หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151

[New-Y Holic]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

**********************************************************

HEARTBREAKER

00 - just a dream

        ว่ากันว่า ความฝัน คือความคิดตามธรรมชาติ และเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในสมองในยามหลับ โดยที่ผู้ฝันส่วนใหญ่ไม่สามารถควบคุมได้ ความฝันของคนเรามักจะรวมถึงรูป รส กลิ่น เสียง และสิ่งที่เราสัมผัสได้ ความฝันมักเต็มไปด้วยความคิดในด้านต่างๆ ตั้งแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงจนถึงเรื่องที่เหลือเชื่อ

   นักจิตวิทยาวิเคราะห์ว่า คนเรามักจะฝันถึงสิ่งที่ตนต้องการ แต่ไม่อาจครอบครองได้ หรือสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจ ความฝันอาจเกิดได้จากอาการบางอย่าง…



        สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่กำลังบีบเคล้นเคล้าคลึงอยู่ตรงสะโพกทำให้ผมต้องบิดตัวเร้ารับกับแรงอารมณ์รุ่มร้อนแผดเผาจากคนเบื้องบน จังหวะถาโถมหนักหน่วงเสียดสีดุนดันเข้าไปในตัวนั้นบีบบังคับให้ผมต้องปลดปล่อยเสียงครางกระเส่าออกมาอย่างสะกดกลั้นมันไว้ไม่ได้ ผมเห็นเงาสะท้อนของตัวผมเองในดวงตาคมกล้าสีเฮเซลก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และเข้าครอบครองริมฝีปากผมด้วยกิริยาที่นุ่มนวล อ่อนโยน ราวกับเขาต้องการจะทะนุถนอมความอ่อนนุ่มของเรียวปากผมเอาไว้

        น้ำตาไหลออกมาเงียบๆหลังจากหยุดเสียงสะอื้นไปพักใหญ่ ร่างเบื้องบนผละจูบพร้อมกับทอดถอนกายออกไปจากตัวผม ผมนึกดีใจในความเมตตาของพระเจ้าที่พระองค์ยังเวทนาสงสารผมบ้าง แต่เปล่า…ความเจ็บปวดที่ผมได้รับมันยังไม่จบลง มันยังคงดำเนินต่อไป เพราะร่างที่เพิ่งผละจากผมไปสลับสับเปลี่ยนกับอีกคน ผมกำมือแน่นพลางส่ายหนีพัลวันแสดงปฎิกิริยาทางร่างกายให้คนที่กำลังขึ้นคร่อมกายคนใหม่รับรู้ว่าผมไม่ไหวแล้ว แต่เขาไม่สนใจ ไม่แยแสว่าผมจะรู้สึกเช่นใด ผมหลับตาแน่นปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาอย่างยอมจำนน ผมไม่สามารถขัดขืนพวกเขาได้ แม้แต่จะเปล่งเสียงร้องขอความเห็นใจ ผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอ

        มือที่กำแน่นถูกมือใหญ่จับดึงออกแล้วทาบทับลงมา พันธนาการง่ายๆของเขาบอกให้รู้ว่าผมไม่มีสิทธิแม้แต่จะกำมือของตัวเองเพื่อข่มกลั้นความเจ็บปวดที่ได้รับ คางผมถูกนิ้วแข็งแกร่งเชยขึ้นเพื่อรับกับจูบดูดดื่ม ปลายลิ้นร้อนชื้นสอดเข้ามาในโพรงปาก ผมรู้สึกคลื่นไส้กับสิ่งไม่คุ้นเคยที่พยายามเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของผม ความพยายามเฮือกสุดท้าย ผมส่ายหน้าค่อยๆส่งเสียงอื้ออึงในลำคอต่อต้านการรุกรานจากจูบที่ทวีความรุนแรงมากขึ้น แต่ก็ต้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างกายท่อนล่างถูกกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างไม่มีความปรานี ผมเปล่งเสียงร้องโหยหวนราวกับจะขาดใจเมื่อคนจูบผละออกไป


        “เจ็บ…ผมเจ็บ ฮึก!”


        ผมฝืนพูดออกไปด้วยเสียงแหบพร่าก่อนที่ก้อนสะอื้นจะดังกลบ ผมหายใจอย่างช้าๆมองคนเบื้องบนอย่างขอความเมตตา


        ได้โปรดเถอะ…หยุดสักที


        “เปลี่ยนท่าสิวะ มึงเห็นไหมว่าตัวมันช้ำหมดแล้ว”


        เสียงทุ้มของคนที่จูบผมอย่างกระหายเมื่อครู่บอกกับคนที่คร่อมอยู่บนตัวผม แต่คำพูดของเขายิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดให้ผมเพิ่มมากขึ้น


        เปลี่ยนท่างั้นเหรอ พวกเขาเห็นผมเป็นตัวอะไร คน…หรือว่าสัตว์


        “มันช้ำเพราะมึงไม่ใช่เหรอไง ไอ้เหี้ย มึงเล่นขย่มมันจนหมดแรง คราวนี้ทีกู มึงอย่ามาเสือก หุบปากเงียบๆไปเลย”


        บทสนทนาหยาบคายของพวกเขาเรียกน้ำตาจากผมให้ไหลทะลักออกมาอีกระลอก ตัวผมถูกดึงขึ้นไปนั่งบนตักของคนที่ทำร้ายผมอย่างเจ็บปวดจนผมต้องฝืนบอกความรู้สึกออกไป มือหนาบีบเคล้นสะโพกผมก่อนจะดันตัวผมสูงขึ้นแล้วค่อยๆกดลงมารับกับสิ่งแปลกปลอมเข้าไปภายในร่างกาย ผมมองหน้าเขาด้วยสายตาตัดพ้อพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แรงกระตุกเร่งเร้าจากฝ่ามือใหญ่บังคับให้ตัวผมขยับขึ้นลงไปตามจังหวะที่เขาต้องการ ผมกัดฟันแน่นกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเองอีก แต่เขากลับไม่ยอมให้ผมทำเช่นนั้น เขาละมือข้างนึงมาบีบท้ายทอยดึงผมไปรับแรงกระแทกหนักจากจูบของเขา สัมผัสถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปากเพราะถูกขบกัด


        “น้อยๆหน่อยมึง กูยังไม่เล่นปากมันจนได้เลือดนะโว้ย”


        “แล้วเลือดที่ไหลออกจากรูนี่อะไร สันดาน เงียบไปเลย กูบอกให้มึงหุบปาก”


        ผมเอนตัวซบบนบ่ากว้างอย่างหมดแรงทันทีที่เขาถอนจูบออกไปพูดคุยกับเพื่อนของเขาที่ยืนมองอยู่ข้างเตียง ตัวไหวโยกไปตามจังหวะควบคุมของผู้บังคับร่างกายผม


        ทำไมผมถึงไม่หมดสติไปซะ จะได้ไม่ต้องรับรู้กับเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านี้


        “โคตรฟิตเลยวะ มึงหยิบคอนดอมให้กูหน่อยดิ”


        “ไอ้สัด มึงเหงี่ยนมากหรือไง”


        “เออ! อย่าพูดมาก ของกูมันเหลือถุงสุดท้ายแล้วในกล่อง”


        ผมอยากยกมือขึ้นปิดหูเพื่อปิดกั้นโสตประสาทการรับรู้ด้วยเสียงนี้ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างใจคิด ผมไม่มีแรงเหลือแล้วจริงๆ


        “แลกกับค่าเหนื่อยกู มึงจับมันนอนคว่ำดิ กูจะให้มันออรัล”


        “มึงแม่งเหี้ยวะ รีบไปหยิบมาให้กูเร็วๆเลย”


        ผมไม่เคยทำร้ายใคร ไม่เคยมีศัตรูที่ไหน แต่นี่หรือคือสิ่งตอบแทนที่ผมได้รับในวันจบการศึกษาของตัวเอง อนาคตผมยังอีกยาวไกล ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยกำลังรอคอยผมอยู่ แล้วทำไมพวกเขาต้องทำลายชีวิตผมด้วย ทำไม!!!

[gupalz]

แอบสงสารนายเอก

[Salome]

  เปิดเรื่องใหม่
ท่าทางจะเป็น3p แบบมาม่าแน่ๆ
ปู้จายสองตัวนั้นใจร้ายจริงๆ

[owo llยมuมข้u]

T[]T สงสารนายเอก และ แอบหื่น -..- เล็กๆ

[NOoTuNE]

 

เลวจริงๆ

[fondong]

ห๊ะ
สงสารนาบเอกอ่ะ 
แต่อ่านอยากต่อ 5555555555 

[moredee]

:monkeysad:กดดันมาก ถ้าไม่สมยอมแบบนี้มันเศร้าน้า

[YELLOWSTAR]

3P 3P 3P 
เปิดมาฉากแรกก็กระชากเลือดกันเลยคะ 
แต่ว่าทำไมพระเอกทั้งสองคนใจร้ายจัง จะทำอะไรก็น่าจะถนุถนอมกันบ้างน๊าา 

[aoihimeko]

ครก็ม่รู้อยู่ๆก็มสียบ

[Red_sister]

น่าอ่านมากกกกกกกกกกกก แต่อย่ารุนแรงกะนายเอกมากไปเซ่ เดี๋ยวสวยหรอก 
สงสารจังเลยยยย

คอยเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ จุ๊บๆ 

[Smilelimsminy]

มาม่า3P   

[YounIn]

ฝัน รึ เปล่า ??? คง ไม่

 


สงสารนายเอก

 

[JJHJJH]

แอบถามก่อน SM เหรอตัวเธอ >"<

[pare_140]

ท่าจะดราม่าเล็กๆ(?)

[pimkung]

  อย่ารุนแรงกับนายเอกกันนักสิ
แต่ก็นะ..... 3P 3P 3P 3P 3P 3P 

[New-Y Holic]

         

         Heartbreaker : 01
       



        ตึง!!!

        “เฮ้ย! เนคตาร์ เป็นไรป่าววะ”

        เสียงร้องดังลั่นโรงยิมเรียกให้ผมที่นั่งหอบหายใจแรงอยู่บนอัฒจรรย์หันไปมอง กลุ่มผู้ชายร่างสูงในชุดนิสิตหลุดลุ่ยเหงื่อโทรมกายวิ่งกรูกันเข้ามาหาผม สีหน้าแต่ละคนดูตกใจที่เห็นผมยกมือขึ้นจับศีรษะตรงบริเวณที่ถูกกระแทกด้วยลูกบาสเมื่อครู่นี้ ผมส่งยิ้มเจื่อนให้คนถามที่ทรุดนั่งลงข้างผม
       
        “ไม่เป็นไร โดนบ่อยจนชิน”

        ผมตอบ ‘เฟียซ’ เพื่อนสนิทในกลุ่มเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ หันไปหยิบไอพอดเก็บใส่กระเป๋าเป้

        “ไอ้เหี้ยบอส มึงออกมาเลย ไปยืนหลบหลังไอ้ตัวเล็กทำไมวะ ปัญญาอ่อนนะมึง”

        ผมยิ้มขำกับคำพูดของเฟียซ หันไปมองบอสเพื่อนอีกคนในกลุ่มที่เดินหน้าหง่อยมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

        “ขอโทษ บอสไม่ได้ตั้งใจ พอดีลูกบาสมันหลุดมือ”

        “ไอ้ควาย ลูกบาสหลุดมือ หรือมึงตั้งใจจะโยนใส่ไอ้ตัวเล็กแล้วมันหลบทันกันแน่”

        “ฮ่าๆๆ”

        ผมหลุดหัวเราะกับสีหน้าตื่นตระหนกของบอสที่ถูกเฟียซแฉความจริง มองไปที่ตัวเล็กที่ตัวไม่ได้เล็กตามชื่อ เพื่อนในกลุ่มอีกคนก็เห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ ตาคมจ้องบอสเขม็งเหมือนจะคาดโทษไว้ในใจ

        “ไม่เป็นไรบอส ต้าร์ไม่ได้เจ็บไรมาก ก็อย่างที่บอกว่าโดนจนชินแล้ว”

        ผมยิ้มตอบ ไม่ถือสาหาความอะไร เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนไอ้ลูกกลมๆหนักๆกระแทกหัวด้วยฝีมือของเพื่อนในกลุ่ม ผมหันไปหยิบหนังสือที่เปิดอ่านค้างไว้ก่อนจะหลับไปใส่กระเป๋าเตรียมจะสะพานบ่าแต่ถูกมือหนาของเฟียซแย่งไปเสียก่อน

        “มีอะไร”

        ผมมองหน้าเขา แต่เขาเงียบไม่พูดอะไร จนบอสกับตัวเล็กแยกย้ายกันไปเก็บกระเป๋าสัมภาระของตัวเอง เสียงเข้มจึงเอ่ยขึ้น

        “กูเห็นมึงนอนหลับแล้วสะดุ้งบ่อยๆ แต่มึงก็ไม่ตื่น เมื่อกี้ถ้าไม่โดนลูกบาสกระแทกหัว มึงก็คงนอนสะดุ้งจนกูมาปลุกเหมือนทุกวัน กูถามจริงๆ มึงเป็นอะไร”

        สีหน้าเฟียซดูจริงจังจนผมต้องหลบสายตาเขาเสไปมองทางอื่น

        “เนคตาร์”

        เฟียซเรียกชื่อเล่นผมเต็มยศช้าๆชัดๆ อย่างต้องการกดดันให้ผมเปิดปากตอบคำถาม แต่ผมเงียบไม่ยอมตอบ จนบอสกับตัวเล็กเดินกลับมา ผมหันไปดึงกระเป๋าเป้ของตัวเองออกจากมือเฟียซ เขายอมปล่อยโดยง่าย แต่ผมรู้ว่าเขาไม่รามือที่จะเอาคำตอบจากผมแน่

        “กูกับบอสจะไปโรงอาหาร มึงกับต้าร์จะไปด้วยกันไหม”

        “ไม่วะ ขี้เกียจ”

        เฟียซบอกปัดก่อนลุกขึ้นเดินไปเก็บของ ผมยิ้มให้เมื่อตัวเล็กหันมามอง ส่ายหน้าปฎิเสธแทนคำตอบ

        “งั้นก็ไว้เจอกันพรุ่งนี้”

        ตัวเล็กบอกลา หันไปมองคนข้างตัวทำหน้าดุคล้ายจะตำหนิก่อนจะจับแขนบอสเดินกึ่งลากกึ่งจูงออกไป ผมยิ้มขำมองตามหลังเพื่อนไปจนลับสายตา

        “กูจะรอจนกว่ามึงจะพร้อม ไปเถอะ”

        เฟียซพูดแล้วเดินนำออกไป ผมถอนหายใจยาว โล่งอกที่เพื่อนสนิทไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบแต่รอเวลาให้ผมพร้อม ผมลุกขึ้นเดินตามร่างสูงไปพลางคิดทบทวนคำถามของเขา

        ผมมักจะน้อยหลับเวลาที่พวกเพื่อนๆมาเล่นบาสที่โรงยิมนี้เป็นประจำหลังเลิกคลาส ผมไม่ได้ลงเล่นกับพวกเขาและเลือกที่จะนอนอ่านหนังสือรอ แต่พออ่านไปได้สักพักผมก็จะหลับ พอหลับแล้วผมก็จะฝัน ฝันถึงเรื่องราวเดิมๆซ้ำๆ ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากฝันถึงมัน ตรงกันข้าม ผมอยากลืมเลือนเรื่อวราวในความฝันไปให้หมด แต่มันก็เหมือนตราบาปติดตัวผม ภาพเหตุการณ์ในความฝันวนเวียนอยู่ในหัวผมราวกับต้องการย้ำเตือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพียงภาพฝัน หากแต่มันคือเรื่องจริง

        “ต้าร์ ต้าร์ เนคตาร์!”

        ผมสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ความคิดหันไปมองคนเรียกหน้านิ่ง

        “อะไร”

        “ยังมีหน้ามาถามกูอีก มึงเป็นอะไร เดินใจลอยอยู่ได้”

        “เปล่า”

        เฟียซส่ายหน้าอย่างระอาในพฤติกรรมเอ๋อๆของผม ผมไหล่ไหวเดินไปให้ทันเขา เฟียซเงียบตลอดทาง ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน จนเราเดินมาถึงหน้าคณะ

        “ผัวมึงจะมารับตอนไหน”

        เสียงห้วนเอ่ยถามขึ้น ผมหยุดเดิน มองหน้าคนพูดด้วยสายตาเรียบเฉย เฟียซหันหน้าหนี ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองลวกๆคล้ายจะปลดปล่อยความเครียดและความโกรธเคืองที่มีสาเหตุมาจากผมออกไป

        “ขอโทษ กูปากหมาเอง”

        ผมไม่พูด ไม่เอ่ยตอบอะไรออกไป ผมรู้ว่าเขาไม่ได้มีเจนตนาทำให้ผมไม่พอใจ และผมไม่ได้โกรธเขา เราเป็นเพื่อนกันมานาน คบกันมาจนรู้นิสัยของแต่ล่ะฝ่ายดี เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้ผมผิดใจกับเขา มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ซึ่งทุกคนสามารถเป็นกันได้

         “จะให้กูรอเป็นเพื่อนไหม”

        น้ำเสียงอ่อนลงบ่งบอกว่าเขากลับมาสู่ภาวะอารมณ์ปกติ ผมส่ายหน้าแล้วเดินไปนั่งตรงริมบาทวิถี

        “งั้นกูกลับก่อนนะ”

        “อือ”

        ร่างสูงเดินตรงไปที่มอเตอร์ไซต์คันใหญ่สีดำ ยานพาหนะที่เฟียซรักและหวงมาก เพราะเขาทำงานเก็บเงินซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ซึ่งราคามันค่อนข้างแพงมากสำหรับผม รถยนต์ธรรมดาบางคันยังถูกกว่าราคามอเตอร์ไซต์ของเฟียซ ผมยิ้มให้เขานิดๆเมื่อเขาหันกลับมามองก่อนจะก้าวขึ้นคร่อมรถคันโปรด มองดูเขาสวมหมวกกันน็อคสีเดียวกับตัวรถ เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเรียกความสนใจจากคนที่เดินผ่านไปมาให้หันไปมองที่เขา ผมยิ้มให้กับภาพคุ้นตา เฟียซขับรถช้าๆออกไปจากลานจอดรถหน้าคณะจนลับสายตาผม ผมถอนหายใจยาวก่อนจะเปิดกระเป๋าเป้ล้วงหยิบเอาไอพอดมาเตรียมจะเปิดฟังเพลงฆ่าเวลา แต่เสียงรถคุ้นหูที่แล่นเข้ามาจอดห่างจากบริเวณที่ผมนั่งอยู่ไม่ไกลนักเร่งให้ผมยัดเจ้าเครื่องฟังเพลงพกพากลับเข้ากระเป๋าเช่นเดิมแล้วรีบลุกขึ้นเดินไปที่รถสปอร์ตสีควันบุหรี่คันหรู

        ผมเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ไม่ได้หันไปมองคนข้างๆว่ามีสีหน้าเช่นไร ปิดประตูเบาๆเอนหลังพิงเบาะนุ่มวางกระเป๋าไว้บนตักนั่งเงียบรับแอร์เย็นๆและกลิ่นหอมอ่อนๆชวนให้เคลิ้มหลับ แต่เสียงเปิดประตูอีกฝั่งทำให้ผมหันไปมอง ‘เขา’ ผู้ชายร่างสูงราว 187 เซนฯ ในชุดนิสิต แม้จะแต่งตัวไม่ถูกกฎระเบียบของมหา’ลัย แต่เขาก็ยังดูดีในสายตาของคนส่วนใหญ่ เสื้อที่หลุดลุ่ยออกนอกการเกงยีนส์สีดำทรงเดฟปลดกระดุมคลายความร้อนเผยให้เห็นผิวขาวของแผงอกยิ่งช่วยขับให้เขาดูเท่ห์ราวกับนายแบบ ยิ่งได้พิศมองใบหน้าคมคายหล่อเหล่าของเขาด้วยแล้ว ผมไม่ปฎิเสธว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากคนนึง และออกจะดูดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ เขาสามารถเข้าวงการไปเป็นดารานักร้องได้สบาย ถ้าเพียงแต่เขาสนใจ มือใหญ่ที่ถือซองบุหรี่กับนิ้วเรียวยาวที่กำลังหยิบมวนบุหรี่ออกจากซองนั้น บอกให้รู้ถึงจุดประสงค์ที่เขาเปิดประตูรถออกไป

        เขาติดบุหรี่และกำลังจะสูบมัน

         ผมเบนสายตากลับเข้ามาในรถ หลับตารอเวลาให้เขาจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จ ผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ และไม่ชอบมองคนสูบมันด้วย

        “รับโทรศัพท์”

        ผมลืมตาหันไปมองคนพูด เจ้าของรถหรูยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ น้ำเสียงเข้มๆและสีหน้าหงุดหงิดของเขาเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าอารมณ์ของเขาไม่สู้ดีนัก ผมรีบยื่นมือไปรับ ดูชื่อคนโทรเข้าก็เห็นว่าเพื่อนสนิทของเขาที่โทรเข้ามา ผมถอนหายใจก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย

        “ฮัลโหล ครับ…มารับแล้วครับ”

        ผมมองหน้าจอมือถือเมื่อฝ่ายนั้นตัดสายไปหลังจากที่พูดคุยกันได้ไม่นานก่อนจะวางไว้บนเบาะคนขับแล้วกลับมาเอนหลังพิงเบาะตัวเอง หลับตารอเจ้าของรถอีกครั้ง

        “เสื้อแจ็คเก็ตอยู่ข้างหลัง”

        เสียงเข้มพูดขึ้นลอยๆ ผมลืมตาหันไปมองเขาก็เห็นว่าร่างสูงเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว ผมเอี่ยวตัวไปหยิบเสื้อมาห่ม รถหรูเคลื่อนตัวออกไปโดยปราศจากเสียงพูดคุยระหว่างผมกับเขา มันเป็นเรื่องปกติเวลาที่ผมอยู่กับเขาตามลำพัง เราจะอยู่กันเงียบๆ นอกเสียจากว่าเขาต้องการให้ผมทำอะไรให้ เขาถึงจะพูดขึ้น แต่เขาไม่ได้พูดเหมือนออกคำสั่ง เขาจะพูดขึ้นมาลอยๆอย่างเมื่อครู่นี้และก่อนหน้านั้น แรกๆผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร แต่พออยู่กันไปนานๆ ผมถึงเข้าใจและเริ่มทำใจยอมรับนิสัยแปลกๆของเขา

        ผมเงยหน้ามองป้ายชื่อร้านเมื่อรถหรูขับเข้ามาจอด รู้สึกคุ้นเหมือนเคยเห็นผ่านตาในโทรทัศน์ คาดเดาเอาว่าน่าจะเป็นร้านอาหารอิตาเลี่ยนจากที่อ่านป้ายชื่อร้าน คนขับเปิดประตูลงจากรถไปก่อน ผมรีบวางเสื้อแจ็กเก็ตไว้ที่เดิมแล้วหันไปเปิดประตูรถ ร่างสูงเดินเข้าไปในร้านก่อนแล้วโดยไม่รอ ผมรีบวิ่งตามเขาไป บรรยากาศภายในร้านดูหรูหราจนผมขนลุก ผมเห็นบริกรเดินเข้ามาพูดคุยกับเขาแล้วเดินกลับไปก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบันได ไม่แม้แต่หันมามองผมที่ยืนงงอยู่ข้างหลัง ผมส่ายหน้าถอนหายใจเฮือกเดินขึ้นบันไดตามเข้าไป ร่างสูงเดินตรงไปยังโต๊ะมุมสุดที่ตั้งติดกับกระจกซึ่งมีผู้ชายคนนึงนั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว เขาคนนั้นหันหน้าไปทางกระจก ชุดนิสิตของเขาแม้แปลกตาท่ามกลางลูกค้าคนอื่นๆภายในร้าน แต่เขากลับดูดีโดดเด่นแม้จะนั่งไขว่ห้างอยู่นิ่งๆ จนเมื่อผมเดินมาถึงโต๊ะเขาถึงได้หันหน้ากลับมา ใบหน้าหล่อเหล่าเรียบเฉยไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขาตรงข้ามกับเจ้าของรถคันหรูที่พาผมมาที่นี่

        ความเงียบเข้าเข้าปกคลุมทั่วโต๊ะ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ผมเองก็นั่งเงียบมองแก้วไวน์ไปจนกระทั่งพนักงานเข้ามาเสิร์ฟเมนูอาหารหลากหลายอย่างทั้งๆที่ผมยังไม่ได้สั่ง แต่ก็พอเข้าใจว่าคนที่มานั่งรอก่อนคงสั่งไว้ให้แล้ว สปาเก็ตตี้ครีมซอสอาหารโปรดวางอยู่ตรงหน้าผม ผมหันไปมองเขาสองคนแต่ทั้งคู่ก็นั่งนิ่งจนพนักงานเสิร์ฟโค้งตัวให้และเดินกลับไป ทั้งคู่ถึงได้เริ่มลงมือทาน ผมหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าแล้วลงมือทานบ้าง ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความเงียบ ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัด เพราะผมชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว เราทานกันไปได้สักพัก อาหารเริ่มพร่อง บริกรก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระเช้าไวน์แดง

        ผมมองบริกรเปิดขวดไวน์แล้วรินน้ำสีแดงอมม่วงใส่แก้วให้พวกเขาในขณะที่แก้วผมกลับเป็นน้ำส้มคั้น ผมเงยหน้ามองพนักงานสาวที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ หันไปมองหน้าพวกเขาก็ไม่ได้คำตอบว่าทำไมแก้วผมถึงได้รับน้ำส้มคั้นแทนไวน์แดง
 
        “น้องชายน่ารักจังเลยนะค่ะ หน้าสวยเหมือนผู้หญิงเลย”

         จู่ๆพนักงานเสิร์ฟผู้หญิงก็เอ่ยขึ้น ผมยิ้มเจื่อนก้มหน้างุด ไม่ได้เขินอายอะไร แต่ผมกลัว กลัวคำพูดตอบโต้ของพวกเขา ผมรู้ว่าพวกเขาจะไม่นั่งอยู่เฉยๆโดยไม่พูดอะไรถ้ามีใครมาเอ่ยแซวผมต่อหน้าพวกเขาแบบนี้ แม้ว่าคนนั้นจะเป็นผู้หญิงก็ตาม

         “ไม่ใช่น้องชายหรอกครับ เขาเป็นเมียพวกผม”

         ผมกำมือแน่นกับคำตอบที่ดังมาจากคนนั่งอยู่ข้างๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองคนถามและบริกร อยากหายตัวไปจากตรงนี้ ไม่รู้ว่าคนที่ได้ยินจะทำหน้ายังไง ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมองผมด้วยสายตาแบบไหน ผมอยากลุกออกไปจากโต๊ะเดี๋ยวนี้

        “กินให้หมด”

        เสียงเข้มจากคนฝั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้น บอกให้รู้ว่าคำพูดลอยๆใช้พูดกับใคร ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น ข้างๆโต๊ะอาหารไม่มีบริกรกับพนักงานเสิร์ฟยืนอยู่แล้ว ผมส่ายหน้าตั้งใจจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่มือหนาของคนที่นั่งข้างๆก็จับหมับที่ข้อมือผมไว้และบีบแน่นจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ นัยน์ตาคมสีเฮเซลจ้องผมนิ่งคล้ายจะออกคำสั่งทางสายตาให้ผมนั่งลง ผมผ่อนลมหายใจ นั่งลงตามเดิม เผลอไปสบตากับอีกคน นัยน์ตาสีผลึกนิลจ้องมองผมเช่นกัน ผมเบือนหน้าหนี ไม่อยากถูกกดดันด้วยสายตาและความเงียบแบบนี้ เพราะถึงผมจะชินชากับมัน แต่ผมก็ไม่ต้องการให้เหตุการณ์ในวันนี้เกิดขึ้นกับตัวผม

        “ผมอิ่มแล้ว อยากไปเข้าห้องน้ำ”

        ผมเอ่ยขึ้นเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าพวกเขา

        “กินให้หมด”

        “ผมบอกไปแล้ว ว่าผมอิ่ม”

        “กินให้หมด”

        “ไม่”

        “อยากให้กูเอามึงตรงนี้เลยไหม”

        ผมหันไปมองคนที่พ่นคำพูดดูถูกผมออกมา ผู้ชายหน้าตาดี ชาติตระกูลดีที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมกัดฟันพยายามข่มกลั้นโทสะไว้ แต่คนที่บังคับให้ผมทานอาหารตรงหน้าให้หมดทั้งๆที่ผมบอกว่าอิ่มแล้วกลับลุกขึ้นเดินมาคว้ามือผมแล้วลากออกไปจากโต๊ะโดยไม่พูดไม่จาใดๆ

        “ปล่อย”

        ผมบอก พยายามสะบัดมือออกจากการจับกุมแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างสูงลากผมเดินผ่านโต๊ะของลูกค้าที่ต่างพากันมองมาที่ผมกับเขาอย่างสงสัยใคร่รู้ ผมก้มหน้างุดไปตลอดทางเมื่อไม่สามารถขัดขืนเขาได้ ผมไม่อยากโวยวายขึ้นมา เพราะถ้าผมทำแบบนั้น คนที่อับอายจะเป็นตัวผมเอง

        “โอ้ย!”

        ผมร้องเสียงหลงเมื่อมือหนาผลักผมเข้าไปในห้องน้ำจนหลังกระแทกกับผนังกำแพง ร่างสูงเดินย่างสามขุมเข้ามาหา ผมส่ายหน้าพลางถอยหนี เขาไม่หยุดแค่นี้แน่ ผมรู้ดี

        “เอามันเข้าไปข้างใน”

        เสียงเข้มดังมาจากข้างหลัง ผมหันไปมองด้วยความหวาดกลัว เขาตามมาอีกคน

        ผม…จะทำยังไงดี

        “อย่า…ไม่ ผม…ผมขอโทษ”

        ผมบอกพวกเขาเสียงสั่น ท่าทีคุกคามคืบคลานเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆยิ่งทำให้ผมหวาดกลัว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ผมไม่น่าไปขัดใจพวกเขา ไม่น่าทำตัวอวดเก่งเอาแต่ใจ ผมน่าจะมีสติมากกว่านี้

        “บอกว่าอยากเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ เข้าไปสิ”

        น้ำเสียงเยือกเย็นชวนขนลุกพาลให้ผมหมดเรี่ยวแรง

       “ไม่…ผม…ผม”

        “เข้าไป”

        “ผมขอโทษ ต่อไปผมจะไม่ขัดใจพวกพี่อีก”

        “มึงน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนที่นั่งอยู่”

        มือหนาของคนที่ลากผมมาผลักอกผมอย่างแรงจนเซไปชนกับประตูห้องน้ำ ผมจับขอบประตูไว้แน่น มองหน้าพวกเขาอย่างขอความเมตตา

        “ผมขอโทษ อย่าทำอะไรผมเลย”

        แทนคำพูด พวกเขาก็เดินเข้าหาจนผมต้องก้าวถอยหลังเข้าไปในห้องน้ำ ขาผมชนกับขอบชักโครก ไม่มีทางหนีนอกจากจะปีนขึ้นไปข้างบน แต่ผมจะทำได้ยังไง ในเมื่อผู้ชายร่างสูงสองคนยืนอยู่ตรงหน้า ผมยกมือขึ้นไหว้ขอโทษพวกเขา เตรียมจะอ้าปากบอก แต่เสียงเสียงเข้มที่ดังขัดขึ้นมาเรียกให้ความกลัวแล่นริ้วไปทั่วร่าง

        “หุบปากแล้วถอดกางเกง”

        “พี่ครับ”

        “หรืออยากให้พวกกูถอด”


        ช่วยผมด้วย ใครก็ได้ ช่วยผมที ช่วยผมออกไปจากนรกนี้ที!!!








------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์มากๆค่ะ 

ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะ

เป็น 3p yaoi เรื่องแรกที่อยากแต่งไม่มันจบอย่างจริงๆจัง 

เจอกันตอนหน้าค่ะ 

[gupalz]

สงสาร์ต้าร์จัง

[iyng1338]

 

[emmybblood]

เป็นสามพีที่ละเมียดละไมที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาค่ะ  เป็นกำลังใจให้

[pronpailin]

  สงสาร ต้าร์ อ่ะ ทำไงดี อยาก กระโดด เข้าไปช่วยอ่ะ ไอ้ พี่สองคนแมร่ง บ้ากามไปไหน ว่ะ ห่ะ


  แต่งได้ สนุกน่าติดตามมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[Tiamo_jamsai]

  น่าติดตามมากค่ะ     

   เเอบสงสารนายเอกเบาๆ แต่ชอบ3 P

[moobarpalang]

พระเอกแม้งโคตรโหดอะ

[owo llยมuมข้u]

=w= อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พระเอกเรา ซึน

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นายเอกน่าสงสารรร

[bulldog17]

โคตรโหดทั้งคู่อ่ะ

[soul love]

น่าติดตาม น่าติดตาม
รออ่านตอนต่อไปนะ

[NOoTuNE]

ดำเนินเรื่องสนุกมาก


สงสารต้ามาก


ไอ้พวกบ้านั่นแมร่งโรคจิต

ปล. เปลี่ยนหัวเรื่องจะดีมากเลย นี่เดาเอาว่ามาอัพแล้วรึเปล่า


ขอบคุณนะคะ 

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

อ่านแล้วเพลิน ลื่นดีค่ะ
รอตอนต่อไป

[Lemon_Tea]

ง่ะ สามพีแบบนี้ก็น่าสงสารต้าร์แย่สิ T^T

[meejang]

ทำไมเหล่าพระเอกโหดกับตาร์แบบนี้ล่ะ!
ถ้าตาร์ช้ำตายไปจะทำยังไง TT^TT ทำตาร์เบาๆหน่อยสิ..
จึ๊กๆๆกันเราชอบนะ แต่รุนแรงอ่านแล้วสงสารนายเอกง่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้มากว่า ไปมายังไง ถึงมาลงอิหรอบนี้ได้เง้อะะ ~ 

[fondong]

 
รีบๆมาต่อไว้ๆนะ
สงสารนางเอกนะ