Heartbreaker : 06 (ต่อ)
ผมลืมตาเมื่อรถที่แล่นมาด้วยความเร็วจอดนิ่งสนิท สถานที่คุ้นเคย ลานจอดรถของคอนโดฯหรู ที่พักอาศัยของผม ที่ที่ผมถูกจองจำให้อยู่ในความปกครองของพวกเขาสองคน เจ้าของรถเดินมาหยุดรอผมที่หน้าประตู เขาใช้สายตากดดันผมเช่นทุกครั้ง ผมถอนหายใจเปิดประตูออกไป เขาจับมือผมไว้ทันทีที่ผมก้าวลงจากรถ ผมเงยหน้ามองเขานิ่ง กลัวผมวิ่งหนีรึไง
เอี๊ยด!
เสียงยางรถบดเบียดกับพื้นคอนกรีต สปอร์ตคาร์สีควันบุหรี่แล่นเข้ามาจอดเคียงข้างเฟอร์รารี่สีแดงเพลิง ผมถูกดึงให้เดินตามเขาไป เหลียวกลับไปมองก็เห็นว่าร่างสูงอีกคนกำลังเดินตามหลังมาด้วยใบหน้าเฉยชา ผมหันหน้ากลับไปพยายามข่มอารมณ์ให้นิ่ง จนถูกดันให้เข้ามาในลิฟต์โดยมีร่างสูงยืนขนาบข้าง ความอดทนที่พยายามข่มกลั้นเอาไว้ถึงได้พังครืนลงอย่างง่ายดาย
“เลิกคุมผมสักที ผมไม่ใช่นักโทษ”
เงียบ พวกเขาไม่ยอมเปิดปากตอบโต้ผมกลับมา ความเงียบของพวกเขาเปรียบเหมือนไฟที่จุดน้ำมันเชื้อเพลิงอย่างผมให้ลุกโหม
“พูดสิ เงียบทำไม”
ผมถามขึ้นพอดีกับที่สัญญาณลิฟต์ดังเมื่อเคลื่อนตัวขึ้นมาถึงที่หมาย ประตูเลื่อนเปิด ผมถูกผลักให้เดินออกมา พี่แซทดึงให้ผมเดินตามเขาไป แต่ผมขืนตัวไว้
“ปล่อย”
ผมสั่งเสียงเรียบ แต่เขาตอบโต้กลับด้วยการดึงจนตัวผมถลาไปชนเขา
“ดีแต่ใช้กำลัง”
ผมเค้นเสียงบอก ได้ผล พวกเขาหยุดชะงัก ผมยิ้มมองหน้าเขาสองคน
“ปากดีไปเถอะมึง”
ผมนิ่วหน้า รู้สึกเจ็บกับแรงบีบตรงข้อมือ ร่างสูงดึงผมให้เดินตามเขาไปจนมาถึงห้อง ประตูเปิดออกเหมือนผมเห็นขุมนรกรออยู่เบื้องหน้า แต่ผมกลับวิ่งหนีมันไม่ได้
“พูดสิ เมื่อกี้ยังปากดีอยู่ไม่ใช่เหรอ”
ผมถูกผลักให้นั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น คนพูดบีบกรามผมแน่น มองผมด้วยสายตาเย้ยหยัน
“ความผิดพลาดในชีวิตของผม คือการที่ได้รู้จักพวกพี่สองคน”
ผมเค้นเสียงพูดอย่างยากลำบาก มองคนถามด้วยสายตาแข็งกร้าว
“พูดอีกทีสิ”
เขาถามย้ำเสียงเข้ม เพิ่มแรงบีบขึ้นอีก
“คนที่กล้าหักหลังได้แม้แต่เพื่อนของตัวเอง คำว่าสารเลวมันยังน้อยเกินไป”
เขาจ้องผมนิ่งงัน ผมเองก็ไม่ได้ละสายตาไปจากเขาเช่นกัน
“ปล่อยมัน”
คำสั่งจากอีกคน พี่ควินก้าวเข้ามาดึงผมให้ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขา ผมมองสบนัยน์ตาสีเฮเซล บอกผ่านสายตาให้เขารับรู้ถึงความเกลียดชังของผม ให้เขาได้สำนึกกับสิ่งที่เขาทำลงไป แต่ก็ไม่รู้ว่าคนเลวโดยสันดานอย่างพวกเขาจะซึบซับเข้าไปบ้างไหม
“ผมคิดมาตลอดว่าที่ทนอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะพี่ชาย แต่ผมคิดผิด เพราะพี่เขาไม่ได้อยู่เพื่อผมอีกต่อไปแล้ว!”
ผมตวาดใส่ร่างสูงที่ยังยืนมองผมนิ่ง หันไปมองผู้ชายอีกคน เขาเองก็ยืนนิ่งมองมาที่ผมเช่นเดียวกัน ไม่มีเสียงตอบรับจากพวกเขา ผมเหยียดยิ้ม
“เลว”
ผมกดเสียงต่ำเน้นคำ แรงบีบที่คอมือแน่นขึ้นจนปวดร้าวไปถึงกระดูกก่อนถูกกระชากให้เดินตามเขาไปที่ห้องนอนของผม ผมไม่ได้ขัดขืนที่ถูกผลักไปบนเตียงกว้าง ไม่ขยับตัวหนีร่างสูงที่ตามมาคร่อมกาย ผมมองเขาด้วยสายตาที่สื่อความหมายเหมือนเดิม
“ผมยังจำมันได้ดี ผมไม่เคยลืมว่าพวกพี่เคยทำเลวระยำอะไรกับผมไว้”
ผมหยุดพูด ปลายตาไปมองอีกคนที่เดิมตามเข้ามาสมทบ
“เล่นสนุกกับร่างกายของผม หัวเราะสะใจกับเสียงร้องไห้และน้ำตาของผม ความสุขที่พวกพี่ต้องการ แลกกับความเจ็บปวดของผม ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันสาแก่ใจพวกพี่บ้างหรือยัง”
“ยัง กูยังเลวได้มากกว่าที่มึงคิด”
น้ำเสียงเหยียบเย็นตอบกลับมาก่อนที่ผมจะถูกจับพลิกตัวนอนหงาย มือถูกรวบไว้เหนือศีรษะ
“ยาอยู่ในกระเป๋ากู”
ยาอะไร?
ผมส่ายหน้าหนีมือของพี่แซตที่ยื่นเข้ามาบีบกระพุ้งแก้มผมแล้วยัดเอาเม็ดยาเข้ามา พยายามคายมันออกมาแต่มือใหญ่ตามมาปิดปากผมไว้ บีบบังคับให้ผมกลืนยาเข้าไป ผมไอหนักอยากคะย้อนเอามันออกมา ผมไม่รู้ว่าพวกเขาให้ผมกินยาอะไรลงไป แต่มันคงไม่เป็นผลดีกับผมแน่
“แค่กๆๆ”
มือใหญ่ผละออกไป ผมไอ หยุดหายใจหอบ คนที่พันธนาการคร่อมตัวผมไว้ก็ผละตามออกไป ผมพลิกตัวนอนหงายยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองไปที่พวกเขาที่ยืนส่งยิ้มหยันมองผมอยู่ข้างเตียง
“เอายาอะไรให้ผมกิน”
ผมเค้นเสียงถาม
“ยาที่ทำให้มึงมีความสุข”
ผมเบิกตาโพล่งมองคนพูด พี่แซตแสยะยิ้มมุมปากเดินมานั่งบนเตียงข้างๆผม ยื่นมือมาลูบแก้มผมแผ่วเบา ผมนิ่งเงียบขยับหันหลังให้พวกเขา ค่อยๆโน้มตัวลงนอนตะแคง ซ่อนมือที่กำแน่นสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมา ยาที่ทำให้ผมมีความสุข คำตอบที่แท้จริงของคำพูดนั่นคือตรงกันข้าม
พวกเขายังทำร้ายผมไม่สาแก่ใจจริงๆ!
ผมนอนนิ่งอยู่พักใหญ่ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง เริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกร้อนรุ่ม วูบวามอยู่ภายใน ราวกับเลือดกำลังพลุ่งพล่านลุกฮือขึ้นมาประท้วงความต้องการบางอย่าง ผมกลั้นเสียงครางจนตัวสั่น ขดตัวงอจนเข่าแทบชิดปลายคาง เหงื่อซึมขึ้นตามขมับและฝ่ามือ
ยากำลังออกฤทธิ์ มันกำลังเล่นงานผม นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาใช้ยากระตุ้นกับผม ผมไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ ถึงได้ทำกับผมแบบนี้ บางที เซ็กซ์เพราะความจำยอมของผมอาจทำให้พวกเขาเบื่อ เลยหาวิธีให้ผมมีอารมณ์ร่วมกับพวกเขา
“ฮึก!”
ผมหลุดเสียงสะอื้นเพราะเริ่มจะข่มกลั้นความต้องการไม่ไหว ร่างกายภายในร้อนเร่าจนอยากจะลุกขึ้นมาถอนชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้ออกไปให้หมด รู้สึกทรมานจนปวดร้าว ฆ่าผมให้ตายเสียตั้งแต่ตอนนี้ยังดีกว่าปล่อยให้ผมทรมานกับความต้องการที่ผมไม่ปรารถนาจะได้มัน!
“เรียกสิ”
เสียงเข้มดังมาจากข้างหลัง ผมกัดฟันทนไม่ยอมเปิดปาก แต่สัมผัสที่ตามมาลูบไหล่ผมช้าๆราวกับต้องการยั่วยุอารมณ์ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก ผมถูกจับผลิกตัวให้หันกลับไป นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมนิ่งงัน
“พ…พี่…พี่ควิน ฮึก!”
ผมเปล่งเสียงเรียกเขาอย่างยากลำบาก ลมหายใจร้อนผ่าวราวกับคนเป็นไข้หนัก น้ำตาไหลออกมาเป็นทางอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ฮือ….”
ผมร้องกับแรงกระตุ้นหนักภายในร่างกาย มันตีตื้นขึ้นมาจนตาผมพร่ามัว มือสั่นระริกค่อยๆยื่นออกไปสัมผัสใบหน้าหล่อเหล่าตรงหน้า
“ร้อน…”
ผมพูดเสียงแผ่ว ส่ายหน้าไปมา
“ร้องไห้ทำไม”
คำถามชิดใบหน้าผม สัมผัสจากปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาให้ผมแผ่วเบา ผมค่อยๆไล่มือลูบคิ้วเข้มพาดอยู่เหนือดวงตาคมกริบ ไล่ลงมาที่จมูกโด่งคมได้รูป หยุดมือไว้ริมฝีปากหยักลึกสีซีด ยิ้มออกมาเมื่อถูกคนตรงหน้างับปลายนิ้วเบาๆอย่างหยอกล้อ
“น้ำ…”
ผมคราง รู้สึกกระหายน้ำเย็นๆสักแก้ว
“หิวเหรอ”
ผมพยักหน้า พี่ควินยิ้มให้ผม เขาลุกออกไป ผมหายใจหอบ เหยียดตัวนอนหงายแหงนหน้าขึ้น บิดเร้ากับแรงกระตุ้นที่ดูจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่ไหวแล้ว ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
ผมกัดฟันยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองหาพวกเขา พี่แซตยืนกอดอกมองผมอยู่ตรงชั้นหนังสือ ยิ้มมุมปากกระดิกนิ้วเรียกให้ผมไปหา ผมยิ้ม ค่อยๆคลานไปหาเขาราวกับคนละเมอ หยุดอยู่ตรงขอบเตียงสะอื้นจนตัวโยนกับความห่างไกลของผมกับร่างสูง ทำไมเขาไม่เดินมาหาผม
“พี่แซท”
ผมครางเรียก มองเขาตาปรือ ร่างสูงเดินเข้ามาหาเรียกรอยยิ้มดีใจจากผม พอเขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงตรงหน้า ผมก็โผเข้ากอดเขาแน่น ซุกหน้ากับบ่ากว้าง
“กอด…กอดผมหน่อย”
เสียงพร่าที่บอกความต้องการออกไป มันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผม ไม่ใช่ ความตั้งใจจริงของผมคืออยากผลักเขาออกไป อยากถอยห่างจากเขา อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่ร่างกายผมกำลังตกเป็นทาสของยากระตุ้น ร่างกายที่เคยเป็นของผมเอง ตอนนี้ ไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้ว
ผมกระแซะตัวเข้าหาร่างสูงเบียดตัวให้แนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้น รู้สึกขัดใจที่เขาไม่ตอบสนองตามความต้องการของผม ป่ายมือสะเปะสะปะบนตัวเขา ยึดบ่ากว้างได้ค่อยๆดันตัวออกเพื่อมองหน้าเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนักประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหล่า ผมเลื่อนมือไปโอบรอบคอโน้มเขาลงมาใกล้ น้ำตาไหลออกมากับความทรมานที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย
“อย่าร้อง”
ไม่รู้ว่าเป็นคำสั่งหรือว่าคำปลอบโยนจากเขา ผมส่ายหน้าไล่ความร้อนที่กำลังพลุ่งพล่านเล่นงานไปทั่วร่างกายอย่างหนัก มือใหญ่จับปลายคางผมไว้แต่ผมเบือนหน้าหนี หายใจแรงเอาไอความร้อนออกมา เมื่อไหร่น้ำจะมาสักที ผมอยากดื่มน้ำเย็นๆ
“เป็นอะไร”
คำถามราวกับเขาต้องการแกล้งผม ผมมองเขาอย่างตัดพ้อผ่านม่านน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุดกระหายน้ำจนอยากเดินไปเอาด้วยตัวเอง ทำไมพี่ควินยังไม่มา
แขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวผมรั้งเข้าไปแนบชิดเรียกเสียงครางแผ่วเบาในลำคอ นัยน์ตาคมราวผลึกนิลมองผมนิ่ง แต่ผมร้อนเกินกว่าจะเล่นสงครามทางสายตากับเขา ความต้องการกำลังกรีดร้องผลักไสให้ผมเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เขาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เขายิ้มเหมือนกำลังรอดูว่าผมจะทำยังไงต่อไป ผมหลับตาทาบทับริมฝีปากลงบนปากสีซีดของเขา จูบแรกที่ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน จูบที่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้!
“อื้อ…”
ผมคราง รู้สึกเสียวซ่านกับสัมผัสรุกเร้ากลับมา จูบหนักหน่วงปลุกประสาทการรับรู้และเลือดในกายให้แล่นพล่านสูบฉีดแรง ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผมไว้ เนิ่นนานจนผมแทบขาดใจ รสจูบดูดดื่มถึงได้ผละออกไป แต่ผมไม่ยอม ส่ายหน้ากระแซะตัวเข้าหาโอบรอบคอเขาไว้แน่น ส่งจูบทาบทับลงไปอีกครั้ง ยิ่งผมรุกหนักขึ้นเขาก็ยิ่งแกล้งผ่อนแรงไม่ยอมตอบโต้ ทำให้ผมหงุดหงิดเรียกร้องประท้วงเขาด้วยริมฝีปาก
“อ๊า…”
ผมร้องเสียงสูงเมื่อถูกดันตัวออกแทนที่ด้วยความเย็นเฉียบแตะที่ข้างแก้ม หันไปมองก็เห็นคนที่เดินหายไปนานยืนแสยะยิ้มให้ผมพร้อมแก้วน้ำในมือ ผมยิ้มกว้างยื่นมือออกไปดึงแก้วน้ำในมือเขามาดื่มอย่างกระหาย หอบหายใจแรงเมื่อดื่มจนหมด
“อีก…เอาอีก”
ผมงอแงอ้อนจะเอาน้ำเย็นๆมาดับความร้อนรุ่ม วางแก้วไว้ข้างตัว ยื่นมือออกไปหาพี่ควิน เขาจับมือผมไว้บีบเบาๆ
“น้ำ…ผมจะเอาน้ำ”
“น้ำอะไร”
“น้ำเย็น…ร้อน…ผมร้อน”
ผมโถมตัวเข้าใส่เขาเกลือกกลิ้งใบหน้ากับแผงอกกว้าง
“ร้อนมากเหรอ”
“ฮึก! มาก…ร้อนมาก…ทรมาน”
ผมตอบเสียงพร่าปนสะอื้นจิกมือกับบ่าเขาแรงๆ จู่ๆตัวผมก็ลอยขึ้นจากเตียง รีบวาดแขนโอบรอบคอเขาไว้แน่นตามสัญชาตญาณการป้องกันตัว เขาอุ้มผมเดินออกจากห้อง
“จะพาผมไปไหน”
ผมถาม แต่เขาไม่ตอบ ผมไม่เซ้าซี้ หลับตาแน่นกัดฟันทนกับความทรมาน จนรู้สึกถึงบรรยากาศเย็นๆโอบรอบตัว ลืมตาขึ้นมาก็พบกับอ่างจากุซซี่ที่มีน้ำเต็มขอบอ่างตรงหน้า ผมหันไปมองหน้าเขาอย่างงุนงงระคนสงสัย พาผมมาห้องน้ำในห้องเขาทำไม?
แทนคำตอบ ตัวผมถูกวางลงไปในอ่าง
“อ๊า! เย็น…เย็น…”
ผมร้องเสียงหลงกับความเย็นของน้ำที่กระเพื่อมออกเพราะผมลงมานั่งในอ่าง วางมือเกาะขอบอ่างไว้แน่นเงยหน้ามองร่างสูงก็เห็นว่าเขามองผมอยู่
“พี่ควิน”
ผมเรียก แต่เขาไม่ตอบ ความเย็นของน้ำในอ่างช่วยบรรเทาอาการร้อนรุ่มของผมลงได้บ้าง ผมยิ้มค่อยๆไถลตัวลงจนศีรษะจมลงไปในน้ำ เสียงน้ำกระเพื่อมไหวแรง ผมโผล่ศีรษะขึ้น ร่างสูงตรงหน้ายืนยิ้มให้ผม แต่เป็นคนล่ะคนกับที่อุ้มผมมา
“อ๊ะ!”
สัมผัสโอบรัดจากข้างหลังทำให้ผมสะดุ้งตกใจ หันไปมองก็ถูกสวนกลับด้วยจมูกโด่งกดลงบนแก้มผมอย่างแรง
“พี่ควิน ทำไม อื้อ…”
ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ล็อคท้ายทอยผมดึงเข้าไปจูบ เข้าใจจุดประสงค์ของเขาแล้วว่าทำไมถึงพาผมมาที่ห้องน้ำ
“อย่า…”
ผมร้องห้ามทันทีที่เขาผละจูบออกไปแต่มือกลับยุ่มย่ามเลิกเสื้อผมขึ้น เขากำลังจะถอดมัน!
“ปล่อย”
“ร้อนมากไม่ใช่เหรอ จะอาบน้ำให้”
“ไม่…”
ผมส่ายหน้า แต่มีอีกคนเข้ามาจับมือผมดึงขึ้นเหนือศีรษะช่วยเหลือเพื่อนของเขาให้ถอดเสื้อผมออกได้สำเร็จ
“ออกไป”
ผมไล่พวกเขา พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดแต่เขากลับรัดผมแน่น มือลามมาตรงขอบกางเกงยีนส์ของผม
“ทำไม ฮึก!”
ผมถาม หลุดเสียงสะอื้นออกมา อยากเปลี่ยนสถานที่งั้นเหรอ อยากทรมานผมมากใช่ไหม อยากให้ผมเจ็บปวดจนขาดใจตายไปเลยรึไง ถึงได้ทำร้ายผมอย่างเลือดเย็นแบบนี้!
“หายร้อนรึยัง”
เสียงกระซิบที่ข้างหูพร้อมลมร้อนๆเป่าผ่านปลุกอารมณ์ให้ลุกโหมขึ้น ราวกับคำถามของเขาจุดประกายไฟในตัวผม
“อย่าทำ…อย่า…ผมกลัว”
ผมส่ายหน้าบอกความจริงในใจ ผมกลัวจริงๆ กลัวกับเซ็กซ์ที่ใช้ยากระตุ้น ผมไม่รู้ว่าผลจะออกมาในรูปแบบไหน ผมกลัวพวกเขา และผมกลัวตัวเองด้วย ผมไม่อยากให้พวกเขาทำ ไม่อยาก
“ไม่ต้องกลัว แค่ครางให้พวกกูฟังอย่างเดียวก็พอ!”
ไม่มีโอกาสให้ผมได้อ้อนวอนขอร้อง มือใหญ่ตรงเข้าบีบคางผมให้แหงนเงยขึ้นรับจูบรุนแรงจากเขา ร่างกายท่อนล่างกำลังถูกปลุกเร้าจากอีกคน กางเกงกับปราการชิ้นสุดท้ายหลุดพ้นข้อเท้า ผมตัวสั่นกับความร้อนสลับกับความเย็นและแรงขบกัดที่ปาก อีกทั้งแรงขับเคลื่อนจากภายในอันเนื่องมาจากฤทธิ์ยากระตุ้น ผมหลุดเสียงครางทันทีที่ปากเป็นอิสระ น้ำเย็นค่อยๆลดระดับลงอย่างช้าๆ ขาถูกจับตั้งชันและแยกออกกว้าง ผมส่ายหน้าทั้งน้ำตา มองคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างขอความเมตตาจากเขาผ่านทางสายตา แต่กลับได้รับรอยยิ้มหยันตอบแทน
“ฮึก!”
ผมกัดฟันทนรับความเจ็บปวดกับแรงดุนดันเสียดสีของนิ้วที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย น้ำในอ่างถูกปล่อยออกไปจนหมด แขนสองข้างและช่วงลำตัวถูกล็อดด้วยอ้อมกอดแข็งแกร่ง ไร้หนทางดิ้นรน ทำได้เพียงหลับตารอรับโทษทัณฑ์ เจ็บแทบขาดใจกับจำนวนนิ้วที่สอดเพิ่มเข้ามาหมุนควงอยู่ภายใน สักพักแรงเสียดสีก็หยุดลง เขาถอนนิ้วออกไป ผมหายใจหอบ แรงขบเม้มตามมาจู่โจม คนข้างหลังก้มหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอผม
“ไม่…ไม่เอา”
ผมร้อง ส่ายหน้ารัวเร็วเมื่อถูกจับผลิกตัวให้นั่งคร่อมตักเขา
“พี่ควิน อ๊ะ!”
สะโพกผมถูกมือใหญ่บีบเคล้นหนักก่อนจะถูกกดให้รับเอาความแข็งขืนเข้าไปแช่ค้างอยู่ภายใน เจ็บปวดจนร้องไม่ออก เอนตัวซบบ่ากว้างปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาชำระล้างความอาดูรของตัวเอง
“ขยับสิ”
คำสั่งกระซิบบอกข้างหู ผมผละออกมามองหน้าเขา นัยน์ตาสีเฮเซลสะกดผมไว้ จู่ๆความร้อนในร่างกายก็พวยพุ่งขึ้นมาอีกระลอก ผลักดันให้ผมทำในสิ่งที่น่าอาย ผมค่อยๆขยับตัว ส่งเสียงครางกระเซ่าดังก้องห้องน้ำ สายตายังไม่ละจากนัยน์ตาคู่คมของคนใต้ร่าง ยิ่งยากระตุ้นขับฤทธิ์ออกมามากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งขยับโยกตัวรัวเร็วมากขึ้นเท่านั้น ความเจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความเสี่ยวซ่าน ตาผมพร่ามัวลืมสิ้นถึงสภาพของตัวเอง ลืมว่ากำลังทำอะไรอยู่ ในหัวขาวโพลน รับรู้แต่เพียงความรุ่มร้อนที่ต้องปลดปล่อยออกไปให้หมด
“เด็กดี”
ผมยิ้มกับคำชมก่อนถูกรั้งเข้าไปรับจูบดูดดื่ม
“เร็วอีก”
คำสั่งชิดริมฝีปากพร้อมแรงบีบเคล้นสะโพก ผมขยับตัวแรงขึ้น ได้ยินเสียงจังหวะกระแทกกระทั้นชัดเจน
“อ๊า!”
ผมกรีดร้องสุดเสียง เร่งจังหวะสุดท้ายก่อนปลดปล่อยสายธารอุ่นๆออกมา เอนซบอกกว้างอย่างเหนื่อยหอบ แต่หยุดพักได้ไม่นานตัวผมก็ถูกอุ้มออกไปนอกอ่าง ร่างสูงโอบประคองให้ผมเอนพิงเขาไว้ น้ำจากเรนชาวเวอร์ไหลลงมาอาบตัว ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา
“พี่แซท หนาว”
ผมตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดเขา เหมือนว่าเขากำลังล้างตัวชำระล้างคราบไคลและน้ำที่ยังคั่งค้างอยู่ภายในออกให้ผม พวกเขาไม่ได้ป้องกันเหมือนทุกครั้ง เลยต้องทำความสะอาดตัวผมก่อน น้ำจากเรนชาวเวอร์หยุดไหล บอกให้รู้ว่าเขาล้างตัวผมเสร็จแล้ว ผมถูกดันจนแผ่นหลังแนบติดกับผนังห้องน้ำ แขนแกร่งยกตัวผมขึ้น จับขาผมให้เกี่ยวกระหวัดรอบเอวเขาไว้ ผมรู้ว่ามันกำลังเกิดขึ้นอีก และผมไม่สามารถห้ามแรงปรารถนาของตัวเองได้ ฤทธิ์ยากำลังเล่นงานผมอีกครั้ง และผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหยุด
“อ๊ะ!”
ผมนิ่วหน้า รู้สึกเจ็บกับแรงดันของส่วนแข็งขืนที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย จิกเล็บกับบ่ากว้างเมื่อแรงขับเคลื่อนขยับจังหวะเร็วขึ้น ผมร้องไห้ที่สั่งให้ตัวเองหยุดเสียงครางไว้ไม่ได้ และที่น่าอายไปกว่านั้นคือผมตอบสนองเขากลับไปเช่นกัน ซ้ำยังเร่งจังหวะสวนสะโพกอย่างหนักหน่วง
“แรงกว่านี้”
“ฮึก!”
ผมสะอื้น ขยับโยกตัวแรงตามคำสั่งและแรงผลักดันในร่างกาย โถมตัวกอดเขาไว้ หลับตาแน่น
ปฎิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี และต้องการมันมากกว่านี้ แต่เสียงจากตัวตนที่แท้จริงของผมกำลังกรีดร้องอย่างเจ็บปวด หัวใจกำลังร้องสั่งให้พวกเขาหยุดทรมานผมด้วยวิธีนี้สักที พอได้แล้ว!
แรงกระตุกเร่งเร้าปลดปล่อยเข้ามาในตัวผม แช่ค้างไว้สักพักเขาก็ถอนตัวออกไป จับให้ผมยืนพิงผนังห้องน้ำ ผมยกมือกอดตัวเองไว้แน่น ค่อยๆทรุดลงนั่งตัวสั่นอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ เสียงเดินย่ำน้ำเข้ามาใกล้หยุดอยู่ข้างๆตัวผม คนที่ยืนค้ำผมอยู่ถอยห่างออกไปให้อีกคนเข้ามายืนแทนที่ ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนถูกดึงให้ลุกขึ้นยืน
“พี่ควิน”
“หันหลัง”
“พี่ครับ”
ผมถูกจับผลิกตัวหันหน้าเข้าหาผนังห้องน้ำ ทาบมือสองขาค้ำยันตัวเองไว้ แต่ขาผมสั่น อ่อนแรงเกินกว่าจะทนยืนต่อไปได้ แรงโอบรัดตามมาคว้าเอวพยุงไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะทรุดลงไปอีกรอบ ลมหายใจอุ่นๆริดรดท้ายทอย ผมย่นคอก้มหน้ามองพื้นเบื้องล่าง พอดีกับมีอะไรบางอย่างตกลงมาโดนปลายเท้า ตากระตุกวูบที่ได้เห็นสิ่งนั้นชัดๆ กล่องของอุปกรณ์ป้องกัน
มันกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
ผมหลับตาแน่นกัดฟันรอรับความเจ็บปวด รู้ว่าฤทธิ์ยายังไม่หมดไป และมันกำลังพลุ่งพล่านเรียกร้องหาความต้องการมาดับความร้อนรุ่ม ผมรู้แล้วว่าทำไมพวกเขาถึงทำกับผมแบบนี้ พวกเขาต้องการแสดงให้ผมเห็น ให้ผมจดจำว่าการที่ผมกล้าปากดีกับพวกเขาจะได้รับผลลัพธ์เช่นไร ครั้งนี้ผมกล้าลองดีเลยถูกลงโทษด้วยยากระตุ้น ถ้ามีครั้งต่อไป ผมต้องโดนหนักมากกว่านี้
และผมเข้าใจการกระทำของพี่เนสลี่เช่นเดียวกัน เขาใจแข็งกว่าผมมาก ที่เขาทำร้ายตัวเอง เขาขอยอมตายดีกว่าอยู่กับคนที่เขาเกลียดชัง แม้แต่ผมที่เป็นน้องชายของเขาแท้ๆ ยังไม่มีค่าพอให้เขามีกำลังใจอยู่ต่อเพื่อผม ผมเข้าใจความรู้สึกของเขาแล้ว เข้าใจจริงๆ!
--------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ยาวมหาศาล
เพลียกับการจัดหน้าเวิร์ดมากกกกกก
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะค่ะ แต่ตอนนี้แต่งยากมากกกกกกกก จริงๆค่ะ
การแต่งฉาก nc มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
ต่อไปไม่มีแล้วนะฉากแบบนี้
(โดนคนอ่านรุมตรีนนนน
) ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ให้กำลังใจนะค่ะ
ช่วยเก๋ได้มากจริงๆ เพราะอ่านคอมเม้นท์แล้วมีแรงเค้นเอาตอนนี้ออกมาจนได้
อ่านกันอย่างผ่อนคลายนะค่ะ อย่าไปเครียด Y เรื่องนี้ชิวๆค่ะ
เจอกันตอนหน้านะ รักคนอ่านทุกคนเลย
ปล.ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง ควินกับแซทก็เช่นกัน ^^
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1306212 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก