หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151

[Peppermint]

น่ากลัวอ่ะ โมโหร้ายน่าดูเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[mizari]

ชอบแนวนี้มากเลยค่ะ 

คนแต่งสู้ๆนะค่ะ   

[eamjungza]

โหดดดดดดดดดดดดด :m15:แต่ก้อรักน้องใช่มะ



น่าติดตามค่ะอ่านต่อไปนร้า
มาต่อไวไวไวไวไวค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงง

[yeyong]

3P+SM  ^^"

[jiki]

ง่า แค่หน้าแรกก็มีแววเสียน้ำตาไปอีกนานแล้ว

[pattaap]

 
3P 3P 3P อยากอ่านแนวนี้มานานแล้ว
สงสารนายเอก มาต่อไวๆนะค่ะ 

[อ้ายหมี :)]

ทำไมโหดร้ายกันอย่างงี้ 

[silverphoenix]

บรรยากาศแบบมืดมนนิดๆนี่มันอะไรก๊านนนนนนน

อีพี่น้องสองคนนั่นมันโหดร้ายขนาดนี้เชียว
รอตอนต่อไปจ้าาาา

[kihaezzzzzz]

สงสารนายเอก รุนเเรงกันเหลือเกิน โอ้ยยย ย

[romeno]

โหดร้าย

[PetitDragon]

รอตอนต่อไปครับ

 

[GUNPLAPLASTIC]

นี่มัน...SM ชัดๆ
ทำกับหนูต้าร์ได้ลงคอนะพวกเเก
 :กอด1:ต้าร์ไม่เป็นไรนะ ใครก็ได้มาช่วยต้าร์ที

[pare_140]

หะ.. หะ โหดร้ายยยย

[qq_oo]

รอๆๆๆๆจ้า

[andear]

อู้ววว แนวนี้แหละใช่เลย อิอิ มาต่อเร็วๆนะ

[numay]

 :haun4:นายเอกน่าสงสาร แต่ชอบ แนว 3P+SM ชอบมากกก

[PiaShaRe ^^]

แรงอ่า โหดว่ะแต่ช๊อบ ชอบ จะรอ ณ มาต่อไวๆเด้อ^^

[yogurtjung]

ถ้าไม่รักตาร์ มากก็น่าจะทิ้งกันไปแต่แรกแล้วสินะ

สงสัยจะมีอะไรมากกว่านั้น จะรอตอนหน้าขอแบบกระจ่างๆเลยนะ ค่ะ

[PaYtaI123]

สงสารต้าร์ 

แต่เราชอบแนวนี้มากกกกกก  5555

[takara]

สงสารต้าร์อะ ทั้งร้ายแรง โหด ครบสูตร

[aloney]

โหดร้าย ย ย

สงสารต้าร์

TT____________TT

[New-Y Holic]

          Heartbreaker : 02




          บางที พระเจ้าอาจต้องการทดสอบความอดทนของผม


          และผมต้องอดทนให้มากยิ่งขึ้น ไม่ว่าชีวิตมันจะบัดซบแค่ไหนก็ตาม!


          ผมเคยได้ยินมาว่า ความอดทนของคนเรานั้นมีขีดจำกัด แต่สำหรับผม ผมได้ข้ามขีดจำกัดนั้นมานานมากแล้ว แต่ผมจะทำอะไรได้ ในเมื่อก้าวข้ามขีดจำกัดนั้นมา แต่ผมก็ถูกสะกัดไว้ด้วยพันธนาการแน่นหนาราวกับคำสาปของปีศาจร้ายที่ต้องการจองจำผมไว้ให้เป็นทาสของพวกเขา


          ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่ผมต้องทรมานอยู่ในห้องน้ำแคบๆกับผู้ชายสองคนและเซ็กซ์ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะจบลง จังหวะขับเคลื่อนที่ช่องทางด้านหลังและแรงกระทุ้งหนักหน่วงในโพรงปากคือสิ่งที่ร่างกายผมต้องแบกรับไว้ แม้จะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ผมก็ต้องทน จนกว่าพวกเขาสองคนจะพอใจ


          ผมหลับตาแน่นตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าหมดหนทางรอด รอรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น ยังจำเสียงของซิปกางเกงได้ดียามที่มันถูกรูดลงและความเย็นวาบแล่นผ่านช่วงล่างเปลือยเปล่า ร่างกายที่มีเลือดเนื้อแต่ไม่หลงเหลือความเป็นตัวตนของตัวเองถูกจับให้นั่งลงบนตักซ้อนทับเขาซึ่งนั่งอยู่บนฝาชักโครก จากนั้นความเจ็บปวดก็มาเยือนผมระลอกแล้วระลอกเล่า ต่อเนื่องด้วยมือหนาราวกับคีบเหล็กบีบแก้มให้ผมอ้าปากรับเอาความคับแน่นของเขาอีกคนเข้าไป


          อีกนานไหม กว่าที่พวกเขาจะเต็มอิ่มกับเซ็กซ์ครั้งนี้ อีกนานแค่ไหนที่พวกเขาจะหยุดทำร้ายร่างกายและจิตใจผมสักที
ผมหอบหายใจแรงเมื่อความคับแน่นถอนออกไปจากปากและแรงกระตุกเป็นพักๆจากคนที่นั่งซ้อนตักอยู่ ยังไม่กล้าลืมตาขึ้นมามองสิ่งรอบตัว จนเมื่อตัวผมถูกดันให้ยืนขึ้น แต่ทว่าเรี่ยวแรงผมไม่หลงเหลือพอที่จะประคองตัวเองได้ ขาผมจึงทรุดลงแต่ยังไม่ทันที่ตัวจะกระแทกพื้นห้องน้ำก็มีอ้อมแขนแข็งแกร่งสอดเข้ามาช่วยประคองผมเอาไว้ วินาทีนั้น ผมลืมตาขึ้นสบกับนัยน์ตาสีเฮเซล สัมผัสได้ถึงความเย็นชาของเขา ผมละสายตายกแขนที่พาดอยู่บนบ่ากว้างออกพยายามผละตัวออกห่างจากเขาแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอ้อมแขนที่โอบรัดตรึงอยู่ที่เอวดึงรั้งผมเข้าไปปะทะอกกว้าง


          “อวดเก่ง”

          ผมก้มหน้าเหยียดยิ้ม ก็คงจะจริงอย่างที่เขาพูด


          “อ๊ะ!”

          ผมหลุดเสียงร้องเมื่อจู่ๆคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังซุกใบหน้าลงมาขบเม้มซอกคอผมเน้นๆ ก่อนจะผละออกไปหยิบกางเกงที่รั้งอยู่ที่ข้อเท้าทั้งสองข้างขึ้นใส่ให้ผม มือของเขาดูจะเชี่ยวชาญกับการรูดซิปและติดกระดุมกางเกง เพราะใช่เวลาแค่แป็ปเดียวเท่านั้นผมก็กลับมาอยู่ในสภาพปกติ ผมควรจะขอบคุณพวกเขาไหม? ที่ใจดีช่วยพยุงคนไร้เรี่ยวแรงอย่างผมแถมยังช่วยใส่กางเกงให้อีก


          ไม่ดีหรอก ถ้าผมบอกออกไป มันคงเป็นการกระทำที่โง่เง่ามาก


          ผมถูกร่างสูงตรงหน้ารั้งเอวเข้าไปแนบชิดกว่าเดิมและพาเดินออกจากห้องน้ำ ข้างนอกไม่มีใครเข้ามาใช่บริการ จนเมื่อเดินออกมาผมถึงเห็นว่ามีพนักงานชายยืนอยู่ ผมเงยหน้ามองคนข้างตัวอย่างสงสัย แต่ความสงสัยของผมก็ได้รับความกระจ่างอย่างรวดเร็วเมื่อผมเหลียวกลับไปมอง เห็นคนที่เดินตามออกมารั้งท้ายหยุดคุยกับพนักงานคนนั้นแล้วยื่นแบงค์พันให้ไป


          ผมแสยะยิ้มออกมา นึกอยากเดินกลับไปให้เงินหมอนั่นอีกสักพัน!


          ผมถูกพาออกมานอกร้าน ตลอดทางผมแทบไม่ได้เดินด้วยสองขาของตัวเอง อาจเป็นเพราะว่าผมไม่มีแรง ร่างสูงเลยต้องช่วยพยุงไว้ เขาคงกลัวว่าผมจะทำขายหน้าหกล้มกลางร้านอาหาร ผมขมวดคิ้วเมื่อคนข้างกายพาเดินมาที่รถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงแทนที่จะเป็นรถพอร์ชสีควันบุหรี่ของเขา


           ขามานั่งพอร์ช ขากลับนั่งเฟอร์รารี่ ชีวิตผมช่างโชคดีอะไรอย่างนี้


           เสียงปลดล็อครถสปอร์ตคันหรูมาพร้อมกับร่างสูงของผู้เป็นเจ้าของ เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ก้าวขึ้นไปนั่ง ปิดประตูติดเครื่องยนต์ ผมก้มหน้าสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พอดีกับที่คนช่วยพยุงผละห่างออกไป ผมจึงยื่นมือออกไปเปิดประตูรถ ขึ้นไปนั่งอย่างเชื่องช้าเพราะรู้สึกเจ็บที่ต้องก้มตัวต่ำ เข้ามานั่งได้เรียบร้อยเอื้อมมือดึงประตูปิดก็ต้องผ่อนลมหายใจยาวออกมา ผมเอนซบเบาะนุ่มหันหน้าเข้าหากระจก กัดฟันทนกับความเจ็บปวดรวดร้าวของร่างกายที่แล่นริ้วขึ้นมาเมื่อต้องขยับเคลื่อนตัว ตอนเดินออกจากร้านไม่รู้สึกเจ็บมากเท่านี้เพราะมีคนช่วยพยุงจนตัวผมแทบลอยขึ้นจากพื้น ผมไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมายหนัก แต่เมื่อครู่นี้ที่ผมต้องขยับตัวเพื่อเปิดประตูรถและก้าวเข้ามานั่ง มันทำให้ร่างกายที่ช้ำระบมของผมปวดแปลบขึ้นมา


          ตุ้บ!

          เสียงยวบของเบาะที่ผมนั่งอยู่เรียกให้ผมหันไปมอง ขวดน้ำเปล่ากับแผงยาวางอยู่ด้วยกัน ผมเหลือบมองเจ้าของรถแวบนึง หันกลับมาหยิบซองยาแกะมันใส่ปากตามด้วยน้ำ ผมหลับตากลืนยาลงคอ ภาพเหตุการณ์ในห้องน้ำผุดขึ้นมาในความทรงจำ ผมยกมือขึ้นปิดปากเมื่อแรงดันจากภายในทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้จนอยากอาเจียนออกมา ผมผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆเอนหลังพิงเบาะ อาการคลื่นไส้ค่อยเบาบางลงแต่ผมยังไม่เอามือออกจากปาก


          ทรมาน คำนี้เหมาะกับผมที่สุดแล้วในตอนนี้







          ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงที่แผดดังรบกวน มองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงภายในห้องนอน ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ส่ายหน้าขับไล่ความง่วงงุนออกไปแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียง เห็นชื่อคนโทรเข้าผมก็รีบรับ รู้สึกดีใจที่เขาโทรมา มันเหมือนว่าผมยังมีเขาอยู่ข้างๆเสมอ


          “ฮัลโหลเฟียซ”

          ผมยิ้ม ส่งเสียงทักทายไปยังปลายสาย


          “เออ”

          แต่กลับได้รับเสียงตอบกลับสั้นๆห้วนๆ เอาเถอะ ผมชินแล้ว


          “โทรมามีไร”


          “รายงานเสร็จยัง”


          “เสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”

           ที่แท้ก็ห่วงเรื่องงาน


          “มึงทำไรอยู่ก่อนกูโทรไป”

          ผมขมวดคิ้วกับคำถามแปลกๆของเขา


          “นอนอยู่”


          “คนเดียว”


          “อือ”


          “เออ เจอกันพรุ่งนี้”


          “อ่ะฮะ”   

          ผมหน้าเศร้ากับบทสนทนาสั้นๆระหว่างเรา เตรียมจะตัดสาย แต่น้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน


          “เนคตาร์ มึงดูแลตัวเองดีดีนะ”

          ผมยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้ยินคำพูดห่วงใยจากเพื่อนสนิท


          “อือ”

          ทำได้แค่เพียงตอบรับคำสั้นๆ


          “มึง มีความสุขหรือเปล่า”


          ‘ไม่เลย ไม่สักนิด’ ผมอยากบอกเขาไปอย่างที่ใจคิด แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากปาก


          “กูอยากให้มึงมีความสุข”


          “เฟียซ”
          ผมครางชื่อเพื่อน หัวใจเหมือนถูกมือลึกลับบีบเคล้นมันหนักๆ


          “กูเสียใจต้าร์ กูเสียใจ”


          “อย่าโทษตัวเองเฟียซ อย่าทำแบบนั้น”


          “กูขอโทษ”


          ผมถือโทรศัพท์แนบหูค้างไว้อย่างนั้น ประโยคสุดท้ายก่อนที่เพื่อนจะตัดสายไปดังก้องอยู่ในหัว เขาไม่รอให้ผมได้พูดตอบโต้อะไรกลับไปราวกับเขาไม่อยากได้ยินเสียงของผมอีก


          มันไม่ใช่ความผิดของเฟียซ ไม่ใช่เลย เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของตัวผมเอง เพราะผมประมาทเกินไปที่เชื่อใจว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายผม ทั้งๆที่เฟียซเตือนผมแล้ว ผมผิดเองที่มองคนผิดไป ความเชื่อใจของผมคือสิ่งที่ย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเอง


          ผมเสียใจที่เป็นต้นเหตุทำให้เฟียซรู้สึกผิดมาโดยตลอด เขามักโทษตัวเองเสมอที่ปกป้องผมไม่ได้ ทั้งๆที่เขาไม่ผิด บางที ผมอาจดูถูกคำว่าเพื่อนมากเกินไป เพราะเวลาที่ผ่านมาพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เฟียซไม่เคยเปลี่ยนไป เขายังเป็นคนเดิม ที่หวังดีและห่วงใยผมเสมอ ในฐานะเพื่อนสนิท ผมต่างหากที่เปลี่ยนไป เป็นผมเองที่ไม่กล้าเชื่อใจเขาอีก เพราะเหตุการณ์วันนั้นยังฝังอยู่ในความทรงจำของผม จนกลายเป็นภาพหลอนตามไปหลอกถึงในความฝันทุกค่ำคืน


          ผมเปลี่ยนไป ตัวตนที่แท้จริงของผมเคยเป็นยังไง ผมลืมไปหมดแล้ว ตั้งแต่วันนั้น…


          “อาบน้ำ”


          ผมหันไปมองยังที่มาของเสียง ร่างสูงยืนพิงกรอบประตูอยู่ ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมมัวแต่สนใจโทรศัพท์ตัวเองจนลืมไปว่า ผมไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว


          “ไปไหนเหรอฮะ”


          ผมถาม ไม่ได้หวังว่าจะได้คำตอบ แล้วก็จริงดังคาด เขาไม่ตอบ เดินกลับไปทิ้งให้ผมนั่งถอนใจอยู่เพียงลำพัง ผมก้มมองตัวเอง ชุดนิสิตยังอยู่เหมือนเดิม ผมจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนรถเฟอร์รารี่หลังจากกินยาลงไปได้สักพัก ผมเริ่มเคลิ้มหลับ ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเมื่อครู่นี้


          ผมเป็นภาระให้พวกเขาอีกแล้ว







          “มึงจะพามันไปทำไม”


          “เรื่องของกู”


          “กลัวเหี้ยไรวะ มันไม่กล้าหนีหรอก อยู่กันมาตั้งนาน”

          “มันไม่กล้า แต่คนอื่น ไม่แน่”

          “ใคร”






          “ผมไม่ไปได้ไหม”


          ผมพูดขึ้นขณะรอลิฟต์ ไม่มีใครตอบผม จนลิฟต์มา ประตูเลือนเปิด ผมถูกดันให้เดินเข้าไป


          นั่นคือคำตอบของพวกเขา


          ผมนั่งเงียบมาตลอดทางภายในรถBMW ที่นั่งเบาะหลังมีผมนั่งอยู่คนเดียว เป็นแบบนี้เสมอเวลาที่ผมต้องไปไหนมาไหนพร้อมพวกเขา


         รถเลี้ยวเข้าสถานบันเทิง ผมลอบถอนหายใจ ผมไม่อยากมาที่แบบนี้ รถแล่นขึ้นมาจอดบนลานจอดรถชั้นบนซึ่งเป็นโซนวีไอพี ผมรู้เพราะเหลือบไปเห็นป้ายติดอยู่ พวกเขาลงจากรถไปแล้ว แต่ยังไม่เดินไปไหน เพราะผมยังนั่งอยู่ในรถ ผมไม่อยากลงไป


          ประตูเปิดออก ผมหันไปมอง นัยน์ตาคมมองผมนิ่งแล้วถอยไปยืนรอ คำสั่งทางสายตาของเขากดดันผมเหมือนทุกครั้ง ผมค่อยๆก้าวลงจากรถ ยังรู้สึกเจ็บระบมตามตัว แขนใหญ่โอบรอบเอวผมไว้แล้วดันให้เดินไป เข้ามาในผับ เสียงเพลงก็ดังกระหึ่มต้อนรับ ผมเบือนหน้าหลบกลิ่นน้ำหอมฉุนจากกลุ่มผู้หญิงที่เดินผ่านไป แต่ทันได้เห็นสายตาแพรวพราวของพวกเธอมองมาที่เขาสองคน


          พนักงานค้อมศีรษะให้เมื่อพวกเราเดินมาถึง ร่างสูงพาผมเดินเข้าไปในห้องรับรองแขกวีไอพีที่บุด้วยกระจกใสรอบด้านให้มองเห็นบรรยากาศด้านล่าง


          “กว่าจะมาได้นะพวกมึง หวัดดีครับน้องต้าร์ นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าซะแล้ว”


          ผมยิ้มบางๆให้คนทักทาย จำไม่ได้หรอกว่าเขาชื่ออะไร แต่คุ้นเหมือนเคยเห็นหน้าอยู่ครั้งสองครั้ง หันไปมองรอบๆก็เห็นว่ามีผู้ชายอีกสี่คนนั่งอยู่ ผมถูกดันให้นั่งลงบนโซฟาบุหนังโดยมีเขาสองคนนั่งประกบ บนโต๊ะแก้วใสตรงหน้ามีเครื่องดื่มมึนเมาหลายขวดวางอยู่พร้อมกับแกล้ม ผมนั่งนิ่งไม่ได้โฟกัสสายตาไปมองใครทั้งนั้น


          “พวกมึงเต็มใจมางานวันเกิดกูป่าววะ แม่งดูทำหน้า จะโหดไปไหนมึง ชงเหล้าให้คุณแซทเทิร์นกับคุณควินตัสแดกหน่อยสิพวกมึง เพื่อมันจะอ้าปากพูด”


          ผมยิ้มกับคำพูดหยอกเย้ากวนอารมณ์ของเจ้าของวันเกิด ยังไม่มีเสียงตอบรับจากสองหนุ่มที่นั่งประกบผมซ้ายขวา พวกเขายังนั่งเงียบแม้จะมีแก้วน้ำสีอำพันมาวางล่อตรงหน้า


          “แซทเทิร์น กูไหว้หล่ะ วันนี้วันเกิดกู กูต้องการความสนุก แฮปปี้อ่ะมึง เข้าใจป่ะวะ อย่ามาทำเสียบรรยากาศ มึงก็เหมือนกันควินตัส เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของพวกเรา รับประทานเหล้าที่กูเสิร์ฟด้วย ไอ้สัด!”


          “ฮ่าๆๆๆ”


          เสียงหัวเราะเฮฮาดังลั่นเมื่อเจ้าของวันเกิดพูดจบ ผมเองก็พลอยยิ้มขำไปกับพวกเขาด้วย


          “น้องต้าร์ดื่มอะไรดีครับ เดี๋ยวพี่พอลจัดให้”


          “ผมขอเป็ปซี่แล้วกันฮะ”


          ผมยิ้มตอบเจ้าของวันเกิด


          “เด็กมึงกินเหล้าไม่เป็นเหรอวะ”


     “เสือก”


     คำพูดนิ่งๆแต่ฟังดูเยือกเย็นของคนที่นั่งอยู่ฝั่งขวามือผม คล้ายเป็นตัวจุดชนวนให้บรรยากาศกร่อยลงไปทันตา


   “ผมไม่ชอบดื่มฮะ”


   ผมบอกแทรกแก้สถานการณ์ พี่พอลหันไปมองเพื่อนของเขาเหมือนจะเตือนให้คนนั้นหยุดในสิ่งที่คิดจะทำ ซึ่งผมว่าพี่เขาคิดถูกแล้ว ปรามคนใดคนนึงไว้ ให้อีกคนสงบดีกว่าปล่อยให้มีเรื่องกัน


   “นี่ครับ เป็ปซี่เย็นๆของน้องต้าร์”


   “ขอบคุณครับ”


    ผมยื่นมือออกไปรับแก้วน้ำอัดลมมาดื่ม เหลือบมองคนข้างตัวเล็กน้อย บรรยากาศยังอึมครึมอยู่ ผมหันไปมองเจ้าของวันเกิด เขาเองก็นั่งนิ่งมองเพื่อนสองกลุ่มอย่างอึดอัด


          “พี่ครับ”


          ผมหันไปเรียกคนซ้ายมือ เขาหันมามองหน้านิ่ง


          “ผมไปเข้าห้องน้ำนะ”


          ไม่มีเสียงตอบรับ นั่นหมายความว่าเขาอนุญาต ผมลุกขึ้น พวกเพื่อนๆของพี่พอลหันมามอง ผมยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตร เดินออกมาถามทางไปห้องน้ำกับพนักงานที่ยังยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง


          รู้สึกหายใจโล่งกับบรรยากาศด้านนอก แม้เสียงเพลงจะดังไปหน่อย ผมเดินไปตามทางที่พนักงานบอก เลี้ยวขวาไปก็เห็นห้องน้ำ เดินเข้าไปข้างในตรงไปที่อ้างล้างมือ


          “มาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ”


          ผมหันหลังไปมองตามเสียง ผู้ชายร่างสูงหน้าตาดีดูท่าจะเป็นลูกครึ่งส่งยิ้มให้ผม ผมไม่ตอบ หันกลับไปล้างมือต่อ


         “เฮ้ ผมพูดกับคุณอยู่นะ”


         ผมไม่สนใจเขา เดินไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมือ


         “หยิ่งจัง”


          ผมเดินผ่านเขาไป ไม่อยากพูดคุยสุงสิงด้วย ได้กลิ่นเหล้าคละเคล้ากับกลิ่นบุหรี่ออกมาจากตัวเขาตอนเดินผ่าน ยิ่งทำให้ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่ไม่รู้จัก ผมเดินออกจากห้องน้ำสวนกับกลุ่มวัยรุ่นชาย


         “น่ารักวะ”


         “หุ่นแม่ง”


        “เดี๋ยวครับ”


        ผมสะบัดแขน หันกลับไปมองคนที่ถือวิสาสะจับแขนผมอย่างไม่พอใจ ผู้ชายหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นที่ผมเดินสวนไปเมื่อครู่นี้


        “ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากถามชื่อ”


        ผมไม่ตอบ หันกลับเดินต่อไป แต่เดินไปได้สองก้าวก็ถูกมือเดิมดึงรั้งไว้อีก

       “ปล่อย”


        ผมสั่งเสียงขุ่น เริ่มจะหงุดหงิดกับการตื้อของเขา


       “แค่อยากรู้จักคนน่ารัก อย่าเพิ่งเหวี่ยงสิครับ”


       “ปล่อยเดี๋ยวนี้”


        คนไม่อยากรู้จัก ทำไมต้องมาตอแยด้วย


        “แม่งหยิ่งวะ”


        เขาหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อน ผมใช้จังหวะนั้นยกมือขึ้นผลักเขาจนมือที่จับแขนผมหลุดออก ผมเดินไปตามปกติ แต่แรงกระชากจนตัวผมหันกลับไปปะทะกับร่างสูงและแรงกระแทกด้วยหมัดหนักๆตรงท้องทำให้ผมจุกจนพูดไม่ออก


        “เล่นตัวนักนะมึง”


        ผมถูกมือใหญ่ปิดปากแล้วลากเข้าไปในห้องน้ำ


       “นิ่งๆดิวะ อย่าทำตัวมีพิรุธ”


       “มึงก็ลากมันเข้าไปเร็วๆสิวะ”


        เสียงพูดคุยของกลุ่มคนชั่วเรียกสติผมกลับคืนมา แม้จะไม่เต็มร้อยและสายตายังพร่าเลือนอยู่ แต่ผมรับรู้ว่าพวกมันคิดจะทำอะไรกับผม


        “อย่า”


        ผมพูดเสียงเบาคล้ายเสียงกระซิบเมื่อมือใหญ่ผละออกไป ส่ายหน้าพัลวันหนีการรุกรานที่ตามติดมาอย่างรวดเร็วราวกับเขากำลังหิวกระหายภายในห้องน้ำแคบๆ เหตุการณ์เมื่อช่วงเย็นผุดขึ้นในหัวเป็นฉาก ผมอยากตะโกนขอความช่วยเหลือแต่ก็ถูกปิดปากด้วยมือใหญ่ของพวกมันที่ตามเข้ามาอีกคน พยายามดิ้นรนต่อสู้แต่ก็ไร้ผล ผมถูกดันจนแผ่นหลังติดกับผนังห้องน้ำเย็นเฉียบ ขาถูกแทรกแยกออกด้วยช่วงขายาว ผมเบิกตากว้างส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ




           เกินไปแล้ว พระเจ้าทอดทิ้งผมเกินไปแล้ว!!!















-------------------------------------------------------------------
โผล่มาอัพตอนดึก ^^ ยังมีใครรออ่านอยู่บ้างไหมน้าาา

คอมเม้นท์ส่วนใหญ่จะสงสารนายเอกกัน 555

ชีวีตนายเอกช่างรันทดยิ่งนัก =.=

อย่าเพิ่งเกลียดพระเอกกันเลยนะค่ะ

(อย่าเพิ่งเกลียดมาก เก็บไว้เกลียดตอนต่อไปบ้างก็ได้)

กร้ากกกกกกกกกกกกกกกก

[owo llยมuมข้u]

>[]< กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด หวิวๆ เปลี่ยนหัวเรื่องด้วยก็ดีนะค่ะ จะได้รู้ว่าอัพแล้ว(ต้องนั่งใช้เซนต์ ลำบากมาก)

[Peppermint]

พระเอกบ้าๆทั้งสองรีบๆมาช่วทเซ่ เดี๋ยวตบเกรียนเลยนิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[andear]

กรี๊ดดดดดด สถานการณ์ฉุกเุิฉิน ใครก้อได้ช่วยนายเอกที อ๊ายยยยยย

[gupalz]

โอยจะเป็นลม สงสารต้าร์จริงๆ ตะกี้ก็โดนในห้องน้ำ
นี่ก็จะโดนข่มขืนในห้องน้ำอีก ขอให้นายเอกอยู่รอด
ปลอดภัยอย่าโดนเล้ย สองคนก็เกินพอแล้ว

[กาลณัฐ]

ไอพระเอกสองหน่อ ยังอยากเป็นอยู่ไหม? พระเอกอะ
รีบ ๆ มาช่วยเลยนะว๊อยยย  เดี๋ยวปั๊ดหาให้คนแต่งหาพระเอกใหม่เลย
 
ถ้าน้องต้าฉันเป็นไรไปนะ ฉันจะเอาเลือดหัวพวกแกออก

[GUNPLAPLASTIC]

งือ ออออออออออออ สงสารต้าร์
ทำไมชีวิตต้าร์รันทดงี้ว่ะ
ใครก็ได้ช่วยต้าร์ที~~~

[bulldog17]

แม้ตอนนี้ฉันจะยังไม่ปลื้ม(พวก)แก

แต่รีบไสตูดมาช่วยต้าร์เดี๋ยวนี้นะ!!!!

 

[Salome]

อะไรวะเนี่ย ลากไปกดกันง่ายๆอย่างเนี้ย
ไอ่พวกเลว  อ่านแล้วของขึ้น
ชีวิตนายเอก มันจะหดหู่ไปถึงไหน เพื่อนสนิทก็พูดจาสุนัขไม่รับทาน
สามีสองตัวก็ไร้คำบรรยาย ยังมีเพื่อนคบได้ไงวะ มางานก็ทำงานเขากร่อย
หนีๆมันสองตัวไปเลยเหอะ หาปั๋วใหม่ที่ไฉไลกว่าสองตัวนี้เหอะ ขอร้อง
ยังจะมาเจอไอ่พวกเฮ้อีก เพลียจิต