ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้มต้นที่ 15...อึ้งแดกครับ
ณ วินาทีนี้ สำหรับนายปลายฟ้า
สามารถแปลข้อความจากในสมองออกมาได้เป็นคำเดียว
อะไรนะ...
...เมื่อกี๊ที่ได้ยินมันหมายความว่าไงกัน
“เราเป็นบัดดี้ปลาย
แล้วปลายก็บัดดี้เราเหมือนกัน”ยะ...
อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาเขาได้คมสันเป็นบัดดี้
และคมเองก็เป็นบัดเดอร์เลยมาคอยดูแลเขา
ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นบัดเดอร์ของคมแล้วก็ยังเป็นบัดดี้
ในเวลาเดียวกันกับที่คมเป็นทั้งบัดดี้และบัดเดอร์ของเขา
อ้าว....แม่งชักงงแล้วเว้ย!
บัด... บัด... ห่าอะไรไม่รู้เต็มหัวกูไปหมดเลย
แล้วตกลงมันเป็นยังไงกันแน่วะเนี่ย!!
ปลายฟ้ายังคงยืนนิ่งอย่างคนสับสน
ในมือถือลูกอมฮาร์ทบีทสีชมพูค้างไว้
สบตามองไปยังดวงตาคมของใครอีกคน
ซึ่งมองตอบกลับมาโดยไม่อธิบายเพิ่มเติมอะไร
กระทั่งพิธีกรต้องเป็นฝ่ายส่งเสียงทำลายความเงียบ
“สรุปว่าสองคนนี้จับได้กันเองใช่มั้ยคะเนี่ย
แหม...น้อยคนนะคะที่จะจับได้แบบนี้
ต้องเรียกว่าพรหมลิขิตบันดาลชักพาจริง ๆ
...เอาเป็นว่าได้คู่เฉลยกันครบแล้วนะ
น้องปลายกลับเข้าทีได้เลยค่า...
เพราะเดี๋ยวเราจะเข้าสู่กิจกรรมต่อไปแล้ว”
พี่อ้อมเอ่ยตัดบททำให้คนมึนงงถึงกับสะดุ้ง
รีบเรียกสติกลับเข้าร่างก่อนเดินเข้าไปยังที่นั่ง
ไอ้เกมส์กับบอลล่าหันมาหน้าเขาแวบหนึ่ง
ดูก็รู้ว่าสองคนคงคันปากยิบๆ
คงอยากจะพูดแซวอะไรสักอย่างกับคนที่เพิ่งจะรู้ความจริง
แต่ยังไม่กล้าเพราะโดนขัดด้วยน้ำเสียงจริงจังจากพิธีกร
“ต่อจากนี้จะเป็นช่วงเวลาสำคัญนะคะ
ขอให้น้อง ๆ ทุกคนหลับตาลงค่ะ”
สมาชิกในค่ายอาสาทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
ค่อย ๆ หลับตาลงจนไม่เหลือคำพูดคุย
ปล่อยให้เสียงไฟประทุในกองไม้กับเสียงจิ้งหรีดร้องเบา ๆ
ดังโอบล้อมบรรยากาศคืนพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น
และเพียงไม่นาน...
...ท่วงทำนองเพลงแผ่วหวานจึงค่อย ๆ แทรกตัวดังขึ้น
“โอ...โอ้... โอละเนอ...
เอ้อ... เออ... น้อง... เอย...
ลา... ลาลาลาลา...ล้า...ลาลาลาลา”
ทุกคนในค่ายได้รับคำสั่งให้ลืมตา
และทันทีที่เปิดเปลือกตามอง
เขากลับพบแสงเทียนที่ถูกจุดสว่าง
จากพวกพี่อ้อมและคนอื่นที่เหลือในกลุ่มสันทนาการ
ซึ่งยืนเรียงแถวกันตรงกลางวงพร้อมกับเสียงร้องประสานของบทเพลง
“โอ้...น้องเอ๋ย พี่นี้รักทรามเชย จะมิเลยแรมไกล
จะรักเจ้า ดังดวงใจมิคลายหน่ายนา
ลา... ลาลาลาลา...ล้า...ลาลาลาลา...”
พี่จะรับขวัญเจ้า เอามาเข้าเป็นขวัญจิต
จะรักดั่งชีวิตใจคิดกรุณา
ลา... ลาลาลาลา...ล้า...ลาลาลาลา...
ขอจงหายโศก พ้นภัยหายโรค ให้มีโชคนะน้องยา
จะเอาด้ายยาว ขาวบริสุทธิ์
ลา...ลาลา...ล้า...ลาลา...
พันมัดผูกไว้ที่ข้อมือของเจ้า
ลา...ลาลา...ล้า...ลาลา...
เหมือนดังใจพี่ผูกพันเจ้าไว้ ไม่หน่ายหนี
...เออ...เอ้อ ... เออ... เออ... เอย...
...ใจผูกพัน”
เพลงรับน้องบายศรีช่วยทำให้บรรยากาศโดยรอบ
เต็มไปด้วยความศักดิ์สิทธิ์และความอบอุ่นใจไปพร้อมกัน
ถึงแม้ค่ายนี้จะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการรับน้องเลย
แต่กระนั้นก็นับว่าสมาชิกในค่ายต่างมาจากต่างคณะ ต่างชั้นปี
ซึ่งไม่ได้สนิทคุ้ยเคยกันมาก่อน
ทว่าตลอดสิบวันที่ผ่านมา
พวกเขากลับหลอมรวมใจให้กลายเป็นหนึ่งเดียว
โดยมีเป้าหมายคือการทำให้ค่ายวิสวะอาสาพัฒนาชนบทนี้บรรลุผลสำเร็จ
ด้ายสีขาวจึงถูกส่งต่อไปยังอาจารย์รวมถึงพี่ ๆ ทุก ๆ คน
ไว้ใช้สำหรับผูกข้อมือน้องพร้อมคำอวยพร
และคล้ายเป็นการเปิดใจพูดคุยกันของแต่ละคน
เพื่อเก็บไว้เป็นความทรงจำดี ๆ ตลอดระยะเวลาที่ได้เข้าค่ายร่วมกัน
ปลายฟ้าเองก็เดินไปให้พี่อ้อมพี่ฟ้าผูกข้อมือด้วย
เพราะปีนี้พวกพี่จะเรียนจบกันแล้ว
นี่จึงอาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่ได้มาทำกิจกรรมร่วมกัน
นอกจากนี้ยังมีน้อง ๆ อีกหลายคนเดินมาขอให้เขาผูกข้อมือให้
ทั้งหน่วยสวัสดิการด้วยกัน และน้องต่างคณะหน่วยอื่น ๆ
...ไม่น่าเชื่อว่าด้วยเวลาเพียงสิบวัน
จะทำให้พวกเขาได้ค้นพบมิตรภาพดี ๆ มากมาย
รวมถึงได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ๆ ที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน
...นับเป็นความประทับใจที่ควรค่าแก่การจดจำครั้งหนึ่งในชีวิตจริง ๆ
หลังจากผูกข้อมือให้น้องผู้หญิงวิศวะปีสองเสร็จแล้ว
นายปลายฟ้าจึงมองซ้ายขวาตั้งใจจะเดินไปหาเพื่อนเภสัช
ท่ามกลางความวุ่นวายของกลุ่มคนชาวค่าย
หากแต่เสียงหนึ่งกลับเป็นฝ่ายเอ่ยทักรั้งไว้
“ปลาย ผูกข้อมือให้ผมหน่อยสิครับ”
เจ้าของชื่อหันมาหาคนเรียกทันที
ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากบัดเดอร์ตัวปลอม
ที่ยืนยิ้มหล่อบาดใจอยู่ด้านหลังพร้อมกับยื่นด้ายสีขาวมาให้
เขาได้แต่มองกลับไปอย่างงง ๆ พลางขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
“เราเรียนปีเดียวกันจะมาผูกให้กันทำไมล่ะ”
อีกฝ่ายยักคิ้วตอบกลับมาง่าย ๆ
“เป็นที่ระลึกไงครับ”
“ที่ระลึกที่โดนดิวหลอกน่ะหรอ
โห...เล่นทำซะเนียนเลย
เราก็นึกว่าดิวเป็นบัดเดอร์เรา”
ปลายฟ้าทำหน้าเบ้อดไม่ได้ที่จะพูดแซว
...ก็มันจริงนี่ครับ
ตอนที่ดิวเฉลยว่าไม่ใช่บัดเดอร์ทำเอาเขาใจแป้วตกไปถึงตาตุ่ม
นึกว่าพี่อ้อมจะลืมใส่ชื่อเข้าไปในฉลากซะอีก
ดีที่ไม่ร้องโวยวายขึ้นมาให้หน้าแตกเอากลางวง
“ฮ่า ๆ โทษทีครับ
ผมอยากเก็บไว้เป็นเซอร์ไพรส์
อีกอย่างเห็นมันกับปลายแล้วเลยอยากแกล้ง”
ดิวหัวเราะขำออกมาเบา ๆ
แต่ไอ้ประโยคหลังที่ได้ยินกลับทำให้เขาสะดุดหู
‘เห็นมันกับปลายแล้วอยากแกล้ง’ว่าแต่...
ไอ้ ‘มัน’ เนี่ยคือใครกันวะ?
แต่ยังไม่ทันที่คนสงสัยจะอ้าปากถาม
ใครคนหนึ่งกลับร้องขัดจังหวะเข้าเสียก่อน
“เฮ้ย ไอ้ปลาย!
เดี๋ยวไปขอให้อาจารย์ชวลิตผูกกัน
อ้าว....คุยกับดิวอยู่หรอ”
เกมส์ชะงักไปทันทีเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองกำลังยืนอยู่กับคู่สนทนาอีกคน
แต่พอร่างสูงหันมามองว่าใครเป็นคนเรียก
ดิวกลับเปลี่ยนท่าทีเป็นฝ่ายทักขึ้นมาอย่างดีใจ
“พอดีเลย เกมส์ผูกให้ผมด้วยสิ”
คนถูกขอเหมือนจะงง ๆ เช่นเดียวกับปลายฟ้าในคราวแรก
แต่มันไม่ได้ถามถึงสาเหตุกลับพยักหน้ารับง่าย ๆ
“เออได้ ๆ ไหน ๆ ก็เป็นบัดเดอร์กันแล้ว”
เกมส์จึงเอื้อมมือไปหยิบด้ายจากอีกคน
แต่ยังไม่ทันที่จะผูก มือของหนุ่มหล่อกลับชักหนี
แล้วเปลี่ยนเป็นดึงข้อมือของคนตรงข้ามขึ้นมาจับไว้
พร้อมกับเอื้อนเอ่ยประโยคหนึ่ง
...และเป็นประโยคที่ทำให้พวกเขาสองคนถึงกับตะลึง
“อ่ะ ไม่ใช่ผูกด้ายครับ
แต่ผมอยาก ‘ผูกใจ’ กับเกมส์
พอจะทำให้ได้รึเปล่าครับ”
ฮิ้ววววววววว ~ !!
...เป็นไงล่ะ
โดนเลยสิมึง...
อยากแซวชาวบ้านเขาดีนัก
คราวนี้โดนเข้ากับตัวเองเต็ม ๆ
ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้าโว้ยยย!!
ปลายฟ้านึกขำอยู่ในใจที่เห็นเพื่อนซี้ถึงกับใบ้แดก
เมื่อโดนคำจีบหวาน ๆ จากคนเจ้าชู้
ไอ้เกมส์เก็บหมาในปากเงียบไม่มีโต้ตอบ
ได้แต่หยิบด้ายมาผูกข้อมือของบัดเดอร์ตัวเองโดยไม่พูดจา
แต่เขาแอบเห็นมือมันสั่น ๆ อยู่เหมือนกัน
สงสัยอาการเดิมคงกำเริบ
...ไม่ได้บอกใช่มั้ยครับว่าไอ้เกมส์เนี่ย
มันเคยโดนเกย์กระเทยจีบมาไม่น้อย
ความที่มันเป็นหนุ่มเหนือผิวขาวเนียน
หน้าตาพอพาไปวัดตอนกลางคืนได้
จึงทำให้มันเป็นที่หมายปองของเก้งกวาง
จนเคยมีวีรกรรมโดนรุ่นพี่เกย์หุ้นกล้ามปูจับขังห้องสองต่อสองมาแล้ว
ไม่มีใครรู้ว่ามันหนีรอดมาได้ยังไง
แต่หลังจากนั้นมันเลยค่อนข้างขยาดพวกกับชายรักชาย
มันบอกว่าไม่ได้รังเกียจ แต่ออกแนวกลัวขึ้นสมองมากกว่า
ถ้าผู้ชายคนไหนตั้งใจจะจีบมัน หรือโดนรุกมาก ๆ เข้า
ตัวมันจะเข่าอ่อน พาลหมดแรงไปดื้อ ๆ
สงสัยความกลัวจะฝังใจจนยั้งรากลึก
พูดแซวคนอื่นได้ แต่อย่าเจอกับตัวเอง
ถึงขนาดเป๋ออกอาการไปไม่เป็นเลยทีเดียว
....จึงไม่น่าแปลกที่พอปลายฟ้าผูกข้อมือให้ดิวเสร็จ
ไอ้เกมส์เลยรีบลากแขนเขาให้ออกห่างพ้นท่านรองประธาน
แล้วอ้างว่าไปจะหาอาจารย์ชวลิตเพื่อให้ผูกข้อมือบ้าง
ตอนนี้เขาเลยได้กลับมาเจอเพื่อนกลุ่มเภสัชอีกครั้ง
เห็นบอลล่าบอกว่ารวมกันเยอะๆ ดีแล้ว
เผื่อจะได้อ้อนขอคะแนนจากอาจารย์สะดวก ๆ
ถึงจะแฮปปี้กับการเข้าค่ายอาสามากแค่ไหน
แต่พวกเราก็ยังไม่ลืมครับว่า...
ส่วนหนึ่งมันคือคะแนนตัดสินชี้เป็นชี้ตายในวิชาจริยศาสตร์
ด้วยเหตุนี้...
เมื่อพิธีบายศรีผูกข้อมือดำเนินเสร็จสิ้นเรียบร้อย
พี่อ้อมผู้เป็นพิธีกรจึงสั่งให้น้อง ๆ นั่งล้อมวงรอบกองไฟอีกครั้ง
ทั้งยังเชิญอาจารย์ผู้ดูแลค่ายมากล่าวเปิดใจทิ้งท้าย
และฝากโอวาทไว้ให้เราได้เก็บประสบการณ์ดี ๆ ไว้ใช้ต่อไปในอนาคต
มีน้องผู้หญิงหลายคนแอบร้องไห้เพราะความซึ้ง
แล้วคนบ่อน้ำตาตื้นอย่างนายปลายฟ้ามีหรือจะกลั้นน้ำตาอยู่
...เล่นโดนบิ้วซะขนาดนี้
เลยแอบมีน้ำตาคลอหยดมาแหมะสองแมะบ้าง
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังพยายามกลั้นเอาไว้สุดความสามารถ
จะร้องไห้มากไม่ได้เดี๋ยวเสียมาดต่อหน้าประชาชน
ทว่า หลังจบพิธีก็ยังคงหนีไม่พ้นคำแซว
“ไอ้ปลายเป็นอะไรวะตาแดง ๆ
มึงร้องไห้แล้วเหรอวะ ฮ่าๆๆ”
ไอ้เกมส์พูดกลั้วหัวเราะนำร่องมาก่อนเลย
สงสัยฤทธิ์คำจีบของดิวคงจะหมดแล้ว
มันเลยกลับมาปากหมาหน้าระรื่นได้อีกครั้ง
“เออ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บ
พวกมึงกลับไปเต้นท์ก่อนแล้วกัน”
เขาไล่คนกวนประสาทให้ออกไปห่าง ๆ
ส่วนตัวเองตั้งใจจะไปล้างหน้าเช็ดคราบน้ำตาสักหน่อย
เสร็จแล้วจะได้ไปเก็บของเตรียมอาบน้ำนอน
เพราะพรุ่งนี้เขาจะต้องออกเดินทางกลับมหาลัยตั้งแต่เช้า
ปลายฟ้าจึงมุ่งหน้าตรงมายังห้องน้ำอันเป็นเป้าหมาย
หากแต่ยิ่งเข้าไปใกล้...
เขากลับรู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เดิม ๆ คล้ายเดจาวู
เมื่อพบร่างสูงใหญ่ของใครบางคนยึดจองพื้นที่อ่างล้างหน้าอยู่ก่อนแล้ว
คนที่หันหลังให้เหมือนจะรู้ตัวว่ามีคนมายืนรอ
ร่างสูงใหญ่จึงหมุนตัวไปมอง ก่อนจะชะงักเล็กน้อย
เมื่อเห็นชัดว่าบุคคลนั้นคือใคร
....บัดเดอร์และบัดดี้
ปลายฟ้าพยายามก้มหน้าหลบดวงตาคมซึ่งจ้องอยู่
เขาไม่อยากให้ใครมาเห็นว่าตัวเองตาแดงเพราะร้องไห้จนเสียฟอร์ม
เลยรีบเดินดุ่ย ๆ ไปเปิดก๊อกน้ำ
ทำสมาธิจดจ่ออยู่กับการล้างหน้า
หากทว่าคำพูดลอย ๆ จากด้านหลังกลับทำให้เขาต้องหยุดมือ
“ขอโทษที่ไม่ค่อยได้เทคเลย”
หนุ่มเภสัชหันมองเจ้าของประโยคทันที
เมื่อกี๊มันว่าไงนะ...
...ขอโทษที่ไม่ค่อยได้เทค
อย่างมันเนี่ยนะไม่ค่อยได้เทค
นี่พูดจริงหรือตั้งใจประชดกันแน่
“ไม่ได้เทคตรงไหน เราต่างหากที่ต้องพูด”
ใช่...คนขอโทษต้องควรเป็นเขา
เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำตัวให้สมฐานะบัดเดอร์เลยสักครั้ง
มีแต่ปล่อยให้มันคอยดูแลเอาฝ่ายเดียว
จริงสิ...
นี่อาจเป็นเหตุผลที่มันชอบมาป้วนเปี้ยนคอยช่วยเหลือเขาอยู่เรื่อย
คงเพราะอยากจะทำหน้าที่บัดเดอร์นี่เอง
แล้วมันยังมีหน้ามาบอกเขาว่าไม่ค่อยได้เทคให้อีกเหรอ
ปลายฟ้าขมวดคิ้วคล้ายไม่พอใจ
แต่คู่สนทนากลับอธิบายถึงเหตุผล
“เราไม่ค่อยมีของไปให้ปลาย
ที่ให้ก็มีแค่ยอดสะเดาครั้งเดียว”
ถ้อยคำผ่านหูทำให้คนฟังนึกสะดุดใจ
ห่ะ....
หมายความว่าไง
ของที่ให้มาครั้งเดียว
ไอ้ยอดสะเดานั้น...
อย่าบอกนะว่า...
“นี่คมเป็นคนเอาไอ้ต้นไม้นรกนั้นมาแขวนไว้ให้เราเหรอ”
คมสันพยักหน้ารับพลางย้อนถามซ้ำ
“อืม ปลายได้กินรึเปล่า”
“จะไปกินได้ไง ต้นบ้าอะไรขมจะตายชัก!”
เขาร้องโวยวายออกมาเสียงดังอย่างสยอง
แค่นึกถึงรสชาติของยอดสะเดาก็ขนลุกขึ้นมาแล้ว
ตอนแรกคิดว่ามีคนแกล้งเขาซะอีก
ที่ไหนได้ของเทคจากบัดเดอร์เองเหรอวะ
แล้วมันใช้ส่วนไหนคิดถึงวะเนี่ย
ถึงได้เอาของประหลาด ๆ มาให้เขา
“ปลายกินไม่เป็นต่างหาก กินสด ๆ คงขม
ต้องเอาไปจิ้มกับน้ำปลาหวานถึงจะอร่อย”
คนโดนบ่นย้อนความ
ทว่าปลายฟ้าผู้เข็ดขยาดกลับเบ้หน้าเอ่ยเถียง
“จะยังไงมันก็ขมอยู่ดีนั้นแหละ”
คมสันนึกขำอยู่ในใจกับท่าทีเหมือนเด็กน้อยของคนตรงหน้า
ก่อนจะคิดถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ ร่างสูงจึงคลี่ยิ้มแกล้งตอบ
“แต่อันที่เพิ่งให้ไปรับรองไม่ขมแน่”
อันที่เพิ่งให้...
อ้อ...หมายถึงลูกอมฮาร์บีทสีชมพูเม็ดนั่นนะหรอ
นึก ๆ ไปคนคนนี้มันบ้ากว่าที่คิดว่ะ
อันหนึ่งก็ให้ซะฮาร์ดคอร์
ส่วนอีกอันดันมาหวานจ๋อยไม่สมกับรูปร่างหน้าตาของมันเลย
“เอ้า! ก็แน่อยู่แล้วดิ ถ้าลูกอมขม
สงสัยคงมีคนเอาไปจิ้มน้ำปลาหวานแทนสะเดา”
มุกที่ปล่อยออกมาทำเอาคนสองคนหัวเราะออกมาเบา ๆ
นี่อาจเป็นครั้งที่แรก...
ที่เขาคุยกับคมได้อย่างสนิทใจเหมือนเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม
“ไม่คิดว่าเราจะมาจับได้กันเองแบบนี้
แต่ดีแล้วที่ได้ปลายเป็นทั้งบัดเดอร์บัดดี้”
ประโยคที่ถูกเอ่ยทำให้นายปลายฟ้าต้องนิ่งคิดทบทวน
นั่นสิ...
น่าตลกโชคชะตาที่ทำให้คนสองคนมาเจอกัน
จากที่เคยเกลียดขี้หน้า
เห็นว่ามันชอบเสือกเขาตลอด
แต่กลายเป็นว่าความสัมพันธ์กลับพัฒนามาไกล
ถ้าเขาไม่ได้คมเป็นทั้งบัดดี้และบัดเดอร์
บางทีเราอาจไม่ได้มาคุยกันอยู่อย่างนี้ก็ได้
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น...
...ความจริงมันก็ถือเป็นเรื่องดี ๆ ไม่น้อยเหมือนกัน
คนในภวังค์ยืนเหม่อกระทั้งได้ยินเสียงพูดขัดความคิด
“เออ แล้วก็ขอบใจที่ปลายให้ข้าวโพดมาด้วยนะ”
“อ่ะ อันนั้นไม่ได้เป็นของเรานะ
บังเอิญแม่น้องกานดาฝากมาให้
แต่เรากลัวว่านายจะไม่กินเลยบอกไปว่าเป็นของจากบัดเดอร์”
นายปลายฟ้ารีบเงยหน้าขึ้นมาพูดปฏิเสธบอกความจริง
...ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วเขาไม่อยากจะปิดบัง
รับสมอ้างเอาดื้อ ๆ แบบนั้นมันจะน่าเกลียดเกินไป
อีกอย่างเดี๋ยวคมจะไม่รู้ถึงความมีน้ำใจของแม่น้องกานดาด้วย
คมสันนิ่งอึ้งไปคล้ายกำลังใคร่ครวญถึงสิ่งที่ได้ยิน
ก่อนจะเอ่ยคำถามขึ้นมาคำหนึ่ง
...แต่เป็นคำถามที่กลับทำให้เขาเป็นฝ่ายนิ่งอึ้งเสียแทน
“แล้วคำที่เขียนอยู่บนถุงแม่น้องเขาฝากมาให้เหมือนกันรึเปล่า”
...คำที่เขียนอยู่บนถุง
สมองของนายปลายฟ้ารีเพลย์กลับไปยังภาพความทรงจำ
ก่อนจะตระหนักชัดเจนถึงข้อความนั้น
‘คิดถึงและเป็นห่วงนะ’
"เฮ้ยยย!! ไม่ใช่!!
อันนั่นแม่น้องเขาไม่ได้ฝากมา
คำนั่นเราเขียนเอง
แต่...คือว่า...มัน...เออ...”
ปลายฟ้ารีบละล่ำอธิบายอธิบายความจริง
หากแต่กลับไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้อีก
เพราะในหัวสมองของตัวเองก็กำลังสับสน
ด้วยไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่มาที่ไปจากตรงไหน
...คือ มันเป็นคำที่เขาเขียนให้มันเองจริง ๆ
แต่จะเรียกว่าเขียนเองมันก็ไม่ถูก
เพราะเขาไม่ได้หมายความตามนั้น
แบบว่าเนื้อที่มันไม่พอไงก็เลยเขียนไปสั้น ๆ
ถึงความหมายมันคล้ายๆ กัน
แต่จริง ๆ มันมีบริบทขยายตามมาอีกไงเข้าใจป่ะ
คิดถึงเลยไม่ได้หมายความว่าคิดถึงจริง ๆ
ส่วนเป็นห่วงก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นห่วง
เออ...แล้วตกลงมันจะหมายความว่าอะไรล่ะวะ
เริ่มงงอีกแล้ววุ้ย!
โอยยย...แล้วเขาจะเริ่มอธิบายยังไงให้มันฟังดีวะเนี่ยย!!
ปลายฟ้าสับสนลังเลตอบคู่สนทนาไม่ถูกตามนิสัยเดิม
หากแต่ยังไม่ได้อ้าปากตอบ
เขาทั้งคู่ได้ยินเสียงร้องตะโกนเรียกจากที่ไกล ๆ
“ประธานค่ายอยู่ไหนคะ อาจารย์ชวลิตเรียกพบค่าาาา!!”
"ได้ครับ เดี๋ยวผมไปครับ!!"
เจ้าของชื่อตะโกนตอบรับกลับไป
ก่อนจะหันมาฝากคำพูดกับคนที่ทิ้งบทสนทนาไว้กลางคันสั้น ๆ
“งั้นไว้เราจะรอเลี้ยงนอกรอบนะ”
อ้าวเฮ้ย! เดี๋ยวก่อนสิเขายังไม่ทันจะอธิบายอะไรเลย
“เดี๋ยว คม...”
คำเรียกทำให้คนที่เดินห่างไปได้ไม่กี่ก้าว
ต้องหยุดหันกลับมามองคนอึกอักซึ่งพยายามจะเรียงเรียบถ้อยคำ
แต่สมองของปลายฟ้าดันอื้ออึงคิดอะไรไม่ออกจึงได้แต่พูดค้าง ๆ คา
“เออ...คือว่า...มัน...”
ยิ่งเห็นคนที่กำลังรีบเริ่มขมวดคิ้ว
ก็ยิ่งสร้างความกดดันให้คนชักช้าเพิ่มมากขึ้น
เอาวะ...ช่างมัน...
...ไม่ต้องอธิบายแล้ว
แม่งพูดรวบ ๆ ไปเลยก็ได้วะ!
นายปลายฟ้าจึงตัดใจหลับหูหลับตา
ตะโกนตอบขึ้นมาเพียงประโยคเดียว
"คำนั่นมันเป็นคำของเราที่อยากเขียนให้นายคนเดียวนะ”
...พูดจบไปแล้ว
หากแต่คนตัดบทกลับชะงักค้าง
เมื่อทบทวนว่าเมื่อกี๊ตัวเองเผลอหลุดปากอะไรไป
เอ๊ะ... ดะ...
เดี๋ยวก่อน...
ทำไมมันมาออกมาทะแม่งๆ แปลก ๆ วะ
ฟังไปเหมือนเขากำลังสารภาพรักจีบไอ้หน้าโหดอยู่เลย
...อย่างนี้มันไม่ได้ช่วยให้กระจ่าง
ซ้ำยังทำให้เข้าใจผิดเข้าไปใหญ่น่ะสิเว้ย!
เขารีีบเงยหน้าขึ้นมองประธานค่าย
ซึ่งมันเองก็นิ่งไปเหมือนกัน
คล้ายไม่อยากจะเชื่อหูในคำที่เพิ่งได้ยิน
แต่ไม่นานใบหน้าคมกลับปรากฏยิ้มบางออกมาพร้อมกับตอบสั้น ๆ
“อืม เหมือนกัน”
ถ้อยคำปริศนาที่ทิ้งไว้ ทำให้คนฟังมึนงง
หากแต่ไม่มีประโยชน์ที่จะถาม
เพราะร่างสูงหมุนตัวเดินออกห่างไปไกลแล้ว
ปล่อยให้นายปลายฟ้าสับสนกับบทสนทนาก่อนหน้า
เหมือนกัน...
อะไรคือเหมือนกัน
มันเข้าใจเหมือนกันแล้ว
หรือจะหมายถึงข้อความนั่นที่อยู่บนถุง...
'คิดถึงและเป็นห่วงนะ'
น่าแปลก...
ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนเขียนคำคำนั้นเองแท้ ๆ
แต่แค่ออกมาจากปากของใครอีกคน
ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกเขินจนหน้าร้อนขึ้นมาดื้อ ๆ
เฮ้ย... มันกระทันหันก็เลยพูดอะไรมั่ว ๆ ออกไปก่อนต่างหาก
ไม่ได้หมายความว่ายังงั้นเหมือนข้อความบนถุงนั่นแหละ
แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยู่ให้อธิบายอะไรเพิ่มแล้ว
เลยป่วยการที่จะไปบอกเล่าอะไร
แถมจะโทษใครก็ไม่ได้นอกจากความชักช้าของตัวเอง
...ดูดิ นี่แค่จะมาล้างหน้า
แต่ดันเสียเวลาไปเท่าไร
ยังไม่ทันได้เก็บของอะไรเลย
โธ่เว้ย...ไอ้เต่าปลายเอ้ยยย!!
แม่งปาเข้าไปกี่โมงแล้ววะเนี่ย!!
คนหงุดหงิดตั้งใจจะล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาดูเวลา
แต่ปลายนิ้วกลับสะดุดบางสิ่งที่อยู่เคียงกัน
...บางสิ่งที่เขาต้องหยิบขึ้นมามองอยู่อย่างนั้น
...ลูกอมฮาร์ทบีทสีชมพู
ดวงตากลมพิจารณามันอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนตัดสินใจแกะเปลือกออก
โยนลูกอมเม็ดเกลี้ยงสีชมพูใส่ปาก
นึกถึงประโยคที่เคยพูดเล่นกันแล้วก็ต้องเผลออมยิ้ม
...ของเทคจากบัดเดอร์ครั้งนี้ไม่ขมจริง ๆ ด้วย
เพราะรสชาติที่เขารับรู้มีเพียงแค่รสเดียว....
...หวาน--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. มีแก้ไขเนื้อเรื่องช่วงท้ายนิดหน่อย
ใครที่เคยอ่านซีนก่อนหน้านี้ไปขอให้ช่วยรีเซ็ตใหม่นิดนึงนะคะ
เืพื่อประโยชน์ในการดำเนินเนื้อเรื่องหลังจากนี้ต่อไป
ต้องขออภัยจริง ๆ จ้า 
BitterSweet
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 816728 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก