ซีรีย์หวานอมขม : ภาค Sex on the Beach กับ Whisky on the Rocks
ช็อตที่ 2
ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกว่าหอพักของเขามันอยู่ห่างจากร้านเหล้าแค่สองตึก
และก็พอจะเข้าใจด้วยว่าเป็นลูกจ้างก็ต้องหัดกตัญญูต่อเจ้านายที่ให้โอกาส
ยามเจ้านายลำบากเดือนร้อนต้องให้ความช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้
แต่ที่ ‘บินหลา’ หรือ ‘บิน’ นักร้องนำประจำวงอย่างเขาไม่เข้าใจ
นั่นคือทำไมกูต้องมาแบกไอ้กะเทยควายขึ้นบันไดตั้งสี่ชั้นด้วยยยยย!!!!!
“หนักโว้ยยยยย!! แม่งแดกช้างเข้าไปทั้งตัวหรือไงวะ”
บินสบถหอบแฮ่ก หลังจากรีดเค้นพลังทุกสัดส่วน
แบกร่างของคนที่เมาไม่ได้สติขึ้นมายังหอพัก
ไอ้เขาก็ว่าตัวเองไม่ได้ผอมแห้งแรงน้อยแล้วนะ
ตัวล่ำ ๆ แขนก็มีกล้ามสวยขนาดนี้
แถมยังแอบมีซิคแพ็คหน่อย ๆ ด้วย
แต่ไอ้ยักษ์ตรงหน้าเนี่ยสิ ตัวใหญ่ผิดมนุษย์
หุ่นยังกับนักมวยปล้ำ แล้วยังเสือกจะเป็นกะเทยอีก
มาพูดว่าจะขอคบขอนอนกับเขาที่เป็นผู้ชาย
เฮ้อ....โลกเราแม่งชักจะวิปริตเข้าไปทุกที!!
ล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงไขประตูเข้าไป
กดไฟเปิดให้แสงสว่างส่องทั่วห้องพักกลางเก่ากลางใหม่
แล้วค่อยจัดแจงลากคนเมาขึ้นไปนอนบนเตียง
...เอาไงดีวะ
คิดพลางมองสภาพร่างที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงแสล็ก
ดูเสื้อผ้าการแต่งกายเหมือนพวกคนมีเงิน
แต่ดันเมายำเปไม่ต่างจากหมาข้างถนน
ก็เพราะเหล้าเนี่ยแหละ น้ำเปลี่ยนนิสัยดี ๆ นี่เอง
เขาถึงไม่อยากจะไปข้องแวะกับมันเลยสักครั้ง
โห...แล้วดูนี่ รองเท้าหนังมันวาบเชียว
พวกเกย์นี่มันชอบพิถีพิถันการแต่งตัวเหมือนกันเนอะ
แล้วกูต้องถอดให้มันใช่มั้ยเนี่ย
บริการดีขนาดนี้ ตื่นมาไม่ให้ทิปล่ะก็เดี๋ยวมีเฮ
บินจัดการถอดรองเท้าหนังราคาแพงของร่างที่นอนอยู่ออก
ทว่า เพียงแค่ขยับข้อเท้าให้หลุดออกมาเท่านั้น
เสียงงึมงำจากเจ้าของก็ดังฮือขึ้นมา
“อือออ....น้องเอมมี่”
...เอมมี่?
เอมมี่ไหนวะ
ชื่อผู้หญิงไม่ใช่เหรอ
เอ๊ะ...หรือชื่อกะเทย?
“น้องเอมมี่....อย่าทิ้งพี่ไป
เอมมี่เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ”
...อย่าทิ้ง?
อ๋อ...ไดอะล็อกอย่างนี้มีประเด็นเดียว
กูฟันธงเลยว่า ไอ้หมีควายแม่งต้องอกหักมาชัวร์!!
โธ่ๆๆ....น่าสงสารจริงจริ๊งงงง
แต่ตอนนี้กูสงสารตัวเองมากกว่าว่ะ
มึงตัวเหม็นเหล้าไปหมดอย่างนี้แล้วจะให้นอนเตียงกูได้ยังไง
หรือต้องเช็ดตัวให้มันก่อน
เฮ้ย...บริการเกินไปมั้ย?
ไม่ใช่พ่อกูสักหน่อย
ไหน ๆ แล้วก็ปลุกให้มันมาจัดการตัวเองดีกว่า
“เฮ้ย คุณ....คุณ...ตื่นอยู่ป่ะเนี่ย...
คุณ.....ได้ยินผมมั้ย....”
เจ้าของห้องพยายามเรียกคนที่ยังนอนหลับตา
พลางเอื้อมมือเขย่าหัวไหล่หนา ๆ ไปด้วย
แต่เขาคงจะลืม...
....ลืมว่าเมื่อครั้งล่าสุดที่ร่างตรงหน้าลืมตาตื่น
มันเคยทำอะไรเอาไว้...
“คุณ....นี่คะ...อุบบบ....อืมมมม...”
ประโยคขาดหาย...
เพราะริมฝีปากถูกปิดด้วยของสิ่งเดียวกันจากคนที่กระชากตัวเขาให้ล้มลงนอน
ปลายลิ้นร้อน ๆ ดุนดันกวาดแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่มอย่างกระหาย
รสจูบเจือกลิ่นแอลกอฮอล์...เร้าร้อน...รุนแรง....
จนทำให้คนถูกรุกรานได้แต่เบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง
ความตกใจ ความมึนงงถาโถมเข้าใส่ไม่หยุด
ลืมแม้กระทั่งจะขยับดิ้นหนี
จวบจนได้สติเมื่อใบหน้าคมผละออกห่าง
พร้อมกับกระซิบถ้อยคำบางอย่างข้างใบหู
“เอมมี่ของพี่”
...เอมมี่พ่อมึงสิ!!
หน้ากูเหมือนเอมมี่มากหรือไงถึงจูบกูมาได้
ไอ้ห่าเอ้ยย!!! ถูกผู้ชายจูบ
แม่งขยะแขยง อยากจะอ้วก!!!
แล้วนี่...
มือ...
มึงจะล้วงเข้ามาในเสื้อกูทำม้ายยย!!!
“เหี้ยยย!!! กูไม่ใช่เอมมี่!!
มึงปล่อยกู....อืมมมมม....”
คนร้องโวยวายขยับดิ้นกุกกัก
แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากร่างหนาหนักที่กดทับ
ทั้งยังจูบซ้ำด้วยการบดขยี้ริมฝีปากลงไปอย่างเร้าร้อน
อย่างไม่เปิดโอกาสให้คนด้านล่างร้องประท้วง
มือหนาปัดป่ายสะเปะสะปะไปตามร่างเนียน
ก่อนจะค่อยๆ เลื่อยลงไปที่ขอบกางเกงยีนส์
และ...
พลั่ก!!!
ตุบบบ!!!
เสียงแรกเป็นเสียงประเคนลูกถีบเข้าไปเต็ม ๆ ท้อง
ส่วนเสียงที่สองเป็นเสียงของคนถูกถีบปลิวละลิ่วจากเตียง
ลงมากระแทกกับพื้นอย่างแรงก่อนสลบแน่นิ่งไปทั้งอย่างนั้น
คนที่เพิ่งรอดพ้นปากเหยี่ยวหายใจหอบ
เรียกสติของตัวเองให้กลับเข้าทีเข้าทาง
ก่อนชะโงกมองร่างที่นอนสลบอย่างกังวล
ตะ...ตายหรือยังวะ
ถีบเข้าไปเต็ม ๆ แรงแบบนั้น
หัวฟาดพื้นน็อคไปแล้วรึเปล่า
เฮ้ย...มาตายในห้องกูไม่ได้นะเว้ยย!!
บินลุกขึ้นขยับเข้ามาใกล้ ใช้เท้าเขี่ย ๆ ร่างที่ยังนอนบนพื้นอย่างกลัว ๆ
...ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับ
ใจที่มีชักเริ่มจะเสีย
เขารีบอ้อมไปด้านหน้าเอามืออังจมูกเช็คลมหายใจ
....ค่อยยังชั่ว มันยังไม่ตาย
คนรอดตัวถอนหายใจอย่างโล่งอก
แต่...
ถ้ามันตายจริง ๆ ก็ไม่ใช่ความผิดกูสักหน่อย
อยากมาทำเรื่องเหี้ย ๆ แบบนี้ก่อนทำไมล่ะ
กูทำไปเพื่อป้องกันตัวเฉย ๆ
อุตส่าห์จะปลุกให้ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาดี ๆ เสือกหื่นขึ้นมาซะได้
...ทำคุณบูชาโทษแท้ ๆ เลยไอ้บินเอ้ยยยย
เขาขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
อาบน้ำชำระล้างกายให้คลายความเหนื่อยจากเรื่องบ้า ๆ
เสร็จแล้วจึงเดินออกมาเตรียมตัวปิดไฟเข้านอน
แต่ชั่วขณะนั้น...
ดวงตากลับเผลอมองร่างที่ยังนอนสลบอยู่บนพื้น
ลังเลเล็กน้อยก่อนตัดสินใจ
หมุนตัวไปเปิดตู้เสื้อผ้าคุ้ยกุกกักอยู่ครู่หนึ่ง
แล้วจึงหยิบผ้าแพรผืนสีฟ้ามาคลี่ห่มให้กับแขกเจ้าปัญหา
...เพราะกูเป็นคนดีหรอกนะถึงทำแบบนี้
ถ้าคิดอยากจะขอบคุณกู
ขอแค่พรุ่งนี้มึงตื่นมาทำตัวเหมือนมนุษย์ธรรมดา ๆ
แล้วรีบไสหัวออกไปจากห้องกูก็พอ
ไม่ต้องจำว่ามึงเคยทำอะไร
ไม่ต้องรื้อฟื้นห่าเหวอะไรขึ้นมาทั้งนั้น
...อย่าให้กูต้องมาวุ่นวายปวดหัวกับเรื่องของมึงอีกเลย
------------------------------------------------------------------------------------------------------
หือ...
ที่นี่ที่ไหนวะ?
ไกรศรปรือตามองเพดานอย่างมึนงง
ก่อนเรียกสติของตัวเองเข้าสู่ร่างที่ร้าวระบมไปหมดทั้งตัว
ปวดหัว...ปวดหลัง...ปวดเอว...
ขยับตรงไหนก็ปวดเหมือนโดนโบยตี
โอยยย....นี่มันอะไรกันวะ!!
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงคำถามทำให้เขาต้องพยุงร่างตัวเองยันกายขึ้น
ขมวดคิ้วมองคนทักอย่างงง ๆ
อ้าว...แล้วนี่ใครมายืนแปรงฟันอยู่วะเนี่ย
เขาไล่มองชายหนุ่มธรรมดา ๆ ตรงหน้า
คะเนจากสายตาน่าจะอายุสักยี่สิบ
เนื้อตัวมีแค่กางเกงบอกเซอร์ตัวยาว
โชว์ผิวแทน ๆ ตัดกับลายสักที่ต้นแขนขวาลามมาถึงอก
ทรงผมไถเกรียนข้างซ้ายเป็นรอยขวางสองเส้น
หูเจาะระเบิดจิวสีดำเม็ดใหญ่ทั้งสองข้าง
รูปร่างหน้าตาไม่ได้ย่ำแย่ แค่ดูกวน ๆ
เพราะดวงตาคม ๆ ที่มองมาเหมือนยียวนชวนหาเรื่อง
สภาพเหมือนเด็กแว้นแถวปากซอย
แล้ว...
นี่กูถูกเด็กแว้นหิ้วมาได้ยังไงวะ?
“เมื่อคืนคุณเมาอยู่ที่ร้านเหล้า
ผมเลยลากกลับมานอนในหอผม”
ประโยคคำตอบดังขึ้นมาทันทีโดยไม่ต้องถาม
สั้นง่ายได้ใจความ และเรียกความทรงจำอันเลือนรางของร่างใหญ่ให้คืนกลับมา
เออ...ใช่...
เมื่อคืนเขาก็เมาอีกแล้ว
ตั้งใจจะหนีกลับมาบ้านนอกเพราะไม่อยากยุ่งกับเหล้า
แต่สุดท้ายก็ยังต้องให้มันช่วยเพื่อทำให้เขาลืมคนสำคัญบางคนอยู่ดี
คนสำคัญบางคน....
ที่ยังค้างคาอยู่ในหัวใจส่วนลึก
...น้องเอมมี่ของพี่ศร
ทำไมน้องถึงทำกับพี่แบบนี้ได้
ห่างกันแค่อาทิตย์เดียว
พี่จะเป็นจะตายขนาดไหนเอมมี่รู้บ้างไหม
กินไม่อิ่ม นอนไม่เคยหลับ
เมาเหมือนหมากลับมาทุกคืน
...แล้วจากนี้พี่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปคนเดียวได้ยังไง
“ถ้าไม่มีอะไร คุณก็กลับไปได้แล้ว
หอนี่อยู่ห่างจากร้านเหล้าไปสองตึก
กลับเองเป็นนะ”
เสียงคำอธิบายขัดจังหวะความคิดของคนที่ตกอยู่ในห้วงอารมณ์เศร้า
ไกรศรเงยหน้าขึ้นมอง
...เกือบจะลืมไปแล้วว่ามีคนอีกคนอยู่ในห้อง
“คุณเป็นใคร”
คำถามสั้น ๆ ที่ได้ยินทำให้คนฟังชะงัก
ห่ะ? นี่มึงกวนตีนกูป่ะเนี่ย
อ๋อ...สงสัยจำเรื่องเมื่อวานไม่ได้
ดีเหมือนกัน เรื่องเหี้ย ๆ พรรณนั้นลืมไปได้ก็ดี
เข้าใจว่าคนกำลังสับสน
เดี๋ยวกูจะสงเคราะห์บอกให้
...แล้วสำนึกไว้ซะว่ากูเคยมีบุญคุณกับมึงมากขนาดไหน
“ผมชื่อ ‘บิน’ เป็นนักร้องนำของร้านเหล้าที่คุณไปเมื่อคืน”
...นักร้องนำ
คำคำเดียวทว่ากลับฉุดให้ความทรงจำของไกรศรหมุนวนกลับไปอีกครั้ง
แต่เป็นครั้งที่รุนแรงยิ่งกว่า...
กระทั่งเรียกภาพทั้งหมดของเหตุการณ์เมื่อคืนได้เป็นฉาก ๆ
...ทั้งเรื่องที่นั่งกินเหล้าครวญครางกับเพลง
...ทั้งเรื่องที่ตัดพ้อพร่ำเพ้อถึงน้องเอมมี่
...ทั้งเรื่องที่ตัดสินใจว่าจะเริ่มต้นใหม่กับคนที่เข้าใจ
...และทั้งเรื่องที่ได้เจอกับคนที่ตามหาอยู่คนนั้น
“บิน คุณชื่อบินใช่มั้ย”
คำถามชวนยียวนอารมณ์เป็นครั้งที่สองทำให้เจ้าของชื่อขมวดคิ้ว
“ใช่ ชื่อจริงบินหลา ชื่อเล่นชื่อบิน เอานามสกุลด้วยมั้ย”
เขาตอบประชดกลับอย่างกวน ๆ
จะสงสัยอะไรมากมาย หรือยังไม่หายแฮงค์กันวะ
ทว่า คนบ่นกลับต้องเป็นฝ่ายนิ่งค้าง
ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“งั้นบินคบกับผมนะ”
...คำคำเดิม
แม้ดูสุภาพมากกว่าที่พูดเมื่อคืน
ทว่าความหมายกลับไม่ได้แตกต่าง
เพราะใจความของมันก็ยังทำให้คนฟังอึ้งตะลึงเหมือนเช่นเดิม
นั่นไง...เวรแล้วกู ไม่น่าคิดว่ามันลืมเลย
คนที่ชักเริ่มเห็นแววส่อเค้าถึงปัญหา
เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียด
กระแทกเสียงตอบกลับอย่างหงุดหงิด
“ผมไม่ใช่เกย์!!”
“ผมก็ไม่ใช่!”
“เอ้า!! แล้วจะมาขอคบกับกูทำไม”
มารยาทที่มีเริ่มหดหาย
เมื่อดูท่าว่าคู่สนทนาจะพูดกันไม่รู้เรื่อง
แต่อีกฝ่ายกลับสวนตอบขึ้นมาอย่างโต้ง ๆ
“ก็ผมอยากคบ บินไม่มีแฟนใช่มั้ย”
“ไม่มี แล้วไง”
“งั้นก็ดี ต่อไปนี้...ผมเป็นแฟนบิน”
คำพูดมัดมือชกกันอย่างดื้อ ๆ
เล่นเอาคนฟังถึงกับหน้าเหวอมึนงงราวกับโดนค้อนทุบใส่หัว
สมองสับสนกับเหตุการณ์ที่ไปเร็วเกินกว่าจะตามทัน
เดี๋ยวนะ....
คือ...กะ...กูเริ่มไปไม่ถูกแล้ว
มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ
มึงช่วยบอกกูใหม่ตั้งแต่ต้นสิ
“เออ แล้วผมชื่อ ‘ไกรศร’ นะ เรียก ‘พี่ศร’ ก็ได้”
ไม่ใช่แล้ว...
ประเด็นไม่ได้อยู่ที่มึงชื่ออะไร
ประเด็นคือ...
มึงบอกว่า ‘กูเป็นแฟนมึง’ ได้ยังไงต่างหาก
“ดะ...เดี๋ยว...คือ...”
“ถ้าบินไม่ว่าอะไร พี่ศรขอไปอาบน้ำแป๊บนะครับ”
ยังไม่ทันอ้าปากถามร่างสูงใหญ่ก็ชิงพูดขึ้น
ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวของเขาที่พาดอยู่กับไม้แขวน
แล้วเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูไปดื้อ ๆ
ปล่อยให้คนที่เพิ่งได้แฟนใหม่มาหมาด ๆ ยืนเอ๋ออยู่ในห้อง
เมื่อกี๊มันอะไรวะ
นี่ตกลงกูเมาหรือมึงเมากันแน่เนี่ย
พาราอยู่ไหน ยาแก้แฮงค์อยู่ไหน
ไม่ไหว....
ตอนนี้กูงงไปหมดแล้วววว!!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 817348 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก