หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[tegomon]

คิดถูกจริงๆ เพราะตอนแรกสองจิตสองใจว่าจะเป็นใครระหว่างรามกับฝิ่น แต่พอคิดไปคิดมารามไม่น่าจะใช่
และสุดท้ายก็เป็นฝิ่น
ปล.เพราะสะดุดกับคำว่าอารมณ์เหมือนไอเดียร์ยิ่งแน่ใจเข้าไปใหญ่เลย

[sunshadow]

     อ้าว. . . กลายเป็นการรวมหัวกันรังแกเจ๊พลำซะงั้น
     แต่ดูๆไปแล้วเจ้าของร่างอย่างไอเดียร์นี่แย่กว่ากาฝากอีกนะ
     โดนจับเปลี่ยนเป็นอย่างโน้นอย่างนี้โดยไม่มีสิทธิออกเสียง ไม่ให้ได้ดิ้นรน รู้ตัวรึเปล่าก็ยังไม่รู้
     ขนาดเจ๊พลำที่เป็นกาฝากยังได้ออกแรงดิ้นขัดขืนบ้างเลย
     ใช้ปราณเดียวกันอย่างนี้ แล้วเจ๊พลำถือว่าเป็นนายของอารักษ์ด้วยรึเปล่า
     ถ้าไอเดียร์ตาย ฝิ่นก็ไม่รอด แล้วถ้าเจ๊พลำเป็นอะไรไปล่ะ?

[takara]

จะเป็นงัยต่อล่ะทีนี้

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

วะวะวะวะว้าว
ฝื่นกับ2บอดี้การ์ด  

[$VAN$]

เอลโคตรไฮโซ สั่งทำปลอกหนังแบรนด์เนม ฟิลล์อารมณ์ดีมาก
แต่กลับคอนโด หุๆ โดนปาดหน้าเค้ก
คุณรามเอาเลือดให้กิน แล้วจะทำให้เดียร์เชื่อฟังเหรอ??
มี 3p ให้ลุ้นด้วยแฮะ คริๆๆ ^^
++

[qhanb]

รอตอนต่อปายยยย ^__^

[Onlymin]

'ลึกลงไปในห้วงเหวแห่งปราณสำนึก...'

โอ้โห คำนี้คิดได้ยังไงน่ะ ?? เมื่อจะกล่าวถึงพลำ


ภัทรจะยอมให้เอลสวมปลอกคอให้ไหมนะ....อยากรู้...อยากอ่านตอนที่สวมให้...มันต้องไม่ธรรมดาแน่ อิอิ

+1 ขอบคุณงับ 

[hewlett]

รู้สึกสงสารพลำจัง ไม่ได้อยากเป็นร่างแฝงแต่เพราะความเห็นแก่ตัวของคนเป็นแม่แท้ๆ
สร้างความทุกข์ให้ลูกยันปัจจุบันเลย
ใช้เลือดกลบสัญชาตญาณงูเหรอ แล้วไอเดียร์จะหายไหมเนี่ย
ฝิ่นนี่เหมือนใช้วิญญาณเดียวกับไอเดียร์และพลำเลย ใครเจ็บตัวเองก็รู้สึกด้วย

[RainyMooD]

ใช้เลือดถอนพิษกันเลยทีเดียว
เซรุ่มจากฟากฟ้า...




ภาษาไทยสำเนียงแปร่งเอ่ยถามพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปม อเล็กซ์มองแล้วช่างใจ>>>ชั่ง
ไม่ทราบว่าเป็นเสือ หรือสิงห์โตคะ?>>>สิงโต
เลื่อมกันไม่กี่นาที>>>เหลื่อม
จิตใต้สำนึกรู้ดีว่ากริ่งเกรงและครามครัน หากแต่สัญชาติญาณ>>> สัญชาตญาณ
เมื่อปีกขนสีเพลิงกลับทับถมแพร่ปกคุมพื้นที่แห่งอิสระภาพให้ปิดสนิท>>>แผ่   คลุม  อิสรภาพ
อีกฝากกำลังหมดพลังใจ>>>ฟาก
สองบอร์ดี้การ์ด >>>บอดี้การ์ด

[acidic_crazy]

เป็นวิธีให้เซรุ่ม ที่ถูกใจเราม๊ากมากค่ะ  ว่าแต่ถ้าน้องเดียร์มีปีกอีกคงเท่ห์น่าดูเลยน้า

[entirom]

เอาแล้วงัย

รักสาม สี่ ห้า เศร้า

ตอนจบจะเป็นเช่นไรหนอ

[kakaris]

อั๊ยย่ะ

ไอเดียร์เปลี่ยนไป

แล้วฝิ่นจะรอดไหมนี่

[sarama]

เอล+ไอเดียร์ = ดราโก้
แล้ว (เอล+ไอเดียร์)+ราม = ?
อืม...

[why yyy]

ฝิ่นแย่แล้ว!!

[Chichi Yuki]

มาลงชื่อรอนะคะ
รอทั้งสองคู่เลย
 

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 64 - [เรื่องของคนข้างๆ  #2 -3P.]


...'ถ้าพระเจ้าจะลงโทษใคร ...พระองค์จะประทานความรักมาให้'

ประโยคนี้ ไอเดียร์เคยอ่านให้เพื่อนสนิทอย่างฝิ่นฟัง ฝิ่นจำแค่ประโยคนั้น แต่ไม่ได้จำว่ามันมาจากหนังสือเล่มไหน และใครเป็นคนพูด แต่ก็แค่นั้นเพราะประโยคนี้ไม่ว่าไอเดียร์หรือฝิ่น ก็เห็นด้วยทั้งนั้น... เห็นด้วยแบบสุดๆ...

แต่ก็นะ...มากกว่านิดนึง ...ฝิ่นมีความคิดเห็นด้วยกับประโยคนี้มากกว่าไอเดียร์นิดนึง...

ไม่ใช่เพราะไม่เคยคิดรักใคร แต่คำว่า 'รัก' สำหรับฝิ่นมันช่างแสนยุ่งยาก ...

ไหนจะต้องคอยเรียงลำดับชีวิตตัวเอง ไหนจะต้องคอยวิ่งวุ่นจัดการเรื่องโคตรจะปวดหัวที่ ทั้งพลำทั้งไอเดียร์ประเคนมาให้คอยแก้... แถมยิ่งช่วงนี้โปรเจค อย่าง Secret กำลังถึงช่วงพีคให้ต้องคอยติดต่อ สนพ. และคอยติดต่อคนคุมงานที่อารมณ์มาคุอย่างคุณรามก็นะเพราะไอเดียร์ที่เป็นฝ่ายประสานงานเองเกิดเรื่องไม่เว้นแต่ละวันนี่นา แค่นี้ตารางชีวิตของฝิ่นก็แน่นเอียดจนไม่มีเวลามาคิดเรื่องรักๆใคร่ๆกับใครเขาแล้ว ...

เหอะ ! ตอนนี้...เอาแค่คิดว่าทำยังไงไม่ให้ไอเดียร์ตาย ...สำหรับฝิ่น แค่นี้ก็ยิ่งทำให้คำว่ารักมันยิ่งห่างไกล ...ย่ำแย่...ย่ำแย่สุดๆกับการมีชีวิต ..

ลืมไปเลยเรื่องวาเลนไทน์.. ลืมไปแล้วเรื่องดอกไม้... ลืมไปแล้วเรื่องอารมณ์กรุ่น ของการกอดคนที่เคยเรียกว่า 'แฟน' ลืมแม้กระทั่งรสชาติหวานปนขมของช็อกโกแล็ตที่เคยชอบ....
.
.
.

...ฝิ่นได้แต่คิด ...ก็แค่คิด...

' ฝิ่น มีชีวิต เพื่อ ไอเดียร์ ....'
.
.
.

แล้วมันจะมีไหม? ใครที่จะยอมมีชีวิตเพื่อฝิ่น ??



***


.
.
.

"คุณฝิ่นครับ...."

"คุณฝิ่น..."

เสียงเคาะประตูมาพร้อมเสียงทุ้มที่ผลัดกันทั้งเรียกทั้งเคาะ  อีกครั้งที่ฝิ่น เผลอเอียงหน้าหันไปหาโทรศัพท์ที่ตกข้างๆหู ...

"คุณฝิ่นครับ พวกผมอยู่ข้างนอก เปิดประตูให้ทีครับ..."

เสียงทุ้มสำเนียงแปลกนั้นดังซ้ำๆอยู่หน้าห้อง และดังอยู่ในโทรศัพท์ด้วยเหมือนกัน ...

"สะเดาะกลอน เข้ามาได้ไหม ..หรือจะทำยังไงก็ได้ ถ้าพวกนายอยากจะเข้ามาก็หาทางเข้ากันมาเองเหอะ... ผมขยับไม่ได้ กระดูกกำลังสมาน ขยับมากกว่านี้ขี้เกียจรอให้มันคืนตัวใหม่ .. "

กรอกเสียงเข้าไป จากนั้นฝิ่นก็เงียบแล้วเงี่ยหูฟัง ...
เสียงข้างนอกเงียบหายไปจนหัวใจโหว่ง...แล้วก็มีเสียง 'ฟุ๊บ!' และ 'ปัง!' .....
.
.
.

ลูกบิดประตูกระจุย จากแรงยิงอัดของปืนเก็บเสียง ...

ฝิ่นถึงกับเบ้ปาก...
เซ็งเป็ดจนเกือบจะยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ยังขยับไม่ได้.... นะ ...
.
.
.

น่าจะคิดได้อยู่แล้วนะว่า ไอ้ควายเผือกสองตัวนั้นมัน 'ตรง' และ 'หัวชนฝา' แค่ไหน  ...
อะไร... ทำให้คิดไม่ได้กับเรื่องแค่นี้ ??
.
.
.

ร่างกายกำลังอ่อนแอเกินไป....
..หรือ หัวใจมันกำลังแปรปรวน..... เพราะไอ้ควายเผือกสองตัวหน้าประตูกันแน่?

.
.
.

"โดนไปเยอะหรือครับ?"

คาร์โล เอ่ยถามขณะหยิบข้าวของในถุงใหญ่สามสี่ถุงที่ซื้อติดมือออกมาวาง สายตาเข้มใต้กรอบแว่นกันแดดมองมายังฝิ่นที่นอนนิ่งบนเตียงนอน... นานๆครั้งที ฝิ่นถึงจะขยับและบิดตัว เสียงกร็อบเบาๆ ดังออกมาเหมือนฟ้องว่าร่างกายนี้กำลังรักษาตัวเอง  มือใหญ่ หยิบล้วงหาลูกบิดประตูอันใหม่โยนให้มาร์โคล ที่กำลังรื้อหาไขควงกับตะปู...
.
.
.
ฝิ่นถอนหายในเฮือก ...ทำไมคิดไม่ได้นะว่า ไอ้ควายเผือกสองตัวนี้คิดจะยิงลูกบิดประตูห้องตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ???!!

"...ฟังหรือเปล่าครับ คุณฝิ่น ผมกำลังถามนะครับ..."

คาร์โล ถือโอกาสกระซิบถามแล้วขึ้นมาคร่อมทับ เจ้าของห้องที่นอนนิ่ง ...
.
.
.

'...มันเพราะเจ้านายพวกนายสร้างเรื่องไม่ใช่เหรอ? ผมถึงได้แหลกยับขนาดนี้ '

ฝิ่นอยากจะตะโกนประโยคนี้ใส่หน้าไอ้ควายเผือกรัก ยม แต่ก็ได้แต่นิ่งเงียบ ...
.
.




***




...
...ปลายลิ้นร้อนแฉะ..ไล่ฉกชิม ใบหูนิ่มแล้วเลียแหย่เรียวลิ้นสอดเลีย ก่อนจะถอนออกมาเลียเกลี่ยให้ริมฝีปากเจ้าของห้อง เปิดอ้าออกรับรสหวามของจูบ...ที่เหมือนจะกลืนกิน...

"...รู้สึกว่า...ผมกำลังป่วยนะ"

ฝิ่นเพิ่งได้โอกาสแย้งตอนเจ้าของจูบอย่าง คาร์โล ถอนริมฝีปากออกไป ...

เหมือนไม่สนใจ ...เจ้าของริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ...แว่นกันแดดที่สวมไว้เสมอถูกถอดออกวางบนหัวเตียง พร้อมๆกับเสียงปิดประตูดังปัง บอกให้ฝิ่นพอรู้สึกตัวว่า มาร์โคล ซ่อมประตูเสร็จแล้ว ....

"...ก็เพราะป่วยนะสิครับพวกผมถึงได้กล้า ...เพราะถ้าคุณฝิ่นสุขภาพแข็งแรง ....พวกผมจะกล้า 'ทำ' อะไรอย่างนี้หรือครับ ?"

นายช่างอย่างมาร์โคล เดินเข้ามาพูดยิ้มๆแล้วเกี่ยวดึงเนคไทที่ลำคอตัวเองออก แว่นกันแดดที่สวมปิดดวงตาไว้เสมอ ถูกถอดวางบนโต๊ะคอม พร้อมกระบอกปืน...เสื้อสูทสีเข้มกับเข็มขัดหนังถูกถอดพาดบนโซฟา แล้วก็เหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในกับกางเกงสแล็กสีดำขลับ ที่สวมไว้ ... ไม่ต่างจาก คาร์โล ที่ตอนนี้แม้แต่เสื้อเชิ้ตก็ถอดออกไปแล้ว เหลือแต่แผงอกกว้างกำยำ กับปืนกระบอกเล็กที่คาดอยู่บนแผงอก ...
.
.
.

"..ต้องการอะไร? ..พวกนายจะเอาอะไรกันแน่?...ขอเถอะ..อย่ามาปั่นหัวผมตอนนี้เลย ...ถ้าเป็นเรื่องไอเดียร์ บอกได้เลยว่าอยู่กับมิสเตอร์ราม ... รู้แล้วก็ไสหัวไปเลย ถ้ากล้าก็ไปตามกันเอาเอง... ตอนนี้ผมต้องการพัก... อยากพักแบบ Relax  สุดๆ "

เสียง 'กร็อบ' ดังขึ้นจากลำคอฝิ่นเหมือนยืนยันสิ่งที่เจ้าของร่างกายกำลังพูด กระดูกสมานมาจนถึงลำคอ ฝิ่น หลับตา เกร็งตัวเอี้ยวคอรับกับความเจ็บปวด ที่เหมือนน้ำเย็นๆไหลเทลงมาตามแนวกระดูก ... นานเกือบอึดใจกว่าจะ คลายแรงเกร็งออกแล้วผ่อนลมหายใจยาว...
.
.
.

"คุณฝิ่น ...."

มาร์โคล เรียกเสียงเบา...ฝิ่นลืมตาแล้ว หันไปหาเจ้าของเสียง แต่โดน ฝ่ามือใหญ่ของคาร์โล ประคองใบหน้าอย่างเบามือ ให้หันมาเสียก่อนจะต่อประโยคจากมาร์โคล ....

"เซ็กซี่ นะครับ ..."

.
.
.

แล้วก็เหมือน เสือสองตัวรุมกินลูกกวางบาดเจ็บ...

.
.
.





ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!!!


"ไอ้สัด!! ควายเผือก มึงจะถอดเสื้อกูทำเหี้ยอะไรเล่า!! ปล่อยกูนะ !! แม่งงงงงงงงงง!! อย่าให้กูลุกขึ้นได้นะมึง !!! ไอ้ควายเผือกกูบอกให้ปล่อย!! ไอ้รัก ไอ้ยม ปล่อยกูนะ !! ปล่อยดิวะ!! "

เจ้าของห้องอย่างฝิ่นได้แต่ แหกปากตะโกน ทั้งห้าม ทั้งขู่ แถมยังเผลอส่งเสียงครางแปลกๆออกมาเป็นระยะ ให้อายตัวเองเล่น แต่ไอ้ควายเผือกหน้าตาดีสองตัวมันก็ยังไม่ยอมหยุดลูบหยุดเลีย ...

"พวกผมจะอ่อนโยนนะครับ..."

ไม่รู้ว่าไอ้รัก หรือไอ้ยมที่กระซิบอ้อนด้วยประโยคนั้น ไม่ทันลืมตามอง เพราะพอจบประโยค สมองฝิ่นก็ว่างเปล่า ผลสืบเนื่องของริมฝีปากหนาที่กำลังปล้นจูบที่ริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย และอีกริมฝีปากที่ครอบดูดดุนเล่นอยู่กับแก่นกาย..เสื้อผ้ากับกางเกงที่สวมไม่ต้องถามถึงมันตอนนี้เพราะมันอันตรธานไปตอนไหนแล้วฝิ่นจำไม่ได้จริงๆ

"อื้ออออออออ...ไอ้อวกอายเอือกออยอูนะ!! [ไอ้พวกควายเผือกปล่อยกูนะ!!]"

...ประท้วงได้เต็มที่แค่นั้น ฝิ่นจะเกร็งตัวขืนหลบก็ไม่ได้ เพราะร่างกายกำลังปรับสภาพ ...
อย่างระบมแล้วตอนนี้ จะกัดลิ้นไอ้ควายเผือกที่กำลังรุกจูบอยู่ก็ไม่ได้เพราะมันเล่นสอดนิ้วแข็งๆมางัดง้างไว้เหมือนรู้ว่า ฝิ่นจะกัด เสียงเฉอะแฉะของน้ำลาย เสียงดูดสูบที่หลุดออกมาจากริมฝีปาก เบื้องล่าง เสียงครางที่หลุดออกมาเป็นระยะเพราะขัดขืนอะไรไม่ได้ของฝิ่น ยิ่งทำให้ทรมาน...
.
.
.

"อึก! อื้ออออออออ......"

ฝิ่นสะดุ้งแล้วครางแรงยาวเหมือนถูกสูบพลังชีวิต เมื่อทั้งรัก ทั้งยม ไม่ได้ปล่อยให้ว่างเลย ตอนที่ปากถูกดูดกลืนเพื่อปล้นน้ำลายและเรียวลิ้น มันควบคู่ไปกับส่วนล่างที่กำลังถูกกลืนกินก็ทั้งมือทั้งลิ้นและริมฝีปากของ หนึ่งในสองการ์ด ทั้งรูดทั้งละเลงเลียจนต้องปลดปล่อยเมือกขุ่นสีขาว ....

"สัดเอ้ย!"

ฝิ่นเผลอสบถออกมาไม่ได้ ก็ตอนนี้ภาพที่ตัวเองเห็นดันเป็นภาพ น้ำรักของตัวเองเปรอะเปื้อนอยู่บนหน้าของมาร์โคล แถมไอ้ควายเผือกนั้นยังปาดน้ำนมขุ่นบนหน้ามาเลียชิมให้เห็นอีก ...

"... Relax  หรือยังครับ? บอกแล้วไงครับ ว่าพวกผมจะอ่อนโยน ... "
 
คาร์โล กระซิบเบาแล้วขยับตัวออก ปล่อยมาร์โคลที่เพิ่งจัดการคราบนมขุ่นบนใบหน้า แทรกเข้ามาแทน มาร์โคล กอด ฝิ่นไว้หลวมๆ แล้วก้มลงมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากฝิ่น จูบ....แล้วป้อนก้อนกลมเล็กๆให้ชิม...

"ช็อกโกแล็ตรัม...ล่วงหน้าก่อนวาเลนไทน์...ชอบไหมครับ?"

รสชาติหวานร้อนปนขมซ่าๆ...ซ่านเข้าไปในปาก กลิ่นหอมของดีกรีแรงฟุ้งขึ้นจมูก ช็อกโกแล็ตเหล้า? ฝิ่น นอนนิ่งแล้วจ้องตามาร์โคล ถึงจะไม่รู้ว่า มาร์โคลต้องการอะไร แต่ก็ต้องยอมรับว่า ช็อกโกแล็ตที่ป้อนเข้ามารสชาติมันถูกใจ...

"นี่ก็...ล่วงหน้าวาเลนไทน์...คุณฝิ่น ..."

กลิ่นดอกกุหลาบ หอมฟุ้ง ฝิ่นหน้าชาตอนที่ คาร์โลก้มลงมาหอมแก้มเบาๆพร้อมๆกับโปรยกลีบกุหลาบสีแดงสดลงมา... สีมันสดเกินเหตุ...แต่มันก็สวยจนสะกดสายตา...
.
.
.
.
.
.

...ปีกสีดำสนิท ค่อยๆคลี่ออก ...

ฝิ่นสูดหายใจยาวแล้วกางปีกกว้างของตัวเองเหยียดออกเต็มที่... ช่วงเอวถูกพันหลวมๆไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวสีฟ้า เสียงกร็อบแกร็บของอาการกระดูกลั่น หายไปจนเกือบหมดแล้ว ...

ถ้าจะมีอะไรทำให้ฝิ่นยังไม่กล้าขยับตัวมากไปกว่าการลุกขึ้นมานั่ง ....ตอนนี้ ...ก็เหลือแค่การ์ดสองคนที่นอนประกบข้างเท่านั้น...

ทุกครั้งที่อยู่กับคุณฝิ่น ทั้งคาร์โล ทั้งมาร์โคล ต่างหลับสนิทด้วยกันทั้งคู่ ...ความรู้สึกปลอดภัยความรู้สึกไว้ใจ เหมือนมันส่งผ่านกันได้ทางความรู้สึก...

ปีกกว้างสีเดียวกับความมืดของฝิ่น กางออกแล้วคลุมร่างใหญ่สองร่างที่นอนขนาบข้าง  ฝิ่นนอนก้มหน้าซุกไปกับหมอนใบเล็ก ...รู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง เพราะวงแขนใหญ่ของการ์ดทั้งสองคนเอื้อมมาโอบช่วงเอวไว้ แล้วขยับเลื่อนตัวเข้ามากอดฝิ่นหลวมๆ 'พวกผมจะอ่อนโยน' นึกประโยคนี้ขึ้นมาได้ฝิ่นก็แทบจะสำลักเพราะกลั้นหัวเราะให้ประโยคนั้น ...
.
.
.
เพิ่งรู้ว่านอกจากไอเดียร์...     

.
.
.

กอดของคนอื่นก็ทำให้ฝิ่นอุ่นขึ้นมาถึงหัวใจได้เหมือนกัน...

.
.
.

ฝิ่นคิดแล้วข่มตาหลับ... ไม่กล้าคิดว่า แบบนี้มันเรียกว่า รักหรือเปล่า ?
...'ถ้าพระเจ้าจะลงโทษใคร ...พระองค์จะประทานความรักมาให้'
.
.
.

ประโยคนี้ฝิ่นกำลังเข็ดขยาด ....
ก็แค่คู่นอน ก็แค่พวกที่ต้องการตีสนิทเพราะต้องการ 'ข่าว' ไปส่งเจ้านายที่อารมณ์ร้าย อย่างอเล็กซ์...อย่างไอ้ควายเผือก รัก ยม นี้อะเหรอจะรักใครได้ ...ไม่สิ ไอ้สองตัวนี้อาจจะรักได้นะ...แต่กับคนอื่น ไม่ใช่พวก เป็นไม่ได้แม้แต่คนอย่างเขา... อีกอย่างไอ้สองตัวนี้ก็เป็นการ์ด..
.
.
.
มันก็เหมือนกับอารักษ์อย่างฝิ่นนั่นล่ะ....
.
.
.

ทุกอย่าง.....ทั้งชีวิต มีไว้เพื่อเจ้านาย เหมือนกับฝิ่น....ที่ทุกอย่าง..มีไว้เพื่อเจ้าชีวิต ....อย่างไอเดียร์
 






***


.
.
.



..... 
ความรู้สึกผม....มันเหมือนกับการโดนกดให้จมลงในน้ำเย็นๆ...  ที่พอขืนตัวโผล่พรวดขึ้นมาได้ ร่างกายทั้งหมดมันก็ทั้งร้าวทั้งระบม...
.
.
.
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องที่คุ้นตา ...กลิ่นหอมอวลที่ลอยคลุ้งอยู่ข้างๆ บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่สุด กลิ่นผสมของดอกไม้และยาโบราณ....

หน้าต่างไม้สะท้อนแสงวับวาวของลำน้ำ ผ่านม่านผ้า ... ที่นอนกว้าง  จอ LCD. ใหญ่ ที่วางใกล้กับ Bamboo ขนาดที่ผมเคยฝันว่าได้มาอยู่ในมือ ...สายลมเย็น และความอบอุ่นของใครบางคนที่กอดผมแน่น ...ผมคุ้นทั้งภาพทั้งสัมผัส ..แต่ก็แค่คุ้น

...เพียงแค่ผมขยับตัว ....เจ้าของหน้าเข้มก็ปรือตาลืมแล้วจ้องมองกลับมาอย่างไม่หลบสายตา ....อ้อมกอดที่ยิ่งแน่นขึ้น...กดตัวผมไว้กับแผงอกกว้าง แล้วค่อยๆกดหอมแรงๆตั้งแต่หน้าผากผมเรื่อยลงมาถึงริมฝีปาก ...ผมจะทำอะไรได้นอกจากขืนตัวนิ่ง ...ปล่อยให้ใครคนนั้นกอดแน่นอยู่แบบนั้น...

"ภัทร..."

ชื่อนี้ล่ะที่ผมคุ้น...ชื่อนี้กับการเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ....'ภัทร' ชื่อเฉพาะที่ไม่ค่อยมีคนเรียกเท่าไหร่...ชื่อที่ผมมักจะได้ยินแต่ในความฝัน...
กอดที่โคตรอุ่น...ผมเพิ่งรู้ว่าการกอดกับผู้ชายมันก็ไม่เลวร้ายนักหรอก โดยเฉพาะการกอดกับผู้ชายคนนี้ ....
.
.
.

ถ้าจะมีอะไรสงสัย ผมก็คงสงสัยแค่เรื่องเดียว....
.
.
.

ทำไมนอกจากกอด ผมถึงยอมให้เขาจูบ....


....ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นใคร ...ผมคือ 'ไอดิภัทร' .ใช่....ผมยังอยู่ตรงนี้...
.
.
.
แต่มันมีบางสิ่ง....หายไป....
.
.
.


ผมจำผู้ชายที่นอนกอด และกำลังจูบผมอยู่ตอนนี้.......ไม่ได้ ....


TBC.


***

ปลากลม ...ทีนี้รู้หรือยังว่าตอนที่โดนใช้ให้ไปตามไอเดียร์ที่ต่างจังหวัด ทำไม ไอ้การ์ดสองตัวนี้ถึงได้รู้จักคำว่า 'ควายเผือก'

[nunnan]

  ใครกออ่ัะ ตางูหื่นหรออ

[entirom]

อ้าว

เอาเข้าปายยยยยยยยย

ไมจำพี่รามไม่ได้อ่ะ
แล้วจำเจ้างูยักษ์ต่างชาติได้ป่ะนั้น

[Chichi Yuki]

ม้ายน้าาาาา
จำพี่รามไม่ได้ได้ยังไง พี่รามออกจะหล่อ (เกี่ยวกันไหม)
อย่าลืมนะภัทรอย่าลืม (แต่การลืมเพื่อเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆก็ดีนะ แต่เค้าไม่เอา)
พลำก็ถูกปิดผนึกเอาไว้ไม่สามารถออกมาได้สินะ
จะสงสารก็สงสารนะ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะแรงแค้นของเธอ ถูกสะกดไว้บ้างก็คงจะดี
 

[takara]

กำ จำพี่รามไม่ได้หราเนี้ย เกิดรัยขึ้นกัน

[kataiyai]

อ้าว ไอเดียร์ความจำเสื่อมเหรอ

[Tuna Omega]

จำคุณรามไม่ได้แล้วจะจำมังคุดได้ไม๊เนี่ย

 
เกิดไรขึ้นเนี่ย...ไม่เคยเดาทางเรื่องนี้ได้เล๊ย...เซอร์ไพร์สตล๊อดๆ

[$VAN$]

ว้าว ฝิ่นได้หนุ่มๆมากอดตั้งสองคนพร้อมๆกัน อิจฉานะเนี่ย
ส่วนเดียร์ ช็อกไปกับการแปลงร่างเหรอ (ถอนหายใจ...เหนื่อยแทน)

[yoyo]

พึ่งมาอ่านถึงตอนที่ 16
พล็อตน่ารักดีค่ะ ภัทรจังก็น่าตีดี

ปล. แท็บเล็ต ถ้ารุ่นโปรจริงๆของวาคอมจะเป็นอินทูออสมากกว่าแบมบูนะคะ

[RainyMooD]

เฮ้ยย ไอ้จุดๆๆ คืออะไร มันหายไปไหนอ่าาาาา
นี่แสดงว่า เราสองสามคน เค้าเคยมีซัมติงกันมาก่อนแล้วใช่มั้ยนิ
กำลังงงๆกะไอเดียร์ มาเจอตัวแดงๆข้างล่าง อดขำไม่ได้ ที่แท้ครูภาษาไทยก็คนไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง




ลืมแม้กระทั่งรสชาติหวานปนขมของช็อคโกเล็ตที่เคยชอบ>>>ช็อกโกแล็ต
เสียงเคาะประตูมาพร้อมเสียงทุ้มที่พลัดกันทั้งเรียกทั้งเคาะ>>>ผลัด
เหมือนไม่ระยี ...เจ้าของริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย>>>ยี่หระ??
นายช่างอย่างมาร์โคล เดินเข้ามาพูดยิ้มๆแล้วเกี่ยวดึงเนคไทน์>>>เนคไท
แล้วก็เหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในกับกางเกงแสล็คสีดำขลับ>>>สแล็ก
เสื้อผ้ากับกางเกงที่สวมไม่ต้องถามถึงมันตอนนี้เพราะมันอันตธาน>>>อันตรธาน
ประทวงได้เต็มทีแค่นั้น ฝิ่นจะเกร็งตัวขืนหลบก็ไม่ได้>>>ท้วง  ที่
มันควบคุ่ไปกับส่วนล่างที่กำลังถูกกลืนกิน>>>คู่
น้ำรักของตัวเองเปอะเปื้อนอยู่บนหน้าของมาร์โคล>>>เปรอะ
คาร์โคล กระซิบเบาแล้วขยับตัวออก
ช็อกโกแลตรัม>>>ช็อกโกแล็ต
กลิ่นหอมของดีกรีแรงฟุ้งขึ้นจมูก ช็อกโกแลตเหล้า
แต่ก็ต้องยอมรับว่า ช็อกโกแลตที่ป้อนเข้ามารสชาติมันถูกใจ
ฝิ่นสูดหายใจยาวแล้วกางปีกกว้างของตัวเองเหยียดออกเต็มที>>>ที่
ก็เหลือแค่การ์สองคนที่นอนประกบข้างเท่านั้น>>>การ์ด
กางออกแล้วคุมร่างใหญ่สองร่างที่นอนขนาบข้าง>>>คลุม
 

[wiwari]

ควายเผือกของฝิ่นน่ารักมากกกก
แล้วภัทรเป็นอะไรอีกแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับภัทร เค้าอยากรู้

[tamako]

แล้วคนที่กอดอยู่นั้นใครอ่ะ
คุณรามรึมังคุด

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 65


' ทับทิม 6 หาบ ไพฑูรย์ อีก 6 หาบ...'

.
.
.

แม้เงื่อนไขแห่งพญาครุฑพ่าห์จักยากเย็น หากเพียงแค่สองทิวา ลานบูชา...มันก็แดงดาษดา กระทบแสงตะวัน แลเป็นประกายวับวาบหยอกแสงจันทร์ไปด้วยแก้วตาแห่งวิฬาร ....

ขุนพลบนม้าศึก มิเสียดายสิ่งบูชา บรรณาการสูงค่าที่ได้มาจากแดนไกล ...ถูกเทกราดราดไปกับแผ่นหินบูชา ...ที่ทำก็ได้แต่เพียงเฝ้ารอ...เมื่อสินไถ่ ถวายบูชา...ขุนพล..ก็ได้แต่รอ...

...รอเวลาที่พราหมณ์น้อยจักถูกส่งตัวคืนออกมาจาก หอจันทร์ ...

.
.
.

...เหนือขึ้นไป ....ภายใต้ม่านฟ้า ผู้ตั้งราคามองแลลงมายังลานหิน ...แม้ใบหน้าจักคงราบเรียบเสมอมิคิดสิ่งใด หากแต่กรงเล็บเจ้าแห่งปีก...กำจิกแน่น จนขอบผนังหินแหลกละเอียดคาอุ้งหัตถ์  หทัยไหววาบ...ดวงตาคมเหลียวมองร่างศิษย์น้อยแสนรักที่ยังคงจ่อมจมห้วงนิทราบนเตียงผ้า...
.
.
.

สุข...มิแค่เพียงสองทิวา ...กระนั้นมันก็ถูกพราก ดั่งโดนกระชากดวงหทัย ....

ขุนพลผู้อาจหาญ กล้าถวายสินไถ่ นามแห่งมันคือ ไศรพมหินทร์...นามที่องค์ราพณ์ จักสาปส่งตลอดกาล!!!




***




...ปวดหัวชะมัด....
สันขวานอะไรก็ไม่รู้สิ หรือว่าเมื่อคืนเมามาก ขยับตัวแต่ละที แม่งร้าวไปถึงสันกระดูก...แปลกวะ ผมว่าปกติเวลาผมเมา ผมจะเน้นหลับนะ ไม่ได้เน้นระบมทั้งตัวแบบนี้ ...ไม่รู้ว่าจะเข้าไป สนพ.ไหวหรือเปล่า..ช่างแม่ง โทรอ้อนเชี่ยฝิ่นดีกว่า อยากกินอะไรอุ่นๆด้วยสิ ...
.
.
.

นรกเหี้ยอะไรอีกละเนี้ย ?
ไอ้อาการและสภาพผมที่เป็นอยู่ตอนนี้มันน่าจะไม่ใช่อาการเมา.....
.
.
.

..ผมแทบจะแถกหนีลงพื้น ...ระบมไปทั่วทั้งตัว  แถมยังมองเห็นได้แค่ข้างเดียว ตาข้างขวาโดนมาร์คปิดเอาไว้ แล้วไหนจะพอขยับหันไป ยังเจอผู้ชายที่ไหนไม่รู้มานอนกอดเสียแน่น ...ไอ้โดนกอดผมไม่ว่า เพราะเวลานอนกับน้องชายกับไอ้ฝิ่น ผมก็นอนกอดกันอยู่แล้ว ...แต่เหอะ...ไอ้ที่มานอนเกือบเปลือยกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกับผู้ชายแบบนี้บอกตรงๆ ... ผมค่อนข้างมึนกับตัวเอง....

อ่านะ...ไอ้ที่กึ่งโป๊กึ่งเปลือยกอดก่ายกันแบบโคตรแนบแน่นยังพอรับได้ แต่ไอ้ที่ไม่เข้าใจจริงๆคือ ทำไมมันเกินเลยถึงขั้นจูบ ...แถมพอจูบแล้วผมดันสมยอม ?? 
.
.
.
แต่ก็นะ....ไอ้เรื่องกอดเรื่องจูบไม่ใช่ปัญหา .....เพราะปัญหาจริงๆมันอยู่ที่ว่า

.
.
.





ผมจำผู้ชายที่นอนกอด และกำลังจูบผมอยู่ตอนนี้.......ไม่ได้ ???!!!




...
คุณๆรู้นิสัยผมอยู่แล้วนิครับ ...
ผมไม่ใช่พระเอกละครหลังข่าวที่พอตื่นขึ้นมาพูดว่า

'ที่นี่ที่ไหน?'

'คุณเป็นใคร?'

'ทำไมทำกับผมอย่างนี้ ?'

เมื่อแถกหนีไม่ได้...ก็แถเนียนสมยอมเขาไปก่อน...

อ่านะก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจกอดกับจูบของคนๆนี้เท่าไหร่  แสดงว่า คนๆนี้คงไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก ไอ้การที่ผมจะโวยวายเลยไม่เข้าท่า ...เอาเป็นว่าขอแถเนียนตามๆเขาไปก่อนแล้วกันเอาไว้จำได้ขึ้นมาเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที...

 ...แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังมึนกับตัวเอง ....

ผมเป็นอะไรกับผู้ชายคนนี้ ?
.
.
.

...ผู้ชายที่กอดผมไว้ด้วยความอบอุ่นแล้วจูบอย่างแผ่วเบา....
ผู้ชายที่เข้ามานวดข้อเท้าให้อย่างไม่รังเกียจในตอนที่ผมจะลงจากเตียงแล้วดันทรุดลงไปกองกับพื้น เพราะร้าวไปแทบทั้งตัว ....ผู้ชายที่ค่อยๆเปิดมาร์คที่ตาผมออกแล้วอุ้มผมไปล้างหน้าในห้องน้ำ...แถมด้วยการอาบน้ำให้ในอ่างอาบน้ำโคตรกว้าง .....

อ่างอาบน้ำ...

อ่างอาบน้ำแม่เจ้า!!!  ไม่อยากบอกว่าผมคลั่งอ่างอาบน้ำแค่ไหน ...ยิ่งอ่างอาบน้ำที่มีวิวติดแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างนี้ด้วย โหยยยยยย...นี้ว่าสุโค้ยแล้วนะ แต่ยังไม่ที่สุด เพราะผมแทบจะคลั่งตายอีกรอบ ตอนพี่เขาถอดเสื้อลงมาอาบกับผมด้วย พี่เขาหน้าตาโคตรดี ดีแบบที่ผมหลับตาแล้วหน้าพี่เขายังไม่ลบไปจากสมองผมเลย หน้าแบบที่ผมเคยเห็นในความฝัน ใบหน้าที่ผมมักจะเผลอหยิบดินสอมาวาดร่างบ่อยๆตอนเครียดๆเซ็งๆ ...

..ใบหน้าที่เหมือนรูปหล่อสัมฤทธิ์โบราณ เหมือนกระทั่งสีผิวสีแทนที่ออกไปทางโทนทองแดง ... แล้วไหนจะรอยสักอักขระที่แผงอก และแผ่นหลังที่สักรูปปีกไว้เต็มทั้งแผ่นหลัง...รอยสักของพี่เขามันสะกดสายตาผมไว้แค่นั้นจริงๆ..

ในอ่างอาบน้ำ...เราจูบกัน... เรากอดกัน...ทั้งๆที่เปลือยด้วยกันทั้งคู่ .. แต่พี่เขาก็ไม่ได้เกินเลยกับผมไปมากกว่านั้น... หัวใจผมมันโหว่งๆแปลกๆ มองดวงตาคมเข้มคู่นั้นแล้วผมก็ได้แต่เงียบ ....

น้ำตาผมมันเหมือนกำลังตกอยู่ข้างในอกซีกซ้าย ....

ในสมองผมมีแต่คำว่าขอโทษวนเวียนจนแทบจะหลุดออกมาเป็นคำพูด....
.
.
.

แต่มันติดอยู่ที่ว่า....ผมไม่รู้ว่าจะขอโทษพี่เขาเรื่องอะไร???




***


.
.
.

..."คือ...แบบว่ากูอาจจะล้มหัวฟาดพื้น ...ไม่สิตอนนี้ตัวกูโคตรระบมเลย ..อาจโดนรถชนก็ได้ แต่ตากูก็เจ็บนะนี่ไงยังปิดมาร์คอยู่เลย.. แต่ไม่แน่อาจจะเผลอไปกวนตีนใครแล้วเขาดักตีหัว...หรือไม่ก็เนื้องอกในสมองเบียดเนื้อสมองบางส่วน...หรือ...."

"ไอเดียร์...เอาแบบสรุป..."

"ฝิ่นคือ...กู..."

"เอาแบบสรุปเลย ไอเดียร์ ตรงๆ ...มึงต้องการสื่ออะไร ?"

..สายตาไอ้ฝิ่นมันจ้องผมแล้วเอ่ยเสียงเข้ม แต่ก็ไม่ดังไปกว่าเสียงเบสกับเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม ในคลับ ไอ้ฝิ่นเทผสมเหล้าใส่แก้วแล้วยื่นให้ ดูมันออกจะหัวเสียที่ผมโทรเรียกมันออกมา ไม่สิ ...เรียกว่าลากมันออกมามากกว่ามั้ง

ใช่ครับไม่ต้องเดา ผมหนีออกมาจากร้านอาหารนั่น ตรงดิ่งไปหาไอ้ฝิ่นมันที่ห้อง อยู่หน้าห้องมันแล้วผมถึงได้โทรให้มันเปิดประตูให้...

หลังจากนั้นผมก็ลากมันออกมา... 

ลากมันออกมาจากห้องเพราะตอนที่มันเปิดประตูให้ผมดันเห็นฝรั่งบ้าที่ไหนไม่รู้นอนโป๊อยู่บนเตียงมัน เตียงเตียงเดียวกับที่ผมเคยนอน...แล้วไหนจะริมระเบียงที่มีไอ้ฝรั่งอีกตัวยืนโชว์ซิกแพคสูบบุหรี่แบบไม่แคร์สายตาใคร ....
.
.
.

ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้ฝิ่นมันชอบแนวนี้ ...

.
.
.


ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรกับรสนิยมเพื่อนสนิท ...
.
.
.

เรื่องแค่นี้ผมยอมรับได้ ยอมรับได้แต่เสือกเร่งให้มันไปอาบน้ำแล้วลากมันออกมาหาเหล้าแดก แดกเหล้าระบายอารมณ์ ...

กับไอ้ฝิ่นถึงผมไม่ได้รักมันแบบชู้สาวก็จริงเพราะสำหรับผม ฝิ่นมันสำคัญกว่านั้น..

แต่....

แค่คิดว่าไอ้สองตัวนั่นนอนกับไอ้ฝิ่นบนที่นอนที่ผมเคยนอน นิสัยหวงเพื่อนของผมก็ยิ่งอัพเลเวล... 

ผมโคตรเกลียดความรู้สึกนี้เลย...ความรู้สึกที่เหมือนตอนโดนพี่นพหนีไปแต่งงานกับพี่มด ....
.
.
.

"...ไอ้ฝรั่งเหี้ยสองตัวนั้นเป็นใคร?"

ผมเผลอหลุดถามไปตามใจคิด หลุดออกนอกเส้นทางที่ต้องการจะถามจากตอนแรกเยอะ ..จนไอ้ฝิ่นมันชงเหล้าแก้วใหม่แล้วยัดใส่มือผมอีกครั้ง

"เมื่อกี้ กูกำลังถามมึงว่า.... มึงต้องการสื่ออะไร ? ไอ้ที่มึงร่ายยาวมา.. มึงกำลังจะถามอะไรกู ? กูถามมึงไม่ใช่มึงถามกูไอเดียร์.."

ฝิ่นมันดึงผมให้กลับมาที่คำถามเดิม ก่อนยกแก้วเหล้าดื่มทีเดียวรวด...สมองผมว่างเปล่า มันเคว้งไปหมดเลย ภาพของใครก็ไม่รู้ที่นอนบนเตียงไอ้ฝิ่นทับที่ที่ผมเคยนอน ...ถึงจะไม่ได้หึงแต่ผมก็หวง ..กับไอ้ฝิ่นที่มันเป็นยิ่งกว่าเพื่อน ....ในมโนภาพ ผมเห็นภาพตัวเอง...กำลังโดนทิ้ง...

"..ช่างแม่งเถอะ.....กู....ไม่สำคัญแล้ว...แดกเหล้าดีกว่ากูอยากเมา"

ผมสูดหายใจยาวแล้วเทเหล้าเพียวๆลงแก้ว ซัดเข้าไปกี่แก้วก็ไม่รู้ รู้แต่ผมกำลังหลบตาไอ้ฝิ่น ....ทิฐิทำให้ผมไม่กล้าบอกมันว่าเกิดอะไรขึ้นไม่ได้บอกมันว่าผมลืมอะไรไปบ้าง ....ทั้งๆที่ในสมองผมมีแต่เรื่องของมัน เบอร์ของมัน ความจำล่าสุดของผมอยู่ที่ผมไปดื่มเหล้ากับมัน....




***



...
"ไอเดียร์...พอแล้ว ..เฮ้ย!! "

เสียงไอ้ฝิ่นแม่งยิ่งกว่าพ่อ ...นี่เป็นครั้งแรกนะเนี้ยที่พอเข้าร้านเหล้าแล้วผมดื่มเพียวๆ ปกติจะตีมึนกับนั่งกินกับหรือของว่าง ...
สุดท้ายเพราะงอนที่ไอ้ฝิ่นมันเอาเหี้ยสองตัวที่ไหนไม่รู้มานอนบนที่นอน ผมเลยเลือกที่จะเงียบ เงียบแล้วดื่มกับดื่ม ธนูคันใหญ่ที่มีลูกศร สลักคำว่าหมาหัวเน่าเหมือนกำลังเล็งเป้าแล้วชี้มาที่ผมเลย....

'ครืนนนนนนนนนนนน..'

ผมเหลือบตาไปมองบนโต๊ะ โทรศัพท์ไอ้ฝิ่นดัง ..บนหน้าจอขึ้นชื่อภาษาอังกฤษด้วย ...

"...."

"รอนี่แป๊บนะ..."

ฝิ่นมันหันมากระซิบแล้วเดินถือโทรศัพท์เดินหายไปกับฝูงคนในร้าน ...

.
.
.

ภาพเหมือนตอนที่พี่นพรับโทรศัพท์พี่มด ...ก่อนจะกลับมาหาหมาหัวเน่าอย่างผม....แล้วบอกว่า

'พี่กำลังจะแต่งงาน......'


.
.
.

....แล้วผมก็ไม่เหลือใคร...............................................................................











***







"ภัทร...."

.
.
.



เสียงเรียกนั้นอีกแล้ว....


ผมขืนปรือตาขึ้นมา หลังจากได้ยินเสียงเรียกกับเสียงเคาะประตู  ไม่รู้ว่าผมเดินหลบไอ้ฝิ่นมาเข้าห้องน้ำแล้วเสือกเผลอหลับได้ยังไง ...แต่ก็นะ ...มันอาจจะดีกว่านั่งอยู่ที่โต๊ะกับไอ้ฝิ่นก็ได้ ...ผมตบหน้าตัวเองเรียกสติแล้วสูดหายใจยาว ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำออก...

...เป็นพี่คนนั้นที่ ยืนเรียกผมอยู่หน้าห้องน้ำ...

ไม่รู้ว่าพี่เขารู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี้ ไม่รู้ว่าพี่เขาตามผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่....

ผมรู้แค่ว่าตอนที่ผมกำลังจะไม่เหลือใคร ....และ...พี่เขาคือคนคนเดียวที่ยังอยู่กับผม...
.
.
.

"ร้องไห้ทำไม ภัทร...?"

แค่นั้น.....แค่เสียงของพี่เขาถามประโยคนั้น ...แค่นั้นจริงๆ ที่ทำผมหลุดไปทุกอย่าง ...
ผมดึงพี่เขาให้เข้ามาในห้องน้ำด้วยกัน ไม่รู้ว่าตอนไหนที่พี่เขาล็อกประตูแล้วกอดผมไว้แน่น...


ครั้งนี้ไม่ใช่พี่เขาที่ก้มลงมาจูบ....


แต่เป็นผมเองที่เอื้อมแขนคล้องลำคอหนาให้ลงมาใกล้ก่อนจะตักตวงทุกอย่างด้วยความรู้สึกอ้างว้างและมึนเมา.....

เหมือนพี่เขาเป็นฟางเส้นสุดท้าย ที่จะช่วยคนจมน้ำตายอย่างผม ...


ทุกอย่าง... ...ผมจะทำให้พี่ทุกอย่าง... ...ทุกอย่างที่พี่ต้องการ...

.
.
.



ขออย่างเดียว....





'ในตอนที่ผมไม่เหลือใคร ...พี่อย่าทิ้งผมไปก็พอ....'







TBC.

[Tuna Omega]

....ลุ้นๆ.....รอให้รัก-ยมตามพ่องูมาป๊ะกะพี่ราม แต่ความจำหายยาวขนาดนี้พ่องูเราโดนลืมแน่ๆ

ชาติที่แล้วเอาทับทิมเอยไพฑูรย์เอยมาไถ่ไปได้

แล้วชาตฺนี้จะแย่งกลับไปยังไงน๊า

 

[kataiyai]

ภัทรน่าสงสารจังเลย

ทำไมถึงจำไม่ได้ล่ะ