Heartbreaker : 14
สัมผัสเย็นๆนวดคลึงเบาๆตรงแขนปลุกให้ผมตื่น ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเขากำลังก้มหน้าสนใจอยู่กับแขนผม คิ้วเข้มที่พาดอยู่เหนือดวงตาคมขมวดมุ่นราวกับเขามีเรื่องเคร่งเครียดให้ต้องคิดหนัก ผมยิ้ม มองเขาทายาให้อย่างเบามือ ทีตอนผมบอกว่าเจ็บ เขาไม่ยักกะสนใจ พอมาตอนนี้กลับมานั่งทายาให้ผม อาจเป็นเพราะตอนนั้นเขาอยู่ในอารมณ์โกรธ ถึงไม่ยอมฟังที่ผมพูด
“ทาเสร็จแล้วเหรอฮะ”
ผมถามเมื่อเขาหยุดมือ มองมา
“ลุก”
ผมยู่ปาก ยันตัวลุกขึ้นตามคำสั่ง เขาขยับเข้ามาใกล้ ส่งหลอดยาให้ผม
“พี่ควินทาเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอฮะ เอามาให้ผมทำไม”
ผมทำหน้างง เขาขึงตาดุใส่ ยัดหลอดยาใส่มือผม
“ทาข้อมือ”
เขาบอกเสียงเรียบ แต่ตาคมจ้องผมเขม็ง ผมก้มมองหลอดยาในมือ เงยหน้ามองเขา ยื่นหลอดยาคืนให้
“พี่ควินทาแขนให้ผมแล้ว ก็ทาข้อมือต่อสิฮะ”
ผมยิ้ม มองเขาอย่างรอคอย แต่เขายังนิ่ง ไม่ยอมรับหลอดยาคืนไป ผมหน้างอมองค้อนเขา
“ทาให้ผมหน่อย”
ผมบอกอ้อน ขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเขา วางหยอดยาไว้บนตัก เขามองผมนิ่ง แต่ผมฉีกยิ้มกว้าง พยักหน้าให้เขาทายาให้
“ดื้อ”
เสียงนิ่งๆเอ่ยขึ้น มือหนาหยิบหลอดยาบนตัก บีบใส่ปลายนิ้ว ผมรีบยื่นสองมือไปตรงหน้าเขา
“ผมเปล่าดื้อนะฮะ พี่ควินต่างหากที่ดื้อ เอาแต่ใจ ไม่ยอมฟังผมเลย”
ผมบอกเสียงเบาก้มหน้างุด จู่ๆแรงโอบรัดที่เอวก็ดึงจนตัวผมลอยไปนั่งซ้อนอยู่บนตักเขา หันไปมองก็เห็นนัยน์ตาสีเฮเซลจ้องมองอยู่
“ขอโทษครับ”
ผมบอกเสียงอ่อยหันกลับมามองมือตัวเอง เขาไม่พูดอะไร จับมือผมไว้ ป้ายยาลงบนข้อมือ เกลี่ยทาให้เบาๆ ผมยิ้ม มองนิ้วมือเรียวของเขานวดคลึงข้อมือผมอย่างเพลินตา ทาไปได้สักพักเขาก็ปล่อยมือผม จัดการปิดฝาหลอดยาวางไว้ข้างตัว
“ขอบคุณครับ”
ผมหันไปบอกเขา ขยับตัวจะลุกขึ้น แต่วงแขนใหญ่กระชับเอวผมรั้งให้นั่งลงตามเดิม
“ไม่หนักเหรอฮะ”
ผมถาม ไม่ได้หันไปมอง สัมผัสจากคางเกยไว้บนบ่าเรียกให้ผมเลิกคิ้วสงสัยกับปฏิกิริยาของเขา
“พี่ควิน”
“อยู่นิ่งๆ”
ผมเงียบ นั่งนิ่งตามที่เขาบอก อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้นพร้อมกับแรงกดบนบ่า ลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่ที่ซอกคอ ผมขมวดคิ้วยุ่งขบคิดถึงท่าทีแปลกๆของเขา
“อย่าไปไหน ถ้ากูไม่ได้สั่ง อย่าไป ในที่ที่กูหามึงไม่เจอ อย่าไปจากกู”
คำพูดนิ่งๆแต่กระตุกใจคนฟัง ผมรีบหันไปมองเขา แต่ไม่ถนัดนัก เพราะเขายังเกยคางไว้บนบ่าผมอยู่
“ปล่อยผมก่อนได้ไหม”
“กูบอกให้อยู่นิ่งๆ”
“แต่ผมอยากมองหน้าพี่นี่ครับ”
พอผมบอกไปแบบนั้น เขาก็คลายอ้อมกอด ผละห่างออกไป ผมหันไปมองเขาเต็มๆตา นัยน์ตาสีเฮเซลมองตรงมาที่ผม นิ่งสงบ ไม่มีความดุดันหรือแข็งกร้าว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มือผมยื่นไปสัมผัสใบหน้าเขา รู้ตัวอีกทีมือผมก็กำลังลูบไล้แก้มเขาเบาๆ
“ผมขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วง ต่อไปผมจะไม่ทำอีก ผมสัญญาครับ ถ้าผมจะไปไหน ผมจะบอกพี่ก่อน”
ผมบอกพลางจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คมของเขา มือหนาจับมือผมออก ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทาบสัมผัสแผ่วเบาลงบนปาก ผมหลับตาตอบรับจูบเขากลับไป แขนแกร่งโอบรัดผมเข้าไปชิดใกล้บดเบียดจูบหนักขึ้นจนผมต้องยึดบ่าเขาไว้แน่น เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ ผมเริ่มสงเสียงครางประท้วงเพราะเขารุกเร้าผมหนักขึ้นเรื่อยๆ ดูดกลืนเอาอากาศหายใจของผมไป ผมจิกเล็บส่งสัญญาณให้เขารับรู้ สัมผัสที่รุกหนักค่อยผ่อนคลายลง หากแต่เขายังไม่ยอมถอนจูบออกไป ผมปรือตามองก็เห็นว่าเขามองผมอยู่ก่อนแล้ว สักพัก เขาก็ถอนจูบออกไป ผมหอบหายใจเกาะบ่าเขาไว้ นิ้วเรียวทาบปากผมไล้เบาๆ ผมหลุบตามองจนเขาผละนิ้วออกไป
“กูจำทุกคำที่มึงพูด”
ผมนิ่ง มองสบสายตาคม คล้ายว่าเขาจะสะกดผมไว้ ผมค่อยๆเอนตัวซบหน้ากับบ่ากว้าง กอดเขาไว้
“ผมสัญญาแล้ว ผมไม่ผิดคำพูดหรอกฮะ”
เขาเงียบไป แต่ยกแขนกอดตอบ ผมยิ้ม ผละห่างออกมา
“เข้าใจกันแล้ว ก็ออกไปหาอะไรทานเถอะฮะ ผมหิว”
ผมยู่ปาก เอามือลูบท้องประกอบไปด้วย เขายื่นมือเข้ามาบีบจมูกผมโยกไปมาแป็ปเดียวก็ปล่อย พยุงผมลุกขึ้นตามเขาลงจากเตียง ผมหันไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ จวนจะหกโมงเย็นแล้ว ผมนอนหลับไปหลายชั่วโมงเลย นี่ถ้าไม่รู้สึกตัวตื่นเพราะเขาทายาให้ ผมคงได้นอนเพลินเลยไปถึงช่วงดึกเลยก็ได้
“ผมจำได้ว่ามีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเหลืออยู่ พี่ควินอยากทานไหมฮะ เดี๋ยวผมทำให้”
ผมบอกเมื่อเขาจูงมือผมเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องครัว
“อืม”
คำตอบรับสั้นๆเรียกรอยยิ้มพอใจจากผม มาถึงห้องครัว เขาก็ปล่อยมือหันไปพิงเคาน์เตอร์ครัวกอดอกมอง ผมเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบไข่ไก่ออกมาสี่ฟอง เอาไว้ใส่กับบะหมี่คนล่ะสองฟอง ผมเดินไปเปิดตู้ข้างบนหยิบบะหมี่ออกมาสามซองเพราะเป็นขนาดจัมโบ้ ทานกันสองคน แค่สามซองก็น่าจะพอ
“พี่ควินนั่งรอเลยฮะ ขอเวลาผมจัดการสักครู่ เดี๋ยวเสิร์ฟให้ถึงที่เลย”
ผมหันไปบอกเขาที่ยืนมองอยู่ เขาไม่พูดอะไร เดินไปนั่งบนเก้าอี้ ผมหันกลับมาจัดการกับของตรงหน้าต่อ หยิบชามมาสองใบ จัดการฉีกซองบะหมี่ใส่ชาม ก้มลงหยิบขวดน้ำเปล่าที่ยังไม่ได้แช่ตู้เย็นในตู้เก็บของ เปิดฝาขวดเทใส่ชามพอประมาณด้วยการกะทางสายตา ฉีกซองเครื่องปรุงรสใส่ตามลงไป แล้วตามด้วยตอกไข่ใส่เป็นลำดับสุดท้ายก่อนเอาเข้าไมโครเวฟ
“เสียดายที่ไม่มีหมูสับกับผัก แต่แค่ไข่ก็น่าจะพอ หรือพี่ควินอยากทานอะไรอีกฮะ ผมจะได้โทรสั่ง”
ผมหันไปถามคนที่นั่งรอ
“มานี่”
ผมเดินเข้าไปหาเขา แขนใหญ่รัดตัวผมให้นั่งลงบนตัก เขาขบเม้มติ่งหูผมจนต้องหันหน้าหนี แต่คำพูดที่ตามมากระซิบข้างหูเล่นเอาผมนิ่งกลายร่างเป็นหุ่นขี้ผึ้งชั่วขณะ
“อยากกินมึง”
ตั้งสติได้ ผมรีบลุกพรวดออกจากตักเขา เดินปรี่ไปที่เคาน์เตอร์ครัว ได้ยินเสียงฮึมฮัมตามมา ผมอยากหยิบจานเขวี้ยงใส่เขานัก เห็นผมยอมหน่อยก็หาเรื่องเอาเปรียบอยู่เรื่อย เชื่อเขาเลย ผมยืนรอจนได้เวลา หยิบถุงมือใส่ เปิดไมโครเวฟเอาชามบะหมี่ออกมา กลิ่นหอมฉุนของเครื่องปรุงรสพร้อมไอควันร้อนๆพวยพุ่งขึ้นจากชาม ผมถอดถุงมือหยิบตะเกียบกับช้อนวางไว้ในชามก่อนยกไปวางไว้ที่โต๊ะ ไม่ได้มองหน้าคนนั่งรอ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเปล่าออกมารินใส่แก้ว เดินกลับไปที่โต๊ะ วางแก้วน้ำไว้ข้างๆชามบะหมี่เขา ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม สนใจชามบะหมี่ของตัวเอง
“ร้อนอยู่”
เสียงเข้มเอ่ยขัดขณะที่ผมกำลังคีบเส้นจ่อไปที่ปาก ผมเป่าลมจนมั่นใจว่ามันไม่ร้อนถึงได้คีบเข้าปาก แต่มันก็ยังร้อนอยู่ดี ผมวางตะเกียบแทบไม่ทัน อ้าปากยกมือพัดน้ำตาซึม บ้าชะมัด!
“ดื้อ”
ผมมองค้อนเขา ก็เพราะใครเล่า เล่นนั่งจ้องหน้าอยู่ได้ เขาลุกขึ้นโน้มตัวมาเป่าปากให้ ผมเห็นมุมปากเขายกยิ้มด้วย คงสะใจล่ะสิที่เห็นผมทำเปิ่นต่อหน้าเขา
“ค่อยๆเคี้ยว”
ผมทำตามที่เขาพูด ค่อยๆเคี้ยวจนละเอียดก่อนกลืน เขาหยิบแก้วน้ำส่งให้ ผมรับมาดื่ม ค่อยยังชั่วหน่อย ผมวางแก้วพอดีกับที่เขาเลื่อนชามบะหมี่ผมไป ผมมองตาม เขาหยิบตะเกียบคีบเส้นขึ้นจากน้ำซุปทำอย่างนั้นอยู่สักพักก็เป่าลมปัดไล่ความร้อน ผมยิ้ม เท้าคางมองเขาทำ ลืมไปว่าเมื่อครู่นี้ผมยังเคืองเขาอยู่
“กินได้”
“ขอบคุณครับ”
เขาเลื่อนชามกลับมาให้ ผมหยิบตะเกียบคีบเส้นเข้าปาก ไม่รู้สึกร้อนเหมือนตอนแรก เหลือบไปมองก็เห็นเขายังนั่งมองผมทานโดยที่ยังไม่แตะชามบะหมี่ของตัวเองเลย
“ทำไมไม่ทานล่ะฮะ”
ผมถามทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่ เขาขึงตาดุใส่ แต่ผมก็ยิ้มเคี้ยวตุ้ยๆจนเขาเลิกมอง หันไปสนใจชามบะหมี่ตัวเอง เรานั่งทานไปสักพักบะหมี่ในชามก็หมดเกลี้ยง ผมหยิบแก้วน้ำดื่มจนหมด เอนหลังพิงผนักเก้าอี้ด้วยความอิ่มแปล้ ร่างสูงลุกขึ้น เขาเก็บชามของตัวเองและของผมไปวางไว้ในซิงค์ ผมเลิกคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ จนเขาเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ
“ลุก”
“ขอผมนั่งย่อยก่อน”
ผมบอกเสียงยานคางเอามือลูบท้อง แต่เขาไม่ยอม จับมือผมฉุดให้ลุกขึ้นเดินตามเขาไปที่ห้องนั่งเล่น เขาปล่อยมือ เดินไปเปิดเครื่องเล่นเพลง ผมนั่งบนโซฟาเอนหลังพิงผนักเหยียดขาวางไว้กับโต๊ะ เสียงเพลงสากลแนวบัลลาดดังคลอเบาๆเหมือนว่าเขาจะกล่อมให้ผมเคลิ้มหลับ
“ผมต้องเป็นหมูแน่ๆ ถ้ากินแล้วก็นอน กินแล้วก็นอนอยู่แบบนี้”
ผมพูดขึ้น มองร่างสูงเดินกลับมานั่งข้างๆ เขามองผมนิ่ง จับมือผมไปดู
“เหลือแต่กระดูก”
ผมเลิกคิ้ว ดึงมือกลับ
“งั้นพี่ควินก็กอดกับกระดูก”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ เขาพุ่งเข้าใส่ กอดรัดผมแน่นทันที ผมดิ้นสู้
“โอ้ย หายใจไม่ออก”
ผมร้องประท้วง แต่เขาไม่ยอมปล่อย เพิ่มแรงกอดรัดแน่นขึ้นจนหน้าผมแนบติดกับอกกว้างของเขา
“พี่ควิน กระดูกจะหักแล้ว”
ผมส่งเสียง เขาคลายอ้อมกอดแต่ยังไม่ยอมปล่อย
“แกล้งผมเหรอ”
“ปากดี”
เสียงเข้มสวนกลับเร็ว ผมยู่ปาก ใช้ศีรษะดันอกเขาออกแต่เขาก็จับไว้ดันให้แหงนขึ้น
“เปิดหนังมันๆดูเถอะฮะ เปิดเพลงฟังแล้วผมจะหลับ”
เขาปล่อยมือ ผมขยับตัวถอยห่างออกมานั่งเอนหลังพิงตามเดิม
“ไปเปิด”
ผมบอกเขาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขามาใช้ผมล่ะ
ผมเบ้ปาก ลุกไปค้นหาแผ่นหนังตรงชั้นวาง ปกติผมไม่ค่อยได้ดูหนังสักเท่าไหร่ วันหยุด ส่วนมากผมจะนั่งเล่นเกมในคอมแล้วก็นอนฟังเพลงในห้อง ไม่ก็อ่านหนังสือการ์ตูน แต่พวกเขาจะชอบดูหนัง และชอบซื้อแผ่นหนังมาเก็บไว้ ส่วนมากจะเป็นพวกหนังแอคชั่นSci-fi แฟนตาซี แล้วก็พวกหนังบู๊มันๆ
“พี่ควินอยากดูเรื่องไหนฮะ”
ผมถาม ไม่ได้หันไปมองเขา ตายังมองแผ่นหนังอย่างพิจารณา ไม่ได้ยินเสียงเขาตอบกลับ ผมหันไปมองก็เห็นว่าเขานั่งเหยียดขากับโต๊ะมองมาที่ผม ผมยิ้ม หันกลับมาเลือกหนังต่อ
“งั้นดูเรื่องนี้นะฮะ น่าจะสนุก”
ผมบอก จัดการเอาแผ่นเพลงออก เปิดกล่องดีวีดีหยิบแผ่นหนังใส่เข้าเครื่องเล่น เปิดทีวี หยิบรีโมทเดินกลับไปนั่งข้างๆเขา
“ไม่รู้ว่าพี่ควินดูรึยัง แต่ผมยังไม่ได้ดู”
ผมบอกกวน เขานั่งนิ่งไม่เล่นงานผมกลับ ผมวางใจ กำลังจะหยิบหมอนอิงมาวางซ้อนไว้ข้างหลัง คนที่นั่งนิ่งอยู่ก็ขยับเอนตัวนอนหนุนตักผมหน้าตาเฉย
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงขุ่น เรื่องอะไรมานอนตักผมเล่า กว่าจะดูหนังจบ ผมก็เหมื่อยขาแย่สิ
“พี่ควิน ลุกออกไปเลย”
“เงียบ”
“ไม่”
ผมเถียง เขาหันมาจ้องตา ผมก็จ้องเขากลับ
“ผมหนัก”
พอผมบอกเขาก็หันหน้ากลับไปมองจอทีวี ไม่สนใจผม ฮึ่ย! คนบ้า! ผมหายใจแรงให้เขารู้ว่าผมอึดอัดที่เขามานอนหนุนตักแบบนี้ แต่เขาก็ไม่สนใจ ยังคงนอนต่อไป ทำเหมือนผมเป็นสิ่งไม่มีชีวิต เป็นหมอนรองให้เขาหนุนนอน
ใครกันแน่ที่ดื้อ เขานั้นแหละ ดื้อที่สุดเลย!
ชุดโฮมเธียเตอร์ทำงานได้สมราคาและคุณภาพ เสียงซาวน์เอฟเฟกต์ของหนังดังเหมือนผมกำลังนั่งดูอยู่ในโรงภาพยนตร์ ผมนั่งลุ้น เลิกสนใจคนที่อาศัยตักผมแทนหมอน จนหนังจบ ผมถึงได้ก้มมอง ปรากฏว่าเขาหลับไปแล้ว ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน ผมโบกมือผ่านหน้าเขาทดสอบว่าเขาหลับสนิทจริงรึเปล่า
หลับจริงแฮะ
“พี่ควิน”
ผมลองเรียก มือก็สะกิดเขาเบาๆ
“พี่ควิน หนังจบแล้ว”
เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับ ท่าทางจะหลับลึก ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ ลองเอามือบีบจมูกเขาโยกไปมาเหมือนที่เขาชอบทำกับผม เขาก็ยังนอนนิ่งไม่ไหวติ่ง ผมปล่อยมือ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของเขาบอกให้รู้ว่าเขาหลับสนิทจริงๆ ผมยิ้ม เอานิ้วจิ้มแก้มเขาเล่น
“คนอะไร เอาแต่ใจ เผด็จการ”
ผมกระซิบข้างหูเขาก่อนผละห่างออกมา เวลานอนหลับ เขาก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่ทำไมเวลาตื่นถึงได้ชอบโมโหร้ายนักก็ไม่รู้ ชอบทำหน้านิ่งๆ แผ่รังสีอันตรายให้คนรอบข้างหวาดกลัวอยู่เรื่อย
“หน้าตาก็ดี แต่ใจร้าย พี่ควินใจร้าย”
ผมว่าต่อ มือก็จิ้มแก้มเขาไปด้วย ได้แกล้งเขาแบบนี้ก็สนุกดี ใช่ว่าจะหาโอกาสแบบนี้ได้ง่ายๆ ถ้าในอนาคตผมอยู่กับพวกเขาได้อย่างสงบสุขอย่างวันนี้ก็คงดี ผมไม่อยากมีเรื่องให้ต้องทะเลาะกับพวกเขา ไม่อยากปวดหัวกับปัญหาเดิมซ้ำๆซากๆ ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะเชื่อใจผมและควบคุมอารมณ์ตัวเองได้
ผมระบายลมหายใจยาว ค่อยๆจับประคองศีรษะเขาออกจากตัก หยิบหมอนอิงมารองศีรษะเขา ลุกขึ้นไปเปิดเอาแผ่นหนังออก จัดการปิดเครื่องเล่นและทีวี มองดูนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง ผมหันไปมองเขา เข้าไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยออกมาปลุกเขาให้เข้าไปนอนในห้องก็แล้วกัน
“เปิดประตู”
เสียงเข้มจากด้านนอกเรียกให้ผมที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำหันไปมองประตูห้อง
เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?
ผมเพิ่งเข้ามาอาบน้ำ ยังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลย
“เปิดประตู”
“ครับ แป๊ปนึงครับ”
ผมส่งเสียงบอก รีบเดินเข้าห้องน้ำแขวนผ้าเช็ดตัวไว้ ติดกระดุมเสื้อพลางเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังประตูห้อง ผมเช็คความเรียบร้อยของชุดนอนก่อนเปิดประตูให้เขา ร่างสูงยืนหน้านิ่งส่งสายตาดุมาให้ ผมมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นึกสงสัยว่าเขาไปอาบน้ำตอนไหน ทำไมเร็วจัง
“ผมเห็นพี่ควินนอนหลับ เลยเข้ามาอาบน้ำก่อน กะว่าอาบเสร็จแล้วจะออกไปปลุก”
ผมบอกเสียงเบา ยิ้มเจื่อน เขาไม่ตอบ เดินหน้านิ่งเข้ามาในห้อง ผมปิดประตู หันไปมองก็เห็นเขาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง ผมเดินไปนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมฯ
“มีอะไรเหรอฮะ หรือว่าพี่ควินหิว”
ผมถาม ลอบสังเกตท่าทางเขาไปด้วย ช่วงเย็นเขายังอารมณ์ดี แต่ตกดึกเขาอาจอารมณ์ไม่ดีก็ได้ ผมต้องระวังตัวไว้ก่อน ยังวางใจไม่ได้
“นอน”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับที่ตัวเขานั่งลงบนเตียง เขามองมาที่ผมอย่างจะออกคำสั่งทางสายตาให้ผมลุกไปหาเขา
“หมายความว่า พี่ควินจะนอนกับผมเหรอฮะ”
ผมถามทั้งๆที่รู้คำตอบ แต่ยังมีความหวังว่าเขาอาจจะเข้ามาดูผมเฉยๆแล้วกลับห้องตัวเองไป
“เออ”
คำตอบรับสั้นๆแต่ทำเอาผมสะดุ้ง
“มานอน”
“เอ่อ…ผมจะอ่านหนังสือครับ ใกล้จะสอบแล้ว”
ผมหาข้ออ้าง หยิบชีทข้างๆโต๊ะมาเปิดอ่าน
“กูบอกให้มานอน”
“ผมจะอ่านหนังสือ”
“อย่าให้กูลุกไปลากมึง”
ผมอ้าปากจะโต้กลับ แต่เห็นนัยน์ตาคมกล้าของเขาแข็งกร้าวขึ้นผมก็ต้องหุบปาก วางชีทไว้ตามเดิม ลุกขึ้นเดินไปหาเขา
เผด็จการที่สุดเลย!
“พี่ควิน ผม…ผมยังไม่พร้อม เรา…นอนเฉยๆ ได้ไหมฮะ”
ผมบอกอย่างติดขัดเมื่อเขาจับแขนผมดึงให้นั่งลงข้างๆเขา
“นอนเฉยๆ”
เขาพูดทวนคำ ผมรีบพยักหน้า
“ครับ นอนเฉยๆ”
เขาแสยะยิ้ม ผมเริ่มใจคอไม่ดี คิดหาทางเอาตัวรอด
“อย่าครับ”
ผมร้องห้าม เพราะเขาผลักผมนอนราบ กดแขนทั้งสองข้างผมไว้ ขึ้นคร่อมบดเบียดกายแกร่งจนผมดิ้นไม่ได้ เขาไม่ปล่อยให้ผมมีเวลาคิดเลย
“พี่ควิน ผมยังไม่พร้อมจริงๆ อย่าเพิ่งเลยนะฮะ”
ผมบอก เบี่ยงหน้าหลบเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้
“มองกู”
“ให้ผมหายดีก่อนนะฮะ ตอนนี้ผมยังเจ็บอยู่เลย”
“กูบอกให้มอง”
มือหนาบีบแก้มผมบังคับให้หันไปมองหน้าเขา ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้เขาเข้าใจ ว่าผมยังไม่พร้อมกับสิ่งที่เขาต้องการ
“คิดว่ากูจะทำอะไร”
ก็เขาบอกจะนอนกับผม แล้วจะให้ผมคิดอะไรได้ล่ะ นอกเสียจากว่าเขาต้องการมีเซ็กซ์กับผม
หรือว่าผมคิดผิด?
“กูเข้ามานอนกับมึง”
ผมมองเขานิ่ง สับสนกับคำพูดของเขา
“ไม่ได้เข้ามาเอามึง”
ผมเบิกตากว้าง รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแตกดังเพล้งจากเศษหน้าตัวเอง พร้อมๆกับความอับอาย คลืบคลานเข้ามาใกล้ และราวกับเขาล่วงรู้ความคิดของผม ถึงได้ผละออกไป ผมรีบผลิกตัวนอนตะแคงซุกหน้ากับฝูกนุ่มทันที อยากหยิบผ้าห่มมาคลุมโปง แต่ก็ไม่กล้าลุก
ไม่เคยรู้สึกอยากหายตัวได้มากมายขนาดนี้มาก่อนเลย ให้ตายเถอะ!
จู่ๆผ้าห่มที่ผมต้องการก็มาอยู่บนตัว ตามมาด้วยเสียงเปิดโคมไฟ ผมนอนนิ่งรับรู้ได้ว่าร่างสูงลุกออกจากเตียงไป แล้วไฟในห้องก็ดับ เหลือแต่แสงสว่างจากโคมไฟ ผมขดตัวเมื่อฝูกด้านหลังยวบลง แสงจากโคมไฟดับลงเหลือไว้แต่ความมืดมิด
“นอน”
เสียงเข้มมาพร้อมกับแรงกอดรัด ผมหลับตาปี๋กับสัมผัสแนบสนิทที่แผ่นหลังกับช่วงตัวเขาและลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่บนศีรษะ ผ่านไปสักพัก จนผมแน่ใจว่าเขานิ่งไปแล้วถึงได้ลืมตา จับแขนเขาที่พาดอยู่กับหน้าท้องผม
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ผมยิ้มบอกท่ามกลางความมืด เลื่อนมือไปวางทาบมือเขาไว้ หลับตาพร้อมคำอธิษฐานให้ตัวเองและเขาด้วย
ขอให้เราอยู่กันอย่างสงบสุขอย่างนี้ตลอดไป
-----------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากแจ้งตอนจบให้นักอ่านทราบกันไปเมื่อตอนที่แล้ว
มีทั้งเสียงที่ยอมรับได้ และยอมรับไม่ได้
จุดนี้ เก๋เข้าใจค่ะ
เข้าใจอย่างสุดซึ้งเลยทีเดียว
แต่ง Y เรื่องแรก ก็สร้างเรื่องเลย
ยังไงก็ต้องขอขอบคุณสำหรับมิตรภาพและการต้อนรับที่ดี ที่มีให้กับ Y เรื่องนี้
ตอนแรกที่เข้ามาโพสลงในเว็บนี้ ก็คิดว่า จะมีใครอ่านงานเราไหม?
จะมีใครชื่นชอบงานเรารึเปล่า? แต่จนถึงตอนนี้ บอกได้เลยว่าเกินคาดมากๆ
ทุกคนในเล้าให้การต้อนรับเก๋อย่างดี ประทับใจและซึ้งใจจริงๆค่ะ
เก๋เลยคิดว่า ในเมื่อวางพล็อตแล้ว ตั้งใจจะแต่งเรื่องนี้ ก็ไม่อยากกั๊กความจริง
เพื่อดึงนักอ่านไว้ ยอมรับว่าเก๋ก็คิดหนักค่ะ ว่าจะแจ้งกับนักอ่านยังไง
แต่สุดท้ายก็ต้องบอกความจริง เพราะมันคือพล๊อตในหัวที่ผุดขึ้นมาตั้งแต่แรกเริ่ม
เอาเป็นว่าเราเข้าใจกันแล้วเนอะ ทุกคนรับทราบ และเก๋จะไม่พูดถึงมันอีก
เรามาเล่นเกมตอบคำถามกันดีกว่า
(เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก = =)
บังเอิญได้ดูทีเซอร์ละครเรื่องนึง แล้วสะดุดใจกับเพลงประกอบ รู้สึกชอบ
เลยไปเจอชื่อเพลงและนักร้อง เลยจัดการโหลดมาฟัง
โคตรชอบ เพราะเนื้อเพลง หลายท่อน เข้ากับตัวละครในนิยาย (โคตรๆ)
เลยคิดว่าจะเอามาตั้งคำถามเล่นเกมกับนักอ่านดู
เริ่มเลยนะ นี่คือคำถามค่ะ
จากประโยคนี้ "เจ็บแค่ไหน ปวดใจเท่าไรไม่รู้ เหตุใดหัวใจยังรักเธออยู่ก็ตอบตัวเองไม่ได้
อยากหนีหลบไปให้ไกลแต่ฉันก็หนีไม่เคยได้ คงต้องทนให้ไหวที่ต้องเจ็บไปรักไปจนตาย"
นักอ่านคิดว่าประโยคดังกล่าวตรงกับบุคลิก คาแรคเตอร์ นิสัย ความรู้สึกของตัวละครใดต่อไปนี้
ก. เนคตาร์
ข. ควินตัส
ค. แซทเทิร์น
ง. เฟียซ
จ. ควินตัสกับแซทเทิร์น
มาเล่นเกมตอบคำถามเล่นๆกันนะคะ มาวิเคราะห์ตัวละครกัน
มีข้อถูกเพียงข้อเดียวเท่านั้น หวังว่าจะตอบถูกกันนะ
ปล.จากประโยคคำถาม เป็นเนื้อเพลงท่อนฮุคของเพลง "เจ็บไปรักไป" ศิลปินวง Yes'sir Days (เยสเซอร์เดย์)
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308828 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก