...
..
.
กว่างานเลี้ยงจะเลิกก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม
เรียกได้ว่าถ้าร้านไม่ใกล้ปิดพวกเขาคงไม่กลับ
ถึงอย่างนั้นก็ยังมีการชวนไปดื่มต่อกันที่ผับ
ซึ่งคราวนี้แอบมีแอลกอฮอล์มาเอี่ยวด้วยเล็กน้อย
แต่กลุ่มเภสัชของเขาต่างขอตัวลา
เพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้ากลัวจะไม่ไหวกัน
ปลายฟ้าจึงซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์ไอ้เกมส์กลับมาที่หอ
แยกย้ายเข้าห้องใครห้องมันอย่างหมดสภาพ
คนเหนื่อยถอนหายใจลากตัวเองเข้าห้องน้ำ
ตั้งใจรีบอาบน้ำอาบท่าให้เสร็จจะได้เตรียมตัวเข้านอนซะที
วันนี้เจอเรื่องบ้าบอคอแตกให้ปวดหัวตั้งหลายเรื่อง
แถมยังมีอาการแปลก ๆ
อยู่ ๆ ก็หน้าร้อนขึ้นบ่อย ๆ โดยไม่มีสาเหตุ
สงสัยอากาศมันกำลังเปลี่ยน
เขาคงใกล้จะไม่สบายแน่ ๆ เลยวะ
คนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเดินถือผ้าเช็ดตัว
ขยี้ผมที่เพิ่งสระเสร็จใหม่ ๆ ของตัวเองให้พอหายแห้ง
กำลังจะเตรียมปิดไฟนอนเพื่อรักษาสุขภาพอันดี
หากแต่กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
ตี๊ดดดดดดดด!!!!!
ซัมซุมกาแล็คซีเอสสามร้องสั่นอยู่บนโต๊ะเรียกให้เจ้าของเดินมาหยิบ
ปลายฟ้ามองดูเบอร์โทรซึ่งโชว์เป็นตัวเลขที่ไม่ได้เมมชื่อไว้
เขาขมวดคิ้วงง แต่ก็กดรับพร้อมกรอกเสียงลงไป
“ฮัลโหล”
((ฮัลโหลปลาย เราคมนะ))
ถ้อยคำจากปลายสายทำให้ลมหายใจคนฟังสะดุด
...คม
...คมสันน่ะเหรอ
เฮ้ย!! มะ...มันรู้เบอร์เขาได้ยังไง
เออวะ... ใช่... เขาเคยให้เบอร์มันไปกับมือตอนอยู่ค่ายนี่หวา
ละ...แล้วทำไมมันถึงมาโทรเอาป่านนี้
คนสงสัยพยายามเก็บอาการตกใจเอาไว้
แต่ก็ยังไม่วายเผลอทำเสียงตะกุกตะกัก
“มะ...มีอะไรเหรอ”
((ปลายจำเรื่องบัดดี้ที่บอกว่าจะเลี้ยงเรานอกรอบได้มั้ย))
เออ...จริงด้วย
จะว่าไปถ้ามันไม่ทักมาเขาก็เกือบลืมไปแล้วว่าเคยสัญญาไว้อย่างนั้น
ปัดโธ่! ก็ปิดเทอมมาตั้งเดือนหนึ่ง
แถมยังเพิ่งจะมาเจอหน้ากันอีก
ใครที่ไหนจะมารื้อฟื้นจำกันได้
สงสัยที่มันโทรมาหาก็คงจะเพิ่งนึกออกเหมือนกัน
คนที่เคยมีตำแหน่งบัดเดอร์เลยตอบปลายสายกลับไป
“อืม จำได้”
((วันเสาร์นี้ปลายว่างรึเปล่า))
“ว่าง”
((แล้วปลายอยู่หอไหน))
“หอตะวัน”
((โอเค งั้นเดี๋ยววันเสาร์สิบโมงเช้าเราไปรับหน้าหอนะ))
“อืม”
ปลายฟ้าตกลงไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
อ้าว...ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรอยู่แล้ว
สัญญายังไงก็ต้องเป็นสัญญา
แค่ออกไปหาข้าวกินสักมื้อก็คงจบ
จะได้ไม่ต้องมีอะไรให้ค้างคาใจกันอีก
หลังจากนั้นบทสนทนากลับหยุดลงซะเฉย ๆ
ต่างคนก็ต่างเข้าสู่ภาวะเดิมเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมอยู่อย่างนั้น
...เออ... พอเงียบแบบนี้แล้ว...
มะ...ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา
ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เห็นหน้าได้ยินแค่เสียงแท้ ๆ
แต่เขาก็ยังคงทำตัวไม่ถูก...
จะเป็นเพราะสาเหตุอะไรก็ยังไม่แน่ใจ
...สิ่งที่รู้เพียงอย่างเดียวคือตอนนี้หน้าเขามันร้อน ๆ
ในใจมันหวิว ๆ เหมือนคนกำลังจะเป็นไข้
นี่นับเป็นครั้งที่สามของวันแล้ว
...สงสัยเขาจะไม่สบายจริง ๆ เว้ย
ไม่เอาแล้ว... เลิกคุยเหอะ..
...เขาจะได้รีบไปนอนซะที
คนที่หาทางหนีจึงเริ่มเป็นฝ่ายพูดตัดบทเสียเอง
“เออ...ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย งั้นแค่นี้นะ”
((เดี๋ยว ปลาย...))
คำรั้งทำให้คนได้ยินชะงัก
นิ่งเงียบรอฟังประโยคที่อีกฝ่ายพยายามบอก
หากแต่คำที่หลุดออกมาเสียงพยางค์สั้น ๆ จับใจความไม่ได้
((คะ...))
“ห่ะ อะไรนะ”
((เปล่า ไม่มีอะไรแค่นี้นะ))
คนพูดตัดบทวางสายไปดื้อ ๆ
เล่นเอาคนที่ยังไม่รู้เรื่องถึงกับมองงง ๆ
อ้าว...ตกลงมันจะพูดอะไรกันแน่วะ
แต่เอาเถอะ... ช่างมัน...
ตอนนี้เขารีบไปนอนดีกว่า
หน้ามันยังร้อนอยู่ไม่หายเลย
ถ้าไม่ดีขึ้นสงสัยพรุ่งนี้ต้องไปหาหมอแล้ว
ปลายฟ้าสะบัดหัวสั่งให้ตัวเองเลิกคิดฟุ้งซ่าน
ก่อนเตรียมตัวปิดไฟเข้านอน...
....ตรงข้ามกับใครอีกคน
ที่ยังคงเหม่อมองโทรศัพท์นิ่งอยู่นอกระเบียงหอพักของตัวเอง
คมสันจ้องมองดูชื่อของคนที่เพิ่งคุยด้วย
ซึ่งถูกบันทึกเอาไว้บนมือถือนับตั้งแต่ที่ได้มาเป็นครั้งแรกจากค่ายอาสา
แต่เพิ่งจะทำใจกล้าโทรมาหาเอาวันนี้
ไม่ใช่เพราะเขาอยากให้บัดเดอร์เลี้ยงนอกรอบหรอก
...นั่นน่ะเป็นข้ออ้าง
เหตุผลจริง ๆ ของมันคือถ้อยคำที่เขาไม่กล้าบอกออกไป
เลยทำได้แต่ด่าตัวเองซ้ำ ๆ ในใจ
...บ้าไปแล้วรึเปล่า
เพิ่งจะห่างกันแค่ไม่กี่นาทีแท้ ๆ
แต่ในหัวของเขากลับมีภาพรอยยิ้มของคนคนนั้นขึ้นมาจนเต็มไปหมด
...ไม่รู้เป็นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
...ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นมาตอนไหน
รู้ตัวอีกทีสายตาก็คอยเอาแต่มองหา
อย่างวันนี้ตอนที่เตะบอลกันอยู่ก็ดันเผลอไปมอง
ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่เวลาจะทำอย่างนั้นเลย
แค่อยากเห็น...
แค่เป็นห่วง....
...อยากจะคุยให้มากขึ้น
...อยากจะเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ
ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาไม่เคยนึกรังเกียจ
...จะรังเกียจลงได้ยังไง ก็ปลาย ‘น่ารัก’ ขนาดนั้น
ยิ่งวันนี้ได้อยู่ใกล้ ไม่รู้ทำไมยิ่งเห็นว่าน่ารักเป็นพิเศษ
ถึงอีกคนจะพยายามหลบตา แต่ไอ้ท่าทางแบบนั้น
กลับทำให้เขายิ่งอยากมองเข้าไปใหญ่
ไม่รู้ว่าปลายทำยังไงเขาถึงหลงเสน่ห์ได้มากขนาดนี้
หรือจะเป็นเพราะหมูชิ้นนั้นที่ปลายแอบร่ายมนต์ใส่มาให้กินกันแน่
...แล้วปลายจะรู้มั้ย
รู้รึเปล่าว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง...
ความรู้สึกที่เป็นเหตุผลเดียวกับที่อยากโทรหา
และเป็นความรู้สึกเดียวกันในถ้อยคำที่เขาไม่กล้าพูดออกมา
ความรู้สึกที่เขาอยากจะบอกปลายฟ้าว่า...
...คิดถึง...--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ยาวได้อีก จัดไปเอาให้จุใจ 
ตอบแทนความช้าของพ่อเต่าน้อย
เลยขอมาเสิร์ฟให้แบบยาว ๆ กันไปเลย
แถมเพลงประกอบให้อีกนิด 
คงไม่มีเพลงไหนเหมาะกับเรื่องนี้ไปได้เท่าเพลงนี้แล้ว
‘ปลายฟ้า Ver. ประกอบละครรักนี้หัวใจเราจอง’http://www.youtube.com/v/lqIAkwUPjOU?“...คิดถึงเพียงเธอ ในใจฉันคิดถึงเพียงเธอ
ไม่มีคำใดจะแทนจิตใจมากมายเท่าคำนี้เลย
ดาวน้อยโปรดลอยมาลงตรงหัวใจ
เก็บเกี่ยวความคิดถึงฉันไปให้เธอที่
....ปลายฟ้าไกล”
BitterSweet
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 817211 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก