Heartbreaker : 03
บางครั้ง ผมก็อยากมีร่างกายสูงใหญ่ มีกล้ามเนื้อบึกบึนสมบูรณ์แบบอย่างชายชาตรี เป็นผู้ชายที่กล้าเรียกตัวเองได้เต็มปากเต็มคำว่าเป็นผู้ชายจริงๆ ผมไม่อยากมีร่างกายบอบบางคล้ายผู้หญิง โดยเฉพาะในเวลานี้ เวลาที่ผมอ่อนแอไร้แรงต่อต้านพวกคนชั่ว แต่ในยามที่พระเจ้ากำลังทอดทิ้งผม ผมยังคงมีความหวัง แม้ว่ามันจะน้อยนิด แต่ผมก็ยังหวัง ให้พวกเขา มาช่วยผม
พวกเขาต้องตามมาแน่ ผมเชื่ออย่างนั้น แต่พวกเขาจะมาทันไหม ผมไม่รู้
ข้อมือทั้งสองข้างของผมถูกรวบกดแนบกับผนัง ไร้ซึ่งอิสรภาพในการดิ้นรน ได้แต่จ้องพวกมันด้วยสายแข็งกร้าว ร่างกายท่อนล่างกำลังถูกรุกราน พวกมันพยายามถอนกางเกงยีนส์ผม อาการจุกจากที่โดนต่อยตรงท้องยังกัดกินกำลังผมอยู่ ผมอยากกู่ร้องตะโกนให้สุดเสียงเพื่อจะมีคนใจดีโผล่มาช่วย แต่ปากผมขยับไม่ได้เพราะถูกมือของพวกมันปิดไว้แน่น ความกลัวกับความเกลียดชังวิ่งแข่งกันอยู่ในใจ
ผมหลับตาภาวนาให้พวกเขามาตามผมเร็วๆ ก่อนที่คนพวกนี้จะสร้างฝันร้ายเป็นตราบาปติดตัวผมเพิ่มขึ้นอีก
ผมสะดุ้งเฮือกรับรู้ถึงแรงบีบเคล้นตรงโคนขาด้านใน กางเกงผมหลุดไปกองอยู่ที่ข้อเท้า มือผมสั่นเหงื่อซึมขึ้นตามขมับเมื่อมือของพวกมันเฉียดเข้าใกล้กลางหว่างขา ปราการชิ้นสุดท้ายที่เหลือปกปิดไม่ได้ทำให้ผมอุ่นใจ เพราะพวกมันไม่หยุดแค่นี้แน่
มาสักที ได้โปรด
“เร็วๆสิวะ ชักช้าอยู่ได้ มึงจะเล้าโลมอะไรนักหนา เดี๋ยวพ่อมึงก็มาหรอก”
“เออ กูรู้แล้ว แม่งโคตรขาวเลยวะ หุ่นแม่งยั่วฉิบหาย”
คำพูดโต้ตอบของพวกมันยิ่งเรียกให้เลือดในตัวผมพุ่งทยานขึ้นสู่จุดเดือด อารมณ์เกลียดวิ่งแซงหน้าความกลัว มันไม่ร้ายแรงถึงขั้นอาฆาตพยาบาท แต่เป็นแค่ความเกลียดชัง เกลียดในความชั่วช้าสารเลวของพวกมัน เกลียดความคิดชั่วร้าย เกลียดการกระทำที่ต่ำทราม พวกมันอาจจะคิดสั้นแค่ช่วงเวลานี้ รีบตักตวงความสุขเอาจากร่างกายของผม เท่านั้นก็จบ แต่พวกมันคงไม่คิดต่อไป ว่าคนที่ถูกพวกมันย่ำยีอย่างผมจะเป็นยังไง จะมีความรู้สึกเช่นไร จะดำเนินชีวิตอยู่ต่อไปในรูปแบบไหน ความดีความชั่ว ใจเขาใจเรา สามัญสำนึก คงไม่อยู่ในความคิดของพวกมัน
“มึงจับตัวมันผลิกดิ กูจะใส่ถุง”
“อื้อ….”
ผมพยายามส่งเสียงเท่าที่จะทำได้ตอนถูกจับผลิกตัวเข้าหาผนังห้องน้ำ มือกำแน่น ไม่รู้สึกเจ็บสักนิดที่เล็บจิกลงบนเนื้อนุ่ม แต่รู้สึกเจ็บใจกับปราการชิ้นสุดท้ายที่เพิ่งถูกปลดออกไป
ปัง!
เสียงดังอยู่ภายนอกราวกับแสงสว่างจากปลายอุโมงค์ ความหวังของผมคล้ายจะเป็นจริง
ขอให้เป็นพวกเขา ขอให้สิ่งที่ผมคิดเป็นจริง
“เสียงอะไรวะ”
“ไม่รู้โว้ย”
ผมส่ายหน้า สัมผัสหยาบโลนจากฝ่ามือเคล้นคลึงสะโพกผม บางสิ่งบางอย่างกำลังถูไถขึ้นลงไปตามร่องก่อนจะหยุดอยู่ที่ปากทางเข้า เป้าหมายของพวกมัน
ปัง!
“เสียงเหี้ยไรวะ”
“กูไม่รู้”
ปัง!
“อะไรของแม่งวะ”
“มึงรีบๆเอามันเลย ไอ้เหี้ย จะถามหาสวรรค์วิมานอะไร”
ผมส่ายหน้าแรงขึ้น พยายามส่งเสียงให้ลอดผ่านมือที่ปิดปากอยู่ แต่แรงกระแทกหนักบนศีรษะหยุดความพยายามของผมไว้
พวกมันกดศีรษะผมแนบติดกับผนัง
ปัง!
“เฮ้ย! เป็นบ้าอะไรของมันวะ”
เสียงร้องตะโกนจากข้างนอก มันดังอยู่ใกล้ๆ ผมหายใจแรง ความหวังเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ
“อยู่ไหน!”
เสียงเข้มห้วนดังก้อง ผมรู้ว่าตัวเองกำลังยิ้ม ยิ้มให้กับความหวังที่เป็นจริง
“เสียงใครวะ”
“กูไม่รู้โว้ย ไอ้สัด ถามอยู่นั้นแหละ มึงจะเอามันไหม ถ้าไม่ก็ถอยไป กูจะเอา”
ปัง!
“แม่งบ้าจริงๆวะ เป็นโรคชอบทำลายข้าวของเหรอวะ ประตูห้องน้ำอยู่ของมันดีดี ไปถีบมันทำไม”
“หุบปาก!!!”
เสียงตวาดดังลั่น แทบจะทำให้ผมมองเห็นภาพเหตุการณ์ภายนอก เหมือนว่าพวกมันจะหยุดนิ่งรอฟังเสียงจากข้างนอกเช่นเดียวกับผม ผมเดาเอาว่าพวกมันคงกำลังลังเลว่าจะเอายังไงต่อ
“กูว่าข้างนอกสถานการณ์ไม่ค่อยดี”
น้ำเสียงแผ่วเบาของพวกมันคล้ายเป็นกังวล
“มึงจะกลัวไรวะ”
“มึงไม่ได้ยินเสียงเรียกรึไง กูว่าต้องเป็นพวกไอ้นี่แหง มันมาตามคนของมัน รีบหนีเหอะวะ”
ผมนิ่งฟังเสียงร้อนรนของพวกมัน ถ้าชวนหนีขนาดนี้แล้ว พวกมันคงไม่คิดเดินหน้าทำในสิ่งที่ค้างคาอยู่
“แล้วไอ้นี่ล่ะ จะทำไง”
“ก็ทิ้งมันไว้สิวะ มึงจะแบกมันไปด้วยรึไง ถามอะไรโง่ๆ”
ปัง!
“เฮ้ย!”
เสียงร้องตกใจของพวกมันเพราะแรงกระแทกตรงประตู ที่ล็อคเลื่อนสั่นไหว
ปัง!
“เปิด!”
คราวนี้มาทั้งแรงกระแทกและเสียงสั่งทรงอำนาจ
“ซวยแล้วไง ไอ้พวกข้างนอกหนีไปแล้วชัวร์ เหี้ยเอ๊ย”
ผมถูกปล่อยทันทีที่พวกมันพูดจบ ค่อยๆไถลตัวทรุดนั่งกับพื้น ผมหายใจแรงรู้สึกปวดระบมไปหมดทั้งตัว แต่ผมก็ยังฝืนแรงหันไปมองพวกมัน ไม่รู้ว่าพวกมันฉลาดหรือว่าโง่กันแน่ที่คิดหนีโดดการปีนออกจากห้องน้ำ ยังไงคนที่ยืนรออยู่ข้างนอกก็ต้องเห็นว่าพวกมันปีนออกไป
“ลงมา กูบอกให้พวกมึงลงมา!!!”
ผมแสยะยิ้มกับเสียงสั่งดังก้อง ยังไงพวกมันก็ไม่รอด ถ้าได้ลองกระตุกต่อมโทสะของพวกเขาแล้ว สิ่งที่พวกมันจะได้รับ เลวร้ายยิ่งกว่าความซวยหลายเท่า
“เกิดอะไรขึ้น”
เสียงเหยียบเย็นชวนให้คนฟังขนลุกดังอยู่หน้าประตูห้องที่ผมอยู่ ผมพยายามรวบรวมแรงกำลังพยุงตัวลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล จนเอนหลังผิงผนังไว้ได้ ค่อยๆก้มตัวหยิบกางเกงที่ถูกถอดไปกองอยู่ตรงข้อเท้าขึ้นใส่
“ลากพวกมันลงมา”
ผมยื่นมือออกไปเลื่อนที่ล็อคประตูหลังจากใส่กางเกงเรียบร้อย ผมเปิดประตู มองเห็นร่างสูงของเขายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหล่าด้านข้างที่กำลังแหงนเงยขึ้นสูงค่อยๆหันกลับมามองผม ทันทีที่เราสบตากัน ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาคว้าตัวผมเข้าไปกอด ผมยืนนิ่ง รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เขาแสดงออก
“อย่าทำอะไรผมเลยครับ ผมกลัวแล้ว”
ผมหันไปมองตามเสียงร้องขอ เห็นพวกคนชั่วถูกลากออกมาจากห้องน้ำถัดไปอีกสองห้องด้วยสภาพเสื้อขาดหวิ่นติดมือคนลาก เดาเอาว่าพวกมันคงถูกกระชากตกลงมาอย่างแรง
“มันทำอะไร”
เสียงเข้มของคนที่ลากตัวพวกมันสองคนออกมาถามขึ้นอย่างไม่เจาะจงตัวบุคคล คนที่กอดผมไว้แน่นค่อยคลายอ้อมกอดออก เขาหันไปมองพวกมันด้วยสายตาเหยียบเย็นแล้วหันกลับมามองผม
“บอกมา”
ผมมองหน้าเขานิ่ง หันไปมองพวกมันที่ก้มหน้ามองพื้นคอเสื้อถูกดึงรั้งไว้ด้วยสองมือใหญ่ ร่างสูงยืนอยู่ตรงกลางในขณะที่พวกมันสองคนนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ผมไม่เห็นกลุ่มเพื่อนของพวกมันอยู่ในนี้ แสดงว่าคงหนีเอาตัวรอดไปนานแล้ว
“ข่มขืน ลงแขก รุมโทรม ผมไม่รู้ว่าควรใช่คำไหน แต่โชคดีที่พวกมันยังทำไม่สำเร็จ”
ผมตอบเสียงเรียบไม่แสดงออกถึงอาการโกรธเคืองใดๆ ความกลัวหายไปแล้วตั้งแต่ที่พวกเขามาช่วยผมไว้ทัน แต่ความเกลียดชังยังคงอยู่
ตึงๆๆๆ
เสียงวิ่งตึงตังดังมาจากข้างนอก การ์ดชุดดำโผล่เข้ามาสองคน ผมไม่รู้ว่าเป็นการ์ดของทางผับหรือว่าการ์ดของฝ่ายไหน
“เกิดอะไรขึ้น”
หนึ่งในการ์ดเอ่ยถาม เขามองมาที่พวกผมอย่างประเมินสถานการณ์และคงคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วย และเมื่อมีการ์ดมา ก็เริ่มมีกลุ่มคนเพิ่มมาทีละคนสองคนจนกลายเป็นกลุ่มคนมุ่งในที่สุด
“มีเรื่องอะไรก็ไปเคลียร์กันที่โรงพัก”
การ์ดอีกคนพูดขึ้นและเดินเข้ามา แต่คนข้างตัวผมกลับทำในสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง เขาเดินตรงไปหาพวกคนชั่วที่ยังนั่งก้มหน้านิ่ง กระชากคนที่ทำการปิดปาก รวบแขน กดศีรษะผมไม่ให้ขัดขืนขึ้นมาแล้วปล่อยหมัดหนักๆใส่หน้ามันจนล้มไปนอนกองที่พื้น ตามไปประเคนทั้งหมัดทั้งฝ่าเท้ารัวใส่ไม่ยั้งท่ามกลางความตกใจของการ์ดและกลุ่มคนมุ่ง ผมยืนนิ่งมองภาพตรงหน้าที่เริ่มจะชุลมุนวุ่นวาย ไม่ได้ขยับตัวไปไหน
“หยุด!”
การ์ดร้องสั่งและวิ่งเข้ามา หมายจะจับแยกร่างสูงออกจากคนชั่วที่นอนนิ่ง ไร้แรงตอบโต้ แต่ก็ถูกสะบัดจนหลุดออกจากวงโคจร
“อ๊าก!!!”
เสียงร้องลั่นดึงความสนใจจากการ์ดให้หันไปมอง คนชั่วอีกคนที่ต่อยท้องผมจนจุกถูกมีดสั้นกรีดใบหน้าเป็นทางยาว เลือดสีแดงฉานไหลออกมาตามรอยแยกของบาดแผล คนทำแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมไม่สนใจว่าการ์ดและกลุ่มคนมุ่งกำลังมองเขาด้วยสายตาตะลึงงัน
ผมคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนเย็นชาถึงขนาดมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยท่าทีสงบนิ่งได้แบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงร้องไห้อย่างตื่นตระหนก แต่ตอนนี้กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!!”
การ์ดร้องสั่งอีกรอบหลังจากกลับมาตั้งสติได้
“ผมอยากกลับ”
ผมพูดขึ้นเสียงเรียบ แต่กลับทำให้ความวุ่นวายตรงหน้าหยุดชะงักลง
พวกเขาปล่อยมือจากพวกมัน ที่สภาพในเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับซากศพ คนนึงถูกซ้อมจนปากแตก คิ้วแตก รอบตาทั้งสองข้างบวมช้ำ ในขณะที่อีกคนกำลังนอนดิ้นพล่านราวกับปลาขาดน้ำส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดกับบาดแผลฉกรรจ์บนใบหน้า
“ควิน มึงพามันกลับไปก่อน กูจะอยู่เคลียร์เอง”
เขาบอกเพื่อนสนิทแล้วหันไปพูดคุยกับการ์ด
ร่างสูงเดินหน้านิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม นัยน์ตาสีเฮเซลกวาดมองไปทั่วตัวผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับต้องการสำรวจหาความผิดปกติ ก่อนจะอุ้มผมขึ้นแนบอกเดินออกจากห้องน้ำท่ามกลางสายตาคนมองและเสียงซุบซิบนินทาไปตลอดทาง
ผมหลับตาปล่อยให้เขาอุ้มไปเงียบๆ ไม่อยากอวดเก่งว่าตัวเองเดินไหว เพราะที่ฝืนแรงยืนอยู่ในห้องน้ำโดยไม่ล้มพับลงไปก็ถือว่าผมอดทนมากแล้ว
ผมลืมตาเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณปลดล็อครถ แขนแกร่งผ่อนตัวผมลง เขาเปิดประตูให้แล้วประคองผมเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม ผมมองหน้าเขานิ่ง แปลกใจกับการกระทำของเขา
คนอาสาอยู่เคลียร์ปัญหาทำให้ผมแปลกใจไปครั้งนึงแล้ว มาถึงทีเขา ก็ยังทำให้ผมแปลกใจอีกครั้ง
หรือเพราะผมเกือบถูกคนชั่วรังแก พวกเขาเลยเมตตามอบความอ่อนโยนเล็กๆน้อยๆให้
“พี่ครับ”
ผมหันไปเรียกเมื่อเขาเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยเตรียมจะสตาร์ทเครื่องขับออกไป
“มีไร”
เสี้ยงเข้มถามกลับ ผมเลิกคิ้ว แปลกใจอีกเป็นครั้งสามที่เขาย้อนถาม ไม่ได้นิ่งเงียบเฉยชาเหมือนอย่างเคย
“พี่แซทจะทำยังไงกับคนพวกนั้น”
เขานิ่ง ไม่ยอมตอบ กลับเข้าโหมดเงียบขรึมตามเดิม
“ผมไม่อยากให้สองคนนั้นไปทำร้ายใครอีก”
ผมพูดต่อ คราวนี้เขาหันมามองหน้าผม นัยน์ตาสีเฮเซลคล้ายแปลกใจกับคำพูดของผม ผมยิ้มก่อนบอกต่อประโยคที่ยังพูดไม่จบเมื่อครู่นี้
“ถ้าพวกมันไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ก็คงดีนะฮะ จะได้ไม่มีใครตกเป็นเหยื่อของพวกมัน”
-------------------------------------------------------------
มาแล้วค่ะ
น้องต้าร์รอดตามคำสั่งคนอ่าน
ถ้าเขียนให้น้องต้าร์โดน คนแต่งกลัวโดนถล่ม
หลายคนบอกพระเอกโหด เลว บลาๆๆ
แต่จากคำพูดสุดท้ายของน้องต้าร์แล้ว
คนอ่านอาจคิดผิดก็ได้นะ 55555555555
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะค่ะ
เจอกันตอนหน้าาาาาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
