หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[Zinub]

เอลเป็นนาค รามเป็นครุฑรึป่าวคะ
แล้วไอเดียร์เป็นอะไรทำมัยกลัวครุฑ

[yowyow]

เอลหายไปไหนอ่าาาา

 

[Zitraphat]

 เชียร์ เอล..... หรือ เชียร์ ราม..... คนที่รักมากในปัจจุบัน กับคนที่ รักที่สุด...ในอดีต   เลือกใครดีหล่ะ ....

แอบเคืองเอล ที่หายไปไม่ดูช่วงเวลา ช่วงที่ ไอเดียร์มันอ่อนแอที่สุด ก็น่าจะรู้อยู่ ว่า ต้องอยู่ข้างๆ ไอ้แสบขี้อ้อน ... ตอนหน้าไม่ต้องมาคร่ำครวญ ....

ถ้าแกยิงคุณรามทิ้งได้ แกก็ทำเลย เอล ......


...........ถ้าแกทำได้นะ...........



***ปล.อย่าลืมเน้อนี้ ยังอยู่ในช่วงย้อนเรื่อง ยังไม่ครบ 3 อาทิตย์ที่ จะมาจบตอนบทนำ....

[savada]

เหอออ   ไอเดียร์เป็นกึ่งนาคาสินะ กลัวครุฑเนี่ยยย

แล้วมังคุคไปไหนนน   

รู้สึกว่าคุณรามจะเหมือนพ่อของไอเดียร์มากกว่าที่รักนะ  เหอๆๆๆ

ชอบๆๆสนุกๆแบบลึกลับดี  ^^

[Dear-s]

โว๊ะ เอลหายไปไหนอ่ะ 
แอบเห็นด้วยกับคห. หนึ่ง (คห.ไหนไม่รู้จำไม่ได้  )
รู้สึกเอลเหมือนเป็นใบ้ชอบกล เอ๊ะ หรือที่หายไปนี่ไปเรียนภาษากันนะ??

ไอเดียร์กลัวครุฑ? อืม เพราะอะไรกันนะ??

[BBSS]

 เทพเจ้ามังคุดหายยยยย

รีบๆๆกลับมาเลยนะ

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 27

[อดีต]

' มีศักดิ์และสิทธิ์ เยี่ยงครุฑพ่าห์ ........   ไหนจะมาสมสู่คู่พงษ์ดิน........'

หึ! เฉกนั้นแล้วเป็นเยี่ยงไร ? ถ้อยคำมากมายที่หว่านล้อม ...ให้ตนข้า สยายปีกโผขึ้น ฟากฟ้าแต่เพียงลำพัง .... คำว่ามิสมควร ที่รู้กันแต่เพียงสอง ระหว่างข้า และ ภัทระ......ทำให้ทุกสิ่ง..จบลงด้วยความทุกข์ทน....
......ข้าเองที่โง่เขลา เชื่อคำไอ้ไศรพมหินทร์นั่น ......ความเชื่อใจที่แลกมาด้วย ชีพที่ข้ารักยิ่งกว่าปราณแห่งตนเอง.....

ภัทระแห่งข้า...จ่มจมลง ลำน้ำแห่ง นิลกาฬ ...พร้อม.......ความโศกเศร้าอันมหาศาล...ที่เป็นดั่งบ่วงผูกรัดและถ่วงซากร่างนั้นไว้ ใต้ธารน้ำแข็ง อันหนาวเหน็บ .....ข้าเพียงได้แต่เฝ้ามอง...หากมิอาจยื่นมือเข้าช่วย........ เหมือน.......ปราณแห่งดวงวิญญาณ นั้น................ยินยอมถูกกลบฝังใต้ธารน้ำแข็ง.....งดงามแต่เยือกเย็น.....โศกเศร้า....ไม่ไหวติง......
กี่กัปกัลป์อสงไขย...ที่ข้าเฝ้าเพียร วอนให้ เจ้าลืมตา ... 'รัก'     ของข้ากลับคืนมาเถิด  ....ลำน้ำนั้น......เหน็บหนาวมากไหม ?....เจ้านั้น...เจ็บปวดมากไหม? ....พี่อยู่ที่นี้แล้ว ...... ลืมตาตื่นขึ้นมาเถิด ....อย่าได้ทอดทิ้งพี่เฉกนี้เลย .....ภัทระ ...ของพี่.....
หากกระนั้นแล้ว .....เพียงเจ้ายอมตื่นขึ้นมาอีกครา ....พี่สัญญา....พี่จักพาเจ้าโผบินขึ้นฟากฟ้าเคียงกัน.....จักมิทิ้งเจ้าไว้เฉกครานั้น.....พี่สัญญา....
...............................
.............................................................................


เสียงเพลงหวานมันแว่วมาจากชั้นล่าง นี้เกือบ ตีสองแล้ว เรือนน้ำชาปิดแล้วหล่ะครับ จะมีก็แต่ เจ้าของร้านที่ยังตรวจความเรียบร้อยอยู่ พรุ่งนี้ เห็นคุณรามบอกว่าร้านปิดเพราะ เป็นช่วงวันพระใหญ่ คุณรามให้ คนในร้านหยุด รวมแล้วน่าจะ 3 วัน ...
ป้าแววกับน้องกลอย ที่ปกติจะอยู่พักที่ร้านชั้นล่างก็เลยถือโอกาส ลากลับบ้านที่ต่างจังหวัด ...แต่เรื่องอาหารคุณรามบอกไม่ต้องห่วง........

.............
......คุณรามจะต้มน้ำใส่มาม่าให้ผมเอง......เง้ออออออออ!!!!
......................

เสียงจากชั้นล่างเงียบไปแล้ว คงจะออกไปกันหมดแล้วหล่ะ .....เสียงเพลงหวานมันดังขึ้นมาอีกเหมือนตั้งเสียงย้อนเพลงเดิมอยู่อย่างนั้น  เพลงไทยเดิมหรือเปล่า ไม่รู้สิ ไม่ค่อยได้ฟังเพลงไทยแต่ก็คุ้นๆอยู่นะว่าเป็นเพลงเก่า และน่าจะเก่ามากๆเพราะปากผมยังร้องคลอตามได้อยู่ .... 
หน้าต่างไม้ที่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา เปิดกว้าง....ให้เห็น แสงสีนวลของจันทร์เจ้าดวงโต  กลิ่นดอกแก้วลอยมาจางๆ ....แสงไฟจากตึกสูงฝั่งตรงข้าม ส่องกระทบผืนผิวน้ำสีดำ ที่พลิ้วเป็นระลอกคลื่น......  ผมเผลอเดินไปใกล้หน้าต่างตอนไหนไม่รู้ ...รู้ตัวอีกทีผมก็ปีนขึ้นไปนั่งบนขอบหน้าต่าง....  เงยหน้าแหงนมองจันทร์ ดวงกลมที่สว่างอยู่บนฟ้า............... เสียงเพลงหวานๆนั้นมันยัง ดังอยู่ เพราะจนอดร้องคลอตามไม่ได้ ......คุณรามเป็นคนเปิดเพลงนี้สินะ.....

http://www.youtube.com/watch?v=ZUSdEZS79VA


จันทร์


 จันทร์คืนแรม วับแวมอยู่บนปลายฟ้า
คงล้าอ่อนแรง ทอแสงแหว่งเว้าครึ่งดวง
คืนเหงามันเศร้ามันซึมในทรวง
จันทร์เพียงครึ่งดวง คล้ายจันทร์เจ้ารอใคร
 
จันทร์คืนแรม วับแวมมีเพียงครึ่งใบ
คงดังกับใจฉันที่มีเพียงครึ่งดวง
คอยรักที่จะเติมเต็มในทรวง
โอ้ใจครึ่งดวง เฝ้ารอมาเนิ่นนาน
 
