หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[MiSS-U]

ขอตัวกระตุ้นให้สาลี่รู้ใจตัวเองหน่อยเถอะ

คราวนี้ได้เสียดายพ่อนักรบผู้น่าสงสารแน่ๆ

บวกเป็ด

[Salome]

เล่นหลบหน้ากันแบบนี้ไม่มีใครเข้าใจได้หรอกนะจ๊ะน้องสา
ไม่เคยฟังเพลง ความเฉยชาคือการบอกลาโดยไม่ต้องออกเสียงหรือจ๊ะ
อยากขอเวลาก็บอกดีๆก็ได้ ทิฐิไม่ช่วยให้เรื่องดีขึ้นนะ
หน่วงมากๆ เฮ้อ

[❥ʞαxiќɒ。]

สงสารน้องสา..

นักรบเป็น"เพื่อน"คนแรกที่สายอมเปิดใจให้
ที่ผ่านมาไม่เคยมีใคร ไม่เคยเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าใคร แม้แต่กับแม่
แต่ยอมเปิดใจให้นักรบ... สงสารตั้งแต่ตอนที่นักรบปฎิเสธน้องสาว่าไม่อยากเป็นเพื่อนแล้ว
ชอบน้องสาตรงที่ไม่หนีความจริง แต่พยายามคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองดู

สาไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ไม่เคยชอบใครมาก่อน แม้แต่เพื่อนซักคนยังไม่ค่อยจะมี..
น้องสาคงทำตัวไม่ถูกกับเหตุการ์ณแบบนี้! ทั้งที่อาจจะชอบรบแบบนั้นมานานแล้วแต่ไม่รู้ตัว.. ก็เพราะไม่เคยไง UU
คนแบบนี้คงต้องใช้เวลา บางทีรบอาจจะรีบร้อนเกินไป... T^T
ถ้าสาไม่สับสนก็แปลกแล้วล่ะ !!

แต่ก็เข้าใจรบ.. ตอนที่น้องสาพูดจาห่างเหินมันเจ็บมาก T___T
สรุปสงสารทั้งสองคน..! อยากให้น้องสาคิดออกเร็วๆว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่
อยากเป็น 'เพื่อน' แน่รึเปล่า หรือว่าอยากเป็น 'ภรรยา' นักรบ ??  555555555

นักรบก็รอหน่อยนะ.. รีบร้อนเกินไปอาจจะโดนปฎิเสธได้ ให้เวลาน้องสาคิดหน่อย UU
แต่อาจจะมีตัวช่วยให้เร็วขึ้น เช่นมือที่สาม(แต่อย่ามีเลย YY 555555555)

[Jesale]

แงๆ ไม่จริง ใช่ไหม

[RoseBullet]

น้องสาลี่อยากขอเวลาก็พูดกับรบเขาดีๆสิคะ
เล่นไม่พูด หลบหน้าหลบตา แถมพอมีโอกาสก็ดันเย็นชาใส่
อีแบบนี้ใครหน้าไหนเขาก็เข้าใจว่าปฏิเสธทั้งนั้นแล
สาไม่บอกแถมการกระทำยังทำให้เข้าใจไปว่าอย่างนั้นอีก
รบมันจะไปรู้ใจสาได้ยังไง วานบอก
คือเข้าใจสานะว่าคนมันกำลังสับสนทำอะไรไม่ถูก ตั้งสติๆๆๆค่อยๆคิดไปก็ได้
แต่อย่างน้อยก็ไปบอกอีกคนหน่อยเหอะ เสียใจหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

[roseen]

 :3123:งานใหญ่กว่าเดิม

[Maprang_W]

so sad

[gookgik]

  ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ แทนที่จะหันหน้าคุยกันดีๆ  อีกคนเงียบ แต่ต้องการเวลาคิด   อีกคนก็คิดเอง เออเอง  แล้วเมื่อไรมันเข้าใจกันล่ะ

นี่มันขายขนมหวาน หรือขายทิฐิกันแน่    ทิฐิกินแล้วมันจะมีแต่ความเจ็บปวดนะ  ไม่มีความอร่อยหรอก เลิกกินมันเหอะ

กด + เป็ด  คนเขียนค่ะ

[nopkar]

หวังว่าคงเข้าใจกันเร็วๆนะ ...

[YuuYuu]

เอะ  ประโยคคำพูดสุดท้ายนี่สาแค่คิดหรือว่าพูดออกไปกันอะ

แต่ว่านะ... ก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายนั่นหละ
เข้าใจทั้งสา  และเข้าใจทั้งนักรบ
ต่างคนต่างก็มีมุมมองแตกต่างกันไป
อีกฝ่ายบอกรัก...  จึงอยากได้คำตอบเร็วๆ ว่าสรุปแล้วเค้าควรจะอยู่ในสถานะไหน
อีกฝ่ายถูกบอกรัก...  จึงต้องคิดให้รอบคอบว่าจริงๆ แล้วตัวเองรู้สึกเช่นไร

เวลาที่ผ่านไปก็เหมือนจะเนิ่นนานเพราะว่าอีกฝ่ายอยากรู้  อีกฝ่ายก็ต้องคิด

เฮ้อ...  ความรักมันก็แบบนี้เนาะคะ!!!  เป็นกำลังใจให้น้องสาและนักรบอีกคน
กลับมาคืนดีกันไวๆ นะ  แม้มาม่ามันจะอร่อยก็จริง  แต่ก็อยากกินหนมปังสังขยากะลาวาช็อกโกแลตต่อเน่อ

[kasarus]

ไม่เห็นต้องขอเวลาเลย ชอบก็บอกไปเลยว่าชอบ
เด๋วลูกแม่เดือนก็ติสต์แตกเตลิดหนีไปหรอก

[ฮาเดส]

ไม่ยอมปรับความเข้าใจกัน ไม่ยอมคุยกันดีๆ
สุดท้ายเป็นไง.....ดราม่าเลย

  

[CarToonMiZa]

ขนมมื้อนี้
จืดสนิท

[fullmoonny]

รบรอสาก่อนซิตัว T_T

[pooinfinity]

สาเอ้ยยยยยยยยย ถ้าน้องไม่พูด รบจะรู้มั้ยค่ะลูก เอ้อออออออออออออออ 

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ขนมปังสังขยา กับ ลาวาช็อคโกแล็ต


ชิ้นที่ 17



ข้าวเหนียวหมูปิ้ง?


สาลี่หิ้วของมาวางขายในถนนคนเดินเย็นวันเสาร์
ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังแผงตรงข้ามกับตัวเอง


...แผงตรงข้ามที่ไม่มีร้านชื่อว่า ‘บ้านขนมเดือนใจ’


มันหายไปไหน...


ครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นเจ้าของร้าน
ก็คือเมื่อวานหลังจากเขาทำทีเป็นเฉยชา
ปล่อยให้มันเดินหันหลังเดินจากไปพร้อมกับคำพูด


'ผมเข้าใจแล้ว
ถ้ามันทำให้สาลำบากใจ
ผมก็จะไม่มาให้สาเห็นหน้าอีก'


...เรื่องจริงเหรอ?


ตอนแรกนึกว่าแค่แกล้งพูดไปงั้น ๆ
เพราะร้านของเขาสองคนก็อยู่ติดกัน
แถมแผงในตลาดยังตั้งอยู่ตรงข้ามกันอีก
จะไม่ให้เจออีกเลยคงเป็นไปไม่ได้
ขนาดเขาเลี่ยงไม่คุยกับมันตั้งหลายวัน
แต่ก็ยังพอเห็นหน้ากันแว๊บ ๆ อยู่ดี

...เมื่อวานมันก็ไม่ได้มาขาย
แล้ววันนี้กลับมีร้านอื่นมาตั้งแทนที

เพียงเท่านี้ก็พอที่จะทำให้เขาตระหนักได้แล้วว่า


...มันไม่ใช่แค่การแกล้งพูดเล่น ๆ


ลูกแม่เดือนมันหายไปไหน
หรือคิดจะเลิกตั้งแผงขายของบนถนนคนเดินไปเลย


แค่นึก...
หัวใจก็หนักอึ้ง
คล้ายกับมีบางสิ่งหน่วงอยู่ในความรู้สึก

...หายใจอึดอัด
ทั้ง ๆ ที่บรรยากาศรอบกายก็เหมือนเดิม


เพราะรู้สึกผิด...
หรือเพราะอะไรกันแน่...


แต่ที่สำคัญ...
 
...เขาไม่ชอบความรู้สึกในใจแบบนี้เลยจริง ๆ




“เอ๊ะ วันนี้ไม่ใส่ชุดไทยมาขายของเหรอคะ”

เสียงเรียกทักทำให้คนที่กำลังจมดิ่งในห้วงความคิดรู้สึกตัว
เงยหน้าขึ้นมองพี่สาวออฟฟิตซึ่งพักนี้เห็นบ่อยมากขึ้น
เพราะเจ้าตัวชอบแวะมาซื้อขนมที่ร้านหวานละไมเป็นประจำ

“พอดี เสื้อซักตากไว้ยังไม่แห้งนะครับ”

สาลี่โกหกตอบกลับไป

...ไม่ใช่เพราะเสื้อไม่แห้ง
แต่เขาไม่รู้จะหอบมันมากับมอเตอร์ไซต์ยังไงต่างหาก
ก็เลยเปลี่ยนกลับมาใส่ชุดปกติธรรมดาเหมือนอย่างเคย
ยกเว้นก็แต่เขายังคงใส่คอนแทคเลนส์แทนแว่น
เพราะรู้สึกว่ามันสะดวกกว่ากันมาก

“อืม...งั้นวันนี้ขอตะโก้ข้าวโพดอย่างเดียวแล้วกัน
พักนี้ทานขนมเยอะน้ำหนักพี่ขึ้นตั้งสองกิโลแหนะ
แต่ก็แหม... อดใจไม่ได้สักที ผู้หญิงนี่เนอะ
เมื่อกี๊ก็เดินผ่านร้านเค้ก พี่ทนไม่ไหวเลยจัดการมาก่อนสองชิ้น”

หญิงสาวพูดกลั้วหัวเราะพลางยกถุงขนมซึ่งบรรจุกล่องเค้กโชว์ให้เห็นหลักฐาน
ดวงตากลมโตไล่มองตามแล้วก็ต้องสะดุดกับโปสการ์ดสองแผ่นซึ่งแนบมากับขนม
ไอ้ร้านที่สามารถซื้อของสองอย่างมาพร้อมกันได้คงมีเพียงร้านเดียว

“พี่ซื้อเค้กที่ร้านบ้านขนมเดือนใจเหรอครับ”


“ใช่จ๊ะ พอดีพี่เดินเข้ามาจากทางหอนาฬิกา
เห็นทีแรกก็งง ๆ เพิ่งรู้ว่าเขาย้ายร้านไปขายอยู่ตรงนั้นแล้ว”



หอนาฬิกา?


สาลี่หันมองหอนาฬิกาที่เห็นอยู่ไกล ๆ ตรงหน้าตลาด
ส่วนที่เขาตั้งแผงขายนับเป็นส่วนท้าย ๆ ของร้านบนถนนคนเดินนี่
ซึ่งเป็นโซนขายของประเภทอาหารโดยเฉพาะ
ส่วนโซนด้านส่วนใหญ่เป็นพวกซื้อผ้า เครื่องประดับ งานฝีมือจิปาถะ
แล้วทำไมถึงได้ย้ายไปขายอยู่ตรงที่แบบนั้น


...หรือที่ทำกันขนาดนี้
แค่เพราะไม่ต้องการให้เขาเห็นหน้าอีกต่อไปแล้วจริง ๆ น่ะเหรอ


ดวงกลมโตเผลอมองฝั่งตรงข้ามอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
มีลูกค้าสองสามคนมาอุดหนุนร้านข้าวเหนียวหมูปิ้งซึ่งเพิ่งเปิดใหม่


...แปลกที่รู้สึกราวกับหัวใจถูกบีบให้เจ็บทรมาน



อยากรู้จริง ๆ ว่าตอนที่เขาแกล้งหลบหน้า


...ลูกแม่เดือนจะรู้สึกแบบนี้เหมือนกันบ้างรึเปล่า



------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ตีสามแล้ว


สาลี่ยังคงพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง
พยายามข่มตานอนให้หลับแต่ไม่สามารถทำได้
สุดท้ายจึงตัดสินใจหยิบแว่นมาใส่แล้วลุกเดินขึ้นเปิดไฟ
ตั้งใจจะหาหนังสืออ่านสักเล่มฆ่าเวลา
โดยเฉพาะไอ้พวกหนังสือสารคดีหนา ๆ
เผื่ออ่านแล้วจะชวนให้ง่วงขึ้นมาบ้าง

เดินไปที่โต๊ะไล่มองหาหนังสือ
ทว่า สายตากลับไปสะดุดเข้ากับบางสิ่ง


...โปสการ์ดที่ถูกใครบางคนถ่ายเอาไว้


เผลอหยิบมันขึ้นมาพลิกดู
รูปที่ถืออยู่มีอยู่เกือบยี่สิบใบ
และแต่ละใบมีข้อความบรรยายสีหน้าของตัวเองอย่างครบถ้วน

บางรูปก็คล้ายกับโปสการ์ดที่เขาเคยเห็นในโน็ตบุ๊คของคนทำก่อนหน้านี้
เพียงแต่ข้อความมันแตกต่าง

ข้อความที่บ่งบอกจากใจของคนทำว่า


...รัก




ก๊อก! ก๊อก!

ตีสามแบบนี้ใครกันจะมาเคาะประตูห้อง

สาลี่วางรูปในมือลง เดินออกมาเปิดประตู
ก่อนจะแปลกใจเมื่อพบว่าใครยืนอยู่หน้าห้อง

“อ้าว แม่ยังไม่นอนเหรอครับ”

คนถูกถามส่ายหน้า

“นอนไปแล้วจ๊ะ
แต่คนอายุมากนอนไปพักเดียวก็ตื่น
เลยว่าจะลงมาหาน้ำท่าดื่มสักหน่อย
แต่เห็นไฟในห้องลูกเปิดอยู่ เลยแวะมาดู”
นอนไม่หลับเหรอจ้ะ”

“อา...ก็นิดหน่อยครับ”

เขาตอบกลับเลี่ยง ๆ
เบนหลบกายให้ผู้เป็นแม่ก้าวเข้ามาในห้อง

“คิดอะไรอยู่ล่ะ หรือว่าคิดเรื่องของรบใช่มั้ย”

คนที่กำลังปิดประตูสะดุ้งเฮือก
แต่หูก็ยังคงได้ยินคำพูดประโยคคาดเดาต่อมา

“ทะเลาะกันล่ะสิ อย่าคิดนะว่าแม่ดูไม่ออกว่าลูกกำลังหลบหน้าเขาอยู่”

สาลี่ไม่ตอบกลับเพียงแค่เดินมานั่งบนเตียงข้าง ๆ ผู้เป็นแม่
ท่าทีบ่งบอกชัดถึงความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ
ทำให้คนมองต้องเผลอถอนหายใจเบา ๆ

“แม่ไม่ถามหรอกนะว่าเรื่องอะไร
แต่ถ้ายังไม่คุยกันตรง ๆ แบบนี้แล้วเมื่อไรจะปรับความเข้าใจได้
เอาแต่หนีอย่างเดียวไม่ช่วยแก้ปัญหานะลูก”

“สาไม่ได้หนีสักหน่อย สาแค่...แค่ยังไม่อยากเจอ”

คนโดนบ่นรีบร้อนแก้ตัวสวนกลับทันควัน
แถมยังเป็นคำแก้ตัวที่ไม่มีเหตุผลใด ๆ
จนทำให้คนฟังนึกแปลกใจ

“เออแหนะ เดี๋ยวนี้มีเถียงข้าง ๆ คู ๆ ด้วยนะเรา”

คำทักสะกิดใจให้คนพลั้งเผลอรู้สึกตัว
ปกติไม่ว่าแม่จะสอนอะไร
เขาก็จะตอบคำว่า ‘ครับ’ และทำตามมาโดยตลอด
แต่คราวนี้เขากลับปล่อยให้หน้ากากเด็กดีหลุดออกไปง่าย ๆ

...มันเกิดขึ้นได้ยังไง


“ปะ...เปล่านะครับ
เออ...คือ...สาแค่รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่กับรบก็เลยไม่อยากเข้าใกล้”

สาลี่รีบพยายามหาข้ออ้างที่ฟังดูขึ้นมากกว่าเมื่อครู่
ทว่า ผู้เป็นแม่กลับร้องขัดด้วยความสงสัย

“เหรอจ๊ะ แต่แปลกนะ เวลาแม่มองดูลูกตอนอยู่กับรบ
ลูกรู้มั้ยว่าแม่เหมือนมองเห็นลูกย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
ตอนที่ลูกยังยิ้มง่าย ร่าเริง ดูมีความสุขจากใจจริง ๆ”
 
ถ้อยคำที่ได้ยินทำให้หนุ่มแว่นนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง
และไม่เพียงเท่านั้น
หัวใจของเขากลับสั่นสะท้าน
ทันทีที่ประโยคต่อมาถูกเอ่ยขึ้น


“สาลี่ แม่รู้ว่าลูกเชื่อฟังแม่ก็เพราะไม่อยากให้แม่ห่วง
แต่บางทีลูกก็ห่วงความรู้สึกของคนอื่นมากไปจนลืมนึกถึงความรู้สึกของตัวเอง
ถ้ามันทำให้ลูกอึดอัดไม่สบายใจก็ค่อย ๆ ผ่อนลงมาบ้างเถอะลูก
ทำในสิ่งที่ใจตัวเองบอกให้ทำเถอะจ๊ะ”



...เหมือนกัน


คำพูดพวกนี้เหมือนกับที่ลูกแม่เดือนเคยบอกเอาไว้


‘ถ้าฝืนมากเกินไป
คุณจะเหนื่อยเอาซะเปล่าๆ
พักบ้างก็ได้ ทำในสิ่งที่คุณอยากทำดูบ้าง
ผมเชื่อว่าคนที่คุณแคร์ต้องเข้าใจคุณ’


เขาคล้ายกับได้ยินเสียงของคนคุ้นเคยดังก้องขึ้นมาในหัว

หน้ากากที่เคยสวมใส่ถูกแม่มองทะลุออกได้ตั้งนานแล้ว
แม่เข้าใจทั้งหมดในสิ่งที่เขาเป็น
ทว่าแม่ก็ยังคงแค่เฝ้ามอง โดยไม่รั้งเขาเอาไว้
ปล่อยให้เขาเรียนรู้เพื่อให้เติบโตด้วยหัวใจของตัวเอง

ซึ่งเขาก็อาจจะยังไปได้ไม่ถูกทาง
และคงใส่หน้ากากเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ
หากไม่ใช่เพราะการชี้ทางของใครบางคน

คนที่เขารู้สึกสบายใจเวลาอยู่ด้วย

คนที่เขาสามารถทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

คนที่คอยอยู่เคียงข้าง คอยช่วยเหลือ

เป็นทั้งที่ระบาย และให้คำปรึกษา


คนที่ทำให้หัวใจรู้สึกสั่นไหวทุกครั้งที่สบตา


...คนที่ก้าวเข้ามาทำให้กำแพงซึ่งเคยตั้งเอาไว้ในใจค่อยๆ พังทลายลง



“ขอบคุณครับแม่ แล้วสาจะทำตามที่แม่บอกครับ”

แม่พลอยพยักหน้ารับพร้อมแย้มรอยยิ้มบาง ๆ
เมื่อเห็นว่าลูกชายมีสีหน้าดีขึ้น
ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนข้างฝา

“ดูสิ เผลอแป๊บเกือบตีสี่แล้ว
แม่ต้องลงไปเตรียมทำขนมไว้ตักบาตรเช้านี้ก่อน เดี๋ยวจะไม่ทัน
ลูกก็นอนพักซะหน่อยเถอะนะจ๊ะ”

เอ่ยจบเจ้าตัวก็ลุกขึ้นเดินเปิดประตูออกไปนอกห้อง


ทิ้งให้คนที่ยังมีบางสิ่งติดค้างในใจ
ลุกก้าวไปยืนมองของซึ่งวางทิ้งไว้บนโต๊ะก่อนหน้านี้


‘ทำในสิ่งที่ใจตัวเองบอกให้ทำ’


สาลี่เอื้อมเปิดลิ้นชักข้างโต๊ะ
คุ้ยหาของที่เคยจำได้ว่ามี
ก่อนจะพบมันวางนิ่งอยู่ในกระเป๋าหนังสีดำใบเล็ก
เขาเปิดมันออก...

กล้องดิจิตอลสีเงินธรรมดาอยู่ในมือ



...ตีสามห้าสิบ


เขาหวังเหลือเกินว่าตอนนี้มันจะยังคงทัน



------------------------------------------------------------------------------------------------------------



เย็นวันอาทิตย์

นักรบขายของโดยเปลี่ยนทำเลที่ตั้งใหม่
แม้ความจริงการเปลี่ยนที่จะทำให้ยอดขายลดลงไปเล็กน้อย
เพราะดันไปตั้งรวมอยู่กับส่วนของร้านขายพวกเสื้อผ้าเครื่องประดับ
แถมยังมีปัญหากับคณะกรรมการตลาด ซึ่งทีแรกจะไม่ยอมให้ตั้งเสียด้วยซ้ำ
เนื่องด้วยมันเร็วเกินไปและไม่ผ่านขั้นการตอนอนุมัติที่ถูกต้อง
แต่เพราะเขาเคยช่วยทำแผ่นพับโฆษณาตลาดให้
หัวหน้ากรรมการเลยใจอ่อนยอมอนุญาต
และปล่อยให้คนขายเจ้าใหม่เข้ามาแทนที่ตั้งร้านเดิมของเขา

แต่แม้จะเปลี่ยนสภาพแวดล้อมใหม่
ทว่าสภาพจิตใจของเขากลับไม่ได้เปลี่ยนตามไปด้วย
เพราะใจยังคงวนเวียนคิดถึงแต่เรื่องของคนคนหนึ่ง


...คนที่เพิ่งจะหักอกไอ้นักรบไปอย่างไม่ใยดี


...อกหักมันเจ็บแบบนี้นี่เอง


ที่ผ่านมาถึงจะคบกับผู้หญิงมาบ้าง
แต่พอเลิกกันก็ยังไม่ได้เจ็บช้ำอะไรมากมายเท่านี้
หรือจะเป็นเพราะเขาไม่เคยจริงจัง


...แล้วทำไมกับลูกแม่พลอยถึงได้แตกต่าง


ทั้ง ๆ ที่ทีแรกแค่ตั้งใจจะแกล้งแหย่เล่น
อยากเห็นคนที่ชอบหน้าบึ้งโมโหโวยวายจนน๊อตหลุดออกมา
แต่พอยิ่งได้รู้จัก ยิ่งได้ใกล้ชิดก็ยิ่งเห็นว่านอกจากหน้าบึ้ง ๆ แล้ว
เวลามันทำหน้าตาแบบอื่นก็ดูน่ามองไม่แพ้กัน
ทั้งหน้าตอนหัวเราะ ยิ้ม เหม่อ เหงา เศร้า ซึม
ทุก ๆ สีหน้าล้วนดึงดูดความสนใจให้เขาเผลอมองอยู่บ่อย ๆ

จากแค่มองก็กลายเป็นถ่ายรูปเก็บไว้ตั้งมากมาย
นึกไปแล้วก็ตลกตัวเอง
รู้ดีว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่เขากลับไม่เคยรังเกียจ

อยากจะปกป้องดูแล
อยากจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป


ไม่น่าเชื่อว่าเจอกันเพียงแค่สองเดือนกว่าเท่านั้น
แต่ลูกแม่พลอยกลับอิทธิพลต่อใจเขารวดเร็วมากขนาดนี้


...รวดเร็วจนเขายังแปลกใจ


แล้วกับลูกแม่พลอยล่ะ
ที่เขาพูดโพล่งออกไปแบบนั้น
หรือว่ามันเร็วเกินไป


...เร็วเกินกว่าจะบังคับให้ใครมารักกัน


นั้นสินะ ถ้าเขาปล่อยให้ลูกแม่พลอยค่อย ๆ รับรู้
เริ่มต้นจีบอย่างจริงจังไม่ใช่แค่แกล้งเล่น

มันจะพอเป็นไปได้มั้ย...


...ลูกแม่พลอยจะยอมให้โอกาสกันบ้างรึเปล่า




นักรบขายของไปด้วยคำถามที่ยังติดค้างอยู่ในใจ
จวบจนกระทั่งเก็บแผงตอนห้าทุ่ม
ร่างสูงจึงเดินหอบข้าวของกลับมาที่รถโฟล์กเต่าคู่บุญ
ทว่ายังไม่ทันไขกุญแจ
ดวงตาคมกลับสะดุดเข้ากับบางสิ่งที่ถูกแขวนไว้ตรงกระจกมองข้างรถ
ถุงพลาสติกใสซึ่งภายในบรรจุของอยู่สองสิ่ง

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน
มือเอื้อมหยิบขนมที่ถูกห่อด้วยถ้วยฟลอยด์สีเงินขึ้นมาพิจารณา

แม้จะเย็นแล้ว
แต่รูปร่างแบบนี้...


...ช็อคโกแล็ตลาวา


ทว่า สิ่งที่ดึงความสนใจเขาไปมากที่สุด
กลับเป็นรูปถ่ายที่อัดไว้อีกใบ

รูปวิวริมแม่น้ำตอนกลางคืนอันคุ้นตา
แสงไฟสลัวส่องให้เห็นร่างของใครคนหนึ่งก้มหน้ายืนพิงราวรั้วกั้นอยู่

เขาพลิกรูปด้านหลังก่อนจะเห็นประโยคเขียนด้วยปากกาสั้น ๆ



‘รู้รึเปล่าว่าตอนนี้สีหน้าของผมมันเป็นยังไง’



หนุ่มมาดเซอร์กำรูปในมือแน่น
รีบเปิดประตูยัดข้าวของเข้ารถ
สตาร์ทเครื่องเหยียบคันเร่งพุ่งตรงสู่เป้าหมายด้วยใจที่เต้นรัว
ริมฝีปากไม่อาจกลั้นรอยยิ้มกว้างเมื่อได้คำตอบอยู่ในใจ



รู้สิ...


เขารู้ดีว่าสีหน้าแบบนี้มีเพียงแบบเดียว...



...มันคือสีหน้าของลูกแม่พลอยที่กำลังรอให้เขาไปหายังไงล่ะ



------------------------------------------------------------------------------------------------------------


TBC

[goosongta]

อ่านตอนแรกบีบหัวใจมายิ้มได้ตอนสุดท้ายนี่แหละ
โอกาสมาถึงแล้วพยายามให้เต็มที่นะพ่อนักรบผู้ยิ่งใหญ่

[CarToonMiZa]

เอาใจช่วยพ่อนักรบ

[PetitDragon]

รู้ได้ไงอ่ะ?

 

[YuuYuu]

นักรบเมพหวะ  รู้ได้ไงฟะว่าสาอยากให้เอ็งไปเจอหนะ  ขี้ตู่เอาเองอ๊ะปะเนี่ย  กร๊ากกกกกกกก

ตอนนี้รู้สึกเหมือนน้อยๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ  หรือว่าเรารออ่านมาทั้งวันก็ไม่รู้
รีเฟรชเรื่อยๆ เพื่อรออ่านเรื่องนี้เลยนะเออว์  ฮิฮิ

มีโอกาสแล้วก็ทำให้เต็มที่นะนักรบ
โอกาสงามๆ ก็ต้องคว้าเอาไว้จะได้ไม่เสียใจ

[nopkar]

มดเตร์ยมเดินแน่เลยตอนหน้า ^^"

[Salome]

เอาละเฟ้ยย มีลุ้นแล้ว
ตอนนี้น้องสาน่ารักนะคะ 
มาต่อเร็วๆนะ อยากดูหน้าน้องสาลี่ที่ริมแม่น้ำจ้า

[why yyy]

รีบไปเลยนะลูกแม่พลอยกำลังรออยู่

[Mc_ma]

รู้ใจตัวเองแล้วใช่มั้ยจ๊ะน้องสา...
ถึงได้เปิดโอกาสงามๆให้นักรบแบบนี้

โรแมนติกดีนะ จะง้อหนุ่มติสต์ทั้งทีก็ต้องถ่ายรูปติสต์ๆมาบอกโค๊ดลับ
ดีนะรบเค้ารู้ใจน้องสาอ่ะ

เอาใจช่วยนักรบนะจ๊ะ 
คิดว่าตอนนี้คงไม่ต้องค่อยเป็นค่อยไปแล้วล่ะ อิอิ

+1 ค่ะ 

[seaz]

อย่าทะเลาะกันนานนะ คนอ่านใจจะขาดแล้ว

[konnarak]

จะดีกันเเล้ว  เย้ๆๆๆ

[roseen]

 :pig4:ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆ

[MiSS-U]

 

ง้อให้สาลี่ใจอ่อนระทวยเลยนะ

บวกเป็ด

[gookgik]

น้องสาแอบไปทำช็อคโกแลตลาวามาเพื่อนักรบโดยเฉพาะ   แถมมีการบอกรหัสลับที่รู้กันเองด้วยอ่ะ 


ชิ้นที่ 18 ต้องหวานหยดจนมดกัดแหงๆ   

กด + ให้คนเขียนค่ะ

[หมวยลำเค็ญ]

อย่าให้พลาดนะน้องสา รบมาตามง้อคำเชิญแล้ว