หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[fay 13]

 

[Zitraphat]

SENGPED AWARDS 2012 [ครั้งที่ 6]

คนเขียนไม่สิทธิโหวตนิยาย  อายุไม่ถึงเกณฑ์  แต่มีสิทธิ โหวตคนอ่านละตัววววว 
ไม่กล้าหวังให้มีชื่อเข้าชิง เพราะ ปีนี้นิยายเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เยอะจน โมดุฯ ส่ง PM  แจ้งไม่หวาดไม่ไหว เลยไม่หวังสาขาไหนเลย หวังมากเดี๋ยวจะเสียใจมาก


แต่แอบหวังอยู่ .....บ้าง.....



ถ้ามีสาขา นายเอกที่ใจโลเลที่สุด ในสามโลก


จะส่ง นาย ไอเดียร์-ไอดิภัทร  เข้าประกวด ...ว่ามันต้องได้ติดมาสักรางวัลละน่า...

[BExBOY]

แดกเลย....






  ค้างงงงงงงงอะ

[Zitraphat]

^
^
^
โหดแท้หล้า....น่าส่งไปอยู่กับพลำ 

[$VAN$]

ไปโหวตให้เรื่องนี้ด้วยล่ะ ขอให้ได้นะจ๊ะ

ตอนนี้จีน่าสงสารหน่อยๆ ดันมาเจอพวกมอนสเตอร์
ร้ายไม่ออก ร้องไห้แงๆกันเลยทีเดียว เหอๆๆ

ลุ้นๆตอนต่อไป

[Zitraphat]

ไปโหวตให้เรื่องนี้ด้วยล่ะ ขอให้ได้นะจ๊ะ  

V
V
V
โฮฮฮฮฮฮฮฮ....คุณแฟน    ถลาซบแทบอก     

[ratnalin]

น้องจีเวอชั่นไม่แรดก็น่ารักดีนะ แต่ไอเดียร์น่ากลัวไปป่ะ มิน่าเอลตามแจ ตอนหน้าน้องจีจะชะตาขาด หรือจะมีใครมาช่วยกันหนอ พี่งู หรือพี่นกจะมาป่ะเนี่ย

รอตอนหน้าค่าาาา

[Onlymin]

เลือดเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาของสปีชี่แบบไอเดียร์ ???

ดูเหมือนการควบคุมตัวเองหลุด ๆ มาสักพักแล้ว

พอเจอเลือดแล้วก็เลย.....

[RainyMooD]

ไอเดียร์ดูหลอนๆนะตอนนี้ จะลอกคราบหรอ ไหนว่าพี่รามจะไม่ยอมไง
จะได้กินมั้ยน้า.......หรือจะกินตรงไหนก่อนดี




เหมือนล้อมคลุมเมืองทั้งเมืองไว้ในแดนสนทยาเลย>>>สนธยา
เหมือนจะปิดสวิตท์ตัวเองได้ตลอดเวลา>>>สวิตช์
ความกลัวมันยังอยู่กระทั้งตอนตื่นนอน>>>กระทั่ง
แค่คิดถึงภาพนั้น ขนก็รุกซู่แล้ว>>>ลุก
คอมมิคมอนเตอร์ วันดีคืนดีจะได้แฟนเป็นพวกมอนเตอร์ เหมือนอย่างที่เขียน...สังคมเราถ้าสังเกตุดีๆ>>>มอนสเตอร์  สังเกต
หาได้แคร์ไม>>>ไม่
ทำเครื่องหมายดอกจันทน์ ไว้ตัวใหญ่ๆ>>> ดอกจัน
มันทำหน้าเซ็งๆ แล้วตักยำถั่วพลูเข้าปาก>>>ถั่วพู
ไอ้รินยกมือไหว้ขอโทษปะหลกๆ>>>ปลก
ผมเลยจูงข้อมือให้จีให้เดินตามพนักงานไป
น่าจะป็นห้องพักพนักงาน
ผมซิวๆเพราะคราวนี้ผมไม่ได้เป็นคนเจ็บเอง>>>ชิว
ได้ทำแผลอย่างจริงๆจังๆซักที>>>สัก
ทำกูไว้เยอะขอคืนซักดอกแล้วกัน
เสี้ยงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง>>>เสียง
อยู่ๆฟ้าก็ฝ่าลงมา>>>ผ่า
เห็นกระทั้งสายตาหวาดกลัวของมัน 
 

[tamako]

อืม  ไอเดียร์เอาจริงเหรอ
ถึงตายแบบไม่เหลือซากเลยนะนั้น

[Vocaliist]

เมื่อไหร่คุณรามจะกลับมาขอรับ คิดถึงจะแย่แระ

[sunshadow]

SENGPED AWARDS 2012 [ครั้งที่ 6]

คนเขียนไม่สิทธิโหวตนิยาย  อายุไม่ถึงเกณฑ์  แต่มีสิทธิ โหวตคนอ่านละตัววววว 
ไม่กล้าหวังให้มีชื่อเข้าชิง เพราะ ปีนี้นิยายเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เยอะจน โมดุฯ ส่ง PM  แจ้งไม่หวาดไม่ไหว เลยไม่หวังสาขาไหนเลย หวังมากเดี๋ยวจะเสียใจมาก


แต่แอบหวังอยู่ .....บ้าง.....



ถ้ามีสาขา นายเอกที่ใจโลเลที่สุด ในสามโลก


จะส่ง นาย ไอเดียร์-ไอดิภัทร  เข้าประกวด ...ว่ามันต้องได้ติดมาสักรางวัลละน่า...

    เหอะๆๆ คนเขียนเด็กนะเนี่ย อายุไม่ถึงเกณฑ์
    เค้าอยากโหวตคุณรามอ่า แต่มันโหวตมิด้ายยยยยย ใส่ไปในช่องพระเอกเลยได้ไหม
        

[Zitraphat]

V
V
V
โผถลาซบอกซันชา....   คุณรามของเขาไม่ใช่ตัวร้ายเน้อ...ถ้าจะกรุณาดัน เจ้าของปีกให้มีชื่อติดในแวดวงเขาบ้างก็โอเค  ต้อนรับการกลับมาของพี่เขาหน่อย....อุ้ย....หลุดปาก 

**ปล. ขอกดเลข 96 นะ    ชอบบบบบบ...

[sunshadow]

V
V
V
โผถลาซบอกซันชา....   คุณรามของเขาไม่ใช่ตัวร้ายเน้อ...ถ้าจะกรุณาดัน เจ้าของปีกให้มีชื่อติดในแวดวงเขาบ้างก็โอเค  ต้อนรับการกลับมาของพี่เขาหน่อย....อุ้ย....หลุดปาก 

**ปล. ขอกดเลข 96 นะ    ชอบบบบบบ...

    โอเช จัดปายยยย

[qhanb]

อ่านมาราธอนรวดเดียวสะใจมากค่ะ 
กรี๊ดดดดด อยากอ่านตอนต่อแล้ว รีบๆอัพนะคะ T__T

# ถ้าจะจิ้นไอเดียร์-จีจะผิดมั้ยคะะ 555555 

[zeit]

เอลเป็นเหมือนทุกอย่าง ที่พระเอกคนๆหนึ่งจะมีในตัว เท่ห์ หล่อ เจ้าเล่ห์ ขี้อ้อน ขี้หึง และรักเมียมาก
แต่เรากลับชอบรามนะ  รามมีเสน่ห์ที่ทำให้คิดว่า ความอบอุ่นมันฟุ้งอยู่ในใจ เพียงไม่กี่ตอนแต่มันช่่างตราตรึง
555555555
ยอมรับเลยว่าอ่านยากมาก ต้องมานั่งอ่านคิมเมนต์ตลอด เพื่อขยายความเข้าใจ
สงสัยว่าเราตีความภาษาไทยไม่ออกใช่ไหมบ้างที 5555
แต่ความไหลลื่นในเนื้อหา ความงมงาม เนื้อหา ปม ทำให้เกิดความน่าสนใจมากกว่าภาษาที่เข้าใจยาก
 ไอเดียร์ยิ่งนานวันเข้าเหมือนได้รู้ตัวตนมากขึ้น มีความแรงในตัว ในแง่ของความเป็นคนมาก
ไม่ว่าจะความรัก หรือการดำเนินชีวิต บ้างครั้งไม่ชอบใจที่ทำไมถึงปล่อยให้เลยเถิด
ทำไมไม่ห้าม ทำไมถึงทำแบบนี้ได้นะ แต่ก็นั้นล้ะ บ้างสถาณ์รวมกับตัวตนของเดียร์แล้ว
เพราะไม่ใช่คนแบบนี้นะหรอ ถึงได้เจอเอล ได้รักกัน อาจไม่หวานฉ่ำแต่ความจิ๊ดจ๊าดการันตรีครบเครื่องเลยล้ะ

[rainbow67]

นิยายสุดประทับใจ


ชอบมาก supernatural 

พออ่านมาถึงตรงนี้ ติดใจมาก รีบ search หาตำนานครุฑกับพญานาคมาอ่านเลย   

[sunshadow]

เอลเป็นเหมือนทุกอย่าง ที่พระเอกคนๆหนึ่งจะมีในตัว เท่ห์ หล่อ เจ้าเล่ห์ ขี้อ้อน ขี้หึง และรักเมียมาก
แต่เรากลับชอบรามนะ  รามมีเสน่ห์ที่ทำให้คิดว่า ความอบอุ่นมันฟุ้งอยู่ในใจ เพียงไม่กี่ตอนแต่มันช่่างตราตรึง
555555555

     โอว. . . เม้นต์นี้โดนใจมาก เห็นด้วยล้านเปอร์เซ็นต์งับ

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 48


ข้าเจ้า..วิ่งตามธงทัพท่านอรชุนไปจนไร้หนทาง.... เหม่อมองริ้วธง จนสุดสายตา ...
...เฝ้ารอคอยการกลับมา ทุกโมงยาม ...
..
.
.
เฝ้ารอเพียงพบ....
.
.
.
แค่สายอุระที่ขาดเป็นสองท่อน ....................

เสียงกรีดร้องแห่งข้า.....หาได้มีผู้ใดสนใจ... ความโศกเศร้าเจียนตาย... หาได้มีผู้ใดรับรู้ ...น้ำตาที่ไหลรินเป็นสายเลือด...เหือดแห้งไปกับกาลเวลา.....และชีพที่เป็นแค่...



....เงา....


***


สองฝั่งถนนเงียบสนิท  มีแค่ไฟหน้ารถที่ส่องหาหนทาง เสียงลมหายใจหอบพ่นออกมาจากปากผสมปนกับเสียงคำรามขู่ในลำคอที่ควบคุมไม่ได้ .... เจ้าของรถเหลือบมองผู้โดยสารเป็นระยะ  ทุกครั้งที่ประสานสายตากันในกระจก... ไม่ใช่คนขับ แต่เป็นผู้โดยสารเองที่เบือนหน้าหนีสายตาคม...แววตาตัดพ้อ ...ของคนขับ....บาดใจจนไม่กล้ามอง...

"...หยุดตัวเอง ....เพื่อเค้าได้ไหม?..."

ประโยคนั้นเป็นประโยคแรกที่เอ่ยออกมานับตั้งแต่ขึ้นมาบนรถคัน สายตาคมละออกมาจากเงาสะท้อนของแผ่นกระจกแล้วมองไกลไปที่ถนน ผู้โดยสารกัดฟันข่มเขี้ยว กำเกร็งกรงเล็บตนก่อนจะมองกระจกแล้วฝืนตอบอย่างติดตลก 

"..คนจะคลอดลูก... พลำจะลอกคราบ... ของแบบนี้ใครมันห้ามกันได้หรือโฟร์ท?"

"เค้ารู้ว่าตัวคุมมันได้....ตัวไม่มีอาการมานานแล้วนะ...แล้วทำไม? "

"...อเล็กซ์...อยู่ใกล้ เกินไป...."

คำตอบจมหายไปกับเสียงคำราม .... ผู้โดยสารเอนตัวพิงประตูรถ ข้างนอกมืดสนิท ..สายฝนซัดสายปะทะกระจกรถ แววตาสีวาวสว่างสะท้อนเงาอย่างไม่หลบตา ...มองตัวเองให้เต็มตา ...ข้างในนี่ละ...ตัวจริงที่ต้องคอยปิดซ่อน .... ตัวจริงที่แม้แต่องค์อรชุนยังหวาดกลัว .....
...
.
.
....แม้แต่องค์....กระนั้นหรือ?
.
.
.
...


"เค้าจะพาตัวไปเรือนน้ำชา...กลับไปอยู่กับคุณราม...เค้าโทรไปบอกคุณรามแล้วเรื่องตัว ..."

"....."

"อย่ามองหน้าเค้าอย่างนั้น ...ไม่ใช่แค่ตัวหรอกที่ทรมาน ...คิดว่าเค้าอยากยกตัวให้ใครต่อใครหรือไง? เป็นอย่างนี้...เค้า...เจ็บยิ่งกว่าตัวนะพลำ..."

"...."

"...เค้ามองตัวอยู่ตลอดนะ...เค้าไม่ได้ทิ้งตัว...ตัวก็รู้..."

แววตาสว่างละจากความมืดข้างถนน หันไปจดจ้องสายตาคนขับที่มองผ่านกระจกหลัง...รอยวงรอบคอกำลังปริออก ปลายนิ้วเย็นที่เริ่มจะเกร็งชา ไล้ลูบรอยนั้นเบาๆ แล้วยิ้มเหยียดโชคชะตา

"....เพราะรู้ไง...มันถึงได้เจ็บมากมายขนาดนี้..."

"...."

ความเงียบเข้ามาเป็นเพื่อนสนิทอีกครั้ง...โฟร์ท จิกกำพวงมาลัยรถแน่น ริมฝีปากอิ่มกัดเม้มข่มอารมณ์  จนห้อเลือด ...

ทั้งโกรธทั้งกลัว...

...โกรธตัวเองที่ดูแลคนรักไม่ได้ ...โกรธพลำเจ้าเล่ห์ที่กำลังใช้ชีวิต ต่อรอง...ให้ตนปรากฏตัว

รู้ว่าเรื่องลอกคราบ ควบคุมมันไม่ได้ แต่การลอกคราบที่ไม่แสดงสัญญาณล่วงหน้าแบบนี้ โฟร์ทรู้ดีว่า พลำ กำลังเรียกร้องความสนใจจากเธอ  ... ดีเท่าไหร่ที่เข้าไปดึง พลำไว้ทัน ...ทัน....ก่อนที่จะฝังเขี้ยวกัดเด็กที่ชื่อจี  พลำกำลังเล่นกับสัญชาตญาณ  รู้ทั้งรู้ว่า ถ้าได้กัดลงไปแล้วจะหยุดตัวเองไม่ได้ แต่ก็ยังจะทำ ....

....นิสัยเสียของคนรัก โฟร์ทรู้ดีกว่าใคร รู้ดีกว่าใครทั้งหมดว่าพลำเจ้าเล่ห์ ช่างประชดประชันขนาดไหน...
และเพราะรู้ดี กว่าใครถึงได้ กลัว...กลัวว่าสักวันหนึ่ง พลำจะยอมแลกทุกอย่าง กับรักที่ไม่อาจเป็นไปได้ ....

รถคันเล็กเปลี่ยนทางมุ่งหน้าขึ้นทางด่วน  สายฝนยังพัดสาดตลอดเส้นทาง  แอร์ในรถเย็นฉ่ำ... ชื้น... เสียงสายฝนสาดปะทะกระจก เด็กสาวใช้สมาธิไปกับถนน ขับรถโดยไม่หันไปมองคนเบาะหลัง  เจ้าของแววตาวาวมองกระจกสะท้อน มองสายตาคมของคนขับที่ไม่เหลียวหันกลับมา ก่อนจะเผลอหลุดเสียงสะอื้นไห้เบาๆ ....หนาวกับแอร์เย็น... แต่หนาวที่สุดที่ความเงียบในรถเหมือนว่าคนขับกำลังจะทิ้งตนให้อยู่....
.
.
.
เพียงลำพัง.....


***


เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ...

เรียกได้ว่ามันดังซ้ำๆจน เพื่อนเจ้าของเครื่องต้องเอื้อมมือหยิบมันมาขึ้นมาจากลิ้นชักหน้ารถ แล้วกดรับ ...เหมือนเดิมที่เพื่อนชาวต่างชาติ ถามถึงเจ้าของเครื่องที่ขึ้นรถหายไปกับเด็กสาวรุ่นน้อง คำตอบมันเลยคิดนานกว่าจะเรียบเรียงออกมาจากปากได้ ทั้งๆที่รับปากอเล็กซ์ไว้แล้วว่า จะพาไอเดียร์กลับไปส่งให้ถึงมือ แต่ดันช้ากว่าน้องโฟร์ทซะงั้น ถอดใจบอกอเล็กซ์ไปตามความจริง ว่า ที่ร้านมีเรื่อง ไอเดียร์เลยกลับไปกับรุ่นน้องแล้ว  ปลายสายเงียบฟังแล้วตัดสายทิ้ง...

ฝิ่นถอนหายใจยาวไม่รู้ว่าจะโล่งใจดีหรือเปล่า ที่ปลายสายไม่คาดคั้นหรือต่อว่า ไม่รู้ว่าไอ้ฝรั่งดองนั้นคิดยังไง มีความสัมพันธ์ระดับไหนกับ ไอเดียร์ เพราะท่าทางที่ไอ้ฝรั่งมันทำ ....อย่างกับ 'จงอางหวงไข่' คนกลางอย่าง ฝิ่น คงจะไม่ลำบากใจถ้า 'ไข่' ใบนั้นเป็นแค่ ไข่เป็ดไข่ไก่ ไม่ใช่ ไข่จระเข้ ที่งาบเหยื่อไม่เลือกขนาดนี้ ...ดีนะที่เอะใจเดินไปดูไอเดียร์ ว่าแล้วว่ามันนานผิดปกติ ตอนแรกนึกว่าไอเดียร์มันจะเคลมไอ้จี ที่ไหนได้ มันดันปล่อยให้ ไอ้จีหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว ส่วนตัวเองหนีขึ้นรถกลับไปกับน้องโฟร์ทซะงั้น....

"เฮ้ย! รินปลุกไอ้จี ดิ หลับเพลินไปแล้วมึง...คืนนี้ไม่ต้องไปตงไปต่อไหนแล้ว แม่ง...เจ้ามือหนีกลับไปกับสาวแล้ว...เซ็งเป็ด!!"
....

[$VAN$]

ฮือๆ  สงสารโฟร์ท(คัพดี)จังเลย

วามรินทร์ นี่เรื่องใหม่หราตัว

[RainyMooD]

และแล้วววว นังจีก็รอดพ้นจากการ "เปิบพิสดาร" 
เพื่อนฝิ่นผิดแล้ว ไม่ใช่จงอางนะ แต่เป็น...

อนาคอนด้าหวงไข่ 

ปูลู เขาก็อยากโหวตมั่งอ่ะ  แต่...เฮ้อ



ตัวจริงที่ต้องคอยปิดซ้อน>>>ซ่อน
เฮ้ย! รินปลุกไอจี ดิ>>>ไอ้

[Lacie]

โฮ้ย!!!โล่งอก
ค่อยยังชั่วหน่อย
ไปหาคุณรามเถอะ

แต่ที่แน่ๆสายสัมพันธ์รักแบบนี้มันประทับใจจริงๆ
คุณราม(ชื่อนี้ต้องมาก่อนใคร) เอล โฟร์ท
มันเป็นความอิลุงตุงนังที่มีเหตุและผล สุดโรแมนติก
เพ้อไปแล้ว แต่เค้าคิืดอย่างนั้นจริงๆนะ

[Phing]

สงสารน้องโฟร์ทจัง

[why yyy]

พลำทำไมทำแบบนี้ล่ะ

[Zitraphat]

น้ำใต้ศอก

        *  ยอมเป็นวัวเป็นควาย ให้เธอใช้มาเท่าไร ยอมเป็นทาสรับใช้  ให้เธอเป็นนายในใจฉัน...


                 เป็นตัวจริงอย่างเขานั้นหรือ ที่เธอทำอะไรแล้วต้องยอมทุกอย่าง

                 หรือเป็นคนรอง อย่างฉันใช่ไหม  ที่เธอทำอะไรก็ได้ทำ

                 คนมาทีหลังไม่ต้องพูดอะไร เสียใจไปก็เท่านั้น

                 หากมีน้ำตาก็ให้หันหลังไป  อย่าให้ใครรู้ว่าเราเจ็บ
 

        *  ยอมเป็นวัวเป็นควาย ให้เธอใช้มาเท่าไร ยอมเป็นทาสรับใช้  ให้เธอเป็นนายในใจฉัน

                ** เมื่อน้ำใต้ศอกมันไหลออกจากตา มันไหลลงมาอาบท่วมหัวใจ

                    ไม่เคยจะยอมให้ใคร  ทำไมต้องยอมให้เธอ

                     เมื่อน้ำใต้ศอกมันไหลออกหมดใจ  เหลือเพียงร่างกาย ที่ไร้วิญญาณ

                     ต้องทนต้องทรมาน ต้องคอยแอบเก็บอาการ  กินน้ำใต้ศอก

( * , ** )

             ต้องทนต้องทรมาน ต้องคอยแอบเก็บอาการ กินน้ำใต้ศอก

[sunshadow]

     เจ๊พลำนี่ท่าจะดื้อ และก็เอาแต่ใจมากนะเนี่ย
     แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ๊แกคิดจะทำอะไรกันแน่
     อยู่ๆก็เปิดเผยตัวไปทักทายคุณรามโต้งๆทั้งๆที่ปิดมาตั้งนาน
     เสร็จแล้วก็หาเรื่องจะลอกคราบอีกตะหาก
     แล้วสรุปว่าลอกคราบมันดียังไงอ่างับ
     มันเป็นเรื่องปกติตามธรรมชาติของพลำที่ต้องทำเมื่อถึงเวลา เลื่อนเวลาได้แต่ห้ามไม่ได้
     หรือว่าพลำลอกคราบโดยเจตนาเพื่อกำจัดบางอย่างหรือให้เกิดอะไรบางอย่างที่ดีกว่า
     แล้วตอนลอกคราบเนี่ย ที่บางทีเจ้าของร่างรู้สึกตัวขึ้นมารับรู้เหตุการณ์ด้วยนั่น
     มันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือคุณพลำจงใจให้มารู้เห็นด้วยล่ะ

[ratnalin]

อ้าว สุดท้ายเป็นเจ๊โฟร์ทแฮะ เดาไปสอง ผิดทั้งสอง
พลำอยากจะมาก็มาเลย -*- บางทีเราก็เผลอคิดไปว่านั่นเป็นสันดานดิบของไอเดียร์ แทนที่จะเป็นพลำ

รอตอนต่อไปนะคะ ><

[Vocaliist]

รออีกนิด จะได้เจอคุณรามแล้ว...

[malula]

ว่าแล้ว ต้องเป็นพลำ
แล้วมันจะลงเอยยังไงหนอ

[BExBOY]

...........................

คึดถึงคุณรามอ่ะ -.-
แบบว่า คนเนี๊ย สเป็กเลย ก๊ากกกกกกกกกกกกกก


หนักใจแทยไอเดียร์ เลือกใครดีว่ะ? ฮ่าๆๆ