* จันทร์เอ๋ยจันทร์ที่ลอยเด่นฟ้า
จะมีน้ำตา หลั่งมาเหมือนฉันบ้างไหม
ความรักมันช่างห่างไกลแสนไกลไม่รู้วันไหน
หัวใจถึงจะเต็มดวง

** คงมีวันที่จันทร์เจ้าจะเต็มใบ
แต่ว่าหัวใจฉันจะมีไหมวันนั้น
ฤารักฉันจะเป็นเพียงความฝัน
ไม่มีวันนั้น วันที่ใจเต็มดวง

.........ฤารักฉันจะเป็นเพียงความฝันไม่มีวันนั้น วันที่ใจเต็มดวง ........


"ภัทร....."

"เหวอ!!!"

ตกใจครับจู่ๆ คุณรามก็เปิดประตูเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอะไรเลย ผมที่กำลังเหม่อ ร้องคลอไปตามเสียงเพลงจากชั้นล่าง สะดุ้งเฮือกจนเกือบจะตก จากขอบหน้าต่าง .... ดีที่คว้าชายผ้าม่านใกล้ๆมือไว้ทัน... 

"อยู่นิ่งๆ ภัทร อย่าขยับ..."

ท่าคุณรามจะตกใจมากกว่าผมอีก  มือใหญ่คู่นั้นส่งมาให้ผม แหม....ทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ ถึงนี่จะเป็นชั้นสอง แต่ ข้างล่างก็เป็นพื้นน้ำครับ  แถมยังเป็น ส่วนที่ยื่นออกมาจาก ตัวเรือนล้ำออกมาห่างจากฝั่งพอสมควร ตกลงไปก็คงไม่เจ็บ..........
.........................
.........หรอกมั้ง ?!

"ส่งมือมา ภัทร ....."

"เหอะ.....คุณรามหลบออกไปดีกว่า......เดี๋ยวผมลงไปเอง.... "

แววตาดุๆของคุณราม เหมือนจะส่อแววกังวลใจ  ดูถูกกันหว่ะ!! กับไอ้แค่ลงจากขอบหน้าต่างเนี้ยนะ ไม่ใช่เด็กเล็กๆนะเฟ้ย !!

"ส่ง...มือ...มา"

เสียงทุ้มของคุณราม เอ่ยออกมาทีละคำ ...ไม่ใช่ว่ากลัวนะ ก็แค่.....เกรงใจ...นิดหน่อย ....
ผมปล่อยมือข้างหนึ่งที่เกาะคว้าผ้าม่านไว้... แล้วยื่นนั้นมือส่งให้คุณราม....
.......................
........

'ตุบ!?'

เสียงนั้น....มันดังขึ้นมาอีกแล้ว....ดังอยู่ในหน้าอกผม  ...............
..........
........เสียงนั่นมันทำให้ผมชะงักนิ่งไป.......
เรี่ยวแรงทั้งหมด ไม่มีอีกแล้ว....
..............
..ปลายนิ้วมือคุณราม สัมผัสโดนที่ ปลายนิ้วผม.......


.. แต่ไม่ทัน.......


.....
..
...........ผมทิ้งตัวลงผืนน้ำเร็วเกินไปกว่าที่คุณรามจะคว้าผมทัน........
.............................
..................

"ภัทร!!!!"

[ryokijung]

  จิ้มคนเขียน

[BBSS]

ง่ะ ตกน้ำไปซะล่ะ ภัทรเอ้ย

[sunshadow]

   ง่ะ!! คุณรามทำภัทรหลุดมือเหรอเนี่ย
   ม่ายน้าาาาาาาาาาา
   แล้วไอ้ "ตุ๊บ" นั่นมันอะไรอ่า
   แต่แอบแปลกใจแฮะว่าเอลหายไปไหน
   อยู่ๆก็หายไป เงียบเกินไปด้วย

[mild-dy]

รอจ้ารอ

[iforgive]

แล้วเอลหายไปไหนแล้วอ่ะ 

[Zurruz]

เฮ้ยยย

จะเป็นอะไรมั้ยนะ?

ปล.  ถ้าให้เลือกอดีตที่ผ่านเลยไปนานแสนนาน

กับปัจจุบันที่ขาดไม่ได้ ที่รักไปแล้ว

คนเราควรอยู่กับปัจจุบันไม่ใช่หรอค่ะ

[why yyy]

เหม่อจนได้เรื่องเลยนะภัทร  ง่าาา คิดถึงเอลแล้วนะหวังว่ากลับมาคราวนี้จะพูดกันรู้เรื่องนะ

[LSK]

ไอเดียร์จะเป็นไรไหม

[malula]

คุณรามนะคุณรามอยู่ตรงหน้ายังทำหลุดมือ
ไปฝึกความเร็วมาใหม่ซะนะ

[๛ナーリバス๛]

เสียงอะไรดังตุบ แล้วทำไม อยู่กับรามแล้วภัทรชอบหมดเรี่ยวแรงอยู่เรื่อง


เอลหายต๋อมเข้ากลีบเมฆ

อย่างน้อยเราก็ยังจำได้ว่า ตอนที่เล่านี่ ยังไม่ถึงบทนำนะ แสดงว่าต่อไป เอลจะกลับมา พร้อมกับพูดภาาาไทยได้ (นิดหน่อย) และสองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกัน และเอลก็แปลงร่างเป็นงูต่อหน้าภัทร

สงสัยเอลไปเรียนภาษาไทยจริงๆอ่ะ  รอๆๆ

[savada]

งะ คุณรามทำภัทรตกน้ำ(ภัทรทำตัวเองนี่หว่า 555+)

มังคุดไปไหนๆๆๆ  ไหนว่าห่วงหนักหนา หายซะงั้น  แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[murasakisama]

ตกน้ำไปซะเเล้วคุณรามคงใจหายน่าดูก็ครั้งที่แล้วก็ตายในน้ำนี่

[kakaris]

ค้างอ่า....

รอติดตามน้า

รักคนแต่งจ้า

[$VAN$]

โดดตามไปช่วยเลยคุณราม หุๆ

[BitterSweet~]

เราเข้าใจว่า
ชาติก่อนภัทรตายแล้วเก็บศพ(หรือตกลงไป)ไว้ที่แม่น้ำนิลกาฬที่เป็นน้ำแข็ง
แล้วคุณรามก็ไปคร่ำครวญหาภัทร
ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกไหม

แล้วตอนนี้เอลหายไปไหนอ่ะ
มาต่อเร็ว ๆ น๊า ^^

[lovely2min]

ตามังคุดหนีหายไปไหนเนี่ย

ภัทรตกน้ำรึ

[pnatbutter]

สรุปว่าชาติที่แล้วภัทรฆ่าตัวตาย แล้วคุณรามก็เอาศพไปเก็บไว้ใต้ธารน้ำแข็งใช่ไหมคะ
ดราม่ามากเลยชีวิตชาตินั้น สงสารทุกคนเลย TT

[Rafael]

อ้าวเฮ่ยยยย
ตกน้ำป๋อมแป๋มลงไปซะแล้วน้องภัทรเรา เง้ออ

[maew189870]

ภัทรตกน้ำแล้วคาบบบบบบบบบบบบบบ

[Zitraphat]

'ตอบปัญหาคาใจ'


    ภัทระ เป็น เชื้อสายนาคาโดยตรง เกิดแต่จากนางจามรินทร์เทวี แรกเกิดนั้นเกือบไร้ชีวิตในเปลือกไข่ทั้งๆที่มารดายังไม่ได้สำลอกไข่ออกมาด้วยซ้ำ จามมรินทร์เทวี ไม่ยอมสำลอกไข่หากต้องรู้ว่าเมื่อไข่ออกมาแล้วบุตรจะไม่มีชีวิต นางจึงขอความช่วยเหลือจากธชีเฒ่า ให้ช่วยยื้อชีพภัทระไว้ ธชีเฒ่า หายาวิเศษนาม วณาไพร ให้ จามรินทร์ นางกินเกสรยานั้นเข้าไป แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่า ภัทระ จะรอดอยู่จนเปลือกไข่จะกระเทาะ นางจึงสังหาร ธชีเฒ่าและฉีกร่างธชีกินเลือดเนื้อรวมทั้งบารมีของธชีเข้าไปด้วย

   ภัทระ จึงกำเนิดมาพร้อม บาปที่มารดาซ่อนไว้  จนเกือบจะครบอายุ ย่างเข้าวัยกำดัด (12 ขวบ) จามมรินทร์ถึงได้ทราบความว่าที่ ยาวิเศษที่ธชีเฒ่าให้ภัทระนั้น ไม่ใช่ยาวิเศษที่ชื่อ วณาไพร อย่างที่เข้าใจแต่เป็นอีกสิ่งที่คล้ายกัน สิ่งนั้นแทบทำให้นางเสียสติ  เพื่อให้บุตรตนคงอยู่ นางเดิมพันสิ่งสุดท้ายถวาย ภัทระ ให้ ครุฑพันธุ์ ยอมให้ครุฑตนนั้น กินเปลวไขในตัวนางเพื่อให้ ครุฑ นั้นรับ ภัทระ ไว้ในเพศพราหมณ์เพื่อปกปิดสิ่งในอยู่ในร่าง ภัทระ  ครุฑตนนั้น นาม ราพณ์

'ให้ ภัทระบุตรข้า นั้นเป็นเทพ ดีกว่าให้ ต่ำตกสิ้น  ในฐานะพงษ์ดิน... '

ครบ อายุ เข้าเกณฑ์ย่างเข้าสู่วัยกำดัด ตามธรรมเนียมประเพณี  ภัทระ ต้องถวายตัวให้ พราหมณเจิมพรหมจรรย์  เพื่อก้าวบาทออกจาก พรหมณ์เพศ ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะกลับไปยังชลวะเทอีก แต่ องค์ราพณ์ กลับรับ ภัทระ ไว้ในค่ำคืนนั้น  และเรียกค่าไถ่ถอนจากชลวะเท เป็น ทับทิม 6 หาบไพฑูลย์อีก 6 หาบ ตามธรรมเนียม หากไม่มีผู้ไถ่ถอน ภัทระ ก็จะเป็นของ องค์ราพณ์  ก่อนครบกำหนดไศรพมหินทร์ แม่ทัพแห่ง  ชลวะเท  หาสิ่งไถ่ถอนนั้นมาให้ องค์ราพณ์ได้  ภัทระ จึงต้องออกจากเพศพราหมณ์ แล้วก้าวเข้าสู่ตำแหน่ง มณีปราชญ์แห่งชลวะเท   

พิธี สังเวยดอกฉิมพลี (งิ้ว) กองทัพแห่ง ชลวะเทหะนคร จัดทัพเคลื่อนพลผ่าน พยุหราธรรม กลิ่นความตายที่มาจาก ไศรพมหินทร์ ถูกกลบด้วยไอบารมี บุญญา แห่ง ภัทระเจ้า  จึงเกิดการพนันขันต่อระหว่าง พรตธชีในดินแดน พยุหราธรรม ว่า กาลต่อไป ตนใดจักได้ เป็น ราชาแห่ง ชลวะเทฯ  ในพิธี องค์ราพณ์ ถือโอกาสขอถวายตัว ภัทระ ให้ ดำรงค์เชื่อสาย ครุฑ เฉกตน แต่ ภัทระ ปฏิเสธ เพราะความลับที่ฝังอยู่ในร่าง องค์ราพณ์จึงทำได้แค่ฝาก ไศรพมหินทร์ ตนนั้นดูแล ภัทร

เกิดศึกสงคราม ไศรพมหินทร์  ต้องออกศึก ภัทรในฐานะ มณีปราชญ์นั้นต้อง รักษาดินแดน ตามธรรมเนียม  เพื่อเร่งผล การพนัน เหล่า พรตธชี ทำเรื่องและใส่ความ ภัทระ  จนเกิดเหตุบานปลายกว่าที่คิด

ไร้ที่พึ่งใดๆ เมื่อองค์ราพณ์ โผบินสถิตยังฟากฟ้า  ไศรพมหินทร์ เองก็ออกศึกยังแดนอื่น  ส่วนบิดาก็เป็นผู้ลงมือดีดสายธนูใส่ตน

ภัทระ จึงตัดสินใจ ปลิดชีพตนเองด้วยดาบขององค์ราพณ์  ร่างนั้นทิ้งตัวลงหุบเหวลึกที่เบื้องล่างเป็น ธารน้ำเย็นที่กำลังจะกลายเป็น ธารน้ำแข็ง แม่น้ำนิลกาฬ ความทุกข์ระทมและความสิ้นหวัง ดึงร่างและพันธนาการ  ภัทระเจ้า ไว้ใต้ธารน้ำแข็ง

พรายลมกระซิบแจ้งข่าวร้ายแก่ องค์ราพณ์ ณ ปลายฟากฟ้า ความโกรธและโทสะ แห่งพญาครุฑ เกือบทำให้ เกิดสงคราม  องค์ราพณ์ยื่นข้อเสนอให้ ไศรพมหินทร์หาร่าง ภัทระ มามอบให้ ตน หาให้ได้แม้เพียงเถ้าธุลี

ข้อเสนอแห่งเวลาถูกยื่นมาอีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะเพียรพยายามเท่าไหร่  แม้แต่ซากร่าง ไศรพมหินทร์ก็ไม่พบเจอ ....

ครบกำหนด องค์ราพณ์ ลงทัณฑ์ด้วยการเผา ชลวะเทฯ ทั้งนคร เว้นไว้แต่ชีพของ ไศรพมหินทร์ที่ องค์ราพณ์ ทิ้งให้ชีพนั้นพบเจอแต่ความเดี่ยวดายที่มิอาจพบเจอ  ภัทรเจ้า

ผ่านไปเนินนานในที่สุด องค์ราพณ์ก็ตามหา ร่างแห่ง ภัทระ จนเจอ ร่างนั้นถูกฝังในธารน้ำแข็งแห่งนิลกาฬด้วยจิตสุดท้ายที่สิ้นหวังเป็นเหมือนโซ่ที่พันธนาการ ร่างแห่ง ภัทระไว้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เปลวไฟแห่ง ครุฑ ก็ไม่สามารถเผาละลายธารน้ำนั้นได้  ทำไม่ได้แม้แต่จะกระเทาะผิวเปลือกน้ำแข็งออก.....

กัปกัลป์ที่ล่วงผ่าน ....องค์ราพณ์ได้แต่เฝ้าอ้อนวอนให้ร่างนั้น สูญสลายเพื่อ จุติใหม่ หากแต่ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่.....
คำอ้อนวอนก็ยังเป็นเพียง....คำอ้อนวอน 


จนผ่านกาลล่วงมายาวนาน......
................
......
คำอ้อนวอนนั้นเป็นผล


.....................
.............
..ภัทรเจ้า จุติอีกครั้ง ....
.....
     
.....การเดิมพัน ของเหล่าพรตธชี  กำลังจะเริ่ม เกมส์ครั้งใหม่.......................

[iforgive]

เข้าใจเพิ่มนิดนึง  รอคนมาอธิบายเพิ่มเติม
ยังไม่เข้าใจเรื่อง ตกลงภัทรกินอะไร  ทำไมถึงโดนใส่ร้าย
ความลับที่ว่าคืออะไร  แล้วทำไมแม่ภัทรถึงให้มาอยู่กับครุฑ
ภัทรเป็นนาคไม่ใช่เหรอ  เอ๊ ยังงัย

[MeepadA]

แหม่ มันส์สุดยอด 

[mild-dy]

รอตอนต่อไปนะ