ซีรีย์หวานอมขม : ภาค จูปาจุ๊บ กับ ซิกาแร๊ต
แท่งพิเศษ“ขอโทษนะครับ พอมียารักษาโรคหัวใจบ้างมั้ยครับ”
เสียกเรียกทักทำให้หนุ่มเภสัชเงยหน้าขึ้นมาจากการจัดเรียงกล่องยา
ก่อนหันไปมองคนถามซึ่งแต่งตัวคล้ายพนักงานออฟฟิศ
...ดูแล้วยังหนุ่มยังแน่น อายุก็น่าจะยี่สิบต้น ๆ พอ ๆ กับเขาแท้ ๆ
แต่กลับมาถามเรื่องยารักษาโรคหัวใจ หรือจะซื้อไปให้คนอื่นรึเปล่า
เกมส์ขมวดคิ้วงง
แต่ถึงยังไงก็นับว่าอีกฝ่ายเป็นลูกค้ารายแรกของวันในร้านขายยาแห่งนี้
เขาจึงตอบพลางย้อนถามกลับ
“มีครับ เป็นโรคหัวใจอยู่เหรอครับ
แล้วเคยใช้ยารักษาตัวไหนมาก่อนแล้วรึเปล่าครับ”
อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธก่อนแย้มรอยยิ้มบาง
แล้วบอกคำที่ทำเอาคนฟังต้องนิ่งอึ้ง
“ยังไม่เคยใช้ครับ
แต่ตอนนี้พอเห็นหน้าคุณเภสัชทีไรหัวใจผมเต้นแรงทุกที
ไม่ทราบว่าโรคนี้มียารักษาหายบ้างรึเปล่าครับ”
...เอาแล้วกู โดนอีกแล้ว
นึกว่าจะรอดแต่ก็โดนจนได้
เวรกรรมอะไรของเขากันหนักหนาวะ
ตั้งแต่เรียนจบจนมาเปิดร้านขายยาได้ปีหนึ่งเป็นต้องโดนจีบตลอด
ไอ้ที่ว่าตัวเองเนื้อหอมน่ะไม่ปฏิเสธหรอก
ก็เขาหน้าตาดี มีเสน่ห์ แถมเท่ห์สุด ๆ ขนาดนี้
มันก็ต้องมีใครต่อใครมาหลงกันบ้าง
แต่ไม่รู้ทำไมคนที่เข้าหาเขาถึงมีแต่ผู้ชายล่ะวะ!
...ไม่รู้รึไงว่าคนอย่างนายซีเกมส์เป็น ‘โรคกลัวผู้ชายจีบ’ โว้ยยยย!!
แล้วพอโดนจีบทีไร แข้งขามันพาลไม่มีแรงทุกที
ใจมันสั่น ๆ หวิว ๆ คล้ายจะเป็นลม
หัวสมองเริ่มชัดดาวน์ตัดระบบความคิดจึงได้แต่นิ่งเงียบสนิท
จนลูกค้าซึ่งส่งมุกจีบเข้าใจผิด
เลยยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่มาส่งให้ตรงหน้าพร้อมกับคำเอ่ยแซว
“ไม่พูดอะไรเลย เขินอยู่เหรอครับ น่ารักจัง
งั้นคุณช่วยรับดอกไม้วันวาเลน์ไทน์จากผมครับแทนค่ารักษาได้มั้ยครับ”
...ใครเขินวะ ตาบอดรึไงครับ
กูหน้าซีดขนาดนี้เรียกเขิน
ต้องเรียกว่า ‘กลัว’ โว้ย
....กูกลัวจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ยยยย!!
“ขะ...ขอโทษนะครับ ผมมีธุระต้องรีบปิดร้านแล้ว
ถะ...ถ้าไม่มีอะไร เชิญด้านนอกด้วยนะครับ”
เกมส์ตัดสินใจเอ่ยไล่อ้อม ๆ แม้น้ำเสียงจะสั่น ๆ
ทว่าประสบการณ์ที่สะสมมาทำให้เขาเริ่มปีกกล้าขาแข็งมากขึ้น
อีกฝ่ายอิดออดเล็กน้อย พยายามเซ้าซี้ขอเบอร์ไว้ปรึกษาปัญหาโรคหัวใจ
ซึ่งเขารีบปฏิเสธไปอย่างไม่ใยดี
ตอนนี้ไม่รักษาใครทั้งนั้นแหละ ขอรักษาโรคกลัวของตัวเองให้รอดก่อนก็พอ
ในที่สุดคนจีบก็ยอมล่าถอย ออกนอกร้าน
เขาจึงล็อคประตู เตรียมปิดร้านตามที่พูดไว้
...ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก แต่ลืมไปว่าวันนี้มันวาเลนไทน์
วันที่เขาเคยเฝ้ารอคอยด้วยความหวังเมื่อหลายปีก่อนว่าจะมีสาว ๆ เอาช็อกโกแล็ตมาให้บ้าง
ซึ่งความเป็นจริงแล้วตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง เพราะมันดันมีแต่ตัวผู้วนเวียนมาหาทุกปี
จากความชอบเลยกลายเป็นความเกลียดปนสยอง
เหมือนอย่างวันนี้พอเปิดร้านมาตอนเก้าโมง
...เก้าโมงสี่สิบห้าก็ได้ฤกษ์เจอแจ๊กพ็อตเลย
แล้วอย่างนี้จะเปิดร้านไว้ล่อเป้าทำไม สู้ปิดร้านกลับไปหมกตัวเองอยู่ที่บ้านดีกว่า
คิดไปก็ทำตามใจอย่างรวดเร็ว
เกมส์รีบล็อคกุญแจดึงประตูเหล็กปิดร้านแล้วสตาร์ทรถขับออกไป
โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่ยอดดอยปลูกไร่ส้มบ้านเกิดของตัวเอง
หลังจากเขาเรียนเภสัชจบก็กลับมาเปิดร้านขายยาในเชียงใหม่ไม่ไกลจากบ้าน
ด้วยการยืมทุนของคุณนายสายสมร พอขายได้คืนกำไรมาเรื่อย ๆ
ปกติเขาจะนอนชั้นบนของร้านขายยาเพื่อเฝ้าร้านไปด้วย
นาน ๆ ทีถึงจะกลับไปเยี่ยมแม่ที่ไร่ส้ม
ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่แม่จะเอ่ยทักเมื่อเห็นเขามาเยือนตั้งแต่หัววัน
“อ้าว...ซีเกมส์ มาได้จะใด วันนี้บ่เปิดร้านก๋า?”
คนถูกถามยิ้มหวาน รีบเดินไปกอดร่างเจ้าเนื้อของคนเป็นแม่ พลางตอบคำเสียงอ้อน
“บ่เปิดเจ้า ก็วันนี้วันวาเลนไทน์บ่ไจ้ก้อ
เกมส์ก็เลยปิดร้านมาอยู่กับคนตี๊เกมส์ฮัก”
กระนั้นแทนทีคู่สนทนาจะดีใจ
กลับตีแขนคนกอดดังเผียะ
แล้วเอ่ยว่าดักทางอย่างรู้ทัน
“ปากหวานทุกทีฮูกคนนี้
บ่ต้องขี้จุ๊! เกมส์ขี้คร้านล่ะว่า
โตแล้วเน้อเกมส์บ่ไจ้ละอ่อน
ขยันตั้งใจ๋ยะการยะงานหน้อย”
คำเอ็ดใส่คนฟังตามมาเป็นขบวนจนคนถูกดุหูชา
...นี่เขาคิดถูกรึเปล่าที่กลับบ้านมา
เหมือนหนีเสือปะจระเข้ยังไงไม่รู้
เจออะไรที่น่ากลัวแล้วยังต้องมาเจอคนที่กลัวกว่า
...โธ่ ชีวิตบัดซบของสุดหล่อซีเกมส์
ถึงอย่างนั้นแม้จะโดนบ่นดุแค่ไหน
เขาก็อาศัยความเนียนบีบนวดบีบไหล่ออดอ้อนคุณนาย
ให้กลับมาอารมณ์ดีอีกครั้งจนลืมเรื่องที่เขาแอบอู้งาน
แล้วหันไปยุ่งกับเรื่องไร่ส้มของคุณนายต่อ
นายซีเกมส์จึงถือโอกาสแว๊บหนีมาตรงระเบียงชานบ้าน
...โชคดีที่บ้านของเขาเป็นบ้านไม้ทรงไทยประยุกต์สองชั้น
ปลูกบนทำเลสวยบนเนินเล็ก ๆ มีอากาศพัดผ่านโปร่งโล่งสบาย
เลยไม่ต้องกังวลเรื่องความร้อน แม้จะเป็นช่วงสาย ๆ ของวันแล้วก็ตาม
จึงทำให้เขาสามารถนั่งชิว ๆ รับลมตรงมุมโปรด
พลางเปิดหนังสือพิมพ์กีฬาอ่านอย่างสบายอกสบายใจ
พลิกหน้ากระดาษไล่ไปเรื่อยจนเกือบหมดเล่ม
กระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับข่าวดาราบันเทิงในหน้าสุดท้าย
เกือบจะทำเป็นไม่สนใจอยู่แล้ว
หากแต่รูปและข้อความพาดหัวใหญ่กลับทำให้เขานิ่งอ่านอยู่อย่างนั้น
‘ดิว เตวิชญ์’ ยัน ‘นินิว’ กับ ‘แองจี้’ แค่พี่น้อง
อยู่ ๆ ก็มีข่าวล่ามาแรงว่าพระรองหน้าใส ‘ดิว เตวิชญ์’
กำลังแอบกุ๊กกิ๊กปลูกต้นรักกับนางเองน้องใหม่ ‘นินิว’
ที่ไปปิ๊งรักกันกลางกองถ่ายแสดงจนสมบทบาทคนรักได้หวานสมจริง
แต่พอไปถามเจ้าตัวกลับยืนยันว่า ‘นินิวเป็นแค่น้องสาว’
ส่วนนางแบบลูกครึ่ง ‘แองจี้’
ที่มีแหล่งข่าวเห็นทั้งคู่ควงกันไปห้างสองต่อสองก่อนหน้านี้
ก็ยังย้ำคำเดิมว่ามีสถานะเป็นแค่ ‘พี่สาว’ ที่เคารพเท่านั้น
งานนี้ไม่รู้ว่าญาติเยอะ หรือรักพี่เสียดายน้องกันแน่รึเปล่า
ถึงตัดใจเลือกใครไม่ได้เสียทีล่ะจ๊ะ ‘พ่อคาสโน่ว่าดิว’ภาพพระรองหน้าใสยิ้มโปรยเสน่ห์บาดใจหญิงข้างกรอบข่าว
ทำให้เกมส์ถึงกับเบ้หน้ามองอย่างหมั้นไส้
...เออ...ใช่ซี๊ มันหล่อเลือกได้นี่
มีแต่ผู้หญิงน่ารักวิ่งเข้าหาทั้งปีทั้งชาติ
ไม่เหมือนเขาที่มีแต่ผู้ชายมาจีบ
...แม่งโลกนี่ไม่ยุติธรรมเลยโว้ย!!
จากอารมณ์ดี ๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดโดยไม่รู้สาเหตุ
เกมส์ปิดหนังสือพิมพ์กีฬาลงทันควัน
เลิกอ่านมันแล้ว ข่าวดาราก๊อซซิบไร้สาระเปลืองสมอง
กลับไปอ้อนแม่ให้ทำอะไรอร่อย ๆ ให้กินดีกว่า
เขากำลังจะเดินไปหาคุณนายสายสมรบริเวณหน้าบ้าน
ทว่าเสียงแล่นรถเข้ามาจอดเทียบด้านล่างกลับทำให้ต้องหยุดชะงัก
และเมื่อเห็นคนขับปรากฏกายลงจากรถ
คนมองอยู่ก็แทบจะเปลี่ยนเป็นหันหลังวิ่งหนี
ตรงข้ามกับผู้เป็นแม่ที่รีบเอ่ยปากต้อนรับแขกอย่างคุ้นเคย
“อุ๊ย! ดิว บ่ไจ้ก้า มาได้จะใดลูก”
“สวัสดีครับคุณแม่”
ดาราหนุ่มหน้าใหม่รีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่คนสำคัญ
ซึ่งแวะเวียนมาเยี่ยมอยู่เรื่อย ๆ ตลอดสามปีไม่เคยขาด
นับตั้งแต่เขาขอใครบางคนตามมาเที่ยวบ้านเกิด
จนได้รู้จักสนิทสนมกับคุณแม่กระทั่งนับเขาเป็นลูกรักอีกคน
“มาให้แม่กอดหน้อย บ่ได้ป๊ะกั๋นตั้งเมิน แล้ววันนี้บ่ยะงานก๋า?”
“วันนี้ขอหยุดน่ะครับ พรุ่งนี้ผมถึงค่อยบินกลับ
ผมคิดถึงคุณแม่เลยรีบมาหา
เมื่อวานผมไปทำงานที่หัวหิน เลยซื้อของมาฝากคุณแม่เพียบเลย”
พูดจบ ร่างสูงก็ยกเอาของฝากจำพวกของทะเลและขนมหม้อแกงมาโชว์
จนคนรับยิ้มหน้าบานหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ
ลืมลูกแท้ ๆ ที่แอบยืนมองห่าง ๆ เหมือนถูกทิ้งด้วยความน้อยใจ
...อะไรอ่ะ แม่ ทีมันหยุดงานทำไมแม่ไม่หาว่ามันขี้เกียจบ้างอ่ะ
เป็นดาราแค่เนี่ย พะเน้าพะนอเข้าไป รู้งี้ไม่พามารู้จักแม่ก็ดีหรอก
แล้วนี่มันจะมาทำไมวะ บ้านช่องมีไม่กลับรึไง
ต้องชอบมาขัดความสุขของคนอื่นอยู่เรื่อย
หึ ไม่สนแล้วอยากอี้อ้ออะไรก็เชิญตามสบาย
เขากลับไปนอนอ่านการ์ตูนที่ห้องก็ได้วะ!
คนหงุดหงิดหมุนตัวหันหลังอย่างงอน ๆ
หากยังไม่ทันก้าวเสียงเรียกด้านหลังกลับทำให้ต้องหยุดกึก
“เกมส์! จะไป๋ไหน! บ่ต้องเลย
ทำตัวฮื้อเป๋นประโยชน์บ้าง มาช่วยดิวยกของหน้อย”
คำสั่งประกาศิตมีผลบังคับใช้ทันที ถึงใจจะไม่อยากทำแค่ไหน
แต่พอหันมาเจอตาเขียว ๆ ของคุณนายสายสมร ความกลัวก็แล่นวาบจับหัวใจ
ต้องรีบเดินฉับ ๆ กลับมายกของฝากหิ้วไปเก็บในครัวด้านหลัง
โดยมีใครบางคนตามเข้ามาช่วยด้วย
ถึงกระนั้นเจ้าตัวก็ยังคงก้มหน้าไม่ยอมพูดยอมจาทักทาย
จนกระทั่งร่างสูงที่มองอยู่นานต้องเผลอถอนหายใจ เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน
“โกรธอะไรผมเหรอ เมื่อวานโทรไปหาก็ไม่ยอมรับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ”
คำถามสั้น ๆ แต่มันเป็นสิ่งที่ค้างคาในใจของดิวให้กระวนกระวาย
จนต้องรีบบินจากกรุงเทพขึ้นมาหาต้นเหตุ
ซึ่งคู่สนทนาเพียงแค่ชะงักมือไปเล็กน้อย หากยังคงตอบกลับเสียงเรียบ
“เปล่า ไม่มีอะไรนี่”
...มีแน่ ๆ ต่างหาก
ทำไมจะไม่รู้ว่าเกมส์คิดอะไรในใจ
นี่แหละนิสัยเกมส์เลย ชอบเก็บปัญหาไปคิดคนเดียว แล้วไม่ค่อยยอมพูด
มันตั้งสามปีแล้วนะที่เขากับเกมส์รู้จักกันมา
สามปีที่เขาพยายามจะร่นระยะห่างระหว่างกันให้ใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ
ถึงแม้จะช้า แต่เขาอาศัยความค่อยเป็นค่อยไป
และใช้ความจริงใจเป็นเครื่องมือพิสูจน์ตามสัญญาที่เคยให้ไว้
เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เข้าไปถึงใจเกมส์มากแค่ไหน
แต่อย่างน้อยเขาก็เริ่มจะสัมผัสความรู้สึกของเกมส์ได้มากขึ้น
อย่างตอนนี้ที่ทะเลาะกัน แม้เกมส์จะไม่ยอมบอกเหตุผล
แต่หากจับคำจากน้ำเสียงและท่าทีแล้วไม่นานเขาก็คงรู้เอง
นั่นจึงเป็นสาเหตุให้เขาต้องรีบมาหาเกมส์ เพื่อเผชิญหน้ากับคนคิดหนีตรง ๆ
“แล้วไม่ไปทำงานล่ะ หยุดมาแบบนี้กองถ่ายเขาไม่ว่าเหรอ”
ดิวฟังคำถามของเกมส์ซึ่งกำลังนำขนมหม้อแกงออกจากถุง
น้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนคุยกันเป็นปกติคล้ายไม่ได้โกรธอะไร
จึงทำให้เขาตอบกลับไปตามความจริง
“ผมยังไม่มีคิวครับ วันนี้ถ่ายแต่ของน้องนินิว”
“เหรอ น้องเขาน่ารักเนอะ อยากเจอบ้าง ว่าง ๆ ขอลายเซ็นให้หน่อยสิ
แองจี้ก็ด้วยได้ข่าวว่าตัวจริงสวยมากเลยใช่ป่ะ
ไปเดินห้างกันมาคนคงรุมเพียบเลยอ่ะดิ ดีเนอะ น่าอิจฉา ดาราก็เงี้ย”
คำแซวซึ่งอีกฝ่ายพูดไปยิ้มไป
หากคุณกันทางโทรศัพท์ไม่เห็นหน้า
เขาคงนึกว่าเกมส์คิดอย่างนั้นจริง ๆ
แต่พอมาอยู่ใกล้กันแล้ว
ถึงได้สังเกตเห็นว่ามือที่กำลังหยิบถาดขนมหม้อแกงใส่จานกำลังสั่น
... แม้ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
แต่บางทีเขาอาจจะรู้เหตุผลที่เกมส์พยายามหนีเขาแล้วก็ได้
“เกมส์หึงผมเหรอครับ”
ข้อสันนิษฐานลอย ๆ หากมันมีอานุภาพมากพอให้คนฟังสะดุ้ง
เกือบทำขนมหลุดมือ ก่อนรีบเถียงกลับเสียงดัง
“อะไรใครหึง! ไม่ได้หึงสักหน่อย!!”
“แล้วทำไมเกมส์ถึงไม่ยอมมองหน้าผมล่ะครับ”
ความจริงที่หล่นลงกลางวงสนทนาส่งผลให้ทุกอย่างนิ่งเงียบ
เกมส์เม้มปากเบือนหน้าหนีไปอีกทางเมื่อถูกจับได้
ปล่อยให้ดิวมองด้วยความอ่อนใจ ก่อนเอื้อมมือมาจับมือเขาไว้เบา ๆ
“เกมส์ ผมไม่ได้มีคนอื่นจริง ๆ นะครับ
คนที่ผมชอบมีแค่เกมส์คนเดียว
เกมส์เชื่อใจผมหน่อยไม่ได้เหรอครับ”
น้ำเสียงวอนขอเต็มไปด้วยความน้อยใจจนเกมส์สัมผัสได้
กระทั้งต้องเผลอคิดทบทวนถามตัวเอง
...หึงมั้ยไม่รู้หรอก
แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันมีบางสิ่งที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจ
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับดิวอยู่ในสถานะอะไร
เขาไม่เคยคิดจะค้นหา และไม่อยากได้คำตอบ
แค่รู้ว่าอยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ อุ่นใจ
ยังโทรคุยกันเกือบทุกวัน ส่งข้อความหากันบ่อย ๆ
มีบางทีที่ดิวส่งคำหวาน ๆ มาให้
แต่ก็ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งเกินเลยไปมากกว่านั้น
ความจริงเรื่องดิวกับผู้หญิงคนอื่นมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเขาเลย
แต่ก็ยังรู้สึกหงุดหงิดแปลก ๆ ขึ้นมา
พยายามบอกตัวเองว่าดิวเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดี และนั่นก็เป็นหน้าที่
อีกทั้งตลอดหลายปีที่ผ่านมา
ดิวก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าดิวไม่เคยมีใครเลยยกเว้นแค่เขา
กระนั้นลึก ๆ ในใจมันก็อดสับสนไม่ได้
ความเงียบที่ยังคงโรยตัวลงมาปกคลุม
คล้ายนาทียาวนานของคงเฝ้ารอ
ในที่สุดดิวจึงถอนหายใจ ละมือที่กุมอยู่ออก
หมุนตัวหันหลังเดินออกไปคล้ายยอมแพ้
ทิ้งให้เกมส์อยู่เพียงลำพังภายในห้อง
...แค่เพียงความอุ่นไอจากมือที่จางหาย
กลับทำให้เกมส์ต้องรีบเงยหน้าด้วยความนึกหวั่น
มันยิ่งย้ำชัดให้เห็นถึงความกลัว
นี่แหละคือความสับสนที่ว่า...
...ไม่ใช่เพราะเขาหึง
แต่เขากำลังกลัว...
...กลัวว่าดิวกำลังจะห่างจากเขาไป
....และเขาอาจทนอยู่คนเดียวไม่ได้ ถ้าไม่มีดิว
เขารู้ว่าสามปีที่ดิวรอมันอาจจะเหนื่อย อาจจะท้อ
กับการพยายามทำทุกทางให้เขาเปิดใจ
แต่ถึงอย่างนั้นดิวก็ยังเป็นห่วง คอยดูแลเขาไม่ห่าง
...แล้วกับใจของดิวเอง เขาก็ควรจะหันกลับไปมองมันบ้าง
...ไม่ใช่ปล่อยทิ้งขว้าง ให้ดิวต้องเป็นฝ่ายไล่ตามเพียงลำพัง
เกมส์จึงตัดสินใจรีบลุกออกไปตามอีกฝ่าย
หากยังไม่ทันก้าว ร่างที่เพิ่งออกไปกลับสวนเข้ามาจนแทบเบรกเท้าไม่ทัน
"เออ...คือ..."
คนประจันหน้าเอ่ยตะกุกตะกัก
ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่หลบทาง
ซ้ำยังหยิบของบางอย่างนำมันมายื่นให้
พร้อมกับเอ่ยคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง
“ถึงเกมส์จะไม่เชื่อผมก็ไม่เป็นไรครับ
แต่ผมอยากให้เกมส์รับมันไว้
สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับเกมส์”
...ช่อจูปาจุ๊บสีขาวถูกส่งมาให้
ของขวัญวันวาเลนไทน์เช่นเดียวกับทุกปีที่เคยได้รับ
และมักจะมีการ์ดใบเล็กเขียนข้อความมาให้ด้วยเสมอ
เกมส์ก้มลงอ่านข้อความนั้น
ข้อความภาษาอังกฤษเขียนด้วยลายมือ
แต่มีอานุภาพพอไล่ความกลัวก่อนหน้านั้นให้ปลิวหาย
และถูกแทนทีด้วยความสั่นไหวในใจ...
‘No matter how long it takes
I will love you forever and ever’
...ไม่ว่าจะนานเท่าไร ก็จะขอรักตลอดไป
คำยืนยันอย่างไม่ยอมแพ้
ทลายความสับสนทั้งหมดในหัวใจ
และมันเป็นเหมือนข้อพิสูจน์ว่า
ดิวยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ห่างไปไหน
...ดิวยังรอให้เขาเข้าไปใกล้เสมอ
“ขอโทษนะ ที่ไม่ได้โทรหา”
เกมส์ก้มหน้าบอกเสียงแผ่วอย่างสำนึกผิด
เพราะความงี่เง่าของตัวเองแท้ ๆ เลยทำให้ดิวต้องวุ่นวายใจ
หากแต่ร่างสูงกลับส่ายศีรษะปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ
แต่ถ้าอยากให้ผมยกโทษ
คืนนี้ให้ผมนอนค้างที่ห้องเกมส์ได้มั้ยครับ”
ท้ายประโยคเริ่มสะกิดใจคนฟังให้ต้องเงยหน้าสบตา
และก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นว่าจากแววตาออดอ้อน
กลับเริ่มฉายแววระยับกรุ้มกริ่มของหมาป่าเจ้าเล่ห์
เดี๋ยวนะ...แค่อ่อนข้อให้หน่อยอยู่ดี ๆ ทำไมเปลี่ยนท่าทีเร็วจังวะ
แล้วไอ้มือที่ค่อย ๆ เอื้อมมาโอบหลังเขานี่มันหมายความว่ายังไง
“จะ...จะมานอนห้องเราทำไม ห้องรับแขกก็มี”
เกมส์รีบปฏิเสธเสียงตะกุกตะกัก
พยายามใช้ช่อจูปาจุ๊บขวางกั้นระยะห่างเอาไว้
เมื่ออีกฝ่ายยังคงขยับเข้าใกล้พร้อมกับยืนยันเหตุผล
“ไม่เอาครับผมไม่อยากนอนคนเดียว ผมกลัว”
“จะบ้าเหรอไง โตขนาดนี้ยังจะกลัวอยู่อีก”
“กลัวสิครับ ผมกลัวทุกวัน”
“กลัวอะไร”
“กลัวเกมส์จะไม่รัก”
คำสารภาพที่ได้ยินสะท้อนก้องในใจคนฟัง
แม้คำพูดจะคล้ายฟังแกล้งเล่น
แต่ทั้งน้ำเสียงและแววตามันมีเพียงความจริงใจที่สัมผัสได้อย่างชัดเจน
...สำหรับดิว มันคือความกลัวที่ยังคงซ่อนอยู่ไม่จางหาย
ต่อให้พยายามมาหลายปีแค่ไหน
มันก็มีบางครั้งที่เขากลัวว่าเกมส์จะเบื่อกัน
ยิ่งเกมส์หนีหายไป ไม่ยอมพูดคุยกับเขาก็ยิ่งทรมาน
ถึงเกมส์จะมีท่าทีเหมือนยอมมีใจให้
แต่ลึก ๆ เขาก็ยังไม่แน่ใจว่า
ระยะห่างระหว่างเขากับเกมส์มันยังเหลืออีกมากแค่ไหน
...สามเมตรเมื่อสามปีที่แล้ว
...มาตอนนี้มันจะใกล้มากขึ้น หรือ ห่างไกลออกไปเท่าเดิม
ดิวมองคนคนเดียวที่สามารถให้คำตอบเข้าได้
ซึ่งอีกฝ่ายยังคงก้มหน้าเงียบ ๆ
แล้วจึงขยับลดมือที่ถือจูปาจุ๊บขวางเอาไว้ออก
และก่อนจะทันรู้ตัว...
สัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากคนตรงข้ามก็แตะลงมาที่ริมฝีปากเขา
ความนุ่มหวานประทับตราตรึงอยู่อย่างนั้นเพียงชั่วครู่
แล้วรีบผละออกพร้อมคำอธิบาย
“นี่ยารักษาให้หาย จะได้เลิกกลัวสักที”
ดิวนิ่งอึ้ง สมองทบทวนความมึนงงต่อเหตุการณ์เมื่อครู่
...เมื่อกี๊ เกมส์ ‘จูบ’ เขาเหรอ
แล้วที่บอกว่าเป็นยารักษาให้หายกลัว
คือรักษา ‘โรคที่เขากลัวเกมส์ไม่รัก' ใช่มั้ย
ถ้างั้นก็หมายความว่า...
“ไปล่ะ”
เกมส์รีบดันร่างสูงออกห่าง
เดินหมุนตัวหิ้วช่อจูปาจุ๊บเร่งหนีไปอีกทาง
ทิ้งให้คนที่เพิ่งเข้าใจอะไร ๆ ต้องรีบเอ่ยรั้งตามหลัง
“เดี๋ยวสิครับเกมส์ ผมยังไม่หายดีเลย ขออีกรอบได้มั้ย”
คนถูกขอหยุดชะงัก ก่อนหันใบหน้าแดงแปร๊ดมาตะโกนโวยวายดังลั่น
"ฮักษาฮื้อวันล่ะเตื่อ ไค้ได้ฮื้อมาขอแหมวันพู้ก!!”
พูดจบ เกมส์ก็เดินหนีไปให้ดิวแปลความหมายอยู่ในใจ
จนต้องเผลอหัวเราะเบา ๆ กับความ ‘น่าฮัก’ ของใครบางคน
...รักษาแค่วันละที อยากได้ให้มาขอใหม่วันพรุ่งนี้
...ได้ครับเกมส์ ผมจะขอให้เกมส์รักษาทุกวันจนกว่าจะหายเลย
...ต่อจากนี้ ไม่ต้องถามแล้วว่าระยะทางระหว่างหัวใจของเขากับเกมส์เหลือแค่ไหน
บางทีมันอาจจะอยู่ใกล้จนมีเพียงแค่ช่อจูปาจุ๊บหวาน ๆ ขวางไว้เท่านั้นก็ได้
ซึ่งเขาเชื่อว่าอีกไม่นานมันคงละลายหายไปในเร็ววัน
...เพื่อให้หัวใจสองดวงได้สัมผัสถึงกันและกันอย่างแน่นอน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
END
...จัดภาคพิเศษของดิวเกมส์มาให้แล้วจ้า!! 
เป็นเรื่องสามปีต่อมาของทั้งดิวและเกมส์ที่ดูเหมือนจะไม่คืบหน้าไปไหน (ฮา)
แต่เอาน่า...แค่จุ๊บ ๆ ก็พอน่าฮักกรุบกริบ
อย่างน้อยโรคกลัวของทั้งคู่ก็ต่างคนต่างช่วยกันรักษาให้จนหายแล้วเนอะ
ส่วนใครหวังฉาก NC อยู่ ต้องขออภัย เพราะออกตัวก่อนเลยว่าไม่ถนัด (เหรอ?)
เรายังคงคอนเซปต์ซีรีย์ใส ๆ ปลอดภัยไร้มลพิษ เน้นอินดี้ แปลก และฮา
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
BitterSweet
หัวข้อ: ซีรีส์หวานอมขม [นิยายเรื่องยาวรสกลมกล่อมรวม 4 ภาค] (อ่าน 816330 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก