Heartbreaker : 18
http://www.youtube.com/v/PpWoRzU3amc?version=1&hl=en_US&color1=0xa5a5a5&color2=0xFFFFFF&loop=1&autoplay=1"บางครั้งเสียงเพลงก็ทำให้ความคิดและอารมณ์ของคนฟังเปลี่ยนแปลงไป ราวกับท่วงทำนองและคำร้องที่เรียงร้อยกันเป็นเพลงจะมีอิทธิพลต่อจิตใจมนุษย์ หลายครั้งที่ได้ยินข่าวว่าบทเพลงช่วยทำให้คนป่วยมีอาการดีขึ้น เหมือนปาฏิหาริย์
ถ้าตอนนี้ผมกำลังป่วย อาการก็จะดีขึ้น เพราะเพลงที่ผมกำลังฟังอยู่ ช่วยทำให้ผมผ่อนคลายและรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกอึดอัดเหมือนขาดอากาศหายใจ
ผมหลับตาซึมซับไปกับเสียงเพลงที่ดังคลอผ่านหูฟังจากเครื่องเล่นเพลง แต่เหมือนว่ามีไออุ่นๆปัดเป่าอยู่ใกล้ปาก ผมขมวดคิ้วค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นนัยน์ตาสีเฮเซลกำลังจ้องมองผมอยู่ก่อนแล้วในระยะประชิดชนิดที่สัมผัสได้ถึงลมหายใจ ผมเพิ่งรู้ตัวว่ารถที่นั่งอยู่จอดนิ่งอยู่ข้างทาง…ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ผมถอนหูฟังออก ยิ้มให้พี่ควินที่ยังมองผมนิ่งและยังไม่ยอมถอยห่าง ผมกดปิดเครื่องเล่นเพลงก่อนขยับตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาจนจมูกติดกัน
“มีอะไรเหรอฮะ”
ผมถาม ไม่ได้ผละหน้าออกห่าง
“อยากกินอะไร”
ผมเลิกคิ้วกับคำถามของเขา ตอนออกมาจากหอเฟียซหลังจากติวเสร็จก็6โมงครึ่งแล้ว สงสัยเขาคงหิว แน่ล่ะ ขนาดผมเอาน้ำไปให้ เขายังไม่ดื่มเลย ไม่รู้จะจงเกลียดจงชังเฟียซไปถึงไหน ตอนออกมาเขาก็ไม่ยอมให้ผมได้บอกลาเพื่อนๆด้วยซ้ำ พอผมเดินออกไปหาเขายังไม่ทันได้บอกเลยว่าติวเสร็จแล้ว เขาก็รีบลุกขึ้นเดินตรงมาคว้ามือผมดึงให้เดินตามเขาออกไป ไม่รู้ว่าเฟียซจะว่ายังไงบ้างที่เห็นผมถูกดึงออกมาแบบนั้น
“ตอบ”
เสียงนิ่งๆเรียกให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมยิ้มเจื่อนมองหน้าเขา
“ผมทานอะไรก็ได้ฮะ แล้วแต่พี่ควิน”
ผมยิ้มตอบ เขาไม่พูดอะไร แต่เบี่ยงหน้าเคลื่อนปากเข้ามาทาบทับปากผมไว้ ผมนิ่งให้เขาจูบ เขาไม่ได้จาบจ้วงรุกรานเข้ามาในปาก ทำเพียงแค่ประทับจูบเบาๆ ผมยิ้มบางๆเมื่อเขาผละห่างออกไป นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมนิ่ง แต่สักพักเขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก หากแต่คราวนี้ไม่ได้จูบ เขาซุกไซร้จมูกกับซอกคอผม ปากก็แทะเล็มขบเม้มไปด้วย
“จะกินผมแทนข้าวเย็นเหรอฮะ กินผมอิ่มใจ แต่ไม่อิ่มท้องนะ”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ เขาผละหน้าออกห่างมองผมด้วยสายตาดุ ผมฉีกยิ้มกว้าง เขาเลยยื่นมือเข้ามาบีบจมูกผมบิดไปมาก่อนผละออกไปใส่เกียร์รถ ผมแลบลิ้นใส่เขาพอดีกับที่เขาขับรถออกไป
“อื้อ!”
ผมส่งเสียงก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองกำลังถูกร่างสูงอุ้มอยู่
แล้วเขามาอุ้มผมทำไม!
“นิ่งๆ”
เสียงเข้มบอกโดยไม่ก้มมองผมที่พยายามฝืนตัวออกจากอ้อมแขนเขา
“ปล่อยผมลงเถอะฮะ ผมเดินเองได้”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เขายังคงอุ้มผมเดินตรงไปอย่างสบายๆราวกับตัวผมเป็นปุ้ยนุ่นอย่างไรอย่างนั้น ผมหน้ามุ่ย ไม่น่าเผลอหลับไปเลย ผมซุกหน้ากับแผงอกเขาเมื่อมีคนเดินผ่านไปมา ทำไมเขาถึงไม่อายสายตาคนอื่นบ้าง
“พี่ควิน ปล่อยผมลงเถอะฮะ”
ผมบอกอีก แต่คราวนี้ผมใช้สายตาอ้อนวอนเขาด้วย เขาหยุดเดินก้มมองผม ผมเลยพยักหน้าสำทับ เขามองผมนิ่งไม่พูดอะไรแต่ก็ยอมปล่อยผมลง ผมถอนหายใจโล่งหันไปยิ้มขอบคุณเขา
“ผมนึกว่าพี่ควินจะทานข้าวข้างนอกซะอีก”
ผมพูดพลางเดินนำไปที่ลิฟต์ พอดีกับที่ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดเพราะมีคนกดรออยู่ก่อน ผมหันไปคว้ามือหนาดึงให้เขารีบเดิน
“รอด้วยครับ”
ผมร้องบอกคนในลิฟต์ไปก่อนตัว
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกคุณผู้หญิงใจดีที่กดลิฟต์รอพวกผม ยื่นมือออกไปกดชั้นที่พักแล้วถอยมายืนพิงผนัง
“เพราะผมหลับรึเปล่าครับ พี่ควินถึงพาผมกลับคอนโด”
ผมหันไปถามคนข้างตัว เขามองผม แต่ไม่ยอมตอบ มือที่ยังจับประสานกันไว้กลับแน่นกระชับขึ้น ผมเดาเอาว่าเขาคงเห็นผมหลับเลยเปลี่ยนใจพาผมกลับคอนโดแทนที่จะไปทานข้าวในร้านอาหาร
ลิฟต์หยุดเมื่อมาถึงชั้นที่กดไว้ก่อนประตูเลื่อนเปิด คุณผู้หญิงเดินออกไป พอไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว ผมก็ขยับตัวเอนพิงไหล่เขา
“ขอโทษนะฮะ ผมคงมึนจากการติวไปหน่อยเลยเผลอหลับไป พี่ควินอยากทานอะไรฮะ ถึงห้องแล้วผมจะได้โทรสั่ง”
ผมถามเอาใจ
“แล้วแต่มึง”
ผมเลิกคิ้ว
ไหงมาแล้วแต่ผมล่ะ
ช่างเถอะ ไว้ถึงห้องแล้วค่อยถามเขาใหม่ เพื่อเขาจะเปลี่ยนใจ
เราเดินกุมมือกันออกจากลิฟต์ พอมาถึงห้องผมก็รอให้เขาเสียบคีย์การ์ดเปิดประตู ผมปล่อยมือเขาเมื่อเดินเข้ามาในห้อง ก้มลงถอดรองเท้าไว้ในชั้นวาง เดินหาวตรงไปที่ห้องนั่งเล่น
“ตกลงพี่ควินอยากทานอะไรครับ”
ผมหันไปถามเขาที่เดินตามมานั่งบนโซฟาข้างๆ
“แล้วแต่มึง”
คำตอบเดิม ผมยิ้ม ไม่เซ้าซี้ถามต่อ เป็นอันว่าเข้าใจว่าข้าวเย็นมื้อนี้แล้วแต่ผม
“งั้นผมสั่งอาหารจานเดียวมาทานนะฮะ ง่ายดี”
ผมบอก หันไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างโซฟามากดเบอร์รูมเซอร์วิส
“เอาข้าวผัดรวมมิตรสองที่ครับ ขอพิเศษนะครับ ส่งห้อง 401 ขอบคุณครับ”
ผมวางโทรศัพท์กลับเข้าที่หลังสั่งอาหารเสร็จ
“ผมไปอาบน้ำนะฮะ เหนียวตัว”
ผมหันไปบอกคนข้างๆก่อนลุกขึ้นยืน รู้สึกง่วงจนหาวออกมาอีกรอบ แค่เริ่มติววันแรกผมก็ออกอาการเพลียแล้ว กว่าจะติวเสร็จผมคงน็อคแน่ๆ
“กินข้าว”
เสียงเข้มดังอยู่หน้าประตูในขณะที่ผมกำลังสวมใส่ชุดนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จไปสักครู่
“ครับๆ จะออกไปเดี๋ยวนี้ครับ”
ผมร้องบอก รีบใส่ชุดให้เรียบร้อย เสร็จแล้วก็เดินปัดเส้นผมที่ยังเปียกชื้นจากการสระตรงไปเปิดประตู ยิ้มให้ร่างสูงที่ยังยืนรออยู่
“ไปครับ ไปทานข้าวผัดกัน”
ผมยิ้มบอก เดินนำไปก่อน พอเข้าห้องครัวมาปุ๊บ กลิ่นหอมและไอร้อนของข้าวผัดรวมมิตรที่วางอยู่บนโต๊ะก็เรียกน้ำย่อยในกระเพาะผมทันที ผมรีบนั่งลงบนเก้าอี้จับช้อนกับซ้อมเตรียมพร้อมจะทาน รอให้ร่างสูงนั่งลงเรียบร้อย
“ทานแล้วนะครับ”
ผมบอก ลงมือทาน ความจริงแล้วอาหารที่คอนโดฯหลายๆเมนูก็อร่อยพอๆกับร้านอาหารข้างนอกเหมือนกัน เพียงแต่ว่าส่วนใหญ่แล้วพวกผมไม่ค่อยได้สั่งขึ้นมาทานบ่อยนัก เพราะพวกเขามักจะพาผมออกไปทานข้าวข้างนอกมากกว่า
“อร่อยเนอะ”
ผมพูดขึ้นทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก
“กินดีดี”
โดนดุจนได้
ผมก้มหน้า ตั้งใจทานเพราะตาจะปิดอยู่ร่อมรอ ไม่รู้ทำไมถึงได้ง่วงขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่าเวลา3ชั่วโมงที่ผมนั่งติวนั้นมีแต่ตัวเลขและสูตรที่ผมต้องจำให้ขึ้นใจเพื่อนำไปใช้ในการสอบ ผมถึงได้มึนจนเพลียและง่วงแบบนี้
“หมดแล้ว”
ผมหันไปยิ้มบอกเขาก่อนหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบจานเปล่าที่อดีตเป็นจานข้าวผัดรวมมิตรไปวางไว้ในซิงก์ล้างจาน
“ขอตัวไปนอนก่อนนะฮะ ผมง่วงสุดๆเลย ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ผมบอกเสียงเบาทั้งๆที่เพิ่งทานข้าวไปอิ่มๆ ตั้งท่าเดินออกไปแต่มือหนาคว้าแขนผมไว้ หันไปมองก็เห็นนัยน์ตาสีเฮเซลจ้องอยู่ก่อนแล้ว
“มีอะไรเหรอฮะ”
เขาไม่ตอบ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ประทับจูบบนหน้าผากผมก่อนผละห่าง ผมยืนมองเขาด้วยอาการมึนงง
“ราตรีสวัสดิ์”
เสียงเรียบนิ่งบอกผมแล้วเจ้าตัวก็เดินไปนั่งทานข้าวผัดต่อ ผมคลี่ยิ้ม ยกมือขึ้นจับหน้าผากตรงที่ได้รับสัมผัสจากเขาเมื่อครู่
หวังว่าผมจะนอนหลับฝันดีตลอดคืนนะ
สัมผัสรุ่มร้อนรุกเร้าอยู่เหนือตัวเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมอง อาการง่วงงุนหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อคนที่ทาบทับผมอยู่กำลังซุกไซร้ซอกคอผมอย่างกระหายอยากพร้อมกับมือหนาที่ซอกซอนชอนไชเข้าไปใต้ร่มผ้าลูบไล้หน้าท้องและสะโพกผมจนต้องบิดตัวหนี แต่ยังไม่ทันที่ผมจะฝืนตัวผลักเขาออกห่าง คนที่คร่อมผมอยู่ก็ผละใบหน้าออกไป แล้วผมก็ต้องตกใจเพราะคนที่เข้ามากวนเวลานอนของผมแต่เช้าไม่ใช่พี่ควินแต่เป็นคนที่หายหน้าไปเพราะไปออกค่ายอาสา
พี่แซท! เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?
“อื้อ!”
ไม่ปล่อยให้ผมได้ตกใจนาน เขาก็รุกผมอีกด้วยจูบด้วยดูดดื่ม ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบพร้อมกับยกมือผลักดันไหล่เขาไว้แต่แรงผมน้อยกว่าเขา มันเลยไม่เป็นผล แต่จะให้ผมนอนนิ่งๆให้เขาเอาเปรียบก็ใช่เรื่อง
“อื้อ…อื้อ!“
ผมส่งเสียงครางประท้วงให้เขารู้ว่าผมกำลังขาดอากาศหายใจจากจูบที่ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และถือว่าเป็นโชคดีที่เขารู้ตัวผละจูบออกไป ผมหายใจหอบมองหน้าเขาอย่างไม่ไว้วางใจ เล่นบุกเข้ามาถึงในห้องปลุกให้ผมตื่นด้วยสัมผัสรุกเร้าแบบนี้
เจตนาของเขาต้องการอะไร?
ผมรีบยกมือขึ้นตะปมปากเข้าไว้เมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ แต่เขาจับมือผมออกด้วยแรงที่มากกว่า ผมยังไม่ยอมแพ้เบี่ยงตัวหลบแต่ก็ไม่พ้นวงแขนแข็งแกร่งของเขาตามมากอดรัดเอวผมไว้แน่น
“ปล่อยผมก่อนเถอะครับ ผมอึดอัด”
ผมบอกเสียงอ่อย
“อยู่นิ่งๆ”
เสียงเข้มสั่งชิดข้างหู
“ผมปวดฉี่”
ผมพูดปดหวังให้เขาปล่อย
“กูรู้มึงโกหก”
“ผมปวดจริงๆนะ”
ผมเอ่ยสวน หันไปมองเขาอย่างไม่พอใจ แต่เขากลับฉวยโอกาสหอมแก้มผมหน้าตาเฉย
ทำไมเขาไม่ฟังผมเลย
“ปล่อย”
ผมสั่งเสียงแข็ง เริ่มต่อต้านเขาด้วยการดิ้น
“บอกให้อยู่นิ่งๆ”
“ไม่”
ผมบอกปัด ดิ้นแรงขึ้น
“ถ้าไม่อยากให้กูเอาก็อยู่นิ่งๆ”
“เอาแต่ใจ”
ผมว่าเสียงขุ่น และโดนเขาตอบแทนด้วยฟันคมๆกลับมาอย่างเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
บ้าชะมัด! เขากัดปากผม!
ผมตวัดตามองเขาอย่างตัดพ้อ
“ทำไม เจ็บเหรอ”
ยังมีหน้ามาถามอีก ผมหันหน้าหนี แต่เขาก็ตามมาบีบคางให้ผมหันหน้ากลับไป เขาโน้มหน้าลงมาใกล้แล้วเป่าลมอุ่นๆใส่ปากผม
ทำเหมือนผมเป็นเด็กไปได้
“ปล่อยเถอะฮะ เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“เรื่องของมึง”
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาเสียงแข็ง ตาก็จ้องเขาเขม็ง
เขาเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากผมเบาๆและค้างไว้ จะมาไม้ไหนอีกล่ะ
“ไหนว่าปวดฉี่”
ผมเลิกคิ้ว งงกับคำพูดเขา สัมผัสกอดรัดคลายออก แล้วเขาก็ผละหน้าออกไป
“รีบไปก่อนที่กูจะเอามึง”
เท่านั้นแหละ ผมก็รีบผลักเขาออก ลงจากเตียงเดินเร็วเข้าห้องน้ำ ปิดประตูและรีบล็อคไว้ด้วยกลัวว่าเขาจะตามมา
คนบ้า! แกล้งผมแต่เช้าเลย
ผมค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ โผล่หน้าออกไปมองที่เตียง ยิ้มที่ไม่เห็นพี่แซทอยู่ในห้องแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย ผมเดินออกจากห้องน้ำตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าจัดการแต่งตัวด้วยชุดนิสิต
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมสะดุ้งกับเสียงเคาะประตู เลื่อนตู้เสื้อผ้าปิด
“มีอะไรครับ”
ผมถามไป
“ออกมาเร็วๆ”
“ครับๆ ขอผมหยิบกระเป๋าก่อน”
ผมตอบแล้วเดินไปหยิบหนังสือกับชีทก่อนคว้ากระเป๋าเป้ เหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ เพิ่ง7โมงเอง เขาจะรีบเร่งผมทำไมเนี่ย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รีบเดินไปเปิดประตู
“เสร็จแล้วครับ”
ผมยิ้มบอกพี่แซทที่ยืนหน้านิ่งรออยู่
“ติวอีกกี่วัน”
คำถามนิ่งๆแต่ทำให้ผมกังวลใจ แสดงว่าเขารู้มาจากพี่ควินแล้วว่าหลังเลิกเรียนผมต้องไปติวต่อที่หอเฟียซ
“จนกว่าจะถึงวันสอบครับ”
พอผมตอบ เขาก็มองหน้าผมด้วยสายตาดุ
“แต่พี่แซทไม่ต้องไปรอผมติวก็ได้นะฮะ ไม่ต้องไปส่งที่หอด้วย เลิกเรียนแล้วผมกับเพื่อนจะไปกันเอง พอติวเสร็จแล้วผมจะรีบกลับคอนโดเลยครับไม่เถลไถลแน่นอน วางใจได้”
ผมบอก ไม่อยากให้เขาไปเฝ้าผมเหมือนพี่ควิน เพราะมันทำให้ผมอึดอัด อีกอย่าง ผมไม่อยากให้เฟียซต้องมาอึดอัดใจเพราะผมด้วย แต่เหมือนว่าเขาจะไม่รับฟังที่ผมบอก เพราะเขาเดินไปแล้ว ผมถอนหายใจ เดินตามเขาไป ยังไงวันนี้ผมต้องพูดกับพวกเขาให้รู้เรื่อง
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาเมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น พอดีกับที่พี่ควินเดินเข้ามา ผมมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา
“ผมมีเรื่องขอร้องพวกพี่”
ผมบอก เดินไปนั่งที่โซฟา พี่แซทยืนเอามือลวงกระเป๋ามองผมนิ่ง ส่วนพี่ควินยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์บาร์ เป็นอันเข้าใจว่าพวกเขากำลังรอให้ผมพูด
“เอาเรื่องติวก่อน ผมอยากขอร้องให้พวกพี่เชื่อใจและวางใจผม ผมไม่อยากให้พวกพี่ไปรอผมติว แต่ถ้าจะไปส่งผมที่หอเฟียซหรือไปรับกลับก็ตามใจพวกพี่ แต่ผมอยากจะบอกให้พวกพี่รู้ว่าผมโตแล้ว ผมดูแลตัวเองได้ ส่วนเรื่องที่สั่งให้คนตามผมที่มหา’ลัย ผมขอร้องให้พวกพี่หยุด เพราะผมอึดอัด ในเมื่อเราก็เรียนอยู่มหา’ลัยเดียวกันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องส่งคนมาตามดูผม ผมอยากมีอิสระบ้าง”
ผมมองหน้าพวกเขา รอฟังว่าพวกเขาจะตอบกลับมาไหม แต่พวกเขายังเงียบอยู่
“ถ้าพวกพี่วางใจให้ผมกลับเอง ใกล้หอเฟียซมีBTSมาถึงคอนโด พวกพี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
ผมบอกต่อ แต่พวกเขาก็ยังเงียบ ไม่รู้ว่าที่พวกเขาเงียบเพราะไม่พอใจที่ผมพูดรึเปล่า หรือว่าเงียบเป็นคำตอบว่าไม่ฟังคำขอร้องของผมกันแน่
“ตกลงว่าไงครับ ที่ผมขอร้อง พวกพี่จะทำให้ผมได้ไหม”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่กับอาการนิ่งเงียบของพวกเขา ลุกขึ้นยืน
“ถือว่าผมไม่ได้พูดก็แล้วกัน ไปเถอะครับ ผมหิวแล้ว”
ผมบอกเสียงเรียบ เดินนำออกไปก่อน
ผมไม่น่ามานั่งเสียเวลาพูดกับพวกเขาเลย น่าจะรู้อยู่แล้วว่าพูดไป พวกเขาก็ไม่ทำตามที่ผมขอร้อง ต่อให้พูดออกไปตรงๆหรือหาเหตุผลมาบอก พวกเขาก็ไม่คิดจะฟัง ผมแค่ต้องการอิสระในการใช้ชีวิตบ้าง แค่ให้ผมนั่งติวหนังสือกับเพื่อนๆอย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลว่ามีคนนั่งรอผมอยู่ ผมอยากไปเรียนอย่างคนธรรมดาทั่วไปที่ไม่ต้องมีใครมาคอยติดตาม แค่นี้ที่ผมต้องการ อิสระเพียงเล็กน้อยแค่นี้ ทำไมพวกเขาให้ผมไม่ได้
ที่ผ่านมาสิ่งที่ผมขอร้องพวกเขามีอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องพี่เนส แต่พวกเขาก็อนุญาตให้ผมเจอพี่เนสได้แค่เดือนล่ะ4ครั้งเท่านั้น ผมยอมให้พวกเขาควบคุมผมทุกอย่าง ผมเป็นฝ่ายยอมพวกเขามาตลอด แต่ครั้งนี้ที่ผมกล้าขอร้องพวกเขาอีกครั้ง ทำไมพวกเขาไม่เห็นใจผมบ้าง
---------------------------------------------------------------------------
พี่แซทกลับมาแล้ว เย้!
กลับมาปุ๊บก็หื่นใส่น้องเลย
มาอัพดึกไปหน่อย ขอโทษคนที่เข้านอนเร็วด้วยนะคะ
ไม่มีไรเวิ่นเว้อ
ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขนะคะ
แม้เนื่อเรื่องมันจะอมทุกข์ก็ตาม
เจอกันตอนหน้าจ้าาา
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก