..
.
ก๊อก! ก๊อก!
อ้าว...ใครเคาะประตูวะ
เห็น ๆ อยู่ว่ามีคนเข้ายังจะเสือกเคาะอีก
ห้องอื่นอีกสองห้องว่าง ๆ ก็มีไม่ใช่รึไง
ทำไมไม่ไปเข้าแทนล่ะวะครับ!
คนหงุดหงิดกำลังจะอ้าปากตะโกนไปว่าห้องนี้มีคนอยู่
แต่เสียงจากด้านนอกดันพูดสวนขึ้นมาเสียก่อน
“ปลาย เราคมนะ”
เจ้าของชื่อชะงักทันที่ได้ยิน
คม... ไอ้หน้าโหดประธานค่าย
คนที่เขาเพิ่งคิดถึงอยู่แหม่บ ๆ
มันไปตามพี่อ้อมมาช่วยงานไม่ใช่เหรอ
ละ...แล้วทำไมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงล่ะ
“มีอะไร”
คนอยู่ในห้องน้ำรวบรวมสติร้องถามอย่างสงสัย
ซึ่งอีกคนกลับตอบมาเพียงสั้น ๆ
“โยนเสื้อออกมาให้หน่อย”
...ห่ะ?
คำสั่งที่ทำให้แลดูงงหนักกว่าเดิมจนทำให้สับสน
แต่ไม่ต้องรอให้เขาเป็นฝ่ายถาม
เพราะคนด้านนอกกลับขยายความขึ้นมาเอง
“เสื้อกับกางเกงที่เปื้อนสีโยนออกมาเลย
เดี๋ยวเราจะเอาไปซักให้
ใช้แฟ้บกับน้ำคงล้างออกไม่หมดหรอก
แต่คงพอจางบ้าง ยังไงก็รีบเอาออกมาแช่ไว้เร็ว ๆ ดีกว่า”
เออ...จริงด้วยสิเนอะ
เขาเกือบลืมไปเลยว่าต้องรีบซักเสื้อด้วย
แต่อยู่ ๆ จะให้ใครบางคนมาช่วยซักให้มันจะดีเหรอ
ไม่ได้สนิทกันจนกล้าพึ่งพาขนาดนั้นสักหน่อย
คนเกรงใจเริ่มลังเลตามนิสัย
ทว่าอีกฝ่ายก็ยังคงยืนรออยู่หน้าประตูโดยไม่มีทีท่าว่าจะไปไหน
เหมือนเป็นตัวเร่งการตัดสินใจให้เร็วขึ้น
ในที่สุดปลายฟ้าจึงยอมหยิบเสื้อกับกางเกงเปื้อนสีของตัวเอง
พาดไว้กับขอบประตูด้านบนปล่อยให้อีกคนดึงมันไป
เพียงครู่เดียว เขาได้ยินเสียงกุกกักจากด้านนอก
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงที่คล้ายน้ำกำลังกระทบกับกะละมัง
...เฮ้ย! นี่อย่าบอกนะว่าจะลงมือซักกันในนี้เลย
ยิ่งรู้ว่าคนช่วยมาทำให้ต่อหน้าเลยก็ยิ่งเกรงใจ
ปลายฟ้าจึงเร่งถูสบู่ขัดตัวให้สีล้างออก
เพื่อจะได้รีบไปเอาเสื้อของตนมาซักเอง
“ทำไมไม่บอกเรา”
อยู่ ๆ เสียงสายน้ำจากก๊อกข้างนอกก็หยุดไป
แล้วถูกแทนที่ด้วยคำพูดลอย ๆ จากร่างสูง
ปลายฟ้าหยุดมือที่ถูสบู่
พลางขมวดคิ้วถามซ้ำด้วยความไม่แน่ใจ
"พูดเรื่องอะไร?”
เขาคล้ายได้ยินเสียงถอนหายใจ
ปนมากับเสียงจ๊อกแจ๊กเหมือนคนเอาผ้าลงน้ำ
ก่อนจะตามมาด้วยคำอธิบาย
“เรื่องที่พวกไอ้บีมพูดรู้มาก่อนแล้วใช่มั้ย
ทำไมถึงไม่บอกเรา ถ้าเรารู้ตั้งแต่แรกจะได้ไปเคลียร์ให้เข้าใจ
เราเป็นคนจับเด็กเภสัชลงหน่วยวิชาการกับสวัสดิการเอง
เพราะเราคิดว่ามันเหมาะกับพวกปลาย แล้วก็น่าจะทำได้ดี
ไม่ใช่เพราะเราเห็นเด็กเภสัชทำอะไรไม่เป็นเลยเอาลงตำแหน่งมั่ว ๆ หรอกนะ”
คู่สนทนาชะงักกับประโยคที่เพิ่งรับฟัง
...รู้อยู่แล้ว
ความจริงเขารู้ดีอยู่แล้วว่าคนอย่างคมไม่มีทางทำแบบนั้น
ตอนแรกยอมรับว่าเขามีอคติเลยคิดว่าคมอาจจะเข้าข้างเด็กวิศวะด้วยกัน
แต่พอได้มารู้จัก ได้คุยกันมากขึ้น เขาก็เลยรู้ว่าคมไม่มีทางดูถูกพวกเขา
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้เชื่ออย่างนั้น ทั้ง ๆ เพิ่งคุยกันไม่นาน
แต่จากพฤติกรรมที่ผ่าน ๆ มาทั้งหมด
ทำให้เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายจริงใจและไม่คิดจะเอาเปรียบใครเลยสักครั้งเดียว
ปลายฟ้าทบทวนความรู้สึกของตัวเอง
แล้วจึงตัดสินใจพูดไปตามนั้น
“เรารู้อยู่แล้วว่านายไม่มีทางคิดแบบนั้นเลยไม่ได้บอกไป
อีกอย่างเราไม่อยากให้??ءันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย
นายมีงานยุ่งจะตาย เดี๋ยวจะกวนกันเปล่า ๆ เรื่องแค่นี้เราจัดการได้
เห็นมั้ย... สุดท้ายเราก็พูดเคลียร์ให้พวกเขาเข้าใจกันได้แล้ว”
คำตอบที่ดังจากหลังบานประตูทำให้คมสันนิ่งพิจารณา
....นั้นสิ เรื่องวันนี้ปลายฟ้าไม่จำเป็นต้องให้เขาช่วยอะไรมากด้วยซ้ำ
เพราะเจ้าตัวพูดเองไปหมดแล้ว แถมยังเป็นคำพูดที่ดีมากด้วย
ตอนเขายืนฟังยังนึกทึ้ง ไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ อย่างปลายฟ้า
จะสามารถโน้มน้าวใจคนอื่นให้ยอมอ่อนลงด้วยคำเพียงไม่คำ
หรือที่จริงแล้วเห็นปลายฟ้าเงียบ ๆ ไม่ใช่ว่าไม่คิดอะไร
ปลายฟ้ากำลังคิดอยู่ตลอดแต่ไม่พูดออกมาแค่นั้นเอง
...แล้วมันจะเป็นอะไรมั้ย
ถ้าเขาอยากได้ยินในสิ่งที่ปลายฟ้าคิดบ้าง
...อยากให้ปลายฟ้าแบ่งปันเรื่องราวให้เขาฟัง
ไม่ใช่เอาแต่เงียบไปเฉย ๆ เหมือนที่ผ่าน ๆ มา
คมสันนึกใคร่ครวญถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการ
ก่อนกลั่นออกมาเป็นคำขอส่งไปถึงอีกคน
“งั้นวันหลังปลายมีอะไรต้องบอกเรานะ
เราอยากฟังที่ปลายพูดทุกเรื่อง”
“ห่ะ? ฟังเราพูดเนี่ยนะ”
ปลายฟ้าถามซ้ำขึ้นอย่างงง ๆ อีกครั้ง
...อะไรของมัน
บอกว่าจะฟังทุกเรื่องที่เขาพูด
แม่งว่างมากเหรอวะ
หรือทำงานหนักจนสมองเพี้ยนไปแล้วรึไง!
ทว่าร่างสูงก็ยังคงตอกย้ำคำเดิมอีกหน
“อืม ถ้าปลายพูดอะไรมาเราก็จะฟัง
แล้วถ้าปลายอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเรา
เราก็จะตอบให้ทั้งหมดเหมือนกัน
ปลายลองถามมาสิ... เรื่องอะไรก็ได้...
เดี๋ยวเราจะบอกปลายเอง
ปลายถามมาเลย...”
...อ้าวไอ้นี่
อยู่ ๆ ก็มาบังคับให้ถามกันหน้าตาเฉย
แล้วใครมันจะไปคิดออกเอาตอนนี้
ตกลงมึงจะเอายังไงกันแน่เนี่ย
กูงงไปหมดแล้วนะเว้ยยย!!
ปลายฟ้าร้องโวยวายในใจ
ไม่รู้ว่าอยู่ ๆ ทำไมมันถึงวนมาเข้าเรื่องนี้ได้
แต่พออีกฝ่ายเงียบไปนานเหมือนรอคำถามก็ยิ่งสร้างความกดดัน
ท้ายที่สุดเขาจึงตัดสินใจถามขึ้นมาตะกุกตะกักโดยไม่ทันได้คิด
“มะ..เมื่อกลางวันกินข้าวกับอะไร”
ถามไปแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเองตาย
....คำถามโคตรปัญญาอ่อน!
หลุดปากไปแล้วเพิ่งจะมานึกได้ว่าตัวเองเป็นบัดเดอร์แท้ ๆ
ควรถามอะไรที่มันน่าจะเข้าท่ากว่านี้
อย่างชอบกินอะไร อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า
เขาจะได้เทคแคร์จัดของเตรียมไว้ได้ถูก
โอยยย!!! ไอ้ปลายฟ้าทำไมกูมันโง่อย่างนี้ว่ะ!!
ทว่าคนด้านนอกลับไม่ถือสาหาความ
ให้คำตอบแถมเป็นฝ่ายย้อนถามกลับ
“เรากินกระเพราไก่ไข่เจียว แล้วปลายล่ะ”
“ก็...กระเพราไก่ไข่เจียวเหมือนกัน”
อาหารในค่ายกลางวันมันก็มีเมนูเดียวนี่แหละจะให้ตอบอะไร
อายเลยมั้ยกู ...อายเลยมั้ย...
ปลายฟ้ารู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาดื้อ ๆ
รีบใช้ขันตักน้ำเร่งล้างสบู่ออกจากตัวโดยเร็ว
สีหมดไม่หมดไม่สนแล้ว ตอนนี้ขอให้ออกไปก่อน
ขืนคุยกันหลังประตูแบบนี้เดี๋ยวได้เผลอปล่อยไก่อะไรบ้า ๆ อีก
เขาจึงเช็ดตัวลวก ๆ ใส่เสื้อผ้าด้วยความเร็วปานแสงขัดกับนิสัย
แล้วเปิดประตูห้องน้ำที่คั่นกลางระหว่างใครบางคนไว้ออกผั๊วะ
ดวงตากลมสบกับดวงตาคมที่เหมือนจะหันมาพอดี
ก่อนดวงตาคู่นั้นจะหยุดมองร่างที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำหมาด ๆ
หยุดอยู่นานจนคนถูกจ้องชักจะเกร็ง ๆ แปลก ๆ
ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะขยับอะไร
ร่างสูงกลับโยนบางสิ่งมาให้
“อ่ะ เอาเสื้อตัวนี้ไปใส่ซะ”
เขาตะครุบรับของมาไว้ในมือ
เสื้อยืดสีดำมีลายโลโก้ยี่ห้อสินค้าอะไรสักอย่างเหมือนเป็นเสื้อแถมมา
ขนาดไซต์น่าจะใหญ่กว่าตัวเขาพอสมควรจนน่าจะเหมาะกับคนที่โยนให้มากกว่า
...แล้วมันจะเอาเสื้อมาให้ทำไมวะ
“จะไปทาสีไม่ใช่เหรอ ใส่เสื้อดี ๆ
แบบนั้นไปเดี๋ยวก็เปื้อนอีกหรอก”
คำถามที่สงสัยถูกเฉลยออกจากคนมอง
พอถูกทักแบบนั้นก็เพิ่งจะนึกได้
เออว่ะ...เขาดันใส่เสื้อเชิ้ตลายสก็อตลีวายส์ตัวโปรดมาเลย
ตอนหยิบมาก็ไม่ทันได้คิด รีบแต่จะไปอาบน้ำ
ถ้าใส่เสื้อตัวนี้ไปทาสีคงได้กลายเป็นเสื้อเพ้นท์ลายแน่
แต่ถึงยังนั้นจะให้รับเสื้อคนอื่นมามันก็ดูจะมากไป
คมทั้งมาช่วยซักผ้าให้เขาแล้ว เลยไม่อยากจะรบกวนเพิ่มอีก
ปลายฟ้าจึงบอกปฏิเสธพลางยื่นเสื้อส่งคืนให้
“ไม่เป็นไร เรากลับไปเปลี่ยนที่เต้นท์เองก็ได้”
“เอาไปเถอะ กว่าจะไปกลับเต้นท์เสียเวลา
งานยิ่งเร่ง ๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวเราต้องกลับไปดูโรงเพาะเห็ดต่อแล้ว
เออ...ผ้าที่แช่ไว้ เราจะช่วยบอกคนอื่นให้ว่าเป็นของปลาย
จะได้ไม่มีใครมาหยิบไป
ทาสีเสร็จค่อยมาซักให้สะอาดอีกทีแล้วกันนะ”
คมสันยังคงยืนนิ่งไม่คิดจะรับของตนเองคืน
ซ้ำยังร่ายประโยคยาวเหยียด
...ดีนะที่เมื่อกี๊เขาไปเอากะละมังซักผ้าที่เต้นท์
แล้วหยิบเสื้อติดมือมาด้วย
เขาไม่ค่อยถนัดเรื่องแฟชั่นเท่าไร
แต่ก็พอสังเกตเห็นว่าปลายฟ้าแต่งตัวดูดี
พวกเสื้อผ้าคงใช้ของมียี่ห้อราคาแพง
อย่างตัวที่เลอะสีนี่ก็เหมือนกัน
ถึงจะเป็นเสื้อยืดสีสว่างแต่ไม่รู้ว่าจะจางไปได้มากแค่ไหน
เขาลงแรงขยี้เท่าที่ทำได้ ที่เหลือก็ภาวนาอย่าให้เสื้อเป็นรอยมาก
ถ้าปลายฟ้าใส่เสื้อดี ๆ ไปช่วยทาสีอีก
เกิดทำเลอะเทอะขึ้นมาก็น่าเสียดายแย่
สู้ใช้เสื้อของเขาเลยดีกว่า เป็นเสื้อได้ฟรีแถมมา
ต่อให้โดนสีมากเท่าไรก็คงไม่เป็นไร
คนที่จัดการภารกิจเสร็จสิ้นจึงตัดบททิ้งท้าย
“งั้นไปนะ ทำงานระวังตัวด้วยล่ะ”
บอกไปแค่นั้น...
แล้วนายคมสันประธานค่ายจึงเดินห่างออกไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งปลายฟ้าไว้กับเสื้อยืดสีดำและผ้าที่แช่ไว้เรียบร้อยในกะละมัง
โดยไม่มีโอกาสทันได้อ้าปากโต้แย้งใด ๆ
อ้าว...อะไรวะ
พอเขาออกมาคุยกันตรง ๆ ดันรีบไปซะงั้น
ยังไม่ได้พูดขอบคุณเลยสักคำ
แล้วนี่ตกลงเขาเป็นฝ่ายโดนให้บัดดี้ช่วยอีกแล้วใช่มั้ย
โธ่เว้ย! งั้นเมื่อไรเขาจะได้ทำหน้าที่ของตัวเองซะทีล่ะวะเนี่ย
แม่งปวดหัวจริง ๆ โว้ยยย!!
ปลายฟ้าแทบอยากจะยกมือกุมขมับ
มองเสื้อยืดคอกลมสีดำที่อยู่ในมือ
ซึ่งมีขนาดไซต์ใหญ่กว่าตัวเองอยู่มากอย่างลังเล
ท้ายที่สุดจึงตัดสินใจสวมมันทับลงไปดื้อๆ
ก่อนเดินออกจากห้องน้ำเอาของไปเก็บ
แล้วจึงตามไปสมทบกับพวกเพื่อน ๆ ที่เหลือ
ซึ่งต่างมองกันอย่างแปลกใจในการแต่งตัวของคนที่เพิ่งกลับมา
และแม้ใครต่อใครจะถามถึงสาเหตุ
เจ้าตัวก็จะบอกแค่ว่ามันกันเลอะโดยไม่เล่าที่มาอะไรต่อ
ทั้งยังไม่คิดจะถอดเสื้อตัวใดตัวหนึ่งออกไประหว่างการทำงาน
ด้วยเหตุนี้...
นายปลายฟ้าจึงเป็นบุคคลเดียวในค่าย
ที่เป็นผู้นำเทรนด์แฟชั่นแสนประหลาดล้ำ
....ตลอดทั้งวันนั้นนั่นเอง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
เป็นครั้งแรกที่ต้องจัด 2 รีพลาย 
นับวันเนื้อเรื่องในตอนจะยิ่งยาวขึ้นเรื่อย ๆ
แต่ถือเป็นการทำให้สมดุลเพราะเต่าปลายมันช้า
แต่ละตอนเลยต้องขอจัดให้กันยาว ๆ 
มีบางคนแอบใจร้อน
เริ่มหงุดหงิดกับความชักช้าของเต่าปลายที่ค่อย ๆ คลานกระดืบต้วมเตี้ยมเหลือเกิน
ใจเย็นค่ะ ๆ ต้องทำใจเพราะซีรีย์ภาคนี้มันเป็นสไตล์แบบ
...รักน้อย ๆ ค่อย ๆ รักฉัน ค่อย ๆ คิดถึงกันทุกวัน (ฮิ้ววว~ ครวญเพลงบอกอายุอีกแล้ว)
มันกำลังเป็นความรักแบบพัฒนา
ไม่หวานมาก แค่ใส่ใจดูแลกันเบา ๆ (หราาาาา)
ภาคนี้อาจจะยาวที่สุดในซีรีย์จริง ๆ ก็ได้ 
จะยังไงก็ฝากให้ร่วมด้วยช่วยกันดันเต่าปลายไปให้ถึงเส้นชัยให้ได้นะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจจ้า
รักเสมอBitterSweet
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 817175 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก