ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้ม
ต้นที่ 14
....บอกแล้วว่าไอ้พวกวิศวะแม่งชอบคิดเกมส์อะไรที่มันยุ่งยาก
ปลายฟ้าเดินกลับวนเวียนไปมาหน้าเต้นท์ของตัวเองอย่างหงุดหงิด
เดี๋ยวลุกเดี๋ยวยืนเหมือนคนกำลังสับสนไปมาหาทางออกไม่ได้
เหตุที่เป็นแบบนี้มีอยู่เรื่องเดียว...
...ก็เพราะไอ้เกมส์เฉลยบัดดี้นรกนั้นแหละครับ!
ความจริงกติกาของเกมส์นี้ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากนักหรอก
แค่ตอนเฉลยเราต้องเตรียมของขวัญไปให้บัดดี้ของเราหนึ่งชิ้น
ซึ่งบัดดี้อาจจะมีของตอบแทนให้บ้างหากได้รับการดูแลดี ๆ
ถือเป็นน้ำใจที่ใครจะให้ก็ได้ไม่ให้ก็ได้
แต่สำหรับนายปลายฟ้าอย่าว่าแต่ของตอบแทนเลยครับ
...แค่ของขวัญจะให้บัดดี้สักชิ้นเขายังไม่มีเลยด้วยซ้ำ!!
โอยย...จะบ้าเหรอวะ!!
อยู่บนยอดเขายอดดอยจะให้ไปเตรียมอะไรทัน
ไม่ใช่อยู่มหาลัยกูจะได้แว้นมอไซต์ไปหาซื้อขนมคุ้กกี้ S&P มาให้
นี่มีแต่ก้อนหิน ต้นไม้ ใบหญ้า
หรือจะให้เขาไล่จับผีเสื้อมาฝากบัดดี้ตัวเองรึไงกัน
เพราะแบบนี้ไงเขาถึงได้บอกว่า...
...พวกวิศวะชอบคิดเกมส์ห่าอะไรยุ่งยากจริงโว้ยยย!!!
ปลายฟ้าขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสีย
หลังจากคิดแก้ปัญหาไปมาหลายตลบในการสรรหาของขวัญบัดดี้
เพื่อให้ทันเวลาเรียกรวมพลตอนหนึ่งทุ่มตรง
แม้เขาจะพยายามเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามคนอื่นในกลุ่ม
ว่าตั้งใจให้ของขวัญอะไรเผื่อไว้ใช้เป็นไอเดียบ้าง
แต่ก็ดูเหมือนทุกคนแอบอุบไว้เป็นความลับ
รอเฉลยเป็นเซอร์ไพรส์รวดเดียว
มีพวกผู้หญิงแง้ม ๆ กันว่าทำของแฮนด์เมดให้
ประเภทการ์ด หรือ ของที่ติดตัวเอามาอยู่ก่อนแล้ว
เนื่องจากกติกาไม่ได้กำหนดมูลค่าของของขวัญ
เหมือนแค่ตั้งใจให้เป็นที่ระลึกเท่านั้น
ทุกคนเลยคิดที่จะทำอะไรง่าย ๆ ไม่ยุ่งยาก
เพราะต่างก็คอยแอบเทคแคร์บัดดี้ของตัวเองไปบ้างแล้ว
ตลอดเวลาที่เข้าค่ายอยู่ด้วยกัน
ทว่าสำหรับนายปลายฟ้า
ผู้ไม่เคยเทคแคร์บัดดี้ตัวเองเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักครั้ง
มิหนำซ้ำยังจะโดนบัดดี้เป็นฝ่ายดูแลเขาเองอีก
มันเลยเป็นเรื่องวุ่นวายที่ทำให้ต้องคิดมากจนปวดหัว
ถ้าเกิดเฉลยขึ้นมา เขาไม่ขายหน้าแย่เหรอที่ไม่ได้ทำอะไรให้เลย
ถึงจะเคยดูแลทำแผลตอนมันโดนสังกะสีบาด
แต่นั่นมันก็เป็นหน้าที่หน่วยสวัสดิการอย่างเขาอยู่แล้ว
....ส่วนข้าวโพดสองฝัก
เขาก็ดันสวมรอยคุณแม่น้องกานดาตู่เอาว่าเป็นของตัวเอง
แบบนี้มันไม่เรียกว่าทำหน้าที่บัดเดอร์ได้ดีจริง ๆ หรอก
ทั้ง ๆ ที่เขาเคยได้มันช่วยไว้หลายต่อหลายครั้งแท้ ๆ
โธ่เว้ย!
....ทำไมเขาถึงมาจับได้ไอ้หน้าโหดจิตอาสาแบบนั้นด้วยวะ
ปลายฟ้าถอนหายใจ เหลือบมองนาฬิกาจากมือถือ
นี่ปาเข้าไปหกโมงเย็นแล้ว ตะวันโพล่เพลใกล้จะตกดินเต็มที
ยิ่งเร่งให้เต่าน้อยอย่างเขาต้องรีบเค้นสมองนึก
...หรือจะหาขนมสักชิ้นสองชิ้นไปให้ดีวะ
แล้วเขาได้พกขนมขึ้นมาซะทีไหนกัน
จะจิกไอ้เกมส์ที่มีคนเอามาฝาก
มันก็เหมือนรู้ทันจัดการซัดเรียบร้อยไม่มีเหลือไปแล้ว
...จะให้หาต้นไม้ใบหญ้าแถว ๆ นี้
มันก็จะดูเล็กน้อยไปหน่อยมั้ย
เขาไม่เคยแทคแคร์อะไรดี ๆ สักอย่าง
มันควรจะหาของขวัญที่ยิ่งใหญ่
เพื่อทดแทนในส่วนที่เขาไม่ได้ทำ
...หรือจะให้ไปเงินดี
เฮ้ย! น่าเกลียดไปล่ะมั้ง
คนอื่นจะมองว่ามันไม่ได้ออกมาจากใจ
ใช้เงินฟาดหัวใครมันก็ไม่ใช่นิสัยของเขาด้วย
...หรือจะเขียนการ์ดไปให้แบบพวกผู้หญิงดี
ถึงมันจะดูกุ๊กกิ๊กไปบ้าง
แต่ถ้าเขียนข้อความออกมาจากใจก็ไม่น่ามีปัญหา
กระดาษกับปากกาก็มีพร้อมอยู่นี่แล้ว...
เออ... เอาก็เอาวะ...!
คนตัดสินใจได้หยิบของออกมากางไว้บนตัก
เตรียมตัวจรดปากกาเรียบเรียงถ้อยคำออกมา
ละ...
ละ...แล้วเขาจะเขียนอะไรให้คนอย่างมันดี
ต้องเขียนในสิ่งที่อยากจะบอกจากใจใช่มั้ย
คงไม่ใช่ ‘คิดถึงและเป็นห่วงนะ’ อีกแน่ ๆ
ประโยคชวนเลี่ยนน่าอายแบบนั้น
อย่าหวังว่าเขาจะเขียนอีกเป็นครั้งที่สองเลยครับ
ถ้างั้นคำที่อยากบอกมันก็คงจะเป็น...
‘ขอบคุณที่คอยช่วยมาตลอด’
อืม...ใช้ได้ ๆ
...เพราะที่ผ่านมามันคอยช่วยดูแลเขาจริง ๆ
แต่เอ๊ะ... เดี๋ยวก่อน....
แล้วบัดเดอร์บ้าอะไรเขียนขอบคุณไปให้บัดดี้ตัวเอง
มันต้องสลับกันไม่ใช่รึไงวะ!!
โอยย!!....อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้
แล้วเขาจะเขียนอะไรดี...
...อะไรที่พอจะตอบแทนสมฐานะบัดเดอร์ของคนคนนั้น
“ไอ้ปลายยย!! ไปเตรียมยกหม้อข้าวได้แล้วเว้ยยย!
คนเขารอกินข้าวกันเพียบแล้ววว!!”
เสียงหัวหน้าหน่วยสวัสดิการตะโกนเรียกข้ามมา
ทำให้ปลายฟ้าถึงกับสะดุ้ง
หมดเวลาคิดแล้ว....
ดวงตากลมมองกระดาษสีขาวแผ่นเล็กธรรมดาในมือ
ลังเลเล็กน้อย...
ก่อนตัดสินใจจรดปากกาเขียนข้อความขยุก ๆ ลงไป
เอาเถอะวะ ช่างมัน...
ตอนนี้คิดได้แค่นี้...
ส่วนที่เหลือค่อยว่ากันอีกที
...ก็ได้แต่หวังว่าบัดดี้ของเขาคงจะถูกใจล่ะนะ
.....
...
.
หนึ่งทุ่มตรง ตามเวลานัด
หลังกินข้าวมื้อเย็นอย่างอิ่มหนำสำราญ
ทุก ๆ คนจึงมารวมพลนั่งขัดสมาธิล้อมวงกลมรอบกองไฟเล็ก ๆ
เพื่อคลายหนาวให้สมกับเป็นการออกค่ายวันสุดท้าย
ยิ่งคืนนี้มีพระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นท้องฟ้าด้วยแล้ว
ก็ยิ่งสร้างบรรยากาศให้ดูสวยลงตัวเข้าไปใหญ่
“ทุกคนพร้อมรึยังคะ นั่งล้อมวงชิด ๆ กันเลยค่า
เพราะเดี๋ยวเราจะมาทำกิจกรรมกัน
กับเกมส์ที่มีชื่อว่า ‘วันนี้ที่รอคอย’
หรือก็คือ ‘การเฉลยบัดดี้’ นั่นเองจ้า เย้!!!”
พี่อ้อมทำหน้าที่พิธีกรถือไมค์ลอยพูดขึ้นมา
พร้อมเสียงปรบมือจากชาวค่ายต้อนรับเกมส์ที่เฝ้ารอคอยกันสมชื่อ
“วิธีการเล่นง่าย ๆ แค่ให้น้อง ๆ เดินเอาของขวัญไปให้บัดดี้ตัวเอง
แล้วหลังจากนั้นคนได้รับก็จะเป็นฝ่ายส่งของขวัญต่อไปให้บัดดี้ของตัวเองบ้าง
ทำแบบนี้วนไปเรื่อย ๆ จนเฉลยครบทุกคนนะคะ มีใครไม่เข้าใจบ้างมั้ย”
สาวหมวยอธิบาย ซึ่งทุกคนไม่มีใครถามเพราะรับรู้ในกติกาดีแล้ว
มันเหมือนเป็นการเฉลยแบบสุ่มให้ได้ลุ้นกันเล่น ๆ ด้วย
“งั้นเริ่มจากพี่ก่อนเลยแล้วกัน
ไม่อยากรอนาน ตื้นเต้นๆ
เอาล่ะนะ...คนที่เป็นบัดดี้ของพี่ก็คือ แทน.. แทน.. แท่น...”
พี่อ้อมเดินวนไปรอบๆ วง
ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ที่นั่งของนายปลายฟ้าเรื่อย ๆ
แล้วจึงหยุดอยู่หน้าใครคนหนึ่งในกลุ่ม
...เฮ้ย! ไอ้แว่น
“พี่จับได้น้องแว่นค่า อ่ะนี่ค่ะของขวัญจากพี่”
มือบางยื่นของขวัญที่ห่ออย่างดีเหมือนเตรียมไว้ล่วงหน้ามาให้
ซึ่งคนฉลาดประจำกลุ่มก็รับไว้ด้วยท่าทางเขิน ๆ
เรียกเสียงแซวจากคนมองด้วยความอิจฉาตาร้อน
หลังจากนั้นมันจึงรับหน้าที่เป็นคนเฉลยคนต่อไป
ไอ้แว่นลุกขึ้นยืนเดินดุ่ย ๆ ไม่อ้อมค้อม
ก่อนยื่นขนมไปให้ผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่เขาจำได้ว่าเรียนอยู่คณะศึกษาศาสตร์
และเคยจับคู่สอนน้อง ๆ กับมันในหน่วยวิชาการ
“โห...อะไรวะ ไอ้แว่นมันได้ผู้หญิงสวย ๆ คูณสองเลย
น่าอิจฉาเป็นบ้า!! มิน่ามันถึงเงียบไม่ยอมบอก”
ไอ้เกมส์ที่นั่งข้าง ๆ งึมงำขึ้นมา
ซึ่งเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่คิดจะเถียง
ที่เขาดันจับได้ผู้ชายหน้าอย่างโหด
...แม่ง โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลยเว้ย!
หลังจากนั้นการเฉลยบัดดี้จึงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ
มีทั้งบัดเดอร์ที่ให้ของขวัญฮา ๆ บ้าง ซึ้ง ๆ บ้าง
และก็มีบัดดี้ที่ให้ของตอบแทนบัดเดอร์อยู่เหมือนกัน
จนกระทั่งมาถึงสาวน่ารักอีกคนของค่าย
“พี่ฟ้าจับได้น้องดิวค่ะ”
เสียงโห่เป่าปากแซวดังขึ้นอีกรอบ
เมื่อสาวสวยอันดับหนึ่งของค่าย
มาจับได้หนุ่มหล่ออันดับหนึ่งเช่นเดียวกัน
ปลายฟ้าสะดุ้งนั่งตัวตรงมองไปยังคนทั้งคู่ทันที
คราวนี้ไม่ใช่เพราะอิจฉา แต่เป็นเพราะรู้ดีว่า
ลำดับในเกมส์มันใกล้จะวนมาถึงเขาต่างหาก
“ต่อไปตาน้องดิวเฉลยค่ะ
แหมไม่ต้องบอกก็น่าจะเดาก็ได้
เอ้า! เดินไปหาบัดดี้ได้เลย”
หนุ่มหล่อสไตล์เกาหลีลุกขึ้นยืน
ก้าวเท้ามายังทิศทางที่นายปลายฟ้านั่งอยู่อย่างไม่ลังเล
เขามองเห็นอีกฝ่ายถือนมมาด้วยกล่องหนึ่ง
...เดี๋ยวไอ้ทีถือ ‘นม’ มาเนี่ย
อย่าบอกนะว่ามันจะมาเล่นมุก ‘รักใครให้ดื่มนม’
ถึงดิวจะชอบพูดเล่นหวาน ๆ ให้ได้ยินเป็นประจำ
แต่ต่อหน้าประชาชีทั้งค่ายแบบนี้
เขาก็อายเป็นเหมือนกันนะเว้ยย!!
แน่นอนว่าคนที่กำลังเดินมาย่อมไม่ได้ยินเสียงโวยวายในใจเขา
เพราะร่างสูงกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าเรียบร้อย
พร้อมกับเอ่ยประโยคที่นายปลายฟ้าเพิ่งกำลังคิด
“นี่ครับ เขาว่ารักใครให้ดื่มนม ผมเลยเอามาให้”
น่านไง...กูว่าแล้วเชียว
ผิดจากที่พูดที่ไหน
เห็นมั้ยดิวต้องบอกแบบนี้กับขะ...เขา...
อะ...
อ้าว....
....ไม่ใช่!
คนที่ดิวยื่นกล่องนมให้ไม่ใช่เขา
แต่กลับเป็นคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
...ไอ้เกมส์!!
“ห่ะ...ให้เราเหรอ?”
ดูเหมือนคนรับก็ยังคงงง ๆ ไม่แพ้กัน
จึงเอ่ยถามขึ้นซ้ำขึ้นมาอย่างสับสน
ซึ่งร่างสูงกลับพยักหน้าตอบง่าย ๆ
“ครับ ให้เกมส์”
“เฮ้ย!! มั่วเปล่า ดิวจับได้ไอ้ปลายไม่เหรอ”
“ไม่ได้มั่วครับ บัดดี้ผมเป็นเกมส์จริง ๆ
นี่ไงหลักฐาน....”
พูดจบพร้อมยื่นกระดาษใบเล็กที่เคยใช้เมื่อตอนจับฉลากมาให้
เขาชะโงกหน้าไปมองพร้อมกับไอ้เกมส์ซึ่งค่อย ๆ คลี่กระดาษออก
ก่อนจะพบชื่อ นามสกุล และชื่อเล่นว่า ‘เกมส์’ ระบุอยู่อย่างครบถ้วน
เฮ้ยยย...เรื่องจริงเหรอวะเนี่ย!!
“อ้าว...แล้วที่มาเทคปลายล่ะ”
“อ้อ อันนั้นเขาเรียกบัดดี้หลอกน่ะ
คนอื่นจะได้ไม่สงสัยว่าตัวจริงเป็นใคร
แต่ผมก็ทำให้ปลายด้วยความเต็มใจนะครับ”
ท้ายประโยคคนพูดหันมาหาเจ้าของชื่อที่กำลังนิ่งอึ้งตะลึงมึนงง
อะไรกัน...
ถ้าดิวไม่ใช่บัดเดอร์ของเขา
แล้วบัดเดอร์ตัวจริงของเขาเป็นใคร...
“แหม...น้องดิวนี่ไม่เบาเลยนะคะ
เล่นต้มพวกพี่ซะเปื่อยเชียว
อ่ะ ถ้างั้นตาน้องเกมส์เฉลยแล้ว ลุกเลยค่ะ”
ไอ้เกมส์ลุกขึ้นยืนตามคำสั่งแม้จะทำหน้ามึนงงไม่หาย
แต่ยังไงก็ต้องเล่นตามกติกาต่อ
มันเลยเดินรอบวงไปหาเป้าหมาย
วนไปวนมาสองสามรอบเหมือนเล่นตัว
ก่อนมาหยุดตรงคนที่นั่งอยู่อีกข้างของนายปลายฟ้า
ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่น...
“กรี๊ดดด!! ไอ้เกมส์แกจับได้ชั้นเหรอยะ
บัดเดอร์สุดหล่อที่ชั้นเพ้อคือแกอ่ะนะ
โอยยย!! ตายๆๆ ฝันสลายหมดกัน
แล้วนี่แกเอาอะไรมาให้ชั้นย่ะ
จะถวายสังฆทานให้ชั้นรึไงห่ะ!!”
บอลล่ากรีดร้องโวยวายออกมาอย่างตกใจ
เมื่อรู้ว่าบัดเดอร์ของตัวเองคือเพื่อนจอมป่วน
แถมยังตกใจเข้าไปอีกที่เห็นของขวัญของตัวเอง
เป็นถังพลาสติกสีเหลืองสดซึ่งภายในบรรจุ
สบู่ ยาสีฟัน ไฟฉาย ธูปเทียนมาอย่างพร้อม
จัดซะเหมือนชุดสังฆทานจริง ๆ จนเรียกเสียงฮากันไปทั้งค่าย
บอลล่าสวดไอ้เกมส์ไปยกใหญ่
ก่อนลุกขึ้นสะบัดตัวอย่างงอน ๆ
เพื่อทำหน้าที่เฉลยเป็นคนต่อไป
ซึ่งร่างบางก็เดินนวดนายตรงไปหาพิธีกรหนึ่งเดียว
...พี่อ้อม
“ขอบคุณค่ะ น้องบอลล่า
เอ๊ะ! ถ้าบอลล่าจับได้พี่
งั้นก็หมายความว่าเฉลยจบครบทุกคนแล้วนะคะ”
พี่อ้อมพูดสรุปเมื่อวนน็อครอบมาที่ตัวเอง
ถือเป็นอันจบเกมส์การเล่นบัดดี้ของค่ายอาสา
แต่เฮ้ย!!
เดี๋ยวก่อน....
เขายังนั่งหัวโด่อยู่นี่เลยไม่ใช่เหรอ
“เออ...คือผมยังไม่ได้เฉลยเลยครับ”
คนที่ถูกมองข้ามโบกมือไหว ๆ
เรียกสายตาจากทุกคนในวงให้หันไปมอง
จนพิธีกรต้องหยุดชะงักร้องถามออกมาอย่างแปลกใจ
“อ้าว น้องปลายยังไม่มีใครเอาของมาให้เหรอคะ
แปลกจัง...นี่ฟ้าลืมใส่ชื่อน้องปลายไปด้วยรึเปล่า”
พี่อ้อมหันไปถามพี่ฟ้าซึ่งเป็นคนทำฉลาก
ซึ่งเจ้าตัวก็เริ่มมีสีหน้าลังเลเหมือนไม่แน่ใจ
อ้าว....ซวยกูสิครับ
ตอนแรกนึกว่าบัดเดอร์เป็นดิวแต่ดันไม่ใช่
ถ้าพี่ฟ้าลืมใส่ชื่อเขาลงไป
งั้นเขาก็หมายความว่าเขาไม่มีคู่อ่ะดิ
แต่เดี๋ยว...
ถ้าไม่ได้ใส่ชื่อลงไป...
...แล้วมันจะจับฉลากครบคนได้ยังไงวะ
และก่อนที่คนสงสัยจะทันได้คิดเพิ่มเติม
เสียงจากพิธีกรกลับเป็นคนเอ่ยขัด
“งั้นน้องปลายจับได้ใครคะ”
เจ้าของชื่อชะงักเมื่อได้ยินคำถาม
สงสัยพี่อ้อมจะแก้ปัญหาด้วยการให้เขาเป็นคนเริ่มเฉลยก่อน
เอาวะ...
มาถึงขั้นนี้แล้วรีบทำให้มันจบ ๆ ไปเลยก็ดี
ส่วนใครจะจับได้เขา หรือไม่มีรายชื่อเขาอยู่
...ค่อยมาว่ากันอีกที
ปลายฟ้าสูดลมหายใจลึก
ตัดสินใจลุกขึ้นยืน
แล้วจึงก้าวไปหาคนคนนั้น
....บัดดี้ของตัวเอง
“อ่ะ”
มือยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งไปให้
ทันทีที่หยุดอยู่ตรงหน้าท่านประธานค่าย
นายคมสันมองตอบกลับมาเงียบ ๆ
ไม่มีท่าทีตกใจหรือพูดอะไร
แค่รับของไปจากเขา แล้วจึงคลี่เปิดออกอ่าน
ก่อนเจ้าตัวจะขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมามองเหมือนงงๆ
...ก็น่าจะงงอยู่หรอก
เพราะในกระดาษมีแค่เพียงตัวเลขสิบหลักเขียนเอาไว้เท่านั้น
“เบอร์โทรเรา ไว้เราค่อยเลี้ยงนอกรอบนะ”
ปลายฟ้าอธิบายขยายความเพิ่มเติม
รู้สึกขัด ๆ เขิน ๆ ในความมักง่ายของตัวเอง
...ก็รู้อยู่หรอกว่ามันแปลก ๆ
แต่นึกออกแค่นี้นี่หว่า เลยให้เบอร์ไปก่อน
ตั้งใจโทรนัดกันอีกทีหลังกลับจากค่าย
ไว้จะขอเลี้ยงข้าวสักมื้อหรือซื้อขนมดีๆ ให้สักชิ้น
ถึงค่อยสมตำแหน่งบัดเดอร์ที่น่าภาคภูมิใจหน่อย
คนให้ของหันกลับไปทันทีหลังเสร็จสิ้นภารกิจ
ไม่อยากอยู่นานกลัวลำบากใจตัวเอง
แต่ยังไม่ทันจะเดินออกห่าง
ข้อมือของเขากลับโดนดึงไว้
พร้อมเสียงเรียกจากด้านหลัง
“เดี๋ยวก่อนปลาย”
เจ้าของชื่อหมุนตัวกลับมามองทันทีอย่างตกใจ
นึกว่าคนรับจะไม่พอใจที่เขาให้แค่เบอร์โทร
แต่กลับผิดคาดเมื่อร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน
แล้วล้วงของบางอย่างมายัดใส่มือเขาไว้
“เราให้”
ดวงตากลมก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในมือของตัวเอง
....ลูกอมฮาร์ทบีทสีชมพู
ลูกอมหวานจ๋อยไม่ได้เขากับหน้าคนให้เลยสักนิด
แล้วนี่มันจะเอามาให้เขาทำไม
หรือจะเป็นของตอบแทนบัดเดอร์
เออเนอะ...
คนมีน้ำใจอย่างมันอาจจะเตรียมไว้แล้วก็ได้
กระนั้นคนสงสัยกลับยังมาวายถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
“อันนี้นายให้บัดเดอร์เหรอ?”
“เปล่า ให้บัดดี้”
อ้อ...ให้บัดดี้
“ห่ะ...เมื่อกี๊ว่าไงนะ..”
คำพูดปฏิเสธทำให้นายปลายฟ้าชะงัก
รีบเงยหน้าขึ้นถามทันทีเหมือนว่าตัวเองฟังผิด
แต่ใบหน้าคมก็ยังคงเรียบเฉยก่อนเอ่ยคำอธิบายที่ยาวขึ้น
“เราจับได้ปลาย”
...จับได้เหรอ
หมายความว่ายังไง...
จริงสิ....
เขายังไม่เห็นมันลุกไปให้ของขวัญคนอื่นเลย
ถ้างั้นอย่าบอกนะว่า....
ปลายฟ้านิ่งตะลึง
สบตาเข้ากับนัยน์ตาคมของอีกฝ่ายซึ่งสะท้อนแสงไฟระยับ
ก่อนได้ยินถ้อยคำแทนความคิดของเขาทั้งหมดจากคนตรงข้าม
...และเป็นคำพูดที่ตอกย้ำชัดเจนถึงความจริง
“เราเป็นบัดดี้ปลาย
แล้วปลายก็บัดดี้เราเหมือนกัน”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 817727 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก