กาลกีรตี บทที่ 26
คงเพราะ.....
..............................อยู่ด้วยกันมาตลอด สองอาทิตย์.....
.....
..................
คงเพราะ.........
..............ไม่ว่าหันไปทางไหน ก็จะเห็นแววตาสีมรกต คู่นั้น.... จ้องมา....พร้อมรอยยิ้ม...
........................
...............เพราะอย่างนั้น..........
.... มันถึงไม่เคยคิดว่า จะต้องมีวันที่ ......
..............ตื่นขึ้นมา............
เพื่อพบความว่างเปล่า ...
...........................
..
............
.
..ใครอีกคน.....หายไปแล้ว ....
....................................
...............
ผมไม่ได้ฟูมฟายหรือมานั่งซึมนอกระเบียง..
..ที่ทำอย่างมากก็แค่ .......
..........หลับตาลงแล้วตั้งสติรีเซ็ตสมองใหม่ ..............
มันก็แค่ วันเวลาที่หายไป..
....มันก็แค่.... คู่นอนที่ต่างมีความต้องการที่ตรงกัน..มันถึงจุดอิ่มตัว .......มัน.....ก็แค่ ..นั้น
มันไม่มีหรอกไอเดียร์....ไอ้คนที่จะหลับและตื่นขึ้นมาพร้อมกันทุกวัน....
....................
.....มันไม่มีคนอย่างนั้นของนายอยู่บนโลกนี้หรอก..นั้น...ทั้งหมดก็คิดซะว่า........มันก็แค่ฝัน...........ฝัน.......มันจบลงแล้ว...
ลืมตาตื่นขึ้นมาได้แล้ว ....ตื่นได้แล้ว...ไอเดียร์...
.............
'อึก!!!! อือออออ......'
พอผลิกตัวจะขยับ .....ความตึงบนแผ่นหลังมันก็กลายเป็นความเจ็บ .... บาดแผลจากความฝันรึไง?....
...น่าตลก...........
........ความฝัน...........ที่มีร่องรอย เป็นบาดแผลแนวยาว .....
น้ำตาที่ไหลออกมา....ไม่รู้ว่ามันมาจากความเจ็บปนปวดบนแผ่นหลัง หรือ ความเจ็บปวดที่ในใจ...ที่ยังระบุสาเหตุไม่ได้ ..............
.......................
..ไม่ได้รัก ........คนอย่างไอเดียร์ไม่มีหรอกคำนั้น ...........
......มันก็แค่ความเจ็บปวด .........เจ็บเพราะแผลที่ไม่มีวันลบ....อาจจะเป็นแผลเป็นติดตัวไปตลอดชีวิต..หมดหล่อแน่คราวนี้ ไอเดียร์เอ้ย......มันก็แค่นั้นหล่ะ......
...........คงแค่นั้น ....
แค่นั้นจริงๆ .....
....................................
...............
ผมขยับแว่นสายตาให้ขึ้นมาเหนือสันจมูกอีกนิด ปกติไม่ถนัดเท่าไหร่นักกับการ ใส่แว่น แต่บางครั้งมันก็ช่วยไม่ได้ ถ้าต้องใช้สายตาตลอด.................
... ขี้เกียจใส่คอนแทคแลนส์ อย่างที่เคยทำมา ...เพราะ ถ้าเผลอหลับคาคอนแทคเลนส์ ผลเสียมันไม่คุ้มกันแน่ ....
........แล้วอีกอย่าง....อยู่กับคุณรามที่สตูฯ ส่วนตัว ของแกอย่างนี้ ...
ไม่จำเป็น ต้องหล่อ ต้องดูดี ....ใช่มะ?
....................
..สองวันที่ผ่านมานี่ผมเก็บข้าวเก็บของมานอนที่ สตูฯ คุณราม ที่ เรือนน้ำชานั้นหล่ะ...
'Secret Tale Project' เคี่ยวกว่าที่คิดไว้เยอะ แต่พอมีคุณรามช่วยตรวจกับแก้ไขให้ มันก็สบายสมองอยู่บ้าง....ถูกแล้วที่เลือกมาทำงานเต็มเวลาที่ สตูฯ ของคุณราม ...
.........แต่ที่คิดไม่ถึง.....ว่าจะได้...
....ก็มีเรื่องข้าวอร่อยๆครบสามมื้อ แถมของว่าง อีกต่างหาก ...ที่ติดใจผมที่สุดก็น่าจะเป็น น้ำชารสหอมติดหวานที่ปลายลิ้น..ใส่มาพร้อมน้ำแข็งก้อนใหญ่ ...มันทำให้สมองโล่ง....ทำให้อาการคอแห้งอยากน้ำอยู่ตลอดเวลาของผม....หายไปด้วย...
....................................
...............
"ป้าแวว....ป้าแววครับ...ป้าแววมี ยางมัดผมไหม?"
ถือว่าตีสนิทหรือเปล่าไม่รู้ ..สองวันที่ผ่านมาผมชิวมากถึงมากที่สุด ร้านเรือนน้ำชาเป็นเหมือนบ้านอีกหลัง ผมวิ่งขึ้นวิ่งลงชั้นสอง เรียกได้ว่าวิ่งวุ่นเดินสำรวจเกือบทั่วร้าน....จะมีบ้างบางจุดที่ผมไม่ค่อยเข้ามา ...ก็ในครัวที่ป้าแววอยู่นี่หล่ะ
.....ผมไม่ชอบห้องครัว....น่าจะเพราะมันร้อน ...ความร้อนจากเปลวไฟที่ใช้ทำอาหาร...ที่สำคัญห้องครัวนี้ตกแต่งอย่างแปลกๆ ....
.....ห้องครัวบ้าอะไร มีแต่รูปครุฑ เต็มไปหมด ....
.... มันร้อน ..ทั้งร้อนทั้งอึดอัด..ร้อน....จนพาลหงุดหงิด.....
"คุณไอเดียร์ จะเอาอะไรคะ? ป้าได้ยินไม่ถนัด...เดินเข้ามาอีกหน่อยก็ได้คะ "
"...ไม่ดีกว่าครับ ....ผมร้อนแปลกๆเวลาเข้าห้องครัวครับป้า...เอ่อ....ป้าครับ..ผมอยากได้ยางมัดผมครับป้า...เอายางมัดของก็ได้ ....ผมมันยาวปิดหน้าแถมทิ่มตาด้วยอะครับ ต้องขอโทษที่รบกวนป้าด้วย...."
"เอายางมัดผมดีกว่าคุณไอเดียร์ ..เดี๋ยวป้าถามกลอยมันให้ว่า เอาไว้ไหน ใช้ยางมัดของมัดแล้วมันกินผม เจ็บเปล่าๆ คุณขึ้นไปรอข้างบนเถอะ เดี๋ยวป้าให้ กลอย เอาขึ้นไปให้ ....."
"ขอบคุณครับป้า"
พูดยังไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มก็สาวเท้ายาวๆวิ่งขึ้นชั้นสองของตัวบ้าน ป้ากลอยได้แต่ถอนหายใจยาว....เป็นอันว่ารู้กันแล้ว ว่าใครคือ ' คนของคุณราม ' ป้าแกกวาดสายตามองตามรูปและรูปปั้นครุฑที่เกือบจะนับจำนวนไม่ได้ที่อยู่ในห้องครัว...พลางนึกไปถึงสีหน้าชายหนุ่มที่หลุบเปลือกตาลงต่ำมองพื้นทุกครั้งที่เข้ามาใกล้พื้นที่ ห้องครัว.....
....เห็นท่าว่าจะต้องขอคุณรามเก็บรูปภาพกับรูปปั้นพวกนี้ออกไปจากร้านเสียแล้วกระมั้ง?...
ถ้าอยากให้ คุณไอเดียร์ก้าวเข้ามาคุยกันแบบปกติๆในห้องครัวได้ ...
....................................
...............
เสียงเปิดประตูดังอยู่ข้างหลัง แต่ไม่มีคำขออนุญาติหรือเสียงเคาะประตู ...ทำให้ผมคิดไปเองว่านั่นคือ กลอย เด็กสาวที่จัดได้ว่าน่ารักสมวัย เด็กสาวที่มักจะถือวิสาสะเข้ามาในห้องสตูฯ แบบไม่ให้ทันตั้งตัวเสมอ ....ผมไม่ได้คิดอะไรมากนัก...ก็น้องเขายังเด็ก.....
..........แถมยังน่ารัก......
...............
...
"วางไว้บนโต๊ะก็ได้ กลอย ขอบใจมากๆ"
ตอนพูดกับคนที่เข้ามาในห้อง ...สายตาผมยังไม่ได้ละออกมาจาก แผ่นกระดาษที่ร่างแบบไว้ บนโต๊ะไฟ แบบงานวางซ้อนกัน จนแยกเอกสารไม่ออก ....ผมกำลังสนุก....
....ตอนนี้งานมันติดพันแบบสุดๆ สมองมันไหลลื่นได้อีก เลยไม่อยากเสียเวลา....
....................
เสียงปิดประตูดังเบาๆ พร้อมกับเสียง 'กริ๊ก' ล็อกประตู .
..เออ...นะ...วันนี้ เหมือน กลอยรู้ใจผมจัง ว่าไม่อยากให้ ใครเข้ามากวน ....เพราะบางครั้ง ลูกค้าของเรือนน้ำชาก็บังเอิญขึ้นมาที่ห้องชั้นสอง เพราะเข้าใจผิดว่านี้เป็น อีกโซน ที่เปิดไว้ หรือเป็นห้องน้ำ .....
...มันรบกวนการทำงาน...ของผมอย่างเลี่ยงไม่ได้ ....
"เวลาทำงานยิ้มหน่อยก็ได้ ภัทร ...."
เสียงทุ้มกระซิบเข้าข้างหูผม พร้อมๆกับวงแขนใหญ่ที่โอบรัดรอบคอผม...แล้วคลายออก.... คุณราม เกยคางมาที่ช่วงไหล่ผมแล้วพิงไว้อย่างนั้น....อีกแล้ว ..
......ที่เข้ามาในห้อง....เป็นคุณรามไม่ใช่ กลอย?
แล้วอย่างนั้นจะล็อกห้องทำไม??// ว๊ะ??? //
"ก...กลับมาแล้วหรอครับ?? คุณราม..."
"อืมส์....เพิ่งกลับมา...รีบออกมาก่อน อยากกลับมาเห็นคนตั้งใจทำงาน.....มันขัดกับบุคลิคปกติดี..."
"แล้ว......"
"ภัทร ....นั่งเฉยๆ ไม่ต้องพูดอะไร ....."
คุณรามเงียบไปแล้ว...ที่ผมรู้สึกได้ก็มีแค่ ความรู้สึกของปลายนิ้วที่นวดคลึงอยู่แถวต้นคอ จากนั้นก็มือใหญ่ที่รวบผมของผมไว้ แล้ว บิดไปมา ความตึงรัดที่เส้นผมคลายออกนิดหน่อย ตอน รู้สึกว่ามีอะไร มายึดที่ผม คุณรามปล่อยมือออกจากผมของผมแล้ว แต่ ไม่มีเส้นผมสักเส้นที่หลุดลงมา ..
มือใหญ่ของคุณราม จับมือผมให้มาคลำที่ ผมของผม ...
......มีอะไรบางอย่าง ปักไว้ที่ผม ปักยึดโดยไม่ใช้ ยางหรืออะไรรัด ....
"ปิ่นปักผมหน่ะ .....พี่ให้ ภัทร ....ชอบไหม? "
....................................
...............
[อดีต]
[ เหมือน.......ปราณแห่งดวงวิญญาณ นั้น................ถูกกลบฝังใต้ธารน้ำแข็ง.....งดงามแต่เยือกเย็น.....โศกเศร้า....ไม่ไหวติง...... 'รัก' ของข้ากลับคืนมาเถิด ....ลำน้ำนั้น......เหน็บหนาวมากไหม ?....เจ้านั้น...เจ็บปวดมากไหม? ....พี่อยู่ที่นี้แล้ว ...... ลืมตาตื่นขึ้นมาเถิด ....อย่าได้ทอดทิ้งพี่เฉกนี้เลย .....ภัทระ ...ของพี่..... ]
โพลล์
หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1] (อ่าน 594970 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก