ซีรีย์หวานอมขม : ภาค จูปาจุ๊บ กับ ซิกาแร๊ตแท่งที่ 1แมลงสาบบิน ....รับได้
ตุ๊กแกเกาะข้างฝา ...รับได้
เจอผีระยะประชิด ...รับได้
แต่สิ่งที่คนอย่าง ‘นายกรีฑา วิไลเลิศ’
‘พี่ซีเกมส์’ สุดหล่อของน้อง ๆ
หรือ ‘ไอ้เกมส์’ สุดกวนตีนของเพื่อน ๆ
รับไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง ก็คือ....
....การโดนผู้ชายตามจีบ!!!
“สวัสดีครับ น้องชื่ออะไรอ่ะครับ พี่ขอเบอร์ได้มั้ย”
คนฟังหยุดเท้าที่กำลังจะเดินออกจากปากซอยไปหน้าเซเว่น
หันไปมองผู้ชายร่างสูง หุ่นฟิต กล้ามล้ำ
เหมือนเพิ่งหลุดมาจากสนามมวยหมาด ๆ
แถมมีไรหนวดบาง ๆ เสริมลุคให้พอโคตรเข้ม
ลักษณะท่าทางดูแมนสมชายดีอยู่หรอก
แต่ไอ้ประโยคที่พูดเนี่ยสิ...
...มันไม่น่าจะเป็นสิ่งที่ควรพูดกับคนแปลกหน้าที่เป็นผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอวะ!!
คนที่เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ กลืนน้ำลายลงคอ
ยิ่งพอมองเห็นดวงตาหยาดเยิ้มของอีกฝ่ายก็ยิ่งนึกสยองจนขนลุกซู่
....เอาแล้วไง อย่าบอกนะว่ากูเจอแจ๊กพ็อต
เฮ้ย! แต่บางทีพี่เขาอาจจะมาทักเฉย ๆ ก็ได้
หรือไม่ก็พวกขายตรง ขายประกันไรเงี้ย
เออ ใช่ ๆ ....มึงอย่าคิดมากสิวะ ไอ้เกมส์
เขาปลอบตัวเอง พยายามรวบรวมสติทำใจดีสู้เสือ
พลางเอ่ยถามขึ้นมากวน ๆ ทั้ง ๆ ที่น้ำเสียงเริ่มสั่น
“ขะ...ขอเบอร์ผมไปทำไมครับพี่ จะเอาไปแทงหวยเหรอครับ”
คนฟังหัวเราะเบา ๆ จนกล้ามเนื้ออกกระเพื่อม
ยิ้มกับมุกที่อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นเฉไฉ
ก่อนจะตอบคำตามความจริง
....และเป็นความจริงที่ทำให้คนเป็นโรคกลัวผู้ชายจีบแทบลมจับ
“ที่ขอเพราะน้องน่ารักดี... พี่ชอบ....”
...แจ๊กพ็อตแตก!!
....โดนแน่แล้ว ไอ้เกมส์มึงโดนเขาจีบแน่แล้ว
พอคิดได้แค่นั้น อาการเก่าก็ชักกำเริบ
หน้าซีด ใจมันเริ่มหวิว ๆ มือไม้สั่นควบคุมไม่อยู่ เหงื่อแตกพลั่ก ๆ
แข็งขาอ่อนเปลี้ยเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดโดนสูบหายไปไม่มีเหลือ
ถ้าไม่รีบออกจากสถานการณ์ตรงนี้โดยด่วน
อีกไม่กี่วินาทีต้องมีคนป็นลมนอนชักกระแด่ก ๆ ตายคาพื้นแน่ ๆ
ความกลัวแล่นริ้วขึ้นมาจับขั้วหัวใจคนกลัวจนแทบช็อค
และก่อนที่ตัวเองจะนอนตายขึ้นมาจริง ๆ ด้วยสภาพศพทุเรศ
เขาจึงพยายามงัดแรงเฮือกสุดท้าย
พูดปฏิเสธพร้อม รีบใส่ตีนหมาเผ่นแนบ
“ทะ...โทษนะพี่ โทรศัพท์ผมเสีย ลาล่ะครับ”
....โกยเถอะมึง ก่อนเกย์จะโกยตามมา
นายซีเกมส์รีบสวมวิญญาณนักวิ่งร้อยเมตรพุ่งตัวออกห่างเป็นระยะทางไกลลิบ
เซเว่นหน้าปากซอยอยู่ใกล้แค่นี้ไม่สนแล้วครับ
เปลี่ยนแผนกะทันหัน เพราะเดี๋ยวไอ้พี่กล้ามโตนั้นจะตามมาทัน
เขาเลยต้องวิ่งอ้อมไปเซเว่นถัดห่างออกไปอีกฝั่งของถนน
ก่อนมาหยุดหอบหายใจเหน็ดเหนื่อยเหมือนเพิ่งหนีตายจากซอมบี้กินคน
โห...ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะวะ
สายตาพี่แกหื่นกระหายขนาดนั้น
แม่ง! พูดแล้วก็ยังรู้สึกขนลุกไม่หาย ชอบเชิบอะไรกัน
ถามจริง มันไม่ได้แหกตาดูรึไงว่า...
....กูเป็นผู้ชายนะโว้ยยไม่ใช่เกย์!!!
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้กับชีวิตของนายซีเกมส์
แต่มันเกิดนับครั้งไม่ถ้วน แถมเจอรุนแรงสุดแทบหวุดหวิดจะเสียตัว
เลยทำให้เขากลายเป็นโรคประสาทแดก กลัวผู้ชายมาจีบจนฝังใจ
...คือ...ไม่ได้รังเกียจเกย์หรือกระเทยอะไรหรอกนะครับ
เพื่อน ๆ ที่คบกันอยู่ในกลุ่มเขาก็มี ‘เจ๊บอลล่า’ เป็นกระเทยคู่กัดอยู่คนหนึ่ง
แต่ถ้าผู้ชายคนไหนมันเริ่มส่งสายตากรุ้มกริ่มมาหา
นั่นแหละ...ฟันธงเลยว่าเจอแจ๊กพ็อตแน่ ๆ
แล้วไม่รู้ทำไมเหมือนกันไอ้ผู้ชายแบบที่ว่าก็มักจะชอบเข้ามาหาอยู่เรื่อย
เข้าดั่งสุภาษิตเกลียดอะไรก็ได้ยังนั้น
จนเขาชักสงสัยว่าตัวเองผิดปกติตรงไหน
ทั้ง ๆ ที่รูปร่างหน้าตาของนายซีเกมส์ มันก็หล่อพอฟัดพอเหวี่ยงกับณเดช์ขนาดนี้
หัวสมองรึก็สุดแสนล่ำเลิศเหมือนแดกเป็บทีนมาสิบลัง
ชาติตระกูลดี มีมอเตอร์ไซต์ขับ โทรศัพท์ถ่ายรูปได้
โปรไฟค์อลังการจนสามารถขึ้นปกหนุ่มหล่อคลีโอชนิดไม่อายใคร
แต่แล้วทำไมเรียนมาจนจะจบปีสามอยู่แล้ว
....กลับไม่มีผู้หญิงมาเหลียวแลหนุ่มเพอร์เฟคแบบเขาเลยสักนิด!!
ตอนม.ปลายอุตส่าห์คิดไว้ดิบดีว่า ถ้าเข้ามหาลัยจะได้มาส่องสาว ๆ หาแฟนสักคน
ไอ้คณะเภสัชศาสตร์ที่เขาเรียนก็ไม่ใช่จะร้างลาผู้หญิงสักหน่อย
ถึงขนาดได้รับการโหวตว่า มีสาว ๆ น่ารักมากที่สุดครองแชมป์ในมหาวิทยาด้วยซ้ำ
แต่เสียใจ....
...เพราะไอ้คนมาจีบเขาดันมีแต่
ผู้ชาย! ผู้ชาย! แล้วก็ผู้ชาย!!!
โอยยย...อะไรกันหนักหนาวะชีวิต!!!
พวกมึงเข้าใจกูบ้างมั้ยว่า....
....ไอ้เกมส์จะเอาเมีย ไม่ได้อยากเป็นเมียใครโว้ยยย!!
คนถูกสเป็คเกย์ได้แต่ร้องโวยวายอยู่ในใจ
แต่คิดไปก็เท่านั้น จะมีใครมาเข้าใจปัญหาอันระทมทุกข์ของเขา
ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัวเปล่า ๆ ซ้ำยังรู้สึกขยะแขยงขนลุกเพิ่มขึ้นด้วย
นายซีเกมส์จึงพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่าน
ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างปลงตก
แล้วเดินผ่านประตูเซเว่นเข้าไปเลือกเดินดูของ
หากแต่ยังไม่ทันได้หยิบจับอะไร
เสียงพร้อมอาการสั่น ๆ จากกระเป๋ากางเกงดังขัด
คนที่เพิ่งอ้างตัวว่าโทรศัพท์มือถือเสียไปหมาด ๆ
หยิบขึ้นมากดรับทันทีโดยไม่ดูหน้าจอรายชื่อ
แต่เมื่อกดรับเสียงตวาดดุซึ่งดังจากปลายสาย
กลับทำให้ต้องหัวหดรีบยกมือถือออกห่างหู
“ซีเกมส์!! เมื่อใดจะปิ๊กบ้าน!”
...ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรกเต็ม ๆ
ก็เจ้าของเสียงพูดภาษาเหนือแบบนี้... เรียกชื่อเต็มยศแบบนี้...
สำหรับชีวิตของไอ้เกมส์คงมีเพียงคนเดียวเท่านั้น
...คุณนายสายสมร วิไลเลิศ
คุณแม่บังเกิดเกล้าผู้น่ากลัวกว่าผู้ชายตามจีบไม่รู้กี่เท่า
....น่ากลัวขนาดไหน ก็ดูจากเสียงบ่นผ่านโทรศัพท์จนหูชานี่ล่ะกัน
“ปิดเทอมก็แล้ว... ปี๋ใหม่ก็แล้ว...
...หายแซ้บหายซ้อย...บ่เห็นเกมส์ปิ๊กบ้าน
แห๋มหน้อยเกมส์คงลืมแม่แล้วไจ้ก้อ?
...โห...ปิดท้ายด้วยน้ำเสียงน้อยใจตามเสต็ป
ถึงแม้จะไม่เห็นหน้า แต่ลูกที่ดีอย่างเขาก็ยังพยายามยิ้มแหย ๆ
ตอบปลายสายกลับไปด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ
“โธ่...แม่...เกมส์บอกฮื้อแม่ฟังแล้วว่าปิดเทอมเกมส์ไป๋เข้าค่ายอาสามา
ส่วนปี๋ใหม่เกมส์จองรถบ่ทัน บ่มีรถว่างปิ๊กเจียงใหม่เลยสักกั๋น
บ่ไจ้เกมส์ลืมแม่สักหน้อย...เกมส์คึ๊ดเติงแม่ทุกลมหายใจ๋เข้าออกจะอี้
...อย่าน้อยอกน้อยใจ๋ เดี๋ยวหน้าแก่เร็วเน้อเจ้า”
“บ่ต้องทำปากหวาน ที่เกมส์บ่ปิ๊กบ้าน บ่ไจ้ไปติดแม่หญิงผู้ใดล่ะว่า”
...แม่หญิงล่ะไม่มี มีแต่ป้อจายมาตามจีบเขาเมื่อกี๊นี่เอง
แต่เรื่องนี้ขืนบอกไปคงได้ขำตาย เขาจึงรีบร้องปฏิเสธเสียงสูง
“บ่มี๊!! โธ่! ไผจะสู้แม่หญิงที่บ้านได้ กอดแล้วม่วนใจ๋กว่ากั๋นเยอะ”
“ให้มันจริงเต๊อะ แล้วนี่กิ๋นข้าวแลงแล้วก๋า บ่ไจ้กิ๋นขนมแทนข้าวแห๋มเน้อ”
มือที่กำลังหยิบโคอาล่ามารช์ลงตระกร้าชะงักทันที
เมื่อได้ยินคุณนายพูดเดาแม่นอย่างกับตาเห็น
โด่...อะไรกัน ไม่เคยได้ยินรึไงว่าน้ำตาลเป็นองค์ประกอบสำคัญของสมอง
ที่เขาชอบกินขนมบ่อย ๆ ก็เพราะว่าต้องชดเชยพลังงานจากสมองที่เรียนหนักต่างหาก
ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่กินอย่างอื่นสักหน่อย
ข้าวน่ะกิน แต่แค่กินเป็นอาหารจานรองเท่านั้นเอ๊งงงง!!
คนหาข้ออ้างจึงตอบปลายสายกลับไปตะกุกตะกัก
“กะ...กำลังซื้ออยู่เจ้า”
“งั้นไปกิ๋นเต๊อะ แม่จะไปผ่อละครต่อ
เออะ...เกือบลืม ตะวานแม่ไปดูหมอมา
หมอตั๊กว่าเกมส์ดวงบ่ค่อยดี ฮื้อระวังตัวหน้อย”
...นี่ก็อีกเรื่อง คุณนายสายสมรน่ะชอบดูดวงเป็นที่หนึ่ง
ทั้ง ๆ ที่ลูกชายเรียนคณะเภสัชศาสตร์ คณะอันอุดมด้วยสายวิทย์เต็ม ๆ แถมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้สักนิด
แต่คุณนายผู้เป็นเจ้าของเฝ้าไร่ส้มอยู่ที่เชียงใหม่กลับช๊อบชอบไอ้เรื่องหมอดูหมอเดาเนี่ย
เจ้าไหนเด็ด เจ้าไหนดัง ถ้าว่างเมื่อไรคุณนายต้องตระเวนไปดูให้ได้
ไม่แค่นั้น ยังใจดีมาเผื่อแผ่ดูดวงให้ลูกหลานวงศ์ตระกูลจนครบ
แทบจะตั้งสำนักธิดาพยากรณ์ประจำตระกูลได้อยู่แล้ว
เขาว่าไอ้ที่โทรมาหาเนี่ยไม่ใช่เพราะน้อยใจอย่างเดียวหรอก
น่าจะเป็นเพราะโทรมาบอกเรื่องดวงเสียมากกว่า
“โอยยย...จะมีไผมายะอะหยังกับเกมส์ได้
บ่ต้องเป็นห่วง แม่เองก็ดูแลตัวเองดี ๆ ต้วยเน้อเจ้า”
เกมส์รีบตอบกลับให้ผู้เป็นแม่คลายกังวล
ก่อนอีกฝ่ายจะรับคำแล้ววางสายไป
ปล่อยให้เขามองโทรศัพท์ด้วยความไม่สบายใจ
...รู้ว่าแม่เป็นห่วง เพราะเขาดันมาสอบติดเรียนอยู่ที่ไกล ๆ
ไม่ค่อยได้กลับไปให้แม่เห็นหน้าสักเท่าไร
แต่ความจริงเขาไม่อยากให้แม่เชื่อเรื่องดวงอะไรมากนัก
เพราะเรื่องพวกนี้อธิบายไม่ได้ด้วยซ้ำ
ระแวงคิดมากไปเดี๋ยวจะเครียดเปล่า ๆ
โธ่...มันจะมีใครมาทำอันตรายอะไรเขาได้
หรือถ้าจะมีจริง ๆ ก็เข้ามาเลย...
...คนอย่างไอ้เกมส์รับมือได้สบาย ๆ อยู่แล้ว
คนที่ลืมไปสนิทว่า ตัวเองเพิ่งหนีการตามจีบหัวซุกหัวซุนมาเมื่อครู่ นึกกระหยิ่มยิ้มหย่องในใจ
เลือกหยิบขนมอีกสองสามชิ้น แล้วจึงเดินไปจ่ายตังค์หน้าเคาท์เตอร์ให้เรียบร้อย
แต่ชั่วขณะที่กำลังจะหยิบถุงเดินออกไป
ดวงตากลับเหลือบเห็นบางสิ่งที่วางอยู่ไม่ไกล
....อมยิ้มห่อกระดาษสีน้ำเงินสกรีนแปะป้ายเด่นกระแทกตา
‘จูปาจุ๊บรสโคล่า’
...เฮ้ย!! ของโปรดเขาเลยนี่หว่า
ปกติไอ้รสนี้มันชอบหมดก่อนรสอื่น ๆ
ส่วนใหญ่เลยเหลือแต่พวกรสพวกรสผลไม้อย่าง สตอเบอรี่ ส้ม หรือไม่ก็พวกผสมนม
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบรสพวกนี้หรอก
แต่จูปาจุ๊บรสผลไม้ มันยังพอหาลูกอมยี่ห้ออื่นแทนกันได้
ยกเว้นไอ้รสโคล่า เพราะถ้าให้ถูกใจจริง ๆ ก็ต้องเป็นของจูปาจุ๊บยี่ห้อเดียวเท่านั้น
แถมไอ้ลักษณะแท่ง ๆ อมแล้วคาบไว้ในปากแบบนี้มันโคตรเท่ห์โดนใจวัยรุ่นเลย
ถึงมันจะเป็นการเท่ห์แบบเสี่ยว ๆ ไปหน่อยก็เถอะ แต่เขากลับชอบทำไงได้
...แล้วนี่ดันมีเหลืออยู่แท่งเดียวด้วย
ถ้าจะให้เขาเชื่อเหลือดวงล่ะก็
....แบบนี้ต้องเรียกว่า ‘โชคเข้าข้าง’ จริง ๆ
คนดวงดีจึงเอื้อมมือออกไปหมายจะหยิบจูปาจุ๊บที่เล็งไว้
หากทว่ายังไม่ทันถึงเป้าหมายกลับมีมือของใครบางคนชิงหยิบลูกอมตัดหน้า
...เฮ้ย! ได้ไงวะ!!
เขารีบหันไปหาเจ้าของมือคนขโมย
และทันที่เห็นหน้า ลมหายใจก็แทบจะหยุดหายไปดื้อ ๆ
คล้ายพบเจอเหตุการณ์เดจาวูที่เพิ่งเกิดไปเมื่อกี๊
....เปล่า ไอ้คนคนนี้มันไม่ได้มีกล้ามโต หนวดครึ้ม หน้าหื่นอะไรเหมือนคนที่แล้ว
ตรงข้าม มันดันสูงขาว หน้าตาดีมีราศีจับ เปล่งออร่าวิ้ง หล่อโคตรพ่อจนหน้าหมั่นไส้
แถมไม่ใช่คนที่เขาไม่รู้จัก... เขารู้จักดีเลยแหละ...
....มันชื่อ ‘ดิว’ เป็นเดือนคณะวิศวะปีสามปีเดียวกับเขา
เคยไปเข้าค่ายอาสามาด้วยกันเมื่อตอนปิดเทอม
แรก ๆ ตอนอยู่ค่ายเขาไม่ได้สนใจอะไรมันนัก
แต่พักหลัง ๆ เขารู้สึกว่ามันชักจะแปลก ๆ
ทั้ง ๆ ที่มันก็วางตัวสุภาพตลอด
ยิ้มให้เป็นมิตรธรรมดาเหมือนเพื่อน ๆ ทั่วไป
แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงกลับรู้สึกว่าสายตาที่ดิวมองเขามันเหมือนมีอะไรบางอย่าง
....อะไรบางอย่างที่สัญชาตญาณลึก ๆ เตือนว่าตัวเองกำลังถูกจีบ
...โธ่...ชีวิตบัดซบของนายซีเกมส์ถูกเดือนวิศวะจีบ แทนที่จะเป็นดาว
....กูล่ะอยากจะบ้าตายจริง ๆ !!!
และตอนนี้สงสัยคงได้ตายสมใจแน่ ๆ
เพราะตัวเขากำลังหน้าซีด ยืนนิ่งค้าง
เผชิญหน้าระยะประชิดกับหนุ่มหล่อที่ส่งเสียงทัก
“อ้าว...เกมส์ มาซื้ออะไรเหรอครับ”
คนถูกถามไม่ตอบคำ
อย่าว่าแต่ขาเลย ทั้งมือ ทั้งปากตอนนี้เหมือนถูกแช่แข็งจนไม่มีแรงขยับ
เพราะอาการเดิม ๆ ของนายซีเกมส์เริ่มกำเริบเข้าสู่ช่วงที่เรียกว่า ‘ใบ้แดก’
แต่เขาไม่จำเป็นต้องอ้าปากตอบอะไร
หนุ่มวิศวะกลับคาดเดาเอาเอง เมื่อสังเกตเห็นสายตาของคู่สนทนามองตรงมาที่ของในมือ
“เอ๊ะ! หรือว่าจะมาจูปาจุ๊บนี่
โห....ใจตรงกันเลยนะครับ
...แต่เหมือนรสนี้ มันจะมีเหลืออันเดียวด้วย
อืม...ไม่เป็นไร ถ้างั้นผมยกอันนี้ให้เกมส์แทนล่ะกันนะ
...โทษครับ คิดเงินให้หน่อยครับ”
ไม่เพียงแค่คิดเองเออเอง แต่อีกฝ่ายกลับจ่ายเงินเองให้เสร็จสรรพ
ก่อนยื่นจูปาจุ๊บมาให้คนตรงหน้าโดยที่ไม่คิดจะถามความต้องการของเขาเลยสักคำ
“อ่ะ นี่ครับของเกมส์”
...พฤติกรรมสุดแสนจะเป็นสุภาพบุรุษ
ถ้าเป็นผู้หญิงเจอหนุ่มหล่อเดือนคณะทำให้คงลงไปนอนละลายกองแทบเท้า
แต่นี่ไอ้คนรับกลับเป็นผู้ชายทั่งแท่ง
แถมยังเป็นโรคกลัวผู้ชายจีบขึ้นสมอง
เจอแบบนี้เข้าไป เขาก็อยากลงไปนอนกองแทบเท้าเหมือนกัน
....ไม่ใช่เพราะเขิน แต่กูกลัวววว!!!
....กูกลัวจะตายอยู่แล้วโว้ยยยย!!
ใจอยากจะโกยวิ่งหนีไปให้ไกลแสนไกล
แต่ขากลับไม่ขยับ มิหนำซ้ำไอ้คนตรงหน้าดันยืนขวางดักทางจะออกอีก
เออ...เอาเข้าไป... ฮึก...แม่จ๋า เกมส์อยากร้องไห้
....นาทีชีวิตเลยงานนี้
.... ซ้ายก็ตาย ขวาก็ไม่รอด
ฮือออออ......ใครก็ได้ช่วยกูทีเถอะ!!!
คนคร่ำครวญหมดความหวัง
เมื่อไร้ตัวช่วยใด ๆ ก็จำต้องยึดคติตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
หนทางรอดสุดท้ายจึงเหลือเพียงทางเดียว
เกมส์มองจูปาจุ๊บในมือที่ถูกยื่นให้อย่างชั่งใจ
เอาวะ...รับหูรับตาเอามาซะ มันจะได้หลีกทางให้
นึกซะว่ามันแค่ใจดีซื้อให้ ไม่ได้ตั้งใจจะมาจีบก็แล้วกัน
เออ....ใช่ ๆ อาจเป็นแบบนั้นก็ได้
...ใจเย็น ๆ มึงอย่าคิดมากนะ ไอ้เกมส์
สูดลมหายใจลึก ๆ ....น่านอย่างนั้น
...ไม่มีอะไร...มึงไม่ต้องกลัว
...ที่นี่ก็ค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบจูปาจุ๊บช้า ๆ
...ค่อย ๆ หยิบ.... ค่อย ๆ หยิบ....
...อ้าว...เอ๊ะ แล้วทำไมมันไม่ปล่อยวะ
เจ้าของมือสั่น ๆ พยายามดึงลูกอมอีกครั้งอย่างสงสัย
แต่ร่างสูงกลับดึงมันไว้ไม่ยอมปล่อย
ซ้ำดวงตายังวิบวับทอประกายอย่างมีเล่ห์นัย
ก่อนจะพูดประโยคหนึ่งที่ดังราวกับคำกระซิบ
....หากแต่เป็นคำที่ทำให้ใจคนฟังร่วงกองลงไปกับพื้น
“อย่าทานลูกอมเยอะนะครับ
แค่นี้เกมส์ก็หวานจะแย่อยู่แล้ว
ผมกลัวว่า ฟันผมจะผุ ตอนได้ชิม”
อะ....อะไรนะ
....หวาน...
คะ...ใครหวาน
แล้วมันจะฟันผุตอนได้ชิมใคร
อย่าบอกนะว่า...
....ไม่ใช่แล้ว
นี่ไม่ใช่คำเตือน แถมไม่ใช่คำจีบด้วย
....แต่นี่มันเป็นคำที่อีกฝ่ายเจาะจงจะกินเขาโดยเฉพาะเลยต่างหาก!!ไม่ไหว...เจอแบบนี้เข้าไป ยังไงก็ไม่ไหว
โอยยย.......กูจะเป็นลม รถพยาบาลเบอร์อะไรวะ โทรเรียกมาที
หรือไม่ก็หามกูเข้าวัดไปเลยก็ได้
งานศพขอโต๊ะจีนนะ ไม่เอาข้าวต้มปลา มันธรรมดาไปเดี๋ยวไม่สมศักดิ์ศรี
ฮือออออ.....แม่จ๋า เกมส์ขอโทษที่เกมส์ดื้อไม่ค่อยกลับบ้าน ไม่ค่อยเชื่อฟังแม่
เกมส์เลยต้องมานอนตายอนาถอยู่ตรงนี้ ยังไม่ทันได้ทดแทนบุญคุณ
แต่เดี๋ยว....
ถ้ากูตายก็แย่อ่ะดิ ยังอ่านการ์ตูนที่ค้างไว้ไม่จบเลย
ไม่เอา...แม่จ๋า เกมส์ยังไม่อยากตาย
ต้องหนี....
ต้องหนี....
ต้องไปแล้ว....
.....กูไม่อยู่แล้วโว้ยยยยย!!!!
คนกลัวจึงรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย
ดึงมือที่ถือจูปาจุ๊บไว้โดยแรงซึ่งหนุ่มหล่อก็ปล่อยไปง่ายดาย
แล้วรีบวิ่งหนีตายเผ่นออกไปนอกร้านทันที
ทิ้งให้ดิวมองตามอย่างงงๆ
กับพฤติกรรมประหลาด ๆ ของคนที่เพิ่งเจอ
....แปลกดี...ปกติเดือนวิศวะอย่างเขาเจอใครก็มีแต่คนเข้าหา
แต่กับเกมส์เนี่ยสิ ไม่รู้ทำไมเจอหน้าเขาทีไร ถึงชอบทำหน้าเหมือนเห็นผี
แถมยังชอบวิ่งหนีเขาอีกต่างหาก
มันเลยเป็นสาเหตุให้เขาติดใจตั้งแต่ตอนไปค่ายวิศวะอาสาด้วยกัน
ความจริงเขาก็พูดแซวจีบขำ ๆ ไปงั้นแหละ
เพราะคนอย่างดิว ขึ้นชื่อว่าคาสโนว่า ได้ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายอยู่แล้ว
แต่ของอะไรที่ได้มาง่าย ๆ มันมักจะไม่สนุกเท่าของที่ต้องพยายามคว้ามาหรอก
....และเกมส์ก็ดูเหมือนจะเป็นของหายากชิ้นนั้น
หนุ่มวิศวะยกยิ้มในใจ ก่อนหันไปเรียกหาพนักงานที่เคาท์เตอร์
ถามหาของที่ตั้งใจจะซื้อตั้งแต่แรก
“น้องครับ ขอมาโบโร่มินต์ซองหนึ่งครับ”
...ในเมื่อจูปาจุ๊บรสโคล่าหมด ก็ขอบุหรี่ไว้สูบเล่นแก้เหงาแทนล่ะกัน
ไม่เป็นไร ไว้ถ้าอยากชิมจูปาจุ๊บเมื่อไร
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าจะต้องชิมมันจากใคร
...ขออย่างเดียว อย่าให้คนคนนั้นกินเยอะ
เพราะเดี๋ยวมันหวานจนเขาฟันผุหลังชิมเสร็จขึ้นมาจะแย่เอา
...เตือนไว้แล้วนะ อย่าลืมซะล่ะครับ
....เกมส์
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
สวัสดีเจ้า (อู้กำเมืองเอาฤกษ์เอาชัย) 
เฮาบ่ไจ่คนเหนือเน้อเจ้า แต่เป๋นลูกครึ่ง มีแม่เป็นคนเจียงใหม่แต๊ ๆ
ฟังกำเมืองมาแต่ละอ่อน แต่อู้บ่จ้าง ยะอะหยังผิดพลาดไป๋จะได จ่วยบอกฮื้อต้วยเน้อเจ้า
สวัสดีค่ะ กลับมาแล้วจ้า คิดถึงกันบ้างมั้ยเอย 
ตั้งใจมาลงเอาวันตรุษจีน เพราะถือฤกษ์งามยามดี เป็นมงคล (เหรอ? ไม่ใช่เพราะอู้หรอกนะ)
ก็แบบว่า...ที่หายไปนานก็แอบไปพักผ่อนเตรียมพร้อมลงเรื่องใหม่นี่แหละ
เพราะหลังจากนี้คาดว่าคงจะลงเรื่องยิงยาว ไม่หายไปนาน ๆ เป็นอาทิตย์แล้ว (มั้งนะ?) 
มาพูดถึงซีรีย์ภาคนี้สักนิด สำหรับใครที่เพิ่งเริ่มต้นอ่านซีรีย์นี้เป็นครั้งแรก
“อยากให้ย้อนกลับไปอ่าน ภาค ยอดสะเดา กับ ข้าวโพดต้ม กันก่อนนะคะ”
เพื่อเพิ่มความมีอรรถรสมากขึ้น รับรองสนุกมันส์ไม่แพ้กัน (เนียนแอบโฆษณา) 
สรุปว่าภาคนี้เป็นการจับคู่ของ ‘หนุ่มที่เป็นโรคกลัวผู้ชายจีบขึ้นสมอง’ กับ ‘หนุ่มคาสโนว่าจอมเจ้าชู้’ ค่ะ
สุดหล่อดิวของเรา จะรักษาโรคกลัวผู้ชายจีบของเกมส์ได้มั้ย
หรือเกมส์จะนอนตายน้ำลายฟูมปาก ก่อนดิวจะจีบสำเร็จ ก็ต้องรอลุ้นกันนะคะ
อนึ่ง นิยายเรื่องนี้ไม่ได้สนับสนุนให้สูบบุหรี่กันเน้อ แม้ชื่อเรื่องจะล้อเป้ามากก็ตาม
แต่มันเป็นไปตามคอนเซปต์เรื่อง เลิกบุหรี่แล้วหันมาดูดจูปาจุ๊บหวาน ๆ แทนดีกว่าเนอะ
ยินดีต้อนรับทุกคนสู่ภาคใหม่ค่ะ
รักและคิดถึง
BitterSweet
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 817681 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก