Heartbreaker : 16
ประตูรั้วเหล็กอัลลอยด์เลื่อนเปิด รถแล่นเข้าสู่อาณาเขตของคฤหาสน์สีขาวสไตล์วิคตอเรียนหลังใหญ่ สถานที่คุ้นตาที่ผมไม่ได้มานานนับปี ผมแปลกใจที่พี่ควินพาผมมาทานข้าวที่บ้านเขา ก่อนออกมาไม่เห็นเขาพูดอะไรเลย ผมตาโตเมื่อมองไปเห็นร่างแบบบางของหญิงสูงวัยผมสีดอกเลาในชุดผ้าไหมสีโอรสตัดเย็บอย่างปรานีตเรียบหรู ยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าเทอร์เรส ท่านเดินลงมาเปิดประตูให้ผมเมื่อรถจอดสนิท ทันทีที่ผมก้าวลงจากรถ ท่านก็ตรงเข้าสวมกอดผมไว้แน่นก่อนผละออกไปแล้วกลับมาหอมแก้มผมทั้งซ้ายขวา ผมยิ้มกว้างให้ท่าน
“ยายคิดถึงหนูต้าร์ที่สุดเลยลูก ในที่สุดก็มาหายายสักที”
ท่านบอกพลางกอดผมอีกครั้ง
“เข้าบ้านเถอะครับ ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย”
พี่ควินบอกคุณยายของเขาก่อนเดินนำเข้าบ้านไปก่อน
“ไปลูก ยายให้แม่บ้านทำกับข้าวไว้รอหนูเยอะแยะเลย”
ท่านจับมือผมจูงให้เดินเข้าบ้าน ผมขมวดคิ้ว สงสัยกับคำพูดท่าน แสดงว่าท่านรู้ก่อนแล้ว ว่าพี่ควินจะพาผมมาทานข้าวที่บ้าน
โต๊ะไม้สักพร้อมเก้าอี้เข้าชุดขัดเงาวาววับยาวราวยี่สิบที่นั่งตั้งอยู่ตรงกลางห้องอาหารขนาดใหญ่ท่ามกลางเมนูอาหารสีสันน่ารับประทานหลากหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ พี่ควินเลื่อนเก้าอี้ให้ ผมยิ้มขอบคุณเขา นั่งลงก่อนหันไปมองคุณยายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ
“ทานเลยลูก ทานเยอะๆนะ ไม่เจอกันตั้งนาน ดูสิ ผอมเหลือแต่กระดูก ควินดูแลน้องยังไง ถึงปล่อยให้น้องผอมแบบนี้”
ท่านหันไปถามหลานชายที่นั่งข้างๆผม แต่เขากลับไม่สนใจ หันไปตักกับข้าวมาใส่จานให้ผมแล้วหันไปลงมือทานของตัวเอง ผมยิ้ม ยื่นมือออกไปตักผัดผักใส่จานท่าน
“คุณยายก็ทานเยอะๆนะครับ”
“จ้า”
ท่านยิ้ม ลงมือทาน ผมหันมาสนใจจานข้าวตัวเองบ้าง
ระหว่างที่ทานพี่ควินกับคุณยายก็คอยตักกับข้าวให้ผม แม้ไม่มีเสียงพูดคุย แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยของพวกเขาที่มีให้ผม มันทำให้ผมนึกถึงอดีต ตอนที่ผมนั่งทานข้าวกับครอบครัว มีคุณพ่อ คุณแม่ พี่ชายและผม อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน
“อิ่มแล้วเหรอลูก”
คุณยายถามพอดีกับที่ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“อิ่มแล้วครับ อาหารอร่อยทุกอย่างเลย”
ผมยิ้มตอบท่านพลางวางแก้ว
“ยายให้แม่บ้านทำขนมหวานไว้ เดี๋ยวยายสั่งให้เด็กรับใช้ยกมา ผลไม้ก็มีหลายอย่าง”
“เอ่อ…”
ผมอึกอักไม่รู้จะบอกท่านว่ายังไงดีว่าผมอิ่มมาก แม้จะทานข้าวหมดไปแค่จานเดียว แต่เพราะกับข้าวหลายอย่างที่ทั้งท่านและพี่
ควินคอยตักให้ผมก็ทำให้ผมอิ่มจนจุก ผมหันไปมองคนข้างตัว ส่งสายตาให้เขาช่วย
“รอท้องย่อยก็ได้ครับ เพิ่งทานข้าวไปอิ่มๆ”
ผมยิ้มที่เขายอมช่วยผม คุณยายพยักหน้า ยิ้มอ่อนโยนให้ผม
“งั้นเราไปนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่นดีกว่าลูก ป่ะ”
ท่านชวนพลางลุกขึ้น ผมลุกขึ้นตาม ท่านจับมือผมจูงเดินออกไป
“เอาผลไม้กับน้ำหวานไปให้ฉันที่ห้องนั่งเล่น”
ท่านหยุดสั่งเด็กรับใช้ที่เดินสวนมาก่อนจูงมือผมเดินต่อ ผมเหลียวไปมองข้างหลัง พี่ควินไม่ได้เดินตามมา พอมาถึงห้องนั่งเล่น ท่านก็ดึงให้นั่งลงบนโซฟาหลุยส์ ภายในห้องกว้างใหญ่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีอ่อนดูโปร่งสบายตา มีบานกระจกใสกั้นด้านนอกทำให้มองเห็นสระเลี้ยงปลาคาร์พ ทางเดินทำด้วยไม้ระแนงและมีเก้าอี้ผ้าใบชายหาดสองตัวตั้งวางอยู่คล้ายจะเป็นที่ให้นั่งเล่นพักผ่อนหย่อนใจอีกทีหนึ่ง
“เรื่องเรียนเป็นไงบ้างลูก”
คำถามดึงให้ผมหันมาสนใจท่าน
“ก็ดีครับ ใกล้จะสอบแล้ว”
ผมยิ้มตอบ
“จะขึ้นปีสองแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“จะได้เป็นรุ่นพี่ มีน้องรหัสกับเขาแล้วสิ”
ผมหัวเราะ ยังนึกสภาพตัวเองเป็นรุ่นพี่ไม่ออกเลย
“พี่ควินดูแลหนูดีรึเปล่าลูก”
จู่ๆท่านก็พูดเปลี่ยนเรื่อง ผมเงียบ พอดีกับที่เด็กรับใช้เข้ามาเสิร์ฟผลไม้กับน้ำหวาน พอเด็กรับใช้ออกไป ท่านก็พูดขึ้น
“ควินเขาถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจแต่เด็ก เลยมีนิสัยเอาแต่ใจ ไม่ยอมใคร ยายเองก็มีส่วนทำให้เขานิสัยเสีย เพราะยายก็ช่วยแม่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก อย่างว่า หลานชายคนเดียวของตระกูล เลยเห่อกันทั้งบ้าน”
ท่านบอกเล่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมนิ่ง ฟังท่าน
“อย่างที่ต้าร์รู้ ว่าแม่ควินเขาเสียไปเพราะตรอมใจ ควินเขาเสียใจมาก ยิ่งรู้ว่ามีน้องชายต่างแม่โผล่มา เขาก็ยิ่งเสียใจที่พ่อเขาไม่ซื้อสัตย์กับแม่ เขาโกรธพ่อจนพาลไม่อยากเห็นหน้า ไม่พูดจากันจนถึงตอนนี้ ยายทนไม่ไหวที่เห็นหลานเป็นทุกข์เลยต้องรับเขามาอยู่ที่นี้ ยายอยากเห็นเขามีความสุข และความสุขของเขาคือต้าร์นะลูก”
ท่านจับมือผมไปกุมไว้ ยิ้มให้ผม มืออีกขางก็ลูบศีรษะผมเบาๆ
“ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจย้ายออกไปอยู่คอนโด เขาก็กลับมาเยี่ยมยายอาทิตย์ละครั้ง ทุกครั้งที่เขากลับมา เขาก็จะมาเล่าเรื่องของต้าร์ให้ยายฟัง ยายเห็นนัยน์ตาเขามีความสุข ยายก็ยินดี ต้าร์รู้ไหมลูก ควินเขารักหนูมากนะ เขาบอกกับยายทุกครั้งว่าเขารักหนู”
รักเหรอ? ทำไมผมถึงไม่เคยได้ยินเขาพูดว่ารักผมเลยสักครั้ง แต่กลับมาได้ยินจากปากของคุณยาย ทำไมเขาไม่บอกผม เพราะอะไร?
“ยายรู้ว่าควินเขาทำผิดกับหนูไว้มาก แต่ยายอยากขอร้องให้หนูให้อภัยเขา ได้ไหมลูก”
“ผม…”
“ค่อยๆให้อภัยพี่เขา ค่อยๆเปิดใจ นะลูกนะ”
“ไม่รู้ว่ายายจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ จะอยู่ได้ทันเห็นหลานเรียนจบรับปริญญาไหม ก็ยังไม่รู้ ยายอยากเห็นหลานมีความสุข”
“ทำไมคุณยายพูดอย่างนั้นล่ะครับ คุณยายต้องอยู่กับพี่ควินกับผมไปนานๆนะครับ”
ผมบอกพลางบีบกระชับมือท่าน
“ยายแก่แล้ว ปีนี้ก็ปาเข้าไป67แล้ว”
“แก่ที่ไหนครับ เพิ่ง67เอง”
ผมเอ่ยเย้า ท่านหัวเราะ
“หนูมีความสุขดีใช่ไหมลูก หืม”
“ครับ ผมมีความสุข พี่ควินกับพี่แซทดูแลผมอย่างดี ตามใจผมทุกอย่าง”
ผมบอกให้ท่านคลายกังวล ไม่อยากให้ท่านคิดมาก
“ดีแล้ว ยายรักหนูเหมือนหลานแท้ๆ หนูรู้ใช่ไหม ถ้ามีเรื่องขับข้องใจ ไม่สบายใจ อึดอัดใจ บอกยายได้นะลูก ถ้าควินทำตัวเกเร ยายจะจัดการให้”
“ขอบคุณครับ ผมก็รักคุณยาย”
ผมขยับเข้ากอดท่านไว้หลวมๆอย่างซึ้งใจในความเมตตาที่ท่านมีให้ผม ท่านลูบมือกับหลังผมขึ้นลงก่อนผมจะผละออกจับมือท่านมาแนบแก้ม
คุณพ่อคุณแม่เคยเล่าให้ผมฟังว่าคุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย เสียไปเพราะโรคร้ายและอุบัติเหตุ ผมไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าพวกท่าน จนมาถึงรุ่นคุณพ่อคุณแม่ พวกท่านก็จากผมไปเพราะอุบัติเหตุ ผมไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ เหลือแต่พี่ชาย แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ญาติที่มีก็ไปตั้งรกรากอาศัยอยู่ต่างประเทศกันหมด นานๆทีถึงจะติดต่อกลับมา ถ้าไม่ใช่วันเกิดผมกับพี่หรือช่วงเทศกาลสำคัญ คุณยายทำให้ผมนึกถึงบรรยากาศของช่วงเวลาที่ผมมีความสุขกับครอบครัว ท่านเปรียบเสมือนญาติสนิทของผม เป็นเหมือนยายแท้ๆของผม
“ควินเขาไม่เหลือใคร ถ้าไม่นับยาย เขาก็มีแต่หนู บ้านหลังนี้ยายก็ยกให้เป็นของเขา สมบัติทุกชิ้นของยายก็ยกให้เป็นของเขา ช่วงที่เขายังไม่เจอหนู มีแต่คนจ้องจับเขา มีผู้หญิงบุกมาถึงบ้านไม่เว้นวัน จนยายปวดหัว แต่พอเขาเจอหนู ก็ไม่มีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายอีก ควินเขาจริงจังและรักหนูคนเดียวนะลูก”
ผมวางมือท่าน นิ่งฟัง
“ยายไม่เคยรังเกียจที่เขาเป็นแบบนี้ แล้วยายก็ไม่เคยรังเกียจหนูด้วย เขารักใครยายก็รักด้วย ยิ่งหนูน่ารัก ยายก็ยิ่งรัก รักมากกว่า
ควินด้วยซ้ำ”
ท่านบอกกลั้วหัวเราะ
ผมยังจำได้ตอนที่พี่ควินพาผมมาบ้านเขาครั้งแรก ตอนที่ได้เห็นคุณยาย ผมกลัวท่าน เพราะบุคลิกและท่าทางของท่านดูน่าเกรงขาม แต่พอท่านพูดคุยกับผม ผมถึงได้รู้ว่าท่านเอ็นดูผม หลังจากนั้นมา ถ้าผมมีเวลาว่าง ผมก็จะแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนท่าน ทุกครั้งที่ผมมาหา ท่านก็ต้อนรับผมเป็นอย่างดี คอยหาขนมอร่อยๆให้ผมทาน หาของฝากให้ผม จนผมเผลอติดท่านอยู่ช่วงนึงจนถูกพี่เนสดุ
“ตายจริง ยายชวนคุยเพลินเลย ทานผลไม้กับน้ำหวานเถอะลูก ทานเยอะๆนะ ยังมีของหวานอีก”
ท่านคะยั้นคะยอเลื่อนจานผลไม้กับแก้วน้ำหวานมาตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
“คุณท่านคะ คุณพิทักษ์มาค่ะ”
เด็กรับใช้เข้ามารายงานด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ผมหันไปมองคุณยาย ท่านเองก็มีอาการเดียวกัน
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
“ห้องรับแขกค่ะ กำลังคุยอยู่กับคุณควิน”
ท่านพยักเข้าใจ เด็กรับใช้ค้อมศีรษะก่อนออกจากห้องไป
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณยาย”
ผมถาม เป็นห่วงกับสีหน้าท่าทางของท่าน
“ยายกลัวว่าควินจะทะเลาะกับพ่อเขาน่ะสิ ไม่น่ามาเลย ไม่รู้ใครคาบข่าวไปรายงาน”
ผมขมวดคิ้ว สงสัยกับคำพูดท่าน
“ต้าร์ไปกับยาย ไปดูหน่อย ถ้าควินเกิดอาละวาดขึ้นมา บ้านแตกแน่ๆ”
ผมลุกขึ้นตามแรงดึงของท่าน เดินตามท่านไป
“พ่อแค่อยากให้แกเข้าไปดูงานที่บริษัทบ้าง อีกปีเดียวแกก็จะเรียนจบแล้ว แกจะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้”
“บริษัทของคุณ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม”
“ควิน พ่อกำลังพูดกับแกดีดีนะ”
“แล้วผมพูดไม่ดีตรงไหน”
“ไอ้ควิน!”
เสียงพูดคุยดังออกมาจากห้องรับแขก ผมมองหน้าคุณยาย ในขณะที่ท่านเองก็มองหน้าผม ก่อนที่เราจะรีบเดิน พอมาถึงห้องรับแขกก็เห็นร่างสูงของคุณพิทักษ์ในชุดสูทภูมิฐานยืนหน้าเครียดอยู่ตรงหน้าพี่ ควินซึ่งนั่งเหยียดขากับโต๊ะกระดิกปลายเท้า สีหน้าของเขาดูยียวนคล้ายจะกวนอารมณ์คนตรงหน้า
“คุณแม่มาก็ดีแล้วครับ ช่วยพูดกับหลานรักของคุณแม่ที”
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่ใช่แม่แก ฉันมีลูกสาวคนเดียว และลูกฉันก็เสียไปแล้ว”
คุณยายตอบกลับเสียงห้วนจนผมเผลอตกใจ
“คุณยายพูดถูก แม่ผมตายไปแล้ว ตายเพราะอาการตรอมใจที่สามีท่านแอบไปมีชู้”
พี่ควินเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่เน้นหนักตรงคำว่าชู้
“ไอ้ควิน ฉันเป็นพ่อแกนะ!”
ผมมองหน้าพี่ควินสลับกับมองหน้าคุณพ่อของเขา ดูเหมือนว่าท่านจะไม่พอใจมากกับคำพูดของลูกชาย
“อย่ามาตะคอกใส่หลานฉันนะ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”
คุณยายบอกพลางเดินเข้าไปหาหลานชาย ท่านดึงมือผมไปด้วย
“ก็เพราะมีคุณแม่คอยให้ท้ายมันแบบนี้ ควินมันถึงไม่เห็นหัวผม”
“บังเอิญว่าผมมันใช่ไอ้ฮาร์ฟลูกรักของคุณ ถึงไม่ได้ดีเลิศในสายตาคุณ น่าเสียดายนะครับ ที่มันตายไปแล้ว ไม่อย่างนั้นมันคงได้อยู่ให้คุณภูมิใจ”
“ไอ้ควิน!”
คุณพิทักษ์ขึ้นเสียงพลางปราดเข้าหาลูกชาย แต่คุณยายเข้าไปขวางทำให้ท่านชะงัก ผมมองพี่ควิน เขายังนั่งนิ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สากับเหตุการณ์ตรงหน้าซ้ำยังแสยะยิ้ม
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”
คุณยายเอ่ยไล่คุณพิทักษ์ สีหน้าและท่าทางของท่านคล้ายกำลังข่มกลั้นอารมณ์โทสะไว้
“ก็ได้ครับ ผมจะไป แต่ก่อนไป ฝากคุณแม่ช่วยบอกหลานชายสุดที่รักด้วยนะครับ ตราบใดที่มันยังใช้นามสกุลของผมอยู่ กิจการทั้งหมดของพัฒนวัฒน์ยังรอให้มันมาสานต่อ”
คุณพิทักษ์บอกเสียงเข้ม ปรายตาไปมองลูกชายก่อนหันมามองผม แล้วท่านก็หันไปมองลูกชายอีก
“แกจะรักจะชอบใครฉันไม่เคยว่า แกเป็นโฮโมฉันก็ไม่เคยว่า ฉันขอแค่อย่างเดียว เห็นแก่หน้าฉัน เห็นแก่หน้าคุณยายแก่บ้าง อย่าไปอาละวาดสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเหมือนเมื่อวานนี้อีก ฉันขี้เกียจตามล้างตามเช็ดให้แก”
ท่านพูดจบก็เดินผ่านหน้าคุณยายกับผมไป
“ลืมไปว่าแตะลูกชายสุดที่รักของคุณไม่ได้ แต่จะทำไงได้ ในเมื่อมันตายตามแม่มันไปแล้ว”
พี่ควินพูดพลางลุกขึ้นยืน สายตามองไปยังคุณพิทักษ์ที่หยุดยืนนิ่ง ผมมองคุณยายด้วยความกังวล กลัวว่าพ่อลูกจะทะเลาะกันรุนแรง
“ควิน ถือว่ายายขอร้อง”
ท่านหันไปบอกหลานชาย มือก็ยื่นไปเตะบ่า พี่ควินไม่พูดอะไร เขาเงียบ สายตายังไม่ละจากแผ่นหลังของคุณพิทักษ์ แต่พอท่านเดินออกไปเขาถึงได้หันหลังเดินขึ้นบันไดไป ผมหันมามองคุณยาย ท่านยิ้มเจื่อน
“ต้าร์ขึ้นไปดูควินแทนยายหน่อยเถอะลูก ยายไม่อยากให้เขาคิดมาก”
“ครับ”
ผมตอบรับ รีบเดินตามเขาขึ้นบันไดไป ผมตามเขามาถึงในห้อง เห็นเขายืนวางมือไว้กับระเบียงด้านนอก ผมค่อยๆเดินไปหาเขา มองจากด้านหลังของเขาแล้ว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแคระเมื่อเทียบกับความสูงของเขา ผมคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนเตี้ยเมื่อเทียบความสูงของมาตรฐานผู้ชายไทย ผมสูง176 เซนฯ ถ้าผมจำไม่ผิดเขาน่าจะสูงประมาณ187เซนฯ ส่วนพี่แซทก็น่าจะไล่เลี่ยกันประมาณ185ฯ แต่พอเอาความสูงของผมมาเทียบกับพวกเขาแล้ว ผมกลับดูเตี้ยไปเลย
ผมหยุดยืนอยู่ข้างหลังเขา สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ค่อยๆเอนตัวซบแผ่นหลังเขา ยื่นมือออกไปกอดรอบเอวเขาไว้
ไม่รู้ว่าในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ผมจะไม่ถาม ไม่ยุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวให้เขารำคาญ เรื่องในครอบครัวของเขา ผมไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย ผมจะอยู่นิ่งๆแบบนี้ รอให้เขาพูดกับผมก่อน
“คิดถึงมันรึเปล่า”
จู่ๆเขาก็ถามขึ้น ผมขมวดคิ้วผละหน้าออกห่าง คลายอ้อมกอด เขาหันกลับมามองผมสายตาคมดูคาดคั้นเอาคำตอบ
“ผมไม่รู้ว่าพี่หมายถึงใคร”
ผมบอกเสียงเบา
“ไอ้ฮาร์ฟ”
คำตอบนิ่งๆขัดกับแววตาแข็งกร้าว ผมระบายลมหายใจยาว มองเขาด้วยสายตาจริงจัง
“ไม่ครับ ผมอโหสิให้เขาไปแล้ว”
ผมตอบตามที่ใจคิด พี่ควินมองผมนิ่ง ผมไม่รู้หรอกว่าเขาเชื่อที่ผมพูดรึเปล่า แต่ตราบใดที่ผมไม่โกหกหัวใจตัวเอง ผมก็ไม่จำเป็นต้องกลัว เพราะผมตอบความจริงไปแล้ว
แล้วเขาก็ทำให้ผมแปลกใจ เมื่อเขาดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“กูเกลียดมัน ต่อให้มันตายไปแล้วกูก็ยังเกลียดมัน”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ผมรับรู้ถึงความเกลียดชังอย่างชัดเจนในน้ำเสียงของเขา
“เพราะมัน มันทำให้กูคลั่ง ถ้ามันไม่มายุ่งกับมึง กูก็คงไม่…”
“พี่ครับ”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว ดันเขาออกห่างเพื่อจะได้มองหน้าเขา
“พี่ยังไม่ลืม”
ผมมองตาเขา นัยน์ตาสีเฮเซลยังคงแข็งกร้าว
“กูไม่มีวันลืม เหมือนมึง มึงก็ไม่เคยลืม”
เขากำลังย้อนผมกลับ ผมหลับตาแน่นพยายามสงบจิตใจให้นิ่ง ผมไม่อยากทะเลาะกับเขาอีก ผมต้องควบคุมอารมณ์ให้ได้ ผมลืมตาขึ้นมองเขา
“ผมจะพยายามลืมครับ ผมจะพยายาม”
เขาแสยะยิ้ม แววตาตัดพ้อ
ทำไมเขามองผมแบบนี้อีกแล้ว?
“อาการของมึงวันนี้ บอกกูว่ามึงไม่มีทางลืม”
คำพูดของเขาทำให้ผมนิ่งงัน
“ให้กูผ่าสมอง ควักหัวใจมึงออกมา กูทำไม่ได้จริงๆ”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่บนหน้าผาสูงชัน และขาข้างนึงของผมก็ก้าวออกไป ถ้าพี่แซทยืนอยู่ตรงหน้าผมอีกคน ขาอีกข้างของผมจะก้าวตามออกไป และตัวผมก็จะตกลงไปในหน้าผานั้น
---------------------------------------------------------------------------------------------
ตัวละครโผล่มาอีก 3
ตอนนี้เอ่ยถึงครอบครัวควินและปมในพาร์ทอดีตนิดหน่อย
ไม่ได้ตั้งใจให้มันดราม่า แต่ไม่รู้ทำไมถึงแต่งออกมาได้แบบนี้
หลายคนอืดดราม่ากันแล้ว
ตอนต่อไปจะพยายามให้มันซอฟท์ลงค่ะ
(ถ้าทำได้)
ส่วนเกมที่ให้ตอบคำถามไป มีหลายคนตอบถูกด้วย เย้ๆๆ
เฉลยคำตอบที่ถูกต้องคือ ข้อ จ. ควินตัสกับแซทเทิร์นค่ะ
มีหลายคนหลงตอบตัวหลอกด้วย
ตัวหลอกคือ เฟียซค่ะ อิอิ
ถ้าติดตามอ่านจนถึงตอบจบจะได้รู้ค่ะ ว่าทำไมต้องเป็นพระเอกทั้งสองคน
แล้วทำไมเฟียซถึงเป็นตัวหลอก ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และการติดตาม
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308906 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก