หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[sunshadow]

    โดนเจอตัวซะแล้วไง
    แล้วดีหรือไม่ดีละเนี่ย

[BExBOY]

กลิ่นเลือดคงหาย เหลือแต่กลิ่นจีแล้วล่ะ ก๊ากกกกกก

[sunshadow]

    ง่ะ!! ไหงในรายชื่อที่ให้โหวตผู้ท้าชิงที่ว่างในใจไอเดียร์มีชื่อจีโผล่มาด้วยง่ะ
    ไม่นะ แค่นี้คู่แข่งก็เยอะจนไอเดียร์เลือกไม่ถูกแล้ว
    ตำแหน่งนี้ต้องคุณรามเท่านั้น

[Kanokwan]

5555555555555555555555555555555555555555555555+
ลูกน้องจำหน้าเมียบอสไม่ได้ซะแล้วตอนนี้ดันสวยจัด -..-
+ เป็ด รอจ้าาาาาาาาาาา

[yowyow]

เอลปล่อยให้ไอเดียร์อยากขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ยยยยย

 

[kakaris]

เอ่อ...ควายเผือกหรอ

555+

[RainyMooD]

กอดแต่ฟ่องๆฟูๆ เลยคิดถึงมันๆเลื่อมๆอ่ะดิ๊
ไม่รู้จะขำหรือสงสารจีดี ตอนแรกหวังอยากได้คนผัว ไปๆมาๆ คนเมียเลยจัดให้ซะ
ฮาอ่ะอิตาลีรู้จักควายเผือก





คิดถึง เอล ....โครตคิดถึงเลย>>>โคตร
หน้าอก...จุกชิบหาย>>>ฉิบ
แม่งตัวใหญ่เอาใส่กระเป๋ากลับไปไม่ได้นี่น่า>>>นา
แต่รถทัวว์มันก็นั่งสบายกว่า ช่างใจอยู่นาน>>>ทัวร์   ชั่ง
ฝรั่งร่างยักษ์พูดกับหน้าจอมอโทรศัพท์??
จนร่างนั้นเดินหายแกไปจากโรงแรม??

[tremor]

โครต 555+ และโครตหื่น

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

สงสารจีจัง
นี่มัน ฟันแล้วทิ้งชัดๆ 
จีจะรู้สึกไงเนี่ย หมาเหมอก็ไม่เอาไป

[qhanb]

ควายเผือก 
สงสัยไอเดียร์จะสวยขึ้นมากจริงๆ อยากเห็นนนน .

[tay028643904]

รอลุ้นน้ะ
ฝิ่นจะทำยังไงเรื่องไอเดียร์ต่อเนี่ย
แอบเครียดเบาๆ ๕๕๕๕
+1

[Zitraphat]

กาลกีรตี  ---- สั้นเฉพาะกิจ -----

' กลิ่น....'


..... เคยสงสัยไหม?

ว่าจู่ๆทำไมถึงได้ 'กลิ่น' ที่หาที่มาไม่ได้ .....
.
.
.
กลิ่นที่อธิบายไม่ถูก ว่ามันเป็นอย่างไร .....แต่จมูกก็ได้ กลิ่น ....
...กลิ่น....
ที่บางที....มีแต่เราคนเดียวที่รับรู้ .......
.
.
.
...กลิ่น....
.
.
ที่ติดอยู่บนปลายจมูก
.
.
.
...กลิ่น....
.
.
.

ที่ยังคงตามวนเวียนไม่เลิก......

.
.
.

....เขาว่า กลิ่น มีอิทธิพล มากกว่าที่คุณคิด...กลิ่นขนมหวานที่หอมหวน กลิ่นสาบ ที่คลุ้งแสบจมูกจนต้องเบือนหน้าหนี กลิ่นคาวแรง ที่พานจะทำให้อาเจียน...กลิ่นหอมของดอกไม้ กลิ่นหืนอับชื้นของเชื้อรา.....
.
.
.
และบางกลิ่น....
.
.
.
ที่ทำให้คุณแทบอดใจไม่ไหว .....
.
.
.

สำหรับผม....กลิ่น...หมายถึงลางสังหรณ์.....ที่คอยเตือน...ถึงอันตราย....
.
.
.





ครั้งแรกที่ผมได้กลิ่นนั่น......
.
.
.


มันเป็นครั้งแรกจริงๆ....




***


[ ถนนลูกรัง ใต้อ่างเก็บน้ำ - สวนผึ้ง  ราชบุรี  พ.ศ. 2538 ]

.
.
.

"ไอเดียร์ไหวไหม? พักก่อนเปล่า?"

...ฝิ่นถามผมที่เดินไอมาตลอดทาง หัวหูผมตอนนี้ดังวิ้งๆเลย ...ปวดหนึบกับไอแดดร้อนๆที่เผาผิว ผมดื่มน้ำเป็นอาบ แต่ยังไม่วายรู้สึกว่ามันยังไม่พอ ...จนฝิ่นมันส่งน้ำขวดใหญ่ที่สะพายไว้ให้ผมอีกขวด ....

ดื่มเพราะกระหายอย่างหนัก แต่พอดื่มเข้าไปก็กระแอมไอ เมื่อเมือกใสๆมันเหมือนมาจ่ออยู่ที่ลำคอ ...หัวหน้าหมู่อย่างผมไม่ไหว ...ฝิ่นที่เป็นรองหัวหน้าหมู่ มันเลยยึดธงกับเข็มทิศที่หัวหน้าหมู่อย่างผมมีมาถือไว้เอง .... เข้าค่ายลูกเสือครั้งแรกของเด็ก ม.1 โหดชะมัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโรงเรียนชายล้วนหรือเพราะเป็นปีแรกที่เข้ามาเรียนที่นี้กันแน่ ชัฏป่าหวาย ...แม่ง...ป่าชัดๆ ....ผมพาลูกหมู่เดินมาตามคำใบ้กับเข็มทิศ แผนที่ไม่มี..... นอกจาก มาสเตอร์ที่บอกว่าให้เดินไปตามทาง เลาะจากใต้อ่างเก็บน้ำไปที่เหนืออ่าง จนกว่าจะพบค่ายที่พัก ... รถบัสปล่อยพวกเราไว้ปากทางพร้อมสัมภาระ ....ทั้งขนมทั้งขยะอะไรต่อมิอะไร จนผมแทบอยากจะเรียกมันว่า สัมพารก....

ผมอยู่หมวดกระทิง....
เป็นหัวหน้าหมวดเพราะถนัดแก้ปัญหากับใช้แรงควายๆได้อย่างที่ใครก็นึกไม่ถึง  ส่วนไอ้ฝิ่นเด็กบาส เป็นรองหัวหน้าเพราะท่าทางเงียบๆเฉยๆไม่โวยวายทำมันดูเออออและเข้าขากับผมได้มากกว่าใครทั้งหมด จากนั้นก็มีไอ้นกเล็ก ไอ้ทีม ไอ้ต้น หมู่ผมมีกัน 5 คนรวมทั้งผมเพราะดันจับฉลากได้เป็นเศษ....แต่เวลาโดนเรียกให้เดินทางไกล กลับเป็นหมู่ผมที่ต้องเดินเป็นหมู่แรก...
........
..
..เดินออกจากจุดไปเกือบครึ่งชั่วโมง พวกผมก็เจอภารกิจแรกที่เป็นการตัดต้นกระถินข้างทางเพื่อเอามาทำธงและเปลสำหรับแบกของ ดีที่พกพวกมีดกับอุปกรณ์มาตามที่พวกครู กับมาสเตอร์สั่ง และเล่นเอาผมยิ้มกว้างเมื่อไอ้นกเล็กพกมีดอีโต้มาด้วยอย่างไม่ทราบเหตุผล ....
...เรื่องใช้แรงขอให้บอก ผมถนัดมากกว่าการใช้สมองเสียอีก ....
แค่เห็นว่าไอ้นกเล็กมีมีดอีโต้ด้ามใหญ่มาด้วยผมก็ยิ้มร่าเลย สำหรับหมู่อื่นผมไม่รู้ว่ามันจะค่อยๆเอามีดปอกผลไม้ค่อยๆถากต้นกระถินหรือเปล่า แต่สำหรับผม...ไม่ใช่วะ...
.
.
.
เรื่องทำลายและใช้กำลังขอให้บอกไอเดียร์ ผมก้มหยิบมีดที่ไอ้นกเล็กแล้วให้ไอ้ทีมหาเป้าหมายเหมาะๆ กำลังก้าวตามไอ้ทีมที่ชี้เป้าแต่ไอ้ฝิ่นดึงผมไว้ก่อน มันถอดผ้าผันคอออกมาแล้วเอามาพันมือผมไว้ ตอนแรกก็งงว่ามันทำอะไร แต่พอลองใช้มือที่มันพันผ้าให้กำกระชับด้ามมีด เออว่ะ....ถนัดและไม่เจ็บมือ...ดีชะมัด ..
.
.
.
ผมสูดหายใจยาว ปวดหัวตึบ..กระแอมไออย่างหยุดไม่ได้  แต่ยังพอมีแรง ...บอกให้ลูกหมู่หลบไปกำกระชับด้ามมีดแล้วฟันฉับลงบนต้นกระถิน ขนาดไม้พลอง สำหรับต้นขนาดนี้ ขอแรงทำลายแค่สามที กระถินต้นใหญ่ก็ล้มลง....

ทำลายไปได้ 5 ต้น ด้วยตัวคนเดียว...แม่งมาสเตอร์จะเอาอะไรกับเด็ก ม.1 อย่างพวกผมนักก็ไม่รู้...มือที่ใช้กำด้ามมีดลงแรงฟันต้นกระถินอย่างร้อน.... ข้อแขนล้ากันเลยทีเดียว ไอ้นกเล็กกับ ไอ้ทีม โดนใช้ให้แบกต้นกระถิน ส่วนผมมานั่งหอบแฮกๆอยู่ใต้ต้นไม้ ... ตอนออกแรงหายใจไม่ทัน เหมือนเมือกในคอมันตีขึ้นมายังไงชอบกล....ไอ้ฝิ่นส่งน้ำให้ผมอีกขวด...รับมาดื่มได้ไม่นานอาการก็ออก ผมแทบโก่งคออ้วกกันเลย เมือกใสๆ ทะลักออกมาทุกครั้งที่ผมไอ ไอ้ต้นถามว่าผมไหวหรือเปล่า แต่ไอ้ฝิ่นกลับโบกมือให้พวกมันเดินต่อ...ตรงที่ผมอ้วกเลยมีแค่ไอ้ฝิ่นที่คอยลูบหลังให้อย่างไม่นึกรังเกียจ ....
.
.

ผมมองไอ้ฝิ่นอย่างซึ้งใจ แล้วมองผ่านไปที่ ท้องฟ้าเหนือหัว กลิ่นละอองชื้น....

.
.
.
ลอยเข้าจมูกมาแต่ไกล..... กลิ่นไอดินและสายฝน .....

.
.
.

....คงเพราะ ทิ้งระยะห่างจากพวกไอ้ทีมพอสมควร ....พอผมกับฝิ่นเดินตามพวกมันมาทัน ทำเอาผมถึงกับเครียด ท้องฟ้ามืดลง...เพราะเมฆฝนแถมถนนลูกรังก็ฝุ่นแดงคลุ้งด้วยลมแรงๆ  ไอ้นกเล็กชี้ไปที่ป้ายเก่าๆบอกทางไปอ่างเก็บน้ำ พวกผมกำลังชั่งใจว่าจะเดินไปตามถนนลูกรังหรือจะตัดทางเดินเข้าพงรกที่เขียนว่า อ่างเก็บน้ำดี....ใจอยากจะถึงเร็วๆใจจะขาดเพราะอาการผมแย่มากแล้วตอนนี้ จมูกชื้นเริ่มจะตีบตันแล้ว ....เพราะน้ำมูกเป็นเมือกมันเหมือนจะค้างๆแถวจมูก....หอบหายใจลำบาก....พอหายใจทางปาก ไอ้เมือกในคอมันก็เอ่อออกมา....
.
.
.
.
กำลังคิดว่าจะเอายังไง ไอ้ต้นแม่งก็เดินดุ่ยๆตัดทางรกๆเข้าไปเลย ....ไอ้นกเล็กร้องห้าม แต่ไอ้ทีมกลับวิ่งตามเข้าไปอีกคน ...ไอ้นกเล็กมองผม แล้วก็ตามไอ้สองตัวนั้นเข้าไป ....เดินลึกเข้าไปได้ ไม่นาน ไอ้ต้นก็วิ่งออกมา .... พร้อมฝูงตัวอะไรไม่รู้ที่บินตามมาด้วย มันตะโกนให้วิ่ง ไอ้ทีมกับไอ้นกเล็กก็วิ่งแบบลืมตาย ล้มลุกคลุกคลานกันจนกลับมาที่ถนนใหญ่ได้เหมือนเดิม ...ไอ้ต้นร้องไห้โฮ มันบอกว่าทั้งเจ็บและปวดตรงช่วงไหล่  ไอ้ทีม กับไอ้นกเล็กก็ไม่ต่างกัน แต่ผมว่าไอ้นกเล็กหนักกว่าตรงที่หน้ามันบวมไปข้างหนึ่ง ....
..
.
ไอ้ฝิ่นบอกว่าที่พวกมันโดนเรียกตัวต่อ ...และจากนี้ไอ้สามตัวนั่นจะเริ่มปวดมากขึ้น .... ไอ้นกเล็กผลัดมาแบกไม้กระถินกับไอ้ทีมแบกไปร้องไห้ไป ...ผมกับไอ้ฝิ่นเลยเอาท่อนกระถินมาแบกเอง...
.
.
.
...พวกเราเดินไปได้ไม่นาน ไอ้สามตัวนั่นก็ไม่เดินต่อแล้ว ผมเองก็เหมือนกันที่ปวดหัวจนอยากจะนั่งกับที่ ....ลมฝนพัดมาอีกครั้ง.....ผมสูดหายใจรับกลิ่นไอดินและความชื้น...เย็นชื่นใจเหมือนปลาได้น้ำ ....

.
.
.

แล้วฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา .....ไม่รู้ว่าพวกเราเดินถึงไหนกันแล้ว ไอ้สามคนนั้นบ่นว่าปวดเลยหยุดเดินกันหมด ....
.
.
.
แล้วก็เหมือนมีพระมาโปรด ...
.
.
.



มีรถมอไซค์แบบพ่วงข้างคันเก่าๆ วิ่งผ่านมา ผมโบกอย่างเอาเป็นเอาตาย .....
..เจ้าของรถเป็นลุงกับป้าท่าทางใจดีที่ให้พวกผมขอติดรถแกไปด้วย แต่พอมองสภาพเพื่อนแล้ว ....ผมเลือกที่จะให้ไอ้สามตัวนั่นเอาท่อนกระถินกับสัมพารกทั้งหมดรวมถึงเป้ของผมกับไอ้ฝิ่นขึ้นรถไปก่อน ส่วนผมกับฝิ่น เลือกที่จะเดินกันไปเอง เพราะสภาพยังดีกว่าไอ้สามตัวนั่น และ รถของลุงกับป้ามันก็ไม่มีที่พอสำหรับพวกเราห้าคน....
.
.


"ตกลงจะไปทางไหน?"

ฝิ่นถามผมเมื่อเราเจอทางแยกที่เหมือนกันทั้งสองฟาก....สายฝนยังคงตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ผมปาดน้ำฝนออกจากหน้าแล้วชี้ไปทางขวา ....
.
.
ไม่ได้คิดเลยว่า 'ขวาร้าย ซ้ายดี...' เดินมาไกลแล้ว แต่ยังไม่เห็นแววที่พักของชาวบ้านหรือใครให้ถามทางเลย ... หัวทั้งปวดทั้งมึน ขืนแรงเดินไปได้อีกสักพักผมก็หยุด เมื่อได้กลิ่น.....
มันเป็นกลิ่นสาบ...
.
....
..

กลิ่นสาบฉุนจมูกที่เหมือนจะดึงดูดให้ผมเดินตาม..... ฝิ่นรั้งตัวผมไว้  มันดึงไหล่ขืนแรงผมที่จะก้าวเดินตามกลิ่นนั่น .....

.
.
.

ผมถามว่ามันได้กลิ่นไหม มันบอกหน้าตายว่ากลิ่นเสือ....
.
.
.
ผมมองหน้ามันนิ่ง ....แล้วมันก็หัวเราะ....
.
.
.
โอบไหล่ผมมากอดแล้วบอกเล่นๆว่า ผมคงไม่หิวมากขนาดอยากกินเสือหรอกนะ....กินคนดีกว่า ....เนื้อหอมๆ เลือดหวานๆ ....แถมไม่มีเขี้ยวเล็บอะไร....
.
.
.

ตลกร้าย...จากรองหัวหน้าหมู่...ที่ทำเอาผมหัวเราะร่า...
.
.
.

กลางสายฝนกับถนนลูกรังเละๆ ผมกับไอ้ฝิ่นเดินกอดคอกันคุยเรื่องไร้สาระ....

'ถ้ากินคนได้ เราจะกินอะไรก่อน ?'

.
.
.
.

"กัดตรงคอก่อน ....จะได้ไม่มีเสียงร้องให้รำคาญหู...."


.....ไอ้ฝิ่นแนะนำผมแบบจริงจัง....
 


***


ท้องฟ้ามืดลงแบบไม่ให้ทันตั้งตัว ...
...
.
.
พวกผมเดินมาไกล แต่มันกลับไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ...จนผมสังหรณ์ใจบอกให้ ฝิ่น เดินกลับย้อนไปที่ทางเดิม... ฝิ่นหันมาปาดน้ำฝนบนหน้าผมออกแล้วบอกให้เดินต่อไปอีกหน่อย มือมันชี้ไปที่ไร่สับปะรด...หวังว่าคงมีคน...ถ้าไม่เจออะไรค่อยเดินย้อนกลับ....
.
.
.

แล้วผมก็ได้กลิ่น ....กลิ่นหอมแปลกๆ....

.
.
.
แสงไฟสีส้มๆ...เป็นจุดเดียวที่ผมสังเกตเห็นจากบ้านไม้หลังเก่าๆ ไม่สิมันน่าจะเป็นเพิงไม้มากกว่า แต่มันก็มีแสงไฟ ....
.
.
อารามดีใจ ผมวิ่งเข้าไปหาแสงนั่น .... คนที่เปิดประตูออกมาเป็น ผู้ชาย....กลิ่นหอม....มันออกมาจากตัวพี่เขา ......
.
.
.

ผมหันไปหาฝิ่น ...
.
.
แต่ว่างเปล่า....
.
.
.
ตะโกนเรียกฝิ่น แต่ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา .....
.
.
.
รอบข้างมันมืดไปหมด เสียงแมลงกลางคืนระงมไปทั่ว ... ฟ้ามืดเร็วกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ ...พี่ผู้ชายถามว่าผมมาจากไหน ผมแค่ตอบไปว่ามาเข้าค่ายแล้วหลงกับเพื่อนๆ มองซ้ายมองขวา บ้านหลังนี้มีแค่เตียงนอนที่เป็นแคร่ไม้กับ เสื้อผ้าสามสี่ชุดที่แขวนไว้กับเสากลางบ้าน ข้าวของอะไรบ้างก็ไม่รู้วางสุมอยู่ที่มุมบ้าน น่าจะเป็นพวกเครื่องมือช่าง กับน้ำมัน ไฟที่ผมเห็นสว่างเป็นไฟจากตะเกียงน้ำมัน พี่ผู้ชายยกน้ำมาให้ผมดื่ม ..ผมดื่มจนหมด แล้วขอตัวออกไปตามหาไอ้ฝิ่น ....
..แต่พี่เขาดึงมือผมไว้ก่อน แล้วบอกว่าพี่เขาเห็นแค่ผมคนเดียวที่เดินมา...เขาไม่เห็นใครมากับผมด้วยเลย...แล้วนี่ก็มืดแล้วซ้ำฝนยังตก ผมจะเดินออกไปได้ยังไงคนเดียว ผมถูกรั้งตัวให้รออยู่ในบ้าน ...จะทำยังไงอะไรต่อค่อยตัดสินใจพรุ่งนี้เช้า....
.
.
ชุดลูกเสือผมทั้งเปียกทั้งเลอะ พี่เขาเลยให้ถอดแขวน แล้วใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ๆของพี่เขาแทน  ส่วนกางเกงผมเปลี่ยนเป็นผ้าขาวม้าของพี่เขา ที่ผมนุ่งไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ แต่ก็ต้องนุ่งเพราะไม่มีอะไรจะใส่ ..... ผมเก้ๆกังๆ จนพี่เขาดึงตัวผมไปพันผ้าขาวม้าให้ ....
...



"น้องนี่ขาวนะ....ขาวเหมือนพวกสาวกะเหรี่ยงเลย ...."

พี่เขาพูดตอนนุ่งผ้าขาวม้าให้ผม กลิ่นหอม มันยิ่ง อวลออกมา ...ผมได้แต่ยิ้มฝืนๆไม่กล้ามองตาแววๆที่ฉายแววแปลกๆให้ผมกระอักกระอ่วนใจ ...ได้แต่คิดว่า ถ้าไอ้ฝิ่นอยู่กับผมตอนนี้ด้วย ผมคงไม่กลัวขึ้นสมองขนาดนี้

.."น้องนี่มือนิ่มนะ....ไอ้พวกเด็กในเมืองนี่ตัวหอมตัวนิ่มเหมือนกันหมดหรือเปล่า?"

...ผมนิ่งไปเลย ตอนพี่เขา โอบเอวผมไว้ให้เข้ามาใกล้แล้ว จูบลงไปที่ร่องสะดือผม ... ยังไม่ทันตั้งตัว มือกร้านก็ปิดปากผมแล้วกดขืนตัวให้นอนราบลงไปกับแคร่ไม้ ชุดลูกเสือของผมที่ถอดแขวนไว้ ถูกดึงหล่นลงมาเพียงเพราะมันหยิบ ผ้าพันคอผมมามัดปิดปากผมไว้ ...เข็มขัดลูกเสือตอนนี้เป็นแค่เชือกเส้นหนึ่งที่มัดมือผมไม่ให้ขยับตัวหนี ....

"ตัวแม่งนิ่มวะ... ทั้งนิ่มทั้งหอม ..."

สัตว์ร้ายในร่างคนมัน กระซิบเข้าข้างหูผมแล้วเลียแหย่ลิ้นเข้าไปในหู ผมดิ้นสุดแรง ตะกายขาถีบมั่วไปหมด สมองมันปวดหนึบ จนเหมือนจะระเบิดออก สะอิดสะเอียนกับตอหนวดที่ ขูดซุกเข้ากับซอกคอ กลิ่นบุหรี่ กลิ่นสาบเสื้อ กลิ่นเหล้า และกลิ่นคาวๆที่ริมฝีปาก เจ็บจนต้องครางร้องเมื่อ ตอหนวดบนหน้าหยาบของสัตว์นรกมันซุกไซ้เข้ามาอย่างหื่นกระหาย หน้าอกผมโดนตะโปมปบและบีบขยี้ เสียงร้องของผมออกมาไม่ดังไปกว่าเสียง ฝนที่ตกลงมาข้างนอก ผ้าขาวม้าถูกกระชากออกไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่มือหยาบๆมัน ตะโปมจับแกนเนื้อผมแล้วลงลิ้นละเลงเลีย ....ผมดิ้นหนีสุดแรง ที่ได้กลับมาไม่ใช่ความปรานี แต่เป็นแรงหมัดที่กระแทกเข้ามาที่ช่องท้อง ..
.
.
แรงที่สั่งให้ผมหยุดแทนคำพูด....
.
.

แววตาวาวโรจน์สะท้อนกับแสงตะเกียง มันดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ...
ผมไม่รู้ว่าผีบ้าห่าอะไรสิงให้มันน่ากลัวได้ขนาดนี้ ... ขาผมถูกจับให้แยกออกเพียงเพื่อให้มันซุกหน้าลงไปหยอกเล่นกับแก่นกายได้สะดวก  ปากหนาครอบอมแกนเนื้อผมไว้แล้วดูดรูดอย่างอดอยาก ...ผมร้องห้ามอย่างไม่เป็นเสียงเมื่อผ้าพันคอมันยังมัดแน่นอยู่ที่ปาก มันไม่ได้เสียวซ่าน แต่มันน่าสะอิดสะเอียนและขยะแขยง ....เสียงน้ำลาย เสียงครางของสัตว์นรก ...มันวนเวียนอยู่ในหัวผม ...เพียงแค่ฝันร้าย แค่ฝันร้าย ....ผมหมดแรงดิ้นแล้วสะกดจิตตัวเองซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ...
.
.
.

"เอ่อ...ทำตัวดีๆว่าง่ายๆ ไม่ต้องดิ้น...เดี๋ยวมึงก็เป็นเมียกูแล้ว ...เงียบๆไว้ ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวก็ดีเอง..."
 
มันกระซิบเบาๆข้างหูผม ....สมองผมปวดหนึบไปหมด น้ำตา....มันไหลพรากเหมือนหยุดไม่ได้ ...ผมร้องจนสำลักไอ  แต่มันไม่ได้สนใจอะไรนอกจากผิวเนื้อผมที่เปลือยเปล่า  มือหยาบของมันลูบกดแล้วขยำบีบ ลิ้นสากเลียแล้วกัดเม้ม ยอดอกผมโดนมันดูดจนแดงก่ำ  ฟันคมๆของมันกัดลงมาบนเนื้อผมจนเป็นรอยแดง ....เสียงฟ้าร้อง กลืนเสียงร้องของผมไปจนหมด...
.
.
.

ตาผมพร่าเลือน แต่ผมก็ยังพอรู้สึกได้ ...ผมขยาดตอนรับรู้ถึงไอร้อน ที่จ่อแนบและดันขืนอยู่ที่ท้องน้อย ....มันถอดเสื้อผ้ามันออกแล้ว ปลดรูดแท่งเนื้อใหญ่ออกมา...คงเพราะอยู่โรงเรียนชายล้วน ...ผมถึงไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาขนาดที่จะไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร ...
.
.
....มันถุยน้ำลายลงกับฝ่ามือแล้วใช้รูดกับแท่งเนื้อนั่น ผมดีดตัวหนี แล้วเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง ....ทั้งถีบทั้งดันไม่ให้มันเข้ามาใกล้ แรงของมือใหญ่ฟาดลงมาบนหน้าผม แต่ผมไม่ได้หยุดดิ้นรน... กลิ่นคาวเลือดขึ้นมาที่จมูกพร้อมๆกับความชาที่หน้าซีกนั้น  หัวปวดจนเย็นวาบ ร้องไอจนสำลัก ความรู้สึกชา...เริ่มไล่มาตั้งแต่ปลายนิ้วผมขึ้นมาถึงแขนที่ถูกมัด ...
.
.
.

"เด็กเหี้ยนี่ เป็นเมียกูดีๆไม่ชอบ ชอบแบบรุนแรงหรือว่ะ?"

มันพูดตะคอกใส่ แล้วจับขาผมลากเหวี่ยงลงไปกับพื้นไม้... เข็มขัดที่ผูกมือผมไว้หลุดออก ผมยันตัวขึ้นแล้วเตรียมจะวิ่งให้พ้นออกไปจากประตูบ้าน ...
.
.
.

....แต่ไม่ทัน....
.
.



มือใหญ่จับไหล่ผมแล้วกระชากตัวผมกลับเข้ามา .....
.
.
.


คอผมเย็นวาบ ....และชา....
.
.
.
.


แสงตะเกียงสะท้อน เงาวาวของโลหะ....
.
.
.


กลิ่นคาวเลือดคลุ้งจนตีขึ้นจมูก ....
.
.
.



ผมทรุดตัวลงไปนอนกับพื้น ....เสียง....ไม่ออกมาจากปาก แต่มันเป็นแค่ลมที่หยุดอยู่ ที่ลำคอ....
.
.
.
.
.
.

ตาผมพร่าเลือน เห็นแค่ไอ้สัตว์นรกนั่น มันถือมีดเปื้อนเลือด ....
.
.
.

ไม่มีแววตาสงสาร....ไม่มีความตระหนกออกมาจากสายตามัน.....
.
.
.
มีแค่ผมที่เริ่มรู้สึกว่าตัวค่อยๆเบาขึ้น ...ร่างกาย เริ่มชาขึ้น..... กลิ่น หอมมันเริ่ม ลอย อวล ออกมา ....
.
.
.
.





 
'....ตรงคอก่อน ....จะได้ไม่มีเสียงร้องให้รำคาญหู....'






.
.
.

เสียงไอ้ฝิ่นเข้ามาในสติอันเลือนลางของผม .....








***




.
.
.


...
..
.สติของมนุษย์เลือนหายไปจากหัว ......ครั้งแรกที่ไม่รู้ว่า เพราะความกลัวที่เร่งสัญชาตญาณหรือเพราะความคมของมีดที่ปาดลงมาบนลำคอ...มันเร่งให้ผมรีบลอกคราบ ....


.
.
.


"...เงียบๆไว้พี่.... ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวก็ดีเอง..."

.
.
.

...ผมกระซิบข้างลำคอเหวอะ....

.
.
.

เสียงอู้อี้ออกมาจากปากหนาที่ เกร็งสั่น ... นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมลอกคราบ ตอน อายุ 12 ...
.
.
.

.....กลิ่นหอม ฟุ้งไปทั่วเศษซากที่กระจัดกระจาย ....เนื้อหวาน นิ่มและลื่นคอ ....แก้กระหายได้ดีกว่าน้ำเปล่าเป็นไหนๆ ผมค่อยๆบรรจงละเลียดชิม... กัดตรงลำคอก่อน....ส่วนมัดกล้ามเนื้อที่แขน มันเหนียวไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร ....กัดย้ำลงไปให้เมือกใสที่ทะลักออกมาจากลำคอค่อยๆย่อย มัดกล้ามแล้วถึงจะมากัดกลืนเนื้อส่วนนั้นใหม่ ....
.
.
.
อร่อยจนหยุดกินไม่ได้เลยทีเดียว .....


.
.
.
.



.....ความประทับใจในครั้งแรกติดลบ....





***



.
.
.
.

...เสียงฝนฟ้ายังคะนองอยู่เหมือนเดิม ....กลิ่นคาวเลือดจางลงไปแล้วกับสายฝน ......เหลือเพียงผมกับเศษเนื้อ....
.
.
.
.

และใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้านนอก......
.
.
.
ผมหนาว......
.
.
.

หนาวกับน้ำฝนและเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า......แม้จะนอนขดตัวสั่นระริก.....แต่ดันชอบ...ชอบกับความเย็นชื้นของละอองฝนที่สาดโดนผิว .....
.
.
.

ใครบางคนด้านนอกเดินเปิดประตูไม้เข้ามา....
.
.
.


เป็นไอ้ฝิ่นก้มลงมานั่งมองผม....ผมที่เปียกไปทั้งตัว .....เมือกสีเขียวใสเพิ่งแห้งหายไป.....เรี่ยวแรงของผมเองก็ด้วย....ผมได้แต่นอนนิ่ง ....ให้ฝิ่นจัดการทุกอย่าง .....
.
.
.
มันช้อนอุ้มตัวผมพาไปอาบน้ำ ตักน้ำเย็นๆในตุ่มรดราดผมด้วยสีหน้าเฉยเมย ....
จัดแจงหยิบชุดลูกเสือมาแต่งตัวให้ผมที่ขดตัวนั่งนิ่งให้มันจับพลิกได้ตามใจ เหมือนตัวผมอ่อนแรงจนไม่มีกระดูกและแรงขืน ....
.
.
.
.
...มันหยิบซากหนังที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นผิวเนื้อผมขึ้นมาแล้วเทน้ำมันในตะเกียงราด...อุ้มผมออกมาจากบ้านนั่น แล้วเขวี้ยงตะเกียงน้ำมันใส่ ....สักพักไฟก็ลุกท่วม....มันลามเร็วจนนึกไม่ถึง ...
.
.
.

กลางแสงไฟที่ลุกโชน ......

.
.

   
ฝิ่นกอดผมไว้เบาๆ...พร้อมกระซิบ....บอก...
.
.
.
.




'ให้ลืม.....'

.
.
.

นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้ กลิ่น.....
.
.
.



กลิ่นเฉพาะที่ผมคิดว่ามันแสนหอม....
.
.
.







กลิ่นของความกลัว....

.
.
.







กลิ่นของ....   










'เหยื่อ....'

[fuku]

ตามที่เข้าใจ ทุกครั้งที่ลอกคราบ ไอเดียร์จะสวยขึ้น?

โอ้ววววววว แบบนี้งูกระอักเลือดตายแน่

[iforgive]

คือเรื่องนี้แปลกและสนุกดี  แต่เข้าใจยากไปนิด
อาจเป็นเพราะลืม  อ่านแบบเร็ว ๆ ด้วยมั๊ง  ว่าง ๆ อาจต้องทบทวน
ตอนนี้รู้สึกว่าฝิ่นมีบทบาทและมีความสำคัญมากขึ้น

[nunnan]

 

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

สนุกมากกก 
อ่านแล้วฮา "...เงียบๆไว้พี่.... ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวก็ดีเอง..." 
เวรกรรมตามไวมาก

ฝิ่นเธอเป็นใครในชาติที่แล้วกันหนอ เคยรู้รึเปล่านะจำไม่ได้แล้ว
+1ขอบคุณค่ะ
edit แอบกลับไปอ่านตอนที่แล้ว จำได้แล้ว  พี่อาชานี่เอง

[sunshadow]

     โห. . . เล่นหัดลอกคราบตั้งแต่ยังเอ๊าะๆเลยเหรอเนี่ย
     แถมยังรู้ตัวตลอดอีก
     ดีนะที่ไม่กลัวจนเป็นบ้าไปซะก่อน ก็เจอเรื่องน่ากลัวๆตั้งแต่เด็กนี่
     แต่เพราะอย่างนี้รึเปล่า ถึงจะเจอเรื่องแปลกประหลาดและร้ายแรงขนาดไหน ไอเดียร์ก็รับได้ง่ายๆ

[takara]

โอ้ ลอกคราบตอนอายุ12

[$VAN$]

"...เงียบๆไว้พี่.... ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวก็ดีเอง..."
 
อ่านแล้วสะใจนิดๆ ตอนแรกไอ้หนุ่มเลวนั่นเป็นคนพูด
ตอนหลังโดนเองซะบ้าง เชอะๆๆ

อีตรงบทข่มขืนนั่น เขียนดีนะ แต่อ่านแล้วเครียด หยะแหยง อึดอัด

[kakaris]

ลอกคราบครั้งแรกอ่ะ

เสียครั้งแรกวะละ...ไอเดียร์

[Zitraphat]

ลอกคราบครั้งแรกอ่ะ

เสียครั้งแรกวะละ...ไอเดียร์

V
V

เรื่องนั้นครั้งแรกกับผู้หญิงครับ ส่วนผู้ชายคนแรกเป็นไอ้งูยักษ์ ....ถึงจะเรียนชายล้วนแต่ก็ซิงครับ ^____^

**ปล. ความจริงไม่มีโอกาสมากกว่าเพราะมีไอ้ฝิ่นกับพี่นพคอยกันท่าคนที่เข้ามาใกล้ แหะๆๆ ช่วงนั้นผมติดพี่นพแจเลย เพราะอยู่หอเดียวกัน แถมพี่แกก็กั๊กๆผมอยู่ด้วย กั๊กแต่ไม่กินนะครับ เลยซิงจนมาเจอ เอล 

[RainyMooD]

โหหหหหห
ที่แท้คุณอาชาฝิ่น มีสอนทริคก่อนกินจริง แถมพาไปเปิบเองเลยด้วย รอเก็บกวาดเรียบร้อย ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง
ไอ้เราก็นึกว่ายังไม่เคยลอก ที่ไหนได้ ....





กลิ่นขนมหวานที่หอมหวล>>>หวน
กลิ่นคาวแรง ที่พาลจะทำให้อาเจียน>>>พาน
ชัฎป่าหวาย>>>ชัฏ
พวกผมก็เจอภาระกิจแรกที่เป็นการตัดต้นกระถิ่นข้างทาง>>>ภารกิจ  กระถิน
ค่อยๆเอามีดปอกผลไม้ค่อยๆถากต้นกระถิ่นหรือเปล่า
กำกระชับด้ามมีดแล้วฟันฉับลงบนต้นกระถิ่น
กระถิ่นต้นใหญ่ก็ล้มลง....
มือที่ใช้กำด้ามมีดลงแรงฟันต้นกระถิ่นอย่างร้อน
ไอ้นกเล็กกับ ไอ้ทีม โดนใช้ให้แบกต้นกระถิ่น
ผมมองไอ้ฝิ่นอย่างซึ้งใจ พาลมองผ่านไปที่>>>พาน
พวกผมกำลังช่างใจว่าจะเดินไปตามถนนลูกรัง>>>ชั่ง
ไอ้นกเล็กผลัดมาแบกไม้กระถิ่นกับไอ้ทีมแบกไปร้องไห้ไป ...ผมกับไอ้ฝิ่นเลยเอาท่อนกระถิ่นมาแบกเอง
มีรถมอไซต์แบบพ่วงข้างคันเก่าๆ>>>ไซค์
ผมเลือกที่จะให้ไอ้สามตัวนั่นเอาท่อนกระถิ่นกับสัมพารกทั้งหมดร่วมถึงเป้ของผม>>>กระถิน  รวม
ฝิ่นถามผมเมื่อเราเจอทางแยกที่เหมือนกันทั้งสองฝาก>>>ฟาก
แสงไฟสีส้มๆ...เป็นจุดเดียวที่ผมสังเกตุเห็น>>>สังเกต
ข้าวของอะไรบ้างก็ไม่รู้วางสุ่มอยู่ที่มุมบ้าน>>>สุม
น้องนี่ขาวนะ....ขาวเหมือนพวกสาวกระเหรี่ยงเลย>>>กะเหรี่ยง
ชุดลูกเสื้อของผมที่ถอดแขวนไว้>>>เสือ
ผมดิ้นหนีสุดแรง ที่ได้กลับมาไม่ใช่ความปราณี  >>>ปรานี
ผ้าพันคอมันยังมัดแน่นอยู่ที่ปาก มันไม่ได้เสี่ยวซ่าน>>>เสียว
แต่มันไม่ได้สนใจอะไรนอกจากผิวเนื้อผมที่เปลื่อยเปล่า>>>เปลือย
ยอดอกผมโดนมันดูดจนแดงกล่ำ>>>ก่ำ
ครั้งแรกที่ไม่รู้ว่า เพราะความกลัวที่เร่งสัญชาติญาณ >>>สัญชาตญาณ
   

[hewlett]

แล้วฝิ่นรู้ตัวตอนไหนน่ะว่าต้องดูแลไอเดียร์น่ะ

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 57





..ทำไปแล้ว....
.
.
หัวใจผมมันเต้นไม่เหมือนเดิม...

.
.
.
หัวใจมันเต้นเหมือนคนที่เพิ่งทำความผิดมา...แล้วรอเวลาโดนลงโทษ...ตอนโดนจับได้ ...
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนั้นกับไอ้จีทำไม...ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าผมโดนกลิ่นหอมที่ลอยอวลอยู่รอบตัวไอ้จี กำลังดึงผมเข้าหาและล่อลวง... แต่ความจริงมันก็คือความจริง เหตุผลที่ผมคิดมันไม่ใช่เหตุผลที่มนุษย์เขาใช้กัน ผมเป็นคน นะเฟ้ย ! คนเหี้ยอะไรจะหลงกับ กลิ่น...ไม่ใช่พวกแมลงหรือสัตว์สักหน่อยที่จะได้แพ้ฟีโรโมน ...
.
.
.
คิดไปคิดมาแล้วแม่ง...ทรมานตัวเองฉิบ...
..คิดถึง เอล ....โคตรคิดถึงเลย...
ยิ่งพอรู้สึกว่าตัวผมเองทำอะไรเอาไว้ กับไอ้จี ....คิดไปถึงงูยักษ์ ..... ยิ่งรู้สึกผิด..
.
.
.
.
ผมกอดไอ้แกงส้มแล้วนอนกลิ้งบนพื้น ....
.
.
.
ลมเย็นๆพัดเข้ามาพร้อมกลิ่นฝน....ไอ้จีไปซื้อของที่ตลาด...อยากไปกับมันเหมือนกันอยากไปโทรหา เอล แต่ไม่กล้าพอ...ไม่กล้าจะคุย ไม่กล้าบอกมันว่าเกิดอะไรขึ้น ...ทั้งๆที่อยากได้ยินเสียงมันแทบตาย...
.
.
...คิดถึงไอ้งูบ้านั้นจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว ....
.
.
.
ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง? จะคิดถึงผมหรือเปล่า? หรือว่าบางที....มันอาจทำงานจนลืมผมไปแล้ว...หรือบางที...มันอาจลืมผมแล้วหันไปคั่วคนอื่นแทนแล้วก็ได้ ...
.
.
...หน้าอก...จุกฉิบหาย...แค่คิดเรื่องไอ้งูบ้าแค่นี้...ทำไมมันทรมานจัง....
.....อยากกลับกรุงเทพฯ อยากกอดไอ้งูยักษ์...
.
.
.
.



***



.....
..กำลังงงและสับสนกับตัวเอง....แค่คิด..แค่รู้สึกมากไปหน่อย....รู้สึกตัวผมก็คว้ากระเป๋าจับข้าวของยัดใส่เป้ เอาเท่าที่พอขนได้ แถมอุ้มไอ้แกงส้ม....อุ้มแล้ววาง......แม่งตัวใหญ่เอาใส่กระเป๋ากลับไปไม่ได้นี่นา...ฝากไว้ก่อนแล้วกัน ไว้ถ้ากลับมาแล้วจะเอารถมารับ...
.
.
ช่างแม่งแล้ว ผมปิดประตูบ้านผูกแกงส้มไว้หน้าบ้านแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตัดสวนออกไปถนนใหญ่...

ข้าวปลาอะไรก็ไม่ได้กินกับเขาหรอก หมู่นี้ไม่ค่อยหิวเหมือนมันอิ่มอยู่ตลอดเวลา...เลยเฉยๆเรื่อง กิน....แต่เรื่องความคิดไม่ได้เฉยนะ ...คิดถึงไอ้มังคุดมันจนอยากถึงกรุงเทพฯซะเดี๋ยวนี้เลย
.
.
.


โบกรถ....
.
.
.
แม่ง!!! ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย....กว่าจะเข้าตัวเมืองมาได้ก็เกือบสี่ชั่วโมง....ไอ้ฝิ่นมันกะเอาผมมาปล่อยเกาะหรือไงเนี้ย...แม่ง...เพื่อนชั่ว...
.
.
.
เอ๋อ แดก...ผมเดินงงสับสนทิศทาง ...แต่ก็ถามทางเขาจนมาถึงท่ารถ ...กลับรถตู้น่าจะเร็วกว่า...แต่รถทัวร์ มันก็นั่งสบายกว่า ชั่งใจอยู่นานอยากกลับไปกอดไอ้งูบ้า เลยเดินย้อนไปท่ารถตู้...
..
.เอ๋??
.
.
.
รถยุโรปคันใหญ่ที่เพิ่งเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าโรงแรม....
.
.
.
เหมือนรถเอลเลย....
.
.
จากที่กำลังจะควักเงินจ่ายค่ารถ กลายเป็นผมวิ่งตามฝรั่งร่างใหญ่ที่กำลังเดินเข้าโรงแรม ...วิ่งไปจนใกล้....ถึงได้รู้สึกว่าแผ่นหลังในสูทสีดำนั้นไม่ใช่...เอล ....

"Che cosa?"

ฝรั่งร่างใหญ่นั่นหันมาหาผม เพราะมือเจ้ากรรมของผมเผลอดึงแล้วคว้าเสื้อสูทของเขาติดมือแน่น...

"Mi dispiace, ho sbagliato."

ต้องยกมือขอโทษขอโพย... กับความคิดถึง...ผมเพิ่งรู้ว่ามันทำให้ผมรวนได้ขนาดนี้...
.
.
.
.


'มีอะไรคาร์โล เงียบไป....'

"มีสาวไทยมาทักไอวะ....สวยเสียด้วย..."

ฝรั่งร่างยักษ์พูดกับหน้าจอมอโทรศัพท์ที่ต่อเชื่อมเข้าระบบ พลางหันหน้าจอไปหาคนที่เพิ่งเดินจากไป ภาพสาว[???!!] ผมยาวกำลังหันหลังรวบผมหยาบๆแล้วปักด้วยปิ่นคือสิ่งที่ เขาเห็น ...
.
.
.
ปิ่นสีทอง...ที่คุ้นตา....มาร์โค ว่าเขาเคยเห็นปิ่นนี้ที่ไหนสักที่....
.
.
.
จนร่างนั้นเดินหายออกไปจากโรงแรม
.
.
เขาถึงได้รู้สึก....
.
.
.
.
นั่นมัน คุณไอเดียร์ชัดๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"ไอ้บ้า!!! นั่นคุณไอเดียร์ เมียบอสเราไง!! ฟักอิท!! แดม!!! วิ่งตามไปเลยนะควายเผือก!! ถ้าคุณอเล็กซ์รู้ว่าแกปล่อยคุณไอเดียร์เดินหายไปทั้งอย่างนี้ เงินเดือนกับเงาหัวไม่เหลืออยู่แน่ ไอ้ลูกหมา!!!"



***


รู้ตัวช้าเกินไป.... กว่าคาร์โลจะวิ่งออกมา ร่างโปร่งนั่นก็หายไปแล้ว....
การ์ดร่างสูงสบถหัวเสีย แต่ก็ยังซื่อสัตย์กับบอสใหญ่ เมื่อผิดเขาก็ยอมรับว่าผิด... โทรศัพท์ถูกกดเบอร์โทรออกอีกครั้ง ...คราวนี่เป็นเบอร์ของบอส....เบอร์ที่จะต้องโทรรายงานว่า เขา ...เจอ ‘ใคร’ ใครที่บอสกำลังตามหาเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ตอนนี้ ...
.
.
.

.....
..เดินคอตกกลับมาที่ท่ารถบัส ไอเดียร์มาทันแค่เห็นหลังรถตู้กำลังเคลื่อนออกไป ....กระเป๋าเป้ใบใหญ่แทบหล่น พอรวนไปอย่างที่เหลือก็พลาดเกือบทุกอย่าง ...มองไปที่รถทัวร์..... แต่ก็แค่นั้นอารมณ์ติสเริ่มแตก...ไม่ต้องกลับกันแล้วมั้งวันนี้ ....ไม่ทันได้คิดอะไร ขามันก็พาหันหลังเดินกลับไปที่โรงแรมเก่า หยุดอยู่ตรงรถคันเดิมที่คุ้นตา ..... ก่อนจะเดินขึ้นไปบุ๊คห้องนอนค้างที่โรงแรม...
.
.
.


นอนกลิ้งบนเตียงแคบ...กลิ้งไปกลิ้งมาจนกลิ้งไปหยุดที่ โทรศัพท์เหนือหัว ...เอื้อมคว้าโทรศัพท์ของโรมแรมมาเตรียมกดเบอร์ไอ้งูยักษ์...แต่ก็ต้องวางโทรศัพท์ไว้ตำแหน่งเดิม ....ลืมไปว่าที่จำได้ จำได้แค่เบอร์พี่รามเพราะเป็นเบอร์พื้นฐาน ส่วนเบอร์มือถือไม่ค่อยได้จำเบอร์อะไร เพราะถ้ายิ่งโทรบ่อยก็จะเมมฯ ไว้ในเครื่องแล้วกดชื่อออก...พอโทรศัพท์หายเบอร์มันเลยหายไปด้วย .....แทบจะเอาหัวโขกขอบเตียง .....
.
.
.
ไม่หิว ไม่อยากทำอะไร นอนกลิ้งๆเปิดโทรทัศน์ ดูการ์ตูนไปเรื่อย การ์ตูนจบก็มาดูสารคดี ...ยิ่งดูก็ยิ่งเหงา เพราะปกติจะนอนดูกับไอ้งูยักษ์ ... เตียงที่คอนโดฯ กว้างแต่ก็อุ่นเพราะมีไอ้งูยักษ์อยู่ ถ้าเทียบกับเตียงที่โรงแรมนี้...อย่างแคบ แต่มันกลับหนาว... หนาวกว่าเตียงกว้างๆที่คอนโดฯงูยักษ์ตั้งเยอะ....คิดถึงนะ....คิดถึงมากๆเลย...
.
.
.
.




[21.56 น.]


....สะดุ้งตื่นนอนมีคนมาเคาะประตูห้อง ... ผมยาวๆถูกเสยลวกๆ คนเพิ่งตื่นสะลึมสะลือไปเปิดประตู ยังไม่ทันเห็นว่าใคร แรงโถมมันก็พุ่งเข้ามา  แรงกอดที่แน่นขนัดกับริมฝีปากที่จู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวประตูถูกเท้าใครคนนั้นยันปิด ในขณะที่มือไม้ยังไม่ยอมปล่อยคลายแรงรัด... 
.
.
.
ร่างใหญ่กอดรัดและดันผลักให้ต้องถอยร่นลงไปนั่งบนเตียง ...
.
.
.
กว่าจะถอนริมฝีปากออกมาได้ หัวใจผมมันก็เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา....แววตาสีมรกตที่จ้องมา จมูกโด่งๆที่กดฝังลงแน่นลงกับแก้มผม แรงกอดรัดแน่นจนผมรู้สึกได้เลยว่าหัวใจของเจ้าของอ้อมกอดมันเต้นแรงไม่แพ้ผม ....

ไม่ได้สนใจหรอกว่ามันจะหาทางมายังไง ....
ผมรู้แค่มันอยู่ตรงนี้ ....
...แค่มันอยู่กับผมตรงนี้....แค่นั้นที่ผมต้องการ ...
.
.
คนที่คิดถึงที่สุด....คนที่อยากเจอที่สุด...
.
.
.

“เอล....”



 

[takara]

อิอิ ไอเดียร์เจอเอลแล้ว แล้วจีกลับมาจะไม่ตามหาเหรอเนี้ย

[nunnan]

เจอกันสักที

[obab]

ลงโทษเดียร์ซักหน่อยเหอะ สงสารเอล

[tamako]

นับวันไอเดียร์ยิ่งน่ากลัว
ลอกคราบใหม่ก็ยิ่งสวยขึ้น  แต่ก็สยองขึ้นด้วย
ชอบอ่ะ  ฮ่าๆๆ

[iforgive]

ตอนท้ายแอบฟินเล็ก ๆ  เห็นด้วยที่ว่าไอเดียร์น่ากลัวขึ้น  ออกแนวสยองน่ะ

[sunshadow]

      อ่า . . . เจ้างูจมูกไวตามมาเจอแล้ว
      เจอกันตอนนี้แล้วเอลจะไม่ได้กลิ่นอะไรแปลกๆเหรอ