กาลกีรตี บทที่ 21
"เอล ?"
กลิ่นบุหรี่มันลอยมาจากทาง ระเบียง เอล สูบบุหรี่ สูบจัดจนทำให้คนไม่ค่อยสนใจอะไรอย่างผมรับรู้ได้....บุหรี่กลิ่นแปลกที่มักติดตัว เอล เสมอ.. เมื่อวานตอนเอาเสื้อไปฝากซัก มันมี ซองบุหรี่ขึ้นยี่ห้อแปลกๆ ที่หมดแล้วยัดอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ผมผลิกดูที่ซองน่าจะเป็นบุหรี่ต่างประเทศที่ไม่มีขายในเมืองไทย ...
.....
... แล้วก็วันนี้ .....มันหมดแล้วไม่ใช่หรอ?
.......แล้วทำไม เอลมันยังมีบุหรี่อีกซองวางอยู่บนโต๊ะคอมฯ ? ....
..รู้สึกไปเองรึเปล่า? ว่า เอล ไม่ได้ตัวคนเดียว ... เหมือนกับว่าซองบุหรี่ซองใหม่ ..นั่น ....มีคนส่งมาให้มันตลอด
...ช่างแม่ง! ผมปัดความคิดนั้นออกไปจากหัว แล้วหันไปมองเอกสารสองปึกใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะคอมฯ ปึกแรกเป็นของผม เอกสารที่รับมาจากคุณราม ผมยังไม่ได้เซ็นต์เพราะยังไม่ได้อ่านรายละเอียดทั้งหมด แต่อีกปึกหนึ่งเป็นของ เอล เอกสารจดทะเบียนบริษัท? จะว่าไปผมไม่เคยรู้เรื่องอะไรของ เอล เลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้คุยกัน การสื่อสารส่วนมาเป็นเรื่องพื้นฐานง่ายๆ ผมไม่ชอบที่จะเซ้าซี้ และลงลึกในรายละเอียด พวกเพื่อนๆรู้ดี ผมไม่ชอบถาม และไม่ชอบบอกต่อ ...
ไม่ว่าข่าวลืออะไร ถ้าไม่มีใครมาคะยั้นคะยอจริงๆข่าวมันมักจะจบอยู่ที่ผม ....แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมดของเหตุผลที่ผมไม่อยากรู้เรื่อง เอล ... การที่ผมอยู่กับ เอล มาได้สักระยะกำลังทำให้ผมกลัว...กลัวว่าวันหนึ่งมันจะจากผมไป เอล มันคงไม่หัวเดียวกระเทียมลีบหรอกครอบครัวมันเป็นยังไง? มันอาชีพอะไร? เคยอยู่ยังไง? มีแฟนแล้วหรือยัง? มาไทยทำไม? มาทำงาน? หรือแค่มาเที่ยวแล้วก็กลับ?.... คำตอบส่วนมากมันเลวร้ายกับผมทั้งนั้น ...ดีกว่าที่ผมจะไม่ถามจะไม่รู้.... อยู่กันให้มีความสุขแบบนี้ทุกวัน....แค่นั้นมันก็พอแล้ว ...แล้วสักวัน..
ถ้ามันจะกลับไป...
ผมก็คงไม่เสียดายเวลา....
...มากนัก..
ความสัมพันธุ์ของเราเป็นแบบไหน ผมยังไม่อยากคิดไม่อยากถาม กลัวว่าตัวเองจะเป็นแค่ 'ของเล่น' ของใครบางคน กลัวมันเบื่อแล้วก็จะทิ้งผมไป...
......................
....................................
"........"
นั่งหน้าตายมาได้สักระยะแล้ว วันนี้มีเรื่องเข้ามามากกว่าที่คิด ภัทร ไปทำงาน ไอ้ที่เรียกว่างานคงเป็นภาพร่างกับรอยขีดๆเขียนๆ ที่กระจายอยู่ทุกมุมของห้องไม่เว้นแม้แต่บนที่นอน สี่ห้าคืนมานี่ ผมกับ ภัทร ไม่ได้นอนบนที่นอน เรานอนกันบนโซฟา....
ช่วงสองทุ่มถึง เที่ยงคืน ผมจะใช้คอมฯ ภัทร ติดต่องานที่ Sicily ทั้งเรื่องสาขากับเรื่อง 'ข่าว'... ทาง Sicily กำลังจะมีปัญหา อีวาน ไม่ได้รับแต่งตั้ง ... มีคนเสนอชื่อผมขึ้นเทียบ อีวาน นั่นคือปัญหา ...ถ้าผมจะอยู่อย่างสงบกับภัทร ผมต้องทำอะไรให้ ทางฝากอีวานเห็น ว่าผม ไม่สนใจที่จะแข่ง...สำหรับผมการชนอีวานตรงๆ มันง่าย แต่เพราะมี ภัทร ผมไม่กล้าเสี่ยงอะไรทั้งนั้น แม้จะมี มาโค กับ คาร์โล ยังคอยตามดูแล ภัทร ให้ผม...มันก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ อีวาน เป็นพวกกัดไม่ปล่อย... แต่ที่ยิ่งทำให้ผมคิดมากกว่านั้น มีใครบางคนเก็บคนของ อีวาน ที่ตามสืบเรื่อง ภัทร ...มาโค เตือนผมเรื่องนี้....
......................
....................................
วันนี้ ภัทร กลับมาเร็วกว่าที่คิด เอกสารบางอย่างที่ ภัทร หอบมาด้วยถูกทิ้งไว้บนโต๊ะคอมฯ เหมือนทุกครั้งที่กลับมา ไม่ว่าผมจะทำอะไรอยู่ ภัทรก็จะลากผมลงไปนอนที่โซฟา แล้ว นอนทับ ...เหมือนเป็นการบังคับให้ผมนอน...และตัวเองก็จะได้นอนด้วย ที่ผมสังเกตุดู ภัทร จะตื่นตอน สองทุ่ม และนอนตอน ตีสาม ถ้าเทียบกับคนปกติแล้ว วงจรการใช้ชีวิตของ ภัทร ดูแปลกๆ แต่มันก็ดีกับผมหนิ....
ตื่นมาก็ตอน สามทุ่มกว่าๆ ภัทร นอนยาวกว่าเคย และดูจะรีบร้อนยังไงชอบกล ตอนตื่น ภัทร วิ่งไปอาบน้ำโดยไม่ปล่อยให้ผมเข้าไปด้วยเหมือนทุกครั้ง อาบเสร็จก็ดันผมให้อาบต่อ ผมออกมาจากห้องน้ำ ภัทร ก็แต่งตัวเสร็จแล้ว เสื้อยืดตัวบางๆที่ถูกตัดจากคอกลมให้เป็นคอวี เข้าชุดกับกางเกงยีนส์ ที่แปลกกว่านั้น ภัทร ใส่แว่น ?
ดูน่ารักดี นั่นทำให้ผมเผลอตัวดึง ภัทร เข้ามากอดทั้งๆที่ตัวผมยังมีหยดน้ำเกาะเต็ม ... ไม่มีการผลักหรือดันตัวผมออก ภัทร กอดผมตอบ แล้วเงยหน้าขึ้นมาจูบผมเบาๆ ..... จะทำให้หลงไปถึงไหนกัน? หือ....?
......................
....................................
หน้าอกโตๆ มันแนบกับท่อนแขนที่เจ้าของหน้าอกเกาะจนจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว ไอ้ริมฝีปากอิ่มช่างเจรจานั่นอีก ห่างๆจากแก้มกับซอกคอ ภัทร หน่อยได้ไหม? ผู้หญิงที่นั่งตัวติดกับ ภัทร กำลังทำให้ผมบ้า ...เมื่อเจ้าของหน้าอกตูมๆไซต์โตๆ เกาะ ภัทร ติดแจไม่ยอมห่าง .... 'หวง' คำนั้นมันแผ่รังสีออกมาทางสายตาของผม และเหมือนทั้งร้าน จะมีก็แค่เธอคนนี้คนเดียวที่ไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับสายตาผมที่จ้องอยู่ ....ภัทร คุยอะไรกับผู้หญิงคนนี้บ้างก็ไม่รู้ ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ และไม่มีวี่แววจะผลักหรือดัน แขนเล็กๆที่เกี่ยวคล้องกับแขน ภัทร ออกเลย ....สายตาคมของเธอคนนั้น เหลือบมองมาที่ผมเป็นระยะ สายที่เหมือนประกาศการเป็นศรัตรู... กับผม....ดวงตาคมที่ยิ้มหวานมาให้ ... มันมีแววท้าทายอยู่ในสายตา ....
ในคลับนี้เหมือนกำลังมีงาน ภัทร ดื่มบ้างกินบ้าง ผสมเหล้าส่งมาให้ผมบ้าง ...แต่ตอนนี้มันกินไม่ลง อยากยิงผู้หญิงคนนี้ทิ้งขึ้นมาตะหงิดๆ ริมฝีปากอิ่มสีแดง ถ้าใช้มีดกรีดมันจนกว้างกว่านี้จะยังสวยอยู่ไหม? หน้าอกตูมๆนั้น ถ้ากดปืนลงไป มันจะทะลุไหม? ....แล้วผมก็หลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง มีกลุ่มคนสี่ห้าคนเดินเข้ามาหา ภัทร แล้วคุยอะไรกันสักอย่าง ภัทร ชี้มาที่ผมแล้วยิ้มกว้าง แนะนำผมงั้นหรอ ? อยากรู้จักว่า ภัทร แนะนำผมในฐานะอะไร ? อยากฟังเข้าใจ อยากคุยภาษาไทยกับ ภัทร อยากฟังเสียงสะอื้นขอที่อยู่ใต้ร่างผมรู้เรื่อง...อยากเรียนภาษาไทย... จะให้ มาโค กับ คาร์โล หาครูสอนภาษาไทยให้อยู่ก็กลัวจะห่างจาก ภัทร ลำพังแค่อยู่ด้วยกันตอนนี้ยังมีคนทำท่าจะแย่งเลย...
ผมมองตามแผ่นหลังนั้นไป ภัทร ทิ้งผมไว้แล้วเดินขึ้นเวทีไปกับผู้หญิงคนนั้น เสียงกลองที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมอง...... ภัทร หลงไปกับ กลองชุดที่อยู่บนเวทีอีกแล้ว ทุกอย่างมันดูดี ยกเว้นการที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนร้อง ....นักร้องบ้าอะไร เดินไปกอดคอกับมือกลอง.... ริมฝีปากอิ่มสีแดงสด โน้มลงไปประทับที่ต้นคอ ภัทร จนเห็นเป็นรอยลิปติกจางๆ ติดอยู่ ...
...บรรยากาศ มันเปลี่ยนไป วงแขนนั้นโอบรอบคอ ภัทร ที่มัวแต่สนใจ จังหว่ะเพลง ..... จากบนเวที...สายตาคมคู่สวยเงยช้อนขึ้นมามองผม...แล้วจ้องอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ริมฝีปากอิ่มส่งเสียงใสไปด้วย ...
........ สายตาเธอคนนั้นท้าทายผมเกินไป....
..มันน่ายิงทิ้ง!!!
......................
....................................
โพลล์
หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1] (อ่าน 594844 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก