระโปรงหน้าค่ะ

ขอบคุณจริง ๆ ค่ะที่ทักท้วงมา 
อันนี้เป็นความผิดพลาดของคนเขียนเองที่ไม่แม่นข้อมูล
ที่จริงทราบอยู่แล้วว่ารถโฟล์กเต่าจะเก็บของไว้ด้านหน้า
ตอนบรรยายก็เลยเขียนประมาณว่าให้น้องสายัดของไว้เบาะหลังแทน
ไม่ได้ให้เปิดกระโปรงหน้าเพราะรีบและฝนมันก็ตกอยู่
แต่สงสัยเขียนไม่เคลียร์ บวกกับลืมด้วยว่ารถโฟล์กเต่ามันมีอยู่แค่สองประตูไม่ใช่สี่
เบลอได้อีก   

จะปรับเปลี่ยนให้เหมาะสมนะคะ

ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ

 

BitterSweet

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ขนมปังสังขยา กับ ลาวาช็อคโกแล็ต


ชิ้นที่ 8


“คุณแม่ครับ ขนมนี่เรียกว่าอะไรครับ”
 
“อ้อ เขาเรียกว่า ‘ขนมเกสรลำเจียก’ จ๊ะลูก
ข้างในเป็นไส้มะพร้าวออกหวาน ๆ มัน ๆ
พอทานแล้วจะได้กลิ่นควันเทียนที่อบด้วย
ลองชิมดูสักชิ้นสิจ๊ะ”

“อืม อร่อยมากเลยครับแม่
แม่ทำขนมไทยเก่งจริง ๆ ครับ
แบบนี้จะให้ผมกินเท่าไรก็ยอม”
 

เนียน...
มึงเนียนไปแล้ว
จะมากินขนมหรือจะมาจีบแม่กูกันแน่วะ
คิดผิดจริง ๆ ที่ให้มันมาส่งที่บ้าน
กูน่าจะรู้จุดประสงค์ของมันแต่แรกแล้วว่ามันตั้งใจจะมาหลอกแดกฟรีนี่เอง
มิน่า ถึงได้คอยมาทำดีด้วย
หลงคิดว่ามันโง่ ที่ไหนได้มาเนียน ๆ เลย
หึ น้ำหน้าอย่างมึงนี่มันเชื่อใจไม่ได้จริง ๆ

“แล้วนี่ น้องรบขายพวกขนมเบเกอรี่ใช่มั้ยลูก เห็นน้องสาเขาเล่าให้แม่ฟัง”


...อะไร มองกูทำไม
ก็แม่ถามกูก็ต้องตอบ
หรือจะให้บอกให้หมดว่ามึงขายโปสการ์ดด้วย
ร้านอะไรโคตรจับฉ่ายไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง
ทำไมถึงไม่เจ๊ง ๆ ไปสักทีวะ
ปล่อยให้คนขายมันลอยหน้าลอยตาฉอเลาะแม่คนอื่นอยู่ได้


“ครับแม่  ผมก็อาศัยฝากร้านคนอื่นช่วยขายนะครับ
ว่าจะหาที่ตั้งร้านเป็นของตัวเองซะที
ไอ้บ้านเช่าที่ผมอยู่มันก็แคบ ให้เปิดขายไปด้วยคงทำไม่ได้”


...โหย ไม่ต้องมาทำเสียงน่าสงสารเรียกร้องความสนใจจากแม่กูเลย
มีลูกล้อลูกชนทำคะแนนกันน่าดู
แต่เสียใจเพราะแม่กูไม่มีทางหลงกลไปช่วยมึงหรอก!!


“เอ๊ะ กำลังหาที่ตั้งร้านอยู่เหรอจ๊ะ
จริงสิ พอดีเลย ห้องที่ติดกันกับร้านแม่ตรงนี้
เขาจะย้ายออกไปตอนสิ้นเดือน
เห็นว่าจะไปอยู่กับลูกที่อเมริกาน่ะจ้ะ
แต่ไม่อยากปล่อยห้องทิ้งไว้ว่าง ๆ
น้องรบลองมาติดต่อกับเขาไว้ดีมั้ยลูก
เผื่อเขาจะให้เช่าขายขนมได้”


...อ้าวเฮ้ยยยยย!!!!
เดี๋ยวแม่ แม่ทำอย่างนี้กับสาได้ยังไงอ่ะ
แล้วทำไมสาไม่เห็นรู้เรื่องว่าป้าแต้วจะย้ายไปอยู่กับลูกสาวแกล่ะ

ที่สำคัญ...
แม่จะไปบอกเรื่องตึกเช่ากับมันทำมั้ยก๊านนน!!!!
ดูสินั้น ทำท่าระริกระรี้ตื้นเต้นดีใจใหญ่แล้ว


“จริงเหรอครับ  อย่างนี้ก็ดีเลย
แถวนี้เป็นย่านตลาดเก่า ทำเลกำลังสวยด้วย
ขอบคุณมากครับแม่ที่บอกให้ผมรู้”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แม่ก็จะช่วยบอกเขาล่วงหน้าด้วย
น้องรบช่วยดูแลน้องสาแทนแม่ตั้งมาก
แค่นี้เรื่องเล็กน้อยอยู่แล้วจ้ะ”


...ไม่แล้วแม่
มันไม่เคยช่วยดูแลอะไรสาเลย
แถมนี่ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยด้วย
แต่มันเป็นเรื่อง ‘โคตรอภิมหาใหญ่มากกกก!!!!!’

เจอกันตรงข้ามแผงในถนนคนเดินไม่พอ
นี่ดันจะมาอยู่ติด ๆ กันเลยอีก
ต้องเห็นหน้ามันทุกวัน

...กูขอตายซะดีกว่า



“แล้วนี่จะเอาขนมอะไรเพิ่มอีกมั้ยจ๊ะ
แม่เพิ่งทำครองแครงเสร็จเมื่อบ่ายนี่เอง
เดี๋ยวน้องรบเอากลับไปทานนะลูก”

คนพูดลุกขึ้นออกจากวงสนทนาก่อนจะเดินหายเข้าครัวไป
ทิ้งให้ชายหนุ่มสองคนต้องมาประจันหน้ากันในสถานการณ์เดิม
และผู้ที่เริ่มก็ไม่ใช่ใครอื่น
หากแต่เป็นหนุ่มอินดี้ผมยาวซึ่งจับความรู้สึกมาคุของคนที่นั่งนิ่งเงียบมาตลอด
จนต้องพูดแกล้งแหย่ออกมาลอย ๆ


“อยากจะด่าก็ด่ามา
เก็บไว้เดี๋ยวได้จุกอกตายเข้าซะก่อนนะคุณลูกแม่พลอย””


“ไอ้...!!”


ประโยคถูกหยุดไว้แค่นั้น
ไม่ใช่เพราะด่าไม่ออก
แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากอะไรดี

...เวรกรรมอะไรของเขากันวะ
ที่ต้องให้มันมารู้ว่าเวลาอยู่บ้านเขาจะต้องทำตัวเป็นเด็กดีนิ่งเงียบเรียบร้อย
อยากจะด่าก็ด่าไม่ได้ อยากจะลุกขึ้นไปต่อยหน้ามันให้แหกก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่
เลยได้แต่พร่ำเพ้อโวยวายอยู่ในใจคนเดียวเหมือนคนบ้า
ถูกศัตรูกำจุดอ่อนเอาไว้แบบนี้


มันน่าเจ็บใจนัก!!



สาลี่กัดฟันกรอด มือกำหมัดแน่น
ทว่า ยังไม่ทันทีความเคืองแค้นจะถูกระบาย แม่พลอยก็เดินกลับเข้ามา
โดยหิ้วถุงบรรจุครองแครงและขนมอื่น ๆ มาอีกสามสี่ถุง

“อ่ะนี่จ้ะ แม่ให้ไปฝากคนที่บ้านด้วยนะลูก”

“ขอบคุณครับแม่ งั้นวันนี้ผมคงต้องขอตัวก่อน
ถ้ายังไงพรุ่งนี้ผมจะมาลองคุยกับคนที่อยู่ห้องข้างๆ นี่ดูนะครับ”


...เออ มึงรีบไปเลย
แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมาอีกนะ
กูจะรีบไปชิงตัดหน้าบอกป้าแต้วว่าคนเช่าคนใหม่นิสัยไม่ดี
อย่าให้มันได้เช่าเด็ดขาด
กูจะคอยขัดขวางมึงทุกวิถีทางเลยคอยดูเถอะ!!


...คิดไปเถิด คิดไปในใจ
วางแผนชั่วร้ายต่าง ๆ นา ๆ
แต่ท้ายที่สุดยังไงตัวเองก็ยังคงต้องกางร่มเดินมาส่งแขก
เพื่อให้ดูเป็นเจ้าบ้านที่ดีในสายตาของแม่



เม็ดฝนเริ่มซาลงแล้ว
สาลี่มองร่างสูงขึ้นรถโฟล์กเต่าสีเหลือง
ท่ามกลางความยินดีที่มันไสหัวออกไปได้เสียที
แต่ทว่ายังไม่ทันจะเดินกลับเข้าบ้าน
เสียงจากคนที่เปิดกระจกรถก็ตะโกนร้องบอก

“เดี๋ยวคุณลูกแม่พลอย”

“อะไร”

คนถูกรั้งหันไปตอบเสียงแข็ง
ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่สนใจอารมณ์ขุ่นมัวนั้น
กลับเอ่ยคำถามที่ทำให้คนฟังชะงัก

“ขนมผมน่ะกินไปแล้วหรือยัง”


ขนมของมัน
ไอ้ช็อคโกแล็ตลาวาถ้วยนั้น
ลืมไปเลย...

แต่จะให้เขาบอกว่าหยิบมันมาด้วยเนี่ยนะ
ไม่มีทาง!!


“ทิ้งไปแล้ว”

“เหรออออออ?”

สาลี่ตอบกลับไปสั้น ๆ
ทว่าคนอยู่ในรถกลับลากเสียงตอบยาวเหมือนจงใจกวน
จนเขาต้องตวาดถามซ้ำอย่างเอาเรื่อง

“ทำไม ไม่เชื่อรึไง”

“เปล๊า ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักคำ
คุณจะกินหรือไม่กินก็เรื่องของคุณ
ผมก็แค่...”

ประโยคที่ราวกับจงใจหยุดไว้
ก่อนคนพูดจะหันไปทำอะไรกุกกักอยู่ข้างเบาะ
ทำให้ความสงสัยในใจของคนฟังพุ่งสูงจนต้องเร่งถามซ้ำ

“ก็แค่อะไร”

ดูเหมือนหนุ่มมาดเซอร์จะได้ของที่ต้องการ
เพราะเจ้าตัวหันกลับมา ก่อนจะเผยรอยยิ้มเรื่อย ๆ ตามสไตล์
แล้วจึงเอ่ยคำตอบของคำถามที่ทิ้งไว้

...และเป็นคำตอบที่ทำให้หัวใจของใครบางคนแทบหยุดเต้น


“ผมก็แค่กำลังจะจีบคุณ”



ห่ะ...


เมื่อกี๊...


มะ...มันว่าอะไรนะ


ใครจะจีบใคร



แชะ



“ฮ่า ๆๆๆ หน้าคุณตอนตกใจนี่มันฮาดีจริง ๆ วะ

เสียงชัตเตอร์กล้องพร้อม ๆ กับเสียงระเบิดหัวเราะของคนที่จงใจแกล้ง
ทำให้สติทั้งหมดของคนที่นิ่งอึ้งอยู่กลับคืน

“แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ คุณลูกแม่พลอย”

ร่างสูงยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้ ก่อนจะเหยียบคันเร่งแล่นรถหายไปในความมืด
ทิ้งให้คนที่เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้
ร้องตะโกนโวยวายในใจด้วยความคับแค้น


ไอ้เชี่ยยยยยยยยย!!!!!

นี่กูโดนมันแกล้งอีกแล้วใช่มั้ยวะเนี่ย
แม่ง พูดบ้าอะไรออกมาได้ทำเอากูเกือบหัวใจวายตาย
อย่างมึงน่ะเหรอจะจีบกู
ทุเรศฉิบหาย!

แล้วมันอยู่ไหนวะไอ้ช็อคโกแล็ตลาวา
เสือกถือติดมือกลับมาซะได้
รู้งี้เขวี้ยงทิ้งไปตั้งแต่ตอนนั้นก็หมดเรื่องแล้ว
ไม่น่าเอากลับมาบ้านให้อัปมงคลเลย


หนุ่มแว่นก้าวเท้าฉับ ๆ เข้าไปในครัวก้มลงเปิดกล่องคุ้ยหาเป็นพัลวัน
ก่อนจะเจอมันนอนนิ่งอยู่ท่ามกลางดงขนมทองม้วน


...อ่ะ เจอแล้ว อยู่นี่เอง

หึ ไอ้ของพรรณนี้ใครมันจะไปอยากกิน


....เพราะฉะนั้น มึงจงลงไปนอนในถังขยะซะ!!


“ถืออะไรอยู่น่ะลูก”

มือที่กำลังอยู่เหนือถังขยะชะงักค้างกลางอากาศ
เขารีบหมุนตัวกลับมาเผชิญคนทักที่มองอย่างสงสัย
ก่อนยิ้มแห้ง ๆ พลางเอ่ยคำตอบ

“ขนมของลูกแม่...เอ้ย ของรบน่ะครับ”

“เหรอจ๊ะ น้องรบนี่มีน้ำใจจังเลย สมเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ
เฮ้อ...เสียดายแม่ไม่ค่อยรู้เรื่องขนมฝรั่งเท่าไร
อ้าว แล้วนี่ไม่รีบทานล่ะลูก
เก็บไว้นาน ๆ เดี๋ยวหมดอร่อยเข้าพอดี
อ่ะนี่จ้ะ แม่หยิบช้อนให้”

คำเร่งที่มาพร้อมกับน้ำใจซึ่งเขาไม่ต้องการเลยแม้แต่น้อย
ทำให้คนผู้ตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกต้องว้าวุ่นใจ

ไอ้ศักดิ์ศรีก็อยากรักษา
แต่เขาก็ไม่เคยขัดใจแม่เลยสักครั้ง

สุดท้าย เขาก็เลือกที่จะยังคงรักษาคอนเซปต์ของลูกที่ดี
จึงต้องจำใจหยิบช้อนตักขนมขึ้นทาน

ทันที่เนื้อช็อคโกแล็ตนุ่ม ๆ เข้าปาก
รสหวานอมขมก็กระจายไปทั่ว
ความหอมมันเข้มข้นของช็อคโกแล็ตเหลว
คล้ายเป็นครีมละลายหายไปช้า ๆ


...อร่อยจริง ๆ นั้นแหละ


ขนาดทิ้งไว้จนเย็นแล้ว
ก็ยังรสชาติดีไม่เปลี่ยน

ไม่อยากจะยอมรับ แต่ไอ้ลูกแม่เดือนมันคงทำเบเกอรี่เก่งจริง ๆ
กินแล้วก็นึกถึงขนมปังของมันในตอนนั้น
ใจอยากจะได้สูตรความลับของขนมปังเนื้อนุ่ม
แต่เกลียดขี้หน้ากันขนาดนี้ จะหาโอกาสขโมยสูตรมันได้ยังไง

สงสัยเมนูใหม่ ‘ขนมปังสังขยา’
คงต้องเป็นหมันไปซะแล้ว

เฮ้อ...เขาจะทำยังไงดีวะเนี่ย
หรือเปลี่ยนเป็นเมนูอื่น
แต่จะให้เอาเป็นอะไรล่ะ
อะไรที่พอจะทดแทนกันได้

อะไรที่....


เคร้ง!!



...อ้าวเฮ้ย!



กูเผลอกินหมดอีกแล้ว!!


ปากหนอปาก...

ไอ้สาลี่เอ้ยยยยย

เขาล่ะอยากตบปากตัวเองจริง ๆ



------------------------------------------------------------------------------------------------------------



แดดเช้าของวันใหม่สาดส่องไปทั่วห้อง
ดวงตากลมรีมองสู้แสงหลังจากตื่นนอน
มือเอื้อมคว้าแว่นที่วางบนหัวเตียงมาสวมอย่างงัวเงีย
ก่อนหยิบมือถือที่วางไว้คู่กันมากดดูเวลา
และพอเห็นตัวเลขบนหน้าจอเท่านั้น
ความง่วงงุนก็แทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง


แปดโมงสามสิบสองนาที


...ตายห่า! เสือกตื่นสายได้ไงวะ
ว่าจะรีบตื่นแต่เช้าลงไปหาป้าแต้ว
คุยดักคอใส่ร้ายป้ายสีไอ้ลูกแม่เดือน
เผื่อป้าแต้วจะได้ไม่ต้องปล่อยให้มันมาเช่าห้อง
แล้วแบบนี้มันจะทันมั้ยวะเนี่ย

ถ้ามันมาก่อนล่ะก็...


คิดเพียงแค่นั้น คนที่ว้าวุ่นใจก็รีบพุ่งตัวออกไปเปิดผ้าม่าน
ชะโงกดูลาดเลาจากหน้าต่างชั้นสอง
และดูเหมือนโชคชะตาความซวยจะดลบันดาลให้สิ่งนึกไว้เป็นจริง
เพราะทันทีที่มองลงไป
รถเต่าสีเหลืองอันสุดแสนคุ้นเคยก็แล่นเข้ามาจอดเทียบฟุตบาททันที


ฉิบหาย...


หน้าเหนอไม่ต้องล้าง ฟันไม่ต้องแปรงกันแล้วนาทีนี้
เขารีบพุ่งตัววิ่งลงไปทั้ง ๆ ที่ยังใส่ชุดนอนคอย้วยกับกางเกงบอล
ทว่าก็ยังไม่ทันการกับแม่ของตนซึ่งยืนรอต้อนรับคนที่เดินลงมาจากรถ
พร้อมกับหญิงวัยกลางคนใบหน้าสวยคมอีกคนหนึ่ง

“สวัสดีครับแม่”

“ไหว้พระเถอะลูก แล้วนี่พาใครมาด้วยจ๊ะ”

“แม่ผมเองครับ ว่าจะให้มาช่วยดูห้องที่จะเช่าด้วยน่ะครับ”

ทว่า คล้ายคนฟังจะไม่ได้ยินคำบอก
เพราะทันทีที่เห็นแขกผู้มาเยือน
ดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้น ก่อนขยับปากร้องถาม

“เดือนใจ เดือนใจใช่มั้ย”

เจ้าของชื่อหันกลับมามองคนทักทันที
และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นความตกใจเช่นเดียวกัน

“พลอย”

ชื่อของตนที่ถูกเอ่ยเรียกทำให้คนฟังแย้มรอยยิ้มกว้าง
รีบเดินเข้ามาหาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจระคนยินดี

“เดือนใจจริง ๆ ด้วย
ไม่ได้เจอกันตั้งนาน
กี่ปีแล้วเนี่ย
ตั้งแต่สมัยจบมศ.7 เลยใช่มั้ย”

“ใช่ ๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้มาเจอเธอที่นี่
ฉันนึกว่าเธอย้ายไปอยู่กรุงเทพถาวรแล้วซะอีก
ตั้งแต่นั้นก็ไม่ติดต่อกันเลย
แล้วดูสิอะไรกัน เผลอแป๊ปเดียว
เธอกับฉันแก่หงอมไปขนาดนี้แล้ว”

เสียงหัวเราะพูดคุยอย่างสนุกสนานทำให้ชายหนุ่มทั้งสองต้องยืนฟังอย่างมึนงง
ก่อนผู้เป็นแม่ของทั้งคู่จะย้อนความให้ฟังว่า
เธอสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม
แต่พอเรียนจบก็แยกย้ายกันไป
โดยแม่พลอยย้ายไปเรียนต่อในกรุงเทพ
ส่วนแม่เดือนใจเรียนคหกรรมอยู่ที่เดิม
แรก ๆ ก็ยังติดต่อสื่อสารกันผ่านจดหมาย
แต่พอแม่พลอยย้ายบ้านใหม่ ที่อยู่ก็เลยหายไป
ทำให้ทั้งสองขาดการติดต่อจากกันไปตามเวลา
จนกระทั่งถึงวันนี้ที่ทั้งคู่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในรอบเกือบสามสิบปี

ไม่น่าเชื่อว่าความบังเอิญจะมีอยู่บนโลก
และไม่อยากจะเชื่อว่า...
โลกใบนี้มันแคบจนนำพาให้คนสองคนกลับมาเจอกันด้วยวิธีนี้

แถมมิหนำซ้ำเพื่อนซี้เก่ายังพากันจูงมือไปเจรจากับป้าแต้ว
เพื่อขอเช่าตึกซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบตกลงอย่างง่ายดาย
พร้อมให้ครอบครัวใหม่เข้ามาเปิดร้านขายเบเกอรี่ในสิ้นเดือนนี้


ซึ่งหมายความว่ามันก็เหลือเวลาอีกแค่สองอาทิตย์!!



....มึนเลยครับมึน
อะไรมันจะรวดเร็วปุ๊บปั๊บขนาดนี้
ใครก็ได้ช่วยบอกซ้ำใหม่อีกครั้งได้มั้ย
เผื่อเมื่อกี๊เขาจะตามเรื่องไม่ทัน



แชะ



ไอ้เสียงคุ้นหูที่ได้ยินไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้นตอมาจากใคร
คนถูกถ่ายหันไปมองคนถือกล้องที่ยังคงยืนเช็คภาพพลางพูดอย่างสบายอารมณ์

“อืม...หน้าคุณตอนเพิ่งตื่นก็ตลกดี
เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะอัดไปให้ดูนะ
ถือเป็นของขวัญของเพื่อนบ้านใหม่เลย ดีมั้ย”


เออ... ดี... ดีเลย....
มึงนึกว่ากูเป็นเซเลปรึไง ถึงได้ถ่ายกูจริง
แต่ตอนนี้กูไม่อยากเถียงกับมึงแล้ว
กำลังเบลอ กำลังมึน
 
กูกลับไปนอนดีกว่า

...นอนอีกรอบ

เผื่อว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดมันจะเป็นความฝัน
ตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้กูจะได้ลุกขึ้นไปห้ามป้าแต้วทัน
แล้วมันก็จะเป็นความจริงที่กูต้องการสักที


เพราะฉะนั้นทุกคน


เช้านี้...


สาลี่ขอราตรีสวัสดิ์นะครับ


------------------------------------------------------------------------------------------------------------


TBC

[roseen]

 :really2:คนอานก็มึนกับน้องสาลี่

[seaz]

ฮ่าๆ รวมร้านกันเลยดีไหม?
เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน

[MiSS-U]

 

เอาล่ะทีนี้จะรอดูว่าเมื่อทั้งคู่ว่าอยู่ใกล้กัน

รบจะรุกสาลี่แค่ไหน

บวกเป็ด

[sukie_moo]

อีกหน่อยก็ทุบกำแพงขยายเป็นร้านเดียวกันไปเลย

ให้รบออกแบบร้านแนวๆ ร้านเดียวมีขนมไทยกับขนมฝรั่ง แล้วเพิ่มมุมเครื่องดื่ม มีที่ให้นั่งชิลๆ

มีมุมให้ให้ถ่ายรูป เก๋จะตายๆ

[♠DekDoy♠]

นี่นักรบถ้าจะจีบน้องสาก็เอาให้จริงจังอย่าแค่หยอกสิ น้องสายิ่งมึนงงกับชีวิตอยู่ เดี๋ยวจะพาลคิดในแง่ลบนะทีนี้เรื่องยาววววแน่

[Pakbung Mazo]

รอค่า

[why yyy]

อ้าว แม่ดันเป็นเพื่อนสนิทกันซะงั้น  สาลี่ยอมรับเหอะยังไงก็หนีกันไม่พ้น ^^

[Mc_ma]

ดีจัง....จะได้ย้ายมาเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว

แถมแม่ๆก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนอีก โลกกลมพรหมลิขิตมาก

ทีนี้ นักรบก็จีบน้องสาได้เต็มที่แล้วสิ...คิคิ 

ที่พูดว่าจะจีบนี่ นักรบพูดจริงๆใช่มั้ย จีบเลยๆๆๆ 

[moredee]

:bye2:ขนมแม่เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[goosongta]

มาอยู่ใกล้ๆสาลี่จะได้ขโมยสูตรได้ไง ไม่ดีเหรอ 55
นักรบคงไม่ได้พูดเล่นๆหรอกสาลี่เตรียมตัวโดนจีบได้เลยอีกสองอาทิตย์

[CarToonMiZa]

โลกกลมแท้
แม่แม่เป็นเพื่อนกัน
สาลี่เอ๊ยแกเสร็จ
นักรบแน่ๆ

[nopkar]

น้องรบจะจีบน้องสาลี่แล้ววววววว  วิ้ววววว

[minyoung]

แม่เป็นเพือนซี้กัน ส่วนลุกก็รักกัน ดีจัง อ๊ายเขินแทนเลย มาต่อนะ

[silverphoenix]

ได้ใกล้กันมากกว่าที่คิดแฮะ
ทีนี้ลูกแม่สองร้านก็จะได้รวมร้านกันสักที
555

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ขนมปังสังขยา กับ ลาวาช็อคโกแล็ต


ชิ้นที่ 9


ปุจฉา : คนในรูปที่กำลังยืนขมวดคิ้วยกแว่นขึ้นส่องเหมือนสงสัยว่ามีอะไรติดอยู่คือใครกันเอ่ย?

วิสัจฉนา : กูเอง


สาลี่ถอนหายใจพลางมองโปสการ์ดทำมือซึ่งวางแหมะทิ้งไว้บนโต๊ะ
หลังจากที่เขาเดินไปขอแลกเศษเหรียญที่ร้านขายเฉาก๋วยชากังราวถัดไปอีกสองแผง
รู้ ๆ กันอยู่แล้วว่าเจ้าของโปสการ์ดมันคือใคร
แต่ที่สงสัยก็คือทำไมมันถึงต้องมาตามถ่ายรูปของเขาอยู่ได้

อันที่จริงฝีมือถ่ายรูปของมันก็ไม่ถึงขั้นเลวร้ายอะไร
ทั้ง ๆ ที่ไม่มีการจัดไฟจัดฉากแท้ ๆ
อาศัยแค่แสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ที่กำลังใกล้ตก
แต่ก็ยังถ่ายออกมาได้ดูอาร์ตสวยเป็นธรรมชาติ

อ่ะ...แต่จะว่าแค่ฝีมือมันอย่างเดียวคงไม่ได้
ต้องบอกด้วยว่านายแบบมันขึ้นกล้อง
หึ คนมันหล่ออ่ะนะ
จะถ่ายมุมไหนท่าไหนยังไงก็ออกมาดูดี

เขาเองก็ไม่ค่อยมีรูปของตัวเองเก็บไว้เยอะแยะเท่าไร
ดีเหมือนกันจะได้ทำเป็นอัลบั้มด้วยเลย
มันอยากถ่ายก็ถ่ายไปเหอะ
เอาให้เต็มที...
กูจะนึกซะว่าตัวเองเป็นณเดช
ถึงได้มีปาปารัสซี่มาคอยถ่ายรูปกูอยู่ทุกวันล่ะกัน


“ดูอะไรอยู่น่ะ สา”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อเงยหน้ามองคนทัก
และทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร ริมฝีปากก็แย้มรอยยิ้มเอ่ยคำทักทายกลับไปอย่างยินดี

“อ้าว...เฮียแทน หวัดดีครับเฮีย”

เขายกมือไหว้ลูกค้าประจำอันสุดแสนคุ้นเคย
เพราะอันที่จริงร้านหวานละไมอยู่ห่างจากร้านขายน้ำเต้าหู้ของเฮียแทนไทแค่สามช่วงตึกเท่านั้น
ถือว่าเป็นร้านในย่านตลาดเก่าเดียวกัน
แถมเฮียแทนยังวนเวียนมาซื้อขนมไทยของเขาทุกวัน
ตอนแรกเขาก็นึกว่าเฮียจะชอบกิน
ที่ไหนได้พอมองไปมองมาถึงได้รู้ว่าเฮียแกซื้อไปจีบหญิง
...น่าอิจฉาคน ๆ นั้นจริง ๆ
ถึงเฮียจะหน้านิ่งดูดุไปหน่อย
แต่ความจริงทั้งใจดี สุภาพบุรุษ แถมแมนโคตร ๆ
ใครได้ไปเป็นแฟนล่ะก็ โชคดีตายชัก

“เป็นไง ขายดีมั้ยเรา”

“ก็เรื่อย ๆ นะเฮีย
ว่าแต่วันนี้จะเอาอะไรดีครับ
วุ้นมะพร้าวมั้ยเฮีย... ร้อน ๆ แบบนี้กินวุ้นมะพร้าวกำลังอร่อย”

แทนไทมองขนมที่วางเรียงกันมากมายบนแผงอย่างชั่งใจ
ก่อนคนตัวโตจะหันหลังกลับไปเรียกใครบางคน

“เพลง... เพลงมานี่หน่อย...
ร้านนี้แหละที่พี่บอกว่าขนมเขาอร่อย 
เราอยากกินอะไรล่ะ เลือกเอาเลย”

จบคำ เจ้าของชื่อก็เดินแทรกตัวมายืนข้าง ๆ
สาลี่มองพิจารณาคนที่มาใหม่ซึ่งกำลังกวาดตาดูขนมด้วยท่าทีสนใจ

...เพื่อนเฮียเหรอ
อาตี๋เต็มขั้นเลยแฮะ ขาวโคตรผิวดียิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก
อายุก็น่าจะไล่เลี่ยพอ ๆ กับเขาซะด้วย

“โอ้โห เห็นเยอะ ๆ แบบนี้แล้วเลือกไม่ถูกเลยอ่ะ
ขนมชั้นก็น่ากิน ตะโก้ก็อยากลอง
เฮ้ย มีจ่ามงกุฎด้วย เพิ่งเห็นของจริงนะเนี่ย เขาว่าทำยากจะตาย
...นี่ทำเองทั้งหมดเลยหรอครับ”

ท้ายประโยคใบหน้าตี๋เงยขึ้นถามเจ้าของร้าน
ซึ่งคนที่โดนชมไม่หยุดก็ตอบกลับไปอย่างยินดี

“ครับ ถึงจะทำยากแต่ก็ทำด้วยใจทุกชิ้น
เพราะแม่ผมชอบทำขนมไทย
แถมรู้สูตรมาจากคุณยายที่เคยเป็นต้นเครื่องในวังด้วยน่ะครับ
เพราะฉะนั้นขนมพวกนี้ต้นตำรับของแท้ดั้งเดิมแน่นอนครับ”

ยิ่งได้ยินประวัติที่มาที่ไป นัยน์ตาเรียวก็สะท้อนเป็นประกายด้วยความตื้นเต้น
รีบร้องสั่งออเดอร์ขนมล็อตใหญ่อย่างห้ามใจไม่อยู่

“งั้นเอาขนมชั้นกล่องหนึ่ง แล้วก็ตะโก้อีกกล่อง ส่วนจ่ามงกุฎมีเท่าไรผมขอเหมาหมดเลยครับ”

“โหย....เหมาขนมคนอื่นหมด แต่ไม่แวะไปร้านผมเลยนะพี่เพลง”

เสียงร้องของบุคคลที่สี่จากด้านหลังทำให้คนในวงสนทนาหันไปมองผู้มาเยือน
ก่อนเพลงจะร้องทักอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ

“เฮ้ย... รบ มาขายของที่นี่ด้วยเหรอเรา”

“ก็ต้องมาขายสิครับ จะพลาดได้ไง แผงผมอยู่ตรงข้ามนี่เอง
เออ แล้วผมจะมาบอกพี่ว่าช่วงนี้พวกเค้กสตอเบอรี่งดไปก่อนนะ
ผมหาที่ถูกใจไม่ได้เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะส่งเป็นพวกเค้กใบเตยไปให้แทน”

นักรบถือโอกาสอธิบายเรื่องให้เจ้าของร้าน ‘เมโลดี้คาเฟ่’
ที่เขาได้ฝากขายเค้กโฮมเมดของตัวเองนับตั้งแต่เปิดร้าน
ซึ่งพี่เพลงที่อายุมากกว่าเขาแค่ปีเดียวก็รับเอาไว้
แถมยังช่วยเชียร์ลูกค้าในร้านกาแฟให้ซื้อขนมเพิ่มจนมีออเดอร์เข้ามาเยอะ
จึงทำให้คุ้นเคยกับคนคนนี้เป็นอย่างดีจนสามารถพูดคุยได้อย่างสนิทสนม

“ไม่เป็นไร อยากเอาขนมแบบไหนก็จัดมาเหอะ พี่เชื่อฝีมือเรา
เอ๊ะ... แล้วถืออะไรมาด้วยล่ะนั่น”

เพลงถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายใช้ผ้ารองกันความร้อน
ถือถ้วยกระเบื้องสีขาวปริศนาที่เหมือนเพิ่งเสร็จออกจากเตา
ส่งกลิ่นหอมของขนมอบให้ลอยฉุย

“อ๋อ ช็อคโกแล็ตลาวาครับ”

“หืม...ท่าทางน่ากินดีนี่ ไม่เห็นเอาแบบนี้มาให้ร้านพี่บ้างเลย”

“ก็กินตอนร้อน ๆ อร่อยกว่าครับ อีกอย่างผมไม่ได้ตั้งใจทำขายด้วย
แค่กะทำให้ใครบางคนเป็นพิเศษน่ะครับ
เพราะอีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันแล้ว”

ข้อความกำกวมบ่งบอกความสัมพันธ์ลึกซึ้ง
ชนิดไม่ต้องให้เดาเลยว่า ‘คนพิเศษ’ คนนั้นคือใคร
เพราะหลังจากจบคำดวงตาของหนุ่มมาดเซอร์ก็จับจ้องไปที่เจ้าของร้านขนมไทย
จนคู่สนทนาที่ฟังอยู่ต้องผิวปากหวือ

“โห...ออกตัวแรงเว้ยเฮ้ย
....จริงหรือเปล่าครับเนี่ย”

เพลงไม่ได้หันไปพูดกับคนที่เปิดเผย
หากแต่หันกลับไปมองหนุ่มแว่นซึ่งสะดุ้งทันทีหลังจากได้ยินคำถาม
พลางรีบส่ายหน้าโบกมือร้องปฏิเสธเป็นพัลวันจนลิ้นแทบจะพันกัน

“อ่ะ ปะ...เปล่าครับ....คือ ผะ...ผม.... มะ...ไม่...”

“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่ะครับพี่ ผมหมายถึงเดี๋ยวผมจะย้ายไปเปิดร้านข้างบ้านเขาน่ะครับ”

เสียงหัวเราะพร้อมคำอธิบายดังขึ้นขัดคำพูดตะกุกตะกักของคนที่เริ่มทำตัวไม่ถูก
ซึ่งคนฟังก็พยักหน้าหงึกหงักเมื่อได้ยินคำขยายความ

“อ๋อ ไอ้ที่รบเคยบอกพี่ว่าได้ที่ทำร้านแล้วน่ะเหรอ
ดี ๆ ไว้วันหลังพี่จะแวะไปหานะ”

เพลงพูดคุยกับคนขายเบเกอรี่อีกเล็กน้อย
ก่อนจะหันมาจ่ายเงินค่าขนมไทย
แล้วจึงขอตัวเดินกลับไปเที่ยวต่อกับแทนไท


...และเมื่อคนคุ้นเคยลับตาไป
เสียงของคนชอบแหย่ก็ดังขึ้นตามมาทันที

 
“เสียดายเมื่อกี๊ผมไม่ได้หยิบกล้องมาถ่ายรูปตอนคุณอึ้ง
พูดว่าเราจะอยู่ชายคาเดียวกันถึงกับติดอ่างเลยหรอ
...โอยยยขำวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

เออ... แล้วนี่ขนมของคุณ
อย่าลืมกินซะล่ะคุณลูกแม่พลอย”


จบคำ เจ้าตัวก็วางถ้วยกระเบื้องสีขาวลงบนโต๊ะ
แล้วหันหลังเดินกลับไปยังแผงของตน

ทิ้งให้ใครอีกคนที่ช้ากว่าต้องเจ็บใจเพราะอ้าปากเถียงไม่ทัน


...แม่ง! ไอ้ลูกแม่เดือน โรคจิตเปล่าวะ
ชอบแกล้งให้ตกใจแล้วมันก็มาหัวเราะเยาะทีหลังทุกที
แล้วกูเองก็ดันเผลอตกหลุมมันทุกครั้งด้วย

คิดแล้วก็อยากจะบ้า
อาทิตย์หน้ามันก็จะย้ายเข้ามาแล้ว
...ทำไงดีวะ
นี่ก็นึกแผนมาหลายวันแล้ว
แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้มันไปไกล ๆ จากร้านของเขาได้

โอยยยยย.....ปวดหัวเว้ยยยย!!!!

หึ แต่ไอ้สาลี่ขอสาบาน
ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนยังไงเขาก็จะไม่ยอมให้
‘ร้านบ้านขนมเดือนใจ’ มาอยู่ใกล้ ‘ร้านหวานละไม’

เด็ดขาด!!!



------------------------------------------------------------------------------------------------------------



“โต๊ะนี้ชิ้นสุดท้ายแล้วน่ะลูก อีกนิดเดียวนะจ๊ะ น้องสาไหวมั้ย”

“ครับ สบายมากครับแม่”

คนที่อยู่ในสภาพเหงื่อท่วมแย้มยิ้มตอบกลับ
แม้ร่างกายจะเหน็ดเหนื่อยมากแค่ไหน
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ หน้ากากของลูกที่ดีก็ถูกสวมอัตโนมัติ
ทำให้เขาต้องออกแรงฮึดยกโต๊ะใบใหญ่ลากเข้ามาวางข้างในห้องเช่าข้างร้านของตน
โดยมีใครอีกคนคอยยืนบอกกำกับตำแหน่ง

“เอาวางตรงข้างหน้านี้แหละ ผมจะเอาไว้ใช้เป็นโต๊ะบัญชี”


โห...สั่งเข้าไป นี่กูเป็นทาสมึงตั้งแต่เมื่อไร
อุตส่าห์มีน้ำใจมาช่วยยกของตั้งแต่เช้า
ปวดหลัง ปวดเอวไปหมดแล้วเนี่ย
มันยังจะมายืนลอยหน้าลอยตาชี้นิ้วสั่งอยู่ได้


...คิดแล้วก็แค้น
เพราะต่อให้หาวิธีไม่ให้ร้านบ้านขนมเดือนใจมาตั้งใกล้ร้านเขาเท่าไร
ก็ดูเหมือนจะไม่มีหนทางใดๆ นอกจากปาฏิหาริย์เท่านั้น
ลงท้ายเขาก็เลยต้องจำใจยอมรับชะตากรรม
แถมยังต้องมาช่วยมันขนข้าวของแต่งร้านใหม่อีก


โธ่...ชีวิตของไอ้สาลี่

ทำไมมันถึงได้น่าอนาถแบบนี้กันวะ



หนุ่มแว่นปาดเหงื่อหลังจากวางโต๊ะตัวสุดท้ายลงบนพื้น
ก่อนเขาจะได้ยินเสียงแม่เดือนใจร้องบอกให้กำลังใจ

“เก่งมากเลยจ๊ะสาลี่ แม่ขอบใจหนูจริง ๆ
เออ เดี๋ยวเย็นนี้มากินสุกี้ด้วยกันนะพลอย
ฉันจะถือโอกาสฉลองเลี้ยงเปิดร้านใหม่ด้วยเลย”

“ดีสิ งั้นฉันจะเอาพวกหมูผักที่บ้านมาช่วยเป็นเครื่องด้วยนะ”

สองแม่เพื่อนซี้คุยกันอย่างสนุกสนานถึงแผนการที่จะเตรียมสร้างบรรยากาศให้ครึกครื้น
แต่ให้เขาเริงร่าร่วมวงด้วยยังไงก็ไม่ไหวแล้ว
เหนียวตัวไปหมด ขอกลับไปอาบน้ำก่อนดีกว่า

สาลี่เดินกลับเข้าบ้านอาบน้ำเสร็จให้ชื่นใจ
ก่อนล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างหมดแรง
ยังพอมีเวลาอีกหน่อยก่อนถึงมื้อเย็น
ตอนนี้เหนื่อยโคตร!!!
ขอพักเอาแรงก่อนแล้วกัน

มือเอื้อมถอดแว่นออก
ก่อนปิดเปลือกตาลงด้วยความง่วงงุน
แล้วเพียงไม่นานคนเหนื่อยอ่อนก็ผล่อยหลับไป


....


...


.



“นี่....คุณ....
คุณลูกแม่พลอย.......
สา....สาลี่.....ได้ยินมั้ย....”


เสียงเรียกทำให้เจ้าของชื่อรู้สึกตัวขึ้นช้า ๆ
กระพริบตาปริบ ๆ ปรับโฟกัส
ให้เห็นภาพของชายหนุ่มผมยาวมาดเซอร์ที่ชะโงกตัวอยู่เหนือเขา
พร้อมกับเสียงปลุกเอ่ยเร่ง

“แม่คุณให้มาตามไปกินสุกี้”

“อ้อ...อืม....”

คนที่ยังสะลึมสะลือพยักหน้าตอบรับเบลอ ๆ
หยิบแว่นขึ้นมาสวมก่อนเดินงง ๆ ข้ามร้านอย่างว่าง่าย
และทันที่ที่เขาก้าวเข้ามาในบริเวณโต๊ะทานข้าวซึ่งตั้งอยู่ติดกับห้องครัว
กลิ่นหอมฉุยของน้ำซุปก็ลอยโชยแตะจมูก
ไล่ความมึนงงให้หายเป็นปลิดทิ้ง
พร้อม ๆ กับกระตุ้นความหิวจนท้องร้องโครกครากตามมาทันที

“อ้าว สาลี่มาแล้วเหรอลูก
หมูกำลังสุกพอดีเลย
เอ้า เจ้ารบตักให้สาลี่เขาหน่อยสิ”

“ครับ”

คนถูกสั่งคว้าชามก่อนยกทัพพีตักเครื่องในหม้อไฟฟ้าที่บรรจุน้ำซุปเดือดปุด ๆ
แล้วจึงวางลงบนโต๊ะตรงหน้าคนข้าง ๆ ซึ่งกำลังหยิบช้อนตะเกียบเตรียมพร้อม
ก่อนจะตักน้ำจิ้มเทราดลงในถ้วย


เอ๊ะ...เดี๋ยว....
ทำไมมีแต่ผักเต็มไปหมดวะ 
ไหนหมูล่ะ...อ้าว...มีอยู่ชิ้นเดียวเอง

แม่ง ไอ้ลูกแม่เดือนมันแกล้งกูอีกแล้ว

มันแกล้งกูอีกแล้ว!!


แต่จะให้ร้องโวยวายตรงนี้ก็ไม่ได้ เพราะมีแม่ ๆ อยู่กันเพียบ
เขาเองก็ต้องรักษาภาพพจน์ที่ดีเป็นลูกชายที่อ้อนน้อมไม่เรื่องมาก

คนถูกแหย่จึงทำได้แค่เพียงส่งสายตาคาดโทษไปให้คนต้นเรื่อง
ซึ่งอีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะรู้ดีถึงเรื่องที่ใครบางคนจะต้องสร้างภาพเอาไว้
จึงยิ่งแกล้งด้วยการตักเอาผักช้อนใหญ่เพิ่มใส่ชามให้อีก

“นี่ครับ... สา ทานผักเยอะ ๆ น่ะจะได้ดีต่อสุขภาพ”

“ขอบคุณครับ รบ”

สาลี่ฝืนยิ้มกว้าง ทั้งที่ในใจเดือดดาลจนแทบจะทะลุ


หนอยย...มึงรู้จุดอ่อนกูก็เล่นใหญ่เลยนะ
ฝากไว้ก่อนเถอะมึง
อย่าให้กูได้รู้ความลับของมึงบ้างล่ะกัน
ถึงตอนนั้นกูจะเอาให้หงอเลย


แม่งเจ็บใจโว้ยยยย!!



ทว่าดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่สาลี่คนเดียวที่รับรู้การกระทำที่จงใจแกล้งของนักรบ
เพราะแม่เดือนใจเองก็เหลือบมาเห็นเข้าพอดีจึงร้องเอ่ยเอ็ดผู้เป็นลูกชายเสียงดุ

“เอ๊ะ เจ้ารบไปตักแต่ผักให้สาลี่ได้ยังไง
หมูชิ้นใหญ่ ๆ ก็มีเยอะแยะ ไหนจะกุ้งอีกไม่ตักให้เขาไปล่ะ”


...หึหึ นั่นไง
โดนดุเลยสมน้ำหน้า
อยากแกล้งเขาดีนัก
ยังไงซะสวรรค์ก็มีตาไม่เข้าข้างคนชั่วหรอกเว้ยยย!!


เขาลอบยิ้มอย่างสะใจ
แต่หูก็ยังคงฟังคำแก้ตัวของร่างสูงที่เถียงปาว ๆ

“โธ่แม่ ผักน่ะให้ประโยชน์กับร่างกายต้องเยอะแยะ
ผมหวังดีหรอกครับ”

“ไม่ต้องเลย สาลี่เขาตัวนิดเดียว ต้องกินพวกโปรตีนเยอะ ๆ
อย่างรบน่ะกินพวกผักบุ้งไปก็พอ

“โห ผมไม่ใช่เต่านะแม่ พอมีลูกรักใหม่
ผมก็เป็นหมาหัวเน่าเลยนะครับ คุณนาย”

คำเอ่ยแซวแกมหยอกเรียกเสียงหัวเราะให้วงสนทนาครื้นเครง
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไอ้นักรบมันติดนิสัยชอบแหย่มาจากไหน
ดูสิแม่ตัวเองก็โดนแซวไม่เว้น
แต่ก็...เฮ้อ...นานแล้วนะที่ไม่ได้กินข้าวกันเยอะ ๆ แบบนี้
ทุกทีก็มีแต่เขาที่นั่งกินกับแม่สองคน
แม้บรรยากาศมันจะไม่ได้เงียบเหงาหดหู่อะไรขนาดนั้น
แต่ก็เหมือนกับขาดบางสิ่งที่ทำให้ภายในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา


...ความอบอุ่นที่คล้ายได้กลับไปอยู่กับ ‘ครอบครัว’ อีกครั้ง


สาลี่ยิ้มบาง ๆ อย่างสบายใจ
ก่อนจะนั่งฟังพวกแม่ ๆ เพื่อนซี้เมาส์กันต่อ

“แล้วนี่เตรียมเรื่องตกแต่งร้านอะไรเรียบร้อยรึยัง”

“โอย... ฉันก็ได้แต่ทำขนมแหละ
ส่วนไอ้เรื่องความคิดสร้างสรรค์นั้นต้องยกให้เจ้ารบเขาช่วย”

“เออ ฉันเองก็เหมือนกัน
คนรุ่นเราให้มาคิดอะไรพวกนี้คงจะไม่รอด
อย่างน้องสาเขาก็ช่วยคิดเมนูใหม่ ๆ ให้
เออนี่ก็บอกแม่ว่าจะทำขนมปังสังขยาตั้งนานแล้ว
แต่เห็นบ่นว่ายังหาขนมปังที่ถูกใจไม่ได้สักที”

คนที่ถูกเอาชื่อเขามาเอี่ยวแอบสะดุ้ง
เขารีบทำทีหันไปหยิบมะนาวมาบีบลงถ้วยสุกี้เพิ่ม
โดยหลบเลี่ยงสายตาของใครบางคนที่จ้องมองอย่างสงสัย
เหมือนกับเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้
ก่อนที่ใครคนนั้นจะเอ่ยขอเสนอตัว

“ใช้ขนมปังร้านผมก็ได้นะครับ”

“จริงด้วยสินะ สาลองขนมปังที่นักรบทำหรือยังลูก”


...เอาแล้วไง
ความซวยเริ่มมาเยือนอีกจนได้
ก็เพราะว่าลองไปแล้ว
แถมมันยังอร่อยถูกใจด้วย
แต่จะให้ยอมรับต่อหน้าคนอื่นแบบนี้เหรอ
ยังไงก็ไม่มีทาง!!


คนที่อยากจะเก็บศักดิ์ศรีของตัวเองไว้แม้เพียงน้อยนิด
จึงพยายามพูดเลี่ยงอย่างสุดความสามารถ

“ไม่ดีกว่าครับ สาเออ...คือ...สาอยากทำเอง”

แต่ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งเข้าตัว
เพราะแม่พลอยกลับร้องทักขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“เอ๋ แล้วน้องสาจะทำได้เหรอลูก เราไม่เคยอบขนมมาก่อนนี่นา”

...โธ่แม่ คนมันก็เคยทำไม่เป็นมาก่อนทั้งนั้นแหละ
เดี๋ยวฝึก ๆ ไปก็ได้เองล่ะครับ
อบขนมมันจะยากตรงไหนกัน
แม่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวสาหาทางทำได้เอง


ใจนึกคำตอบไปไกลแล้ว
แต่เจ้าตัวก็ยังคงนิ่งเงียบ
ไม่ทันกับร่างสูงที่ขอเสนอตัวขึ้นมาอีกครั้ง

“เอางี้ เดี๋ยวผมสอนให้สาทำดีมั้ย”


เอ๊ะ! ไอ้นี่ไม่ต้องเสือกสาระแนขึ้นมาเลยมึง
แหนะ ทำมาเป็นยิ้มอีก
อย่านึกว่ากูไม่รู้จุดประสงค์
มึงน่ะตั้งใจจะแกล้งกูชัด ๆ ใช่มั้ย


“อืม แบบนี้ก็เข้าท่านะ
แม่เห็นด้วย สาว่าไงจ๊ะ”


แม่อย่าไปเชื่อมานนนน!!!
ไม่เห็นเหรอว่ามันจ้องจะจับลูกชายแม่เชือดอยู่แล้ว
แม่ส่งสาเข้าปากเสือชัด ๆ

ยังไงก็ไม่อ๊าวววววว!!


แม้ภายในใจจะร้องโวยวายมากแค่ไหน
แต่ท้ายที่สุดลูกแสนกตัญญูภาพลักษณ์ดีอย่างสาลี่
จะตอบอะไรได้นอกจากคำว่า


“ครับ”



เฮ้อ....


กูล่ะเกลียดคนรู้ทันจริง ๆ เลยโว้ยยยย!!!



------------------------------------------------------------------------------------------------------------


TBC

[เทพมังกร]

สาลี่น่ารักมาก รีบมาต่อไวๆนะคะ

[insomniac]

มาแล้วๆ คนแต่งขยันจริงๆ
หนุ่มน้ำเต้าหู้กับหนุ่มร้านกาแฟนี่คุ้นๆ นะ เค้าอยู่จังหวัดเดียวกันนี่เอง

[MiSS-U]

ตัวใกล้กันแล้วเหลือก็แต่ใจ เนอะ

บวกเป็ด