หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 46

....
.



“พี่...แม่งจะเล่นหนังสดกันแล้ว.....”




...ไอ้รินกระซิปเบาอยู่ข้างหลังผม....

"พี่ไอเดียร์....เพื่อนพี่คนนี้กับไอ้จีเขาเป็นแฟนกันหรอ? ผมเพิ่งรู้นะเนี้ย..."

'...กูก็เพิ่งรู้เหมือนกัน...'  ผมตอบไอ้รินในใจ ไม่กล้าพูดออกมา...ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่ผมดันไอ้รินให้ถอยหลังออกไป ดันให้มันไม่มีทางเห็นภาพที่ผมกำลังจะเห็น ...ถ้าเป็นผม ผมจะทำอะไร? ของเขามาประเคนถวายใส่ถาดทองถึงที่ ...สิ่งเดียวที่ผมอยากรู้คือ...ไอ้งูยักษ์นี่จะทำอะไรต่อไป ผมเงียบแล้วมอง...กอดอกยืนมองสิ่งที่ไอ้สองคนบนโซฟา กำลังจะทำ ...
...
ถามว่าเจ็บไหม?
ถามว่ารู้สึกยังไง?
ถามว่าจะฟูมฟายร้องไห้น้ำมูกโป่งไหม?
ถามว่าโกรธมันไหม?
..
.
.



คำตอบทั้งหมดคือ.......







'...ไม่...'







ผมยืนมอง ....มองเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ....ยืนมองและรอดูว่า เอลจะทำอะไรต่อไป ...ไม่ได้สนใจไอ้จี ไม่แคร์ด้วยซ้ำที่มันแทบจะเปลื้องผ้านอนบนพาน แล้วประเคนวางถวายให้ไอ้งูยักษ์
...
.
.
บนโซฟามืดๆ ผมเห็นแววตาสีมรกตสว่างวาบ พร้อมๆกับเขี้ยวยาวสีเงิน  ที่แสยะยิ้ม ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ไอ้จี ร้องสุดเสียง มันลนลานลุกถอยออกมาจากโซฟา ...ส่วนผมยังยืนนิ่ง นิ่งบังไอ้รินที่ตอนนี้ท่าทางจะอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ ....
ประกายตาสีมรกต ดับลง เอลมัน ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินปรี่มาหาผม เหมือนไอ้งูยักษ์จะหัวเสียอยู่บ้างที่เห็นผมได้แต่เหยียดยิ้มมุมปาก ไม่ได้สนใจอะไร... ผมดึงมือ เอลมากำไว้หลวมๆ ก่อนจะหันมาหยอดเหรียญ กดน้ำกระป๋องสีฟ้าให้ ไอ้ริน  และยังใจเย็นหยอดเหรียญอีกครั้ง เพื่อกดน้ำกระป๋องสีแดงให้ เอล .....
...
.
.
 คนมันอารมณ์ดี ....ก็งี้ล่ะ....ป๋าได้อีก....

***

"ไม่หึง... ไอ.. เลย?"

ไอ้งูยักษ์มันหน้ามู่  ถามผมในขณะที่ตัวมันกำลังถอยเกียร์รถ ...ผมกับเอล อยู่บนรถแล้ว ไอ้ริน มันยังงงอยู่ว่าเกิดอะไรกับไอ้จี ผมเลยชี้ช่องทางให้มันไปคิดเล่นๆระหว่างรอขึ้นรถไฟฟ้า....ส่วนไอ้จีไม่ต้องถามถึง ป่านนี้มันยังไม่ลงมาจากตึกเลย พรุ่งนี้ไม่ไข้ขึ้นให้มันรู้ไป....

"Non ti senti essere geloso?[ไม่หึงไอเลยหรอ?]"

เอลมันยังเซ้าซี้ถามไม่เลิก  และท่าจะไม่ยอมจบ เพราะพอถอยรถออกมาจากซองได้ มันก็ดับเครื่องซะงั้น ดีนะที่ตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้วชั้นจอดรถใน สนพ. เลยไม่มีใครอยู่ พวกพี่ยามเองก็อยู่ป้อมหน้า สนพ.กันหมด

"Cosa?[เรื่องอะไร?]"

"...เด็ก คนนั้นจะจูบไอ...ภัทร ไม่หึง ไอ? ไม่หึง หรอ?  "

ผมมองหน้าแล้วเหยียดยิ้ม ส่งให้แทนคำตอบ ...เอล หน้าตึงแล้วตอนนี้... มันละมือจากพวงมาลัยรถหันมาจ้องหน้าผมอย่างคาดคั้น...

"ไม่หึง....ไม่มีคำนั้นอยู่ในหัว... "

"...ภัทร...ยู...ใจร้าย..."

ไอ้งูยักษ์มันตัดพ้อ...หน้าตาคุณมังคุดตอนนี้ โคตรน่าสงสาร น้ำเสียงอ้อนๆ กึ่งน้อยใจ กึ่งต่อว่า ไม่เข้ากันเลยกับผู้ชายหน้านิ่งตัวโตๆ ....แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ทำไมผมดันมองว่ามันน่ารักนะ ...
.

"ไอ้ที่ทำแบบนั้นเขาไม่เรียกว่า จูบ หรอก เอล ....จูบอะ...เขาทำกันแบบนี้ ...."

ผมโน้มคอเอลลงมาแล้วไล้ลิ้นเลียริมฝีปากหนา เกลี่ยทางเปิดปากนั้นให้ลิ้นผมสอดเข้าไปได้ แล้วรุกจูบ...จูบที่ไม่ต้องเล้าโลมหรือยั่วยวนให้อีกฝ่ายเผลอใจ...จูบที่ไม่ต้องรุกเข้าหา เพราะไม่นานไอ้งูยักษ์ของผมก็จะเป็นฝ่าย รุกเข้ามาเอง เอลปรับเบาะนั่งให้เลื่อนออก แล้วจับตัวผมให้ลุกข้ามไปนั่งคร่อมทับบนตัก...ทั้งๆที่ปากเรายังบดแนบและรุกไล่กันอยู่

"...ถ้าจะให้หึง....ก็จูบแบบนี้สิ เอล ..."   

ผมถอนปากออกมาแล้วกระซิบบอกมันทั้งหอบๆแบบนั้นละ.....เหนื่อยชะมัดกับการจูบแต่ละครั้งของไอ้มังคุด ....ถามว่าผมหึงไหม ไม่อะ ไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ ....
ที่ไม่หึง ไม่ใช่ว่า ไม่รู้สึกรัก ...
..
.
.
แต่เพราะรักมาก...ผมเลยไม่หึง....
..
.
.

ผมเชื่อใจคนที่ผมรักทุกคน....
..
.
เชื่อใจว่าเขาจะไม่มีวันทรยศผม ...เพราะความรักเกิดมาจากความเชื่อใจไง ...ถึงจะเหลวไหล ถึงจะนอกลู่นอกทาง ไปบ้าง แต่ผมก็เชื่อว่า หัวใจ ดวงนี้  มีแค่ผมที่เป็นเจ้าของ
..
.
.
ถึงแม้วันไหนที่หัวใจดวงนี้ มันอาจจะเปลี่ยนจากผมเป็นคนอื่น...
ผมก็จะไม่รั้งมันไว้ ..เพราะผมเข้าใจได้...
..
ว่าผมไม่ใช่เจ้าของมันแล้ว
..
.
ไม่มีสิทธิที่จะหึงได้อีกแล้ว ...
.
.
 

***


......แล้วก็เข้าทางไอ้งูยักษ์ ......

"...เอล... เกินไปแล้ว...."
 
ผมเอ็ดและปัดมือปลาหมึกที่กำลังรุ่มร่ามกับกระดุมและซิปของผม  จากจูบสาธิต เริ่มจะกลายเป็นภาคปฏิบัติจริง เพราะตอนนี้ผมยังนั่งคร่อมมันอยู่เหมือนเดิม ไอ้งูยักษ์มันไม่ยอมหยุด ปลดกระดุมกางเกงผม แถมยังล้วงมือเลื้อยเข้าไปยึดตัวน้องชายผมไว้อีก ....

"....พลีสสสสสสสส......"

อยากจะกัดลิ้นตาย ไอ้มุกควายๆ ทำตาใสวิ้งๆ แล้วจ้องหน้าอ้อนวอนนี้ใครสอนมันมาเนี้ย....
สอนได้ถูกคนจริงๆ มังคุดตัวเท่าควาย กับอาการแอ๊บใสเนี้ยนะ.....
..
.

ไม่รู้หรอว่าผมแพ้ทาง.......

"แป๊บเดียวนะ..."

งูยักษ์ไม่ตอบครับ มันดึงผมลงไปจูบแล้วปลดซิปกางเกงตัวเองลง  เฮ้ย!เดี๋ยว! ไม่ใช่แค่รูดทักทายแค่นั้นหรอกหรอ??!! ผมคิดไม่ทันมัน ตอนนี้มันรูดกางเกงผมออกอย่างทุลักทุเลเพราะพื้นที่ในรถมีจำกัด นี่ขนาดรถยุโรปนะเนี้ย ...ลำบากชะมัด เอล ครางในลำคอ ก่อนจะเปลี่ยนใจ จับผมหันหลังให้ แล้วรูดกางเกงผมลงมาแค่ครึ่งเข่า ลูกชายคุณงูจ่ออยู่กับร่องก้นผม หัวมันร้อนจนผมตกใจ 

"เดี๋ยว เอล ...ไม่มีเจ..."

ยังไม่จบคำว่า เจลเลย มือใหญ่ก็เอื้อมคว้า ขวดสีน้ำเงินในช่องเก็บของออกมา ...ขวดแบบเดียวกับที่คอนโดฯ และที่หอผมเป๊ะแต่ใหม่กิ๊กเพราะมันยังมีพลาสติกหุ้มอยู่ ...
...นี่อย่าบอกนะว่าไอ้งูยักษ์มันเตรียมการไว้หมดแล้ว.....???!!!

....

ไอ้งูเจ้าเล่ห์มัน ป้ายเจลเย็นลงมา แล้วจ่อดัน ลูกชายมันเข้ามาแบบสดๆ  มือข้างหนึ่งรั้งเอวผมไว้ไม่ให้ถอยหนี ส่วนมืออีกข้างปิดปากผมไว้ กันผมร้อง ...
งานนี้ ผมแพ้อย่างราบคาบ...

..เอ้าท์ดอร์  ตอนทุ่มกว่าๆ  ในลานจอดรถ ของ สนพ.  .....เอาอะไรมาคิดไอ้งูบ้า!!!!!


***


ระทึกสุดๆ  เสียวสุดๆ  เสียวหลายเสียวด้วย  เสียวกับแท่งร้อนที่ขย่มโยกสวนขึ้นมา แล้วกระแทกเน้น  เสียวกลัวพี่ยามหรือใครมาเห็นสภาพในตอนนี้  ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น เสียวก็เสียว ความรู้สึกมันปนเปกันไปหมดแล้ว

"เอล...เร็วๆ ใกล้แล้ว..."

ผมครางขอแล้วฟุบหน้าไปกับพวงมาลัยรถ พยายามเต็มที่ไม่ให้ไปโดนปุ่มอะไรก็ตามที่มันจะทำให้เกิดเสียง  เหมือนแกล้ง ทั้งๆที่กำลังจะสุด แต่ไอ้งูยักษ์มันกลับชะลอสถานการณ์ ค่อยๆดันแบบเนิบๆ  โหยยยยยยยยยยยย....เอามีดมาแทงพุงผมเลยดีกว่า ไม่ได้ ดังใจเลย กำลังจะไปแล้ว มันยังจะมาแกล้งกันอีก .....ผมตีมือมันให้ปล่อยจากเอว แล้วขยับ ตัวให้ถนัดที่สุด ก่อนจะ ค่อยๆเปลี่ยนฝั่งอำนาจการควบคุมมาถือคันโยกเสียเอง ถึงมันจะลึกกว่าที่เอล ทำให้แต่มันก็เด็ดกว่าโดน เอล แกล้งเยอะ

"Feel... good..."       

งูยักษ์มันคราง เสียงหลง ส่วนผมได้ แต่ขย่มกดน้องชายมันไว้แสดงอำนาจ  เสียงเนื้อกระทบกันมันยิ่งกระตุ้นให้เกิดอารมณ์ร้อน แอร์ในรถเย็นเฉียบ แต่ตัวผมร้อนไปหมด เอล ครางยาวอย่างพอใจ และเริ่มกลับมายึดอำนาจคืน มือใหญ่เลื่อนออกจากเอวผมมาจับตัวประกัน ที่ตอนนี้ดีดตัวตามแรงขย่มของผม 

"อะ...เอล....อย่าแกล้ง ...."

บอกไม่ทันแล้วครับ ตอนนี้มืองูยักษ์ ล็อกเอวผมไว้ ข้าง อีกข้างจับตัวประกันของผม รูดหลวมๆแต่เน้นๆ แถมยังกระทุ้ง เขย่า ขึ้นมาเองอีก ตัวผมสั่นขึ้นลงตามแรงไอ้งูยักษ์  ไม่กล้าคิดว่ารถมันจะสั่นเหมือนในหนังรึเปล่า  ดีนะที่ ชั้นจอดรถ สนพ. ไม่มีกล้องติด ไม่งั้นคงได้เห็นคลิปรถผีสิง
....คิดเพ้อเจ้อไปไกล  ....ผมแทบหลุดหวีดออกมา ตอน เอลมัน ใช้สองมือยึดช่วงเอวผมไว้ แล้ว รัวกระแทกเข้ามาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว

"เอล! ไม่ไหวแล้ว !! ลึกไปแล้ว !! ลึกไปแล้ว เอล !! เอล!!! เอล!!! อื้อออออออออออ!!!"

แล้วตัวประกันกับฝ่ายจับกุมก็ตายด้วยกันทั้งสองฝ่าย ...ผมหมดแรงลุกแล้ว เหนื่อยยิ่งกว่าขึ้นชั้น 17 ตอนลิฟต์เสียอีก ...นั่งนิ่งพักใหญ่ๆ ถึงได้มีแรง พลิกตัวขยับมาจัดการตัวเองแล้วหันไปจูบ ไอ้งูยักษ์ที่อิดโรยไม่แพ้กัน ...

หมดจากจูบสูบลมหายใจ ผมก็ค่อยๆคลานข้ามไปหลังรถ ไอ้งูยักษ์มันมองตามไม่วางตา ...

" ไม่ต้องคิดไกล ไม่ได้ยั่วให้มาเล่นหลังรถอีกรอบ ...เหนื่อย ..เจ็บด้วย นั่งไม่ถนัด...ขับรถกลับไปนอนคอนโดฯเลย ขึ้นบันไดที่หอไม่ไหว....ให้ว่องด้วย ง่วงนอน..."
....
..
ก็อย่างที่ ว่า ละ.....ผมไม่หึงมันหรอก .....กะอีแค่จูบแบบนั้น
..
.
.
ถ้าเก่งจริงนะไอ้จี ...
..
.
.
.
มึงลองมาทำให้ไอ้งูยักษ์ ร้อง ครางได้แบบกูก่อนดิ ...ถ้าทำได้ แล้วจะหึงให้ดู....
..
.
.
ลืมไป...
..
.
.
ไอ้จีมันยังจะกล้ามายั่วงูยักษ์อีกรึเปล่านะ เจอพ่อแยกเขี้ยวใส่ให้ระยะประชั้นชิดขนาดนั้นอะ ....
.
.
.
ฝึกฝีมือมาใหม่นะน้อง.....ขนาดพี่เอง ฝึกมา ยี่สิบกว่าปี พี่ยังไม่ชินเลย ....

[fuku]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกับเอล

พ่องูใหญ่ เวลาน้อยใจน่ารักเกินไปนะ

[supizpiz]

อร๊ายย เสียเลือดยามดึก

[Alphas]

  แรดมากกกกกอิจี

[ryokijung]

ไม่คิดว่าจะมาแนวนี้เท่าไหร่ แต่คิดว่าเอลรู้ว่าภัทรยืนอยู่แน่ เพราะสัณชาตญาณดีจะตาย

[sunshadow]

    เดี๋ยวนี้นายเอลพัฒนา มีลูกอ้อนตาวิ้งๆด้วย ไม่รู้ไปฝึกมาจากไหน
    ที่สำคัญ มันได้ผลด้วยสิ!!
    แต่เหมือนเดี๋ยวนี้หลังจากชินกับความแปลกประหลาดของเจ้าคุณงู ไอเดียร์ก็ดูมีบารมีขึ้นมาทันตาเห็น
    ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ต้องกลัว สั่งได้ เชิดได้ มีแต่นายเอลต้องวิ่งตามง้อ ตามเอาใจ

[takara]

โหย ตลกอะ ขำไอเดียร์อะ

[Zitraphat]

กาลกีรตี สปอยยยยย---------บทที่ 47


***
..
.
ฝนตกไม่ลืมหูลืมตาเลย ....ห้องทั้งห้องมืดไปหมด ...
...
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกลัวตัวเอง ....กระจกด้านนอกสะท้อนแววตาสีวาว  ไม่ใช่เงาคนอื่น มันเป็นภาพสะท้อนตัวผม สติเหมือนจะลอยๆ  กลิ่นหอมอ่อนๆที่ผมรับรู้ มาจากตัวไอ้จี  ....พยายามห้ามใจตัวเองอยู่ ....
ที่จะไม่ใกล้มันมากกว่านี้ ....
..
.
แต่ทำไม่ได้ ....ฝืนไม่ได้ ....
..
.
ผมค่อยๆดันตัวมันลงนอนไปกับพื้นเตียงแล้ว ไล้จมูกตามกลิ่นหอมที่ฟุ้งออกมา ...ใช่กลิ่นนั้นละ ....กลิ่น..มันมาจากตัวไอ้จี ...
..
.

[Aoya]

เห็นสปอยแล้วอยากกรีดร้องงงงงงงวว
เดียร์โดนอีกแล้วววววว

[ryokijung]

สรุปแล้วไอคุณจีนี่จ้องจะงาบใครกันแน่หว่า
และมันเป็นตัวอะไร
ได้โปรดมาต่อเหอะสปอยมันทำให้ค้าง.....

[malula]

หมั่นไส้ไอเดียร์ แหม ๆ เอลอยู่ในกำมือเพราะฝีมือล้วน ๆ

[Lacie]

แค่เดียร์กับจีจะฟาดกันน่ะไม่น่าตกใจเท่าไหร่หรอก
แต่กลัวเดียร์จะลอกคราบเนี่ยดิ มันต้องเป็นอะไรที่สครีมมากแน่ๆ

[why yyy]

ฮากับตอนที่46 อยากอ่านตอนที่47 แล้ว

[sunshadow]

    สัญชาตญาณเบื้องลึกค่อยๆโผล่ออกมาแล้วสิ งานนี้ไอเดียร์โดนวางเหยื่อล่อรึเปล่าเนี่ย

[$VAN$]

จีกะจะงาบแฟนเขา แต่เจอเจ้าตัวเขางาบซะก่อน
แล้วจะติดใจเดียร์อีกคนมั้ยเนี่ย หุๆๆ

[RainyMooD]

อูวววววววว ไอเดียร์ ....
ตั้งแต่เป็นคุณนายเมียงูนี่ แรงและมั่นขึ้นทุกวันเลยนะ
ไอ้คุณมังคุดกะจะทำให้เขาหึงหรอ พอเขาไม่หึงทำเป็นงอน
นี่ถ้ารู้เหตุผลจริงๆนี่คงกลายเป็นงูบินได้ ตีปีกพั่บๆ
เฮ้อออออ น่าจะมีคลิปหลุด รถผีสิง เด้งดึ๋งๆจริงเลย

โอ้ววววว สปอยจะฆ่าช้านนนนนนน




ของเขามาประเคนถวายใส่ถาดทองถึงที>>>ที่
เอลปรับเบาะนั้งให้เลื่อนออก แล้วจับตัวผมให้ลุกข้ามไปนั่งค่อมทับบนตัก>>>นั่ง  คร่อม
มือปลาหมึกที่กำลังรุ่มร่ามกับกระดุมและซิบของผม>>>ซิป 
เพราะตอนนี้ผมยังนั่งค่อมมันอยู่เหมือนเดิม
แป๊บเดี๋ยวนะ>>>เดียว
มันดึงผมลงไปจูบแล้วปลดซิบกางเกงตัวเองลง
ขวดแบบเดียวกับที่คอนโดฯ และที่หอผมแป๊ะ>>>เป๊ะ
มือข้างหนึ่งรั้งเอวผมไว้ไม่ให้ถอนหนี>>>ถอย
เอ้าส์ดอ ตอนทุ่มกว่าๆ>>>เอ้าท์ดอร์ 
แต่ไอ้งูยักษ์มันกับชะลอสถานการณ์>>>กลับ

[Zitraphat]

จากนี้ไป...กำลังจะเริ่มแล้วสินะ...

crawling vs missing

[ratnalin]

ร้อนแรงจริงจริ๊งคู่นี้ แจ่มมากเลยเอล แยกเขี้ยวดัดสันดานเด็กแรดได้ใจมาก
โอยยยย แต่ปวดหมอง คุณพี่รามกลับมาจะทำไง 3พี ดีมั๊ย - -"
ขออนุญาตเมินสปอย เดี๋ยวค้างงงงงง 555

[hewlett]

สปอยแบบนี้แสดงว่าำไอเดียร์จะลอกคราบเต็มตัวแล้วสินี่

พี่รามจะกลับมาทันไหมนะ

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 47


มรสุมเข้า....

ท้องฟ้ามันเลยขมุกขมัว เย็นๆชื้นๆ แปลกๆ มุมมองภาพกรุงเทพผ่านจากกระจกคอนโดฯ หมอกหนาสีหม่น...เหมือนล้อมคลุมเมืองทั้งเมืองไว้ในแดนสนธยาเลย....
...

..อากาศแบบนี้เหมือนอย่างกับอยู่ในอีกโลกหนึ่ง...ผมตื่นขึ้นมาตอนรุ่งสาง ท้องฟ้ายังมืดเพราะกลุ่มเมฆฝน สายฝนยังไม่ซาเม็ด งูยักษ์ยังนอนอย่างสบายอารมณ์บนเตียงกว้าง ภาพสายฝนที่สะท้อนผ่านกระจกด้านนอกดึงดูดผมให้ต้องก้าวลงจากเตียง ...พื้นห้องเย็นเท้า แต่ยังเย็นน้อยกว่าตอนที่แนบฝ่ามือลงบนกระจก สายฝนและเส้นสายสีเงินที่ฟาดผ่านท้องฟ้า สะกดผมให้ยืนนิ่ง...ผมชอบอากาศแบบนี้นะ แต่ไม่ชอบสภาพตัวเองในตอนนี้ ....โรคน่ารำคาญอย่างภูมิแพ้เหมือนจะกลับมาอีกครั้ง  รำคาญตัวเองที่ต้องเป็นภาระให้ไอ้งูยักษ์ กับแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ... สองสามวันมานี้ เอล ทิ้งงานที่บริษัทมานอนเฝ้าผมทั้งวัน...หงุดหงิดตัวเองไม่อยากให้ เอล มันกังวลกับผม ร่างกายผมในตอนนี้เหมือนหุ่นยนต์แบตเสื่อม... ที่ เอล มันห่วงมากจนเป็นบ้าเป็นหลังหลักๆก็เรื่องการวูบไปเฉยๆของผมนี้ละ  ตอนแรกที่อาการมันเริ่ม ผมอาบน้ำในอ่างกับ เอล แค่ชั่วนาทีที่ เอล หันหลังให้ ผมก็วูบแล้วจมลงอ่างอาบน้ำดีที่ เอล มันอุ้มผมขึ้นมาทัน ผมไม่รู้ตัว ไม่รู้ด้วยว่าทำไมช่วงนี้ร่างกายถึงได้เหมือนจะปิดสวิตช์ตัวเองได้ตลอดเวลา...

....เสียงครืดดังยาว  ตามมาด้วยประกายเส้นสีเงินที่สว่างโร่  ผมจ้องมองแล้วลากสายตาตาม ยืนมองอยู่พักใหญ่ๆ ถึงได้ยินเสียงงูยักษ์มันคำรามเรียกให้กลับไปนอน กำลังจะหันหลังกลับเสียงฟ้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมเหลียวหันกลับไปมองทันช่วงที่เส้นสีเงินฟาดลงมาพอดี แสงสว่างชั่วเสี้ยวของสายฟ้า ..สะท้อนภาพที่ทำให้ผมตัวเย็นเฉียบ... กระจกมันสะท้อนภาพผม ภาพแววตาสีแปลกที่สว่างในความมืด ผมที่ยาวลงมาปรกต้นคอ เลยไปจนถึงแผงอก และเงาดำที่กำลังเคลื่อนไหว ....
....
.
....มันค่อยๆเคลื่อน จาก ช่วงเอวขึ้นมาที่ กลางอกผม ..เสื้อกล้ามสีขาวยิ่งขับให้ภาพมันชัด...ภาพของ 'มัน' ที่กำลังเคลื่อนไหวใต้ผิวหนังของผม !!!
...



***


"....."

ความกลัวมันยังอยู่กระทั่งตอนตื่นนอน...

...
.
......เช้านี้ผมตื่นมาแบบเนื้อแนบเนื้อ เอล มันรัดผมไว้แน่น แน่นขนาดอากาศเย็นๆแต่ไม่ต้องใช้ผ้าห่มกันเลยทีเดียว ลืมตาขึ้นมาพร้อมความกลัวที่ยังติดตา วันนี้ผมตื่นมาแบบหวาดๆ  เล่นเอาหลอนครับ ....ผมคงจะเหนื่อยมากแล้วฝันเพ้อเจ้อไปเอง ว่ารอยสักบนตัวผมมันเคลื่อนไหวได้ แค่คิดถึงภาพนั้น ขนก็ลุกซู่แล้ว...

"เอล...ตื่น ...อึดอัด..."

ผมดิ้นดุกๆ ให้ เอลมันรู้ตัวแล้วคลายแรงรัดออก เช้านี้มันแปลกๆ ปกติเรานอนกอดกันนะ โอเคมันอาจมีรัดผมบ้างถ้ากลับร่างเดิม แต่ทุกทีมันไม่เคยพันเป็นเกลียวรัดผมไว้ทั้งตัวแบบนี้ เข้าใจ สภาพเขียดโดนงูรัดเลยผม ดีนะมันไม่เผลอกลืนผมเข้าไปด้วย ..

"ภัทร ....รัก ยูนะ ...."

กำลังดันหัวใหญ่ๆ มันออก ไอ้งูยักษ์ก็เริ่มกลายเป็นมังคุดร่างยักษ์ แถมละเมอแอร์พูดอ้อนๆไม่พูดเปล่าถือโอกาสโอบเอวผมซะงั้น ....คงจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าท่อนล่างมันไม่เป็นหางเลื้อยลูบขาผม กลับเป็นพวกครึ่งๆกลางๆอีกแล้ว ผมถอนหายใจและหันไปนอนตะแคงมองหน้ามัน ตอนสะลึมสะลือมันปล่อยเนื้อปล่อยตัวตลอด นิ้วผมลูบเขี้ยวยาวๆที่โผล่พ้นริมฝีปาก  รู้ว่ามันคม แต่สงสัยว่ามันมีพิษหรือเปล่า  ไม่คิดว่าตัวเองเขียนการ์ตูน คอมมิคมอนสเตอร์ วันดีคืนดีจะได้แฟนเป็นพวกมอนสเตอร์ เหมือนอย่างที่เขียน...สังคมเราถ้าสังเกตดีๆมีพวกแบบนี้เดินปะปนอยู่กับมนุษย์รึเปล่านะ ...ผมเขี่ยนิ้วลูบเขี้ยวมันเบาๆ  มัวแต่สนใจเขี้ยวคม ไม่ได้มองเลยว่า ...ดวงตาสีมรกต ค่อยๆเปิดออกแล้วจ้องมองผมอยู่...

"...ภัทร อย่าจ้องใคร...เหมือนที่ทำกับไอ..."

เอลมันจับมือผมไปแตะที่ริมฝีปาก ....แววตาที่มองมามันจริงจังเกินกว่าจะเป็นแค่ประโยคลอยๆ....

ไม่ได้รับปากหรือยืนยันอะไร....ผมไม่เคยสัญญากับสิ่งที่ไม่แน่ใจว่าจะทำได้ ...


***


มาถึง สนพ. แบบงงๆ ไม่รู้ว่าวูบหลับไปตอนไหนรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่หน้าออฟฟิศแล้ว  เปิดประตูรถออกมาเจอ ฝิ่นกับไอ้ริน ผมเดินออกมาก่อนจะเห็นว่า เอล มันจะเรียกไอ้ฝิ่นให้เข้าไปคุยด้วย ไม่รู้ว่ามันคุยกันเรื่องอะไรเพราะไอ้รินปรี่มาดึงแขนผมเข้าออฟฟิศ มันบอกว่าจะโชว์งานใหม่ให้ดู

....

ผ่านมาเกือบจะเที่ยง ก็ยังไม่ได้ถามไอ้ฝิ่นเลยว่ามันคุยอะไรกับ เอล  พยายามมองหามันอยู่ จนเห็นว่ามันเดินเข้าไปในแคนทีน เลยเดินตาม  เข้ามาเห็นมันกำลังกดน้ำอยู่ ส่วนที่อ่างล้างจานผมเหลือบๆไปเห็นไอ้จี กำลังง่วนกับอะไรไม่รู้ ปิดประตูแคนทีน เสียงซ่าของฝนที่ยังตกอยู่ดังขึ้นมาเลย ไม่รู้ใครเปิดประตูหน้าต่างห้องแคนทีนไว้ อากาศชื้นๆเย็นๆ ทำให้ห้องมันมืดๆดีที่เปิดไฟอยู่ 
   
"ไอเดียร์  คืนนี้มีเลี้ยงไปปะ?”

ไอ้ฝิ่นมันหันมาถามผม พร้อมยื่นกระป๋องน้ำแดงมาให้....แหม...ทำยังกะกูเป็นกุมารทอง ...

“งานอะไรอะ? ถ้าเลี้ยงวันเกิดไม่ไป ถ้าเมาที่คลับใบไม้ก็ไม่ไป....”

“โห่คุณไอเดียร์ครับ...แดกฟรียังมีต่อรอง ”

“ลองมาเป็นกระผมบ้างไหมละครับไอ้คุณฝิ่น ! ดอกแรกเจอกระจกจิ้มหลัง  ดอกสองเจอลูกปืนอัดเข้าพุง ดอกสามกระผมไม่โดนมีดปักตัดเส้นเลือดเลยหรือไงครับ ....ช่วงนี้เพลาๆเรื่องเที่ยวแล้ว พี่รามยิ่งบอกให้ระวังตัวอยู่ ...”

“เชื่องกับคุณรามจริงนะมึง มีซัมติงอะไรกันรึเปล่าวะ? ”

ไอ้ฝิ่นแซวแล้วเอากระป๋องน้ำดำเย็นๆ จิ้มแก้มผม  ....หาได้แคร์ไม่....ผมยักไหล่แล้ว หันกลับไปดู ไอ้จีที่หันมามองผมพอดี แค่สบตามันก็หันกลับไปยุกยิก ที่ซิงค์ล้างมือต่อ ...เห็นไอ้จีมันกลัวๆลนๆ แล้วหัวใจผมเต้นแปลกๆ ... คงคิดมากไปเองมั้งผม ผมคุยกับ ฝิ่นมันต่ออีกนิด ยังไม่ได้ถามเรื่อง เอล เลยว่ามันคุยอะไรกัน เสียงฟ้าก็เปรี้ยงขึ้นมา ไอ้จีแต๋วแตกร้องลั่นจนไอ้ฝิ่นตะโกนแซว มันหันมาค้อนไอ้ฝิ่นแล้วบ่นอุบอิบอะไรคนเดียว มองอย่างนี้แล้วแม่งก็น่ารักดี ถ้าไม่ติดกวนตีนกับปากหมาไม่รู้กาลเทศะนะ

"เอ้ย! คุยกับผมตามองผมสิครับคุณเพื่อน ...สรุปมึงจะเอาไง ไปเปล่า? คลับใบไม้อะล่ะ ไปกับมึงมีส่วนลดตลอด แถมได้เหล้าฟรีด้วย " 

ผมสั่นหัวปฏิเสธโดยทันที...ทำเครื่องหมายดอกจัน ไว้ตัวใหญ่ๆ เลยว่าไม่รับงานวันเกิด และไม่รับงานแสดงใดๆ ณ คลับไม้ใบ ...คิ้วขวากระตุกถี่ๆ แบบนี้แม่งลางร้ายชัดๆ 
...
.
.



แต่ก็นั่นละ.....
..
.
.
คนมันจะซวย ....
.
.
.

ระวังยังไงมันก็ซวย.....


***


...
.
เอลติดประชุม อีกแล้ว....ผมเข้าใจ ไม่ได้งอนอะไร เพราะช่วงนี้รู้ดีว่าที่บริษัท  เอล ยุ่งมาก อิตาลีมีปัญหาเรื่องค่าเงินอยู่ไม่สิ ทั้งโซนยุโรปเลยมั้ง เห็นโทรทัศน์ออกข่าวปาวๆ กำลังจะเก็บของกลับหอ ไอ้ฝิ่นก็เดินเข้ามาหา

"งานเลี้ยงรับน้องอย่างเป็นทางการ ไอ้รินกับไอ้จี  ร้านอาหารแถวเกษตร ร้านเล็กๆ เงียบๆ ไม่มีตีกันแน่นอนกูรับรอง...ไม่ต้องปฏิเสธ กูขออเล็กซ์แล้วเมื่อเช้า  "

....รวบรัดได้ใจมากเพื่อนผม  ยังไม่ทันคิดตามเลย ก็มานั่งอัดในรถแล้ว  ไอ้ฝิ่นขับรถ พี่ชิต(หัวหน้าฝ่ายศิลป์)นั่งหน้า ข้างหลัง ฤทัย(ประชาสัมพันธ์) น้องฟ้า (การตลาด) ผม ไอ้ริน และไอ้จี  ไม่ต้องสงสัยว่านั่งกันมาได้ไง  น้องฟ้านั่งตักฤทัย ไอ้รินนั่งตักผม ทิ้งให้ไอ้จีนั่งกลางคนเดียว ... หลังจากเย็นนั้นที่เลี้ยงน้ำมัน รู้สึกไอ้รินแม่งจะติดผมขึ้นมาโดยทันที ....มันไม่ถามผมเลยว่าผมยอมให้มันมาติดด้วยรึเปล่า...
....
.


***


ลงจากทางด่วนขับต่อมาอีก สามสิบกว่านาที ก็ถึงร้าน บรรยากาศสบายๆ มีคนอยู่บ้างแต่ไม่มาก ร้านติดหรูนิดๆ ผมกระซิบบอกไอ้ฝิ่นก่อนเลยว่าหารทุกคนนะมึง ...

เข้าร้านมาได้ใจชื้นขึ้นมาหน่อย  โว๊ะ!!  พี่วุฒิ พี่ก้อง พี่มังกร  พี่แอม แก็งค์ติ่ม พี่นพ พี่แนน ป๋า ฯลฯ วู้!!! งานรวมพลชัดๆ ไหงไอ้ฝิ่นไม่บอกก่อนวะ...
...


***


"ไอเดียร์ กลับยัง ?"

ไอ้ฝิ่นกระซิบถามตอนผมกำลังกรอกเหล้าผสมน้ำแก้วที่สิบกว่าๆลงคอ บรรยากาศดี ดนตรีไม่ได้ฟังติดคุยเพราะคนนั่งข้างๆ ก็คุยสนุก เลยดื่มจนลืมตัว หันไปกระซิบมันว่า ขอเวลาอีกนิด มันทำหน้าเซ็งๆ แล้วตักยำถั่วพูเข้าปาก ...

นั่งๆกึ่มๆ เสียงแก้วแตกเพล้ง หันไปดูเห็น ไอ้จีหน้าซีด กุมมือเลือดโชกเลย  ไอ้รินยกมือไหว้ขอโทษปลกๆ เห็นหน้าแม่งไม่ชัดเลยดูไม่ออกว่ามันจงใจหรือแค่อุบัติเหตุ เล่นเอาเงียบทั้งร้าน ผมตัดสินใจเดินเซเข้าไปเคลียร์สถานการณ์ก่อนเพราะไอ้รินอะเหลนรหัสผม  พนักงานที่ร้านรีบเข้ามาดูพร้อมเชิญให้ไปทำแผล บรรยากาศเริ่มไม่สนุกแล้ว ผมเลยจูงข้อมือไอ้จีให้เดินตามพนักงานไปไอ้รินจะตามมาด้วย แต่ผมพยักหน้าให้ไอ้ฝิ่นประกบไอ้รินไว้ กลัวมีเรื่องเพราะไอ้จีมันร้ายลึกเดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ กลัวทางผู้ใหญ่จะมองว่าไอ้รินแกล้งไอ้จีด้วย เพราะมันเคยมีคดีกันมาก่อนหน้านี้


***

ระหว่างทางเดินผมจับข้อมือไอ้จีไว้ มันทำท่าจะดึงและแกะมือผมออกหลายครั้ง แต่พอผมหันไปมองมันก็หยุด สีหน้ามันซีดๆ มองผมหวาดๆ  มืออุ่นๆของมันสั่นจนผมรู้สึกได้ ...พนักงานร้าน เดินนำมาถึงห้องห้องหนึ่ง น่าจะเป็นห้องพักพนักงานเพราะในห้องมีทั้งเตียงทั้งโซฟา ตู้เสื้อผ้าและซิงค์ล้างมือ
....
..เลือดไอ้จีออกมากอยู่ ผมกดแผลมันไว้จนเลือดหยุดไหล ...ไม่อยากให้พวกข้างนอกกังวลผมเลยบอกพนักงานร้านว่าเดี๋ยวผมดูแลไอ้จีเองให้น้องเขากลับไปดูที่โต๊ะดีกว่า หลังจากนั้นก็มีแค่ผมที่อยู่กับไอ้จี ลากมันไปที่อ่างล้างมือ ล้างเลือดล้างมือให้มันถึงได้เห็นแผลที่ฝ่ามือกว้างพอสมควร ไม่รู้ว่าไอ้รินมันซุ่มซ่ามท่าไหน กลับไปคงต้องเจอสักโบก
   
...ผมชิวๆเพราะคราวนี้ผมไม่ได้เป็นคนเจ็บเอง...มือไอ้จีมันสั่นๆ แปลกๆ เงยหน้าไปดูถึงได้รู้ว่ามันร้องไห้ ....

"เป็นเหี้ยอะไร เจ็บหรอ?"

เห็นหน้ามันอย่างนั้นต่อมขี้สงสารผมก็ทำงาน ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมัน แต่มันย่นคอหนี แถมหลับตาเม้มปากแน่น หน้าขาวๆซีดลงไปอีกแล้ว

"กลัวกูหรอ?"
 
ผมถามแล้วใช้ผ้าซับมือที่สั่นๆของมัน 

"....แฟน..พี่ไม่ใช่คน...พี่...ก็ด้วยใช่ไหม?..."

มันถามผมเสียงสั่น น้ำตาร่วงลงพื้นแล้วตอนนี้ ผมได้แต่ยิ้มบางๆ กำลังจะตอบกลับไปว่า 'ไม่ใช่' ยังไม่ทันอ้าปาก...

'เปรี้ยง!!!!'

จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาเสียงดังสนั่น  ไอ้จีตกใจ ดึงมือมันกลับแผลมันเลยเปิดเลือดข้นสีแดงซึมออกมาจากแผลอีกครั้ง  ผมมองมันนั่งตัวสั่นกับแผลที่มือ เลือดมันออกมามากจนหยดลงพื้น

"...จี..."

ขนาดเรียกเบาๆมันยังผวาเลย ตอนนี้ผมเลยอดสงสารมันไม่ได้ เพิ่งรู้ตัวว่า เอล เล่นมันหนักไป...ได้แต่ถอนหายใจ แม่งมันกลัวขนาดนี้เลยหรอเนี้ย รู้สึกผิดขึ้นมาเหมือนกัน ผมลูบหัวปลอบมันเบาๆ  จนมันหายสั่น เลือดเจ้ากรรมก็ดันไม่หยุดไหล ขืนไม่ทำอะไรลมแดกแน่มึงไอ้จีเอ้ย..  ถือวิสาสะ ดึงแขนมันมาเช็ดเลือดอีกครั้งจะได้ทำแผลอย่างจริงๆจังๆสักที

"พี่จะทำอะไร ผม..."

ไอ้จีถามปากสั่น  มือไม้อ่อนแล้ว เห็นมันยังกลัวไม่เลิก จากน่าสงสารชักเปลี่ยนเป็นน่าหมั่นไส้แล้วสิ ทำกูไว้เยอะขอคืนสักดอกแล้วกัน ผมจับมือมันมาแล้วแตะริมฝีปากซับเลือดที่ฝ่ามือมัน...ไม่ลืมจ้องตามันด้วยเพื่อความสมจริงในการแกล้ง

"...กินนายเข้าไปตอนนี้เลยดีไหม? อยู่กันสองคนด้วยสิ..."

ปรับวอลุ่มเสียงเย็นแล้วจ้องตา ...เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง  ไอ้จีไม่ได้แหกปากร้อง แต่แววตาที่มันมองตอบกลับมา เหมือนกลัวสุดขีด น้ำตามันร่วงผลอย ลงมาเรื่อยๆ  ... เหมือนมีแรงดึงดูด แทนที่ผมจะหยุด ผมกลับซับชิมเลือดที่มือมันอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่แค่แตะริมฝีปาก แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ผมเลียชิมเลือดมันเข้าไปจริง ๆ 
..
.
.

.รสเลือดมันหวานมากกว่าคาว ....เหมือนได้ดื่มน้ำเย็นๆตอนคอแห้งๆ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมเลียซ้ำๆที่ฝ่ามือมัน เลียชิมจนเลือดมันหยุดไหล ควบคุมตัวเองไม่ได้ หยุดตัวเองไม่ได้ 


.....


ด้านนอก... ฝนตกไม่ลืมหูลืมตาเลย ....

"..พี่...ไอเดียร์ ...ผมกลัว...ผมกลัวแล้ว..."

ได้สติกลับมาอีกครั้ง ตอนไอ้จีมันปากสั่นเรียกผม

"...."

ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง มือไอ้จีซีดแล้วตอนนี้ เลือดมันหยุดไหลแล้ว ผมเลยเรียกสติตัวเองกลับมาเริ่มทำแผลให้มันอย่างจริงๆจังๆ 

ห้องเงียบ ผมอึดอัดกับท่าทีของไอ้จี ตัดสินใจบอกมันไปว่าล้อเล่น มันเงยหน้าซีดๆขึ้นมา ผมย้ำประโยคเดิมกับมันก่อนจะรุกคว้าข้อมือมันให้เดินกลับไปสมทบพวกข้างนอก  กำลังจะเอื้อมมือผลักประตูกระจก  อยู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมา ไม่ทันนับสามไฟห้องก็ดับลง ...
 
ห้องทั้งห้องมืดไปหมด ...
....
..

...นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกลัวตัวเอง ... กระจกด้านนอกสะท้อนแววตาสีวาว  ไม่ใช่เงาคนอื่น มันเป็นภาพสะท้อนตัวผม สติเหมือนจะลอยๆ ผมเผลอเลียริมฝีปากตัวเอง ...รสชาติของเลือดหวานๆยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น  มือผมที่จับมือไอ้จีไว้ รู้สึกได้เลยว่าไอ้จีมันผวา ตามเสียงฟ้าที่ลงมาอีกเป็นระยะๆ

...แล้วผมก็ได้กลิ่น....กลิ่นหอมอ่อนๆ ....กลิ่นหอมที่ผมต้องหันหาที่มา ... กลิ่นมันอยู่ข้างหลังผม ... กลิ่นหอมอ่อนๆที่ผมรับรู้ มาจากตัวไอ้จี  .... ในความมืดผมไม่เห็นหน้ามัน แต่รับรู้ว่ามันยังอยู่ เพราะผมยังจับมือมันไว้แน่น  หัวใจผมเต้นแรง ...ตอนได้ยินเสียงมันสะอื้นเบาๆ ... พยายามห้ามใจตัวเองอยู่ ....
.
.
ที่จะไม่เดินเข้าไปใกล้มันมากกว่านี้ ....
..
.
แต่ทำไม่ได้ ....ฝืนไม่ได้ ....
...
.
แค่อึดใจสายตาผมก็ปรับสภาพ..ในความมืด  ผมจับมือมันเดินนำไปที่เตียงพนักงาน  ทั้งห้องมืดสนิทแต่สายตาผมกลับเห็นภาพในห้องชัดเจน ...เห็นกระทั่งสายตาหวาดกลัวของมัน 
...
..สุดท้ายมันก็มานั่งนิ่งอยู่บนเตียง ...

...เหมือนมันจะทำอะไรไม่ถูก...

เมื่อ....ผมค่อยๆดันตัวมันลงนอนไปกับพื้นเตียง แล้วไล้จมูกตามกลิ่นหอมที่ฟุ้งออกมา





...ใช่กลิ่นนั้นละ กลิ่น..มันมาจากตัวไอ้จี....



....
.



"....พี่ไอเดียร์....จะทำอะไร...พี่....ผมกลัวนะพี่..."

[nunnan]

น่ากลัวววว

[takara]

โหย ลุ้นอะ

[Aoya]

กรี๊ดดดดดด ไอเดียร์จะทำอะไร
มันกำลังจะออกมาใช่ไหม 

แล้วเอลทำไมปล่อยให้เดียร์ออกมาโดยที่อาการไม่ปกติ
ไอ้งูเหลือมทำไมไม่ดูแลเดียร์ดีๆ 

[malula]

กินเลือดเข้าไปไอเดียร์จะกลายร่างหรือเปล่า

[why yyy]

ไอเดียร์อย่าเปิดเผยตัวจริงนะ  แล้วไอ้งูยักษ์อยู่ไหนมาเอาไอเดียร์ไปที

[→Yakuza★]

โดนเจี๊ยะแน่ 

[fuku]

จะกินจริงๆเหรอ


พลำกินได้ทุกสิ่งซะด้วยสิ

[sunshadow]

    ไอเดียร์วูบบ่อยๆยังงี้ แล้วเอลก็ดูระแวงอย่างงั้น
    ไม่รู้นายเอลได้จ๊ะเอ๋กะไอเดียร์ภาคพิสดารรึยังนะ
    แล้วไหงนายเอลกลับมาเปลี่ยนร่างตอนตื่นได้อีกล่ะ แม้ว่าจะแค่ครึ่งตัวก็เถอะ
    ภาวะต่อต้านของไอเดียร์อ่อนลงแล้วหรือไง
    ไอเดียร์เวอร์ชั่นนักล่าช่างรังแกนี่ก็น่ารักดีนะ เล่นเอากระต่ายน้อยตัวสั่นงันงก
    แต่ถ้ากลายเป็นนักล่าตัวจริงจะออกหลอนไปเลยไหมเนี่ย

    ปล. ที่เอลบอกว่า "...ภัทร อย่าจ้องใคร...เหมือนที่ทำกับไอ..." อยากตะโกนบอกว่า สายไปแล้วล่ะนาย เค้าเล่นเกมจ้องมองกันอย่างลึกซึ้งจนแทบจะกลืนกินกะพี่รามไปเรียบร้อยแล้ว โฮะๆๆๆ

[ryokijung]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!
อย่ากินนะ
อย่ากินไอจีนะ
เดี๋ยวท้องเสีย

[obab]

อยากให้เอลปล่อยมือเดียร์จริงๆ

ชอบทำให้เอลเสียใจนัก
ไอเดียร์จะได้เด็ดขาดซะที เลือกซะคน