หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค]

[why yyy]

ทบทวนให้ดีๆนะดิว ว่าชอบจริงๆหรือป่าว??  หรือแค่อยากครอบครอง เกมส์ไม่ใช่ของเล่น..

[nekko]

หาคำตอบให้ได้นะดิว

เอาใจช่วยทั้งสองคน


 

[mild-dy]

โหยยยยย..ยย
น่าสงสารอ่ะ =0=

[Prince_Duck]

ดิวสู้ๆน่ะครับบ 

[~มือวางอันดับ1~]

ฮ่วยเกมส์ อุตส่า ขยับมาใกล้แต่ไกลออกไปอีกแล้ว ความสัมพันธ์ เหมือน เดินหน้าสองก้าว ถอยหลังสามก้าว  :katai1:จะถึงไหมเส้นชัย

[monoo]

 
 

[nutty2554]

อ่านตอนนี้ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
คนอ่าน ยังรู้ได้ ว่าเกมส์ไม่ได้รู้สึกกับสัมผัสของดิว อย่างที่เคยรู้สึกแย่กับคนอื่น
แต่สิ่งที่ตัวเองยังจำฝังใจมันก็หลอกหลอนไม่เลิก  เข้าใจนะว่าไม่ได้ลืมกันได้ง่าย ๆ
แถมยังรู้สึกปักใจว่าดิวเป็นคนแบบนั้นแบบนี้  ซึ่งมันก็เป็นความจริงในอดีตที่ผ่านมา

งานคงตกหนักอยู่ที่ดิว ว่าจะทำยังไงให้เกมส์เืชื่อและั่มั่นใจ ส่วนเรื่องจะทำให้ชอบยังไงคงไ่ม่ต้อง
เพราะเราว่าเกมส์ชอบดิวไปแล้วอ่ะ

ชอบที่ดิวยังพยายาม ยังตื้อ ชอบที่สุดตอนที่ดิวรู้สึกว่ากลัว .. กลัวจะเสียเกมส์ไป
ต่างคนต่างกลัวนี่แหละมันจะผลักดันให้คนเริ่มทำสิ่งที่ต้องทำ ^ ^

[ekonut]

ทบทวนๆ

[Nile]

ดีแล้วล่ะที่เกมส์พูดออกไปอย่างนั้น ดิวจะได้ตอบคำถามของตัวเองให้ชัดเจนได้เสียที ถ้ายังคบกันทั้งที่ไม่แน่ใจแบบนี้ต่อไปอาจจะทำให้เจ็บมากกว่านี้ก็ได้นะ(พูดอย่างกับเค้าเลิกกัน 
ปล รูปนักรบกับสาลี่.... กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด น่าร้ากกกกกกกกกกกกก

[zuu_zaa]

  เริ่ม มาม่าเปล่านี่

[BitterSweet]

ซีรีย์หวานอมขม : ภาค จูปาจุ๊บ กับ ซิกาแร๊ต



แท่งที่ 14



...สามเดือน


ในความรู้สึกของดิวเหมือนเป็นเช่นนั้น
ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วเวลาที่เขาเจอหน้าเกมส์ครั้งสุดท้าย
มันเพิ่งผ่านพ้นไปเพียงแค่...สามวัน


...เป็นแบบนี้เสมอ
ในความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเกมส์
ความผูกพันที่เกิดขึ้นเพียงอาทิตย์เดียว
หากแต่มันกลับก่อให้เกิดความรู้สึกลึกซึ้ง
ที่เขาก็ไม่รู้ว่าเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไร


มันอาจมาจากความท้าทาย
กลายเป็นความหวังดี สนิทกันจนเป็นเพื่อน
และคิดอะไรมากเกินเลยไปกว่านั้น
แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบลง
โดยเขาทำลายความเชื่อใจด้วยมือของตัวเอง
เพราะเขาไม่รู้จะค้นหาคำตอบซึ่งเกมส์ต้องการมาได้ยังไง


...คำตอบของคำว่า ‘ชอบ’ ที่เขามีให้ต่อเกมส์มันคือแบบไหน



คิดถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาทว่าไม่เคยได้คำตอบ

เหตุผลแรกคือเขาไม่เคยรู้ว่าเวลาชอบใครสักคนมันเป็นแบบไหน


...แค่สบายใจเวลาได้คุยกัน

...แค่เป็นห่วงเวลาอยู่ห่าง


...แค่นี้มันพอแล้วเหรอที่เขาจะบอกว่าชอบเกมส์จริงจัง



แล้วที่สำคัญ เขามีหลักประกันอะไรจะทำให้เชื่อมั่นว่า


...เขาสามารถหยุดหัวใจไว้ที่เกมส์ได้คนเดียว



ขนาดเขาเองยังสับสน
ไม่แปลกเลยที่เกมส์จะยังคงคลางแคลงใจตัวเขา
ถึงใจอยากจะโทรหา อยากส่งข้อความ อยากตามตื้อให้เห็นหน้า
แต่ทุกครั้งพอคิดจะทำ เขากลับไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นพูดมันอย่างไร


สุดท้ายก็ต้องมาเครียดหลบมุมคิดคนเดียวข้างตึกเรียนเงียบ ๆ
นั่งเหม่อกระทั่งไม่รู้ตัวว่ามีใครเดินมาทักจากด้านหลัง


“เฮ้ย! ไอ้ดิว ขอสักมวนดิ”


คนถูกทักหันมองเพื่อนที่ทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ
เป็นไอ้บีมซึ่งคงจะสังเกตเห็นว่าเขาคาบอะไรอยู่ในปาก
แต่สิ่งที่มันร้อของตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับที่เห็น


“เปล่า กูไม่ได้สูบ”


ดิวสั่นหัวปฏิเสธทำให้คนฟังเลิกคิ้วสงสัย
มองไกล ๆ เห็นเป็นแท่งสีขาว ๆ ก็นึกว่าใช่


“อ้าวหรอ  แล้วนั่นอะไรวะ”


“จูปาจุ๊บ เอามั้ย”


ตอบพลางดึงเอาลูกอมหลากสีจากในกระเป๋ากางเกงมายื่นให้


...เขาเลิกสูบบุหรี่นับตั้งแต่สัญญาไว้กับเกมส์คราวนั้น
แรก ๆ ยอมรับว่าหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน
แต่พอได้ความหวานจากลูกอมมาช่วยก็คล้ายจะพอบรรเทาได้บ้าง
ถึงมันจะดูเสียลุคแมน ๆ แบบเดือนวิศวะ
แต่เขาไม่จำเป็นต้องมารักษาภาพพจน์อะไรกันตอนนี้
เพราะเขาแค่อยากรักษาสัญญาไว้กับเกมส์
แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่รับรู้เรื่องพวกนี้เลยก็ตาม


และแน่นอนว่าเพื่อนสนิทที่คบกันมานานย่อมต้องสงสัย
จนเผลอแสดงความแปลกใจให้ปรากฏบนสีหน้าอีกครั้ง


“เดี๋ยวนี้มึงเปลี่ยนมากินขนมแทนแล้วเหรอไง
เออ...เอาก็ได้...ดีกว่าเหงาปาก
แล้วมึงมานั่งทำหน้าซึมอะไรตรงนี้วะ
ทำหน้าอย่างกับคนอกหัก”


คำเอ่ยแซวแบบไม่คิดอะไรมาก
หากคู่สนทนากลับพูดตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง


“กูอาจจะอกหักอยู่ก็ได้”


“ห่ะ? คาสโนว่าตัวพ่ออย่างมึงเนี่ยนะอกหัก ไม่อยากเชื่อ”


ไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไรที่ดิวทำให้บีมแปลกใจในวันนี้
โดยเฉพาะกับประโยคล่าสุดซึ่งฟังยังไงก็ไม่น่าเป็นจริง
เพราะคบกันมานานถึงรู้ว่าเดือนวิศวะเพื่อนเขาคนนี้
แค่ยิ้มทีก็มีสาว ๆ เหลียวมองจนคอแทบหัก
เปลี่ยนคู่ควงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า
เป็นฝ่ายทิ้งสาวก่อนจะโดนสาวทิ้ง
แล้วจะมาพูดว่าโดนคนอื่นสลักรักจะเป็นไปได้ยังไง


และดูเหมือนท่าทางของคนประหลาดใจจะแสดงให้เห็นชัด
เพราะดิวกลับเป็นฝ่ายถอนหายใจแล้วเปลี่ยนไปยอมรับเสียใหม่


“เออ...บางทีกูอาจจะไม่ได้อกหักก็ได้
คำว่าชอบจริง ๆ กูยังไม่รู้เลยว่าเป็นยังไง”


ทั้งน้ำเสียงส่อแววประชดตัวเอง
ทำให้บีมซึ่งกำลังแกะลูกอมต้องชะงักหยุดมองคนซีเรียส
ซึ่งหนนี้คงจะมีเรื่องเครียดจริงจังแตกต่างจากที่ผ่านมา
เพราะสีหน้านั้นดูผิดกับทุกครั้ง
จนคู่สนทนาต้องเป็นฝ่ายถอนหายใจออกมาบ้าง
ก่อนตั้งต้นอธิบายไปตามความคิดของตัวเอง


“กูก็ไม่รู้เหมือนกันวะว่าชอบมันเป็นแบบไหน
แต่สำหรับกู...กูแค่อยากเห็นหน้าเขาทุกวัน
พอเขายิ้มกูก็ดีใจ พอเขาเศร้ากูก็เศร้าไปด้วย
กูห่วงเขา อยากไปอยู่ใกล้ อยากดูแล
ถึงเขาจะไม่เคยเห็นกูอยู่ในสายตาเลยก็ตาม”


ดิวนิ่งฟังเพื่อนซึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ
หากแต่ประโยคที่เอ่ยเหมือนแฝงความในใจเอาไว้
คล้ายมาจากประสบการณ์ของตัวเองเหมือนมีคนที่ชอบอยู่แล้วจริง ๆ
และคนคนนั้นถ้าเขาเดาไม่ผิดคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...


“มึงหมายถึงแพร”


ข้อสันนิษฐานที่หลุดออกมาง่าย ๆ
จนบีมต้องหันกลับมาชักสีหน้าใส่ด้วยความหงุดหงิด


“รู้แล้วยังเสือกถามอีก
ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นเพื่อน
กูคงซัดมึงไปนอนตั้งแต่ที่ปล่อยแพรไว้วันนั้นแล้ว”


...วันนั้นที่ว่าคงเป็นวันเดียวกับที่เขาทิ้งแพรมาในงานวันเกิดเพื่อกลับมาหาเกมส์


เขารู้ว่าตัวเองเป็นคนผิดที่ปล่อยแพรให้เสียหน้าอยู่กลางงาน
แถมบีมเองก็เป็นคนต้นคิดให้เขาถือเค้กวันเกิดไปเซอร์ไพรซ์แพรด้วย
แม้เขาจะรู้อยู่หน่อยๆ แล้วว่าบีมแอบมีใจให้แพรอยู่บ้าง
แต่สุดท้ายก็ยังเผลอไปทำลายน้ำใจของเพื่อนสนิทและคนที่เพื่อนตัวเองรัก


ไม่แปลกเลยที่บีมจะโกรธแบบนี้
ถ้ามันคิดจะต่อยเขาจริง ๆ เพื่อชดเชยความผิดเขาก็ยอม
และหากจะโทษก็ต้องโทษความโลเลของตัวเอง
ที่เป็นต้นเหตุทำให้ทุกอย่างมันพังลงอีกครั้ง
แต่ในเมื่อเวลามันย้อนกลับมาไม่ได้
คนสำนึกจึงทำแค่เพียงเอ่ยสั้น ๆ


“กูขอโทษว่ะ”


เป็นคำขอโทษอย่างคนไม่อาจหาข้อแก้ตัวใด ๆ
หากบีมกลับส่ายหน้าเหมือนไม่ถือสา


“ไม่ต้องขอโทษกูหรอก
กูรู้ว่าเรื่องพวกนี้มันบังคับกันไม่ได้
เขาชอบมึง กูชอบเขา
แล้วเขาไม่ได้ชอบกู มันก็แค่นั้นเอง”


...ความสัมพันธ์ง่าย ๆ อธิบายไม่ซับซ้อน
แต่ลึก ๆ แล้วในความไม่ซับซ้อนเหล่านั้น
มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
ที่คงไม่สามารถหาคำใดมาบอกเล่าได้เพียงพอ


...ถ้านี่เป็นอีกหนึ่งของความชอบจริง ๆ

มันจะเหมือนที่เขารู้สึกกับเกมส์รึเปล่า


...เหมือนจะชัดเจน แต่ก็ยังไม่สามารถหาคำอะไรมาอธิบายให้เข้าใจ



“แล้วมึงคิดจะทำให้เขาหันมาชอบมึงมั้ย”


ดิวเอ่ยถามต่อคล้ายปรึกษาคนผ่านประสบการณ์แบบเดียวกับซึ่งเขาเพิ่งจะเผชิญ


“ทำดิวะ แต่เขาด่ากูกลับมาว่ากูเป็นพวกหน้าม่อ ฮ่าๆๆ”


เสียงหัวเราะทิ้งท้ายราวกับอีกฝ่ายเห็นเป็นเรื่องตลก
แต่ฟังดูก็รู้ว่ามันแฝงความเจ็บปวดไม่น้อย
เหมือนกับที่เขาประชดตัวเองในตอนแรก
ทว่ายังไงที่สุดแล้วเจ้าตัวก็ต้องยอมรับความจริง
จึงเปลี่ยนมาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง


“แต่กูก็ยังหน้าด้านทำต่อไปนั่นแหละ
กูไม่รู้หรอกนะว่าเขารู้สึกยังไงกับกู
แต่กูรู้สึกดีที่ได้ทำ...ได้ห่วงเขาอยู่เงียบ ๆ ในแบบของกู
แล้วกูก็เชื่อว่า เดี๋ยวเวลามันก็พิสูจน์ทุกอย่างเอง”


คำตอบเป็นไปอย่างเดียวกับที่ดิวเคยคิดไว้


...สำหรับเกมส์เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเกมส์จะคิดยังไง
แต่เขาก็เลือกแล้วว่าจะขออยู่ดูแลเกมส์
แม้เกมส์ยังไม่เชื่อเขาในตอนนี้
เขาก็จะพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาพูดจริง ทำจริง
ส่วนที่เหลือก็เพียงแค่อาศัย ‘เวลา’ เป็นตัวตัดสิน


ถึงกระนั้นก็ยังทีเรื่องหนึ่งซึ่งยังคงคาค้างใจ
หากแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร
เสียงเรียกจากด้านหลังกลับดังขัดจังหวะ


“ไอ้บีม!! ไอ้บีม!! อยู่ไหนวะ คมมันเรียก”


“เออ ๆ เดี๋ยวกูไป”


เจ้าของชื่อหันไปตะโกนตอบ ลุกขึ้นยืน
พลางตบไหล่ให้กำลังใจกับเพื่อนสนิท


“มึงก็ไม่ต้องคิดมากหรอกว่ะ รู้สึกยังไงก็ทำไปอย่างนั้น
เจ้าพ่อแผนการอย่างมึงเดี๋ยวก็หาวิธีง้อเขาสำเร็จแล้ว”


“เดี๋ยว ไอ้บีม!”


ดิวรั้งร่างที่กำลังหันหลังให้หมุนตัวกลับมามองงง ๆ
ก่อนตัดสินใจเอ่ยถามสุดท้าย


“แล้วถ้าเกิดมึงทำให้เขาไปตั้งมากมาย
แต่เขาไม่เคยสนใจมึงเลย มึงจะทำยังไง”


บีมนิ่งคิดไปครู่เดียว แล้วค่อยไหวไหล่
ตอบคำถามไปเหมือนไม่ใช่เรื่องซีเรียส



“ก็ง่าย ๆ ถ้าวันไหนกูเหนื่อยที่จะตามเขา
...แสดงว่ากูไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว”



บีมเดินห่างออกไปแล้ว...

เหลือเพียงดิวที่อยู่คนเดียวตามลำพัง
กับความรู้สึกซึ่งตระหนักได้ในใจชัดเจน


...ความรู้สึกที่มันฟ้องว่า


เขาเหลือแผนการเดียวเท่านั้นที่จะพิสูจน์ให้เกมส์เห็น



...และจะทำให้เกมส์รับรู้จริง ๆ เสียทีว่า


...ลึก ๆ แล้วใจเขาคิดยังไงกับเกมส์



...



..


.



“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ โอยแม่งฮาว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”


เสียงหัวเราะดังลั่นภายในห้อง
จากเกมส์ที่กำลังนอนกลิ้งอ่านการ์ตูนสบายใจ

...ก็คนมันขำก็ต้องหัวเราะให้สุดเสียงจริงมั้ยครับ
แต่มันติดอยู่ที่ปัญหาเล็ก ๆ เพียงนิดเดียว...


“โว๊ยยย!! หัวเราะเงียบๆ หน่อยดิวะไอ้เกมส์
กูดูหนังไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย!!”


...นั้นแหละ ก็ห้องที่นอนอยู่มันไม่ใช่ห้องของเขาเท่านั้นเอง


ปลายฟ้าขมวดคิ้วพลางหันมาตะโกนด่า
คนซึ่งยึดเอาเตียงเป็นฐานที่มั่นในบ่ายวันเสาร์


...ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกมส์มานอนเล่นห้องนี้
แต่อาทิตย์นี้มันกลับมาถี่ผิดปกติ
รวม ๆ เกือบห้าวันแล้ว แถมใช้เวลาขลุกอยู่เป็นชั่วโมง ๆ
มีตั้งแต่ยกโน้ตบุ๊คมาเล่น นั่งกินข้าว นอนอ่านการ์ตูน
บางวันมาหลับห้องเขาอีกต่างหาก
เขาไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะที่เกมส์มาอยู่กับเขา
แต่บางทีถ้ามันมากก็ก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวเกินไป


...อย่างวันนี้กำลังดูหนังฆาตกรรมเข้มข้นอยู่พอดี
แต่ฉากที่ตัวเอกยอมสละชีวิตช่วยนางเองอย่างเศร้าน้ำตาซึม
มันดันส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาซะงั้น แบบนี้จะไม่ให้เซ็งได้ยังไงกัน

และคนทำเสียมู้ดก็คล้ายจะรู้จึงพูดแก้ตัวอ้อมแอ้ม


“เออ ๆ โทษทีก็มันฮานี่หว่า มาอ่านด้วยกันป่ะ”


หากท้ายประโยคก็ยังคงพูดชวนเหมือนไม่สำนึก
จนปลายต้องส่ายศีรษะด้วยความระอา
กดปิดรีโมททีวีอย่างตัดใจเลิกดู
ก่อนลุกขึ้นเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นแทนให้คลายอารมณ์เครียด


“กูหิวแล้ววะ เดี๋ยวจะลงไปซื้ออะไรกินนะ”


“เฮ้ย! เผื่อกูด้วย เอาเหมือนมึงนั้นแหละ
แล้วซื้อขนมขึ้นมาเยอะ ๆ ด้วยนะ”


ยังไม่วายที่อีกคนจะตะโกนบอก
แล้วหันกลับไปนอนกลิ้งหัวเราะคิกคักกับการ์ตูนต่อ
ชนิดไม่เกรงใจเจ้าของห้อง
จนปลายฟ้าอดไม่ได้ที่จะแกล้งพูดถาม


“กูเห็นขนมที่ห้องมึงเยอะแยะไม่กลับไปกินล่ะ”



...ได้ผลเมื่อคนหัวเราะเริงร่าเงียบเสียงลงในทันใด


เพราะใจกำลังนิ่งอึ้งกับคำพูดสะกิดให้คิดถึงใครบางคน
เจ้าของขนมซึ่งถูกซื้อมาฝากกองโตในห้อง

...ห้องที่เขาไม่อยากจะกลับไปด้วยกลัวว่าจะเจอคนที่ทำให้นึกหวั่น

...และเป็นห้องเขากลัวว่าความทรงจำมันจะย้อนมาทำร้าย

โดยเฉพาะเรื่องของจั๊ดง่าวลูกแมวซึ่งเคยเลี้ยง
พอไม่มีมันห้องทั้งห้องก็ดูว่างเปล่า


...มันเหงาเกินกว่าเขาจะทนอยู่คนเดียวได้


เขาก็เลยต้องอพยพมาอยู่ที่ห้องปลายชั่วคราว
แต่เรื่องเสียศักดิ์ศรีแบบนี้เป็นใครจะกล้าบอก
เกมส์จึงทำแค่เพียงหาเรื่องแก้ตัวตอบตะกุกตะกัก


“กู...กูแค่...แค่แบบอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
มึงไม่เคยได้ยินเหรอวะ
ถ้ามึงเปลี่ยนสถานที่กิน ขนมมันจะอร่อยขึ้น
อาจารย์ยิ่งศักดิ์เขายังบอกไว้เลย”


ปลายฟ้าขมวดคิ้วงงกับตรรกะประหลาด
แถมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันตรงไหน
ฟังดูก็รู้ว่าเพื่อนเขากำลังโกหกหน้าตาย
เพื่อหลีกเลี่ยงความจริงที่มีอยู่ข้อเดียว


“มึงจะหนีอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยวะ”


คำถามที่สองยิงมาติด ๆ อย่างคนเดาทางได้
หากแต่เกมส์ก็ยังคงทำเป็นไม่รู้เรื่องปฏิเสธเสียงแข็ง


“นะ...หนีอะไร? กูไม่ได้หนีสักหน่อย มึงอย่ามามั่ว!”


ปลายฟ้าหรี่ตาลงมองอย่างจับผิด
ถึงขนาดนี้มันก็ยังคงไม่ยอมรับ

หึ ถามมาได้ว่าหนีอะไร...
ไม่ใช่คนที่มันวิ่งหนีเขาหัวซุกหัวซุนหลังสอบเสร็จเมื่อวันนั้นเหรอ
อยู่ ๆ ก็เผ่นแนบไปทิ้งเขากับบอลล่าให้มองดิววิ่งตามไปงง ๆ
โง่ขนาดไหนก็คงดูออกว่าเกมส์มีเรื่องอะไรบางอย่างกับดิว
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือปัญหาทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะอะไร
แล้วคนนิสัยอย่างเกมส์ก็คงไม่ยอมบอก


แม้จะเพื่อนกันตั้งแต่ปีหนึ่ง
กระนั้นเขายอมรับว่ารู้จักตัวตนจริง ๆ ของเกมส์น้อยมาก
เพราะมันเป็นพวกปากหนักมีเรื่องอะไรก็ไม่เคยบอกเขา
ต้องเก็บเอาไว้คิดเองคนเดียว
ดูอย่างตอนที่มันเป็นโรคกลัวผู้ชายจีบ
ก็ต้องให้บอลล่าช่วยเค้นคอตั้งนานกว่ามันจะยอมพูด


...หรือว่าครั้งนี้จะเป็นปัญหาเดียวกับเมื่อคราวนั้น
เพราะดูจากพฤติกรรมของดิวแล้วก็อาจจะเข้าข่ายว่าคิดจะจีบเกมส์
แต่ก็คงเป็นไปได้ยากถ้าเกมส์มันยังออกห่างอยู่แบบนี้


...ที่สำคัญคือเขาไม่รู้ว่าเกมส์หนีเพราะกลัว หรือหนีเพราะอะไร



ปลายฟ้าถอนหายใจอย่างปลง ๆ
โดยไม่ลืมฝากเตือนไปตามที่ตัวเองคิด


“เฮ้อ...ตามใจ แต่มึงไม่เคยได้ยินเหมือนกันเหรอวะ
ว่าหนีอะไรน่ะหนีได้
แต่หนีใจตัวเอง ยังไงก็ไม่พ้นหรอกนะโว้ยไอ้เกมส์”



...ราวกับมีมีดมาปักเขาแทงใจให้เกมส์ต้องนิ่งอึ้งอีกรอบ


...เปล่าสักหน่อย...เขาไม่ได้หนี
ก็แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว
ไม่อยากต้องมาคิดฟุ้งซ่านบ้าบอต่างหาก


แต่ถึงแม้จะปฏิเสธตัวเอง
ลึก ๆ เกมส์ก็ยังรู้สึกอึดอัด
เป็นความอึดอัดที่หาใครระบายไม่ได้
เพราะคนซึ่งเขาสามารถเปิดใจด้วย
กลับเป็นคนเดียวกับที่ทำให้เขาต้องทรมานอยู่อย่างนี้


...แล้วจะให้เขาทำยังไง


...จะให้เขาเอาความรู้สึกพวกนี้ไปอธิบายกับใครดี



“งั้นกูไปล่ะ เฝ้าห้องดี ๆ นะ”


เสียงปลายฟ้าดึงสติของคนในภวังค์ให้กลับคืน
เกมส์มองคนที่กำลังเดินออกไปนอกห้อง
ก่อนรีบลุกขึ้นแล้วเอ่ยรั้ง


“เฮ้ยไม่ต้องแล้ว กูก็จะไปเหมือนกัน”


“ไปไหนวะ”


“วัด”


คำตอบสั้น ๆ แต่เล่นเอาปลายถึงกับงง
...นี่เกมส์มันคิดอะไรไม่ออกจนถึงต้องขนาดไปพึ่งพระเลยเหรอวะ

หากยังไม่ทันจะอ้าปากถามว่าไปทำไม
เจ้าตัวก็รีบเปิดประตูเดินออกไปจากห้องก่อนแล้ว


แน่นอนว่าจุดประสงค์ของเกมส์คงไม่ได้ไปแค่พึ่งพระ
แต่เขาตั้งใจไปหาไอ้จั๊ดง่าวลูกแมวตัวเล็กที่นอนหลับอยู่อย่างสงบต่างหาก
ถึงมันจะไม่อยู่แล้ว แต่อย่างน้อยแวะไปเยี่ยมคุยกับมัน
ก็อาจพอช่วยให้คลายเหงาลงไปบ้าง


เกมส์จึงบึ่งมอเตอร์ไซต์มาถึงวัด
แล้วจัดการเดินเข้าไปจุดธูปไหว้พระประธาน
แม้จะเป็นวันเสาร์ทว่าคนมาวัดกลับดูบางตาเพราะเวลาเกือบบ่ายสามแล้ว
เลยทำให้เขาเดินเข้าไปหาหลวงพ่อที่อ่านพระธรรมอยู่บนศาลาได้สะดวก
ก้มลงกราบ ก่อนเอ่ยปากขอยืมของเช่นที่เคยทำ


“หลวงพ่อครับ ผมขอยืมคนโทไปกรวดน้ำ
ตรงใต้ต้นชมพูพันทิพย์ใกล้โบสถ์ได้มั้ยครับ”


“อ้าว...วันนี้ไม่ได้กรวดไปแล้วหรอกเหรอโยม”


เสียงพระท่านซึ่งทักออกมา
ทำให้คนฟังต้องขมวดคิ้วงง

...เขาเพิ่งมาถึง
จะไปกรวดน้ำให้ไอ้จั๊ดง่าวก่อนแล้วได้ยังไง
หลวงพ่อจำผิดรึเปล่า?


“หมายความว่าอย่างไงครับหลวงพ่อ”


คนสงสัยถามกลับ
หากคู่สนทนาก็ยังคงยืนยันเช่นเดิม

...และเป็นคำยืนยันที่ทำให้หัวใจคนฟังชาวาบ


“ก็เมื่อเช้าอาตมาจำได้ว่ามีโยมคนหนึ่ง
มาขอคนโทไปกรวดน้ำตรงใต้ต้นนั้นเหมือนกัน
เห็นบอกว่าจะอุทิศส่วนกุศลไปให้ลูกแมวเลยมาทำบุญทุกวัน”



...ลูกแมว


เป็นไปไม่ได้...
คนที่รู้ว่ามีลูกแมวฝังอยู่ใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์นอกจากเขาแล้ว


...มีเพียงคนเดียว


เกมส์รู้สึกว่ามือของตัวเองกำลังสั่น
กระนั้นก็ยังคงอ้าปากถามให้คลายความสงสัย


“ตั้งแต่เมื่อไรครับ”


“ก็น่าจะสักเมื่อวันจันทร์”


ไอ้จั๊ดง่าวเสียไปเมื่อวันเสาร์
แล้วเช้าวันอาทิตย์เขาก็มาทำบุญให้มัน
ก่อนตอนเย็นจะไปเมาหัวทิ่ม
จนวันจันทร์เกือบลุกไม่ไหว


ถ้าดิวมาทำบุญให้ตั้งแต่วันจันทร์จวบจนถึงตอนนี้
ก็นับเป็นเวลาหกวันแล้วที่ไม่เคยขาดเลย
ตรงข้ามกับเขาซึ่งเพิ่งจะมาหาไอ้จั๊ดง่าวเป็นครั้งที่สองเท่านั้น


...ดิวทำแบบนี้ไปทำไม ...ทำเพื่ออะไรกัน



“งั้นผมไม่เอาแล้วครับ ขอบคุณครับหลวงพ่อ”


เขากราบลาพระผู้ใหญ่ ก่อนลงมาจากศาลา
เดินมาหยุดตรงใต้ต้นชมพูพันธ์ทิพย์ที่กำลังออกดอกสวย
ก้มลงมองหลุมดินเล็ก ๆ ที่มีร่องรอยการขุดกลบขึ้นมาใหม่
ซึ่งฝังร่างของลูกแมวซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนคู่ใจ
แต่หัวสมองกับคิดเลยไปไกล
ถึงใครอีกคนที่ไม่รู้ว่าเป็น ‘เพื่อน’ หรือเป็นอะไรดี


...ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมดิวต้องมาให้เขาขนาดนี้
ทั้ง ๆ ที่เขาประกาศตัดขาดกันไปชัดเจนแล้ว
และหลังจากนั้นก็ไม่มีแม้กระทั่งเสียงโทร หรือข้อความส่งมา
จนเขาคิดว่าดิวคงเลิกตามตื๊อถอดใจ
ทว่าพอสุดท้าย ดิวก็ยังทำเหมือนแคร์กัน


แล้วจะให้เขารู้สึกยังไง...


...เขาควรจะโกรธ

...เขาควรจะเกลียด

...เขาควรจะกลัว


พยายามบังคับตัวเองให้ออกห่างปฏิเสธทุกสิ่งเกี่ยวกับดิว
กรอกสมองว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างดิวกำลังโกหก
กำลังหลอกหลวง แกล้งเขาเหมือนเป็นเรื่องสนุก
แต่ลึก ๆ ในใจส่วนหนึ่งมันก็ยังอดไม่ได้ที่จะเชื่อ


...เชื่อว่า คำพูดทุกอย่างทั้งหมดนั้นมาจากใจของดิวจริง ๆ


แล้วจากนี้เขาควรทำยังไงต่อไป

จะเชื่อดิว หรือ จะหนีให้ห่างอีก


...เขาต้องเลือกทางไหนถึงจะถูกต้อง



ความสับสนที่วนเวียนในสมอง
ส่งผลให้เกมส์ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์
ขึ้นมากดหาที่พึ่งพิงคนสุดท้าย ซึ่งมักจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ
และเมื่อสัญญาณโทรศัพท์ติดไม่นานก็ได้ยินเสียงปลายสายทักกลับมา


“แปลกแต๊ สงสัยวันนี้ฝนคงต๊ก
เกมส์ถึงโทรหาแม่ก่อนจะอี้”


คุณนายสายสมรเปรยขึ้นแกมหยอก
ให้กับคนที่นาน ๆ ทีถึงจะเป็นฝ่ายโทรหา
จนผู้เป็นลูกต้องรีบเอ่ยอ้อน


“โธ่แม่...ก็เกมส์คิ๊ดเติ๊งแม่ เกมส์ก็ต้องโทรมาหาแม่สิเจ้า”


“แต้ก๊ะ? ที่เกมส์โทรมาหาแม่
บ่ไจ้ว่าเกมส์มีเฮื้องคิ๊ดหนักก้อ?”


คำเดาถูกเผงส่งผลให้คนฟังสะอึกต้องรีบปฏิเสธเสียงสูง


“โอยย...บ่มี๊แห๋มหน้อย
คือเกมส์แค่...แค่อยากจะฮู้ว่า
ช่วงนี้หมอดูเปิ้ลตั๊กเกมส์ว่าจะใดพ่อง”


หากแต่ท้ายประโยคก็ยังมีการอ้อมแอ้มถาม
ความผิดปกตินี้ทำให้คนชอบดูดวงต้องสงสัยอีกครั้ง


“แหนะ ทุกทีบ่เห็นเจื้อ พอมาวันนี้อยากจะฮู้”


“ก็ฟังเปิ้ลไว้บ้างบ่เสียหลายนี่เจ้า”


เกมส์หาเหตุผลตอบข้าง ๆ คู ๆ
ทว่าปลายสายกลับเถียงขึ้นมาทันควัน


“ขี้จุ๊ เกมส์คิ๊ดแก้ปัญหาบ่ออกเลยต้องมาพึ่งดวงเอา
แม่เลี้ยงฮูกมากับมือ ทำไมแม่จะบ่ฮู้ว่าเกมส์จะยะอะหยัง”


คนถูกจับได้นิ่งเงียบสนิทด้วยไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาเถียงอีก
เพราะสิ่งที่แม่บอกมันคือจุดประสงค์ที่ตรงอยู่ในใจเขา


...ใช่...จริง ๆ แล้วเขาก็ยังไม่เชื่อเรื่องดวงอยู่ดี
แต่หลัง ๆ คำเตือนที่แม่บอกมันชักจะแม่นขึ้นเรื่อย ๆ
จนเขาอยากจะพึ่งมันเป็นตัวช่วยตัดสินใจกับเรื่องครั้งนี้
เลยต้องเสี่ยงโทรมาถามแม่ให้ได้รู้


และความเงียบของเกมส์คงเป็นคำตอบในตัว
เพราะเขาได้ยินเสียงปลายสายถอนหายใจ
ก่อนเอ่ยให้คำปรึกษาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง



“เกมส์...แม่ก็บ่ฮู้ว่าไป๋มีเฮื้องอะหยังมา แต่เกมส์ฟังแม่เน้อ
เฮื้องบางเฮื้องบ่ไจ้ว่าจะให้คนอื่นตัดสินเอามั่วๆ
ตี๊แม่ไป๋ดูดวงก็แค่ให้เปิ้ลบอกเป๋นแนวทาง
แต่สุดท้ายคนที่ตัดสินใจเลือกก็คือตั๋วแม่เอง
บางเฮื้องหมอดูตั๊กว่ายะไป๋อนาคตจะบ่ดี แต่แม่ก็ยังยะ
เพราะแม่เจื้อใจตั๋วเอง เลือกที่ตั๋วเองยะแล้วมีความสุข
เกมส์ก็เหมือนกั๋น บ่ต้องไปคิ๊ดหนัก เลือกยะที่ใจบอกก็พอ”



...ถ้อยคำชี้ทางค่อย ๆ ซึมลึกเข้าไปในตัวคนฟัง


น่าแปลกที่มันช่วยคลายความสับสนและความกังวลใจให้จางหาย


...บางทีมันอาจจะจริงอย่างที่แม่ว่า
เพราะปัญหาทั้งหมดเกิดขึ้นจากตัวเขา
มันก็ต้องหาทางจบลงที่ตัวเขาเองเช่นเดียวกัน



“เดี๋ยวแม่ต้องวางก้อนเน้อ อีป้อเรียก
บ่ฮู้มีเรื่องอะหยัง ดูแลตัวเองดี ๆ เน้อลูก”


“เจ้า”


ท้ายประโยคได้ยินแม่บอกมาด้วยความเป็นห่วง
ซึ่งเขาก็รับคำก่อนกดวางสายลง
 

เกมส์เหม่อมองใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์อย่างชั่งใจ
ก่อนย่อตัวลง เอื้อมมือแตะเกลี่ยดินเบา ๆ
ในหัวครุ่นคิดทบทวน
พลางพึมพำถามร่างซึ่งนอนหลับอยู่อย่างสงบ


...คำถามที่เสี่ยงเลือกไปตามหัวใจของตัวเอง



“ไอ้จั๊ดง่าว ถ้าป้อเลือกจะเชื่อดิวอีกทีจะดีก้อเจ้า?”





----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



TBC

[ช็อคโกแลตสีม่วง]

มาแล้ว


โอ้วเย้

[GETIIZ]

ลองเชื่อหัวใจตัวเองดูอีกสักครั้งนะเกมส์

[pizza2011]

เกมส์อยากทำอะไรก็ทำเลยลูก ถ้าทำแล้วมีความสุข
เลิกวิ่งหนีดิว บ้างครั้งการเปิดใจให้กว้าง อาจจะทำให้เกมส์ได้เจออะไรดีๆก็ได้นะลูก
ปล.1 ตอนนี้อ่านแล้วอิน 
ปล.2 รีบๆคืนดีกันซะที หวานกันได้แล้ว 55+

[goosongta]

ดีเจ้า ดีมากๆเลยเจ้า เกมส์เจ้า

[nutty2554]

ดีเจ้า จั๊ดง่าวบอก ^ ^

ถ้ายังกลัว ยังไม่ลองตอนนี้ก็ได้ เว้นระยะสักพัก ให้หัวใจตัวเอง และให้อีกคนได้แสดงบางอย่างให้เห็น
แต่ไม่ต้องปิดกั้นใจตัวเอง ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ


ฮิ้ววววววว  ตอนนี้ทำให้อยากอ่านต่อมาก ๆ

[why yyy]

ลองเลยเป็นไงเป็นกัน!!

[yeyong]

ขอเป็นวิญญาณจั๊ดง่าว บอกป้อเกมส์ว่า "เชื่อหัวใจตัวเองดีจ้า"

[natalee22]

อรั๊ยๆๆๆๆ เกมส์กำลังจะเปิดใจแล้ว ดิวอย่าทำให้เกมส์เสียใจน๊าาาาาาาาาา

[gookgik]

เกมส์ฟังหัวใจตัวเอง ว่าคิดยังไง ก็ทำแบบนั้นไปเถอะ  อะไรที่คิดว่าทำแล้วสบายใจ ก็ทำไปเลย

เอาใจช่วยให้สิ่งที่เกมส์เลือกและเชื่อนั้น ทำให้เกมส์มีความสุข   คนอ่านจะได้เห็นความหวานของคู่นี้อีกครั้ง

[=นีรนาคา=]

แค่เชื่อหัวใจตัวเองซักครั้ง ลองเสี่ยงดูซักตั้ง ปล่อยให้หัวใจนำทางไป
บางทีนะเราลองใช้สมองให้น้อยลงแล้วอาจจะพบว่าความจริงแล้วปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย
มันอยู่ที่หัวใจเรานั่นแหละ
สู้ๆเกมส์

[MiSS-U]

ก้าวต่อไปอย่าได้ย่ำกับที่

บวกเป็ด

[~มือวางอันดับ1~]

 

[SenzaAmore]

  มันค้างอ้ะะะ อยากรู้อ่าเกมส์จะตัดสินใจยังไงๆๆ

ดิวอย่าเพิ่งหมดกำลังใจน้าาาา เกมส์จะตัดสินใจได้แล้ววว

มาต่อเร็วๆน้าา รักคนแต่งค่ะ

[monoo]

 

[quiicheh.]

นี่ถ้าเกมส์ไม่ใช่นายเอกแล้วยังเล่นตัวยึกยักอย่างงี้น้องจะไม่ทน

[saotome]

โอ่ย ไหนๆดิวก็เริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว
เกมส์ก็ยอมเปิดใจบ้างนะ 

[bow55]

ดีมากเจ้า ดีที่สุดเลย อิอิ

[aa_mm]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  มันค้างนะเจ้า 

[CarToonMiZa]

ดีดีดีเปิดใจเลยเกมส์