ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้มต้นที่ 5“ไอ้เต่าปลาย เหลือตรงนี้อีกกล่องหนึ่ง”
เสียงตะโกนของไอ้เกมส์ดังขึ้นเสมือนเป็นหัวหน้าคุมกรรมกรแบกหาม
ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนายปลายฟ้าผู้รับหน้าที่เป็นจับกัง
ยกแบกลังตะปู ถังสี สารพัดข้าวของบริจาคขึ้นรถปิกอัพสองคัน
ที่จะแล่นตามรถบัสมหาลัยคันใหญ่ของเขาขึ้นไปบนยอดดอยจังหวัดเลย
ตลอดสองเดือนเต็มที่เปิดรับบริจาคมียอดเงินและข้าวของเข้ามาเยอะพอสมควร
ไม่ว่าจะเป็น เสื้อผ้า ของเล่น หนังสือ
รวมทั้งอุปกรณ์ก่อสร้างที่ออกแนวเอาไปซ่อมแซมเพิ่มเติมมากกว่า
เพราะจะให้พวกนักศึกษาไปสร้างอะไรใหญ่โตในสิบวันก็ดูเหมือนเวลาจะไม่พอ
ดังนั้น อะไรที่ขนไปได้จากที่นี่ก็จะเอาไปก่อน
ส่วนพวกของหนัก ๆ เช่น อิฐบล็อก ปูน ทราย ค่อยไปหาซื้อเอาที่นู้น
กลุ่มคณะเภสัชของเขาจึงต้องตื่นมาช่วยเช็คของยกใส่รถตั้งแต่หกโมงเช้า
ซึ่งก็มีคนอื่น ๆ ทยอยเข้ามาเพิ่มเรื่อย ๆ คะเนดูแล้วน่าจะสักเกือบห้าสิบคน
และมีอาจารย์ที่ไปคุมด้วยอีกสามชีวิต แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นคือ ‘อาจารย์ชวลิต’
พี่ชายอาจารย์ของอาจารย์ชลิดาที่ได้ฝากฝังพวกเขาไว้เพื่อแลกกับเกรดงามๆ
ในที่สุดเมื่อเวลาตีครบเจ็ดโมงตรง
ล้อรถบัสมหาลัยคันใหญ่ก็เริ่มหมุนพาห้าสิบชีวิตในเสื้อยืดคอกลมสีเทาสกรีนคำ
‘คนค่าย รุ่น 14 วิศวะอาสาพัฒนาชนบท’
มุ่งหน้าสู้อำเภอด่ายซ้าย จังหวัดเลย
และเป็นปกติธรรมดาที่กลุ่มเด็กเรียนรักสงบอย่างคณะเภสัชต้องเลือกนั่งเก้าอี้ตัวหน้า
ส่วนถัดไปที่เหลือก็จะมีพวกคณะอื่นมากันประปรายอย่าง ศึกษาศาสตร์ วิทยาศาสตร์
แต่โดยมากแล้วเด็กเฮ้ว ๆ ผู้ยึดครองแถบเบาะหลังสุด
เป็นใครไม่ได้นอกจาก ‘คณะวิศวกรรมศาสตร์’ ซึ่งขนพรรคพวกมาซะค่อนคันรถ
“สวัสดีค่า!! ขอต้อนรับสู้ค่ายวิศวะ ครั้งที่ 14
พี่ชื่ออ้อม อยู่ปีสี่ คณะวิศวะ เป็นหัวหน้ากลุ่มสันทนาการค่า”
เจ้าของชื่อเป็นสาวหมวยเปรี้ยวซ่าถือไมค์ออกมาแนะนำตัว
แน่นอนอยู่แล้วว่าระยะทางจากมหาลัยกว่าจะถึงที่หมายไม่ใช่น้อย ๆ
เพราะฉะนั้นจึงจำเป็นต้องมีกิจกรรมอื่นเล่นฆ่าเวลาไปพลาง ๆ
ก่อนจะเข้าสู่กิจกรรมซ่อนตาดำที่ทุกคนคุ้นเคย
“เอาล่ะค่ะน้อง ๆ ไหน ๆ พวกเราชาวค่ายต้องมาใช้ชีวิตกินนอนอยู่รวมกันตั้งสิบวัน
บางคนก็เป็นน้องมาจากต่างคณะ ต่างชั้นปี ยังไม่รู้จักชื่อแซ่กันเลยใช่มั้ยคะ
งั้นก่อนอื่นเรามาเริ่มจากการแนะนำตัวกันเลยดีกว่า
แต่เดี๋ยวก่อน..!!
จะให้แนะนำตัวเฉย ๆ ก็คงจะดูธรรมด๊าธรรมดาเกินไป
พี่อ้อมเลยอยากให้น้อง ๆ แนะนำตัวแบบเซเลปในเกมส์ที่มีชื่อว่า ‘จับคู่ชู้ชื่น’ ค่า!!!”
ปลายฟ้าปรบมือแปะ ๆ ไปพร้อมกับเสียงกลองที่ดังรัวเป็นซาวน์เอฟเฟ็คของพิธีกรมากลีลา
ไอ้กิจกรรมที่ว่าก็คงหนีไม่พ้นเกมส์จำพวกละลายพฤติกรรมสานสัมพันธ์ให้ชาวค่ายรู้จักกัน
บรรยากาศแบบนี้ชวนให้นึกถึงกิจกรรมตอนรับน้องขึ้นมาตงิด ๆ
ก็ได้แต่หวังว่ามันคงไม่เป็นอะไรที่ยากหรือพิเรนท์มากจนเกินไปหรอกนะ
“กติกามีอยู่ว่า พี่จะให้น้อง ๆ จับคู่กับคนข้าง ๆ
แล้วจับฉลากที่เตรียมไว้ในกล่องนี้ขึ้นมาหนึ่งใบ
ซึ่งฉลากพวกนี้จะเขียนเป็นหมวดต่าง ๆ เอาไว้
แล้วให้น้อง ๆ บอกชื่อเล่นของตัวเองพร้อมกับบอกชื่อสิ่งของให้ตรงตามหมวด
และยังต้องให้ตรงกับพยัญชนะแรกของชื่อน้องด้วย
โดยให้บอกทั้งหมดสามครั้ง ...งงมั้ยคะ?
ถ้างง... อย่าเพิ่งทำหน้าเครียดค่ะ เพราะพี่มีตัวอย่างให้ดู ...ฟ้ามานี่หน่อย”
จบคำพี่อ้อมก็เรียกพี่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักอีกคนหนึ่งให้ขึ้นมายืนถือไมค์ข้าง ๆ
“เดี๋ยวพวกพี่จะลองเล่นให้ดูก่อนนะว่าทำยังไง
สมมติว่าพวกพี่จับได้หมวด ‘คำแสดงกิริยา’ นะคะ
...เอาเริ่มนะ”
“อ้อม อ่าน”
“ฟ้า ฟัง”
“อ้อม แอบ"
“ฟ้า ฟุ่บ”
“อ้อม อิ่ม”
“ฟ้า เออ... ฟ้า... ฟะ...เฟี้ยง”
“ดะ...เดี๋ยว มันเขวี้ยงไม่ใช่เหรอ
แบบนี้ถือว่าผิดกติกานะคะ
แล้วต้องโต้ตอบกันให้เร็วด้วย
ถ้าคู่ไหนช้าจะต้องโดนทำโทษทั้งคู่”
ชาวค่ายต่างนั่งฟังสาวหมวยอธิบายกติกาเสร็จสรรพ
ด้วยสีหน้าที่คงคิดในใจเป็นเสียงเดียวกันว่า
...เกมส์อะไรวะยากฉิบหาย
โดยเฉพาะคนซึ่งนั่งอยู่ข้างปลายฟ้า
ที่เหล่มองเจ้าตัวอืดอาดประจำกลุ่มด้วยอาการเสียววาบ
“ไอ้ปลายอย่าช้านะโว้ย กูขอล่ะ”
เกมส์ร้องเตือนด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนกลาย ๆ
ด้วยรู้ดีว่ากิจกรรมประเภทที่แข่งกันด้วยความเร็วเนี่ย
ไอ้เพื่อนคนนี้มันคงแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม
“เออ จะพยายาม”
ปลายฟ้าเองก็นึกเสียวอยู่ในใจไม่แพ้กัน
เพราะไม่ค่อยมั่นใจในความสามารถของตัวเองสักเท่าไร
ที่สำคัญคือเขาไม่อยากโดนลงโทษ
พวกเด็กวิศวะชอบมีเกมส์อะไรประหลาด ๆ มาอยู่เรื่อย
ขืนให้ออกมาทำอะไรน่าอาย ๆ ล่ะก็ชื่อเสียงป่นปี้หมดกันพอดี
“เอ๊า เรามาเริ่มกันที่คู่แรกก่อนเลยนะคะ ยืนขึ้นเลยค่ะน้อง”
สาวหมวยเดินถือไมค์มายังเบาะแรกที่อยู่ก่อนหน้าเขา
ซึ่งคนนั่งคู่กันก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหญิงงามหนึ่งเดียวประจำกลุ่ม
“ชื่ออะไรคะ”
“ญาญ่าค่ะ”
น่าน...เริ่มมาก็ปล่อยมุขเลย
เรื่องนี้เด็กเภสัชไม่เคยแพ้ใคร
โดนไปก่อนหนึ่งดอกเต็ม ๆ เล่นเอาฮาครืนกันทั้งรถ
“อุ๊ย จริง ๆ หนูชื่อ ‘บอลล่า’ ค่ะ
แต่ความสวยเนี่ยไม่แพ้ญาญ่าแน่นอนนะคะ
ถ้าไม่เชื่อมาพิสูจน์กันได้”
เจ๊บอลล่าจีบปากจีบคอตอบกลับไปแบบไม่มีเก๊กหวังจะแจ้งเกิดเลยทีเดียว
เพราะเจ๊แกบอกไว้ตั้งแต่ก่อนขึ้นรถแล้วว่าจบงานนี้เจ๊จะต้องได้กินหนุ่มสักคนให้ได้
พวกเพื่อนในกลุ่มจึงได้แต่สวดแผ่เมตตาไปให้พวกวิศวะที่ยังไม่รู้ชะตากรรม
“แล้วน้องคนนี้ล่ะคะ”
“เล็กครับ”
...อย่าได้งงว่าเล็กเป็นใคร
เพราะมันก็คือไอ้หนุ่มเนิร์ดหัวสมองประจำกลุ่มนั่นเองครับ
และเพราะจากความเนิร์ด มันเลยต้องใส่แว่นอันโต ๆ
ทำให้พวกเราเรียกมันว่า ‘ไอ้แว่น’ ตั้งแต่ตอนอยู่ปีหนึ่งแล้ว
ซึ่งมันเองก็พูดอธิบายให้คนอื่นในค่ายได้ฟังด้วย
“จริง ๆ เพื่อนผมชอบเรียกผมว่า แว่น มากกว่านะครับ ไม่ค่อยเรียก เล็ก กันเท่าไร”
“แล้วตกลงน้องจะใช้ชื่อ เล็ก หรือ แว่นคะ”
“เอาแว่นดีกว่าครับ ชินแล้ว”
“งั้นน้องจับฉลากเลยค่ะ”
พี่อ้อมเขย่ากล่องทึบใบเล็กแล้วให้บอลล่าล้วงจับฉลากออกมา
โดยมีพี่ฟ้าคอยช่วยแกะอ่านป้ายชื่อให้
“ได้เป็นหมวดชื่อ ‘ผัก’ ค่ะ
เดี๋ยวเราให้เวลาน้องคิดได้สองวิ
ติ๊กต๊อก... ติ๊กต๊อก...”
..โห...ชื่อผัก ท่าจะยากวะ
ใครมันเป็นคิดเกมวะเนี่ย
แล้วถ้าจับได้หมวดอะไรที่มีชื่ออักษรของตัวเองขึ้นต้นน้อย ๆ ไม่ซวยเลยเหรอ
งานนี้นอกจากใช้สมองแล้วยังต้องพึ่งดวงด้วย
แล้วเขาจะรอดมั้ยวะเนี่ย!
ปลายฟ้าได้แต่นึกสยองอยู่ในใจ
พอดีกับพิธีกรเอ่ยขัดขึ้น
“พร้อมรึยังคะ...
เอาไมค์ไปแล้วหันหน้าไปหาเพื่อน ๆ เลย”
เตรียมตัวนะ...
....เริ่มค่ะ!”
สิ้นเสียงสัญญาณคนเล่นทั้งสองต่างก็ผลัดใส่กันไม่ยั้งแบบไม่มีใครยอมใคร
“บอลล่า บวบ”
“แว่น ว่าน”
“บอลล่า บล็อกเคอรรี่”
“แว่น วอเตอร์เครส”
“บอลล่า ใบบัวบก”
“แว่น วาซาบิ”
...เฮ้ย!! มันทำได้
ว.แหวน ชื่อผักหายากจะตายไอ้แว่นมันดันคิดออกอีกครับ
สมกับเป็นนักเรียนท็อปหวังเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจริง ๆ
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อคู่แรกเสร็จสิ้นการประเดิมเปิดเกมส์อย่างงดงาม
เหมือนเป็นความหวังกลาย ๆ ให้ใครหลายคนว่า
ไอ้เกมส์นี้มันคงเล่นไม่ได้ยากเย็นอย่างที่คิด
“คู่ต่อไปยืนเลยค่ะ”
เสียงพิธีกรเดินมายังเบาะด้านหลังถัดไป
ซึ่งคนเล่นต่างเตรียมใจรับชะตากรรมรออยู่แล้ว
“น้องชื่ออะไรคะ”
“เกมส์ครับ”
“ปลายครับ”
“โอเค งั้นมาเลือกหมวดกันเลยนะ”
ปลายฟ้ามองดูมือของเพื่อนล้วงลงไปในกล่อง
แอบภาวนาในใจว่าขออะไรที่มันง่าย ๆ หน่อย
อย่าเอาหมวดผักมาเชียวนะโว้ยย!!
กูคิดผักที่ขึ้นต้นด้วยอักษร ป. ไม่ออก
“เอาล่ะคะ... จับฉลากได้เป็นหมวด...
....หมวด ‘สัตว์’ ค่ะ”
...หมวดสัตว์?
...สัตว์ที่มีตัวอักษรด้วย ป.ปลา
อ้าว...อย่างนี้ก็ง่ายอ่ะดิ
เขาก็จะได้ตอบ ‘ปลา’ ไปเลย
ปลาในโลกมีตั้งกี่สายพันธ์ เอามาแค่สามชนิดเอง
โหย...สบาย ๆ หวานหมูล่ะกู
ปลายฟ้ายิ้มยินดีนึกปรีดาในใจเพราะเชื่อมั่นเปี่ยมล้นว่างานนี้ยังไงตัวเองก็ไม่แพ้
“แต่สัตว์เนี่ยห้ามตอบสปีชีย์ซ้ำนะคะ อย่างถ้าน้องปลายจะตอบว่าเป็นปลา
ก็ห้ามตอบว่าเป็น ปลาทอง ปลานิล ปลาดุก อย่างนี้ไม่ได้ ผิดกติกา”
...ฉิบหายแล้วครับ
แสงแห่งความหวังดับวูบลงทันที ใบหน้าที่เคยมั่นใจเริ่มซีด
นายปลายฟ้าพยายามเค้นสมองเร่งคิดถึงชื่อสัตว์อื่น ๆ
แต่ไอ้สถานการณ์ฉุกละหุกขนาดนี้ใครมันจะไปนึกออกละโว้ยยย!!
“พร้อมนะ....”
เฮ้ย!
ดะ....
เดี๋ยวก่อน...
“เอา...ลุย!!”
...ไม่ทันแล้วเพราะพอสิ้นเสียงสัญญาณ
คู่เล่นของเขาก็พูดสวนขึ้นมาทันที
“เกมส์ กบ”
“ปะ...ปลาย ปลา”
เขาพูดตะกุกตะกักตอบกลับ
ทว่าอีกฝ่ายก็ยังเร่งโต้ไม่มีเว้นวรรค
“เกมส์ กุ้ง”
“ปลาย เออ...
ปลาย....ปะ...ปู”
...ยิ่งเร่งก็ยิ่งคิดไม่ออกตอนนี้คลังสมองคนช่างเลือกเริ่มตีกันวุ่นแล้ว
“เกมส์ ไก่”
“ปลาย... ปลาย....
....เออ...ปลาย....
ปะ... ปะ...”
ปี๊ดดดดดดด!!
“หมดเวลาค่า”
“เว้ยยย! ไอ้ปลาย จะเป็ด จะปลวก อะไรก็ตอบไปสิวะ”
เกมส์สบถออกมาอย่างเซ็งในอารมณ์
ชื่อสัตว์ที่ขึ้นด้วยอักษรป.ปลามีเยอะจะตายไปทำไมมันถึงไม่พูดวะ
“โอ้ยย ไม่ได้หรอกค่า อย่างปลายน่ะ นึกไม่ออกหรอก
เพราะเขารักสมัครใจอยู่อย่างเดียว คือ ‘เต่า’ ค่า
ใช่มั้ยค่าพ่อเต่าน้อย?”
เสียงบอลล่าร้องอธิบายเหตุผลขึ้นมาแทน
แถมยังบอกฉายาประจำตัวให้ชาวบ้านเป็นที่รับรู้
เล่นเอาทุกคนในค่ายรู้จักนามนี้แทนชื่อจริงไปเรียบร้อย
ไม่เว้นแม้แต่พิธีกรที่เอามาแซวกันสนุกสนาน
“งั้น น้องเต่าปลาย เชิญออกมาทางนี้ พร้อมน้องเกมส์เลยค่า”
นายปลายฟ้าจึงต้องจำใจเก็บซากความอับอายของตัวเอง
แล้วเดินออกมายืนอยู่ด้านหน้าให้เป็นเป้าสายตาคนทั้งรถ
“บทลงโทษเรามีชื่อว่าเกมส์ ‘ให้ท่า’ ค่ะ
กติกาง่าย ๆ คือพี่จะบอกบทให้น้อง
แล้วน้องก็แค่ทำท่าแอ็คติ้งให้ตรงตามบท
ถ้าถูกใจ พี่จะปล่อยให้กลับไปนั่งที่ได้”
เออ...เกมส์นี้ดูเหมือนง่ายกว่าเกมส์แรกแหะ
ดีเหมือนกัน ไม่ต้องเลือกอะไร แบบนี้จะได้เร็ว ๆ
“น้องเกมส์ทำท่าตามเสียงพี่อ้อม
ส่วนน้องปลายทำท่าตามเสียงพี่ฟ้านะ
เดี๋ยวหันหน้าเข้าหากัน แล้วเตรียมตัวเลยค่ะ”
เขาสองคนทำตามคำสั่ง
ยืนนิ่งรอฟังบทที่ตัวเองต้องแสดง
ซึ่งเริ่มจากบทแรกโดยเสียงพี่อ้อม
“ปลายที่รักครับ เกมส์มีอะไรจะบอก”
...ห่ะ?
คนฟังสะดุ้งเฮือก เจ้าของชื่อรีบหันไปถามคนพากษ์เสียงทันที
เหมือนไม่แน่ใจว่าเมื่อกี๊หูตัวเองเพี้ยนไปรึเปล่า
“เออ...อะไรนะครับ”
พี่อ้อมเลิกคิ้วเรียวสวยตอบด้วยสีหน้าเจือแววจงใจแกล้ง
“เอาทำท่าไปสิจ๊ะ”
...เอิ่ม...เมื่อกี๊ใครบอกว่าเกมส์นี้ง่ายวะ
ปลายฟ้ามองเพื่อนซี้ที่หันมาสบตากันแว๊บหนึ่ง
เหมือนเป็นสัญญาณว่า ‘เฮ้ย กูคงต้องเอาจริง’
ก่อนมันจะจับไหล่เขาไว้พร้อมกับเสียงพากษ์ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ปลายที่รักครับ เกมส์มีอะไรจะบอก”
“ว่าไงครับ ฮันนี่”
เขารีบหันมองคนพูดบทของตัวเองทันที
เห็นพี่ฟ้าเงียบ ๆ เหมือนเรียบร้อยอย่างนี้
แต่ความจริงโหดร้ายไม่เบาเลยนะครับเนี่ย
เล่นพากษ์แบบกะไม่ให้เขาเกิดเลยทีเดียว
“ขอกอดหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้สิครับ”
บทสนทนาเริ่มส่อแววรังสีเกย์ด้ากระจายเป็นหย่อม ๆ
เรียกเสียงของคนในรถให้เริ่มเป่าปากแซววี๊ดวิ๊วสนุกสนาน
แต่เขาจะทำอะไรได้นอกจากเล่นไปตามน้ำ
ปล่อยให้เกมส์กอดรัดฟัดเหวี่ยงแนบแน่น
...อือฮืออ....โคตรโรแมนติกเลยกู
“โห...ตัวที่รักเนี่ยห๊อมหอม แถมแน่นเต็มมืออีกต่างหาก”
คนให้เสียงพากษ์ไป...
คนให้ท่าก็ทำตามอย่างรวดเร็ว เล่นไซร้ซอกคอนวยเนีย
มือไม้เลื่อยลงไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ด้านหลังจุดยุทธศาสตร์
แถมท้ายด้วยการตบตูดป๊าบใหญ่จนเขาสะดุ้งวาบ
“แม่เจ้าโว้ยย!! เด้งสุด ๆ ด้วย ที่รัก บอกมาคืนนี้อยากได้กี่ครั้ง”
...ไอ้ห่าเกมส์ มันนอกบทครับ
พูดออกมาเองเสียงดังลั่นเลย
แน่นอนว่ามีฮาครืนกันทั้งรถ
ทำเอาแก้มของเขาชักจะเห่อร้อนขึ้นมาดื้อ ๆ
แม่งเอ้ยย...กอดกับเพื่อนไม่อายหรอก
แต่มาโดนขย้ำตูดต่อหน้าประชาชีแบบนี้
จะไม่ให้อายก็ออกจะเกินไป
...กูไม่ได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนั้นนะเว้ยย!
“ปลายครับ เกมส์ขอสัญญา ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลาย
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราสองคนจะรักกันตลอดไป”
พี่อ้อมยังพากษ์บทต่อ ไอ้เกมส์เลยรีบแสดงตาม
คว้ามือเขามาสบตาปิ๊ง ๆ ซึ่งเขาเองก็ประสานสายตากลับ
แม้จะใจจริงอย่างจะเอานิ้วจิ้มลูกตามันก็ตามที
“ครับเกมส์ เราสองคนจะไม่มีวันพรากจากกัน”
อ้วกกกกกกก!!!
...บทอะไรน้ำเน่าเกิ๊นนน
แต่พี่อ้อมกลับส่งเสียงดี๊ด๊าด้วยความเปรมปรีย์
“กรี๊ดดดด หวานมากเลยค่า!!
ปรบมือให้กับน้องเกมส์กับน้องปลายหน่อยเร็ววว!!”
ปลายฟ้าเดินตัวลีบกลับมายังที่นั่ง
ไม่ได้มีความยินดีกับเสียงชื่นชมสักนิด
นึกอยู่แล้วว่าพวกวิศวะชอบเล่นอะไรแผลง ๆ
สุดท้ายเขาก็โดนเป็นเหยื่อจนได้
โธ่....ชีวิตกูช่างบัดซบ
หลังจากนั้นฝ่ายพิธีกรสองสาวจึงทำการเล่นไล่ต่อไปเรื่อย ๆ
ซึ่งก็มีทั้งคนโดนลงโทษบ้าง คนผ่านบ้าง
แต่ส่วนใหญ่มักจะผ่านไปง่าย ๆ เหมือนไอ้ตุ๊ต๊ะ กับไอ้โจ เพื่อนเขา
บางรายก็มีอะลุ่มอล่วยกันบ้าง
ที่จะโดนทำโทษส่วนใหญ่มักเป็นคู่ชาย ๆ ด้วยกัน
ไม่รู้พี่สองคนเขามีความหลังฝังใจอะไรกับคู่ผู้ชายรึเปล่า
ถึงชอบจับให้น้องมาเล่นบทเกย์กันเหลือเกิน
กระนั้นเกมส์นี้ก็มีข้อดีของมันอยู่
คือทำให้ชาวค่ายจำชื่อเพื่อนใหม่ได้มากขึ้น
ไม่ก็มีฉายาใหม่ ๆ ตลก ๆ จากชื่อของสิ่งที่เอามาพูดต่อท้าย
“เอาล่ะคะ แล้วก็มาถึงคู่ที่ทุกคนจับตา
คู่ของประธานค่ายกับรองประธานค่ายค่า
เอ้า... แนะนำตัวหน่อย”
เสียงพิธีกรดังขึ้นมาจากฝั่งท้ายรถ
เรียกให้ทุกคนหันกลับไปชะเง้อมอง
ผู้ชายร่างสูงสองคนที่ยืนเด่นอยู่ตรงทางเดิน
“ผมดิวครับ”
“คมครับ”
มีเสียงซุบซิบกันเบา ๆ เมื่อเสร็จสิ้นการแนะนำตัว
แน่นอนว่าประเด็นนี้คงไม่พ้นพูดถึงหนุ่มหล่ออย่างดิว
ซึ่งฟังได้ชัดเจนจากบอลล่าที่แทบจะลุกขึ้นเดินจากหน้ารถไปเป็นผู้ชมแถวริงไซด์
“งั้นประธานค่ายจับฉลากเลือกเลยค่ะ
...ไหนดูสิจะได้หมวดอะไร
และ.... หมวดที่ได้ก็คือ...
คือ....
‘หมวดสัตว์’ ค่ะ”
อ้าว....ไอ้หน้าเถื่อนมันโดนเหมือนเขาเลยนี่หว่า
ถ้าพูดถึงหมวดสัตว์ ตัว ค.
ก็คงจะเป็น...
เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า...
ปลายฟ้ารีบหันมองคนทั้งคู่พร้อม ๆ กับที่เสียงสตาร์ทดังขึ้น
“เอ้า ทั้งสองคนพร้อมนะ เริ่ม!”
“ดิว ด้วง”
หนุ่มหล่อชิงเป็นฝ่ายพูดก่อนทันที
อีกฝ่ายชะงักเหมือนไม่ทันเตรียมตัว
ก่อนจะรีบตอบกลับไปโดยไม่ทันได้คิด
“คม ควาย.. เฮ้ยเดี๋ยว!”
...ไม่ทันแล้วครับ
เพราะพูดใส่ไมค์ให้ได้ยินกันทั้งรถ
กว่าจะรู้ตัวว่าไอ้ที่บอกไปเมื่อกี๊เหมือนพูดหลอกด่าตัวเองอยู่
ก็เล่นเอาฮาแตกไปทั้งวง
รองประธานค่ายถึงกับหัวเราะขำไม่หยุด
สงสัยคงจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องหลุดออกมาแน่ ๆ
ปลายฟ้าเองก็อมยิ้มขำด้วยความสะใจ
....สมน้ำหน้ามัน อยากมาป่วนเขาหลายรอบนัก
โดนเองสักบ้างก็ดี สะใจจริงๆ ครับ ฮ่าๆๆๆ
“หมดเวลาแล้วค่ะ”
“อ้าวได้ไงอ่ะครับพี่อ้อม”
เสียงเตือนจากสาวหมวยทำเอาคนเล่นต้องรีบหยุดเอ่ยประท้วง
“ก็น้องดิวมั่วแต่หัวเราะนี่ค่ะ
ไม่รู้แหละ ออกมาให้ทำโทษเสียดี ๆ”
เขารู้สึกว่าพี่อ้อมแกจงใจให้ออกมามากกว่า
ยิ่งคู่ชายชายแบบนี้รับรองว่าไม่มีพลาด
สุดท้ายทั้งรองประธานและประธานค่ายจึงต้องพากันเดินออกมาหน้ารถ
เพื่อโดนทำโทษจากเกมส์ให้ท่าสุดโหด
ท่ามกลางสายตาของหลายคนที่ดูจะลุ้นระทึกมากกว่าปกติ
ซึ่งคนพากษ์ก็สนองด้วยการเริ่มต้นบรรเลงตามบท
“คมครับ”
“ครับ”
“ดิวว่าระหว่างเราคงไปกันไม่ได้”
“กรี๊ดดดดดดดด!!!!”
เสียงวี๊ดว๊ายอย่างถูกใจดังขึ้นมาลั่นรถ
โดยมีคนนำทัพเป็นบอลล่าที่ออกนอกหน้ามากกว่าใครเพื่อน
ปลายฟ้าเองก็แอบฮาอยู่ในใจ
....เพิ่งรู้ว่าละครครั้งนี้มันมีดราม่าด้วยเว้ยเฮ้ย!
“ทำไมเราถึงไปด้วยกันไม่ได้”
แม้บทพูดจะสุดโศก แต่ไอ้คนแสดงกลับทำหน้านิ่งแลดูโฉดมากกว่าเศร้า
“เพราะว่าตอนนี้ดิวมีคนสำคัญของดิวอยู่แล้วครับ”
...ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ
เพราะพอจบประโยคคนพูดกลับมองตรงมายังที่นั่งของเขา
ดวงตากลมโตของปลายฟ้า
ประสานกับแววตาที่เหมือนต้องการจะสื่อบางถึงบางอย่าง
...แววตาวิบวับเป็นประกาย คล้ายกับจะซ่อนความนัยอะไรเอาไว้
เพียงครู่เดียวสั้น ๆ
แล้วร่างสูงจึงหันกลับไปแสดงตามบทบาทของตัวเองต่อ
“เราเลิกกันเถอะ”
“เดี๋ยวดิว เราเลิกกันไม่ได้นะ”
หนุ่มโหดคว้ามือของเพื่อนตัวเองเอาไว้
ซึ่งคนเล่นก็พยายามสะบัดมือออกตามแอ็กติ๊ง
“ปล่อยดิวไปเถอะนะ อย่ารั้งดิวไว้เลย”
“ไม่ คมปล่อยดิวไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะว่า คม...
คม...
...คมท้อง”
กร๊ากกกกกกกก!!!
...บทนี้ไม่ไหวจริง ๆ ครับ
ขอมอบโล่รางวัลออสการ์ไปให้เลย
ถึงไอ้หน้าเถื่อนมันจะไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมาก
แต่ไอ้ท่าทางนิ่ง ๆ ขัดกับประโยคที่พูดเนี่ยแหละครับที่เรียกเสียกฮา
ผู้ชายตัวควาย ๆ ถึก ๆ มาบอกว่าตัวเองท้อง
...โอยยย!! ขำว่ะ ขำจนปวดท้องไปหมดแล้ว ฮ่าๆๆๆ
“ขอเสียงปรบมือให้น้องดิวกับน้องคมหน่อยค่า!!”
ผู้ชมที่เหลือปรบมือกันเกรียวแถมส่งเสียงกิ๊วก๊าวแซวไม่หยุด
ดิวเดินกลับนำหน้าผ่านเบาะของเขาไป
ใบหน้าหล่อหันมายิ้มบาง ๆ ให้
ซึ่งเขาก็ยิ้มตอบไปอย่างชื่นชมในฝีมือว่าแน่จริง
ทว่า เมื่อใครอีกคนหนึ่งเดินผ่าน ปลายฟ้ากลับหุบยิ้มแทบไม่ทัน
เพราะมันดันหันมามองด้วยสายตาคมดุเหมือนหงุดหงิดไม่พอใจอะไรสักอย่าง
แล้วจึงเดินหายไปยังที่นั่งด้านหลัง โดยทิ้งเพียงความสงสัยไว้ให้
...อะไรวะ
เขานั่งอยู่เฉย ๆ ยังไม่ทำอะไรให้เลย
มันดันจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
หงุดหงิดที่ตัวเองแพ้ก็อย่ามาลงกับคนอื่นสิวะ
...ประสาทรึเปล่า
ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ
เสียงพิธีกรกลับเบรกความคิดของเขาให้เข้ามาสู่สถานการณ์ปัจจุบัน
“เอาล่ะคะ ในเมื่อทุกคนรู้จักกันแล้ว
คราวนี้มาถึงเกมส์ต่อไปที่เราจะเล่น
นั้นก็คือเกมส์ ‘จับคู่จับฉลาก’ กันค่า!!”
อืม...ดูเหมือนพี่สองคนจะชอบอะไรที่มันเป็นคู่ ๆ
หรือไม่ก็พวกต้องวัดดวงจริง ๆ แฮะ
แต่ขอร้องอย่าเอามาเล่นบ่อยได้มั้ยครับพี่
เพราะตอนนี้ไอ้เกมส์มันชักจะมองเขาหวาด ๆ
แล้วเริ่มหันไปเจรจาขอแลกที่กับบอลล่าแล้ว
“กติกาง่ายอีกแล้วค่ะ นั้นก็คือในกล่องสมบัติจะมีรายชื่อของทุกคนในค่าย
พี่จะให้น้อง ๆ หยิบรายชื่อนี้ขึ้นมา ถ้าจับได้ใคร
เราจะต้องเป็นฝ่ายคอยดูแลคนคนนั้นตลอดระยะเวลาสิบวันที่เข้าค่าย
หรือพูดอีกอย่างก็คือ เป็น Buddy กับ Budder กันนั่นเองค่า”
..อ๋อ...เกมส์นี้นี่เอง
เขาเคยเล่นอยู่ตอนเรียนมัธยมช่วงจัดงานปีใหม่
คนที่เราจับได้จะเรียกว่า ‘บัดดี้’
ซึ่งเราต้องมีหน้าที่คอยเทคแคร์ดูแลเขาโดยไม่ให้คนอื่นรู้
ส่วนคนที่เขาจับได้เราจะเรียกว่า ‘บัดเดอร์’
เขาจะมาคอยมาแอบเทคแคร์เราเช่นเดียวกัน
โดยเราก็ต้องเอาเองว่าโดนใครจับได้กันแน่
แต่ความสนุกในตอนแรกของการจากจับฉลาก
มันอยู่ตรงที่ต้องคอยลุ้นกันนี่แหละครับว่าเราจะจับได้บัดดี้เป็นใคร
ถ้าได้ผู้หญิงล่ะก็แจ่มเลย
แบบพี่อ้อมก็ดี อย่างพี่ฟ้าเพื่อนเขาก็น่ารัก
หรือจะใครก็ได้ในค่ายนี้ มีผู้หญิงสวย ๆ ตั้งหลายคน
เขาจะได้ถือโอกาสนี้สานสัมพันธ์
ว่ากันว่าหลังจบค่ายมีคนได้เป็นแฟนกันก็ตั้งเยอะ
ไอ้ปลายฟ้ามันจะได้มีคู่กับเขาซะทีล่ะงานนี้
“จับได้แล้วต้องเก็บเป็นความลับนะคะ
แล้วก็ห้ามแลกกันเด็ดขาดด้วย
ใครจับได้ชื่อตัวเองมาจับใหม่ได้เลยค่ะ”
พี่อ้อมเดินถือกล่องมาให้ล้วงทีละคนทีละคนเริ่มจากด้านหน้า
คนช่างเลือกได้แต่ภาวนาอธิษฐาน
ขณะกำลังหยิบกระดาษใบเล็กที่ม้วนรายชื่อไว้
สาธุ... ขอให้จับได้คนดี ๆ ด้วยเถอะเพี้ยงงง!!!
ปลายฟ้าตั้งจิตอย่างมุ่งมั่น
ค่อย ๆ คลี่กระดาษอย่างช้า ๆ
เส้นหมึกพิมพ์ตัวบรรจงค่อย ๆ ปรากฏชื่อออกมา
ทีละนิด...
ทีละนิด....
ก่อนดวงตากลมโตจะเบิกกว้างขึ้น
มือไม้เริ่มสั่น ใจหวิวจนอยากเป็นลม
เมื่อเห็นข้อความทั้งหมดปรากฏเป็นชื่อชื่อหนึ่งอย่างชัดเจน
...ลองทายดูสิครับว่าใคร
หึ ถามมาได้...
...ก็ไอ้ควายตัวนั้นนั่นแหละครับ!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
บทนี้มี ‘อ้อม’ กับ ‘ฟ้า’ ตัวละครจาก ‘ภาค น้ำเต้าหู้ กับ คาเฟอีน’ มาด้วยใครจำได้บ้าง?
....กริบ 
เอาเป็นว่าหยิบมาแจมนิดหน่อย เป็นการหมุนเวียน ตัวละครมีน้อยใช้สอยอย่างประหยัด
แอบมีคนมาถาม
โลเคชั่น คือ ม.ศิลปากรหรือป่าวครับ :']
ถูกต้องนะฮ๊าฟฟฟฟฟ!! 
โลเกชั่นคือ มหาวิทยาศิลปากร วิทยาเขตสนามจันทร์ นั่นเองจ้า
พูดไปก็คิดถึงทับแก้วจริง ๆ น๊า~
อยากไปเดินนัดวันพุธ ปั่นจักรยานรอบสระแก้ว กินน้ำในโหลใหญ่ ๆ
ผ่านมาหลายปีแล้ว เลยปล่อยให้พวกหนุ่ม ๆ เค้าไปกันแทน (อ้าว...รู้อายุกันหมดเลย) 
แถมท้ายอีกเรื่อง...
เพิ่งจะเห็นว่าซีรีย์เรื่องนี้ติดโหวตเซ็งเป็ดอวอร์ทครั้งที่ 6 ประเภทเรื่องสั้นด้วย
แต่งมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่าเรื่องที่ตัวเองเขียนจัดอยู่ในประเภทนั้น (ฮา)
คือ...ไม่รู้จะพูดยังไง
ตอนแรกตั้งใจว่าจะแต่งเอาขำ ๆ ไม่คิดไรมาก
แค่อยากแชร์อะไรสนุก ๆ ที่เราคิดขึ้นมาได้ และอยากให้คนอื่นสนุกไปกับเราด้วย
แต่พอมีคนมาโหวตให้ ก็แบบ... เฮ้ย! เอาจริงดิ
...ดีใจนะ ที่ชอบ ที่มาช่วยเชียร์
ระยะเวลารวมซีรีย์นี้เราอยู่ด้วยกันมาครึ่งปีแล้ว
เหมือนเป็นเวลาสั้น ๆ แต่สำหรับเราได้อะไรกลับไปเยอะมาก
เราได้หัวเราะกับคอมเมนต์ ได้เพื่อนนักอ่านใหม่ ๆ
ถึงจะไม่ค่อยได้แวะมาคุยกันตอนท้ายเรื่อง หรือหายหน้าไปนานแค่ไหน
แต่ก็ยังมีข้อความฝากมาบอกว่า ยังรอ ยังเป็นกำลังใจ
....ไม่รู้จะพูดอะไร
เพราะพูดได้แค่คำเดียวว่า ‘ขอบคุณ’ จริง ๆ
ขอบคุณที่ยังคอยติดตาม ไม่ว่าจะเป็นคนที่แวะมาอ่าน
คอมเมนต์ให้คะแนน บวกเป็ด บวก 1 หรือโหวตเรื่องให้
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจ
ขอบคุณที่ทำให้ ‘รสหวานอมขม’ อร่อยลงตัวมากกว่าที่เคยเป็น
ฝากกอดแรงๆๆๆ ไปให้คนอ่านทุกคน
ดีใจจริง ๆ ที่ยังอยู่ด้วยกัน
ต่อจากนี้ก็ขอฝากตัวต่อไปด้วยนะคะ
รักเสมอBitterSweet
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 817352 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก