หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[HanATarO]

อ๊ายยยยยยย

ดิว สารภาพว่าชอบ เกมส์ แล้วอ่ะ

อยากรู้จังว่าจะเป็นยังต่อ

มาไวๆ น้า คนเขียน

 

[poporimikoru]

อ่านรวดเดียวทุกซีรีย์ แอร้ยยยยยยยยยยยย สารภาพรักแล้วววววว สารภาพแล้วววววววววววววว (ฟัดหมอน)


น่ารักมากกกกกกกกกกก

[SenzaAmore]

  ค่อยยังชั่วหน่อยดิว ค่อยสมเป็นพระเอกหน่อยยย

อ้ากกก อยากรู้ตอนต่อปายยยย มาต่อเร็วๆนะตะเอง

[EoBen]

ดิวพูดแล้ว อธิบายแล้ว แล้วเกมส์ว่าไงบ้างง

ค่อยๆคิดเน้อออ

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค จูปาจุ๊บ กับ ซิกาแร๊ต



แท่งที่ 13



‘ผมชอบเกมส์’


‘ผมชอบเกมส์’


‘ผมชอบเกมส์’


เสียงสะท้อนก้องดังซ้ำไปซ้ำมาภายในใจ
เกมส์ยืนนิ่ง รู้สึกราวกับทุกสิ่งหยุดเงียบลงหลังได้ยินถ้อยคำนั้น
คำสารภาพที่ดังออกมาจากปากของดิว



...ชอบ



มะ...ไม่จริงหรอก

คนอย่างดิวน่ะเหรอจะมา ‘ชอบ’ เขา
ที่ผ่านมาดิวก็แค่แกล้งเขาเล่นเพราะนึกสนุกเท่านั้น
ไม่ได้มีความคิดอะไรพิเศษต่อกัน
อีกอย่างคนหน้าดีแบบดิว
มีผู้หญิงเข้าหาไม่เคยขาดอยู่แล้ว จะมาสนใจเขาทำไมอีก
เพราะฉะนั้นไอ้ที่พูดว่าจะยอมหยุดใจตัวเองไว้ที่เขา


...ฟังยังไงก็ไม่น่าเชื่อ


...ไม่มีทางเป็นไปได้เลยสักนิด!



“โกหก”


ดิวชะงักไปกับคำพูดแผ่ว ๆ ที่หลุดรอดริมฝีปากของจากคนสับสน
แม้จะเจ็บปวดที่ได้เห็นเกมส์ยังมีทีท่าไม่ไว้ใจ
เพราะเขารู้ดีว่ามาบอกกันหลังจากที่เขาเคยทำไม่ดีกับเกมส์ไว้
เกมส์ก็คงไม่ยอมเชื่อกันง่าย ๆ อีก
แต่ทุกสิ่งที่เขาพูด เขาตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว


“ผมไม่ได้โกหกครับ
ทุกครั้งที่ได้อยู่กับเกมส์ ผมรู้สึกดีจริง ๆ
ผมชอบเกมส์...ชอบแบบที่ไม่ใช่แค่เพื่อน”


ทั้งน้ำเสียงจริงจังพร้อมแววตาที่สบมองมา
สื่อตรงถึงความรู้สึกตามตรงโดยไม่ปิดบัง
ยิ่งสร้างความสับสนให้กับเกมส์
เพราะมันคล้ายออกมาจากใจของคนตรงหน้า
แต่ใครจะรู้ว่าดิวอาจกำลังเสแสร้งอยู่ก็ได้
คำพูดจาดี ๆ ก็แค่หลอกให้เขาตายใจ
เขาเคยโดนดิวหักหลังมาแล้ว
และจะไม่ยอมเป็นคนโง่อีกซ้ำสองอีก


“เราไม่ชอบผู้ชาย เรากลัว และจะไม่มีวันชอบด้วย ออกไปซะ!!”


เกมส์ตะโกนโต้ตอบกลับ
พยายามใช้แรงที่ซวนเซของตัวเองผลักร่างสูงให้ออกห่างไปยังหน้าประตู
แต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงรั้งจับข้อมือไว้ไม่ให้ขยับ
ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำวอนขอ...


 ...และเป็นคำที่มีอานุภาพมากพอให้คนฟังต้องนิ่งอึ้ง



“เกมส์อย่ามองผมเป็นแค่ผู้ชายสิครับ
เกมส์มองผมที่เป็นผม...
...มองตัวตนผมจริง ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเกมส์ตอนนี้”



ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาหมดแรง
หรือเป็นเพราะน้ำเสียงที่ฟังดูแผ่วเบาวิงวอน
จึงทำให้เขาเงยหน้าขึ้นราวกับโดนถูกสั่ง


...มอง ‘ดิว’ คนที่เขาคุยด้วยตลอดหนึ่งอาทิตย์

คนที่เขารู้สึกสบายใจเวลาโทรหา

คนที่คอยปลอยโยน ให้กำลังใจ

คนที่คอยดูแล ห่วงใยเขา


แต่...


...มันจะเป็นไปได้ยังไง


ในเมื่อเขาก็เป็นผู้ชาย และดิวก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
ทุกครั้งที่ผู้ชายเข้าหาตั้งท่าจะจีบเขา
เขาก็ต้องออกอาการกลัวจนตัวสั่น
มันเป็นโรคประจำตัวที่ไม่มีทางรักษาหาย
แล้วกับดิวที่มาบอกว่าชอบเขาชัดเจน
เขาก็ต้องกลัวไม่ต่างกันกับคนอื่นเหมือนกัน
เรื่องที่จะให้มองแค่ตัวตนของดิว


...มันไม่มีทางเป็นจริงได้เลย



เกมส์ก้มหน้าเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
สะกดกลั้นความหวั่นไหวและอารมณ์สับสนที่ก่อตัวขึ้นในใจ
ก่อนเอ่ยตอบกลับไปให้คนที่ยังคงดึงดัน


“เลิกล้อเล่นได้แล้ว จะทำยังไงเราก็ไม่เชื่อ”


คำยืนกรานจากคนซึ่งไม่ยอมเปิดใจ
ดิวตระหนักถึงมันอย่างชัดเจน
แม้จะอธิบายไปหลายต่อหลายครั้งแล้ว
แต่เกมส์ก็ยังไม่เข้าใจเสียที
แบบนี้ก็คงจะเหลือเพียงแค่วิธีเดียว


“ถ้าเกมส์ไม่เชื่อ งั้นผมจะพิสูจน์ให้ดู”


จบคำ ร่างสูงก็ดึงรั้งมือที่จับไว้มาสอดประสานให้แนบสนิท
มือใหญ่กอบกุมส่งผ่านไออุ่นมาให้พร้อมกับคำเอ่ยถาม


“ถ้าผมทำแบบนี้เกมส์กลัวผมรึเปล่าครับ”


คนได้ยินสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกจับมือไว้แน่น
มองมือของตัวเองที่ถูกคว้าเอาไว้ไม่ยอมปล่อย



แต่น่าแปลก...

ทั้ง ๆ ที่ควรจะกลัวและรีบสลัดมือหนีไปให้ไกล
ทว่าเขากลับไม่สามารถทำได้
เพราะร่างกายไม่ได้สั่น ไม่ได้รังเกียจหรือหวาดกลัว
ซ้ำกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ค่อย ๆ ก่อตัวในหัวใจ


...ทำไม ....เพราะอะไร


กระนั้นยังไม่ทันหาคำตอบ
ดิวก็กลับดึงร่างเขาไปปะทะแนบอก
ใช้สองมือโอบกอดเอวเข้าไว้ชิด
ก่อนได้ยินเสียงกระซิบผ่านข้างใบหู


“แล้วถ้าแบบนี้เกมส์กลัวผมมั้ย”



...ไม่


...ไม่ใช่ความกลัวที่เขารู้สึกได้ในตอนนี้


แต่มันเป็นเสียงหัวใจที่เต้นโครมคราม
หัวสมองถูกความร้อนจากทั้งฤทธิ์แอลกอฮอล์
และความสับสนในใจพัดขึ้นจนวิ่งเวียน
โดยเฉพาะเมื่อถูกอีกฝ่ายกอดจนใกล้
ก็คล้ายจะตรึงให้ร่างทั้งร่างติดอยู่กับที่


...มันอาจใกล้เคียงกับความรู้สึกกลัว

หากแต่สั่นไหวกว่านั้น และที่สำคัญ...



....เขารู้สึกแปลกที่ไม่ได้ต้องการจะหนีมันไป



ดิวคลายวงแขนลงสบมองเกมส์ซึ่งเงยหน้าจากอ้อมกอด
สัมผัสถึงมือใหญ่แตะเชยคางเขาช้า ๆ
รู้สึกราวกับถูกสายตาคู่นั้นสะกดให้ลมหายใจหยุดนิ่ง


“...เกมส์”


ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองแผ่วเบา
ก่อนใบหน้าอีกฝ่ายจะโน้มลงมาใกล้


...ใกล้



....จนทำให้ความรู้สึกบางอย่างปั่นป่วนสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่



“อุ๊บ!”


และก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสกัน
เกมส์กลับผลักร่างที่แนบชิดออกไปเต็มแรง
รีบวิ่งตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
แล้วโก่งคออาเจียนลงชักโครกระบายความปั่นป่วนมวนท้อง
ทิ้งดิวให้นิ่งงงอยู่อย่างนั้นเพราะถูกตัดจบอารมณ์เอาดื้อ ๆ
ก่อนเจ้าตัวจะตั้งสติได้ แล้วจึงเข้าไปช่วยลูบหลังคนเมาซึ่งอ้วกจนหมดกระเพาะ


“ไหวรึเปล่าครับเกมส์ นอนก่อนเถอะนะครับ”


เกมส์พยักหน้าเนือย ๆ จัดการบ้วนปากแปรงฟัน
แล้วให้ดิวประคองขึ้นไปนอนห่มผ้าบนเตียง
และทันทีที่หัวถึงหมอนก็ผล่อยหลับลงไปเพียงไม่นาน
ปล่อยให้ดิวได้แต่นั่งมองคนเมาหมดแรงด้วยความถอนใจ


...บรรยากาศกำลังดี ๆ แต่เกมส์ก็ดันมาเป็นอย่างนี้
สุดท้ายเขาเลยไม่รู้ว่าเกมส์รู้สึกยังไง
แล้วที่อ้วกนี่เพราะเมา หรือเพราะกลัวเขาจนทนไม่ไหวกันแน่
แต่ที่รู้ชัดเจนแน่ ๆ คือ...



...เกมส์ยังไม่ยอมเปิดใจให้เขาเลยแม้เพียงนิดเดียว



ดิวทอดสายตามองคนหลับสนิท
เอื้อมมือเกลี่ยผมนุ่มเบา ๆ
ก่อนก้มลงกระซิบถ้อยคำวอนขอสุดท้าย
โดยหวังเหลือเกินว่าจะมันจะเป็นจริง



“ให้ผมได้เข้าใกล้เกมส์บ้าง อย่ากลัวผมอีกเลยนะครับ เกมส์”



...


..


.




ตี๊ดดดดด!!  ตี๊ดดดด!!



เสียงโทรศัพท์แทรกเข้าไปในโสตประสาทของคนหลับให้สะดุ้ง
สามัญสำนึกแรกในหัวสมองของนายซีเกมส์
คือความปวดทรมานจี๊ดจากเสียงแหลมหนวกหูที่ยังคงแผดดังลั่นไม่หยุด
เขาเอื้อมมือคว้านสะเปะสะปะไปตรงหัวเตียง
ก่อนหยิบโทรศัพท์มากดปิดเสียงปลุกให้เงียบลง
นึกด่าตัวเองในใจว่าตั้งปลุกทำไมเอาตอนหกโมงเช้า
วันนี้ไม่มีเรียนสักหน่อย มีแค่ควิซวิชาเดียวตอนบ่ายนู้น


...ควิซ


...เฮ้ย! ควิซ!! ฉิบหายแล้วยังไม่ได้อ่านอะไรเลยสักตัว!!



เกมส์สลัดความง่วงทิ้งทันที
รีบพุ่งตรงมายังโต๊ะซึ่งวางกองชีทระเกะระกะไว้ตั้งแต่เมื่อวาน


...ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะกลับมาอ่าน
แต่เมื่อวานดันออกไปกินเหล้าเมาหัวทิ่ม
แถมตื่นมาปวดหัวอีกต่างหาก
แล้วอย่างนี้จะอ่านรู้เรื่องมั้ยวะเนี่ย
ไอ้วิชานี้มันเป็นวิชาบังคับเกี่ยวเนื่องไปในปีหน้าด้วย
ถ้าไม่ผ่านก็ต้องซ้ำชั้นใหม่ แล้วต้องเรียนตามหลังพวกเพื่อน ๆ
เผลอ ๆ อาจเรียนไม่จบเภสัชภายในห้าปี
ขืนเป็นแบบนั้นมีหวังโดนคุณนายสายสมรฆ่าตายแน่ ๆ


คนรักชีวิตจึงพยายามตั้งต้นอ่านเอกสารเรียนที่ค้างไว้
หากแต่เริ่มไปไม่เท่าไรก็ชักจะปวดหัวพะอืดพะอมเพราะเมาค้าง
มิหนำซ้ำกระเพาะเริ่มร้องครวญครางให้หาอะไรมาใส่
หรือเขาควรจะหาอะไรมากินก่อนดีวะ แล้วค่อยลุยกันใหม่อีกรอบ


คนคิดได้จึงเดินไปยังตู้เย็น ตั้งใจจะดื่มน้ำสักแก้ว
หากแต่ยังไม่ทันเอื้อมเปิดออก
สายตากลับสะดุดเห็นอะไรบางอย่าง


...โพสอิทที่แปะข้อความไว้



‘ผมซื้อน้ำผลไม้แช่ไว้ตู้เย็น เกมส์ดื่มแก้เมาค้างนะครับ
และถ้ายังไม่หายผมมีโจ๊กถ้วย
วางอยู่ใกล้ ๆ กระติกน้ำร้อน เสียบปลั๊กก็ใช้ได้เลย
ทานเสร็จค่อยทานยาแก้ปวดหัวตามนะครับ’



...ไม่ได้ลงชื่อที่มาแต่เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร


...เกือบลืมไปแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
ความทรงจำทั้งหมดแล่นย้อนกลับมาเป็นฉาก
ความทรงจำที่เต็มไปด้วยคำถามที่เขาไม่เข้าใจ


...ทำไมดิวถึงทำแบบนั้น

...ทำไมถึงมาบอกว่า ‘ชอบ’

...ทำไมถึงเข้ามา ‘กอด’

...ทำไมถึงเกือบจะ ‘จูบ’



แล้วทำไม...


...ทำไมเขาถึงไม่รู้สึก ‘กลัว’



แม้จะรับรู้ถึงจุดประสงค์ชัดเจนว่าดิวคิดเกินกว่าเพื่อนกับเขาแล้วก็ตาม
แถมยังมีพฤติกรรมไม่ได้แตกต่างจากพี่ปูเป้ที่ตั้งใจจะลวนลาม
ทว่าเขากลับยอมให้ดิวเข้าใกล้ง่าย ๆ จนเกือบเกินเลย


หรืออาจเป็นเพราะเมา
อาจเพราะบรรยากาศภาพไป
เลยทำให้เขาเผลอปล่อยตัวปล่อยใจ
ไขว้เขวไปกับคำพูดล่อหลอกของดิว



ลืมไปแล้วรึไงว่าดิวทำอะไรกับเขาไปแล้วบ้าง
ลืมความโกรธ ความเกลียด
ลืมคำสัญญาทั้งหมดที่ให้ไว้กับตัวเองว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก



...ลืมความกลัวที่มันหายไปเพียงแค่อาทิตย์เดียว



ไม่หรอก...



...เขายังไม่ลืม


เพราะตอนนี้เขารู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจน



เขากลัว...


...กลัวที่จะต้องได้ยินคำโกหกซ้ำ ๆ

...กลัวที่จะต้องสูญเสียความเชื่อใจอีกครั้ง

...กลัวที่จะต้องทนอยู่กับความสับสนในใจ



ใช่...เขาคิดถูกแล้ว...



...เขาควรจะกลัวดิวให้มาก ๆ ตั้งแต่แรกจริง ๆ



...


..


.




“ตาโหลเป็นหมีแพนด้าเชียวนะยะ
แอบไปซุ่มอ่านมาทั้งคืนล่ะสิใช่มั้ย
ฉันล่ะดีใจที่แกสำนึกกับเขาได้ซะทีนะ ไอ้เกมส์”


เสียงบอลล่าเอ่ยเดาให้คนที่เดินสะโหลสะเหลออกจากห้องสอบ
เปล่าเขาไม่ได้ซุ่มอ่าน แต่ไปซุ่มดื่มเหล้ามาทั้งคืนต่างหาก
แต่ขืนบอกไปคงได้โดนคุณแม่ประจำกลุ่มบ่นร่ายยาวแน่
ดีไม่ดีอาจไปฟ้องคุณแม่ตัวจริงที่อยู่เชียงใหม่อีก


อีกอย่างเขาต้องขอบคุณบอลล่าด้วย
เพราะถ้าไม่ได้แนวข้อสอบที่เคยบอกให้เขาไปหาที่ห้องสมุด
เขาก็คงนั่งง่วงหัวตันหลับคาห้องสอบ
ไม่เค้นสมองทำได้มากจนรอดตายหวุดหวิดขนาดนี้หรอก


และแน่นอนว่าคนเตรียมตัวมาพร้อมอย่างบอลล่า
ก็ต้องทำได้ผ่านฉลุยจึงยังทำตัวเริ่งร่าเอ่ยถามเสียงกระดี๊กระด๊า


“นี่ไปดูหนังด้วยกันสักเรื่องมั้ย
สอบเสร็จแล้วฉันอยากลันล๊าให้หนำใจบ้าง”


“เจ๊ไปเหอะ ง่วงว่ะ จะไปนอน”


เกมส์เอ่ยปฏิเสธคนแรกพลางปิดปากหาวหวอด ๆ
พอสอบเสร็จก็ไม่เหลือแรงจะไปทำอะไรแล้ว
ซึ่งคนชวนก็ไม่พูดคัดค้านอะไร


“เออ ตามใจ เห็นสภาพแกแล้ว
กลัวจะไปนอนกรนในโรงหนังให้หายขี้หน้าเหมือนกัน
ฉันชวนคนอื่นเอาก็ได้ย่ะ...อุ๊ย! นั่นดิวนี่ พอดีเลย”


เสียงทักท้ายประโยคทำให้เกมส์หยุดชะงักนิ่งค้าง
หัวใจหล่นวูบเมื่อเงยหน้ามองเจ้าของชื่อ
ซึ่งยืนอยู่ห่างไปไม่ไกลเหมือนกำลังรอคอย
และทันทีเห็นเขา ร่างสูงก็รีบเดินเข้ามาใกล้
ยิ่งระยะห่างหดสั้นลงเท่าไร
ความหวาดหวั่นก็ยิ่งเข้าเกาะกุมจิตใจ
เขาไม่รู้ว่าตัวเป็นอะไร
แต่ตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับดิว


...ไม่เอา



....เขาต้องหนี



ร่างกายขยับตามความคิด
เกมส์หมุนตัวหันหลังกลับรีบวิ่งหนีออกไปอีกทาง
ไม่หยุดแม้จะได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง


“เดี๋ยวสิครับเกมส์”


ดิวรีบร้องตะโกน ก่อนรีบวิ่งไล่ตามคนนำหน้า
ซึ่งตอนนี้ไม่สนอะไรอีกแล้วนอกจากจะหนีไปให้พ้น


เกมส์ออกแรงวิ่งเลี้ยวซ้ายขวาไปรอบมหาลัยอย่างกับหนังอินเดีย
ทั้งโรงอาหาร อาคารเรียน ห้องสมุด
วนเข้าออก แต่อีกฝ่ายก็ยังคงตามตื้อ
กว่าจะสลัดให้ร่างสูงหลุดออกไปได้ก็แทบลิ้นห้อย
ต้องมาหยุดหอบหายใจด้วยความเหนื่อยเหงื่อท่วมอยู่ที่ตึกเภสัชที่เดิม


...ซวยอะไรกันหนักหนาว่ะชีวิต
เมาค้าง ปวดหัว แถมยังต้องมาวิ่งออกกำลังกายอีก
แต่โชคดีที่ตอนนี้หลบพ้น เขาก็เลยกลับมาเอามอเตอร์ไซต์
จะได้รีบบึ่งไปห้องให้ทันก่อนใครบางคนจะไปดักรอที่ห้องอีก


หากแต่ยังไม่ทันขยับสตาร์ทรถเตรียมถอย
มือปริศนาก็ยื่นมาขวางแฮนด์รถไว้
ก่อนเสียงคุ้นเคยจะดังขึ้น


“นึกแล้วว่ายังไงเกมส์ก็ต้องกลับมา”


คนเจ้าเล่ห์ยังไงก็เป็นคนเจ้าเล่ห์
สำหรับดิวที่รู้ว่าวิ่งตามเกมส์ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์
สู้มาดักรออยู่หน้าคณะเภสัชจะดีกว่า
เพราะยังไงเกมส์ก็ต้องกลับมาเอามอเตอร์ไซต์
เขาจึงเลิกตามเกมส์แล้ววนกลับมาซุ่มดูรอเวลา
แล้วค่อยอ้อมไปด้านหลังดักทางออกเพื่อไม่ให้เกมส์หนีไปได้อีก
และยังเปิดโอกาสให้เขาเคลียร์ความเข้าใจกับเกมส์ด้วย


คนรู้ตัวว่าหมดทางหนีเริ่มหน้าซีด
เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาโดนดิวหลอกล่อให้ไปตามเกม
แม้พยายามหนีให้ห่างแต่ก็ไปไม่เคยพ้น
ถ้าหนีไม่ได้อย่างนี้ก็เห็นทีจะต้องสู้


เกมส์จึงตัดสินใจหันมาเผชิญหน้า
ตะโกนเอ่ยไล่คนตื้อด้วยน้ำเสียงจริงจัง


“เลิกตามเราสักที ถอยไปซะ!!”


“เกมส์ครับ คุยกับผมก่อนได้มั้ย”


“ไม่!! เราไม่มีเรื่องอะไรจะต้องคุยกันแล้ว!!”


“มีสิครับ ก็เรื่องที่ผมชอบเกมส์”



...สิ้นประโยคทุกสิ่งนิ่งเงียบ


ดิวตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้น
ด้วยไม่แน่ใจว่าเกมส์จะจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้รึเปล่า
แต่ถึงยังไงเขาก็อยากจะย้ำอีกครั้งให้ชัดเจน
ซึ่งดูเหมือนอีกฝ่ายจะจำได้ดี
เพราะเขาเห็นนัยน์ตาวูบไหวของคนตรงหน้าแม้เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ
ก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นประกายตาของความโกรธ
เช่นเดียวกับน้ำเสียงตะคอกดังลั่น


“หยุดพูดได้แล้ว! ยังไงเราก็ไม่เชื่อ!!”


คำปฏิเสธซ้ำ ๆ เดิม ๆ ที่เคยได้ยินเมื่อวาน
ไม่ได้ช่วยให้เรื่องทั้งหมดง่ายขึ้น
หากกลับเสียดแทงใจของดิวให้เจ็บช้ำกว่าเดิม


...เพราะอะไร
เขาพูดถึงขนาดนี้แล้วเกมส์กลับยังไม่เชื่อใจกันอีกเหรอ
ต้องให้ย้ำมากแค่ไหนเกมส์ถึงเข้าใจเขาไม่ได้โกหก


ความท้อถอย ความเหนื่อยล้า และความสับสนมากมาย
ประดังประเดเข้ามาจนเกิดเป็นคำถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ


“ทำไมล่ะครับ ทำไมเกมส์ถึงไม่เชื่อผม
ทั้ง ๆ ที่ผมทำให้เกมส์มากขนาดนี้”


ถ้อยคำอ้อนวอนที่ได้ยินแทนทีจะส่งผลให้คนฟังใจอ่อน
ตรงข้ามมันกลับเร่งอารมณ์เดือดดาล
ให้คู่สนทนาเงยหน้าขึ้นมองทันทีคล้ายหมดความอดทน
ก่อนจะพรั่งพรูประโยคยาวเหยียดจากส่วนลึกข้างใน


...คำตอบของการหนีจากเกมส์ที่เขาไม่เคยรับรู้



“คนที่คบกันคนอื่นไปเรื่อยแบบดิวน่ะเหรอจะมาชอบเรา
ดิวแค่อยากเอาชนะเรา ไม่ได้คิดจะจริงใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ความชอบของดิวมันก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ
พอเบื่อแล้วก็ทิ้งหาใหม่ ไม่เคยรู้จักพอ
แล้วจะให้เราเชื่อได้ยังไง....
จะให้เราเชื่อคนที่ยังไม่เคยรู้จักเลยว่า
 ‘ชอบ’ จริงๆ มันเป็นแบบไหนได้ยังไงกัน!!”



ดิวนิ่งอึ้งฟังถ้อยคำที่ตกกระทบลงกลางใจ


...นี่เหรอคือเหตุผลที่เกมส์ออกห่างจากเขา


เหตุผลที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน
แม้จะมีใครหลายคนสะกิดเตือน
แต่เขากลับไม่รู้สึกตัว


ผู้ชายคาสโนว่าจอมเจ้าชู้ รักง่ายหน่ายเร็วอย่างเขา
ไม่แปลกเลยที่เกมส์จะไม่เชื่อใจ
ไม่แปลกเลยที่เกมส์จะคลางแคลงสงสัย


แล้วตัวเขาเองล่ะ...
มั่นใจได้ยังไงว่าชอบเกมส์ในแบบไหน
มั่นใจได้ยังไงว่าจะหยุดหัวใจไว้ที่เกมส์ได้
เพราะเขาก็ยังไม่เคยรักใครจริงจังเลยสักครั้ง
คบเพียงแค่หนึ่งเดือนก็ต้องเลิกราทุกราย


แม้จะรู้สึกว่าเกมส์เป็นคนพิเศษแตกต่างจากคนอื่น
และรู้สึกดีด้วยเวลาได้อยู่ใกล้
แต่เขาก็อธิบายมันได้แค่นั้น
มันอาจเป็นอารมณ์ชั่ววูบอย่างเกมส์ว่า
หรือแค่อยากเป็นความเอาชนะบ้า ๆ ของเขา
แค่เพียงอาทิตย์เดียวที่เริ่มรู้จักกันและกัน
มันคงเร็วเกินไปที่จะชอบใครจริงจังรึเปล่า


....แล้วถ้าอย่างนั้นเขาคิดยังไงกับเกมส์กันแน่?



“เกมส์...คือผม...”


ดิวพูดได้เพียงแค่นั้นก่อนจะเงียบเสียงลง
ด้วยไม่รู้จะสรรหาถ้อยความใดมาอธิบาย
ในเมื่อเขาก็ยังคงไม่สามารถตอบตัวเองได้
และนั่นก็คงเพียงพอแล้วสำหรับทุกสิ่ง


“อย่ามาให้เราเห็นหน้าอีก”


เกมส์เอ่ยทิ้งท้ายสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ก่อนกระแทกร่างสูงให้ออกห่างเพื่อเปิดทาง
ซึ่งเขาหมดแรงจะขวางเอาไว้
ปล่อยให้เกมส์เดินไปเรียกวินมอเตอร์ไซต์ที่ขี่ผ่านทางมา
แล้วขึ้นซ้อนท้ายแล่นออกไปจนลับสายตา
เหลือเพียงแค่เขาซึ่งยังคงยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น


...มันอาจจะจริงที่เขาไม่รู้ว่าการชอบใครสักคนมันเป็นแบบไหน


แต่แค่เพียงช่วงเวลาที่เขาปล่อยมือจากเกมส์ไป
เขาอยากรู้ว่ามันจะใช่ความรู้สึกเดียวกับที่เขากำลังเป็นตอนนี้รึเปล่า


...ความรู้สึกของความ ‘กลัว’ ซึ่งค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในหัวใจ



...กลัวเกมส์จะหลบหน้า
...กลัวเกมส์จะหนีหาย
...กลัวเกมส์จะโกรธเคือง
...กลัวเกมส์จะเกลียดกัน



และสิ่งที่กลัวมากที่สุด...



....‘เขากลัวจะเสียเกมส์ไป’



เป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มรู้สึกกลัวมากมายขนาดนี้
ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยสัมผัสมันจากใครมาก่อน



ถามหน่อยสิครับเกมส์


ความกลัวทั้งหมดพวกนี้....



...มันเป็นความรู้สึก ‘ชอบ’ จริง ๆ รึเปล่า?




----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



TBC

[aa_mm]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด  มาทำให้ค้างนะคะ  กรี๊ดดดดดดดดด

[seaz]

ปั๊ดโธ่...ไปไล่เขาหนีทำไมเนี่ย

[patchylove]

สงสารเกมส์นิดนึง 555

[gookgik]

สะใจมากที่เกมส์พูดกับดิวแบบนั้น   ดิวคงต้องหาคำตอบด้วยตัวเองว่า ชอบ เกมส์แบบไหนกันแน่

[SenzaAmore]

อ้ายยยยย เครียดดดด ดิวขาาาาา มั่นใจหน่อยเถ้ออ ว่ามันคือความรัก

ไม่ชอบบรรยากาศหน่วงๆแบบนี้เลยย ขอหวานๆหน่อยน้าาา

รักคนแต่งค่า มาต่อไวๆน้าาาา

[CarToonMiZa]

สมกับเป็นซีรีย์หวานอมขมจริงๆๆๆ

[pooinfinity]

ถ้าแค่อยากเอาชนะ ดิวคงไม่ทุรนทุรายขนาดนี้
ก็ดีนะ ดิวจะได้ถอยไปถามตัวเองว่าจะเอาไงต่อ
คงไม่ต้องถามแล้วหรอกว่าชอบเกมส์หรือแค่อยากอาชนะ

ส่วนเกมส์ ต่อไปถ้าเค้าไม่มาให้เห็นหน้าอย่างที่ไล่ไป ก็อย่ามองหาเค้าให้ได้อย่างที่ใจตัวเองต้องการ

จะรอดูว่าใครจะทรมานกว่ากัน

[=นีรนาคา=]

สงสารดิวจัง
แต่มันเป็นสิ่งที่ดิวจะต้องพิสูจน์ให้เกมส์เห็นแล้วล่ะ คำว่า"ชอบ"ของดิวอ่ะ

[nuper]

สมน้ำหน้าดิวค่ะ เหอๆ ค้างอะคะ

[nopkar]

อ่าว ดราม่าต่อเลย....

[nongrak]

สงสารดิวเหมือนกันแต่ต้องให้เวลาเกมส์อีกหน่อยนะ

[ช็อคโกแลตสีม่วง]

มาม่าอีกแล้ว
มารอต่อนะครับ

[MiSS-U]

อดทนไว้น่าดิว รักแท้ย่อมต้องมีบทพิสูจน์
เพื่อรู้ว่ารักครั้งนี้มันมีค่า

บวกเป็ด

[xeruoh]

สงสารดิว
แต่ก็เข้าใจเกมส์นะ

ค้างเบาๆ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ 

[YuuYuu]

ถ้าถามว่าดิวกลัว... นี่เป็นความรู้สึกชอบไหม

ถ้าในคำตอบของเรา เราว่ามันเป็นแค่การเริ่มต้นรู้สึกดีกับใครสักคนหรือเปล่า
มันอาจจะไม่ได้เข้าขั้นชอบหรือรัก มันเป็นแค่รู้สึกดี
และความชินในการที่ต้องไปหาใครสักคนทุกวัน แคร์ใครสักคนทุกวัน
พออีกฝ่ายจะหายไป เราก็ตื่นตัวเพราะกลัวเค้าจะหายไป

มันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้



ดิวไม่รักใครจริง ก็ไม่แปลกถ้าทำไมเกมส์จะกลัว
ถ้าเป็นเรา เราก็กลัว... ถ้าเป็นเรา เราก็หนี ไม่อยากยุ่งด้วย
เราไม่อยากเอาตัวและหัวใจเราเข้าไปเสี่ยงในเกมส์แบบนี้
เพราะถ้าพลาดพลั้งไป คนที่เจ็บที่สุดก็เป็นตัวเราเอง

เราก็หวังว่าดิวคงจะเข้าใจตรงจุดนี้



แต่ถ้าดิวรู้แล้วว่าตัวเองชอบเกมส์จริงๆ แล้วเกมส์ยังงี่เง่าอยู่
เราแนะนำว่า ปล้ำแม่งเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ



ปล. ขอโทษที่ไม่ได้เมนท์มานานเลยค่ะ เราติดภารกิจยาวนานรวมถึงสงกรานต์ กว่าจะได้มาเมนท์ก็ตอนนี้ แต่ยังตามอ่านทุกตอนไม่ได้หายไปไหนนะ
ปล๒. ชื่อพระ-นายในซีรีย์นี้ตรงกับชื่อเดือนของคณะเรากับอีกคณะหละค่ะ อ่านแล้วมันชวนให้คิดถึงสองคนนั้นจริงๆ ฮ่าๆๆๆ

เกือบลืม รูปนักรบกับสาลี่นี่ชวนให้ฟิน    น้องสาลี่นี่เหมือนแฮร์รี่พอตเตอร์เลยหงะ เง้อออออออ

[moredee]

ดิวต้องกลับมาทบทวนตัวเองสินะ อย่านานนะ รอลุ้นจ้ะ

[kasarus]

กลับมาจากเล่นน้ำสงกรานต์อารมณ์ดีๆ เจอฉากนี้เข้าไป ทำเอาไปต่อไม่เป็นกันเลยทีเดียว

 

[PetitDragon]

อ้าว!! 

 

[pilar]

ภาคนี้มันหน่วงๆ ไม่ค่อยอิ๊อ๊ะเหมือนภาคก่อนๆ เลย

รอตอนหวานๆ อยู่นะคะ

[GETIIZ]

ดิวสู้ๆละกันเนอะ
ทำให้เกมส์เชื่อใจให้ได้

[bun]

ถ้าดิวตอบความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ได้ว่ารักเกมส์จริง ๆ
ก็เดินหน้าสู้ต่อไปอย่าท้อถอย และเคลีร์ยเรื่องผู้หญิงของตัวเอง
เพื่อเป็นการพิสูจน์ให้เกมรู้ว่าดิวจริงใจกับเกมส์

[ASSASSIN]

ดิวจะแก้ตัวยังไงน้า  อยากรู้จัง   

[warunporn]

ดิวสู้ๆน้าาา  เกมส์ก็อย่าใจร้ายกับดิวนักเลยน่ะ 

อยากอ่านต่ออออ 

[Jthida]

โถ่หลานป้า

[coldcream]

มาแล้ว อ่านแล้ว อยากบอกว่าชอบตอนนี้นะ

อาจดราม่าแต่เราชอบตอนนี้เพราะ การที่เกมส์ไม่ตอบรับคำของดิว เราว่าถูกแล้ว แต่ก็ไม่เถียงนะว่าเกมส์ก็รู้สึกดีและชินกับการที่เคยมีดิวในชีวิตช่วงที่ผ่านมา เริ่มเคยชิน อบอุ่นและมีใจให้ในความคุ้นเคย แต่ถามว่ารักมั้ย คงยัง เราอ่านรีบนแล้วเห็นด้วยว่า เกมส์เพิ่งเผลอใจรับดิวเข้ามาในชีวิตในฐานะเพื่อน รู้สึกดีกับความเอาใจใส่ของดิว แต่ยังไม่พัฒนาถึงรักแน่นอน เพราะตอนนี้เกมส์ยังไม่ได้นึกถึง ดิวกับผู้หญิงรอบข้างของดิวเลย ยังไม่ทันเฉลียวกับความรัก ยังแค่เริ่มต้นเท่านั้น ซึ่งถ้าไม่มีเหตุการณ์เกิดขึ้นก่อน มันอาจพัฒนาไปถึงความรักได้ในอนาคต แต่คงต้องใช้เวลามากกว่าอาทิตย์เดียวนี้มาก

ส่วนดิว อาจคิดว่าตัวเองรักเกมส์ แต่ความรู้สึกนี้เพิ่งเกิดในช่วงที่เหตุการณ์แตกหักนี้เท่านั้น เพราะความที่ดิวใช้เวลากับเกมส์ค่อนข้างมากเป็นอาทิตย์ มันก็เป็นความเคยชินและรู้สึกดีๆที่เพิ่มขึ้น ค่อยๆเข้ามาแทนที่สิ่งที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเกมส์ถึงไม่สนใจตัวเอง หนีทั้งๆที่คนอื่นมีแต่เข้าหา ที่ทำดีด้วยก็เหมือนเอาชนะเกมส์ทางนึงเหมือนกัน แม้ตอนเหตุการณ์แตกหักนี้เกิดแล้ว ดิวก็ตั้งใจจะไปหาเกมส์เพื่ออธิบาย ดิวก็ยังมีเหตุที่ต้องพัวพันกับผู้หญิงคนอื่นตลอด เหมือนเกมส์เกือบสำคัญแต่ก็ยังไม่สำคัญจริง ยังมีเวลาลังเล เหมือนไม่แน่ใจตลอด ขนาดคืนนั้นยังไปกับแพร ถึงใจจะคิดว่าพรุ่งนี้จะไปหาเกมส์ แต่ก็เหมือนผลัดว่า ค่อยทำทีหลังก็ได้ จนเมื่อเห็นเกมส์ถูกลวนลาม จึงคิดว่า ตัวเองรักเกมส์แน่แล้ว

เราว่าดีที่ยืดระยะเวลาออกไปอีกสักพัก ให้ทั้งคู่ได้คิด และทบทวนความรู้สึกของตัวให้แน่ ดิวจะได้ชัดเจนกับตัวเองมากกว่านี้ถ้าผ่านเวลานึงด้วยความทรมาน รู้ตัวว่าใช่  และเกมส์ก็จะมีเวลาที่คิดได้ว่า ตัวเองคิดอะไร แน่ใจกับความรู้สึกด้วย คงต้องใช้เวลาทั้งคู่นะ

รออ่านการตัดสินใจของทั้งสองคนค่ะ