หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[ekonut]

 

[nekko]

เคลียร์สาวๆๆให้หมดก่อนดีกว่านะดิว


 

[thepopper]

  ดิว สาวๆยังไม่เคลีย มายุ่งกับเกมส์ เชอะๆ

[~มือวางอันดับ1~]

+1 จัดไปดิวอิอิ น้องเกมซ์ยิ่งตื่น ๆ อยู่

[yeyong]

กว่าจะเข้าใกล้ได้ เกมส์มันจะหัวใจวายไปซะก่อน

[monoo]

 

[Bowbonk]

 

[bun]

ถ้าสนใจเกมส์อย่าลืมไปเคลียร์กับสาว ๆก่อนแล้วกัน

[lalitalx]

เมื่อไหร่จะเลิกเจ้าชู้ ? 
ชอบเรื่องนี้อะน่ารักดี ถ้าดิวเลิกเจ้าชู้ได้คงจะน่ารักมากกกก

[xeruoh]

สงสารเกมส์เบาๆนะเนี่ยย
แต่พี่ดิวทำไมเจ้าชู้งี้อ่าา เลิกนิสัยนั้นซะ
ก่อนจะมาจีบเกมส์นะเห้ย !!

รออัพค่ะ 

[nutty2554]

เย๊ยย อย่าบอกนะ ว่าจะกลับขึ้นไปอีก
สาธุ ขอให้คาสโนว่า ลายหายเกลี้ยงก็งานนี้

[EoBen]

กลัวทำไม ดัวไม่ใช่เกย์ซะหน่อย แค่ชอบเกมส์เอง 5555555

[puppyluv]

เพราะเกมส์ก็น่าหยอกไก่ไม่หยอก
แต่เอ๊ะ ห้ามเข้าใกล้มากขนาดนี้
อยากรู้เหตุผลชะมัด
ดิวววววว ชูป้ายไฟให้เพลย์บอย
กดบวกปล่อยเป็ด

[SenzaAmore]

เกมส์น่ารักจังงงงงง 

[YuuYuu]

ไม่ได้อ่านไปหลายวัน กลับมาย้อนอ่านทีเดียวสามตอน
ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าเราก็ไปเรียนที่เหนือมาหละค่ะ
ฟังภาษาเหนือออกบ้างแต่ไม่มาก พูดไม่ได้นอกจากติดคำว่า ก๋า กลับมา
เรื่องนี้ก็เหมือนเป็นเรื่องที่ทำให้เราได้นึกย้อนกลับไปยังสำเนียงที่เคยฟังตลอดสี่ปี
พูดแล้วก็คิดถึงทีเดียวเชียว

ส่วนเรื่องดิวเนี่ย พูดจริงๆ ว่าเราไม่รู้เลยว่าดิวนี่จะหลอกฟันเล่นหรือเปล่า
เพราะคนอย่างดิวก็น่ากลัวกว่าหมอฟันเหมือนที่เกมส์ว่า
ก็เข้าใจหรอกว่าเกมส์มีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับแบบนั้นมันก็น่าแกล้ง
แต่หัวใจและความรักมันไม่ได้เป็นสิ่งที่ควรจะแกล้งนะคะดิว...

เพราะฉะนั้น... ถ้าเกมส์เสียใจ เราโกรธนายแน่ๆ ดิว


ปล. ถ้าเอาความหวานจูปาจุ๊ปมารวมกันรสบุหรี่ อาจจะได้บุหรี่กลิ่นใหม่ก็ได้เนาะ ฮ่าๆๆ

[kasarus]

เกมส์กลัวฝังใจขนาดนี้ แล้วนายดิวจะเข้าใกล้ได้ยังไงนะ

อย่าว่าแต่ใกล้ใจเลย แค่ใกล้ตัวให้ได้ก่อนเหอะ

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค จูปาจุ๊บ กับ ซิกาแร๊ต



แท่งที่ 5




...รากฟันนี่มันเชื่อมกับเส้นประสาทสมองเส้นที่เท่าไรเหรอครับ


เพราะตอนนี้นอกจากนายซีเกมส์กำลังปวดฟันอย่างหนักแล้ว
เขายังรู้สึกกำลังปวดหัวจี๊ดดดเหมือนมีใครเอาเหล็กแหลมมาแทงสมอง
ส่งผลให้ร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรงวิงเวียนหน้ามืดคล้ายไข้กำลังจะขึ้น
ขนาดซัดยาแก้ปวด แก้อักเสบ บวกด้วยดีคอเจนเม็ดยาสามชั้น
ให้ตัวเองกินชุดใหญ่ก็ดูเหมือนเอาไม่อยู่


เพิ่งรู้ว่าการผ่าฟันคุดโคตรจะทรมานขนาดนี้
อยากจะกินอะไรก็กินไม่ได้ เพราะมันปวดฟันจนเคี้ยวไม่ลง
เมื่อวานร่างกายเขาเลยรับสารอาหารเพียงแค่โจ๊กถุงเดียวเท่านั้น


...ก็ไอ้โจ๊กที่ใครบางคนส่งมาให้นั้นแหละ
นึกไปแล้วก็ยังสยองไม่หาย
ลองคิดดูสิครับว่าอยู่ ๆ ดันเจอสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตมาเคาะประตูเยี่ยมถึงหน้าห้อง
เขาไม่เป็นลมสลบน็อคตายคาทีก็เป็นบุญแค่ไหนแล้ว
ถึงมันจะใจดีเอายามาให้ด้วยก็เถอะ
แต่จะให้เขายิ้มรับหน้าชื่นตาบานเดินไปกอดคอขอบคุณคงทำไม่ลง
เลยต้องบอกอยู่ห่าง ๆ อย่างกลัว ๆ อยู่แบบนี้


เออ..จริงด้วย พูดไปดันนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมจ่ายเงินค่าโจ๊กให้มันไปเลย
ถึงจะชอบกินของฟรีเท่าไร แต่เขาไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณคนอย่างดิว
เพราะกลัวว่ามันจะเรียกร้องตอบแทนอะไรกันอีก


...ถ้ามันไปแล้วก็ขอให้ไปลับ ไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้ากันตลอดชีวิตอีกเลยเถอะ เพี้ยง!!




TRRRRRRRR!!



เสียงโทรศัพท์ขัดจังหวะความคิดของคนพนมมือไหว้ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นที่พึ่ง
เขาหยิบมือถือของตัวเองกดมองดูหน้าจอ ก่อนจะรับสายเมื่อเห็นชื่อเพื่อนคนหนึ่ง


“ฮัลโหล”


“นี่ไอ้เกมส์! งานกลุ่มที่จะพรีเซนต์วันพฤหัสนี้ แกทำพาวเวอร์พอยซ์เสร็จรึยังย่ะ!”


คำตวาดแหวจากเจ๊บอลล่าดังมาตามคลื่นกระแทกใส่หู
และเหมือนมันจะทะลวงทะลุโสตประสาท
เข้าไปกระตุ้นสติของคนที่ปวดหัวให้ระลึกถึงความทรงจำขึ้นมาได้


...ฉิบหายแล้ว! งานกลุ่มยังไม่ได้เริ่มเลย
โอยย... ทำไมช่วงนี้เขาถึงขี้ลงขี้ลืมบ่อย ๆ วะ

อ้อ...สงสัยไม่ค่อยได้กินขนมเลยไม่มีอะไรไปกระตุ้นสมองแน่ ๆ
แต่ขืนบอกความจริงไป
แม่เจ้าพระคุณต้องเล่นงานกระตุ้นสมองเขาจนได้นอนตายกลับบ้านเก่าชัวร์


คนอยากมีชีวิตอยู่ต่อจึงแกล้งโกหกอ้อมแอ้มเลี่ยง ๆ


“เออ...ก็เหลืออีกนิดนึง”


“นิดนึงของแกนี่แค่ไหนกันห่ะ! อย่าบอกนะว่าพิมพ์ได้แค่ชื่อรายงาน
นี่คงไม่ลืมใช่มั้ยว่าต้องมาซ้อมพรีเซนต์ล่วงหน้ากันก่อนด้วยน่ะ”


คนจับทางได้บ่นเสียงดุตามออกมาอีกระลอก
จนเขาต้องรีบแก้ตัวพลัลวัน


“โห...เจ๊ อย่าเร่งสิคร้าบ รับรองเดี๋ยวทำให้เสร็จทันวันพรีเซนต์แน่ เจ๊ไม่ต้องห่วง”


“โอยย...ให้มันจริงเถอะย่ะ บอกตรง ๆ ฉันล่ะไม่เชื่อใจแกเล๊ยยย!
...เอางี้เดี๋ยวฉันโทรบอกให้ใครในกลุ่มไปช่วยแกด้วยล่ะกัน 
จะได้มีคนมาคอยคุมกันแก้อู้งาน”


ท้ายประโยคเจ๊บอลล่าพูดตัดสินเอาเองเสร็จสรรพ 
เมื่อเห็นว่าขืนปล่อยงานไว้กับคนอย่างไอ้เกมส์คงได้ล่มจม
ซึ่งพอเจ้าตัวได้ยินว่ามีคนมาช่วยกลับไม่ได้สลดซ้ำยังยินดีปรีดาเป็นอย่างยิ่ง


“โห...พอดีเลย เจ๊นี่โคตรรู้ใจจริง ๆ 
จะได้มีคนไปซื้ออะไรมาให้กิ...เอ้ย!
แบบจะได้มีคนมาช่วยให้งานมันเสร็จเร็ว ๆ ไง”


เกมส์ที่เผลอเอ่ยจุดประสงค์แอบแฝงออกไปเกือบยั้งปากไว้ไม่ทัน
กระนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ได้ยินเสียงถอนหายใจจากปลายสาย


“เฮ้อ...เอาเถอะ ฉันเบื่อความไม่ได้เรื่องของแกเต็มที่แล้ว
เดี๋ยวโทรไปจิกคนอื่นก่อน อีกสักพักคงไปถึง
แกก็รีบ ๆ ทำให้เสร็จภายในวันนี้ล่ะเข้าใจมั้ย แค่นี้นะยะ!”


บอลล่ากำชับเสียงเขียวส่งท้ายก่อนวางหูโทรศัพท์ตัดบทสนทนา
ปล่อยให้นายซีเกมส์รู้สึกโล่งอกที่จะมีคนมาสานต่อภารกิจ
เพราะว่าตอนนี้เขาทั้งปวดฟันปวดหัวไปหมดแล้ว
จะให้มานั่งเปิดคอมพิมพ์งานงก ๆ อยู่ได้ยังไง

ถ้าเพื่อนเขามาจะได้ช่วยเบาแรงลงหน่อย
แถมยังอ้อนให้มันเป็นเบ๊ลงไปซื้อขนมของกินมาให้เขาอีกด้วย

แหม...งานนี้มีไอ้เกมส์เป็นเสือนอนกินสบายใจเฉิบ ชิล ๆ 

เออ...จะว่าไปก็เหมือนคุณนายสายสมรคุณแม่ผู้บังเกิดเกล้าบอกไว้เปี๊ยบ!
มีโชคร้ายติด ๆ กันหนักขนาดนี้ มันก็ต้องมีโชคดีวิ่งเข้ามาหากันบ้าง


...ใครมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนกันได้ตลอดจริงมั้ยครับ




ก๊อก! ก๊อก!




...โอ้โห พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลยเว้ย
สงสัยเพื่อนเขาคงเกรงอำนาจของเจ๊บอลล่า
ถึงสั่งไวได้เร็วทันใจยิ่งกว่าพิซซ่าฮัทขนาดนี้


เจ้าของห้องรีบลากสังขารลงจากเตียงที่นอนอุ้ดอู้มาทั้งวันเดินไปเปิดประตู
ในใจนึกอยากกระโดดกอดคนที่จะมาเป็นตัวช่วยชีวิตของเขาให้ชื้นใจสักที
หากแต่พอเห็นร่างของแขกผู้มาเยือนกลับทำให้เขาถึงกับสะดุด
ต้องขยี้ตามองซ้ำอีกรอบจากบนลงล่าง



...ดะ...เดี๋ยวนะ...


จำได้ว่าเพื่อนในกลุ่มรายงานเขาไม่มีคนที่สูงยาวเข่าดี

ไม่มีคนที่หน้าตาหล่อเหมือนดาราเกาหลี

ไม่มีคนที่ยิ้มโปรยเสน่ห์จนสาวเหลียวแบบนี้


และที่สำคัญ...


...ไม่มีคนที่ครองตำแหน่งเดือนคณะวิศวะด้วย!



...เฮ้ยยยย!! 




“สวัสดีครับเกมส์”


คำทักจากดิวทำเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งเฮือก
รีบเข้าสู่เสต็ปเดิมคือ...ถอยดีกว่า...ไม่เอาดีกว่า
ก้าวขาสั่น ๆ พั่บ ๆ ของตัวเองเผ่นแน่บ
โดยไม่ลืมคว้าแมวตัวเล็กหนีบเป็นเพื่อนคู่ตาย
หนีไปหยุดอยู่ตรงระเบียงระยะทางห่างหกเมตร
ก่อนตะโกนถามเสียงหวาด ๆ


“มะ...มาทำไม”


“ก็แวะมาเยี่ยมน่ะครับ แล้วก็ซื้อของมาฝากด้วย”


หนุ่มหล่อตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ
เดินหิ้วถุงขนมเข้ามาในห้องโดยไม่ต้องรอให้เจ้าขออนุญาต
หากแต่ก็ยังรักษาระยะห่าง ด้วยการหยุดยืนอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าใกล้ประตู


“วันก่อนที่มาห้องเกมส์ ผมเห็นขนมเยอะแยะเลย
คิดว่าเกมส์คงจะชอบใช่มั้ยครับ
แต่เกมส์เพิ่งทำฟันมา คงทานอะไรไม่ได้มาก
วันนี้ผมเลยซื้อพวกวุ้นกับโยเกิร์ตมาฝาก
ไม่รู้จะถูกใจเกมส์รึเปล่า มาลองเลือกดูสิครับ”


คำพูดเอ่ยถามที่มาพร้อมกับของล่อ ซึ่งร่างสูงแสร้งทำเป็นเปิดโชว์ขนมในถุง
เรียกความสนใจจากคนที่อยู่นอกระเบียงให้เผลอชะโงกมอง
ขัดกับท่าทางหวาด ๆ ราวกับพยายามยั้งใจไว้ จนทำให้ดิวต้องนึกขำเบา ๆ



...ก็ว่าแล้วว่าแผนนี้ต้องได้ผล   


โชคดีที่เขาเป็นคนช่างสังเกต
เลยสามารถจับจุดความชอบของคนอื่นได้ง่าย ๆ
และเขาก็มักจะใช้ข้อได้เปรียบนี้มาเป็นส่วนหนึ่งของเคล็ดลับในการจีบสาวเสมอ
ซึ่งขอบอกว่าได้ผลทุกราย

และกับเกมส์ก็คงไม่แตกต่างกัน
ดูจากนัยน์ตาทอประกายวิบวับเหมือนคนเจอขุมทรัพย์แล้ว
เขาคงจะจับจุดของเกมส์ได้อยู่หมัดจริง ๆ
ที่เหลือก็แค่รอให้เกมส์ขยับเข้ามาใกล้
เพื่อเขาจะได้พิสูจน์ข้อสงสัยในใจก็เท่านั้น


หากทว่าร่างสูงคงประเมินกระต่ายตื่นตูมน้อยไปหน่อย
เพราะคนที่อยู่นอกระเบียงห้องกลับไม่ขยับ
ซ้ำยังเอ่ยคำพูดตะกุกตะกักเสียงเบาหวิว


“กะ..กระเป๋า...”


“ห่ะ อะไรนะครับ?”


ดิวขมวดคิ้วงง เมื่ออยู่ ๆ คำที่หลุดออกจากอีกฝ่ายกลับเปลี่ยนประเด็นจนไม่ทันตั้งตัว
หากแต่คนพูดยังคงยืนนิ่งสูดลมหายใจลึกคล้ายเรียกความกล้า
แล้วจึงขยายความให้ได้ยินอีกครั้งชัด ๆ


“หยิบกระเป๋าเป้สีดำที่แขวนตรงเก้าอี้”


คำสั่งจากเจ้าของห้องยังคงสร้างความแปลกใจให้ผู้มาเยือน
กระนั้นแม้จะสงสัย แต่ร่างสูงก็ยังคงทำตาม
เดินขยับเข้าไปใกล้อีกสามก้าว
เพื่อหยิบกระเป๋าเป้ที่ดูเหมือนกระเป๋าใส่หนังสือเรียน
แล้วประโยคของคู่สนทนาจึงดังตามขึ้นมาอีกรอบ


“เห็นกระเป๋าตังค์ในนั้นมั้ย”


“ครับ”


“ค่าขนมกับค่าโจ๊กเมื่อวานเท่าไรดึงเงินออกไปได้เลย”


ดิวชะงักงันหลังจากจบคำ
สิ่งที่พูดมาคล้ายตอกย้ำในความห่างเหินราวกับไม่คิดจะรักษาน้ำใจใด ๆ



หึ...เกมส์มาไม้นี้ นึกเหรอว่าเขาจะยอมแพ้


...ยิ่งทำเป็นไม่สนใจก็ยิ่งท้าทาย


...ยิ่งหนีก็ยิ่งอยากเข้าใกล้



หัวสมองของคนเจ้าเล่ห์หมุนวนหาแผนการอย่างรวดเร็ว
แล้วจึงแสร้งยิ้มออกมาด้วยความไม่ถือสา พลางเอ่ยคำตอบกลับไป


“อ้อ ไม่ต้องหรอกครับ ของพวกนี้ผมเลี้ยงเอง
เออ...ว่าแต่....”


ท้ายประโยคร่างสูงลากเสียงยาว พลางหยิบกระเป๋าตังค์หนังสีดำเรียบ ๆ ขึ้นมา
ก่อนจะดึงบางสิ่งที่เสียบอยู่ไวชูให้เจ้าของเห็นพร้อมคำถาม


“นี่บัตรประชาชนเกมส์เหรอครับ ในรูปไม่เหมือนตัวจริงเลย”


“เฮ้ยยยยยย!!!”


เกมส์ร้องตะโกนเสียงหลง เมื่อเห็นบัตรประจำตัวประชาชนสีฟ้าของตัวเองโบกไปมา

ใคร ๆ ก็รู้ว่าประเทศไทยแดนสารขัณฑ์นี้ช่างมีระบบถ่ายรูปราชการได้ดีเลิศ
แม้แต่แอปคาเมล่า 360 องศายังต้องอาย เพราะไม่สามารถสู้หนังหน้าจริงเหนือมนุษย์ได้
แล้วไอ้บัตรประชาชนใบนี้เขาทำตั้งแต่ตอนอยู่ม.หก
ผมยังสั้นไถเกรียน หน้าตาก็เด่อ ๆ ด่า ๆ จนเขาไม่กล้าโชว์ให้ใครดู
ขนาดถ่ายเอกสารสำคัญต่าง ๆ ที่ต้องใช้สำเนาบัตรยังต้องแอบซ่อนแล้วซ่อนอีก

เรียกว่าเก็บเป็นความลับท็อปซีเคร็ท
แทบจะอยากเอาสติกเกอร์ลายคิตตี้มาแปะติดกันอุบาวท์ด้วยซ้ำ
แต่นี่กลับถูกใครบางคนเอารูปไปส่องพิจารณาทุกซอกทุกมุมกันง่าย ๆ
ทำแบบนี้ยิ่งกว่าถูกหยามศักดิ์ศรีกันชัด ๆ!!


ใจอยากจะวิ่งเข้าไปกระชากดึงบัตรมาเก็บไว้
แต่ขายังสั่น ๆ ให้ก้าวก็ก้าวไม่ออก
เลยทำแค่เพียงร้องตะโกนห้ามจากที่ไกล


“หยุด อย่าดูนะโว้ย!!”


หากทว่าคำสั่งกลับไร้ผล เมื่อคนครอบครองกระเป๋าเงินกลับทำหูทวนลม
แถมด้วยการค้นหาสำรวจตรวจตราทุกซอกมุกเหมือนภรรยาค้นความลับสามี


“อืม...มีรูปครอบครัวด้วย
เกมส์มีน้องชายด้วยเหรอครับเนี่ย
หน้าตาคล้าย ๆ กันเลยนะครับ น่ารักทั้งบ้านเลย”


เออ...เอาเข้าไป มาทั้งวงศ์ตระกูลเลย
ทั้งคุณนายสายสมร พ่อ ไอ้กาวน์น้องชายตัวป่วนถูกเห็นหมดไม่มีเหลือ
เขาอุตส่าห์เก็บรูปไว้ในกระเป๋าตังค์เผื่อเวลาคิดถึงจะได้เอาออกมาดูง่าย ๆ
รูปแต่ละใบล้วนเป็นของสำคัญเต็มไปด้วยความทรงจำทั้งนั้น
แต่ตอนนี้มันกลับโดนใครบางคนดึงสิ่งที่อยู่ภายในออกมาจนหมดสิ้น


“บอกว่าอย่าดูไงวะ!!!”


เกมส์ตะคอกเสียงด้วยอารมณ์กรุ่น ๆ
เริ่มขยับเดินออกห่างจากระเบียงเข้าไปในห้องโดยไม่รู้ตัว
ทันทีที่เห็นร่างสูงยังคงสำรวจกระเป๋าต่ออย่างสนุกสนาน


“โอ๊ะ! มีรูปเกมส์ตอนเด็ก ๆ ด้วย
ถ้ายังไงผมขอถ่ายรูปเก็บไว้ดูได้มั้ยครับ”


พูดไม่พูดเปล่า ดิวยังหยิบไอโฟนขึ้นมากดตั้งท่าจะถ่าย
จนเกมส์แทบตาเหลือก ปล่อยลูกแมวตัวเล็กในอ้อมกอดลงพื้น
แล้ววิ่งถลาเข้าไปคว้ากระเป๋าปากก็ตะโกนห้ามเสียงหลง


“เฮ้ยยย! อย่าถ่ายยย!!!”


แต่ไม่ทันแล้ว เมื่อหูได้ยินเสียงแชะเบา ๆ
พร้อมกับคนถ่ายกดดูรูป ก่อนขมวดคิ้วเหมือนไม่พอใจ


“ขออีกรูปหนึ่งนะครับ เมื่อกี๊มันเบลอ”



...ขอรูปหนึ่งพ่องสิ! ใครให้มันถ่ายกันง่าย ๆ วะ!!


ความกลัวถูกแทนทีด้วยความโมโหที่ขึ้นสูง
เกมส์พุ่งเข้ามาประชิดตัวของอีกฝ่าย
พยายามจะเอื้อมคว้ารูปถ่ายของตัวเอง
พร้อมกับร้องโวยวายเสียงดังลั่น


“ไม่ให้โว้ยยย! เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!”


แต่ร่างสูงกลับชูมันขึ้นเหนือหัวให้ห่างมือเจ้าของที่แท้จริงเหมือนแกล้ง
ทำให้เขาต้องตะเกียดตะกายไขว้คว้าของสำคัญอย่างหงุดหงิด
แย่งยื้อกันไปเหมือนเด็กแย่งของเล่น กระทั้งในที่สุดเขาก็ดึงรูปกลับมาได้
หากทว่ายังไม่ทันดีใจกับความสำเร็จ
มือที่ว่างอยู่ของร่างสูงกลับคว้าข้อมือของเขาไว้ทั้งสองข้าง
ล็อกมันไว้แน่นพร้อมเอ่ยประโยคสั้น ๆ ที่รอมานาน


“จับได้แล้ว”


คนถูกจับสะดุดกึก ก้มลงมองสำรวจตัวเองอย่างตกใจ
เมื่อรู้สึกตัวว่าตอนนี้เขามาอยู่ใกล้อีกฝ่ายแค่ไหน



...ฮะ..เฮ้ยย ทำไมเขามาอยู่ตรงนี้ได้

แย่แล้ว...อย่าบอกนะว่าที่มันแกล้งถ่ายรูปเพราะต้องการจะหลอกเขาเข้ามาใกล้


ไอ้ดิวชั่ว!  ไอ้เจ้าเล่ห์!  แม่งไม่น่าหลงกลมันเลย


ละ...แล้วทีนี่จะทำยังไง มือก็โดนมันจับไว้แน่นขนาดนี้



มะ...ไม่เอา...



...กะ..กลัว...กูกลัววววว!!!



อาการของคนกลัวผู้ชายจีบกลับมากำเรีบอีกครั้ง
ยิ่งอยู่ใกล้กันก็ยิ่งใจสั่น เรี่ยวแรงแทบจะไม่มีเหลือ
กระนั้นก็ยังคงพยายามเปล่งเสียงตะกุกตะกักขัดขืน


“ปะ..ปล่อย...”


“ไม่ปล่อยหรอกครับ จนกว่าเกมส์จะบอกผมมาก่อนว่าทำไมถึงชอบหนีผม”


ดิวเพิ่มเงื่อนไขต่อรองที่สงสัยติดอยู่ในใจเขามานาน
อยากจะรู้จริง ๆ ว่าทำไมเกมส์ถึงหนีเขา
ทั้ง ๆ ที่มีแต่คนอยากจะวิ่งเข้าหา


หากแต่คนถูกถามกลับก้มหน้าก้มตา
พยายามดึงมือสั่น ๆ ของตัวเองให้ออกห่างอีกครั้ง


“ระ...เราบอกให้ปล่อย”


“ไม่ครับ บอกผมมาก่อนสิครับว่าเกมส์เป็นอะไร”


ดิวยังคงดื้อดึงตื้อจะเอาคำตอบ
ยึดข้อมืออีกฝ่ายแน่นแบบไม่ปล่อย
ดวงตามองสบกับคนที่ไม่ยอมเงยหน้า
ซึ่งขยับเปล่งเสียงเบา ๆ เป็นคำตอบ


...และเป็นคำตอบที่ทำให้ดิวต้องนิ่งอึ้งด้วยไม่เคยคาดคิดมาก่อน




“ระ...เรา...กะ...กลัว”





...กลัว?


...กลัวเขาเหรอ? ทำไมล่ะ?


คำตอบรับไม่ได้ช่วยอะไร
กลับเพิ่มความสงสัยให้มากขึ้นในสมองของชายหนุ่มหน้าตาดี


...เพราะอะไร ทำไมเกมส์ถึงกลัวเขา
กับคนอื่นเกมส์ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ
แล้วเขาผิดปกติตรงไหน น่ารังเกียจ น่าขยะแขยงสำหรับเกมส์มากรึไง
 
เพราะแม้ว่าเขาจะทำดีต่อเกมส์ทุกอย่างมากแค่ไหน
เกมส์กลับตัดรอนออกห่างโดยไม่คิดจะสนใจกัน
 

หรือจริง ๆ แล้วเกมส์แค่อยากแกล้งเขาเล่น ๆ กันแน่
เลยทำท่าเหมือนกลัวกันแบบนี้ เพื่อให้เขากระวนกระวายใจ
แล้วค่อยมาแอบนึกหัวเราะเยาะเขาทีหลัง


...มันจะใช่เพราะเหตุผลนี้รึเปล่า




“ทำไมล่ะครับ ทำไมเกมส์ถึงกลัวผม ผมมันไม่ดีตรงไหนกัน”


น้ำเสียงที่เอ่ยแม้ยังคงเรียบนิ่ง
ทว่ามันกลับดูเย็นชามากกว่าที่แล้วมา
ยิ่งเมื่อเห็นคู่สนทนาเงียบเฉยก็ยิ่งทำให้คนไม่เข้าใจเร่งถามซ้ำ


“เงียบแบบนี้ผมไม่รู้หรอกนะ
ตกลงว่าเกมส์จะตอบ หรือจะให้ผมหาคำตอบเอง”


ถ้อยคำกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูส่งผลให้คนฟังนิ่งค้าง
คล้ายกับเห็นภาพเหตุการณ์เดิม ๆ วนเวียนฉายซ้ำ


ภาพ...ที่ทำให้ความทรงจำหมุนย้อนกลับไปยังคืนฝันร้ายคืนนั้น

ภาพ...ที่โดนคนร่างใหญ่ขึ้นคร่อมตะโบมกอดไซร้เขาไปทั่ว

ภาพ...ที่ส่งผลให้ร่างกายเกิดการต่อต้านเพราะความกลัวแล่นจับขั้วหัวใจ


...และมันเป็นภาพเดียวกัน
ราวซ้อนทับกับภาพใบหน้าของร่างสูง
ซึ่งเอื้อมมือเชิดปลายคางคนก้มหน้าที่นิ่งค้างขึ้น
ก่อนโน้มลงมาใกล้พร้อมเอ่ยคำพูดสั้น ๆ


“หมดเวลาครับ”


ดิวก้มตัวลงหมายจะฉกฉวยริมฝีปากของคนที่จับไว้เพื่อพิสูจน์ให้แน่ใจ
หากแต่เพียงเข้าใกล้ เขากลับรับรู้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าว


...มันร้อนแบบผิดปกติ


...ทำไมถึงร้อนแบบนี้



...หรือว่าเกมส์



ยังไม่ทันได้สงสัยร่างของอีกฝ่ายกลับทรุดฮวบ
ล้มลงทั้งยืนจนดิวเกือบจะคว้าเอาไว้ทัน
ร่างสูงนิ่งอึ้งอย่างตกใจตะโกนเรียกชื่อคนเป็นลมซ้ำ ๆ


“เกมส์!!  เกมส์ครับ...ได้ยินผมมั้ย... เกมส์!!”


ดิวพยายามจะปลุกร่างที่สลบไปอย่างตระหนก
และพอเอื้อมมืออังหน้าผากถึงได้เพิ่งรู้ว่าเกมส์ตัวร้อนขนาดไหน


โธ่เว้ย!! ทำไมเขาถึงมาสังเกตกันตอนนี้
ทั้ง ๆ ที่ปกติเรื่องเล็กน้อยขนาดนี้ เขาไม่น่าจะพลาดแท้ ๆ
หรือจะเป็นเพราะเขามัวแต่กระวนกระวายถึงสาเหตุที่เกมส์หนีเขา


...สาเหตุที่ตอนนี้เขาได้คำตอบชัดเจนแล้ว


เกมส์ไม่ได้แกล้งเขาเล่น แต่เพราะเกมส์กลัว...



...ใช่...เกมส์กลัวเขาจริง ๆ




----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



TBC

[moredee]

อ๊ายยยยยยย ช่วยจุ้บคนเป็นลมด่วน ต้องการอากาศบริสุทธิ์ 

[patchylove]

  เกมส์น่าสงสารจัง ยิ่งป่วยอยู่ด้วย

[bulldog17]

กระต่ายเกมส์น่าสงสารจัง

[goosongta]

ไม่ได้กลัวดิวแต่กลัวเหตุการณ์ในอดีตตะหาก ดิวสู้ๆนะ

[Takarajung_TK]

เกมน่ารักอ่ะ 

[~มือวางอันดับ1~]

+1 นู๋เกมซ์ สลบไปซะแล้ว  :sad4:ดิวต้องจู๊บใช่ไหม สโนไวส์เกม

[bow55]

คุณหมาป่าดูแลกระต่ายเกมส์เลยนะ
น่าสงสารจริงๆ

[seaz]

ผายปอดด่วน ฮ่าๆ

[gookgik]

ก็คนมันกลัวนี่หว่า  ทำไงได้  จริงๆ ดิวน่าจะไปถามพวกเพื่อนๆ เกมส์นะว่าทำไมเกมส์ถึงได้กลัวเขา  ไม่ต้องคอยมาแกล้งเกมส์เพื่อหาคำตอบ   และจะได้หาวิธีช่วยเกมส์ให้หายกลัวผู้ชายที่เข้ามาจีบ

+ เป็ด ให้คนเขียนค่ะ

[yeyong]

ผายปอดด่วนนนนน
รู้สึกจะผิดหลักการช่วยเหลือมากไปหน่อย 

[puppyluv]

เกมส์ครับเกมส์
วิธีทำให้หายกลัวคือจ้องตาสู้มัน
แต่ตอนนี้ 555 ผายปอดช่วยหายใจด่วน
โอ๋ย เรื่องน่ารัก อ่านเท่าไหร่ก็ไม่พอ
กดบวกปล่อยเป็ดติดสินบน
ส่งพี่ดิวมาด่วน^^

[SenzaAmore]

ดีใจจัง คนแต่งมาเร็ว

เกมส์น่ารักอ้ะ5555

[Maprang_W]

น่ารัก