ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้มต้นที่ 23...เอาอะไรดีวะ?
คำถามเดิม ๆ ที่คนช่างเลือกอย่างนายปลายฟ้า
มักจะถามตัวเองไม่ต่ำกว่าวันละแปดรอบ
รอบที่เก้าของวันนี้เป็นครั้งที่เขายืนอยู่หน้ากระสอบใส่ปุ๋ย
...ใช่ครับ กระสอบปุ๋ย
เพราะตอนนี้เขากำลังยืนลังเลอยู่หน้าซุ่มงานโอเพ้นเฮ้าส์
ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีชีวภาพ
ซึ่งเปิดโครงการสิ่งประดิษฐ์ ‘เครื่องอัดเม็ดปุ๋ยชีวภาพ’
ให้น้อง ๆ นักเรียนมัธยมและคนที่เดินผ่านไปมาได้ชม
ทว่าสิ่งที่เขาสนใจน่ะ ไม่ใช่ไอ้เครื่องนั่นหรอกครับ
แต่เป็นอุปกรณ์เสริมที่วางประกอบเป็นตัวอย่างอยู่ข้าง ๆ
พวก ‘ปุ๋ยอินทรีย์’ ‘ปุ๋ยชีวภาพเม็ด’ กับ ‘น้ำหมักชีวภาพ’ ต่างหาก
เขาอยากจะหาเอาไปใส่ ‘ต้นสะเดา’ ที่เลี้ยงไว้ตรงระเบียงห้องสักหน่อย
ช่วงนี้ใบมันดูเหี่ยวแห้งยังไงไม่รู้
แถมยังรู้สึกว่ามันโตช้าแปลก ๆ
ทั้ง ๆ ที่ต้นสะเดาก็เลี้ยงไม่ได้ยากเย็นเท่าไร
แต่เขากลับกังวลจนเผลอมองมันบ่อย ๆ อยู่เรื่อย
...ถึงไม่ใช่ต้นไม้ที่ตัวเองอยากปลูก
แต่ไหน ๆ มันเขาก็ได้มาแล้ว
เลยอยากจะเลี้ยงให้ดีที่สุด
แถมมันยังเป็นของฝากที่ได้มาจากใครบางคน
...ใครบางคนที่ทำให้เขาคิดถึงทุกครั้งที่เห็นต้นสะเดา
“ทำอะไรอยู่เหรอ ปลาย”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกรีบหันหลังไปหาคนเรียก
แล้วก็ต้องตกใจเมื่อคนที่กำลังอยู่ในห้วงความคิด
กลับปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า
ร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อช๊อป ใบหน้านิ่งเรียบเฉย
ดวงตาคมซึ่งมักจะมองดุ ๆ มีท่าทางอ่อนลงอยู่ในที
คล้ายแฝงความยินดีที่เห็นคนคุ้นเคยมายืนอยู่ในคณะตนเอง
ปลายฟ้าพยายามเก็บอาการประหม่าของตัวเอง
รีบตอบคำตะกุกตะกัก
“เออ..คือ..เรากำลังเลือกปุ๋ยอยู่”
หากแต่คำที่บอกออกไปกลับยิ่งส่งผลให้ตัวเองลำบากใจเข้าไปอีก
เมื่อคมสันกลับขมวดคิ้วถามซ้ำอย่างงง ๆ
“เลือกปุ๋ย?”
...เออ...มันก็แน่อยู่แล้ว
มายืนด้อม ๆ มอง ๆ บอกไปว่ากำลังเลือกปุ๋ย
ใครไม่งงก็คงแปลกไปหน่อย
แต่เขากำลังเลือกอยู่จริง ๆ นี่หว่า
ก็ปุ๋ยมันมีตั้งหลายชนิดแถมคุณสมบัติไม่เหมือนกันอีกต่างหาก
ที่สำคัญอยู่ ๆ จะให้เด็กต่างคณะไปขอดื้อ ๆ
ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับโครงการมีหวังโดนมองว่าบ้าแน่
เขาเลยลังเลคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงดี
จนโดนใครอีกคนมาทักเนี่ยแหละ
...เอาไงดีว่ะ
ถ้าบอกไปคมจะหัวเราะเขามั้ย
ว่ะ!...ช่างมัน!
มาถึงขั้นนี่แล้วบอกไปเลยแล้วกัน
“เรากำลังเลือกปุ๋ยจะเอาไปใส่ต้นสะเดา”
ปลายฟ้ากลั้นใจพูด
เตรียมรับสายตาแปลก ๆ ที่เดาว่าอีกฝ่ายคงมองมา
ทว่าดวงตาคมกลับไม่ได้เป็นไปตามนั้น
ซ้ำยังนิ่งอึ้งคล้ายไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
...จริงเหรอ
จริงเหรอที่ปลายบอกว่ากำลังเลือกปุ๋ยไปใส่ต้นสะเดา
เขานึกว่าปลายจะไม่ชอบเสียอีก
เพราะมันเป็นต้นไม้ที่เขาบังคับให้ปลายซื้อ
แต่ที่ปลายมาหาปุ๋ยคอยดูแลมันอย่างดี
เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่า...
...ปลายกำลังใส่ใจกัน
ความดีใจลึก ๆ ข้างในเปลี่ยนความสงสัย
ให้กลายมาเป็นความอยากช่วยทันที
คมสันจึงถามคนที่ยังคงลังเลอยู่อย่างมีน้ำใจ
“แล้วเลือกได้รึยังว่าจะเอาอะไร เราจะได้ขอเขาให้”
ปลายฟ้าเงยหน้ามองร่างสูงอย่างแปลกใจ
คมไม่ได้หัวเราะเยาะกับการกระทำของเขา
มิหนำซ้ำยังอุตส่าห์ยื่นข้อเสนอเป็นตัวช่วยไปขอปุ๋ย
ซึ่งเขาไม่กล้าทำอีกต่างหาก
...คมจะเป็นคนมีจิตอาสาไปถึงไหน
แต่ความห่วงใยเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้
ไม่รู้ทำไมกลับทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมา
...และเพียงแค่คิดอาการที่มักจะเป็นก็เริ่มเกิดขึ้น
ความเห่อร้อนพุ่งขึ้นสู่ใบหน้าจนเขาต้องก้มหลบ
ไม่เพียงแค่นั้นหัวใจของเขายังแกว่ง
จนต้องรีบสะบัดความฟุ้งซ่านออกไปจากสมอง
ก่อนจะพยายามเร่งตัดสินใจเลือกให้เร็วที่สุด
“เออ...คือ...”
แต่เต่าอย่างปลายฟ้าก็คงช้าเกินกว่าคนอื่นเขา
เพราะขณะที่กำลังจะอ้าปากพูดกลับมีเสียงดังขึ้นขัด
“ขอโทษนะคะพี่ ช่วยอะไรหนูหน่อยได้มั้ยคะ”
เขาสองคนหันกลับไปมองด้านหลัง
เพื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มเด็กผู้หญิงวัยมัธยมปลายห้าหกคน
ซึ่งรีบพูดต่ออย่างรวดเร็ว
“แบบว่าหนูอยากเข้าคณะวิศวะที่นี่น่ะค่ะ
แต่ไม่รู้ว่ามีสาขาอะไรบ้าง
แล้วแต่ล่ะสาขาเรียนเกี่ยวกับอะไร
พี่ช่วยแนะนำให้หนูหน่อยได้มั้ยคะ”
สาวน้อยหันมามองคมสันอย่างคาดหวัง
คงเพราะคมใส่เสื้อช็อปอยู่น้องเลยถาม
แถมยังเป็นคำถามหว่านแหซึ่งตอบยากอธิบายยืดยาว
ถ้าเป็นคนอื่นคงไล่ไปหาอ่านเอาเองแล้ว
แต่นี่คงเป็นโชคดีของน้องที่ดันมาถามคนมีจิตอาสาเข้า
หนุ่มวิศวะผู้มีน้ำใจจึงตั้งต้นอธิบายให้กลุ่มน้อง ๆ ฟังด้วยความยินดี
โดยทิ้งปลายฟ้าให้มองอยู่ข้าง ๆ แบบนั้น
เออ...คมนี่มีน้ำใจกับคนอื่นตลอดเลยเนอะ
....คนอื่นอีกแล้ว
แค่คิดในใจก็รู้สึกหน่วงขึ้นมา
มันอึดอัดคล้ายหัวใจถูกบีบจนเจ็บแปล๊บ
เพียงแค่เห็นคมคุยอยู่ท่ามกลางคนอื่น
แล้วปล่อยเขาให้ยืนมองอยู่เพียงลำพัง
ทำไมล่ะ....
คมไปช่วยคนอื่นก็ดีแล้วนี่
เดี๋ยวนี้ผู้ชายมีน้ำใจหายากจะตาย
ไม่เห็นแปลกอะไรถ้าจะมีคนมารุมล้อม
โดยเฉพาะกับน้อง ๆ ผู้หญิงที่ส่งสายตาปลื้มมาให้คมไม่ยอมหยุด
...ยิ่งเห็นแบบนั้น
ความรู้สึกไม่ชอบใจก็ยิ่งตอกย้ำชัดเจน
อ้าว...นี่ตกลงเขาเป็นอะไรไปกันแน่วะ
หรือเขาจะอิจฉาคมที่มีผู้หญิงมาสนใจ
เออ..อาจใช่ก็ได้ น้องนักเรียนก็หน้าตาน่ารักทั้งนั้น
เขาอาจกำลังอิจฉาคมที่เนื้อหอมก็ได้
แต่ลึก ๆ แล้วเขากลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่
สิ่งที่ไม่ชอบใจอาจเกิดขึ้นเพราะเหตุผลอื่น....
...แล้วมันคืออะไรกัน
“โห...สุดยอดด!! ฟังแล้วอยากเรียนเลย
แต่ไม่รู้ว่าพวกหนูจะแอดติดรึเปล่า”
เสียงวี๊ดว๊ายจากกลุ่มน้อง ๆ เรียกสติของปลายฟ้าให้กลับคืน
เขาหันไปให้ความสนใจกับวงสนทนาย่อม ๆ
ก่อนทันเห็นคนที่มักจะทำหน้านิ่งอยู่เสมอ
ทว่าคราวนี้กลับแย้มรอยยิ้มบาง ๆ
ส่งผลให้ใบหน้าคมดูชวนมองมากกว่าเคย
ซ้ำยังเอ่ยคำพูดให้กำลังใจ
“ถ้าน้อง ๆ ทำเต็มความสามารถ
พี่เชื่อว่ายังไงเราก็ต้องสอบได้
แล้วพี่จะรอตอนวันรับน้องเข้าคณะพี่นะครับ”
บทพระเอกของคมสันเล่นทำเอาน้องผู้หญิงมองตาเคลิ้ม
แทบจะลงไปกองกับความใจดี มีน้ำใจ เป็นสุภาพบุรุษ
ปัดภาพลักษณ์โหดเถื่อนของคณะวิศวะไปจนหมดสิ้น
“พี่ใจดีจัง ถ้าหนูแอดติดวิศวะที่นี่แล้วขอเป็นน้องเทคพี่ได้มั้ยคะ”
...น้องเทค
ปลายฟ้าหูผึงทันทีที่ได้ยินคำขอดื้อ ๆ
...เฮ้ย! เอากันยังนี้เลยเหรอครับน้อง
ปกติน้องเทคพี่เขาต้องเป็นคนเลือกไม่ใช่เหรอ
ส่วนพวกน้องรหัสน้องสายมันขึ้นอยู่กับดวงใครดวงมัน
เหมือนที่เขาเล่นบัดดี้ยังต้องเสี่ยงดวงจับฉลากเลย
แล้วอยู่ ๆ น้องจะมาขอกันแบบนี้
...มันจะง่ายเกินไปมั้ย
หากแต่ใครบางคนกลับไม่คิดมากเท่าปลายฟ้า
กลับพยักหน้าตอบรับตามประสาคนมีน้ำใจ
“ได้สิครับ พยายามเข้านะ”
กลุ่มน้องผู้หญิงส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอย่างดีใจอีกครั้ง
เขาเห็นคมคุยกับน้องอีกสองสามคำ
ก่อนจะขอตัวเดินกลับมาหาพร้อมคำถามที่ค้างไว้
“ปลายเลือกได้รึยัง”
“ไม่ต้องแล้ว”
คมสันขมวดคิ้วงงกับคำตอบปฏิเสธห้วนสั้นที่ได้ยิน
“อ้าว....ทำไมล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก คมไปช่วยงานต่อเถอะ”
ปลายฟ้าตอบปัดอีกครั้ง
ทว่าคู่สนทนากลับยังคงยืนยันคำเดิม
“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ แต่ตอนนี้เราขอช่วยปลายก่อน”
“ก็บอกว่าไม่ต้องไง!
มีคนอื่นรอให้คมช่วยอีกตั้งหลายคน
นั้นไง...น้อง ๆ ผู้หญิงกลุ่มนั้นเห็นมองมาตั้งนานแล้ว
คงอยากรู้เหมือนกัน คมไปช่วยเขาเถอะ”
คราวนี้น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดชัดเจน
จนทำให้คมสันชะงักมองคู่สนทนาที่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง
คล้ายกับกำลังไม่พอใจเขาด้วยความมึนงง
...ปลายเป็นอะไร
เมื่อกี๊ยังดี ๆ อยู่เลย
แต่นี่กลับทำเหมือนโมโหเขา
เขาทำอะไรให้ปลายโกรธเหรอ
แล้วที่บอกว่าให้ไปช่วยกลุ่มน้อง ๆ
มันหมายความว่ายังไง...
ก็เขาอยากช่วยปลายอยู่ตรงนี้
แต่ปลายกลับไล่เขาไปที่อื่น
หรือว่าปลายจะรำคาญเขาอีกแล้ว
ไม่หรอก...
ท่าทางของปลายแบบนี้มันแปลก ๆ
ไม่ใช่โกรธ...
ไม่ใช่รำคาญ...
แต่เหมือนคนกำลังงอนเพราะว่า...
“หึงเหรอ”
คมสันเสี่ยงทักไปตามสิ่งที่คาดเดาไว้ในใจ
และคำตอบก็ได้รับเป็นอาการสะดุ้งเฮือกของปลายฟ้า
พร้อมกับใบหน้าเนียนขึ้นสีเรื่อรีบร้องแก้ตัวเสียงตะกุกตะกัก
“บะ...บ้าใครหึงกัน....
กะ...ก็แค่...ระ...เราเกรงใจคม...”
...เหตุผลเดิม ๆ ที่เคยได้ยินซ้ำแล้วซ้ำอีก
ถ้าเป็นทุกครั้งคมสันคงต้องแย้งไปแล้วว่าเขาเต็มใจทำให้
แต่คราวนี้เขากลับทำแค่เพียงอมยิ้มอยู่ในใจ
...ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
แต่การกระทำของปลายฟ้า
มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า
สิ่งที่เขาเดาไว้อาจจะเป็นความจริง
...หรือที่ปลายชอบพูดว่าเกรงใจกันบ่อย ๆ
มันจะเป็นเพราะว่าปลายไม่อยากให้เขาทำกับปลายเหมือนคนอื่น
ถ้างั้นเขาจะคิดได้รึเปล่าว่า....
...ปลายกำลังหวงเขา
คมสันอยากจะถามถึงความสงสัยในใจ
หากแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร
เสียงจากด้านหลังกลับดังขึ้นขัดจังหวะ
“โอยยย...อยู่นี่เองพ่อเต่าน้อย!!
เล่นให้เดินตามหาซะทั่วงานตั้งนาน
อุ๊ย! แอบมาสวีทกับคมอยู่เหรอ มิหนาล่ะ...”
ประโยคคาดเดาทิ้งท้าพร้อมแววตาที่มองอย่างเจ้าเล่ห์
ทำให้คนถูกเข้าใจผิดรีบปฏิเสธเสียงหลง
“เฮ้ยย!!...ปะ...เปล่าเรากำลังเลือกปุ๋ยอยู่”
“ต๊ายย!! นี่พ่อเต่าน้อยยังจะเลือกอีกเหรอ
แต่เออ...มีคนมาช่วยเลือกแล้วนี่
แบบนี้คงจะเร็วขึ้นหน่อยล่ะมั้ง”
แต่คนแซวก็ยังไม่เลิก แกล้งพูดล้ออีกรอบ
จนใบหน้าของปลายฟ้าที่ขึ้นสีจาง ๆ อยู่แล้ว
ยิ่งแดงแปร๊ดเขินเข้าไปใหญ่แบบคนทำตัวไม่ถูก
บอลล่ายิ้มมองผลงานของตัวเองอย่างพอใจ
ตามประสาคนชอบหยอดเพื่อนไว้ละนิดจิตแจ่มใส
ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่องอื่นแทน
“เออ...ว่าแต่จัดงานใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย
เด็กหนุ่ม ๆ หน้าใส ๆ มากันเพียบเลย
เห็นแล้วก็แหม.....
น่าให้เภสัชจัดโอเพ้นเฮาส์บ้างเนอะ
ชั้นเสนออาจารย์บ้างดีป่ะ ไอ้เกมส์”
ท้ายประโยคเจ้าตัวหันไปถามเพื่อนที่เดินตามมาด้วยกัน
ซึ่งอีกคนกลับทำหน้าเบ้ พูดสกัดดาวรุ่งแบบไม่ให้ความหวัง
“โห....เจ๊ แค่สอบวันพรุ่งนี้ยังจะเอาไม่รอดเลย
ให้จัดโอเพ้นเฮ้าท์อีก ใครมันจะไปทำครับ”
คำพูดของไอ้เกมส์ไม่ได้เกินจริงเลย
เพราะช่วงนี้คณะเภสัชสอบเยอะจริง ๆ ครับ
อย่างพรุ่งนี้ก็มีสอบควิซเก็บคะแนนสำคัญด้วย
คืนนี้สงสัยเขาคงต้องกลับไปอ่านหนังสือกันตาเหลือกแน่นอน
หากทว่าบอลล่ายังไม่ทันได้เอ่ยค้านใด ๆ
อยู่ ๆ เสียงความเห็นอีกเสียงกลับดังแทรกขึ้นมา
“แต่ก็น่าสนดีนะครับ ถ้าคณะเภสัชคนไม่พอ เดี๋ยวผมไปช่วย”
คนในวงสนทนารีบหันไปมองผู้มาเยือน
ก่อนบอลล่าจะร้องวี๊ดว๊ายเมื่อเห็นหนุ่มหล่อยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง
“ว๊ายยย!! ดิว มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะ ตกใจหมด”
“เห็นคุยกันอยู่เลยเดินมาทักน่ะครับ
แล้วนี่มีคนพาเที่ยวงานรึยัง”
ประโยคถามไปแบบไม่เจาะจง
หากแต่ดวงตากลับมองไปที่อีกคนหนึ่ง
อย่างไม่คิดจะปิดบังว่าตั้งใจชวนใคร
“ยังเลยอ่ะ ดิวพาเที่ยวหน่อยได้มั้ย”
หนุ่มหน้าหวานพูดน้ำเสียงออดอ้อน
แบบที่ปลายฟ้ากับไอ้เกมส์รู้ดีว่าโกหกกันเห็น ๆ
เพราะความจริงพอมาถึงงานบอลล่าก็จัดการลากพวกเขาวนกันมารอบหนึ่งเรียบร้อยแล้ว
ก่อนปลายฟ้าจะแยกออกห่างเพราะดันมาสนใจปุ๋ยใส่ต้นไม้เข้าซะก่อน
“โอเคครับ งั้นไปกันเลยมั้ย”
ดิวเตรียมหันหลังพาผู้เยี่ยมชมทัวร์คณะของตัวเอง
ทว่ายังไม่มีใครขยับเสียงไอ้เกมส์กลับดังผ่าขึ้นกลางวง
“เออ...พอดีนึกได้ว่าอาจารย์ให้ไปเตรียมของเข้าแล๊ปกับไอ้ปลาย ไปก่อนนะ”
ปลายฟ้ารู้ทันทีว่าไอ้เกมส์เริ่มเข้าสเต๊ปเดิมคือหาทางหลบ
แต่มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลย
ถ้าไอ้เกมส์จะไม่ลากเขามาเอี่ยวด้วย
เพราะจบคำ คนคิดหนีก็คว้าแขนเขาวิ่งลิ่วออกไป
โดยไม่ทันฟังเสียงร้องงง ๆ ของบอลล่า
“ห่ะ! อะไรนะไอ้เกมส์
วันนี้มีเข้าแล๊ปซะที่ไหนกันย่ะ!!
ว๊ายยย!! เดี๋ยวอย่าเพิ่งไปสิ....
....รอชั้นด้วยยย!!”
คนถูกทิ้งรีบวิ่งตามเพื่อนสองคนไปทันที
ปล่อยให้หนุ่มวิศวะสองคนได้แต่มองตามจนลับสายตา
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ห้าทุ่ม สี่สิบห้า
...ตาของปลายฟ้าใกล้จะปิดเต็มที
เขาลุยอ่านหนังสือสำหรับควิซวันพรุ่งนี้
แต่ตอนนี้เหมือนหนังสือมันกำลังอ่านเขาแทน
เพราะชักรู้สึกว่าตาเริ่มลายเห็นอักษรซ้อน
เนื้อหาบทเรียนเริ่มไม่เข้าสมอง
...ก็ไม่แปลกหรอก นี่มันจะเที่ยงคืนแล้ว
ดึกขนาดนี้ขืนอ่านต่อไปก็คงได้หลับคาหนังสือแน่
สงสัยจะไม่ไหว เขาคงต้องขอนอนก่อน
เกิดน็อคลุกขึ้นไปสอบสายที่อ่านมาคงไม่มีประโยชน์
ปลายฟ้าจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำหลังจากปล่อยตัวเองเน่ามานาน
ก่อนเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปตากตรงระเบียง
แล้วก็เผลอเหลือบเห็นของบางสิ่งที่ตั้งอยู่นั้น
จริงสิ...เขายังไม่ได้เลือกปุ๋ยให้ต้นสะเดาเลย
ดันโดนไอ้เกมส์ลากเขาออกมาก่อน
แล้วปล่อยใครอีกคนไว้ทั้ง ๆ ที่ยังคุยกันไม่จบ
คิดไปก็พาลนึกไปถึงประโยคสุดท้ายที่พูดค้างไว้
...หึงเหรอ?บ้าหึงอะไรกัน
เขาก็แค่ไม่ชอบใจที่มันมีผู้หญิงมารุมแค่นั้น
เอ๊ะ! แต่ไอ้พฤติกรรมแบบนี้มันก็ใกล้เคียงกับที่มันว่า
...หรือเขาจะหึงคมจริง ๆ
โอยย!!...จะอะไรก็ช่างมันเถอะ
ไม่อยากคิดให้ปวดหัวแล้ว
เก็บสมองไว้จำเนื้อหาสอบวันพรุ่งนี้ดีกว่า
ส่วนเรื่องต้นสะเดาไว้คราวหลัง
เขาค่อยไปหาซื้อปุ๋ยแถวร้านต้นไม้เอาก็ได้
ตอนนี้ต้องนอนเอาแรงก่อนเลิกคิดฟุ้งซ่านสักที
ปลายฟ้าสั่งตัวเองให้หยุดความคิดในสมอง
เดินไปปิดไฟ แล้วกลับล้มตัวบนเตียงเตรียมเข้านอน
ทว่าหัวยังไม่ทันถึงหมอนดีกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัด
ก๊อก! ก๊อก!
คนง่วงนอนรีบกระเด้งตัวลุกจากเตียงทันที
พร้อมความสงสัยอย่างหงุดหงิด
...ใครวะมาดึก ๆ ป่านนี้
หรือจะเป็นไอ้เกมส์
มันอยู่ห้องถัดขึ้นไปชั้นบนนี่เอง
สงสัยคงมาถามเรื่องที่จะสอบพรุ่งนี้ล่ะมั้ง
เจ้าของห้องจึงลุกขึ้นมาเปิดไฟ
จัดการเดินไปหมุนลูกบิดเปิดประตู
ก่อนดวงตากลมจะเบิกกว้าง
เมื่อเห็นว่าแขกผู้มาเยือนยามวิกาลเป็นใคร
“โทษที มาดึกไปหน่อย
เราเพิ่งช่วยอาจารย์เก็บงานเสร็จ
เลยแวะเอาปุ๋ยมาให้
ไม่รู้ว่าปลายจะเลือกอะไร
เราขอมาทั้งสามอย่างเลย”
...เป็นนายคมสันที่ยืนรออยู่หน้าประตู
สองมือหิ้วถุงที่ใส่ทั้งปุ๋ยอินทรีย์ ปุ๋ยชีวภาพอัดเม็ด กับน้ำหมักชีวภาพ
มาให้เขาที่กำลังยืนมองอย่างมึนงง
...เฮ้ยย!! บ้ารึเปล่าวะ!!
เอาปุ๋ยมาให้ตอนเที่ยงคืนเนี่ยนะ
มีใครที่ไหนทำกันบ้าง
...ก็คงจะมีแต่คนจิตอาสาอย่างคมล่ะมั้ง
ที่ยังจำได้ว่าเขาอยากได้ปุ๋ย
แถมยังอุตส่าห์เอามาให้ทั้งสามอย่าง
แบบกลัวว่าจะเลือกมาไม่ถูกใจเขา
...คมมีน้ำใจคอยห่วงใยขนาดนี้
แล้วจะไม่ให้เขารู้สึกดีได้ยังไง...
“ขะ...ขอบใจนะ เออ...เข้ามาก่อนสิ”
ปลายฟ้าจึงหลีกทางให้ร่างสูงหิ้วถุงปุ๋ยเข้ามาวางไว้หลังระเบียงห้อง
“ตกลงเลือกได้รึยัง เราจะได้ช่วยใส่ให้”
คำถามที่ดังขึ้นทำให้คนเดินตามมาต้องหยุดคิด
เออ...นั้นสิ...จะเลือกอะไรดี
ปุ๋ยแต่ล่ะชนิดมันมีคุณสมบัติบางอย่างแตกต่างกัน
แล้วเขาก็ไม่ได้ศึกษามาว่าต้นสะเดานี่มันต้องเหมาะกับใช้ปุ๋ยแบบไหน
แต่ไหน ๆ คมอุตส่าห์เอามาให้ตั้งสามอย่างแล้ว
งั้นก็วนกันใช้ไปให้หมดเลยล่ะกันวะ จบเรื่อง!
คนตัดสินใจได้จึงเลือกเอาปุ๋ยอินทรีย์
ปล่อยให้คมช่วยเทใส่ลงกระถาง
โดยมีเขาเป็นลูกมืออยู่ข้าง ๆ
ปลายฟ้านั่งมองต้นสะเดาหลังจัดการเสร็จเรียบร้อย
ใบสีเขียวที่อยู่บนยอดเริ่มผลิใบใหม่แล้ว
พอได้ปุ๋ยไปเพิ่มอาจจะช่วยทำให้ต้นไม้โตเร็วขึ้นก็ได้
...เออ..ว่าแต่ใส่ปุ๋ยตอนเที่ยงคืนแบบนี้มันถูกแล้วรึเปล่าวะ
ใส่ไปเสร็จแล้วเพิ่งจะมานึกได้ว่า
ปกติเขาต้องให้ปุ๋ยกันตอนเช้าไม่ใช่เหรอ
แต่ช่างเถอะ ไหน ๆ มันก็เป็นอาหารบำรุงต้นไม้เหมือนกัน
ไว้คราวหลังเขาจะไปหาข้อมูลศึกษาดี ๆ อีกที
ว่าวิธีเลี้ยงต้นสะเดาที่ถูกจะต้องทำยังไงบ้าง
มันจะได้โตขึ้นไปเรื่อย ๆ ไม่เฉาตายคามือเข้าซะก่อน
จริงสิ...
แล้วถ้าต้นสะเดามันโตจนเกินกว่ากระถางใบนี้
เขาจะทำยังไงวะ....?
คราวที่แล้วเขาก็สงสัยอยู่แต่ยังไม่ได้ถาม
คนสบโอกาสจึงหันถามคนข้างตัวที่กำลังสาละวนกับการเก็บถุงปุ๋ยเข้าที่
“ถ้าต้นสะเดามันโตขึ้นมามากกว่านี้จะทำยังไง”
อีกฝ่ายปัดมือที่กำลังเลอะดินออกเบา ๆ
ก่อนหันตอบกลับง่าย ๆ
“ปลายก็เอาไปปลูกลงดินที่อื่นสิ”
...คือก็รู้แล้วว่ามันต้องเอาไปปลูกลงดิน
แต่ปัญหาจริง ๆ น่ะ...
“เราอยู่คอนโด”
คมสันชะงักไปเล็กน้อยเมื่อฟังคำตอบคล้ายกับไม่เคยได้คาดคิด
ก่อนจะตัดสินใจเสนอทางเลือกใหม่ขึ้นมาเพียงเสี้ยววินาที
“งั้นเดี๋ยวเราเอาไปปลูกที่บ้านเราเอง”
...เออ...มันก็ได้อยู่หรอก
แต่ถ้าเอาไปปลูกไว้บ้านคม
อย่างนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์ดูแลต้นสะเดาต่อ
แถมเหมือนกับว่าต้นสะเดากลายเป็นของคมไปเลย
งั้นที่เขาคอยเฝ้าดูแลมันมาตลอดก็ไร้ความหมายน่ะสิ
คนค้านจึงบอกเหตุผลไปตามที่ตัวเองคิด
“แต่เราอุตส่าห์เลี้ยงมันมานะ
เราเสียดายถ้าไม่ได้ดูแลมันต่อ”
คมสันนิ่งไปแป๊บหนึ่งคล้ายครุ่นคิดก่อนพูดเสนอทางเลือก
...และเป็นทางเลือกที่ส่งผลให้ใบหน้าของปลายฟ้าเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้ง
“งั้นถ้าปลายอยากเห็นต้นสะเดา
ไว้ค่อยแวะมาบ้านเราก็ได้”
คำชวนที่ออกมาจากปากคนตรงหน้าเหมือนเป็นข้อความธรรมดา
แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับต้องรีบก้มหน้า
หลบดวงตาคม ๆ ที่จ้องมาพลางตอบคำตะกุกตะกัก
“ขะ...ขอคิดดูก่อน...
...ระ...เรายังไม่ได้ตัดสินใจเลือกเลย”
“ต้องเลือกด้วยเหรอ”
เสียงถามสั้น ๆ คล้ายแฝงความนัยลึกซึ้ง
พร้อมดวงตาที่จ้องรอคอยอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง
....ความคาดหวังที่ปลายฟ้ารับรู้ได้ว่ามันหมายถึงอะไร
“ก็เราอยากเลือกให้ดีที่สุด
ตอนนี้ยังไม่แน่ใจเลยบอกไม่ได้”
คำตอบของปลายฟ้าทำให้คมสันถอนใจ
...รู้อยู่ดีอยู่แล้วว่าเขาจะไปเร่งรัดปลายไม่ได้
เรื่องแบบนี้ต้องปล่อยให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ความสัมพันธ์
ถึงตอนนี้ความรู้สึกระหว่างเขากับปลายมันจะยังครุมเครือ
แต่เขาก็เชื่อว่าสักวันมันจะค่อย ๆ ชัดเจน
ตราบใดที่ปลายยังให้โอกาสเขา
เขาก็ยังสามารถทำให้ปลายเชื่อมั่นว่า
เขาจะเป็นคนที่ดีที่สุดคนนั้นของปลายได้
“อืม...ไม่เป็นไร
เราเคยบอกปลายแล้วไง
ว่านานแค่ไหนก็จะรอ”
คมสันพูดยืนยันย้ำออกมาอีกครั้ง
ทำให้คนหน้าร้อนอยู่แล้วยิ่งเพิ่มอุณหภูมิเข้าไปอีก
แถมจะไปโทษใครก็ไม่ได้
เพราะสาเหตุที่เกิดขึ้นมันดันมาจากตัวเอง
...สาเหตุที่เข้าใจมาได้สักพักแล้วว่าคืออะไร
ถึงปลายฟ้าจะเลือกช้า คิดช้า
ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไร้เดียงสากับเรื่องพวกนี้
ยิ่งพอเกิดขึ้นบ่อย ๆ ก็ยิ่งเข้าใจชัดเจน
ในที่สุดก็ต้องยอมรับตัวเองว่า....
ไอ้ที่หน้าร้อนน่ะ มันเป็นเพราะเขากำลังเขิน
แล้วที่ไม่กล้าสบตามอง...
ก็เพราะหัวใจมันดันเต้นเป็นจังหวะแปลก ๆ
....และมีเพียงคนคนเดียวที่ทำให้เขาเกิดความสับสนขึ้นมามากมายในใจ
แม้ไม่รู้ว่าความรู้สึกทั้งหมดที่มีคืออะไร
แล้วมันจะคืบหน้าพัฒนาไปในทิศทางไหน
แต่ตอนนี้เขาอยากจะขอเวลาให้แน่ใจในตัวเองอีกหน่อย
อยากให้มันค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป
เพื่อที่เขาจะได้ตัดสินใจเลือกให้ดีที่สุดว่า....
....ใครคือคนที่พร้อมจะเดินเคียงข้างเต่าจอมเชื่องช้าอย่างเขา
คมสันนั่งมองปลายฟ้าคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองเงียบ ๆ
ก่อนจะยื่นข้อเสนอตามประสาคนมีจิตอาสา
...หากแต่เป็นข้อเสนอที่ทำให้ปลายฟ้าแทบหยุดหายใจ
“แต่ถ้าปลายยังคิดช้าให้เราช่วยเลือกให้มั้ย”
...อะ...ไอ้บ้า!
ไม่ต้องมามีน้ำใจกันตอนนี้เลยนะ
เล่นถามแบบนี้จะให้เขาตอบว่ายังไงเล่า!!
ปลายฟ้าอึกอักอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
แต่ท้ายที่สุดก็กลั้นใจเงยหน้าขึ้นสบมองดวงตาคม
ก่อนพูดเสียงงึมงำตอบราวคำกระซิบ
...หากแต่เป็นคำที่ทำให้คมสันถึงกับยิ้มกว้างออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ
“ไว้ถึงตอนนั้น...เราจะให้คมช่วยเลือกเป็นคนแรกนะ”
....
..
.
หลายครั้งที่เต่าอย่างปลายฟ้ามักจะคิดอะไรที่ชักช้าเกินกว่าชาวบ้าน
รวมถึงเรื่องเกี่ยวกับ ‘ความรัก’
ที่เขายังไม่รู้หรอกว่าอะไรคือสิ่งเหมาะกับตัวเองที่สุด
ดังนั้นเขาเลยอยากจะค่อย ๆ ค้นหามันทีละเล็กทีละน้อย
เหมือนกับต้นสะเดาที่ต้องอาศัยระยะเวลาในการเติบโต
ต้องคอยรดน้ำ ใส่ปุ๋ย ดูแลไปเรื่อย ๆ
เพื่อสักวันหนึ่งมันจะได้กลายมาเป็นต้นไม้ใหญ่ที่แข็งแรง
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคมก็คงไม่ต่าง
ถึงตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มีให้กันเป็นแบบไหน
แต่เขาก็จะขอเรียนรู้มันต่อไปเรื่อย ๆ
ค่อย ๆ ถักทอเป็นความผูกพัน
แค่คอยใส่ใจกัน คอยห่วงใยกันและกัน
...เพียงเท่านี้สำหรับเขาสองคนก็อุ่นใจมากพอแล้ว
แม้จะใช้เวลาเลือกนานแค่ไหน
แต่ตราบใดที่ยังมีใครคนหนึ่งสมัครใจรอ
เขาก็จะขอใช้ทุกวินาทีอย่างคุ้มค่าเพื่อทำมันให้ดีที่สุด
และเขาหวังว่าสักวันหนึ่ง...
คมจะเป็นคนนั้นที่ ‘ช่วย’ ทำให้เขาค้นพบ
ความหมายที่แท้จริงของคำว่า ‘รัก’
แล้วเลือกจะก้าวเดินช้า ๆ หากแต่มั่นคง
อยู่เคียงข้างเขาตลอดไป...
...ขอให้คุณพบเจอคนที่ ‘เลือก’ แล้วว่าดีที่สุด...
...และเป็นคนที่จะมา ‘ช่วย’ เติมเต็มหัวใจให้พอดีที่สุด...
...เช่นเดียวกันครับ...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
THE END
....ในที่สุด
‘ซีรีย์หวานอมขม : ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้ม’
ก็คลานมาจนถึงเส้นชัยแล้วจ้า!! เย้!! 
...กว่าจะคลานมาได้ 
เล่นเอาทั้งคนเขียนคนอ่าน
ลุ้นกันจนใจหายใจคว่ำในความช้าเกินลิมิตของเต่าปลาย
เลยต้องขอตัดจบลงตรงนี้ก่อน
เพราะถ้าขืนเขียนเรื่องของสองคนนี้ต่อ
กว่าความสัมพันธ์จะคืบหน้าจริง ๆ คงปาไปหกสิบเจ็ดสิบตอนแน่ ๆ ค่ะ
สู้ปล่อยให้เรื่องของคนสองคนเขาค่อย ๆ พัฒนาไปอย่างช้า ๆ
ตามสปีดเต่าของปลายฟ้าดีกว่าเนอะ
แต่แน่นอนว่าถ้าใครอยากรู้เรื่องหลังจากนี้
ก็มีให้ติดตามในภาคพิเศษเป็นของแถม
แล้วตามด้วยการเฉลยซีรีย์ภาคต่อไปตามธรรมเนียม
ซึ่งภาคต่อไปนี้อยากได้เสียงโหวตนิดหนึ่งว่า...
‘ใครอยากอ่านเรื่องของดิวกับเกมส์ช่วยชูมือสูง ๆ หน่อยเร้วววว' 
เพราะเรื่องของสองคนนี้ทีแรกไม่ได้ตั้งใจว่าจะเป็นเรื่องยาว
แต่ดูเหมือนแรงเชียร์เยอะเหลือเกิน
เลยอาจจะจับมาเขียนแซงคิวก่อนก็ได้
ถ้าจะยังไงไว้รอลุ้นกันตอนเฉลยอีกทีนะคะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณนักอ่านที่ร่วมคลานตามกันมาทุกคน
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกบวกเป็ด บวกหนึ่ง ทุกกำลังใจ
และยังคงย้ำเสมอว่า...
...รู้สึก ‘ดีใจ’ ที่เรายังอยู่ด้วยกันมาอีกหนึ่งซีรีย์
ซีรีย์ภาคหน้าก็ต้องขอฝากตัวเหมือนเดิมนะคะ
แล้วพบกันใหม่เร็ว ๆ นี้ค่ะ
ด้วยรักเสมอ 
BitterSweet
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 817290 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก