หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 67


.
.
.



‘ปัง!’





เสียงปืน....
.
.
.

ดังแค่นัดเดียว... หลังจากนั้นร่างใหญ่ของชายในชุดดำก็ทรุดลงกับพื้นห้องอาหาร ...
.
.
.



ศพที่ 5 ของวัน....
.
.
.


และ...ศพทุกศพเป็นลูกน้องของ อีวาน ร่างไร้วิญญาณที่ถูกลากออกจากห้องนี้ไปสองสามวันมานี่รวมๆแล้วเกือบ 10 ศพ..


กระสุน 10 นัดพอดิบพอดี ที่อเล็กซ์ซานโดรเป็นคนลั่นไกยิงตรงเข้าหน้าผากของผู้ร่วมโต๊ะ ...
อาหารมื้อสุดท้าย ถูกจัดมาให้อดีตลูกน้องของทายาทอันดับหนึ่งอย่าง อีวาน ...การเคารพในเกียรติครั้งสุดท้าย ตรงตามกฎและธรรมเนียมของ ซิซิเลียน [ชิชิลี] ที่ว่า....

‘กินเสียให้พอ แต่อย่าอิ่มจนเกินไป... จงเหลือที่ไว้ให้กระสุนเสียบ้าง’

...
ศพทุกศพ อเล็กซ์เป็นคนลั่นไกในฐานะ 'ดอนดราโก้' …
ตำแหน่งที่เคยปฏิเสธ ถูกส่งต่อมาให้อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง เมื่อ อีวาน ดันถือตัวล้ำเส้น ของการุณ
ถึงจะเป็นคนของ ดราโก แต่แววตาสีมรกตก็เย็นเฉียบยามจ้องมอง ..ไม่มีการคร่ำครวญ ไม่มีการลังเลที่จะเหนี่ยวไก เมื่อทุกสิ่งมันสาสมกับการกระทำ … จบจากการลงโทษ อเล็กซ์เช็ดเศษเขม่าปืนทิ้งอย่างเหนื่อยหน่าย ตอนนี้ต่อให้ต้องจ่อขมับใครแล้วลั่นไกอัดสมองก็ไม่เห็นจะทำให้อารมณ์ดี หรือรู้สึกอะไรได้มากกว่านี้ ...สมองมันเหมือนอัดแน่นไปด้วยก้อนหิน เนื้อตัวมันเหมือนไร้เรี่ยวแรง ซังกะตายไปวันๆกับประเทศที่ร้อนพอๆกับอากาศเที่ยงวันของซิซิลี ...

เรื่องไร้สาระที่ตามมาถึงที่นี่  เรื่องที่ 'ดอน' เท่านั้นต้องเป็นคนจัดการ ..คนของอีวานทำผิดกฎ...

...
กฎ ต้องอยู่เหนือกฎ ...
เพราะผิดต่อมิตรยามสงบศึก... ดราโก ถึงต้องชดใช้ ..
.
.
.

'พันธะสัญญาของ แอนเดรียสโต '

สนธิสัญญาบ้าบออะไรนั่น ...ทำเอาอเล็กซ์หัวเสียเกือบสองครั้งแล้ว 

...ทั้งๆที่รู้ว่า ไม่สมควรยุ่งกับคนของการุณ แต่ อีวาน กลับไปหาเรื่องมิสเตอร์รามถึงที่ และข่าวที่ได้มายิ่งทำให้แทบบ้า วีดีโอที่คั้นมาจากคนของอีวาน เป็นวีดีโอแค่ครึ่งม้วนที่ไม่สมควรจะบันทึกไว้เสียด้วยซ้ำ ยิ่งกว่าการเปิดสงคราม การที่ อีวานไล่ตามจับ 'คนของมิสเตอร์ราม' มา มันยังไม่แย่เท่ากับ คนที่ว่านั้นคือ ไอเดียร์ ....
.
.
.

...ดีที่วีดีโอนั้น มาร์โคล ยึดมาและทำลายได้ก่อนที่จะถึงมือ อีวาน ...

แต่ก็นั่นล่ะ ให้อีวานคิดว่า ไอเดียร์เป็นคนของมิสเตอร์ราม ยังดีกว่าให้อีวานเข้าใจว่า ไอเดียร์ เป็น 'ผู้หญิง' ของตัวเอง ... อเล็กซ์รู้ดียิ่งกว่าใคร ...ไอ้หมาลอบกัดอย่าง อีวาน นั่น ชอบที่จะทำลายของรักของคนอื่น... ไอ้พี่นอกสายเลือดนั้น ...สักวันคงไม่พ้นโดนยิงทิ้ง !!!

ตอนนี้เรื่องมันรุมเร้ากันไปหมด ตำแหน่งที่เคยหนีตอนนี้ถูกส่งต่อมาอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง เสร็จจากการพิพากษา อเล็กซ์เดินตรงขึ้นห้องพักอย่างไม่แคร์สายตาบรรดาลูกน้องที่ต้องจัดการกับศพ

...ห้องสูทสุดหรู เปิดแอร์เย็นเฉียบ ... แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เริ่มรู้สึกว่ามันเย็นเกินไป ...
สายปลอกคอหนังที่สั่งทำให้ใครบางคน ยังวางไว้บนที่นอน ...
.
.
.
 
คิดถึง...คิดถึงห้องรกๆที่ระเกะระกะไปด้วย เศษร่างกระดาษ ...คิดถึงเสียงเพลงเบาๆที่ไม่ว่าฟังยังไงก็ไม่เข้าใจ ...คิดถึง... ใครบางคนที่ทนแรงโอบรัดที่แทบจะฆ่ากันให้ตายได้โดยไม่บ่น ...คิดถึงเสียจนแกนกายปวดหนึบจนไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ...
.
.
.

"...ภัทร..."



 

***


.
.
.


'...ภัทร...'

...
เสียงปลุกเรียกข้างหู กับ เช้าที่ไม่คุ้นตา...
แสงแดดที่ถือวิสาสะโผล่เข้ามาแบบหยาบคาย...
ไม่ยักกะเคยจำได้ว่า ผมชอบนอนอาบแดด...ถึงจะความจำหายไปช่วงหนึ่งก็เถอะ แต่ให้ตายห่า ต่อให้สมองหายไปทั้งซีก ผมก็ยืนยันกับตัวเองได้เลยว่า ผมไม่เคยนอนให้แดดเลียแบบนี้...
.
.
.
แล้วไหนจะเรื่องคนที่นอนข้างๆ ...
ผมได้ยินเสียงเรียกอย่างชัดเจน แต่ที่นอนข้างๆกลับเย็นวาบและว่างเปล่า ... อดสบถไม่ได้ที่ควานมือไปแล้วไม่เจอพี่ราม โอเค ถึงเราจะไม่ค่อยได้นอนด้วยกัน แต่ในบางอารมณ์อย่างนี้ ผมต้องการใครสักคนที่นอนข้างๆ ....
...ใครสักคนที่ครางเรียกแต่ชื่อผม ...ใครสักคนที่สามารถกอดรัดได้แน่นจนแทบจะขาดอากาศหายใจตาย ...
.
.
.
ใครสักคนที่...มีแววตาวาวสีมรกต...

"เชี่ยเอ้ย !!"

อยู่ๆก็ปวดหัวอีกแล้ว !!!
.
.
.
...ปวดหัวฉิบหาย...
.
.
.
..ทั้งปวดหัวทั้งอารมณ์เสีย ....
ผมแทบจะหาเมมโมรี่มายัดใส่สมองไว้เลยว่า... อย่าได้เสือกเมาแล้วร้องไห้นอน ให้แดดมันส่องหน้า....
ปวดหัวเหี้ยๆ แสบตาเหี้ยๆ ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตาแม่งทั้งช้ำทั้งบวม ... ก็ขนาดหลับตายังทั้งแสบทั้งเจ็บ ...

วันเชี่ยอะไรก็ไม่รู้ ...!!!


***


...
อย่างกับฮอร์โมน ผมไม่เสถียร ....
วันนี้ผมระเบิดอารมณ์กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง..มากเกินไป... มาก....จนเกินกว่าที่จะเป็นตัวของตัวเอง ...
.
.
.
...
เอาแมร่งเข้าไป..ไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองจริงๆ ..

...ทั้งๆที่รู้ดีว่า สภาพอารมณ์ของผมตอนนี้ ยังไม่สมควรจะออกไปเจอผู้เจอคน ...
แต่ผมก็ดันลากสังขาร เข้าออฟฟิศ ...

แหงล่ะ เมื่อโปรเจค อย่าง 'Secret Tale ' มันล่อตาล่อใจเกินไป ไม่รู้ว่าได้โปรเจคนี้มาได้ไง ทั้งๆที่เป็นเรื่องสำคัญแท้ๆ แต่สมองผมกลับไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมันสักนิด ขนาดเรื่องโปรเจคที่ว่าเมพโคตร ...ยังลืมได้ ผมอดเสียวสันหลังไม่ได้ว่ามีอีกรึเปล่า? เรื่องที่สำคัญ แล้วผมดันลืม..??
.
.
.
อารมณ์ผมไม่เสถียร พอๆกับสมองที่เหมือนยัดไว้ด้วยนุ่นเปียกน้ำ ...มันทั้งอึดอัดทั้งตีบตื้อ ...และสำหรับงานที่ต้องใช้จินตนาการเกินอาชีพทั่วไป สภาวะที่ผมเป็นอยู่นี้ กำลังจะสร้างปัญหาใหญ่
.
.
.
เอาเป็นว่า ยังไม่ทันจะพักเที่ยง ...ก็เกิดเรื่องอย่างที่คิด ...
.
.
.

"...โปรเจคของตัวเอง แต่ดันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ..ไอ้งานนี้ เอาอะไรไปแลกมาหรือเปล่า ไอเดียร์?"

"..."

อากาศร้อน ... น้ำเสียงเย็นๆที่กระซิบข้างๆหูยิ่งทำให้ร้อน ...
ตอนแรกผมไม่ได้สนใจอะไร สมองมันมึนเกินไปกว่าจะคิดอะไรทันตามที่ไอ้เด็กฝึกงานพูด... แต่เป็นเพราะมันไม่ยอมหยุด แถมยัง กระแนะกระแหน อะไรอีกก็ไม่รู้ ผมเลยเดินหนี ..

กะว่าจะเดินไปกดน้ำในแคนทีนมาดื่มดับอารมณ์ แล้วมาสู้รบตบมือกับงานที่ไม่มีภาพร่างในหัวเลยสักกะติดใหม่ ...
.
.
.

แต่ไอ้เด็กบ้านี่เสือกเดินตามผมมา แล้วก็ยังไม่ยอมหยุด ...

"...มั่วไปทั่ว...เอาตัวเข้าแลกหรือไง คุณรามถึงให้งานมา ?"

แค่ประโยคนั้น ...ก็ทำสติผมหลุด...
ปกติต่อมด้านชาผมมีมากกว่านี้ แต่วันนี้แม่งควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ ผมลากไอ้เด็กเวรนั่นเข้าห้องเก็บของ ล็อกห้องแล้วหันมามองหน้ามัน เชี่ย!! ตัวต่อตัวเลยมาจะเอาไงกับกู !!??





***



"มึงจะเอาไง ?...มึงเป็นเมียกูรึไง ถึงจะต้องสนใจว่ากูนอนกับใครบ้าง?"

"ไอเดียร์!"

"...อย่าเสือกมาข้ามรุ่นเรียกกูอย่างนั้นกูเป็นพี่มึง...และที่สำคัญ กูไม่ได้สนิทกับมึงขนาดนั้น"

ผมมองหน้ามันนิ่ง ในขณะที่มันก็จ้องหน้าผมไม่วางตาเหมือนกัน ไร้สาระเหี้ยๆ ที่ต้องมาเคลียร์เรื่องไม่เป็นเรื่องกับเด็กไม่รู้จักโต

"กูกับมึงคนละรุ่น ..อย่ามาจุ้นเรื่องของกู กูจะกินขี้ปี้แดกกับใคร ก็เรื่องของกู "

หยาบคายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พูดจบผมก็เปิดประตูเดินออกมาโดยทิ้งมันไว้ในห้องเก็บของอย่างนั้น ...แล้วก็ต้องปวดหัวอีกครั้งที่มันตะโกนเรียกแบบไร้หางเสียงโดยสิ้นเชิง

"เดียร์!! ไอ้เหี้ย!! ไอ้ร่าน !! ไอ้มั่ว !!! ไอ้เหี้ย!! "

ไอ้จีตะโกนด่าเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว เล่นเอาผมแม่งปวดหัว ...เดินเข้าออฟฟิศมาแบบเซ็งๆ ไม่รู้ว่ากูแม่งไปเล่นมันตอนไหน อารมณ์ไอ้เด็กฝึกงานถึงเหมือนหมาบ้าขี้หึงอาละวาดแว๊ดๆอย่างนี้ ....

เหนื่อยหน่าย ผมถอนหายใจ ทำสมาธิแล้ว หันมาดูงานภาพต่อ กะว่าจะให้ไอ้ฝิ่นที่ลาพักร้อนวันนี้ เอาไปตัดเส้น ส่วนเรื่องลงสีไว้ค่อยคุยกันอีกที ...

"..."

"..."

ยังไม่ทันจะจับเมาส์ปากกา ไอ้จีหน้ามึนมันก็มาเท้าโต๊ะจ้องหน้าผมแล้ว ...

"...จะเอายังไงกับผม ตกผมได้แล้วจะทิ้งผมใช่ไหม?...."

อุปมาอุปมัย เหี้ยเหวอะไรอีก!!???
ผมแทบจะทึ้งผมตัวเอง สมองกูยิ่งไม่ค่อยมี นี่มึงจะมาวุ่นวายอะไรอี้กกกกกกกกกกก!!

"หลอกให้ปลาอย่างผมกินเบ็ด ...แล้วก็จะทิ้งใช่ไหม??"

"...คือ..กูไม่รู้ว่ามึงพูดเรื่องเหี้ยอะไร แต่...มึงเข้าใจอะไรไหมจี ??...ต่อให้กูเป็นเซียนตกปลา... ถ้าปลาอย่างมึงไม่เสือกอ้าปากงับเหยื่อ...ต่อให้เซียนยังไง ...มันก็ทำให้มึงงับเบ็ดไม่ได้หรอกจี...มันไม่ได้ผิดที่กู...แต่มันผิดที่มึง..เป็นคน...อ้าปากแดกเหยื่อ... "

 




...
อารมณ์พาไปล้วนๆ ....
ในตอนที่ผมเงยหน้าตอบ  ไอ้เด็กฝึกงานที่ชื่อจี...มันมองหน้าผมแล้วยืนนิ่ง....

.
.
.


'เพี้ยะ!!'


เสียงมันดังลั่นเข้าแก้วหูผมเลยทีเดียว ..
ตอนฝ่ามือของไอ้จีมันตบลงมาที่แก้มผมเต็มแรง ...
ปฏิกิริยาเกินคาด ... ไอ้จียังง้างมือ ทั้งน้ำตา มันยืนนิ่งแล้วมองหน้าผม อยู่อย่างนั้น ...

ปากมันอ้าออกด่าอะไรผมอีกสองสามคำไม่รู้ รู้แต่ในตอนนั้น ...ผมโดนพี่ในออฟฟิศล็อกตัวไว้ไม่ให้ เข้าไปต่อยไอ้จี ....

...ทั้งออฟฟิศวุ่นวายกันไปหมด ...

ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้ต่อหน้าใคร ไม่เคยใจร้อนอย่างกับแดกภูเขาไฟมาทั้งลูก ..และ...
คนอย่างผม...ไม่เคยคิดจะสวนใคร เหมือนกับการที่ผมจะทำกับไอ้จีอย่างนี้ ...
สมองผมมันวิ่งวุ่น จิตใต้สำนึกมันสั่งเป็นคีย์เวิร์ดซ้ำๆ ว่า ไอ้เด็กฝึกงานตรงหน้า ไม่มีสิทธิ์จะทำร้ายผม ไม่ว่ากรณีใดๆ ... ให้ตัวอย่างเปรียบเทียบให้เห็นภาพเลยนะ ว่าในความรู้สึก ณ ตอนนั้น ผมกำลังเป็น ราชสีห์ แล้วอยู่ๆ มีตัวเมียในฝูงมาตบหัว ...

...แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นอย่างว่า ...ผมระเบิดลงโดยควบคุมตัวเองไม่ได้ สิครับ


***

...
เชี่ย...แม่ง...ไม่ไหว...

เล่นเอาผมซังกะตายตอนเดินฝ่าแดดเปรี้ยงๆออกมาจากออฟฟิศ ..
ขืนดึงดันอยู่มีหวังกระทืบไอ้ขี้แยนั้นจมตีนตาย ...

กรุงเทพร้อนระอุ หิวน้ำโคตร ยกกระบอกน้ำชาที่พี่รามเตรียมไว้ให้ แม่งก็เบาโหวง ...
ว่าจะเดินไปซื้อเกลือแร่ดื่มก่อนนั่งแท็กซี่กลับ แต่ยังไม่ทันเดินข้ามถนนเลย รถเก๋งที่ไหนก็ไม่รู้บีบแตรใส่ผมเสียก่อน

"คุณไอดิภัทร ! กำลังจะไปออฟฟิศหรือคะ ไปด้วยกันเลยไหม?"

แม่เจ้า...สาวออฟฟิศในชุดเดรสสีแดงสด สั้นจู๋ ชวนผมขึ้นรถครับ ...
แดดแมร่งร้อนอย่างนี้ คิดว่าผมจะเล่นตัวหรือไง เพิ่งออกมาจากออฟฟิศ แต่ก็ช่างมันเถอะ นั่งรถแช่แอร์กลับไปอีกรอบก็ได้ ...
.
.
.


....เอ่อ...
นั่งเพลินไปหน่อย ...ลงรถมาได้ แม่สาวเดรสแดงก็ลากผมไปหน้าลิฟต์แล้ว ....เป็นออฟฟิศจริงๆ ครับ แต่ออฟฟิศ เหี้ยอะไรของใครไม่รู้ แม่ง....เมาแดดหรือไงเนี้ย ออฟฟิศ สไตล์ฝรั่งจ๋านี้มันไม่มีทางเป็น สนพ. ของผมแน่ !!!!

"บอส ติดประชุมนะคะ ยังไงรบกวนรอที่ห้องบอสเลยดีกว่า "

ผู้หญิงอีกคนที่เคาน์เตอร์หันมายิ้มแล้วผายมือไปที่ลิฟต์ ผมเอ๋อๆมองซ้ายมองขวา พี่ยามหน้าดุ ก็เปิดลิฟต์พร้อมกดลิฟต์ให้ ...
.
.
.

ก็เขาทำให้กันถึงขนาดนี้ ผมจะไม่เข้าลิฟต์ก็ดูไร้มารยาท ...
ถึงใจผมมันจะค้านกันอยู่บ้างก็เถอะว่า ....

'ออฟฟิศใคร กูไม่รู้จัก????'.
.
.

ลิฟต์เปิดมาหน้าห้องทำงานโคตรหรู ...
ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ช่างแมร่งมันแล้ว ขึ้นมาถึงชั้นนี้แล้ว พี่ยามผายมือเชิญออกแล้วด้วย ผมจะทำอะไรได้นอกจากเดินไปนั่งบนโซฟา ..แช่แอร์ที่เย็นจนชุ่มปอด ...
.
.
.


หิวน้ำจนคอแห้ง ....

ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตอนไหน แต่แค่ผมขยับปากพูดคำว่าน้ำ

รสชาติของน้ำเย็นๆมันก็ไหลลงคอ น้ำเย็นที่ผมรู้สึกว่าดื่มเท่าไหร่ก็ไม่พอป้อนใส่ปากผมที่ยังไม่ลืมตา ริมฝีปากอุ่นป้อนน้ำใส่ปากผมซ้ำๆอยู่อย่างนั้น เมื่อผมมีแต่ตักตวงและดูดกลืนน้ำทุกหยดที่เข้ามา ...ผมกำลังติดใจรสชาติของน้ำนี่ ติดใจจนผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทรายแห้งๆที่ไม่ว่าได้น้ำไปเท่าไหร่ก็ไหลลงใต้ดินหมด ...

สติผมคงหลุดไปแล้ว รู้สึกตัวอีกทีตอนสัมผัสถึงไออุ่นของร่างกายที่ทาบอยู่ด้านหลัง ใครบางคนรั้งดึงตัวผมไว้ จนหลังผมไปกระแทกแผ่นอกกว้าง คิดว่าใครแกล้ง ...เงยหน้าขึ้นไปดูถึงได้เห็นไอ้ฝรั่งหน้ายิ้มนั่น นั่งซ้อนผมอยู่ แถมยังโอบกอดเสียจนตัวผมแทบจะจมมิดหายไปในแผ่นอก ....

"...amore...."

เสียงครางเบา แผ่วจางๆอยู่ข้างหู ... เหมือนมันคลอเคลียลมหายใจมัน...ผสมกับเสียงเต้นของหัวใจผม...
.
.
.




"...อึก!....อื้อออออออออ!!!! "

จูบที่โน้มลงมาแบบไม่ให้ทันตั้งตัว ทำเอาผมเกร็งนิ่ง

คางถูกจับดันให้เงยขึ้นจนหน้าหงาย จูบกลิ่นบุหรี่ที่ตวัดลิ้นกวาดละไปทั่วโพรงปาก กำลังดูดลมหายใจผมไปทั้งหมด แรงกอดจากแขนสองข้าง เหมือนโซ่ขึงตัวผมไว้ จูบมันหนักเกินไป เหมือนจงใจจะให้ผมแหลกเหลวอยู่ตรงนั้น ทั้งจูบสูบพลัง ทั้งลิ้นร้อนที่เลียและดูดดุน หมดจากจูบปล้นลมหายใจ เล่นเอาผมช็อกนิ่ง  แต่มันยังไม่ยอมหยุด ฟันคมๆกับตอหนวดที่ลากไซ้ ทั้งขบทั้งกัด ...ทำยังกับตายอดตายอยาก จนผิวผมทั้งแสบทั้งร้อน เหมือนโดนไฟเผา ทั้งห้องมีแค่เสียงแอร์ กับเสียงครางของผมที่บิดตัวดิ้นเร่าหนี ใบหน้าที่ฝังทั้งคมเขี้ยวทั้งริมฝีปาก

"คิดถึง ....คิดถึง...."

...
ประโยคภาษาไทยชัดๆที่ ดังวนอยู่ รอบตัวผมตอนเจ้าของประโยคนั้นมันพรมจูบทั่วใบหน้าผมจนลามมาเกือบจะถึงหน้าอกเสื้อที่ถูกดึงรั้ง ... 

.
.
.

เหมือนคนอดยา ที่เกือบจะเลิกยาได้ ...
.
.
.


แล้วโดนฉีดมอร์ฟีนเข้าเส้น...
.
.
.

สติผมหลุดไป พร้อมๆกับร่างกายที่เปิดรับไอ้ฝรั่งนั่นเข้ามา...
.
.
.
.

"...คิดถึง ยูที่สุด...คิดถึงที่สุด.."

เสียงมันพูดพร่ำ ส่วนจูบมันก็ประเคนซ้ำส่งมาให้ผมอยู่อย่างนั้น ...
กอดมันแน่นจนเหมือนจะ รัดกันให้ตาย ทั้งๆที่ผมอ่อนปวกเปียกไปหมดทั้งตัวจนหมดแรงจะดิ้นแล้วด้วยซ้ำ ...
แต่วงแขนมันก็ไม่ยอมคลายออกเสียที..




TBC.

[Chichi Yuki]

ปมของตระกูลมันช่างยุ่งยากยิ่งนัก (เอ๊ะ! หรือเรามันโง่เอง)
จะพยายามจับใจความและเนื้อหามาปะติดประต่อให้ได้รูปความ
หากไม่เข้าใจจะกลับมาสอบถามแล้วกันนะคะ

[wikawee]

ในที่สุด พ่องูก็กลับมา   

คิดถึงจัง รักมากกกกกก

[takara]

เอ๋อ ตามไอเดียร์เลยอะ 555 สงสารจีอะ

[pudson]

ในที่สุด พ่องูยักษ์ก็ได้เจอไอเดียร์แล้ว
งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้แม่สาวชุดแดงใช่ไหม ทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ
(ใช่คนที่ไม่ยอมแจ้งเอลครั้งที่แล้วหรือเปล่าหว่า กะจะแก้ตัวล่ะสิ)
แอบสงสารจีนิดๆ

ปล. บวกและเป็ด ขอบคุณที่ชี้ทางสว่าง เค้าหลงเข้าใจคุณรามผิด
รีบหลบดีกว่า กลัว fc คุณรามตื้บ 

[love2you]

และแล้วก็ต้องเข้ามาอ่านเรื่องนี้จนได้ ฮือ.....

จริงๆ ไม่ค่อยอยากอ่านเรื่องนี้เท่าไหร่ค่ะ ไม่ใช่ไม่ดีหรือไม่สนุกนะคะ เพียงแต่ว่าดูเหมือนเค้าจะติดนิยายของคุณหลายเรื่องแล้วอ่ะ แล้วพออ่านมันก็ดันสนุกซะงั้น ทีนี้เลยกลัวว่าเกิดติดไปหลายเรื่องของคนเดียวแล้วไม่มาต่อจะทำไงดี แค่คิดก็ TT..TT

[kongxinya]

บวกเป็ด
ไม่รู้จะเม้นต์อะไร ยังมึนๆงงๆ สมองช้า
เอาเป็นสนุกมากและชอบค่ะ

รอตอนต่อไป

[dediiz]

  ฮือออ พ่องูคิดถึงเดียร์มากสิน้ะ
เจอกันสักที 
สู้ๆน้ะค้ะ รออ่านๆ

[wiwari]

ไอเดียร์กลับมาหาพ่องูแล้วความจำจะกลับมาบ้างมั๊ยเนี่ย เค้ารอตอนต่อไปอยู่นะ

[kny]

        ถ้าภัทร เป็นคนที่เกี่ยวกับคำสาปของอาโดรนิส งั้นภัทรจะใช่อาโดรนิสรึเปล่า แล้วถ้าเป็นอาโดรนิส งั้นภัทรก็เกิดมาก่อนหน้านี้ชาติหนึ่ง หลังจากที่รามเฝ้าพยายามให้มาเกิดนะซิ และถ้าเป็นงั้นนะ  พี่รามน่าจะโคตรโกรธเอลมากกว่าโกรธละ  สยองแทนเอล

[aisen]

พ่องูมาแล้ว ชูป้ายไฟเชียร์สุดๆพร้อมกะส่ง เอสเอ็มเอส โหวตพ่องูคนเดียว

[fay 13]

 

[ratnalin]

ในที่สุดพี่งูก็มา! ปล่อยให้คนอื่น ตัวอื่น(?) มาแย่งซีนอยู่ได้ตั้งน๊านนานนม แถมมาถึงก็ปล้ำเลย เร่าร้อนจริงนะคะคุณพี่*ทำหน้าหื่น*
โถๆๆๆๆ สงสารน้องจีอ่า T^T แต่หนูตัดใจจากไอเดียร์เถอะนะ ไม่งั้นประเดี๋ยวพี่งูจะกินหัวเอา หาคนใหม่เถอะลไก น่ารักอย่างหนู ใครๆก็ชอบนะ (มาหาป้ามาม่ะ //โดนตบ)

[rinny]

จะบอกว่า เราตามอ่านทันแล้วค่าาาาา 67ตอน 3วัน ตามอ่านทันแล้ว ><
สุดยอดเลย สนุกสุดๆ อ่านแล้วเขินพ่องูมากเลยค่ะ เชียร์พ่องูสุดใจ
สงสารไอเดียร์จริง จำไรไม่ได้เลย แถมดูว่าจะจำพ่องูไม่ได้ใช่มะ ToT ฮืออออ
พ่องูสุดหล่อของเรา จะเป็นไงต่อเนี่ย เดาทางไม่ออกเลย พลิกๆได้อีก
อ่านแล้วรู้สึกเราเข็มขัดสั้นโคตร!! คุณคนเขียนเก่งจัง คิดพลอตได้ไงเนี่ย
เราได้ความรู้ปวศ. ,ภาษาไทย,ภาษาอิตาลีเยอะแยะเลย 5555 ชอบอ่านจัง ><

[$VAN$]

สงสารจี เหมือนโดนด่าว่าเมิงง่ายเอง กูแค่เล่นๆเหอะ
เดียร์เป็นงี้เพราะฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงกับอากาศร้อนใช่ม้าย ไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงใช่ม้ายยยย
เด๋วรอดู เอลจะเจอเซอร์ไพรส์จากเดียร์บ้างไหม

[t-unseen]

เชียร์พ่องูสุดใจ 
แต่ทำไมอยู่ๆภัทรถึงลืมอะไรๆไปหว่า

[KURATA]

เย่ๆๆๆๆๆ ตามอ่านทันแล้ววว 
เราจะได้งง!! ไปพร้อมกับคนอื่นๆ แล้วว เย่ๆๆๆๆ 
รอตอนต่อไป

[PandP]

แวะมาเล่าให้ฟังค่าาา
เพิ่งอ่าน Cloud Atlas จบ แล้วก็วนมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ
อ่านๆไปก็นึกได้ใช่เลย นี่มัน Cloud Atlas (เวอร์ชั่นไทย) ชัดๆ 5555

[เจริญพร]

สนุกมาก

[infinitez123]

แวะมาเป็นกำลังใจ รออ่านตอนใหม่ ตอนเก่าเกือบลืมหมดแล้ว

[sunshadow]

     เล่นลืมซะหมดเลยเหรอเนี่ย
     แต่ก็ใจง่ายไปกะเค้าง่ายๆเลยนะไอเดียร์ ถ้าเค้าพาไปทำมิดีมิร้ายจะเป็นไงเนี่ย
     แต่เอ๊ะ. . . ก็ไม่ผิดไปจากทำมิดีมิร้ายเท่าไหร่หรอกเนอะ เหอๆๆ

[RainyMooD]

ถึงแม้จะลืมๆไป แต่จิตใต้สำนึกมันก็ยังแอบโหยหาคุณมังคุดอยู่ใช่มั้ยล่ะเดียร์
อย่างนี้ต้องให้พ่องูมังคุดฉีดยากระตุ้นสักเข็ม สองเข็มความจำจะได้กลับมา
อ่อ จีเอ๊ย....อยู่ในที่ๆควรอยู่เถอะนะหนูนะ





อารมณ์ผมไม่สเถียร พอๆกับสมองที่เหมือนยัดไว้ด้วยนุ่นเปียกน้ำ>>>เสถียร
อารมณ์ไอ้เด็กฝึกงานถึงเหมือนหมาบ้าขี้หึงอาละวาดแวดๆอย่างนี้>>>แว๊ด
เหนื่อยหน่าย ผมถอดหายใจ ทำสมาธิ>>>ถอน?
ยังไม่ทันจะจับเมาส์ปากกา ไอ้จีหน้ามึนมันก็มาท้าวโต๊ะจ้องหน้าผมแล้ว>>>เท้า
'เพี้ย!!'>>>เพี้ยะ
หมดจากจูบปล้นลมหายใจ เล่นเอาผมช็อคนิ่ง>>>ช็อก
 

[Skell_Xiao]

ไอเดียร์ทำไมจำจีไม่ได้ QAQ  ทุบแป้นพิมรัวๆๆๆ  ชอบไออเดียร์จีอ่ะ จีจ๋า   

[korinasai]

เราเชียร์พี่รามนะ แต่ดันไปโหวตเอลเพราะตอนนั้นยังอ่านไม่ถึงบทพี่ราม 
อยากให้คู่กับพี่ราม เพราะชาติที่แล้ว พี่รามผิดหวังและพยายามตามหาร่างกายของภัทร
ทั้งๆ ที่ฝากไว้ให้เอล แต่เอลก็ดูแลไม่ได้
ชาตินี้เลยอยากให้พี่รามเป็นคนดูแล เอลจะได้ผิดหวังและเจ็บปวดบ้างแต่คงน้อยกว่าพี่รามในชาติอดีต
เพราะถ้าเราฝากสิ่งที่ "เรารัก" กับ "คนที่ไว้ใจ" แต่ผลมันออกเป็นแบบนั้น มันทรมานมากค่ะ

[super hero]

อ่านจนตาแฉะ

[Zitraphat]

บทกวี - ARTFLOOR feat. เนย

ทุกเสียงกระซิบที่ยังอ่อนล้า
ทุกๆเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา
ในยามค่ำคืนที่เธอมองหา
ไขว่คว้าความสุขใด

ขอให้เป็นฉันที่ได้เอื้อนเอ่ย
ขอให้เป็นดั่งเช่นคำเฉลยที่ผ่านมา
และได้พบกัน

ขอให้บทเพลงที่ฉันร่ำร้อง
เป็นท่วงทำนองที่สอดคล้องไป
กับช่วงเวลาที่เธอเสียใจ
เก็บฉันไว้เถิดหนา

ขอให้เป็นฉันที่ได้เอื้อนเอ่ย
ขอให้เป็นดั่งเช่นคำเฉลยที่ผ่านมา
และได้พบกัน


ให้ฉันเป็นบทกวียามนิทรา
ส่งเธอขึ้นไปบนฟ้า ให้เธอฝันสวยงาม
จากนี้จะผ่าน เรื่องราวใดๆก็ตาม
สิ่งที่ยังเป็นคำถาม สิ่งนั้นจะผ่านพ้นไป

ทุกเสียงกระซิบที่ยังอ่อนล้า
ทุกๆเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา
ในยามค่ำคืนที่แสนเวิ้งว้าง
ไขว่คว้าความสุขใด

ขอให้เป็นฉันที่ได้เอื้อนเอ่ย
ขอให้เป็นดั่งเช่นคำเฉลยที่ผ่านมา
และได้พบกัน


ให้ฉันเป็นบทกวียามนิทรา
ส่งเธอขึ้นไปบนฟ้า
ให้เธอฝันสวยงาม
จากนี้จะผ่านเรื่องราวใดๆก็ตาม
สิ่งที่ยังเป็นคำถาม สิ่งนั้นจะผ่านไป

ให้ฉันเป็นบทกวีที่สวยงาม
ส่งเธอขึ้นไปบนฟ้า
ความอ่อนล้าจงจากเธอ
จากนี้จะผ่านเรื่องราวใดๆก็ตาม
สิ่งที่ยังเป็นคำถาม สิ่งนั้นจะผ่าน
ทุกๆข้อความ
สิ่งนั้นจะผ่านและพ้นไป


ขอให้เป็นฉันที่ได้เอื้อนเอ่ย คำเฉลยที่ผ่านมา


เพียงบทกวี หากเธอเป็นเรื่องราวที่ดีให้เราก้าวไป
หากเธอเป็นความสวยงามสว่างแสนไกล
จะอย่างไรฉันนั้นก็จะรอ


ให้ฉันเป็นบทกวีที่สวยงาม
ส่งเธอขึ้นไปบนฟ้า ความอ่อนล้าจงจากเธอ
จากนี้จะผ่านเรื่องราวใดๆก็ตาม
สิ่งที่ยังเป็นคำถาม สิ่งนั้นจะผ่าน
ทุกๆข้อความ
สิ่งนั้นจะผ่านและพ้น ไป

แสนนานซักเท่าไร ฉันยังเฝ้าคอย

สิ่งนั้นจะผ่าน ทุกๆข้อความ ผ่านไป

[tulakom5644]

กำลังไล่ติดตามอ่านนิยายของคุณZitraphat ด้วยความบ้าคลั่ง    สนุกทุกเรื่องค่ะ  เป็นกำลังใจให้นะคะ

[zizits]

หนูมารอพ่องูเมื่อไหร่พ่องูจะมาาาาาาาาาาาาาาาา TOT

[Zitraphat]

กาลกีรตี สปอยย  ..บทที่ 68


.
.
.
เหมือนก็อป ไอเดียร์ ออกมา...
.
.
.

จะต่างกันก็แค่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เถื่อนกว่า และดูจะอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองมากไปหน่อย..

"อเล็กซ์ ...นี่ด๊าซส์...อดิด๊าซส์..."

"Capy Cat??"

""หง่ะ....อย่าใช้ศัพท์โรคจิตแบบนี้ดิ...เชี่ยด๊าซส์นี่"
.
.
.
 

[sunshadow]

     @_@
     แค่คนเดึยวก็มึนจนโลกปั่นป่วนแล้ว
     นี่มีคนที่ 2?