หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[takara]

เกือบแล้วมั้ยล่ะ คราวนี้เป็นโฟร์ทแฮะ

[JJHJJH]

Vote นักแต่งให้จ้า สู้ๆ นะจ๊ะ

[aimjungna]

หายไปนานพอมาเจออีกทีได้อ่านยาวเลยคะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้ววางไม่ลงเลยจริง ๆ ทั้งเงื่อนงำต่าง ๆ และความสลับซับซ้อนอีก ชอบมากเลยคะโดยเฉพาะพี่มังคุด *0*

[Onlymin]

แง่วววววว!! ภัทรจะไปอยู่กับคุณรามแล้ว สลับกันไปสลับกันมาดีแท้เหลา

ภัทร  ในเวอร์ชั่นอดีต  ให้เป็นของคุณรามไปเลยละกัน
ภัทร  ในเวอร์ชั่นปัจจุบัน น่าจะเป็นของเอลนะ
ส่วน ภัทร เวอร์ฺชั่นหลบใน(พลำ) ให้เจ้โฟร์ทแกไปซะ
แล้วยังไงถึงจะลงตัวล่ะที่นี้..คุณรามช่วยแก้ไขสิ่งที่เกินจำเป็นที่ติดตัวมาจากอดีตของภัทร แล้วส่งภัทรกลับคืนให้เอลก็ดีนะ
(ปล. ตอนหน้าจะแวะมาอ่านแต่จะไม่เม้นท์เพราะเราเป็นแฟนคลับเอลไม่อยากเม้นฉากบาดใจภัทรกับคุณราม 55555+++)

[sunshadow]

    อะเหอๆๆ โปรเจคใหม่อีกแล้ว
    คราวนี้ยุคไหนล่ะ รุ่นคุณพ่อหนูภังคียะ?
   
    ปล. แรมในหัวเค้าใกล้เต็มเพราะชื่อตัวละครท่านเต็มทีแล้ว
          ไม่ใช่แค่จำยากนะ เยอะด้วย T T

[Zitraphat]

V
V
V
เอาเลข 99 ปิดปาก ....โปรเจคนี้ยังอีกนานยังไงก็ต้องให้ กาลฯ จบก่อน เพราะมันตีกันหลายเรื่องแล้ว  แค่เอามาลงขั้นอารมณ์เฉยๆ กลัว FC. อเล็กซ์ ทำใจไม่ได้เรื่องคุณราม 

[$VAN$]

วงศาคณาญาติ กะเรื่องเก่าน่ะเอง
มีอินเซสได้อีก

ป.ล. เข้ากระทู้นู๋หมีไม่ได้อ่ะ เข้าแล้วแฮ๊งค์ทุกที ใครติดยันต์ไว้

[Zitraphat]

V
V
V
 แจกเป็ด เอาไปนอนกอด ชอบจริงๆทะลายจิ้น 144 เลข 4 เขาว่าเลขอาถรรพ์ เมื่อวานทะลายไปคน เข้าไม่ได้เลย เน็ตหลุดตั้งแต่ทุ่มนึ่ง    เข้าได้อีกที ตีสอง ผลุบๆโผล่ๆ เป็นนู๋หมีเลย  เขาเข้าได้นะ

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 49


‘ภัทระนาย!!’

เสียงตวาดก้อง ดังมาพร้อมแรงมือที่ฉุดกระชากให้ไกลจากไอมรณะ... เบื้องหน้าแววตาสีมรกต สว่างวาบ แล้วแปรเปลี่ยนเป็น แดงดาษ ใบหน้าคมเข้มแห่งมัจจุราช เฉียดใกล้  เพียงยังสัมผัสได้ถึงระอุลมหายใจร้อน ... ปลายกรงเล็บใหญ่ เอื้อมคว้าได้แค่อากาศ เสียงคำรามขู่เกรี้ยวกราดจากลำคอ ...โทสะปะทุเดือดเมื่อมิได้ในสิ่งหวัง ...

ภาพแห่งบุรุษครึ่งนาคาราชนั้น ค่อยๆทิ้งระยะห่างและยิ่งห่างเมื่อแรงทะยานตัวของปีกกว้างโบกกระพือพัด โดยหวังให้พ้นจากสถานแห่งนี้ให้เร็วที่สุด  แรงรัดของอ้อมแขนใหญ่  รวบดึงให้นายตนให้ทะยานสูงขึ้นฟากฟ้า...ใต้ปีกแห่ง อารักษ์ กึ่งปักษินทร์กึ่งมหิงสา นาม ‘อาชา’ ผู้เป็นนาย สำคัญเสียยิ่งกว่าชีพ...

“...เกือบไปแล้วนะขอรับ...เหตุใด จึงอยู่ที่นี้ได้ ? ภัทระนาย? อย่าล้อเล่นเฉกนี้สิขอรับ นั้นราชานาคาราชนามองค์อรัญญาปักษ์ นะขอรับ หาใช่นาคาราชโดยทั่วไป ...เผชิญหน้าเฉกนี้ต่อให้เป็นมณีปราชญ์แห่งแดนก็เถิด ....จิตวิปลาสเฉกองค์อรัญญาปักษ์ ก็กลืนกินได้อย่างมิคิดสิ่งใด  ...หากต้องการละปราณก็คิดถึงใจข้าเจ้าบ้างเถิดขอรับ....ภูติอารักษ์เยี่ยงข้า...ตกตายตามนายตนนะขอรับ...หากท่านสิ้น...ตนข้าเองก็สิ้นเฉกกัน...”

เสียงสายลมมาพร้อมประโยคบ่นยาว.... วงแขนใหญ่ยังโอบตนไว้เสมอเกรงเหตุร้าย ...ภาพราชานาคาราชเบื้องล่าง ค่อยๆห่างออกไปจนเป็นเพียงแค่จุดเล็กในสายตา ....แววตาสีมรกตที่สามารถแปรเปลี่ยนเป็นสีเพลิงได้อย่างน่ากริ่งเกรง ยังสถิตอยู่ในความทรงจำ... แววตาเฉกไศรพมหินทร์ หากแต่คุกรุ่นไปด้วยจิตวิปลาสแลโทสะ ...

...อดีตว่าที่มหาราชาแห่งนาคาราช...ทรราชอันถูกปลดปีกและจองจำ ...

'องค์อรัญญาปักษ์'

"...อาชา....ข้าเจ้ามิทราบความอันใด...ได้สติ...ก็อยู่ยังหน้าอรัญญาปักษ์ แล้ว...."

"...หากมิใช่องค์ ...กระนั้นคงเป็น พลำท่าน ...ภัทระนาย...พลำท่านทำเกินไปแล้วนะขอรับ...แจ้งเรื่องนี้แก่ องค์ราพณ์ เถิดนาย...หาไม่แล้ว คราหน้าด้วยน้ำมือ พลำท่าน ข้าเจ้าคงได้ตกตายพร้อมองค์เป็นแน่...."

"...อาชา....เจ้ารู้ใช่ไหม...ว่าเหตุใด...พลำนั้นจึงอยากปลิดชีพตนเอง?"

"...พอทราบความบ้าง...หาก..ข้าเจ้ามิอาจตอบความได้ขอรับ ภัทระนาย....เรื่องบางเรื่อง....การได้รับรู้หาใช่ทางออกที่ดีที่สุดขอรับ....."

ประโยคนายอารักษ์ จบลงแค่นั้นก่อนปีกอันคุ้มครองชีพจักกระพือโบกแล้วโฉบเปลี่ยนเส้นทางมุ่งหน้าไปยังทิศแห่งบูรพา .... ทิศที่เจ้าแห่งปีกสายลมนาม องค์ราพณ์ สถิต...


***


กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกเหวี่ยงโยนทันทีที่มาถึง  คุณรามวิ่งขึ้นเรือนไปแล้ว ทิ้งให้เด็กสาวชื่อกลอยยืนงง... สักพักถึงจะเข้าใจเรื่องอะไรได้กลายๆ กลอยเดินไปลากกระเป๋าเดินทางขึ้นตามคุณรามไป อดอมยิ้มกรุ้มกริ่มไปด้วยไม่ได้ ก็ข้างบนเรือน คุณไอเดียร์เพิ่งกลับมาถึง ...มีเด็กสาวสุดเปรี้ยวมาส่งเสียด้วย....ดูแล้วคุณไอเดียร์ท่าจะเมา ....กลอย...แอบถอนหายใจยาวที่เด็กสาวนั้นมาส่งคุณไอเดียร์แล้วก็กลับ ...ไม่อยากคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นแฟนคุณไอเดียร์ .....
ก็กลอยน่ะเชียร์คุณรามสุดใจ ......

ใครจะเชียร์คนอื่นเมื่อนายจ้างสุดเท่อย่างคุณราม กับเด็กติสมาดเซอร์อย่างคุณไอเดียร์ ทำให้จิ้นได้ตลอดจริงๆ ...แล้วท่าทีแบบนั้นของคุณราม  มันก็ต้องมีซัมติง อะไรกับคุณไอเดียร์บ้างละน่า ไม่งั้นเพิ่งจะบินกลับมา ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น....

"คุณรามคะ...ให้เอากระเป๋าไว้ที่......"

ประโยคคำถามหยุดไว้แค่นั้น ...กับภาพที่เห็น ใครว่ามีซัมติงบ้าง....อย่างนี้มันไม่เรียกบ้างหรอก เรียกว่ามีเลยต่างหาก  เด็กสาวยืนนิ่ง เม้มปากแน่นเก็บอาการและเสียงกรี๊ดของตัวเอง...
....
..
.
คุณราม จูบคุณไอเดียร์!!
...
.
..ไม่รู้ว่ากำลังจูบหรือลักหลับ เพราะชายหนุ่มมาดเซอร์ที่นอนนิ่ง ไม่มีอาการตอบสนองอะไรทั้งนั้น  เป็นคุณรามเองต่างหากที่กำลังพรมจูบที่ริมฝีปากอิ่มแล้วไล้เรื่อยลงมาจูบซับที่ซอกคอ....อยากเห็นอะไรๆมากกว่านี้ ถ้าทำได้ขอกลายร่างเป็นจิ้งจกข้างประตูได้ไหม ? อยากทำ แต่มันทำไม่ได้ไง เล่า!! เสียงเรียกของป้าแววดังขึ้นมา กลอยแทบหยุดหายใจ ....อยากลุ้นต่อว่าคุณรามจะทำอะไรคุณไอเดียร์ แต่ก็ไม่อยากให้คุณรามหันมาเห็นตน พอเสียงป้าแววเรียกอีกครั้ง กลอยเลยได้แต่กลั้นความอยากรู้อยากเห็น วางกระเป๋าเดินทางของคุณรามไว้หน้าห้อง กลั้นใจเอื้อมมือไปปิดประตูเบาๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวน....

ก่อนจะวิ่งลงไปตะโกนกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ใส่ตุ่มน้ำที่วางโชว์อยู่หน้าร้าน.....จิ้นกระจาย.... ฟินได้อีก....โอ๊ยย..เลือดกำเดาจะไหล...


***


แสงแดดกระทบผิวน้ำแล้วสะท้อนระลอกคลื่น เหแสงขาว เข้าหน้าต่างไม้ ....สายลมพริ้วเบาๆตามแรงพัดลมตัวใหญ่ หน้าต่างไม้ทุกบานเปิดออกรับอากาศ หลังฝนที่ตกหนักเมื่อช่วงคืนที่ผ่านมา ....กลิ่นดอกแก้วลอยตามลมเหมือน ภูติพราย ชายมุ้งผ้าดิบสีครามขาว ปลิวเล่นไล้ไปกับหน้าชายหนุ่มที่นอนนิ่ง .....รอยวงรอบลำคอจางลงแล้ว....

...หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน เมื่อชายผ้า เกลี่ยไล้เหมือนหยอกเย้าคนหลับ ...

ไอเดียร์ค่อยๆลืมตา.....ตื่น.....แต่ยังไม่เต็มที่ สติมันจางๆไปกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ เลยยังไม่สร่าง สนิท  ภาพเบลอๆของเรือนไม้กับวิวสวยๆริมแม่น้ำเจ้าพระยายิ่งพาให้เหมือนกับความฝัน เปลือกตาปรือหลับบ้างลืมบ้างก่อนจะก้าวเท้าลงจากเตียงเพื่อใช้สติอันน้อยนิดหยิบปิ่นทองบนโต๊ะเครื่องแป้งมาปักผมยาวๆที่ขมวดม้วนไม่ให้รู้สึกรำคาญ...สิ่งที่ตาเห็นพร่าๆเบลอๆ จะอาศัยก็แต่ความเคยชิน ชินกับเรือนน้ำชาเสียจนหลับตาคว้าหยิบแว่นสายตาที่สแปวางทิ้งไว้ตั้งแต่คราวก่อนได้  ยังไม่หิวแต่ไม่อยากอยู่คนเดียว บรรยากาศมันชวนให้อยากกอดใครบางคน ปลายเท้าเปลือยสอดสวมรองเท้าผ้ารูปหมีขาวแล้วก้าวลงบันได ตามหาเจ้าของเรือน.....

...ตามหาใครคนนั้นด้วยสติที่มีน้อยนิด ..น้อย...เสียจนลืมไปแล้วว่า เจ้าของเรือนบางทีอาจจะยังไม่กลับจาก ต่างประเทศด้วยซ้ำ....

ลงมาได้แค่บันไดขั้นแรก ยังไม่ทันก้าวลงขั้นที่สอง สายตาผ่านกระจกแว่นก็เห็นเจ้าของเรือน ....กับใครบางคน พี่รามยิ้มและหัวเราะ ....หน้าตาดูสดชื่นสุดๆ  คุยอะไร? กับใคร? ตาปรือหรี่ปรือลงไปอีกที่เห็นพี่รามยิ้มบ้างคุยบ้างกับคนที่นั่งหันหลังให้  ใครคนนั้นขยำเศษกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วส่งให้พี่ราม....และก็เป็นพี่รามที่เหมือนจะค่อยๆพยายามคลี่เศษกระดาษแผ่นนั้นอย่างตั้งใจ....เห็นภาพทั้งหมด แต่สมองยังไม่ได้ประมวลผล ...ไอเดียร์มองภาพทั้งหมดผ่านๆ แล้วค่อยๆก้าวลงบันได พี่รามชี้ไม้ชี้มือมาทางนี้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหา ....สายตาปรือใต้กรอบแว่นไม่ได้สนใจมองขั้นบันได เพราะสนใจแต่คนที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มมากกว่า .....
.....
สาบานได้ว่าตอนนั้นไม่ได้เบลอจนตกบันได แต่ตั้งใจกระโจนหาร่างใหญ่ของพี่รามต่างหาก
...
.
.
.
อุ่นจนต้องซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง พี่รามอุ้มลงมาคุยอะไรกับใครก็ไม่รู้ รู้แต่ไม่ไหวแล้ว..ง่วง...ขอ....นอนต่ออีกหน่อยนะ...

 "ภัทร นี่ไอ้ภัทร..."

เสียงพี่รามเหมือนจะแว่วเข้ามา....พร้อมความง่วงที่ประคองกอดไว้อย่างอบอุ่น .....อยากนอนอย่างเดียวแล้วพี่ราม ....ไม่อยากทักทายใครแล้ว.....

......
.



.
'...พี่รามทนได้หรอคะ? ถ้าพี่คนนี้เขารับรู้ว่าเขากำลังจะเป็น 'อะไร'...เวลา...เหลือไม่มากแล้ว...... พี่ราม?.....'

เสียงที่ผมได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง เป็นประโยคประมาณนี้  ไม่ได้ลืมตามองคนที่กำลังคุยกับพี่ราม รู้แค่ มันเป็นเสียงผู้ชายที่มักจะลงท้ายประโยค ด้วยคำว่าค่ะ คะ แบบผู้หญิง....เสียงทุ้มปนเศร้า.... เศร้าจนถ้าได้ฟังอีกครั้งผมคงจำเขาได้ แม้จะไม่ได้เห็นหน้าเขาก็ตาม....
 


***



‘เคร้ง!’

ผมตื่นเต็มตาอีกครั้งเมื่อมีเสียงดังเหมือนโลหะหล่นกระทบพื้น  เสียงมันดึงสติที่มีบ้างไม่มีบ้างให้กลับมา ทันทีที่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นผมก็ได้แต่ละล่ำละลักขอโทษ ชายร่างใหญ่ที่ผมน่าจะเผลอกระแทกชนจนกล่องเหล็กในมือเขาตกลงพื้น …

ลูกปัดสีเงินเม็ดเล็กๆ สี่ห้าเม็ดในกล่องเหล็กกลิ้งกระจาย จนผมต้องไล่นั่งตะครุบมัวแต่สนใจเม็ดเล็กๆที่กลิ้งหลุนๆจนไม่ได้สังเกต ใบหน้าของเจ้าของร่างใหญ่ ที่ผมเห็นตอนนี้ก็แค่ปลายรองเท้าหนังสีดำสนิท จนใครคนนั้นย่อตัวลงนั่ง ข้างๆแล้วยึดจับมือผมที่คอยหยิบเก็บเม็ดสีเงิน....

“....”

สำเนียงคุ้นหูจากริมฝีปากหนาทำให้ต้องละสายตาจากเม็ดเล็กๆนั่น...  แววตาสีมรกตเหมือนสะกดลมหายใจ  โครงหน้าที่คุ้นเคย ...ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่า... เขาคนนั้น.....เหมือน เอล เหมือน....จนน่ากลัว .....

"......"

สำเนียงพวกอิตาเลียน เหมือนเอล แต่รอยยิ้มเย็นที่ส่งมาให้มันทำให้กระอักกระอ่วน มือใหญ่ของเขายังจับยึดอยู่ที่ข้อมือผม แม้จะพยายามขืนดึงมือออกแต่มันก็ไม่เป็นผล เขาจับมือผมไว้อย่างนั้น และเหมือนจะยิ่งกำแน่นขึ้นอีก

“อีวาน...ใครต่อใคร...เรียกผมว่า...อีวาน...แล้วคุณ??? ”

เขาแนะนำตัวด้วยภาษาไทยสำเนียงคล้าย เอล แล้วถามผมเหมือนเรื่องทั่วไป รอยยิ้มเย็นยังฉาบอยู่บนใบหน้า แรงของมือที่บีบมายิ่งเพิ่มขึ้นเหมือนบังคับอยู่กลายๆ

"เบียร์....ผมชื่อเบียร์...."

ชื่อมันผุดขึ้นมาในสมอง โดนคุกคามอย่างนั้น ใครจะไปบอกชื่อจริง ทันทีที่ผมตอบมือเขาก็คลายแรงบีบลงจนผมกระตุกดึงมือผมออกมาได้ เขาลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือมาให้ ผมไม่ได้แตะมือข้างนั้น ไม่ขอบคุณ ไม่สนใจ สิ่งที่ผมทำคือรีบลุกแล้วเดินหาพี่ราม โดยไม่สนใจจะหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีก....
....
.
กลับมาหาพี่รามที่เคาน์เตอร์คิดเงิน ถึงนึกได้ว่า เม็ดสีเงินเล็กๆนั่นยังอยู่ในมือผม ผมสะกิดพี่รามแล้ว ยื่นเม็ดสีเงินนั้นให้ พี่รามทำตาโตมองกลับมา....เหมือนเรื่องร้ายแรง ?? ไม่ได้สนใจอะไร ผมยัดไอ้เม็ดนั้นใส่มือพี่รามแล้วบอกว่าเป็นของผู้ชายชาวต่างชาติที่นั่งกับกลุ่มคนชุดดำอีกสามสี่คน ที่โต๊ะริมน้ำ เขาทำหล่นไว้ฝากคืนด้วย ....พี่รามถึงได้ถอนหายใจยาว โอบผมมากอดแล้วขยี้หัวเบาๆ .....แล้วจูบลงมาที่หน้าผาก....แหม....สนใจลูกค้าที่มองอยู่บ้างเถอะครับคุณเจ้าของร้าน...

"ไปกินข้าวเถอะภัทร... เดี๋ยวพี่เอาไปคืนลูกค้าเอง...."

...
.

[fuku]

เยยยยยยยยยย ตัวละครใหม่อีกแล้ว
บร๊ะ งานนี้พลำจะลอกคราบแล้วใครจะโดนล่ะเนี่ย

[sunshadow]

    ในที่สุดก็เหมือนจะตามอีกเรื่องทันแล้วสินะ
    แล้วสรุปไอเดียร์หยุดลอกคราบได้ด้วยเหรอ
    เห็นยังมีรอยอยู่ นี่คือหยุดแค่ชั่วคราวหรือเหลือรอยไว้เฉยๆ
    อ่า. . . นายอีวานมาถึงที่เลย แต่คงไม่น่าเป็นอะไรมั้ง ก็คุณรามไม่ได้กังวลอะไรเป็นพิเศษนี่
    ที่น่าห่วง เจ้าเม็ดสีเงินพวกนั้นต่างหาก
    มันคืออะไรอ๊ะ ทำไมทำให้คุณรามดูตกใจได้ขนาดนั้น เวลาพวกมันอยู่ในมือของไอเดียร์

[why yyy]

เง้อ คุณรามกลับมาอะ ภัทรจะลอกคราบเมื่อไหร่น้า แล้วเอลจะรู้มั้ยอะ ?

[Zitraphat]

กาลกีรตี

เกร็ดเล็กๆว่าด้วยเรื่อง บางประเภทของ 'งู'
หลายคนคงพอรู้มาบ้างว่า งูจงอาง คืองูที่กินงู โดยทั่วไปแล้ว มีงูอีกบางชนิดที่กินงูด้วยกันเอง เช่นกัน ถ้ามาดูชื่อทางภาษาไทย เราอาจไม่สามารถแยกแยะได้ว่าสายพันธุ์ไหนบ้างที่ เป็นประเภท กินพวกเดียวกันเอง นอกจากใช้ความเคยชินคาดเดาจากการ ที่พ่อแม่ปู่ย่าตายาย น้าข้างบ้าน สอนสั่งแต่ถ้าลองสังเกตชื่อในภาษาอังกฤษ สอนทริคให้ง่ายๆ สายพันธุ์ไหน ขึ้น ต้นด้วย KING สายพันธุ์นั้น จะเป็นงูที่กินงูด้วยกันเอง อทิ king cobra



อีวาน เจอ ไอเดียร์ แล้ว พี่ราม จะทำยังไง ไหนจะ เอล ที่ยังไม่รู้เรื่อง อีวาน อีก ...กระล่อนไหลให้ได้ตลอดนะ ไอเดียร์ ชื่อปลอมของนายคงพอใช้ประโยชน์ได้อยู่บ้าง อย่าออกห่างจาก คุณรามล่ะ เจ้ากรรมนายเวรเขาตามมาถึงที่แล้ว ....

*ปลาลม  ซันชา ไม่เคยใช้ไอ้เม็ดสีเงินนั้นหรอ? 'ศุภะ' ไง ซันชา 

[kakaris]

พี่รามกลัยมาแล้ว

[sunshadow]

กาลกีรตี

*ปลาลม  ซันชา ไม่เคยใช้ไอ้เม็ดสีเงินนั้นหรอ? 'ศุภะ' ไง ซันชา 

       
    ง่ะ. . . แจ่มแจ้ง. . .

[RainyMooD]

เข้าใจอารมณ์น้องกลอยใจสุดติ่ง อีหนูเอ๋ยนี่ถ้าไปเห็นเวอร์ชั่น เคะราชินี ของเดียร์เวลาฟัดกะเอล
หล่อนจะไม่กรี๊ดดดดดดดดดด จนคอแตกเลยหรอ

แล้วอีวานจะมาทำอะไรเนี่ย

แอบสงสัย ว่า อาชา นี่เป็นลูกครึ่งอะไรอ่อ ควายมีปีก??




ใบหน้าคมเข้มแห่งมัจุราชเฉียดใกล้>>>มัจจุราช
เสียงคำรามขู่เกรียวกราดจากลำคอ>>>เกรี้ยว
จิตวิปลาศเฉกองค์อรัญญาปักษ์>>>วิปลาส
หากต้องการละปราณก็คิดถึงใจข้าเจ้าบางเถิดขอรับ>>>บ้าง
แววตาเฉกไศรพมหินทร์ หากแต่คุกกรุน>>>คุกรุ่น
การได้รับรู้หาใช้ทางออกที่ดีที่สุดขอรับ>>>ใช่
จิ้นกระจาย.... ฟิ้นได้อีก>>>ฟิน
ไอเดียร์ค่อยๆลืมตา.....ตื่น.....แต่ยังไม่เต็มที>>>ที่
พร้อมความง่วงที่ประครองกอดไว้อย่างอบอุ่น>>>ประคอง
แบบผู้หญิง....เสียงทุ่มปนเศร้า>>>ทุ้ม
กล่องเหล็กกลิ้งกระจาย จนผมต้องไล่นั่งตะคุบ>>>ตะครุบ
สำเนียงพวกอินตาเลี่ยน เหมือนเอล>>>อิตาเลียน
กลับมาหาพี่รามที่เคาว์เตอร์คิดเงิน>>>เคาน์เตอร์
 
 

[$VAN$]

กึ่งปักษินทร์กึ่งมหิงสา นาม ‘อาชา

ควายบิน ชื่อ ม้า

อดีตว่าที่มหาราชาแห่งนาคาราช...ทรราชอันถูกปลดปีกและจองจำ ...'องค์อรัญญาปักษ์'

คนนี้อีวานรึเปล่าเอ่ย

อิจฉาหนูกลอย เห็นฉากเด็ด
คิดถึงคุณรามจัง ^3^

[zuu_zaa]

เรื่องก็ผูกกัน ขมวดปม ไม่มีที่สิ้นสุด คิดไม่ออกเลยว่าจะจบแบบไหน แล้วก็เมื่อไหร แต่ก็ขอบคุณที่มาต่อ รักคนเขียนนะคะ

[Zitraphat]

ควายบิน ชื่อ ม้า

นามกู นาม 'อาชา' เป็น 'อารักษ์'                          
สร้างมาจาก พฤษภและกาสร
ปนร่วมกัน กับปักษี และวานร                                 
ประสานพร  พรมน้ำอบ  ตบประทิน   
ขากูยืน  ก็ยืนเหยียบ  เยี่ยง 'มนุษย์'                           
ปีกกูยุด  กูก็หยุด  ดุจ 'ปักษิน'
หน้าเป็น 'ควาย' ส่วนร่างกาย  คล้าย 'กบินทร์'             
กูมิสิ้น กูมิตายหาก   'นายคง'

***ปลาลม.  คนเขียนไม่ได้ขมวดปมเพิ่มนะ....แค่กำลังจะคลายปมให้รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับ ภัทระ  จำการไล่ล่าได้ไหม ภัทระ สิ้นหนทางที่ หุบนิลกาฬ และ ตกตายพร้อม อาชา อารักษ์ที่สิ้นชีพหากนายสิ้น....คนเขียนแค่กำลังจะคลายปมที่อาจลืมกันไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ภัทระ ความเรื่องใดกันแน่ที่ทำให้เกิดการใส่ความและไล่ล่า....จนสุดท้ายมันจบด้วยความพินาศ...

กาลกีรตี บทที่ 8 [อดีต]

[ พรายใดจักงามเท่า     เจ้าพรายยิ้ม     พรายใดจักเอิมอิ่มเท่า  เจ้าพรายสรวญ
  พรายใดทำพี่พ่ายเท่า  เจ้าพรายนวล   พรายใดจะครวญเท่า   เจ้าพรายพราง    ]


..........................
....................................................................

“หากมิกลับไป...ย่อมยอมรับว่าท่านกระทำ”

เสียงหัวหน้ากองนาม ผสุ เพลานี้ดูจะไร้ปราณีเฉกเสียงหวีดแห่งหุบกาฬอันเหน็บหนาว ภัทรเจ้า ได้แต่ขบริมฝีปากแน่น ยามมองพลกองเบื้องหน้า

‘เหตุใดจึ่งมิเข้าใจ...เหตุใดจึ่งไล่ล่าข้าเฉกไพร่สถุล...’

อาชาอารักษ์ อันแฝงร่างไว้กับไอหมอกเองก็ดูจะขุ่นเคืองมิน้อย แต่กระทำสิ่งใดมิด้วยนายตนห้ามไว้เกรงเหตุจะยิ่งบานปลาย หมดสิ้นหนทางเมื่อเบื้องหน้าคือกองพลอันมิเคยรับฟังสิ่งใด นอกจากคำสั่งแห่งอาญาและเบื้องหลังคือเหวแห่งหุบนิลกาฬอันมืดดำ แม้จะเลวร้ายสักเพียงใด ภัทรเจ้า ยังศรัทธาในหนทาง และบิดานาม 'ชลเทวะเจ้า' เหนือหัวแห่งชลเทวทหะนคร

‘ใช่บิดาเจ้า หนทางรอดเพียงหนึ่งเดียวแห่งข้า!’

.....แล้วฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง...

             เมื่อธนูดอกนั้นปักเข้าที่ไหล่ซ้ายแห่งองค์   ความเจ็บปวดมิได้มากกว่าความขุ่นเคือง หากแต่เมื่อมองไปยังผู้ดีดสายธนู ภัทรเจ้า ถึงกับหมดสิ้นความหวังใดๆ นายแห่งชลเทวทหะนคร!! ความรู้สึกบางอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหลุบต่ำคล้ายมิอยากมองภาพใดๆ ร่างทั้งร่างนั้นชาไปหมด มือที่เคยยั้งห้าม อาชา จับแน่นที่กลางดอกธนู แล้วกัดฟันกระชากออก สัญญาลักษณ์ที่หัวธนูยังเด่นชัด ธนูแห่งบิดาข้า...

   มือซ้ายอันสั่นเทาจับแน่นที่ด้ามดาบข้างกาย ยิ่งก้มหน้าต่ำเพียงใดหยดน้ำตาก็ยิ่งไหลรินมากเท่านั้น ภัทระพยุงตัวลุกขึ้นพร้อมดาบในมือที่ยกสูงเสมอตัว อาชา เองก็เผยร่างนับตั้งแต่ดอกธนูปักลงที่นายตน...การเผชิญหน้าเหมือนจะมิอาจห้ามได้...พลกองเตรียมยกคันธนูขึ้นสกัดอารักษ์ร่างยักษ์ แต่มิได้กระทำสิ่งใดนอกเสียจากเตรียมพร้อม

        ภัทรท่าน ก้มหน้าลงต่ำ...มิอาจให้ผู้ใดเห็นหยดน้ำตา แม้แต่ผู้ที่เคยขึ้นชื่อว่า 'บิดา' คำถามมีมากมาย แต่ทุกสิ่งมันอัดแน่นจนจุกอยู่รวมกันเป็นความรู้สึกอันโดดเดี่ยว... นานกว่าริมฝีปากอิ่มจะมีเสียงอันแผ่วเบาเอ่ยออกมาก่อนเสียงตะโกนถามด้วยโทสะ จะดังก้องไปทั้งหุบเขา

“ รักของท่านพรากข้ามา...แล้วเหตุใดจึงขยี้ความเชื่อใจแห่งข้าด้วยธนูท่าน !! บิดา!!...หากต้องการ!! เพียงท่านเอ่ยมา...ชีวิตข้าก็จักให้...ข้าจักคืนให้!! ทั้งหมด!! ข้าเจ้าจักคืนให้!!”

สิ้นคำด้ามดาบนั้นกระชับกำแน่น เสมอคอก่อนจักคิดสิ่งใดมันก็ปาดเข้ากับลำคอระหง โลหิตสีชาด ไหลทะลักไปตามแนวคมดาบ จนลำคอขาวดั่งทาบทับด้วยสร้อยโกเมน หมดแล้วซึ่งหนทาง... หมดแล้วซึ่งศรัทธาแห่งความหวัง มิมีคำถามไถ่หรือเรียกร้องในเมื่อแม้แต่บิดายังมิเชื่อใจและช่วยเหลือ จักมีผู้ใดให้ข้าไว้ใจอีกบ้าง...

          แล้วความรู้สึกก็มืดดับพร้อมกับร่างที่ทิ้งตัวลง ณ หุบเหวแห่งนิลกาฬ  เร็วเกินกว่าจักขัดขวาง เร็วเกินกว่าจักเอ่ยคำใดเร็วเกินกว่าอาชาอารักษ์จักรับรู้  เมื่อร่างตนสลายทันทีที่นายตนดับสติ ทุกอย่างทิ้งไว้เพียงความมืดดำและเสียงกรีดร้องแห่งนิลกาฬ.....

          เหน็บหนาวและขมขื่น ความรู้สึกเหล่านี้ได้แต่วนเวียนคล้ายสัมผัสมันอยู่ซ้ำไปซ้ำมา อีกกี่ครั้งถึงจะลืมอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจกับสิ่งที่ข้าได้รับ...
..........................
....................................................................

[takara]

พี่รามกลับมาแล้วแล้ว แล้วคนที่คุยกับพี่รามน่าจะเป็นพลำที่อยู่ในตรินทร์มั้ยนา

[sunshadow]

***ปลาลม.  คนเขียนไม่ได้ขมวดปมเพิ่มนะ....แค่กำลังจะคลายปมให้รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับ ภัทระ  จำการไล่ล่าได้ไหม ภัทระ สิ้นหนทางที่ หุบนิลกาฬ และ ตกตายพร้อม อาชา อารักษ์ที่สิ้นชีพหากนายสิ้น....คนเขียนแค่กำลังจะคลายปมที่อาจลืมกันไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ภัทระ ความเรื่องใดกันแน่ที่ทำให้เกิดการใส่ความและไล่ล่า....จนสุดท้ายมันจบด้วยความพินาศ...

       เค้าลืมไปแล้วจริงๆด้วยล่ะ ไล่ล่าตอนไหนเนี่ย
       ภัทระเจ้าไม่ได้งอนท่านพ่อแล้วฆ่าตัวตายประชดเรอะ
       เอาเถอะ ช่วงนี้เค้าเป็นไรก็ไม่รู้ รู้สึกว่าตัวเองความจำสั้น+สมาธิสั้นชอบกล

[fay 13]

 

[malula]

พี่รามกลับมาแล้ว คิดถึง
ชอบให้ไอเดียร์อยู่กับพี่ราม ดูอบอุ่นดี
ตัวปัญหาเพิ่มมาอีกแล้วสิเนี่ย

[ratnalin]

แหม อยากเป็นน้องกลอยอ่าาาาาา โอย ฟิน
ไอเดียร์ล่องๆลอยๆ ไม่เป็นตัวเอง คงใกล้แล้วล่ะ พี่รามจับผูกด่วน!

[tamako]

ง่ะไอเดียร์

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 50


[06.45 น.]

ทุกอย่างมันลอยๆ หัวมันเย็นๆ สมองมันโล่งๆเบลอๆ .... ช่วงเวลาแบบนี้ เป็นช่วงที่ผมกลัวตัวเองที่สุด...เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง........ทุกอย่างมันเหมือนกับความฝันไปหมด .... อากาศหนาวเกินไป ....
..
.
.
เช้าที่เหมือนกับว่าไม่มีอะไรอยู่ในสมอง ...ผมเห็นแค่ภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในกระจก พี่รามกำลังหวีผมให้ช้าๆ ... ภาพที่เหมือนจะชินทั้งสายตาและความรู้สึก...ผมไม่ได้พูดอะไร ไม่คิดอะไร ..ไม่แม้แต่จะสนใจตัวเอง ...

... จนความอบอุ่นมันเข้ามา เมื่อพี่รามรวบตัวผมเข้าไปกอดทั้งตัว ...
.
.
.
เสียงกระซิบของพี่รามมันคงจะเบาไป ...
..
.
.
.
ผมไม่ได้ยินอะไรเลย...
..
.


***


[13.15 น.]

"พี่ไอเดียร์? เป็นอะไรรึเปล่า?"

รินหันมาถามผม ที่นั่งเงียบบนเก้าอี้มาตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว....เมื่อเช้าพี่รามมาส่งผมที่ ออฟฟิศ ผมไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ร้านทั้งๆที่เห็นกับตาว่าเมื่อวานพี่รามทำท่าเหมือนจะมีเรื่องกับพวกกลุ่มคนชุดดำพวกนั้น....

คิดถึงเรื่องนั้นแล้วผมก็เกลียดตัวเอง ... ทั้งๆที่รู้ว่าพี่รามกำลังจะมีเรื่อง แทนที่จะลงไปช่วย ผมกลับเดินหนี ...ผมยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่า ผมได้แต่ปรายหางตามองสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วทิ้งทุกอย่างไว้แค่นั้น.... ก่อนจะเดินขึ้นห้องแบบไม่รู้ตัว...
 
"พี่ไอเดียร์.....? เป็นอะไรพี่...?"

รินถามย้ำผมอีกครั้งเมื่อมันไม่ได้คำตอบ 
 
"เปล่า...แค่แสบตา...ไมเกรนมั้งเลยขึ้นมองแสงไม่ค่อยได้..."

"ใส่แว่นไหม? มีแว่นกันแดดอยู่อันหนึ่ง..."

พูดได้แค่นั้นไอ้รินก็หันซ้ายหันขวาหาของที่มันพูดถึง  แว่นกันแดดของไอ้รินยื่นให้ผมช้ากว่าไอ้ฝิ่น....

"....ใส่ซะ...ถ้าปวดหัวก็ไปนอน หรือถ้ามึงไม่ไหวก็โทรเรียกคุณรามมารับเลย...."

ผมเงยหน้านิ่งมองไอ้เพื่อนฝิ่นที่ดูจะมีสติดีกว่าไอ้เด็กริน....ไม่ต้องให้ถามหรือบังคับแว่นกันแดดอันใหญ่ของไอ้เพื่อนก็สวมเข้ามาให้ผม แรงมือดึงผมให้ลุกขึ้นเดินตามเข้าไปในแคนทีน ไอ้ฝิ่นทิ้งผมไว้บนโซฟา  ก่อนจะกลับมาพร้อมกระป๋องน้ำเกลือแร่...

"ไปนอนที่ห้องฝ่ายศิลป์...ถ้าไม่นอนก็กลับไปกับกู...จะไปบ้านคุณราม หรือไปหอมึง หรือจะกลับไปหาอเล็กซ์ก็ได้ จะเอาไง?"

"...งานยังไม่เสร็จ..."

"สภาพนี้มึงทำอะไรไม่ได้หรอก ...อยู่อย่างนี้มึงเสี่ยงกว่าอยู่กับคุณรามหรืออเล็กซ์อีก ...ไม่ได้แดกเงินเดือนเหมือนชาวบ้านเขาจะฝืนทำงานทำเหี้ยอะไร? "

"...ไม่อยากกลับ..."

"งั้นก็ไปนอนห้องฝ่ายศิลป์ ...เดี๋ยวกูล็อกห้องให้ ...ติดโทรศัพท์ไว้ด้วยเผื่อโทรหากู...ทนให้ได้นะมึง....อีกไม่นานหรอก...อีกไม่นานมันจะจบแล้ว..ไอเดียร์.. "

อุ่น...ไออุ่นของร่างกาย มันอุ่นจนผมไม่อยากปล่อย ไอ้ฝิ่นกอดผมไว้แล้วพล่ามประโยคยาวที่ผมรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ...สมองผมรับรู้แค่สองอย่าง รู้ว่ามันห่วงผม และรู้ว่าร่างกายมนุษย์มันอุ่นแค่ไหน....
.
.
.
...ใช่....ร่างกายมนุษย์...มันอุ่น...
.
.
.


***


[16.45 น.]

"พี่ฝิ่น....ผมสงสัยอะพี่?"

"เรื่อง?"

"พี่ไอเดียร์...ไม่ใช่คนไทยใช่ปะ?"

คำถามของรุ่นน้องจอมจุ้นจ้านที่โพล่งขึ้นมา ทำให้ผมหยุดงานร่างในมือ หันมาเผชิญหน้ากับไอ้รินมันตรงๆ

"ทำไม?"

"ตาไงพี่....ตาพี่ไอเดียร์เป็นสีเขียว ...ผมสังเกตเห็นเมื่อเช้าอะ...แล้วคนที่ชื่อ อเล็กซ์แฟนพี่ไอเดียร์ก็เป็นฝรั่ง ...ผมก็เลยสงสัยว่า พี่ไอเดียร์ใช่คนไทยแท้ๆหรือเปล่า? พี่ฝิ่นเป็นเพื่อนพี่ไอเดียร์ พอรู้บ้างปะ?คือมันแค่สงสัยอะพี่ "

"...มันคงใส่คอนแทคเลนส์..."

ผมบอกไอ้เรื้อนรินไปแค่นั้น ...
...
นั่งทำงานได้สักพักก็ไม่ไหวแล้ว ... กระสับกระส่ายยังไงชอบกล เรื่องบางเรื่องมันกำลังทำให้ผมไม่มีสมาธิ ...จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้งานเพิ่ม...นอกจากความหงุดหงิดที่เริ่มจะทับถม ผมเลือกที่จะเดินไปหาตัวต้นเหตุที่ป่านนี้คงหลับอยู่ในห้องฝ่ายศิลป์ ตั้งใจจะพามันกลับไปพัก ส่วนจะกลับไปพักที่ไหนค่อยว่ากันอีกที...

...แม่กุญแจที่ผมล็อกยังล็อกค้างอยู่ที่ประตู....

ผมไขมันเข้าไป เพื่อเปิดห้องฝ่ายศิลป์ ... บนเตียงอเนกประสงค์ ว่างเปล่า ....ไอเดียร์...ไม่ได้อยู่ที่นี้แล้ว....
..
.
.


***   


แท็กซี่เขียวเหลือง เพิ่งรับคนออกจากบริษัท ย่านใจกลางตัวเมือง เสียงโทรศัพท์ ของลูกค้าดังขึ้นซ้ำๆหลายครั้ง จนคนขับต้องหันไปมอง เมื่อผู้โดยสารที่เป็นเจ้าของเครื่องไม่ยอมรับโทรศัพท์  มันดังซ้ำๆอยู่อย่างนั้นจนมือใหญ่เอื้อมมาหยิบ โทรศัพท์แล้วกดสายทิ้งพร้อมปิดเครื่อง ...
..
.
นามบัตรโรงแรมหรูแห่งหนึ่งถูกยื่นให้คนขับ ...
.
.
..

ความกระอักกระอ่วนใจของโชเฟอร์ร่างท้วมเริ่มปรากฏในสายตาที่สะท้อนผ่านกระจกส่องหลัง .. เจ้าของโทรศัพท์ เหมือนไม่มีสติ  ในขณะที่ผู้โดยสารอีกสองคนที่นั่งประกบข้างด้วยสีหน้าเรียบเฉย ...
.
.
เขารับผู้โดยสารคนหนึ่งมาจากออฟฟิศแถวๆตัวเมือง รับรู้ถึงจุดหมายปลายทางหนึ่ง ก่อนจะออกรถมุ่งหน้าไปที่นั่น แต่หลังจากนั้นรถก็โดนปาดหน้าจากรถคันหรู และคนในรถนั้นเดินปรี่เข้ามาในตัวรถ นั่งประกบผู้โดยสารคนแรกที่เหมือนจะหลับลึกไปแล้ว ....
.
.
.
จุดหมายของสถานที่ถูกเปลี่ยน ...
.
.
ไปเป็นโรงแรมหรูตามนามบัตร..   
         

[→Yakuza★]

อะไรอ๊า!! ตัดบทฉับๆๆๆ 

ใครมาหิ้วไปละหนิ เดียร์จะแปลงร่างอีกไหม สงสารพลำนะแต่ก็ไม่อยากให้เดียร์เจ็บเยอะอ่า

[why yyy]

เอ๊ะ! ยังไงกันนะ?

[sunshadow]

     ทำไมดูฝิ่นเหมือนจะรู้อะไรเลย แถมเป็นห่วงจนออกนอกหน้าด้วย
     แต่ไอเดียเบลอขนาดนั้นยังคิดจะทำงานอีกนะ มึนจนได้เรื่องอีกแล้วไง

[takara]

กำ จะเป็นใครกันนะน่ะ หรือจะเป็นพวกนั้นอะ