หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[tuckky]

 

[=นีรนาคา=]

ปวดใจ เฮ้อออ

ดิวแม่งไม่ชัดเจนว่ะ เซง

>>แท่งที่ 11 แล้วเน้อ

[toye]

ยังหน่วงากกกก

[SenzaAmore]

 :katai1:ดิวควรจะเคลียร์ตัวเองนะ ว่าชอบใครกันแน่น่ะ

ถ้าชอบแพรก้ออย่ามาทำดีกับเกมส์ขนาดนี้เล้ยยย สงสารเกมส์

รักคนเขียนนะคะ มาต่อเร็วๆน้าาาา ><~

[bun]

เกมส์นี่ใจแข็งจริง ๆ เลย
สู้ต่อไปนะดิว ซักวันจะต้องเป็นวันของเรา

[MiSS-U]

การเริ่มต้นด้วยการอยากเอาชนะผลก็เป็นแบบนี้ล่ะน้า

แต่ถ้าปรับความเข้าใจกันได้  เชื่อว่าทั้งดิวและเกมต้องไปด้วยกันได้ดีแน่ๆ

เอาใจช่วยทั้งคู่ค่ะ 

บวกเป็ดให้ทั้งสองตอนเลย

แอบเบี้ยวไปตอน 

[coldcream]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารดิวนะ เหมือนที่ผ่านมาดิวหลอกเกมส์ แต่เราว่าดิวก็ไม่ได้หลอกอะไร ดูจากเกมส์กลัวผู้ชายที่เข้ามาจีบ ดิวก็กลับไปนั่งคิดว่า อยากแก้ความกลัวนี้ก็เริ่มเข้ามาหาเกมส์แบบเพื่อน ที่มาพูดคุยกับเกมส์โทรหาเกมส์ก็บอกขอเป็นเพื่อน คุยกันสารพัดเรื่องช่วยเหลือเกมส์ เอาขนมมาฝาก จนถึงการเสนอการส่งรูปพูดคุยแทนการมาพบด้วยตัวเอง ก็ยังเป็นในรูปของเพื่อน ไม่เคยบอกเกมส์ว่ารักหรือขอจีบ จะว่าหลอกได้ไง สิ่งที่เกมส์ได้ยินคือ เจ้าบีมพูดถึงการหลอกจีบสาวที่เกมส์ฟังแล้วตรงกับการกระทำที่ดิวปฎิบัติกับเกมส์ ยิ่งตอนที่ดิวบอกว่าอยากช่วยแก้ความกลัวของเกมส์ ก็เรื่องจริง อย่างนี้ดิวหลอกอะไรอ่ะ หรือเราเข้าข้างดิวเหรอ ก็เปล่านะ

ยิ่งตอน จั๊ดง่าวตาย เรารู้เลยว่าดิวทำสำเร็จแล้ว เกมส์ไม่ได้กลัวดิวและนึกถึงดิวก่อนคนอื่น เพราะคุ้นเคยกับการกระทำของดิวแล้วและเปิดใจยอมรับดิวแล้วด้วย จริงๆเกมส์รู้ตัวแล้วว่าชอบดิวไม่ใช่เหรอ แต่มาเคืองเพราะคิดว่าดิวหลอกตามคำพูดของบีมต่างหาก  เราไม่เคยชอบบีมเลย ยิ่งตอนมาเซ้าซี้ดิวเรื่องยายแพรแล้วยิ่งไม่ชอบใหญ่เลย  ดิวรีบไปเคลียร์ยายนี่เหอะ ตื้อสุดๆไม่ชอบเลยอ่ะ

เกมส์ค่อยๆหันมาดูใจตัวเองหน่อย คงต้องให้มีเหตุการณ์อะไรอีกเหรอถึงจะยอมรับดิว เราเอาใจช่วยทั้งสองคนนะ

[ReiSei]

 
 

ทำอะไรไม่ชัดเจน ไปกับเขาเสียอย่างนั้นนน ความใจดีระดับนั้นเก็บไว้ให้คนพิเศษเถอะ ใจดีเรี่ยราดขนาดนี้ แล้วใครจะไปไว้ใจล่ะดิวเอ๊ย
โลเลนานกว่านี้ เ้จ้ไม่เชียร์แล้วนะ 

[monoo]

 

[rnonimo]

ดราม่าสึดๆ

 

[little_nok]

โกรธกันไปใหญ่แล้วเกมส์
ดิวก็ง้อสุดฤทธิ์แล้วเนี่ยะ

[quiicheh.]

หน่วงและดราม่า
เราเข้าใจในแง่เกมส์นะว่าคงกลัวคิดมากแต่นางไม่เปิดใจเลย
เกทว่านางกลัวแต่คือทำเหมือนบางทีก็หึงป่ะ? ฮ่าๆๆ
ดิวแม่งก็นะโกหกไว้แล้วความแตกก็งี้
สู้ละกันเคลียร์เรื่องแพรด้วย!

[fangkao]

ดิวเอ็งเลือกเอาซักทางซิ   

[PetitDragon]

เฮ้อ.....

[gookgik]

หวังว่าการที่ดิวไปเจอกับแพรครั้งนี้ จะตอบใจตัวเองได้ซักทีว่าจะเลือกใคร  ใครที่ทำให้ดิวอยากดูแล อยากอยู่ใกล้ และทำให้ดิวมีความสุึขที่สุดก็เลือกคนนั้น และทำให้มันชัดเจนไปเลย


กด + ให้คนเขียนค่ะ

[nongrak]

บางครั้งก็รำคาญดิวว่ะ จะคอยดูแลเกมส์แถมยังจะต้องคอยเทคหญิงอีก
หมั่นไส้เลือกสักทางสิ

[p.spring]

ก็คิดอยู่ว่าดิวไม่ได้รักแพร เเต่ช่วยเคลียร์ตัวเองหน่อยเถอ
ทำแบบนี้มันหน่วง เลือกเอาสักคนเลยดิว

เดี๋ยวก็เชียร์ให้ ผู้ชายคนอื่นมาจีบเกมส์เลย   

[Maprang_W]

  โถ พ่อคุณ กำลังไปได้ด้วยดียู่แล้วเชียว
แต่ดิวก็ทำไปด้วยความหวังดีนี่นะ ถึงวิธีการมันจะเจ้าเล่ห์ไปหน่อยก็เถอะ

[warunporn]

ดิววว เลือกสักทสงเซ่ๆๆ  ไม่เลือกอย่างงี้เมื่อไหร่มันจะจบเล่าา...
แล้วนางแพรก็น่ะ  เข้ามาได้จังหวะพอดีเลยน่ะ ตลอดเลยยย 

มาต่อไวน่ะค้าบบ  รอๆๆ บวกเป็ดให้แล้ววว 

[CarToonMiZa]

มันหน่วงจังเลยยยยยย

[aa_mm]

ค้างงงงงงงงงงงงงค่ะ   

[mr_longza]

หน่วงไปนะ

[kasarus]

จุกแบบน่ารัก เพราะรู้ว่าเดี๋ยวดิวก็จะกลับมาง้อเกมส์อีก

[ladymoon_yy]

 :mew4

[Nile]

ถ้าดิวจะทำตัวเป็นคนของสาธารณะชนขนาดนี้ก็อย่ามายุ่งกับเกมส์เลยดีกว่า คนยิ่งกลัวๆอยู่ เราว่าถ้าเจอเจ้าชู้อย่างดิวเข้าไปจะอัพเลเวลจากกลัวเป็นเกลียดเลยล่ะเชื่อดิ

[attachment deleted by admin]

[nopkar]

ดราม่า 2 ตอนติดเลยยย ... จะคลี่คลายเมื่อไหร่นะะ

[GETIIZ]

หน่วงใจจังเลยยยยยยยยยยยยยยย
ฮรืออออออออออออออออออออออออออ 

[why yyy]

ดิวสู้ต่อไป  ^ ^

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค จูปาจุ๊บ กับ ซิกาแร๊ต



แท่งที่ 12



...หน้าเดิม


ชั่วโมงหนึ่งแล้วนับตั้งแต่บ่ายสองถึงสามโมง
แต่ชีทตรงหน้าของเด็กเภสัชยังคงอยู่หน้าเดิมไม่ไปไหน
แม้รู้ทั้งรู้ว่าจะมีควิซสำคัญพรุ่งนี้
แต่ตราบใดที่ใจของเขาไม่อยู่กับตัว อ่านไปเท่าไรก็ไม่เข้าหัวอยู่ดี
และถึงจะพยายามกินขนมหวานที่เคยช่วยให้สมองปรอดโปร่งเป็นนิจ
ตอนนี้ยิ่งกินมันกลับไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย
เพราะมันยิ่งทำให้เขาพะอืดพะอมปวดหัวหนักมากกว่าเดิม


เฮ้อ...อะไรกันหนักหนาวะชีวิต!

สงสัยคะแนนควิซพรุ่งนี้คงจะปลิวหายไปแน่ ๆ
มีหวังโดนคุณนายสายสมรด่าเปิง
แต่จะโทษเขาได้ยังไงกัน
เจอเรื่องหนักหนาขนาดนั้น ใครจะมีอารมณ์มานั่งอ่านหนังสือ
นี่เขาประคับประคองสติของตัวเอง
ไม่ให้เศร้าไปมากกว่าเดิมได้ก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว


ตอนเก็บของไอ้จั๊ดง่าวมารวมกันไว้
ต้องกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลแทบตาย
เพราะเขาเหนื่อยที่จะร้อง
เหนื่อยที่จะต้องมาจมอยู่กับความสูญเสีย


แต่ถึงแม้จะพร่ำบอกตัวเองว่าให้อดทนไว้
ทว่าพอนึกถึงลูกแมวทีเคยเลี้ยงไว้ทีไร
ขอบตามันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทุกที



TRRRRRRR!!



เสียงโทรศัพท์ขัดจังหวะคนเศร้า
เกมส์สะดุ้งปาดน้ำตาตัวเองลวก ๆ
มองหน้าจอซึ่งระบุชื่อไอ้ทัชเพื่อนจากโรงเรียนเก่า
ก่อนกดรับโทรศัพท์พยายามทำเสียงให้เป็นปกติไว้


“ฮัลโหล ไอ้ทัชว่าจะใด”


“เฮ้ย ไอ้เกมส์ เย็นนี้คิงว่างก้อ?”


“มีอะหยัง”


“ก็ไอ้เชษฐ์แวะมาหาฮา เลยว่าจะชวนเปื้อนเก่านัดรวมกั๋น”


ชื่อของเพื่อนเก่าในกลุ่มทำให้เกมส์สะดุดหู
มันเรียนอยู่ที่ม.เชียงใหม่เลยไม่ค่อยได้เจอ
จนกว่าเขาจะกลับไปที่บ้านนู้นแหละถึงค่อยนัดรวมพล
แต่วันนี้ไม่รู้ลมอะไรหอบมันมาไกลถึงที่นี่ได้


“ตกลงคิงว่างไจ้ก๋า?”


ได้ยินเสียงปลายสายถามซ้ำอีกครั้ง
เกมส์มองชีทวิชาเรียนตรงหน้า
ก่อนตัดสินใจตอบกลับไปตรงข้ามกับความจริง


“เออ ๆ ว่าง นัดที่ไหน กี่โมง”


“ทุ่มหนึ่ง ร้านนั่งสบายที่เดิม”


“โอเค”


เขาวางสายลงหลังจากนัดเวลาเรียบร้อย
ในเมื่ออ่านไปก็ไม่ให้เข้าหัว
สู้เอาเวลาออกไปพักสมองคลายเครียดอาจจะดีกว่า
ไปกินข้าวเฮฮากับเพื่อนสักสองสามชั่วโมง
แล้วค่อยกลับมาอ่านก็ยังทัน เพราะพรุ่งนี้มีสอบตอนบ่าย

และอย่างน้อยมันอาจเป็นหนทางช่วยทำให้เขาลืมความเศร้าไปได้บ้าง



...รวมทั้งมันอาจทำให้เขาเลี่ยงการเผชิญหน้า

...กับใครบางคนที่สัญญาว่าจะมาหาอีกครั้งหนึ่ง



….



..



.



“ดิวเป็นอะไรคะ อาหารไม่ถูกปากเหรอคะ”


เสียงถามหวาน ๆ จากฝั่งตรงข้ามทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งคล้ายรู้สึกตัว


“ปะ..เปล่าครับ ก็อร่อยดี แพรทานเยอะ ๆ นะครับ”


เขาใช้ตะเกียบคีบกุ้งเทมปุระวางลงในจานของอีกฝ่าย
ก่อนจะแสร้งทำยิ้มกลบเกลื่อนอาการใจลอยของตัวเอง
แล้วดึงสติกลับมายังสถานการณ์ปัจจุบัน


...ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นกับแพร
หลังจากที่เพิ่งดูนั่งจบไปแล้วเรื่องหนึ่ง
แต่อย่าถามว่าเป็นเรื่องอะไร เขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน
เพราะหัวสมองคิดเลยไปไกลถึงใครอีกคนหนึ่ง
แม้ขณะที่กำลังกินข้าวอยู่นี่ก็ยังเผลอนึกถึงจนท่าทีแสดงออกชัด
จนทำให้ใบหน้าหวานของคู่สนทนามุ่ยลง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ


“จะให้แพรทานเยอะได้ยังไงคะ ก็ดิวมัวแต่นั่งเหม่อแบบนี้”


“ขอโทษครับ”


คนเสียมารยาทต้องรีบบอกอย่างสำนึกผิด
ปกติเขาไม่ใช่คนละเลยแบบนี้
ทั้ง ๆ ที่เขาควรจะใส่ใจกับแพรที่มาด้วยกัน
แต่กลับห้ามความคิดตัวเองไม่ได้


และดูเหมือนคนสังเกตจะรับรู้
ร่างสูงจึงได้ยินเสียงถามด้วยความเป็นห่วง


“ดิวมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ”


“เปล่าครับ ผมสบายดี”


แน่นอนว่าเขาจำต้องปฏิเสธ
พร้อมทั้งยังรักษารอยยิ้มของตัวเองไว้บนใบหน้า
หากทว่าคำย้อนในประโยคถัดมากลับทำให้รอยยิ้มนั้นชะงักค้าง


“ไม่ใช่ว่าดิวกำลังคิดถึงใครอีกคนอยู่เหรอคะ”


คำคาดเดาที่ตรงกับความรู้สึกในใจส่งผลให้คนฟังนิ่งอึ้ง
ไม่อยากจะเชื่อว่าท่าทางของเขามันจะแสดงออกได้ชัดเจนขนาดนั้น
และการเงียบของเขามันคงจะเป็นคำตอบที่ยิ่งชัดเจนมากขึ้นไปอีก


สำหรับแพร...เธอไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รับรู้ว่าคนที่เธอมีใจปิดบังซ่อนอะไรไว้
ยิ่งเมื่อครั้งงานวันเกิดอยู่ ๆ ดิวก็ผลุนผลันออกไปทำเอาเธอแทบเสียหน้า
ธุระด่วนหนักหนาอื่น คงไม่พ้นไปกับเรื่องผู้หญิงคนใหม่
ที่ทำให้ดิวลังเลในการกลับมาหาเธออีกครั้ง
แต่คราวนี้เธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น


คนตัดสินใจเด็ดขาดจึงวางตะเกียบลง
ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงวอนขอ


“แพรอิ่มแล้วค่ะ อยากกลับหอ ดิวไปส่งแพรหน่อยได้มั้ยคะ”


“ได้สิครับ”


ดิวพยักหน้ารับคำโดยไม่มีเงื่อนไข
เพราะในเมื่อจุดประสงค์ในการมาครั้งนี้คือไถ่โทษให้แพร
เขาก็จะดูแลแพรให้ดีที่สุดเพื่อให้สมกับที่ผิดคำสัญญา


ร่างสูงจึงขับรถพาแพรไปส่งที่หอพัก
หากแต่เมื่อรถจอดสนิทหน้าหอ
คนที่นั่งเคียงคู่กลับเอ่ยคำขอร้องมาอีกครั้ง


“ดิวค่ะ แพรมีเรื่องอย่างรบกวนดิวหน่อยนะคะ
คือว่าโทรทัศน์ที่ห้องแพรมันเสีย เปิดไม่ติดเลย
ดิวช่วยขึ้นไปดูให้แพรหน่อยได้มั้ยคะ”


ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการความช่วยเหลือ เขาก็ไม่อาจปฏิเสธ
อีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงเขาเลย
ดิวจึงตกปากรับคำง่าย ๆ


“ก็ได้ครับ”


ใบหน้าหวานยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
ก่อนจะเปิดประตูรถนำหน้าเข้าไปในหอพัก
กดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นห้า แล้วไขกุญแจให้แขกเข้าไปด้านใน
ภายในห้องค่อนข้างกว้างเป็นระเบียบตามประสาห้องผู้หญิง
โทรทัศน์ตั้งอยู่ตั้งข้ามฝั่งใกล้กับเตียงนอน


ดิวเดินตรงเข้าไปสำรวจเพื่อหาความผิดปกติ
แต่เมื่อกดปุ่มเปิดเขากลับพบภาพปรากฏขึ้นบนจออย่างง่ายดาย


“ไหนครับที่เสีย ก็เห็นเปิดติดดีนี่ครับ”


คนเช็กขมวดคิ้วงง มือกดรีโมทเปลี่ยนช่อง
ซึ่งก็ไม่พบกับความผิดปกติใด ๆ
หากแต่ยังไม่ทันหันมาถามเจ้าของห้อง
เขากลับต้องชะงักตกใจเมื่อสัมผัสแรงกอดทางด้านหลัง
พร้อมกับน้ำเสียงหวานเอ่ยคำยั่ว


“แพรโกหกค่ะ ที่เรียกดิวขึ้นมาเพราะแพรอยากอยู่กับดิว”


ดิวรีบหันกลับมาประสานสายตากับคนที่อยู่ใกล้ตัว
แววตาสวยทอประกายระยับ
มองตรงไปยังร่างสูงโดยไม่มีความลังเลใจ
ก่อนเอ่ยถ้อยคำที่เก็บซ่อนอยู่ในความรู้สึกมาเนิ่นนาน


“ดิวค่ะ แพรชอบดิวนะคะ ชอบมาตั้งนานแล้ว”


จบคำ ใบหน้าหวานก็โน้มเข้ามาใกล้
กระทั่งเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจแผ่วบาง


...บรรยากาศอะไรอะไรก็ดูเป็นใจ
ผู้หญิงน่ารักที่พร้อมยอมให้เขาง่าย ๆ
หากเป็นยามปกติเขาคงคว้ามันไว้
แล้วก้มลงจูบปล่อยอารมณ์ให้พาไปโดยไม่คิดอะไร


แต่ตอนนี้ผู้ชายหมาป่าคาสโน่ว่าอย่างเขา
กลับเบือนหน้าหลบแล้วรั้งร่างบอบบางให้ออกห่าง


“ขอโทษด้วยนะครับ ผมคิดกับแพรแค่เพื่อนจริง ๆ”


คนถูกปฏิเสธนิ่งค้างไม่คิดว่าแผนการที่อุตส่าห์วางไว้จะไม่ประสบผล
รู้สึกทั้งเสียหน้าและทั้งเจ็บใจ
ไหนข่าวลือบอกว่าดิวพร้อมจะผูกสัมพันธ์กับทุกคนที่เข้ามาใกล้
แล้วทำไมดิวถึงไม่ยอมเข้าหา
ทั้ง ๆ ที่เธอพร้อมจะยกทั้งหัวใจและร่างกายให้กับดิว


“ทำไมล่ะคะ ในเมื่อดิวยังไม่มีใคร แล้วแพรก็ไม่มีใครเหมือนกัน
ทำไมเราไม่ลองคบกันไปก่อนเผื่อว่าจะเข้ากันได้”


คำถามที่อีกคนเอ่ยด้วยความไม่เข้าใจ
และเช่นเดียวกับเขาซึ่งไม่อาจสรรหาคำมาตอบ
เพราะตอนนี้เขาก็ยังสับสนอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง


...รู้แค่ว่า เขาไม่สามารถจูบหรืออะไรเกินเลยกับแพร
เพราะความรู้สึกบางอย่างที่ค้างคาใจ


...ความรู้สึกที่หัวใจยังคิดถึงใครอีกคนหนึ่ง



และคล้ายกับคู่สนทนาจะตีความจากท่าทางนั้นได้
จึงทำให้เธอถอนใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ


“แพรเคยฟังเรื่องของดิวมามาก
ตอนแรกก็คิดว่าข่าวลือ
แต่พอเจอกับตัวถึงรู้แล้วว่าเป็นเรื่องจริง”


“...ข่าวลือ?”


หญิงสาวสบตามองเดือนคณะวิศวะตรงหน้า
ผู้ชายที่เข้ามาดูแลเทคแคร์เธอตลอดเกือบสองอาทิตย์
แล้วเอ่ยตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม


“ดิวไม่เคยรักใครจริง ไม่ยอมผูกมัดกับใคร
ทำดีต่อทุกคนเท่า ๆ กันไม่มีใครคนใดคนหนึ่งเป็นพิเศษ
จนคนที่คบกับดิวต้องออกห่างเองเพราะทนไม่ได้”


ความจริงที่หล่นกระทบลงกลางความรู้สึก
เหมือนหมัดหนักที่พุ่งเข้าใส่จนหัวใจชา


...ถามว่าเขารู้นิสัยเสียของตัวเองข้อนี้ดีมั้ย

ใช่...เขารู้

เขารู้ว่าตัวเองไม่เคยจริงจังกับใคร
คบเล่น ๆ เผื่อเลือก ใครเข้ามาใกล้เขาก็พร้อมสนองกลับ
ไม่เคยคิดผูกสัมพันธ์ลึกซึ้ง นิสัยอย่างเขาถึงได้ฉายาว่าคาสโนว่า



...ผู้ชายเจ้าชู้ ใจโลเล




“ขอโทษครับ”


คำขอโทษดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง
ด้วยไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาอธิบายแก้ตัว
เพราะในเมื่อเรื่องทั้งหมดคือความจริง


ร่างบางนิ่งเงียบพยายามสะกดกลั้นความเศร้าของตัวเอง
เธอยอมเสียศักดิ์ศรีใช้ร่างกายเข้าแลก
แต่สุดท้ายเธอก็ไม่มีวันได้หัวใจของดิว


“งั้นไม่เป็นไรค่ะ แต่วันนี้ดิวต้องตามใจแพร เป็นเพื่อนแพรเที่ยวให้หนำใจ
ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดจริง ๆ ชิ้นสุดท้ายให้แพรได้มั้ยคะ


คำวอนขออีกครั้งของแพรทำให้ดิวลังเลใจ
เพราะเขายังคงนึกห่วงใครอีกคน
แต่จะปล่อยแพรทิ้งไว้เพียงลำพังก็ไม่ได้
เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะขอไถ่โทษ
ให้สมกับความลังเลของตัวเอง


“ได้ครับ ผมจะไปเป็นเพื่อนแพร”


ดิวรับปากคู่สนทนา

เขาจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับแพร
ก่อนจะรีบกลับไปทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับใครอีกคนหนึ่งเช่นกัน



...รออีกหน่อยนะครับเกมส์



...


..


.



หนึ่งทุ่มตรง ร้านนั่งสบายกับเพื่อนสี่ห้าคนที่เป็นก๊วนกรุ๊ปเดิม
เพียงแต่มีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง
จึงทำให้วงสนทนาของหนุ่มเหนือเฮฮาขึ้นมากกว่าเดิม
ยกเว้นก็เพียงแต่ตัวกวนประจำกลุ่มที่วันนี้กลับดูเงียบผิดปกติ
กระทั่งไอ้ทัชคนโทรชวนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยทัก


“เฮ้ย! ไอ้เกมส์เป๋นจะใดวะ วันนี้คิงเงียบไป๋นะ ไม่อู้กวนฮาเลย”


“บ่มีอะหยัง”


เขาส่ายหน้าปฏิเสธ
แต่ดูเหมือนเพื่อนซี้จะรู้ทันจนด่ากลับ


“โคะไอ้วอก! หน้าคิงมันฟ้องฮาอยู่ว่ามีเฮื้อง
งั้นเดี๋ยวฮาจะพาคิงไป๋คลายเครียดดีก้อ”


ประโยคชวนเที่ยวทำให้เกมส์ต้องคิดหนัก
เพราะความจริงตัวเองมีหนังสือกลับไปอ่านอีกกองพะเนิน
แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ มาถึงขนาดนี้แล้ว
อีกอย่างอารมณ์เขามันยังไม่คงที่
กลับไปก็คงอ่านอะไรไม่ลงอยู่ดี


เอาวะ...เอาให้มันเมาไปซะ
ในเมื่อบุหรี่สูบไม่ได้แล้ว
ก็ขอดื่มย้อมใจลืมความกลุ้มให้เต็มที่ก็แล้วกัน


แต่ก่อนอื่นเพื่อความแน่ใจ...



“ไปที่ไหน”


“ผับเบลอเบลอ เพิ่งเปิดเมื่ออาทิตย์ปู้น”


ชื่อผับที่ได้ยินทำเอาคนมีความหลังโล่งใจ
ขอให้ไม่ใช่ผับเดอะกลาสจะที่ไหนก็ไปได้ทั้งนั้น
เพราะเขาสาบานว่าจะไม่กลับไปยุ่งกับไอ้ผับพาซวยนั้นอีก



นายซีเกมส์พร้อมผองเพื่อนจึงพากันเฮละโลไปต่อกันที่ร้านใหม่
ลักษณะของผับไม่ต่างไปจากเดอะกลาสเท่าไร
เพียงแต่แนวดนตรีดูชิล ๆ มากกว่า
จึงเรียกแขกประเภทวัยรุ่นนักศึกษามาค่อนข้างเยอะ


กลุ่มเด็กเหนือพากันไปนั่งโต๊ะสั่งเปิดขวดพร้อมมิกเซอร์
แล้วรินแจกกันคนละแก้วรอบวง
ก่อนจะตะโกนคุยแข่งกับเสียงดนตรีไปพลางเหล่หญิงไปพลาง
พอหมดแก้วก็รินไปให้ใหม่
ซึ่งคนอยู่ใกล้ทำตัวเป็นมือชงก็ไม่ใช่ใคร
เป็นเกมส์ที่ดื่มจัดไม่ยั้งเหมือนเห็นเหล้าเป็นน้ำเปล่า
กระทั่งไอ้ทัชต้องพยายามเอ่ยเตือน


“ไป๋อดยากจากไสมา ไอ้เกมส์
คิงค่อย ๆ ดื่มก็ได้ เหล้าเปิ้ลบ่หนีไปไส”


“เออ บ่ต้องห่วง ฮาบ่เมาหรอก”


พูดไปมือก็เทเหล้าไปเสียเกือบค่อนแก้วแล้วผสมโซดาตาม
ด้วยปริมาณที่มองยังไงก็ตรงข้ามกับที่รับปากไว้


แต่เอาเถอะ...เพื่อนอยากเมานักจะห้ามอะไรได้


“ตามใจ๋คิง แต่อย่าให้หนักเน้อ
เดี๋ยววันพรุ่งไปเฮียนบ่ไหว
อ้าว...นั้นไอ้ดิวบ่ไจ้ก๋า” 


ท้ายประโยคหยุดมือของคนที่กำลังกรอกเหล้าเข้าปากให้ชะงัก

เกมส์เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่เชื่อว่าโชคชะตาจะกลั่นแกล้งให้พบกับ
...คนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด
...คนที่อยากหนีมากที่สุด

แต่วินาทีนี้คนคนนั้นกลับปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า


“เฮ้ย! ไอ้ดิวทางนี้โว้ย!”


เจ้าของชื่อพากลุ่มเพื่อนเข้ามาใกล้ตามเสียงเรียก กำลังจะยกมือทักทาย
ทว่าดวงตากลับสะดุดลงที่ใครอีกคนซึ่งนั่งอยู่ด้านในโต๊ะ
และเป็นคนที่แทบทำให้ดิวหยุดลมหายใจ
ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงถามจากเพื่อน


“โห...มากันเยอะเหมือนกันนี่พวกมึง ใครเป็นเจ้ามือวะ”


ดิวยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบคำ
เพราะใจมัวแต่มองเลยไปยังร่างของคนจดจ่อกับแก้วเหล้า
จนร่างบางต้องเป็นฝ่ายตอบเสียเอง


“แพรชวนดิวมาเองค่ะ มากันเยอะ ๆ สนุกดี
แต่คงมาช้าไปหน่อยโต๊ะไม่ค่อยมีเลย”


“อ้อ...ถ้างั้นมานั่งกับพวกผมมั้ย พอมีที่ว่างอยู่นะ
แล้วนี่ก็เพื่อนโรงเรียนเก่าผม เดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก”


ทัชกำลังจะหันไปหาคนนั่ง
แต่เพื่อนคนหนึ่งกลับลุกขึ้นเอ่ยบอกสั้น ๆ


“ฮาไปห้องน้ำนะ”


เกมส์เดินผละจากไปโดยไม่รีรอ
แม้รู้ว่าอยู่ ๆ การลุกไปต่อหน้าแบบนี้จะเสียมารยาท
แต่เขาไม่อยากจะทนกับการต้องนั่งรวมโต๊ะกับคนคนนั้นแล้ว


ร่างที่ดื่มแอลกอฮอล์ไปหนักเดินเซ ๆ เข้าห้องน้ำ
พอเริ่มเดินก็ชักจะรู้ว่าตัวเองดื่มเกือบจะเกินลิมิตอยู่เหมือนกัน
หลังจากนี้อาจจะต้องขอชิ่งพวกไอ้ทัชกลับหอก่อนแล้ว


“อ้าว...น้องเกมส์นี่ครับ”


เสียงจากด้านหลังของเจ้าของชื่อซึ่งกำลังล้างมืออยู่
ทำให้เกมส์เงยหน้าขึ้นมองในกระจก
และทันทีที่ได้เห็นภาพสะท้อนของคนทัก
ร่างกายที่มึน ๆ ก็แทบจะล้มทั้งยืน
ราวกับถูกสูบเอาเรี่ยวแรงให้หายไปจนหมดสิ้น
หัวใจสะท้านกลัวด้วยความหวาดหวั่น
มือไม้สั่น เย็นเฉียบแทบควบคุมไม่ได้


เขาอยากให้ตัวเองตาฝาด
แต่เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นความจริงที่ปรากฏชัดตรงหน้า
ความจริงที่หลอกหลอนเขาเป็นระยะเวลาเกือบสามปี


...พี่ปูเป้



“ไม่ได้เจอกันตั้งนานน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ”


คำชมพร้อมรอยยิ้มหวานนัยน์ตากรุ่มกริ้ม
ยิ่งสร้างความตระหนกให้กับเกมส์เหมือนเป็นคำสาป
ภาพในคืนนั้นที่ตนเองเกือบโดนปลุกปล้ำฉายรีเพลย์ซ้ำในสมอง
ปลุกโรคเดิมให้กำเริบ แม้ในหัวสั่งให้หนี แต่ร่างกายไม่ยอมทำตาม
เพราะเพียงขยับขาก้าวออกห่างเขาก็ซวนเซจนจะล้ม
จนคนมองอยู่ต้องรีบเข้าไปประคอง


“เป็นอะไรครับน้องเกมส์ เมาซะแล้วเหรอครับ
งั้นเดี๋ยวพี่เป้ไปส่งให้ดีมั้ยครับ”


คำถามกระซิบข้างใบหู
พร้อมมือที่ขยับกอดเอวไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
เกือบจะฆ่าเกมส์ให้ตายทั้งเป็น
รับรู้ถึงใบหน้าของอีกคนที่โน้มต่ำลงมาใกล้

...หมดแล้วทุกอย่าง ...หมดหนทางรอด


...ไม่เอา...กลัว....


....เขากลัว...ใครก็ได้ช่วยเขาที...


...ใครก็ได้...



“ขอโทษครับ คนนี้เขามากับผม”


แรงดึงร่างให้ออกห่างจากอ้อมกอด
แล้วฉุดจับข้อมือเขาไปยังด้านหลัง
ก่อนที่ใครบางคนจะเอาตัวบังไว้
ทำให้เกมส์ซึ่งรอดพ้นจากปากเหยี่ยว
ต้องรีบเงยหน้ามองแผ่นหลังอันคุ้นตาของคนช่วย


ใช่...คนเดียวกับที่เขาเพิ่งจะหนีมา



ร่างใหญ่ซึ่งถูกขัดจังหวะมองสบดวงตาของแขกไม่ได้รับเชิญ
ก่อนมองเลยไปยังข้อมือซึ่งถูกจับไว้แน่น
อาการหวงแบบนี้เห็นชัดเจนโดยไม่ต้องระบุความสัมพันธ์
จนทำให้หมาป่าจอมล่าต้องยอมแพ้ปล่อยเหยื่อที่หมายปอง


“มีแฟนแล้วก็ไม่บอกนะครับน้องเกมส์ น่าเสียดาย”


ในเมื่อมีคนมาคุมก็ไม่อยากจะแส่เข้าไปหาเรื่อง
ถึงจะเสียดายเด็กที่เคยเล็งไว้ว่าตั้งใจจะคั่ว
แต่เมื่อผิดเวลาก็ต้องจำใจเดินหันหลังออกนอกห้องน้ำไป


เมื่อไร้เงาของต้นเหตุแล้ว
ดิวจึงหมุนกายกลับมาถามคนที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านหลังด้วยความห่วง


“เกมส์เป็นอะไรรึเปล่าครับ”


...โชคดีที่เขาตามเกมส์มาในห้องน้ำ
ตอนแรกแค่ตั้งใจจะอธิบายเหตุผลกับเกมส์
แต่เขาลืมไปว่าเกมส์หน้าตาหน้าเอ็นดูขนาดนี้
เลยอาจมีใคร ๆ มาคอยวอแว
และก็เป็นจริงดังคาดเพราะเพียงไม่ทันไร
เกมส์กลับถูกลวนลามโดยผู้ชายคนอื่น


และคนที่เป็นโรคกลัวผู้ชายมาจีบอย่างเกมส์จะไปสู้ไหวได้ยังไง
ถ้าเขาไม่มาพบเกมส์ก่อน ป่านนี้อาจจะโดนใครลากไป
หรือเกมส์อาจเป็นลมอยู่ตรงนี้ก็ได้
มันน่าโมโหตัวเองที่เขาไม่ดูแลเกมส์ให้ดี
และยิ่งเจ็บใจเข้าไปอีกเมื่อสุดท้ายเขาก็รู้ว่า


...เขาไม่สามารถรักษาโรคกลัวผู้ชายจีบของเกมส์ให้หายได้จริง ๆ



คนที่เพิ่งประสบกับเหตุการณ์สะเทือนขวัญ
ค่อย ๆ ไล่ความกลัวให้คลี่คลายลงทีละน้อย
ก่อนสติจะกลับมาพร้อมแรงอารมณ์
เมื่อรับรู้ถึงสถานการณ์ตรงหน้า


“ปล่อย”


เกมส์ดึงมือของคนจับไว้ออก
หงุดหงิดตัวเองที่ต้องให้ดิวเป็นฝ่ายช่วยอีกครั้ง
ทำไมดิวต้องมาเจอเขาในสภาพอ่อนแอแบบนี้ทุกที


...พอแล้ว เขาไม่อยากจะมาเป็นตัวตลกให้ใครมาสมเพชอีก


เกมส์เดินผละออกห่างจากร่างสูง
หากเพียงก้าวไปไม่กี่ก้าว
ร่างก็เอนเหมือนจะยืนไม่อยู่
จนดิวต้องรีบเข้ามาประคองรับไว้
ดูจากใบหน้าแดงเรื่อ และกลิ่นเหล้าตามตัว
ก็พอรู้ว่าคนคนนี้คงดื่มไปไม่น้อย


“เกมส์เมาแล้วนะครับ”


“ใครเมาไม่เมาสักหน่อย จะไปหาผู้หญิงคนไหนก็ปายเซ่!!”


เกมส์ขืนตัวออกห่าง เอ่ยตะโกนไล่ดิว
แต่คนฟังไม่ทำตามคำสั่งกลับจับข้อมือของคนเมาไว้
แล้วดึงให้ออกมาด้านนอกตรงไปโต๊ะของเพื่อน


“แพรครับ ผมต้องไปส่งเกมส์ก่อนเขาเมามากแล้ว
ไอ้บีม ฝากดูแพรด้วยนะ”


ดิวเอ่ยลากับร่างบางที่เขาพาเที่ยวตลอดวัน
โดยไม่ลืมหันไปฝากเพื่อนอีกคนคล้ายเปิดทางเป็นนัย ๆ ไว้
เพราะเขารู้ว่าไอ้บีมแอบมีใจให้กับแพร
อีกไม่นานแพรคงหาคนมาแทนตัวเขาได้


ส่วนเขาตอนนี้ก็ต้องลากเกมส์ขึ้นรถขับไปส่งที่หอ
แล้วพาคนเมาขึ้นบันได ควานหากุญแจห้องอย่างทุลักทุเลพอสมควร
ก่อนไขเปิดประตู พยุงเจ้าของห้องไปนั่งบนเตียง


“เกมส์ไหวรึเปล่าครับ”


“ไม่ต้องยุ่ง ออกไปนะโว้ย!!”


คนหน้าแดงโวยวายเมื่อกลับมาถึงห้อง
พยายามผลักให้อีกคนหนึ่งออกจากเขตแดนของตัวเอง
แม้สติจะกลับมาไม่เต็มร้อย
แต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้ชัดเจนคือเขาไม่อยากจะเจอหน้าดิวอีก


“ผมไปได้หรอก ก็บอกแล้วไงครับว่าผมเป็นห่วงเกมส์”


ถ้อยคำแสดงความมีน้ำใจไม่ได้ช่วยอะไร
ซ้ำกลับยิ่งเสียดแทงลึกเข้าไปในใจ
คล้ายสะกิดแผลของคนฟังมากขึ้น


...เป็นห่วง


คำนั้นจริงหรือแค่แกล้งโกหกให้เขาตายใจ
แล้วค่อยเหยียบย้ำความรู้สึกของเขาเล่นทีหลัง
ดิวยังสนุกไม่พอรึไงถึงมาคอยทำดีให้กันแบบนี้
แต่เขาไม่อยากจะเป็นคนโง่ซ้ำสองอีกแล้ว!


เกมส์กำหมัดแน่น
คงเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เข้าไปทำร้ายสติส่วนควบคุมสมอง
จึงทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งกักเก็บไว้ในใจทลายลงไปจนหมดสิ้น


“จะมาห่วงเราทำไม!
ถ้าอยากจะแกล้งเราก็เลิกแกล้งได้แล้ว
เล่นกับความรู้สึกของเราไม่พอรึไง
จะวุ่นวายกับชีวิตเราไปถึงไหน
หยุดสักที ไม่ต้องทำดีอะไรกับเราอีก!!”


คำตะโกนที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจนคู่สนทนาสัมผัสได้


...ดิวไม่รู้เลยว่าเขาจะทำร้ายเกมส์ขนาดนี้
เพราะความนึกสนุก เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องท้าทาย
แต่พอยิ่งรู้จักเกมส์ เขากลับค้นพบความรู้สึกอื่น ๆ ตามมา


...ความเป็นห่วง

...ความคิดถึง

...ความอยากอยู่ใกล้

...และความหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยพบจากใคร



...ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นก็เพราะเกมส์คนเดียวเท่านั้น




“แล้วถ้าผมไม่ได้แกล้งล่ะ”


คำถามสั้น ๆ ที่พูดออกมาทำให้เกมส์ชะงักงัน
เงยหน้าขึ้นมองใครบางคนซึ่งตัดสินใจไม่มีความลังเล
ก่อนจะได้ยินประโยคเอ่ยถามตามมา


“ถ้าสิ่งที่ผมทำให้เกมส์มันมาจากความรู้สึกของผมจริง ๆ
ถ้าผมจะหยุดตัวเองไว้ที่เกมส์คนเดียว
เกมส์จะรับมันไว้ได้รึเปล่าครับ”


ลมหายใจของเกมส์แทบหยุดนิ่ง
หัวสมองเริ่มสับสนกับสิ่งที่ได้ฟัง
ทำได้แค่เพียงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว


“หมายความว่ายังไง”


ดิวสบมองคนตรงหน้า
ค่อย ๆ เรียบเรียงคำพูดทีละคำด้วยความหนักแน่น
เพื่อย้ำชัดถึงความรู้สึกชัดเจนภายในใจ



“ผมรู้ตัวแล้ว คนที่ผมมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึง
คนที่ผมเจ็บทรมานในเวลาที่เห็นเขาร้องไห้
คนที่ผมนึกเป็นห่วงจนอยากจะอยู่ใกล้ด้วยกันทุกวัน
...คนคนนั้นก็คือ...เกมส์”



ราวกับช่วงเวลาหยุดหมุนไป
เมื่อเกมส์ประสานสายตาเข้ากับดิว
สะท้อนให้เห็นความรู้สึกสั่นไหว
ในวินาทีที่ได้ยินถ้อยคำร่วงหล่นกลางใจ



คำคำนั้น...



“ผมชอบเกมส์ครับ”




----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




TBC

[monoo]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด