หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 40

[เหตุการณ์ปัจจุบัน....]
.
.
.
ใครคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนผม..เคยบอก......   
.ว่า......

หลังจากที่เราจับมือแฟน...ผ่านพ้นเหตุการณ์ร้ายๆ...ที่ต้องอาศัยความเข้าใจ และความเชื่อใจ....
.
.
.

..ท้ายที่สุด....
..
.
.
..เราจะได้.....
.
.
.
'เลือดกำเดา...'

.................................................................................................


"...."


   .
   .
   .


สุภาษิต เหี้ยอะไรของมึ้งงงงงง.......ไอ้ฝิ่น??

โน้ตสั้นๆที่ถูกส่งมาให้ยังเด่นเป็นสง่าบนมือถือ ถ้าเป็นเหตุการณ์ปกติ  ผมคงกดโทรศัพท์หามันแล้วต่อปากต่อคำในทันทีทันใด...แต่ขอโทษ
...เหตุการณ์มันยังไม่สงบ.....
...
.กูไม่ขำ....
.
เจ็ดโมงเช้าพอดีที่ผมกลับมานอนกลิ้งที่ห้องของตัวเอง  ไอ้มังคุดบ้าไม่ได้กลับมาด้วย ผมไล่มันกลับไปบริษัทมัน...ก็ไอ้บริษัทที่มันพาผมไปชมวิวนั้นล่ะ ....บริษัทโคตรใหญ่ ห้องทำงานของมันก็ใหญ่พอๆกัน ....มองตัวเองเทียบกับมันแล้วผมเหมือนเห็บเหมือนหมัด เกาะใบบุญมันกินยังไงไม่รู้ ....
..
.
ไม่ได้ระริกระรี้เรื่องนี้หรอก....ผมออกจะหงุดหงิดด้วยซ้ำ...
.
.
เคยไหม?
เวลาที่คุณเกิดติดใจอะไรขึ้นมา ...ในเวลาที่เรื่องมันยังไม่เคลียร์...ได้ดั่งใจ..
..
.
ทุกอย่างที่มองมันก็จะเป็นไปในแง่ลบทั้งหมด...
..
.
.
สมองกับหัวใจผมยังไม่ปกติ ....ทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในหัวมันเลยเริ่มจะติดลบ...ป่านนี้ไอ้ตัวต้นเหตุมันคงเอามอไซค์ไปคืนฝิ่นแล้วคงกลับไปทำงานที่บริษัทมันแล้ว....
.
.
.
ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน ..กวาดแผ่นงานที่ทิ้งเกลื่อนลงไปที่พื้น แล้วเอาโน๊ตบุ๊คมาเช็คเมลล์ ....

'คิดถึง '

ตัวอักษรภาษาไทยสีทองกรอบแดง ตัวเท่าควาย เด้งขึ้นมาจากเมลล์ฉบับหนึ่ง  ทำเอาอดอมยิ้มไม่ได้ ...เมลล์ของพี่ราม...
...คิดถึงแกแล้วมือผมก็เอื้อมไปแตะปิ่นปักผมโดยอัตโนมัติ ดึงมันออกมาดูโดยไม่สนใจเลยว่าผมมันจะหลุดลงมาปรกหน้า ....น้ำหนักของปิ่นสีทอง หนักมือพอสมควร...หนักเหมือนน้ำหนักของทอง....เหอะ....คงไม่ใช่ทองจริงหรอกนะ....หมุนๆมันดูลายสลักของปิ่น ผมชอบนะแต่ท่าจะต้องคืนพี่ราม...ไม่สบายใจเลยที่ยังใช้ปิ่นอันนี้ เหมือนราคามันสูงๆยังไงไม่รู้ ไม่กล้าใช้ ...หายไปจะยุ่ง...ส่งคืนดีกว่า ถ้าพี่รามไม่รับคืน ก็คงต้องตัดผมทิ้ง...ไม่มีผมยาวๆให้ปัก...ปิ่นก็คงไม่จำเป็นต้องเก็บไว้...
...
.
หรือไม่จริง?
..
...เซ็งๆ เช็คเมลล์ เช็คเฟส  สั่งงานฝิ่นมันผ่านทางเฟสนี้ล่ะ งานเสร็จแล้ว เหลือแค่ติดสกีนกับใส่ตัวเสียง ฝิ่นมันถนัดอยู่แล้ว....ผมเลยไม่ต้องห่วง.. คราวหน้าค่อยช่วยมันตัดโมเดลแบบบ้านแล้วกัน ถือว่าช่วยๆกันไป เคลียร์เป็นเรื่องๆ ....ส่งงานเสร็จก็หยิบเอกสารที่ไอ้มังคุดให้มานอนดู ...
..
'เอกสารสมัครงาน...หัวหน้าฝ่ายศิลป์'
..
.
ผมขมวดคิ้วแล้วโยนเอกสารปึกนั้นลงข้างเตียง

'ไอ้สัด!!! ไอ้สัด!! ไอ้สัด!!!'

เหมือนโดนค้อนตอกหน้าเลย เอกสารทุกแผ่นมีลายเซ็นกำกับไว้ทั้งหมด ขาดแค่ลายเซ็นผม แค่นั้นจริงๆ เหี้ยอะไรเนี้ย อภิสิทธิ์เวชชาชีวะของ 'แฟน'ไอ้มังคุดหรือไง? เล่นเอาหน้าผมชาเลย คิดว่าผมต้องเกาะมันแดกหรือไง?  ถึงงานที่ผมทำจะไม่เรียกว่างานประจำ แต่มันก็งานของผมนะ  งานที่ผมชอบ ....น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว ....

'ไอ้สัด...ไอ้สัดมังคุดบ้า...มึงเข้าใจอะไรบ้างเนี้ย ? '

หรือเพราะผมร้องไห้บ่อยไป... หรือเพราะผมอ้อนมันเกินไป.... หรือเพราะมันเห็นว่าผมทำอะไรไม่ค่อยได้....มันเลยหามาประเคนให้อย่างนี้.....ผมก็เข้าใจนะว่ามันหวังดี ...
...
.
แต่ไอ้ความหวังดีของมัน...
..
.
.
.
กำลังเหยียบศักดิ์ศรีผู้ชายอย่างผม .....
.
.
....พอคิดเรื่องลบๆได้ เรื่องลบๆมากมายมันก็ทะลักมาเลย ....เพราะเป็นมังคุดสินะ มันเลยคิดว่าผมกำลังต้องการทุกอย่างจากมัน  ทุกอย่าง......โดยเฉพาะเงินทอง....

'Thai Girl Boom Boom'

ประโยคเหี้ยๆนี้เข้ามาในสมองผมอีกแล้ว ประโยคที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้ผมต่อยไอ้ฝรั่งบางตัวที่หลงเข้ามาจีบสาวไทยที่คลับใบไม้ พอสาวเขาไม่เล่นด้วยมันก็แสดงสันดานออกมาเลย ....ในสายตาฝรั่งทั่วไป สาวไทยหนุ่มไทยแทบจะเป็นกะหรี่ไปหมด ...สันดานฝรั่งที่ผมถือว่าเหี้ยสุดตีน .....
ผมเคยทะเลาะกับฝรั่งที่เข้ามาที่คลับและด่ามันไป ตอนมันวิจารณ์คนไทย

'...เมืองกะหรี่ ....ทุกที่ที่มันไปมีแต่ผู้หญิง ผู้ชาย ขายตัว ....'

ผมชกสวนมันไปสองหมัด ก่อนจะให้เด็กที่ร้านจับมันไว้ แล้วค่อยๆอธิบายให้มันฟัง....
...

'บ้านเมืองกูมีวัด มีของโบราณ ให้มึงดู แต่ที่ที่มึงไปดู มึงไปดูอะไรล่ะ?
มึงไปดูของต่ำๆ ไปแหล่งต่ำๆ มึงก็เจอแต่ของต่ำๆ ...มันไม่ได้ผิดที่บ้านกูเมืองกู แต่มันผิดที่มึงไปผิดที่ .....สันดานมึงต่ำมองหาแต่ของต่ำๆ ....แล้วมึงจะเจอของดีๆที่บ้านกูมีไหมล่ะ?'

....
.จากการมีเรื่องและจ่ายค่าสะใจไป 500  กับอีกสองหมัด ช่วงนั้นทำเอาผมไม่มองฝรั่งหน้าไหนทั้งนั้น ...จนลืมเรื่องนั้นไปแล้ว....
..
.
แล้วก็ได้มาเจอกับตัวเอง ...
สิ่งที่ไอ้มังคุดกำลังทำกับผม เหมือนมันกำลังใช้เงินซื้อผมเลย.....หรือในสายตามัน....มันมองผมไม่ต่างจากที่ไอ้ฝรั่งตัวนั้นมองคนไทยใช่ไหม?
..
.
.
รู้สึกแย่สุดๆ....
...............
..
.
.
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจาก 'ยอมรับ'.... ผม...ไม่อยากเสียมันไป ....ไม่อยากให้มันหายไปเหมือนที่มันเคยทำ....

'เรารักกัน'

ประโยคนั้นมันเหมือนโซ่เส้นเขื่องที่ล่ามผมไว้ ....
...
.
.
ใช่....เรารักกัน.....

คำว่า 'รัก'ที่ผมยอม 'รับ' ....
ต้องยอมรับทุกเรื่องของมันให้ได้ใช่ไหม? ....ถ้าเรารักใครสักคน...ต้องยอมรับคนๆนั้นให้ได้ทุกเรื่องสินะ....
การรักใครสักคน....ทำไมมันยากอย่างนี้ ....นะ


.
.
.
.
.
........
.................................................................






"อื้ออออออออออ!!!!"

ริมฝีปากชื้นๆอุ่นๆที่จู่ๆก็แนบลงมาอย่างไม่ให้ผมทันตั้งตัว ทำเอาผมดิ้นพล่าน มองไม่เห็นคนจูบเพราะฝ่ามือใหญ่กดปิดทับอยู่บนมือผมที่ผมใช้ปิดหน้า...ส่วนอีกมือ กดยึดไหล่ผมให้ติดอยู่กับที่นอน  ตกใจครับ เกิดอะไรขึ้น! นี้ห้องผมนะ ประตูผมก็ล็อกเองกับมือตอนที่เข้าห้องมา กำลังจะร้องตะโกน ลิ้นมันก็สอดเข้ามา แถมมีนิ้วมือสอดเข้ามาคาไว้ไม่ให้ผมหุบปากด้วย อารามตกใจ ลืมคิดไปเลยว่าต้องทำยังไงบ้าง....จูบ....มันรุนแรงและเร่าร้อนเกินไป....มือข้างที่กดไหล่ผมไว้ก็ด้วย มันล้วงเข้ามาบีบและบี้หน้าอกผม...แรงเกินไป...

"อื้ออออออออออออออ!!"

[RainyMooD]

--*  เดียร์อ่ะ อย่าพึ่งนอยด์ดิ ก็ไหนว่ารักกันไม่ใช่หรอ  มังคุดมันอาจไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นก็ได้
ถามก่อน คุยก่อน อาจไม่มีอะไรก็ได้ (มั้ง)   

เฮ้ยยยยย  Who is he???


ผมมันจะหลุดลงมาปกหน้า>>>ปรก
เหมือนโดนฆ้อนตอกหน้าเลย>>>ค้อน
ทุกทีที่มันไปมีแต่ผู้หญิง>>>ที่
แต่มันผิดที่มึงไปผิดที>>>ที่

[sunshadow]

   อะอ้าว เฮ้ย!! ใครเป็นผู้บุกรุกเข้ามาขโมยจูบอ่า นายมังคุดอะป่าว?
   อ่านมาจนถึงตอนนี้รู้สึกว่าจริงๆแล้วนายเอลกะภัทรแทบจะไม่รู้จักกันเลยนะเนี่ย
   เหมือนอยู่ๆก็เข้ามาอยู่ด้วยกันเฉยๆโดยไม่ได้เรียนรู้นิสัยของกันและกัน และพยายามปรับตัวเข้าหากันซะเท่าไหร่
   ไม่เหมือนตอนภัทรอยู่กับคุณรามที่เหมือนจะเข้ากันได้ดีไปหมด
   อันนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะการสั่งสมผ่านกาลเวลาหรือเป็นเพราะนิสัยเฉพาะตัวของคุณรามกันแน่

[why yyy]

รักกันแน่เหรอ? มีอะไรที่บอกว่ารักกันนอกจากเรื่องเซ็กส์ล่ะ?

[fuku]

รักของคนแบบมังคุด คงเลื้อยรัดพัวพันยิ่งกว่าสัญชาติญาณของมังคุดอ่ะแหละ


สงสารภัทรขึ้นมารำไรๆ

[$VAN$]

เอลไม่พูด มัวแต่คิดมาก เดียร์ก็ยิ่งคิดมากไปกันใหญ่
โอ๊ย~
แล้วใครบุกมาจูบหว่า หวังว่าเป็นเอลมาปรับความเข้าใจนะ

[fay 13]

น่าสงสารจัง 

[kakaris]

เฮ้ย

ค้างอ่ะ 


ผู้ใดบุกรุก 

สาธุ...ขอให้เป็นพี่ราม 

555

[Zitraphat]

ตอนหน้าเตรียมทิชชู่ด้วยนะ 

[takara]

ครายยอะ

[tamako]

ง่ะ   นั้นใคร 
ค้างอ่ะพี่ภัทร

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 41




ผมย้อนกลับมา ....ในตอนที่คิดว่า.....
ทุกอย่าง....มันต้องเคลียร์ให้จบ.....
.
.
.
ใช่.....'ทุกอย่าง'

.................................................................................................

"......"

เปิดห้องเข้ามาเงียบๆ... แผ่นงานและรูปสเก็ตที่เคยวางระเกะระกะบนที่นอนโดนกวาดลงไปที่พื้นทั้งหมด ภัทร ของผมนอนหันมาทางปลายเตียง แล้วใช้สองมือปิดหน้า.....

...ร้องไห้?

..เสียงสะอื้น ออกมาเบาๆ เพราะปากนั้นเม้มแน่น....ไม่ใช่แค่แผ่นงานและรูปสเก็ต...เอกสารของบริษัทผมในมือภัทร ก็ถูกขยำและปัดลงไปที่พื้นเหมือนกัน....

"อื้ออออออออออ!!!!"

เสียงครางประท้วงจากลำคอ ดังขึ้นมาทันทีที่ผมใช้ริมฝีปากตัวเอง ทาบทับและบดลงไปกับ ริมฝีปากภัทรที่เม้มแน่น เสียงในลำคอเหมือนคำรามขู่ ภัทร ดิ้นพล่าน พยายามพลิกตัวออก แต่ผมกดยึดตัว ภัทร ไว้ มืออีกข้างของผมกดปิดล็อกลงบนสองมือของภัทร ที่ใช้ปิดหน้าตัวเองก่อน หน้านี้  .... แรงต่อต้านกับแรงขืนตัวดิ้น มันเหมือนยิ่งเร่ง สัญชาตญาณ ที่ข่มไว้...
.
.
.

จูบเบาๆ เริ่มเพิ่มความรุนแรงและกระสันอยาก....มากกว่านี้....ผมอยากได้มากกว่านี้ ....ผิวลื่นเย็นที่ผมกดปลายนิ้วไล้ลูบไม่ได้นุ่มนิ่ม แต่มันลื่นและเนียน ยอดอกที่เริ่มชูชันเป็นไตแข็งสู้มือ ทำให้ยิ่งมีอารมณ์ จากที่คิดว่าแค่จูบเบาๆแล้วค่อยเคลียร์ทุกอย่างให้ ภัทร เข้าใจ สันดานดิบของผม มันก็ทำให้ลืมเรื่องที่สมองคิดไปหมด

.....ยอมรับเลยว่าผมชอบที่เห็น ภัทร ดิ้นรนโดยไม่มีทางหนี ....ชอบที่ได้ยินเสียงครางร้องในลำคอ .....ชอบร่างกายที่สั่นกลัว ....และแข็งขืน ....ชอบเสียงหอบหายใจถี่ เสียงลมหายใจที่พยายามจะสูดหายใจยาว แต่กลับขาดช่วงและไม่เป็นจังหวะ....
จูบเริ่มรุนแรงกว่าทุกครั้งที่เคย.....
มากกว่านี้อีก......กลิ่นและรสชาติเค็มนิดๆของเลือดที่ริมฝีปาก มันกระตุ้นให้ผม เริ่มใช้แรงมากกว่านี้  มือที่เคยใช้ปิดหน้าภัทร ผมใช้มันสอดเข้าไปในปากนิ่มแล้ว อ้าง้างไว้เพื่อรุกลิ้นของผมเข้าไป  ภัทร หลับตาแน่น แต่ยังไม่หยุดดิ้น ....น้ำตาที่ไหลเอ่อลงมาข้างแก้ม ทำเอาผมหลุดไปทุกอย่าง .....มือที่ล็อกกดไหล่ ภัทร ไว้เปลี่ยนเป็นล้วงแล้วกดขยำแผ่นอกและบีบบดที่เม็ดไตแข็ง ผมบีบขยำเต็มแรงเมื่อเสียงครางประท้วงมันดังขึ้น ทรมานหรือ...ภัทร.....

....เจ็บใช่ไหม?

....เจ็บ....เท่าผมหรือเปล่า?

....เจ็บเหมือนที่ผมรู้ว่าภัทร มีคนอื่นหรือเปล่า?

.....ตอนนอนกับมัน ....

....เหมือนนอนกับผมหรือเปล่า?

...
.
.
ไม่หรอก....ไม่เหมือนกันแน่.....
.
.
.
ผมจะไม่ถนอม ภัทร เหมือนมันแน่ .....ให้มันรู้กันไปข้าง
.
.
.
ของๆผม ...มันก็ต้องเป็นของๆผม
จะเอาหลักฐานอะไรล่ะ.....ผมจะทำให้มันเห็นบนตัว ภัทร ทุกอย่างเลย หลักฐานที่ว่า ภัทร เป็นของผม......แค่ผม...คนเดียว....
.
.
.
ภัทร หลับตาแน่น ไม่ยอมมองหน้าผม ....ไม่อยากเห็นงั้นหรือว่าใคร? หรือไม่อยากรับรู้เรื่องอะไร? ไม่อยากรับรู้งั้นหรือว่าร่างกายนี้มันควรจะเป็นของใคร?

ผมถอนจูบและลิ้นก่อนจะกัดแรงๆที่ริมฝีปากภัทร  จนภัทร กระตุกตัวหนี  เนคไทเส้นใหญ่ที่ผมผูกอยู่ผมกระชากมันออกแล้วใช้มันปิดตาภัทร ผูกแน่นจนคิดว่าถ้ามันผูกที่คอภัทร ผมคงทำภัทร ตายคามือ... แรงดิ้นเหมือนจะน้อยลงไปแล้ว เพราะเสียงหอบหายใจ ค่อยๆเบาและอ่อนลง...เหมือนคนหมดแรง แรงต้านเริ่มน้อยลง......
ผมชนะ.....
เมื่อในที่สุดร่างกายข้างใต้นั้นก็ไร้แรงขืน....
เสื้อที่ภัทรใส่อยู่ผมถลกมันขึ้นมา แล้วใช้มันมัดมือทั้งสองข้างของ ภัทร ไว้
 .....
ไม่อยากมองก็ไม่ต้องมอง....ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องเห็น ...
.
.
.
....ไม่ต้องรับรู้อะไรหรอก ภัทร ไม่ต้องรับรู้อะไรนอกจากนายเป็นของๆ ใครก็พอ...
....
.
.
.
.

"....เอล ..... ........เอล...."

เสียงครางเบาเรียกชื่อผมเหมือนปลุกสติ ....ร่างกายที่สั่นด้วยความหวาดกลัว ไม่มีแรงแม้แต่จะผลักผมออก....ผมทำอะไรลงไปบ้าง ....
....
.
.
เนคไท ที่ปิดตา ภัทร ไว้ หลุดหายไปตอนไหนไม่รู้  ที่เหลืออยู่มีแค่แววตาสั่นๆที่มองกลับมา ....รอยเขียวช้ำอยู่ทั่วตัว ภัทร บางที่มันช้ำจนเปลี่ยนเป็นสีม่วง ข้อมือและลำคอ เป็นรอยแดงตามแรงบีบของมือผม.....
...ริมฝีปากอิ่มห้อเลือดและแดงช้ำ...มุมปากปริแตกจนเลือดมันซึมออกมา .....
..
.ที่นอนมันยับยู่ และเลอะไปด้วยน้ำคาว ....
.
.
ภัทรมองหน้าผมนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น....
.
.
.

"Mi dispiace....I..ขอโทษ...ขอโทษ...ภัทร...I ...ขอโทษ..."

สิ่งที่ผมทำได้ แค่โน้มตัวลงไปนอนกอดภัทรที่สั่น และหอบหายใจยาว......เสียงหัวใจที่เต้นแรงของภัทร ค่อยๆเบาลง....แรงดันเบาๆจากภัทร ค่อยๆ ดันผมออกห่าง ....ภัทร จ้องหน้าผม ....แล้วค่อยๆ ลูบที่แก้มเบาๆ  ผมไม่กล้าจับข้อมือที่เป็น รอยแดง เพราะ...กลัวมันจะหัก ถ้าผมจับซ้ำตามรอยเดิมที่ผมเคยกดยึดมันไว้กับที่นอน....
....
..
.
ปลายนิ้วของภัทร ที่ลูบเบาๆที่แก้มผม ค่อยๆเปลี่ยนเป็นแรงตบเบาๆ...

...ภัทร สูดหายใจยาว แล้วดันตัวออกห่างจากผม ก่อนจะยันตัวขึ้นนั่ง แล้วมองรอบๆห้อง .... ช่วงที่ผมขาดสติ...บนที่นอนเลอะไปหมด กับสิ่งที่ผมทำ.....คราบน้ำคาวบางส่วนยังติดอยู่ที่ตัว ภัทร ....ทั้งตัวและใบหน้า  ไม่มีเสียงต่อว่า หรือ โอดครวญอะไรจาก ภัทร ....

ผมนอนมอง ภัทร นิ่ง แผ่นหลังเนียน มีแต่รอยจูบและรอยกัดของผม บางรอยกลายเป็นสีม่วง บางรอยห้อเลือด  รอยเล็บ ของผมกรีดลากเป็นทางยาวกับช่วงเอว ภัทร  ลำคอและไหล่ลู่ มีแต่รอยบีบของมือผม ....
...
.
.
ผมได้แต่นอนมอง ภัทร ค่อยๆก้าวลงจากเตียงไปทั้งๆที่ร่างกายเปลือยเปล่า  ขวดน้ำส้มในตู้เย็นถูกริมฝีปากช้ำเปิดดื่มอึกใหญ่  ก่อน ภัทร จะสะบัดมือเหมือนยังเจ็บกับสิ่งที่ผมทำไว้  ภัทร ปิดตู้เย็นแล้วหยิบขวดน้ำดื่มติดมือมาแทน  ร่างกายช้ำยืนสำรวจสภาพตัวเองหน้ากระจกบานยาว ที่ตั้งไว้ข้างตู้เสื้อผ้า มองร่างกายตัวเอง แล้วหันมามองผม แววตาที่เฉยสนิท...

ผมเพิ่งสังเกตว่า ภัทร มีรอยสัก......รอยสักรูปตะขาบ ที่พาดจากไหล่ลงไปที่หน้าอก ....รอยสักใหญ่พอประมาณ แต่ผมกลับไม่เคยสังเกตเห็น .....

ผมบอกไม่ถูกว่าชอบหรือเกลียดมันหรือเปล่า ....เพราะตอนนี้ มันทำให้ ภัทร ดูร้ายลึกๆ ยิ่งสายตาที่ผมเดาไม่ออกว่า ภัทร คิดอะไร มันยิ่งทำให้น่าค้นหา ....
ผมนอนมอง ภัทร อยู่จน ภัทร เดินเข้ามาใกล้ และก้าวขึ้นมาบนเตียง  ....
....
..
.
.
.
ก้าวขึ้นมาคร่อมทับตัวผมไว้ แล้วใช้ขวดน้ำเย็นที่หยิบติดมือมาไล้ลงบนหน้าผม .....มันเย็น แต่เย็นไม่เท่าสายตา ภัทร ตอนนี้.....

ริมฝีปากช้ำกระดกดื่มน้ำเย็นเข้าไป แล้วมองหน้าผม ....ภัทร กระดกน้ำเข้าปากไปอีกอึก แต่ไม่ได้ดื่ม น้ำเย็นนั่นถูกป้อนเข้าปากผมที่แห้งผาก ป้อนซ้ำๆจนผมต้องยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาดื่มน้ำจากปากภัทร แทน กันตัวเองสำลัก ....น้ำเย็น....และหวาน...
....
.
ร่างกายเย็นๆนั่งทับอยู่บนตัวผม  ขวดน้ำถูกเอาไปวางที่โต๊ะเล็กข้างเตียง เหลือแค่ ภัทรที่ยังจ้องผมใช้ปลายนิ้วลูบ ข้างแก้มซ้ายของผมเบาๆ
...
..
.
รอยยิ้มเย็น มีนิดๆที่มุมปาก ภัทร  และก่อนที่ผมจะทันตั้งตัว......





ปลายนิ้วที่ไล้ลูบแก้มผม...
มันก็เปลี่ยนเป็น แรงฟาดแบบเต็มฝ่ามือจนผมหน้าหัน!!

เกิดมาผมไม่เคยโดนตบ ไม่เคยแม้แต่จะเห็นสายตาที่ท้าทายอย่างเปิดเผย จากใคร....
...แต่ผมเจอสองสิ่งนี้พร้อมกันจาก ภัทร .....สายตาท้าทาย ที่ มองมาเหมือนยั่ว มันไม่ได้มีแววโกรธเกลียด แต่มัน ท้าทายให้ผมรู้สึกแปลก.......
....
..
.

"เรารักกัน?"

ภัทรเอ่ยประโยคที่ผมเคยบอกและย้ำกับภัทร ก่อนหน้านี้

"ใช่เรารักกัน....."
 
นั่นคือสิ่งที่ผมตอบ ก่อนจะโน้มหน้าภัทร มาเพื่อ จูบเบาๆที่หน้าผากมน 

"....ถ้ารักเอล....เรื่องแบบเมื่อกี้...ก็ต้องยอมรับให้ได้ใช่ไหม?"

"I ....ขอโทษ..."

"มันเจ็บ....ทั้งเจ็บทั้งระบมเลย....ปากแตกด้วย...เอลจะแค่พูดขอโทษหรอ?"

"...."

"ไม่ต้องพูด....แต่ต้อง 'ทำ' ลบออกไปให้หมดเลยนะ รอยที่เอลทำ....ไล่เลียให้หมด.......คราบน้ำของเอลบนตัว ภัทร นี้ก็ด้วย ..............เลียมันเข้าไปให้หมดเลยนะ.....คุณมังคุด.....อยากเล่นแบบนี้คราวหลังบอกนะ......พ่อจะจัดเต็มให้ ...."

รอยยิ้มกว้างจากภัทร ส่งให้ผมหลังประโยคนั้น .....จากนั้นผมก็แทบตาย.....
...
.ภัทร ไม่ได้กลัวอะไรผมเลย มีแต่ยิ่งร้อนแรง ...ร้อนแรงจนเราย้ายจากเตียงนอนไปที่โซฟา เนคไท ที่ผมเคยใช้ผูกตาภัทรไว้ ถูกผูกที่คอผมเพื่อให้ภัทร ใช้ดึงเร่งจังหวะขยับตัว  แรงกัดของฟันคมๆฝังอยู่บนไหล่ผมแบบเต็มเขี้ยว ไอ้สิ่งที่ผมเคยสำนึกผิดเมื่อชั่วโมงก่อน หายไปจากสมองทั้งหมด ภาพร่างกายที่สั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดผม แทบไม่เหลืออยู่ในหัว ตอนนี้เหมือนมีแต่ภาพของ ควีนที่กำลังบังคับสัตว์เลี้ยง ....ปลายนิ้วเย็น ลากไล้ตามส่วนต่างๆเพื่อชี้ให้ ผมลงลิ้นเลียลบรอยทั้งหมด รอยฟันผม รอยช้ำ รอยบีบ หรือแม้แต่รอยคราบน้ำคาวจากตัวผม ....
...
.
จูบที่ต้องซี้ดปากทุกครั้งเพราะมันทั้งแรงทั้งเจ็บ เมื่อภัทรทั้งกัดและดูดลิ้นกับริมฝีปากผม....จากที่ผมเคยตักตวงทุกอย่างจากร่างกายภัทร ตอนนี้เหมือนร่างกายภัทร กำลังรีดทุกอย่างออกจากตัวผม.....
เรี่ยวแรง.....สันดานดิบ....ความกำหนัด.....แม้กระทั่งน้ำรัก.....
ผมเพิ่งเข้าใจสายตาท้าทายที่ ภัทร ส่งมาให้ แต่ไม่คิดว่าผลมันจะท้าทายผมได้ขนาดนี้ 

"รักกันก็ต้อง รับกันได้ ..."

ภัทร กระซิบบอกผมเมื่อผมกระซิบคำว่าขอโทษ....ขอโทษกับสิ่งที่ผมทำ รอยยิ้มของ ภัทร  มีมาพร้อมๆกับแรงดึงของเนคไท ....

"ถ้าจะขอโทษจริง....ก็ 'ทำ' ดีกว่าพูดนะ เอล"

.....
..
.
.
คนในฝัน ....ได้อย่างที่ผมฝันเลยนะ ....แต่มีอีกอย่างที่คนในฝันจะต้องรู้ และยอมรับ ....ทุกอย่างมันต้องเคลียร์ .....แล้วหลังจากนี้ ....

เราจะต้องผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน..


"ภัทร ..you รัก I ....รับ I ได้ทุกอย่างใช่ไหม?"

"ไม่รู้สิ....แต่คิดว่า รักไปแล้ว....ยังไงก็คงต้องยอมรับทุกอย่างอยู่ดี....ขี้เกียจคิดมาก...ปวดหัว"

"...Ti amo , I รัก You ...ภัทร ....รักมาก...เพราะรัก...You ต้องยอมรับทุกอย่างของ I ให้ได้นะ ภัทร ....'ทุกอย่างของ I เลยนะ'"

ผมกดสะโพกตัวเองลงไปให้ใกล้ที่สุดเพื่อจะกระซิบประโยคนั้น ....ทุกอย่างมันต้องเคลียร์ 'ทุกอย่าง' ของผม ภัทร ต้องรับได้ ผมเชื่อ ....เชื่อและมั่นใจจนกล้าพนัน...
..
.
.
.
.
ผมถอนจูบออกมาจาก ภัทร  จับให้ ภัทร พลิกตัวลงไปนอนบนโซฟา แทนผม ...มองหน้าภัทรแล้วจ้องอยู่อย่างนั้น ก่อนตัดสินใจ .....
...
.
.
.
ปลดเขี้ยวและร่างกายที่ซ่อนเอาไว้ออกมา .....ผมรู้ว่า ภัทร อาจตกใจ แต่ไม่เป็นไร ผมมั่นใจ ....เรารักกัน ...และรัก ของ ภัทร ...มันจะทำให้ ภัทร ...รับผม ได้ทุกอย่าง....

'ภัทร ..ผมเป็น Drogo....และ Drogo อย่างผมก็จะบอกรักภัทร ให้ได้มากที่สุดเท่าที่แรงจะมี จะรักจนกว่าเลือดของภัทร ติดเชื้อ Drogo...ผมจะรักแค่ภัทรเท่านั้น...ผมสัญญา'

[malula]

โอ้ว...หนุ่ม ๆ ร้อนแรงกันจริง
เอลจะโชว์ร่างจริงแล้ว...ภัทรจะช็อกหรือเปล่า
แล้วถ้าภัทรโชว์อีกร่างบ้างล่ะ

[why yyy]

เอลแปลงร่างเป็นงูยักษ์ ชิ้ง ชิ้ง   ภัทรไม่ช็อคไปแล้วเหรอเนี่ย!!

[sunshadow]

    ภัทรนี่มาโซนิดๆรึเปล่านะ -*-
    แต่ทำไมเอลถึงพูดว่าจะรักภัทรจนกว่าจะติดเชื้อล่ะ
    ถ้าติดเชื้อแล้วจะเกิดอะไรขึ้นรึไง

[nunnan]

เอากันแรงงงงจริงๆ

[takara]

อัยย๊ะ ไอเดียร์จะช๊อกมั้ยอะนั่น

[ErosAmor]

ตอนล่าสุด คือ วนกลับไปหาตอนแรกสุดเลยไหมคะ
ที่ภัทรเห็นร่างจริงของเอล

[tay028643904]

เอิ่ม...... ขอช็อคเเทนภัทรเเล้วกันน่ะ
มาต่อน้ะครับ รอออออออออออออออออ
+1

[tamako]

โอ๊ะ เหมือนฉากนี้จะเชื่อมไปตอนแรกๆของเรื่อง
ที่ภัทรบอกว่ารับแฟน(เอล)ได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่เอลมันกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดได้นี้หละ

[Zitraphat]

[malula]
โอ้ว...หนุ่ม ๆ ร้อนแรงกันจริง  เอลจะโชว์ร่างจริงแล้ว...ภัทรจะช็อกหรือเปล่า แล้วถ้าภัทรโชว์อีกร่างบ้างล่ะ

>>ไม่เหลือครับช็อคไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ..ร่างของตัวเองอย่าให้มันโชวว์เลย เดี๋ยวมันจะช็อคยิ่งกว่านี้

[why yyy]
เอลแปลงร่างเป็นงูยักษ์ ชิ้ง ชิ้ง   ภัทรไม่ช็อคไปแล้วเหรอเนี่ย!!
>>ช็อคเป็นที่เรียบร้อย 

[sunshadow]
ภัทรนี่มาโซนิดๆรึเปล่านะ -*-     แต่ทำไมเอลถึงพูดว่าจะรักภัทรจนกว่าจะติดเชื้อล่ะ     ถ้าติดเชื้อแล้วจะเกิดอะไรขึ้นรึไง\
>> ระดับไอเดียร์มันน่าจะเกินขั้นมาโซแล้ว -_-"  แต่ที่เอลมันพูดว่าจะรักจนกว่าไอเดียร์จะติดเชื้อมันอะ  มันหมายถึง 'ทำรัก'

[nunnan]
เอากันแรงงงงจริงๆ   
>> เขาเกิดมาคู่กัน คนหนึ่งมาโซ อีกคนซาดิส เข้ากันดี ฮาาาาาาาาา+

[takara]
อัยย๊ะ ไอเดียร์จะช๊อกมั้ยอะนั่น
>>ไม่น่าถาม แค่ตะขาบมันยังกรี๊ดจนไม่มีเสียง   นี่งูยักษ์ ตัวเป็นๆนะ ถึงมันจะสีทองก็เถอะ

[ErosAmor]
ตอนล่าสุด คือ วนกลับไปหาตอนแรกสุดเลยไหมคะ ที่ภัทรเห็นร่างจริงของเอล
>>ถูกต้องนะคร๊าพพพพพพพพพพพพพ

[tay028643904]
เอิ่ม...... ขอช็อคเเทนภัทรเเล้วกันน่ะ  มาต่อน้ะครับ รอออออออออออออออออ +1
>>ไม่ต้องช็อคแทน ไม่ทันแล้ว

[tamako]
โอ๊ะ เหมือนฉากนี้จะเชื่อมไปตอนแรกๆของเรื่อง ที่ภัทรบอกว่ารับแฟน(เอล)ได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่เอลมันกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดได้นี้หละ
>> ถูกต้องเน้อ  นี้เป็นฉากที่บรรจบกับ  บทเริ่ม  เหมือนที่หลายคนว่า ไอ้สองคนนี้มันเริ่มคบกันก็ด้วยเซ็กล้วนๆ ทะเลา่ะกันแค่ไหน ไม่ต้องคุย ใช้ร่างกายนี้ล่ะง่ายสุด  FC .พี่รามแอบหวังอะดิว่าตอนแรกที่ เอลมันบังคับ ไอเดียร์จะเกลียดเอลมันเข้าไส้...หุหุหุ  เขาเกิดมาเพื่อกันและกัน ...

ตัดเข้าโคมไฟไปเยอะ แต่ก็มีแวบๆแวมๆมาพอเรียกเลือดบ้าง พรุ่งนี้ระบมแน่ เล่นกันขนาดนั้น  เล่นไม่คิด เลยจริงๆ 

[sunshadow]

     และแล้วก็ได้ฤกษ์กลับไปอ่านตอนแรกอีกครั้ง แล้วก็ฮาได้อีก อิอิ
     ก็เข้าใจอารมณ์ภัทรหรอกนะ แต่ขำเอลมากกว่า
     ไม่ได้เข้าใจเลยหรือไงว่ามนุษย์ปกติที่ไหนเค้าก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น
     หรือว่าเห็นภัทรเป็นมนุษย์ที่ไม่ปกติไปซะแล้ว

[Lacie]

เร้าใจเกินคำบรรยาย!!!!
มากรี๊ดลั่นกับคู่นี้ แม้จะแอบเศร้า
พี่รามของฉัน หายไปไหนแล้ว!!!!
เอาบทของพี่รามคืนมา!!!!!
รู้สึกเหมือนเดจาวู
ว่าแฟนๆของเอลก็เคยประะท้วงอย่างนี้ อิอิ

[RainyMooD]

โว้ววววววววว  ช่วงแรกนี่ออกแนวโรคจิตนะ คุณมังคุด เล่นเป็นพระเอกหึงโหดไม่มีทะนุถนอมกันเลย
ประกาศความเป็นเจ้าของทุกพื้นที่ พอเสร็จสมอารมณ์หมาย ไอ้อารมณ์นายเอกนั่งเป่าปี่น้ำตาไหลพรากๆ รับไม่ได้ อย่าฝัน!!
แหม้ ไอเดียร์นี่มันได้ใจจริงๆเว้ยเฮ้ย มีเติมน้ำช่วงพักยก สำรวจพื้นที่เสียหายก่อนมาเรียกค่าชดเชย
อึ้งไปเลยล่ะสิ ไอ้คุณมังคุด เจอเวอร์ชั่น เคะราชินี เข้าไป ถ้ามีแส้อีกนิดนี่...

เอาเป็ดไปเลยหมดเล้า  กร๊ากกกกก




พยายามผลิกตัวออก>>>พลิก
ยิ่งเร่ง สัญชาติญาณ>>>สัญชาตญาณ
เจ็บ....เท่าผมหรอเปล่า?>>>หรือ
เหมือนนอนกับผมหรอเปล่า?>>>หรือ
ไม่มีแรงแม้แต่จะพลักผม>>>ผลัก
ที่ผมเคยกดยึดมันไว้กับทีนอน>>>ที่
ทั้งๆที่ร่างกายเปลื่อยเปล่า>>>เปลือย
ก้าวขึ้นมาค่อมทับตัวผมไว้>>>คร่อม
ทั้งเจ็บทั้งระบบเลย>>>ระบม
หรือแม้แต่รอยคราบนำคาว>>>น้ำ
จะรักจนกว่าเลือดของภัทร ติดเชื่อ>>>เชื้อ

[$VAN$]

หวาวๆ ช่างเป็นคู่รักที่แสนดุเดือดเลือดซิบๆ
ภัทรเอาคืนได้เซ็กซี่เชียว
เอลจะเผยตัวเผยใจอะไรก็เอาให้หมดเลยนะไม่ต้องกั๊กแล้ว

[ratnalin]

ถึงจะบอกว่าเพราะรักเลยยอมรับได้ทุกอย่างเนี่ย แต่ไอเดียร์ไม่โกรธจริงๆอ่ะ -*- (
แต่เซ็กซี่มว้าก!)
ส่วนเอลนี่ก็แย่ สุดท้ายก็จบด้วยคำว่าขอโทษคำเดียว ได้รู้สึกผิดมั่งมั๊ยเนี่ย คิดก่อนทำทุกที โกรธ! แต่เอาเถอะถ้าไอเดียร์อภัย เราก็อภัย
จบตอนนี้ก็ย้อนกลับไปหาตอนแรกใช่ม่ะ >< เป็นที่ทำให้เราปิ๊งเรื่องนี้เลยล่ะ

รอนะคะ

[yowyow]

แอร๊ยยยย เอลแปลงร่างให้เดียร์ดูเลยหรอเนี่ยยยย

ไม่ใช่เดียร์ก็แปลงร่างให้ดูเหมือนกันหรอก 55555

 

[BitterSweet~]

เอลมันแปลงร่างให้ไอเดียร์เห็น
ไม่อยากจะคิดว่าไอเดียร์มันจะมีสภาพแบบไหน
ป่านนี้ฟื้นหรือยังเนี่ย 

[kakaris]

ไม่น้า 

เฮียรามกลับมาด่วน

เอลมันเขมือบภัทรแล้วอ่า 

เอลมันฝึกภัทรเป็นราชินีSMแล้วอ่ะ 

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 42


“......”

ผมนอนนิ่ง....นิ่งมากๆ นิ่งไปนานจนเริ่มจะรู้สึกว่า สมองมันกระจุกตัวอยู่ซีกขวาซีกเดียว กระจุกอัดจน ซีกซ้าย มันว่างๆโล่งๆ และการที่ผมนิ่งได้ขนาดนี้นี่น่าจะเรียกได้ ว่า การช็อก ....
.
.
จำไอ้งูบ้าที่ชอบเข้ามายึดพื้นที่ในสมองผมได้ไหม?  ไอ้งูตัวนั้นล่ะ...
..
.
.
.....มันเคยหายไปนาน ....นาน...เกือบจะสองสามอาทิตย์ที่ ผมไม่เห็นมัน ในความฝัน....
.ทั้งๆที่มันคือขาประจำที่ชอบเข้ามาในพื้นที่สมองผมโดยไม่ได้รับเชิญ ....ไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมจะนัดมันทานข้าวในความฝัน แต่มันก็มาหาผมทุกคืน ...
การที่จู่ๆมันหายไป....ผมก็มีวาบๆในใจอยู่บ้าง...เปรียบประมาณได้ว่าผมเป็นอลิซ แล้วไม่มีพวกซอมบี้มาไล่ล่า ...ชีวิตเหมือนมันขาดอะไรไปนิดๆ ....กระนั้นผมก็ไม่ได้โวยวายคิดจะให้มันกลับมานะ....
... โล่งใจที่มันหายไป...ย่ามใจที่สามารถนอนได้เต็มที่ทุกคืน ....โอเค ที่สามารถนอนหลับได้อาจจะเพราะเหนื่อยกับอะไรหลายๆอย่างก็ตามเถอะ  ....แต่ไอ้งูนั่น.....มันก็ทำให้ผม ย่ามใจจนไม่เคยคิดว่ามันสามารถพัฒนาและวิวัฒนาการอัพเกรดมาปรากฏตัวในโลกของความเป็นจริงแบบ  ระยะกระชั้นชิดขนาดนี้ ....
...
..
.
‘เกลียดอะไร ‘ได้’อย่างนั้น’
เหมือนที่ไอ้ฝิ่นมันเคยเตือน .....ผมคงเกลียดมัน มาก ....เราถึง ‘ได้กัน’ บ่อยขนาดนี้ ......
....
.
.
ไม่ได้ขยับตัวหรือหันหนีหน้ามันที่เข้ามาใกล้ขนาดลิ้นมันแตะปากผมได้ ....ผมยังนิ่ง....นิ่งจนได้ยินเสียงลมหายใจกับเสียงหัวใจของมันเต้น.... สัมผัสได้แม้กระทั่งจังหวะของหัวใจร่างใหญ่ ที่ทาบอยู่บนตัวผม 
.
.
.
.นอนจ้องตามันในขณะที่สมองผมเริ่มหลุดลอย ......
...
.....ทำไมกูไม่คิดว้า.....
นับตั้งแต่ที่ไอ้เอลมันโผล่มา ....ไอ้งูเส็งเคร็งมันก็หายไป......
….
.....ทำไมกูไม่คิดว้า.....
ไอ้ตาสีมรกตของไอ้มังคุด...ที่มองมาเหมือนสะกด ....มันเหมือนไอ้งูเส็งเคร็งนั่นเหลือเกิน ......
…
..
….แล้วกูเอาอะไรคิดวะ....
..
....
.
.
ถึงไปตอบมันว่า     “อืมส์”   ตอนมันขอคบกัน.....
.
.
.
.
...
ฉิบหายแล้วกู .......
.
.
.
.
....ผมมองมันตาปริบๆ   เขี้ยวสวยเนอะ สีเงินซะด้วย ....ดูท่าจะมีพิษเพราะมีสองเขี้ยวที่ยื่นยาวออกมา....
...
.
.แล้วกูจะโดนงับหัวไหมเนี้ย?
...
.
.
.
.
กลิ่นลมหายใจมันยังเป็นกลิ่นเดิม ....กลิ่นบุหรี่ที่มันสูบประจำ .....เอ่อ...เรื่องที่ผมรู้ว่าเป็นมันเข้ามาในห้อง ก็เพราะกลิ่นบุหรี่นี่ล่ะ…..
ไม่งั้นหลังจาก...หายตกใจกับจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ผมคงงับไอ้หนูมันขาดคาปาก ตอนที่มันยัดเข้ามาในปากผมแล้ว....
..
.
.
.
เคยแอบย่าไปดูเมียงูตอนเด็กๆ .....จับนมเมียงูก็เคย ...
...
.
.
.
แต่ไอ้ที่ไม่เคย....ก็เรื่องที่ว่าผมต้องมาเป็นเมียงูนี้อะสิ.....
...
..
.
.
จะจ้องตาอีกนานไหม?  ตาลาย...เวียนหัว ....สมองกระจุกตัว....
...
..
.
เขี้ยวสวยดีนะ.....
.
.
.
..
....
..................................................
.................................


“ I เป็นผู้ชาย You ยังรับได้! I มีเซ็กกับ You ,You รับได้! I เป็นฝรั่ง You รับได้! ทำไม? เรามีเซ็กกัน เราจูบกัน ทำไมแค่ I เป็น Python You ยอมรับไม่ได้ !? ”

นั้นเป็นประโยคที่ผมพอแปลได้หลังจาก ตื่นขึ้นมา ตอนแรกนึกว่าฝันไป แต่พอเจอไอ้เอลบ้านั้นแหกปากโวยวายเรื่องที่ผมประสบกับตัวเอง ก่อนหน้านั้น...... ผมถึงรู้ว่าทุกอย่างมันเป็นความจริง เอล เป็นงูตัวใหญ่ ผมไม่รู้หรือว่าเป็น พวกไหนระหว่าง Naga หรือ Python เพราะไม่ว่าจะเป็นอะไรมันก็ยากที่จะยอมรับ…..

“อย่าเงียบ ภัทร! ...ยู กำลังทำให้ ไอ กลัวนะ”

‘เชี่ย! ใครต้องกลัวใครกันแน่!’

สมองผมหมุนติ้วไปหมด อากาศเหมือนจะน้อยลงทุกที ท่า Migraine จะขึ้น เอลยังบ่นไม่หยุดเหมือนทุกอย่างเป็นความผิดของผมที่ไม่ยอมรับ ยอมรับไม่ได้...

‘เฮ้ย! แมร่งเป็นงูนะ You เป็น Python นะ You ไม่ได้เป็นมนุษย์นะ You ไม่ได้เป็นแค่ตาปลานะ เฟ้ย!กู จะได้ยอมรับได้ง่ายๆ’

และก่อนที่ผมจะเพ้อเจ้อกับตัวเองไปมากกว่านี้ประโยคหนึ่งก็ทำให้ทุกอย่างเงียบลง…..

“Ti amo นะ you know ? Ti amo .....ผม รัก ภัทร นะ... ”

เสียงทุ้มปนเศร้านั้นเหมือนสะกดผมอยู่ มันก็เหมือนกับทุกอย่างที่มายำรวมๆกัน สุดท้ายผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า


‘เรารักกัน’
….
.
.
.
.
.

‘ฉิบหาย.......นี่กูกลายเป็นเมียงูไปแล้วใช่ไหม?’