หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[sunshadow]

 อาจจะน่ารักก็ได้ ถาม ซันชา กับ คุณแฟน ดิ คุณtewava  ก็รู้ ตอน เป็น 'ตะบองพลำ'  ภัทร มันน่ารักขนาดไหน เหอเหอเหอ....

จะเข้าดราม่าอีกแล้ว แว้งงงงงงงงงงงงงง  ไม่ดีกว่า ทิ้งระยะอีกนิด หา NC อ่านดีกว่า หุหุหุ

    เอ. . . รู้สึกเหมือนโดนพาดพิง
    ภัทรอีกคนตอนเป็นตะบองพลำอ่าเหรอ. . . หุหุ มาดนางพญา ยั่วกระจาย เจอเด็กน่ารักเป็นไม่ได้จับกินหมด
    แถมสามารถเปลี่ยนจากเดิมที่ภัทรเป็นเคะให้กลายเป็นเมะได้อ่า O_O"
    แต่นั่นเป็นนิสัยทั่วไปของตะบองพลำอะป่าวนะ

[BossoM]

อ่านทั้งหมดในวันเดียว

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

รออ่านต่อนะค้า

[ratnalin]

อ่าน ตอบคำถามคาใจ แล้วสงสารคุณราม  ภัทรตกลงไปคงไม่เป็นไร แต่คุณรามที่เห็นเดจาวูคงขาดใจ
เอลไไปไหน ถ้าไม่มาจะเชียร์คุณรามแล้วนะ!
คนเขียนเก่งมากเลยค่ะ ผูกเรื่องได้สุดยอดมากๆ 

รอตอนหน้า

[murasakisama]

    เอ. . . รู้สึกเหมือนโดนพาดพิง
    ภัทรอีกคนตอนเป็นตะบองพลำอ่าเหรอ. . . หุหุ มาดนางพญา ยั่วกระจาย เจอเด็กน่ารักเป็นไม่ได้จับกินหมด
    แถมสามารถเปลี่ยนจากเดิมที่ภัทรเป็นเคะให้กลายเป็นเมะได้อ่า O_O"
    แต่นั่นเป็นนิสัยทั่วไปของตะบองพลำอะป่าวนะ

อ่านแล้วค่อยโล่งอกนึกว่าตัวจะกลายเป็นตะขาบไปเลยแบบนั้นอะ ถ้าเปลี่ยนแค่นิสัยโอเคค่า แต่จากเคะเป็นเมะเลยเหรอ o22มันน่าลุ้นจริงๆ

[Zitraphat]

อ่านแล้วค่อยโล่งอกนึกว่าตัวจะกลายเป็นตะขาบไปเลยแบบนั้นอะ ถ้าเปลี่ยนแค่นิสัยโอเคค่า แต่จากเคะเป็นเมะเลยเหรอ o22มันน่าลุ้นจริงๆ

V
V
V

หึหึหึ ซันซา ยังบอกไม่หมด ว่า ไอ้ที่กินเด็กน่ารักๆอะ ตะบองพลำเขากินกันยังไง แล้วก็ตอนที่ ออกอาการ หิว ตอนเรื่มต้นอะมันเป็นยังไง....หึหึหึ   ถ้าหิวขึนมาเขาไม่สนหรอกว่า น่ารักไม่น่ารัก หรือเป็นใครหน้าไหน  ..ซันชาลืมไปอีกเรื่องหรือเปล่า..ว่าเวลา ภัทร อีกคนลอกคราบ มันมีสภาพยังไง?  หือ.....ซันชา

[pnatbutter]

V
V
V

หึหึหึ ซันซา ยังบอกไม่หมด ว่า ไอ้ที่กินเด็กน่ารักๆอะ ตะบองพลำเขากินกันยังไง แล้วก็ตอนที่ ออกอาการ หิว ตอนเรื่มต้นอะมันเป็นยังไง....หึหึหึ   ถ้าหิวขึนมาเขาไม่สนหรอกว่า น่ารักไม่น่ารัก หรือเป็นใครหน้าไหน  ..ซันชาลืมไปอีกเรื่องหรือเปล่า..ว่าเวลา ภัทร อีกคนลอกคราบ มันมีสภาพยังไง?  หือ.....ซันชา

ทำไมอ่านแล้วรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจกับไอ้ร่างตะบองพลำขึ้นมาตะหงิดๆ 

[sunshadow]

V
V
V

หึหึหึ ซันซา ยังบอกไม่หมด ว่า ไอ้ที่กินเด็กน่ารักๆอะ ตะบองพลำเขากินกันยังไง แล้วก็ตอนที่ ออกอาการ หิว ตอนเรื่มต้นอะมันเป็นยังไง....หึหึหึ   ถ้าหิวขึนมาเขาไม่สนหรอกว่า น่ารักไม่น่ารัก หรือเป็นใครหน้าไหน  ..ซันชาลืมไปอีกเรื่องหรือเปล่า..ว่าเวลา ภัทร อีกคนลอกคราบ มันมีสภาพยังไง?  หือ.....ซันชา

    แหมๆๆ เรื่องนั้นมันปาเข้าไป 70 ตอนแล้วง่ะ
    แถมเจ๊ตะบองพลำแกก็ผลุบๆโผล่ๆคาดเดาไม่ได้
    แล้วเจ๊แกก็ลอกคราบไม่บ่อย
    เค้าจะอธิบายนิสัยตัวละครที่สุดแสนจะคาดเดายากนี่ไม่ครบ ตกๆหล่นๆไปบ้างก็หยวนๆนะตะเอง
    ให้นักอ่านคนอื่นเค้าไปตามเก็บเอาในฉบับเต็มละกันน้าาาา

[murasakisama]

มันสลับซับซ้อนขนาดน้านนนนนนเลยเหรอคะชักจะกลัวๆแล้วซิ

[sunshinesunrise]

ชีวิตมันขาดมาม่าไม่ได้  ง่ะะ...
เห้ อเป็นภัทรก็เหนื่อย คนหน้าตาดีมารักเยอะเกิน (ประเด็นไหน? -0-)
อยากจะรู้จริงๆ ... ภัทรลงไปทำอะไร? ว่ายน้ำรึ? หรือมีแรงดึงดูด   

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 28

.............................
..................

"ภัทร!!!!"

เสียงคุณราม ดังขึ้นมาพร้อมๆกับ สัมผัสที่ว่างเปล่า......นึกว่าเล่นบันจี้จัมพ์อยู่รึไง?!!! ไอเดียร์เอ้ย!! ทำเท่ห์จนตกจากชั้นสอง ตกใจโคตรๆ อยากจะว๊าก ดังๆ แต่ส่งเสียงไม่ออก เหมือนอะไรมันมาจุกอยู่ที่ลำคอ .....

แผ่นหลังผมกระแทกผิวน้ำจนจุก แต่ที่ยิ่งแย่กว่านั้น ผมขยับตัวไม่ได้ .....เหมือนโดนอะไรสักอย่าง......กดให้ยิ่งจมลึกลงไป .....
.......................แสงสว่างจากผิวน้ำค่อยๆ ไกลออกไปทีละนิด .....สัด!!! เอ้ยยยยย....เสือกมาตกน้ำตอนหน้าฝนอีก ซวยซับซวยซ้อนจริงๆ กู....

....ในหูผมตอนนี้มีเสียงวิ้งๆๆๆ สะท้อนก้องไปหมด...เริ่มจะสำลักน้ำเข้าไปแล้ว ....ทรมานแต่ทำอะไรไม่ได้ ...แล้วจู่ๆความรู้สึกหนึ่งมันก็เกิดขึ้นมา ......
...........ในความรู้สึก ....ในผิวหนัง.....ในหน้าอกผม....... มีอะไรสักอย่าง คลานอย่างทุรนทุรายไม่ต่างจากผม.......
คงเพราะในน้ำตอนนี้มันมืดจนมองไม่เห็นอะไร  คงเพราะในน้ำมันเงียบอย่างบอกไม่ถูก...และคงเพราะสมองผมไม่สั่งการณ์แล้ว .......
...ผมถึง..........ได้ยินเสียงหัวใจของ ตัวเอง..............
...........
.................เสียงหัวใจเต้นแรง..........
...................
................
.............................ที่ซ้อนกันอยู่สองเสียง!!!..................

ความกลัวที่มันเหมือนน้ำที่ห่อล้อมผมอยู่ตอนนี้ ทะลักเข้ามาในทุกส่วนของความรู้สึก  กลัว...
กลัวอย่างบอกไม่ถูก !!!  กลัวจนทำให้ร่างกายมันตะเกี่ยกตะกาย ดิ้นรน!!!

'ไม่เอา!! ไม่เอา!! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ !!! ไม่เอา!!! มันต้องไม่จบแบบนี้ "

'' คุณราม!!!! พี่ราม!!!!!!!!!!!!!!! พี่รามช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ตะโกนทั้งๆที่อยู่ในน้ำนั้นหล่ะ อากาศในสมองเหมือนจะน้อยลงทุกทีที่ผมตะโกน เพราะแค่อ้าปากน้ำมันก็ทะลักเข้าคอแล้ว ยิ่งตะโกน ฟองน้ำก็ยิ่งทำให้สำลักเข้าทางจมูกอีกทาง .....

'......หนาว..[หนาว].....มืดไปหมด...[มืดไปหมด]...ไม่อยากตายแบบนี้.... ...[ไม่อยากตายแบบนี้]....
...ทรมาน....[ทรมาน].....'

เสียงที่มาจากในหัวผม สะท้อนกับอีกเสียงที่ดังมาจากหน้าอก.... ความกลัวที่ ผมบอกความรู้สึกไม่ได้ .....ความกลัวที่มันเหมือน คืบคลานอยู่ใต้ผิวหนัง???!!!!
 
'' พี่ราม!!!!!!!!!!!!!!! พี่รามช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

..................................
.....................................................................................








....ช็อก..ไปเหมือนกันที่อยู่ๆ ภัทร ก็ หล่นหายไปต่อหน้า...




.
......
.........ภาพเดิมๆ มันย้อนกลับมาอีกครั้ง........
ต่างกันแค่ .....ภาพเดิมนั้นมาจากเสียงกระซิบแห่งสายลม ..

หากแต่ภาพที่เกิดขึ้น ตน....เห็นด้วยตาตนเอง..........
..................
.........ไม่ต้องรอให้มีสติหรือสมองส่วนไหนสั่ง .........
...ราม.....ปีนขึ้นหน้าต่างแล้ว กระโดดตาม ร่างนั้นลงไปทันที!!!

..
...............



..........
..................
.........



[ริมน้ำชั้นล่าง ที่ โซฟาไม้ไผ่ตัวยาว .....]



....ฝ่ามือใหญ่ของคุณรามดึงโอบหัวทุยๆ ของไอ้ดื้อตัวแสบมา ขยี้ด้วยผ้าขนหนูผืนนิ่ม เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำกันทั้งสองคน....แต่ที่แย่กว่านั้นหน่อยก็คงเป็นไอเดียร์ ที่นั่งปิดปากเงียบ...
..........แต่ดันสั่นไปทั้งตัว ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม สำลักน้ำจนกลายเป็นสีแดงกล่ำ ไปแล้ว...

"หนาวหรอ? เดี๋ยวพี่ไปชงอะไรร้อนๆให้แล้วกัน"

พอคุณรามทำท่าจะเดินลุกไป... มือไอเดียร์ก็คว้าจับชายเสื้อดึงไว้ก่อน....

"อย่าไป....อย่าทิ้งผมไป...."

ดวงตาสีแดง เจิงไปด้วยน้ำตา อีกครั้งที่ ความปวดที่หัว..มันกลืนความรู้สึกทั้งหมด...แย่ยิ่งกว่าเดิม...กับสิ่งที่เพิ่งรู้สึกได้......อะไรบางอย่างมัน 'หลุด' ออกมาแล้ว.......
......................
....นั่งจับชายเสื้อคุณรามไว้จนเกือบเช้า...นั่งอยู่อย่างนั้นทั้งตัวที่เปียกๆนั้นหล่ะ ตอนแรกก็นั่งห่างๆ แต่ก็ใกล้พอที่จะจับชายเสื้อได้ ..จนความง่วงมันซึมเข้ามา ไอเดียร์ถึงได้ คลานขึ้นไปนอนซ้อนบนตัวคุณรามที่ กึ่งนั่งกึ่งนอน อยู่บนโซฟาไม้ไผ่ ....  อารมณ์ตอนนี้ ง่วงมากมาย แต่ไม่กล้าปล่อยมือออกจากชายเสื้อคุณราม ....ยังกลัวอยู่ ... แต่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร ...

'ไม่เอาหรอก...ไม่อยากโดนทิ้งไว้คนเดียว...ไม่อยากแม้แต่จะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ หรือทำตัวให้ อุ่นด้วยซ้ำ .....ไม่อยากอยู่คนเดียว...กับความกลัว.....' 

......................
.............................


แสงสีทองมันส่องสว่างแยงตา ....เกลียดแสงแดดชิบหาย...


ไอเดียร์ดันตัวเองขึ้นมาจาก 'อะไรสักอย่าง' เนียนๆ แต่แข็ง ลื่นมือ แต่...อุ่นๆ
ลืมตามาได้ก็เห็นหน้าคุณรามระยะกระชั้นชิดแล้ว!! หันมองรอบๆ ถึงได้รู้ว่า ตัวเองขึ้นมานอนทับบนตัวคุณราม แบบเต็มตัว .....
.....ตะคิวแดกไหมอ่ะ? ....ตัวไม่ใช่เล็กๆเลย .....เป็นนายจ้างที่ทุ่มทุนสร้างมาก
 
"ฮัดชิ้ว!!"

......เอ่อ.....เอาเข้าไปไอเดียร์....ตื่นมาก็จามใส่หน้าคุณรามเขาซะงั้น......

"เป็นไงบ้างเรา....หายปวดหัวหรือยัง?"

ปากถามแต่มือแถเนียน...ดึงเอาไอเดียร์ที่ดันตัวขึ้นจะลุกมากอดไว้กับตัว...พอไอ้แสบจะขยับก็โอบเอวดึงไว้ซะงั้น... ไอเดียร์ที่ไม่คิดอะไรมากเลยถือโอกาส นอนนิ่งบนตัวคุณราม ....

"หึ!!  ตอนนี้...สำลัก.....จี๊ดไปถึงสมองเลยคุณราม......"

"เกือบจมน้ำตายแล้วสิ...ไม่ยอมระวัง...."

"อย่าบ่นดิครับ  ผมรู้ว่าคุณรามเก่ง ยังไงก็หาผมเจอ..."

"มันก็ไม่ทุกครั้งไปหรอก....ถ้างมไม่เจอแล้ว....หายไปจริงๆ จะทำยังไง?"

"ไม่ต้องกังวลครับ ไม่เกินสองวันก็คงไปโผล่ท่าไหนสักท่า.....อ่ะ? นี้คนอื่นเขากลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหรอครับเงียบจัง?"

".........."

ไม่มีคำตอบจากคุณราม มีแต่สีหน้าที่มองแล้วรู้สึกผิด....คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ...สันกรามขบบดกันจนเห็นเส้นเลือดลางๆ...

"โกรธหรือครับ?....คุณราม?"

"โกรธ....แต่ไม่ได้โกรธภัทร ...โกรธตัวเองที่ช่วยไว้ไม่ได้ตั้งแต่ ทีแรก..."

"หง่ะ! คิดอะไรมากครับ ยังไงก็ช่วยผมขึ้นมาแล้วไง? จะโกรธอะไรอีกครับ ถ้าจะโกรธก็น่าจะโกรธผม เพราะผมทำตัวเอง..."

"....ตอนแรกที่ ภัทรไม่หายใจ พี่กลัวมากเลยนะ ....ทั้งกลัวทั้งโกรธตัวเอง.. "

แรงกอดจากวงแขนคุณรามแน่นขึ้นจน ไอเดียร์ได้แต่นิ่งฟัง.....เรื่องมันกลับกลายเป็นว่าคุณรามเป็นคนผิดซะงั้น ....แต่....
..เอ๋......ไม่หายใจ ??!!! ....
.......หรือว่า????!!!!!............

'ตอนนี้ความจริง กูตายแล้วใช่ไหมเนี้ย??!! นี่เป็นแค่วิญญาณ  ???'

'.........กลับมา...กลับมา.....เพ้อเจ้อไปไกลอีกหล่ะกู ............'
...
.................
...ดึงความคิดออกมาจากจินตนาการได้  ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ....

"คุณรามนี่ก็เก่งนะครับ ขนาดผมหยุดหายใจ คุณรามยังช่วยได้ ...ทำไงอะครับ?"

ถามแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น มันหลุดปากออกไปเอง

"CPR."

'CPR. ......?! หรอครับ ? เหอะๆ....ขนาดต้อง CPR. เลยหรือครับ ?'

พอสำนึกได้ถึงคำตอบ......ไอเดียร์ก็ได้แต่นิ่ง.....ทุ่มทุนมากเลยหว่ะ คุณราม .... กล้าทำ CPR. ให้กูด้วย ...บุญคุณนี้ใหญ่หลวง ยิ่งนัก..แต่ว่าที่ทำ CPR. นี้ทำแบบ 'นิดๆ' หรือทำแบบ 'เต็มที่ครบทุกขั้นตอน?' หง่ะ!! ไม่เอาหล่ะ ไม่กล้าถาม..... เงียบๆ ไว้ดีที่สุด.....
.............

แล้วก็เป็นเสียงคุณรามที่ทำลายความเงียบ.....

"นี่ ภัทร ไปอาบน้ำดีกว่า ตัวเปียกจนชื้นแล้ว ...."

"ขี้เกียจลุกอะครับคุณราม...ผมขอนอนต่ออีกนิด คุณรามไปก่อนแล้วกัน ....นอนแช่แสงแดดอีกหน่อยเดี๋ยวเสื้อก็แห้ง..."

ไอเดียร์ เริ่มจะขืนตัวเอนตัวลงมาจากหน้าอกคุณราม....แต่ วงแขนใหญ่ยิ่งกระชับแน่น....แล้วคุณรามก็พยุงตัวลุกขึ้นทั้งๆที่ยังโอบไอเดียร์ไว้แนบอก ไอดื้อกลัวตกมันเลยเอาเท้าเกี่ยวช่วงเอวคุณรามไว้แน่น ....

"ทำ...ทำเตี่ยอะไรครับคุณราม!!!!!????? จะไปไหน???!!! "

"ไป....อาบน้ำ.....


.
.....
...
.....................
...ด้วยกัน....."

"!!!!???"
...........................
...................

[lidelia]

ที่อยู่ในตัวภัทรคืออะไรหว่า ?

แล้วจะไปอาบน้ำด้วยกันจริงเหรอ 

[hibatsumoe]

ภัทรอย่าหลงกลตามไปนะ 555
เอลหายไปไหน 
เอลกลับมาด่วนๆ
 

[uknowvry]

อ่า..... อาบน้ำๆ....หุๆๆ

[pahpai]

เพิ่งตามมาอ่าน เป็นเรื่องที่แปลกดีครับ ชอบจัง

เอลหายไปหลายตอนเลย จะกลับมาทันคุณรามไหมเนี่ย

[๛ナーリバス๛]

ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก แต่เอลหายไป คุณรามทำคะแนนเชียวนะ

[ratnalin]

ชักสับสนว่าพระเอกคือใครกันแน่ 
สงสารคุุณราม คงกลัวมากๆเลย

รอตอนหน้า

[BBSS]

อาบน้ำ ด้วยกัน 

[Rafael]

อาบน้ำด้วยกันเลยเหรอ
มันจะมีหักมุมพระเอกมั้ยเนี่ยเรื่องนี้ หุหุ

[dark-soleil]

อุ๊ย!! อย่าเผลอทำอะไรภัทรนะคุณราม

[nolirin]

เพิ่งจะมาอ่านเรื่องนี้ น่าติดตามจริงๆ
ยังอ่านไม่ทันปัจจุบัน แต่อยากมาแสดงตัวว่าเรื่องสนุกๆ แหวกแนวดี ^^

ปล. เห้นด้วยกับประโยคนี้ที่สุด
"กูเกลียดไมเกรน... แม่ง...รักกูจริงๆ เครียดนิดเครียดหน่อยเสนอหน้ามาตลอด ห่างๆกูบ้างก็ได้เผื่อรักเราจะไปได้นาน..."
มันมาทีทรมานเป็นที่สุด

[BitterSweet~]

อาบน้ำด้วยกันเลยเหรอ   

เอลหายไปไหนเนี่ย
คุณรามจะกินไอเดียร์แล้วนะ 

[malula]

เดียร์อ้อนมาก ๆ เดี๋ยวคุณรามก็ตบะแตก

[why yyy]

สิ่งที่อยู่ในตัวภัทรตื่นแล้วสินะ  เอลกับรามจะรู้ตัวมั้ยนะว่าภัทรมีตัวอะไรซ่อนอยู่??

[savada]

5555555555+   ไปอาบน้ำด้วยกัน   55555555+

เอางั้นเลยยยย   5555+

แต่หลุดออกแล้วสินะเพราะความกลัวตายเลยเป็นงี้ดิ เหอๆๆๆ

พ่องูเหลือมหายไปเลย(หรืออนาคอนด้า 555+)

[sunshadow]

    ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้ภัทรปล่อยเนื้อปล่อยตัวเต็มที่ยังไงก็ไม่รู้
    อารมณ์ว่ามันเบลอๆ ร่างกายเลยไปก่ายคุณรามตามสัญชาตญาณน่ะ
    ส่วนคุณรามก็. . . เต็มใจและจงใจอยู่แว้ว
    แต่ที่ภัทรบอกว่ามีอะไรหลุดออกมาแล้วนี่ ไม่ใช่ว่ามันออกมาทักทายคุณรามไปเรียบร้อยแล้วนะ
    แต่คุณรามยังดูไม่เครียดเท่าไหร่นี่ก็คงยังมั้ง
    ปะ ไปดูเค้าอาบน้ำกัน!!
        

[sunshadow]

   สำหรับคำถามว่า ถ้าคุณ...เป็นไอเดียร์ คิดว่าจะเฉลี่ยหัวใจให้ใครดี..?
   ถ้าถามงี้ก็ต้องตอบว่าเอลอ่า เค้าว่าความรักกับความผูกพันธ์มันไม่เหมือนกันอ่า
   ไอเดียร์ดูจะรักเอลแบบคนรักมาตั้งนานแล้ว
   แต่กับคุณรามมันดูจะเป็นความผูกพันธ์ของคนที่อยู่ด้วยกัน ดูแลกันและห่วงใยกันมานาน
   มันอาจจะคุ้นเคยกว่า ผูกพันธ์ก่า นึกถึงมากกว่าในยามไม่มีใคร
   สำหรับไอเดียร์มันน่าจะเข้าใกล้คำว่าพี่น้องมากก่านะ
   แต่ถ้าถามเค้านะ โดยส่วนตัวชอบคุณรามมากกกกกกกกกกก
   เคยได้ยินไหมว่าในหนังเกาหลี พระรองมักจะหล่อและดีก่าพระเอกอ่า
   อารมณ์นั้นแล หุหุ

[A-J.seiya*]

เพิ่งตามมาอ่านแบบรวดเดียวเลย
เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก
เหมือนเอาบทเรียนที่เคยเรียนมาใส่ไปด้วย
ตื่นเต้น,, ลุ้นอยู่ว่าเมือไหร่ไอ้ในตัวภัทรจะตื่นแบบจริงจัง เหอะ
แล้วก็นะ บางทีแม่ภัทรเจ้า คงทำถูกละ ที่กินธชีพรตตนนั้นไป
แล้วเอล จะช่วยอะไรได้มั้ย
ตอนนี้คุณรามมีบทบาทมากอ่ะ ^^

[$VAN$]

โดดลงไปช่วยจริงด้วย
หลังจากตะลึงไปหลายวัน (แอบแซวคนแต่ง ฮ่าๆ )
ตอนนี้นัวเนียกันน่าเอ็นดู๊
ตอนตกน้ำแล้วหัวใจอีกดวงเต้นอ่ะ
นึกว่ามันจะโผล่มาซะแล้วสิ
ถ้าโผล่มาแล้วเจอะคุณราม
อูย เป็นเรื่องบนโซฟา(มิใช่เรื่องบนเตียง)แหงมๆ
แต่จะเสียวหรือจะสยองก็อีกเรื่อง
แต่เค้าไม่ชอบเรื่องสยองนะ ม่ายๆๆ
อั๊ยๆๆ ไปอาบน้ำดีก่า

[takara]

หุหุ อาบน้ำด้วยกัน อร๋ายยยย จะเป็นงัยต่อน๊า

[yowyow]