ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]  (อ่าน 817537 ครั้ง)

ออฟไลน์ ~มือวางอันดับ1~

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :heaven  ดิว กอด เกมส์ :heaven

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
สงสารเกมส์ แต่จั๊ดง่าวก็ไปสบายแล้ว :mew4:
ก่อนไปยังอุตส่าห์เป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ให้ดิวอีก
ว่าแต่คำทำนายของคุณนายแม่นี่แม่นจริง ๆ นะเออ

bow55

  • บุคคลทั่วไป
 :katai1: :katai1:
อ่านตอนนี้แล้วสะเทือนนใจ  :ling1:

ปล.อีโมใหม่นี่ได้อารมณ์สุดๆ ฮ่าๆๆ

ออฟไลน์ gcc

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 162
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0

ออฟไลน์ monoo

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1957
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4

ออฟไลน์ pochu52

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1328
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-0
นี้ถ้าดิวทิ้งเกมส์ไปหายัยแพรในเวลาที่เกมต้องการดิวที่สุด ได้ด่ากันแน่ ดิวทำถูกแล้วที่อยู่ปลอบเกมส์

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9

ออฟไลน์ ReiSei

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-5
ฮือออ ผู้ชายเจ้าชู้ก็อบอุ่นได้อะไรได้
โถ่เอ๊ย จั๊ดง่าว  :mew6:

ออฟไลน์ mr_longza

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 128
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0

beerry_j

  • บุคคลทั่วไป
คือตอนอ่านแรกโกรธดิวมาก แต่พอดิวเลือกที่จะอยู่กับเกมส์ ชั้นเลยให้อภัยนะ อิอิ
แต่ๆๆ สงสารไอจั๊ดง่าวอ่า   :sad4: :sad4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






nuper

  • บุคคลทั่วไป
ดิวยังคงลังเล และหลายใจเช่นเดิม ไม่เชียร์ดีกว่า

ออฟไลน์ PetitDragon

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +343/-5

ออฟไลน์ ช็อคโกแลตสีม่วง

  • I'm Hiddlestoner.
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 92
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
 :m15: :m15:


เข้าใจความรู้สึกตอนเจอแมวที่จีวเองเลี้ยงตายเลย เสียใจมาก


สู้ต่อไปครับดิว :hao5:

ออฟไลน์ CarToonMiZa

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +820/-41
เกมส์สู้สู้นะจั๊ดง่าวไปสบายแล้ว :mew6:

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
ดีแล้วที่ดิวเลือกที่จะอยู่กับเกมส์ตอนที่เกมส์ต้องการใครสักคน

ออฟไลน์ why yyy

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4561
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +309/-8
เลือกซักทีสิดิว ไอ้จั๊ดง่าวมันยอมเสียสละขนาดนี้แล้วนะ!!

Witchuda

  • บุคคลทั่วไป
 :katai1: ดิวเลือกเลยยยยยยย

อย่าลังเล  :ling1: อิฉันหัวใจจะวายยยยยย

 :hao5: :hao5:

แต่ตอนนี้มันหวานนะในความคิดเรา  :hao3:

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :ling1:

มาต่อเร็วๆนะค่ะ

warunporn

  • บุคคลทั่วไป
เกมส์น่าสงสารร  :sad4: เจอเรื่องแบบนั้นแล้ว ยังมาเจอเรื่องแมวตายอีก  :hao5:
ดิวนี้ก็น่ะ :m16: เลิกกับยัยแพรนั้นได้แล้ววว :angry2: ยัยแพรนี้ก็เน้อ ตามจังเลยย :katai4:

ออฟไลน์ ekonut

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 350
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1

ออฟไลน์ p.spring

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 282
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
ดิวลังเล ตกลงจะเอายังไงกับชีวิต ไม่เข้าใจสงสารเกม
น้องเเมววว  :sad4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ coldcream

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
สงสารเกมส์ วันนี้รับแต่เรื่องเสียใจตลอดเลย หมอดูของแม่นี่แม่นเนอะ เสียของรักไปจริงๆ แต่ก็ทำให้รักษาของรักอีกอย่างไว้ได้ใช่มะ ดีใจที่ดิวรีบมาดูแล และอยู่เป็นเพื่อนเกมส์ ตกลงดิวรู้ใจตัวเองแน่แล้วสินะ จะได้บอกกันให้ชัดเจนไปเลย แล้วตอนนี้เกมส์ก็ดูจะคิดถึงดิวเป็นคนแรกเมื่อมีปัญหานะ และที่สำคัญญญญญญญญ  เค้ากอดกันแล้วววววววววววววววววววววววววววว

รำคาญเจ้าบีมมากมาย นิสัยไม่เคยดีเลย ตั้งแต่ตอนเต่าน้อยแล้วที่ทำปากเสียที่ค่าย มาตอนนี้ก็น่ารำคาญตามดิวอยู่นั่นแหละ คาดคั้นอยู่ได้ สงสัยจะชอบยายแพรละสิ ชอบก็จีบเองไปเลย ดิวจะได้ไม่มีปัญหา ส่วนยายเจ้าของวันเกิดนี่ก็น่ารำคาญพอกัน สมกันกับเจ้าบีมพอดี ผู้ชายปฎิเสธขนาดนี้เป็นเราละก็ไม่เอาแล้ว นี่ไม่มีศักดิ์ศรีเลย โทรตามออดอ้อนอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้ตั้งแต่ตอนที่แล้วแระ ทำเป็นมองไม่เห็นคนเค้าคุยกัน เข้ามาพูดเพ้อเจ้อ คนตัวเบ้อเร่อบอกว่าไม่เห็นกันเนี่ยนะ สตอจริงๆไม่ชอบค่ะ

ออฟไลน์ quiicheh.

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1629
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-9
ดิวมันหล่อทั้งหน้าตาและนิสัยเลยอะกรี๊ด

ออฟไลน์ dekzappp

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 271
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
TT TT

จั๊ดง่าววววววว ใครทำอะไรแกอะ!!!

คือเหมือนจะดีที่จั๊ดง่าวตายทำให้เกมส์อ่อนแอแล้วคิดถึงดิว แต่ก็อดสงสารจั๊ดง่าวไม่ได้ เง้อออออ

ออฟไลน์ kasarus

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
ดีใจที่ดิวได้อยู่ข้างๆ เกมส์

เสียใจที่จั๊ดง่าวตาย

สะใจที่ชะนีโดนทิ้ง

ออฟไลน์ pilar

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-14
มาต่อแท่งที่ 11 เร็วๆ นะคะ :katai4:

ออฟไลน์ BitterSweet

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 235
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +725/-2
ซีรีย์หวานอมขม : ภาค จูปาจุ๊บ กับ ซิกาแร๊ต



แท่งที่ 11




...ขยับไม่ได้


นายซีเกมส์พยายามขยับตัวกระดุกกระดิกทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา
แต่เหมือนร่างมันชาเพราะมีอะไรหนัก ๆ มาทับ
แม้จะยังง่วงงุน ทว่าก็ต้องฝืนเปลือกตามองอย่างอึดอัด
ก่อนพบสาเหตุของปัญหา ซึ่งวางทาบกอดเขาเอาไว้


...มือนี่หว่า
...มาได้ยังไงวะ
...แล้วเจ้าของมันเป็นใคร


คนสงสัยรีบเงยหน้ามองคำตอบ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อพบว่า
ใบหน้าของใครบางคนอยู่ใกล้ในระยะประชิด
ความตกใจไล่ความมึนงงทั้งหมดให้ปลิวหายไปจากสมองทันที
พร้อม ๆ กับสติเริ่มหวนคิดกลับไปยังความทรงจำเมื่อวาน


...จั๊ดง่าวไม่อยู่แล้ว

เมื่อคืนเขาร้องไห้เพราะทำใจไม่ได้ที่สูญเสียมันไป
และคนซึ่งอยู่ข้าง ๆ คอยปลอบเขาคือคนนี้
ร่างสูงที่ยังหลับตานิ่งผ่อนลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ
ใบหน้าแนบชิดจนได้กลิ่นบุหรี่จาง ๆ จากเสื้อเชิ้ตใกล้ตัว...


...ใกล้  เฮ้ย! ใกล้มากไปแล้ว


เกมส์กระเด้งตัวห่าง พยายามยกมือที่กอดออก
ทว่าเพียงขยับก็คล้ายจะเป็นการปลุกให้คนกำลังหลับตื่นขึ้นพอดี


ดิวลืมตางัวเงียค่อย ๆ รู้สึกตัว
ก่อนประสานสายตาเข้ากับอีกคนซึ่งผุดลุกขึ้นอย่างตกใจ
ทำให้ร่างสูงต้องปล่อยมือที่กอดไว้
พร้อมกับร้องถามด้วยความห่วง


“เกมส์ตื่นแล้วเหรอครับ”


อีกฝ่ายไม่ตอบคำ
เพียงแค่ก้าวลงจากเตียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าเหมือนเตรียมไปอาบน้ำ
ทิ้งดิวไว้บนเตียงกับลำดับความคิดซึ่งค่อย ๆ เรียบเรียงสู่สมอง


“คือว่าเกมส์...”


แค่ชั่วขณะที่กำลังเปิดปากพูด
เจ้าของห้องก็ชิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ทันได้ต่อความ


...ชัดเจนแล้ว เกมส์ยังคงโกรธเขาอยู่


เขาเข้าใจว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นตั้งมากมายทำให้ไม่มีโอกาสอธิบาย
เลยไม่แปลกที่เกมส์จะยังคงไม่ยอมพูดดี ๆ กับเขาง่าย ๆ
ถึงจะอยากแก้ไขความเข้าใจผิด แต่ก็ดูคล้ายจะไม่มีหวัง
อีกอย่างเขาก็ยังห่วงความรู้สึกของเกมส์ที่เพิ่งสูญเสียลูกแมวตัวเล็ก


...แม้เมื่อคืนเขาจะอยู่ปลอบเป็นเพื่อน
แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเกมส์จะรู้สึกยังไงบ้าง


ดิวคิดกังวลด้วยความห่วงและสับสน
หากแต่เมื่อประตูห้องน้ำเปิดออกมา
เขากลับพบว่าคนที่โกรธหันมองแล้วเอ่ยถามสั้น ๆ


“ไม่อาบน้ำเหรอ?”


ดิวชะงักหลังได้ยินคำทัก รีบดมกลิ่นตัวเองฟุดฟิดอย่างไม่มั่นใจ
ก็เขาไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
เพราะหลังจากกอดปลอบเกมส์ดันเผลอนอนหลับไปทั้ง ๆ อย่างนั้น


คนเสียภาพลักษณ์หนุ่มหล่อเดือนคณะหมดสิ้น
จึงเอ่ยคำขอด้วยความเก้ ๆ กัง ๆ


“งั้นผมขอยืมเสื้อเกมส์หน่อยได้มั้ยครับ”


เหมือนเจ้าตัวจะรู้สถานการณ์ดีหรือทนความเน่าของคู่สนทนาไม่ได้
จึงคุ้ยเสื้อยืด กับผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ แล้วโยนไปให้ร่างสูงรับไว้
ก่อนจะเดินไปอาบน้ำตามคำสั่งอย่างงง ๆ


...ที่งงก็เพราะท่าทีของเกมส์
มันเป็นปกติเกินกว่าที่คิดไว้
นึกว่าจะโกรธ หรือจะเศร้าจนร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
แต่ก็เปล่า...เกมส์ยังคงนิ่งเงียบพูดคุยธรรมดากับเขา
จนไม่รู้ว่าเจ้าตัวอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่


พอเขาอาบน้ำเสร็จออกมาจัดการตัวเองเรียบร้อย
เกมส์ที่รออยู่แล้วจึงลุกขึ้นคว้ากระเป๋าตังค์และกุญแจห้อง


“เดี๋ยวเราจะออกไปแล้วนะ”


“เกมส์จะไปไหนเหรอครับ”


“วัด”


ถ้อยคำเดียวแต่กินใจความครอบคลุม
ทำให้ดิวพอจะเริ่มเดาการกระทำของอีกคนหนึ่งได้
เขาจึงเปลี่ยนท่าทีเป็นเอ่ยขันอาสา


“งั้นเดี๋ยวผมพาเกมส์ไปเองครับ”

คู่สนทนายังคงนิ่งเงียบไม่ตอบรับอะไร
นั่นเท่ากับการตีความว่าไม่ปฏิเสธ


ดิวจึงพาเกมส์ขึ้นรถขับไปยังวัดซึ่งไปมาเมื่อคืน
ในวันอาทิตย์ตอนเกือบแปดโมงเช้ามีผู้คนมาเข้าวัดบางประปราย


เกมส์ลงจากรถทันทีที่จอดสนิท
เดินตรงดิ่งไปยังโบสถ์ จุดธูปเทียนไหว้พระ ถวายสังฆทานเรียบร้อย
แล้วมานั่งฟังพระเทศน์ โดยมีดิวตามไปนั่งด้วยข้าง ๆ


...รู้สึกแปลก ๆ อยู่เหมือนกันเพราะห่างวัดมานาน
ทุกทีวันอาทิตย์เขาต้องนัดใครสักคนไปเดทที่ห้าง ดูหนัง กินข้าวบ้าง
แต่วันนี้พอได้มาทำบุญ ฟังธรรมแล้ว
ก็คล้ายใจที่เคยเคร่งเครียดมันพอจะสงบลงไปบ้าง


พอฟังพระเทศน์เรียบร้อย
เกมส์ก็ลุกผละจากเขาไปพูดคุยอะไรกับพระท่านเล็กน้อย
ก่อนกราบลาแล้วถอยออกมาพร้อมมือที่ถือคนโทกรวดน้ำใบเล็กมาด้วย
เดินลงจากโบสถ์มาหยุดใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์
ที่ซึ่งด้านล่างมีร่างของลูกแมวตัวเล็กนอนหลับอยู่
น้ำจากคนโทค่อย ๆ ไหลลงรดตรงโคนต้นไม้
พร้อมกับบทสวดแผ่เมตตาที่เกมส์ค่อย ๆ ท่องออกมา
เพื่อหวังว่าบุญกุศลที่ได้ทำในวันนี้จะส่งผลถึงลูกแมวตัวน้อยด้วย


กระนั้นแม้ใจจะพยายามสงบนิ่ง
แต่มันช่างตรงข้ามกับความรู้สึกลึก ๆ ข้างใน


...มันเป็นความผิดของเขาเอง
ถ้าเมื่อวานนี้เขาระวังอีกสักหน่อย
เลื่อนปิดประตูบานเลื่อนตรงระเบียงให้สนิท
ไอ้จั๊ดง่าวมันคงไม่มีทางปีนหนีออกไป
ดูจากบาดแผลที่เกิด มันคงถูกหมาหรือแมวตัวอื่นกัดตาย
ซึ่งเขาไม่อยากจะไปสืบค้นต้นต่อว่ามาจากตัวไหน
เพราะสุดท้ายคนที่ทำให้มันต้องตายก็คือเขา


“ป้อขอโทษเน้อจั๊ดง่าว
ไว้จาดหน้ามีจริงมาเกิดเป๋นฮูกป้อใหม่
คราวนี้ป้อสัญญาป้อจะดูแลฮื้อดีที่สุด
หลับฮื้อสบายเน้อ จั๊ดง่าว”


เกมส์แตะมือลงไปบนดินแผ่วเบา
เช่นเดียวกับคำพูดที่หวังเหลือเกินว่ามันจะเป็นจริง

เขาไม่เคยเชื่อในดวงชาติภพ
แต่ตอนนี้เขาอยากเชื่อว่ามันมี
เผื่อชาติหน้าเขาจะได้กลับมาเจอไอ้จั๊ดง่าวอีกครั้ง
หรือถ้าในวินาทีนั้นสามารถย้อนกลับมาได้
เขาก็ขอจะเริ่มต้นใหม่

แต่เขารู้...

...เวลาไม่เคยถอยหลัง
เหมือนกับลูกแมวของเขาที่มันจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก


เกมส์นั่งนิ่งมองดินที่กลบขึ้นใหม่ตรงหน้าเงียบ ๆ
ท่ามกลางสายตาของดิวซึ่งสังเกตอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา


...เขาคิดถูกแล้ว

ไม่ใช่ว่าเกมส์จะไม่รู้สึกอะไร
แต่เพราะเกมส์พยายามทำตัวให้เข็มแข็ง
เลยแสดงออกมาด้วยสีหน้าและท่าทางเป็นปกติ
ทว่าจะซ่อนเท่าไรก็คงซ่อนไม่มิด
เพราะแค่จากแววตานั้นของเกมส์ก็บอกชัดว่าลึก ๆ แล้ว


...เกมส์กำลังโทษตัวเองที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้น



ดิวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจก้มลงไปเอามือแตะลงบนดิน
แล้วเอ่ยประโยคพูดคุยเหมือนที่เกมส์ทำบ้าง


“ตัวเล็กครับ ตัวเล็กอยู่บนฟ้าแล้ว ตัวเล็กต้องคอยดูแลพี่เกมส์นะครับ
ถ้าพี่เกมส์เศร้าตัวเล็กก็จะไม่สบายใจใช่มั้ย
ตัวเล็กรู้ว่าพี่เกมส์คิดถึง ตัวเล็กก็คิดถึงพี่เกมส์เหมือนกัน
แต่พี่เกมส์ก็ต้องดูแลตัวเองด้วย ถ้าไม่อย่างนั้นตัวเล็กจะร้องงอแงขึ้นมานะครับ”


คนถูกเอาชื่อไปเอี่ยวหันมองเจ้าของถ้อยคำทันที


...ดิวมันพูดบ้าอะไรเป็นตุเป็นตะ
ไปรู้แทนไอ้จั๊ดง่าวได้ยังไง
ประสาทรึเปล่าวะ!

แต่แม้ถ้อยคำจะบ้าบอ
เขาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังปลอบ
เหมือนที่ทำให้เขาเช่นเดียวกับเมื่อคืน


...พอนึกถึงเรื่องราวภาพความทรงจำก็ย้อนกลับมาเป็นฉาก

หงุดหงิดตัวเองอยู่เหมือนกันที่ดันงี่เง่าโทรหาดิวเป็นคนแรก
ทั้ง ๆ ที่เคยคิดไว้ว่าไม่อยากจะเจออีก

...ทีไหนได้ไม่ทันครึ่งวันเลย
เขากลับต้องมาพึ่งพาดิวซะอย่างนั้น


แต่จะว่าเขาไม่ได้นะ...
เพราะหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นมันเกินจะตั้งตัวทัน
ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง
แต่ตอนนี้สติกลับมาปัญญาเริ่มเกิดพร้อมอารมณ์ซึ่งก่อตัว


...อย่ามาหวังว่าแค่ตีเนียนช่วยเขา
แล้วจะทำให้เขาหายโกรธลืมเรื่องที่ดิวเคยทำไว้!



“เราจะกลับแล้ว”


เกมส์พูดตัดบทลุกขึ้นเอาคนโทไปคืนพระท่านให้เรียบร้อย
ก่อนเดินกลับมาหาดิวซึ่งเตรียมขับรถไปส่งถึงหอ

หากแต่เมื่อร่างสูงเดินตามเข้าไปถึงในห้อง
อีกฝ่ายกลับหมุนตัวหันมาร้องห้าม


“ตามเข้ามาทำไม กลับไปได้แล้ว”


ดิวหยุดกึกหน้าประตูห้องทันที
แม้จะรู้ว่ามันหมดธุระของเขาแล้ว
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดห่วงเกมส์ไม่ได้


“ให้ผมอยู่อีกหน่อยไม่ได้เหรอครับ”


“ไม่ได้! แล้วไม่ต้องเข้ามาใกล้ด้วย หยุดอยู่ตรงนั้นนะเว้ย!”


คำอ้อนวอนไม่เป็นผล
มิหนำซ้ำเกมส์ยังหันมาชี้นิ้วสั่งคนที่กำลังจะก้าวเข้ามาเพิ่ม
ก่อนหนีขึ้นไปนั่งบนเตียง หยิบรีโมทโทรทัศน์มากดดูข่าวดูการ์ตูนไปเรื่อย
โดยไม่สนแขกซึ่งยืนอยู่ตรงที่เดิมบริเวณหน้าประตูเหมือนถูกทิ้ง


ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนจวบจนเมื่อเช้าเขาคิดว่าจะเข้าใกล้เกมส์มากแล้ว
แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นว่า...


...เขาไม่ได้ใกล้มากขึ้นเลย


...ก็แน่อยู่แล้ว เขามีความผิดติดตัวขนาดนี้
มันคงถึงเวลาเสียทีที่เขาต้องชดใช้ความผิด
และอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เกมส์เข้าใจ


ร่างสูงจึงขยับปากเตรียมเล่า


“เกมส์ครับ คือเรื่องเมื่อวานนี้ผม...”


“ไม่ต้องพูดเราไม่อยากฟัง จะไปไหนก็ไปซะ!”


หากยังไม่ทันจบประโยคเสียงตะโกนไล่ก็เอ่ยขัด
พร้อม ๆ กับที่เกมส์หันไปเร่งรีโมทเสียงโทรทัศน์ให้ดังขึ้น
ปิดกั้นทุกโอกาสจะแก้ตัว ปฏิเสธโอกาสเปิดใจ


ดิวมองอีกฝ่ายเงียบ ๆ ถอนหายใจคล้ายคนยอมแพ้
ก่อนจะหมุนตัวหันหลังปิดประตูลงไปตามความต้องการ
ปล่อยให้เกมส์อยู่ในห้องเพียงลำพัง


สิ้นเสียงปิดประตู คนทำท่าไม่สนใจจึงค่อยลดเสียงทีวีลง


....เห็นมั้ย สุดท้ายมันก็ต้องไป
คิดจะมาคุยดี ๆ ด้วยอย่าหวังเลย
เพราะเขาไม่อยากจะฟังคำโกหกอะไรอีกแล้ว
สำหรับดิวมันไม่เคยมีความจริงจังให้กันตั้งแต่แรกหรอก


ตรงข้ามกับไอ้จั๊ดง่าวที่ถึงจะคุยกันคนละภาษา
มันก็ยังมีความซื่อสัตย์ เฝ้าคอยเขาทุกครั้งที่กลับบ้าน


เพียงแต่ตอนนี้มันไม่อยู่รอเขาอีกต่อไปแล้ว...


เกมส์กวาดตามองรอบห้องเงียบ ๆ ของตัวเอง
ทุกภาพ ทุกส่วนของห้องจะมีลูกแมวตัวเล็กเสมอในความทรงจำ
ถาดข้าวที่มันกินยังวางอยู่ตรงนั้น เบาะที่มันนอนก็อยู่ใกล้เตียงของเขา

...แค่คิดขอบตาก็ร้อนผ่าว
เขาพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติต่อหน้าคนอื่น
ทว่าพออยู่เพียงลำพัง
เขากลับไม่สามารถกลั้นน้ำตาเพราะความเศร้าให้หยุดลงได้เลย


...ฮึก...ไอ้จั๊ดง่าว ป้อขอโทษ

...ฮืออออ...กลับมาหาป้อเต๊อะ ไอ้จั๊ดง่า...



แอ๊ดดด...



เสียงเปิดประตูทำให้คนที่น้ำตานองรีบเงยหน้าขึ้นมองทันควัน
แล้วก็ได้เห็นคนที่คิดว่าออกไปแล้ว
กลับเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมของหิ้วเต็มสองมือ
ก่อนจะร้องถามอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพคนบนเตียง


“เกมส์เป็นอะไรครับ”


...เฮ้ย! อยู่ ๆ เข้ามาได้ยังไงวะ ไหนบอกว่าไปแล้วไง


คนเผลอตัวรีบปาดน้ำตาลวก ๆ ปากขยับพูดโกหกคำโต


“อ้อ...คือ...ฝะ...ฝุ่นมันเข้าตาเฉย ๆ
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กวาดห้อง ฝุ่นมันเลยฟุ้ง
แล้วนี่เข้ามาทำไม บอกให้ออกไปไง”


“ผมลงไปซื้อข้าวมาให้เกมส์น่ะครับ
นี่มันจะสิบโมงแล้ว เกมส์หิวรึยังครับ”


อีกฝ่ายพูดพร้อมชูถุงหิ้วใส่กล่องข้าวมาโชว์
ทำให้คนมองเผลอนึกขึ้นได้


...จะว่าไปมันก็หิวอยู่หน่อย ๆ เหมือนกัน
แต่จะให้คนทรยศหักหลังเดินเข้ามาใกล้ง่าย ๆ ได้ยังไง
เดี๋ยวดิวมันเกิดเจ้าเล่ห์ซ้อนแผนอะไรขึ้นมาอีกเขาไม่ซวยเหรอ
คนอย่างไอ้เกมส์ไม่ยอมโง่ซ้ำสองอีกแล้ว


“เอาของเราวางไว้ที่โต๊ะนั้นแหละ เสร็จแล้วถอยไปตรงประตูนู้น”


เขาออกคำสั่งพลางชี้นิ้วไปยังโต๊ะหนังสือของตัวเอง
ซึ่งอยู่ห่างจากเตียงไปเกือบสองเมตร
ดิวทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย วางข้าวกล่องและถุงขนมไว้ที่โต๊ะ
แล้วหันหลังกลับไปรออย่างสงบตรงประตู


เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีการเล่นตุกติก
คนระแวงจึงเดินลงมาหยิบข้าวกล่องหนึ่ง
ก่อนกลับไปลากโต๊ะพับตัวเล็กมากางนั่งกินบนเตียง
โดยไม่ลืมวางเงินไว้บนโต๊ะ


“เงินค่าข้าวเอาไปเลยไม่ต้องทอน”


หากแต่คนซื้อกลับถอนหายใจอีกรอบก่อนเอ่ยคำปฏิเสธเดิม ๆ


“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเลี้ยง...ว่าแต่เกมส์จะให้ผมนั่งกินตรงไหนครับ”


เสียงถามทำให้คนที่กำลังแกะกล่องข้าวชะงัก


...นี่มันคิดจะหาทางเข้ามาให้ได้เลยใช่มั้ย



“ทำไมไม่กลับไปกินที่ห้องตัวเองล่ะ”


“เขาว่าถ้ากินข้าวด้วยกันกับคนเยอะ ๆ มันจะอร่อยขึ้นนะครับ”


...ทฤษฏีไหนวะ
คนกินก็แค่สองคน ข้าวผัดก็ธรรมดา
ไม่ใช่หูฉลามมันถึงจะอร่อยเวอร์ได้ขนาดนั้น

หากแต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่สนใจ
เพราะแทนทีจะรอคำตอบ
ดิวกลับเดินเข้ามาหยิบกล่องข้าวแล้วถามย้ำอีกครั้ง


“ตกลงผมนั่งโต๊ะนี้ได้มั้ยครับ”


สุดท้ายก็คล้ายผลสรุปจะไม่สามารถเอาชนะคนตื้อได้

...มันอยากหน้าด้านนักก็ตามใจ
อีกอย่างไหน ๆ มันก็ลงไปซื้อข้าวมาฝากเขาแล้ว


“เออ”


เกมส์จึงพยักหน้าแกน ๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเอง


บรรยากาศเป็นไปด้วยความเงียบเฉียบโดยไม่มีเสียงพูดจาใด ๆ
นอกจากเสียงโทรทัศน์ซึ่งเปิดคลอเบา ๆ
แม้คนสองคนจะอยู่ห้องเดียวกัน
แต่ราวกับมันยังมีกำแพงกั้นก่อตัวไว้
ความอึดอัดใจไม่ได้สร้างความสุนทรีย์อะไรในการรับรู้รสชาติ


เกมส์ตักข้าวเคี้ยวเข้าปากเหมือนกินกันตายเท่านั้น
แล้วก็วางช้อนลงหลังจากกินไปเพียงครึ่งเดียว
ซึ่งแน่นอนว่าดิวที่คอยมองอยู่ห่าง ๆ จะต้องสังเกต
จึงเปลี่ยนไปยกถุงเซเว่นเปิดออกพลางพูดเสนอ


“เกมส์อิ่มแล้วเหรอครับ กินขนมมั้ย
ผมซื้อขนมมาให้เกมส์ด้วยนะ
เอาอะไรดีครับ มีช็อคโกแล็ต โครอล จูปาจุ๊บ...”


“บุหรี่”


ตัวเลือกที่ไม่มีอยู่ในรายการ ส่งผลต่อใจคนฟังให้ชะงักงัน
ดิวเงยหน้ามองคนพูดซึ่งมีสีหน้าเรียบนิ่งอย่างไม่อยากเชื่อ
เขาคิดว่าตัวเองหูฝาด แต่ประโยคทีตามมากลับย้ำชัด


“สูบใช่มั้ย มีสักมวนรึเปล่า”


เกมส์รู้ว่าดิวต้องมีแน่
เพราะเขาได้กลิ่นบุหรี่ตอนอยู่ใกล้กันเมื่อเช้าที่ตื่นนอน


...ไม่ใช่ไม่เคยสูบ เขาหัดมาตั้งแต่เข้ามหาลัยใหม่ ๆ แล้ว
เพราะไกลหูไกลตาคุณนายสายสมรเลยสามารถทำได้
ลองให้รู้ เอาไว้คลายเครียด ไม่ใช่จะติดอะไร
เหมือนกับเหล้าที่นาน ๆ ครั้งถึงได้กิน
แต่ตอนนี้ตะวันยังตรงหัว จะให้กินเหล้ามันก็ดูฮาร์ดคอร์เกินไปหน่อย
เลยขอบุหรี่มาสูบแก้เซ็งสักมวนให้ใจเขามันพอผ่อนคลายไปบ้าง


หากทว่าแทนทีจะได้รับง่าย ๆ
คนมีบุหรี่อยู่ในมือกลับเลือกจะตอบปฏิเสธ


“ขอโทษครับ ผมคงให้เกมส์ไม่ได้”


...อะไรวะ! แค่นี่ทำงก
ทีข้าวกล่องขนมราคาเป็นร้อยบอกจะเลี้ยง
บุหรี่มวนละไม่ถึงสิบบาทดันไม่ไห้


“งั้นเดี๋ยวเราลงไปซื้อเอง”


เกมส์นึกหงุดหงิดใจ ผุดลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกนอกห้อง
แต่ดิวกลับรีบลุกเดินมาขวางประตูไว้


“เดี๋ยวครับเกมส์! อย่าสูบเลยนะครับ”


ยิ่งฟังคำห้ามเหมือนเห็นเขาเป็นเด็กอ่อนต่อโลก
ก็ยิ่งสร้างความขุ่นเคืองจนต้องอ้าปากเถียงกลับไปบ้าง


“ทีดิวสูบได้แล้วทำไมเราจะสูบไม่ได้”


“งั้นผมจะเลิก เกมส์ก็ต้องเลิกสูบเหมือนกัน”


“ยุ่งอะไรด้วยวะ! จะสูบไม่สูบมันก็เรื่องของเรามีสิทธิ์อะไรมาห้าม!!”


“มีสิครับ ก็ผมเป็นห่วงเกมส์!”


สิ้นคำ ต่างคนต่างเงียบ
โดยเฉพาะคนต้นเรื่องที่พยายามจะออกไปกลับต้องหยุดทุกอย่างไว้
เพียงเพราะแค่มองเห็นดวงตา
ซึ่งสะท้อนความจริงจังแบบที่เขาไม่เคยพบมาก่อนจากดิว
ไม่ต่างจากน้ำเสียงหนักแน่นซึ่งเอ่ยออกมา


“ผมรู้ว่าเกมส์เครียด
ถ้าเกมส์อยากจะระบายก็มาระบายกับผม
ผมจะอยู่ข้าง ๆ เกมส์เอง
แต่เกมส์อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้เลยได้มั้ยครับ
....ผมขอร้อง” 


ท้ายประโยคแผ่วลงเจือน้ำคำวอนขอ
จนทำให้อารมณ์โกรธของเกมส์เริ่มลดลงกว่าครึ่ง
กระนั้นก็ยังคงไม่คลายความหงุดหงิด


...ก็แค่สูบบุหรี่แก้เครียวมวนเดียว มันจะไปทำร้ายตัวเองตรงไหน
แต่รู้ว่าขืนดื้อเถียงไปอีกฝ่ายคงไม่ยอมปล่อยแน่
อีกอย่างกินขนมหวาน ๆ ก็อาจจะพอช่วยทำให้สมองเขาปรอดโปรงได้เหมือนกัน


สุดท้ายเกมส์จึงต้องยอมจำใจรับอย่างเสียไม่ได้


“เออ ไม่สูบก็ได้วะ เอาจูปาจุ๊บมาที”


คนยอมแพ้หันหลังกลับไปนั่งบนเตียงตามเดิม
มองร่างสูงซึ่งยิ้มกว้างอย่างยินดีรีบค้นถุงขนมหาจูปาจุ๊ปตามคำขอ
หากแต่ยังไม่ทันได้ยื่นให้ เสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้นขัดจังหวะ
และเมื่อดิวหยิบไอโฟนของตัวเองดูสายเรียกเข้า
ก็ต้องทำให้เขารีบกดรับ กรอกน้ำเสียงรีบร้อนกลับไปทันที


“ฮัลโหล ครับแพร เมื่อวานผมขอโทษจริง ๆ นะครับที่ไม่ได้ไป”


ชื่อที่เอ่ยขึ้นมาทำให้เกมส์นึกขึ้นได้เช่นกัน


...เมื่อวานคล้ายจำได้ลาง ๆ ว่าเป็นวันเกิดแพร
แล้วเขาก็ไล่ให้ดิวไปหา แต่ดิวกลับมานอนห้องเขาทั้งคืน
มันไม่แปลกหรอกที่จะทำให้แพรโกรธ
ซึ่งคนผิดคำพูดก็คงคล้ายจะรู้ดี
จึงพยายามหาข้อแก้ตัวตอบคู่สนทนา


“...ครับ ผมผิดเอง...ถ้าพอมีอะไรที่ผมทำให้แพรได้
ถือว่าเป็นการไถ่โทษ...อะไรนะครับ...
แพรจะดูหนังตอนนี้เหรอครับ คือว่าผมคงไปไม่...”


“ผู้ชายที่ไม่ทำตามคำสัญญา มันไม่ใช่ลูกผู้ชายหรอก”


คำพูดลอย ๆ จากคนซึ่งเงี่ยหูฟังอยู่ในห้อง
ทำให้ดิวต้องหยุดประโยคเอาไว้
และก็ต้องรู้สึกชาวาบเหมือนถูกมีดแหลมจี้ใจ
เมื่อได้ยินเสียงถามต่อมา


“อยากจะโกหกคนอื่นเพิ่มอีกใช่มั้ย”



...แค่ในนาทีนั้น

...กับถ้อยคำนั้น


ดิวรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่า...


...เกมส์ไม่เหลือความเชื่อใจอะไรให้เขาอีกแล้ว



...นี่สินะ ถึงเป็นเหตุผลที่เกมส์พยายามหนี
โดยไม่ยอมรับฟังคำอธิบายใด ๆ ของเขาเลย


ที่น่าเจ็บใจกว่านั้นคือ....ความอวดดีโง่ ๆ อย่างดื้อดึงของเขา

แม้จะคิดว่าตัวเองเข้าไปใกล้เกมส์มากแล้ว


...ทว่าท้ายที่สุดเขาก็ไม่เคยเข้าไปจนถึงใจของเกมส์สักครั้ง


ถ้าจะโทษก็ต้องโทษความลังเลของตัวเอง
ที่ทำให้เรื่องทั้งหมดมันกลายเป็นแบบนี้
และถึงอยาก0tอยู่กับเกมส์มากแค่ไหน
แต่ในเมื่อเกมส์บีบเขาให้ออกห่าง


...เขาก็ต้องยอมทำใจว่ามันหมดเวลาของเขาแล้ว



“งั้นก็ได้ครับแพร เดี๋ยวอีกชั่วโมงหนึ่งผมจะไปรับ”


ดิววางสายหลังจากตกลงกันเรียบร้อย ก่อนหันไปหาใครอีกคน


“เกมส์ครับ ผม...”


“รู้แล้ว จะไปก็ไปซะ”


คนฟังตัดบทอย่างง่ายดายโดยไม่เหลือเยื่อใยใด ๆ ให้กัน
พอเห็นท่าทีไล่จริงจัง จึงทำให้ร่างสูงถอนหายใจ
ส่งจูปาจุ๊บรสโคล่าในมือให้อีกฝ่าย


“งั้นผมจะรีบไปรีบกลับนะครับ”


เป็นประโยคสุดท้ายก่อนดิวจะปิดประตูห้องลง
ซึ่งเกมส์ไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อย


เขาเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียง
แกะห่อจูปาจุ๊ปรสโปรดในมือใส่เข้าปากแทนบุหรี่


....รสหวานแรกสัมผัสคุ้นเคย


แม้จะเคยพร่ำบอกตัวเองว่าความหวานจะช่วยให้สมองปรอดโปร่ง
แต่เหมือนทุกอย่างในวันนี้จะตรงกันข้าม
เพราะมันกลับทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้งมากขึ้นกว่าเดิม


ยิ่งเมื่อตระหนักชัดว่าตัวเองอยู่ในห้องนี้ลำพัง
ความเหงาก็ยิ่งเริ่มเข้ามาเกาะกุม


...ถ้ามีไอ้จั๊ดง่าวอยู่ด้วยกัน
เขาคงกอดมันไว้แล้วทำแข็งใจไล่อีกคนไปตั้งแต่แรก
และคงไม่เผลอให้ดิวเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ ขนาดนี้


...ทั้ง ๆ ที่เขาควรจะโกรธ
แต่คนที่เขาเรียกหาเป็นคนแรกกลับเป็นดิว


...ทั้ง ๆ ที่เขาควรจะกลัว
แต่กลับแสดงให้ดิวเห็นด้านที่อ่อนแอของตัวเองอย่างง่ายดาย


...ทั้ง ๆ ที่เขารู้ว่าคำปลอบพวกนั้นมันโกหก
แต่เขาก็ยังจะเชื่อ และรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้ฟัง



...ทำไม...เพราะอะไร...



...เขาถึงยังอยากให้ดิวมาอยู่ตรงนี้กับเขา




ตี๊ด!  ตี๊ด!


เสียงข้อความเข้าเรียกสติของคนในภวังค์
เกมส์เอื้อมหยิบมือถือบนหัวเตียงขึ้นมาเปิดดู
ภาพของคนใครบางคนปรากฏชัด
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มคล้ายให้กำลังใจเช่นเดียวกับข้อความ



‘ยังมีผมอยู่ข้าง ๆ เกมส์เสมอนะครับ’



เขามองภาพนั้นเงียบ ๆ  ก่อนตัดสินใจลบมันออก
กดปิดเครื่องโทรศัพท์ไม่ตอบกลับ
โยนจูปาจุ๊บรสโคล่าที่ไม่หมดแท่งลงถังขยะอย่างไม่เสียดาย


...จะเสียดายทำไมในเมื่อเขาคิดผิดจริง ๆ



เพราะความหวานที่ผสมกับน้ำตา...



...เขารู้แล้วว่ามันไม่ได้ช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้เลย





----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



TBC



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05-04-2013 09:31:59 โดย BitterSweet »

ออฟไลน์ ช็อคโกแลตสีม่วง

  • I'm Hiddlestoner.
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 92
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:


รอต่อๆๆ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-04-2013 22:36:09 โดย ช็อคโกแลตสีม่วง »

ออฟไลน์ pilar

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-14
อย่าหน่วงไปมากกว่านี้เลย  :o12:
เข้าใจว่าดิวไม่ได้โลเลนะ
กับแพร ดิวคงรู้สึกผิดอย่างเดียว ไม่ได้รัก รู้สึกผิดกับสันดานเจ้าชู้ของตัวเองที่ให้ความหวังไปทั่วจนแพรเสียใจ
แต่กับเกมส์ จะรักรึเปล่าก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆ ดิวคงรู้สึกลึกซึ้งพิเศษมากกว่าคนอื่น รู้สึกกับเกมส์แค่คนเดียวไม่มีคนอื่น
เราว่าที่ดิวไปหาแพรก็สมควรทำอยู่แล้ว ลูกผู้ชายไม่ควรเอาเปรียบผู้หญิง หวังว่าไปคราวนี้ดิวคงเคลียร์ตัวเองได้

ส่วนเกมส์ เข้าใจว่าเหตุการณ์มันเพิ่งสดๆ ซิงๆ เลยยังให้อภัยดิวไม่ได้
แต่ถ้าเกมส์เปิดใจกว่านี้ เกมส์ก็น่าจะรับรู้ได้ว่าดิวมันจริงใจนะเอ้อ!

มาต่อเร็วๆ นะคะ ชอบมากเลย นี่ก็ประมาณครึ่งเรื่องแล้วสินะคะ แอร๊ยยยย รอตอนหวานๆ อยู่นะคะ  :hao7:

ออฟไลน์ gcc

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 162
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
ดิวคงต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก ความจริงใจอย่างมากที่จะมาสร้างความเชื่อใจให้เกมส์อีกครั้ง

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด